ย้ำก่อนอ่านว่าอาจจะแปลกๆเล็กน้อย TT ไว้อาจจะมารีไรท์อีกทีนะคะ ขออภัยล่วงหน้าทั้งในความสั้นและความแปลกๆ ทะแม่งๆ
ตอนที่ 24
ห้องนั่งเล่นคฤหาษณ์เรนงะถูกจับจองด้วยเด็กสาวนั่งดูทีวีอยู่เพียงลำพัง เนื่องจากเพื่อนดูการ์ตูนหน้าเข้มพึ่งถูกคุณปู่เรียกตัวเข้าบริษัทเร่งด่วน ซึ่งสาวน้อยก็ทักท้วงอะไรไม่ได้และนั่งอยู่เพียงลำพังเช่นเดิม มือน้อยๆกดปุ่มรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ในอ้อมแขนมีเจ้าโพลจากเทเลทับบี้เดอะแก๊ง ตาโตๆไม่มากไม่มายสไตล์เด็กญี่ปุ่นก็จับจ้องแป๋วแหววไปที่ภาพในจอ จวบจนกระทั่งร่างระหงเยื้องย่างเข้ามา
“น้องนัตสึกิสวัสดีจ้า นาซึโนะซังอยู่มั้ยคะ” เด็กสาวหันไปมองคนที่รู้จักดีและเกือบจะได้เข้ามาครอบครองพื้นที่พี่สะใภ้ของเธอ
“คุณปู่เรียกพบค่ะพี่รินเนะ”
“ว๊ายตายแล้วนี่คุณปู่ก็ให้พี่มาเรียกเหมือนกันบอกว่าให้พาน้องนัตสึกิไปด้วยนี่คะ สงสัยฟังไม่ทันแน่ๆเลย” สาวสวยยกมือปิดปากแสร้งทำทีท่าตกใจได้อย่างสตอเบอร์รี่สุดๆ แต่เด็กน้อยไม่อาจรู้ทัน
“อ่าว แล้วแบบนี้พี่ชายก็ต้องมารับหนูอีกรอบสิคะ”
“อืมม เอาแบบนี้ดีมั้ยคะ ไปกับพี่แล้วกันเพราะพี่ก็ต้องไปหาคุณปู่อยู่เหมือนกัน” คิ้วน้อยๆขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“แต่ว่า …”
“ไปเถอะค่ะอย่าเกรงใจเลย ดีกว่าเสียเวลาพี่ชายย้อนกลับมานะคะ”
“ก็ได้ค่ะ รบกวนพี่รินเนะด้วยนะคะ” รอยยิ้มพิมพ์ใจน่ารักถูกส่งให้กลับนางมารหน้าสวย
เป็นที่เรียบร้อยซึ่งรีบตะครุบโอกาสอันดียิ่งนี่ไว้ในทันที ร่างระหงเคลื่อนตัวมาเข็นวีลแชร์ออกไปที่รถของตน แสร้งทำเป็นบอกพ่อบ้านว่าคุณปู่ให้มารับ และแล้วหล่อนก็จากไปพร้อมเจ้าหญิงน้อยในที่สุด
จวบจนราตรีกาลมาถึง วันนี้คุณปู่ได้กลับมาที่บ้านเป็นวันแรกซึ่งมีนาซึโนะยืนอยู่ข้างกายตลอดเวลา ทัตสึโอะก็เดินเคียงอยู่อีกฝั่งเป็นเพื่อนคุย เยื้องไปไม่ไกลก็พอยท์ที่เดินๆเอ๋อๆฟังภาษาญี่ปุ่นไม่รู้เรื่อง
“แล้วนี่นัตสึกิไปไหนล่ะ”
“อิโตะซังไปตามเจ้าหญิงน้อยให้ทีครับ” คำสั่งเสียงเรียบกลับสร้างความงุนงงและสงสัยให้พ่อบ้านวัยกลางคน
“คุณหนูออกไปกลับคุณชายนี่ครับ”
“เปล่า ฉันไปคนเดียว”
“แต่คุณรินเนะบอกว่าคุณท่านให้มาตามคุณหนูไปพร้อมๆกับคุณชาย”
“ฉันไม่ได้เรียกนัตสึกิมาด้วย” เสียงจากชายชราเริ่มแสดงอารมณ์ไม่พอใจและโกรธที่ตัวเองถูกนำมากล่าวอ้าง
“โทรหารินเนะเดี๋ยวนี้”
นาซึโนะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่เขาไม่เคยโทรไปเลยนอกจากคุณปู่สั่ง สัญญาณดังขึ้นสักพักก่อนน้ำเสียงจีบปากจีบคอจะรับสาย
“นัตสึกิอยู่ไหน”
“คิก อะไรกันคะ รินเนะจะไปรู้ได้ยังไงคะนาซึโนะซัง”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“ต๊ายย รินเนะไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ”
“คุณจะเอายังไง”
“ตำแหน่งสะใภ้เรนงะแลกกับตัวน้องสาวคุณยังไงล่ะ อ้อแค่นั้นไม่พอนะ นังนั่นมันต้อง
ตัดนิ้วเอาแหวนมาคืนฉัน ! ไม่งั้นก็อย่าหวังเลยแล้วกัน” เสียงเล็กๆกลับกลายเป็นความแดกดันประชดประชันก่อนสาวเจ้าจะวางสายไป ร่างสูงรีบบอกเรื่องที่ได้ทราบให้กับชายสูงวัยที่หน้าซีดเผือดจวนจะเป็นลมดีที่ทัตสึโอะประคองไว้ได้ทัน
“นัตสึกิของปู่ ไม่นะ ..” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงของคุณปู่ดังลอดออกมาเดิมๆซ้ำๆแม้กระทั่งหลานชายทั้งสองประคองมาถึงห้องนอนแล้ว จนต้องให้ยานอนหลับไม่งั้นคุณปู่ของพวกเขาคงไม่ได้พักผ่อนเป็นแน่
[Poiiz]
ผมมองภาพความวุ่นวายที่พอโนโนะรับโทรศัพท์เสร็จกลายเป็นปู่เป็นลม แล้วก็พาไปนอน มันเรื่องอะไรกันแน่วะเนี่ย ขนาดไอ้โอโอะหน้าฮายิ่งขมวดคิ้วเป็นก้นหอยทากเลย แล้วนี่เจ้าหญิงน้อยหายไปไหนวะ เดินไปหาดีกว่า
“เอ่ออาจจะเครียดๆกันงั้นไปหาเจ้าหญิงน้อยก่อนนะ” ผมหันตัวเดินออกมาแต่โนโนะกลับดึงตัวไว้
“เจ้าหญิงน้อยโดนรินเนะจับไป”
“ฮะ ? อะไรนะ ! โดนจับไป แล้วใครจับไป แล้วรินเนะเป็นใคร มาจับทำไม เจ้าหญิงน้อยอยู่ไหน”
“รินเนะคนที่เกือบจะได้หมั้นกับฉัน เขาต้องการแต่งงานกับฉัน”
“บ้าไปแล้ว แล้วจับตัวเจ้าหญิงน้อยไปเนี่ยนะ ! ถามจริงตอนจะหมั้นใครเลือกวะน่ะ” ผมเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น โอยยยยนัตสึกิของพอยท์ ! คงกลัวว่าพรมจะขาดรุ่ยสึกหรอซะก่อนไอ้พี่น้องเลยลากผมออกจากห้องคุณปู่
“เขาจะแลกกับแหวนบนนิ้วพอยท์แล้วจะแต่งงานกับฉัน”
“เอ่อ ช่วยบอกเขาทีได้มั้ยว่ามันแกะไม่ออก มาตัดนิ้วกันไปเลยป่ะ แม่งเอาเด็กเป็นตัวประกัน สวยแต่โง่ ถามจริงเรียนจบจากไหนมาวะน่ะ ละครหลังข่าวปะวะ”
“เฮ้อ ลองโทรหาอีกรอบแล้วกันครับพี่ว่านัดเจอที่ไหนผมเป็นห่วงน้อง”
“อืม” โนโนะหยิบโทรศัพท์ต่อสายหายัยแม่มดปิศาจฟ้าประทานนั่นอีกครั้ง คุยกันไปคุยกันมาก็เริ่มเครียดขึ้นทุกทีๆ จนกระทั่งวางสายก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“ว่าไงพี่”
“รินเนะต้องการการแถลงข่าวต่อหน้าสื่อมวลชนว่าเรื่องแหวนเป็นเรื่องเข้าใจผิด และให้พอยท์เอาแหวนมาคืน พร้อมกับประกาศตกลงแต่งงานกันในวันนั้นเลย เสร็จงานเขาถึงจะคืนให้และทุกอย่างภายในอาทิตย์หน้า”
“เฮ้ย แล้วแหวนจะคืนได้ไงมันติดนิ้วขนาดนี้” โอโอะกับโนโนะเริ่มทำหน้าเครียด อืม … มันต้องมีทางเด้พอยท์ซะอย่าง นึก นึก นึก
“คิดออกแล้ว ! ก็งี้ไงออกกำลังกายลดน้ำหนักไง เดี๋ยวนิ้วก็จะเล็กลงสุดท้ายแหวนก็จะหลุดออกมา”
“แค่นี้ก็ผอมอยู่แล้วลดกว่านี้คงปลิวแน่ๆ” โอโอะทำสีหน้าลำบากใจสุดๆ เออกูก็ลำบากใจครับมาให้ลดน้ำนงน้ำหนัก มันไม่มีจะให้ลดแล้วเนี่ย
“อย่าเรื่องมากเสะว๊า มันเป็นทางเดียวนี่หว่าก็มันแงะไม่ออกอ่ะ”
“เสี่ยงมากว่าจะตาย” คำสาปแช่งจากโนโนะสุดเงียบ อื้อหือตัดกำลังใจเฮ้ย
“เวรอย่าแช่งเดะ ต้องลองก่อนไง ไม่ลองไม่รู้นับแต่วันนี้แหละเจ็ดวันต้องทำให้ได้” แม้ผมกลัวมันจะไม่ลดลงแล้วก็เหอะ แต่ก็ดีกว่านั่งเฉยๆปล่อยเจ้าหญิงน้อยอยู่ในอันตราย
“อืมลองดู”
เจ้าหญิงน้อยรอก่อนนะเดี๋ยวพี่พอยท์จะไปช่วย !
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
