Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]  (อ่าน 2337397 ครั้ง)

ออฟไลน์ WinterRose

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 97
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
ซุ่มอ่านเรื่องนี้มานาน ตอนนี้เป็นสมาชิกแล้ว เลยต้องขอมาเม้นท์เจิมสักหน่อย ><
ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ^^ ทั้งฮา ทั้งน่ารัก ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า อะไรต่อมิอะไร
อ่านจนติดใจจนต้องไปแนะนำเพื่อนๆ หลายคนถึงกับขอบคุณที่เราแนะนำให้อ่าน XD
จากนี้ไปคงเข้ามารอคุณคนแต่งทุกวันแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ ^^

Olesya

  • บุคคลทั่วไป
มาต่อเร็วๆนะครับ รออยู่ :กอด1:

ออฟไลน์ SakataGintoki

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 98
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
 :a5:

ดราม่านะเนี่ยยยย ภคิ๊นนน~~

ไปป์คะแบบนี้ต้องปลอบนะคะ  อิอิ o13

namwaan1992

  • บุคคลทั่วไป
มิทันหน้าที่  100  อ่ะ  ฮือๆ  ><

ไม่เป็นไร  ทำไมตอนนี้ดูงงๆ จัง  ^^

Windiizz

  • บุคคลทั่วไป
สงสารคินมากอ่ะ ความรู้สึกที่อยากถามว่าต้องการอะไรจากผม คงรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด
อ่านแล้วคิดเลยว่าแม่ของคินไม่มีคุณสมบัติของความเป็นแม่เลยแม้แต่น้อย
ที่บอกว่าเลือดข้นกว่าน้ำสงสัยจะใช้กับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
ไปป์ดูแลคินดีๆนะ ตอนนี้อ่านแล้วอยากร้องไห้แทน  :sad4:

RGB.__

  • บุคคลทั่วไป
ตามอ่านมาสามวัน   :undecided:
ชอบเรื่องนี้นะ เป็นสเต็ปธรรดมา ไม่ได้หวือหวา เป็นธรรมชาติดี
ชอบความฮาแตกของคู่ไปป์กับคิน อ่านแล้วต้องนั่งขำตลอดๆ   :laugh:
ชอบอาร์ทกับฟาร์ อ่านแต่ละประโยคน็อคเอาท์ของอาร์ทแล้วอารมณ์ประมาณนี้  :z6:

อ้อ แล้วก็กลุ่มเพื่อนด้วย อ่านแล้วฮาตลอด เห็นความสำคัญของเพื่อนด้วย
มาต่อไวๆนะคะ   :L2:

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
อยากให้คุณแม่กับภคินทร์เข้าใจกันเร็วๆ

abcdefg

  • บุคคลทั่วไป
ก็สงสารแม่ภคินนะแต่สงสารคินมากกว่า  :sad11:

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกจริง ฮาจริง แต่แอบน้ำตาไหลไปหลายตอนเหมือนกัน(ทั้งจากเศร้าและจากฮา)
ชอบอิคู่หูนรกแตกแก๊งกุมารทองรักยมนั่นมากกกกก
เราเป็นแฟนคลับอิสองตัวนี้555
สงสารฟานะ ที่ผิดหวังจากแซ็ค แล้วก็สงสารแซ็คโคตรๆ แอบรักเค้ามาตั้งแต่ยังเกรียน ปล่อยให้หลุดไปได้ยังไงวะ
ตอนที่คินร้องไห้กลัวไปป์ไม่รักอ่ะ เราร้องตามเลย สะเทือนใจอ่ะ ToT
ตอนที่แล้วก็สงสารคิน แอบคิดว่าหรือความจริงลุงนั่นจะเป็นพ่อคิน ดูแม่จะให้ความสำคัญเหลือเกินแต่ดูจากที่ตาลุงนั่นทำแล้วไม่น่าใช่ แล้วก็คิดไปอีกว่าหรือคินจะไม่ใช่ลูกแม่แท้ๆ เพราะดูแม่จะเป็นแม่ที่ประหลาดเหลือเกิน ดูดตังค์ที่ลูกทำงานหามาอย่างลำบากทั้งที่ลูกอยู่ในวัยเรียนเนี่ย(เราเองก็มีแค่แม่ที่เลี้ยงเรามาแต่แม่เราไม่เคยเห็นใครสำคัญกว่าเราเลยนะ)
แต่ก็คงไม่ใช่อ่ะนะ เพราะหน้าเหมือนกัน
แม่คินคงมีเหตุผลของเค้าแหละ ตอนนี้เราฟังความข้างเดียวมองแต่ในมุมคินเราเลยไม่เข้าใจแม่ตามคินไปด้วย
โอ๊ย จะอินไปไหนเนี่ยชั้น
พอๆๆ เวิ่นเยอะละ

SuperMai

  • บุคคลทั่วไป
จะเศร้าก็ไม่เศร้า จะฮาก็ไม่ฮา
เอะยังไง  55555555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ~MiKi~

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
ไม่เข้าใจแม่ภคินเลย คิดว่าแม่ภคินก้อคงจะมีเหตุผลของเค้านั่นล่ะนะ

ออฟไลน์ maminto

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 122
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ในที่สุดก้ตามทัน -.-

ดราม่าอ่ะ สงสารทั้งแม่พี่คินแล้วก็พี่คินเลย

รอคอยต่อไป :)

ออฟไลน์ insunhwen

  • FREEDOM!!!!
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 867
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
สงสารภคินนนนน  :m15:

ออฟไลน์ drasil

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1690
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +95/-1
นิยายเรื่องนี้
เหมือนจะเครียด แต่ไม่เครียดครับ
ฮาไว้ก่อน พ่อ(ไปป์)สอนไว้

Olesya

  • บุคคลทั่วไป
รออยู๋นะ มาต่อเร็วๆครับ

hinlll

  • บุคคลทั่วไป
ไปป์ถามว่าทำไม ทำไม เราก็อยากถามว่าทำไมเหมือนกัน ทำไมค้างอย่างนี้TTOTT เริ่มดราม่า
สงสารภคินแหะ..เดาว่ามันต้องมีปมใช่ไหม...อยากรู้ว่าทำไมภคินไม่ไปถ่ายแบบมั้งหล่อซะ
จะได้รวยๆๆๆ อยากให้ไปป์อ้อนมั้ง หลังจากซุ้มอ่านมานานแต่ไม่เคยจะเม้น= =  แอบเลวแหะเรา
  :o12: :o12: อัพเร็วๆน่ะ:D o13 o13   :pig4:

KiissHy

  • บุคคลทั่วไป
คนเขียนนนนนนน เค้าคิดถึงภคินไปป์อ่าาาาาาาาาาา T3T

ถ้าไม่รีบมาต่อ เค้าจะให้พี่คินซ้อมพี่เดียวดายให้น่วมเลยนะ


ฮึบๆๆๆๆๆๆๆๆ=3=  :laugh: (พอดีเห็นรูปเลยนึกถึงงงง แฮ่ๆๆ รอต่อไปค่าาาา)

kihaezzzzzz

  • บุคคลทั่วไป
สงสารคิน รีบมาต่อนะคะ

ออฟไลน์ IIMisssoMII

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2030
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
อ่านไปสามตอนเอง ชอบมากคะ
นายเอกเราเปรี้ยวน่าดู 555

MAKWAN

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ POPEA

  • Blood Type :: Y
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2010
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-3
    • http://writer.dek-d.com/popae/writer/view.php?id=794488
อยากอ่านตอนใหม่แล้วๆ ~
ไปป์คิน ไปป์คิน !!
 :z10:

CnTy

  • บุคคลทั่วไป
อัพหน่อยเห๊อะ  :monkeysad:

ออฟไลน์ ~MiKi~

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
ถ้าไม่รีบมาต่อ เค้าจะจับไปป์ปล้ำ แง่งๆๆ

ออฟไลน์ IIMisssoMII

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2030
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
เยส! อ่านทันแล้ว
ตลกไปป์  อย่าเพิ่งเสียซิงให้คินเล๊ย

ออฟไลน์ Indigo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 433
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1030/-7
Room 42

   งานศพคุณลุงชาติถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆในบรรยากาศแบบเป็นกันเองภายในชุมชน  คนในละแวกนั้นมาร่วมงานกันพร้อมหน้าพร้อมตา  ถ้ามองในแง่ดีสักหน่อยผมว่าบางทีลุงชาติแกอาจจะไม่ได้เลวร้ายก็ได้นะ  อย่างน้อยทุกคนก็ยินดีมาร่วมงามศพแก  แถมยังทำอาหารมากันคนละนิดละหน่อยมาช่วยเลี้ยงแขกในงานด้วย

   พวกผมช่วยกันดูแลแขกในงานด้วยการเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำหลังฟังพระสวดเสร็จ  คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่ตั้งศพ  เสร็จพิธีพรุ่งนี้ก็เผาเลย  ผมเองก็ไม่รู้ว่าหลายวันที่ผ่านมานี่คุณน้าทำใจได้มากน้อยขึ้นแค่ไหน  แกพยายามฝืนยิ้มให้แขกที่เดินเข้ามาปลอบใจแกทุกครั้ง แต่บางครั้งก็เห็นแกแอบไปนั่งทำหน้าเศร้าอยู่เงียบๆคนเดียวเหมือนกัน  ส่วนภคินไม่ต้องพูดถึง...มันหายหน้าหายตาไปจากงานเสียทุกครั้ง  เอาแต่ไปขลุกอยู่ในโรงครัวหรือไม่ก็เดินไปรอบๆวัด และจะกลับมาอีกทีเมื่อตอนเก็บของดึกๆเท่านั้น

   ....เฮ้ออออออออออออ...แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันนะ แม่ลูกคู่นี้....



   ผมถอนหายใจเหนื่อยอ่อนพลางนั่งลงตรงแถวพื้นต่างระดับของศาลา มือก็ตักกระเพราะปลาในถ้วยโฟมกิน  แต่อยู่ๆก็มีอีกคนมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ

   “ข้าวเย็นเหรอ”
   “เปล่าหรอกมื้อดึกน่ะ” ผมยิ้มบางๆให้ “เพลงไม่กินเหรอ”
   สาวผมสั้นในเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำดูทะมัดทะแมงส่ายหน้าแรงๆเสียจนผมปลิว “ไม่ล่ะ...อ้วน!!!!”
   “ผอมจะตายยังมีอะไรให้อ้วนอีก” นี่แหละน๊า...ผู้หญิงนี่อะไรๆก็กลัวอ้วนจริงๆ  ผมว่าเกิดมาก็กินๆไปเหอะครับ  แต่ก็ได้แค่คิด...เผลอพูดออกไปเพลงคงเตรียมเผาศพผมพร้อมคุณลุงพรุ่งนี้รวดเดียวเลย

   “ไอ้คินแม่งแย่ว่ะ” เพลงบ่นอุบอิบ “ไม่มาดูคุณน้าเลย”
   “ภคินมันก็มีเหตุผลของมันแหละ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ  ผมอยู่กับมาได้เกือบปีแล้ว...  มันบ้าเลือด เอาแต่ใจก็จริงอยู่ แต่เรื่องแบบนี้มันมีเหตุผลในแบบของมันเองเสมอล่ะ  ยิ่งเป็นเรื่องพวกนี้ผมยิ่งเข้าใจมัน....

   จะว่าเข้าข้างมันก็คงได้มั้ง?...  ผมอาจจะเป็นเด็กคิดอะไรตื้นๆแบบมันก็ได้ในบางที  ไม่รู้สิ...การที่ผมเห็นมันลำบากลำบนทำงานหาเงินให้แม่แต่เหมือนแม่ไม่เห็นค่าเนี้ยมันน่าเจ็บปวดออกนะ....  การที่มันจะรู้สึกห่างเหินกับแม่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร  เพียงแต่ว่าตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง...

   “นี่...เพลง”
   “อะไร”
   “ลุงชาติแกเป็นคนยังไงเหรอ” จะด้วยความอยากรู้หรืออะไรก็แล้วแต่ ....ผมดันถามสิ่งที่ไม่ควรจะถามออกไปซะแล้วสิ...   เพลงเหมือนจะอึ้งไปกับคำถามของผมนิดหน่อย “เฮ้ย...ขอโทษที่ถามเรื่องส่วนตัวเกินไปนะ  ลำบากใจก็ไม่ต้องตอบหรอก”
   “เปล่า...ก็แค่แปลกใจว่าทำไมถึงอยากรู้เฉยๆ” เธอทำตาโตเหมือนยังมึนงงไม่หาย
   “ก็แค่สงสัยน่ะ”
   “สอดรู้สมเป็นไปป์ดีนะ” เฮ้ยๆ...เห็นแบบนี้ผมก็เสือกมีขอบเขตนะครับ แต่เรื่องนี้มันค้างคาใจจริงๆนี่นา... “กูรู้จักคินมันตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ  สมัยนั้นพ่อมันยังอยู่นู่นเลย”
   “พ่อภคินน่ะเหรอ”
   “ใช่...หล่อมาก  หน้าเหมือนมันอย่างกับแกะ  ขนาดตอนนั้นเด็ก...กูยังดูออกเลยว่าหล่อน่ะ” เธอว่าพลางหัวเราะเบาๆ “เสียแต่ว่าแกเป็นมะเร็งปอดเพราะสูบบุหรี่จัด....แกเลยเสียตั้งแต่คินมันยังอยู่ประถมเลยมั้ง”
   “แล้วลุงชาติ??”
   “ลุงแกเข้ามาหลังจากนั้นแหละ  แต่กูเองก็ไม่รู้ที่มาที่ไปหรอก...ตอนนั้นกูยังเด็กมาก แต่เท่าที่จำได้ตั้งแต่ลุงแกเข้ามา  คินมันก็ร่าเริงน้อยลง  ชวนเล่นที่โรงเรียนมันก็ไม่ค่อยเล่น แต่ถ้าถามถึงลุงชาตินะ...บ้านกูอยู่ละแวกนี้แหละใครๆก็รู้จักแกทั้งนั้น”
   “ลุงเขา....เอ่อ...เป็นไงบ้างน่ะ?”
   “แกก็ขี้เหล้านะ เล่นไพ่ แทงบอล แทงม้าอะไรไปตามภาษาชาวบ้านทั่วไป แต่แม่กูบอกว่าแกก็นิสัยดีนะ....ไม่ได้แย่อะไร”
   “อ๋อ...เหรอ...” บางทีแกอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่ภคินมันคิดก็ได้มั้ง...

   ผมคนกระเพาะปลาในถ้วยช้าๆพลางเหม่อลอยอย่างใช้ความคิด...แต่รู้สึกเหมือนมีสายตาจับจ้องอยู่จนต้องเงยหน้าขึ้นไป  คู่สนทนาเมื่อกี้กำลังจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย และไม่มีการหลบตาแม้แต่น้อยตอนถูกจับได้

   “มะ....มีอะไรเหรอ”
   “เปล๊า” โน้ต อุดม...สอนชายไทยเอาไว้ว่าถ้าผู้หญิงขึ้นเสียงสูงแสดงว่าเธอโกหกอยู่...
   “ไม่มีอะไรแล้วยิ้มทำไม...แอบชอบเรารึไง”
   “โห...นี่ถ้าไม่อยู่ในงานศพกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย  คิดได้นะมึงอ่ะ” นี่เขาเรียกว่าหักอกกันซึ่งๆหน้าใช่ไหมครับ? “กูแค่คิดว่าไอ้คินมันโชคดีนะ”
   “ที่ลุงชาติตายอ่ะนะ”
   “ไม่ใช่โว้ย...  ปากเสียสมแล้วที่อิแม๊กซ์มันชอบปะฝีปากกับมึง” โอเค...กูจะคิดซะว่ามันเป็นคำชมนะ “กูคิดว่ามันโชคดีที่มีมึงนะ”


   ห๊ะ...เอาอะไรมาพูด  โชคดีเพราะมีผมเนี้ยนะ..

   “เราไม่ใช่ตัวนำโชคหรือตัวเงินตัวทองนะเพลง” ว่าแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่คนที่หัวเราะเบาๆ....เฮ้ยๆ..งานศพนะครับพี่
   “กูไม่ได้หมายความแบบนั้น  มึงก็คิดได้นะ” เธอยังหัวเราะไม่เลิก
   “แล้วหมายความว่าไงล่ะวะ” อ้าวนั่น...เริ่มหลุดวะกับผู้หญิงแล้วกู....

   เธอไม่ตอบในทันที เอาแต่หัวเราะเบาๆ...มันจะตลกอะไรนักหนาวะ  ไม่รู้รึไงคนที่รอฟังเขาอยากรู้ใจจะขาดน่ะ!!!...ผมไม่ได้อยากเสือกนะครับ...ไม่ใช่จริงๆนะ!!!!!


   “โชคดีไง...ที่มีมึงอยู่ข้างๆ”
   “ห๊า..???”
   “อย่าเข้าใจอะไรยากสิวะ”
   “เราไม่เห็นว่าที่เราอยู่จะช่วยให้อะไรมันดีขึ้นเลย....  ดูสิอย่างช่วงนี้มันก็ซึมๆไม่ยอมมาร่วมงานศพสักวันเลย”
   “แค่มันยอมมาที่วัดนี่ก็ดีจะแย่แล้ว” เพลงยืนขึ้นบิดขี้เกียจแถมยังหาวแบบไม่ปิดปากอีกต่างหาก “ฮ๊าววววววววว...มึงรู้มั้ย...ไอ้คินมันเกลียดลุงชาติจะตาย  เคยบอกด้วยว่าถ้าเขาตายมันจะไม่มาเผาผีเด็ดขาดเลย”
   “โห...ขนาดนั้น”
   “นี่ยังน้อยไปนะมึง...ถ้าสองคนนี้เหยียบเปลือกโลกแผ่นเดียวกันเมื่อไหร่....ธรณีลุกเป็นไฟแน่” เออ..เพลง  ภคินมันไม่ใช่เจ้าแม่กาลีนะ

   “กูถึงได้บอกไงว่าตั้งแต่คบกับมึง  มันก็ดีขึ้นเยอะ”
   “เอ๊า!!!แน่ละ...เราเป็นคนดีนี่นา” เพลงหันมาทำหน้าเอือมใส่ผมก่อนจะเดินจากไปหน้าตาเฉย  อารมณ์ว่ากูทนมึงไม่ไหวละ นี่ถ้าไม่อยู่ในวัดเชื่อได้เลย...เธอสอยผมสักป้าบแน่ๆ...

   พอเพลงหายไปจากเรติน่าผมก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดเหม่อลอยอีกครั้ง  กระเพาะปลาในถ้วยเกลี้ยงไปแล้ว แต่ผมยังคงมีอะไรให้คิดอีกมากมาย....

   ลมเย็นๆชวนเสียวสันหลังพัดวูบเข้ามา  ผมรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไม่มีสาเหตุ....  สงสัยอยู่ในวัดด้วย  บรรยากาศมันเลยออกจะชวนขนหัวลุกไปเสียหน่อย  นี่ก็ไม่รู้ว่าไอ้พระเอกมันไปเดินวนสิงเจดีย์อยู่ที่ไหน....บ้าชะมัด!!วัดตอนกลางคืนน่ากลัวขนาดนี้ยังจะออกไปเดินเล่นอีกนะ....


   ไม่รู้รึไงคนเขาเป็นห่วงน่ะโว้ย!!!!!!!!!!!!





   “เป็นห่วงก็ไปตามสิครับ”


   กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!

   ผมหันควับไปด้านหลังแล้วก็เป็นดังคาด  เสียงเย็นๆแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้อาร์ทที่เดินทำหน้าเมากัญชามายืนค้ำหัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  แม่งเอ๊ย...ดีนะกูไม่หลุดกรี๊ดกลางวัด  ไม่งั้นอายไปยันชาติหน้าแน่ๆ

   “ทำหน้าแบบนั้นทำไมน่ะครับ  อย่าทำให้ผมหัวเราะในงานศพเลยครับ
   “งั้นเปลี่ยนเป็นหัวมีเลือดออกแทนมั้ยล่ะ  แม่ง...อยู่ๆก็โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
   “ก็ให้เสียงไปแล้วนี่ครับ  ให้ก่อนอย่างอื่นเลยด้วยนะครับ”
   “พอ...พอ...พอ  กูไม่ขอเถียงอะไรกับมึงอีกแล้ว  แล้วนี่งานเสร็จแล้วเหรอถึงได้ออกมากวนตีนกูเนี้ย”
   “เสร็จแล้วสิครับ  ไม่งั้นจะได้มาเห็นคนเป็นห่วงคินเหรอครับ”

   ไอ้อาร์ท...มึงอ่านใจได้เรอะ  เชี่ยนี่ต้องเล่นของแบบที่ไอ้ฟาร์บอกแน่ๆ!!!!!!!!!!!!!!!

   “ไม่ไปตามคินหน่อยเหรอครับ  ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้ว”
   “ไม่รู้มัน...คงขอส่วนบุญอยู่ตามแถวนี้แหละ” ที่พูดไปนี่ไม่ใช่ไม่กลัวนะครับ....ขนลุกซู่เลยกู....  ยิ่งตอนไอ้อาร์ทมันหันมายิ้มเย็นๆให้นะ  หูยยยยยยยยยยย...เยี่ยวแทบราดครับ
   “ปากแข็งจังเลยนะครับ  เอาเถอะครับ” มันยักไหล่ “คินมันจะไปเสียชีวิตที่ไหนไปป์ก็ไม่สนใจมันอยู่แล้วนี่ครับ”
   “แล้วทำไมมึงต้องมาแดกดันกูด้วยเนี้ยไอ้อาร์ท....”
   “ในเวลาที่อ่อนแอ...คนที่เข้มแข็งที่สุดอาจต้องการคนอยู่ข้างๆมากที่สุดก็ได้นะครับ”

   ผมไม่รอให้อาร์ทมันพูดจาเล่นลิ้นอะไรต่อแล้ว  ผมลุกพรวดขึ้นแล้วรีบหนีบแตะสาวเท้าออกมาจากศาลาทันที  มันเป็นความร้อนใจที่ไม่สามารถทนนั่งเฉยๆได้อีกต่อไป   ผมอยากเจอมัน....อยากเห็นหน้า...อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง




ผมไม่รู้ว่ามันต้องการผมไหม....แต่ผมต้องการมันมากตอนนี้!!!!!!!!!


   ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่วัดแห่งนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตนัก แต่ดันร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ที่เบียดเสียดกันเต็มพื้นที่....ไอ้ตอนเช้ามันก็เย็นสบายดีอยู่หรอก แต่พอตกดึกมันเย็นเกินความจำเป็น  แถมเวลาลมพัดแล้วกิ่งไม้ไหวมันชวนให้จินตนาการไปต่างๆนานาเสียจริง

   ผมเดินเร็วๆมาถึงลานทรายกว้างๆของวัด... แต่ก็อย่างที่เห็นว่าไม่มีใครอยู่  เลยต้องเลี้ยวซ้ายไปทางวิหารวัดซึ่งตอนนี้ประตูปิดสนิทแสดงให้เห็นว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่แน่ๆ  เลยต้องอ้อมผ่านเดินทะลุศาลาไปเรื่อยๆ  ไอ้ผมก็ไม่กล้าสอดส่องสายตาซ้ายขวามากนัก...กลัวเห็นอย่างอื่นติดแถมมาด้วย  โอ๊ย...มันหายไปไหนของมันเนี้ยเดินลึกไปอีกหน่อยก็ถึงเมรุแล้วนะเว่ย!!!!!

   ผมปิดประสาทสัมผัสตัวเองให้มากที่สุด  พยายามไม่สนใจกลิ่นธูปที่ลอยมาเตะจมูก  พยายามไม่ดูเงาสีดำที่วูบไหวไปมา  พยายามไม่ฟังเสียงหวีดร้องของลมที่ทำให้กิ่งไม้เสียดสีกัน ตะ....แต่ทำไมผมถึงได้ยินเสียงเหยียบใบไม้กรอบแกรบมาจากด้านหลัง.......


   “เดินมาทำไมคนเดียว”
   “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตกใจจนสะดุ้งโหยงแถมยังหลุดแหกปากซะเสียงดังลั่นวัด..  มึงจะตายอยู่ไหนกูไม่สนแล้วกูขอหลับหูหลับตาวิ่งก่อน  ละ...แล้วทำไมกูวิ่งแล้วมันไม่ไปเนี้ย

   “เฮ้ย...เป็นอะไร วิ่งทำไม...นี่กูเอง”

   ชะงัก...และหันกลับไปมองด้านหลัง....

   อ๊อ...มันนี่เอง!!!!!!!! ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้กูต้องมายืนหน้าโง่จนเกือบเดินเข้าเมรุไปแล้ว  ไอ้ภคินมีสีหน้ามึนงงขณะที่มือข้างนึงล็อคผมไว้ด้วยการดึงคอเสื้อ....  มิน่าล่ะกูวิ่งไม่ไปสักที

   “มึงหายไปไหนมา  กูเดินตามเป็นไกด์นำเที่ยววัดแล้วเนี้ย”
   “กูต่างหากต้องถามมึงว่าออกมาเดินทำไมคนเดียว”
   “ก็มาตามหาไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เนี้ยแหละ” ผมลดวอลลุ่มลงหน่อยเมื่อคิดได้ว่าเผลอพูดเสียงดังในเขตศักดิ์สิทธิ์ “หายไปไหนมมาเนี้ย”
   “ไม่ได้หายไปไหน  ก็นั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างๆลานทรายไง  กูเห็นมึงเดินลิ่วๆไม่มองหน้าอินทร์หน้าพรหมก็เลยงงว่าจะรีบไปไหน”
   “บ้าเอ๊ย...ก็ออกมาตามหามึงเนี้ยแหละ”
   “หือ...หากูเนี้ยนะ??  หาทำไมเหรอ” มันทำหน้าเหมือนสงสัยว่ามีธุระอะไร
   “ก็เป็นหะ....”
   “เป็นหะ??” มันเลิกคิ้ว “หะอะไร”
   “หะ..............ห่วง.....”

   อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....เขินเว้ย!!!!!!!! เลือดขึ้นมาเดินเล่นบนหน้าอีกแล้ว  เมื่อกี้กูเพิ่งจะกลัวผีหน้าซีดหน้าเซียวไปเองนะ!!!!!!!!!!

   ภคินยิ้มออกมา  เป็นรอยยิ้มที่สดใสในรอบหลายวันที่ผ่านมาเลยล่ะ  อย่าน้อยมันก็ไม่ได้ฝืนยิ้ม...ผมมั่นใจ “ดีใจจัง....มีคนเป็นห่วงด้วย”
   “ก็เออสิ....บ้าจริง  ออกมาเดินเล่นในวัดตอนกลางคืนทุกวันนี่คิดว่ามึงอยู่แถวอาร์ซีเอรึไงวะ”
   มันหัวเราะเบาๆกับคำเปรียบเปรยของผม แล้วยิ้มออกมาอีก “เกือบหลงในอาร์ซีเอแล้ว...ดีนะมีคนมาตามกลับ”

   ขอโทษเถอะครับ...ไอ้อาการหนาวๆร้อนๆบนหนังหน้าผมนี่มันเกิดจากทำอะไรผิดผีผิดประเพณีในวัดหรือเปล่าเนี้ย

   “พอๆ...ไม่ต้องเขินแล้ว  งานใกล้จะเลิกแล้วเรากลับไปเคลียร์ของกันดีกว่า”
   “ภคิน...”
   “หือ??”
   “มึงไม่สบายใจรึเปล่า”
   มันตาโต “เรื่องอะไรน่ะ”
   “ก็....ทุกเรื่องแหละ  เรื่องแม่  เรื่องลุงชาติ...” ผมถอนหายใจ “กูไม่เห็นมึงอยู่ในงานศพเลยสักวัน”
   “ไปป์...กูเกลียดเขามากกว่าที่มึงคิดนะ.....  อีกอย่างกูไม่อยากอยู่ให้แม่รู้สึกแย่หรอก”
   “มึงไม่อยู่ต่างหากที่ทำให้แม่รู้สึกแย่”
   “เขาไม่อยากเห็นหน้ากูหรอก  ตอนนี้ปล่อยให้เขาอยู่กับไอ้ลุงชาติเสียให้พอเถอะ”
   “ภคิน....”
   “ขอโทษว่ะไปป์” มันก้มหัวลงมาซบที่บ่าผม  แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาๆ “กูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับเรื่องนี้จริงๆ....  กูเหนื่อย”
   ได้ยินแบบนั้นผมก็ยกมือลูบเส้นผมมันเบาๆ “เหนื่อยก็พัก....อย่าไปคิดอะไรให้มันมากนักเลย”
   “ขอบใจนะ....ขอบใจจริงๆ......”

   ตอนแรกผมคิดว่ามันจะรวบตัวผมเข้าไปกอดเสียด้วยซ้ำ แต่คงเพราะอยู่ในวัด...ภคินมันเลยทำแค่เพียงซบหน้าลงกับบ่าผมแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเท่านั้น....


   ผมไม่รู้หรอกว่ามันต้องเจอกับอะไรมาบ้างในชีวิต

รู้แค่ว่าอยากอยู่ข้างๆมันเท่านั้นเอง.....



.........................................................
..............................................
...................................
..................


   กลิ่นเผาไหม้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ  ผมพยายามหายใจเข้าให้น้อยที่สุดเพราะไม่อยากได้กลิ่นเนื้อที่ถูกเผานัก  ควันไฟสีดำค่อยๆลอยเอื่อยจากปล่องไฟสูงก่อนจะสลายไปกับท้องฟ้าสีหม่น  บรรยากาศน่าหดหู่โรยตัวไปทั่วบริเวณ

   วันเผาศพไม่ว่าที่ไหนๆบนโลกก็เหมือนกัน...เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอาลัยอาวรณ์  คุณน้ายืนอยู่ใกล้เตาเผามากที่สุด  เธออยู่ในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าและเอาแต่จ้องมองที่ประตูบานเล็กนั่นด้วยสายตาว่างเปล่าแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด  เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนวันก่อนๆที่ผมเห็นแล้ว  ก็ไม่รู้ว่าแบบไหนแย่กว่ากัน....

   แต่ในเรื่องน่าหดหู่ก็ยังมีเรื่องดีๆให้ใจชื้นนิดหน่อย  ผมก้มลงมองที่ตีนบันไดก็เห็นไอ้ภคินในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ท่าทางทะมัดทะแมงยืนเท้าแขนกับเชิงบันไดเงยหน้าจ้องผมอยู่แล้วเหมือนกัน  เอาเถอะ...อย่างน้อยมันก็ยอมมาวันเผา  ดีกว่าที่เพลงเคยบอกว่าสองคนนี้ไม่มีทางเผาผีกันเด็ดขาด  จะว่าผมประสบความสำเร็จในการเกลี้ยกล่อมมันดีมั้ยเนี้ย...

   มันยักคิ้วส่งสัญญาณว่าจะไปรอผมที่ศาลา  ผมก็พยักหน้าตอบรับ  คิดว่าอยู่บนนี้อีกสักพักแล้วจะตามมันไป  พวกเพื่อนๆมันก็ทยอยกันลงไปทีละคนๆ  เอาล่ะ...ผมเองก็จะลงไปบ้างเหมือนกัน...



   “ลูก....ขอน้าคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”

   ห๊ะ??  ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม??? และเมื่อพิสูจน์ด้วยการหันกลับไปก็พบว่าผมไม่ได้หูเพี้ยน  แม่ของภคินพูดกับผมจริงๆ..

   “คะ...ครับ”
   “เพื่อนสนิทคินใช่มั้ยลูก” เออ...ถ้าบอกว่าเป็นแฟน  คุณน้าจะช็อกไหมล่ะครับ... “น้ามีเรื่องอยากจะฝากหน่อย”
   “อะไรครับ”
   “....ฝากดูแลคินหน่อยนะลูก......” แววตาที่รื้อไปด้วยน้ำตานั่นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม  แค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าเธอเป็นห่วงลูกชายจริงๆ...

   แต่จะให้พยักหน้าเป็นพระรองทำความดีแทนพระเอกน่ะ.....มันไม่ใช่ผม!!!!

   “คุณน้าน่าจะดูแลเขาเองมากกว่านะครับ”
เธอเบิกตากว้างกับคำตอบที่ไม่คาดคิด “นะ....น้า......”
   “ถ้าคุณน้าเป็นห่วงคุณน้าก็ต้องเป็นคนดูแลเองนะครับ  เรื่องแบบนี้จะมาฝากคนอื่นดูแลได้ยังไง” น้ำเสียงผมแข็งกร้าวจนเธอตกใจ
   “คินเขาไม่อยากให้น้าไปยุ่งกับเขาหรอก”
   “คุณน้ารู้ได้ไงน่ะครับว่ามันไม่อยากให้คุณน้ามายุ่งด้วย  เคยถามมันเหรอ??  มันเคยบอกอย่างนั้นเหรอ?”
   “นะ....น้าขอโทษ...”
   “อย่าบอกผมเลยครับ  บอกลูกชายคุณน้าเถอะ” ผมถอนหายใจ “มันรอให้คุณน้าไปทำดีกับมันมานานแล้วล่ะครับ”

   ผมกำลังพยายามคุมตัวเองไม่ให้เผลอตะโกนออกไปนะ....บ้าชะมัดทั้งๆที่เรื่องของครอบครัวคนอื่นแท้ๆแต่ผมทำเป็นเดินผ่านไม่เห็นไม่ได้หรอก....มันแฟนผมทั้งคนนะ!!!!!

   “ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่ามันเกิดอะไรกับชีวิตครอบครัวของคุณน้า แต่การที่คุณน้าไม่สนใจลูกชายตัวเองแบบนี้มันทำให้ภคินเสียใจมากนะครับ” ผมลดเสียงให้อ่อนลงเพราะเห็นว่าน้ำตาเธอใกล้จะไหลอยู่รอมร่อแล้ว “มันทำงานหาเงินให้คุณน้าทุกวันนี่ไม่ได้แสดงให้เห็นเลยใช่มั้ยว่ามันรักคุณน้าน่ะ...”

   บ้าเอ๊ย....น้ำตาผมจะไหลอยู่แล้ว.....


   “ทั้งหมดมันเป็นความผิดของน้าเองแหละ” แต่เธอชิ่งร้องไห้ไปก่อนผมเสียแล้ว “นะ...น้ารู้ว่าน้าเลวมาก...เลวจริงๆที่ควบคุมตัวเองไม่ได้....ทะ...ทำให้ลูกชายต้องมามีปมแบบนี้...ฮึก...”
   “ผมขอโทษครับ...ที่พูดไม่ดี”
   เธอส่ายหน้าตอบทั้งหน้าตา “ไม่หรอก....ที่ลูกพูดมาน่ะถูกทุกอย่างเลยล่ะ”
   “คุณน้าครับ.....จะเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวมั้ย  ถ้าผมอยากจะรู้เรื่องของคนที่ผมเป็นห่วงบ้าง.....” ผมจ้องเข้าไปในดวงตาที่สั่นไหวคู่นั้น “ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยครับ”
   “ตามน้ามาสิ....”

   เธอเดินลงบันไดนำผมไปช้าๆก่อนจะเลือกนั่งลงบนโต๊ะม้าหินที่อยู่ใต้ต้นไม้ตัวหนึ่ง  สายลมโชยอ่อนพัดพาเอาอากาศเย็นๆเข้ามาถูกผิวจนผมแอบลูบแขนตัวเองเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม....


   “น้ากับชาติเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วล่ะ.....  น้า....รักชาติมาตั้งนานแล้ว”
   “แล้วคุณน้าแต่งงานกับพ่อภคินทำไมล่ะครับ!!!”
   “ระ....เรื่องนั้น....  พ่อคินเป็นเพื่อนกับชาตินั่นแหละ  เรารู้จักกันมานานแล้ว...” เธอก้มหน้า “คืนวันนั้นน้าคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่น....  แล้ว...น้าก็เมา....” มือที่กุมอยู่บนโต๊ะของเธอเริ่มสั่นจนผมเผลอเอื้อมไปจับมันไว้...
   “ครับ...ผมรู้แล้ว  คุณน้าไม่ต้องเล่าแล้วก็ได้”
   “มันเป็นความผิดพลาดของน้าเอง  น้าไม่โทษใครหรอก.....  น้าแต่งงานกับเขาทั้งๆที่ท้องอ่อนๆ  แล้วเราก็เริ่มอยู่ด้วยกันต้องแต่ตอนนั้น.....  ชาติรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้...แฟนเขา...ทะ..ท้องกับเพื่อนสนิทของตัวเอง....ตลกร้ายใช่มั้ยล่ะ”
   “........”
   “ชาติเสียใจมาก....  เขากลายเป็นคนเสเพล....ดื่มเหล้า....สูบบุหรี่....เล่นการพนันเสียทุกอย่าง” พูดถึงตรงนี้มือของเธอก็สั่นแรงขึ้นจนผมรู้สึกได้... “เป็นเพราะน้า....เพราะน้าคนเดียว”
   “อย่าโทษตัวเองเลยครับ”
   “แต่คินไม่ได้เกิดมาจากความผิดพลาด....น้าเชื่ออย่างนั้นจริงๆ” เธอเผยรอยยิ้มบางๆที่น่าเศร้า “หลังจากพ่อคินเสียไปน้าก็เลยแต่งงานใหม่กับชาติ....หวังว่าคนที่น้ารักทั้งสองคนจะอยู่ร่วมกันได้....  แต่มันสายไปแล้ว....คินกลายเป็นเด็กเก็บตัวต่อต้านสังคม  ส่วนชาติก็ติดทั้งเหล้าทั้งการพนันจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว....”

   “น้าแค่อยากให้คนที่น้ารักมีความสุข.....ทำไมมันถึงได้ยากจังเลยนะ....”


   วันนี้มันวันอะไรกันนะ....ทำไมทุกอย่างถึงได้ประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมดเสียจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน...  ภคินมันจะรู้สึกยังไงนะถ้าได้ยินเรื่องนี้....  ใช่...แม่มันรักลุงชาติจริงๆอย่างที่มันคิดเอาไว้...  แต่มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนกว่านั้น  มันเต็มไปด้วยความผิดพลาดเกินกว่ามันจะรับได้  ผมรู้ว่ามันเข้มแข็ง...แต่เรื่องนี้มันออกจะเกินไปหน่อย...

   ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมภคินถึงกลายเป็นคนกลัวความรักนัก เพราะความรักทำร้ายมันมากมายถึงเพียงนี้  การต้องถูกแย่งชิงความรักหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ทำให้มันกลายเป็นเด็กขี้หวง กลัวจะโดนแย่งสิ่งสำคัญไปอีก  ผมชักโกรธมันไม่ลงเวลาโดนหวงมากๆซะแล้วสิ  กลัวจะไปกระทบโดนแผลมันเข้า...


......ไม่ว่าทางไหนผมก็ไม่อยากให้มันเสียใจทั้งนั้นแหละ

   “ผมจะไม่ปลอบใจอะไรคุณน้าทั้งนั้นนะครับ เพราะการจมอยู่กับอดีตมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกครับ” เอาล่ะ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ  ผมกระชับมือตัวเองที่เกาะกุมกันไว้ “สิ่งที่คุณน้าควรจะทำคือเดินไปข้างหน้า  ลุงชาติแกเสียไปแล้วคุณน้าก็ควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วนะครับ  เริ่มจากการปรับความเข้าใจกับลูกชายคุณน้าก่อนเลย....คุณน้ารู้มั้ย....คินมันเป็นคนไม่สนใจโลกก็จริง แต่ถ้าเป็นคนที่มันรักล่ะก็....ให้ตายแทนมันยังทำได้เลยนะครับ”
   “เธอเป็นเพื่อนที่ดีของคินจริงๆ....”
   “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ  ผมก็แค่ไม่อยากเห็นสถานการณ์ที่ต่างคนต่างคิดไปเองว่าอีกฝ่ายเกลียดแล้วเข้าหน้ากันไม่ติดแบบนี้” ผมถอนหายใจอีกครั้งแล้วบอกเธออย่างชัดถ้อยชัดคำ “บอกลูกชายคุณน้าเถอะว่าคุณรักเขาเหมือนกัน”
   “นะ...น้ายังมีสิทธิของความเป็นแม่อยู่อีกเหรอ...”
   “มีสิครับ  มีจนกว่าจะหมดลมหายใจเลยด้วย  เอาล่ะ...คุณน้าเลิกร้องไห้เถอะผมรู้ว่าคุณเสียใจเรื่องคนรักของคุณ แต่ในเมื่ออดีตมันเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว.... แต่ลูกชายคุณเขายังเป็นของของคุณเสมอ... ทำไมคุณไม่เอาเขากลับมาล่ะ”
   “นะ...น้าควรจะทำยังไงดี” เธอยกมือขึ้นเสยผม “น้าควรบอกเรื่องนี้กับเขางั้นเหรอ”
   “ไม่ครับ...เรื่องมันไม่ยากขนาดนั้นหรอก”
   “แล้วน้าควรทำยังไงดี...”
   “กอดมันแน่นๆแล้วบอกไปเลยว่าคุณน้ารักมันแค่ไหน  ลูกผู้ชายน่ะ” ผมตบที่อกตัวเอง “เขาพูดกันด้วยใจ...เชื่อผมมั้ยล่ะ”

   ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างๆเสริมความมั่นใจในวิธีการของตัวเองเสียเต็มประดา.....  กระแดะไปงั้นแหละครับ  เอาจริงๆผมก็แอบหวั่นๆอยู่ไม่น้อย แต่ที่ทำให้มันตกใจแทบหลุดกรี๊ดก็คือ...ยิ้มครับ!!!!  คุณน้ายิ้มตอบผมด้วย!!!!!!!  โอ้มายก๊อด!!!


   “คะ...คุณน้า...” คราวนี้กลายเป็นผมแทนที่เอ๋อจนไปไม่เป็น...
   “ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ  น้าดีใจนะที่คินมีเพื่อนดีๆอย่างเธอ”
   “ขอบคุณครับ”


   ผมยิ้มกว้างกับคำชมที่ได้รับ แม้จะแอบเถียงในใจเงียบๆก็ตาม……












   แฟนครับ!!! ไม่ใช่เพื่อน!!!!!




TBC


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้วค่ะ/คลานเข่าเข้ามากราบ/ เขียนเสร็จสักพักแล้วแต่ไม่มีเวลามาโพสจริงๆค่ะ :sad4:
ขออภัยท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านค่ะ  ผิดไปแล้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
ตอนนี้ยังอึมครึมอยู่นะ แต่น้อยลงนิดนึงเพราะไปป์มันป่วง= =

เห็นคุณKiissHyเอารูปนี้มาโพสให้เลยอยากแบ่งปันกัน


มันเหมือนคินซ้อมพี่เดียวดายมากเลยค่ะ  เห็นแล้วฮาแตกเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ  ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก> <

เจอกันตอนหน้าค่ะ  คิดถึงคนอ่านทุกคน :กอด1:

PS.กำลังซุ่มแต่งเรื่องสั้นอยู่แหละค่ะ  รออ่านกันด้วยนะ(แล้วเรื่องนี้ล่ะเว้ย :angry2:)
PS.แอบเห็นคนเชียร์ให้ไปป์ยังไม่เสียซิงด้วยนะ  คุณพี่ไม่ได้ยุนะคะคุณน้อง  เคลียร์กันเองค่ะ โฮ๊ะๆๆๆๆ
PS.เรื่องตอนพิเศษที่ผู้โชคดีรีเควสมารอแป๊บนะคะ  รับรองหวานมือหงิกแน่ๆค่ะ

ออฟไลน์ ENG❤LUCKY

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-1
จิ้มก่อนนนนน :mc4:


อิย้ะ อึมครึมมส้ะ :เฮ้อ:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-12-2011 01:27:24 โดย ENG❤LUCKY »

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
 :เฮ้อ:  คุณแม่ นะ คุณแม่

annachang

  • บุคคลทั่วไป
ไปป์ก็แหม...ถือโอกาศนี้ฝากตัวเป็นลูกสะใภ้ไปเลยสิ  :laugh:

ถ้าคินรู้ว่าไปป์บากหน้าไปทำเพื่อคินขนาดนี้คาดว่าจะโดนจัดหนักแบบหวานแน่ๆ  :-[

FoN LiGhT~

  • บุคคลทั่วไป
สู้ๆๆๆๆๆ คุณแม่กับคุณลูกรักกันๆ :กอด1: :กอด1:

FriendShip

  • บุคคลทั่วไป
มาแล้วววว
ไม่ว่าจะเป็นยังไงแม่ก็ยังคงเป้นแม่เสมออะเนอะ
หวังว่า ภคินจะทำความเข้าใจกับแม่ได้เร็วๆน้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด