หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[jaja-jj]

แอม ยังไม่หายไปจากระบบอีกเหรอคะ

เอามานออกปายยยยยยยยยยยยยยย

รออาร์ทอยู่อ่าาาาาาาาาาา   อาร์ท อาร์ท อาร์ท อาร์ท อาร์ท

[J_ann]

เกลียดแอมมากมายยยย

[yeyong]

คิดว่าคู่นี้ยังไม่ลงเอยง่ายๆหรอก

[Coolsipie]

เมื่อไหร่จะมีฉากหวานกันบ้างนะ 

[Ba_wh99]

น่ารักเกินไปแล้วโว้ยยยยยยยยยยย

อิจฉาๆๆๆ

คินน่ารักไม่ไหวแล้ว!!!!

[a_tapha]

ตามมาอ่านอีกรอบหลังจากไม่ได้อ่านมานาน  ยังแจ่มเหมือนเดิม 

[Maprang_W]

ได้อ่านซะที
นี่ขนาดหายไปนานอ่านแล่วยังรู้สึกได้บรรยากาศเดิม  คนเขียนโปร จริงๆ

[PetitDragon]

 

[day9day]

คนแต่งบอกว่าจะไม่ทิ้งไปนาน?????

[คนของเธอ]

เหมือนจะหวานนะ แต่แอม หล่อนยังมีชีวิตอยู่เหรอ 

[-Otto-]

 :เฮ้อ:เมื่อไหร่แอมป์จะเลิกยุ่งกะภคินซะทีนะ

[The_outsider]

หง่ะ =[]= เข้าใจผิดแหล่้ว นายไปป์!!

[pim_onelove]

นั่งอ่านจนถึงตีสอง พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่หาได้เจียมตัวไม่ 
ก็เรื่องมันสนุก อ่านแล้วฮา+ชอบมากๆ

รอตอนต่อไปนะคะ จะรอดูว่าคินจะจีบติดเมื่อไหร่ แต่จริงๆ มันติดไปตั้งนานแล้วล่ะเนอะ 5555555 

[Windiizz]

เพิ่งจะสมัครติด เข้ามาจ๊ะเอ๋เรื่องนี้ติดงอมเลยค่าาา!
ชอบอาร์ตที่สุดในเรื่องเลยทีเดียว พี่แกร้ายจริง 555555
ตอนล่าสุดแอบดราม่า ;(
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการคิดไปเองเนี่ยแหละหนูไปป์

รอตอนต่อไปนะคะ

[Crossley]

คิดถึงนะค้า

[pbred]

พึ่งเข้ามาอ่าน
สรุปเลิกกับแอมรึยังเนี่ย
มีเรื่องแน่

[EoBen]

มารอจ๊าา

[powvera]

มานั่งตีพุงแปะแปะ

รออ่านอยู่นะ

ไม่รู้คนเขียนหายไปไหนอ่ะ

            

[Indigo]

Room 25

   “เหม่ออะไรไอ้ลูกแมว  ทำไมไม่ลงไปส่งเพื่อน” เสียงติดจะแหลมของแม่ผู้บังเกิดเกล้าที่ผมฟังมาร่วมยี่สิบปี แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้ไม่อยากฟังกันนะ  หรือว่าเป็นเพราะเนื้อความในประโยคกันแน่?

   ผมนั่งห้อยขาอยู่บนเตียงนอนสีขาวของตัวเอง  ในขณะที่ความคิดล่องลอยไปไกลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่เข้ามาในห้องตอนไหน  พอหัวว่างเมื่อไหร่ภาพเมื่อคืนมันก็วาบเข้ามาในหัว...  ทั้งหน้าจอมือถือที่ส่งแสงวูบวาบพร้อมกับชื่อแฟนเก่าของผม  ไหนจะภาพของภคินบนเก้าอี้พร้อมกีต้าร์ในอ้อมกอดที่ส่งรอยยิ้มให้ผมนั่นอีกล่ะ

ทั้งสุขทั้งทุกข์ในเวลาเดียวกัน....ผมท่าจะบ้าไปแล้ว!!!!

   เมื่อคืนหลังจากภคินมันยอมปล่อยผมออกจากอ้อมกอดเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย  ไม่สิ...พูดให้ถูกคือผมไม่ยอมคุยกับมันต่างหาก  ถามคำตอบคำ  ก็เหตุการณ์หลายๆอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปนี่ครับ แถมยังขัดแย้งในความรู้สึกซะจนผมตั้งสติไม่ได้อีกต่างหาก....

เฮ้อออออออออออออออออออออออออ....

   “เอ้า!!! ถอนหายใจอีกไอ้ลูกคนนี้” แม่ว่าพลางเขกกะโหลกผมเบาๆด้วยความเอ็นดู “เหงาล่ะสิเพื่อนกลับไปหมดเลย”
   “ไม่ใช่ซะหน่อยแม่  จะเหงาไปทำไม” ผมคว้ามือแม่มันจับพลิกไปพลิกมาเล่น  มือแม่ผมอุ่นมากเลยครับ  เวลามีเรื่องไม่สบายใจผมชอบเอามือแม่มาแนบที่แก้ม....มันทำให้รู้สึกเหมือนได้พลังชีวิตกลับคืนมา
   “แล้วแต่จะพูดเถอะ แต่ตอนนี้ลงมาส่งเพื่อนได้แล้วลูก  พ่อเขาสตาร์ทรถรอแล้วนะ” พ่อผมต้องขับรถไปส่งพวกมันที่อาเขตครับ  เรียกได้ว่าไอ้พวกนี้เป็นตัวถ่วงทั้งขึ้นทั้งร่องเลยทีเดียว  มึงจะใช้บริการบ้านกูคุ้มไปนะ!!!
   “ไม่เห็นต้องไปส่งเลย  พวกมันก็กลับเองได้  ตอนมายังมาเองได้เลย”
   “เอ๊ะ...พูดจาไม่น่ารักเลย  เพื่อนเขาอุตส่าห์มาหา” แหม....ถามผมบ้างรึยังว่าขอให้มารึเปล่า “ไม่รู้ล่ะ ลงไปกับแม่เลย”

   ครับ...ตามสไตล์ผู้หญิงถามไปเฉยๆเพราะยังไงเราก็ต้องทำ  แม่ลากผมลงมาด้านล่าง  ได้ยินเสียงสตาร์ทรถดังแว่วๆ  บวกกับเสียงคุยจ้อไม่หยุดของไอ้พวกนั้นอีก  พวกมันกำลังจัดการยัดของลงกระโปรงรถอยู่ครับ  ด้วยความว่าตอนขามามันมีเป้คนละใบแต่ขากลับของฝากเพียบเลยครับ  งานนี้เลยต้องแพ็คของกันเสียใหม่  คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าที่สุดยกมือขวาขึ้นง้างปิดกระโปรงรถก่อนจะหันตามเสียงเรียกของแม่  แล้วเผยรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง..

เชี่ย...ยิ้มไรบ่อยวะ  พ่อมึงลงเลือกตั้งรึไง...

    “ไปป์ลาเพื่อนซะลูก” แม่ตบบ่าบุๆก่อนจะเดินไปคุยอะไรกับพ่อที่หน้ารถก็ไม่รู้  ทิ้งให้ผมอยู่ในบรรยากาศอึดอัดนั้นอยู่คนเดียว
   “ว้ายๆๆ  น้องไปป์ร้องไห้ทำไม” ไอ้โจ้ส่งเสียงแซวตามธรรมชาติในกมลสันดานของมัน “คงคิดถึงพี่โจ้น่าดูล่ะสิ”
   “ไอ้โจ้...กูจะบอกให้พ่อเอากระเป๋ามึงโยนลงคูน้ำหน้าบ้านตอนนี้”
   “พี่โจ้จะได้ไปไหนไม่ได้ใช่มั้ยจ๊ะ ฮิ้ววววววววววววว~” เอาเข้าไป แม่งรับส่งเองเลยรึมึง  ไอ้ภคินเลยถองสีข้างมันไปรอบนึง  แต่ไอ้เหี้ยโจ้มันมีคำว่าสะทกสะท้านที่ไหนล่ะ

   มันหันไปยักคิ้วกวนตีนใส่เพื่อนมัน “อิจฉาล่ะสิ”
    “เออ...”

เวรเอ๊ย!!! ทำไมมึงตอบยังกะมันถามว่าหิวข้าวรึยัง!!!!!  คิดก่อนตอบซะมั่ง....มันอันตรายต่อหัวใจกูโว้ย!!!!

   ไอ้พวกนั้นเลยได้ส่งเสียงแซวกันยกใหญ่  เออ...เอาจนหยดสุดท้ายนะพวกมึง  แต่ที่ต้องตกใจคืออยู่ๆไอ้ภคินมันก็เดินพรวดพราดเข้ามาหาจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว

   “ดูแลตัวเองดีๆนะ”
   “ของแบบนั้นใครเค้าก็ทำเว่ย  มึงไม่ต้องบอกกูหรอก”
   “งั้นก็ดูแลตัวกูให้ดีๆนะ”
   “ระ...เรื่องสิ!!!  ชีวิตใครชีวิตมันสิวะ  มึงไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง” โวยวายไปนั่น แต่ผมเริ่มสัมผัสถึงหน้าร้อนๆของตัวเองแล้ว
   “ไม่ดูอ่ะ  จะรอคนแถวนี้ไปช่วยดูให้หน่อย” มันว่าแล้วเอามือเชยคางผมขึ้นมาสบตาด้วย “อีกเดือนนึงเจอกันนะ...รูมเมท”

   ไม่ว่าเปล่าเสือกเอามือมาดึงแก้มผมซะยืดเลย  ยังไม่ทันจะออกปากด่ามันพ่อผมก็เรียกขึ้นรถแล้ว  มันเลยรีบกระโจนขึ้นรถก่อนผมจะได้ด่าทัน  ไอ้พวกลูกกระจ๊อกส่งเสียงเย้วๆบอกลาผมด้วยถ้อยคำเกรียนๆโดยไม่เปิดโอกาสให้กูได้โต้ตอบบ้างเลย!!!!!

   ผมค่อยๆมองภาพรถที่คุ้นตาเลี้ยวออกจากรั้วบ้านไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายตีกันในหัวไปหมด….ทั้งดีใจ  เสียใจ....

   แต่เมื่อยกมือขึ้นจับแก้มที่ถูกสัมผัสเมื่อกี้......





ผมว่ามันอุ่นดีนะ.....




......................................................................
..................................................
..................................
..................



   “ขอบคุณพี่ภูมิมากเลยนะครับ” พวกผมยกมือไหว้กับเป็นการใหญ่  ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะครับว่าที่มาแบบนี้มันรบกวนบ้านเขามากขนาดไหน แต่ถึงรู้....ผมก็ยังทำครับ
   “โห...บ่ะเป็นหยังลูก  คนกันเองทั้งนั้น(ไม่เป็นไรลูก คนกันเองทั้งนั้น)” พี่ภูมิเท้าแขนกับพวงมาลัยฉีกยิ้มซื่อๆให้พวกผม “ปิ๊กโวยขนาด  ไอ้น่อยบ่ามีเปื้อนอยู่โตยเลย(กลับเร็วมากเลย ไอ้ตัวเล็กไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยเลย)”
   “นั่นสิครับพี่ภูมิ  ไปป์คงคิดถึงพวกผมแย่เลย” ไอ้โจ้กูดึงลิ้นมึงมาถูสบู่ซะดีมั้ย  แซวไม่ดูเวลาเลย
   “สูเขาก่อคงกึ๊ดเติงหาไอ้น่อยมันเนอะ  บ่ะอั้นก็คงบ่าถ่อมาไก๋จากกรุงเทพหรอก(พวกลูกก็คงคิดถึงไอ้ตัวเล็กเหมือนกันเนอะ ไม่งั้นคงไม่ถ่อมาไกลจากกรุงเทพหรอก)”
   “กะ...ก็คิดถึงนะครับ” ผมอ้ำๆอึ้งๆตอบ  ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  ไม่ได้กินวุ้นแปลภาษาเข้าไปนะครับ
   พี่ภูมิตบบ่าผมบุๆ “ใหญ่ละ...อดเอา”


   ห๊ะ?????  อะไรนะ???  อะไรใหญ่  แล้วอดเอาอะไร?????????

   พี่ภูมิไม่ได้สนใจสีหน้าเหมือนหมาปั๊คตาแทบหลุดออกจากเบ้าของผมเลย “อ้ายปึ๊กละเน้อ  เดินทางปลอดภัยเน้อลูก”
   “ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบบบ”

   แล้วรถเก๋งของพี่ภูมิก็แล่นออกจนลับสายตาไป  ทิ้งไว้เพียงผมที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว

   “ไอ้กัน...มึงว่าพี่ภูมิเค้ารู้มั้ยวะว่ากูจีบลูกชายเค้าอยู่อ่ะ” ไอ้กันยืนดูดน้ำในกระติกลูกเสือของมันเบิกตาอย่างอึ้งๆ
   “ไม่หรอก...ทำไมมึงคิดงั้นวะ”
   “ก็.....เมื่อกี้พี่ภูมิเค้าบอกว่าใหญ่แล้วอดเอาว่ะ  เค้าต้องรู้แน่ๆว่ากูจ้องจะงาบลูกชายเค้ามีขู่ว่าอดเอาด้วยอ่ะมึง”

พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

   “ไอ้เหี้ยกัน...สกปรก!!!” ไอ้นี่อยู่ๆก็พ่นน้ำออกมาเฉย  มึงเป็นญาติกับเมอร์ไลออนที่สิงคโปร์รึไงวะสัส!!!
   “แค่ก....แค่ก...  ไอ้คินคิดได้นะมึงอ่ะ” กันส่งเสียงไอคอกแค่กๆ “พี่ภูมิเค้าจะบอกมึงว่าโตแล้วให้อดทนโว้ย!!!  ไอ้ห่านี่...สมองมึงมีแต่เรื่องอะไรวะ”
   “เอ้า!! ก็กูไม่รู้นี่ว่า  รูปประโยคมันออกมาแนวนั้นด้วย” เป็นใครใครก็คิดละวะ  ยิ่งมีชนักติดหลังแบบผมยิ่งไปกันใหญ่เลย

   “เลิกเถียงกันได้แล้ว  เดี๋ยวก็ตกรถพอดี” ไอ้อาร์ทเดินมาสะกิดๆเรียกให้ผมกับไอ้กันช่วยกันยกของไปโหลดเก็บไว้ใต้ท้องรถ.....

เอาล่ะ....เราคงต้องลากันแล้วล่ะเชียงใหม่...




....................................................................
...................................................
..............................
..............





   “พวกมึงหลุดปากไปเล่าอะไรแปลกๆให้ไปป์ฟังรึเปล่าววะ  กูว่ามันแปลก.... เฮ้ย!!ไอ้กันมึงอย่ากินอันนั้นมันแคบหมูของกู”
   “ของใครก็เหมือนกันแหละ  กูแกะของกูมึงก็แดกของกูอยู่ดี” มันเถียงได้มีเหตุผมจนผมต้องสยบไม่กล้าพูดอะไรต่อเลยครับ

   พวกผมนั่งกองกันอยู่ที่พื้นของห้อง330  เรียกได้ว่ากลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้งก็ได้ล่ะมั้ง  หลังจากกลับเชียงใหม่มาได้อาทิตย์กว่าๆของฝากที่เอากลับมาก็เริ่มร่อยหรอเลยเกิดเป็นศึกชิงอาหารกันอย่างที่เห็นเนี้ยแหละครับ

   “แปลกยังไงเหรอคิน?” ไอ้อาร์ทพูดกับผมแต่ตาเสือกจ้องจอทีวีตาไม่กระพริบ  มือถือรีโมตแถมเอาแขนเท้าพี่เดียวดายอีกต่างหาก....สบายนักนะมึง  แล้วนี่มึงถามกูเพราะสนใจจริงๆหรือถามเพราะเป็นมารยาทกันแน่วะ
   “เฮ้ออออออออออออออออ...” ขอกูถอนหายใจหน่อยเถอะครับ “หรือพวกมึงว่ากูรุกหนักไม่พอวะ”
   “โห...มึงรุกขนาดนี้กูว่าถ้าไปป์มันเป็นโรคหัวใจมันคงตายไปแล้วอ่ะ” ไอ้กันแสดงความเห็นได้น่ายำตีนยิ่ง  ไอ้โจ้เสือกพยักหน้าเห็นด้วยซะจนหัวแทบหลุดแถมยังเสนอความเห็น
   “พวกกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวไปหมดละเนี้ย  กูก็เห็นไปป์มันก็เขินนะเว่ย” มันนิ่งไปสักพักเพื่อให้ความคิด “หรือมันไม่อยากได้แฟนที่ไปขโมยมะม่วงชาวบ้านกินวะ”
   “ไอ้เหี้ยโจ้...มึงไปเล่าเรื่องขโมยมะม่วงให้มันฟังเหรอ” ยกมือขึ้นตบหน้าผากเลยครับกู
   “เออ...แต่มันก็หัวเราะนะมึง  ไม่เห็นเครียดไรเลย  มึงคิดมากไปเองเปล่าวะ”
   “สงสัยกูจะคิดมากไปมั้ง...”

   ปากก็พูดไปแบบนั้นแหละ แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นคืนนั้นแน่ๆ  ไปป์มันดูแปลกๆไปตั้งแต่ออกจากร้าน  คือปกติมันก็คงจะเขินๆโวยวายอะไรของมันไปตามภาษามัน แต่วันนั้นมันดันเงียบนี่สิ....  ทั้งๆที่เซอร์ไพสนั่นเป็นท่าไม้ตายของผมในทริปครั้งนี้แท้ๆนะ  ทำไมผลที่ได้มันพลิกล็อคชะมัดเลย...

   วันที่กลับนั่นก็เหมือนกัน  ตามันไม่สดใสเหมือนเคยเลย  ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชายที่มีแววตาสดใสมากขนาดนั้นแท้ๆ  พอกลับมานี่โทรหาทีไรก็รับบ้างไม่รับบ้าง  รับทีไรก็หาเรื่องวางตลอด   มันเป็นเพราอะไรกันนะ....   ชั่วแวบนึงผมก็นึกถึงคืนนั้นที่ กลับบ้านแล้วเปิดมือถือดูก็พบว่ามี3สายไม่ได้รับ.....จากแอม...

ไอ้คิน!!! ไอ้ควายเอ๊ย!!!!  แค่นี้มึงลืมไปได้ไง

   ผมแทบจะเอาหัวโขกผนังตายมันเสียตรงนั้น  ใครมันจะไปคิดว่าหวยจะไปออกวันนั้นพอดีล่ะวะ  โธ่เว้ย!!!กูจะจีบติดอยู่แล้วเชียว

ปังงงงงงงงงงง

   เสียงผมตบพื้นเรียกความสนใจจากเดอะแกงค์ได้เป็นอย่างดี  ขนาดไอ้อาร์ทยังยอมละสายตาจากทีวีมามองเลยคิดดู

   “ไปป์มันเห็นว่าแอมโทรหากู”

   “ชิบหาย”
   “ตายหอง”
   “พ่อมึงตาย”
   “แม่ยายมึงเสีย”
   “เมียมึงโดนแย่ง”

   “พอแล้วครับ  ไม่ต้องอุทานมากมายขนาดนั้น” เป็นครั้งแรกที่กูอยากจะกราบไอ้อาร์ทจริงๆที่มาได้ถูกจังหวะพอดีเป๊ะ  ช่วยลากกลับเข้าเรื่องก่อนที่ไอ้สองตัวนั้นจะลากไปไกลกว่านี้
   “คิน...นายน่าจะไปทำบุญซะบ้างนะ” นั่นเสือกหันมาด่ากูนิ่มๆอีกนะไอ้คุณอาร์ท!!!
   “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน  แต่ตอนนี้กูว่าเราต้องหาวิธีแก้ปัญหาแล้วว่ะ”
   “มันจะไปยากอะไรวะ  มึงก็โทรไปบอกเลยว่าเลิกกันแล้วจริงๆ  ที่แอมโทรมามึงก็ไม่เคยรับสาย”
   “มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกกัน” ไอ้อาร์ททำหน้านึกอยู่สักพักนึง  เอารีโมตตบลงบนฝ่ามือเป็นจังหวะ “คิดดูนะข้อแก้ตัวแบบนั้นใครก็พูดได้ใช่มั้ยล่ะ  ไปป์อาจจะมองว่าคินจับปลาสองมือก็ได้  แฟนเก่าก็ยังไม่เลิก  แถมยังจีบคนใหม่อีก”
    “ที่มึงพูดนั่นมันสถานการณ์เลวร้ายขั้นสุดยอด” ผมวิจารณ์จนไอ้เห็นสองคนรีบพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง

   “ที่จะแนะนำก็คือ....อย่าเพิ่งโทรไปหาไปป์ช่วงนี้”
   “มึงจะบ้าเหรอไอ้อาร์ท  เกิดไอ้หนุ่มผมยาวสอยตัดหน้าไอ้คินไปจะทำไงวะ” อื้อหือ...ตั้งแต่มีบทมาเป็นครั้งแรกที่ไอ้กันพูดถูกใจผมมาก
   “เราน่าจะปล่อยเวลาให้ไปป์ได้คิดน่ะครับ  ในเมื่อพูดอะไรไปก็เหมือนแก้ตัว  เขาก็พาลจะไม่เชื่อเรา  ดีไม่ดีอาจจะมองเราแย่กว่าเดิมก็ได้”
   “แค่นี้ยังแย่ไม่พออีกเรอะ” ไอ้เหี้ยโจ้ปากพล่อยซะจนผมต้องตบกะบาลมันไปทีนึง  กูยิ่งเครียดๆอยู่ไอ้นี่ทำเป็นเล่นนะมึง
   ไอ้อาร์ทยกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น  เล่นเอาพวกผมขนลุกเกรียวกราวกันเป็นแถวๆ


    “แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเองครับ”





......................................................................
..............................................
..............................
............




   รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองหยุดล้อลงตรงหน้าหอพักที่คุ้นตา  ผมยื่นเงินให้ลุงคนขับก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายด้วยจิตใจที่ไม่เบิกบานนัก  หน้าหงิกเหมือนมีคนอาตีนมาลูบหน้า  อย่างแรกคือค่าแท็กซี่แพงชิบหาย  ส่วนอย่างที่สองน่ะเหรอ....

มันเพราะไอ้รูมเมทเหี้ยนั่น!!!!!!!!!!!!!!!

   โอ๊ยยยยยยยย....แค่คิดก็ปวดกะบาล  เส้นเลือดเต้นตุบๆเลยทีเดียว  งานนี้ผมยอมจ่ายเงินค่าห้องคนเดียวเพื่อไล่ไอ้คนที่ปั่นหัวชาวบ้านออกไปซะ
   มันกำลังทำให้ผมหงุดหงิดมาก!!!!!  ไอ้ผู้ชายหน้าด้านที่ทำมาเป็นยิ้มแล้วบอกว่า’อีกเดือนนึงเจอกันนะ...รูมเมท’ แต่เดือนนึงที่ผ่านมานี้มันเสือกหายเงียบไปเลย  ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์หรือข้อความ!!!!!!

   ไอ้เชี่ยเอ๊ย!!  ตอนกูไม่รับโทรศัพท์มึงก็ขยันโทรมาจริง  พอกูนั่งรอเสือกไม่มีโทรมาสักแอะ  มันน่าโมโหมั้ยล่ะ  ผมเดินลงส้นเท้าปึงปังเข้าไปในหอพักจนลุงยามทำหน้างง เพราะปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์เสียแบบนี้

   บรรยากาศในหอเริ่มคึกคักเพราะใกล้เปิดเทอมแล้ว  นักศึกษาก็ทยอยกันกลับมาแทบจะครบทุกห้องแล้ว  คนต่อคิวขนของขึ้นลิฟต์จนแถวยาวเฟี้อยเชียว  โชคดีที่ห้องผมอยู่แค่ชั้นสามเลยเดินขึ้นบันไดไปได้ แถมกระเป๋าก็มีแค่เป้ใบเดียวเท่านั้น  แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเดินขึ้นผมถึงได้รู้สึกหนักๆเหมือนมีคนมาขี่คออย่างั้นแหละ  หรือกูจะโดนของเข้าซะละ

   ผมไขกุญแจที่บานประตูคุ้นตา  ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากเห็นภาพเบื้องหลังประตูนี้เลย  ในใจภาวนาให้ไอ้รูมเมทมันไม่อยู่ ไปทำงานพิเศษห่าเหวอะไรก็ได้เพราะผมยังไม่พร้อมเจอมันตอนนี้  เอาล่ะ...สูดลมหายใจเข้าลึกๆ....

แอดดดดดดดดดดดดดดดดด.....

    “อ้าว...กลับมาแล้วเหรอ”

   เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!  เพิ่งบอกอยู่ว่าไม่อยากเจอ แต่เสือกเจอตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาเลยเรอะ!!!!!

   ไอ้เวรที่นั่งเอกขเนกพิงพี่เดียวดายอยู่หน้าทีวีถึงกับลุกพรวดพราดเข้ามาหาผมที่หน้าประตู  กำลังจะอ้าปากด่าแม่งก็เสือกรวบตัวเข้าไปกอดซะแน่น  แต่คราวนี้ผมไม่ยืนนิ่งเหมือนตอนนั้นแล้ว  ผมรีบผลักมันออกทันที  มันดูจะอึ้งๆไปเหมือนกัน

   “อะไร....โกรธอะไร”
   “มึงยังจะถามอีกเหรอ” กล้ามากนะมึงทำกับกูไว้ซะเยอะแล้วยังจะมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นอีก
   “เออ....ก็กูไม่รู้นี่ว่ามึงโกรธอะไร”

   เหมือนโดนตบหน้าแรงๆสักที  ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าชาไปหมด....

“อ๋อ ใช่สิ!!!ที่มึงทำกับกูนี่มึงไม่รู้เลยใช่มั้ยว่ามันทำให้กูเป็นบ้าแบบนี้!!!!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันที่เหมือนจะอึ้งไปเหมือนกัน “เหี้ยเอ๊ย....กูเกลียดคนอย่างมึงจริงๆ...”


   ห้องตกอยู่ในความเงียบ  เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดจนผมอยากจะปิดประตูแล้ววิ่งหนีไปเสียจริง แต่ปกติผมไม่ใช่คนหนีปัญหาอยู่แล้ว  แค่เดือนเดียวที่วิ่งหนีมันมาก็มากเกินพอแล้ว  ภคินดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่มันก็ชะงักไป  มันจับแขนผมแล้วบีบเบาๆเรียกสติ

   “กูขอโทษ...”

   ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้เผลอต่อยหน้าไอ้เหี้ยนี่  แล้วดึงแขนออกจากการเกาะกุมของมัน

ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด....

   เสียงเตือนข้อความเข้าจากมือถือของมันที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นตัวทำลายความเงียบ  ผมก้าวเดินฉับๆขึ้นไปยกมือถือขึ้นมาดูอย่างลืมมารยาท เพราะตอนนี้ผมไม่มีสติจะควบคุมอารมณ์อะไรทั้งนั้นแล้ว

   ผมเหยียดยิ้มให้ชื่อคนส่งที่เขียนว่า’แอม’   นี่สินะ....คำตอบว่าขอโทษเรื่องอะไร  ผมกดเปิดอ่านข้อความโดยไม่มีคำขอใดๆจากเจ้าของมันด้วยซ้ำ  สีหน้ามันก็ดูอึ้งไปเหมือนกัน...

   “คิน...แอมรออยู่ทีร้านเดิมนะเมื่อไหร่จะมาสักที” ผมอ่านออกเสียงพลางเหยียดยิ้มขึ้นอย่างสมเพสตัวเอง  คว้างมือถือให้มัน “ไปซะสิ....แฟนมึงรอนานแล้วนะ”
   ไอ้ภคินสบถบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ออกมา แต่ดวงตาของมันแข็งกร้าวขึ้นมา “บอกแล้วว่าเลิกกันแล้ว”
   “เลิกเหรอ?  แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่าเลิกกัน  คิดว่ากูโง่ขนาดนั้น” ผมส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในลำคอ...น่าตลกจริงๆ
   “กูพูดความจริง...” มันจ้องหน้าผมด้วยดวงตาแข็งกร้าว เกือบทำให้ผมเชื่อแล้วเชียว ดีที่ผมมันเป็นพวกเจ็บแล้วจำ
   “งั้นก็ไปคืนดีกับแฟนมึงซะสิ  รอนานแล้วมั้ง” ผมว่าแล้วเดินหนีมัน แล้วรีบปิดประตูห้องนอนดังปัง
   “ไปป์!!!! กูบอกว่าไม่มีอะไรจริงๆ” มันทุบประตูรัวๆจากอีกฝั่งนึง “กูชอบมึงจริงๆนะ”
   “มึงไม่ได้ชอบกูหรอก.....  มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหละ”
   “ไปป์.....” มันครางเรียกชื่อผม
   “กลับไปหาคนที่มึงรักเหอะ....”

   มันเป็นความอึดอัดที่ผมไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้  เหมือนอากาศจะเบาบางจนแค่หายใจยังรู้สึกลำบาก  โดยเฉพาะเวลานี้ที่เกิดความรู้สึกปวดแปล๊บขึ้นมาที่อกด้านซ้าย....

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง........

   เสียงกระแทกประตูห้องด้านนอกเป็นตัวตอกย้ำว่าภคินออกจากห้องไปแล้ว  ผมจึงเปิดประตูห้องนอนออกมาเพื่อพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องกว้างๆนี่เสียแล้ว....

   น่าสมเพสที่เมื่อยกมือแตะที่ข้างแก้มก็สัมผัสถึงน้ำตาที่ไหลออกมา....ร้องไห้เหรอ?  คนอย่างผมน่ะเหรอเสียน้ำตาให้เรื่องโง่ๆแบบนี้  ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาเท่านั้น....   ทั้งๆที่ได้ยินคำว่า’ชอบ’จากปากมันแล้วแท้ๆ แต่กลับไล่มันออกไปหาตัวจริงของมัน  สุดท้ายตัวเองก็มานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว....โง่สิ้นดี

   ความรู้สึกสับสนของผมเริ่มจะบอกได้ว่าสิ่งที่ผมวิ่งหนีมานานกำลังจะเป็นความจริง  ยิ่งความรู้สึกปวดชาไปทั้งอกซ้ายนี่ยิ่งตอกย้ำให้รู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง....





แย่แล้ว....หลงรักแฟนของแฟนเก่านี่มันออกจะตลกร้ายไปหน่อยมั้ง....







TBC

มาแล้วค่ะ  ตอนนี้ถือว่ามาเร็วมาก ถ้าเทียบกับช่วงเวลาเปิดเทอม ฮ่าๆๆ จะพยายามมาให้ได้ทุกอาทิตย์นะคะ ย้ำว่าพยายามค่ะ(มันต้องมีเบี้ยวบ้างค่ะ  อาจาร์สั่งงานเยอะมากเลยT T)
ตอนนี้ไม่ขอพูดอะไรมาก  เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าเนอะ

เอ็นจอยกับวันหยุดนะคะ  คนอ่านที่น่ารัก :]

[Forget_Me_Not]

^
^
^
จิ้มคนเขียน-.-
 
เราเข้ามาทีเดียวหมดเลยตั้งแต่ตอนแรก
สนุกมากๆเลยจร้าเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ

[THiiCHA]

“แล้วเวลาจะบอกทุกอย่างเองครับ”

อาร์ทออกโรง เล่นของอะไรอีกคราวนี้ 5555
ชอบแฟนของแฟนเก่าจะเป็นไรไป  ??
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว 
ไม่เอามาม่ารสต้มโคล้ง ฮือๆ
วันนี้เม้นตรงนี้ก่อนน่อ อีกสักครู่จะตามไปเม้นที่เด็กดี ❤ 5555
ปล. ชอบเวลาคินอยู่กับเดอะแก๊งมากมาย ฮาตลอ ดศก
อารมณ์เหมือนจับเดกอนุบาลมาขังไว้ในห้องกระจก คนโน้นคนนี้ แจ๊ดๆๆ

[Whatever it is]

เฮ้อ มาม่าซะนานเลย

เอ จริงๆแค่สองตอน แต่เหมือนนาน เพราะสองตอนนี้มันนานมากกกกกกกก 

[hikikomori]

เย่ๆๆ  ยินดีต้อนรับกลับมาจ้า
ยังสนุกเหมือนเดิมม แต่ได้อยากได้มาม่าเลยย
ยังไงไปป์กะคินก็สู้ๆน้า

[m_pop91]

คินรีบไปจัดการตัวเองด่วนเลย

[zingiber]

 

[butterfly_bee]

“ใหญ่ละ...อดเอา”   

ภคินเคลียร์กับแอมยังไม่จบอีกหรอเนี่ย
ถ้าเรื่องแอมยังเคลียร์ไม่หมด งานนี้สงสัยจะยากแล้วล่ะภคินเอ้ย

[EunJin]

หลงรักแฟนเก่าของแฟนเก่า... ซับซ้อนจริงๆๆๆค่ะ...

[Smirnoff]

TT  นังแอมมมมมมม     ขอตบทีได้มั้ยเนี่ยยยยยยย

[sam3sam]

เดาว่าคินต้องออกไปจัดการเรื่องแอมให้มันจบแบบเด็ดขาดแน่ๆ
โอย ซดมาม่าอร่อยดีจริงๆ
แต่ตอนนี้ขอผู้ช่วยพระเอกอย่างอาร์ทมาช่วยคินกับไปป์ได้ป่าว
อาร์ทช่วยทีไร เรื่องจบแบบแฮปปี้ทุกเรื่อง
รอกินน้ำหวานตบท้ายมาม่าจ้า

[psawitta]

เหมือนได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล  T T   

ใครก็ได้ช่วยเก็บชะนีแอม ด่วน!!!