มาตามที่สัญญา ตอนพิเศษของพี่วีกับพี่กล
ส่วนเรื่องหนังสือที่ฝากถามกันมามากมาย เล้าฯ รับไปทำแล้วนะค่ะ
อยากได้หนังสืออะไรยังไง ให้ไปลงชื่อในเมลล์ของเล้าฯ ที่พี่หนึ่งโมฯ รหัส Poes
เค้าลงแจ้งไว้ laopedbooks แอท hotmail ดอท co.th
ที่กระทู้หน้าแรกตรงเริ่มหัวกระทู้นั่นแหละค่ะ ส่วนความคืบหน้าพี่หนึ่งเค้าจะเข้ามาแจ้งให้ทราบเอง
เรื่องราคา รูปเล่ม การโอนเงิน อะไรยังไง รอติดตามข่าวกันนะค่ะ
ตอนนี้ไปอ่านตอนพิเศษได้เลยค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ
ย้ำนิดหนึ่งว่า ตอนพิเศษตอนนี้ไม่มีในหนังสือนะค่ะ เพราะตอนพิเศษที่ทำรูปเล่มพี่วีส่งให้เล้าฯหมดแล้วค่ะ
อันนี้เอามาลงให้กับผู้อ่านทุกท่านที่พากันคิดถึงพี่วีค่ะ พี่เค้าเลยเขียนมาฝากนู๋ลงให้ 
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ
คลองถม...
.
.
.
จู่ๆ วันอังคารวีก็ได้รับโทรศัพท์จากหลวงพี่ ท่านบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ พร้อมพระอีกหนึ่งรูป
จะมาซื้อแอมป์กับไมค์โครโฟนกลับไปไว้ใช้ที่วัด เพราะชุดเก่าของวัดใช้มานานจนไมค์ไม่ค่อยดัง บางครั้งดับๆดังๆ
แถมหอนอีกซะงั้น พระที่วัดต้องใช้ในกิจของสงฆ์เวลาสวดมนต์ งานบุญงานศพของญาติโยม ท่านเห็นปัญหานี้
ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาแก้ไขสักที และไม่อยากวุ่นวายเงินกองกลางของวัด เพราะขั้นตอนมันเยอะต้องขออนุญาต
กรรมการวัดอีก ซึ่งก็เป็นชาวบ้านนั่นแหละ ท่านเห็นว่าไม่อยากมีปัญหาภายหลังเลยจะซื้อถวายเสียเอง
วีบอกจะจัดการซื้อไปให้..ท่านจะได้ไม่ต้องมาเดินซื้อให้เหนื่อย หลวงพี่กลับบอกว่าไม่รบกวนดีกว่า
ที่ต้องการมาซื้อด้วยตัวเอง เพราะอยากมาเลือกจะได้ลองเครื่องให้เรียบร้อยเสียเลย เวลานำไปใช้ท่าน
จะได้สอนคนที่คอยดูแลใช้งานประจำได้ อีกอย่างนิสัยส่วนตัวของหลวงพี่ก็ชอบเกี่ยวกับระบบอิเลคโทรนิค
เครื่องไฟฟ้าเครื่องขยายเสียงจำพวกนี้เป็นส่วนตัวอยู่แล้ว วีเลยไม่ขัดท่านอีก หลวงพี่บอกจะมาถึงพรุ่งนี้ราวๆสิบโมง
วีถือโอกาสนิมนต์ท่านฉันเพลที่บ้านทั้งสองรูป เรียบร้อยแล้วค่อยไปคลองถมทำธุระของท่านต่อ ท่านก็รับนิมนต์ไว้
วันพุธท่านมาถึงที่บ้านมากันสองรูปอีกรูปชื่อหลวงพี่ชา หลวงพี่กลกับหลวงพี่ชามาถึงบ้านสิบโมงครึ่ง
ท่านมารถเก๋งของวัดคนขับเป็นกรรมการวัดมาด้วยคนหนึ่ง ซึ่งวีก็ต้อนรับให้เด็กในบ้านจัดน้ำมาถวายหลวงพี่ไปพลางๆก่อน
ในขณะที่โต๊ะฉัน ก็กำลังเตรียมสำรับกับข้าวคาวหวานมากมายหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่ของที่พระท่านชอบ
ฉันสมัยที่ยังไม่บวชทั้งนั้น นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่บ้านรับนิมนต์หลวงพี่มาฉันเพล เพราะตั้งแต่บวชท่านก็ไม่เคย
เข้ากรุงเทพฯเลย อยากถวายเพลท่านก็ได้แต่จัดอาหารไปถวายเลี้ยงที่วัดนั่นแหละ ซึ่งวีก็ทำเดือนละครั้ง
ไปกับโยมแม่ของหลวงพี่บ้าง ปัจจุบันหลวงพี่ท่านบวชมาร่วมห้าเดือนกว่าเข้ามาแล้ว ถือว่านานก็นาน
ถือว่าผ่านไปเร็วก็เร็วเหมือนกัน วีเองไม่ลืมจัดอาหารแยกให้กับคนขับรถที่มากับหลวงพี่รู้ชื่อภายหลังว่าชื่อต้อย
จัดแยกให้ตะหาก
ระหว่างที่ดูแลเรื่องอาหารท่านก็พักผ่อนพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกับโยมแม่ไปพลางๆ
เพราะวีโทรบอกโยมแม่ของหลวงพี่ไว้แต่เมื่อคืนว่าหลวงพี่จะเข้ากรุงเทพฯรับนิมนต์ฉันเพลที่บ้าน โยมแม่ของหลวงพี่
ก็เตรียมซื้ออาหารมาสมทบร่วมกันถวายเพลเลี้ยงพระด้วยกัน ส่วนวีเข้ามาดูแลตระเตรียมเรื่องอาหารไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
สิบเอ็ดโมง ได้เวลานิมนต์หลวงพี่ทั้งสองท่านฉันเพล ซึ่งท่านก็มีความสุขมากที่รับนิมนต์ที่บ้านครั้งนี้
ดูจากการเจริญอาหารของท่านแล้ววีกับโยมแม่ดีใจจริงๆ บารมีบุญผ้าเหลืองทำให้หลวงพี่ราศีจับน่ามองยิ่งนัก
หน้าตาท่าทางทุกอิริยาบทของหลวงพี่ภายใต้ผ้าเหลืองดูสุขุม และสง่างามไปทั้งรูป วีปลื้มสุดๆ เราต่างพากันนิ่ง
คอยมองท่านฉันอยู่ห่างๆ
เมื่อเรียบร้อยท่านก็บอกให้กรวดน้ำ พร้อมกับให้ศีลให้พรตามพิธีสงฆ์นั่นแหละ
หลวงพี่สวดได้ไพเราะไม่น้อยแถมสวดเก่งด้วย งานนี้ทั้งแม่ทั้งวีอิ่มบุญกันไปเต็มๆ ท่านพักอีกสักครู่
ก็ขอตัวไปทำธุระที่ว่าและจะเลยกลับวัดไปเลย วีเองใจอยากไปเดินเลือกของกับท่านเหมือนกัน
แต่มันคงไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่สีกาจะคอยเดินตามพระต้อยๆ ในย่านคลองถม อีกอย่างไม่ต้องการ
ให้ท่านอึดอัดเลยกราบลาส่งท่านแค่ที่บ้าน
ส่วนเรื่องปัจจัยหลวงพี่ไม่รับถวาย เพราะท่านตั้งใจนำปัจจัยส่วนตัวของท่านซื้อถวายวัดเอง
เลยไม่รับเงินของวีกับโยมแม่ วีกับโยมแม่ก็เข้าใจปล่อยตามใจท่านเถอะ ส่งหลวงพี่ขึ้นรถเสร็จลูกสะใภ้กับ
แม่สามีก็พากันกลับมานั่งทานข้าวที่พระท่านฉันเหลือนั่นแหละ เค้าบอกว่าบุญยิ่งนักที่ได้กินของเหลือจากพระฉันไว้
เพราะเหตุนี้เด็กในบ้านวีจึงเรียกมากินพร้อมกันเลย
เรียบร้อยก็เก็บล้างส่วนคุณแม่ก็ขอตัวกลับทันที วีส่งคุณแม่เสร็จก็กลับเข้าห้องมานั่งเปิดอัลบั้มเก่าๆดู
เริ่มตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยที่วีกับหลวงพี่อยู่ด้วยกัน แล้วความทรงจำต่างๆ ก็หวนกลับมาให้ยิ้มมีความสุขอีกครั้ง
กระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับคลองถมด้วยเช่นกัน
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เราสองคนไปเดินคลองถม เพื่อซื้อของตกแต่งคอนโดฯ หลังจากที่ได้รับคอนโดฯ
จากคุณพ่อของหลวงพี่เป็นรางวัลที่ท่านเรียนจบได้เกรดเฉลี่ยที่ดีและยังมีงานทำอีกด้วย ในวันนั้นเราตกลงพากันมา
เดินซื้อของแต่งห้อง พวกภาพเขียนอาร์ต แจกันจำพวกโอ่งที่เข้ามุมรวมทั้งของจิปาถะมากมายหมดเงินไป
หลายหมื่นเหมือนกัน ภาพความทรงจำในตอนนั้น หนุ่มผิวเข้มหน้าคมกับหนุ่มผิวขาวหน้าจืดเดินหาซื้อของ
พาเอาวียิ้มไม่หุบ..........
“
วี...วีว่าพาติชั่นไม้ลายฉลุนั่นเหมาะกับห้องเราไหม?” กลถามวีขณะที่เราเดินผ่าน
ร้านขายพวกพาติชั่น ซึ่งมีอยู่ตัวหนึ่งเจ้าของเค้าตั้งโชว์ไว้ เป็นพาติชั่นไม้ฉลุลายสีเปลือกมังคุด
ดูเป็นไทยสวยและคลาสสิคไม่น้อย
“ไอ้เหมาะไม่เหมาะวีว่าไม่ใช่ประเด็น แต่วีสงสัยกลจะเอาไปทำไม?” นั่นแหละที่วีงงคือ
สวยก็สวยอยู่หรอก แต่ที่ชวนสงสัยคือกลจะซื้อไปทำไมตะหากเพราะพาติชั่นไปใส่ในคอนโดฯ กลจะเอาไปกั้น
ตรงส่วนไหน กั้นอะไร
“
อ้าว!...ก็เอาไปกั้นตรงโต๊ะกินข้าวกับโซนรับแขกให้มันดูเป็นสัดส่วน วีว่าลงตัวเปล่าหละ”
อึม...เพิ่งนึกภาพออก คือคอนโดฯ นอกจากมีสองห้องนอนสองห้องน้ำ ซึ่งห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่และอีกห้อง
อยู่ด้านนอกแล้ว ด้านหลังเป็นระเบียงโล่งที่ใส่บิ้วอินจัดเป็นห้องครัว โถงด้านนอกตั้งชุดรับแขก กับอีกมุม
เป็นโต๊ะทานข้าว ที่เปิดโล่งวีว่ามันก็ดูโมเดิร์นดีแล้วนะ ไม่จำเป็นต้องเอาพาติชั่นไปกั้นให้มันรกแถมจะดูคับแคบ
ไปเสียอีก งานนี้วีเลยค้านทันที
“ไม่ดีกว่า วีว่าเราเปิดโล่งก็ดูดีอยู่แล้ว อีกอย่างเวลากินข้าวกลชอบดูทีวีด้วยสิ
ขืนเอาพาติชั่นไปกั้นก็บังทีวีตรงห้องรับแขก มิต้องย้ายมุมกันให้วุ่นวายอีกอะดิ ที่สำคัญวีไม่ชอบห้องแบ่งส่วนเล็กๆ
ไว้ให้มันโล่งๆหายใจสะดวกออก ถ้าเอาไปกั้นตรงส่วนนั้นวีไม่เห็นด้วย ไม่ต้องซื้อหรอก” พูดตามที่คิด
“ว้า!..นึกว่าวีจะเห็นด้วย แต่ก็ช่างเถอะวีไม่ชอบก็ไม่เอา ตามใจวีคอนโดฯนี้ของวีซะด้วย
วีว่าไงกลว่าตามไปต่อกันเถอะ” ดูยอดชายเค้าพูด แต่วีก็ดีใจนะ เพราะพอคุณพ่อซื้อคอนโดฯและยกให้นั้น
กลรีบพูดทันทีคอนโดฯนี้คือเรือนหอของเราไม่ใช่ของกลหรอก เป็นของวีตะหากเพราะกลจะใช้คอนโดฯ
เป็นสินสอดขอวีแต่งงาน ตั้งแต่นั้นกลสิทธิ์ก็คิดของเค้าแบบนี้มาตลอด วีไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพราะกฏของวี
ก็อย่างที่รู้กันอยู่แล้ว
‘ของของกลสิทธิ์ก็เป็นของของวี ของของวีย่อมเป็นของของวี’ ฮ่าๆๆๆๆๆ...กฎนี้
ไม่เคยเปลี่ยนยังยึดถือและใช้มาจนเดี๋ยวนี้..
เราเดินเลือกของกันอีกหลายอย่าง พะรุงพะรังนักก็แวะเอากลับมาเก็บที่รถ
ก่อนจะออกไปตระเวนช๊อปกันต่อ ถึงอากาศจะร้อนแต่เราก็ไม่ยั้นเพราะมันมีความสุขและสนุกกับการ
ที่เราจะกลับไปตกแต่งคอนโดฯ ทำให้ทั้งวีทั้งกลไม่มีใครบ่นเหนื่อยบ่นร้อนแต่อย่างใด จากช๊อปตั้งกะสิบโมง
ยันตอนนี้บ่ายสามโมงแล้วเรายังเพลินเดินดูของกันอยู่เลย แวะทานข้าวเที่ยงก็ร้านแถวนั่นแหละ
กระทั่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อเรามาเจอเหตุการณ์ที่ผู้ชายทำรุนแรงกับผู้หญิง
ต่อหน้าต่อหน้า เพราะขณะนี้ตรงหน้าเรามีหญิงสาวคนหนึ่งโดนผู้ชายลงไม้ลงมือตบตีพร้อมสบถด่าไปด้วย
โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงได้ตั้งตัวโต้เถียงแม้แต่น้อย เสียงร้องยังไม่มีโอกาสหลุดรอดมาเลยด้วยซ้ำ
เพราะผู้ชายคนนั้นเล่นตบเอา..ตบเอาเน้นตรงปากของผู้หญิงตลอดเวลา ก่อนจะกระชากสร้อยคอทองคำ
หนีหายไปกับมอเตอร์ไซค์ มารู้ทีหลังว่าสร้อยทองน้ำหนักหนึ่งบาทพร้อมกับพระเหลี่ยมทองถูกชิงไปต่อหน้าต่อตา
โดยที่ไม่มีใครยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวแม้แต่วีและกลเองก็ตาม กลสิทธิ์จะขยับเข้าไปช่วยหลายทีก็ไม่กล้า
ได้แต่ยืนกำหมัดแน่นเพราะคำพูดของไอ้โจรระยำนั่นแหละ ที่ทำให้คนเข้าใจผิดๆ มันตบไปด้วยพูดเสียงดังด่าไปด้วยว่า
“
อีสัด!..กูบอกมึงแล้วใช่ไหม..ผั๊ว!..ปั๊บ..เพี๊ยะ!..อย่าเอาออกมาใส่..อย่าเอาของกูออกมา
....แล้วเสือกเอาสร้อยมาใส่ล่อตะเข้ กูห้ามมึงก็ไม่เชื่อ มึงกับกูเลิกกันเลยอีเหี้ย..สร้อยกูไม่ใช่ของมึง..
จะใส่ไปหาชู้มึงเหร่อ...ผั๊ว!...เพี๊ยะ!...จำไว้กูห้ามไม่ฟังบอกก็ไม่เชื่อ..มึงต้องเจอแบบนี้
อยากจะไปก็ไปแต่ตัวสร้อยของกู..กูเอาคืน” นั่นแหละแล้วมันก็กระชากสร้อย ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์
ที่มีเพื่อนมันสตาร์ทรออยู่ก่อนแล้ว..ขับหายไปกับตา ปล่อยผู้หญิงร่วงลงไปกองอ่อนเปลี้ยตรงทางเท้า
พอผู้ชายไปก็มีพลเมืองดีเข้าไปช่วยพยุงเธอลุกขึ้น ทุกคนถึงได้ยินเธอพูดเสียงแทบจะจับใจความไม่ได้ว่า
“
ช่วย..ด้วย!...คนกระชากสร้อย” จบข่าว...ไอ้เดนนรกนั่นไม่ได้รู้จักมักจี่หรือเป็นอะไร
กับผู้หญิงคนนี้เลย มันเป็นวีธีการที่คนร้ายสร้างสถานการณ์ไม่ให้คนที่มองเข้าใจว่ามันเป็นโจรกระชากสร้อย
หากมันแค่ตรงเข้ากระชากสร้อยแล้วบึ่งรถหนีไป มันคงโดนย้ำตีนตายจากคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นแน่
อย่างน้อยวีก็เชื่อว่ากลสิทธิ์คนหนึ่งละ ที่จะไม่ปล่อยคนร้ายให้ลอยนวล
เพราะฉะนั้นที่มันออกอาการทำร้ายตบตีจิกผมกระชากตบผู้หญิงคนนั้น พร้อมด่าหยาบคาย
ด้วยเสียงอันดัง โดยเน้นตบตรงปากผู้หญิงเป็นหลัก เพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสพูดหรือโวยวายทัน ก่อนจะกระชากสร้อย
หนีไป เล่นเอาผู้หญิงหน้าบวมฉึ่งน่วมไปทั้งหน้าเลือดกลบปาก โดยไม่มีใครกล้ายื่นมือเสือก เพราะกลัวจะกลายเป็นว่า
เสือกเรื่องของผัวเมีย มันแสดงได้แนบเนียนมาก และก็สามารถมากด้วย หายลับจนไม่เห็นฝุ่นแล้ว
ทุกคนถึงบางอ้อกันว่าโดนมิจฉาชีพแหกตาซะงั้น
สงสารก็แต่ผู้หญิงที่ทั้งเจ็บตัวทั้งเสียทอง ก่อนที่พี่ผู้หญิงอีกคนจะพาเธอไปโรงพยาบาล
พร้อมกับแจ้งความกับตำรวจด้วย แต่คงไม่ทันการแล้วหละ เพราะสมัยนั้นไม่มีมือถือ ตำรวจจะตามตัวมัน
คงยากบรรลัย เชื่อแล้วจริงๆ ว่าไอ้โจรระยำห้าร้อยมันมีวิธีการที่แหกตาประชาชนแม้แต่วีกับกลยังหลงกลมันด้วย
เฮ้อ!..พูดได้คำเดียวว่ากรรมของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
พอเจอเหตุการณ์นี้วีกับกลเลยหมดอารมณ์ที่จะเดินช๊อปต่อ ชวนกันกลับทันที
มาถึงคอนโดฯเก็บข้าวของเสร็จกะว่าพรุ่งนี้ค่อยจัดห้องกัน หาน้ำพร้อมผ้าเย็นที่วีมักซื้อมาแช่ไว้ในตู้..เอามาบริการ
ยอดชายที่นั่งพักตรงโซฟาเสร็จเรียบร้อย กลก็ดึงวีเข้าไปกอดกึ่งเกยบนตัก ก่อนจะก้มจูบขมับวีฟอดใหญ่
เล่นเอาวีงงเต็ก..ยอดชายเกิดอารมณ์ไหนขึ้นมากันอีกละเนี่ยะ...
“ที่เจอวันนี้..ทำเอาหดหู่ใจชะมัด ทั้งที่กลตะหงิดอยู่แล้วเชียวว่ามันไม่ปกติ
ผู้ชายเหี้ยไรทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้ขนาดนั้น กะจะเข้าไปห้ามอยู่แล้ว แต่ฟังคำพูดมันก็คิดว่าไม่เอาดีกว่า
เดี๋ยวจะกลายเป็นเสือกเรื่องผัวเมีย จนได้สินั่น...เข้าทางมันเลย...เลวระยำจริงๆ ไอ้เหี้ยนั่น
มันคงไม่ตายดีหรอกวีว่าไหม?..แม่งจะเอาของเค้าไปดีดีก็ไม่ได้ เสือกทำร้ายเค้าจนเจ็บตัวขนาดนั้น
นึกแล้วโมโหไม่หาย” เอ่อ!..ยอดชายของวี คงยังมาคุกับเหตุการณ์ที่เจอ วีเองก็ใช่จะรู้สึกดี
แต่ทำไงได้..เราทำอะไรไม่ได้แล้ว..เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว คงได้แต่ส่งกำลังใจช่วย อย่าให้เธอคนนั้น
บาดเจ็บอะไรมากมายเลย ถือซะว่ากรรมแต่ละคนมีมาไม่เหมือนกัน
ฝากเตือนท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยว่า ไม่จำเป็นพวกเครื่องประดับของมีค่าไม่ต้องใส่เป็นดีที่สุด
เพราะมันจะทำให้เราเสี่ยงกับภัยมืดเอาได้ง่ายๆ
ยิ่งสมัยนี้ราคาทองคำยิ่งล่อตาล่อใจพวกมันด้วยแล้ว อันตรายมากหากคุณจะใส่ทองโชว์หร่า
ล่อตะเข้ให้มาทำร้ายตัวคุณเอง วีเองไม่ใส่ทองเลยส่วนใหญ่จะใส่ทองคำขาว พวกสร้อยพวกจี้ก็ล้วนแต่เป็น
ทองคำขาว พวกโจรมันไม่รู้และไม่ค่อยสนใจหรอกว่าเราใส่ทองคำขาว พวกมันคงคิดว่าเป็นแค่สร้อยเงินธรรมดาละมั้ง
นี่แหละทำให้ปลอดภัย มีทองก็เก็บไว้ จะใส่ก็เฉพาะงานสำคัญบางครั้ง นิสัยส่วนตัววีจริงๆ แล้ว
ชอบทองคำขาวมากกว่าทองคำเสียด้วยสิ มีทองหลายเส้นที่วีเอาไปชุบเป็นทองคำขาวเก็บไว้
ยิ่งกลสิทธิ์ขานั่นไม่ต้องพูดถึง ไม่ชอบเลยเครื่องประดับ นอกจากแหวนแล้วกลสิทธิ์ไม่นิยมเลย
แม้แต่นาฬิกาข้อมือยังไม่ชอบใส่ ยอดชายเค้าไม่ชอบของเกะกะมีอะไรติดตัวเค้ามากๆ เค้าไม่ชอบ
ออกงานทีคุณชายสวมแค่แหวนเพรชวงเดียว เป็นทองคำขาวเหมือนกัน พูดไปซะยาวมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า
“กลอย่าคิดมากเลย ถือซะว่าผู้หญิงคนนั้นมีกรรมกะไอ้เลวนั่นก็แล้วกันถึงได้มาเจอแบบนี้เข้า
ทำไงได้หละ...เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว คงมีแต่เราแหละที่ควรเอามาเป็นแง่คิดต้องระมัดระวังตัวไว้ มีคนรู้จักก็แนะนำ
บอกเค้าถึงเรื่องที่เราได้เจอวันนี้ จะได้เป็นอุทาหรณ์ให้พวกเค้าได้ระวังตัวด้วย” พูดไปพร้อมจับมือยอดชาย
มาบีบนิ้วเล่นไปด้วย เป็นการช่วยผ่อนคลายไม่ให้ยอดชายเครียดเพราะเรื่องนี้อีก
“อึม..ก็คงต้องตามที่วีพูดละนะ..นี่กลคงต้องโทรไปเตือนแม่ไว้บ้างแล้วเหมือนกัน
คุณนายยิ่งชอบทองอยู่ด้วย วันดีคืนดีหยิบขึ้นมาใส่เป็นตู้ทองเคลื่อนที่เจอดีเข้าจะแย่เอาได้” นั่นสิ...คุณแม่ของกล
ชอบทองเหมือนกัน ท่านซื้อกำไลทอง สร้อยคอมือ สร้อยคอ พระเหลี่ยมทองฯลฯ ไว้ไม่น้อย ดีเหมือนกัน
ที่กลจะเตือนคุณแม่ไว้
“เอาเถอะ...วีเห็นด้วยที่กลจะเตือนคุณแม่ แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจ เพราะถึงคุณแม่จะชอบสะสม
ทองไว้ ท่านก็ไม่เคยใส่จนรุ่มร่าม แต่กลเตือนท่านไว้ก็ดี” วีบอกไป เห็นด้วยที่กลคิดจะเตือนคุณแม่
“ว่าแต่ตอนนี้หกโมงแล้ว กลอยากทานไรมื้อเย็น เดี๋ยววีลงมือทำเองบอกมาดิ” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
ตั้งกะกลับมากระทั่งตอนนี้เพิ่งดูเวลาปาเข้าไปหกโมงเย็นแล้ว คงต้องจัดมื้อเย็นได้แล้วหละ
“เอาจริง...ถ้ากลบอกวีจะทำให้จริงป่ะ” เอ๊ะ!..มาลูกนี้ คงไม่ธรรมดาซะแล้วละงานนี้
แต่ก็เล่นไปตามน้ำยอดชายเค้าหละ เป็นแฟนที่ดีอย่าอวดฉลาดเพราะผู้ชายไม่ค่อยชอบแฟนที่ดูฉลาดกว่า
เราต้องแกล้งโง่..แต่โง่อย่างฉลาดนี่แหละเคล็ดลับการใช้ชีวิตคู่
“ลองบอกก่อนดิ...จะกินไรเล่า” ถามกลับเช่นกัน
“กลอยากกินวี...กินได้เลยป่ะ..ตอนนี้เลย” ว่าแล้วตาคมเข้มก็วิ้งๆ ส่งมาพร้อมกับคำพูด
แถมมือก็เริ่มจะเลื้อยเข้ามาในเสื้อวีอีก
“อึม...ได้สิ...แต่วีเป็นดีเสิร์ทของหวานนะกล ไม่ใช่ออร์เดิรฟ เพราะฉะนั้นหากกลจะกิน
ต้องทานอาหารคาวให้เรียบร้อยก่อน” วีออกลูกเอาตัวรอดก่อนจะเสียเอกราชในชั่วโมงนี้ บอกตรงยังไม่พร้อม
กับสถานการณ์ที่ล่อแหลม
“วีสัญญาแล้วนะ งั้นของคาววีจัดมาเถอะ กลกินได้ขอแค่ไข่เจียวก็พอจะได้ไม่ช้า
กินเสร็จเราอาบน้ำกลจะได้กินของหวานต่อเลยดีไหม?” อ่าหะ!...บทจะใจร้อนยอดชายก็เร่งเลยพี่ท่าน
“วีมีข้อแม้....งานนี้นอกจากไข่เจียว กลต้องกินผัดผักหวานที่วีทำด้วย ตกลงป่ะ!” คือกลสิทธิ์เลือก
กินผักมาก อย่างผักหวานนี่วีตั้งใจจะหัดให้กลกินให้ได้ เพราะผักหวานมันกรอบอร่อย เลยซื้อมากะผัดน้ำมันหอย
ให้กลกิน แต่ต้องเอามาต่อรองก่อนไม่งั้นกลจะงอแงไม่ยอมกินอีก
“ก็ได้....กลจะพยายามกิน แต่วีก็ต้องรับเงื่อนไขกลอีกข้อเพราะกลตามใจวี สัญญาว่า
จะทำให้กลเหมือนกันตกลงไหม?” มาอีกแล้ว...ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่น้อย
อย่างน้อยก็ต้องได้..วีคงต้องเตรียมใจเพราะข้อแลกเปลี่ยนของกลสิทธิ์ เค้าไม่เคยที่จะไม่คุ้มหรอก
สมองคิดเรื่องค้ากำไรเกินควรเป็นที่หนึ่งเสมอ ยี่ห้อเค้าหละ...
“แลกเปลี่ยนไรอีกลองบอกมาก่อนดิ วีไม่อยากรับปากสุ่มสี่สุ่มห้า” วีเอง..ก็ต้องลองฟังเค้าดูก่อน
“ไม่ลำบากหรอก แค่กลอยากให้วีกินไอติมของกลบ้างก็แค่นั้น วีห่างการกินไอติมกลมา
หลายอาทิตย์แล้วอ่ะ....วันนี้เลยอยากให้วีกิน..ยี่ห้อนี้วีกินได้คนเดียวดีไหมหละ?..” พระเจ้า!...จบข่าว
อร๊ายยยยย.....บ้าชะมัดดูพูดแถมทำตากรุ่มกริ่มอีก หวาย...อยากมุดโซฟาหายไปเลยจริงเชียว
อรึ้ยยยยย!!....วีไม่ตอบได้แต่นั่งหน้าแดงหูแดง ยอดชายก็ใช่จะยอม รีบพูดดักทางวีไว้ทันที
“น๊านะ..วีคร๊าบบบบ...ตกลงนะคร๊าบบบ” เฮ้อ!...ไอ้สายตาวิ้งๆ กับลูกอ้อนที่ส่งมาทั้งหน้าตาท่าทาง
และน้ำเสียงพาลให้วีใจอ่อนทุกทีซิ ใช่ว่าวีจะรังเกียจไรหรอกนะกับเรื่องนี้ เพียงแต่ยี่ห้อกลสิทธิ์ของเค้าดีจริง
มันลำบากคนกินเนี่ยะแหละ ตอนกลืนมันโคตรลำบาก ยิ่งอารมณ์พี่แกเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยแล้วลืมตัวขึ้นมา
หากไม่คอยระวังลูกกระเดือกอาจแตกเอาได้ง่ายๆ ปัญหาตรงนี้ตะหากที่วีไม่ค่อยอยากเสี่ยง ไอ้ทำให้ไม่ใช่ประเด็น
วีรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องครบเครื่องชีวิตคู่ถึงจะสมบูรณ์แบบ เอาเถอะ...ยอมก็ได้ว่ะ...จริงๆก็ชอบเหมือนกัน
ที่ทำให้ยอดชายดิ้นพล่านจนได้อีตอนทำอ่ะนะ...แต่ก็ลำบากอย่างที่บอกไว้นั่นแหละ
“อึม...ทำให้ก็ได้...พอใจยังวีจะไปทำกับข้าวแล้วนะ” พูดพร้อมกับก้มหน้างุด..อายโว้ย!..
“ขอบคุณครับ..กลรักวีมากนะ..แต่ขอกลชื่นใจก่อน” พูดจบไม่ทันได้ปฏิเสธ
“
อุ๊บ!...อื้ออออๆๆๆ...” เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์พี่ท่านประกบจูบ ดูดลิ้นเอาซะวีหายใจ
ระทวยจนหนำใจ ยี่ห้อนี้มีคนเดียวจริงๆ บอกแล้วว่าเรื่องเก็งกำไรเค้าเก่งมาก ไม่เคยขาดทุนเลยสักครั้ง
คืนนี้หลังมื้อดินเนอร์รับรองกลสิทธิ์จัดหนักดีหน่อยพรุ่งนี้วันหยุด ยอมๆไปเถอะ...รักนี้มีดีก็ตรงเติมหวานให้กัน
อยู่ตลอดเนี่ยะแหละ ทำให้ความรักเกิดความเข้าใจกันมากขึ้น รักที่คอยระแวงว่าคนรักจะไปมีคนใหม่ มีกิ๊กมีเมียน้อย...
ตัวเราเองตะหาก..ที่ควรจะเริ่มคิดว่าเราคือกิ๊กที่ว่า เราคือคนใหม่คนนั้น เราคือเมียน้อยอีกนั่นแหละ
หากเราคิดแบบนี้ชีวิตเราจะปรับปรุงตัวเองและเตือนตัวเองอยู่เสมอไม่ทำตัวซ้ำซากน่าเบื่อหน่าย เพราะกิ๊กก็คือเรา
เมียน้อยคนใหม่ก็คือเรา สูตรสำเร็จนี้มัดใจสามีแน่นอน ใช่อยู่แค่ที่ปลายจวักเหมือนคำโบราณกล่าวไว้แต่อย่างเดียว
สมัยนี้มันต้องเพิ่มสีสันกับตนเองอย่างที่บอกแล้วคุณจะทั้งมัดทั้งผูกให้คนรักของคุณรักเราตลอดไป................
ปราณวี..วีขอให้มีความสุขกันนะค่ะ คิดถึงทุกคนเช่นกันค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
