มาต่อแล้วค่า มาเร็วไปหน่อยหรือเปล่าเอ่ย ถ้าเร็วไปคราวหน้าช้าๆหน่อยก็ได้ใช่ม่าย 5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่า
[2]
ฟีปี้หันไปมองเจ้าของเสียง เป็นหนึ่งในบรรดาผู้ร่วงวงสนทนาของโดมินัส บุรุษที่โดดเด่นด้วยผมสีแดงเพลิงใบหน้ากร้านมีริ้วรอยของบาดแผลเหนือคิ้วซ้าย นั้นทำให้ดูน่ากลัว หากไม่มีดวงตาสีฟ้าใสอ่อนโยนช่วยให้น่ามองยิ่งขึ้น เด็กชายหน้าเสียเมื่อความสนใจทั้งมวลมุ่งมาที่เขา
“ท่านแม่ทัพ” ชายอัปลักษณ์ก้มศีรษะให้ก่อนเลี่ยงจากไป
“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ไฉนไม่ไปให้ความบันเทิงแขกเรื่อของข้า” เฮสเดีรยสดุด่าข้าทาสของตน
“ข้า......คือ.....” เด็กชายพูดตะกุกตะกักพลางเหลียวมองรอบตัว เขาควรไปทางไหนกันเนี่ย
“ท่าทางเทวดาน้อยๆนี้จะหลงทางนะนี่” คนผู้นั้นกระดิกนิ้วให้มาหา ฟีปี้ไม่รอช้ารีบเข้าไปเกาะเอวใหญ่ไว้ แค่มีคนคุ้มหัวให้ก็ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะ
“นี่คงเป็นงานแรกของเจ้าสินะ” ช่างเป็นคนที่ตัวโตจริงๆเขาเงยขึ้นมองหัวก็สูงแค่อกเท่านั้น
“โอไรอัน” โดนิน่าเอ่ย “ข้าเตรียมทาสหญิงไว้ให้แล้ว ท่านคงไม่....”
“ลูเครเชีย” โดมินัสตัดบทมิให้ภรรยาพูดอะไรขัดใจแขกคนสำคัญอีก “โอไรอันกรำศึกมาเพื่อโรมมาอย่างยากลำบาก เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้ก็เจ้าอย่าขัดใจเขาเลยน่า เจ้า......ชื่ออะไรนะ” เขาเชยคางข้าทาสของตนเองขึ้น
“ฟีปี้ขอรับ”
“อ้อ ฟีปี้เจ้าต้องให้ความสำราญท่านแม่ทัพให้เต็มที่ เข้าใจไหม”
“ขอรับ” เด็กชายเงยหน้ามองคนที่อยู่ด้วยในคืนนี้ เขาต้องทำอะไรบ้างนะ ขณะคิดอยู่เพลินๆนั้นอุ้งมือใหญ่กุมไหล่เขาให้ตามมา วงสนทนาย้ายจากห้องโถงใหญ่ที่วุ่นวายมายังห้องด้านในที่เงียบกว่า ร่างสูงนั่งบนเก้าอี้ใหญ่ที่คนธรรมดานั่งได้สองคนเลย แต่เขาคนเดียวก็กินที่ไปครึ่งค่อนเหลือที่ให้เด็กชายนั่งนิดเดียวต้องยกขาไขว้อีกข้างไว้ถึงนั่งได้ เขาเหลือบมองต้นขาที่เลยชายเสื้อมา มันใหญ่กว่าเอวเขาด้วยซ้ำ เห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายเฮือกเลย ถ้าหากโดนเตะจังๆเขาคงคอหักในคราเดียวแห๋งๆ
โครก.....
โอไรอันแลมองเด็กชายตัวน้อยที่ก้มหน้านิ่ง พยายามทำตัวเป็นเสาปูนเกาะพนักแขนเก้าอี้ที่ไร้ความรู้สึกสุดฤทธิ์ กระนั้นในท้องก็ส่งเสียงครืนเบาๆให้ได้ยินเป็นระยะ
“เอาล่ะ เล่าเรื่องศึกครั้งนี้ให้พวกเราฟังต่อสิ พวกแซกซั่นนั้นร้ายกาจเพียงใด” โดมินัสเฮสเดรียสถาม ทุกคนก็รอฟังอย่างใจจรดจ่อ บุรุษหนุ่มยิ้มน้อยๆพลางกวักมือให้ทาสสาวยกถาดผลไม้มาหา เขาหยิบทั้งถาดให้ฟีปี้ถือไว้
“ศึกครั้งนี้ยาวนานมากทีเดียว...” เขาเกริ่นนำ มือเด็ดผลองุ่นใส่ปากตัวเองแล้วโดนไม่ทันตั้งตัว อีกเม็ดยัดใส่ปากเด็กชายเลย นั้นเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงเลย คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะคิดถึงข้าทาสหรอกว่าจะหิวจะเหนื่อยขนาดไหน หน้าที่ทาสมีอย่างเดียวคือรับใช้ ไม่อาจแสดงอามรณ์ออกมาได้ แต่องุ่นหวานๆเม็ดเดียวทำให้เกิดความรู้สึกที่หลากหลายเหลือเกิน แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือ อร่อย
อยากกินอีกจัง ฟีปี้แลมองแม่ทัพใหญ่ที่เล่าออกรส จนลืมเขาไปเสียแล้ว หิวจัง ไม่ได้ทานอะไรมาครึ่งค่อนวันแล้วท่ามกลางความสนใจของแขกเรื่อมากมาย เขาคงทำอะไรไม่ได้มาก แต่ด้วยความหิวทำให้ตัดสินใจทำอะไรบ้างอย่างไป โอไรอันเว้นวรรคบ้างเมื่อมีคำถาม จู่ๆก็มีมือยื่นเม็ดองุ่นมาถึงปาก ชายหนุ่มแลตามองเด็กชายที่มองมาอย่างหวาดกลัวน้อยๆ แววตาขอโทษและเว้าวอนอย่างน่าสงสาร พอเขาอ้าปากงับองุ่นในมือ เด็กน้อยก็ยิ้มกว้างโล่งใจเหลือเกินแล้วหยิบใส่ปากตัวเองเม็ดหนึ่ง อ้อ.....ที่แท้ก็หิวนี่เอง เขาลืมไปเลย
“ต้องขออภัยด้วย วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว” พูดเพียงเท่านี้ก็เป็นอันรู้แล้วว่าการสนทนาเป็นอันยุติ
“แต่ข้ายังอยากฟังเรื่องของท่านอยู่นะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ถามเอาจาก เดแกนก็ได้” ร่างสูงลุกขึ้นยืดเต็มความสูงที่เหนือกว่าคนอื่นๆ “ศึกครั้งนี้เขาสร้างผลงานได้งดงามมาก และได้คำชื่นชมจากซีซาร์มากกว่าใคร หึ.....ให้ความสำราญแก่เขาด้วย”
ชายหนุ่มตบไหล่ทหารคนสนิทที่สูงใหญ่ไม่แพ้กันพลางก้มศีรษะให้เจ้าบ้านเล็กน้อยก่อนโอบร่างเล็กออกมาด้วยกัน โดยมีสายตาของลูเครเชียจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เสียงพูดคุยดังไล่หลังพวกเขาก่อนค่อยๆห่างไกลออกไปทีล่ะน้อย กว่าจะรู้ตัวเสียงทุกอย่างก็เงียบสงบ เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิด
โอไรอันลงกลอนตามวิสัยที่ต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา เขาหันมามองเด็กชายผมสีทองยืนตัวลีบอยู่ที่มุมห้อง แสงไฟจากตะเกียงข้างหลังสะท้อนเส้นผมทุกเส้น เขาช่างเหมือนเทวดาตัวน้อยๆมากกว่าจะเป็นข้าทาส
“เจ้าชื่ออะไรนะ?”
“ฟะ....ฟีปี้ขอรับ”
“อายุเท่าไรแล้ว”
“13 ขอรับ”
“ข้าไม่ชมชอบเด็กเท่าใดนัก”
“แต่ข้าทำได้ทุกอย่างนะขอรับ” เด็กชายรีบร้อนบอก เขากลัวว่าถ้าโดมินัสรู้ว่าเขาไม่เป็นที่ต้องการล่ะก็ มีหวังถูกลงโทษแน่ “ข้าทำได้ทุกอย่าง....ตามที่ท่านสั่ง”
โอไรอันไม่พูดอะไรนอกจากลงมือปลดเสื้อผ้าและชุดเกราะออกทีล่ะชิ้น พอรู้ตัวก็มีมือมาช่วยปลดเชือกรัดเอวออก เขาจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเด็กน้อยไป เสื้อผ้าปลดออกให้ตัวเบาขึ้น ร่างสูงนั่งลงบนเตียงกว้างขณะที่เด็กชายช่วยถอดรองเท้าให้ทีล่ะข้าง
ก๊อก....ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ฟีปี้เงยหน้ามองแม่ทัพหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ
“เปิดประตู” เสียงนั้น?? ร่างเล็กรีบลุกมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว ร่างบางในชุดสีเขียวอ่อน โดมิน่า ลูเครเชียนั้นเอง นางก้าวเข้ามาในห้อง
“ออกไป” นางสั่งเสียงเบาเย็นยะเยือก
“ฟีปี้” เสียงหนักแน่นของโอไรอันหยุดเขาไว้ก่อนที่ขยับตัวด้วยซ้ำ “ออกไปรอข้างนอก รอข้าเรียก”
ร่างเล็กรีบออกไปมือดึงประตูงับเอาไว้อย่างเบามือ จะเกิดอะไรขึ้นเขาไม่รู้หรอก แต่เพียงเห็นสายตานางก็รู้แล้วว่า นางปรารถนาแม่ทัพหนุ่มผู้นี้มากแค่ไหน โอ้......แล้วเขาควรทำอย่างไรดี รอตรงนี้หรือ...ไปให้ไกลที่สุดนะ
ในห้องอันเงียบเชียบมีเพียงแสงไฟจากตะเกียงเท่านั้นที่เคลื่อนไหว แสงสีทองอาบร่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งเกีรยติยศของชายนักรบ ร่างเปลือยที่มีเพียงกางเกงหนังชิ้นน้อยๆนั้นเร้าอารมณ์เหลือเกิน ร่างบางเยื้องย่างเข้ามาหา
“เจ้าคิดทำอะไร ลูเครเชีย”
“ทำอะไรน่ะหรือ” นางทวนคำน้ำเสียงระรื่น แต่พอโน้นร่างมาหา กลับถูกดันออกห่าง “โอไรอัน??”
“สามีเจ้ายินยอมให้เจ้ามาหาข้างั้นหรือ”
“โอ้ ช่างเขาเถอะน่า ที่รัก”
“ชูว......เลิกทำเช่นนี้เสียที ข้าเริงรักกับเจ้าลับหลังเขาไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ” ลูเครเชียร้องเสียงสูงอย่างผิดหวัง
“เฮสเดีรยสกำลังได้รับเลือกเข้าสู่สภาแล้ว ข้าจะยอมให้เขาใช้เรื่องระหว่างเรามาทิ่มแทงบิดาและพี่ชายข้าไม่ได้เด็ดขาด เราต้องเลิกทำเช่นนี้เสียที”
“เขาไม่รู้หรอกน่า....โอไรอันที่รัก ท่านรักข้ามิใช่หรือ หื้อ” ลูเครเชียพยายามกอดชายหนุ่มให้ได้ แต่แค่มือเดียวก็สามารถหยุดนางไว้ สายตาดุดันทำให้ร่างบางชะงักเมื่อเห็นความเย็นชาจากสายตาคู่นั้น
“ข้ามิเคยรักเจ้า ทั้งก่อนหน้านี้และณ.ขณะนี้ ระหว่างเราเป็นแค่ความไคร่เท่านั้น เจ้าเป็นหญิงงามและไฟแรงน่าชื่นชม เจ้าทะเยอทะยานอยากให้สามีก้าวหน้ามิใช่หรือ ตอนนี้เขาทำได้สมใจเจ้าแล้วนี้ เรื่องระหว่างเราก็ต้องยุติลงเพียงเท่านี้ ข้าจะขอบใจมากหากเจ้ากลับไปเสียและเลิกส่งสายตาให้ข้าเสียที”
ลูเครเชียอ้าปากค้างถอยห่างประหนึ่งเห็นปีศาจและยักษ์มารก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง ใบหน้าสวยงามบิดเบี้ยวด้วยความคลั่งแค้น นางพลั่กประตูออกไปสุดแรงจนฟีปี้สะดุ้งเฮือก
“ฟีปี้ เข้ามา”
“ขอรับ” เด็กชายเดินก้มตัวผ่านโดมิน่าอย่างหวาดๆไม่กล้าเงยหน้ามองด้วยซ้ำ เขาปิดประตูแล้วลงกลอนเสีย รออยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงข้างนอกกระแทกส้นเท้าเดินจากไป เฮ่อ.....
“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ” บนเตียงถาม ร่างเล็กหันมามองขวับ
“เอ่อ....ท่านอยากให้ข้าทำอะไรขอรับ”
“เอ้า....นี่ข้าต้องบอกเจ้าทุกอย่างเลยหรือ”
“ก็.....ข้าไม่รู้นี่ขอรับว่าต้อง....ทำอะไรบ้าง” โอไรอันหัวเราะ
“ไม่มีใครสอนเจ้ารึไง”
“แค่.....บอกว่าห้ามปฏิเสธ ห้ามไม่หรืออย่า แค่นี้แหละขอรับ”
“อืม.....ช่างเถอะ ข้าเองก็เหนื่อยพอดู กลับมานี่ก็ไม่ได้นอนดีๆสักตื่นเลย เจ้านอนที่พื้นก็ได้” พูดจบก็เอนตัวนอนทั้งอย่างนั้นเลย ไม่สนใจเขาอีก เด็กชายรู้สึกโล่งอกในคราแรกก่อนจะรู้สึกกลัวขึ้นมาหากรุ่งเช้าแม่ทัพหนุ่มจะกล่าวกับโดมินัสตรงๆว่าหลับสนิทเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ท่านขอรับ” เขาเขยิบเข้าใกล้อีกนิด
“อะไร...”
“ข้างล่างพื้นมันเย็น ข้า.....นอนบนเตียงด้วยได้ไหม”
“เฮ่อ....ก็ได้” เท่านั้นเองร่างเล็กรีบกระโจนขึ้นเตียงเลย
“อย่าเพิ่งนอนเลย ได้โปรดเถอะ ท่านอยากให้ข้าทำอะไร ข้าทำให้ได้หมดทุกอย่างเลยนะขอรับ” ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเลยเมื่อแม่ทัพหนุ่มหันมามองตาขวาง น่ากลัวจังเลย “ข้าจะโดนเฆี่ยนนะขอรับ หากโดมินัสรู้ว่าข้าทำให้ท่านไม่พอใจ”
“เจ้าทำให้ข้าไม่พอใจแล้ว จะบอกให้นะเจ้าเด็กโง่ เจ้าไม่พูดข้าไม่พูดโดมินัสของเจ้าจะรู้ได้ไง”
“งั้น.....หมายความว่า....ท่านจะพูดเหรอว่าพอใจข้า” ฟีปี้มองตาโตด้วยความดีใจ นั้นทำให้แม่ทัพหนุ่มตาสว่างขึ้นบ้าง เจ้าเด็กนี้เซ้าซี้น่ารำคาญ ปากมากแล้วตาโตซะจริง
“เหวอ....” เด็กชายตกใจจู่ๆก็โดนกระชากเข้าหาอกกว้าง ก่อนถูกพลิกลงใต้ร่าง
“อย่าให้พอใจนักใช่ไหม” โอไรอันกึ่งๆโมโหกึ่งๆรำคาญเลยคิดว่าสั่งสอนให้สำนักเสียบ้าง เขาซุกไซ้ซอกคออ่อนนุ่มร่างเล็กดิ้นพล่านเลย
“ฮะฮะฮะ จั๊กกะจี้อ๊ะ” ฟีปี้กลั้นเสียงหัวเราะไม่ไหว หนวดที่เพิ่งขึ้นระคายผิวเขาจริงๆมันช่างสยิวและจั๊กกะจี้ไปหมด เขาหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้ว ร่างใหญ่โตหนักอึ้งนี้ก็ยังไม่หยุด เขาเลยกัดหูเข้าไปทีหนึ่ง
“เอ๊ะ” โอไรอันผงะเขามองหน้าเจ้าเด็กแสบที่นอนมองตาแป๊ว “เจ้ากัดข้ารึ?”
“ก็ท่านไม่หยุดนี่......ข้าไม่ได้กัดแรงด้วย”
“นี่เหรอไม่แรง” เขาชี้ให้ดูใบหูที่แดงนิดๆ ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นมาดูทันที
“เจ็บเหรอขอรับ” เขาประคองหน้าคมสันไว้แล้วอมใบหูไว้ลิ้นเลียใบหูไปมา
“ฟะ....ฟีปี้ พอแล้ว” ชายหนุ่มชักตีหน้าเขร่งขรึมไม่ออกแล้ว ปากกับลิ้นน้อยๆชักจะทำให้มีอารมณ์ เขาดันร่างเล็กนอนหงายกลับมาอย่างเดิม ใบหน้ามึนๆงงๆตาโตๆคู่นั้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ชักเปรี้ยวปากแล้วสิ เฮ่ย...ช่างแม่งแล้ว ฝ่ามือใหญ่กระตุกสายคาดเอวเล็กออก แล้วรูดเสื้อตัวเดียวยาวถึงเข่านั้นออกให้พ้นศีรษะ
ร่างขาวสีชมพูปรากฏต่อสายตา อา.....นี่เขาพลาดไปแน่ๆหากปล่อยให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปอย่างเปล่าประโยชน์ มองต่ำลงมาที่ต้นขามีผ้าพันปกปิดของสงวนอยู่ เขาปลดมันออกแล้วโยนทิ้งไปเสีย เรียวขาเล็กสองขายกขึ้นปกปิดตนเองไว้
“อย่ามอง...”
“จุ๊ๆๆ เขาสอนเจ้ายังไง ไม่มีคำว่าอย่าใช่ไหม” โอไรอันกระเซ้า ใบหน้าน้อยเง้างอขัดเคืองแต่ก็ไม่กล้าไม่พอใจ ฟีปี้ยอมให้เขาดันหัวเข่าออกจากกันช้าๆ ลมหายใจเด็กน้อยสั่นกระเส่าบ่งบอกถึงอารมณ์หวั่นไหว
“ไม่ยุติธรรมนี่” เขาประท้วงเอาหมอนปิดปังหน้าตนเอง “ถอดของข้าได้ ทีท่านไม่เห็นถอดบ้างเลย”
“เด็กโง่ เจ้าอยากเห็นของข้านักรึ” ร่างสูงใหญ่ยืดตัวขึ้น ฟีปี้นึกสงสัยเลยยื่นหน้าออกมาดู กางเกงหนังของแม่ทัพหนุ่มถูกปลดออก เด็กน้อยถึงกับหายใจเฮือก!!!
“ท่านจะฆ่าข้ารึ??”
“ฮะฮะฮ่า เจ้านี่ตลกดีจัง” โอไรอันหัวเราะร่า เขาโถมร่างลงมาพรมจูบไปทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์ “ข้าชักถูกใจแล้วสิ”
“ดะ...เดี๋ยว ท่าน” ฟีปี้หายใจหายคอไม่ทัน พออ้าปากจะพูดบางอย่างก็ถูกจูบปิดปากสนิท ลิ้นอุ่นสอดเข้ามาในโพรงปากอย่างรวดเร็ว เด็กชายหลับตาพริ้มทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงรสซาบซ่านอย่างประหลาด นี่เหรอจูบ.....มันเป็นเช่นนี้เองหรือ จะว่าหวานก็ไม่ใช่ เปรี้ยวก็ไม่เชิง แต่ให้ความอารมณ์วาบหวามมาก จนอดไม่ได้ที่จะโอบกอดร่างกำยำแข็งแกร่งไว้แน่นๆ
“อืมมม ดีมาก อ้าปากกว้างๆแล้วส่งลิ้นเจ้าให้ข้า” โอไรอันกระซิบบอก ฟีปี้ทำตามทันทีลิ้นพวกเขาบดขยี้กันอย่างเร่าร้อน พาอารมณ์ให้ลุกโชนดั่งเพลิงลุกไหม้ ร่างหนักอึ้งกดทับลงมาทั้งตัว จนรู้สึกได้ถึงท่อนร้อนผ่าวแข็งขืนถูไถกับต้นขา ช่างเสียวซ่านอะไรอย่างนี้
เด็กชายไม่เคยเจอพายุอารมณ์ใดรุนแรงเยี่ยงนี้เขาทนไม่ได้ยกเรียวขาเสียดสีสีข้างแม่ทัพหนุ่มบ่งบอกถึงความปรารถนาที่คลั่งไคล้เหลือเกิน โอไรอันเลื่อนจูบลงมาที่ซอกคอ หน้าอกเบนราบ ยอดอกสีชมพูทั้งสองข้าง และหน้าท้องนุ่มราบเรียบ
“ฮ๊า.....ท่าน....”
“เสียงเจ้าไพเราะจริงๆ ร้องอีกสิ ข้าอยากฟัง”
“ไม่...อ๊า” เขาพยายามไม่ร้องแล้ว แต่ก็กลั้นไม่อยู่เมื่อผมสีแดงเพลิงซุกไซ้ต่ำลงช้าๆ สร้างความทรมานอันเร้าใจอย่างยิ่งยวด ร่างเล็กบิดร่าราวกับงูเจอน้ำร้อน ปากของแม่ทัพหนุ่มช่างร้ายกาจเหลือเกินฉีกกระชากอารมณ์เขาไปมาระหว่างสวรรค์กับนรกเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า เขานั้นแทบขาดใจรอนๆ
“จะ....จะไม่ไหวแล้ว เร็วหน่อย ได้โปรด โอ้วววว” ฟีปี้คร่ำครวญเสียงกระเส่าก่อนหวีดร้องสุดเสียง ร่างกายเหยียดเกร็งด้วยความสุขเหลือประมาณ ทะลักทะลายความสุขครั้งแรกในชีวิตออกมาก่อนล้มพังพาบแน่นิ่งไป
“ฟีปี้??” โอไรอันกลืนกินความสุขของเด็กน้อยจนหมด พอเงยหน้ามาก็เห็นแน่นิ่งไม่ไหวติง เขาช้อนร่างขึ้นมาถึงรู้ว่าหมดสติไปแล้ว ครั้งแรกในชีวิตอารมณ์พุ่งสุดขีดจนร่างกายต้องหยุดเสียเอง ปลายนิ้วได้รูปเกลี่ยปลายผมเปียกชื้นออกจากหน้าผาก ร่างกำยำเอนกายนอนกกกอดร่างผอมบางไว้แนบอก
ชักถูกใจเสียแล้วสิ เขาไม่เคยได้อะไรที่ยังบริสุทธิ์เยี่ยงนี้มาก่อน เก็บไว้เล่นเองเสียดีกว่ากระมั่ง ชายหนุ่มคิดไปคิดมาก็หลับไปทั้งอย่างนั้นเลย
**********
รุ่งสางรถม้าของอพอลโล่ยังท่องเที่ยวไม่ทั่วผืนฟ้า รถม้าคันหนึ่งก็มาจอดหน้าเคหสถานของเฮสเดีรยส เจ้าบ้านออกมาส่งแขกคนสำคัญที่แต่งกายเสร็จออกมายังห้องโถงใหญ่ โอไรอันออกมาก็เห็นเดแกนคนสนิทมารออยู่แล้ว
“ท่านเฮสเดีรยส”
“เป็นยังไงบ้างท่าน บ้านข้าต้อนรับท่านดีพอหรือไม่”
“ดีมาก ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ” เขากำลังจะเอ่ยลา แต่ก็ลังเลเล็กน้อย “ฟีปี้ เด็กของท่านดูแลข้าได้ดีมาก ถ้าไม่รบกวนเกินไป ฝากดูแลเขาด้วย ค่ำคืนนี้ข้าจะมาเยือนท่านอีกครั้ง”
“โอ้....ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ข้าจะรอต้อนรับท่าน”
“ขอบคุณ” เขากล่าวลา
เลยหลังห้องโถงไปลูเครเซียยืนมองชู้รักจากไปอย่างคลั่งแค้น บังอาจทิ้งขว้างนางไม่ไยดี โอไรอันนะโอไรอัน นางกำชายกระโปรงแน่นก่อนตัดสินใจหันหลังตรงไปยังห้องรับรอง
โครม!!!
ประตูเปิดผ่างเสียงดังสนั่น ฟีปี้หลับสนิทยังสะดุ้งเฮือก เขาคว้าผ้าห่มมาปกปิดตนเองเป็นอย่างแรก ดวงตากลมโตสีฟ้าเบิกกว้างตกใจกับภาพที่เห็น
“โดมิน่า??”
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1353666 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก