หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[Pa'veaw]

กลเริ่มจะดีขึ้นบ้างละนิดนึงก็ยังดี

เอาใจช่วยวีจ้า
 

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  20
เพราะอะไร?..Ver.Ve.
.
.
.
.
หลายคนคงสงสัย หลายคนคิดว่าผมอ่อนแอ หลายคนว่าผมโง่ และใครต่อใครอีกหลายคน

คงพากันสมน้ำหน้า และตั้งคำถาม..ว่าทำไม ผมถึงยอมเป็นเบี้ยล่างให้เหี้ยกลมันโขกสับอยู่ได้

ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกไรเป็นพิเศษ มือตีนก็ปกติทุกอย่าง ไมไม่ตอบโต้มันไป ปากก็บอกว่าเกลียด  

หน้าไม่อยากจะมอง แล้วทำไม..ไม่จัดการอะไรให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะที  


ในตอนนั้น..ความคิดในหัวผม ซึ่งอายุแค่ 18 ปี คิดอะไรอยู่..ร้อยพันคำถามเหล่านี้

ผมขอตอบให้หายสงสัยเลยดีกว่า  ใครเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของผมก็สุดแล้วแต่

มีข้อแม้เพียงข้อเดียว ให้ท่านนับถอยหลัง...จากปัจจุบันย้อนไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว..

พึ่งระลึกไว้นิดหนึ่งนะครับ..สมัยนั้นไม่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย  ไม่ใช่โลกโลกาภิวัฒน์

ไม่มีสื่อหรือสมาคมต่าง ๆ เข้ามาดูแลเรื่องการกดขี่ทางเพศ...เหมือนอย่างสมัยนี้  

พูดได้ว่าหลายครอบครัวยังมีการทำร้ายลูกในไส้  พ่อแท้ ๆเอาลูกเป็นเมีย  

นิยายน้ำเน่าระหว่างแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง  หรือแม้กระทั่งโรงงานนรก

กดขี่กักขังแรงงานมีให้เกลื่อน  รวมถึงโสเภณีตามท้องสนามหลวงด้วย  

ที่นี้พอเข้าใจกันแล้วนะครับ  กฎหมายในสมัยนั้นมีเป็นบรรทัดฐาน  

แต่ไม่ได้แข็งแกร่งที่จะจัดการหรือดำเนินการ...ผ่านองค์กรภาครัฐและเอกชน

เข้มแข็งเหมือนตอนนี้  กฎหมู่ต่างหากที่ใช้ได้ผล  มีอิทธิพลเหนือคน  เช่นอิทธิพลเจ้าพ่อ

ซ่องโจร  คุมบ่อน  หรือซามูไรมอเตอร์ไซค์วิน



เอาล่ะ..เผื่อจะช่วยให้เข้าใจมุมคิดของผมได้ดีขึ้น  มารู้จัก..พื้นฐานครอบครัวผมด้วยว่าเป็นยังไง

แค่พอประมาณนะครับ  


ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด มีญาติผู้ใหญ่คือพี่สาวเพียงคนเดียวที่ทำงานบริษัทฯ อยู่ในกรุงเทพฯ

และเป็นกำลังสำคัญดูแลค่าใช้จ่ายการกินอยู่ของผม  โชคดีบ้านไม่ได้เช่า  

เพราะซื้อด้วยเงินของแฟนพี่สาวผม  ก่อนเค้าจะทิ้งพี่ผมไปมีผู้หญิงใหม่  

ซึ่งพี่ผมคงเข็ดขยาดกับความรักไปอีกนาน ถึงได้มุมานะทำแต่งาน..โดยไม่เปิดโอกาสให้ใครอีกเลย  

ตอนนั้นพี่สาวผมอายุ 26  ห่างผม 8 ปี  ผมยังมีพี่สาวคนโต พี่ชายอีกสาม น้องชายอีกหนึ่ง

และแม่ที่ร่างกายไม่แข็งแรงที่รักยิ่ง  อยู่ที่ต่างจังหวัดแถวภาคเหนือตอนบน  

ผมเป็นลูกคนที่ 6 ในบรรดาพี่น้อง 8 คน  พวกเรากำพร้าพ่อ 11 ปีแล้ว  

แม่รับภาระหนัก  พี่ ๆ ก็รับจ้างทำงานไป  หาเงินส่งหนี้ที่พ่อกู้จาก ธกส.  

ก่อนตายจากพวกเราไป...เพราะไส้ติ่งอักเสบแตกก่อนทันได้ผ่าตัด  หนี้ก้อนใหญ่พอสมควร

พี่สาวคนโต พี่ชายคนรอง กับแม่ผมเป็นกำลังสำคัญหาเงินใช้จ่าย..เกี่ยวกับภาระที่ผมกล่าวมาทั้งหมด  

พี่ชายผมอีกสองคน  รวมทั้งผมและน้องถัดจากผมและคนสุดท้อง  ต่างยังเรียนกันอยู่เลย

พวกเค้าไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านการเรียน  และด้านกีฬาเหมือนผม  

จึงไม่มีโอกาสเข้ามาเรียนทุนในกรุงเทพฯ  เอาล่ะรู้ประวัติความเป็นมาของผมคร่าว ๆแล้ว

ก็มาเข้าเรื่องว่าผมคิดยังไง  ทำไมต้องยอมให้กลมันโขกสับอยู่ได้


ต้องพูดก่อนว่า..ผมไม่กล้าบอก ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์  โค้ช  

จะให้ผมเดินเข้าไปเล่าให้เค้าเหล่านั้นฟังว่า...ผมถูกข่มขู่ให้เป็นพ่อสื่อจีบหญิง  

ถ้าไม่ทำพี่สาวจะถูกพวกมันลากไปรุมโทรม  หรืออะไรก็แล้วแต่  

ผมไม่มั่นใจ..พูดไปใครจะเชื่อหรือเปล่า ถ้าเกิดให้ตามเหี้ยกลมา...พบอาจารย์  

เพื่อสอบถามถึงข้อเท็จจริงขึ้นมา มันจะยอมมาไหม ถึงแม้มันยอมมา...คุณคิดว่ามันจะพูดยังไง  

มันจะยิ้มระรื่น..แล้วบอกกับทุกคนว่ามันทำจริงๆ นะหรือ  คิดว่าเหี้ยกลจะยอมรับเป็นไปได้ไหม

ซึ่งผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้  ที่สำคัญ..ผมเดินแต้มผิดแต่ต้น..ดันโกหกไปก่อนแล้วว่า..

กลเป็นเพื่อนสนิทกับผมตั้งแต่แรก...ตอนแนะนำให้พวกน้องเกศน้องดากับคิ๋มได้รู้จักกะมัน  

ตอนนี้จะมาพลิกลิ้นว่ามันคือทรชนคนเลว..ที่บังคับผม คุณคิดว่าระหว่างผมกับมัน

ใครดูน่าเชื่อถือกว่ากัน ยิ่งความผิดเป็นการกล่าวอ้าง...จากผมเพียงฝ่ายเดียว  

พยานยืนยันความผิดของมัน..มีใครเห็นไหม ในเมื่อไม่มีใครเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่ผมเจอสักคน  

เกิดมันว่าผมสร้างเรื่อง แล้วพวกผู้ใหญ่เชื่อขึ้นมา  แค่ให้เราจับมือคืนดีกัน..หลังจากนั้นล่ะ  

ผมจะเจออะไรต่อมาภายหลัง ใครจะรับประกันว่า..มันจะไม่ทำร้ายผมคืน..

อาจเดือดร้อนถึงพี่สาวผมด้วยใครจะไปรู้ ผมรู้ว่าเหี้ยกลมันเลว..มันคงไม่แค่ขู่  

มันบ้าขึ้นมา ยืมมือใครทำร้ายผม  เพื่อมันได้พ้นความผิด..ผมจะทำยังไง  

ผมไม่ได้มีเงิน พี่ผมไม่มีเวลาพอ..ที่ต้องวิ่งขึ้นโรงขึ้นศาล  เข้าหาตำรวจเป็นว่าเล่น  

เพราะยังงี้ไง ผมถึงว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด สุดท้ายแล้ว..หากเรื่องราวลุกลามใหญ่โต  

ผมกับพี่ชีวิตจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้  สู้ผมใจเย็น..ยอมได้ยอมไปก่อน  

พยายามใช้เหตุผลเข้าพูดจา..คิดในทางที่ดี  มันเบื่อหรือหมดสนุกที่จะตามราวีผม  

มันคงเลิกราไปเอง  



ตอนนี้หลายท่านพอเข้าใจผมหรือยังครับ ว่าทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง  

อ้อ!..เหลืออีกเรื่องหนึ่ง  ทำไมไม่แทงไส้ไหลไปซะเลย เคยคิดครับ..ตอนโมโหสุด ๆ

ความคิดนี้แว่บเข้ามาในหัวผมหลายครั้ง แต่สติส่วนดีมีแม่เป็นที่ยึดเหนี่ยว..

ทำให้ไม่คิดทำไรรุนแรงแบบนั้น ทำไปอนาคตผมดับทันที แน่นอนได้ความสะใจคืนมา

แต่สุดท้ายต้องติดคุก ประวัติด่างพร้อย หมดโอกาสเรียนต่อ ต้องไปชดใช้กรรมในคุก

ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำกี่ปีถึงจะได้ออกมา แล้วไง...ผมยังมีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตปกติ  

สู้หน้าคนเค้าได้แบบภาคภูมิใจต่อไปได้อีกหรือ คุณคิดว่ามีใครสักกี่คนที่จะทนคำว่า 'ไอ้ขี้คุกได้'

ยิ่งถ้าเกิดทำมันไม่ตาย แค่สั่งสอนพอหลาบจำ  เหี้ยกลมันเคยอาฆาตไว้  

คิดจะเอาคืนต้องทำมันให้ตาย ถ้ามันไม่ตาย  มันจะกลับมาเอาคืนให้สาสม  

คนเดือดร้อนจะไม่ใช่แค่ผม  มันจะทำคนที่ผมรักด้วย ไม่ว่าจะเป็นพี่ เพื่อน หรือใครก็ตาม

รวมทั้งตัวผม  ที่มันจะทำให้ตายทั้งเป็น เพราะเหตุผลนี่แหล่ะ ผมเลือกที่จะทน  

มากกว่าใช้กำลังตอบโต้ หรือยุติด้วยวิธีการทั้งหลายทั้งปวงต่าง ๆ

ผมคิดว่าปัญหาทุกอย่างเกิดจากผม คงมีแต่ผมเท่านั้นที่จะยุติให้จบลงโดยละม่อม  

อาจไม่ใช่เร็ว ๆ นี้ แต่เชื่อว่าคงไม่นานหรอก  ทุกปัญหามีทางออก  แค่ต้องการเวลา

และต้องใช้ความอดทนให้มากกว่าปกติเท่านั้น อาจไม่ใช่แค่สิบเท่า เป็นร้อยเท่า พันเท่า  

หรือหมื่นเท่าก็ได้  ผมก็ต้องทน  ผมจำปรัชฌาได้อยู่ข้อ  

‘ยอมร้องไห้อย่างผู้แพ้และเจ็บปวดในวันนี้  เพื่อแสงสว่างแห่งชัยชนะที่ยืนยาวในวันหน้า’  

นี่แหล่ะที่เป็นกำลังใจให้ผมไม่ท้อ  และพร้อมจะทนจนถึงที่สุดต่อไป.............



ปล.  ใครอยากรู้ว่า สุดท้ายผมรักกลได้อย่างไร ขอไว้ตอบที่หลังได้ไหม  

ลองอ่านนิยายไปเรื่อย ๆ ก่อน อาจได้คำตอบในเนื้อเรื่องก็ได้

ไม่จำเป็นต้องให้ผมมาพูดให้ฟังหรอก ส่วนใครอยากได้ฟังคำบอกเล่าความรู้สึกของกลล่ะก็

ไม่รับปาก  คุณชายเค้าไม่ปลื้มที่จะตอบคำถามในอดีตเท่าไหร่ แต่ขอบอกว่ากลทำให้ผมรัก  

และทำให้ผมยอมเปลี่ยนแปลงร่างกายจากชายกลายเป็นหญิงได้  

กลก็ต้องแลกด้วยความเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับกลไม่ใช่น้อย  เราทั้งคู่ถึงมีวันนี้  

อยากจะบอกว่าลองตามอ่านเรื่องราวของเราต่อ ชีวิตจริงบ้างครั้งก็น้ำเน่ายิ่งกว่านิยาย  

เพียงแต่นิยายสามารถพูดหรือเล่าเรื่องหรือพอใจใช้คำพูดอะไรก็ได้ ตามจินตนาการของผู้แต่ง  

แต่ชีวิตจริง บ้างครั้งเราไม่สามารถพูด คิด แสดงความรู้สึก หรือความต้องการของเรา  

เพื่อต่อต้าน หรือเรียกร้องจากใครได้เสมอไป  บ้างครั้งทน กลั้น ฝืน ให้กำลังใจตนเอง

สุดท้าย  ‘สู้ต่อไปตราบชีวิตไม่สิ้น ดิ้นให้สุดแรงเกิด’  แล้วคุณอาจพบกับความสุขในที่สุด

ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ..มันคือสัจจธรรมในการดำเนินชีวิต ขอเพียงแต่อย่าไขว้คว้าด้วยวิธีการเลวร้าย

ทำลายคนอื่น หรือทำให้ใครต่อใครเดือดร้อนเพื่อให้เราได้ในสิ่งที่เราอยากได้แค่นั้นเป็นพอ



ปราณวี   สิงห์สุริยะ


(ชื่อที่เป็นหญิง เปลี่ยนจาก...กวี..เป็นปราณวี...แต่ไม่ต้องตามหากันน่ะ  

เพราะมันคือชื่อที่น้องคนเขียนเค้าตั้งให้ ไม่ใช่ชื่อจริง ๆ หรอก...)

[Pumpkin]

อา...รักนี้แลกมาด้วยเลือดและน้ำตาสินะ  


โฮ่ๆ! ดูเหมือนไอ้พี่กลจะแปลกไปนะ ติดใจล่ะเซ้~ งั้นขอเชิญท่านเสพพี่วีต่อได้เลย อุวะฮ่ะฮ่า





Ps.ไอ้พี่กลหน้าเลือดจิ๊บเป๋งเลยว่ะ

[sweardear]

อึดมากเลยอ่ะค่ะพี่ ต้องใช้ความเป็นคนดีมากเลยอ่ะ
คือแบบประมาณว่าืทนมากมาย
กว่าจะรัก กว่าจะเข้าใจ ต้องใช้เวลาเนิ่นนานเท่าไหร่หนอ
แบบถึงขนาดเปลี่ยนได้ โอยสุดๆ ไม่เคยมีอ่ะค่ะความรัก
แต่พอเข้าใจตรรกะ

[โจ๊กกุ้ง]

โอ้ พี่วีออกมาพูดแบบนี้ค่อยเข้าใจขึ้นแล้วค่ะจะสู้ก็ไม่ได้จะหนีก็ไม่ได้ ก็ต้องทนเท่านั้น ติดตามตอนต่อไปค่ะ

[Sabaijai]

สุดท้าย  ‘สู้ต่อไปตราบชีวิตไม่สิ้น ดิ้นให้สุดแรงเกิด’  แล้วคุณอาจพบกับความสุขในที่สุด

 

[WhatLoveIs]

ขอบคุณมากนะคะ

[DarKLasT]

ยอมรับข้อเสนอแล้วจัดการทำให้มันหลงแล้วหักอกมันทิ้งซะถึงมันจะฆ่าเราก็ภูมิใจแล้ว

โหดไปป่าวหว่าแต่คิดว่ามันทำได้

[kitty]

 :monkeysad:สงสารพี่วีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[SoN]

^^

[roseen]

 

[┗◎┗◎]

คนเขียนขยันเขียน

คนอ่านขยันอ่าน

+1

[H[a]Yii]

   ตกหลุมรักพี่วี  ฮ่าๆๆๆ  สมัครเป็นแฟนคลับได้ป่ะครับ

[NY_JK]

 :กอด1:ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่วีถึงทน ตอนแรกคิดแค่ว่าที่พี่วีทน
ก็เพราะความปลอดภัยของพี่สาวและอนาคตตัวเอง ถ้าเกิดพี่กลบ้าขึ้นมาจะซวยกันหมด
แต่เราลืมนึกไปนั่นมันเมื่อ20ปีที่แล้ว ทั้งสัมคม เทคโนโลยีและอะไรหลายอย่างแตกต่างกับปัจุบัน
เฮ้อ! รออ่านต่อไปเรื่อยๆดีกว่า อยากรู้อ่ะอย่างพี่กลเนี่ยนะทำให้พี่วีรัก
สงสัยที่เขาบอกว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้นท่าจะจริง

[Pa'veaw]

 

วี

[pray]

แค่อยากจะบอกว่า
ไปตายให้หนอนแด๊กซะไปเลยปะไอเพ่กล
แสรดดดดดดดด จะเลวไปไหนว้า

[yayee2]

จริงๆก็เข้าใจตั้งแต่วียังไม่ออกมาเล่าแหละว่า ทำไมวีไม่ตอบโต้ไอ้กลบ้าง
อย่าว่าแต่ในอดีตเลยคุณวี แม้ปัจจุบันบางครั้งเรายังไม่สามารถเอาชนะอำนาจมืดได้เลย
จะรออ่านตอนต่อไปจ้า

[Goodfellas]

แวะมาให้กำลังใจทั้งคุณลักซ์และพี่วีเลยนะครับ

ก่อนอื่นอยากบอกคุณลักซ์ว่าสไตล์การเขียนแบบนี้ของคุณมันดีมากอยู่้แล้วล่ะ  แม้่ว่ามันอาจจะไม่ดีในแง่ของการสร้างสรรค์จรรโลงใจอะไรนัก  แต่มันก็ทั้งสนุกชวนติดตามและให้ข้อคิดกับผู้อ่านได้ดีจริงๆนั่นแหละ

อีกอย่างนึงแม้เราจะไม่เขียนแนวนี้แต่ก็ยังมีคนอื่นเขียนอยู่ดี  ดังนั้นมันอยู่ที่ผู้อ่านเองแหละครับ  หัวเรื่องก็บอกไว้แล้วนี่ว่า 18+  ไม่งั้นเราจะกำหนดไว้อย่างนั้นทำไม 

และสำหรับพี่วีผมว่าพี่ทำดีที่สุดแล้วล่ะครับ ณ เวลานั้นนะ  เวลาเล่าให้ใครฟังใครๆก็ต้องอึดอัดกันทั้งนั้น  แต่เค้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ตรงนั้นเหมือนเรา  เค้าก็คงไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องยอม  แต่ผมเองขอนับถือเลยนะครับ  ว่าตัดสินใจถูกแล้วล่ะ

และแม้แต่ตัวพี่เองทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว  เพราะทำดีที่สุดไปแล้วซึ่งมันก็โอเคแล้วล่ะครับ

สุดท้าย + ให้คุณลักซ์เหมือนเคยนะคร้าบ

[broke-back]

  วี

ในมุมมืด  ยังมีช่อง  ส่องสว่าง
เห็นหนทาง  กว้างยาวแคบ  แอบสงสัย
ถึงปิดตา  ก็เดินได้  ด้วยหัวใจ
กล..ซ่อนไว้  ไม่มิดชิด  ปิด-เปิดเอง

ห้องสว่าง  ยังมีมุม  ที่อับมืด
แสงจืดชืด  ยืดเงาทอด  ปลอดข่มเหง
กระพริบแสง  ยิ่งแรงจ้า  หมดยำเกรง
วี..สุดเจ๋ง  เร่งความรัก  ปักใจ..กล

  หันหน้า มาเชียร์แล้วน่ะว้อย..เฮียกล


  Luk +1 ขอบคุณครับ

[debubly]

 

น่าติดตามค่ะ

[ordkrub]

อ่านแล้วก็เห็นสังคมในอีกมุมครับ ดีใจที่วียังจบแบบHappy Ending
 
แต่จะมีสักกี่คนที่ถูกกระทำเยี่ยงนี้แล้วจะโชคดีในตอนท้ายแบบนี้หนอ? 

[nine-poo]

เข้าใจแ้ล้วครับแต่คนอ่านมีอารมณ์ร่วมนะตอนนั้นไง ประกอบเนื้อเรื่องที่เขียนมันสนุกด้วยไงครับ
พออ่านจบตอนก็เม้นให้เป็นตอนไงคัีบๆ ไม่ได้ว่าอะไรวีเลยคับแต่ตัวละครมันพาคนอ่านให้คิดตามนั้น
อย่าคิดมากนะครับ ว่าแต่เอาตอนใหม่มาให้อ่านได้ยังคับอยากอ่านมากๆ แล้วววว ^__^

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  21
ระยะห่าง.
.
.
.
.
กว่าผมจะมาเรียนได้ก็วันเสาร์แล้วครับ วิ่งตามงานปั่นงานที่ค้างจ้าละหวั่น 

ดีหน่อยที่ไม่มีซ้อมบอล สภาพร่างกายดีขึ้นมาก พี่สาวไม่ติดใจสงสัยอะไร

แค่ถามผลแข่งบอลปกติ คงเข้าใจว่าผมเก็บตัวซ้อมแข่ง เหี้ยกลมันสามารถมาก

ไปเอาใบรับรองแพทย์มาให้ผมใช้เป็นหลักฐานอีกตะหาก น่าจะไปซื้อแถวคลีนิค

สมัยนั้นใบรับรองแพทย์ซื้อได้ ราว ๆใบล่ะสิบบาทนี่แหล่ะ ไม่ค่อยแน่ใจ

ผมเลยถ่ายเอกสารยื่นขอส่งงานกับอาจารย์ตามรายวิชาต่าง ๆ ได้ไม่มีปัญหา

ที่สำคัญรอดตัวจากโดนโค้ชดุด้วย เพราะเห็นหลักฐานการป่วยของผม

ทีมโรงเรียนผมแข่งชนะตามคาด  หลายคนเลยไม่เซ้าซี้ถามไรให้วุ่นวายใจ   

กลายเป็นผมต้องตามยืมเลคเชอร์ปั่นงานจนหัวฟู   



ตั้งแต่ออกจากหอมันวันศุกร์ จนวันนี้วันจันทร์แล้ว..ไม่เห็นหน้าเหี้ยกลมัน   

รู้สึกชีวิตจะลงตัว สุขสงบจนราบเรียบได้อีก ทั้งที่ไม่น่าเป็นอย่างที่คิด 

เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะหน้าที่ใหม่ ที่สัดกลมันกำหนดให้ผมทำ   

โชคดีหน่อย เพราะผมมีเวลาเฉพาะวันเสาร์ เนื่องจากวันอื่นๆ ผมเลิกเรียนแล้วต้องอยู่ซ้อมบอลต่อ

กว่าจะกลับก็โน้นสามทุ่ม จากนี้แข่งอีกสามแมทก็หมดแมทแล้ว เตรียมอ่านหนังสือสอบ

ปลายภาคกลางเดือนหน้า ได้จบซะทีชีวิตปวช.3  ซัมเมอร์ผมคงทำงานที่ร้านสุกี้เดอะลุค

แถวปิ่นเกล้าร้านเปิดสิบโมงเลิกสองทุ่ม ได้วันละ 100  ถือว่าเยอะแล้วสำหรับสมัยนั้น

ได้มากกว่าพนักงานประจำ เพราะเค้าเห็นว่าเรามีค่าเดินทางไปกลับ 

ส่วนใหญ่นักเรียนมักได้ราคาสูงกว่าพนักงานประจำ...ตามเรทที่เค้าตั้งมาอะน่ะ 

แต่ผมดีใจหน้าบานซัมเมอร์เดือนครึ่ง อย่างน้อยคงมีเงินเก็บร่วม ๆ ห้าพัน

คำนวณในหัวไว้หมดแล้ว ส่วนค่าเดินทางอาศัยเอาจากทิปลูกค้า ข้าวเช้ากินก่อนออกจากบ้าน

มื้อเที่ยงกับเย็นกินที่ร้าน อาทิตย์หนึ่งมีวันหยุด 1 วัน ทุกอย่างน่าจะดี..ทำตัวไม่ให้ว่างซะ

เหี้ยกลคงออกไปจากชีวิตผมได้ในที่สุด.....แจ๋ว.........



ขณะนี้ผมทำงานอยู่ร้านสุกี้แล้วครับ เริ่มทำมาสี่วันแล้ว 

หลังจากสอบเสร็จเรียบร้อยกลางเดือนมีนา ผมก็เดินเรื่องมหาลัยเรียบร้อยลงตัวแล้วทุกอย่าง

ทั้งเอกสารตอบรับเข้าเป็นนิสิตนักศึกษาปีหนึ่ง  คณะxxxx....มหาลัยดังของรัฐบาล 

รอแค่มหาลัยเปิด เดือนมิถุนาผมก็เริ่มชีวิตเด็กมหาลัยแล้วครับ   

ส่วนกีฬาโรงเรียนผมครองแชมป์ตามคาด น้องเกศน้องดาหรือคนอื่น ๆ

ต่างไม่ได้ติดต่อไรกันหลังจากโรงเรียนปิดเทอม  ผมมุ่งมั่นเดินเรื่องส่วนตัว   

จนเสร็จเรียบร้อยจึงเริ่มทำงานต้นเดือนเมษา


หลังจากออกหอเหี้ยกลมานี่ก็ปาเดือนครึ่งเข้าแล้ว  ผมกับมันไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์..หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีการติดต่อจริง ๆ

แม้พวกนักกีฬาที่คุ้นเคยจะถามถึงบ้าง ผมก็เพียงตอบว่ามันยุ่งเรื่องเรียน ไม่มีเวลามาเหมือนเคย

ดูเหมือนชีวิตผมกลับเป็นปกติอีกครั้ง ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี ผมมีความสุขกับงาน

และไม่คิดเรื่องเหี้ยกลมันแล้ว ถึงจะผวาอยู่บ้างเวลานึกถึงขึ้นมา   

ก็นะ....มันเป็นแผลตกสะเก็ด ไม่มีทางหายขาด เพียงแค่อย่าไปสะกิดให้เลือดมันซิบก็พอ



มันหายไปจากชีวิตผม จนผมคิดว่าข้อตกลงที่มันพูดไว้ คงแค่ต้องการเอาชนะ

เห็นเป็นเรื่องสนุกที่นึกอยากแกล้งผมก็เท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร   

ส่วนผมไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว กลับดีใจที่ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาได้   

ผมว่าจะทำงานแค่กลางเดือนพฤษภาคม ครึ่งเดือนหลังก่อนมหาลัยเปิด 

จะกลับไปซ้อมบอลเอากำลังและฝีมือให้อยู่ตัว เพื่อจะได้ไปทำหน้าที่นักกีฬามหาลัยต่อไป 



คนเค้ามักพูดกันว่า คลื่นลมสงบ..ก่อนพายุจะมา คงจะจริง..เพราะวันนี้มันมาแล้ว 

ขณะที่ผมกำลังยกถาดไปเสริฟที่โต๊ะลูกค้า..จังหวะที่หันหลังกลับ หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้าร้านมา

ทั้งผม..ทั้งมัน...ชะงักค้างไปนิดหนึ่ง มีคนเดียวที่ไม่ได้มีอาการดังกล่าว 

และร้องทักผมขึ้นมาซะก่อน


“อ้าว!..พี่วี..ทำงานพิเศษอยู่ที่นี่เหร่อค่ะ..ดาเพิ่งรู้ว่าพี่ทำที่นี่ มีว่างสองที่ไหมค่ะ” 

น้องดามากับเหี้ยกล ผมไม่รู้ว่าเค้าสองคนคบกันตั้งกะเมื่อไหร่ แต่ช่างเถ่อะ..เรื่องของเค้า

ผมเป็นพนักงานเมื่อลูกค้ามาก็ต้องบริการ  จึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด


“เชิญน้องดาทางนี้ดีกว่าครับ มุมบนชั้นลอยดีไหม เป็นส่วนตัวดี”  ผมเดินนำทั้งสองไปยังชั้นลอย

ซึ่งจัดไว้เป็นสัดส่วน มีความเป็นส่วนตัวกว่าชั้นล่าง แต่จำนวนโต๊ะมีไม่เยอะเท่าด้านล่าง 

คิดว่าเค้ามากันสองคนคงมาเดท โดยที่ผมกับเหี้ยกลยังไม่พูดไรกันสักคำ จริงแล้วมันคงดูผิดปกติ

เพื่อนสนิทภาษาเหี้ยไรไม่ทักกันสักเอ๊ะ แต่เพราะไม่คิดว่าจะเจอมันนะซิ เลยไม่ทันตั้งตัว

ไม่รู้น้องดาจะเห็นความผิดปกตินี้หรือเปล่า กำลังก้าวขึ้นบันได น้องดาก็พูดขึ้นมาซะก่อน


“พี่วี..พาพี่กลไปเลือกโต๊ะสั่งรอดาได้เลย ดาขอเข้าห้องน้ำแป๊ป” 


“ห้องน้ำทางนั้นครับ น้องดาไปถูกไหม”  ผมบอกทางน้องเค้า


“ดาเคยมากินหลายครั้งแล้วค่ะ..มากับที่บ้าน พี่วีไม่ต้องห่วง..ดาไปถูก   

วันนี้ชวนพี่กลมาลองกินดู  ดาไปแป๊ปหนึ่งนะพี่กล พี่สั่งไปก่อนได้เลย 

ขอลูกชิ้นลักบี้กับเกี๊ยวกุ้งเผื่อดาก็พอ นอกนั้นดากินได้ไม่มีปัญหา”  พูดจบ น้องเธอก็เดินปร๋อจากไป   

ผมรีบเดินขึ้นบันไดนำไปที่โต๊ะ โดยมีเหี้ยกลเดินตามหลังมา รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่กับมันสองคน

ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนมันจ้องผมตลอด แต่ก็ไม่กล้าหันไปสบตากะมัน   

จนเราทั้งคู่มาถึงโต๊ะ..ผมเลยหันกลับมาเชิญมันนั่งตามมารยาท


“เชิญครับ”  มันจ้องหน้าผม..ยังไม่ขยับไร แต่พูดขึ้นมาว่า


“ไม่ต้องเสือกพูดซะเพราะหรอก”  เวร...ไม่เจอกันเดือนครึ่ง

คำแรกที่มันพูดกับผมเป็นไง..ยี่ห้อกลสิทธิ์


“พูดตามหน้าที่ ตอนนี้เป็นพนักงาน พูดกับลูกค้าไม่เพราะเดี๋ยวหัวหน้าเค้าว่าเอา” 

มันยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหย่อนตูดนั่ง ผมหยิบเมนูตรงสเตชั่นยื่นให้มัน..ไปเปิดดู   

รายการที่จะสั่ง พร้อมเตรียมจดเต็มที่จะได้รีบไป มันก็เปิดไปเปิดมา ไม่ยอมสั่งเหี้ยไรสักกะอย่าง

จนผมต้องพูดขึ้นว่า


“รับอะไรดีครับ ตะกี้น้องดาให้สั่งเกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้ ผมจดอย่างละหนึ่งก่อนแล้วกันนะครับ” 

ถือโอกาสเตือนมันแหล่ะ บอกทางอ้อมว่ามึงสั่งช้ามาก..มันเพียงผงกหัวให้

ไม่แม้แต่จะมองผมด้วยซ้ำ ยังทำเป็นอ่านเมนูดูรายการของมันต่อ


“เลิกกี่โมง..”  ดูรายการที่มันสั่งสิ ไม่ใช่ผมโง่นะครับ แต่อารมณ์โมโห 

ยืนรอตั้งนานเสือกถามผมเลิกงานกี่โมง ผมกะกวนแม่งซะเลย...........


“รายการนี้..ร้านเราไม่มีขายครับ  พอจะสั่งอย่างอื่นแทนได้ไหม”  ได้ผล..มันเงยหน้าจากเมนู

จ้องหน้าผมขวับเข้าให้ รู้ว่ามันรู้ว่าผมเจตนากวนตีนมัน แต่ยังแกล้งทำเป็นหน้ามึน

ไม่รู้ไม่ชี้ของผมต่อไป


“หึ..เดี๋ยวนี้กล้ากวนตีนกูซะงั้น เก่งขึ้นนะมึง..ให้มันได้ตลอดนะ”  ผมกะจะย้อนมันเข้าให้ว่าไม่ได้เก่ง   

แค่จะบอกว่าร้านไม่มีขายจริง ๆ รายการเลิกกี่โมงเนี๊ยะ ยังไม่ทันอ้าปากพูด น้องดาเดินมาพอดี

เลยต้องหุบปากฉับให้ไว.....


“สั่งอะไรไปมั้งแล้วค่ะ พี่วี”  แทนที่จะถามแฟนน้อง ดันมาถามพี่ซะนี้ แล้วผมต้องตอบยังไง

ว่าตั้งแต่มันขึ้นมานั่งจะสิบนาทีแล้ว รายการในมือพี่มีแค่เกี๊ยวกุ้ง..กับลูกชิ้นลักบี้ 

คงต้องบอกตามนี้ ยังไม่ทันรายงานเหี้ยกลมันชิงตัดหน้าซะงั้น


“พี่ยังไม่ได้สั่ง คุยกันเรื่องอื่นรอน้องดามาสั่งอยู่นะ จริงไหมวี”  โยนมาให้ผมรับลูกมันอีก 

ผมเลยต้องพยักหน้ายิ้มเจื่อน ๆ ให้น้องดาไปแทน


“เหร่อค่ะ...แล้วคุยเรื่องไรกันค่ะ”  น้องดาดันถามขึ้นมาอีก คนตอบก็คนเดิม


“กำลังถามไอ้วีว่า งานมันเลิกกี่โมง มันยังไม่ทันตอบน้องดาก็มาพอดี”  เหี้ยกลมันต่อยอดของมัน


“นั่นดิ..พี่วีทำงานที่นี่แล้วกลับกี่โมง ไม่ใช่ใกล้ ๆเลยนะค่ะ จากปิ่นเกล้าไปบ้านพี่วี 

เลิกดึกหรือเปล่า ร้านเค้าปิดตั้งสี่ทุ่ม”   น้องดาพูดขึ้นมา คงเป็นห่วงเรื่องเดินทางของผม

ก็นะ..ผมอยู่จอมทอง แต่ทำงานปิ่นเกล้า เลยต้องตอบให้น้องเค้ารู้ตามจริง


“พี่เข้างานสิบโมง เลิกสองทุ่มนะครับ พวกพาสไทม์ที่เป็นนักเรียนเค้าให้กลับก่อน 

ส่วนพนักงานประจำถึงจะเลิกสี่ทุ่ม”  น้องดายักหน้าเข้าใจ ส่วนเหี้ยกลมันยิ้ม ๆ 

จากนั้นน้องดาก็รับหน้าที่แม่งานสั่งรายการเสร็จสรรพ ผมก็จดรายการทวนให้ฟังอีกครั้ง 

ก่อนจะไปจัดมาให้ ออกมาแล้วผมไม่แวะเข้าไปใกล้ทั้งคู่อีก หาเรื่องบริการอยู่ชั้นล่าง

โดยให้เพื่อนที่เป็นนักเรียนพาสไทม์เหมือนกันขึ้นไปบริการแทน สั่งมันด้วยว่าถ้าพวกนั่นถาม 

บอกผมติดบริการลูกค้าด้านล่าง 



ผ่านไปกว่าชั่วโมง พวกเค้าถึงได้เช็คบิลกลับ จังหวะผมเห็นว่าเช็คบิลกลับกันแล้ว 

ผมแกล้งหลบเข้าไปหลังร้าน ไม่อยากเจอหน้าพวกเค้า ไม่งั้นก็ต้องอยู่ส่งน้องดาอีก 

สู่รอให้พวกเค้าออกร้านไปค่อยกลับไปทำงานต่อ   



ผมกลับเค้ามาทำงานปกติ จนถึงเวลาเลิกงานสองทุ่ม   

หลังจากตอกบัตรออกงานกินข้าว..อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเแล้ว 

ไหว้ลาพี่ผู้จัดการกับพวกพี่ ๆ ที่ทำงานประจำเพื่อกลับบ้าน 

ต้องบอกก่อนที่ร้านมีห้องอาบน้ำให้พนักงาน เพราะกลิ่นสุกี้มันเหม็นติดเสื้อผ้า

พวกที่ต้องขึ้นรถเมลล์กลับบ้านส่วนใหญ่..จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนผมก็คนหนึ่งล่ะ 

ก็นะ..ต้องนั่งรถเมลล์จากปิ่นเกล้าไปจอมทอง อย่างน้อยเป็นชั่วโมง

ไม่อยากให้คนในรถทนเหม็นกลิ่นสุกี้ติดตัวเรา

ผมจึงอาบน้ำให้สะอาดเรียบร้อยทุกครั้ง...เสร็จแล้วก็เดินออกร้านมา 

ตรงไปป้ายรถเมลล์รอรถกลับบ้าน  แต่ต้องหยุดกึกเข้าให้...

เพราะ..........................????????????








เพราะอะไร...รอก่อนนะค๊ะ...

Luk.

[Pa'veaw]

จิ้มก่อนแล้วค่อยไปอ่าน
 

[sweardear]

กรรม ซะงั้น 

[b27072010]

แหงะ .......  ต้องรอใช่หรือเปล่า

เจอกลรออยู่แน่ ๆ เลย

[Margarin_Butter]

ขอมาตามติดชิดขอบจอด้วยคนนะคะ
สงสารพี่วี
ไอ้พี่กลก็เชี่ยได้ใจมาก

ที่พี่วีหยุดนี้เจอไอ้พี่กลใช่ไหมเนี่ยย

และแล้วก็แวบไปอ่านน้องตะเกียงของคุณลัคบ้าง 

[ordkrub]

ความรู้สึกวูบแรกคงเหมือนเจอผีเลยนะ

[SoN]

^^

[โชกุน]

ง่า ตามมารอใช่ไหม พี่กล!!!