ตอนที่ 16
หลังจากผมเลิกคิดมากเรื่องนอกใจลาล่าผมก็กลับมาลัลล๊ากินขนมสารพัดยี่ห้อที่เจ้าหญิงน้อยหามาเยี่ยม ทั้งดูการ์ตูนเทเลทับบี้ หรือแม้แต่เปิดแคตตอล็อคเทเลทับบี้ แต่ผมก็คิดถึงพวกมันที่ไม่เคยมาเยี่ยมผมเลย น้อยใจชะมัด แต่ก็นะจะโวยวายใส่เจ้าหญิงน้อยก็ไม่ได้
“%#@$^^$$%^^^^^##@!@&*” คุณหมอท่าทางใจดีเดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่างที่ผมก็ งงๆ เอ๋อๆ เออๆ ออ อ๋อๆ กูไม่เข้าใจ ใส่ไป จนหมอก็ อือๆ อาๆ ออๆ อ๋อๆ มึงไม่รู้เรื่อง กลับมา เอาเป็นว่าเรารู้กันผ่านกระแสจิตนะหมอนะว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง
“คุณหมอบอกว่าเอาผ้าก็อซปิดแผลออกได้แล้วค่ะพี่พอยท์”
“อ๋อๆ โอเคๆ”
แรกเริ่มเดิมทีผมก็ทำใจไว้แล้วนะว่าเละแน่ๆ แต่พอหมอเปิดออกมาช็อคกว่า ผมรอดมาได้ไงวะเนี่ย แผลเป็นขนาดใหญ่ที่ลากจากคางลางไปยังคอแล้วเลยไปด้านหลังทำผมเกือบรับตัวเองไม่ได้ ตกสะเก็ดซะน่ากลัวเหมือนเนื้อผมโดนแยกออกจากกัน หมดหล่อเลยกู
“คุณหมอบอกว่าถ้าทายาตามที่หมอจัดให้จะหายค่ะ พี่พอยท์อย่าพึ่งคิดมากนะคะ เดี๋ยวหนูช่วยทายาให้นะคะ” เจ้าหญิงน้อยบีบมือผมแรงๆให้กำลังใจ ผมก้ได้แต่ยิ้มรับทั้งที่ในใจเหี่ยวเฉา เฮ้อออ หน้าไม่หล่อเลยไง แล้วผมก็เข้าโหมดซึมไปอีกสามวัน หมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่คนรถกลับมาส่งผมที่คอนโดแห่งหนึ่ง อืม .. เรียกว่าอพาร์ทเม้นท์จะดีกว่า หน้าห้องมีชื่อผมเป็นภาษาอังกฤษ ‘Poiiz’ ภายในมีเฟอร์นิเจอร์แบบที่ผมชอบ พร้อมสีหลายชนิด ขาตั้งวาดรูป เฟรมภาพ พู่กันสารพัดแบบ แปรงทาสี กระดาษ ผ้าขาว เรียกว่ารู้ใจ ห้องนอนมีเสื้อผ้าของผมและเสื้อผ้าใหม่แขวนอยู่ในตู้ โน้ตบุครุ่นใหม่ล่าสุดจากบริษัทแอปเปิ้ลถูกวางไว้บนโต๊ะ ทุกอย่างถูกจัดมาสำหรับผม มันก็น่าดีใจ
แต่ .. ทำไมไม่ได้อยู่ในบ้านใหญ่เหมือนเดิมกัน พวกมันจะทิ้งผมแล้วหรอถึงทำให้ผมแบบนี้ มันเป็นสัญญาณบอกหรือเปล่าว่าผมหมดความสำคัญ ผมเกือบจะน้อยใจแล้วไงแต่เหลือบไปเห็นซองจดหมายบนเตียง ผมหยิบมันออกมาอ่าน ภาษาไทยลายมือเหมือนยันต์กันวิญญาณก็ปรากฏสู่สายตาผม ลายมือใครวะทุเรศอุบาดชาติชั่วยั่วเยี้ยมากเลยว่ะครับ
‘พอยท์ขอโทษที่ให้มาอยู่ที่นี่ แต่พอดีเกิดเรื่องในบ้านนิดหน่อยถ้าสถานการณ์ปลอดภัยแล้วจะไปรับกลับมานะ … ทัตสึโอะ’
,ส่วนกระดาษแผ่นที่สองมีประโยคที่สั้นกว่าแต่ดีกรีความอุบาดของลายตีนเอ้ย ลายมือ !ยังคงเท่ากัน
‘ดูแลตัวเองด้วย อย่าทำให้เป็นห่วง ไม่ออกจากบ้านเลยจะดีมาก .. นาซึโนะ’
ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันวะ ได้เวลานักสืบบบ !! ผมแปลงร่างเป็นโคนันจ้องมองกระดาษสองแผ่น
หรือว่า … พวกมันกำลังโดนใครสักคนข่มขู่ (คุณปู่นั่นเอง)
แล้วก็ … เสนอเงื่อนไขแปลกๆอันน่าลำบากใจ (เรื่องหมั้นไง)
ทำให้ต้องเอาผมมาซ่อนไว้เพื่อความปลอดภัย (เก่งมากพอยท์)
เพื่อให้ผมรีบไปช่วยสินะ ( อันนี่เริ่มไม่ใช่แล้วนะ )
ผมจะไม่ทำให้พวกมันผิดหวัง รอก่อนเถอะเจ้าโจรข่มขู่เสี่ยพอยท์จะไปจัดการพวกแก หึหึหึหึหึหึหึ ผมมองไปนอกหน้าต่างมองไปที่ดาวดวงหนึ่งที่วิบวับ หมายมาดในใจพร้อมวาดแผนการพิชิตโจรลักพาตัว
ฝ่ายสองหนุ่มสองมุมก็มีเรื่องยุ่งยากมากมายทั้งงานในบริษัทที่เยอะอยู่แล้ว เลิกงานก็ต้องพาว่าที่คู่หมั้นที่ไม่อยากมีไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ช็อปปิ้ง ตามคำสั่งของผู้เป็นปู่ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพวกเธอไม่พยายามทำตัวเด่นจนออกนอกหน้า และส่งน้ำเสียงสิบหกหลอดแห่งความแหลมออกมาราวกับชะนีหลุดออกจากป่า คิดถึงพอยท์ อยากไปหาก็ไปไม่ได้ แม้กระทั่งวันนี้ กลางภัตตาคารหรูกลางโตเกียว
“นาซึโนะซังทำไมอยู่กับรินเนะแล้วทำหน้านิ่งตลอดเลยคะ” หญิงสาวกอดแขนคนตาดุอ้อนๆ ที่เจ้าของแขนเผลอคิดว่าถ้าเป็นพอยท์คงมีจูบขอโทษมอบให้แน่ๆ
“เอ่อ รินเนะจังครับ พี่ชายผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะครับ” ทัตสึโอะอดขำเล็กน้อยไม่ได้ นี่หรอคนจะมาเป็นสะใภ้ใหญ่ของเรนงะ ขนาดพี่ชายเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร เป็นคนยังไงยังไม่รู้เลย
“ทัตสึโอะคุงเมื่อไหร่จะพามิกะไปดูหนังอีกล่ะคะ” ว่าแล้วสาวน้อยอีกนางก็ทำการอ้อนหนุ่มอารมณ์ดีที่แทบจะหุบยิ้มลงทันใด
“เอ่อมิกะจัง เราพึ่งไปกันมาเมื่อวานเองนะครับ”
“แต่สำหรับมิกะ แค่วินาทีเดียวที่ไม่ได้เจอคุณก็นานแล้วค่ะ”
“แค่กๆ”
“ว้ายนาซึโนะคุงสำลักน้ำหรอคะ ตายแล้วมาค่ะรินเนะเช็ดให้” มือเรียวก็กรีดกรายหยิบทิชชู่มาซับตามมุมปากของนาซึโนะ แต่ทว่ากลิ่นน้ำหอมฟุ้งที่สาวเจ้าบรรจงประโคมฉีดมาอย่างมากมาย ทำเอานาซึโนะเป็นลมไปทันที
“ว้ายยยยย นาซึโนะซังๆ”
“เฮ้ยพี่ !! มิกะโทรไปที่โรงพยาบาลด่วน รินเนะไปเรียกบอดี้การ์ดหน้าห้องมา”
“ตะ .. แต่”
“เร็วๆสิยัยงั่งจะรอพี่ตายก่อนรึไง” รินเนะที่โดนด่าแบบไม่รู้ตัว ถึงกับอึ้งแต่ก็รีบไปทำตามคำสั่ง บอร์ดี้การ์ดสามสี่คนรีบมาพาคุณชายตาดุมุ่งสู่โรงพยาบาลทันที
หน้าห้องฉุกเฉินปรากฏร่างของคุณปู่หัวดื้อ ทัตสึโอะ พ่อแม่ของรินเนะและมิกะ ยืนรออย่างกระวนกระวาย ฝ่ายแรกและสองกลัวคนที่อยู่ข้างในจะเป็นอะไรไป แต่ฝ่ายสามกลับกลัวลูกสาวไม่ได้แต่งงานกับตระกูลดัง ผ่านไปสักพักหมอมือหนึ่งก็เดินยิ้มแย้มออกมา พร้อมเตียงที่มีร่างสูงตาดุถูกเข็นเลยไปที่ลิฟต์สำหรับผู้ป่วย
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณชายแค่แพ้น้ำหอมเหมือนเดิมครับ แม้จะดีขึ้นแล้วพอจะอยู่ใกล้คนใช้น้ำหอมได้แต่ถ้ามากไปก็จะเป็นลมแบบนี้ครับ ผมสั่งยาแก้แพ้ไว้ให้แล้วนะครับท่าน ทางเราจัดห้องวีไอพีไว้ให้แล้วเผื่อมีเหตุด่วนอะไรขึ้นมา” หมอหนุ่มโค้งตัวเคารพผู้อาวุโสที่สุดเล็กน้อยก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ สายตาของผู้ผ่านเวลามาเนิ่นนานตวัดมองไปที่รินเนะที่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาใคร
“หนูรินเนะก็ทราบไม่ใช่หรือว่านาซึโนะแพ้น้ำหอม”
“อะ เอ่อ .. ท่าคะสงสัยหนูรินเนะแกคงลืมๆน่ะค่ะ” คุณแม่ผู้หวังดีก็ออกตัวปกป้องลูกสาวเต็มที่แต่กลับได้รับสายตาเย็นชามาเป็นของแลกเปลี่ยน “คนที่จะมาเป็นสะใภ้เรนงะเรื่องแค่นี้ยังไม่รอบครอบต่อไปจะอยู่เหนือคนมากมายได้ยังไง บกพร่องที่สุด ครั้งนี้นาซึโนะไม่ได้เป็นอะไรมากจะถือว่าแล้วกันไปแต่คราวหน้าอย่าให้มีอีก ทัตสึโอะไปกัน”
“ครับ” ร่างสูงรีบเดินตามร่างของปู่ไปทันที อดผวากับสายตาหวานหยาดเยิ้มของมิกะไม่ได้
‘คนอะไรน่ากลัวชิบ เหมือนผีดิบหิวโซจริงๆ’ ทัตสึโอะส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองทันที ห้องวีไอพีถูกจับจองโดยคนป่วยที่นอนสลบอยู่กลางห้อง ผู้สูงวัยเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงสายตาตวัดมองหลานชายคนโตถ้วนถี่ แอบลอบถอนหายใจที่ไม่เป็นอะไรมาก
“ทัตสึโอะ แกนอนเฝ้าพี่แกที่นี่ฉันจะกลับแล้ว”
“ครับคุณปู่” ร่างสูงโค้งทำความเคารพตามแบบญี่ปุ่นจนกระทั่งร่างของปู่ลับบานประตูไป
“เฮ้อออ เหนื่อยจริงๆ”
“ปู่ไปแล้วหรอ”
“เจ้ยยย พี่ตื่นตอนไหนเนี่ย”
“ตั้งนานแล้วแต่ขี้เกียจตอบคำถามปู่”
“อือๆ แหมเดี๋ยวนี้แผนสูงนะพี่เรา โอยย คิดถึงพอยท์ว้อยยย” ทัตสึโอะขยี้หัวตัวเองเดินไปรอบห้อง หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนหมีไม่ได้กินน้ำผึ้ง คนบนเตียงก็ขมวดคิ้วทันที แผนการณ์บางอยู่ถูกคำนวนขึ้นภายในสมอง
“ไปหาพอยท์กันมีเวลาถึงเช้า”
“รอคำนี้มานานแล้วพี่”
จากนั้นไม่นานโรงพยาบาลก็มีคนไข้พร้อมกับผู้เฝ้าใครหายไปจากห้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ แบบเงียบกริบ และไม่มีใครรู้ และผู้รู้ถูกยัดเงินเรียบร้อยแล้วซะด้วย ..
ห้องของพอยท์ปรากฏสู่สายตาของทั้งสองด้วยกุญแจสำรองที่ปั๊มเผื่อไว้ สภาพห้องที่ตอนนี้เพดานกลายเป็นอาวกาศที่มีสีดำและสีสะท้อนแสงทำเป็นหมู่ดาว โซฟาและทีวีพร้อมเฟอร์ที่จัดมาให้ยังตั้งอยู่ตำแหน่งเดิม แต่กำแพงด้านหนึ่งของห้องกลายเป็นสวนดอกไม้ มีทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ผีเสื้อหลากสีกำลังบินไปมา อีกด้านกลายเป็นเทเลทับบี้สีเหลือที่ชื่อลาล่า กำลังถือหัวใจดวงใหญ่เขียนว่า ‘Love Poiiz’ ตั้งแต่หน้าประตูบนพื้นไม้อย่างดีกลายเป็นลอยเท้าหมา ที่นำทางไปจนถึงมุมหน้องของห้องและแยกออกไปทางห้องครัวกับห้องนอน ประตูห้องนอนเป็นสิ่งที่พวกเขารีบเปิดเข้าไปทันที และพวกเขาก็ได้เจอกับห้องนอนที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก พื้นห้องเต็มไปด้วยรูปสเก็ตบอร์ดมากมายหลายขนาด ศัพท์ภาษาไทยแปลกๆแนววัยรุ่นถูกขีดเขียนออกมาด้วยลายมือหลายชนิด กำแพงห้องรอบด้านเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เหล่าปลาน้อยหลากหลายสายพันธุ์กำลังว่ายเป็นฝูง แต่เมื่อแหงนไปมองเพดานน้ำตาแทบคลอในทันที เพดานขาวๆที่มีคำศัพท์อยู่สามคำ ถูกเขียนเต็มไปหมด
‘Poiiz Natsuno Tattsuo’
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
