หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[namngern]

มาอ่านรวดเดียวจบ
สงสารพี่วีโคตรๆ T T
ทำไมไอ้กลมันเหี้ยขนาดนี้ สาดเอ๊ย!!

จบแล้วจบเลยซิวะ
จะเอาอะไรกันอีก จะรั้งไว้เพื่อ!?!?

เหนื่อยใจแทนพี่วีมาก ๆ
เจอแต่ละเรื่อง หนักใจวะ ถ้าเป็นเรานะบ้าตายไปแล้ว
ยอมรับเลยอะ  ว่าพี่วีเข้มแข็งมากก และเป็นคนมีสติสุดๆ

จะคอยติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ

ก่อนอื่น +1 ให้กับเรื่องราวที่นำมาแชร์ให้อ่านนะคะ
ทั้งคนแต่งที่นำเรื่องราวมาให้เราอ่าน และเจ้าของเรื่องคะ

[โจ๊กกุ้ง]

เพราะใครมารออ่ะ

[katook]

มาเป็นกำลังใจ ... แต่ขออ่านอีก ค้าง...

[broke-back]

ดา..ดูเหมือนจะมีพิรุธนะ

เฮียกลให้มาเป็นเพื่อน
หวังเป็นตัวช่วย เร่งปฏิกิริยา หรือเปล่า

หุหุ มองในแง่ดีแล้ว น่ะว้อยยยยย เฮียกล

ใจร่มๆๆๆๆ น่ะวี


ขอบคุณครับ Luk

[Sabaijai]

ขออย่าให้มีไรอีกเลยเลวร้ายเลยนะ 

[yayee2]

เพราะ ไอ้กลมันรออยู่ที่ป้ายรถเมล์
ได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าได้มีอะไรร้ายๆอีกเลยนะ

[sam3sam]

เพราะ..กลสิทธิ์ยืนรออยู่แน่ๆ

รอตอนต่อไปจ้า

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  22
ทวง
..
.
.
.
“มึงจะยืนจ้องกูอีกนานป่ะ?...กูยืนรอจนเมื่อยตุ้มแล้วเหี้ย ไหนบอกเลิกสองทุ่ม  

นี่มันกี่โมง ดูนาฬิกาดิ”  มันครับ..เหี้ยกล..ผมเดินออกมาเจอมันยืนเลยหน้าร้านไม่ถึงห้าเมตร

อารามตะลึงไม่คิดว่ามันจะมายืนตรงนี้ เพิ่งนึกรู้ก็ต่อเมื่อมันรัวคำถามมาเป็นชุด

ไม่ต้องดูหรอกนาฬิกา ผมรู้ว่าผมออกว่าสองทุ่มสี่สิบ ก็ประมาณนี้ประจำ  

งานเลิกสองทุ่มเค้าให้ตอกบัตรเลิกงาน แต่กว่าผมจะกินข้าว ซึ่งร้านจัดไว้ให้ก่อนกลับ

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ไหว้ลาพวกพี่ ๆ ก็ประมาณนี้ประจำ  


“กูก็กลับเวลานี้ประจำ แล้วมึงมีไร”  ตัดปัญหา  ถามมันไปแหล่ะ


“ไม...กูต้องมีไรด้วยเหร่อ..ถึงมาหามึงได้”  สัด...ดูมันกวนตีนผมดิ เกลียดแม่งจริง ๆ


“แล้วมึงมาหากูทำไม นึกว่ามึงกะกูไม่ต้องเจอะต้องเจอกันแล้ว  

อุตส่าห์ทำบุญกรวดน้ำแถมถวายสังฆทานไปให้แล้วเห่อะ”   ผมพูดจริง..ไม่ได้ประชดมันนะครับ

หลังจากวันนั้นผ่านมาสิบวัน ผมก็ไปถวายสังฆทานที่วัดสร้อยฟ้า อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้มัน

เน้นทำให้มันคนเดียวล้วน ๆ


“ครวย..กูยังไม่ตาย เสือกกรวดน้ำให้กูทำเหี้ยไร แช่งกูหรือไงว่ะ?...เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย

ห่างตีนห่างมือไปนาน ชักเก่งนะมึง”  ครวย!..มึงดิ...โง่แล้วอวดรู้  ทำบุญกรวดน้ำ

เค้าทำให้ได้ทั้งคนเป็นคนตาย หากเราคิดว่า..คนที่ต้องการทำให้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา

เพื่อให้เค้าหมดเวรหมดกรรมกะเรา สามารถส่งบุญไปให้เขาได้  เหี้ยกลมันไม่รู้เสือกทำเป็นรู้ดีซะงั้น

ได้แต่ด่ามันในใจแหล่ะ...


“พอเห่อะ...ถ้าไม่มีไร..กูไปหล่ะ”  ตัดบทเดินหนีมันดื้อ ๆ จังหวะผ่านมันเสือกดึงแขน

ผมจับไว้ซะแน่นเลย..เหี้ย!


“เดี๋ยว!...มึงต้องไปกับกู”  อะไรของมันเนี๊ยะ


"ไปไหนของมึง กูจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก กูไม่ไป”  ผมบอกพยายามดึงแขนออกจากมือมัน

แต่แม่งยังกะคีมเหล็ก..สะบัดไม่มีหลุด  แถมบีบแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บล่ะ


“คืนนี้ไปนอนหอกู โทรไปบอกพี่มึงด้วย”  ผมมองหน้ามันตาค้าง จู่ ๆ เสือกบังคับผมไปนอนหอมัน  

เหี้ยไร..ของมันอีกเนี๊ยะ หายไปเดือนครึ่ง..โผล่มาบังคับให้ไปนอนหอมันเนี๊ยะน่ะ


“เห้ย!..ไม่ไปโว้ย!..เหี้ยไรมาบังคับกูไปนอนหอมึงเนี๊ยะ..ปล่อยแขนกูเลย  

ก่อนกูจะเหลืออด...ขอร้องล่ะกล”  ผมเริ่มเสียงห้วน ประโยคท้ายขบกลามกดเสียงต่ำ

ให้มันรู้ว่าผมโกรธจริง ๆ  ไม่ได้ล้อเล่น


“หึ!..ไปฝึกดุมาตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้จืด...อย่าวอน..กูอุตส่าห์ชวนดีดี อย่าหาเรื่องเจ็บตัว

ไม่งั้นมึง..ไม่ได้ทำงานที่นี่อย่างสงบสุขอีกแน่”  มันจ้องผมตาขวาง มีขู่ผมกลับด้วย  

นิสัยเหี้ยอันธพาลสันดานไม่เปลี่ยน ทีตอนกลางวันทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้ส้นตีนเอ้ยยยยยๆๆ!


“กล...กูต้องทำงาน..จะรีบกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้สิบโมงต้องมาทำงานอีก..ไปกับมึงไม่ได้

ยังไงกูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมต้องไปกับมึง เราต่างคนต่างอยู่เถอะว้า!”  ผมลดเสียงให้อ่อนลง

พยายามพูดให้มันเข้าใจ รู้นิสัยเหี้ยนี่ดี บ้าขึ้นมาลูกบ้ามันเยอะสุดท้ายคนอายจะกลายเป็นผม


“มึงลืมแล้วดิ..กูบอกไว้ว่ายังไง..ถ้าลืมกูจะทบทวนความจำให้  มึง..เป็น..คน.ของกู  

ที่นี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมต้องไปกับกู บอกมึงแล้วไม่ใช่..กูเบื่อเมื่อไหร่  ถึงปล่อยมึงไป”

อ่าห่ะ!...เริ่มเข้าใจมันแล้ว มันมาทวงสิ่งที่เคยพูดไว้กับผม แต่ผมเข้าใจว่ามันไม่จริงจังไร

เพราะหลังจากนั้น ผมกับมันก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ผ่านมาตั้งเดือนครึ่ง  

มันเพิ่งจะมาทวงสิทธิ์จากผมเนี๊ยะน่ะ


“กล..กูว่ามึงบ้าไปแล้วว่ะ!...ถึงกูจำได้ว่ามึงเคยพูดไว้ว่าไง แต่เราไม่ได้ติดต่อกันเดือนครึ่งแล้ว  

แสดงว่ามึงไม่ได้สานต่อข้อตกลง กูย่อมเป็นอิสระโดยปริยาย มึงจะมาทวงสัญญาเหี้ยไรอีกว่ะ?”  

ผมบอกมันไปแหล่ะ


“มึงอ่ะดิบ้า....แค่กูไม่มาหาเมียเดือนสองเดือน..ไม่ได้แปลว่ากูเลิก ถ้าจะยกเลิกกูบอกมึงเอง

ไม่ใช่ให้มึงคิดเองเออเอง ไม่ต้องเรื่องมาก เดินไปตู้โทรศัพท์เดี๋ยวกูหยอดเหรียญให้  

โทรไปบอกพี่มึงซะ..คืนนี้นอนหอกู มึงจะคุยยังไงก็แล้วแต่ พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานเข้าใจป่าว?”


“มะ..มึง...มึง..กูไปเป็นเมียมึงตั้งกะเมื่อไหร่ ไอ้เหี้ยยยย!!!.”  ผมปรี๊ดจนขีดสุด

ตะคอกซะเสียงสูงเต็มหน้ามันแหล่ะ


“ห่านิ!..แล้วที่โดนกูจนตูดฉีก ไม่ใช่เมียแล้วจะให้กูบอกว่าผัวหรือไงว่ะ!”  มันก็ไม่ยอม  

ตะคอกใส่หน้าผมกลับเสียงห้วนไม่แพ้กัน


“กล..กูว่ามึงกับกูคงต้องเคลียร์กันยาว หาที่นั่งคุยให้เข้าใจก่อนดีกว่า มึงปล่อยแขนกูก่อน..

แล้วตามกูมา”  ผมนับหนึ่งถึงสิบ คงต้องเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ตัวเองแทน  

เพราะคนอย่างเหี้ยกลยิ่งแรงใส่มัน มันแรงกลับเป็นสองเท่า นิสัยมันเคยยอมซะที่ไหน  

ไม่มีเหตุผลอีกตะหาก..บทจะเอาแต่ใจ มันเอาสีข้างเข้าแถตลอด ดีหน่อยที่มันยอมทำตาม

มานั่งคุยตรงเก้าอี้หน้าร้านxxx  ซึ่งเค้าปิดร้านไปแล้ว แต่มีเก้าอี้เหล็กยาว

ไว้บริการให้ลูกค้านั่งหน้าร้าน เห็นว่าคนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่  

ถือโอกาสนั่งคุยกับมันให้รู้เรื่องกันไปดีกว่า


“เอาล่ะ..มึงต้องการอะไร พูดมาตรง ๆ อย่าทำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ขอร้องเถอะว่ะ!”

ผมเปิดประเด็นคุยกะมัน ทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด เหมือนผู้ใหญ่คุยกะเด็กไงงั้น


“มึงว่ากูเด็กเปล่าล่ะ..เคยเจอมาแล้วนี่ ไม่เห็นต้องถาม”  ดูแม่งมันดิ...ผมอุตส่าห์เย็นเข้าใส่แล้วนะ

ยังกวนได้อีก


“ขอร้องเห่อะ!..คุยดีดี ไม่ต้องกวนได้ไหม”  ผมพยายามสูดหายใจลึก ๆ น้ำเย็นเข้าลูบ

ไม่อยากให้จิตหลุดอีก


“ได้..คืนนี้ไปนอนกับกู ไปทำหน้าที่มึง กูรับรองไม่ทำให้เจ็บ..จนลุกไม่ได้เหมือนครั้งที่แล้ว

พรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน”  มันพูดโดยมองหน้าผมไปด้วย..สายตาจริงจังมาก ที่จะให้ผมไปนอนกับมัน

อ่านะ..ความหมายที่บอกไปทำหน้าที่ของมัน เล่นเอาหน้าผมร้อนขึ้นมาทันที ใช่ว่าอะไรหรอกนะ

ที่ร้อนเพราะมันนึกภาพออกไง อายครับ...คืออายมาก ๆ เป็นไปโดยอัตโนมัติ  

อายโคตร ๆ แค่นึกว่ามันเอาผมไปนอนทำอะไร


“กล..ถ้ามึงต้องการเรื่องอย่างว่า มึงหาเอาได้ไม่เห็นต้องใช้กูเลยนี่ อย่างเอ่อ...น้องดานั่นไง

มึงสนิทกันขนาดนั้น คงไม่บอกนะว่ามึงไม่มีไรกันหน่ะ”  ผมพูดไปตามที่เห็น

คิดว่าน้องดากับเหี้ยกลคงไปถึงขั้นไหนกันแล้ว คนอย่างเหี้ยกลคงไม่เลี้ยงไว้หรอก

ขนาดไม่ถึงอาทิตย์..มันยังคิดพาเค้าไปกดหอมันเลย เล่นมาด้วยกันสองต่อสอง  

ก็พอจะรู้แล้ว..ไม่ต้องอธิบายด้วยซ้ำ


“มึงหึง...”  ผมตะลึงตาค้าง จ้องมันอึ้งไปทันที มันคิดไปถึงไหน

ที่พูดก็เพื่อให้เข้าใจว่ามันมีแฟนอยู่แล้ว จะมานึกยุ่งไรกะผม  แต่มันดันคิดไปไหนกันเนี๊ยะ!


“กูไม่ได้หึง..จะหึงมึงทำเหี้ยไร เพียงเตือนว่ามึงมีคนของมึงอยู่แล้ว ก็ไประบายกับคนของมึงดิ

จะมาอะไรกะกู”  ผมยังใจเย็นพยายามพูดกับมันช้า ๆ


“มึงหึงแหล่ะ...อย่ามาปากแข็ง กูจะบอกให้มึงสบายใจ น้องดาไม่ใช่คนของกู

ก็แค่หนุก ๆไม่ผูกมัด ยังไม่ได้ยกฐานะให้เป็นแฟนสักหน่อย แต่กูไม่ปฏิเสธว่าฟันเค้าแล้ว  

ไม่ต้องบอกละเอียดว่ากี่ครั้งหรอกเน่อะ!...คนของกูมีคนเดียว เลยมาพาไปนอนด้วยนี่ไง  

ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม สบายใจหรือยัง”  พระเจ้า!..ยิ่งพูดกับมัน..ยิ่งพากันเข้าป่า  

แถมจะหลงป่าเข้าให้ เผลอ ๆหาทางออกไม่ถูกอีกตะหาก  ยอมรับครับว่า..ตั้งแต่เจอคนมา

เหี้ยกลเป็นคนที่ผมสื่อสารด้วยแล้วปวดหัวมากที่สุด ผมพูดไปซ้าย..มันเข้าใจไปขวา  

ผมบอกข้างหน้า..มันดันพาผมไปข้างหลัง เป็นซะอย่างนี้แล้วจะลงตัวได้ยังไง  

เข้าใจรึยังว่าผมรู้สึกยังไง..กูกำลังจะบร้าาาาๆๆๆ!!!......



ผมไม่รู้จะเอ่ยปากยังไงต่อ มองหน้ามันเสือกดันยิ้มยักคิ้วให้อีก ได้แต่ถอนหายใจมือกุมขมับ

ก้มหน้าใช้ความคิดจะเอาไงดี ยังคิดไม่ถึงไหนมันมาอีกล่ะ


“ป่ะ!..โทรศัพท์บอกพี่มึงกัน เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเลย..กูไม่อยากนั่งรถเมลล์

นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วว่ะ!...มึงไม่กลัวดึก..พักผ่อนนอนน้อยหรือ เดี๋ยวทำงานไม่ไหวหรอก”

เห่อ!..คำพูดดูดีชะมัด ถ้านะ..ไม่ใช่เป็นมึง คงรู้สึกดีที่มีใครพูดเหมือนห่วงกูแบบนี้  

แต่นี้เพราะเป็นมึงเหี้ยกล..กูควรดีใจคำพูดมึงดีไหม????...



สุดท้าย..ด้วยเหตุผลกลใดหรือผีห่าซาตาน หรือโชคชะตาบัดซบที่เล่นตลกกับชีวิตผมไม่จบไม่สิ้น

นำพาให้ผมกลับมายืนในห้องแห่งความทรงจำเลวร้ายห้องเดิม แน่นอนผมโทรบอกพี่สาวไม่ให้เป็นห่วง  

บอกค้างกับเพื่อนพรุ่งนี้ทำงานต่อแล้วจะกลับหลังเลิกงานทีเดียว เหี้ยกลมันยิ้มหน้าระรื่น  

เข้าบ้านมาเล่นเอาผมหน้าร้อนฉ่า..ยังกะกระทะตั้งน้ำมันจนร้อน..แล้วเทน้ำเข้าใส่ให้ไฟลุก

เพราะเหี้ยก๋อยกับเหี้ยต่อดันนั่งดูทีวีข้างนอก พอเห็นเหี้ยกลพาผมกลับมาด้วย

เสือกอมยิ้มยักคิ้วให้กันแบบกวน ๆ เหมือนรู้ซะงั้น แล้วผมต้องทำหน้ายังไง  

ทำได้ดีที่สุดคือรีบเดินเข้าห้องให้เร็วเท่าที่จะเร็วได้ ในใจก็ปลอบตนเองไปด้วยว่า

พวกมันรู้ตื่นลึกหนาบาง เห็นสภาพผมจนไม่มีอะไรจะเห็นอีกแล้ว  

ช่างแม่งมันเถอะ..คิดเพียงเท่านี้ เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม  

ก่อนที่เหี้ยตัวพ่อจะตามเข้ามา เปิดตู้หยิบผ้าขนหนูยื่นให้ ยักหน้าประมาณให้ไปอาบน้ำ  

ผมหยิบผ้าขนหนูจากมัน เดินหนีเข้าห้องน้ำปิดประตูจมจ่อมอยู่ข้างใน..พยายามใช้ความคิด

ว่าจะคุยกับมันยังไง..ทุกอย่างถึงจะดีทั้งสองฝ่าย โดยมันไม่ต้องตามราวีผมอีก  

กลัวอยู่ว่าถ้าไม่ทำตามใจมัน ผมจะไม่ได้ทำงานที่ร้าน อย่างสงบสุขอีกต่อไป  

อาจถูกมันหาเรื่องรุมทำร้ายอีก  ความหวาดวิตกต่าง ๆนานา  

ทำให้ผมต้องยอมมันนั่นแหล่ะ.....................







มาต่อให้ก่อนนะค๊ะ พรุ่งนี้มีธุระไปต่างจังหวัด กว่าจะกลับวันที่ห้าโน้นแน่ะ

กลัวยุ่งไม่มีเวลามาโพสให้  ไม่อยากเอาโน๊ตบุ๊คไป  อยากบอกว่า..ตอนหน้าเป็น NC  

ที่เขียนยากมากกกกๆๆ............เพราะมันเป็นฉากที่มีทั้งหมด ทุกอารมณ์ กลัว เศร้า ตลก

และสุดเสียว นักอ่านทุกท่าน ฟังแล้วว่ามันเขียนยากแค่ไหน ตอนฟังพี่วีเล่า..นู๋ก็ปวดตับ  

ปวดกบาลไปแล้วสองวันกับฉากนี้  ณ..บัดนี้ยังไปได้ไม่เกิน 5  บรรทัด

เขียนแล้วแก้  เขียนแล้วแก้  สรุปตอนนี้ขอโพสเม้นท์กำลังใจเยอะ ๆ  

ว่าจะโทรไปถามพี่วี ดึงอารมณ์ของพี่เค้า..มาเพื่อจินตนาการถ่ายทอดให้ทุกท่าน  

ได้ฟิวส์ที่ใกล้เคียงกับอารมณ์พี่วีตอนนั้นให้ได้มากที่สุด  รออ่านเม้นท์อยู่นะค่ะ  

จะได้ชาร์ตพลัง..ให้สมองนู๋ไหล  เพื่อความสุขทางใจของนักอ่านทุกท่าน.............


Luk.

[Pa'veaw]

นานแต่ไหนก็จะรอค่า
 

ให้วี

[sweardear]

คุณกลแถเก่ง แถมค่อตหลงตัวเองอย่างจังอ่า โห เมพมาก
ว่าแต่กว่าจะได้อ่านอีกตอนหลังวันที่ 5 เลยหรอค่ะ ง่า เหงาเลย

[b27072010]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

รอฉากนี้ฉากเดียวเลยแหละ

เฮ้อ.... รู้สึกเหนื่อยกับกลอย่างแรง

[Margarin_Butter]

อ่านตอนนี้แล้ว
แอบอยากรู้ความรู้สึกไอ้พี่กลบ้างเหมือนกันนะเนี่ย
ว่าที่ทำๆไปทั้งหมดเนี่ย คิดยังไง

ยังไงก็รอคร้าาาา  

[nine-poo]

อย่าปวดตับไปเลยคร้าบมันเป็นเรื่องทำ-มะ-ชาด  ชีวิตคนเราทุกคนมันต้องเคยมีประสบการณ์กันทุกคนแหล่ะครับ  เขียนอย่างที่ควรจะเขียนและควรจะเป็นแหล่ะคับ สู้ๆ

[Killua]

หลายอารมณ์ หลายความรู้สึกขนาดนั้น วีจะรู้สึกยังไงในสถานการณ์จริงน้อ
น้อง Luk ค่อยๆคิด ค่อยๆเขียนนะคะ ไม่ต้องรีบ แต่พี่รออ่านอยู่เน้อ เอิ๊กๆๆๆ
กลรีบแก้ตัวใหญ่ กลัววีจะเข้าใจผิดรึว่ากลัววีไม่ไปนอนด้วยค๊า
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[ชะรอยน้อย]

จะหายไปทีสี่วันเลยหรอค๊าาา 

[SoN]

^^

[roseen]

ผลสุดท้ายก็กลับไปเป็นควายให้มันกด


  :m20:สมน้ำหน้า

[sakiko]

มา ต่อ  ก่อน  อย่าเพิ่ง ไป

คน อ่านขาด ใจ แน่  ถ้า ได้ อ่าน  อีก ที วันที่ 5

TT_TT

ส่วนตัวเราชอบเรื่องนี้นะ ถ้าถามว่าเนื้อหาแรง รึป่าว มองในมุมของเรานะ

เราว่าเฉยๆ  ออกจะมีสีสันด้วยซ้ำ  แต่  บ้างครั้ง มันตัดจน ค้าง อ่ะ

ซึ่งเราก็เข้าใจแหละว่ามันต้องแบ่ง ตอนเขียน

เอาไป ว่า สั้นๆ ง่ายๆ ชอบเรื่องนี้

555   รอตอนต่อไป นะค่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

ขอบคุณค่ะที่มาอัพล่วงหน้า รอตอนต่อไปอย่่่่่างใจจดจ่อค่ะ  สู้นะคะ

[sam3sam]

อยากรู้จริงๆว่าที่อิพี่กลห่างหายไปเป็นเดือนนี่หายไปไหนมา
อยากรู้ว่าอิพี่กลมันคิดมันรู้สึกยังไงกับที่มันทำลงไปบ้าง

ยังไงก็รอ NC ได้จ้า
ไม่ได้เร่งคุณ Luk.นะ
แค่อยากบอกว่ารออ่านกันเยอะแยะเลยจ้า
กอด พี่วี กะ คุณLuk

[broke-back]

"คนของกูมีคนเดียว
เลยมาพาไปนอนด้วยนี่ไง ที่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม สบายใจหรือยัง”
  โฮะ..โฮะ  ถูกใจประโยคนี้ มากคร้าบบบบบบ


  เฮียกล ตรงไปตรงมา ดี ยังงี้..ชอบบบบบบ

  วี ไม่รู้ว่าจะเจอ..หนัก นาน หรือเปล่า


  ครับ Luk +1 ให้ดิ


Edit... นั่งรอหน้าคอม ต่อปายยยยย หลายวันนิ ซิกซิก

[ณยฎา]

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ วีไม่น่าไปช่วยนังน้องดาเลย เจ็บตัวแทนแต่สุดท้ายก็ไม่เปลี่ยนอะไร

[namngern]

เต็มปากเต็มคำเลยนะกล คนของกู
เหอๆ -.-  หลงตัวเองแบบไม่มีที่สิ้นสุด
คิดไปได้เนอะคนเรา  เค้าไม่ได้หึงก็คิดว่าหึง ปวดตับแว๊ !! ฮ่าๆ

ตอนต่อไปท่าจะสนุกนะคะ
รอนะจ๊ะ จะรอ แต่โหยย ห้าวัน ตายๆ

ไม่มีนิยายตกถึงท้องได้ชักแน่งานนี้ เอิ๊กกกก

[yeyong]

สงสัยที่กลหายไปเดือนครึ่งเนี่ย
คงไปร่ำเรียน ศึกษาวิชา ที่ทำยังไงไม่ให้วีเลือดสาดแน่ๆเลย
คราวนี้ได้ลองภาคปฏิบัติจริงแล้ว น่าจะฮาอยู่นะ

ว่าแต่ตั้งวันที่ 5 เลยเหรอ จะลงแดงตายก่อนหรือเปล่าเนี่ย

[H[a]Yii]

มาปูเสื่อรอครับ   

[andy_kwan]

รอตั้งหลายว้น   เอาใจช่วยน้องวี   คราวนี้คงไม่ถึงกับสลบนะ

[debubly]

ตั้งตารอคร๊าาาาาาาาา

[DarKLasT]

เพราะอะไรน๊าาาา

[ordkrub]

อยากรู้ใจกลจริงๆว่า ตอนน้ันความคิดมันคืออะไร

[OitJi]

เอาแต่ใจ ทำร้ายคนอื่น ไม่เคยคิดถึงใคร เมื่อไหร่จะปรับปรุงตัวหรือรู้ตัวได้ซักที