หัวข้อ: Fantasy "Frozentear" [เรท PG-15] 21/3/2511,-15-การจากลา,-16-บทส่งท้าย

[lovevva]

 o18ชอบวิธีป้อนน้ำคนป่วยอ่ะค่ะ

[♠♥♦♣]

เหอะๆ รู้สึกชอบท่านคริสตอฟ
เริ่มสนุกแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
ปล. ตอนแรกๆมั่นใจมากว่าโจเซฟต้องเป็นรุกแต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ ใครจะรับใครจะรุกเนี่ย ตามต่อไป

[PEENAT1972]

 


-5-


---Frozentear: 18 Apr. 2010---



Yoo part II:



ฉันนั่งอ่านทวนข้อความในสมุดบันทึก หนึ่งในสัมภาระที่ติดมากับกระเป๋าสะพาย

ซึ่งฉันพกติดตัวในวันนั้นฉันจดบันทึกสิ่งต่าง ๆ ที่ได้ผ่านตาขณะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

ดินแดนในม่านหมอกที่ปกคลุมด้วยหิมะ...

ทุกสิ่งในโฟรเซนเทียดูตื่นตาตื่นใจไปหมด

ฉันได้พบเห็นสิ่งต่าง ๆ มากมายซึ่งไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีอยู่จริง

ผู้คนที่นี่สามารถสื่อสารได้แทบจะทุกภาษา พวกเขาเรียนรู้โลกภายนอกผ่านตัวหนังสือ

แทบจะทุกสถานที่สำคัญมีห้องสมุดขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุงานเขียนประเภทต่าง ๆ

จากทุกมุมโลกไว้มากมาย พวกเขามีการสื่อสารแบบไร้สายที่ไม่ต้องพึ่งเทคโนโลยีใด ๆ

ด้วยเวทย์มนต์ที่เสกลงบนอ่างน้ำใบใหญ่

คุณก็สามารถสื่อสารกับใครก็ได้ครบทั้งภาพและเสียง

แต่นั่นหมายถึงคุณต้องร่ายมนต์เป็นนะ

บลูแฟรี่เป็นชนชั้นแรงงานอันดับสอง

ส่วนอันดับหนึ่งหรืออันที่จริงคือระดับต่ำสุดเป็นพวกเยลติ

ส่วนชนชั้นกลางของที่นี่คือเอลฟ์

เอลฟ์เป็นชนชั้นขุนนางที่มีอิทธิพลมากที่สุด

แบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่คือนักรบและนักปราชญ์

แยกตามความเชี่ยวชาญของแต่ละบุคคล

แต่สังคมที่นี่ไม่ได้เป็นอย่างภายนอก พวกเขาอยู่อย่างสันติ

ทั้งนักรบและนักปราชญ์ไม่ได้แก่งแย่งชิงดีกันเหมือนอย่างขุนนางหรือนักการเมือง

อันที่จริงพวกเขารักความรื่นรมย์มากเชียวหละ

เพราะไม่ว่าจะเป็นเอลฟ์, แฟรี่ หรือเยลติ ว่างเป็นเมื่อไหร่

พวกเขามักจะร้องรำทำเพลงกันได้ตลอด

ชนชั้นสูงของที่นี่มีอยู่กลุ่มเดียวนั่นคือชนชั้นกษัตริย์ซึ่งเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้

สืบต่อกันมาช้านาน ในยุคที่ฉันอยู่นี่คือยุคของพระนางสเตฟานี่

ผู้สืบทอดตำแหน่งราชินีหิมะ

ตามจารึกบอกไว้ว่าบรรพบุรุษของพระนางสืบเชื้อสายมาจากเทพอพอลโล

ซึ่งฉันเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่ามันเป็นจริงตามนั้น



ฉันพับสมุดเล่มเล็กที่อยู่ในมือเก็บเข้ากระเป๋าสะพายก่อนปรายตามองเจ้าแทงกู

ซึ่งดูสนิทสนมกันดีกับเพื่อนใหม่ของมัน เจ้าที หมีโพลาร์เพศเมียตัวใหญ่

เจ้าทีใจดียอมให้เจ้าแทงกูกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังแล้วออกวิ่งเหยาะ ๆ ไปรอบ ๆ อุทยาน

เจ้าแทงกูก็แสนจะก๋ากั่น มันลุกขึ้นยืนท้าความหวาดเสียวอย่างไม่กลัวว่าจะพลัดตกลงมา

แต่แล้วมันก็พลาดท่าตกลงไปในสระซึ่งเป็นฐานของน้ำพุเข้าจนได้

มันตีขาตะเกียกตะกายเอาตัวรอด ส่วนฉันก็กระโดดลงจากราวระเบียงวิ่งเข้าไปหา

ออกจะแปลกใจอยู่สักหน่อยที่เจ้าทีไม่คาบมันขึ้นมาทั้งที่อยู่ใกล้ ๆ

แต่เมื่อเห็นมันทรงตัวได้ฉันถึงนึกได้ว่าน้ำในสระตื้นนิดเดียว

และนั่นทำให้ฉันอดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้



แล้วเจ้าแทงกูตัวแสบก็กระโดดขึ้นจากสระมาเอาคืนฉัน

ด้วยการสะบัดขนที่เปียกชุ่มของมันจนน้ำที่เกาะอยู่ตามตัวกระจายเป็นวงกว้าง

ฉันยกแขนเสื้อขึ้นซับน้ำบนใบหน้าก่อนจะถลึงตาคาดโทษใส่

เจ้าแทงกูเดินหูตกหางลู่ไปนั่งแอบอยู่ข้างบั้นท้ายขนาดมหึมาของเจ้าทีก่อนจะโผล่หน้ามามองฉัน

พลางส่งสายตาออดอ้อนอย่างสำนึกผิด นั่นทำให้ฉันยิ้มออกมาได้

ฉันส่ายหน้าอย่างเซ็ง ๆ เมื่อเจ้าแทงกูค่อย ๆ ย่องมาถูไถตัวกับกางเกงของฉัน

ให้มันได้อย่างนี้สิ... ตอนนี้ฉันเปียกไปทั้งตัว ฉันคงต้องกลับห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ฉันยังไม่เห็นเจ้าไลท์นิ่งเลย



ฉันปีนขึ้นไปยืนบนระเบียงพลางกวาดสายตามองหามันทั่วอุทยาน

ก่อนจะเลิกล้มความตั้งใจเมื่อคิดได้ว่าบางทีมันอาจจะหลบมุมไปนอนพักหนีความรำคาญ

จากเจ้าแทงกูก็เป็นได้ ฉันจึงกระโดดลงจากระเบียงกลับไปยืนที่พื้น

แล้วมุ่งหน้ากลับห้องพักตามความตั้งใจแรก



ฉันไล่สำรวจรอยแผลเป็นที่มีอยู่ทั่วตัวผ่านเงาสะท้อนของตัวเองที่ฉายอยู่บนกระจกบานใหญ่

ในห้องพัก ผ่านมาจนถึงวันนี้ก็ร่วมสองเดือนกว่า

ฉันใช้เวลาในการรักษาตัวอยู่พักใหญ่กว่าจะลุกขึ้นมาเดินเหินได้

อันที่จริงบาดแผลจากคมเขี้ยวของเจ้าหมาป่าสีดำแม้จะฉกรรจ์

และทิ้งรอยแผลเป็นขนาดใหญ่เอาไว้

แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ฉันบาดเจ็บสาหัส

ร่องรอยเล็ก ๆ เหล่านี้ต่างหากที่ทำให้ฉันเฉียดตาย มันคืออะไรหนะเหรอ...

ก็ร่องรอยของกระสุนลูกซองแฝดที่ซันนี่ยิงมาเพื่อปลิดชีพเจ้าหมาป่าสีดำที่จู่โจมฉันในขณะนั้นไง

แต่ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ เพราะฉันรู้ดีว่าที่เธอทำลงไปก็ด้วยเจตนาที่จะช่วยฉัน

แม้ว่าผลของมันเกือบจะทำให้ฉันถึงฆาตก็เถอะ



ที่สำคัญ... ฉันต้องขอบคุณซันนี่ที่ช่วยยืดชีวิตให้ฉันจนได้พบกับคนสำคัญที่สุดในชีวิต...

เจ้าชายโจเซฟ รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งโฟรเซนเทีย และยิ่งไปกว่านั้น...

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ฉันได้รู้จักกับความรัก คุณเข้าใจถูกต้องแล้วหละ...

ฉันตกหลุมรักโจเซฟ... มันเริ่มตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าของเขา



ฉัน... คนที่ใกล้ตายเต็มที กลับรอดชีวิตมาได้ด้วยความช่วยเหลือของโจเซฟ

ทั้งยังคอยดูแลอาการของฉันไม่ห่าง ฉันยังจดจำครั้งแรกที่เราสัมผัสริมฝีปากกันได้

ริมฝีปากบางแฝงไอเย็นประหลาดที่ช่วยดับกระหายให้กับฉัน

พร้อมกับส่งผ่านความชุ่มฉ่ำสู่ลำคอแห้งผาก

ดวงตาสีอ่อนที่ทอดมองมานั้นช่างอ่อนโยนจนฉันต้องอ้อนขอน้ำดื่มจากริมฝีปากของโจเซฟอีกรอบ

และกลายเป็นการป้อนน้ำป้อนยาระหว่างเรานานกว่าสามสัปดาห์

กระทั่งคืนนั้น...



"อาการของท่านก็ดูจะทุเลาลงมากแล้ว จะไม่ลองลุกขึ้นมารับยารับน้ำด้วยตัวเองดูหรือ"



ฉันช้อนตาขึ้นมองเจ้าของคำถามที่ทำให้ฉันรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก

มันเหมือนถูกหมัดฮุกเข้าไปเต็ม ๆ



"ท่านคงเบื่อที่จะดูแลเราแล้วสินะ" ฉันอดที่จะตัดพ้อไม่ได้



"หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เรายังยินดีจะดูแลท่าน... จนกว่าท่านจะหายเป็นปรกติ"



น้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวลกับรอยยิ้มบางที่ฉันแสนจะหลงใหล

กลับเหมือนคมมีดที่กรีดลงบนใจฉัน



"ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่อยากหายแล้วหละ

เพราะถ้าเราหายดีเมื่อไหร่ ท่านก็คงจะไม่มาเหลียวแลเราอีก"


ฉันพูดไปอย่างนั้นก็เพราะรู้สึกน้อยใจ เมื่อคิดว่าตัวเองช่างไร้ความหมายในสายตาของคนตรงหน้า

โดยไม่ทันได้สำนึกว่าจะทำให้เขาผู้มีพระคุณของฉันไม่พอใจ



"ท่านลุกขึ้นมารับยารับน้ำแล้วพักผ่อนเสียเถิด เราเองก็ต้องขอตัวไปพักผ่อนเช่นกัน"


น้ำเสียงราบเรียบนั้นทำให้ฉันชาวาบไปทั้งตัว เขาคงจะเกลียดฉันแล้วสินะ



"ได้โปรด... อย่าเพิ่งไป" ฉันร้องขอพลางรั้งข้อมือบางไว้

โจเซฟเพียงแต่หันมามองหน้าฉันแทนคำถาม



"ช่วยป้อนยาป้อนน้ำให้เราเป็นครั้งสุดท้ายได้มั๊ยโจเซฟ"



ฉันร้องขอไปอย่างนั้นด้วยไม่รู้ว่าจะหยิบยกข้ออ้างอะไรเพื่อใช้เหนี่ยวรั้งเอาไว้

โจเซฟมองหน้าฉันอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งฉันเองก็พยายามใช้สายตาอ้อนวอนเต็มที่

ฉันกระตุกยิ้มทันทีที่เห็นมือบางคว้าถ้วยยาส่งเข้าปาก ก่อนจะพริ้มตารับสัมผัสที่แสนโหยหา

ซึ่งมาพร้อมกับรสฝาดเฝื่อนของยาถ้วยนั้น...

ฉันเปิดตาขึ้นมองใบหน้าหวานที่เพิ่งจะละสัมผัสออกจากริมฝีปากของฉันอย่างแสนเสียดาย



'ครั้งสุดท้ายจริง ๆ แล้วสินะ' ฉันบอกตัวเองขณะที่ใบหน้างดงามโน้มลงมาอีกครั้ง

พลางจ้องมองเจ้าของสัมผัสนุ่มนวลที่เพิ่งจะจรดริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากของฉัน

อย่างไม่วางตา

กระทั่งน้ำดื่มที่ชุ่มคอราวน้ำทิพย์ซึ่งถูกส่งผ่านมาช่วยชะล้างความขื่นของยาในปากของฉันหมดลง



'ไม่... ต้องไม่ใช่แบบนี้' ความคิดชั่วแล่นพลักดันฉันให้ทำในสิ่งที่ใจต้องการ

ฉันยกมือข้างที่ใช้การได้ขึ้นกดท้ายทอยของโจเซฟไว้ และนั่นทำให้เขาตกใจไม่น้อย



ดวงตาสีอ่อนฉายแววขุ่นจ้องกลับมา

ขณะที่ใบหน้างดงามพยายามละออกจากการกระทำจาบจ้วงของฉัน

มือบางกระหน่ำลงทุบตีเป็นพัลวันจนฉันต้องออกแรงรั้งร่างของโจเซฟให้ขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยกัน

โดยที่ตัวฉันพลิกตัวขึ้นคร่อมทับไว้



"ฮึก!"



ฉันจำต้องละริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดาย

เมื่อโจเซฟแสดงอาการชี้ชัดว่าเขากำลังต้องการอากาศ

สายตาหวาดวิตกที่จ้องมองมาทำให้ฉันรู้สึกผิดเต็มประตู

แต่ฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยโจเซฟให้เป็นอิสระ



"เหตุใดท่านจึงกระทำหยามเกียรติเราเยี่ยงนี้"



เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินน้ำเสียงแสดงอารมณ์ของโจเซฟ

ซึ่งมาพร้อมกับหยาดน้ำใสที่เอ่อขึ้นในดวงตาสีอ่อน

ซึ่งเปล่งประกายดุจดวงดาวคู่นั้น และมันทำให้ฉันใจอ่อนยวบ



"ฉันขอโทษ" ฉันบอกพลางขยับตัวลงจากเรือนร่างบอบบางนั้น

แต่ทันทีที่โจเซฟขยับจะก้าวลงจากเตียง

ฉันก็รวบคว้าเอวบางไว้



"ช่วยฟังสิ่งที่ฉันจะพูดสักนิดได้มั๊ย" ฉันร้องขอคนในอ้อมแขน

ซึ่งกำลังดิ้นรนเอาตัวเองออกจากการกอดรัด

ฉันจึงออกแรงรั้งโจเซฟขึ้นมานั่งบนตักและสวมกอดเขาจากด้านหลัง

พร้อมกับเลื่อนมือไปรวบมือบางเอาไว้



"ฉันขอโทษที่ล่วงเกินให้ท่านเสียหาย

ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียน้ำตา

ขอโทษที่ทำให้เสียความรู้สึก

ขอโทษที่ฉันไม่สามารถห้ามความต้องการของตัวเองได้

ขอโทษที่....


ยุนรักโจเซฟหมดหัวใจ"



ร่างบางในอ้อมแขนของฉันหยุดดิ้นรน

ใบหน้างดงามหันกลับมามองฉันช้า ๆ ฉันจึงปล่อยให้โจเซฟเป็นอิสระ

ดวงตาสีอ่อนจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันเพื่อขอคำยืนยัน

และฉันก็พยักหน้ารับรองคำพูดของตัวเอง



"ยุน~"



น้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยชื่อของฉันทำให้ฉันอดจะกังวลไม่ได้ ฉันกลัวใจเหลือเกินว่าจะถูกปฏิเสธ

ฉันรู้ตัวดีว่าฉันมันก็แค่คนธรรมดาที่อาจเอื้อมไขว่คว้าเจ้าชายผู้สูงศักดิ์...

แต่ถึงตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเสี่ยง



"ยุนรักโจเซฟ รักตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นในวันนั้น โจเซฟจะเชื่อยุนได้มั๊ย"


ฉันเลื่อนมือขึ้นประคองใบหน้างามนั้นไว้ก่อนบอกย้ำความในใจที่ฉันมีต่อคนตรงหน้า


"ได้โปรดเชื่อเถอะว่า ยุนคนนี้รักโจเซฟด้วยใจจริง

แต่ถ้าโจเซฟไม่ได้รู้สึกตรงกัน... ก็ปฏิเสธยุนซะตอนนี้"



ฉันโน้มหน้าเข้าหาใบหน้างามที่แสนหลงใหลนั้น

ก่อนแนบริมฝีปากของฉันลงบนริมฝีปากบาง

โจเซฟไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสของฉัน นั่นคือคำตอบของเขา

คำตอบที่สื่อได้ว่าเราทั้งคู่มีใจตรงกัน

มือบางที่เคลื่อนมาโอบรอบคอของฉันคือเครื่องยืนยันความคิดของฉันได้เป็นอย่างดี

ฉันส่งผ่านทุกความรู้สึกที่มีต่อเขาผ่านภาษากายซึ่งก็ได้รับการตอบสนองเช่นเดียวกัน

แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองของมัน...



ตลอดเวลาเดือนเศษที่ฉันกับโจเซฟเปลี่ยนสถานะมาเป็นคู่รัก มันคือช่วงเวลาแห่งความสุข

เราทั้งคู่เรียนรู้ซึ่งกันและกันผ่านการพูดคุยได้อย่างไม่รู้เบื่อ

โจเซฟตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของที่ฉันพกติดตัวมา

เขาให้ความสนใจกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ฉันเล่าให้ฟัง

ทั้งเรื่องผู้คน, สถานที่, เทคโนโลยี ไปจนถึงเรื่องชวนหัว

แต่ฉันกลับคิดว่าโลกที่เธอคุ้นเคยอยู่นี้น่าทึ่งกว่าโลกของฉันเป็นไหน ๆ



"ยุน~"



เสียงรื่นหูเรียกรอยยิ้มของฉันได้ในทันที

ฉันยื่นมือไปรวบเอวบางแล้วรั้งร่างที่ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า

เข้ามาไว้ในอ้อมกอด



"วันนี้โจเซฟของผมน่ารักป็นพิเศษเลยนะ" ฉันเอ่ยชมโจเซฟที่แต่งตัวมาซะเต็มยศ


โจเซฟก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าสีเรื่อเอาไว้ ใบหน้างดงามที่ประดับด้วยรอยยิ้มเอียงอาย

ทำให้ฉันอดใจไม่ได้จนต้องฝังจมูกลงซุกไซร้ซอกคอขาว



"ไม่ใช่ตอนนี้... " เสียงหวานสั่นพร่าท้วงออกมาเบา ๆ



"อีกตั้งนานกว่างานเลี้ยงจะเริ่มหนิ ตอนนี้เถอะนะ... สัญญาว่าจะไม่ทิ้งร่องรอย"

ฉันเว้าวอนพลางสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อที่ทำจากผ้าบางเบาที่ปกปิดสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่

ขณะที่มืออีกข้างลูบไล้ยอดอกที่นูนเด่นดันขึ้นมาจนแทบจะทะลุเสื้อ (แบบนี้ใครจะไปอดใจไหว)

ถูกรุกเร้าอยู่ไม่นานที่รักของฉันก็โอนอ่อนผ่อนตามจนได้

(อย่าว่ากันเลยนะ... ลองมีแฟนน่ารักขนาดนี้ ใครบ้างล่ะที่จะไม่เป็นอย่างฉัน)

.

.

.

.

.

.

.

.

.


Talk :
แล้วก็อย่าว่าค้างกันนะคะ
นิทานเด็ก อายุ 15 ขึ้นไป นะจ๊ะ
เหมือนดูหนังของวอลดิสนี่ย์แหละน่า 555

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[เรียกข้าว่าอิแรด]

ยุนเป็น รุก?

~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..

[kanda53]

หุ หุ คิดเหมือนรีบนเลยยย...ยุนเป็นรุก?????

เมืองที่แสนสงบ...จะมีคลื่นใต้น้ำไหมน้า.....
ยุนยังมีชีวิตในอีกโลกหนึ่งให้คำนึงถึง....ทั้งคู่จะรักและอยู่ร่วมกันแบบไหน
รอตามต่อไปค่ะ.....

ตอนแรก ๆ เนี่ยหวานนะคะคุณนัท  ได้ข่าวไม่ชอบมาม่า คงไม่มาปรุงสำเร็จ
ให้คนอ่านทานหรอกนะคะ   
กด + ให้กำลังใจจ้า...

[♠♥♦♣]

หมายความว่าตอนหน้าจะไม่มีNC หรอคะ ม่ายย ม่ายยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย

[PEENAT1972]

 


-6-
Yuki part:


กว่าสองเดือนที่ฉันทุ่มเทกำลังในการค้นหายุนจนเรียกได้ว่าแทบจะพลิกแผ่นดินของอลาสก้า

ทีมค้นหาที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดของอเมริกาถูกจ้างมาทีมแล้วทีมเล่า แต่ทั้งหมดก็คว้าน้ำเหลว

วันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันบั่นทอนกำลังใจของฉันไปทีละน้อย จนฉันอ่อนล้าและสิ้นหวังเต็มที



"ทีมค้นหาชุดใหม่จะมาถึงในห้านาที"



"ขอบใจนะเซกิ"



ฉันขอบคุณเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่สถานทูตที่คอยให้ความช่วยเหลือฉันมาตั้งแต่ต้น

ฉันไม่ได้ติดต่อกับเซกิอีกเลยนับตั้งแต่จบมัธยมปลาย เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้น

แต่พวกเราไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่ ด้วยเหตุที่ฉันอยู่กลุ่มเด็กเรียน ส่วนเขาเป็นเด็กกิจกรรม

แต่ทันทีที่เจ้าตัวรู้เรื่องการหายตัวไปของยุน เซกิก็ขออาสารับหน้าที่เป็นคนประสานงานให้



ความจริงเซกิสนิทกับยุนมากกว่าฉัน เพราะเคยอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์มาด้วยกันร่วมสองปี

ทีแรกฉันออกจะตะขิดตะขวงใจอยู่สักหน่อย แต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันจึงได้รู้ซึ้งถึงคำว่าเพื่อนแท้

ฉันยังจำคำพูดของเซกิได้ขึ้นใจ



สามสัปดาห์ก่อน ทีมค้นหาชุดเก่าพบศพนักท่องเที่ยวติดอยู่ในปล่องภูเขาไฟ

เล่นเอาพวกเราใจหายใจคว่ำกันพักใหญ่ ตอนนั้นเซกิคอยปลอบใจฉันไม่ให้ตีตนไปก่อนไข้

เมื่อเห็นว่าฉันปั้นหน้าอมทุกข์อยู่ครึ่งค่อนวันทั้งที่ยังไม่ทันได้เห็นศพ

กระทั่งได้รับแจ้งว่าศพนั้นเป็นเพศหญิง ฉันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก



"เห็นมั๊ยยูกิ ฉันบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งด่วนสรุป" เซกิคลี่ยิ้มบอกฉันด้วยท่าทางดีอกดีใจ



"ขอบใจนะเซกิ ขอบใจที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด ขอบใจสำหรับความห่วงใยที่มีให้กับยุน"

ฉันบอกขอบคุณเซกิทั้งน้ำตา



"คิดมากน่า... เจ้ายุนมันก็เป็นน้องฉันเหมือนกันนะ แล้วยูกิเองก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันมา

ตั้งแต่ไฮสคูล แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะทำเพื่อเพื่อนไม่ได้ล่ะ"



คำพูดของเซกิทำให้ฉันหวนคิดถึงชีวิตมัธยม ไม่แปลกใจเลยที่เซกิเป็นคนป๊อบในสมัยนั้น

ฉันว่าคงเป็นเพราะมิตรภาพที่เซกอพร้อมแจกได้อย่างเหลือเฟือ ซึ่งทำให้เขาเป็นคนมีเพื่อนมาก

ผิดกับฉัน... ที่วัน ๆ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนทำให้มีเพื่อนสนิทอยู่เพียงไม่กี่คน

หรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้...

เพราะเพื่อนที่ฉันเคยคิดว่าสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมซึ่งเจอกันในงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ต่างกับคนแปลกหน้า



"คิดอะไรอยู่คะ"



น้ำเสียงติดจะเรียบเฉยทว่านุ่มนวลดึงฉันจากห้วงความคิดสู่โลกปัจจุบัน



"คิดเรื่องเก่า ๆ หนะ" ฉันตอบคำพลางคลี่ยิ้มบางให้คนรักซึ่งก้าวมานั่งลงข้างฉันที่โซฟา



"พี่ยูกิคิดมากอีกแล้วใช่มั๊ยคะ"



"เปล่าค่ะ พี่แค่คิดถึงเรื่องสมัยมัธยมหนะ" ฉันบอกอายูมิไปตามตรง

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อสักเท่าไหร่



"พี่ยูกิไปช่วยฉันกับพี่ซันนี่เตรียมมื้อค่ำหน่อยสิคะ ฉันอยากทานสลัดฝีมือพี่"



น้ำเสียงอ่อนหวานกับอาการออดอ้อนที่อายูมิไม่ค่อยจะได้แสดงออกให้คนอื่นเห็นสักเท่าไหร่

ทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้ อายูมิของฉันน่ารักเสมอ...

เธอมักจะหลีกเลี่ยงคำพูดที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ



"งั้นขอค่าจ้างก่อนละกันนะคะ" ฉันยกยิ้มบอกพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปสบตาคู่ใส

อายูมิคลี่ยิ้มเอียงอายก่อนโน้มหน้าลงแตะสัมผัสริมฝีปากกับฉันเบา ๆ

แล้วมีเหรอที่ฉันจะยอมให้เธอละริมฝีปากออกไปง่าย ๆ ฉันยกมือขึ้นยึดคางมนเอาไว้

พร้อมกับบดริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่ม ก่อนส่งลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานที่ซ่อนอยู่ภายใน



"ทีมค้นหา... มา... แล้ว..."



เสีงกระท่อนกระแท่นของคนที่เพิ่งจะพรวดพราดเข้ามาจนเราต้องผละออกจากกัน

พร้อมกับจิกตาคมเข้าใส่

ทำให้ซาโตะได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ กลับมาก่อนจะเลี่ยงกลับออกไป



"พี่ยูกิอะ ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อ" น้ำเสียงตัดพ้อที่มาพร้อมฝ่ามือเรียว

ซึ่งฟาดลงบนต้นแขนของฉัน เรียกอารมณ์ขันของฉันได้ทันที



"ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะคะ" อายูมิกระเง้ากระงอดพลางจิกตาขุ่นใส่ฉัน

ก่อนจะลุกหนีกันไปซะดื้อ ๆ



ฉันหัวเราะตามหลังคุณแฟนแสนงอนอย่างรู้ทันกับการกระทำของอายูมิ

ที่ทำทีเป็นงอนตุ๊บป่องออกไป

ทั้งที่จริง ๆ แล้วเธอแค่อายที่เผลอโชว์ฉากสวีทของเราอวดสายตาพี่ชาย

แต่ฉันก็ต้องตามไปง้อเธออยู่ดี

(รักจะมีแฟนเด็กกว่าก็ต้องรู้จักหัดทำตัวง๊องแง๊งเอาไว้บ้าง)



"โฮ่งง ๆ ๆ!!"



ฉันชะงักฝีเท้าทันทีที่เห็นกลุ่มเจ้าขนปุยสี่เท้าเพื่อนร่วมชายคาพากันส่งเสียงจนก้องไปทั้งเคบิน

ก่อนที่ซาโตะจะเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งและก้าวนำเซกิกับทีมค้นหาชาวอเมริกันสี่นายเข้ามาด้านใน



"เฮ้!" ฉันหลุดร้องเมื่อฝูงอลาสกันกรูเข้าใส่กลุ่มคนหน้าประตู แต่เปล่าเลย... มันไม่ได้โจมตีใคร

ฝูงอลาสกันพากันวิ่งผ่านประตูออกไปสู่ลานโล่งด้านนอก



"ซันนี่!"



ซาโตะตะโกนเรียกเจ้าของสุนัขก่อนจะวิ่งตามฝูงเจ้าอลาสกันออกไป

โดยมีซันนี่กับกลุ่มคนที่หน้าประตูวิ่งตามไปติด ๆ

ฉันหันไปสบตากับอายูมิครู่เดียวเราทั้งคู่ก็ตามออกไป



"ไลท์นิ่ง!" เสียงเหลมเล็กของซันนี่ดังก้องแข่งกับเสียงเห่าขรมของพวกเจ้าขนปุย

ก่อนที่เจ้าของสุนัขร่างเล็กจะถลาเข้าไปสวมกอดเจ้าขนปุยสีขาวตัวใหญ่



"หรือว่า..." คำพูดของอายูมิสะกิดใจฉันได้ในทันที

ฉันคว้ามือเรียวของคนที่เป็นทุกกำลังใจ

แล้วพาเธอวิ่งไปหาซันนี่ก่อนทักถามในสิ่งที่สงสัย


"ตัวนี้ใช่มั๊ย"



"อืม..." ซันนี่ส่งเสียงตอบรับทั้งน้ำตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหน



"เธอบอกให้มันพาเราไปหายุนได้มั๊ย" ฉันทักถามอย่างร้อนใจ



"ใจเย็นสิพี่ยูกิ มันวิ่งมาตั้งไกลจะไม่ให้มันพักเหนื่อยซะหน่อยรึไง"



คำค้านของซาโตะทำให้ฉันต้องยอมจำนนอย่างจนคำพูด อายูมิบีบมือฉันเบา ๆ

เพียงเท่านั้นก็ทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้



"อืม... พรุ่งนี้ก็ได้" ฉันบอกพลางระบายยิ้มบางด้วยหัวใจที่พองโตอย่างมีความหวังว่า

อีกไม่นานฉันจะได้พบยุน

.

.

.

.

.

.

.

.

.





เออเนอะ ทำไมถามหา NC กันละคะ

คนเขียนใส ๆ อายุไม่มาก

ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย

NC คืออะไรรึคะ 555   +1 จัดไปทุกเม้นท์ค่ะ

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[lovevva]

ไลท์นิ่งกลับมาได้แล้วอย่างงี้พวกยูกิก็ไปตามยุนกลับมาได้สิคะ

 o18แล้วคิดว่ายุนยังอยากจะกลับมาอีกหรอคะ

แล้วถ้ายุนกลับมาโจเซฟจะเป็นยังไง :serius2:ไม่อยากคิดเลยค่ะ

[♠♥♦♣]

คร่า คุณพี่ ใสๆ แบ๊วๆ คร่าาาาา 

[heefever]

ใช้คำแทนตัวว่าฉัน ทำให้นึกว่าตัวละครเป็นผู้หญิงทุกทีเลยอะ


รอตอนต่อนะค๊าบบบ 

[เรียกข้าว่าอิแรด]

อ่าา
ถ้ายุนกลับมาแล้วโจเซฟล่ะ

~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..

[KM]

ว๊ากกกกกกกกกกก ป้าเปลี่ยนแนว แต่มันอยู่นะ

[zombi]

  ยังเดาเรื่องนี้ไม่ออกเลยว่าจะเป็นแบบไหน ใครจะคู่กับยุน

[kanda53]

พี่ยูกิมีความหวังแล้ว....ก็รู้สึกดีตามไปด้วย
ถ้ายุนกลับมาแล้ว...โจเซฟจะทำยังไงอ่ะ ...
ตามมาอยู่ด้วยซิเนอะ...ได้ไหมอ่ะคุณนัท สงสารรรร
รอตามต่อจ้า....

  คุณนัท 

[Gasil[+]]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เพราะเว็บบอร์ดเข้าไม่ได้ TT

ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว ฮ่าๆ

ถ้ายุนกลับมาแล้วโจเซฟล่ะ?? < มันคงเป็นคำถามยอดฮิตนะตอนนี้สินะ = =''

นั้นสินะ ไอ้เราเองก็อยากรู้...มาต่อเร็วๆนะฮับ

[♠♥♦♣]

เข้ามาดัน+เตือนคนเขียน ป้าคะยังมีเรื่องนี้อยู่นะ มาอัพซะบ้างสิ

[PEENAT1972]

555 ค่ำจะอัพให้นะคะ

[♠♥♦♣]

  ดิ้นรอ

[PEENAT1972]

 


7



Joseph part II:



รับสั่งของท่านแม่ที่ตรัสขึ้นระหว่างมื้ออาหารกลางงานฉลองวันเกิดของฉันยังคงก้องอยู่ในโสต

ฉันผู้ซึ่งไม่อาจข่มตาลงได้ ยันกายขึ้นจากแผ่นอกกว้างก่อนทอดสายตาจับจ้องใบหน้า

ของคนข้างกายผู้เป็นเจ้าของฉันทั้งร่างกายและหัวใจ

ฉันใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสบนแก้มใสไปจนจรดริมฝีปากสีสด

ที่มักฉกฉวยเอาอากาศไปจากฉันและมอบสัมผัสหอมหวานจรุงใจเป็นสิ่งตอบแทน



"ยังไม่นอนอีกเหรอ"



เจ้าของดวงตาสีนิลทักถามพลางจ้องมองมาที่ฉัน

แววตาอ่อนโยนที่ทอดมานั้นเปี่ยมไปด้วยความสเน่หา

มือเรียวแกร่งช้อนตัวฉันขึ้นนั่งคร่อมบนหน้าตักของเขา

ก่อนจะลากไล้สัมผัสลงบนผิวกายของฉันซึ่งปราศจากอาภรณ์ใด

ฉันจ้องตอบนัยน์ตาคู่ใสที่ระริกไหวไปด้วยแรงปราถนาด้วยแววตาดุจเดียวกัน

ยุนยกมือทั้งสองข้างขึ้นรอ ก่อนจะประสานมือของเขากับมือของฉันที่วางทาบลงไป

เขานำพาฉันไปตามท่วงทำนองที่แสนรื่นรมย์

ประหนึ่งร่ายรำอยู่ท่ามกลางคีตที่ขับกล่อมในอุทยานแห่งเทพ

ความรู้สึกอิ่มเอิบแผ่ไปทั่วทุกอณูกายของฉันขณะที่ร่างกายของเราเริงระบำเข้ากันเป็นจังหวะ

ยุนพาฉันล่องลอยไปยังดินแดนอัศจรรย์อันแสนสุขซึ่งสร้างความปีติแก่เราทั้งคู่

เราเปล่งเสียงกังวานขึ้นสอดรับกัน

ก่อนที่กายอ่อนล้าของฉันจะทอดลงพักพิงในอ้อมอกอุ่นของเขา



"ลืมเรื่องนั้นไปซะโจเซฟ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... ผมก็ไม่มีวันปล่อยคุณไปจากอ้อมกอดของผม"



น้ำเสียงนุ่มนวลทว่าหนักแน่นในทุกถ้อยคำของยุนทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจได้อย่างประหลาด

วาจาของเขาเป็นดั่งคำมั่นสัญญา... ว่าจะไม่ยอมให้ใครหรือสิ่งใดพรากเราจากกันได้

อ้อมแขนแข็งแกร่งกระชับกอดร่างฉันไว้อย่างหวงแหน

ราวกับกายเราจะสามารถหลอมรวมเข้าด้วยกัน



"ยอดรักของฉัน... ฉันรักท่านเหลือเกิน ยุน~"

ฉันเชิดหน้าขึ้นรำพันรักก่อนจุมพิตลงบนปลายคางเรียว



"ฉันก็รักเธอ โจเซฟ... ที่รักของฉัน"

ยุนเอื้อนเอ่ยคำรักหวานหูแล้วประทับริมฝีปากลงบนไรผมของฉัน



"ช่างน่าขันสิ้นดี!"

น้ำเสียงเสียดสีของผู้บุกรุกที่ปรากฏกายอยู่ตรงระเบียงดึงความสนใจจากเราทั้งคู่



"ฟิลิปส์!"



ฉันเอ่ยชื่อของผู้บุกรุกที่กำลังก้าวเข้ามาหาเรา ยุนฉวยเสื้อคลุมขึ้นห่อหุ้มร่างฉันเอาไว้

ก่อนที่เขาจะคลุมร่างตัวเองด้วยอาภรณ์ชนิดเดียวกัน



"เจ้าถือสิทธิ์อะไรจึงได้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตส่วนตัวของเราเยี่ยงนี้"

ฉันเอ่ยถามเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา



"ก็สิทธิ์ในการเป็นว่าที่สวามีของเจ้าไงล่ะ เจ้าคงลืมไปกระมังว่าท่านแม่ของเจ้า

เพิ่งออกปากยกเจ้าให้กับข้า" ฟิลิปส์อวดอ้างสิทธิ์ของตนก่อนปรายสายตาหยามเหยียดไปที่ยุน



"จงหยุดวาจาสามหาวของเจ้าไว้ เพราะเราจะไม่มีวันลดตัวไปเกลือกกลั้วกับเดรัจฉานเยี่ยงเจ้า"

ฉันกล่าววาจาเชือดเฉือนออกไปด้วยหวังจะให้เขาได้สำนึก



"ปากกล้านักนะ เจ้าก็รู้ดีมิใช่หรือว่า ข้าเป็นรัชทายาทอันดับที่แปดของเผ่าพันธุ์แวร์วูฟ

อย่าได้เอาข้าไปเปรียบเทียบกับเดรัจฉานพวกนั้น"

 ฟิลิปส์บอกลอดไรฟันพลางจ้องมองฉันอย่างคาดโทษ



"เราไม่เห็นความต่างที่ตรงไหน ไม่ว่าจะทาส ไพร่ หรือราชนิกูล

เผ่าพันธุ์ของเจ้าก็เป็นได้เพียงสุนัขป่า" ฉันตอกย้ำความเป็นจริงที่เขาควรจะยอมรับ



"เจ้าคิดว่าตัวเองสูงศักดิ์นักงั้นรึ... หึ! รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งโฟรเซนเทีย

ผู้สืบทอดเชื้อสายจากอพอลโลแต่กลับมีใจปฏิภักดิ์ต่อมนุษย์สามัญ ...

เจ้ามันก็เป็นแค่คนเพศยาที่ซุกซ่อนชู้รักไว้บำเรอความใคร่...

หาใช่ผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องที่คู่ควรจะมายืนเคียงข้างข้า

แต่ก็นั่นแหละ... ข้าไม่ถือเรื่องนี้เท่าไหร่ ในเมื่อเจ้าน่าเชยชมถึงเพียงนี้"



คำปรามาสนั้นช่างเชือดเฉือน

แต่ยังไม่น่าชิงชังเท่ากริยาจาบจ้วงของเขาที่ใช้สายตาโลมเลียร่างกายฉัน



"เจ้าคิดว่าจะปกป้องมันได้งั้นหรือ... ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ"



ฟิลิปส์หยาบหยามยุนที่ดึงฉันไปหลบอยู่เบื้องหลังพร้อมกับยื่นมือมาคว้าคอเขา



"เอามือสกปรกของเจ้าออกไป!" ฉันตวาดออกไปในขณะที่ยุนยกมือขึ้นรั้งมือแกร่งนั้น



สายตาของฟิลลิปส์จับจ้องรอยแผลเป็นบนแขนของยุนก่อนจะแสยะยิ้มออกมา


"เป็นเจ้านี่เอง... เจ้าสังหารบริวารของข้าเมื่อสองเดือนก่อน"


ดวงตาสีอ่อนของฟิลิปส์ที่จับจ้องใบหน้าของยุนอยู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีอำพันของสัตว์ร้าย

ฟิลิปส์ยกร่างยุนลอยขึ้นสูง เขาถูกเหวี่งไปปะทะกับผนังศิลาก่อนร่วงลงสู่พื้น



"ยุน!" ฉันถลาเข้าหาขณะเขายันกายขึ้นนั่ง

โลหิตสีสดที่เขาสำรอกออกมาทำให้ฉันร้อนใจไปหมดแต่เขายังคงคลี่ยิ้มให้ฉัน

เขายกมือขึ้นปาดริมฝีปากก่อนเหยียดกายขึ้นยืนโดยมีฉันคอยประคองอยู่

ฟิลิปส์สาวเท้าเข้าหาเราด้วยท่าทางกราดเกรี้ยว

เส้นขนดกหนางอกขึ้นมาปกคลุมมือใหญ่ของเขา

พร้อมด้วยกรงเล็บยาว



"ความผิดของเจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต"



"เป็นเรา ไม่ใช่เขา!"



ฉันเอาตัวขวางไว้ขณะที่กรงเล็บหมาป่ากำลังจะตะปบลงมา

มือของฟิลิปส์ชะงักค้างห่างร่างฉันเพียงคืบ

เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาดุดันของสัตว์ป่า แต่ฉันหาได้หวาดหวั่นไม่


"เจ้าถึงกับออกรับแทนมันงั้นหรือ"



"วาจาของเราเป็นความสัตย์ บริวารของเจ้าเข้าทำร้ายมนุษย์...

เราเพียงบังเอิญผ่านไปพบเข้าจึงช่วยเขาไว้"

ฉันยืนยันคำกล่าวอ้างของตนไปตามจริง



"แล้วเจ้าพวกที่ตายด้วยกระสุนปืนล่ะ" ฟิลิปส์ย้อนถามเพื่อหาทางต้อนให้ยุนมีความผิด



"เรายืนยันได้ว่านั่นไม่ได้เกิดจากน้ำมือของเขา

เพราะเขาเองก็บาดเจ็บสาหัสด้วยอาวุธชนิดเดียวกัน"

ฉันยืนยันความบริสุทธิ์ให้ยุน



"ดูเจ้าจะลุ่มหลงในตัวมันเหลือเกินนะ ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำนี่มีดีอะไรนักหนา

เจ้าถึงได้รับหน้าแทนมันทั้งหมด"



"นั่นเพราะเรารักยุน... แม้เป็นเพียงมนุษย์สามัญเราก็ยังพึงใจรักเขา

เดรัจฉานเยี่ยงเจ้าคงไม่มีวันเข้าใจ"



"เจ้ารักมันมากสินะ...

งั้นจงรอดูชู้รักของเจ้ากลายร่างเป็นเดรัจฉานที่เจ้าแสนจะชิงชังนักหนาก็แล้วกัน"



สิ้นคำฟิลิปส์ก็เผยร่างแวร์วูฟออกมา ร่างกำยำปกคลุมด้วยเส้นขนสีเงินดกหนา

ปากเรียวยาวของสุนัขป่าเปิดขึ้นอวดคมเขี้ยววาววับ

เขาเงื้ออุ้งมือขึ้นสูงหมายจะตะปบเหยื่อ

ยุนคว้าตัวฉันฉากหลบได้ทันก่อนจะพาฉันกระโจนออกทางระเบียง



ฉันร่ายเวทย์สร้างปราการป้องกัน พริบตาผลึกน้ำแข็งก็งอกขึ้นมาขวางกั้นเอาไว้

ฟิลิปส์ตะปบกรงเล็บเข้าใส่ผลึกน้ำแข็งที่ยังคงงอกขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง



"พลังเวทย์นี่คงต้านเขาได้ไม่นานเท่าไหร่ เรารีบไปจากตรงนี้จะดีกว่า"

ฉันบอกยุนก่อนร่ายมนต์เรียกพายุหิมะขนาดย่อมให้โอบอุ้มเราสู่พื้นเบื้องล่าง

ขณะที่เจ้าชายแวร์วูฟฟาดกรงเล็บเข้าใส่ปราการน้ำแข็งของฉันอย่างบ้าคลั่ง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[kanda53]

แล้วมนุษย์อย่างยุนจะปกป้องคนที่รักได้แบบไหนล่ะ....
ต้องมีตัวช่วยใช่ไหมคะคุณนัท...ไม่งั้นคงรอดยากนิ.....
รอต่อไปจ้า...

  คุณนัท กด + ให้กำลังใจยุน

[from_mars]

เค้ารักกันแล้ว.....บู๊กันแล้วด้วย....
แล้วยูนจะเอาพลังรัก สู้พลังหมาป่าได้ไหม??? ติดตามต่อไปจ๊ะ
+1 ด้วย..เพราะว่าชอบแฟนตาซี อิอิ

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะป้า สนุกอะ 
พลังแห่งรัก ต้องชนะทุกอย่างได้อยู่แล้ว ยุนกับโจเซฟสู้ๆๆ

[yayee2]

เอาใจช่วยยุนเต็มที่แล้วกัน  หมาป่าน่ะต่อให้มีเวทมนตร์ ก็ต้องแพ้ปัญญาคนล่ะ ต้องให้เป็นแบบนั้นนะคะคุณนาย


ป.ล. เห็นข้อความในวงเล็บในนิยายของคุณนายว่า (รักจะมีแฟนเด็กกว่าก็ต้องรู้จักหัดทำตัวง๊องแง๊งเอาไว้บ้าง)
สงสัยค่ะว่า เหมือนใครน้อ

[PEENAT1972]

ปล่อยๆไปบ้างก็ได้ค่ะคุณนายแก้ว
อย่าเก็บทุกเม็ดสิคะเขินวุ้ย 555

[♠♥♦♣]

โจเซฟออนท็อป!
เริ่มมีตัวร้ายโผล่มาแล้ว เป็นหมาป่าด้วย +1เป็นกำลังใจคร่า

[Goodfellas]

แวะมาดันเจ๊ป้านัทที่รักคร้าบ  แต่ยังอ่านมิจบเรย

เข้าพระเข้านางซะแล้วรึเนี่ย  อิอิ

[PEENAT1972]

ขอบคุณนึกว่าจะหายากอีกแล้ว
ส่วนอีกสองเรื่องขอเวลาเรียบเรียงก่อนนะจ๊ะ
พรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้า กลับมาคงวันอาทิตย์เย็น ค่ำ อีกตามเคย
จะพยายามแต่งต่ออีกสองเรื่อง ไว้เจอกันนะคะ
ส่วนวันนี้ ไล่แจก+1 ค่ะ แถมขอคอมเม้นท์จากทุกคนเหมือนเดิม
เพราะจะได้รู้ว่าชอบเรื่องนี้กันบ้างไหม
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ



 


8

Krystof part :



ฉันถูกปลุกขึ้นกลางดึกด้วยน้ำมือภูติจิ๋วตัวสีฟ้าที่กรูกันเข้ามายกร่างฉันขึ้นจากที่นอน



"อะไรของพวกเจ้าเนี่ย" ฉันบ่นอย่างหัวเสียด้วยถูกรบกวนทั้งที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปได้ไม่นาน



"ท่านคริสตอฟ" "ท่านโจเซฟ" "ท่านยุน" "เจ้าชายฟิลิปส์" "แวร์วูฟ"

เสียงกระจุ๋งกระจิ๋งดังระเบ็งเซ็งแซ่จนฟังไม่ได้ศัพท์



"ขอตนเดียวได้มั๊ย!" ฉันตวาดออกไปเพื่อให้พวกบลูแฟรี่สงบสติลงเสียบ้าง



"โวยวายอะไรหนะคริสตอฟ"

คนข้างกายของฉันเอ่ยถามก่อนยันกายขึ้นนั่งมองเหล่าแฟรี่อย่างสงสัย



"ไหน... ใครก็ได้... เล่ามาสิ"



ในระหว่างที่รอแฟรี่คัดเลือกตัวแทนกันอยู่ ฉันจับสัมผัสพลังเวทย์ของท่านพี่ได้



"ท่านพี่! เกิดอะไรขึ้นกับท่านโจเซฟ ตอนนี้ท่านพี่ของเราอยู่ที่ไหน"

ฉันทักถามอย่างร้อนใจก่อนจะก้าวตามกลุ่มแฟรี่ไปที่ระเบียง



ท่านพี่กำลังนำท่านยุนร่อนลงสู่อุทยานขาว

จากนั้นทั้งคู่ก็พากันวิ่งราวกับต้องการหนีอะไรสักอย่าง

ฉันมองตามสายตาท่านยุนที่เหลียวมองกลับขึ้นมาทางระเบียง ก่อนที่แวร์วูฟสีเงินตัวใหญ่

จะกระโจนลงสู่อุทยานเบื้องล่าง



"ให้ตายสิ!" ฉันสบถก่อนก้าวกลับมาหาหญิงสาวที่ยังนั่งวางสีหน้างงงันอยู่บนเตียง


"วิคตอเรีย... กลับไปบอกพี่ชายของเธอให้รวมพลอัศวินที่อุทยานขาว"



"เกิดเรื่องอะไรกันแน่คริสตอฟ" เธอซักถามสาเหตุจากฉัน



"ฟิลิปส์กำลังคุ้มคลั่ง ตอนนี้เขากลายร่างเป็นแวร์วูฟและไล่ล่าท่านพี่ของฉัน"

ฉันบอกพลางสวมอาภรณ์กับเกราะป้องกันแล้วโน้มหน้าลงจุมพิตบนริมฝีปากอิ่มนั้น


"เร็วเถิดที่รัก ขืนชักช้าจะไม่ทันการณ์"

ฉันบอกก่อนฉวยอาวุธคู่กายแล้วพาตัวเองกระโจนออกไปทางระเบียง



ฉันวิ่งตัดลานน้ำพุไปยังโรงเก็บภูติประจำตัวแล้วร่ายเวทย์ปลดสลักประตูให้

ก่อนขนานนามของมัน


"แอมเบอร์!" สิ้นคำเจ้าสิงโตขาวเพื่อนตายของฉันก็ทะยานออกจากเรือนพัก


"แวร์วูฟ!" ฉันออกคำสั่งเพียงสั้น ๆ แอมเบอร์ก็กระโจนเข้าใส่ฟิลิปส์ทันที



"ท่านปลอดภัยรึเปล่าท่านพี่" ฉันทักถามทันทีที่เข้าถึงตัวท่านพี่ได้



"พี่ปลอดภัยดี ขอบใจเจ้ามากนะคริสตอฟ"

คำยืนยันของท่านพี่ทำให้ฉันวางใจ

แต่เมื่อเห็นรอยโลหิตดวงใหญ่ฉันจึงไล่สายตาสำรวจคนตรงหน้า



"งั้นคงเป็นท่านสินะ" ฉันบอกพลางหมุนตัวคนรักของท่านพี่เพื่อสำรวจบาดแผล



"ยุน~" ท่านพี่หลุดร้องพลางเลื่อนมือไปแตะบาดแผลเหนือหัวไหล่ขวาของคนรัก

ที่ถูกกรีดเป็นแนวเฉียง



"แค่ถาก ๆ หนะ" ท่านยุนคลี่ยิ้มบอกอย่างไม่ใส่ใจกับมันเท่าไหร่

ท่านยุนคงอยากให้ท่านพี่สบายใจ

เพราะเท่าที่ฉันเห็น... บาดแผลนั่นดูจะสร้างความเจ็บปวดให้เขาไม่น้อย



"ข้าสั่งรวมพลอัศวินไปแล้ว อีกประเดี๋ยวก็คงมา

ท่านพี่พาท่านยุนไปหลบในโรงเก็บภูติเถิด ทางนี้ข้ากับแอมจะต้านไว้ให้"

ฉันบอกทางหนีทีไล่แก่ท่านพี่ แต่เมื่อท่านพี่พาท่านยุนไปทางโรงเก็บภูติ

เจ้าสิงโตของฉันก็ถูกเหวี่ยงลงมากองอยู่ตรงหน้า

ฉันจึงร่ายมนต์สร้างปราการน้ำแข็งขึ้นมาล้อมเราไว้



"แอมเบอร์" ฉันเรียกพลางนั่งลงชันเข่าข้าง ๆ ร่างของเจ้าภูติประจำตัว

ที่สีข้างของมันมีบาดแผลฉกรรจ์กรีดเฉียงเป็นแนวยาว



"เจ้าไหวรึเปล่าแอม"

ฉันทอดเสียงถามมันอย่างอ่อนโยน แอมเบอร์ยันกายขึ้นนั่งแล้วเอี้ยวตัวเลียบาดแผล

ก่อนจะหันหัวกลับมาแล้ววางคางลงบนเข่าฉัน ฉันเลื่อนมือขึ้นลูบขนบนแผงคอของมัน

ซึ่งเป็นสิ่งที่มันโปรดปรานมากที่สุด ระหว่างนั้น... ปราการน้ำแข็งของฉันก็ปริแตกออกไปเรื่อย

ฉันยันกายขึ้นยืน และมันก็ลุกขึ้นยืนผงาดเคียงข้างฉัน ฉับผลันกำแพงน้ำแข็งของฉันก็พังทลาย



"ยิง!!" เสียงสั่งการของท่านอีริคที่ประกาศก้องอุทยานทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้

พลางร่ายมนต์ขึ้นใหม่เพื่อเป็นปราการบังฉันกับแอมจากแนวธนู



"บรู๊วววววววววว!" ฟิลิปส์ส่งสัญญานทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในวงล้อม

ชั่วพริบตาเหล่าแวร์วูฟองครักษ์ก็มาปรากฏกายในอุทยาน



ฉันกับแอมเดินแลาะแนวปราการน้ำแข็งของฉันก่อนวิ่งไปสมทบกับท่านพี่และท่านยุน

ซึ่งบัดนี้ได้ไปรวมกลุ่มอยู่กับท่านอีริคและเหล่าอัศวินเอลฟ์ที่กำลังระดมห่าธนูเข้าใส่ฝูงแวร์วูฟ



เปล่าเลย... เราไม่ได้เป็นต่อ เพราะห่าธนูที่ถาโถมเข้าใส่ทำได้เพียงชลอการย่างก้าวของพวกมัน

ที่กำลังสืบเท้าเข้าหาพวกเราใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ลูกธนูที่ปักลงบนตัวเหล่าแวร์วูฟองค์รักษ์

ไม่รุนแรงพอที่จะสร้างบาดแผลฉกรรจ์ ยิ่งกับฟิลิปส์ด้วยแล้ว มันไม่แม้แต่จะระคายผิวของเขาเลย



"หยุดเดี๋ยวนี้!"



สุรเสียงเย็นเยียบที่ฉันแสนจะคุ้นหูดังกึกก้องไปทั่วอุทยาน

ยังผลให้เหล่าอัศวินหยุดการกระทำทั้งหมด

กลุ่มของพวกเราลงนั่งชันเข่าหันหน้าไปทางระเบียงห้องพระบรรทม

ซึ่งปรากฏร่างเรืองแสงสีเงินลออตา



"บังอาจ!" สิ้นรับสั่งแห่งราชินี แวร์วูฟตนแรกที่สาวเท้าเข้าหาพวกเราก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปทันที

ยังผลให้พวกที่เหลือชะงักฝีเท้าในทันใด



"ผู้ที่ก่อเหตุ... ไปพบเราที่ห้องหนังสือ... เดี๋ยวนี้"

รับสั่งเย็นเยียบและเฉียบขาดของท่านแม่ทำฉันคุ้มร้อนคุ้มหนาวขึ้นมาทันที ด้วยรู้ดีแก่ใจว่า...

เรื่องลับ ๆ ทั้งของฉันและท่านพี่กำลังจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[penda]

อ่านทันแล้วๆ  โหๆๆ
หนุกมากค่ะป้า
ชอบสำนวนที่ใช้มากเลยค่ะ
ถึงจะอ่านยากแต่ว่าคำมันสวยมากๆเลย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอ่านตำนานเก่าๆที่เค้าใช้ภาษาสวยๆอยู่เลยค่ะ

เรื่องนี้ขอจบแบบไม่มาม่าก็ดีใจแล้วค่ะ
ป้านัทสู้ๆ

[PEENAT1972]

กว่าจะไล่แจก +1 ย้อนกลับไปยันหน้าแรก เล่นเอามึน แต่ก็สำเร็จจนได้ คิ ๆ

[BeeRY]

ก่อนจะเม้นท์ขอตบอิฟิลิปส์ก่อน
หมาหมู่มาก (แต่มันก็เป็นหมาอยู่แล้วนิ  )
ชอบแฟรี่ตัวน้อยๆมากเลยอะป้า ท่าทางจะน่ารัก