-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-----------------------------------------------------------------------------------------------
คำเตือน
- นิทานเรื่องนี้มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเพศและความรุนแรง เรท PG-15 ผู้ปกครองควรพิจารณา
- นิทานเรื่องนี้(อาจ)ไม่เหมาะกับผู้ป่วยโรคหัวใจและความดัน
- นิทานเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี โปรดใช้จินตนาการในการอ่าน
- นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น เพราะฉะนั้น มันจะไม่ยาว
--------------------------------------------------
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
คำนำ
หากคุณเป็นคนหนึ่งที่สงสัยในเรื่องลี้ลับ, เรื่องเล่าในตำนาน,
หรือมิติพิศวงซึ่งยังไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้
อาทิ แวร์วูฟ, แวมไพร์, เมอร์เมด, บิ๊กฟุ๊ต, เยลติ, ภูติ, พราย, ผีสางนางไม้
หรือแม้แต่... เทพเจ้าในตำนาน หรืออะไรก็ตามซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ผิดแผกไปจากมนุษย์อย่างเรา ๆ
ความสงสัยเหล่านั้นคงจะไม่มีวันหมดไป ตราบใดที่คุณไม่ได้พิสูจน์ด้วยตัวคุณเอง
แต่จะมีสักกี่คนที่ได้พบเห็นหรือได้สัมผัสสิ่งลี้ลับเหล่านั้น...
ความจริงฉันไม่ใช่คนที่เชื่อเรื่องแบบนี้หรอกนะ
ออกจะมองมันเป็นเรื่องไร้สาระหรือเรื่องเพ้อฝันซะมากกว่า
ฉันเชื่อว่าตำนานส่วนใหญ่มันก็เป็นเพียงกุศโลบายที่คนรุ่นเก่า ๆ
ใช้เป็นเครื่องมือในการขัดเกลาชนรุ่นหลัง
ให้ดำเนินชีวิตไปตามกฏเกณฑ์ของสังคมในชุมชนนั้น ๆ เป็นเรื่องเล่าต่อ ๆ กัน
ผ่านรุ่น...สู่รุ่น ตามกาลเวลา แต่แล้ว... มุมมองของฉันก็เปลี่ยนไป เพราะอะไรน่ะเหรอ...
ทุกอย่างมันเริ่มต้นนับจากวันนั้น... วันที่ฉันได้รู้จักกับคนสำคัญที่สุดในชีวิต
คนที่เติบโตขึ้นในดินแดนห่างไกลซึ่งไม่มีปรากฏในแผนที่โลก
ดินแดนที่ยังไม่เคยถูกกล่าวขานในตำนานใด ๆ ดินแดนลี้ลับที่มีนามว่า 'โฟรเซนเทีย'
-
เข้ามาเจิม!!!!!!!
-
แฟนตาซี ว๊าวๆ *O*//
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เรื่องใหม่ของป้า รออ่านนะคราบ
-
เข้ามาเจิมคับคุณพี่ :mc4: นิยายเรื่องใหม่ออกมาแล้ว แฟนตาซีไนท์ชอบ+++
รออ่านนะคับ o13
-
แฟนซีที่รอมานาน ><
มารอตอนหนึ่งนะค่ะ
^^ :mc4:
-
ว้าวๆๆ :impress2:
มาแล้วนิยายแนวแฟนตาซีขืงป้าพี่นัท
ตามมาอ่านแล้วค่า... :really2:
:L2: :man1: :L2:
-
มานอนหนุนตักแม่...รออ่าน
-
:mc4:มารออ่านค่ะ
-
ว๊าวววววววววววววววววววว
ปูเสื่อ รอ อ่าน :mc4: :mc4:
-
:z2: เต้นๆรอพี่พีนัท
-
รอด้วยคน :z7: :110011: :z7: :110011:
-
กลับบ้านก่อนจะอัพให้อ่านกันนะจ๊ะ เรื่องนี้เขียนเสร็จแล้ว มีสต๊อกในมือคะ 555
-
มารอจ้า
-
เจิมๆๆๆ รอค่ะคุณพี่ !! :mc4: :mc4:
-
มาเจิมๆ รอคุณป้า~~~
ปล. หนูชอบคำเตือนของคุณป้ามากค่ะ :laugh:
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
---Alaska: 14 Feb. 2010---
Yoon part: I
"บรื๊อออ~ อะไรมันจะหนาวขนาดนี้วะเนี่ย!"
เพื่อนร่างสูงของฉันบ่นขึ้นทั้งที่ยังไม่ก้าวขาลงจากเครื่องบิน
เพียงแค่ประตูห้องโดยสารเปิดออกรับเอาไอเย็นจากภายนอกเข้ามาปะทะ
กลุ่มของเราที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็ทำให้คนต่างถิ่นอย่างพวกเราหนาวสั่น
จนได้ยินเสียงฟันที่กระทบกันอยู่ในปาก
"นี่ยังธรรมดาค่ะคุณซูยอง ถ้าพวกคุณมาเมื่อสองสามเดือนก่อนอุณหภูมิจะติดลบกว่านี้
อีกหลายองศา"
ไกด์สาวร่างเล็กคลี่ยิ้มบอกก่อนก้าวนำคณะของพวกเราลงจากเครื่องบินเช่า
"ไม่ไหวมั๊งคุณซันนี่ แค่นี้ก็จะแข็งตายอยู่แล้วครับ" ซาโตะบอกพลางทำหน้าปุเลี่ยน ๆ
ก่อนจะหันมาแขวะฉันซึ่งเดินอยู่ด้านหลัง
"แกนะแก ไอ้เพื่อนบ้า! วาเลนไทน์ทั้งที แทนที่ฉันจะได้ไปสวีทกับสาว ๆ
กลับต้องตามแกมาทำสกู๊ปไกลถึงอลาสก้านี่ ช่างเป็นโปรเจ็คที่ไร้สาระที่สุด"
"ฉันว่าคุณหยุดบ่นก่อนเข้าบ้านจะดีกว่านะคะ" ซันนี่คลี่ยิ้มบอกเตือนขณะยื่นมือไปเปิดประตู
"อะจ๊ากกกก!!!"
คนที่เพิ่งจะหยุดบ่นได้เพียงครู่ แหกปากร้องลั่นทันทีที่เห็นฝูงสุนัขขนาดใหญ่กระโจนเข้าใส่
พร้อมกับดึงฉันซึ่งเป็นเพื่อนที่มันบอกว่ารักนักรักหนาถึงขนาดยอมตายแทนกันได้ไปบังหน้า
ซะอย่างนั้น โชคดีที่เจ้าสุนัขทั้งฝูงหยุดการกระทำที่ดูจะเป็นภัยคุกคามเอาไว้
แถมยังนั่งรวมกลุ่มกันอย่างเป็นระเบียบราวกับพนักงานต้อนรับที่รอการมาเยือนของบุคคลสำคัญ
จะเหลือก็แต่เพียงเจ้าตัวเล็กสีขาวปลอด ที่กระโดดเหยง ๆ อ้อนให้เจ้าของของมันอุ้มขึ้นมากอด
"ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ เด็กพวกนี้เชื่องจะตาย" ซันนี่บอกพลางก้าวเข้าไปหาพวกเจ้าขนฟูตัวใหญ่
แล้วย่อตัวลงโอบกอดฝูงสุนัขเหล่านั้นอย่างรักใคร่
"นะ... นะ... หน้าอย่างนี้เนี่ยนะ"
ซาโตะที่โผล่หน้ามาจากด้านหลังของฉันบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ก่อนจะทำหน้าเสียวไส้
เมื่อเห็นเจ้าพวกเด็ก ๆ ของคุณไกด์เสยะยิ้มโชว์เขี้ยวขาวคมแถมส่งลิ้นสีสดออกมาไล้เลีย
ผู้เป็นเจ้าของ
"ไซบีเรียนที่นี่ตัวใหญ่จังนะครับ"
ฉันทักถามตามความเข้าใจของตนพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปทำความรู้จักกับเด็ก ๆ พวกนั้น
โดยมีเพื่อนของฉันเกาะติดแจอยู่ด้านหลังอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ
แต่เท่าที่เห็นน่าจะเป็นอย่างแรกซะมากกว่า
"พวกนี้ไม่ใช่ไซบีเรียนหรอกค่ะ พวกมันคือพันธุ์อลาสกัน มาลามิวท์"
ซันนี่แก้ความเข้าใจของฉันเสียใหม่
"ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" ฉันบอกพลางคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อรู้ตัวว่าปล่อยไก่ตัวเบิ้ม
ก่อนจะย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้าง ๆ คุณไกด์ แล้วยื่นมือไปหาพวกมันเพื่อสร้างความคุ้นเคย
"ถึงจะอาศัยอยู่ขั้วโลกเหมือนกัน แต่ที่จริงเป็นคนละสายพันธุ์กันโดยสิ้นเชิงทั้งอุปนิสัยและรูปร่าง
ก็อย่างที่เห็น ALASKAN MALAMUTE ตัวใหญ่กว่า Siberian Husky มาก ส่วนด้านลักษณะนิสัย
ไซบีเรียนเป็นสุนัขที่มีความกระตือรือร้นสูง, ซุกซน, ตื่นตัว, ขี้เล่น, เป็นกันเอง และเข้าสังคมง่าย
แต่อลาสกันจะมีความอดทนสูงกว่า, เป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์, สุขุม, ดูสง่างามน่าเกรงขาม และพึ่งพาได้
หรือจะสมมติให้ไซบีเรียนเป็นเด็กวัยซน อลาสกันก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขุมกว่ามากค่ะ"
ซันนี่แจกแจงรายละเอียดคร่าว ๆ ก่อนแนะนำพวกเด็ก ๆ ของเธออย่างเป็นทางการขึ้นอีกหน่อย
"พวกนี้เป็นสุนัขใช้งานค่ะ ที่เห็นนี่มีสามรุ่น บัคกับเชสเป็นสองตัวสุดท้ายที่เหลือจากรุ่นแรก
ตอนนี้ถือว่าปลดระวางไม่ได้ใช้งานแล้ว จัสมิน, เจสเปอร์, โนเบิ้ล และไลท์นิ่งเป็นรุ่นที่สอง
ส่วนดีโน่กับทิมบ้าเพิ่งมาอยู่เมื่อปีกลาย"
"ว๊าว! เจ้านี่ขี้ประจบจัง ชื่อะไรครับ"
ฉันทักถามถึงเจ้าขนฟูตัวจิ๋วสีขาวปลอดที่เอาตัวมาถูไถซุกไซร้ฉันอยู่
"เจ้านี่ไม่มีชื่อเป็นทางการหรอกค่ะ ฉันเรียกมันว่าเจ้าหนูบ้าง ตัวเล็กบ้าง
มันเป็นจิ้งจอกหิมะที่พลัดฝูงมา ฉันเก็บมันได้จากในน้ำตอนที่มันตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด
พอรักษาจนหายมันก็กลับเข้าฝูงไม่ได้ซะแล้ว ก็เลยต้องเลี้ยงมันเอาไว้
สุดท้ายมันก็เชื่องจนเป็นหมาบ้านอย่างที่เห็น" ซันนี่บอกเล่าที่มาของเพื่อนตัวจิ๋ว
"งั้นขอผมตั้งชื่อให้มันได้มั๊ยครับ" ฉันถือวิสาสะเอ่ยขออย่างสุภาพด้วยเอ็นดูในความน่ารักของมัน
และซันนี่ก็แสดงให้เห็นถึงความใจกว้างของเธอด้วยการพยักหน้าตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"เฮ้! เจ้าหนู... อยากได้ชื่อไหนล่ะ มินนี่, ลัคกี้, ไวท์, รึเชลซี..." ฉันถามความเห็นของเจ้าตัวเล็ก
ซึ่งมันก็ดูจะสนใจไม่น้อย เพราะมันเริ่มหยุดถูไถและมานั่งจ้องหน้าฉันพร้อมกับเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
ฉันปรายตามองเจ้าอลาสกันฝูงใหญ่พลางใช้ความคิด ครู่หนึ่งก็นึกชื่อเหมาะ ๆ ขึ้นมาได้
จึงหันไปขอความเห็นจากซันนี่ผู้เป็นเจ้าของ
"แทงกูเป็นไงครับ แทงกูในภาษาเกาหลีหมายถึงเลขเก้า"
"ก็ดีนะคะ แปลกดี ความหมายก็ลงตัวด้วย เพราะมันเท่ากับเป็นตัวที่เก้าของฝูง"
ซันนี่แสดงความเห็นด้วยก่อนที่เธอจะลองเรียกชื่อใหม่ให้กับมันด้วยสำเนียงที่ออกจะแปร่งหูอยู่บ้าง
แต่ดูเหมือนมันก็พอใจกับชื่อใหม่ เพราะเมื่อซันนี่ลองเรียกมันแล้วออกคำสั่งอย่างง่าย ๆ
เช่น มานี่, นั่งลง, หมอบ มันก็ทำตามแต่โดยดี
ฉันที่กำลังสร้างความคุ้นเคยกับเพื่อนใหม่ด้วยการลูบหัวลูบหลังพวกมันอยู่
รู้สึกได้ถึงมิตรภาพที่พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว
อาจเพราะพวกมันรู้สึกวางใจและคิดว่าฉันเป็นเพื่อนกับเจ้านายของพวกมัน
ฉันจึงอยากให้เพื่อนซี้ของฉันผูกมิตรไว้สักหน่อย
"เจ้าพวกนี้น่ารักมากเลยหละ ซาโตะ... แกลองลูบหัวมันดูสิ"
"หึ! ไม่อะ~ อะจ๊ายยย!"
แล้วคนที่ตั้งแง่ไม่ยอมผูกมิตรก็หลุดร้องซะดังลั่นพร้อมกับเด้งตัวไปนั่งซุกอยู่ข้างตู้เหล็กริมผนังปีกไม้
ด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน ขณะที่เจ้าพวกขนฟูกรูกันเข้าสำรวจตรวจตราผู้มาใหม่แบบประชิดตัว
แต่ครู่เดียวคนที่ออกอาการหวาดผวาก็กลายเป็นบ้าจี้ส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
อย่างกระท่อนกระแท่นด้วยถูกจู่โจมจากเรียวลิ้นสีสดซึ่งกระหน่ำลงตามเนื้อตัว
ราวกับเป็นตราประทับรับรองเพื่อนใหม่
"เฮ้! ๆ ๆ สุภาพกันหน่อย" ซันนี่ปรามตำรวจบ้านของเธอ
ซึ่งก็ได้รับการเชื่อฟังเป็นอย่างดี เพราะเพียงแค่เสียงดุเบา ๆ ของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
กลับทำให้ฝูงอลาสกันยุติการกระทำทั้งหมดและหมอบลงนอนรายล้อมพวกเราอยู่ที่พื้น
เว้นก็แต่เจ้าแทงกูซึ่งถือวิสาสะขึ้นไปนั่งอยู่บนตักของ ซาโตะแถมเลียหน้าเลียตาให้ซะจนเอี่ยม
"เฮ้! ๆ ๆ พอได้แล้ว หน้าฉันจะถลอกหมดแล้วเนี่ย"
ซาโตะเอ็ดเบา ๆ กลั้วหัวเราะพลางยกเจ้าแทงกูขึ้นมาอุ้มไว้ขณะที่ลุกขึ้นมารวมกลุ่มอีกครั้ง
"ที่เคบินนี่มีพร้อมทุกอย่างที่จะทำให้พวกคุณอยู่ได้อย่างสบาย เตาผิงในห้องนั่งเล่น
จะถูกจุดในช่วงหัวค่ำ ครัวพร้อมอุปกรณ์จำเป็นอยู่ทางซ้าย ห้องน้ำพร้อมเครื่องทำน้ำอุ่น
อยู่ถัดไปทางด้านหลังติดกับบันไดทางขึ้นชั้นลอยซึ่งมีอยู่สองห้องนอน
ห้องแรกเป็นห้องส่วนตัวของฉัน ส่วนที่อยู่ถัดไปทางขวามือเป็นห้องเก่าของพ่อฉัน
เชิญพวกคุณพักในห้องนั้นได้ตามสบายเดี๋ยวฉันจะไปเปิดเครื่องปั่นไฟให้
แล้วก็จะออกไปซื้อเสบียงมาเพิ่มอีกซักหน่อย เพราะเท่าที่เห็นตลอดการเดินทางมานี่
ดูเหมือนว่าเสบียงที่ฉันเตรียมไว้คงจะอยู่ไม่ครบอาทิตย์"
ซันนี่แนะนำสถานที่ไปเรื่อยขณะพาฉันกับเพื่อนขึ้นไปส่งที่ห้องพัก
แถมท้ายด้วยการสัพยอกเรื่องความช่างกินของพวกเรา
ซึ่งฉันกับ ซาโตะก็ได้แต่แค่นหัวเราะกับส่งยิ้มแหย ๆ ตอบรับมุขของเธอแล้วพากันผลุบเข้าห้อง
ก่อนที่คุณไกด์ท้องถิ่นจะพาขบวนเจ้าขนฟูของเธอออกจากบ้านพัก
ทิ้งไว้เพียงสองผู้เฒ่าบัคกับเชส และเจ้าตัวจิ๋วแทงกู
ซึ่งถือวิสาสะตามเข้ามานั่งกระดิกหางไหว ๆ อยู่บนที่นอนตั้งแต่ตอนที่พวกฉันก้าวเข้าห้องพัก
Talk :
ตอนแรกมักจะมาไวเสมอ
ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ช่วยกันอดตาหลับขับตานอน
ซ่อมแซมให้เซิร์ฟ กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง
ทำให้อีป้าแก่ ๆ ตะครุบเซฟนิยายของตัวเองเอาไว้ได้ทัน
ขอบคุณจริง ๆ นะคะ
รักทุกคนเหมือนเดิม
+1 คนเม้นท์ คนไม่เม้นไม่รูจะ + ยังไง เพราะฉะนั้น ช่วยเม้นท์เอาไว้ด้วยสิคะจะได้เพิ่มคะแนนชื่นชมให้
...Red RhiNo...
-
กดคนแรกป่ะเนี่ย ^^
ไม่เคยทันกะเค้าซะที
มาต่อไวๆนะค่ะ
อยากอ่านแฟนซีมั่กมากกกกก
ช่างหาอ่านได้ยากกกกกโคตรๆๆเลย อิอิ
-
ตอนแรกๆมักจะมาไว..
ตอนหลังๆ พอติดงอมแงม
คนอ่านต้องมาช่วยช่วยกันแงะ+ทุบไหดอง 5555 :laugh: :laugh:
-
:really2: ลั่นล้าๆ ได้อ่านแล้ว
:L2: :L1: :L2:
-
อยากเลี้ยงหมา...
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
อ่านแล้วอยากไปอลาสก้าาาาา อยากเลี้ยงหมา อลาสกัน มาลามิวท์ด้วยค่ะ
คล้าย ๆ กับไซบีเรียเลยเนอะ อยากเลี้ยง TT
ด้วยความอยากรู้ว่าอลาสก้า มาลามิวท์เป็นไงก็เลยเซริ์ทเจอพอดีค่ะ หล่อจังเลยค่ะ
(http://www.dogfacts.org/Alaskan-Malamute-Picture.jpg)
-
มาแสดงตัว ยกมือ ขอติดตามด้วยค่า
แอบดีใจ มีสต๊อคในมือ แสดงว่า มาอัพให้บ่อยๆใช่มั๊ยคะ :กอด1:
-
ก่อนอื่น กด+ให้คุณนายก่อน ที่มาลงเรื่องสั้น ให้ได้อ่านกัน
เรื่งนี้คงหนาวตลอดเรื่องเนอะ (เพราะเหตุการณ์เกิดที่อลาสกา 555)
รอตอนต่อไป
-
ตามพี่แก้วมาติดๆครับ อิอิ o13
ท่าทางจะหนุกหนานมากอยู่ อยากเขียนแนวนี้มั่งจัง
-
:-[ชอบน้องหมามากเลยค่ะ โดยเฉพาะแทงกู
-
อ๊ะ....แล้วต่อไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
แทงกูคือจิ้งจอกสินะ แสดงว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยล่ะ
ชอบนิยายแนวแฟนตาซี แต่หาอ่านไม่ค่อยเจอ(หรือว่าเราตาไม่ดีหว่า= ="'?)
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
>>> แฟนตาซี <<<
นิยมค๊าาาาาาาาา รออ่านๆ
-
เรื่องใหม่ๆ :mc4:
เป็นแนวที่ส่วนตัวชอบด้วย
ภาพสวยมากเลยคับ o13
จะรอตอนที่สองมาต่อนะคับ
จะปิดเทอมละ ทีนี้จะได้อ่านยาวไปเลย
-
555 เกรงว่า เรื่องโดยรวม มันจะไม่ยาวนะหนู อาจจะจบเร็วก็ได้ 555
-
มานอนตักแม่รอ....
-
มาแล้วจ้า................ เพิ่งทำกับข้าวเสร็จ
แล้วก็ไปเม้าท์กับเพื่อน ๆ ในเฟซ เพลินไปหน่อย
แต่ก็มาแล้วนะคะ ทุกคน
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
- 2 -
หลังจากที่ได้หลับสบายจนเต็มตื่นฉันก็พร้อมจะเริ่มงานตามที่ตั้งใจไว้
แต่เพื่อนของฉันยังนอนอืดอยู่เนี่ยสิ
"เฮ้! ซาโตะ ลุกขึ้นได้แล้ว" ฉันร้องเรียกพลางสะกิดปลุกคู่หู ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองที่ดีมาก
"แกอยากตายรึไง!" เขาคำรามคาดโทษทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา
ลองแบบนี้เห็นทีต้องปลุกกันเป็นการพิเศษซะหน่อย
ไวเท่าความคิดนิ้วมือของฉันก็ทำงานโดยอัตโนมัติ
"อ๊ายยย!"
แล้วมันก็ได้ผล... เพราะตอนนี้คนขี้เซาเด้งตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้าฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
พร้อมกับใช้มือถูจอนผมตัวเองแก้เจ็บ ถึงจะดูโหดไปหน่อยและซาโตะไม่เต็มใจตื่นสักเท่าไหร่
แต่ก็นั่นแหละ... มันได้ผล
หลังจากตรวจเช็คอุปกรณ์และสรุปเส้นทางกับไกด์ของเราเรียบร้อย
ฉันกับแฮนดี้แคมคู่ใจ และซาโตะกับกล้องของเขา ก็พร้อมปฏิบัติหน้าที่
ซันนี่พาพวกเราขึ้นรถเลื่อนที่มีเจ้าขนฟูสี่เท้าทั้งแปดตัวให้บริการ
วันนี้เราได้รับเกียรติจากสองผู้อาวุโสมาร่วมขบวนด้วย
เพราะซันนี่เห็นว่าเส้นทางที่เราจะไปไม่ลำบากอะไรเลยถือโอกาสพาบัคกับเชส
ไปออกกำลังซะหน่อย ส่วนเจ้าแทงกูหนะเหรอ
มันเสนอหน้าขึ้นมานั่งทำหน้าระรื่นอยู่ตรงกลางระหว่างฉันและซาโตะ
ทันทีที่เราทั้งคู่ขึ้นนั่งบนรถเลื่อนแล้วหละ
ตลอดเส้นทางสำรวจที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน ฉันขอข้อมูลจากซันนี่ไปเรื่อย
พร้อมกับใช้แฮนดี้แคมเก็บทั้งภาพและเสียง ขณะที่ซาโตะคอยเก็บรายละเอียดด้วยภาพนิ่ง
ตามหน้าที่ของเขาอย่างเงียบ ๆ นั่นแหละเขาหละ...
เวลาที่ได้ทำในสิ่งที่รัก เขาจะมุ่งสมาธิอยู่กับมันจนไม่เหลือคราบคนจู้จี้ขี้บ่นขี้โวยวาย
นั่นทำให้งานของเขาไม่มีที่ติ แต่อย่าเอ็ดไปนะ...
อันที่จริงตอนที่เขามุ่งมั่นกับงานเป็นตอนที่ฉันชอบที่สุด
อย่าถามว่าทำไม... เพราะคุณเองน่าจะเดาคำตอบได้ไม่ยาก
ความตื่นตาตื่นใจกับธรรมชาติแปลกใหม่ที่ฉันเพิ่งจะมีโอกาสได้มาสัมผัสด้วยตาตัวเอง
ให้ความเพลิดเพลินจนฉันเกือบลืมเวลา
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสงสีแดงจับขอบฟ้า
"ได้เวลากลับกันแล้วหละ" ซันนี่บอกพลางลุกขึ้นปัดเศษหิมะออกจากตัว
"ขอเก็บภาพพระอาทิตย์ตกก่อนได้มั๊ย" ซาโตะขอต่อรองในทันที
และมันก็ตรงตามความต้องการของฉัน
"แต่มันอันตรายนะ เพราะอีกประเดี๋ยวพวกนักล่าก็จะออกมาหาเหยื่อกันแล้ว... นั่นยังไงล่ะ"
ซันนี่บอกเตือนพลางชี้มือไปที่พุ่มไม้เตี้ย ๆ ไร้ใบที่ทอดตัวเป็นแนวยาว
ซึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนตัวอยู่
ยังไม่ทันจะขาดคำดีฉันก็ได้เห็นฝูงสุนัขจิ้งจอกอาร์กติกกระโจนอกมาไล่ต้อนฝูงกระต่ายป่า
ที่เราเพิ่งจะเก็บภาพไปเมื่อครู่ นั่นทำให้ฉันกับซาโตะยกกล้องในมือขึ้นบันทึกภาพตามสัญชาตญาน
"เร็วเถอะ! พวกเราไม่มีเวลาแล้วนะ"
ซันนี่ร้องเตือนพลางลากแขนฉันกับซาโตะก้าวนำเด็ก ๆ ของเธอกลับไปที่รถเลื่อน แต่ทว่า...
ความน่าสะพรึงกลัวบังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาฉันทันทีที่ได้เห็น
ฝูงสัตว์สี่เท้าสีกระดำกระด่างตัดกับหิมะ
ยืนเผชิญหน้ากับเราอย่างไม่คิดจะอำพรางตัว
ดวงตาสีเหลืองนับสิบ ๆ คู่ที่จ้องเราราวกับเห็นเหยื่ออันโอชะ
แถมยังแสยะยิ้มอวดเขี้ยวคมของมันได้อย่างเจ้าเล่ห์ชวนให้ฉันขนหัวลุก
"กรรรรรร~"
เสียงขู่ในลำคอเรียกให้ฉันเบนสายตาไปมองความเคลื่อนไหวของกลุ่มเจ้าอลาสกันที่มากับเรา
ซึ่งตอนนี้ทุกตัวลุกขึ้นยืนอวดขนฟูฟ่องด้วยท่าทางเตรียมพร้อมเผชิญศึกใหญ่เต็มที่
"แบล็ควูฟ... ระวังตัวนะ" ซันนี่บอกพวกเราเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้าใกล้รถเลื่อน
เธอเคลื่อนมือไปดึงลูกซองแฝดที่เสียบอยู่ในถุงเก็บสัมภาระ
แล้วยกมันขึ้นประทับยังตำแหน่งถนัดทันที
"อย่าบอกนะว่าเธอ..."
"ฉันไม่มีทางเลือก โอกาสเดียวที่เราจะรอดคือต้องถูกจ่าฝูง
เพราะถ้าจ่าฝูงตายพวกมันจะหนี แต่ถ้าไม่..."
ซันนี่ละคำพูดไว้เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเจ้าของคำท้วงและฉันกลืนน้ำลายกันอึกใหญ่
ด้วยพอรู้ว่าจะเกิดอะไร
"ตูมมมม!"
เสียงกัมปนาทของอาวุธสังหารดังก้องพร้อมกับสะเก็ดกระสุนลูกซองแฝดที่แตกตัวออกเป็นวงกว้าง
พริบตาเจ้าหมาป่าสีดำที่อยู่แถวหน้าก็พากันล้มลงนอนจมกองเลือด
พร้อมกับเสียงครวญครางน่าเวทนา
และนั่นทำให้กลุ่มที่เหลือพากันกระโจนเข้าใส่พวกเราอย่างบ้าคลั่ง
"เวรละไง!" ซาโตะสบถเสียงดังพลางกระชับขาตั้งกล้องในมือเพื่อใช้เป็นอาวุธ แต่ฉันนี่สิ...
ยังไม่ทันที่จะได้คิดหาวิธีเอาตัวรอด ฉันก็พบว่าความตายกำลังมาเยือนอยู่ต่อหน้า
หมาป่าสีดำตัวใหญ่กระโจนเข้าใส่หมายจะขย้ำคอฉันเต็มที่
ฉันซึ่งไม่มีอาวุธอะไรได้แต่ยกมือขึ้นกันไว้
ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นริ้วทันทีที่คมเขี้ยวฝังลึกลงในแขนของฉัน และยิ่งเจ็บปวดกว่า...
เพราะตอนนี้มันกำลังออกแรงกระชากอย่างต้องการจะฉีกฉันออกเป็นชิ้น ๆ
"ตูมมมม!"
ฉันเป่าปากอย่างโล่งอกเมื่อลูกซองแฝดของซันนี่ปลิดชีพมันได้ทันก่อนที่แขนฉันจะหลุดจากข้อต่อ
แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นดีฉันก็ถูกโจมตีเข้าที่ขา
ความลื่นของพื้นหิมะช่วยอำนวยความสะดวกให้มัน ที่กำลังลากฉันออกห่างจากกลุ่มไปเรื่อย
ฉันควบคุมความกล้าใช้แฮนดี้แคมในมือฟาดเข้าใส่เบ้าตาของมัน
นั่นทำให้มันคายคมเขี้ยวออกมาได้ แต่เปล่าเลย... มันไม่ได้หนีไปไหน
แต่กลับอ้าปากกว้างหมายจะขย้ำหัวฉัน
"บึ๊ก!"
"ฉัวะ!"
"ไลท์นิ่ง! แทงกู!"
ฉันหลุดร้องอย่างตื่นเต้นกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่ทำให้หัวของฉันยังไม่หลุดจากบ่า
แน่หละฉันจำมันได้ดีเจ้าอลาสกันตัวสีขาวปลอดเพียงตัวเดียวเพิ่งจะช่วยชีวิตของฉัน
ด้วยการโฉบเข้ากระแทกเจ้าหมาป่าก่อนจะขย้ำคอหอยของมัน
โดยมีจิ้งจอกขาวอีกตัวช่วยซ้ำราวกับลูกคู่ชั้นดี ไม่นานเจ้าหมาป่าสีดำก็ถูกพิชิต
การต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อเอาชีวิตรอดกินเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ได้
แต่สำหรับฉัน... มันเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เสียงปืนยังคงดังอย่างต่อเนื่องสลับกับเสียงขู่คำรามและเสียงของการปะทะ
จนประสาทรับฟังชาไปหมดสายของตาของฉันเริ่มพร่ามัว
ฉันพยายามเตือนตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลับเมื่อรู้ตัวว่าสติของฉันใกล้จะดับวูบ
จู่ ๆ ฉันก็สัมผัสความหนาวจับขั้วหัวใจในขณะที่แสงของดวงอาทิตย์ยามอัสดงถูกบดบัง
ด้วยหมอกหนาพริบตาละอองหิมะก็ปลิวว่อนไปทั่วราวกับมีพายุลูกใหญ่กำลังถาโถมเข้าใส่พวกเรา
ฉันรวบรวมสติที่มีอยู่น้อยนิดพยายามเพ่งมองแสงสีเงินลออตาที่ปรากฏอยู่ในจัยกลางพายุหิมะ
ซึ่งเคลื่อนใกล้เข้ามา กระทั่งได้เห็นชายในอาภรณ์แปลกตา
ที่เดินเคียงคู่มากับหมีโพลาร์ขนาดมหึมา
ใบหน้างดงามราวเทพบุตรพยักเพียงเบา ๆ เจ้าหมีตัวนั้นก็เข้าไปจัดการกับพวกหมาป่าสีดำที่เหลือ
เพียงแค่ชั่วอึดใจสงครามต่างไซส์ก็ยุติ
ฉันหันกลับมามองเจ้าของใบหน้างดงามราวเทวดาอีกครั้ง
พร้อมกับคลี่ยิ้มเท่าที่ฉันพอจะทำได้ไปให้แทนคำขอบคุณ
ซึ่งเขาก็เพียงยกยิ้มบางตอบรับพร้อมกับพยักหน้าน้อย ๆ อีกครั้ง
'นี่ฉันตายแล้วงั้นเหรอ'
ฉันได้แต่ถามตัวเองขณะมองดูภูติจิ๋วเรืองแสงสีฟ้านับสิบที่มีความสูงไม่เกินฝ่ามือ
กระพือปีกใสบางสะบัดละอองสีเงินออกมาเป็นระยะ ซึ่งกำลังช่วยกันแบกฉันยกลอยขึ้นจากพื้น
ฉันรู้เพียงแต่ว่าตัวฉันถูกวางลงบนอะไรสักอย่างที่มีขนปุกปุยซึ่งค่อนข้างหยาบ
แต่ให้ความอบอุ่นมากมาย
"ท่านบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องได้รับการเยียวยา... วางใจเถิด เราจะพาท่านไปยังที่ปลอดภัย"
น้ำเสียงราบเรียบทว่าใสกังวานนั้นรื่นหูอย่างประหลาด
คน แปลกหน้าที่ดูราวกับไม่ใช่มนุษย์ยื่นมือมาวางทับเปลือกตาของฉัน
น่าแปลกที่ไอเย็นประหลาดซึ่งถูกส่งผ่านฝ่ามือบางมานั้นกลับให้ความรู้สึกผ่อนคลาย
ใช่... มันสบายมากเลยหละ มากจนกระทั่ง...
"ไปกันเถอะที" น้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวลของชายคนนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
ก่อนที่สติสัมปชัญญะของฉันจะดับวูบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk :
ไม่รู้ว่าพอจะน่าตื่นเต้นขึ้นมาบ้างรึยังหนอ.....
ไม่ใช่แนวถนัด (ได้ข่าวว่าเพิ่งจะหัดแต่งนะ มีแนวถนัดด้วยเหรอ) :pigha2:
แต่เอาเถอะ ลองอ่าน ๆ ดูเอากันเองแล้วกันนะคะ :กอด1: รวบทุกคนไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ
+1 แทนตอบเม้นท์ เดี๋ยวว่าง ๆ ค่อยมาตอบ รู้สึก ขาประจำยังมาไม่ครบนะนี่ ดูสิยังขาดใครอยู่นะ หุๆๆ
...Red RhiNo...
-
จิ้มๆๆ
ลุ้นๆ
-
มาบวกคืนค่า รออ่านต่อๆ
-
ปาดไม่ทัน ... เสียดายอ่ะ
ก่อนอื่นก็ +1 ให้คุณพี่ก่อนล่ะ
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน จะสอบแล้ว ฮ่าๆ
ยังไม่รู้ชื่อตัวเอกเลย หรือลืมอ่านไปหว่า
เริ่มจะเข้าตอนสนุกแล้วล่ะ รอต่อค่ะ ^__^
:กอด1:
-
มารออ่านเรื่องสนุก
หวังว่าคงไม่นิยมกินมาม่านะคะ :กอด1:
-
ตื่นเต้นดีอ่ะ
แต่.....ค้างอ่า.... :serius2:
:L2: :L1: :L2:
-
ปาดไม่ทัน ... เสียดายอ่ะ
ก่อนอื่นก็ +1 ให้คุณพี่ก่อนล่ะ
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน จะสอบแล้ว ฮ่าๆ
ยังไม่รู้ชื่อตัวเอกเลย หรือลืมอ่านไปหว่า
เริ่มจะเข้าตอนสนุกแล้วล่ะ รอต่อค่ะ ^__^
:กอด1:
พระเอกเราชื่อ Yoon นะคะ 555
มารออ่านเรื่องสนุก
หวังว่าคงไม่นิยมกินมาม่านะคะ :กอด1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.
มาม่งมาม่า อะไรกันคะ ไม่มี๊ไม่มีนะคะ คำนี้ถือได้ว่าหยาบคายมากนะคะ
อีป้าแก่ ๆ ไม่นิยมแจกมาม่า นะคะ ไม่ชอบคะ ยิ่งถ้าโรยหน้ามาเขียว ๆ อะฮั้นไม่รับประทานคะ
-
รอตอนต่อไป
:m4:
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
โอว....ดินแดนขาวโพลนของหิมะ หมีโพลาตัวใหญ่ น่าตื่นเต้นแล้ว....
ผู้ชายคนนั้นเค้าจะพาไปรักษา(อย่างเดียว)จริงๆ หรือเปล่าน้อ...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า...
-
ตื่นเต้นๆ อยากรู้ว่า Yoon จะเป็นไงต่อไปค่ะ
-
+1 จัดไปค่ะ ^^
มาต่อไวๆนะค่ะ
มานรู้สึก...ค้างๆอ่าค่ะ อิอิ
-
แวะมากอดเจ๊พีนัทผู้น่ารักครับ :กอด1:
เรื่องราวชวนติดตามซะแล้ว เรตเสียด้วยอ่ะ อิอิ o13
-
มาขออ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
แนวแฟนตาซีที่ชอบซะด้วยซิ...
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
-
คืนนี้ไม่มาหรอเนี่ย :sad4:
-
มาลงชื่อตามอ่านด้วยอีกคนค่าา ฝากตัวด้วยนะคะ :3123:
-
ขอโทษทุกคนนะคะที่ไม่ได้อัพให้เมื่อวาน พิมพ์ๆอยู่ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน
ตื่นมาอีกที ตี4
คืนนี้ไม่พลาดแล้วเจอกันนะคะ
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ คุณนัท :L2:
-
ขาประจำ มาแล้ว 1 555
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
Sato part:
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ฉันทักถามอีกคนที่ยังอยู่ด้วยกันทันทีที่ตั้งสติได้
"พายุหิมะ" ไกด์สาวร่างเล็กตอบกลับสั้น ๆ พร้อมกับลดปืนในมือลงพลางไล่สายตาสำรวจโดยรอบ
"นั่นฉันรู้หรอกน่า ว่าแต่ทำไมจู่ ๆ ถึงเกิดพายุขึ้นได้ล่ะ แล้วหมาป่าพวกนี้" ฉันทักถามเรื่องคาใจ
พลางมองซากหมาปาสีดำที่นอนตายเกลื่อนด้วยความสงสัย
ก็ในเมื่อครู่ก่อนมันยังถาโถมเข้าโจมตีเราอยู่
"ไม่รู้สิ จะเอาแน่อะไรกับพายุล่ะ" ซันนี่บอกพลางยักไหล่แล้วนั่งลงสำรวจหมาของเธอ
ซึ่งตอนนี้เปรอะไปด้วยเลือด และดูเหมือนทุกตัวจะได้แผลกันถ้วนหน้า
"พูดง่ายหนิ" ฉันเปรยลอย ๆ พลางส่ายหน้า
กะจะเหน็บเพิ่มสักหน่อยแต่ต้องชะงักฝีปากเอาไว้ เพราะมีบางสิ่งที่สำคัญกว่า
"ยุนล่ะ... ยุนไปไหน... ยุนนนนนนนนนนนน!"
เพื่อนคนสำคัญของฉันหายไป หายไปพร้อมกับพายุหิมะ และหมายักษ์กับหมาจิ๋วสีขาวอีก 2 ตัว
ฉันกับซันนี่ช่วยกันค้นหาไปรอบ ๆ อยู่นาน ทั้งยังส่งเสียงตะโกนเรียกทั้งคนทั้งหมา
แต่นั่นไม่ช่วยอะไร... ฟ้ายิ่งมืดเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งใจเสีย
ฉันยังคงเรียกหายุนด้วยซุ่มเสียงที่แตกพร่า สองขาเริ่มหมดแรงจะก้าวต่อ...
"ผมผิดเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ถ้าผมไม่ดื้ออยู่ต่อมันก็คงไม่เป็นแบบนี้"
"อย่าโทษตัวเองสิ เรื่องแบบนี้มันก็เหมือนอุบัติเหตุนั่นหละ ใครจะไปกะเกณฑ์ได้"
ซันนี่ปลอบใจฉันซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ที่โคนต้นไม้
พร้อมกับยื่นมือเล็กของเธอมาบีบไหล่ฉันเบา ๆ
ก่อนที่แสงจากไฟฉายของเธอจะกระทบเข้ากับวัตถุบางอย่างที่กระแทกตาฉันเข้าอย่างจัง
"เดี๋ยวนะ" ฉันบอกพลางลุกพรวดไปหาสิ่งนั้นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูให้ชัด ๆ
ในแสงไฟฉายของซันนี่ที่ก้าวตามมายืนข้าง ๆ และนั่นทำให้ฉันถึงกับทรุดไปทันที
แท๊กฮอยเออร์ที่ห้อยอยู่กับกิ่งของพุ่มไม้เตี้ย ๆ ซึ่งฉันจำได้ดีว่ามันเป็นของยุนแทบจะไม่เหลือสภาพ
หน้าปัดของมันแตกละเอียด สายโลหะของมันเปรอะไปด้วยคราบสีเข้มซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไร
"ยุน... ฉันขอโทษ ขอโทษ... ที่ทำให้แก..." ฉันได้แต่คร่ำครวญอยู่อย่างนั้น
"อย่าเพิ่งคิดในแง่ลบสิ บางทีเค้าอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้"
"จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะ คุณก็เห็นหนิ!" ความกดดันทำให้ฉันบันดาลโทสะใส่เธอ
ก่อนจะเงียบไป เมื่อรู้ว่าซันนี่คงแค่อยากจะปลอบใจฉัน
"ซาโตะ ฟังฉันนะ... ไอ้ของแค่นี้ยังสรุปไม่ได้หรอกว่าเค้าจะอยู่หรือตาย ตราบใดที่ยังไม่เห็นศพ
บางทีเค้าอาจจะวิ่งหนีไปไกลเพราะตกใจที่ถูกทำร้าย แล้วเกิดพลัดหลงกับเราช่วงที่มีพายุหิมะ
อีกอย่างการที่ไลน์นิ่งกับเจ้าตัวเล็กหายไป ฉันเชื่อว่าพวกมันก็คงตามเค้าไปนั่นแหละ
และโดยสัญชาติญานของหมา ถ้ามันแน่ใจเรื่องความปลอดภัยเมื่อไหร่ มันจะต้องกลับมาหาฝูง
ยังไงซะมันก็ต้องพาเค้ากลับมาจนได้"
คำพูดของซันนี่ทำให้ฉันเบาใจขึ้นบ้าง อย่างน้อยเธอก็พูดถูกอยู่อย่าง
ตราบใดที่ยังไม่เห็นศพยุนก็ยังไม่ตาย
พวกเราตัดสินใจกลับไปรอที่บ้านพักด้วยข้อตกลงว่า
จนถึงพรุ่งนี้ถ้าเจ้าหมานั่นยังไม่พายุนกลับมา
ซันนี่จะไปขอแรงเพื่อนบ้านออกมาช่วยทำการค้นหา
ทว่าตอนนี้... ฉันกลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้เลย
ฉันกระสับกระส่ายผุดลุกผุดนั่งอยู่นานด้วยความกังวลระคนความหวาดวิตก
จนสมองมันตื้อไปหมด กระทั่งโทรศัพท์ของฉันส่งสัญญานสายเรียกเข้า
ที่ทำเอาฉันสะดุ้งพรวด ก่อนจะเกิดอาการชาวาบ
ทันทีที่เห็นภาพของปลายสายซึ่งโชว์หราอยู่บนหน้าจอ
'เฮ้! ซาโตะ ทำไมถึงได้รับสายช้านักล่ะ... รึว่านอนกันหมดแล้ว'
"อ๋อ... เอ่อ... ยังหรอกพี่ยู" ฉันอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบคำถามของพี่ชายเพื่อนที่อยู่ปลายสาย
แล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองซะเดี๋ยวนั้น.... ฉันภาวนาขออย่าให้พี่ยูกิถามถึงยุน แต่คงไม่ทันแล้วหละ
"งั้นเรียกยุนมารับสายทีสิ พี่โทรเข้าเครื่องมันแล้วไม่มีสัญญานเลย"
นั่นปะไร ผิดจากที่ฉันคิดไว้มั๊ยล่ะ ฉันได้แต่อ้ำอึ้งด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
'ทำไมเงียบไปล่ะ ว่าไงซาโตะ เจ้ายุนอยู่ไหน' พี่ยูกิทักถามกลับมาอีกครั้ง
แต่ฉันก็ยังน้ำท่วมปากอยู่อย่างนั้น
กระทั่งเสียงคาดคั้นจากปลายสายกลายเป็นน้องสาวของฉันเอง
'พี่คะ... เกิดอะไรขึ้น พี่ยุนอยู่ไหน... ว่าไงคะพี่ชาย'
เอาสิ! เข้าคู่กันมาเลยนะ... ทั้งพี่เพื่อนน้องตัว... ก็แฟนกันหนิ ละฉันจะทำยังไงดีล่ะ...
'พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ'
นี่แหละน้องสาวฉัน มันชอบทำหน้าที่แทนแม่อยู่เรื่อย เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน
"เอ่อ... คือ..." ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้อายูมิฟัง
พนันได้เลยว่ายัยน้องตัวดีของฉันคงเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้วปล่อยให้ฉันออนแอร์ไปเรียบร้อย
ป่านนี้ทั้งพ่อแม่ไอ้ยุนและพ่อแม่ฉันคงเต้นเป็นเจ้าเข้าเลยหละ
'พ่อกับแม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ พรุ่งนี้ยูจะไปอลาสก้า ยูสัญญา...ไม่ว่ายังไง
ยูจะพายุนกลับมาให้ได้'
น้ำเสียงที่ดังขึ้นแทรกเสียงโอดครวญของผู้หลักผู้ใหญ่จากปลายสาย
ยืนยันความคิดของฉันได้เป็นอย่างดี
'พี่คะ...'
"อืม... ได้ยินละ... พี่จะนอนละนะ ไว้เจอกัน"
ฉันถือโอกาสปิดประเด็นชวนเครียดดักคำพูดของอายูมิไว้แค่นั้นแล้วกดปิดเครื่องไปทันที
แต่ถึงจะพูดไปอย่างนั้นฉันก็รู้ตัวดีว่า ตัวเองไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
ฉันตัดสินใจออกจากห้อง ด้วยหวังว่าเครื่องดื่มร้อน ๆ สักแก้วจะช่วยให้ฉันผ่อนคลาย
จากเรื่องแย่ ๆ ไปได้บ้าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk
555 เอามาส่ง ฉลองวันพฤหัสบดี สีส้มแสด 555
+1 ให้ผู้ที่คอยติดตามรับชมเหมือนเดิม จุ๊บ ๆ ๆ
ใครไม่เม้นท์ ไม่รู้จะบวกยังไงดี
กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
แง ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่มีแม้นสักเม้นท์ งอนแล้วชิส์
วันนี้งดอัพแก้งอนดีกว่า รอเม้น สัก 5 เม้นท์ 10 เม้นก่อน
ถ้าหายงอนทัน อาจจะอัพนะเจ้าคะ
-
โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอน มาแล้วๆ เม้นแรก :กอด1:
*********************
สั้นอ่า
-
แง ๆ ๆ ๆ ๆ
ไม่มีแม้นสักเม้นท์ งอนแล้วชิส์
วันนี้งดอัพแก้งอนดีกว่า รอเม้น สัก 5 เม้นท์ 10 เม้นก่อน
ถ้าหายงอนทัน อาจจะอัพนะเจ้าคะ
:กอด1: :กอด1:คุณนายหายงอนนะ แบบว่าพึ่งเข้ามาอ่านกันไงก
กะลังลุ้นอยู่อ่ะ ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไง กะลังสนุกจ้ะ
-
เติมพลังก่อนสอบอาทิตย์หน้า อิอิ
ระวังโดนรุมเฉ่งจากทางบ้านนะจ๊ะนายซาโตะ ฮ่าฮ่า
-
แหมมมม ^^'' วันนี้เพิ่งเข้ามาน่ะค่ะ
อัพเร็วจริงๆ อยากรู้จังเลยว่ายุนไปอยู่ที่ไหน
ผู้ชายที่มาช่วยยุนเป็นใคร (ซาโตะกับยุนมี Something wrong กันรึเปล่า555+)
-
:กอด1:มาเม้นท์แล้วค่ะ
o18ซาโตะโดนรุมซะแล้วทั้งพี่เพื่อนและก็น้องตัว รีบไปตามยุนกลับมาเร็วๆนะ
-
จิ้ม +1
-
เข้ามาเม้นต์ช้าไปหน่อยนะคับคุณพี่ ตอนนี้คิวทองมากตารางแน่นเอี้ยด ฮ่าๆๆ หายงอนนะคับ ^^
ลุ้นคับลุ้นว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป อยากรู้ว่ายุนหายไปไหน ซาโตะรีบไปพาตัวกลับมานะไม่งั้นถูกบรรดาพวกพ้องรุมแน่
ปล ชอบรื่องนี้นะคับ หลากแบบดี มีฉากแอ็คชั่นด้วย o13
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
Joseph part:
"นะ... น้ามมม~"
เสียงแหบพร่าที่ดังอยู่ข้างหูปลุกฉันให้ฟื้นขึ้นจากนิทรา
แล้วก็ได้รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปขณะเฝ้าไข้คนเจ็บ แถมยังซบหน้าอยู่บนเนินอกของเขา
ฉันรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงพลางสำรวจตรวจตราด้วยห่วงว่าฉันอาจจะเผลอไปทับโดนแผลของเขา
"น้ำเจ้าค่ะองค์ชาย" เสียงของบริวารตัวจิ๋วที่ช่วยกันยกจอกน้ำดื่มมาจ่อตรงหน้า
เรียกให้ฉันยื่นมือไปรับ ขณะที่บลูแฟรี่กลุ่มที่เหลือช่วยกันพยุงให้คนเจ็บลุกขึ้นนั่ง
"อ้าาา!"
"หยุดก่อนแฟรี่" ฉันรีบสั่งห้ามทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงแสดงความเจ็บปวดนั้น
พลันสายตาของฉันก็ได้เห็นโลหิตสีเข้มซึมออกจากบาดแผลที่มีผ้าผันไว้ตรงสีข้างของคนเจ็บ
"ตายจริง!" ฉันหลุดอุทานพลางลุกจากที่นั่งเพื่อเตรีมการสมานแผล แต่ทว่า...
"ขะ... ขอ... น้ำ" เจ้าของมือหนาที่รั้งข้อมือฉันอยู่เอ่ยขอเสียงพร่าพร้อมกับส่งสายตาวิงวอนมาที่ฉัน
ฉันยื่นจอกน้ำในมือไปที่ริมฝีปากแห้งผากของคนเจ็บก่อนจะค่อย ๆ เทน้ำในจอกให้
ทว่าน้ำส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกกลืนหายแต่กลับไหลรินอกมาจนหมอนชุ่ม
"คงต้องป้อนละมังท่านพี่"
"ยังไง"
ฉันหันไปทักถามน้องชายของฉันที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมา
แล้วก็ได้คำตอบที่ทำให้ฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าว
"งั้นเธอก็ช่วยสงเคราะห์เขาหน่อยละกัน" ฉันบอกพลางยื่นจอกน้ำไปให้น้องชาย
"คงไม่ได้หรอกขอรับ ในเมื่อท่านพี่พาเขามาก็เท่ากับว่าเขาเป็นคนของท่าน"
คริสตอฟเล่นลิ้นพลางยกยิ้มยั่วเย้าแถมยังคว้าเอาคนโทมารินน้ำใส่จอกให้เสร็จ
"ช่วยเขามาแล้วก็ต้องดูแลเขาให้รอดปลอดภัยด้วยสิขอรับ"
ฉันได้แต่ลอบผ่อนลมหายใจพลางส่ายหน้ากับกริยายียวนของน้องชาย
แล้วจำใจเทน้ำในจอกเข้าปาก ก่อนจะกลั้นใจส่งผ่านน้ำนั้นให้คนเจ็บด้วยตัวเอง
สัมผัสแห้งผากในคราวแรกชุ่มชื่นขึ้นทีละน้อย
ขณะที่ฉันค่อย ๆ ปล่อยน้ำให้ไหลเข้าสู่ปากของคนเจ็บด้วยการใช้ปลายลิ้นเบิกทางนิดหน่อย
"ขออีกได้มั๊ย" คำขอที่เปล่งออกมาพร้อมกับสายตาเว้าวอนทำให้ฉันไม่อาจปฏิเสธได้
ฉันจึงส่งน้ำที่เหลืออยู่อีกครึ่งจอกเข้าปากแล้วป้อนให้เขาอีกครั้ง
ดวงตาสีดำขลับที่จ้องมองมาทำให้ฉันต้องช้อนตาขึ้นมองตอบ และฉันก็ได้รู้ว่า...
มีอำนาจบางอย่างในดวงตาคู่นั้น ที่ทำให้ฉันไม่อาจจะละสายตาไปได้
ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกประหลาดซึ่งเกิดขึ้นกับร่างกาย
ในขณะที่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ที่ทำเอาหัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะ
ฉันรีบผละตัวเองออกมาทันทีที่น้ำในปากหมดก่อนจะลอบผ่อนลมหายใจ
เพื่อระบายความรู้สึกวูบวาบนั้น
'มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ' ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ
"ขอบคุณ" คนเจ็บบอกพลางระบายยิ้มบางซึ่งฉันก็เพียงพยักหน้าน้อย ๆ กลับไป
"ที่นี่ที่ไหน"
"เย็นไว้ท่านผู้เพนจร... ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่ท่านจะถามไถ่สิ่งใด
ไม่ช้าทุกคำถามของท่านจะได้รับคำตอบ
แต่ต้องหลังจากที่ท่านพี่ของเรากลับจากเฝ้าท่านแม่เสียก่อน"
คริสตอฟตัดประเด็นสนทนาของคนเจ็บแล้วเข้าเรื่องที่ควรจะบอกฉันแต่แรก
ทำให้ฉันอดที่จะตำหนิไม่ได้
"ท่านแม่เรียกหาพี่ทำไมเจ้าถึงเพิ่งบอก"
"อย่าเพิ่งกริ้วสิขอรับท่านพี่ ความจริงข้าตั้งใจจะทูลแต่แรก
แต่ติดที่คนของท่านเกิดกระหายขึ้นซะก่อน"
"ข้ออ้าง" ฉันเปรยเป็นเชิงปรามอย่างรู้อุปนิสัยของน้องชาย
ก่อนจะสาวเท้านำคริสตอฟไปเฝ้าท่านแม่ตามรับสั่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk :
เข้าสู่เรื่องแนวแฟนตาซีแล้ว
ไม่รู้จะชอบกันไหมคะ
แวะมาบอกกันบ้างเน้อ
+1 ทุกเม้นท์ เหมือนเดิม จุ๊บ ๆ ๆ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
อยากได้ยาวๆอ่ะค่ะ TT-TT
เดี๋ยวกับบ้าน 'นอก' แล้วจาไม่ได้อ่านง่า แง แง
แฟนซีที่รอคอยเชียวนะ สะอึก
-
o18ชอบวิธีป้อนน้ำคนป่วยอ่ะค่ะ
-
เหอะๆ รู้สึกชอบท่านคริสตอฟ :o8:
เริ่มสนุกแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
ปล. ตอนแรกๆมั่นใจมากว่าโจเซฟต้องเป็นรุกแต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ ใครจะรับใครจะรุกเนี่ย ตามต่อไป
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-5-
---Frozentear: 18 Apr. 2010---
Yoo part II:
ฉันนั่งอ่านทวนข้อความในสมุดบันทึก หนึ่งในสัมภาระที่ติดมากับกระเป๋าสะพาย
ซึ่งฉันพกติดตัวในวันนั้นฉันจดบันทึกสิ่งต่าง ๆ ที่ได้ผ่านตาขณะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
ดินแดนในม่านหมอกที่ปกคลุมด้วยหิมะ...
ทุกสิ่งในโฟรเซนเทียดูตื่นตาตื่นใจไปหมด
ฉันได้พบเห็นสิ่งต่าง ๆ มากมายซึ่งไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีอยู่จริง
ผู้คนที่นี่สามารถสื่อสารได้แทบจะทุกภาษา พวกเขาเรียนรู้โลกภายนอกผ่านตัวหนังสือ
แทบจะทุกสถานที่สำคัญมีห้องสมุดขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุงานเขียนประเภทต่าง ๆ
จากทุกมุมโลกไว้มากมาย พวกเขามีการสื่อสารแบบไร้สายที่ไม่ต้องพึ่งเทคโนโลยีใด ๆ
ด้วยเวทย์มนต์ที่เสกลงบนอ่างน้ำใบใหญ่
คุณก็สามารถสื่อสารกับใครก็ได้ครบทั้งภาพและเสียง
แต่นั่นหมายถึงคุณต้องร่ายมนต์เป็นนะ
บลูแฟรี่เป็นชนชั้นแรงงานอันดับสอง
ส่วนอันดับหนึ่งหรืออันที่จริงคือระดับต่ำสุดเป็นพวกเยลติ
ส่วนชนชั้นกลางของที่นี่คือเอลฟ์
เอลฟ์เป็นชนชั้นขุนนางที่มีอิทธิพลมากที่สุด
แบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่คือนักรบและนักปราชญ์
แยกตามความเชี่ยวชาญของแต่ละบุคคล
แต่สังคมที่นี่ไม่ได้เป็นอย่างภายนอก พวกเขาอยู่อย่างสันติ
ทั้งนักรบและนักปราชญ์ไม่ได้แก่งแย่งชิงดีกันเหมือนอย่างขุนนางหรือนักการเมือง
อันที่จริงพวกเขารักความรื่นรมย์มากเชียวหละ
เพราะไม่ว่าจะเป็นเอลฟ์, แฟรี่ หรือเยลติ ว่างเป็นเมื่อไหร่
พวกเขามักจะร้องรำทำเพลงกันได้ตลอด
ชนชั้นสูงของที่นี่มีอยู่กลุ่มเดียวนั่นคือชนชั้นกษัตริย์ซึ่งเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้
สืบต่อกันมาช้านาน ในยุคที่ฉันอยู่นี่คือยุคของพระนางสเตฟานี่
ผู้สืบทอดตำแหน่งราชินีหิมะ
ตามจารึกบอกไว้ว่าบรรพบุรุษของพระนางสืบเชื้อสายมาจากเทพอพอลโล
ซึ่งฉันเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่ามันเป็นจริงตามนั้น
ฉันพับสมุดเล่มเล็กที่อยู่ในมือเก็บเข้ากระเป๋าสะพายก่อนปรายตามองเจ้าแทงกู
ซึ่งดูสนิทสนมกันดีกับเพื่อนใหม่ของมัน เจ้าที หมีโพลาร์เพศเมียตัวใหญ่
เจ้าทีใจดียอมให้เจ้าแทงกูกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังแล้วออกวิ่งเหยาะ ๆ ไปรอบ ๆ อุทยาน
เจ้าแทงกูก็แสนจะก๋ากั่น มันลุกขึ้นยืนท้าความหวาดเสียวอย่างไม่กลัวว่าจะพลัดตกลงมา
แต่แล้วมันก็พลาดท่าตกลงไปในสระซึ่งเป็นฐานของน้ำพุเข้าจนได้
มันตีขาตะเกียกตะกายเอาตัวรอด ส่วนฉันก็กระโดดลงจากราวระเบียงวิ่งเข้าไปหา
ออกจะแปลกใจอยู่สักหน่อยที่เจ้าทีไม่คาบมันขึ้นมาทั้งที่อยู่ใกล้ ๆ
แต่เมื่อเห็นมันทรงตัวได้ฉันถึงนึกได้ว่าน้ำในสระตื้นนิดเดียว
และนั่นทำให้ฉันอดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้
แล้วเจ้าแทงกูตัวแสบก็กระโดดขึ้นจากสระมาเอาคืนฉัน
ด้วยการสะบัดขนที่เปียกชุ่มของมันจนน้ำที่เกาะอยู่ตามตัวกระจายเป็นวงกว้าง
ฉันยกแขนเสื้อขึ้นซับน้ำบนใบหน้าก่อนจะถลึงตาคาดโทษใส่
เจ้าแทงกูเดินหูตกหางลู่ไปนั่งแอบอยู่ข้างบั้นท้ายขนาดมหึมาของเจ้าทีก่อนจะโผล่หน้ามามองฉัน
พลางส่งสายตาออดอ้อนอย่างสำนึกผิด นั่นทำให้ฉันยิ้มออกมาได้
ฉันส่ายหน้าอย่างเซ็ง ๆ เมื่อเจ้าแทงกูค่อย ๆ ย่องมาถูไถตัวกับกางเกงของฉัน
ให้มันได้อย่างนี้สิ... ตอนนี้ฉันเปียกไปทั้งตัว ฉันคงต้องกลับห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ฉันยังไม่เห็นเจ้าไลท์นิ่งเลย
ฉันปีนขึ้นไปยืนบนระเบียงพลางกวาดสายตามองหามันทั่วอุทยาน
ก่อนจะเลิกล้มความตั้งใจเมื่อคิดได้ว่าบางทีมันอาจจะหลบมุมไปนอนพักหนีความรำคาญ
จากเจ้าแทงกูก็เป็นได้ ฉันจึงกระโดดลงจากระเบียงกลับไปยืนที่พื้น
แล้วมุ่งหน้ากลับห้องพักตามความตั้งใจแรก
ฉันไล่สำรวจรอยแผลเป็นที่มีอยู่ทั่วตัวผ่านเงาสะท้อนของตัวเองที่ฉายอยู่บนกระจกบานใหญ่
ในห้องพัก ผ่านมาจนถึงวันนี้ก็ร่วมสองเดือนกว่า
ฉันใช้เวลาในการรักษาตัวอยู่พักใหญ่กว่าจะลุกขึ้นมาเดินเหินได้
อันที่จริงบาดแผลจากคมเขี้ยวของเจ้าหมาป่าสีดำแม้จะฉกรรจ์
และทิ้งรอยแผลเป็นขนาดใหญ่เอาไว้
แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ฉันบาดเจ็บสาหัส
ร่องรอยเล็ก ๆ เหล่านี้ต่างหากที่ทำให้ฉันเฉียดตาย มันคืออะไรหนะเหรอ...
ก็ร่องรอยของกระสุนลูกซองแฝดที่ซันนี่ยิงมาเพื่อปลิดชีพเจ้าหมาป่าสีดำที่จู่โจมฉันในขณะนั้นไง
แต่ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ เพราะฉันรู้ดีว่าที่เธอทำลงไปก็ด้วยเจตนาที่จะช่วยฉัน
แม้ว่าผลของมันเกือบจะทำให้ฉันถึงฆาตก็เถอะ
ที่สำคัญ... ฉันต้องขอบคุณซันนี่ที่ช่วยยืดชีวิตให้ฉันจนได้พบกับคนสำคัญที่สุดในชีวิต...
เจ้าชายโจเซฟ รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งโฟรเซนเทีย และยิ่งไปกว่านั้น...
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ฉันได้รู้จักกับความรัก คุณเข้าใจถูกต้องแล้วหละ...
ฉันตกหลุมรักโจเซฟ... มันเริ่มตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าของเขา
ฉัน... คนที่ใกล้ตายเต็มที กลับรอดชีวิตมาได้ด้วยความช่วยเหลือของโจเซฟ
ทั้งยังคอยดูแลอาการของฉันไม่ห่าง ฉันยังจดจำครั้งแรกที่เราสัมผัสริมฝีปากกันได้
ริมฝีปากบางแฝงไอเย็นประหลาดที่ช่วยดับกระหายให้กับฉัน
พร้อมกับส่งผ่านความชุ่มฉ่ำสู่ลำคอแห้งผาก
ดวงตาสีอ่อนที่ทอดมองมานั้นช่างอ่อนโยนจนฉันต้องอ้อนขอน้ำดื่มจากริมฝีปากของโจเซฟอีกรอบ
และกลายเป็นการป้อนน้ำป้อนยาระหว่างเรานานกว่าสามสัปดาห์
กระทั่งคืนนั้น...
"อาการของท่านก็ดูจะทุเลาลงมากแล้ว จะไม่ลองลุกขึ้นมารับยารับน้ำด้วยตัวเองดูหรือ"
ฉันช้อนตาขึ้นมองเจ้าของคำถามที่ทำให้ฉันรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก
มันเหมือนถูกหมัดฮุกเข้าไปเต็ม ๆ
"ท่านคงเบื่อที่จะดูแลเราแล้วสินะ" ฉันอดที่จะตัดพ้อไม่ได้
"หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เรายังยินดีจะดูแลท่าน... จนกว่าท่านจะหายเป็นปรกติ"
น้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวลกับรอยยิ้มบางที่ฉันแสนจะหลงใหล
กลับเหมือนคมมีดที่กรีดลงบนใจฉัน
"ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่อยากหายแล้วหละ
เพราะถ้าเราหายดีเมื่อไหร่ ท่านก็คงจะไม่มาเหลียวแลเราอีก"
ฉันพูดไปอย่างนั้นก็เพราะรู้สึกน้อยใจ เมื่อคิดว่าตัวเองช่างไร้ความหมายในสายตาของคนตรงหน้า
โดยไม่ทันได้สำนึกว่าจะทำให้เขาผู้มีพระคุณของฉันไม่พอใจ
"ท่านลุกขึ้นมารับยารับน้ำแล้วพักผ่อนเสียเถิด เราเองก็ต้องขอตัวไปพักผ่อนเช่นกัน"
น้ำเสียงราบเรียบนั้นทำให้ฉันชาวาบไปทั้งตัว เขาคงจะเกลียดฉันแล้วสินะ
"ได้โปรด... อย่าเพิ่งไป" ฉันร้องขอพลางรั้งข้อมือบางไว้
โจเซฟเพียงแต่หันมามองหน้าฉันแทนคำถาม
"ช่วยป้อนยาป้อนน้ำให้เราเป็นครั้งสุดท้ายได้มั๊ยโจเซฟ"
ฉันร้องขอไปอย่างนั้นด้วยไม่รู้ว่าจะหยิบยกข้ออ้างอะไรเพื่อใช้เหนี่ยวรั้งเอาไว้
โจเซฟมองหน้าฉันอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งฉันเองก็พยายามใช้สายตาอ้อนวอนเต็มที่
ฉันกระตุกยิ้มทันทีที่เห็นมือบางคว้าถ้วยยาส่งเข้าปาก ก่อนจะพริ้มตารับสัมผัสที่แสนโหยหา
ซึ่งมาพร้อมกับรสฝาดเฝื่อนของยาถ้วยนั้น...
ฉันเปิดตาขึ้นมองใบหน้าหวานที่เพิ่งจะละสัมผัสออกจากริมฝีปากของฉันอย่างแสนเสียดาย
'ครั้งสุดท้ายจริง ๆ แล้วสินะ' ฉันบอกตัวเองขณะที่ใบหน้างดงามโน้มลงมาอีกครั้ง
พลางจ้องมองเจ้าของสัมผัสนุ่มนวลที่เพิ่งจะจรดริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากของฉัน
อย่างไม่วางตา
กระทั่งน้ำดื่มที่ชุ่มคอราวน้ำทิพย์ซึ่งถูกส่งผ่านมาช่วยชะล้างความขื่นของยาในปากของฉันหมดลง
'ไม่... ต้องไม่ใช่แบบนี้' ความคิดชั่วแล่นพลักดันฉันให้ทำในสิ่งที่ใจต้องการ
ฉันยกมือข้างที่ใช้การได้ขึ้นกดท้ายทอยของโจเซฟไว้ และนั่นทำให้เขาตกใจไม่น้อย
ดวงตาสีอ่อนฉายแววขุ่นจ้องกลับมา
ขณะที่ใบหน้างดงามพยายามละออกจากการกระทำจาบจ้วงของฉัน
มือบางกระหน่ำลงทุบตีเป็นพัลวันจนฉันต้องออกแรงรั้งร่างของโจเซฟให้ขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยกัน
โดยที่ตัวฉันพลิกตัวขึ้นคร่อมทับไว้
"ฮึก!"
ฉันจำต้องละริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดาย
เมื่อโจเซฟแสดงอาการชี้ชัดว่าเขากำลังต้องการอากาศ
สายตาหวาดวิตกที่จ้องมองมาทำให้ฉันรู้สึกผิดเต็มประตู
แต่ฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยโจเซฟให้เป็นอิสระ
"เหตุใดท่านจึงกระทำหยามเกียรติเราเยี่ยงนี้"
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินน้ำเสียงแสดงอารมณ์ของโจเซฟ
ซึ่งมาพร้อมกับหยาดน้ำใสที่เอ่อขึ้นในดวงตาสีอ่อน
ซึ่งเปล่งประกายดุจดวงดาวคู่นั้น และมันทำให้ฉันใจอ่อนยวบ
"ฉันขอโทษ" ฉันบอกพลางขยับตัวลงจากเรือนร่างบอบบางนั้น
แต่ทันทีที่โจเซฟขยับจะก้าวลงจากเตียง
ฉันก็รวบคว้าเอวบางไว้
"ช่วยฟังสิ่งที่ฉันจะพูดสักนิดได้มั๊ย" ฉันร้องขอคนในอ้อมแขน
ซึ่งกำลังดิ้นรนเอาตัวเองออกจากการกอดรัด
ฉันจึงออกแรงรั้งโจเซฟขึ้นมานั่งบนตักและสวมกอดเขาจากด้านหลัง
พร้อมกับเลื่อนมือไปรวบมือบางเอาไว้
"ฉันขอโทษที่ล่วงเกินให้ท่านเสียหาย
ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียน้ำตา
ขอโทษที่ทำให้เสียความรู้สึก
ขอโทษที่ฉันไม่สามารถห้ามความต้องการของตัวเองได้
ขอโทษที่....
ยุนรักโจเซฟหมดหัวใจ"
ร่างบางในอ้อมแขนของฉันหยุดดิ้นรน
ใบหน้างดงามหันกลับมามองฉันช้า ๆ ฉันจึงปล่อยให้โจเซฟเป็นอิสระ
ดวงตาสีอ่อนจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันเพื่อขอคำยืนยัน
และฉันก็พยักหน้ารับรองคำพูดของตัวเอง
"ยุน~"
น้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยชื่อของฉันทำให้ฉันอดจะกังวลไม่ได้ ฉันกลัวใจเหลือเกินว่าจะถูกปฏิเสธ
ฉันรู้ตัวดีว่าฉันมันก็แค่คนธรรมดาที่อาจเอื้อมไขว่คว้าเจ้าชายผู้สูงศักดิ์...
แต่ถึงตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเสี่ยง
"ยุนรักโจเซฟ รักตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นในวันนั้น โจเซฟจะเชื่อยุนได้มั๊ย"
ฉันเลื่อนมือขึ้นประคองใบหน้างามนั้นไว้ก่อนบอกย้ำความในใจที่ฉันมีต่อคนตรงหน้า
"ได้โปรดเชื่อเถอะว่า ยุนคนนี้รักโจเซฟด้วยใจจริง
แต่ถ้าโจเซฟไม่ได้รู้สึกตรงกัน... ก็ปฏิเสธยุนซะตอนนี้"
ฉันโน้มหน้าเข้าหาใบหน้างามที่แสนหลงใหลนั้น
ก่อนแนบริมฝีปากของฉันลงบนริมฝีปากบาง
โจเซฟไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสของฉัน นั่นคือคำตอบของเขา
คำตอบที่สื่อได้ว่าเราทั้งคู่มีใจตรงกัน
มือบางที่เคลื่อนมาโอบรอบคอของฉันคือเครื่องยืนยันความคิดของฉันได้เป็นอย่างดี
ฉันส่งผ่านทุกความรู้สึกที่มีต่อเขาผ่านภาษากายซึ่งก็ได้รับการตอบสนองเช่นเดียวกัน
แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองของมัน...
ตลอดเวลาเดือนเศษที่ฉันกับโจเซฟเปลี่ยนสถานะมาเป็นคู่รัก มันคือช่วงเวลาแห่งความสุข
เราทั้งคู่เรียนรู้ซึ่งกันและกันผ่านการพูดคุยได้อย่างไม่รู้เบื่อ
โจเซฟตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของที่ฉันพกติดตัวมา
เขาให้ความสนใจกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ฉันเล่าให้ฟัง
ทั้งเรื่องผู้คน, สถานที่, เทคโนโลยี ไปจนถึงเรื่องชวนหัว
แต่ฉันกลับคิดว่าโลกที่เธอคุ้นเคยอยู่นี้น่าทึ่งกว่าโลกของฉันเป็นไหน ๆ
"ยุน~"
เสียงรื่นหูเรียกรอยยิ้มของฉันได้ในทันที
ฉันยื่นมือไปรวบเอวบางแล้วรั้งร่างที่ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า
เข้ามาไว้ในอ้อมกอด
"วันนี้โจเซฟของผมน่ารักป็นพิเศษเลยนะ" ฉันเอ่ยชมโจเซฟที่แต่งตัวมาซะเต็มยศ
โจเซฟก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าสีเรื่อเอาไว้ ใบหน้างดงามที่ประดับด้วยรอยยิ้มเอียงอาย
ทำให้ฉันอดใจไม่ได้จนต้องฝังจมูกลงซุกไซร้ซอกคอขาว
"ไม่ใช่ตอนนี้... " เสียงหวานสั่นพร่าท้วงออกมาเบา ๆ
"อีกตั้งนานกว่างานเลี้ยงจะเริ่มหนิ ตอนนี้เถอะนะ... สัญญาว่าจะไม่ทิ้งร่องรอย"
ฉันเว้าวอนพลางสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อที่ทำจากผ้าบางเบาที่ปกปิดสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่
ขณะที่มืออีกข้างลูบไล้ยอดอกที่นูนเด่นดันขึ้นมาจนแทบจะทะลุเสื้อ (แบบนี้ใครจะไปอดใจไหว)
ถูกรุกเร้าอยู่ไม่นานที่รักของฉันก็โอนอ่อนผ่อนตามจนได้
(อย่าว่ากันเลยนะ... ลองมีแฟนน่ารักขนาดนี้ ใครบ้างล่ะที่จะไม่เป็นอย่างฉัน)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk :
แล้วก็อย่าว่าค้างกันนะคะ
นิทานเด็ก อายุ 15 ขึ้นไป นะจ๊ะ
เหมือนดูหนังของวอลดิสนี่ย์แหละน่า 555
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
ยุนเป็น รุก?
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
หุ หุ คิดเหมือนรีบนเลยยย...ยุนเป็นรุก?????
เมืองที่แสนสงบ...จะมีคลื่นใต้น้ำไหมน้า.....
ยุนยังมีชีวิตในอีกโลกหนึ่งให้คำนึงถึง....ทั้งคู่จะรักและอยู่ร่วมกันแบบไหน
รอตามต่อไปค่ะ.....
ตอนแรก ๆ เนี่ยหวานนะคะคุณนัท ได้ข่าวไม่ชอบมาม่า คงไม่มาปรุงสำเร็จ
ให้คนอ่านทานหรอกนะคะ :กอด1:
กด + ให้กำลังใจจ้า...
-
หมายความว่าตอนหน้าจะไม่มีNC หรอคะ ม่ายย ม่ายยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย :o12:
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-6-
Yuki part:
กว่าสองเดือนที่ฉันทุ่มเทกำลังในการค้นหายุนจนเรียกได้ว่าแทบจะพลิกแผ่นดินของอลาสก้า
ทีมค้นหาที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดของอเมริกาถูกจ้างมาทีมแล้วทีมเล่า แต่ทั้งหมดก็คว้าน้ำเหลว
วันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันบั่นทอนกำลังใจของฉันไปทีละน้อย จนฉันอ่อนล้าและสิ้นหวังเต็มที
"ทีมค้นหาชุดใหม่จะมาถึงในห้านาที"
"ขอบใจนะเซกิ"
ฉันขอบคุณเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่สถานทูตที่คอยให้ความช่วยเหลือฉันมาตั้งแต่ต้น
ฉันไม่ได้ติดต่อกับเซกิอีกเลยนับตั้งแต่จบมัธยมปลาย เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้น
แต่พวกเราไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่ ด้วยเหตุที่ฉันอยู่กลุ่มเด็กเรียน ส่วนเขาเป็นเด็กกิจกรรม
แต่ทันทีที่เจ้าตัวรู้เรื่องการหายตัวไปของยุน เซกิก็ขออาสารับหน้าที่เป็นคนประสานงานให้
ความจริงเซกิสนิทกับยุนมากกว่าฉัน เพราะเคยอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์มาด้วยกันร่วมสองปี
ทีแรกฉันออกจะตะขิดตะขวงใจอยู่สักหน่อย แต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันจึงได้รู้ซึ้งถึงคำว่าเพื่อนแท้
ฉันยังจำคำพูดของเซกิได้ขึ้นใจ
สามสัปดาห์ก่อน ทีมค้นหาชุดเก่าพบศพนักท่องเที่ยวติดอยู่ในปล่องภูเขาไฟ
เล่นเอาพวกเราใจหายใจคว่ำกันพักใหญ่ ตอนนั้นเซกิคอยปลอบใจฉันไม่ให้ตีตนไปก่อนไข้
เมื่อเห็นว่าฉันปั้นหน้าอมทุกข์อยู่ครึ่งค่อนวันทั้งที่ยังไม่ทันได้เห็นศพ
กระทั่งได้รับแจ้งว่าศพนั้นเป็นเพศหญิง ฉันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"เห็นมั๊ยยูกิ ฉันบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งด่วนสรุป" เซกิคลี่ยิ้มบอกฉันด้วยท่าทางดีอกดีใจ
"ขอบใจนะเซกิ ขอบใจที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด ขอบใจสำหรับความห่วงใยที่มีให้กับยุน"
ฉันบอกขอบคุณเซกิทั้งน้ำตา
"คิดมากน่า... เจ้ายุนมันก็เป็นน้องฉันเหมือนกันนะ แล้วยูกิเองก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันมา
ตั้งแต่ไฮสคูล แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะทำเพื่อเพื่อนไม่ได้ล่ะ"
คำพูดของเซกิทำให้ฉันหวนคิดถึงชีวิตมัธยม ไม่แปลกใจเลยที่เซกิเป็นคนป๊อบในสมัยนั้น
ฉันว่าคงเป็นเพราะมิตรภาพที่เซกอพร้อมแจกได้อย่างเหลือเฟือ ซึ่งทำให้เขาเป็นคนมีเพื่อนมาก
ผิดกับฉัน... ที่วัน ๆ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนทำให้มีเพื่อนสนิทอยู่เพียงไม่กี่คน
หรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้...
เพราะเพื่อนที่ฉันเคยคิดว่าสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมซึ่งเจอกันในงานเลี้ยงรุ่นก็ไม่ต่างกับคนแปลกหน้า
"คิดอะไรอยู่คะ"
น้ำเสียงติดจะเรียบเฉยทว่านุ่มนวลดึงฉันจากห้วงความคิดสู่โลกปัจจุบัน
"คิดเรื่องเก่า ๆ หนะ" ฉันตอบคำพลางคลี่ยิ้มบางให้คนรักซึ่งก้าวมานั่งลงข้างฉันที่โซฟา
"พี่ยูกิคิดมากอีกแล้วใช่มั๊ยคะ"
"เปล่าค่ะ พี่แค่คิดถึงเรื่องสมัยมัธยมหนะ" ฉันบอกอายูมิไปตามตรง
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อสักเท่าไหร่
"พี่ยูกิไปช่วยฉันกับพี่ซันนี่เตรียมมื้อค่ำหน่อยสิคะ ฉันอยากทานสลัดฝีมือพี่"
น้ำเสียงอ่อนหวานกับอาการออดอ้อนที่อายูมิไม่ค่อยจะได้แสดงออกให้คนอื่นเห็นสักเท่าไหร่
ทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้ อายูมิของฉันน่ารักเสมอ...
เธอมักจะหลีกเลี่ยงคำพูดที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ
"งั้นขอค่าจ้างก่อนละกันนะคะ" ฉันยกยิ้มบอกพลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปสบตาคู่ใส
อายูมิคลี่ยิ้มเอียงอายก่อนโน้มหน้าลงแตะสัมผัสริมฝีปากกับฉันเบา ๆ
แล้วมีเหรอที่ฉันจะยอมให้เธอละริมฝีปากออกไปง่าย ๆ ฉันยกมือขึ้นยึดคางมนเอาไว้
พร้อมกับบดริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่ม ก่อนส่งลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานที่ซ่อนอยู่ภายใน
"ทีมค้นหา... มา... แล้ว..."
เสีงกระท่อนกระแท่นของคนที่เพิ่งจะพรวดพราดเข้ามาจนเราต้องผละออกจากกัน
พร้อมกับจิกตาคมเข้าใส่
ทำให้ซาโตะได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ กลับมาก่อนจะเลี่ยงกลับออกไป
"พี่ยูกิอะ ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อ" น้ำเสียงตัดพ้อที่มาพร้อมฝ่ามือเรียว
ซึ่งฟาดลงบนต้นแขนของฉัน เรียกอารมณ์ขันของฉันได้ทันที
"ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะคะ" อายูมิกระเง้ากระงอดพลางจิกตาขุ่นใส่ฉัน
ก่อนจะลุกหนีกันไปซะดื้อ ๆ
ฉันหัวเราะตามหลังคุณแฟนแสนงอนอย่างรู้ทันกับการกระทำของอายูมิ
ที่ทำทีเป็นงอนตุ๊บป่องออกไป
ทั้งที่จริง ๆ แล้วเธอแค่อายที่เผลอโชว์ฉากสวีทของเราอวดสายตาพี่ชาย
แต่ฉันก็ต้องตามไปง้อเธออยู่ดี
(รักจะมีแฟนเด็กกว่าก็ต้องรู้จักหัดทำตัวง๊องแง๊งเอาไว้บ้าง)
"โฮ่งง ๆ ๆ!!"
ฉันชะงักฝีเท้าทันทีที่เห็นกลุ่มเจ้าขนปุยสี่เท้าเพื่อนร่วมชายคาพากันส่งเสียงจนก้องไปทั้งเคบิน
ก่อนที่ซาโตะจะเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งและก้าวนำเซกิกับทีมค้นหาชาวอเมริกันสี่นายเข้ามาด้านใน
"เฮ้!" ฉันหลุดร้องเมื่อฝูงอลาสกันกรูเข้าใส่กลุ่มคนหน้าประตู แต่เปล่าเลย... มันไม่ได้โจมตีใคร
ฝูงอลาสกันพากันวิ่งผ่านประตูออกไปสู่ลานโล่งด้านนอก
"ซันนี่!"
ซาโตะตะโกนเรียกเจ้าของสุนัขก่อนจะวิ่งตามฝูงเจ้าอลาสกันออกไป
โดยมีซันนี่กับกลุ่มคนที่หน้าประตูวิ่งตามไปติด ๆ
ฉันหันไปสบตากับอายูมิครู่เดียวเราทั้งคู่ก็ตามออกไป
"ไลท์นิ่ง!" เสียงเหลมเล็กของซันนี่ดังก้องแข่งกับเสียงเห่าขรมของพวกเจ้าขนปุย
ก่อนที่เจ้าของสุนัขร่างเล็กจะถลาเข้าไปสวมกอดเจ้าขนปุยสีขาวตัวใหญ่
"หรือว่า..." คำพูดของอายูมิสะกิดใจฉันได้ในทันที
ฉันคว้ามือเรียวของคนที่เป็นทุกกำลังใจ
แล้วพาเธอวิ่งไปหาซันนี่ก่อนทักถามในสิ่งที่สงสัย
"ตัวนี้ใช่มั๊ย"
"อืม..." ซันนี่ส่งเสียงตอบรับทั้งน้ำตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหน
"เธอบอกให้มันพาเราไปหายุนได้มั๊ย" ฉันทักถามอย่างร้อนใจ
"ใจเย็นสิพี่ยูกิ มันวิ่งมาตั้งไกลจะไม่ให้มันพักเหนื่อยซะหน่อยรึไง"
คำค้านของซาโตะทำให้ฉันต้องยอมจำนนอย่างจนคำพูด อายูมิบีบมือฉันเบา ๆ
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้
"อืม... พรุ่งนี้ก็ได้" ฉันบอกพลางระบายยิ้มบางด้วยหัวใจที่พองโตอย่างมีความหวังว่า
อีกไม่นานฉันจะได้พบยุน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เออเนอะ ทำไมถามหา NC กันละคะ
คนเขียนใส ๆ อายุไม่มาก
ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
NC คืออะไรรึคะ 555 +1 จัดไปทุกเม้นท์ค่ะ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
ไลท์นิ่งกลับมาได้แล้วอย่างงี้พวกยูกิก็ไปตามยุนกลับมาได้สิคะ
o18แล้วคิดว่ายุนยังอยากจะกลับมาอีกหรอคะ
แล้วถ้ายุนกลับมาโจเซฟจะเป็นยังไง :serius2:ไม่อยากคิดเลยค่ะ
-
คร่า คุณพี่ ใสๆ แบ๊วๆ คร่าาาาา :fcuk:
-
ใช้คำแทนตัวว่าฉัน ทำให้นึกว่าตัวละครเป็นผู้หญิงทุกทีเลยอะ
รอตอนต่อนะค๊าบบบ :กอด1:
-
อ่าา
ถ้ายุนกลับมาแล้วโจเซฟล่ะ :z3:
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
ว๊ากกกกกกกกกกก ป้าเปลี่ยนแนว แต่มันอยู่นะ
-
:a5: ยังเดาเรื่องนี้ไม่ออกเลยว่าจะเป็นแบบไหน ใครจะคู่กับยุน
-
พี่ยูกิมีความหวังแล้ว....ก็รู้สึกดีตามไปด้วย
ถ้ายุนกลับมาแล้ว...โจเซฟจะทำยังไงอ่ะ ...
ตามมาอยู่ด้วยซิเนอะ...ได้ไหมอ่ะคุณนัท สงสารรรร :monkeysad:
รอตามต่อจ้า....
:L2: คุณนัท :L1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เพราะเว็บบอร์ดเข้าไม่ได้ TT
ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว ฮ่าๆ
ถ้ายุนกลับมาแล้วโจเซฟล่ะ?? < มันคงเป็นคำถามยอดฮิตนะตอนนี้สินะ = =''
นั้นสินะ ไอ้เราเองก็อยากรู้...มาต่อเร็วๆนะฮับ :call:
-
เข้ามาดัน+เตือนคนเขียน ป้าคะยังมีเรื่องนี้อยู่นะ มาอัพซะบ้างสิ :o12:
-
555 ค่ำจะอัพให้นะคะ
-
:z2: :z2: ดิ้นรอ :z2: :z2:
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
7
Joseph part II:
รับสั่งของท่านแม่ที่ตรัสขึ้นระหว่างมื้ออาหารกลางงานฉลองวันเกิดของฉันยังคงก้องอยู่ในโสต
ฉันผู้ซึ่งไม่อาจข่มตาลงได้ ยันกายขึ้นจากแผ่นอกกว้างก่อนทอดสายตาจับจ้องใบหน้า
ของคนข้างกายผู้เป็นเจ้าของฉันทั้งร่างกายและหัวใจ
ฉันใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสบนแก้มใสไปจนจรดริมฝีปากสีสด
ที่มักฉกฉวยเอาอากาศไปจากฉันและมอบสัมผัสหอมหวานจรุงใจเป็นสิ่งตอบแทน
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"
เจ้าของดวงตาสีนิลทักถามพลางจ้องมองมาที่ฉัน
แววตาอ่อนโยนที่ทอดมานั้นเปี่ยมไปด้วยความสเน่หา
มือเรียวแกร่งช้อนตัวฉันขึ้นนั่งคร่อมบนหน้าตักของเขา
ก่อนจะลากไล้สัมผัสลงบนผิวกายของฉันซึ่งปราศจากอาภรณ์ใด
ฉันจ้องตอบนัยน์ตาคู่ใสที่ระริกไหวไปด้วยแรงปราถนาด้วยแววตาดุจเดียวกัน
ยุนยกมือทั้งสองข้างขึ้นรอ ก่อนจะประสานมือของเขากับมือของฉันที่วางทาบลงไป
เขานำพาฉันไปตามท่วงทำนองที่แสนรื่นรมย์
ประหนึ่งร่ายรำอยู่ท่ามกลางคีตที่ขับกล่อมในอุทยานแห่งเทพ
ความรู้สึกอิ่มเอิบแผ่ไปทั่วทุกอณูกายของฉันขณะที่ร่างกายของเราเริงระบำเข้ากันเป็นจังหวะ
ยุนพาฉันล่องลอยไปยังดินแดนอัศจรรย์อันแสนสุขซึ่งสร้างความปีติแก่เราทั้งคู่
เราเปล่งเสียงกังวานขึ้นสอดรับกัน
ก่อนที่กายอ่อนล้าของฉันจะทอดลงพักพิงในอ้อมอกอุ่นของเขา
"ลืมเรื่องนั้นไปซะโจเซฟ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... ผมก็ไม่มีวันปล่อยคุณไปจากอ้อมกอดของผม"
น้ำเสียงนุ่มนวลทว่าหนักแน่นในทุกถ้อยคำของยุนทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจได้อย่างประหลาด
วาจาของเขาเป็นดั่งคำมั่นสัญญา... ว่าจะไม่ยอมให้ใครหรือสิ่งใดพรากเราจากกันได้
อ้อมแขนแข็งแกร่งกระชับกอดร่างฉันไว้อย่างหวงแหน
ราวกับกายเราจะสามารถหลอมรวมเข้าด้วยกัน
"ยอดรักของฉัน... ฉันรักท่านเหลือเกิน ยุน~"
ฉันเชิดหน้าขึ้นรำพันรักก่อนจุมพิตลงบนปลายคางเรียว
"ฉันก็รักเธอ โจเซฟ... ที่รักของฉัน"
ยุนเอื้อนเอ่ยคำรักหวานหูแล้วประทับริมฝีปากลงบนไรผมของฉัน
"ช่างน่าขันสิ้นดี!"
น้ำเสียงเสียดสีของผู้บุกรุกที่ปรากฏกายอยู่ตรงระเบียงดึงความสนใจจากเราทั้งคู่
"ฟิลิปส์!"
ฉันเอ่ยชื่อของผู้บุกรุกที่กำลังก้าวเข้ามาหาเรา ยุนฉวยเสื้อคลุมขึ้นห่อหุ้มร่างฉันเอาไว้
ก่อนที่เขาจะคลุมร่างตัวเองด้วยอาภรณ์ชนิดเดียวกัน
"เจ้าถือสิทธิ์อะไรจึงได้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตส่วนตัวของเราเยี่ยงนี้"
ฉันเอ่ยถามเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา
"ก็สิทธิ์ในการเป็นว่าที่สวามีของเจ้าไงล่ะ เจ้าคงลืมไปกระมังว่าท่านแม่ของเจ้า
เพิ่งออกปากยกเจ้าให้กับข้า" ฟิลิปส์อวดอ้างสิทธิ์ของตนก่อนปรายสายตาหยามเหยียดไปที่ยุน
"จงหยุดวาจาสามหาวของเจ้าไว้ เพราะเราจะไม่มีวันลดตัวไปเกลือกกลั้วกับเดรัจฉานเยี่ยงเจ้า"
ฉันกล่าววาจาเชือดเฉือนออกไปด้วยหวังจะให้เขาได้สำนึก
"ปากกล้านักนะ เจ้าก็รู้ดีมิใช่หรือว่า ข้าเป็นรัชทายาทอันดับที่แปดของเผ่าพันธุ์แวร์วูฟ
อย่าได้เอาข้าไปเปรียบเทียบกับเดรัจฉานพวกนั้น"
ฟิลิปส์บอกลอดไรฟันพลางจ้องมองฉันอย่างคาดโทษ
"เราไม่เห็นความต่างที่ตรงไหน ไม่ว่าจะทาส ไพร่ หรือราชนิกูล
เผ่าพันธุ์ของเจ้าก็เป็นได้เพียงสุนัขป่า" ฉันตอกย้ำความเป็นจริงที่เขาควรจะยอมรับ
"เจ้าคิดว่าตัวเองสูงศักดิ์นักงั้นรึ... หึ! รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งโฟรเซนเทีย
ผู้สืบทอดเชื้อสายจากอพอลโลแต่กลับมีใจปฏิภักดิ์ต่อมนุษย์สามัญ ...
เจ้ามันก็เป็นแค่คนเพศยาที่ซุกซ่อนชู้รักไว้บำเรอความใคร่...
หาใช่ผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องที่คู่ควรจะมายืนเคียงข้างข้า
แต่ก็นั่นแหละ... ข้าไม่ถือเรื่องนี้เท่าไหร่ ในเมื่อเจ้าน่าเชยชมถึงเพียงนี้"
คำปรามาสนั้นช่างเชือดเฉือน
แต่ยังไม่น่าชิงชังเท่ากริยาจาบจ้วงของเขาที่ใช้สายตาโลมเลียร่างกายฉัน
"เจ้าคิดว่าจะปกป้องมันได้งั้นหรือ... ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ"
ฟิลิปส์หยาบหยามยุนที่ดึงฉันไปหลบอยู่เบื้องหลังพร้อมกับยื่นมือมาคว้าคอเขา
"เอามือสกปรกของเจ้าออกไป!" ฉันตวาดออกไปในขณะที่ยุนยกมือขึ้นรั้งมือแกร่งนั้น
สายตาของฟิลลิปส์จับจ้องรอยแผลเป็นบนแขนของยุนก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"เป็นเจ้านี่เอง... เจ้าสังหารบริวารของข้าเมื่อสองเดือนก่อน"
ดวงตาสีอ่อนของฟิลิปส์ที่จับจ้องใบหน้าของยุนอยู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีอำพันของสัตว์ร้าย
ฟิลิปส์ยกร่างยุนลอยขึ้นสูง เขาถูกเหวี่งไปปะทะกับผนังศิลาก่อนร่วงลงสู่พื้น
"ยุน!" ฉันถลาเข้าหาขณะเขายันกายขึ้นนั่ง
โลหิตสีสดที่เขาสำรอกออกมาทำให้ฉันร้อนใจไปหมดแต่เขายังคงคลี่ยิ้มให้ฉัน
เขายกมือขึ้นปาดริมฝีปากก่อนเหยียดกายขึ้นยืนโดยมีฉันคอยประคองอยู่
ฟิลิปส์สาวเท้าเข้าหาเราด้วยท่าทางกราดเกรี้ยว
เส้นขนดกหนางอกขึ้นมาปกคลุมมือใหญ่ของเขา
พร้อมด้วยกรงเล็บยาว
"ความผิดของเจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต"
"เป็นเรา ไม่ใช่เขา!"
ฉันเอาตัวขวางไว้ขณะที่กรงเล็บหมาป่ากำลังจะตะปบลงมา
มือของฟิลิปส์ชะงักค้างห่างร่างฉันเพียงคืบ
เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาดุดันของสัตว์ป่า แต่ฉันหาได้หวาดหวั่นไม่
"เจ้าถึงกับออกรับแทนมันงั้นหรือ"
"วาจาของเราเป็นความสัตย์ บริวารของเจ้าเข้าทำร้ายมนุษย์...
เราเพียงบังเอิญผ่านไปพบเข้าจึงช่วยเขาไว้"
ฉันยืนยันคำกล่าวอ้างของตนไปตามจริง
"แล้วเจ้าพวกที่ตายด้วยกระสุนปืนล่ะ" ฟิลิปส์ย้อนถามเพื่อหาทางต้อนให้ยุนมีความผิด
"เรายืนยันได้ว่านั่นไม่ได้เกิดจากน้ำมือของเขา
เพราะเขาเองก็บาดเจ็บสาหัสด้วยอาวุธชนิดเดียวกัน"
ฉันยืนยันความบริสุทธิ์ให้ยุน
"ดูเจ้าจะลุ่มหลงในตัวมันเหลือเกินนะ ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำนี่มีดีอะไรนักหนา
เจ้าถึงได้รับหน้าแทนมันทั้งหมด"
"นั่นเพราะเรารักยุน... แม้เป็นเพียงมนุษย์สามัญเราก็ยังพึงใจรักเขา
เดรัจฉานเยี่ยงเจ้าคงไม่มีวันเข้าใจ"
"เจ้ารักมันมากสินะ...
งั้นจงรอดูชู้รักของเจ้ากลายร่างเป็นเดรัจฉานที่เจ้าแสนจะชิงชังนักหนาก็แล้วกัน"
สิ้นคำฟิลิปส์ก็เผยร่างแวร์วูฟออกมา ร่างกำยำปกคลุมด้วยเส้นขนสีเงินดกหนา
ปากเรียวยาวของสุนัขป่าเปิดขึ้นอวดคมเขี้ยววาววับ
เขาเงื้ออุ้งมือขึ้นสูงหมายจะตะปบเหยื่อ
ยุนคว้าตัวฉันฉากหลบได้ทันก่อนจะพาฉันกระโจนออกทางระเบียง
ฉันร่ายเวทย์สร้างปราการป้องกัน พริบตาผลึกน้ำแข็งก็งอกขึ้นมาขวางกั้นเอาไว้
ฟิลิปส์ตะปบกรงเล็บเข้าใส่ผลึกน้ำแข็งที่ยังคงงอกขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
"พลังเวทย์นี่คงต้านเขาได้ไม่นานเท่าไหร่ เรารีบไปจากตรงนี้จะดีกว่า"
ฉันบอกยุนก่อนร่ายมนต์เรียกพายุหิมะขนาดย่อมให้โอบอุ้มเราสู่พื้นเบื้องล่าง
ขณะที่เจ้าชายแวร์วูฟฟาดกรงเล็บเข้าใส่ปราการน้ำแข็งของฉันอย่างบ้าคลั่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
แล้วมนุษย์อย่างยุนจะปกป้องคนที่รักได้แบบไหนล่ะ....
ต้องมีตัวช่วยใช่ไหมคะคุณนัท...ไม่งั้นคงรอดยากนิ.....
รอต่อไปจ้า... :L2:
:pig4: คุณนัท กด + ให้กำลังใจยุน
-
เค้ารักกันแล้ว.....บู๊กันแล้วด้วย....
แล้วยูนจะเอาพลังรัก สู้พลังหมาป่าได้ไหม??? ติดตามต่อไปจ๊ะ
+1 ด้วย..เพราะว่าชอบแฟนตาซี อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะป้า สนุกอะ o13
พลังแห่งรัก ต้องชนะทุกอย่างได้อยู่แล้ว ยุนกับโจเซฟสู้ๆๆ :ped149:
-
เอาใจช่วยยุนเต็มที่แล้วกัน หมาป่าน่ะต่อให้มีเวทมนตร์ ก็ต้องแพ้ปัญญาคนล่ะ ต้องให้เป็นแบบนั้นนะคะคุณนาย
ป.ล. เห็นข้อความในวงเล็บในนิยายของคุณนายว่า (รักจะมีแฟนเด็กกว่าก็ต้องรู้จักหัดทำตัวง๊องแง๊งเอาไว้บ้าง)
สงสัยค่ะว่า เหมือนใครน้อ
-
ปล่อยๆไปบ้างก็ได้ค่ะคุณนายแก้ว
อย่าเก็บทุกเม็ดสิคะเขินวุ้ย 555
-
โจเซฟออนท็อป!
เริ่มมีตัวร้ายโผล่มาแล้ว เป็นหมาป่าด้วย +1เป็นกำลังใจคร่า
-
แวะมาดันเจ๊ป้านัทที่รักคร้าบ แต่ยังอ่านมิจบเรย
เข้าพระเข้านางซะแล้วรึเนี่ย อิอิ :z1:
-
ขอบคุณนึกว่าจะหายากอีกแล้ว
ส่วนอีกสองเรื่องขอเวลาเรียบเรียงก่อนนะจ๊ะ
พรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้า กลับมาคงวันอาทิตย์เย็น ค่ำ อีกตามเคย
จะพยายามแต่งต่ออีกสองเรื่อง ไว้เจอกันนะคะ
ส่วนวันนี้ ไล่แจก+1 ค่ะ แถมขอคอมเม้นท์จากทุกคนเหมือนเดิม
เพราะจะได้รู้ว่าชอบเรื่องนี้กันบ้างไหม
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
8
Krystof part :
ฉันถูกปลุกขึ้นกลางดึกด้วยน้ำมือภูติจิ๋วตัวสีฟ้าที่กรูกันเข้ามายกร่างฉันขึ้นจากที่นอน
"อะไรของพวกเจ้าเนี่ย" ฉันบ่นอย่างหัวเสียด้วยถูกรบกวนทั้งที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปได้ไม่นาน
"ท่านคริสตอฟ" "ท่านโจเซฟ" "ท่านยุน" "เจ้าชายฟิลิปส์" "แวร์วูฟ"
เสียงกระจุ๋งกระจิ๋งดังระเบ็งเซ็งแซ่จนฟังไม่ได้ศัพท์
"ขอตนเดียวได้มั๊ย!" ฉันตวาดออกไปเพื่อให้พวกบลูแฟรี่สงบสติลงเสียบ้าง
"โวยวายอะไรหนะคริสตอฟ"
คนข้างกายของฉันเอ่ยถามก่อนยันกายขึ้นนั่งมองเหล่าแฟรี่อย่างสงสัย
"ไหน... ใครก็ได้... เล่ามาสิ"
ในระหว่างที่รอแฟรี่คัดเลือกตัวแทนกันอยู่ ฉันจับสัมผัสพลังเวทย์ของท่านพี่ได้
"ท่านพี่! เกิดอะไรขึ้นกับท่านโจเซฟ ตอนนี้ท่านพี่ของเราอยู่ที่ไหน"
ฉันทักถามอย่างร้อนใจก่อนจะก้าวตามกลุ่มแฟรี่ไปที่ระเบียง
ท่านพี่กำลังนำท่านยุนร่อนลงสู่อุทยานขาว
จากนั้นทั้งคู่ก็พากันวิ่งราวกับต้องการหนีอะไรสักอย่าง
ฉันมองตามสายตาท่านยุนที่เหลียวมองกลับขึ้นมาทางระเบียง ก่อนที่แวร์วูฟสีเงินตัวใหญ่
จะกระโจนลงสู่อุทยานเบื้องล่าง
"ให้ตายสิ!" ฉันสบถก่อนก้าวกลับมาหาหญิงสาวที่ยังนั่งวางสีหน้างงงันอยู่บนเตียง
"วิคตอเรีย... กลับไปบอกพี่ชายของเธอให้รวมพลอัศวินที่อุทยานขาว"
"เกิดเรื่องอะไรกันแน่คริสตอฟ" เธอซักถามสาเหตุจากฉัน
"ฟิลิปส์กำลังคุ้มคลั่ง ตอนนี้เขากลายร่างเป็นแวร์วูฟและไล่ล่าท่านพี่ของฉัน"
ฉันบอกพลางสวมอาภรณ์กับเกราะป้องกันแล้วโน้มหน้าลงจุมพิตบนริมฝีปากอิ่มนั้น
"เร็วเถิดที่รัก ขืนชักช้าจะไม่ทันการณ์"
ฉันบอกก่อนฉวยอาวุธคู่กายแล้วพาตัวเองกระโจนออกไปทางระเบียง
ฉันวิ่งตัดลานน้ำพุไปยังโรงเก็บภูติประจำตัวแล้วร่ายเวทย์ปลดสลักประตูให้
ก่อนขนานนามของมัน
"แอมเบอร์!" สิ้นคำเจ้าสิงโตขาวเพื่อนตายของฉันก็ทะยานออกจากเรือนพัก
"แวร์วูฟ!" ฉันออกคำสั่งเพียงสั้น ๆ แอมเบอร์ก็กระโจนเข้าใส่ฟิลิปส์ทันที
"ท่านปลอดภัยรึเปล่าท่านพี่" ฉันทักถามทันทีที่เข้าถึงตัวท่านพี่ได้
"พี่ปลอดภัยดี ขอบใจเจ้ามากนะคริสตอฟ"
คำยืนยันของท่านพี่ทำให้ฉันวางใจ
แต่เมื่อเห็นรอยโลหิตดวงใหญ่ฉันจึงไล่สายตาสำรวจคนตรงหน้า
"งั้นคงเป็นท่านสินะ" ฉันบอกพลางหมุนตัวคนรักของท่านพี่เพื่อสำรวจบาดแผล
"ยุน~" ท่านพี่หลุดร้องพลางเลื่อนมือไปแตะบาดแผลเหนือหัวไหล่ขวาของคนรัก
ที่ถูกกรีดเป็นแนวเฉียง
"แค่ถาก ๆ หนะ" ท่านยุนคลี่ยิ้มบอกอย่างไม่ใส่ใจกับมันเท่าไหร่
ท่านยุนคงอยากให้ท่านพี่สบายใจ
เพราะเท่าที่ฉันเห็น... บาดแผลนั่นดูจะสร้างความเจ็บปวดให้เขาไม่น้อย
"ข้าสั่งรวมพลอัศวินไปแล้ว อีกประเดี๋ยวก็คงมา
ท่านพี่พาท่านยุนไปหลบในโรงเก็บภูติเถิด ทางนี้ข้ากับแอมจะต้านไว้ให้"
ฉันบอกทางหนีทีไล่แก่ท่านพี่ แต่เมื่อท่านพี่พาท่านยุนไปทางโรงเก็บภูติ
เจ้าสิงโตของฉันก็ถูกเหวี่ยงลงมากองอยู่ตรงหน้า
ฉันจึงร่ายมนต์สร้างปราการน้ำแข็งขึ้นมาล้อมเราไว้
"แอมเบอร์" ฉันเรียกพลางนั่งลงชันเข่าข้าง ๆ ร่างของเจ้าภูติประจำตัว
ที่สีข้างของมันมีบาดแผลฉกรรจ์กรีดเฉียงเป็นแนวยาว
"เจ้าไหวรึเปล่าแอม"
ฉันทอดเสียงถามมันอย่างอ่อนโยน แอมเบอร์ยันกายขึ้นนั่งแล้วเอี้ยวตัวเลียบาดแผล
ก่อนจะหันหัวกลับมาแล้ววางคางลงบนเข่าฉัน ฉันเลื่อนมือขึ้นลูบขนบนแผงคอของมัน
ซึ่งเป็นสิ่งที่มันโปรดปรานมากที่สุด ระหว่างนั้น... ปราการน้ำแข็งของฉันก็ปริแตกออกไปเรื่อย
ฉันยันกายขึ้นยืน และมันก็ลุกขึ้นยืนผงาดเคียงข้างฉัน ฉับผลันกำแพงน้ำแข็งของฉันก็พังทลาย
"ยิง!!" เสียงสั่งการของท่านอีริคที่ประกาศก้องอุทยานทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมาได้
พลางร่ายมนต์ขึ้นใหม่เพื่อเป็นปราการบังฉันกับแอมจากแนวธนู
"บรู๊วววววววววว!" ฟิลิปส์ส่งสัญญานทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในวงล้อม
ชั่วพริบตาเหล่าแวร์วูฟองครักษ์ก็มาปรากฏกายในอุทยาน
ฉันกับแอมเดินแลาะแนวปราการน้ำแข็งของฉันก่อนวิ่งไปสมทบกับท่านพี่และท่านยุน
ซึ่งบัดนี้ได้ไปรวมกลุ่มอยู่กับท่านอีริคและเหล่าอัศวินเอลฟ์ที่กำลังระดมห่าธนูเข้าใส่ฝูงแวร์วูฟ
เปล่าเลย... เราไม่ได้เป็นต่อ เพราะห่าธนูที่ถาโถมเข้าใส่ทำได้เพียงชลอการย่างก้าวของพวกมัน
ที่กำลังสืบเท้าเข้าหาพวกเราใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ลูกธนูที่ปักลงบนตัวเหล่าแวร์วูฟองค์รักษ์
ไม่รุนแรงพอที่จะสร้างบาดแผลฉกรรจ์ ยิ่งกับฟิลิปส์ด้วยแล้ว มันไม่แม้แต่จะระคายผิวของเขาเลย
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
สุรเสียงเย็นเยียบที่ฉันแสนจะคุ้นหูดังกึกก้องไปทั่วอุทยาน
ยังผลให้เหล่าอัศวินหยุดการกระทำทั้งหมด
กลุ่มของพวกเราลงนั่งชันเข่าหันหน้าไปทางระเบียงห้องพระบรรทม
ซึ่งปรากฏร่างเรืองแสงสีเงินลออตา
"บังอาจ!" สิ้นรับสั่งแห่งราชินี แวร์วูฟตนแรกที่สาวเท้าเข้าหาพวกเราก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปทันที
ยังผลให้พวกที่เหลือชะงักฝีเท้าในทันใด
"ผู้ที่ก่อเหตุ... ไปพบเราที่ห้องหนังสือ... เดี๋ยวนี้"
รับสั่งเย็นเยียบและเฉียบขาดของท่านแม่ทำฉันคุ้มร้อนคุ้มหนาวขึ้นมาทันที ด้วยรู้ดีแก่ใจว่า...
เรื่องลับ ๆ ทั้งของฉันและท่านพี่กำลังจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
อ่านทันแล้วๆ โหๆๆ
หนุกมากค่ะป้า
ชอบสำนวนที่ใช้มากเลยค่ะ
ถึงจะอ่านยากแต่ว่าคำมันสวยมากๆเลย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอ่านตำนานเก่าๆที่เค้าใช้ภาษาสวยๆอยู่เลยค่ะ
เรื่องนี้ขอจบแบบไม่มาม่าก็ดีใจแล้วค่ะ
ป้านัทสู้ๆ :mc4: :L2:
-
กว่าจะไล่แจก +1 ย้อนกลับไปยันหน้าแรก เล่นเอามึน แต่ก็สำเร็จจนได้ คิ ๆ
-
ก่อนจะเม้นท์ขอตบอิฟิลิปส์ก่อน :beat:
หมาหมู่มาก (แต่มันก็เป็นหมาอยู่แล้วนิ :laugh:)
ชอบแฟรี่ตัวน้อยๆมากเลยอะป้า ท่าทางจะน่ารัก :o8:
-
รูปมีแล้วแหละ ว่าง ๆ จะ ทะยอย อัพรูปนะคะ คุณครู 555
-
อร๊างงงง ท่านคริสตอฟ :impress2:
งานงอกแล้ว ท่านแม่จะว่าไงเนี่ย
+1 ค่า :กอด1:
edit
เอ่อ ยัง+ไม่ได้ ยังไม่ครบวัน ติดไว้ก่อนนะ คุๆๆๆ
-
อ่าา ตามมาอ่านด้วยคน รู้สึกดีมากกก ที่รู้ว่าเรื่องนี้จะไม่มีมาม่า แต่แหม๋ ยุนของเราเจ็บหนักตลอด น่าสงสาร
-
เอาล่ะสิ...ความลับ ที่จะไม่ลับแล้ว...ดีเหมือนกันนะ บอกให้เึค้ารู้กันนี่แหละ จริงใจดี กร้ากก
รออ่านตอนหน้าจ้า
-
แวะมาดันสุดยอดนิยายแฟนตาซีคร้าบ o13
-
มันสส์ดีค่ะ ไม่ได้อ่านแนวนี้นานแล้ว
ต้องคอยเอาใจช่วยยุนมาก ๆ อุปสรรคเยอะเกิน...
ดูเหมือนเมืองโฟรฯจะสู้ หมาป่า(บ้าเลือด)ไม่ได้นิ...
รอต่อไปค่ะ
:pig4: คุณนัท :L2:
-
หนุกหนานอย่างนี้ต้องดันคร้าบ o13
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-9- สัมผัสสุดท้าย
Joseph part: III
"ขายหน้าสิ้นดี เราซึ่งเป็นผู้ปกครองอาณาจักรหิมะ หยั่งรู้ภัยพิบัติต่าง ๆ นา ๆ
กลับไม่เคยระแคะระคายพฤติกรรมเสื่อมเกียรติของพวกเจ้าซึ่งเป็นลูกแม้แต่น้อย
เสื่อมเกียรติยังไม่เท่าไหร่ แต่กลับปล่อยให้เรื่องแบบนั้นลุกลามไปจนเกือบจะก่อสงคราม
มันใช่เรื่องที่ไหน แล้วนี่หักหน้าเขาไปแบบนั้น ดูท่าว่าฟิลิปส์คงจะไม่ยอมจบอย่างที่รับปากเป็นแน่"
ฉันกับคริสตอฟได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
แม้จะเบาใจอยู่บ้างที่ตอนนี้ฟิลิปส์จากไปแล้ว
แต่เมื่อได้ยินรับสั่งจากที่ท่านแม่คาดการณ์ฉันก็อดจะเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้
"คริสตอฟ... เจ้าล่วงเกินธิดาของปราชญ์แห่งราชสำนัก ซ้ำยังเป็นน้องสาวของหัวหน้าอัศวิน
ความผิดนี้เจ้าเห็นสมควรต้องโทษเช่นไร" ท่านแม่เริ่มไล่เบี้ยที่คริสตอฟ
"สุดแท้แต่ท่านแม่จะกรุณา แต่หากทรงโปรดให้จองจำ ลูกใคร่ขอให้จองจำลูก...
ด้วยพันธนาการแห่งนางผู้เป็นที่รัก ในพิธีศักดิ์สิทธิ์... ตามขนบแห่งโฟรเซนเทีย"
"เจ้าเล่ห์เพทุบายนักนะ ใช้วาจายอกย้อนกลับดำเป็นขาวเอาตัวรอดไปจนได้
งั้นเจ้าก็ไปเจรจากับบิดาของนางเองแล้วกัน แต่จงอย่าลืมว่า... ที่เจ้าร้องขอมานั้น
ยังไม่เคยปรากฏการสมรสระหว่างชนชั้นกษัตริย์และชนชั้นขุนนาง
ในพิธีศักดิ์สิทธิ์ตามขนบแห่งโฟรเซนเทีย"
คดีของคริสตอฟได้ข้อสรุปอย่างง่ายดาย ท่านแม่ไม่ได้ถือโทษ
ในเมื่อคริสตอฟรับผิดชอบการกระทำของตน
ฉันลอบผ่อนลมหายใจในขณะที่ท่านแม่ทอดเนตรมาที่ฉัน
"โจเซฟ... เจ้าเป็นรัชทายาทอันดับหนึ่งแต่กลับยอมทอดกายให้มนุษย์สามัญเชยชม
หนำซ้ำยังเป็นคนนอกสร้างความเสื่อมเสียทั้งกับตัวเองและญาติวงศ์
เช่นนี้แล้วเจ้าคิดว่าควรได้รับโทษเยี่ยงไร"
"ลูกไม่อาจร้องขอการอภัย ท่านแม่ทรงโปรดให้เป็นเช่นไรลูกยินดีน้อมรับตามนั้น
แต่หากท่านแม่จะกรุณาขอทรงโปรดละเว้นโทษให้แก่ท่านยุน"
ฉันรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ต่อรองใด ๆ แต่กระนั้นฉันก็ยังร้องขอ
เพราะฉันไม่อาจทนดูผู้เป็นที่รักต้องโทษทัณฑ์ได้
"ให้คนของเจ้าไปให้พ้นจากโฟรเซนเทียทันทีที่รุ่งสาง
หากตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเมื่อใด มันต้องได้รับโทษ"
รับสั่งของท่านแม่สร้างความรู้สึกเจ็บแปลบราวกับมีเข็มนับพันกระหน่ำลงกลางใจฉัน
"แต่ลูกรักเขา... เรารักกัน ขอทรงโปรดอย่าพรากเราจากกันเลย" ฉันวิงวอนขออย่างไม่อาย
ท่านแม่ลุกจากพระที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนรับสั่งด้วยน้ำเสียงที่นาน ๆ ครั้งจึงจะทรงใช้
"แม่ให้เจ้าได้เพียงเท่านี้ จงอย่าลืมหน้าที่ของเจ้าสิโจเซฟ...
เจ้าต้องสืบทอดตำแหน่งปกครองโฟรเซนเทียต่อจากแม่
และให้กำเนิดรัชทายาทแห่งโฟรเซนเทียรุ่นต่อไป"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันยังคงอิงแอบอยู่ในอ้อมอกอุ่นของผู้เป็นที่รัก... หลังจากที่เราทั้งคู่ใช้เวลาในค่ำคืนสุดท้าย
ด้วยการซึมซับทุกความรู้สึกที่มีร่วมกัน ความรัก, ความปราถนา, ความโหยหาอาทร,
ความอาวรณ์อาลัยช่วงเวลาแห่งความสุขกำลังจะหมดไป
ทุกความทรงจำระหว่างเรากำลังจะกลายเป็นอดีต
"ยุน~ ท่านต้องไปแล้วนะ" ฉันบอกเขาทันทีที่เห็นแสงแห่งตะวันทอขึ้นจับขอบฟ้า
"ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้นโจเซฟ ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากท่าน
ต่อให้ต้องตายเป็นผีเฝ้าโฟรเซนเทียก็เถอะ"
ฉันเลื่อนมือขึ้นแตะริมฝีปากของเขาพลางวิงวอนขอให้เขาเปลี่ยนความตั้งใจ
"อย่าพูดแบบนี้ ข้าไม่ปราถนาให้ท่านเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ ได้โปรดเถิดยุน...
ท่านต้องมีชีวิตอยู่เพื่อฉัน"
"อย่าร้องไห้โจเซฟ น้ำตาของท่านทำให้ฉันปวดใจ" เขาปลอบประโลมฉันด้วยจุมพิตอ่อนโยน
ที่ประทับลงบนเปลือกตาชื้นทั้งสองข้างของฉัน
"พอได้แล้วยุน เร็วเข้าเถอะ... ฉันจะพาท่านไปจากที่นี่"
ฉันท้วงพลางเบือนหน้าหนีริมฝีปากสีสดของเขาแล้วลุกขึ้นสวมอาภรณ์
เมื่อมาถึงหน้าปราสาท คริสตอฟก็รอเราอยู่ก่อนแล้วพร้อมกับเอลฟ์อัศวิน
และม้าใช้ที่คริสตอฟเตรียมไว้ให้ยุน
ฉันก้าวขึ้นขี่หลังภูติประจำตัวซึ่งมีสุนัขของยุนนั่งรออยู่ก่อน
และเมื่อทุกอย่างพร้อม... เราก็ออกเดินทาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ดวงตาสีราตรีของเขาฉายแววหม่นเศร้า ความอาวรณ์นำเราทั้งคู่ไปยังความทรมานแสนสาหัส
อ้อมแขนของเขากอดรัดร่างฉันไว้แน่นด้วยแรงอาลัย ฉันพยายามเก็บกลั้นก้อนสะอื้นไว้
เมื่อบัดนี้สมควรแก่การบอกลา
"ลาก่อน... ยอดรักของฉัน"
"ไปกับฉันเถอะนะโจเซฟ"
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ อย่างข่มใจไม่ให้โน้มเอียงไปตามคำวิงวอนเสียงพร่ากับแววตาเว้าวอนของเขา
ที่กำลังสั่นคลอนหัวใจของฉันอยู่
"ท่านก็รู้ว่าข้าไม่อาจจะทำตามประสงค์ของท่านได้"
"ข้ารู้... โจเซฟ ข้าเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้น... ข้าก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องเสียท่านไป"
น้ำเสียงเศร้าสร้อยเจืออารมณ์ตัดพ้อของเขาสั่นคลอนใจฉันให้สั่นไหวมากขึ้นทุกที
"ข้าเองก็ไม่ได้ปราถนาให้เป็นแบบนี้"
"เราจะได้เจอกันอีกมั๊ย"
"ข้าไม่รู้... อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ แต่ไม่ว่าเมื่อใด
หัวใจของข้าจะติดตามท่านไปเสมอ
และข้าก็เชื่อว่าหัวใจของท่านจะสถิตย์อยู่กับข้าเช่นกัน"
ฉันพยายามคลี่ยิ้มเท่าที่จะทำได้ขณะเคลื่อนมือขึ้นไปวางทาบบนตำแหน่งที่ตรงกับหัวใจของเขา
และนำมือของเขามาวางทาบบนตำแหน่งที่ตรงกับหัวใจของฉัน เราทั้งคู่ประสานสายตากัน
ฉันยืดตัวจรดริมฝีปากกับเรียวปากสีสดของเขา
สัมผัสแผ่วเบาของฉันถูกตีโต้กลับมาอย่างหน่วงหนัก
ริมฝีปากของเขาบดเบียดลงมาราวกับต้องการจะกลืนกินฉันเข้าไปอยู่ในตัวเขา
เรียวลิ้นขมปร่าด้วยรสขื่นจากน้ำตาของเราเกี่ยวกระหวัดกันอยู่อย่างโหยหาอาลัย
ฉันพริ้มตาลงเพื่อซึมซับทุกความรู้สึก... จากสัมผัสสุดท้ายของผู้เป็นที่รัก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
:o12:
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(พี่พีนัท ทีตัวเองล่ะขายมาม่าเเช่เเข็งได้ ทีน้องทีนุ่งล่ะมาบอกว่าเกลียด ชริๆสะบัดบ๊อบ)
ปล.พระอาทิตย์ต้อง "โผล่" ไม่ใช่ "โพล่" นะเจ้าคะ :กอด1:
-
:z13:
อย่ามาโวยวายน่ะนุ่น คิ ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ อย่ามาขุ่จิ งุงิ วิ่งหนีดีกว่า :5779:
ปล. โผล่ แก้เล้วนินุ่น แต่หนูมาไวได้อีกตามเคย เหมือนมีองค์เลยง่ะ :pigha2:
-
หัวใจกับหน้าที่ มันต้องแยกจากกันด้วยเหรอ :o12:
ป้าทำเอาหนูท้องอืดเลยนะเนี่ย มื้อเย็นเพิ่งกินบะหมี่เกี๊ยว ป้ามาเสิร์ฟมาม่าชามเบ้อเริ่มเลย :z3:
+1 พร้อมน้ำตา :monkeysad:
-
(http://i36.tinypic.com/r7ktag.jpg)
YOON
(http://byfiles.storage.live.com/y1pBIs95HKdtX8gnFAJl-0PD-sSPJCOmZAtA2TCRrytb58Byan52u1G2A6xv-Tg1H_QjQgm7O-0kZc)
Joseph
(http://hairstylefashion.org/wp-content/uploads/2010/11/BrandonRouth-Style.jpg)
CHRISTOF
(http://www.asianpopcorn.com/news_images/TVXQ_Junsu_s_brother_Junho_debuts_with_MV_teaser__06032010150235.jpg)
YUKI
(http://irena040506.files.wordpress.com/2010/12/e299a5changmin.jpg)
SATO
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_lghtp5l6KG1qaoig2o1_500.png)
SUNNY
-
(http://ok.ya1.ru/uploads/posts/2008-09/1221786590_kinopoisk.ru-eight-below-788664.jpg)
ALASKAN GROUP (GUEST FROM EIGHT BELOW)
(http://i40.photobucket.com/albums/e238/Whitewolfblacksoul/Arctic-Fox-00001b.jpg)
TANGOO
(http://animal.discovery.com/mammals/polar-bear/pictures/polar-bear-picture.jpg)
T
(http://4.bp.blogspot.com/_nn2YAH2FSNI/THClbQlcjlI/AAAAAAAAAAk/Z4WNaSp1KCw/s1600/white_lion.jpg)
AMBER
(http://www.totalwallpapers.com/fantasy/wallpapers/butterfly-fairy.jpg)
BLUE FAIRY
(http://images2.fanpop.com/image/photos/10300000/Jadis-jadis-queen-of-narnia-10395589-1039-1600.jpg)
STEFANY QUEEN OF FROZENTEAR
(http://www.latinoreview.com/images/stories/articles/letter1.jpg)
PHILLIPS
-
ไม่รู้ว่ารูปจะถูกใจกันไหมจ๊ะ 555 ไล่+ ให้ทุกคนเหมือนเดิม คริ ๆ
-
รู้สึกว่ายุนจะไม่ผิดจากที่คิดเท่าไหร่เลย หุหุ :z1:
-
สเป็คป้าก็ทำนองนี้แหละเบียร์
แต่ของจริง... ราหูอมมิดเลย555
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นจริงๆ
-
อยากได้โจเซฟ จะเอาอ่ะ o9 o9 o9 จะเอาๆ
-
โหย..ทำไมๆๆต้องเป็นแบบนี้ หน้าที่ความรับผิดชอบ บางครั้งก็ต้องถึงกับกรีดหัวใจตัวเองเนอะ
เหมือนรีบนจ้ะ ชอบโจเซฟมากกกกกก
คุณนาย..รูปอ่ะ โอเค้ โอเค ค่ะ ทุกรูปเลย
-
หัวใจสลาย.....จากกันแล้วเมื่อไหร่จะได้เจอ
เดาทางไม่ออกจริง ๆ คุณนัท.....
รูป โอ ค่ะ ชอบยุนน่ารักดี....กะเด็ก ๆ ตัวขาว ๆ ขนปุย ๆ
น่าเอาเลี้ยงสักตัวนึงนิ... :กอด1:
รอต่อไปค่ะ
:L2: คุณนัท + เอาใจคนแต่ง :L1:
-
ใจจริงอยากอัพให้อีกสักตอน 555
แต่คนเขียนก็อยากอ่านคอมเม้นท์จากคนอ่านเหมือนกันนะคะ เพราะฉะนั้น รอคนอ่านมาเม้นท์สัก 5 คน 10 คนก่อนนะคะ
หรือให้ ส่วนที่เหลือกับขาประจำอ่านก่อนสักเดือนสองเดือนดีกว่ากระมัง หึๆๆ
ปล. อีกประมาณ 5-6 ตอนก็จบแล้วค่ะ
-
อย่ามา
อัพมาซะดีๆ อยากรู้อ่า
-
ป้ามาลงซะดีๆเลย เดี๋ยวหนูจะไม่อยู่บ้านอาทิตย์นึง ขาดใจตายพอดี o9
-
มาเรียกป้า กลับมาอัพโจเซฟเหอะน้าาาา :m15:
อย่าไปกินมาม่าเลย ท้องอืดเปล่าๆ เนอะ กลับมาเถอะที่รัก รอท่านโจเซฟอยู่ ฮึกๆ :m15:
-
เฮ้อ เย็น ๆ เจอกัน แล้วจะมาแถมข่าวคราว ของนักเขียน คนอื่น ๆ 6+ป้า 1 = 7 คน
เรื่องสั้นขนาดกลาง - ยาว 7 เรื่อง 7 สี 7 อารมณ์ 7 นักเขียน เร็ว ๆ นี้ ที่เล้าเป็ดของเราค่ะ
-
:L2: เป็นกำลังใจให้ค่ะ คุณนัท
-
คืนนี้จะอัพให้นะคะ ขอหาอะไรลงท้องก่อนค่ะ
-
เข้ามารออ่านตอนจบ :z1:
-
กรี๊ด!!!!!!!
กอดป้าคับ รักป้ามาก เพราะลี่ชอบนิยายแฟนตาซีมาก
เคยคิดจะเขียนอยู่แต่คิดว่าฝีมือไม่ถึงอะ เลยยกเลิกแพลนไป
อยากอ่านฉากบู๋อีกอะ ชอบแบบมันส์ๆอ่่ะ
-
ใจเย็น ๆ นะคะ เพิ่งจะเริ่มพิมพ์แล้ว เดี๋ยวมาค่ะ
อ้อ นายนัท อีก 7 ตอน จบแล้วค่ะ จะจบทันอาทิตย์นี้ไหนหนอ
โปรเจคใหม่อีก หึ ๆ จะรอดตายไหมหว่าตรู เอริ๊ก ๆ ๆ ๆ
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-10- ทางเลือก
Krystof part II:
ฉันมองดูแผ่นหลังของท่านยุนที่ค่อย ๆ ห่างไปช้า ๆ
ท่านพี่ยังคงซบหน้าร่ำไห้อยู่ในอ้อมกอดของฉัน
การพลัดพรากจากคนที่รักช่างเป็นสิ่งทารุณจิตใจได้อย่างร้ายกาจ
ฉันรู้สึกสงสารท่านพี่จับใจ
หากเพียงแต่ท่านยุนเป็นเจ้าชายจากแคว้นใดสักแห่ง...
ความรักของทั้งคู่คงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้
หรือหากไม่ใช่เพราะภาระหน้าที่แห่งรัชทายาทค้ำคออยู่...
ท่านพี่ของฉันคงสมความปราถนา
"คริสตอฟ... พี่..."
น้ำเสียงสั่นเครือระคนสะอื้นไห้ของท่านพี่เรียกให้ฉันละร่างของท่านออกจากอ้อมกอด
ดวงเนตรสีอ่อนฉายแววหม่นเศร้าแดงช้ำด้วยพิษของน้ำตาที่หยาดหยดลงมาไม่ขาดสาย
"พี่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เช่นไรหากไม่มีเขา"
วาจาเพียงแผ่วเบาของท่านพี่กลับแฝงเจตนาได้อย่างเด่นชัดจนฉันต้องทัดทานไว้
"หากท่านหันหลังให้กับโฟรเซนเทียท่านจะสูญเสียทุกสิ่ง
ท่านพี่... ท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ
ว่าเมื่อใดที่ท่านก้าวล่วงพ้นอาณาเขตแห่งดินแดนน้ำแข็ง...
ทั้งพลังเวทย์และพลังชีพของท่าน..."
"นั่นคือสิ่งที่พี่เลือกแล้วอย่างเต็มใจ ชีวิตยืนยาวจะมีความหมายใดเล่า...
หากต้องอยู่อย่างไร้รัก
ในเมื่อตอนนี้... หัวใจของพี่ไม่ได้อยู่ที่พี่อีกต่อไป"
ฉันจ้องลึกลงไปในดวงเนตรสีอ่อนของท่านพี่ซึ่งทอดมองกลับมาด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง
แล้วฉันจะรั้งท่านไว้ได้อย่างไร
อานุภาพแห่งรักช่างแสนยิ่งใหญ่ คนมีรักอย่างฉันเข้าใจดีในข้อนี้
"หากเป็นเช่นนั้นน้องก็ขออวยพรให้ท่านพี่มีความสุขในทางที่ท่านเลือกเดินเถิด"
"คริสตอฟ~"
สีหน้าหม่นเศร้าเมื่อครู่ บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข
เมื่อความอัดอั้นตันใจทั้งหมดของท่านพี่
ได้รับการปลดปล่อยตามที่ใจปราถนาจะให้เป็น
ท่านพี่สวมกอดฉันไว้แน่นและฉันเองก็กอดตอบท่าน
เราเข้าใจความหมายในอ้อมกอดนั้นโดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยวาจาใด
บัดนี้... ภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ได้ถูกส่งมอบมาให้ฉันเป็นผู้รับผิดชอบเป็นที่เรียบร้อย
"ลาก่อน... ท่านพี่โจเซฟ"
"ลาก่อน... คริสตอฟน้องรัก"
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายระหว่างฉันกับท่านพี่...
ก่อนที่ท่านชายรัชทายาทโจเซฟจะละทิ้งฐานันดรของท่าน...
และข้ามผ่านเขตแดนของโฟรเซนเทีย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk:
เอาไปแก้อยากก่อนแล้วกันนะเด็ก ๆ ที่น่ารักของฉัน
แต่ถ้าช่วยกันเม้นท์จะใจดีมาต่ออีกแล้วกัน 555
เอ๊ะ มีคนพูดเรื่องหม้อมาม่า 555 รู้ได้ไงว่าป้าไปชิมมาแล้ว
ถ้าไม่ได้ไปชิมด้วยกันจะรู้ได้เยี่ยงไร หุๆๆ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
:เฮ้อ:นั่นสิเนอะ ถึงจะมีพลังวิเศษหรืออายุยืนกี่หมื่นปี แต่ถ้าไม่มีคนที่เรารัก อายุี่ยาวนานเท่าไหร่ก็ทำให้เวลาที่เจ็บปวดมันยาวออกไปเท่านั้นเอง
+1 ให้ป้าค่ะ โทษฐานทำให้อิน อิอิ :3123:
ปล. แวะไปชิมมาม่ามาเหมือนกัน แต่เลิกแล้ว กินมากเดี๋ยวผมร่วง
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-11-ความทรงจำ
---Alaska: 19 Apr. 2010---
Sunny part:
เสียงตะกุยประตูห้องนอนที่ดังสลับกับเสียงเท้าของเจ้าไลท์นิ่ง
ปลุกให้ฉันต้องลุกจากที่นอนอันอบอุ่น
ไปเปิดประตูเพื่อถามความต้องการของมันแต่เช้าตรู่
"เป็นอะไรไปไลท์นิ่ง"
ท่าทางลุกลี้ลุกลนของมันที่เอาแต่วิ่งขึ้น-วิ่งลงบันไดและจ้องมองไปที่ประตู
ทำให้ฉันรู้ได้ในทันทีว่าประสาทรับรู้ของมันกำลังจับสัมผัสอะไรบางอย่างได้
ฉันสาวเท้ากลับไปที่เตียงเพื่อปลุกคนที่นอนร่วมห้อง
ก่อนที่ฉันกับอายูมิจะช่วยกันปลุกคนที่เหลือซึ่งพักอยู่ในห้องข้าง ๆ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉัน ซาโตะ และยูกิ ในชุดแต่งกายพร้อมเดินทางก็ออกมาสมทบกับทีมค้นหา
ที่เตรียมพร้อมรอเราอยู่หน้าเต้นท์พักของพวกเขา
ก่อนที่ GMC คันใหญ่ซึ่งยูกิเช่ามาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
จะเคลื่อนที่ตามฝูงอลาสกันของฉันซึ่งมีเจ้าไลท์นิ่งวิ่งนำทางอยู่หัวขบวน
GMC ขับเคลื่อนด้วยความเร็วพอประมาณ
จนผ่านจุดค้นหาหลักซึ่งเป็นจุดสุดท้ายที่เราอยู่กับยุนวันนั้น
ผ่านไปได้สักระยะ กระทั่งมาถึงจุดที่รถไม่สามารถเคลื่อนผ่านไปได้
พวกเราทั้งหมดจึงลงจากรถมาสมทบกับฝูงอลาสกันที่ยืนรอเราอยู่
เจ้าไลท์นิ่งส่งสัญญานให้ฉันตามมันไปในเส้นทางสายเล็ก ๆ ซึ่งฉันไม่คุ้นเลย
ไม่รู้ว่าถนนสายนี้หลงหูหลงตาพวกเรามาได้อย่างไรตั้งสองเดือน
ทางเดินที่เหมือนจะเกิดขึ้นจากการใช้งานของใครบางคนหรือบางกลุ่ม
ซึ่งผ่านการใช้มาอย่างสม่ำเสมอนี้
พาเราลัดเลาะไปตามความโค้งของเทือกเขา เราผ่าน 2 เนินแรกมาจนถึงลานโล่ง
และกำลังขึ้นเนินที่ 3 ซึ่งดูจะสูงกว่า 2 เนินแรกอยู่พอสมควร
ซาโตะยังคงกุมมือฉันมาตลอดทางเหมือนอย่างทุกครั้งที่เราออกทำการค้นหา
เขาช่างเสมอต้นเสมอปลาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า
ถึงแม้จุดเริ่มต้นของเราจะเกิดจากความผลั้งเผลอ
แต่ความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่ความสัมพันธ์ฉาบฉวย...
เหตุการณ์ที่ทำให้ยุนหายตัวไปสะกิดใจฉันเข้าอย่างจัง
มันทำให้ฉันนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ฉันยังอยู่กับพ่อ
ฉันกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังเล็ก
พ่อส่งฉันไปอยู่กับป้าในเมืองเพื่อให้ฉันได้เรียนหนังสือ
แต่ฉันก็กลับมาเยี่ยมพ่อเสมอในช่วงปิดเทอม
และทุกครั้งเรามักจะใช้เวลาร่วมกันด้วยการสำรวจ
จนวันหนึ่ง... พ่อพาฉันขึ้นรถเลื่อนไปสำรวจพื้นที่รอบ ๆ เหมือนทุกที
แต่ที่ต่างไปจากทุกครั้งก็คือ...
คราวนี้เราแพลนกันไว้ว่าจะตั้งแคมป์ค้างคืนเพื่อส่องสัตว์
แล้วเหตุการณ์ที่ไม่ได้อยู่ในแผนก็เกิดขึ้น
ระหว่างที่ฉันกำลังยืนดูพ่อทำห้างบนต้นไม้ ฝูงอลาสกันที่พ่อเลี้ยงไว้ก็ส่งเสียงขู่กรรโชกขึ้นมา
ฉันหันไปตามทิศทางที่พวกเด็ก ๆ ของพ่อกำลังจ้องมองอยู่
แล้วฉันก็ได้เห็นฝูงหมาป่าสีเทาจ้องกลับมา
พ่อร้องเรียกให้ฉันปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้กับพ่อ
ฉันรีบทำตามทันที แต่ความตกใจทำให้ฉันพลาด
ฉันพลัดตกจากกิ่งไม้ในขณะที่ฝูงหมาป่ากรูกันเข้ามา
พ่อรีบกระโดดลงจากห้างมาหาฉัน
ท่านหยิบปืนของท่านออกมายิงขู่
แต่มันเปล่าประโยชน์ หมาป่าพวกนั้นไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด
พ่อจึงเล็งปืนเข้าใส่พวกมัน
ขณะเดียวกันก็ประคองฉันซึ่งข้อเท้าแพลงอยู่ไปขึ้นรถเลื่อน
พ่อส่งสัญญาณเรียกฝูงอลาสกันของพ่อที่กำลังต่อสู้กับฝูงหมาป่าอยู่อย่างสุดกำลัง
ให้กลับมารวมกลุ่มแต่พวกมันกลับมาได้แค่สี่ตัวเท่านั้น
ส่วนที่เหลือ... ฉันเห็นร่างของพวกมันกำลังถูกฝูงหมาป่าฉีกทึ้ง
พ่อรีบจัดการสวมสายรัดให้กับพวกที่เหลือซึ่งตามเนื้อตัวของพวกมันมีบาดแผลอยู่หลายแห่ง
"กลับบ้านไป!!!" คำสั่งที่พ่อตะโกนสั่งฝูงอลาสกันที่เหลือคือครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินเสียงของพ่อ
ในขณะที่รถเลื่อนเคลื่อนจากมา
ใช่... พ่อทำเพื่อฉัน ที่พ่อทำแบบนั้นเพราะอลาสกันบาดเจ็บ 4 ตัว
ไม่สามารถรับน้ำหนักของคน 2 คนได้
พ่อยอมตายเพื่อให้ฉันรอด และใช่...
ฉันหนีรอดมาได้ แต่ฉันกลับหนีความจริงอย่างหนึ่งไปไม่ได้
ความจริงที่ว่า... เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน
ผิด... ที่ฉันช่วยอะไรพ่อไม่ได้ ผิด... ที่ฉันไม่เข้มแข็งพอ
ผิด... ที่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้พ่อต้องตาย
ฉันแอบร้องไห้อยู่ตามลำพังในห้องนั่งเล่น
ร้องไห้ให้กับความรู้สึกผิดที่กัดกินใจฉันมาตลอด 4 ปี
จู่ ๆ ซาโตะก็มานั่งลงข้าง ๆ ฉัน
ฉัน... ซึ่งกำลังต้องการใครซักคนเป็นที่ระบาย จึงโผเข้าสู่อ้อมอกของเขา
คืนนั้น... เราปลอบโยนซึ่งกันและกัน
และนับจากวันนั้น... เขาก็คอยดูแลเอาใจใส่ฉันมาตลอด
ยิ่งเราเดินขึ้นมาสูงเท่าไหร่ อุณหภูมิก็ยิ่งต่ำลงเรื่อย ๆ มันเป็นธรรมชาติของภูมิประเทศในแถบนี้
เราใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะมาถึงลานโล่งบนเนินนี้ได้
พวกเราจึงตัดสินใจนั่งพักเอาแรงกันสักหน่อย
แต่แล้ว... จู่ ๆ ฝูงอลาสกันของฉันก็ลุกขึ้นทำขนตั้งหางฟู...
"ระวังตัวนะ" ฉันเตือนเพื่อนร่วมคณะเดินทางพร้อมกับหยิบ .22 แม๊กนั่มออกจากซองเก็บ
และคนที่เหลือก็หยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้เช่นกัน
มีบางอย่างอยู่หลังแนวไม้นั่น
ฉันจ้องมองการเคลื่อนไหวของมันไม่วางตา
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะเมื่อทีมค้นหาคนหนึ่งสืบเท้าเข้าไป
"แค่หมาจิ้งจอกหนะ... เชื่องซะด้วยสิ ผมเห็นมันกำลังเล่นไล่จับกับผีเสื้อสีฟ้าอยู่"
สิ่งที่เขาอุ้มติดมือออกมาทำให้ฉันคลี่ยิ้มได้เต็มหน้า ใช่... มันคือเจ้าหนูของฉัน
เจ้าหนูที่หายไปซะนาน
ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้พบมันอีกครั้ง และมันเองก็คงจะดีใจมากแน่ ๆ
เพราะตั้งแต่ที่ฉันอุ้มมันมาจากมือของทีมค้นหาคนนั้น
เจ้าตัวเล็กยังเลียหน้าเลียตาฉันไม่หยุด
ส่วนฝูงอลาสกันของฉันก็เข้ามาดมมาเลียน้องเล็กของพวกมันกันใหญ่
"แบบนี้ก็แสดงว่ายุนต้องอยู่ใกล้ ๆ หนะสิ"
คุณแฟนร่างโย่งของฉันตั้งข้อสังเกตด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า
"ถ้าเขายังอยู่กับเจ้าหมานี่... ก็น่าจะไม่ไกลจากที่ผมเจอมันซักเท่าไหร่"
"งั้นเรารีบไปกันเถอะ"
ความเห็นของหนึ่งในทีมค้นหาทำให้ยูกิตื่นตัวเต็มที่ สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
ท่าทางมุ่งมั่นและกระตือรือร้นที่ฉันไม่ได้เห็นมานานปรากฏขึ้นอีกครั้ง
หลังจากที่คว้าน้ำเหลวมาหลายที
หวังว่าคราวนี้เขาคงสมหวังนะ ฉันภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
เพราะฉันเองก็รู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้ยุนหายไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk:
เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วนะคะ
ใกล้จบแล้วค่ะเรื่อนี้ หุๆ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
อ้าว กรรม ซาโตะเสร็จไปซะแล้ว
แต่ซึ้งคุณพ่อซันนี่อ่ะ :กอด1:
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-12- การเผชิญหน้า
Yoon part III:
ฉันกำลังจ้องมองใบหน้าของคนที่ฉันรัก ที่กำลังพริ้มตาหลับอยู่ในอ้อมกอดของฉัน
ในขณะที่เราทั้งคู่แวะพักระหว่างทางโดยอาศัยแผ่นหลังของเจ้าทีต่างพนักโซฟา
ฉันนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้โจเซฟเปลี่ยนใจ และที่สำคัญ
ฉันต้องขอบคุณโจเซฟที่เลือกฉัน
เปลือกตาบางปรือขึ้นมองฉันก่อนที่รอยยิ้มอ่อนโยนจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ฉันหลงใหล
"หลับสบายมั๊ย" ฉันถามอย่างอยากจะแหย่เล่น
โจเซฟพยักหน้ายึกยักพร้อมกับเปิดยิ้มกว้างได้อย่างน่าเอ็นดู
จนฉันอดใจไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนแก้มใส
กลิ่นกายของโจเซฟช่างเย้ายวนจนเกินต้านทาน
ฉันเลื่อนหน้าลงซุกไซร้ซอกคอระหงที่หอมกรุ่น
ฉันมักเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับโจเซฟ
ร่างกายของฉันมันก็ร่ำร้องแต่จะสัมผัส
อย่างตอนนี้...พอรู้ตัวอีกทีมือซุกซนของฉันก็สอดพ้นชายผ้า
เข้าไปลากไล้โคนขาด้านในของโจเซฟซะแล้ว
แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะหยุดมัน แน่หละ... ฉันพอใจที่เป็นแบบนี้
และโจเซฟก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธสัมผัสของฉัน
ใช่... ฉันรู้ว่าโจเซฟเองก็พอใจ
ร่างกายของโจเซฟสั่นไหวในทุกขณะที่ริมฝีปากร้อนของฉันทาบลงบนผิวนวล
ฉันเลื่อนหน้าลงคลุกเคล้ายอดอกที่แอ่นขึ้นรับสัมผัสหนักหน่วงจากริมฝีปากของฉัน
ซึ่งกำลังฝากรอยรักไว้
"ท่านโจเซฟ" "ท่านยุน" "เจ้าแทงกู" "พวกมนุษย์" "สุนัขใหญ่"
เสียงงุ๊งงิ๊งฟังไม่ได้ศัพท์ของพวกบลูแฟรี่
ทำให้ฉันต้องละมือจากกิจกรรมที่เพิ่งจะเริ่มต้นไปอย่างน่าเสียดาย
"ไว้กลับถึงบ้านพักแล้วค่อยต่อนะ"
ใบหน้างามของโจเซฟซึ่งขึ้นสีเรื่อด้วยเลือดลมที่สูบฉีดเพราะกิจกรรมเมื่อครู่เข้มจัดด้วยความอาย
เพราะคำพูดของฉันที่กระซิบอยู่ข้างหู
และโจเซฟก็ทำให้ฉันยิ้มร่าด้วยการพยักหน้าตอบรับเพียงเบา ๆ
แล้วเจ้าแทงกูก็วิ่งหน้าตั้งกลับมาก่อนจะกระโจนขึ้นนั่งบนตักฉัน
มันถูไถตัวเองตามนิสัยช่างประจบ ฉันไม่ได้ใส่ใจกับมันนัก
เพราะสิ่งที่น่าสนใจกว่าคือฟูงอลาสกันคุ้นตาที่วิ่งนำกลุ่มคนคุ้นหน้าเข้ามา
โดยมีชายร่างใหญ่แต่งตัวคล้ายเจ้าหน้าที่ 4 คน ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าก้าวตามมาด้วย
"พี่ยูกิ!" "ซาโตะ!"
ฉันตะโกนเรียกคนคุ้นเคยก่อนจะพยุงโจเซฟให้ลุกขึ้นตามฉัน แล้วเจ้าทีก็ลุกขึ้นยืนตามเราด้วย
และนั่นทำให้กลุ่มที่กำลังจะเข้ามาชะงักกึก ทุกสายตามองมาที่เจ้าทีอย่างหวาด ๆ
ยกเว้นก็แต่ซันนี่ ที่คลี่ยิ้มมองมันอย่างเอ็นดู
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ดูสิ... มันเชื่องจะตาย" ซันนี่บอกพลางดึงแขนซาโตะให้ก้าวมาหาฉัน
ซึ่งซาโตะดูจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ ฉันจึงเป็นฝ่ายจูงมือโจเซฟไปหาซะเอง
พี่ยูกิโผเข้ากอดฉันทันทีที่ฉันเข้าใกล้ ฉันนิ่งค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะยกแขนขึ้นกอดตอบเขา
เราไม่ได้กอดกันมานานเท่าไหร่แล้วฉันเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่ามันนานมาก
อ้อมกอดของพี่ยูกิแน่นมากเลยหละ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอึดอัด ที่จริงฉันรู้สึกดีมาก ๆ เลยหละ
พี่ยูกิกำลังร้องไห้ ฉันเองก็เหมือนกัน ฉันเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่าฉันคิดถึงพี่ยูกิมาก
และเขาก็คงไม่ต่างกัน
แล้วซาโตะก็เข้ามากอดฉันกับพี่ยูกิไว้ มันร้องไห้ได้น่าเกลียดมาก
ไอ้เพื่อนขี้แย มันคงคิดถึงฉันมากเลยสิท่า
เพราะฉันเองก็คิดถึงมันมากเหมือนกัน
เราสามคนกอดคอกันร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งฉันก็ผละออก
เพื่อแนะนำคนสำคัญ
"น้องสะใภ้... ชื่อโจเซฟ"
ฉันคลี่ยิ้มพลางยักคิ้วอย่างอยากอวดพร้อมกับกระชับวงแขนที่โอบเอวบางให้แน่นขึ้นอีกหน่อย
พี่ยูกิกับซาโตะเขวี้ยงค้อนใส่ฉันอย่างหมั่นไส้ก่อนจะพากันปั้นยิ้มหวานแนะนำตัว
"กรรร!!" เสียงขู่คำรามของฝูงอลาสกันทำให้การสนทนาของพวกเราชะงัก
"คราวนี้ของจริง" ซันนี่พูดขึ้นลอย ๆ แล้วทุกคนก็หยิบปืนออกมา
"แวร์วูฟ!!!"
เสียงแตกตื่นของกลุ่มแฟรี่ทำให้ฉันกับโจเซฟรู้ได้ทันทีว่าเรากำลังจะเผชิญกับอะไร
ฉันหันไปสบตากับโจเซฟพร้อมกับยื่นมือไปกุมมือเขาเอาไว้
"ตามท่านคริสตอฟกับท่านอีริคให้ที!"
ฉันร้องบอกพวกแฟรี่ และภูติจิ๋วก็หายวับไปทันทีที่ได้รับคำสั่ง
"พระเจ้า!" "นั่นมันอะไรหนะ?" "บ้าน่า!" "เมื่อกี๊มันอะไรกัน?" "ผีเสื้อพูดได้~" "มันหายไปแล้ว!"
หลายเสียงหลากอารมณ์ของคนที่เพิ่งจะเคยได้สัมผัสกับเรื่องเหลือเชื่อด้วยตาตัวเอง
หลุดร้องขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ทุกคนจะตะลึงตาค้าง
เมื่อเห็นอะไรที่น่าทึ่งและน่ากลัวกว่ามากตีวงล้อมพวกเราอยู่
แต่คราวนี้... ไม่มีใครสักคนที่จะกล้าปริปาก แล้วโจเซฟก็ร่ายมนต์บางอย่าง
ครู่เดียวก็ปรากฏสายน้ำที่โอบอุ้มด้วยลำธารน้ำแข็งขึ้นด้านหลังเรา
"ไปเร็ว!"
ฉันตะโกนบอกทุกคนพร้อมกับจูงมือโจเซฟไถลลงบนลำธารน้ำแข็งซึ่งทอดตัวลงสู่ลานโล่งเบื้อล่าง
แน่หละ... ทุกคนกระโจนตามเราลงมา ไม่เว้นแม้แต่เจ้าทีและพวกหมา ๆ
ทุกชีวิตไถลไปตามสายน้ำราวกับเล่นไสลเดอร์ในสวนสนุก
จะต่างกันก็ตรงที่กระแสน้ำในลำธารน้ำแข็งนี้มันทั้งเชี่ยวและเย็นจัดจับขั้วหัวใจ
"ให้ตายเหอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย แล้วเมื่อกี๊มันตัวอะไร" ซาโตะโวยวายตามประสาคนขี้บ่น
"ไว้รอดไปได้จะอธิบายให้ฟังละกัน" ฉันบอกปัดไปแบบนั้นเมื่อสิ่งที่สำคัญกว่าคือหาทางหนีทีไล่
เพราะตอนนี้พวกแวร์วูฟมันกำลังไถลตามเราลงมาจากทางต้นน้ำโน่นแล้ว
เมื่อพวกเราลงมาถึงแอ่งน้ำเบื้องล่างโจเซฟก็รีบร่ายมนต์ขึ้นอีกครั้ง
แล้วลำธารน้ำแข็งก็หายวับไปกับตา
รวมทั้งน้ำในแอ่งที่ท่วมเราอยู่เกือบจะครึ่งตัวนี่ด้วย
และนั่นทำให้พวกแวร์วูฟที่ยังค้างอยู่บนธารน้ำแข็ง
ลอยละลิ่วแหวกอากาศร่วงลงตรงที่ไหนสักแห่งในผืนป่าข้างบนนั่นแหละ
พวกเราวิ่งตามฝูงอลาสกันไปตามเส้นทางลาดชันสายเล็ก ๆ
โดยมีทีมค้นหาทั้ง 4 คนคอยระวังหลังให้
ราว 20 นาที เราก็มาถึงปลายทาง แน่หละ... ทุกคนกรูกันเข้าไปที่รถโดยไม่ต้องรอให้ใครบอก
เว้นก็แต่โจเซฟซึ่งดูจะงง ๆ กับพาหนะที่ไม่คุ้นตา แต่เธอก็ตามฉันขึ้นรถโดยไม่ถามไถ่อะไร
โดยมีเจ้าแทงกูถืออภิสิทธิ์กระโดดขึ้นมานั่งอยู่บนตักฉันได้ทันท่วงทีก่อนที่ฉันจะปิดประตู
แล้วมันก็นอนพังพาบเกยคางพาดไปบนตักของโจเซฟอย่างสบายใจเฉิบ
ระหว่างที่รถวิ่งอยู่เจสสิก้าก็คอยหันมองกระจกหลังไปเรื่อย
เธอคงห่วงเจ้าทีที่วิ่งตามรถของพวกเรามาห่าง ๆ
ซันนี่เองก็คอยหันกลับไปมองพวกเด็ก ๆ ของเธอเช่นกัน
ฉันว่าความผูกพันระหว่างสัตว์เลี้ยงกับเจ้าของเป็นอะไรที่น่าทึ่งมาก ๆ เลยหละ
"ซวยฉิบ!" หนึ่งในทีมค้นหาซึ่งทำหน้าที่เป็นพลขับสบถออกมาพร้อมกับใช้เท้าแตะเบรก
เราที่เหลือรู้ความหมายได้โดยไม่ต้องเอ่ยถาม
ก็เพราะเห็นอยู่ตำตาว่าฝูงหมาป่ากำลังกรูกันเข้ามาที่รถ
ไม่ใช่แค่ฝูงเดียว แต่พวกมันมาจากทุกสารทิศ
"ลุยเลยโค้ช!"
"แหงอยูแล้ว" คนขับตอบเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ก่อนกระชาก GMC
เข้าบดฝูงหมาป่าที่วิ่งมาทางด้านหน้า หมาป่าหลายตัวถูกชนกระเด็นออกไป
GMC ส่ายไหวเล็กน้อยเมื่อบดทับร่างของบางตัวที่เคราะห์ร้าย
ฉันได้แต่เวทนาพวกมัน แต่ก็นั่นแหละ... จะว่าคนพวกนี้โหดร้ายก็คงจะไม่เหมาะ
เพราะเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ใครมัวมาใจดีกับมันอยู่ ถ้าไม่บ้าก็โง่เต็มที
"แปลกแฮะ" ซันนี่เปรยขึ้นมาก่อนจะขยายความถึงข้อสังเกตของเธอ
"นี่ไม่ใช่เวลาออกล่าของพวกมันซะหน่อย แล้วก็ดูเหมือนว่าพวกมันจะตั้งใจตามเรามากกว่า"
ฉันหันกลับไปมองฝูงหมาป่าที่วิ่งไล่หลังพวกเรามา ถึงแม้ว่าพวกมันบางตัวจะยังติดพันกับการต่อสู้
อยู่กับฝูงอลาสกันของซันนี่ แต่ส่วนใหญ่ที่เหลือก็ยังวิ่งตามเรามาไม่หยุด
ถึงแม้ว่าจำนวนของพวกมันจะลดลงเรื่อย ๆ เพราะพลังฝ่ามือหมีของเจ้าทีก็เถอะ
จะว่าไป ฉันทึ่งในตัวเจ้าทีมากจริง ๆ พลกำลังของมันช่างมหาศาล
มันฉีกหัวเจ้าหมาป่าหลุดออกจากคอได้ด้วยการดึงเพียงครั้งเดียว
ที่จริง... แค่มันสะกิดเบา ๆ ก็ส่งเจ้าหมาป่าบางตัวลอยละลิ่วไปไกลได้หลายเมตรเชียวหละ
"พวกมันเป็นบริวารของฟิลิปส์"
คำพูดของโจเซฟทำให้ทุกสายตาหันมาจ้องมองเธอ
ฉันจึงต้องช่วยอธิบายให้คนอื่นเข้าใจซะหน่อย
"เธอหมายถึงแวร์วูฟเมื่อกี๊หนะ ฟิลิปส์เป็นเจ้านายของพวกมัน"
"ไอ้มนุษย์หมาป่าหน้าตาน่าเกลียดเมื่อกี๊หนะเหรอ" ซาโตะถามพลางทำหน้าเหวอ
"ก็แปลว่าแกไปมีเรื่องกับมนุษย์หมาป่างั้นสิ"
"ก็ทำนองนั้น"
ฉันตอบพี่ยูกิพลางเสหลุบตาลงต่ำ รู้สึกผิดจริง ๆ ที่เป็นต้นเหตุให้พวกเขาต้องตกอยู่ในอันตราย
"บึ๊ก!" เสียงอะไรบางอย่างที่หล่นลงบนหลังคาทำให้การสนทนาของพวกเราชะงัก
น้ำหนักของมันมากจนหลังคา GMC ยุบตัวลงมา
และนั่นทำให้เจ้าแทงกูกระโดดลงจากตักฉันไปนอนหมอบคุดคู้อยู่ที่พื้น
"เพล้ง!" กระจกด้านข้างที่นังคนขับแตกละเอียด ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกกระชากออกจากรถ
"เฮ้ย!!!" หลายเสียงในห้องโดยสารหลุดร้องออกมาพร้อมกัน
"อ๊ากกก!!!" เสียงร้องโหยหวนที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้พวกเราขนลุกเกรียว
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร
ร่างของเขาที่ถูกโยนลงมากระแทกกระโปรงหน้ารถยืนยันความคิดของพวกเราได้ชัดเจน
และนั่น... ทำให้คนในที่นั่งข้างคนขับได้สติ
เขาย้ายตำแหน่งไปนั่งหลังพวงมาลัยก่อนจะบังคับรถให้ส่ายไปมา
ด้วยหวังจะสลัดไอ้ตัวที่อยู่บนหลังคาออกไป
เขาเบี่ยงรถเข้าหาต้นไม้ข้างทางซึ่งมีกิ่งไม้ใหญ่ยื่นออกมา
"บึ๊ก!" ใช่... มันได้ผล เจ้าแวร์วูฟนั่นกระแทกเข้ากับกิ่งไม้
ก่อนที่ทั้งมันและกิ่งไม้หักจะร่วงลงกระแทกพื้น
"เฮ้!!!" หลายเสียงไชโยโฮ่ร้องกันใหญ่ เว้นก็แต่ฉันกับโจเซฟซึ่งรู้ดีว่ามันยังไม่จบแค่นี้
เสียงโห่ร้องเงียบลงทันทีเมื่อทุกคนรู้ว่าดีใจเก้อ เพราะเพียงครู่เดียวเจ้าแวร์วูฟนั่นก็ลุกขึ้นมาใหม่
มันวิ่งเข้ามากระแทกด้านข้างของรถจนสั่นไปทั้งคัน ก่อนที่พวกของมันอีกตัวจะพุ่งชนอีกข้าง
ตามมาด้วยอีก 2 ตัวที่พุ่งเข้ากระแทกรถของพวกเราทั้งจากด้านหน้าและด้านหลัง
โชคยังดีที่ GMC เสริมคานเหล็กกล้า ไม่งั้นพวกเราคงถูกอัดรวมกันเหมือนปลากระป๋อง
พลขับมือ 2 พยายามเหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
ในขณะที่พวกมันยังคงโถมแรงใส่มาไม่ยั้ง
"ปัง! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" 2 คนที่เหลือในทีมค้นหา
ช่วยกันกระหน่ำยิงตัวที่อยู่ด้านหน้ารถด้วยบาเร็ตต้าในมือ
ขณะที่ซันนี่ปีนข้ามเบาะมาหาฉันกับโจเซฟที่นั่งอยู่ตอนหลังสุดก่อนจะเอื้อมคว้าอะไรสักอย่าง
จากช่องเก็บของที่อยู่หลังเบาะของเรา
แล้วเธอก็หันกลับมาพร้อมกับประทับเล็งลูกซองแฝดกระบอกยาว
"เอานี่ไปกินซะไอ้ตัวทุเรศ!" ซันนี่แหกปากร้องลั่นอย่างระบายอารมณ์ก่อนจะเหนี่ยวไก
"ตูม!!"
แรงอัดของกระสุนลูกปลายกระแทกไอ้ตัวทุเรศของเธอที่อยู่หน้ารถของเราจนผงะออกไป
จังหวะนั้น คนขับก็พุ่งรถเข้าใส่จนมันกระเด็นไปหลายเมตร ก่อนจะหักพวงมาลัยวนรถเป็นวงกว้าง
เพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีของอีก 3 ตัว
"ตูม!!" ซันนี่สอยตัวที่อยู่ทางด้านข้างฝั่งคนขับไปอีกหนึ่ง
แต่พวกเราก็ต้องตะลึงจนตาค้างเมื่อไอ้ตัวที่ถูกสอยไปตอนแรกลุกขึ้นมาอีกทั้งที่เลือดท่วมตัว
ซันนี่บรรจุกระสุนเข้าไปใหม่ก่อนจะเหนี่ยวไกซ้ำมันอีกครั้งเมื่อมันวิ่งมาจากทางด้านข้าง
"ตูม!!" ลูกปลายของซันนี่แตกกระจายใส่หัวมันไปเต็ม ๆ
รวมทั้งลูกตาของมันก็แตกไปด้วย และคราวนี้มันถึงกับล้มทั้งยืน
"บรู๊วววววววววว!" มันแหงนหน้าขึ้นส่งเสียงโหยหวนก่อนจะค่อย ๆ ยันกายขึ้นมาอีกครั้ง
"จะอึดไปไหนของมันวะเนี่ย" ซาโตะบ่นออกมาอย่างเกรง ๆ
"เพล้ง!!" กระจกด้านข้างที่ซันนี่สอดปลายปืนออกไปแตกละเอียด
ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกดึงออกไปพร้อมกับลูกซองแฝดในมือ
"ซันนี่!!" ซาโตะร้องพลางโผเข้ารวบเอวซันนี่ไว้ส่วนพวกเราที่เหลือก็ช่วยกันออกแรงรั้ง
รวมทั้งเจ้าแทงกูที่ใช้ฟันของมันงับชายกางเกงของซันนี่เอาไว้แน่น
แต่สุดท้ายซันนี่ก็ถูกดึงออกไปจนได้
"ซันนี่!!" ซาโตะแหกปากร้องพลางโผตามร่างของซันนี่ออกไป
ฉันกับพี่ยูกิจึงโผตามไปรั้งเขาเอาไว้
"บึ๊ก!!" เสียงการกระแทกดังขึ้นจากด้านนอก แต่คราวนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับรถของเรา
แวร์วูฟตัวหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีพวกของมันตัวที่จับซันนี่ไปก่อนที่ร่างของซันนี่จะกระเด็นไปอยู่ที่พื้น
ไอ้ตัวที่ถูกยิงตอนแรกแยกเขี้ยวโง้งของมันอย่างแสยะยิ้มแล้วกระโจนเข้าใส่ซันนี่ทันที
แต่ในขณะที่กรงเล็บของมันจะถึงตัวซันนี่ ร่างของมันก็กระเด็นออกไปด้วยน้ำมือของพวกเดียวกัน
ใช่... มันคือตัวเดียวกับที่โจมตีเจ้าตัวแรก และนั่นทำให้พวกเราประหลาดใจมากทีเดียว
"ทำไมมันถึงได้สู้กันเองซะล่ะ"
"ไม่รู้สิ!" ฉันตอบพี่ยูกิไปแบบนั้น ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นเพราะอะไร แต่จากการทำของแวร์วูฟตัวนั้น
ฉันรู้สึกได้ว่า... มันต้องการปกป้องซันนี่
พวกเราช่วยกันดึงซันนี่กลับเข้ามาทางกระจกข้างทันทีที่คนขับวนรถไปถึงตำแหน่งที่เธออยู่
และทันทีที่ซันนี่กลับเข้ามาอยู่ในรถได้อย่างปลอดภัยซาโตะก็กอดเธอเอาไว้แน่น
โดยมีเจ้าแทงกูกระโดดขึ้นมาเลียหน้าเลียตาเจ้าของของมันพลางกระดิกหางไหว ๆ
แวร์วูฟตัวที่ช่วยซันนี่เอาไว้กำลังป้องกันไม่ให้อีก 3 ตัวที่เหลือเข้าใกล้รถของเราได้
จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้มันเปลี่ยนใจมาช่วยฝ่ายเรา ฉันก็ต้องขอบคุณมันอยู่ดี
แต่ดูเหมือนว่า... ตอนนี้มันกำลังถูกรุม
ซันนี่ปีนข้ามเบาะมาอีกครั้ง
ก่อนจะหยิบสิ่งที่เธอต้องการออกจากช่องเก็บของที่อยู่หลังเบาะของฉัน
"จอดรถ!" เสียงเล็กที่ตะคอกออกมานั้นไม่สั่นเลยแม้แต่น้อย
เช่นเดียวกับลูกซองสั้นที่อยู่ในมือของซันนี่
ซึ่งกำลังเล็งไปที่คนขับ และนั่นทำให้ทีมค้นหาอีก 2 คน เล็งบาเร็ตต้าในมือมาที่ซันนี่
"เฮ้ ๆ ๆ ใจเย็นก่อนสิ พวกเรากำลังหนีตายกันอยู่นะ" คนขับยอมจอดรถและหันมาเตือนสติเพื่อน ๆ
ซึ่งก็ช่วยให้สถานการณ์คลี่คลายลงไปได้ เมื่อซันนี่ยอมลดปืนลง รวมทั้งเพื่อนของเขาทั้ง 2 คนด้วย
"เธอคิดจะทำอะไรหนะซันนี่"
"ฉันจะกลับไปช่วยพ่อ" ซันนี่ตอบซาโตะก่อนจะเปิดประตูลงไป
"จะบ้าเหรอซันนี่! พ่อเธอตายไปตั้งนานแล้วนะ" ซาโตะเตือนพลางรั้งข้อมือซันนี่ไว้
"ไม่! พ่อยังไม่ตาย! พ่อช่วยฉันไว้เมื่อกี๊ เธอก็เห็น"
ซันนี่เถียงกลับก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากมือของซาโตะแล้ววิ่งย้อนกลับไปตรงจุดต่อสู้ทันที
"เวรเอ้ย!" ซาโตะสบถอย่างหัวเสียก่อนผลุบออกจากรถแล้ววิ่งตามซันนี่ไปอีกคน
ฉันหันไปเปิดช่องเก็บของหลังเบาะและหยิบสิ่งที่ใช้ประโยชน์ได้ออกมา
ก่อนจะหันกลับมามองโจเซฟ ที่มองตอบฉันพลางส่ายหน้า
ดวงตาสีอ่อนของโจเซฟเริ่มรื้นด้วยน้ำตา
"ขอโทษนะโจเซฟ แต่ฉันทิ้งเขาไม่ได้" ฉันคลี่ยิ้มบอกก่อนโน้มหน้าไปกดจูบที่เปลือกตาบาง
"เฮ้ย! เอาก็เอาวะ" ฉันได้ยินเสียงของคนขับแว่ว ๆ
ก่อนที่รถของเราจะเคลื่อนถอยหลังด้วยความเร็ว
คิดว่างั้นนะ... เผอิญว่าสมาธิของฉันมันไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่
ก็เพราะที่รักของฉันไม่ยอมละริมฝีปากออกจากปากฉันเลยหนะสิ
"บึ๊ก!!" เสียงอะไรบางอย่างที่หล่นลงบนหลังคาทำให้จูบแสนหวานของเราสะดุดลงจนได้
"คราวนี้อะไรอีกล่ะ" หนึ่งในทีมค้นหาในที่นั่งแถวหน้าถามเปรยออกมา
"สวบ! ๆ" กรงเล็บแกร่งที่ทะลวงหลังคาเข้ามาพร้อมกับมือน่าเกลียดตอบคำถามของเขาได้ทันที
"ฟิลิปส์" ใช่... เป็นเขาจริง ๆ อย่างที่โจเซฟบอก ฉันจำขนสีเงินกระด้างของเขาได้ดี
"ปัง! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ"
สองหนุ่มในที่นั่งแถวหน้ากระหน่ำกระสุนเข้าใส่มือของฟิลิปส์ที่กำลังแหวกหลังคารถของเราออก
แต่มันเปล่าประโยชน์ กระสุน.45 ของบาเร็ตต้า ทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่รอยขีดข่วน
นั่นทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปถึงการต่อสู้เมื่อคืน ดูเหมือนว่าจะไม่มีอาวุธอะไรระคายผิวของเขาได้เลย
"บ้าฉิบ!"
ชายหนุ่มทางด้านขวามือสบถพลางย่อตัวลงต่ำเรี่ยกับเบาะรถเพื่อหลบมือของฟิลิปส์
ที่ล้วงลงมาควานหา 'เหยื่อ' ก่อนที่ผู้เคราะห์ร้ายซึ่งเป็นคนที่นั่งอยู่ด้านซ้ายจะถูกคว้าคอ
เล็บคมเจาะเข้าตัดเส้นเลือดใหญ่จนของเหลวสีแดงสดทะลักออกมา
และเมื่อกรงเล็บแกร่งกางออกมันก็กระเซ็นไปทั่ว แล้วร่างของคนเป็นเหยื่อก็ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น
โดยที่เขาไม่มีโอกาสจะร้องสักแอะ เราได้แต่จ้องมองภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงนั่นกันจนตาค้าง
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว สร้างความสยดสยองและสะอิดสะเอียนจนเส้นขนของฉันตั้งชัน
โจเซฟร่ายมนต์ขึ้นทันทีที่เห็นฟิลิปส์ควานหาเหยื่อรายใหม่
ก่อนที่ผลึกน้ำแข็งหนาจะแผ่ไปทั่วหลังคาจนปิดทับรอยโหว่ที่ถูกฉีกจากกรงเล็บเมื่อครู่
และนั่นทำให้แขนของฟิลิปส์ถูกล็อก
"ลงจากรถเร็ว!" ฉันตะโกนบอกพร้อมกับฉวยมือโจเซฟวิ่งนำคนที่เหลือออกจากรถ
โดยมีเจ้าแทงกูวิ่งตามฉันมาติด ๆ
พวกเราวิ่งย้อนกลับไปที่จุดต่อสู้ซึ่งตอนนี้มีแวร์วูฟ 2 ตัวกำลังต่อสู้กับแวร์วูฟตัวหนึ่งอยู่
ขณะที่ซันนี่คอยช่วยยิงสกัดให้แวร์วูฟที่ถูกรุม ส่วนไอ้ตัวที่ตาแตกก็ปะทะกำลังอยู่กับเจ้าที
ซึ่งมีฝูงอลาสกันเป็นกองหนุน พวกมันผลัดกันโฉบเข้าจู่โจมราวกับฝูงบินกองโจร
ที่น่าทึ่งไปกว่านั้น เขี้ยวของพวกมันเจาะผ่านหนังหนา ๆ ของแวร์วูฟได้สบาย
แม้จะไม่ใช่แผลฉกรรจ์ แต่ก็สร้างความรำคาญได้ และที่สำคัญ... ผิวหนังของเจ้าแวร์วูฟนั่น
บริเวณที่ถูกคมเขี้ยวของพวกอลาสกันบาดแผลไม่ประสานกันเหมือนอย่างบาดแผลจากอาวุธอื่น ๆ
หนึ่งในสองตัวที่กำลังรุมเพื่อนเก่าของมันอยู่เปลี่ยนเป้าหมายทันทีที่เห็นกลุ่มของพวกเรา
มันกระโจนมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าฉันกับบาดแผล นั่นทำให้เจ้าทีเปลี่ยนคู่ต่อสู้ในทันที
เจ้าทีวิ่งมาแต่ไกลและพุ่งชนเข้าใส่ด้านข้างของมันเต็มแรง และด้วยขนาดที่พอฟัดพอเหวี่ยง
ทำให้เจ้าแวร์วูฟกระเด็นไปกระแทกกับต้นสนใหญ่ก่อนจะร่วงลงมานั่งที่พื้น
แต่ครู่เดียวมันก็ลุกขึ้นมา โจเซฟร่ายมนต์อีกครั้ง
ก่อนที่จะเกิดผลึกน้ำแข็งหนาล้อมร่างของมันไว้กับต้นสน
เจ้าทีก้าวเข้าหาเจ้าแวร์วูฟติดกับก่อนจะลุกขึ้นยืนสองขา
และขย้ำกรงเล็บหมีลงบนปากยาว ๆ ของมัน
ก่อนที่เจ้าแวร์วูฟเคราะห์ร้ายจะโดนแหกปากออกจนกว้าง ด้วยพละกำลังอันมหาศาลของเจ้าที
ไม่นานทั้งปากบนปากล่างของมันก็ถูกฉีกออกจากกันจนหัวแบะ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ตาย
มันยังคงดิ้นรนเอาตัวเองออกจากพันธนาการ
ฉันยืนมองภาพน่าสะอิดสะเอียนนั้นอย่างพะอืดพะอม
"พวกเจ้าคิดรึว่าจะรอดพ้นเงื้อมือข้าไปได้!"
เสียงของฟิลิปส์ที่ตะคอกมาจากทางด้านหลังเรียกให้พวกเราหันกลับไปมอง
ฉันยอมรับว่าฉันทึ่งจริง ๆ กับการที่ได้เห็นฟิลิปส์กัดแขนของตัวเองทิ้งไว้บนหลังคารถ
ก่อนจะทึ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า เมื่อเห็นแขนข้างที่ขาดค่อย ๆ งอกออกมาใหม่
"เฮ้ย!" "พระเจ้า!" "บ้าน่า!" หลายเสียงจากหลายคนอุทานขึ้นพร้อม ๆ กัน รวมทั้งฉันด้วย
ฟิลิปส์กระโจนเข้าใส่พวกเราก่อนจะปะทะเข้ากับร่างของเจ้าทีที่กระโจนเข้ามาขวาง
แล้วทั้งคู่ก็กระดอนออกจากกันจากแรงกระแทก ฟิลิปส์ผงะไปด้านหลังประมาณ 2-3 ฟุต
แต่เจ้าทีกระเด็นไปไกล 2-3 เมตร ซึ่งทำให้เรารู้ได้ทันทีว่ากำลังของเจ้าทีด้อยกว่ากำลังของฟิลิปส์
"ถึงเวลาตายของเจ้าแล้วเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!" ฟิลิปส์ประกาศกร้าวพร้อมกับกระโจนเข้าใส่ฉัน
โจเซฟเอาตัวเองเข้ามาขวาง ฉันจึงรวบตัวเอาไว้แล้วหมุนตัวหันหลังให้ฟิลิปส์
ฉันหลับตาลงอย่างปลงใจยอมรับกรงเล็บคมของเขา
แต่ในขณะที่กอดโจเซฟอยู่นั้น ฉันได้ยินเสียงเขาร่ายมนต์
และเมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบว่าตัวเองกับโจเซฟ และพี่ยูกิ กับทีมค้นหาอีก 2 คนที่เหลือ
รวมทั้งเจ้าแทงกูถูกล้อมอยู่ในโดมน้ำแข็งขนาดพอประมาณ
และแขนของฟิลิปส์ก็ติดอยู่ในกำแพงน้ำแข็งหนานี่ด้วย
เขาควานมือไปทั่วอย่างพยายามไขว่คว้าทุกสิ่ง
แขนที่แกว่งไกวเรียกความสนใจของเจ้าแทงกูได้ทันที
สายตาของมันจ้องมองอยู่ที่มือซึ่งมีขนดกหนา
"แทงกู!"
ฉันตะโกนห้ามมันทันทีที่เห็นมันกระโจนเข้าใส่มือของฟิลิปส์ด้วยห่วงว่ามันจะเป็นอันตราย
แต่เจ้าแทงกูกลับงับมือนั้นไว้เต็มปากเต็มคำก่อนที่ตัวของมันจะถูกเหวี่ยงไปมา
ขณะที่ฟิลิปส์พยายามสะบัดมันออก
ฉันจึงละอ้อมกอดออกจากโจเซฟเพื่อจะไปดึงเจ้าแทงกูออก
แต่แล้วฉันกลับพบว่า... คนที่อยู่ในอ้อมแขนของฉันกระอักเลือดออกมาและหมดสติไปแล้ว
"โจเซฟ! โจเซฟ! โจเซฟฟฟ!!"
ฉันตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก ฉันร้องเรียกอยู่หลายครั้งแต่โจเซฟก็ไม่มีปฏิกริยาตอบรับ
ฉันจึงประคองร่างของโจเซฟวางลงบนตักก่อนจะสำรวจร่างกายเพื่อหาบาดแผล
แต่เปล่าเลย... ร่างกายของโจเซฟไม่มีร่องรอยการถูกทำร้าย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
อาการของโจเซฟทำให้ฉันร้อนใจที่สุด หน่วยตาของฉันร้อนผ่าว แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาจนได้
ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาและประคองโจเซฟไว้ในอ้อมกอดแล้วโน้มหน้าลงแนบหน้าผากมน
ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากเปื้อนเลือดของโจเซฟและกดจูบเบา ๆ แล้วฉันก็ได้รู้ว่า...
ลมหายใจของโจเซฟแผ่วเบาเหลือเกิน
"ที่รัก... อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ได้โปรดเถอะโจเซฟ
ได้โปรด... ลืมตาขึ้นมามองฉันที"
ฉันอ้อนวอนกับร่างไร้สติของผู้ที่ฉันรักที่สุด แต่มันก็ไม่เป็นผล +
ทั้ง ๆ ที่โจเซฟไม่เคยปฏิเสธคำขอของฉัน
แต่ว่าคราวนี้...
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ทุกคนในโดมน้ำแข็งไม่มีใครปริปากเลยสักคำ
แล้วพี่ยูกิก็ก้าวมาหยุดอยู่ข้าง ๆ และวางฝ่ามือลงบนบ่าฉัน
ฉัน... ซึ่งกำลังจะสูญเสียคนรักของฉันไป
ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้รินไหลโดยไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย
"พี่ยูกิ... ยุนรักโจเซฟ ยุนไม่อยากเสียโจเซฟไป... ยุนจะทำยังไงดี"
พี่ยูกิไม่ได้ตอบคำถามของฉัน เขานั่งลงชันเข่าและโอบกอดฉันเอาไว้
มือของเขาบีบลงบนไหล่ฉันอย่างให้กำลังใจ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk:
พยายาอัพส่วนที่เหลือทั้งหมดให้จบวันพรุ่งนี้
ไม่รู้จะสำเร็จไหมลองดูสักตั้งว่าจะพิมพ์ได้เร็วแค่ไหน
เหลืออีกไม่กี่ตอนเองจริง ๆ กระซิก ๆ
แล้ววันเสาร์ว่าจะต่อเพียงใจเสน่หา ให้จบตอน
วันอาทิตย์ กะจะต่อ Before & Lover เหมือนกัน
ได้ข่าวว่าพยายามขยันน่าดูนะ 555 สู้โว๊ย!!!!!!!
โดนโปรเจ็คใหม่ anajulia บังคับว่าให้จบภายใน 2 อาทิตย์ ถ้าเลท ปรับ วันละ 38 บาท เท่าอายุ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
ม่ายยย..ย โจเซฟ :serius2:
ตอนนี้มาแบบยาวสะใจมาก แต่จะจบแล้วหรอคะ เร็วไปไหมอ่ะ
ปล. รอโปรเจ็คใหม่ +1 :L2:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว ลื่นไหลมาก ชอบแทงกูกีบที
ลุ้นว่าโจเซฟจะเจ็บมากมั้ย จะขาดใจตามยุน :กอด1:
-
แวะเข้ามาอ่าน.....
ได้ความเศร้าซึมกลับไป.....ม่ายยยยนะคุณนัท
ไม่เอาเศร้ากว่านี้แล้วน้า...... :monkeysad:
:L1: คุณนัท + ให้อารมณ์ซึมเศร้า
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-13-เพราะอะไร
YuKi part II:
ดวงตาสีดำขลับที่เคยสดใสตอนนี้แดงก่ำและชุ่มไปดวยน้ำตา...
คำถามของยุนทำให้ฉันสะท้อนใจ ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามยุนยังไง... ไม่รู้จริง ๆ
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโจเซฟเป็นอะไร แล้วฉันจะช่วยอะไรได้ล่ะ...
ฉันโอบไหล่ยุนที่กอดโจเซฟไว้ไม่ยอมปล่อย แม้จะรู้ว่ามันไม่ช่วยอะไร
แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำให้น้องได้... ในเวลาแบบนี้
"บึ๊ก!" อะไรบางอย่างกระแทกไหล่ฉันอย่างจังจนฉันต้องหันไปมอง
เจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นกลิ้งหลุน ๆ ไปชนกับผนัง มันสะบัดหัวทันทีที่ตั้งหลักได้
จากนั้นก็ลุกขึ้นสะบัดตัวแล้วมันก็เดินเข้ามา
ก่อนจะเอาอะไรบางอย่างที่มันคาบไว้ในปากมาวางลงบนตักโจเซฟ
กลุ่มขนสีเงินกระด้างที่มีชิ้นเนื้อเปื้อนเลือดติดมาด้วย น่าขนลุกชะมัด
มันนั่งลงข้าง ๆ ยุนพลางกระดิกหางไหว ๆ แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะใส่ใจกับมัน
"โบ๊ว! ๆ"
เสียงแหลมเล็กของมันดังก้องโดม ใช่... มันกำลังเรียกร้องความสนใจ แล้วก็ได้ผล...
ยุนเงยหน้าขึ้นมองมัน มันจึงก้มหน้าลงแล้วใช้จมูกไถชิ้นเนื้อน่าขยะแขยงนั่นให้เขาดู
เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะก้มลงมองเศษเนื้อนั้น
แล้วเงยหน้าขึ้นมองมือเจ้ามนุษย์หมาป่า
มือนั่นมีเลือดข้นสีแดงเข้มย้อยลงมาจากแผลที่สันมือ
น่าแปลกที่เนื้อตรงแผลนั่นไม่งอกขึ้นมาใหม่
"เจ๋งหนิเจ้าเปี๊ยก" จัสติน หนึ่งในทีมค้นหาที่รอดชีวิตชมเปาะพลางลูบหัวมันเบา ๆ
เจ้าหมาหันไปมองเขานิดหน่อยก่อนจะละความสนใจกลับมาที่ยุน
มันพยายามเอาหัวของมันไปถูไถ กระแซะกับมือของยุนเหมือนกับจะบอกว่า...
'เห็นมั๊ย... ฉันทำได้ ชมฉันสิ... ให้รางวัลฉันหน่อย' หรืออะไรประมาณนั้น
"เฮ้ นิกซ์! มาดูนี่สิ" จัสตินร้องเรียกเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่ห่างออกไป
"ขอยืมหน่อยนะเจ้าหนู" เขาบอกกับเจ้าหมาก่อนจะปลดปลอกคอของมันออกมา
"ฉันว่าฉันพอจะรู้แล้วหละว่าทำไมหมาของซันนี่ถึงกัดไอ้พวกแวร์วูฟนี่เข้า"
จัสตินบอกพลางพลิกป้ายชื่อที่ติดอยู่กับปลอกคอของเจ้าหมา
"เห็นนี่มั๊ย" เขาถามพลางชี้นิ้วลงบนตัวเลขเล็ก ๆ ที่สลักอยู่บนป้ายชื่อ
"92.5 แล้วไง?" นิกซ์ถามกลับพลางขมวดคิ้ว
"ก็หมายความว่ามันเป็นเงินไง... ป้ายชื่อของพวกมันทำจากเงิน" จัสตินบอกก่อนขยายความ
"ก็เหมือนอย่างในหนังไง ไอ้พวกแวร์วูฟนี่มันแพ้แร่เงิน
เรื่องไหน ๆ ก็ใช้กระสุนเงินยิงมันทั้งนั้นแหละ"
"แค่มีเครื่องเงินก็จัดการมันได้งั้นเหรอ!" ฉันโพล่งถามออกไปอย่างมองเห็นทางรอด
"คงไม่ง่ายแบบนั้นหรอก อย่างพวกหมานี่... ผมว่าเป็นเพราะเขี้ยวของพวกมันมีแร่เงินติดอยู่"
จัสตินแก้ความเข้าใจของฉันใหม่
"ยังไง" นิกซ์ถามพลางตีหน้างง ฉันเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน
"ก็ธรรมชาติของหมา เวลามันเล่นกันมันก็จะใช้ฟันขบกันใช่มั๊ย ดูอย่างป้ายชื่อของเจ้านี่...
มีรอยเขี้ยวขนาดใหญ่อยู่ ซึ่งน่าจะเป็นของหมาตัวอื่น
และเจ้าหมานี่ก็คงจะแทะของตัวอื่นเหมือนกัน
แล้วเงินก็เป็นแร่เนื้ออ่อน พอหมามันแทะเข้าไปเศษของเงินก็ไปติดตามเขี้ยวของมัน"
จัสตินอธิบาย
"โว้ว... แกคิดได้ไงเนี่ย" นิกซ์มองเพื่อนของเขาอย่างทึ่ง ๆ
"ก็คิดตามความน่าจะเป็นหนะ" จัสตินตอบพลางยักไหล่
ฉันว่าจัสตินก็น่าทึ่งจริง ๆ นั่นแหละ
เพราะถ้าก่อนหน้านี้เขาไม่ตัดสินใจย้ายไปนั่งหลังพวงมาลัย GMC
ป่านนี้พวกเราอาจจะตายไปแล้วก็ได้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แปะไว้แค่นี้่ก่อน อีกเดี๋ยว จะมาแปะเพิ่ม ว่าแต่ว่า เงียบเหงาดีจริง ๆ พรุ่งนี้จบจ้าาาาาาาาาาาาา
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-14-ทางรอด
Krystof part III:
ฉันและท่านอีริคนำเอลฟ์อัศวินตามพวกแฟรี่มาจนถึงลานโล่งด้วยความร้อนใจ
เพราะระหว่างทางเมื่อครู่ฉันจับสัมผัสพลังเวชมวลใหญ่ของท่านพี่ได้
ก่อนหน้านี้เราเสียเวลาไปพอสมควรกับการผลิตหัวธนูใหม่ตามคำแนะนำของลูน่า
บรรณารักษ์ประจำหอสมุดกลางซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน
ลูได้ข้อมูลมาจากวรรณกรรมหลายเรื่องที่เขียนตรงกันเกี่ยวกับอาวุธที่ใช้กำจัดแวร์วูฟ
แต่ด้วยเวลาที่จำกัด เราจึงหล่อหัวธนูได้เพียง 10 ดอก ซึ่งฉันกับท่านอีริคแบ่งกันเก็บไว้คนละครึ่ง
ที่ลานนี่ ฉันเห็นเจ้าทีกับฝูงสุนัขใหญ่กำลังต่อสู้กับแวร์วูฟองค์รักษ์ของฟิลิปส์อยู่
ถัดออกไป มีแวร์วูฟองค์รักษ์ 2 ตัวกำลังต่อสู้กันเอง
โดยมีมนุษย์ 2 คนใช้อาวุธในมือช่วยป้องกันแวร์วูฟองค์รักษ์ตัวหนึ่ง
เมื่อฉันพบฟิลิปส์กำลังพยายามทำลายโดมน้ำแข็งอยู่
ฉันจึงพาแอมนำเหล่าเอลฟ์อัศวินเข้าโจมตีทันที
"จับเป็นนะท่านคริสตอฟ" ท่านอีริคเตือนฉันทันทีที่เห็นฉันหยิบลูกธนูพิเศษออกจากซอง
"วางใจเถิด เราเองก็มิได้ปราถนาให้เกิดสงคราม"
ฉันตอบรับคำเตือนของหัวหน้าอัศวินก่อนประทับลูกธนูเข้าแล่ง
หมายตาที่ตำแหน่งสำคัญซึ่งไม่ทำอันตรายถึงชีวิต แต่สร้างบาดแผลฉกรรจ์ได้
"สวบ!"
"สวบ!"
ร่างแวร์วูฟผงะทันทีที่ลูกธนูพุ่งเข้าทะลวงช่องท้องบริเวณข้างลำตัว
ก่อนจะทรุดลงกับพื้นเพราะลูกธนูอีกดอกของท่านอีริคที่เจาะทะลุปลีน่อง
ขณะที่แขนของเขายังฝังอยู่ภายในผนังโดมน้ำแข็ง
"บรู๊วววววววววว!"
ฟิลิปส์ส่งสัญญาณเรียกแวร์วูฟองครักษ์ก่อนที่เขาจะหมดสติ
แล้วร่างของเขาก็กลับกลายเป็นร่างมนุษย์
นั่นทำให้แขนของเขาหลุดออกจากผนังน้ำแข็งและฟิลิปส์เองก็รูดลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
ในขณะที่แวร์วูฟองครักษ์ทั้งหมดยุติการต่อสู้แล้วกระโจนมาล้อมร่างของฟิลิปส์ไว้
"พานายของพวกเจ้ากลับไป และจงทูลราชาของพวกเจ้าไปตามสัตย์"
จบคำของฉัน... เหล่าแวร์วูฟองครักษ์ก็พาฟิลิปส์กลับไป แต่ไม่ทั้งหมด...
แวร์วูฟองครักษ์ตัวหนึ่งยังอยู่ และมันพุ่งเข้าโจมตีพวกเรา
"สวบ!"
"สวบ!"
"ไม่! พ่ออออออ!!"
ลูกธนูทั้งของฉันและท่านอีริคพุ่งเข้าใส่ร่างของมันตรงจุดสำคัญบนลำตัว
ก่อนที่เสียงกรีดร้องของหญิงสาวร่างเล็กจะดังก้องลานกว้าง...
ด้วยคำที่ทำให้ฉันนิ่งค้างไปชั่วคณะ
เธอวิ่งเข้ามาประคองร่างของเขาซึ่งบัดนี้กลับคืนร่างมนุษย์
ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเวทนา
"พ่อคะ... หนูขอโทษ... หนูช่วยพ่อไว้ไม่ได้ หนูขอโทษ..."
"อย่าร้องไห้... มันไม่ใช่ความผิดของลูก ซันนี่"
ชายวัยกลางคนปลอบโยนหญิงสาวที่ประคองร่างของเขาอยู่บนตัก
เมื่อครู่เขาจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ทั้งฉันและท่านอีริคจึงไม่คิดเผื่อทางรอดให้เขาไว้
"เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้"
"ความตายคือหนทางแห่งการหลุดพ้น" เขาตอบฉันพร้อมรอยยิ้มบาง...
รอยยิ้มที่เป็นดั่งคำขอบคุณ สำหรับการปลดปล่อยเขา... จากสิ่งที่เขาเป็น
"เช่นนั้น... เราขออวยพรให้เจ้าสู่สุขติ"
"ขอบคุณ" เขาขอบคุณฉันพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง แล้วร่างของเขาก็กระตุกเบา ๆ ก่อนที่เขาจะจากไป
หญิงสาวคนนั้นยังคงร่ำไห้ เธอกอดร่างของเขาไว้ไม่ปล่อย... ความสูญเสียเป็นเรื่องโศกเศร้า
และฉันเองก็กำลังกังวลว่าจะต้องเผชิญกับมัน...
ฉันมองโดมน้ำแข็งอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำใจ ก่อนร่ายมนต์สลายมนต์ของท่านพี่ แล้วฉันก็พบว่า...
สิ่งที่ฉันเป็นกังวลได้เกิดขึ้นแล้ว ภาพที่ปรากฏต่อหน้าทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ
ฉันตรงเข้าไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าท่านยุนที่ประคองร่างของท่านพี่อยู่บนตัก
แล้วคว้าข้อมือของท่านพี่ขึ้นมาคลำชีพจร
"ท่านพี่ใช้พลังเวชมากเกินไปทำให้ภายในบอบช้ำ
โชคดีที่ยังหายใจอยู่ ยังพอมีทางรอด...
เราต้องรีบพาท่านพี่ไปรักษา"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พรุ่งนี้ตอนจบแล้วนะคะ
แต่ความเงียบเหงายังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
รึมันจะเศร้าไปหว่า...
แต่ก็เหมือนเดิม
ไม่มาบอกแล้วอีคนเขียนจะรู้ได้ไงหว่า งง?
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
โชคดีที่ยังหายใจอยู่ ยังพอมีทางรอด...
หมายถึงจบแบบมีสุขถ้วนหน้า ใช่ไหม
-
รออ่านแล้วจะรู้เองแหละคะ 555 (หัวเราะดัง ๆ ได้เลย)
-
แปะไว้ก่อน หนูไป รพ. ห่อนนะคะ คิดถึงแม่นะ จุ๊บ
-
ไม่เศร้าไปหรอกค่ะ เพราะเรารู้ว่าคนเขียนไม่ชอบมาม่า :laugh:
พรุ่งนี้จะจบแล้วหรอ :monkeysad: เร็วเนอะ
ปล. +1 รอโปรเจ็คใหม่ค่า :L2:
-
:L1: +1 ให้ลมหายใจรวยริน
ต้องรอดชิมิ รอๆ อ่าน
-
อิอิ กำลังอิน ใกล้จบแล้วเนอะ o13
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-15-การจากลา
Yoon part IV:
สิ่งที่คริสตอฟลบอกทำให้ฉันมีความหวังขึ้นมาทันที ฉันรีบช้อนร่างโจเซฟของฉันขึ้นจากตัก
"ท่านจะไปไหน ท่านยุน!"
"โรงพยาบาล!" ฉันตอบคริสตอฟโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไป
"ท่านพี่ต้องกลับไปรักษาตัวที่โฟรเซนเทีย!" คำพูดของคริสตอฟลทำให้ฉันต้องชะงักฝีเท้า
"กว่าจะขึ้นไปถึงโฟรเซนเทียโจเซฟก็แย่พอดี จากนี่ขับรถไปโรงพยาบาลใกล้กว่า"
ฉันหันกลับไปตอบคริสตอฟตามที่คิด
"ทุกสรรพชิวิตในโฟรเซนเทียไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้บนดินแดนที่ปราศจากหิมะ"
ประโยคที่ได้ยินทำให้ฉันชาวาบไปทั้งตัว ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ฉันนี่มันแย่ชะมัด...
ฉันหลงดีใจว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะพาโจเซฟไปตาย
การที่โจเซฟเลือกฉัน... เท่ากับเขาเลือกที่จะยอมแลกด้วยชีวิต
ฉันก้าวกลับไปหาคริสตอฟอย่างช้า ๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ร้อนใจ แต่ทุกย่างก้าวของฉันมันหนักอึ้ง
น้ำตาที่เพิ่งจะหยุดกลับไหลออกมาใหม่อย่างควบคุมไม่ได้
ฉันส่งโจเซฟให้กับคริสตอฟ แล้วก้มลงแตะริมฝีปากลงบนกลีบปากสีซีด
ก่อนจะละริมฝีปากออกมาเพื่อกล่าวลา แม้จะรู้ว่าโจเซฟไม่มีสติรับรู้คำพูดของฉัน
"ขอโทษที่ฉันไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านได้ ลาก่อน... ที่รักของฉัน"
สุดท้ายฉันก็ต้องปล่อยมือจากผู้ที่ฉันรักมากที่สุด เพียงเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่
และฉัน... คนที่โจเซฟรักมากจนยอมสละให้ได้แม้แต่ชีวิต
ทำได้เพียงยืนมองแผ่นหลังของคริสตอฟ... ที่กำลังพาโจเซฟจากไป
V
V
V
V
ฟังเพลงประกอบ คลิ๊ก! http://www.youtube.com/watch?v=RIKCxRQNj3A
Translation
The light and wind pour through,
all the snow on the trees on the side of the road.
Even if I'm filled with pride or looking down at myself,
I won't stop walking through the seasons.
I want to see our fingers coming together,
as I say the words "see you" or "later".
I've foolishly forgotten my past experiences,
and headed towards the wrong future.
If this "farewell"is the begining of my journey
I'll smile as much as I can for you.
Even the fact that we met, even the streets we've walked,
would turn our hearts back.
I'll never, ever forget,
even if I can't fly towards you.
No matter how hard it hails
I'll still hang on to you,
without getting separated.
Even if I'm forced to forget,
My next self will empty
and as she begins to do her regular activites,
you'll become small.
When I was in pain, for my sake,
you told me it'll be alright thru my tears.
And from that night I've become strong.
Promise me that our dreams will come true.
I'm not making a sound, but my tears
are pouring out of my heart.
I'll take a step forward holding this pain
I'm so in for your gentleness,
until I see you once again.
Special Thank to Kingofbeer/ Credit: Takumi@beatofboa.15.forumer.com
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk : ไม่มีอะไรจะพูด อ่าน ๆ กันไปเถอะเนาะ 55+
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
(http://img30.imageshack.us/img30/2070/frozentearpeenat.jpg)
-16-บทส่งท้าย
---Korea: 11 Feb. 2011---
Ending part:
ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวในเครื่องแต่งกายเรียบหรูจรดปลายปากกาลงบนหน้าสุดท้าย
ของหนังสือนวนิยายแนวแฟนตาซีที่แฟนคลับวัยรุ่นของเเขานำมาให้เซนต์
"ขอบคุณนะคะ"
"ยินดีครับ" เจ้าของผลงานตอบคำสาวน้อยพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนจะหันไปตอบรับคำทักทายของแขกเหรื่อที่มาร่วมงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
วันนี้เป็นวันเปิดตัว Im Possibleland สวนสัตว์และสวนสนุกแห่งใหม่ที่
อิม เอ็นเตอร์ไพรซ์ บริษัทของครับครัวยุน ร่วมหุ้นกับ บริษัทสัญชาติเกาหลี ทุ่มทุนสร้าง
ด้วยงบมหาศาลหลังจากที่จัดการเทคโอเวอร์สนามกอล์ฟที่ใหญ่ที่สุดในอินชอลมาได้
"น่าทึ่งมากเลยนะครับเนี่ย สวนสนุกสี่ฤดู ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้"
"ที่อิม พอสซิเบิ้ลแลนด์ ยังมีอะไรให้คุณทึ่งอีกเยอะค่ะ"
หญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ละความสนใจจากโทรศัพท์ในมือมาตอบคำสนทนาของชายหนุ่มด้านข้าง
ก่อนจะโน้มหน้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของยุน
ก่อนที่ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของนามปากกา 'เรนเดียร์' จะออกปากขอปลีกตัวจากงาน
"ขอตัวนะครับ"
ร่างสูงโปร่งที่เพิ่งจะออกมาจาก Autumn Zone ซึ่งเป็นพื้นที่จัดงาน
ก้าวขึ้นบัคกี้สีขาวที่จอดรออยู่ก่อนมุ่งหน้าไปยังโซนที่ครอบคลุมพื้นที่มากเป็นอันดับ 1
หรือ 3 ใน 5 ของพื้นที่ทั้งหมด
ทว่า... พื้นที่กึ่งหนึ่งของโดมขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะนี้กลับถูกกั้นเอาไว้ด้วยกำแพงสูง
คนขับจอดบัคกี้ไว้ริมกำแพงที่อยู่ด้านในสุดของ Winter Zone ก่อนหยิบการ์ดขนาดหัวแม่มือ
เสียบเข้าไปในปากของสิงโตปูนปั้น
ทันใดนั้น... ผนังซึ่งมีสิงโตปูนปั้นประดับอยู่ก็เลื่อนเข้าไปด้านหลัง
"นายไปเถอะ... ฉันไม่กลับไปที่งานแล้วหละ พรุ่งนี้พบกันนะริวอิจิ"
ชายหนุ่มที่ก้าวลงจากบักกี้คลี่ยิ้มบอกแล้วลอดผ่านช่องประตูเข้าไป
ก่อนที่ชายหนุ่มผู้เป็นพลขับส่วนตัวจะปลดการ์ดออกจากปากสิงโตปูนปั้น
ซึ่งทำให้ผนังกลับเข้าที่ตามเดิม
ร่างสูงก้าวผ่านทางเดินของสวนกว้างซึ่งทอดไปยังเคหาสน์หลังงามขนาดพอเหมาะ
ใบหน้าคลี่ยิ้มสดใสเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ด้านใน
มือหนาคว้าจับที่เปิดประตูอย่างเบามือก่อนที่เจ้าตัวจะปรับฝีเท้าของตัวเอาให้เบาที่สุด
ขณะก้าวเข้าไปในตัวบ้าน กระทั่งขึ้นบันไดไปยังห้องพักผ่อนชั้นบน
เจ้าของมือหนาค่อย ๆ บิดลูกบิดประตูอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง
ก่อนจะโผล่หน้าเข้าไปมองด้านใน
"ไหนว่าตื่นแล้วไง"
เจ้าตัวเปรยกับตัวเองพลางทำไหล่ลู่ก่อนจะก้าวไปนั่งลงข้างร่างบางที่พริ้มตาหลับอยู่บนเตียง
เขายกหลังมือขึ้นไล้แก้มนุ่มก่อนใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือแตะสัมผัสริมฝีปากบาง
ตาคู่ใสพิจารณาใบหน้านั้นอย่างแสนรักก่อนโน้มหน้าลงจรดริมฝีปากกับกลีบปากสีชมพูระเรื่อ
"อืม~ ยุน..." คนถูกรบกวนการนอนส่งเสียงครางพึงใจออกมาเบา ๆ
พลางปรือตาขึ้นมองเจ้าของปลายลิ้นที่แทรกผ่านเข้ามาไล้สัมผัสทั่วโพรงปากของเขาอย่างโหยหา
ก่อนจะถามเย้าเมื่อริมฝีปากของเขาเป็นอิสระ
"กลับมาถึงก็หื่นเลยเหรอ"
"หื่นที่ไหน... ผมปลุกคุณดี ๆ แล้วคุณไม่ยอมตื่นเองต่างหากล่ะ"
ยุนโบ้ยกลับก่อนทักถามถึงคำที่สะดุดหู
"ว่าแต่ไปหัดไอ้คำว่า 'หื่น' นี่มาจากที่ไหน"
"หนังที่ยุนเปิดให้ดูเมื่อวานไงล่ะ
ก็เรื่องที่พระเอกเอะอะก็ขอทำเหมือนอย่างที่ยุนชอบทำนั่นแหละ"
ร่างบางตอบคำก่อนจะกลายเป็นเสียงอุบอิบในประโยคท้ายพร้อมกับที่ใบหน้าขึ้นซับสีเรื่อ
"โหย... ผมยังไม่ถึงขนาดหมอนั่นซะหน่อยนะโจเซฟ" ยุนแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ พลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้
"แล้วใครกันที่กวนอยู่ทุกคืนจนไม่ได้หลับได้นอนหนะ"
โจเซฟย้อนถามก่อนขยายความการกระทำของคนใกล้ตัวที่แถไปเรื่อยจนอารมณ์เริ่มจะขุ่น
"ตั้งแต่ที่ฉันเข้าพิธีศักดิ์สิทธิ์แล้วตามมาอยู่กับยุน
เกือบสองสัปดาห์มานี่ฉันเคยได้นอนเต็มตื่นบ้างมั๊ย"
"ก็กว่าท่านแม่จะยอมยกโจเซฟให้ ผมต้องเทียวไปเทียวมาอยู่ตั้งเกือบปี
กว่าที่จะทำตามสัญญานั่นได้ แถมไปหาทีไรก็ไม่เคยจะได้อยู่ค้างคืนสักครั้ง
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมทบต้นทบดอกได้ยังไงล่ะ"
ยุนสาธยายความอัดอั้นก่อนจะเลิกคิ้วมองโจเซฟที่โชว์เครื่องหมายคำถามหราเต็มใบหน้า
แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มกริ่มเมื่อโจเซฟยิงคำถามมาเข้าทาง
"ทบต้นทบดอกมันเป็นยังไงเหรอ?"
"ก็..."
"ฟุ่บ!"
ยังไม่ทันที่ยุนจะได้อธิบายกรรมวิธีทบต้นทบดอกอย่างที่ตั้งใจก็โดนหมอนโปะใส่ไปเต็มหน้า
ก่อนที่มือโปะจะเผ่นแผล๋วออกไปจากห้องนอน
"เดี๋ยวนี้ชักจะรู้มากใหญ่แล้วนะ นึกว่าจะหนีพ้นรึไง"
ยุนเปรยกับตัวเองก่อนโยนหมอนที่หล่นลงบนมือทิ้งไว้ที่เตียงแล้วก้าวตามโจเซฟออกจากห้อง
ก่อนจะตามมารวบเอวจากด้านหลังได้ตรงโซฟาในห้องรับแขก
"ไงที่รัก ไม่หนีแล้วเหรอ" เจ้าตัวกระเซ้าถามชิดใบหูก่อนวางคางบนไหล่บาง
"เจ้าแทงกูมันกำลังทำอะไรเหรอ?"
คำถามของโจเซฟเรียกให้ยุนไล่สายตาไปตามนิ้วมือที่ชี้ออกไปทางนอกหน้าต่าง
ก่อนจะกลั้นขำกับสิ่งที่เห็น
เจ้าแทงกู น้องหมาแสนก๋ากั่นที่ซันนี่ยกให้เขา กำลังปฏิบัติการภาระกิจเกินตัวไปสักหน่อย
ก็ไอ้สิ่งที่มันกำลังตั้งอกตั้งใจสไลด์อยู่นั่นก็คือบั้นท้ายไซส์บิ๊กเบิ้มของเจ้าที
ที่กำลังหลับอุตุอยู่ในสวน
"มันกำลังฝึกภาคปฏิบัติอยู่หนะ" ยุนบอกกลั้วหัวเราะก่อนร้องขอสานต่ออารมณ์ที่คั่งค้าง
"อย่าไปสนใจมันเลยที่รัก เรามาคุยเรื่องทบต้นทบดอกกันต่อดีกว่า"
"อ๊ะ! อืม~" เสียงทัดทานแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางพึงใจทั้งที่ร่างกายกำลังถูกช่วงชิงอากาศ
กระทั่งส่วนอ่อนไหวถูกรุกด้วยสัมผัสปลุกเร้า โจเซฟจึงท้วงเรื่องสถานที่
"อื้ม~ ยะ... ยุน~ ขึ้นห้องเถอะ... ตรงนี้มัน..."
"ตรงนี้แหละ... บ้านเราก็ไม่มีใครซะหน่อย นะ... ที่รัก"
เดินเครื่องมาจนถึงขนาดนี้แล้ว มีเหรอที่ยุนจะยอมปล่อยให้เสียจังหวะ
ดังนั้น... การสาธิตกรรมวิธีทบต้นทบดอกแบบฉบับของยุน จึงยังคงดำเนินต่อไป
สุดท้าย... ไม่ว่าจะอย่างไร... โจเซฟผู้ไร้เดียงสาก็ไม่เคยปฏิเสธความปราถนาของยุนได้สักที
------------------------------------------------------
Talk: หวังไว้ว่าฉากสุดท้ายของเรื่องจะทำให้คนอ่านอารมณ์ดีกันนะคะ 555
พบกันในเรื่องใหม่นะคะ
อะ ๆ ๆ ห้ามขอตอนพิเศษ เพราะไม่มีเวลามาต่อเรื่องนี้อีกแล้ว
รักเสมอคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคน +1 ค่ะ จุ๊ฟๆๆ ไปล่ะนะคะ
ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)
(http://a.imageshack.us/img683/2083/bls.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16055.0)(http://a.imageshack.us/img442/6002/94792408.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16846.msg1010850#msg1010850)
อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ
-
:m3: :m3: จบได้น่ารักมากค่ะป้าขา +1 :กอด1: :จุ๊บๆ: :oo1: ยกให้ป้าครบเซ็ต 5555
ขำแทงกูอ่ะ คิดจะเล่นรุ่นใหญ่ ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่าน ภาษาสวยลื่นไหลดี
บรรยายแล้วเห็นภาพตามเลย แถมเป็นแนวแฟนตาซีอีกต่างหาก เป็นแรร์ไอเท็มเลยนะเนี่ย 5555
-
:laugh:แอบฮา และ :-[ แอบหวานอ่ะป้า
หนูไม่ได้ตามอ่านอาทิตย์เดียวจบซะแล้วอ่ะ :sad4:
แต่หนูรอโปรเจคใหม่อยู่นะคะ
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
^
^
^
แวะมา + 2 รีบน เฉย ๆ
-
ดิฉันไม่อยู่ 5วัน กลับมาได้อ่านถึงตอนจบพอดี
ดีจังเลยค่ะคุณนาย
อาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวดิฉันคงหายแน่ๆค่ะ
:กอด1:และจุ๊ฟ จุ๊ฟ คุณนายนะจ๊ะ
-
คุณนายแก้วก้อ.... อิฉันก็เขินเป็นนะคะ เล่นมากอดมาจูบกันต่อหน้าธารกำนัลแบบนี้ อิ ๆ
-
คุณนัท.....อย่าน้อยใจน้า....เพิ่งเข้ามาอ่าน
ตอนนี้งานยุ่งมากกกก.....เลยห่าง ๆ เรื่องนิยายไปหน่อย
เข้ามาอ่าน....สามตอนรวด.....ไม่อ่านตอนจบก่อนด้วย...
ตอนแรกสงสัยว่า....ยุนจะตัดใจจากลาโจเซฟง่าย ๆได้งั๊ย.....
สุดท้าย....ก็หาทางให้ได้อยู่ด้วยกันจนได้....มีความสุขไปกับทั้งคู่
ความรักชนะทุกสิ่ง....อุปสรรคกลายเป็นเรื่องจิ๊บ ๆ.. :กอด1:
:L2: คุณนัท :กอด1: :pig4:
กด + ให้กับความสุขที่ได้รับ รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
ไปเจอกันที่เรนโบว์โปรเจคนะคะ แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะได้คิวไหน จะได้อ่านกันเมื่อไหร่ แต่คงไม่นานเกินที่จะรอเหรอค่ะ
แล้วอย่าลืมร่วมเกมส์ทายนามปากกานักเขียนทั้ง 7 ชิงรางวัลใหญ่กันด้วยนะคะ
รักทุกคนค่ะ
-
โอยยย น่ารักมากๆๆเลยอ่า
แถมเป็นแนวแฟนตาซี อีกชอบแนวนี้มากๆๆครับ
คุณพีนัืทแต่งเก่งมากๆครับ
ชอบ โจเซฟ อ่า น่ารักใสๆๆ ไร้เสียงดา
ส่วน ยุน ก้อ หื่นมากๆๆ แถมยังเจ้าเลห์อีก
แต่ตอนจบ นี้เล่นเอาเสียเลือดไปเยอะ :jul1: :jul1: :jul1:
ตอนแรกคิดว่าจะจบแบบดร่ามาเลย แอบหยิบผ้าเช็ดน้ำมา
แต่ที่ไหน กับ ต้องทิชชูมาซับเลือด โอยยน่ารักมากมายครับ
ขอบคุนมากๆๆครับผม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณที่ชอบนะคะ
-
ขอบคุณค่า สนุกดีค่ะ อ่านแล้วรุสึกเหมือนอยุแถวเมืองหนาวกะพวกเค้าเลยค่ะ อิ อิ สรุป อ่านแล้วเย็นดี 55
-
ชอบอ๊าคับ
ขอบคุณค๊าบบบ
-
สนุกดีค่ะ
เริ่มแรกเหมือนจะงงๆ o2
แต่พอใกล้จะจบก้อไม่อยากหั้ยจบเลย
แหะๆ :try2: แต่จบรวบรัดไปหน่อยนะคะ
ยังงัยก้อขอบคุนนะคะ o1
-
วรั๊ยยยยยยย โจเซฟ น่าร๊ากกกกกกก :mc4:
-
:mew1: