อ๊ากกกกก.....ไม่รู้ทำไมช่วงนี้แรงหื่นยังไม่ตกเลย สงสัยต้องไปกินยาแก้ซะแล้ว
ตอนที่ 16 แรงพิศวาส
โครม!!
ร่างผอมสูงล้มลงกับพื้นพรมอย่างแรง เขาพยายามลุกแล้วแต่ในหัวนั้นหมุนติ้วไปหมดทำให้ล้มหน้าคะมำล้มลงไปอีก ไม่ๆๆ อย่าเป็นตอนนี้นะ ขายขี้หน้าหมด ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามายืนคล่อมเหนือร่างก่อนดึงแขนให้ลุกช้าๆ
“เป็นไง..”
“อืม....ผมเมานิดหน่อย” ปลายฝนว่า เขาไม่กล้ามองหน้าเจ้านายเลยที่อยู่ในสภาพนี้ คิมหันต์รวบตัวเขายกขึ้นเบาๆให้ยืนขึ้น ชายหนุ่มยืนไม่อยู่ต้องทิ้งตัวลงในวงแขนอีกฝ่าย
“นี่เหรอเมานิดหน่อย”
“ผมดื่มแค่ 2 แก้วเอง บอสสิดื่มตั้ง 5-6 แก้ว” เขาเงยหน้ามองใบหน้าคมสันไม่แสดงอาการเมาสักนิด แววตานิ่งเหมือนหินผา สีหน้าราบเรียบสมฉายา ‘ตอหินพันปี’ ที่เหล่าพนักงานล่างๆเรียก เพราะไม่เคยแสดงอารมณ์ให้ใครเห็นสักครั้ง ขนาดตรวจงานในโรงกลึงผ่านเตาเผาร้อนจัด ยังไม่มีเหงื่อสักหยด จนใครๆชอบนินทาว่าเป็นคนไม่มีความรู้สึก ปลายฝนทำหน้าที่เลขาถึง 2 ปี ยังไม่เคยเห็นยิ้มสักครั้งเลย
“ผมมันคอแข็งอยู่แล้ว เดินไหวไหม”
“ครับ ไหวครับ” ปากว่าอย่างนั้นแต่ขานั้นป้อแป้เชียว วงแขนที่ประคองแผ่นหลังรั้งไปที่ลิฟต์
“เดินไม่ไหวแล้วยังจะปากแข็ง มาทางนี้เถอะ คุณต้องนอนสักพัก” ชั้นบนสุดของบริษัทเป็นห้องสูทสำหรับเจ้านายได้พักผ่อน ทุกอย่างนั้นแพงแล้วสุดหรูจนน่าขนลุก ปลายฝนไม่กล้าแตะด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องหรอก คุณแค่.....ให้คนเรียกแท็กซี่ให้ผมก็พอ อึก...”
“จะปล่อยให้คุณกลับตามลำพังได้ยังไง ไม่ต้องพูดแล้วคุณใช้ห้องผมได้ไม่ต้องเกรงใจหรอก” คิมหันต์รั้งไหล่กระชับเข้ามาให้ชายหนุ่มวางหัวบนไหล่กว้าง แค่ได้ที่พิงหัวโลกที่โคลงเคลงก็กลับมาตั้งมั่นอีกครั้ง อืม....รู้สึกดีจัง
“อืมมมม...”
“ดีขึ้นใช่ไหม” วงแขนที่โอบรั้งตัวเขาไว้นั้นไม่ผ่อนแรงสักนิดมีแต่ทำให้รู้สึกดีจนอยากจะหลับตาเลยทีเดียว
“หึ....ตลกนะ คนที่ควรทำแบบนี้น่าจะเป็นผมมากกว่านะ แต่คุณคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นใช่ไหม” เพราะเมาหรือไงนะเขาถึงกล้าหยอกเจ้านายเล่น
“คงยอมบ้างแหละ แต่ฉายาตอหินพันปีคงทำให้ผมยอมหลุดไม่ได้แน่ เสียภาพพจน์หมดจริงหมด”
ปลายฝนทำหน้าแปลกใจ “รู้ด้วยเหรอครับ”
“เรื่องมีพนักงานชอบนินทา ทำไมผมจะไม่รู้”
“งั้นก็รู้สิว่า.....มีคนว่าคุณมันคนไร้ความรู้สึก”
“นั้นไม่จริงเสียหน่อย” ประโยคนี้ทำให้ต้องเงยหน้ามองแววตาที่วาววาบอย่างมีความหมายบางอย่าง “ไม่จริงเลย คุณน้อง”
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เจ้านายจะเรียกชื่อเล่นของลูกน้อง แถมเขาไม่เคยบอกใครด้วยว่าชื่อเล่นเขาคือ คุณน้อง แม่เขาอยากได้ชื่อเก๋ๆ เลยเรียกชื่อเล่นพี่สาวเขาว่า คุณพี่ ส่วนเขาคือคุณน้อง เรื่องนี้ไม่น่าจะมีคนรู้ สีหน้าสงสัยของเขาทำให้อีกฝ่ายยิ้มเหยียดๆ นั้น...ดูประหลาดไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นเจ้านายยิ้มเลย ประตูลิฟต์เปิดออก คิมหันต์ประคองเขาออกมาสู่ห้องอันหอมกรุ่นสุดหรูหรา
เอ.....ทำไมเรี่ยวแรงถึงไม่มีเลย ปลายฝนก้าวขาแทบไม่ออก เขาถูกลากเสียมากกว่าจนมาถึงเตียง ความนุ่มนิ่มที่รองรับเขานั้นช่างเหมือนสวรรค์จริงๆ
“ผมมีหน้าที่ต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบริษัท รวมถึงคนที่จะมาร่วมงานด้วย เรื่องของคุณก็น่าสนใจนะ คุณน้อง....ผมอยากเรียกคุณอย่างนี้มานานแล้ว แต่มันคงไม่เหมาะสำหรับเจ้านายกับลูกน้อง” ร่างสูงถอดเสื้อนอกออกแขวน เนคไทกับกระดุมข้อมือปลดออกก่อนกลับมานั่งข้างๆเตียง พลั่กเบาๆร่างผอมบางก็พลิกหงายขึ้น
“คุณน่ะเก่ง ทำงานดีติดที่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย แล้วชอบบ่นจุกจิกเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถึงจะน่ารำคาญบ้างแต่ผมชอบให้คุณบ่นน่ะ แล้วชอบด้วยเวลาเห็นคุณซื้อเค้กมาซ่อนไว้ที่ต่างๆในห้อง แล้วแอบทานคนเดียว กลัวสาวๆรู้ล่ะสิว่าคลั่งของหวาน”
ปลายฝนหายเมาเป็นปลิดทิ้งเลย เรื่องแบบนี้ก็รู้ด้วยเหรอ
“แรกๆดูคุณก็สนุกดีนะ แต่ดูไปดูมามันทำให้ผมเพลินจนอดไม่ได้ที่จะติดกล้องในห้องเพื่อจะดูได้ตลอดเวลา....จนได้เห็นช๊อดเด็ด ตอนคุณสูดดมเสื้อนอกผมไประหว่างสำเร็จความไคร่ให้ตัวเองด้วย”
ร่างผอมบางผวาลุกขึ้นพรวด อุ้งมือใหญ่ตะครุบไหล่กดเขาลงเหมือนเดิม ความอายที่ยิ่งกว่าอายทำให้ทนมองหน้าอีกฝ่ายไม่ไหว ปลายฝนเบือนหน้าหนีพยายามพลิกตัวหนีไปอีกฟากของเตียง แต่ออกสุดแรงแล้วก็ได้แต่ตะกายอย่างไร้ประโยชน์ ตอนนี้เองที่เริ่มรู้สึกตัว ทำไมเรี่ยวแรงถึงไม่มี เหล้าแค่ 2 แก้วไม่น่าทำให้อ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้
“อย่าตื่นเต้นไป มันจะทำให้เลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง ทำให้หมดเรี่ยวแรงยิ่งขึ้น” คิมหันต์รั้งให้นอนหงายเหมือนเดิม พร้อมกับรูดเนคไทออกจากคอ “ไวน์ที่ดื่มวันนี้ สั่งพิเศษจากนีช เขาดื่มก่อนนอนเพื่อให้หลับสบายยิ่งขึ้น เพราะมันผสมยานอนหลับอ่อนๆ”
ช๊อคยิ่งกว่าช๊อค ปลายฝนไม่รู้ว่าแสดงสีหน้าไปอย่างไง ถึงทำให้อีกฝ่ายมียิ้มมากกว่าปกติ “คุณ.....ก็ดื่มเหมือนกัน”
“ผมดื่มจนชินแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร แต่กับคุณคงมีผลมากหน่อย ไม่ต้องกลัวแค่มึนๆไม่ค่อยมีแรงเท่านั้น” ชายหนุ่มลงมือถอดเสื้อนอกของเขาออก ตามด้วยรองเท้าและเข็มขัด
“คุณจะทำอะไร??” กลัว....นี่มันกำลังจะเกิดขึ้นอะไรกับเขา
“ทำในสิ่งที่อยากทำมานานแล้วสิ” ต่างฝ่ายต่างมองสบตากัน “ทั้งคุณ ทั้งผม เราต้องการสิ่งเดียวกันทั้งคู่” มือแข็งแรงรูดกางเกงออกจากปลายเท้าอย่างรวดเร็ว
“อย่า...ผมไม่ต้องการ อย่านะ...อย่าทำแบบนี้ ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้” ปลายฝนร้องลั่น เขาทั้งกลัว ทั้งหวาดหวั่น มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ร่างหนักอึ้งกดทับลงมาบนตัว สองมือประคองหน้าเขาขึ้นแล้วประทับจูบลงมา
ปากบเคล้าแรงๆพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามา แค่นี้ปลายฝนก็รู้สึกวาบหวิว ตัวเหมือนจะลอยขึ้นทันที จูบ.....รสชาติเป็นอย่างนี้เองหรือ มันบอกไม่ถูกว่าหวานหรือขม อย่างเดียวที่รู้สึกได้คือ มันดีเหลือเกิน แวบหนึ่งเกิดความเสียดายเมื่อจูบนั้นผละจากปากเขาลงไปที่แก้มและซอกคอ
“บอส.....อือ...อย่า” เสื้อเขาถูกถอดออกได้ง่ายจนน่าโมโห ขนาดไม่ให้ความร่วมมือนะยังหลุดง่ายซะปานนี้ ร่างสูงยันตัวขึ้นมองเขาด้วยสายตาเร่าร้อนละลายคำปฏิเสธเขาซะหมด ขณะลงมือถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เผลอแป๊บเดียวก็ไม่มีอะไรมาขวางกั้นพวกเขาอีก
คิมหันต์ยกขาเขาขึ้นข้างหนึ่งแล้วจูบไล่ตั้งแต่น่องขึ้นมาหยุดนิ่งที่ขาอ่อนด้านในใกล้จุดอ่อนที่สุด แล้วดูดแรงจนเจ็บ
“โอ้ยยย....หยุดนะ ปล่อยผม....ปล่อยเดี๋ยวนี้” เสียงสุดท้ายแผ่วลงกะทันหัน ในปากมีแต่เสียงอึกอักเมื่อมืออุ่นจัดจับจุดยุทธศาสตร์เขาไว้แล้วกระทำการย่ำยีอย่างไม่ปราณีปราศรัย ปลายฝนถึงกับอ้าปากค้าง สะโพกลอยพ้นเตียงนุ่มตามจังหวะมือราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดไปด้วย
“อ๊ะ....ยะ อย่า บอส.....” บ้าจริง อย่าร้องเสียวหวานสิวะ ชายหนุ่มนึกด่าตัวเองอยู่ในใจ มันน่าอับอายขายหน้าที่สุดจนต้องยกมืออ่อนปวกเปียกขึ้นปิดหน้า แต่ไม่นานก็ถูกดึงออก เขามองผ่านม่าน้ำตาสบตาคนที่ยิ้มสมใจที่สุดในโลก
“พูดสิ...ว่ากินผม บอส กินผมที แล้วฉันจะทำให้นายมีความสุขจนสำลักเลย” คิมหันต์ว่าเสียงกระเส่าบ่งบอกถึงความหื่นกระหายที่อัดอั้นข้างใน มือเขาขยำขยี้ปลายฝนเหมือนดินน้ำมันในมือ จะบีบหรือจะคลายก็ล้วนทำให้เขาขาดใจได้ทั้งนั้น
“ไม่...”
“พูดสิ” อีกฝ่ายเร่งเร้าด้วยปลายนิ้วที่เขี่ยโดนจุดกระสัน
“อ๊า...”
“พูด.....เร็ว กินผมที” นิ้วแข็งๆแทรกเข้ามาในตัวอย่างแรง
“อ๊า!!! โอ้ว.....อื้อ ไม่...บอส” ทั้งโกรธเกลียด อับอาย โกรธเครียด หลายหลากความรู้สึกที่สับสนอยู่ในตัวเขา
“คุณน้อง” เสียงเรียกหวานๆกระตุ้นให้หัวใจเขาวาบหวิวหวั่นไหวเหลือเกิน
“บอส....บอสครับ”
“เป็นของฉันนะ ฉันต้องการนายเหลือเกิน” คิมหันต์จูบไล่ตั้งแต่เปลือกตาเรื่อยลงมาถึงหน้าอกทั้งสองข้าง เขาดูดขบเม้นอย่างกับกินหวานเย็นเอร็ดอร่อยจนเป็นรอยแดงจนพอใจแล้วเลื่อนลงถึงกึ่งกลางแห่งความอ่อนไหว โอย.....ปลายฝนไม่เคยรู้สึกต้องการอะไรมากเท่านี้มาก่อน
“บอส....บอสครับ...กะ....กินผมที ได้โปรด” สิ้นคำพูดเขาก็ถูกกลืนกินเข้าไปจนหมดสิ้น ร่างเล็กผวาเฮือกร่างแอ่นโค้งราวกับถูกทรมารเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“ฮ่า...โอ้วว อื้อ....ยะ อย่า บอส....อ้า อ้า....พอ..จะ....ไม่...โอ้ววว” ชายหนุ่มถึงขอบเขตของสวรรค์อย่างรวดเร็ว เขาเหยียดร่างร้องปานจะขาดใจออกมาสุดเสียง ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะสิ้นสุด ร่างเล็กทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรง เหนื่อยอ่อนแต่ลมหายใจเจือความสุขอย่างที่สุด คมิหันต์ลุกขึ้นมารั้งเรียวขาแยกออกกว้างกว่าเดิม
ความสุขสมกำลังพร่างพรมลงบนเนื้อตัวของปลายฝน เขาซึบซาบมันด้วยความพอใจจนกระทั่งรู้สึกมีบางอย่างกำลังรุกรานเขาอยู่ ชายหนุ่มปรือตาขึ้นก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจรดบางอย่างที่เบื้องล่าง นั้นมัน.....คุณพระ!!!
“บอส...” เขาเขยิบตัวหนี
“ไม่ต้องกลัว นิดเดียวเท่านั้น”
“นิดเดียวบ้าสิ เบ้อเร่อขนาดนี้นะ” ชายหนุ่มชักขาออกจากท่อนแขนที่ประคองอยู่ เรื่องอะไรจะยอมให้ไอ้ยักษ์ใหญ่นั้นทะลวงจุดที่บอบบางของเขากัน จู่ๆอุ้งมือใหญ่จับข้อเท้าเขาไว้แล้วกดให้ยกค้างในท่านั้น “บอส??....อ๊า!!!!”
ร่างกำยำรุกเข้ามาอย่างรวดเร็วเกินที่จะห้ามได้ทัน ความใหญ่โตเบียดตัวเขามอบความเจ็บปวดแทบจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ปลายนิ้วจิกแผ่นหลังและท่อนแขนระบายความเจ็บปวด
“ปล่อย....โอ้ยยย บอส.....เจ็บนะ เอาออกไป.....เอาออกไป”
“อย่ารัดแน่นสิ หายใจเข้าออกยาวๆ คุณน้อง”
“ไม่....เอาออกไป” ใต้ร่างดิ้นร่าอย่างอารมณ์เสียจนเขาต้องจับให้อยู่นิ่งๆแล้วจูบนุ่มนวลเอาใจ มืออีกข้างก็เลื่อนมาข้างล่างมอบความหรรษาให้เพื่อลืมความเจ็บปวด รสหวานซ่านค่อยๆเติมเต็มอีกครั้ง ปลายฝนครางอืมในคอเมื่อเจ้ายักษ์ใหญ่เคลื่อนไหวเนิบๆในตัวเขา แรงเสียดสีภายในมันช่างรัญจวนใจปานน้ำผึ้งเดือนห้า
“อืม...อ๊ะ อ๊ะ บอส....บอส” ปลายฝนเกาะไหล่กว้างร้องเสียงกระเส่า
“ซี้ดดด...อ่า คุณน้อง....อืมมม น้องจ๋า....หวานดีจัง ขออีกนิดนะ” เขาเร่งแรงขึ้นส่งให้ใต้ร่างสะเทือนเฮือก
“อ๊า....บอส....เบา...เจ็บนะ อ๊ะ อือ....อืมม”
“ไม่เจ็บหรอก ไม่แล้ว....อ่าๆๆๆ” ร่างกำยำเร่งจังหวะไม่ฟังเสียงอะไรแล้ว เตียงชั้นดีถึงกับเด้งกระเพื่อมหงึกๆ ร่างเล็กที่ต้องรับแรงโจนทะยานดุดันเหมือนม้าถึงกับคลั่งไปตามจังหวะดุเดือด เขาจิกข่วนแผ่นหลังกว้างยิ่งกัดแรงข่วนแรง ลีลาขยับยักษ์ใหญ่ยิ่งขมีขมันกระหน่ำแทง ปลายเท้าที่ลอยค้างกลางอากาศโยกไหวเป็นระวิง
มันบ้าคลั่งและเปียกชุ่มร้อนแรง ปลายฝนกรีดร้องเมื่อถึงจุดระเบิดความสุขออกมาเปียกปอนทั่วเรือนร่าง ขณะที่หอบฮักเหนือร่างก็ยังตะบี้ตะบันไปให้ถึงจุดหมาย แรงเสียดทานภายในจุดไฟที่มอดแล้วลุกโชนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โอย....เริ่มเสียวอีกแล้ว
“บอส...พอ.....พอที โอ้ววว....อา....บะ...บอส”
“อืมมมม...อะ...อูวววววววว” ร่างแกร่งเหยียดตัวขึ้นสอดตัวเข้าลึกสุดๆก่อนปล่อยความสุขออกมาท่วมท้นภายใน เขาหอบฮักหายใจแรงก่อนทิ้งตัวลงเกยกายบนร่างที่เปียกชื้นของปลายฟ้าอย่างมีความสุข
สองหนุ่มมองตากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่วงแขนที่โอบกอดอยู่นั้นเป็นเหมือนปราการเหล็กที่ปกป้องกันและกัน ปลายฝนรู้สึกสับสนและละอายใจที่ปล่อยให้เองนี้เลยเถิด เขาขยับตัวจะลุกแต่เรี่ยวแรงยังไม่มี
“จะรีบไปไหน” วงแขนแข็งแรงไม่ยอมให้เขาลุกง่ายๆกลับรัดแน่นเหมือนงู “นายเป็นของฉันแล้วนะ”
“บอส....”
“นายเป็นของฉัน” เขาจับร่างเล็กพลิกตัวคว่ำหน้าแล้วยกสะโพกขึ้น “ฉันก็เป็นของนายด้วย”
ปลายฝนหลับตาลงเมื่อเจ้ายักษ์ใหญ่ไหลลื่นเข้ามาในความบอบช้ำของเขา หากมันเจ็บปวดแค่แวบเดียวก่อนจะถูกเติมเต็มหมด แล้วความหรรษาก็เริ่มอีกครั้งทำให้ลืมเลือนเรื่องอื่นๆเสีย พลังของความปรารถนามันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว
the end
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1350961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก