“พร้อมแล้วใช่ไหมขอรับ”
“พร้อม....อะไร?”
“วันนี้หมออนุญาตให้กลับได้แล้ว เราจะกลับไปตำหนักเหนือกัน”
“อ้อ..” ก็ดีเขาจะได้ดูส่วนอื่นๆของที่นี่ด้วยเผื่อทางหนีที่ไล่ในในอนาคต
ประตูอัลนิเที่ยมเลื่อนออก มียานพาหนะรออยู่แล้ว ขนาดเตือนตัวเองว่าจะไม่ตกใจอะไรง่ายๆแล้ว
เขาก็ยังสะดุ้งที่เห็นหุ่นยนต์ตัวเป็นๆประจำในที่คนขับ ยานลอยได้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นภายในนครลอยฟ้าแห่งนี้ยังกว้างขวางสุดลูกหูตา
ตรงกลางโถงที่กว้างใหญ่ที่สุดมีหินก้อนมหึมาลอยคว้างหมุนกลางอากาศ
มันปล่อยสายน้ำลงมาเป็นสายยาวลงไปอีกหลายร้อยเมตร
ละอองฝอยทำให้เกิดรุ้งกินน้ำที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาเลย
“โอ้...แม่จ้าว อะไรจะขนาดนี้วะ”
“คุณซัน!” เฟรดถึงโกรธหน้าดำหน้าแดงเลยที่เขาหลุดคำหยาบออกมา
“หะ เห็นนั้นไหม ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
“สงบเสงี่ยมหน่อยขอรับ” เขาเตือนเสียงดุ ก่อนเปิดประตูยานให้นั่ง
ดีที่เป็นยานแบบเปิดไม่มีหลังคาเลยทำให้เด็กหนุ่มได้เห็นอะไรต่อมิอะไรได้ถนัด
เมืองใหญ่เต็มไปด้วยยวดยานลอยจากพื้น ทุกคันมุ่งตรงไปทางเดียวกันเป็นวงกลม
ทางเบี่ยงไปชั้นสูงขึ้นอยู่วงนอกสุด เมื่อขึ้นมาทีล่ะน้อยก็เห็นได้ชัดขึ้น
ที่นี่เหมือนรวงผึ้ง โครงสร้างใหญ่แบ่งเป็นชั้นๆดูแล้วสวยงาม แต่ก็น่ากลัวเหมือนกัน
หนึ่งตะวันมองทุกอย่างด้วยความตื่นตาตื่นใจ สายลมเย็นพัดเส้นผมพลิ้วไปข้างหลังให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ
แล้วเขาอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นกางมือออกรับลมให้เต็มที่
“คุณซัน”
“อันตรายเจ้าคะ”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย สนุกจะตาย นี่! เจ้าหุ่นกระป๋องเร่งความเร็วหน่อยสิ”
วี๊ดดด... หุ่นยนต์หน้าแหลมเรียวไม่มีตาหันมาส่งเสียงคำเดียว
ตูม!!! เครื่องยนต์ระเบิดเสียงดังก่อนพุ่งทะยานออกไปทำเอาทุกคนหน้าหงายกันเป็นแถว
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....
หมิงเอ๋อ จิงเอ๋อกรีดร้องกอดเอวเขาแน่น
“ลดความเร็ว ลดความ...” เฟรดตะโกนสั่ง แต่โดนพลั่กล้มหงายบนเบาะเสีย
“ไม่ต้องลด เร่งความเร็วอีก เหินด้วยยยยยยย...” เขาบอกไม่ทันจบ
ยานก็เหินขึ้นจนทุกคนตัวลอยก่อนหล่นตุ๊บบนเบาะ ทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ
มีแต่เด็กหนุ่มเท่านั้นที่หัวเราะฮ่าชอบอกชอบใจ
ท่ามกลางยวดยานที่แล่นอย่างสงบนิ่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนที่โดยสารยานเหลียวมองยานพวกเขากันเป็นตาเดียว
ปิ๊ดดดดด...เสียงแปลกๆดังขึ้นพร้อมๆกับสัญญาณไฟสีแดงบนคอนโซลหน้า
เจ้าหุ่นกระป๋องถูกล๊อคเข้าระบบอัตโนมัติไม่ตอบสนองสัญญาณเสียงอีกแล้ว
เด็กหนุ่มยืดตัวข้ามเบาะไปเคาะกระโหลกมัน ก๊องๆ ก็ไม่มีปฏิกิริยาอีกแล้ว
“คุณซัน!” เฟรดเรียกเสียงเหี้ยมสุดๆ “ทำอะไรห่ามๆแบบนี้ มันเหลือที่ผมจะรับได้แล้วนะ”
“แหะแหะ..” เขาหัวเราะเสียงแปร่ง
ยานเลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุด เพดาโดมแก้วสูงมองเห็นดวงอาทิตย์เจิดจ้า
ต่ำลงมาคือสิ่งก่อสร้างใหญ่โตอลังการเกินกว่าจะอธิบายได้
หนึ่งตะวันนั่งนิ่งไปเลยเมื่อเห็นพระราชวังขนาดแท้ อยู่เบื้องหน้า
ประตูเมืองเปิดเสียงดังสนั่นเหมือนส่งเสียงต้อนรับอย่างน่ากลัว
ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ง่ายนัก มีอะไรรอคอยเขาอยู่กันแน่
หรือบางที.....เขาอยู่โรงพยาบาลน่าจะเป็นการดีที่สุดแล้ว
ปึ่งงง...
เสียงปิดประตูตามหลังนั้นทำให้เสียวสันหลังวาบ ทำให้รู้ว่าเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว จากนี้ไปเขาต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น
ตำหนักเหนือเป็นตำหนักเก่าสมัยราชวงค์ชิง ทางเดินเท้าปูด้วยอิฐเก่าๆสีแดงซีด
ต้นไม้ใบหญ้าตกแต่งสวนหย่อมในอาณาบริเวณที่กว้างขวาง กลิ่นไอยุคสมัยเก่าโชยมาแต่ไกล
ยิ่งได้ยินเสียงบานประตูเปิดแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น
ภายในมีสาวๆแต่งกายนางกำนัลหลายสิบคนยืนเข้าแถวต้อนรับสองข้างของประตู เฟรดยื่นมือให้เขาจับนำทางเข้าสู่ตำหนัก
“คารวะ นายหญิง”
ฟังแล้วแสลงหูจัง หนึ่งตะวันตามมือที่นำเข้ามาภายในเงียบๆก่อนจะเห็นจ้าว เฟ่ยหลงรออยู่แล้ว
“นายท่าน”
“คารวะ นายท่าน” สองสาวย่อตัวคารวะแล้วถอยห่างอย่างรู้หน้าที่ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนมองตาปริบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
มือที่คอยนำทางกระตุกนิดๆ เฟรดกระซิบบอก
“คำนับท่านด้วย”
“หา?? ผมเหรอ”
“เป็นทำเนียม ต่อหน้าธารกำนัลนะ” เขาว่าเสียงลอดไรฟันออกบังคับนิดๆ
ร่างเล็กจำต้องย่อเข่าให้นิดหนึ่ง คนมองส่ายหน้าทันที
“ใช้ไม่ได้เลย....ยังต้องสอนอีกเยอะนะ”
“จริงขอรับ” เฟรดสำทับด้วย
"เมื่อกี้สนุกมากเลยนะ" ร่างสูงลุกยืดตัวเต็มความสูง ก้าวเข้ามาใกล้ หนึ่งตะวันมองตาโตใจเต้นตึกตัก
อย่างไม่รู้จะตอบยังไง โดนประชดอย่างนี้แสดงว่ารู้ด้วยเหรอว่าเขาซิ่ง อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา
“เอาล่ะ.....นี่เป็นรายงานจากบริษัทเหวินหย่า”
เขายื่นมือหมายจะคว้าทันที แต่อีกฝ่ายก็ชักมือหลบทันควัน
“อ๊ะๆๆ มันไม่ง่ายงั้นหรอก”
“อะไร?? คุณสัญญาแล้วนะ”
“ฉันสัญญาแล้วก็จริง แต่นี่เป็นข้อตกลงใหม่”
“ขี้โกง”
“จะเอาหรือเปล่าล่ะ”
อึ่ก! เล่นแบบนนี้จะให้เขาว่ายังไงได้ล่ะ “คุณจะเอายังไง??”
ตุ๊บ! ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะ
“นี่คือกฏระเบียบของฝ่ายใน และมารยาททั้งหมด นายจะต้องอ่านให้เข้าใจก่อน
3 ทุ่มคืนนี้ ถ้าเข้าใจและปฏิบัติได้ ฉันถึงจะให้อ่าน”
“กฎระเบียบกับมารยาท” เล่นหนาขนาดนั้นเขาจะรู้เรื่องได้ไง
“ 3 ทุ่ม แล้วฉันจะมาดูผลงาน” กระดาษในมือถูกพับใส่ในอกเสื้อให้ดู
ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากราวกับจะเยาะเย้ยก่อนเดินจากไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็วกกลับมาอีก
ร่างเล็กยืนมองงุนงง แล้วจู่ๆอีกฝ่ายก็โน้นตัวลงมาจูบปากเขาแรงๆไปทีหนึ่ง
“เก่งจริงก็ทำให้ได้ล่ะ” เขาว่าเสียงนุ่มกังวาลอย่างมีความหมายชวนให้ขนลุกเกลียวทั้งตัว
หนึ่งตะวันยืนตัวลั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองอีกฝ่ายจากไปเงียบๆ
มันเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั้นเนี่ย??
ติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก