ตอนที่ 29 [50 %]
ผาง! ประตูห้องทำงานสี่เหลี่ยมโง่ๆ ที่ข้างในในมีเพียงโต๊ะที่คลาคล่ำไปด้วยเอกสารนับสิบจนดูเกะกะลูกตา ตอนนี้ผมมาหาไอ้โจถึงที่ สถานที่ที่ว่านี้ก็คือโกดังคลังสินค้าของบริษัทเล็กๆ เท่าหัวถั่งงอกของบ้านไอ้โจที่ทำการค้าเกี่ยวกับการส่งออกพวกอาหารและเครื่องดื่ม และแน่นอนว่าบริษัทของผมและบริษัทมันต่างเป็นคู่ค้าคู่แข่งกันด้วย
“ว้าว! มาหากันถึงที่แบบนี้ท่าทางพี่จะร้อนใจแย่เลยนะครับ^^”
“มึงเอาเดย์ไปไว้ที่ไหนบอกกรูมา....”ผมกำหมัดแน่นพยายามอดทนกับไอ้คนตรงหน้า
“นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก.....เห็นรูปที่ผมส่งไปให้ดูรึยังครับ นั่นเป็นส่วนหนึ่ง....แต่อีกส่วนหนึ่งพี่อยากดูมั้ยล่ะครับ”
“ไอ้เลว!!!!!”ผมตะคอกเสียงดังอย่างเหลืออดเมื่อไอ้โจหยิบแผ่นซีดีขึ้นมาโชว์ให้ผมดู ผมชักจะอยากเอาเลือดหัวมันออกมาล้างเท้าซะให้รู้แล้วรู้รอดไป
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปสิครับพี่......พี่ก็รู้ว่าผมขี้ตกใจขนาดไหน”
“อย่ามาทำเป็นปากดี! ส่งแผ่นซีดีนั่นมาให้กรูแล้วกรูจะปล่อยมึงไป แล้วกรูจะไม่เอาเรื่องมึงด้วย”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ
“มึง!”ผมจวนจะกระโดดเข้าใส่ไอ้เลวนั่นแล้วแท้ๆ
“ไอ้ทิวา! มึงจะทำอะไรคิดบ้าง ตอนนี้เดย์อยู่กับมันไม่ใช่รึไง หรือมึงอยากให้เดย์โดนไอ้นั่นเล่นงานหนักเพราะมึง!”
“ไอ้วัชมึงก็เห็นว่ามัน!”
“พวกพี่จะทำอะไรผมไม่สนหรอกนะ.....เพราะยังไงซะผมก็เหนือกว่าอยู่ดี!!!!”
“มึงจะเอายังไงว่ามาสิวะ!”ผมสะบัดไหล่ที่ไอ้วัชกุมไว้ ก่อนจะย่างสามขุมไปหาไอ้โจใกล้ๆ
“กลับมาคบกับผมแล้วเขี่ยไอ้เด็กนั่นทิ้งไปซะ! ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก....เท่านี้พี่ทำให้ผมได้มั้ยล่ะครับ”
“กรูไม่มีวันทำผิดกับคนที่กรูรักแน่! มึงฝันหวานไปเถอะ! ตั้งแต่ต้นและจนถึงตอนนี้กรูไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าคบกับมึงด้วยซ้ำ....มึงพูดว่ากลับมาคบงั้นเหรอ ถุ้ย! กรูไม่คิดเอาเศษสวะชั้นต่ำอย่ามึงมาถูกตัวให้แปดเปื้อนหรอกว่ะ แค่ครั้งเดียวกรูก็คิดผิดมากพอแล้ว!”
ผั๊วะ!
“หยุดดูถูกคนอื่นได้แล้ว คิดว่าที่ผมทำแบบนี้ผมรักพี่มากนักรึไง ถ้าไม่เพราะเงินของพี่ บริษัทของพี่! ผมไม่มีทางมายุ่งกับคนเลวๆ อย่างพี่หรอก!”
“เหอะ!”ผมขยับกรามตัวเองที่ถูกต่อยให้เข้าที่ก่อนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยาม ผมรู้มาตั้งแต่แรกที่มันเข้ามาหาผมแล้วล่ะ ตั้งแต่ผมพามันมาที่บ้านด้วยซ้ำ แต่เพราะผมคิดกับมันเล่นๆ เพราะความสนุกเรื่องมันถึงเลยเถิดมาขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นคนอื่นเรื่องมันคงจบตั้งแต่ลุกออกจากเตียงไปแล้ว แต่กับไอ้โจมันไม่ใช่!“ใครกันแน่ที่เลว!”
“ผมกับพี่มันก็เลวพอๆ กันนั่นแหละ! ถ้าครั้งก่อนนี้ที่พี่กลับมาคบกับผม และเลิกยุ่งกับไอ้เด็กเหลือขอนั่นเด็ดขาดเหตุการณ์ตอนนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้น นั่นเพราะพี่! รู้สึกผิดไว้ซะ!”
“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไงที่กรูกลับไปทำเป็นคบกับมึงเพราะอะไร เฮ๊อะ! ”ผมปาดเลือดที่ซิบอยู่ตรงมุมปากก่อนจะก้าวเข้าไปหามันอย่างไม่เกรงกลัว “ก็เพราะกรูต้องการให้มึงเห็นไงล่ะ....ว่าระหว่างมึงที่อุตส่าห์ให้กรูทั้งร่างกายสกปรกกับจิตใจเลวๆ นั่น กับคนที่กรูรัก......ใครสำคัญกว่ากัน มึงก็เห็นแล้วด้วยตามึงเองนิว่ามึงนะไม่สำคัญกับกรูเลย สมควรกระเด็นออกไปจากชีวิตกรูได้แล้ว”
“ออกไปห่างๆ ผมก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว....”คนตรงหน้ากัดฟันกรอดมองผมที่กระตุกยิ้มเย้ยหยันด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น และผมก็ไม่ใช่คนโง่ผมรู้อะไรมากกว่านั้นซะอีก
ปึง!! ผมใช่มือทั้งสองข้างคร่อมไอ้โจก่อนจะยันโต๊ะอย่างแรงจนเอกสารหล่นร่วงไปทั่ว
“มึงโกหกกรูไม่ได้หรอกว่ามึงไม่ได้รักกรู......ใช่มั้ยล่ะ หึ!”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อย!”
“ทำไมล่ะ คิดว่ากรูไม่รู้รึไงว่าไอ้ผู้ชายในรูปที่กรูได้มาคราวก่อนเป็นแผนของมึง ที่อยากให้กรูหึงมึง ฮาๆ น่าสมเพชว่ะ...รู้มั้ยว่าทำไมกรูถึงไม่สนใจมึงเลยสักนิด.....”
“ฮึก....”
“โกรธงั้นเหรอ....จะบอกให้ก็ได้นะ....เพราะกรูไม่ชอบพวกที่เสนอร่างกายให้ใครไปทั่วเพื่อแลกกับผลประโยชน์น่ะสิ ถ้ากรูเป็นมึงนะ....ถูกพูดอะไรทิ่มแทงใจแบบนี้ ป่านนี้กรูยอมตายไม่อยู่ให้รกโลกแล้ว.....”
“ใช่! พี่ดูผมออกแล้วล่ะ.....แต่อย่าหวังเลยว่าทำให้ผมเจ็บแล้วพี่กับไอ้เด็กเหลือขอนั่นจะรอด!”
ผาง!
“ไอ้ทิวาซวยแล้ว!”
ผมหันไปตามเสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีไอ้พวกเลวเข้ามาเกือบจะสิบคน
เชี่ยแล้วไงล่ะ! แต่ถึงยังไงกรูก็ต้องไปช่วยเดย์ให้ได้!
“พี่ยังไม่รู้อะไรสินะ.....ว่าคนที่ผมต้องการเล่นงานจริงๆ น่ะ.....คือพี่ต่างหาก ทั้งการที่ผมจับไอ้เด็กเหลือขอนั่น และการที่ผมจงใจทิ้งโทรศัพท์เอาไว้เป็นหลักฐาน และการที่ผมยอมส่งคนไปง่ายๆ เพื่อให้มันบอกที่อยู่ผมกับกับพี่....ผมวางแผนไว้เก่งมั้ยล่ะครับ....”
“แกมันเลวครบสูตรจริงๆ!”บัดซบ! ผมหลงกลไอ้นี่งั้นเหรอ! “เฮ้ย! ปล่อยกรูเดี๋ยวนี้นะถ้ายังไม่อยากมีเรื่อง!”
“ไอ้วัช!”ผมให้สัญญาณอะไรบางอย่างกับไอ้วัชก่อนจะหันไปใช้เท้ายกขึ้นถีบเอาคนที่กำลังจะเข้ามาด้านหน้าจนกระเด็นไปโดนพวกเดียวกันจนล้มเป็นโดมิโน่ไม่เป็นท่า
“ไม่รู้ซะแล้วว่าพวกมึงกำลังเล่นอยู่กับใครไอ้พวกหมาหมู่!”
ผึบ! เฟี้ยว! ผั๊วะ!
ผมไม่เสียแรงที่พาไอ้วัชมาด้วย เพราะยังไงเรื่องต่อสู้เห็นมันนิ่งๆ เงียบๆ แบบนี้แต่ใครโดนถือว่าซวยสุดๆ เพราะบ้านมันเป็นโรงฝึกพวกศิลปะการต่อสู้นะสิ คราวนี้ถึงตาผมแผลงฤทธิ์บ้างแล้ว จะมาโดนจับง่ายๆ มันก็กิ๊กก๊อกไปหน่อยแล้วล่ะ ไหนๆ ก็เลวแล้วก็ขอเลวให้ถึงที่สุดแล้วกัน ฮึ!
ภายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที ผมกับไอ้วัชก็สามารถล้มไอ้พวกสวะสังคมนั่นได้หมดแต่กว่าจะโค่นพวกมันได้ก็ทำเอาเหนื่อยใช่เล่น แถมพวกมันยังเล่นสกปรกใช้อาวุธซะด้วยผมเลยโดนลูกหลงมาบ้างเล็กน้อย แต่แค่นี้น่ะไกลหัวใจ
“แฮกๆ เหลือมึงคนเดียวแล้วสิ กรูจะเอายังไงดี ฮึ!”
“แม่ง! เล่นเอาแว่นตากรูขาเบี้ยวเลยว่ะ!”
“ไว้จบงานนี้กรูจะชดใช้ให้มึงแล้วกัน”
“โอเคว่ะ! กรูว่ารีบจบๆ เรื่องเข้าเหอะเดย์คงกำลังรอมึงอยู่แน่ๆ ”
“ตามึงแล้วไอ้โจ ถ้าไม่อยากโดนอัดเหมือนไอ้พวกเวรนั่นก็รีบบอกกรูมาซะว่ามึงซ่อนเดย์อยู่ไว้ที่ไหน!”ผมบีบกำปั้นรุกหน้าเข้าหาไอ้โจที่มองผลงานผมกับไอ้วัชด้วยความหวาดกลัว
ฮึก....อ่ะ! เจ็บซี่โครงชะมัดโดนไอ้ท้วมนั่นอัดเข้าให้เต็มๆ อึ๊ย! อยากกลับไปกระทืบมันซ้ำอีกสักทีจริงๆ แต่ตอนนี้เดย์สำคัญกว่าการแก้แค้นส่วนตัว
“กะก็ได้....ผมจะบอกพี่”
“บอกมาอย่าลีลาก่อนที่กรูจะเหลืออดกับมึง!”
“ผมให้คนเฝ้ามันอยู่ที่แมนชั่น.....”
“แม่ง! แมนชั่นไหนของมึงห๊ะ! ทั่วประเทศมันมีกี่ที่กันมึงนี้วอนซะแล้ว!”
“อย่าไอ้ทิวา! ฟังมันให้จบก่อนสิวะ!”ไอ้วัชเข้ามาคว้าหมัดของผมที่กำลังจะกระแทกหน้าเชี่ยๆ ของไอ้โจไว้ ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังหายใจอย่างติดๆ ขัดๆ อาจเพราะผมหมดความอดทนที่จะรอ ไม่ไหวที่จะทนเห็นหน้าไอ้เลวนี่อีก!
“แมนชั่นเก่าของครอบครัวผมที่กำลังรอทุบทิ้ง....”
“ไอ้วัช บอกไอ้ดินไอ้กรณ์ด้วย”
“อื้ม! ถ้าอย่างนั้นรีบไปกัน”
“ขอเวลากรูสามนาที”ผมหันไปมองไอ้โจตัวดีที่กำลังตัวสั่นเกร็งด้วยรอยยิ้มแสยะ มันหลบสายตาผมและพยายามเบี่ยงตัวหนีผม “ไอ้วัชออกไปรอกรูที่รถเดี๋ยวกรูตามไป”
“เอางั้นเหรอวะ!”
“อืม....กรูขอเคลียร์ทางนี้หน่อย”
“ได้!”ไอ้วัชลังเลใจนิดหน่อยก่อนที่มันจะตัดสินใจวิ่งออกไป ห้องทั้งห้องเลยมีแต่ไอ้พวกสวะที่นอนเหมือนจะตายเป็นจุดๆ กับไอ้โจและผมที่กำลังเผชิญหน้ากัน ตอนนี้ถึงตาผมบ้างแล้วล่ะ ฮึ!
“สนุกมากใช่มั้ยที่มึงทำแบบนี้....”ผมแยกยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวมันอย่างได้เปรียบ
กับไอ้เลวนี่จะให้ผมปล่อยมันไปเฉยๆ ได้ยังไง แบบนั้นก็เสียดายหรือไม่ผมก็งี่เง่าเต็มทีแล้ว!!!!
“พะพี่คิดจะทำอะไร.....”
“ก็อยากให้มึงสนุกไปกับสิ่งที่มึงทำไงล่ะ!”
วันนี้เอามาครึ่งนึงก่อนนะฮับ เดี๋ยวจะเอามาส่งให้อีกครึ่งนึง ^^
ตอนนี้กำลังคิดหนักถึงการดำเนินตอนต่อไปจะเอาไงดี แต่ก็แวบๆ มาในหัวทีละน้อยๆ เลยเข็ญมาได้เท่านี้
แฮะๆ แต่รับรองอีกครึ่งนึงมาเร็วๆ นี้แน่นอนฮับ
ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปนะฮับ
ปล.ขอบคุณมากฮับ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 317400 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก