หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[badcow]

สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+

[samsoon@doll]

อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[SuSaya]

สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+

อย่าเม้นท์เป็นลางสิคะ 

[Indigo]

Special  Room  01 [Far’s chapter]


คุณคิดว่าอะไรเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในการรักใครสักคน ?
ถูกต่อว่า ?  ถูกทำร้าย ?  หรือว่าการทะเลาะเบาะแว้ง ?

แต่อะไรก็คงไม่เท่าถูกปฏิบัติตัวด้วยอย่าเฉยชา...  เหมือนว่าเราเป็นเพียงธาตุอากาศ...

ผมเก็บฟลุตของตัวเองลงในกล่องไม้สีดำมะเมื่อม  พลางไพล่คิดไปถึงงานบายเนียร์ของคณะที่จะมีขึ้นในวันมะรืนนี้  เมื่อเช้าผมกับไปป์ตกลงปลงใจกันไปยืมชุดป๊าที่บ้านเรียบร้อยแล้ว  เหลือแต่แบกหนังหน้าไปงานซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะทำ...

ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบสถานที่ที่คนเยอะ ๆ ...  มันรู้สึกเหมือนเราถูกดูดกลืนหายไปในฝูงชน...

ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่เสียงกุกกักด้านข้างเรียกให้ผมหันไปมอง  แซ็กกำลังเก็บของลงกระเป๋าเช่นกัน  เขาไม่มองมาทางนี้ด้วยซ้ำ  จนเหมือนจะรู้สึกตัวว่าถูกจ้องอยู่จึงสบสายตาเข้ากับผม  มันมองดูช่างเฉยชาจริง ๆ ...

เขาสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปไม่มีแม้คำบอกลา ซึ่งนั่นก็เป็นปกติของเขาผมยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่ายกับท่าทีที่แสนเฉยชา  นี่ไม่ใช่ครั้งแรก  และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...

ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขา...  จะว่าพูดไม่ดีก็ไม่ใช่เพราะเราแทบไม่เคยจะพูดกันด้วยซ้ำไป...  แต่ท่าทีเฉยชานั่นมันก็ชัดเจนเกินกว่าจะต้องพูดอะไรแล้ว...

ผมอยู่ชมรมมาได้เกือบ 2 เดือนแล้ว  โดดบ้างอะไรบ้าง  ช่วงหลัง ๆ โดดน้อยลงเพราะไปป์มันไม่ชวนผมโดดแล้ว  ตั้งแต่มีผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตมัน  เมื่อวานผมสัมภาษณ์มันไปนิด ๆ บวกมารยาไปหน่อย ๆ  เลยได้รู้ความลับอะไรดี ๆ ไปหลายอย่าง  สองคนนี้มันต้องมีบางอย่างกันแน่ ๆ  แต่ไปป์มันยังพยายามหลบเลี่ยงที่จะยอมรับอยู่ดี...

เก็บของเสร็จก็สะพายกระเป๋าบอกลาเพื่อน ๆ ในชมรม  แวะไปไหว้พี่พลก่อนกลับ  เด็กดีจะไปลามาไหว้ครับ  ตั้งแต่มาอยู่ชมรมผมก็มีเพื่อนมากขึ้นนะ  คืออาจจะไม่ได้สนิทมากมายแบบไอ้ไปป์แต่ก็พอคุยกันถูกคอน่ะครับ  แต่ไอ้คนอยากสนิทก็ดันไม่สนิท  แถมไม่พูดไม่จากับเราถ้าไม่จำเป็นอีกต่างหาก...

วันนี้รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย  ด้วยความว่าวันนี้ป๊าให้เอาฮอนด้าซีวิคมาได้  ผมเลยขับไปฐานทัพลับของผมก่อนกลับบ้าน  ใคร ๆ ก็ต้องมีใช่มั้ยล่ะครับ  ที่ที่อยู่แล้วจะสบายใจน่ะ  ผมขับไปจอดรถไว้ที่คณะศิลปกรรมฯ ที่อยู่ใกล้ ๆ   ใช้เวลานิดหน่อยเดินลัดเลาะเข้าไป

ฐานทัพลับของผมเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดเล็กที่ใช้อุปโภคบริโภคกันในมหาวิทยาลัย  ที่จริงมันก็มีส่วนที่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่นะครับ  แต่ว่าคนพลุกพล่านเกินกว่าจะใช้เป็นที่สงบจิตใจได้  ผมเลยเลือกที่จะมาที่นี่มากกว่า  ผมมองวิวทิวทัศน์รอบ ๆ ตัว  หญ้าสีเขียวชอุ่มช่างตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้าต้นฤดูร้อนจริง ๆ   พื้นที่เวิ้งว้างฝั่งตรงข้ามที่ถูกกั้นด้วยน้ำเป็นสวนเกษตรอินทรีย์ของมหาลัย  แต่บังเอิญว่าฝั่งที่ติดน้ำเป็นพวกพืชสวนไม้ยืนต้นต่าง ๆ   ซึ่งการดูแลรดน้ำส่วนใหญ่ก็จะกระทำในตอนกลางวัน  ตอนเย็น ๆ แบบนี้ก็เลยไม่มีใครเข้ามา...

ผมเดินช้า ๆ เข้าไปใกล้อ่างเก็บน้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ   พลางชื่นชมธรรมชาติตรงหน้าไปด้วย  บรรยากาศร่มรื่นชวนให้จิตใจสงบ  และพอจะลบภาพสายตาอันเฉยชาของแซ็กไปจากหัวผมได้  ผมยืดเส้นยืดสายชูมือขึ้นสุดแขนแล้วหายใจเข้าลึก ๆ ...

“ไอ้เหี้ยกั้ง !!!  ไอ้เลว  แม่งเอาไอเดียกูไปเฉย !!!!!!!!  สาดดดดดดดดดดดดดด”

เฮือกกกกกกกกกกกกกกก...  ผมสะดุ้งเฮือกวิ่งไปหลบหลังต้นไม้แทบไม่ทัน  ใครมันบังอาจมาบุกรุกฐานทัพลับของผมวะ ???

“เฮ้ย...เหี้ยกันมึงใจเย็น ๆ ก่อนนะ  ว่าแต่กูเตือนมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปแดกเหล้ากะไอ้กั้งวันนั้น  เป็นไงล่ะมึงเมาแล้วพล่ามจนเสียของ” ผู้ชายอีกคนเดินมาตบหัวคนที่ชื่อกันเข้าไปป้าบนึง...  เอ๊ะทำไมมันหน้าคุ้น ๆ วะ...
“มึงก็เห็นนี่ไอ้คิน  มันท้ากูก่อนนะ” อ๋อ...  ว่าแล้วทำไมคุ้น ๆ  ที่แท้ก็ผู้ชายสุดฮ็อทของมหาลัยนี่เอง  แถมยังเป็นประเด็นกับเพื่อนผมอีกนะ
“มึงไม่ต้องตอกย้ำกู  ตอนนี้กูอยากตะโกน  โว้ยยยยยยยยย !!!  ไอ้กั้ง  ไอ้ขี้ลอก  ไอ้หมอกลง  ไอ้พงหญ้า  ไอ้ปลาปักเป้า  ไอ้หมาเน่าคลองแสนแสบ  กูขอให้มึงติด F !!!!!!! ”

ผู้ชายที่ชื่อกันตะโกนเสียงติดจะคอทองแดงนิด ๆ   แต่ดูจากหน้าตาผมก็พอรู้แล้วล่ะ  ดำ ๆ คม ๆ แบบคนใต้เลยครับ

“ติด F  เพราะงานที่นายคิดเนี่ยนะ  คิดได้ไง  กัน” โอ๊ะ...  ผู้ชายคนนั้น...  ผมมองเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคย...  สายตาดูล่องลอย  ใช่แล้ว...  นั่นมันแบ็คกราวน์แมน !!!!  มันยกยิ้มให้เพื่อนที่ชื่อกัน “แต่เอาเถอะ  มาถึงที่นี่แล้วก็ปล่อยของให้เต็มที่ครับ  โจ้รออยู่ที่คณะนะ  มันบอกว่าไม่อยากเดินออกมา”

จากนั้นคนที่ชื่อกันก็ปล่อยของเต็มที่เลยครับ  ทั้ง ติ๊ด - - ติ๊ด - - ติ๊ด - -  ...เอ่อ...  ขออภัยครับ  ผมนำออกอากาศไม่ได้จริง ๆ ครับ  ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นภคินก็ช่วยตะโกนด่ากับเพื่อนไปด้วยซะงั้นครับ  เออ...  ให้มันได้แบบนี้สิ

ผมรู้สึกเกรง ๆ เพราะเหมือนตัวเองจะแอบฟังเขาอยู่  ถึงเรื่องที่พูดอยู่จะไม่น่าฟังแม้แต่น้อยเลยก็เถอะ  มีสารพัดสัตว์  อวัยวะออกมาเดินเพ่นพ่านกันเต็มไปหมด  ผมอาศัยช่วงชุลมุนค่อย ๆ เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ...

แกร๊บ...

ถ้าไม่บังเอิญว่าเหยียบกิ่งไม้ไปซะก่อนนะ...

เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!  ชิบหายแล้วกู !!!!!!!!!

ผมรีบหันควับไปที่คนกลุ่มนั้น  โชคดีที่ภคินกับคนที่ชื่อกันเอาแต่ตะโกนไม่สนใจโลก  ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก...  ถ้าไม่บังเอิญว่าดันเหลือบสายตาไปสบกับใครบางคนที่จ้องมาทางนี้อยู่แล้ว...

ไอ้แบ็คกราวน์แมนยิ้มจริงใจที่แสนจะไม่จริงใจให้ผม  เหมือนเป็นเชิงว่า ’ผมรู้นะว่าแอบฟังอยู่’  อุก...  ตายห่าละกู  ผมรีบหันซ้ายขวาทำอะไรไม่ถูก  จะวิ่งหนีไปตอนนี้มันจะตามมาด่าผมมั้ยวะ...

   ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้งเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด  ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ผมพลางโบกมือ  และขยับริมฝีปากเป็นคำว่า ’บ๊ายบายครับ’  เท่านั้นแหละครับ  ผมรีบวิ่งออกมาจากฐานทัพลับ  ที่ตอนนี้มันไม่ลับอีกต่อไปทันทีครับ  วิ่งมาหยุดยืนหอบแฮ่ก ๆ ลิ้นห้อยเป็นหมาอยู่ข้าง ๆ รถ  แล้วก็เปิดประตูอย่างเร็วออกรถทันที...

ว่าแต่ผมจะหนีทำไมเนี้ย  ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย  ผมอยู่ของผมดี ๆ คนพวกนี้ก็โผล่มาเองนะ
เฮ้อออออออออออออออออ...  สงสัยจะต้องหาฐานทัพที่ใหม่ซะแล้วสิ...


..........................................................................
........................................................
.........................................
........................
…….


ช่างเป็นยามเย็นที่แสนสงบ...

   ผมโยนกระเป๋าลงบนเบาะหลังรถ  วันพรุ่งนี้ต้องไปงานบายเนียร์แล้ว  คิดแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ  โอ๊ะ...  ผมต้องโทรบอกไปป์ว่าจะเอารถป๊าไปรับมันนี่นา  ว่าแล้วก็รื้อ ๆ ดูกระเป๋าเป้สีเทา...  อ้าวเฮ้ย  ไม่มี ??  ช่องเล็กช่องใหญ่ก็ไม่มี ???  ตายห่า...  แล้วกูเอาไปลืมไว้ที่ไหนเนี้ย...

อยู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนออกจากห้องชมรมผมเพิ่งใช้มือถือตัวเองอัดเสียงไป  มองในแง่ดีมันอาจจะตกอยู่ในห้องชมรมก็ได้  เลยเดินขึ้นตึกเงียบ ๆ ไปห้องชมรมอยู่ด้านในสุด  พอเลื่อนบานประตูเปิดได้ก็ดีใจที่เขายังไม่ปิดห้อง...  ด้านในห้องมืดสนิทเพราะดับไฟหมดแล้วรอลุงยามมาล็อกห้องเฉย ๆ  ผมเดินเข้าไปที่ห้องที่ตัวเพิ่งออกมาก็เจอมือถือตัวเองนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรม  อยากจะเอาหัวโขกพื้นตาย...  ทำไมกูถึงได้ขี้ลืมแบบนี้วะ ??

“แซ็ก...มึงมีคนที่ชอบอยู่แล้วเหรอวะ ? ” เสียงคุ้นหูนั่นทำให้ผมต้องหยุดชะงัก...  ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันสียงแจ็ก  มือเชลโล่ของชมรม  ซึ่งผมก็แอบสนิทด้วยอยู่นิดหน่อยเพราะแจ็กชอบมาชวนคุย  ส่วนคู่กรณีอีกคนก็คงไม่พ้น...
“มึงจะรู้ไปทำไมไอ้แจ็ก” ใช่จริง ๆ ด้วย...  ถึงจะไม่ค่อยได้ยิน  แต่ผมก็จำเสียงนั้นได้ดี...

ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูช้า ๆ  ไม่อยากแอบฟังเขาพูดอะไรหรอก  เมื่อวานก็เพิ่งโดนจับได้มา  ด้วยความว่าสองคนนั้นอยู่ในห้องซ้อมที่แยกออกไปอีก  ผมมั่นใจว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นผมหรอก...

“กูจะจีบฟาร์ว่ะ” อึก...  ผมชะงักไปแล้วค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงกับพื้น  ไม่ฟังก็คงไม่ได้แล้วล่ะครับ  เรื่องนี้มันเกี่ยวกับผมเต็ม ๆ เลยนี่นา...
“แล้วมาบอกกูทำไม”

อ่า...  รู้สึกปวดแปล๊บ ๆ ขึ้นมาเลยแฮะ...

“ก็มึงเป็นคนพาเขาเข้าชมรมนี่  กูก็ต้องเผื่อเหลืออะไรไว้ก่อน  เกิดมึงไม่พอใจอะไรขึ้นมาจะได้ไม่มีปัญหาต่อกัน”
ผมได้ยินแซ็กถอนหายใจเบา ๆ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับว่ากูมีคนที่ชอบอยู่รึเปล่า ? ”
“บ๊ะ !!!   ก็เกิดมึงชอบฟาร์ขึ้นมากูก็ลำบากแย่สิวะ”
“ทำไมมึงต้องคิดว่ากูจะต้องชอบฟาร์ด้วย ? ”
“ใคร ๆ ก็ชอบฟาร์ทั้งนั้นแหละ  ตัวเล็ก ๆ  ทำผมทรงหัวเห็ด  เห็นแล้วน่ารักน่าเอ็นดู  ถึงบางทีจะเงียบ ๆ  แต่คุยด้วยแล้วก็น่ารักดี  เนี้ย...นอกจากกูแล้วคนอื่นยังชอบอีกตั้งเยอะ”

ฮะ !?   โกหกรึเปล่าเนี้ย...  ผมเนี้ยนะป๊อบขนาดนั้น ??

“ว่าไงแซ็ก...มึงชอบใครวะ”
“กูชอบ...” โอ๊ย...  แล้วทำไมผมต้องกลั้นหายใจฟังด้วยเนี้ย...


















“ไปป์ว่ะ  พูดไปมึงคงไม่รู้จักหรอก  แล้วเรื่องฟาร์อะ  มึงจะจีบก็จีบไปเหอะ  ถ้าเขามีแฟนเขาอาจจะเลิกยุ่งกับคนที่กูชอบก็ได้”
“ฮะ !?   ฟาร์รู้จักคนที่ชื่อไปป์นั่นด้วยเหรอ ? ”
“อืม...เป็นเพื่อนกันน่ะ แต่ดูสนิทกันเกินไป...”
“อะไรไอ้เชี่ยแซ็ก  มึงหึงเหรอเนี้ย  ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”


ผมรู้สึกปวดแปล๊บที่หัวใจขึ้นมา  ไม่ต้องรอฟังบทสนทนาที่เหลือต่อแล้ว  ผมค่อย ๆ พาตัวเองออกจากห้องชมรมช้า ๆ  เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถที่จอดอยู่หน้าตึก  ผมเปิดประตูรถค้างเอาไว้  ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย  ก่อนจะเริ่มใช้ความคิด...


ผมไม่อยากจบลงแบบนี้...  จบทั้งที่ยังไม่เริ่ม  จบทั้ง ๆ ที่ยังค้างคาใจ...

ผมจะขอไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น  ถ้าไม่ได้ยินจากปากของแซ็กด้วยตัวเอง...  ผมยังเชื่ออยู่ลึก ๆ ว่าผมยังมีความหวังอยู่...

แซ็กอาจจะโกหกเพื่อนคนนั้นให้สบายใจก็ได้นี่?

ผมมีสิทธิ์ที่จะคิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ?? ...  ในเมื่ออะไร ๆ มันยังไม่ชัดเจน...


ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด  เงยหน้าขึ้นมาจากความสิ้นหวัง  ในเมื่ออะไร ๆ มันยังไม่จบ  ผมก็ไม่ควรด่วนตัดสินอะไรที่มันทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้   ภาพของผู้ชายผมยาวสะพายกระเป๋าเครื่องดนตรีไว้ด้านหลังปรากฏตรงหน้าผม  เอาล่ะ...  นี่เป็นโอกาสของผมแล้ว...

ผมลุกขึ้นมาจากรถปิดประตูดังปัง  แล้วออกวิ่งตามหลังแซ็กที่อยู่ใต้ตึกไป  โชคดีจริง ๆ ที่ตอนนี้เย็นมากแล้วเลยไม่มีใครอยู่ใต้ตึกเลย...

“แซ็ก !!!!! ” ผมตะโกนเรียก  เขาเลยหยุดชะงักแล้วหันกลับมามอง
“อือ...ว่าไงฟาร์”

โอ๊ย !! ตายแล้ว !!!  กูทำอะไรลงไปวะเนี้ย !!!!

ผมรู้สึกถึงมือตัวเองที่เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้...  เฮ้ย ไม่ใช่ว่ากูองค์ลงนะเว่ย !!!  ก็จะให้ผมยืนเฉย ๆ งั้นเหรอ  ผมกำลังจะทำอะไรที่ชาตินี้ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิตนะ...

“แซ็ก...  เรา...................” พูดสิ...  พูดสิ...
“มีอะไรก็พูดสิฟาร์  เรารีบอยู่นะ” แซ็กก้มมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วมองผมที่ยังคงเลิ่กลั่กพูดอะไรไม่ออก “ถ้าฟาร์ไม่มีอะไร  เราไปก่อนนะ”




“เราชอบแซ็ก !!! ”




กว่าจะพูดออกไปได้...

ผมเห็นแซ็กชะงักไป  แววตาตกตะลึงเหมือนไม่คิดว่าจะมาเจอการสารภาพรักที่ไร้ที่มาที่ไปนี้...

“ฟาร์...ไม่ได้ชอบไปป์เหรอ ? ”
“มะ...ไม่ใช่นะ !!  ระ...เราชอบแซ็ก...” ผมก้มหน้าหลบตา “ชะ...ชอบมานานแล้วด้วย...” อ่า...  รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมดแล้ว...
“งะ...งั้นเหรอ...” แซ็กก็เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน  ฟังจากน้ำเสียงที่ยังไม่คลายความตกตะลึงนั่น...

ความเงียบเริ่มครอบคลุมบรรยากาศให้น่าอึดอัดกว่าเดิม  ผมยังคงมองพื้นเหมือนมันจะมีตัวอะไรพุ่งออกมาอย่างนั้นแหละ  ส่วนแซ็กเองก็ขยับตัวไปมาเหมือนทำอะไรไม่ถูก  ผมได้ยินเพียงเสียงเสียดสีของเสื้อผ้าเท่านั้น...

“...ระ...เราแค่อยากบอกน่ะ  ถ้าแซ็กรู้สึกแย่เราก็ขอโทษด้วยนะ”
   “ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...แค่ประหลาดใจน่ะ...”

อ่า...  ผมควรดีใจสินะที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...

“ฟาร์...” เสียงทุ้ม ๆ นั่นเรียกให้ผมแหงนหน้าขึ้นมาสบสายตากับดวงตาสีดำที่สะท้อนภาพผมออกมา...

ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรอฟังสิ่งที่จะออกจากปากเขา...



















“เราขอโทษนะ...เราชอบไปป์”


ลมหายใจของผมสะดุดลง...  แค่เพียงประโยคเดียว...  มันก็ชัดเจนเกินกว่าจะต้องถามอะไรอีกแล้ว  ผมค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้แซ็กช้า ๆ ให้เจ้าตัวได้สบายใจขึ้นบ้าง  เพราะสีหน้าแซ็กก็ดูไม่ดีเสียเลยที่ต้องมาสารภาพเรื่องแบบนี้กับผม...


“เราขอโทษจริงๆนะ” ผมรู้แล้วอย่าพูดอีกเลย  มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก...

“อื้อ...ไม่เป็นไร  เราไปก่อนนะ”

“กลับบ้านดี ๆ นะ...”


   หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ...  ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น  หัวสมองขาวโพลนไปหมด  แต่อะไรก็คงไม่เท่าความรู้สึกปวดหนึบที่ตรงอกข้างซ้ายนี่  ผมสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที...


ไม่รู้ตัวเองว่าขับไปที่ไหน...  จุดหมายคืออะไร ?

รู้แต่ว่าผมอยากไปให้พ้น ๆ จากที่นี่ซะที...


รู้ตัวอีกทีผมก็หยุดอยู่ที่ฐานทัพลับของผมซะแล้ว  ผมเดินโซเซไปนั่งอยู่บนหญ้าเขียวขจี  ที่วันนี้มันไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด  ผมซบใบหน้าลงกับเข่า...  อยู่ ๆ ...  น้ำตามันก็ไหลออกมา...

คำว่าอกหักมันเป็นแบบนี้นี่เอง...  ถึงแม้ว่าของผมมันจะน่าสมเพชกว่า  ตรงที่ยังไม่ทันได้เริ่มมันก็จบลงเสียแล้ว  คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะในความทุเรศของตัวเอง

แซ็กชอบไปป์...  ทั้ง ๆ ที่ผมพอรู้มานานแต่ก็ยังหลอกตัวเองว่าผมอาจจะแค่คิดไปเอง...
ทั้ง ๆ ที่รู้อย่างนั้นแต่ตัวเองกลับไม่ยอมตัดใจ  แถมยังคิดให้ความหวังตัวเอง...


จะเจ็บมันก็สาสมดีแล้วล่ะ...


ที่น่าหัวเราะไปมากกว่านั้นก็คือแซ็กไม่ชอบผม  เพราะผมอยู่กับไปป์ตลอดเวลา...  คุณว่ามันตลกดีใช่มั้ยล่ะ...  ผมหลงดีใจไปต่าง ๆ นานา  ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้ให้ความหวังผมแม้แต่น้อย  ที่ผิดก็คงเป็นตัวของผมเองเนี่ยแหละ...


ผมยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้...  มันเหมือนกับรักแรกพบ...  เพียงการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาก็ทำให้ผมตกหลุมรักเสียแล้ว  เขาจะรู้รึเปล่าว่าผมคือเด็กผู้ชายที่เขาเคยช่วยไว้  เขาอาจจะไม่ได้ใส่ใจ  ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร  แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าผมจำทุกเหตุการณ์ทุกวินาทีที่ผมเห็นเขาได้...  มันคงไม่มีค่าอะไรเลยสินะ...

ผมเกลียดการอยู่ท่ามกลางผู้คนก็จริง...  แต่ที่เกลียดมากกว่านั้นคือการอยู่คนเดียวในเวลาที่เจ็บปวดเจียนตายแบบนี้...

ป๊ากับม้าของผมเป็นหัวหน้างานในบริษัท  พวกท่านไม่ค่อยว่างอยู่ดูแลผมเท่าไหร่นัก  ถึงผมจะไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นอะไร...  แต่ในบางเวลาผมก็อยากมีใครสักคนยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนกัน

ทุกครั้งที่มองเข้าไปในกระจก  ผมนึกโทษตัวเองเสมอที่มีหน้าตารูปร่างแบบนี้...

ผมไม่ชอบกระทั่งชื่อตัวเอง...  ’ฟาร์’  ใช่แล้วผมเองก็ไม่ต่างจากชื่อนั้นเลย  ห่างไกลจากผู้คน...  ไม่มีใครมาสนใจ

ตอนเด็ก ๆ ผมโดนเพื่อนแกล้งมาตลอดเพราะว่าตัวเล็ก  แถมยังเงียบไม่สุงสิงกับใคร  พอโตขึ้นเรื่องพวกนี้ก็เริ่มหายไปเพราะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่  แต่ผมก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่โลกไม่เคยจดจำอยู่ดี  ทุกคนมองผ่านไป  เหมือนเป็นจุดเล็ก ๆ บนโลกที่ไม่มีใครสนใจ  ผมสนิทกับคนยากเพราะประสบการณ์แย่ ๆ ในวัยเด็กสอนให้รู้ว่า  คนที่เข้ามาในชีวิตเราไม่ใช่คนดีเสมอไป...

แต่เมื่อแซ็กเข้ามาในวันนั้น  มาช่วยผมที่ถูกรุ่นพี่แกล้งอยู่  ทั้ง ๆ ที่เขาอาจจะมองผ่านทำเป็นไม่เห็นก็ได้  แต่เขาก็ไม่ทำ  นั่นมันทำให้ผมเผลอคิดไปว่าเขาอาจจะเป็นคนคนนั้น...  คนที่เห็นจุดเล็ก ๆ ที่คนมองผ่านอย่างผม...

ผมเริ่มตัดผมตามแฟชั่นที่ทำให้เป็นที่จดจำของคนอื่นมากขึ้น  แต่คนที่ผมอยากให้เขาจำผมมากที่สุดกลับจำผมไม่ได้แม้แต่น้อย  พอมาเจอกันอีกครั้งเพราะไปป์พามารู้จักเพื่อน  ผมตกใจมากที่รู้ว่าแซ็กเป็นเพื่อนไปป์...  ผมจำเค้าได้ตั้งแต่เห็นหน้า  แต่เขาจำผมไม่ได้เลยสักนิดเดียว...  เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความเพ้อฝันของผมไปเพียงคนเดียว


ผมไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ไม่รู้ถึงสิ่งมีชีวิตรอบกาย  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเจ็บปวดที่อกข้างนี้จะหายไปเมื่อไหร่...

ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...

สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา  ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ...









“ว่าแล้วคุ้น ๆ  เพื่อนไปป์ใช่มั้ยครับ ? ”




TBC

สารภาพมาซะ...มีใครหลงกลมั่ง
เจอกันตอนหน้าค่ะ//วิ่งหนีตรีน

สามเดือนนี่ ให้ภคินรอคนเดียว หรือ แฟนนิยายต้องรอพร้อมภคินอ่ะ กลัวๆๆๆ 555+

อ้าว...มีคนรู้ทันซะแล้ว
อยากให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคินไงคะ  รอไปพร้อมๆกันนะคะ//โดนตบ [/color]

[SuSaya]

อะกรี๊ด!!!  ดีใจที่แวะเข้ามา

สงสารฟาร์อ่ะ...แต่จะได้คู่กับแบ็คกราวน์แมนแทนรึเปล่านี่สิ
ในฐานะคนที่แอบรัก...ฟาร์น่าจะเตือนหน่อยนะว่าแทนที่จะไม่ชอบใจ"เพื่อน"สนิทอย่างฟาร์ เอาเวลาไปกันท่า"รูมเมท"อย่างภคินดีกว่า

[day9day]

ถ้าแฟนคลับต้องรอนาน   เหมือนภคินรอไปป์นะ
 

[dukdikdukdik]

มาต่อแล้วววววว ดีใจ ๆ ไปป์ไม่ว่างออกโรงเรอะตอนนี้

[yayee2]

สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา  ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ...
ใครอ่ะ แค่สัมผัสที่เค้าให้กับฟาร์ ทำไมผู้อ่านอย่างดิฉันถึงสัมผัสได้กับความอบอุ่นอ่อนโยนจากเค้าล่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[snice_cz]

อ้าวคนนั้นจะเป็นแบล็กกราวด์แมนรึเปล่าเนีย เอ๊ะ หรือว่าอาร์ทจะชอบฟาร์กันนะ หุหุ สงสารฟาร์อ่า ยังไงแซ็กก็อกหักอยู่ดีเพราะไปป์ชอบภคิน อิอิ

[EoBen]

อย่านะคะ ไม่ต้องรอถึงสามเดือนก็เข้าใจความรู้สึกคินแล้วละคะ สี่ห้าวันมานิ่ เบนคิดถึง ไปป์ คิน จะแย่

อย่าแกล้งกันน๊าาา



เอิ่ม อ่านตอนนี้ถึงฟาร์จะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยก้รู้ว่าตัวเองไม่โดนเกลียด อ่าเนอะ

เฮ้อ ความรักก็เงี้ย ถ้าได้มาง่ายๆ มันก็ไม่ใช่แล้ว



สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา  ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ..

ใครหว่า แบล็กกราวแมน อ่ะเปล่า

[iforgive]

ใครหว่า  คนนั้นอ่ะ

[mascot]

แบ็คกราวน์แมน ใช่มั๊ย

[EunJin]

อ้อหืออ ถ้ารอพร้อมภคินเนี่ย สงสัยเค้าต้องลาไปบวชแล้วละคะ
สามเดือนนานไปไหม?? กร๊ากกก

[kumaichill]

ฟาร์น่าสงสารจังเลย
แต่ตอนสุดท้ายเหมือนจะมีคนมาปลอบใจ ถ้าให้เดานี่น่าจะเป็นแบล็คกราวด์แมนใช่มั้ยคะ
อยากรู้ อยากรู้ อยากรู้

ปล.อย่าทรมานคนอ่านเหมือนทรมานคินเลยนะคะ

[♠DekDoy♠]

แบล็คกราวน์แมนคู่น้องฟาร์รึเปล่า

[day9day]

  :m15:อ่านสองรอบเลยอ่ะ........สงสารฟาร์มากเลย

สัมผัสเบา ๆ ที่ทาบทับลงบนเส้นผมเรียกให้ความคิดหลุดออกมา  ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้บุกรุกช้า ๆ ..
แล้วคนนี้เป็นใครกันอ่ะ
 

[P.PAN]

อยากยกพวกกระทืบแซ็ก (โหดไป 5555)
สงสารน้องฟาร์!!!!!!!!!!  ช่างมันเหอะไอ้คนเย็นชานั่น
หันมาหาแบ็คกราวน์แมนดีกว่า 5555555555555

[monoo]

อ๊ายยยยยยยย แบล็คกราวน์แมน มีคู่
 

[Rafael]

อ่านะๆ ฟาร์ผู้น่าสงสาร
แต่ก็รอดูกันต่อไป ว่าใครจะเป็นใคร หึหึ

[Pumpkin]

อาร์ทจ๋า~~~  สุดที่เลิฟของอิโบว์คนนี้ออกหน้าฉากกับเขาอีกแล้ว 


ว่าแต่ คนที่ทิ้งท้ายไว้น่ะ ใครเหรอ??  ใช่อาร์ทใช่ไหม?




Ps. สามเดือนของคิน มันคงไม่ใช่สามเดือนของเหล่านักอ่านหรอกใช่ไหม? อันที่จริง ไม่ต้องสมจริงนักก็ได้นะตัวเอง เหอๆ

[badcow]

อย่าน๊าๆๆๆ ไม่เอาสามเดือน อยากไปเที่ยวเชียงใหม่กะภคินอ่ะนะนะนะ

[spok1234]

แบค กราวน์ แมน แน่ เลย!!

บอก มา ซะ ดี ๆ

[insunhwen]

แซ็คนายทำร้ายจิตใจฟาร์มากเลยนะ สงสารฟาร์อ่ะ

ว่าแต่ว่าคนที่มาทักฟาร์นี่ใครหว่า

[Rhythm]

แซ็กใจร้าย รอคะ

[samsoon@doll]

ใครอ่ะ นายแบคกราวหรอออออออออออออออออออออ

[jojobuffy]

โชคดีนะฟาร์...

[OitJi]

ใครมาปลอบฟาร์หว่า  ไอเพื่อนตัวดีของภคิณแน่เลย 

[patwo]

อาร์ทททททททททททททท  ต้องใช่อาร์ทแน่ๆๆ

อ้ากๆๆ  เชียร์อาร์ทแล้วอ้ะๆๆๆ  อาร์ทน่ารักอ้า


ปล่อยแซ๊กไปเถอะฟาร์  อย่ามาเสียดายทีหลังนะเว่ยย ไม่เอานาๆๆๆ

[fuku]

ใครก็ไม่รู้แต่อยากเป็นคนที่จับแก้มฟาร์อ่ะ
น้องเห็ดน่าร๊ากกกกกกกกกกกก เดี๋ยวปลอบใจเอง

[pita]

ฟาร์ อาร์ท  นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย อิอิ

ปล เอิ่ม เอาแบบในละครได้ม่ะ แบบ สามเดือนผ่านไปไรงี้น๊า
คิดถึงไปป์ อ่า