หัวข้อ: Fantasy "Frozentear" [เรท PG-15] 21/3/2511,-15-การจากลา,-16-บทส่งท้าย

[acorntan]

มานอนตักแม่รอ....

[PEENAT1972]

มาแล้วจ้า................ เพิ่งทำกับข้าวเสร็จ

แล้วก็ไปเม้าท์กับเพื่อน ๆ ในเฟซ เพลินไปหน่อย

แต่ก็มาแล้วนะคะ ทุกคน



 


- 2 -


หลังจากที่ได้หลับสบายจนเต็มตื่นฉันก็พร้อมจะเริ่มงานตามที่ตั้งใจไว้

แต่เพื่อนของฉันยังนอนอืดอยู่เนี่ยสิ


"เฮ้!  ซาโตะ ลุกขึ้นได้แล้ว" ฉันร้องเรียกพลางสะกิดปลุกคู่หู ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองที่ดีมาก


"แกอยากตายรึไง!" เขาคำรามคาดโทษทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา

ลองแบบนี้เห็นทีต้องปลุกกันเป็นการพิเศษซะหน่อย

ไวเท่าความคิดนิ้วมือของฉันก็ทำงานโดยอัตโนมัติ


"อ๊ายยย!"



แล้วมันก็ได้ผล... เพราะตอนนี้คนขี้เซาเด้งตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้าฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

พร้อมกับใช้มือถูจอนผมตัวเองแก้เจ็บ ถึงจะดูโหดไปหน่อยและซาโตะไม่เต็มใจตื่นสักเท่าไหร่

แต่ก็นั่นแหละ... มันได้ผล



หลังจากตรวจเช็คอุปกรณ์และสรุปเส้นทางกับไกด์ของเราเรียบร้อย

ฉันกับแฮนดี้แคมคู่ใจ และซาโตะกับกล้องของเขา ก็พร้อมปฏิบัติหน้าที่

ซันนี่พาพวกเราขึ้นรถเลื่อนที่มีเจ้าขนฟูสี่เท้าทั้งแปดตัวให้บริการ

วันนี้เราได้รับเกียรติจากสองผู้อาวุโสมาร่วมขบวนด้วย

เพราะซันนี่เห็นว่าเส้นทางที่เราจะไปไม่ลำบากอะไรเลยถือโอกาสพาบัคกับเชส

ไปออกกำลังซะหน่อย ส่วนเจ้าแทงกูหนะเหรอ

มันเสนอหน้าขึ้นมานั่งทำหน้าระรื่นอยู่ตรงกลางระหว่างฉันและซาโตะ

ทันทีที่เราทั้งคู่ขึ้นนั่งบนรถเลื่อนแล้วหละ



ตลอดเส้นทางสำรวจที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน ฉันขอข้อมูลจากซันนี่ไปเรื่อย

พร้อมกับใช้แฮนดี้แคมเก็บทั้งภาพและเสียง ขณะที่ซาโตะคอยเก็บรายละเอียดด้วยภาพนิ่ง

ตามหน้าที่ของเขาอย่างเงียบ ๆ นั่นแหละเขาหละ...

เวลาที่ได้ทำในสิ่งที่รัก เขาจะมุ่งสมาธิอยู่กับมันจนไม่เหลือคราบคนจู้จี้ขี้บ่นขี้โวยวาย

นั่นทำให้งานของเขาไม่มีที่ติ แต่อย่าเอ็ดไปนะ...

อันที่จริงตอนที่เขามุ่งมั่นกับงานเป็นตอนที่ฉันชอบที่สุด

อย่าถามว่าทำไม... เพราะคุณเองน่าจะเดาคำตอบได้ไม่ยาก



ความตื่นตาตื่นใจกับธรรมชาติแปลกใหม่ที่ฉันเพิ่งจะมีโอกาสได้มาสัมผัสด้วยตาตัวเอง

ให้ความเพลิดเพลินจนฉันเกือบลืมเวลา

มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสงสีแดงจับขอบฟ้า


"ได้เวลากลับกันแล้วหละ" ซันนี่บอกพลางลุกขึ้นปัดเศษหิมะออกจากตัว



"ขอเก็บภาพพระอาทิตย์ตกก่อนได้มั๊ย" ซาโตะขอต่อรองในทันที

และมันก็ตรงตามความต้องการของฉัน



"แต่มันอันตรายนะ เพราะอีกประเดี๋ยวพวกนักล่าก็จะออกมาหาเหยื่อกันแล้ว... นั่นยังไงล่ะ"



ซันนี่บอกเตือนพลางชี้มือไปที่พุ่มไม้เตี้ย ๆ ไร้ใบที่ทอดตัวเป็นแนวยาว

ซึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนตัวอยู่

ยังไม่ทันจะขาดคำดีฉันก็ได้เห็นฝูงสุนัขจิ้งจอกอาร์กติกกระโจนอกมาไล่ต้อนฝูงกระต่ายป่า

ที่เราเพิ่งจะเก็บภาพไปเมื่อครู่ นั่นทำให้ฉันกับซาโตะยกกล้องในมือขึ้นบันทึกภาพตามสัญชาตญาน



"เร็วเถอะ! พวกเราไม่มีเวลาแล้วนะ"

ซันนี่ร้องเตือนพลางลากแขนฉันกับซาโตะก้าวนำเด็ก ๆ ของเธอกลับไปที่รถเลื่อน แต่ทว่า...



ความน่าสะพรึงกลัวบังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาฉันทันทีที่ได้เห็น

ฝูงสัตว์สี่เท้าสีกระดำกระด่างตัดกับหิมะ

ยืนเผชิญหน้ากับเราอย่างไม่คิดจะอำพรางตัว

ดวงตาสีเหลืองนับสิบ ๆ คู่ที่จ้องเราราวกับเห็นเหยื่ออันโอชะ

แถมยังแสยะยิ้มอวดเขี้ยวคมของมันได้อย่างเจ้าเล่ห์ชวนให้ฉันขนหัวลุก



"กรรรรรร~"


เสียงขู่ในลำคอเรียกให้ฉันเบนสายตาไปมองความเคลื่อนไหวของกลุ่มเจ้าอลาสกันที่มากับเรา

ซึ่งตอนนี้ทุกตัวลุกขึ้นยืนอวดขนฟูฟ่องด้วยท่าทางเตรียมพร้อมเผชิญศึกใหญ่เต็มที่



"แบล็ควูฟ... ระวังตัวนะ" ซันนี่บอกพวกเราเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้าใกล้รถเลื่อน

เธอเคลื่อนมือไปดึงลูกซองแฝดที่เสียบอยู่ในถุงเก็บสัมภาระ

แล้วยกมันขึ้นประทับยังตำแหน่งถนัดทันที



"อย่าบอกนะว่าเธอ..."



"ฉันไม่มีทางเลือก โอกาสเดียวที่เราจะรอดคือต้องถูกจ่าฝูง

เพราะถ้าจ่าฝูงตายพวกมันจะหนี แต่ถ้าไม่..."


ซันนี่ละคำพูดไว้เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเจ้าของคำท้วงและฉันกลืนน้ำลายกันอึกใหญ่

ด้วยพอรู้ว่าจะเกิดอะไร



"ตูมมมม!"


เสียงกัมปนาทของอาวุธสังหารดังก้องพร้อมกับสะเก็ดกระสุนลูกซองแฝดที่แตกตัวออกเป็นวงกว้าง

พริบตาเจ้าหมาป่าสีดำที่อยู่แถวหน้าก็พากันล้มลงนอนจมกองเลือด

พร้อมกับเสียงครวญครางน่าเวทนา

และนั่นทำให้กลุ่มที่เหลือพากันกระโจนเข้าใส่พวกเราอย่างบ้าคลั่ง



"เวรละไง!" ซาโตะสบถเสียงดังพลางกระชับขาตั้งกล้องในมือเพื่อใช้เป็นอาวุธ แต่ฉันนี่สิ...



ยังไม่ทันที่จะได้คิดหาวิธีเอาตัวรอด ฉันก็พบว่าความตายกำลังมาเยือนอยู่ต่อหน้า

หมาป่าสีดำตัวใหญ่กระโจนเข้าใส่หมายจะขย้ำคอฉันเต็มที่

ฉันซึ่งไม่มีอาวุธอะไรได้แต่ยกมือขึ้นกันไว้

ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นริ้วทันทีที่คมเขี้ยวฝังลึกลงในแขนของฉัน และยิ่งเจ็บปวดกว่า...

เพราะตอนนี้มันกำลังออกแรงกระชากอย่างต้องการจะฉีกฉันออกเป็นชิ้น ๆ



"ตูมมมม!"



ฉันเป่าปากอย่างโล่งอกเมื่อลูกซองแฝดของซันนี่ปลิดชีพมันได้ทันก่อนที่แขนฉันจะหลุดจากข้อต่อ

แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นดีฉันก็ถูกโจมตีเข้าที่ขา

ความลื่นของพื้นหิมะช่วยอำนวยความสะดวกให้มัน ที่กำลังลากฉันออกห่างจากกลุ่มไปเรื่อย

ฉันควบคุมความกล้าใช้แฮนดี้แคมในมือฟาดเข้าใส่เบ้าตาของมัน

นั่นทำให้มันคายคมเขี้ยวออกมาได้ แต่เปล่าเลย... มันไม่ได้หนีไปไหน

แต่กลับอ้าปากกว้างหมายจะขย้ำหัวฉัน



"บึ๊ก!"


"ฉัวะ!"


"ไลท์นิ่ง! แทงกู!"



ฉันหลุดร้องอย่างตื่นเต้นกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่ทำให้หัวของฉันยังไม่หลุดจากบ่า

แน่หละฉันจำมันได้ดีเจ้าอลาสกันตัวสีขาวปลอดเพียงตัวเดียวเพิ่งจะช่วยชีวิตของฉัน

ด้วยการโฉบเข้ากระแทกเจ้าหมาป่าก่อนจะขย้ำคอหอยของมัน

โดยมีจิ้งจอกขาวอีกตัวช่วยซ้ำราวกับลูกคู่ชั้นดี ไม่นานเจ้าหมาป่าสีดำก็ถูกพิชิต



การต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อเอาชีวิตรอดกินเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ได้

แต่สำหรับฉัน... มันเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด



เสียงปืนยังคงดังอย่างต่อเนื่องสลับกับเสียงขู่คำรามและเสียงของการปะทะ

จนประสาทรับฟังชาไปหมดสายของตาของฉันเริ่มพร่ามัว

ฉันพยายามเตือนตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลับเมื่อรู้ตัวว่าสติของฉันใกล้จะดับวูบ

จู่ ๆ ฉันก็สัมผัสความหนาวจับขั้วหัวใจในขณะที่แสงของดวงอาทิตย์ยามอัสดงถูกบดบัง

ด้วยหมอกหนาพริบตาละอองหิมะก็ปลิวว่อนไปทั่วราวกับมีพายุลูกใหญ่กำลังถาโถมเข้าใส่พวกเรา



ฉันรวบรวมสติที่มีอยู่น้อยนิดพยายามเพ่งมองแสงสีเงินลออตาที่ปรากฏอยู่ในจัยกลางพายุหิมะ

ซึ่งเคลื่อนใกล้เข้ามา กระทั่งได้เห็นชายในอาภรณ์แปลกตา

ที่เดินเคียงคู่มากับหมีโพลาร์ขนาดมหึมา

ใบหน้างดงามราวเทพบุตรพยักเพียงเบา ๆ เจ้าหมีตัวนั้นก็เข้าไปจัดการกับพวกหมาป่าสีดำที่เหลือ

เพียงแค่ชั่วอึดใจสงครามต่างไซส์ก็ยุติ



ฉันหันกลับมามองเจ้าของใบหน้างดงามราวเทวดาอีกครั้ง

พร้อมกับคลี่ยิ้มเท่าที่ฉันพอจะทำได้ไปให้แทนคำขอบคุณ

ซึ่งเขาก็เพียงยกยิ้มบางตอบรับพร้อมกับพยักหน้าน้อย ๆ อีกครั้ง



'นี่ฉันตายแล้วงั้นเหรอ'


ฉันได้แต่ถามตัวเองขณะมองดูภูติจิ๋วเรืองแสงสีฟ้านับสิบที่มีความสูงไม่เกินฝ่ามือ

กระพือปีกใสบางสะบัดละอองสีเงินออกมาเป็นระยะ ซึ่งกำลังช่วยกันแบกฉันยกลอยขึ้นจากพื้น

ฉันรู้เพียงแต่ว่าตัวฉันถูกวางลงบนอะไรสักอย่างที่มีขนปุกปุยซึ่งค่อนข้างหยาบ

แต่ให้ความอบอุ่นมากมาย



"ท่านบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องได้รับการเยียวยา... วางใจเถิด เราจะพาท่านไปยังที่ปลอดภัย"



น้ำเสียงราบเรียบทว่าใสกังวานนั้นรื่นหูอย่างประหลาด

คน แปลกหน้าที่ดูราวกับไม่ใช่มนุษย์ยื่นมือมาวางทับเปลือกตาของฉัน

น่าแปลกที่ไอเย็นประหลาดซึ่งถูกส่งผ่านฝ่ามือบางมานั้นกลับให้ความรู้สึกผ่อนคลาย

ใช่... มันสบายมากเลยหละ มากจนกระทั่ง...



"ไปกันเถอะที" น้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวลของชายคนนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

ก่อนที่สติสัมปชัญญะของฉันจะดับวูบ

.

.

.

.

.

.

.

.

.




Talk :

ไม่รู้ว่าพอจะน่าตื่นเต้นขึ้นมาบ้างรึยังหนอ.....

ไม่ใช่แนวถนัด (ได้ข่าวว่าเพิ่งจะหัดแต่งนะ มีแนวถนัดด้วยเหรอ)

แต่เอาเถอะ ลองอ่าน ๆ ดูเอากันเองแล้วกันนะคะ    รวบทุกคนไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ

+1 แทนตอบเม้นท์ เดี๋ยวว่าง ๆ ค่อยมาตอบ รู้สึก ขาประจำยังมาไม่ครบนะนี่ ดูสิยังขาดใครอยู่นะ หุๆๆ

                                             ...Red RhiNo...

[TanyaPuech]

จิ้มๆๆ
ลุ้นๆ

[JJHJJH]

มาบวกคืนค่า รออ่านต่อๆ

[Rinze]

ปาดไม่ทัน ... เสียดายอ่ะ

ก่อนอื่นก็ +1 ให้คุณพี่ก่อนล่ะ
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน จะสอบแล้ว ฮ่าๆ
ยังไม่รู้ชื่อตัวเอกเลย หรือลืมอ่านไปหว่า
เริ่มจะเข้าตอนสนุกแล้วล่ะ รอต่อค่ะ ^__^
 

[zombi]

มารออ่านเรื่องสนุก

หวังว่าคงไม่นิยมกินมาม่านะคะ   

[penda]

ตื่นเต้นดีอ่ะ
แต่.....ค้างอ่า....

 

[PEENAT1972]

ปาดไม่ทัน ... เสียดายอ่ะ

ก่อนอื่นก็ +1 ให้คุณพี่ก่อนล่ะ
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน จะสอบแล้ว ฮ่าๆ
ยังไม่รู้ชื่อตัวเอกเลย หรือลืมอ่านไปหว่า
เริ่มจะเข้าตอนสนุกแล้วล่ะ รอต่อค่ะ ^__^
 

พระเอกเราชื่อ Yoon นะคะ 555

มารออ่านเรื่องสนุก

หวังว่าคงไม่นิยมกินมาม่านะคะ   

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.

มาม่งมาม่า อะไรกันคะ ไม่มี๊ไม่มีนะคะ คำนี้ถือได้ว่าหยาบคายมากนะคะ

อีป้าแก่ ๆ ไม่นิยมแจกมาม่า นะคะ ไม่ชอบคะ ยิ่งถ้าโรยหน้ามาเขียว ๆ อะฮั้นไม่รับประทานคะ

[เรียกข้าว่าอิแรด]

รอตอนต่อไป
 

~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..

[from_mars]

โอว....ดินแดนขาวโพลนของหิมะ หมีโพลาตัวใหญ่ น่าตื่นเต้นแล้ว....
ผู้ชายคนนั้นเค้าจะพาไปรักษา(อย่างเดียว)จริงๆ หรือเปล่าน้อ...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า...

[lovevva]

ตื่นเต้นๆ อยากรู้ว่า Yoon จะเป็นไงต่อไปค่ะ

[LadyOneStar]

+1 จัดไปค่ะ ^^

มาต่อไวๆนะค่ะ

มานรู้สึก...ค้างๆอ่าค่ะ  อิอิ

[Goodfellas]

แวะมากอดเจ๊พีนัทผู้น่ารักครับ 

เรื่องราวชวนติดตามซะแล้ว  เรตเสียด้วยอ่ะ อิอิ

[Me_kame_nishi]

มาขออ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
แนวแฟนตาซีที่ชอบซะด้วยซิ...

รออ่านตอนต่อไปจ้าา

[penda]

คืนนี้ไม่มาหรอเนี่ย

[♠♥♦♣]

มาลงชื่อตามอ่านด้วยอีกคนค่าา ฝากตัวด้วยนะคะ

[PEENAT1972]

ขอโทษทุกคนนะคะที่ไม่ได้อัพให้เมื่อวาน พิมพ์ๆอยู่ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน
ตื่นมาอีกที ตี4
คืนนี้ไม่พลาดแล้วเจอกันนะคะ

[kanda53]

เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ คุณนัท 

[PEENAT1972]

ขาประจำ มาแล้ว 1 555

[PEENAT1972]

Sato part:



"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ฉันทักถามอีกคนที่ยังอยู่ด้วยกันทันทีที่ตั้งสติได้



"พายุหิมะ" ไกด์สาวร่างเล็กตอบกลับสั้น ๆ พร้อมกับลดปืนในมือลงพลางไล่สายตาสำรวจโดยรอบ



"นั่นฉันรู้หรอกน่า ว่าแต่ทำไมจู่ ๆ ถึงเกิดพายุขึ้นได้ล่ะ แล้วหมาป่าพวกนี้" ฉันทักถามเรื่องคาใจ

พลางมองซากหมาปาสีดำที่นอนตายเกลื่อนด้วยความสงสัย

ก็ในเมื่อครู่ก่อนมันยังถาโถมเข้าโจมตีเราอยู่



"ไม่รู้สิ จะเอาแน่อะไรกับพายุล่ะ" ซันนี่บอกพลางยักไหล่แล้วนั่งลงสำรวจหมาของเธอ

ซึ่งตอนนี้เปรอะไปด้วยเลือด และดูเหมือนทุกตัวจะได้แผลกันถ้วนหน้า



"พูดง่ายหนิ" ฉันเปรยลอย ๆ พลางส่ายหน้า

กะจะเหน็บเพิ่มสักหน่อยแต่ต้องชะงักฝีปากเอาไว้ เพราะมีบางสิ่งที่สำคัญกว่า


"ยุนล่ะ... ยุนไปไหน... ยุนนนนนนนนนนนน!"



เพื่อนคนสำคัญของฉันหายไป หายไปพร้อมกับพายุหิมะ และหมายักษ์กับหมาจิ๋วสีขาวอีก 2 ตัว

ฉันกับซันนี่ช่วยกันค้นหาไปรอบ ๆ อยู่นาน ทั้งยังส่งเสียงตะโกนเรียกทั้งคนทั้งหมา

แต่นั่นไม่ช่วยอะไร... ฟ้ายิ่งมืดเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งใจเสีย

ฉันยังคงเรียกหายุนด้วยซุ่มเสียงที่แตกพร่า สองขาเริ่มหมดแรงจะก้าวต่อ...



"ผมผิดเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ถ้าผมไม่ดื้ออยู่ต่อมันก็คงไม่เป็นแบบนี้"



"อย่าโทษตัวเองสิ เรื่องแบบนี้มันก็เหมือนอุบัติเหตุนั่นหละ ใครจะไปกะเกณฑ์ได้"

ซันนี่ปลอบใจฉันซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ที่โคนต้นไม้

พร้อมกับยื่นมือเล็กของเธอมาบีบไหล่ฉันเบา ๆ

ก่อนที่แสงจากไฟฉายของเธอจะกระทบเข้ากับวัตถุบางอย่างที่กระแทกตาฉันเข้าอย่างจัง



"เดี๋ยวนะ" ฉันบอกพลางลุกพรวดไปหาสิ่งนั้นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูให้ชัด ๆ

ในแสงไฟฉายของซันนี่ที่ก้าวตามมายืนข้าง ๆ และนั่นทำให้ฉันถึงกับทรุดไปทันที



แท๊กฮอยเออร์ที่ห้อยอยู่กับกิ่งของพุ่มไม้เตี้ย ๆ ซึ่งฉันจำได้ดีว่ามันเป็นของยุนแทบจะไม่เหลือสภาพ

หน้าปัดของมันแตกละเอียด สายโลหะของมันเปรอะไปด้วยคราบสีเข้มซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไร



"ยุน... ฉันขอโทษ ขอโทษ... ที่ทำให้แก..." ฉันได้แต่คร่ำครวญอยู่อย่างนั้น



"อย่าเพิ่งคิดในแง่ลบสิ บางทีเค้าอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้"



"จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะ คุณก็เห็นหนิ!" ความกดดันทำให้ฉันบันดาลโทสะใส่เธอ

ก่อนจะเงียบไป เมื่อรู้ว่าซันนี่คงแค่อยากจะปลอบใจฉัน



"ซาโตะ ฟังฉันนะ... ไอ้ของแค่นี้ยังสรุปไม่ได้หรอกว่าเค้าจะอยู่หรือตาย ตราบใดที่ยังไม่เห็นศพ

บางทีเค้าอาจจะวิ่งหนีไปไกลเพราะตกใจที่ถูกทำร้าย แล้วเกิดพลัดหลงกับเราช่วงที่มีพายุหิมะ

อีกอย่างการที่ไลน์นิ่งกับเจ้าตัวเล็กหายไป ฉันเชื่อว่าพวกมันก็คงตามเค้าไปนั่นแหละ

และโดยสัญชาติญานของหมา ถ้ามันแน่ใจเรื่องความปลอดภัยเมื่อไหร่ มันจะต้องกลับมาหาฝูง

ยังไงซะมันก็ต้องพาเค้ากลับมาจนได้"



คำพูดของซันนี่ทำให้ฉันเบาใจขึ้นบ้าง อย่างน้อยเธอก็พูดถูกอยู่อย่าง

ตราบใดที่ยังไม่เห็นศพยุนก็ยังไม่ตาย



พวกเราตัดสินใจกลับไปรอที่บ้านพักด้วยข้อตกลงว่า

จนถึงพรุ่งนี้ถ้าเจ้าหมานั่นยังไม่พายุนกลับมา

ซันนี่จะไปขอแรงเพื่อนบ้านออกมาช่วยทำการค้นหา

ทว่าตอนนี้... ฉันกลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้เลย



ฉันกระสับกระส่ายผุดลุกผุดนั่งอยู่นานด้วยความกังวลระคนความหวาดวิตก

จนสมองมันตื้อไปหมด กระทั่งโทรศัพท์ของฉันส่งสัญญานสายเรียกเข้า

ที่ทำเอาฉันสะดุ้งพรวด ก่อนจะเกิดอาการชาวาบ

ทันทีที่เห็นภาพของปลายสายซึ่งโชว์หราอยู่บนหน้าจอ



'เฮ้! ซาโตะ ทำไมถึงได้รับสายช้านักล่ะ... รึว่านอนกันหมดแล้ว'



"อ๋อ... เอ่อ... ยังหรอกพี่ยู" ฉันอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบคำถามของพี่ชายเพื่อนที่อยู่ปลายสาย

แล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองซะเดี๋ยวนั้น.... ฉันภาวนาขออย่าให้พี่ยูกิถามถึงยุน แต่คงไม่ทันแล้วหละ



"งั้นเรียกยุนมารับสายทีสิ พี่โทรเข้าเครื่องมันแล้วไม่มีสัญญานเลย"



นั่นปะไร ผิดจากที่ฉันคิดไว้มั๊ยล่ะ ฉันได้แต่อ้ำอึ้งด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก



'ทำไมเงียบไปล่ะ ว่าไงซาโตะ เจ้ายุนอยู่ไหน' พี่ยูกิทักถามกลับมาอีกครั้ง

แต่ฉันก็ยังน้ำท่วมปากอยู่อย่างนั้น

กระทั่งเสียงคาดคั้นจากปลายสายกลายเป็นน้องสาวของฉันเอง


'พี่คะ... เกิดอะไรขึ้น พี่ยุนอยู่ไหน... ว่าไงคะพี่ชาย'



เอาสิ! เข้าคู่กันมาเลยนะ... ทั้งพี่เพื่อนน้องตัว... ก็แฟนกันหนิ ละฉันจะทำยังไงดีล่ะ...



'พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ'



นี่แหละน้องสาวฉัน มันชอบทำหน้าที่แทนแม่อยู่เรื่อย เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน


"เอ่อ... คือ..." ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้อายูมิฟัง

พนันได้เลยว่ายัยน้องตัวดีของฉันคงเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้วปล่อยให้ฉันออนแอร์ไปเรียบร้อย

ป่านนี้ทั้งพ่อแม่ไอ้ยุนและพ่อแม่ฉันคงเต้นเป็นเจ้าเข้าเลยหละ



'พ่อกับแม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ พรุ่งนี้ยูจะไปอลาสก้า ยูสัญญา...ไม่ว่ายังไง

ยูจะพายุนกลับมาให้ได้'



น้ำเสียงที่ดังขึ้นแทรกเสียงโอดครวญของผู้หลักผู้ใหญ่จากปลายสาย

ยืนยันความคิดของฉันได้เป็นอย่างดี



'พี่คะ...'



"อืม... ได้ยินละ... พี่จะนอนละนะ ไว้เจอกัน"



ฉันถือโอกาสปิดประเด็นชวนเครียดดักคำพูดของอายูมิไว้แค่นั้นแล้วกดปิดเครื่องไปทันที

แต่ถึงจะพูดไปอย่างนั้นฉันก็รู้ตัวดีว่า ตัวเองไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้

ฉันตัดสินใจออกจากห้อง ด้วยหวังว่าเครื่องดื่มร้อน ๆ สักแก้วจะช่วยให้ฉันผ่อนคลาย

จากเรื่องแย่ ๆ ไปได้บ้าง

.

.

.

.

.

.

.

.

.
Talk

555 เอามาส่ง ฉลองวันพฤหัสบดี สีส้มแสด 555

+1 ให้ผู้ที่คอยติดตามรับชมเหมือนเดิม จุ๊บ ๆ ๆ

ใครไม่เม้นท์ ไม่รู้จะบวกยังไงดี

กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[PEENAT1972]

แง ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่มีแม้นสักเม้นท์ งอนแล้วชิส์

วันนี้งดอัพแก้งอนดีกว่า รอเม้น สัก 5 เม้นท์ 10 เม้นก่อน

ถ้าหายงอนทัน อาจจะอัพนะเจ้าคะ

[♠♥♦♣]

โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอน มาแล้วๆ เม้นแรก :กอด1:
*********************
สั้นอ่า

[yayee2]

แง ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่มีแม้นสักเม้นท์ งอนแล้วชิส์

วันนี้งดอัพแก้งอนดีกว่า รอเม้น สัก 5 เม้นท์ 10 เม้นก่อน

ถ้าหายงอนทัน อาจจะอัพนะเจ้าคะ

   :กอด1:คุณนายหายงอนนะ แบบว่าพึ่งเข้ามาอ่านกันไงก
กะลังลุ้นอยู่อ่ะ ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไง กะลังสนุกจ้ะ

[Rinze]

เติมพลังก่อนสอบอาทิตย์หน้า อิอิ

ระวังโดนรุมเฉ่งจากทางบ้านนะจ๊ะนายซาโตะ    ฮ่าฮ่า

[Gasil[+]]

แหมมมม ^^'' วันนี้เพิ่งเข้ามาน่ะค่ะ

อัพเร็วจริงๆ อยากรู้จังเลยว่ายุนไปอยู่ที่ไหน

ผู้ชายที่มาช่วยยุนเป็นใคร (ซาโตะกับยุนมี Something wrong กันรึเปล่า555+)

[lovevva]

 :กอด1:มาเม้นท์แล้วค่ะ

 o18ซาโตะโดนรุมซะแล้วทั้งพี่เพื่อนและก็น้องตัว รีบไปตามยุนกลับมาเร็วๆนะ

[catwander]

จิ้ม  +1

[tonight]

เข้ามาเม้นต์ช้าไปหน่อยนะคับคุณพี่ ตอนนี้คิวทองมากตารางแน่นเอี้ยด ฮ่าๆๆ หายงอนนะคับ ^^

ลุ้นคับลุ้นว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป อยากรู้ว่ายุนหายไปไหน ซาโตะรีบไปพาตัวกลับมานะไม่งั้นถูกบรรดาพวกพ้องรุมแน่

ปล ชอบรื่องนี้นะคับ หลากแบบดี มีฉากแอ็คชั่นด้วย 

[PEENAT1972]

 


Joseph part:




"นะ... น้ามมม~"



เสียงแหบพร่าที่ดังอยู่ข้างหูปลุกฉันให้ฟื้นขึ้นจากนิทรา

แล้วก็ได้รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปขณะเฝ้าไข้คนเจ็บ แถมยังซบหน้าอยู่บนเนินอกของเขา

ฉันรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงพลางสำรวจตรวจตราด้วยห่วงว่าฉันอาจจะเผลอไปทับโดนแผลของเขา



"น้ำเจ้าค่ะองค์ชาย" เสียงของบริวารตัวจิ๋วที่ช่วยกันยกจอกน้ำดื่มมาจ่อตรงหน้า

เรียกให้ฉันยื่นมือไปรับ ขณะที่บลูแฟรี่กลุ่มที่เหลือช่วยกันพยุงให้คนเจ็บลุกขึ้นนั่ง



"อ้าาา!"



"หยุดก่อนแฟรี่" ฉันรีบสั่งห้ามทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงแสดงความเจ็บปวดนั้น

พลันสายตาของฉันก็ได้เห็นโลหิตสีเข้มซึมออกจากบาดแผลที่มีผ้าผันไว้ตรงสีข้างของคนเจ็บ



"ตายจริง!" ฉันหลุดอุทานพลางลุกจากที่นั่งเพื่อเตรีมการสมานแผล แต่ทว่า...



"ขะ... ขอ... น้ำ" เจ้าของมือหนาที่รั้งข้อมือฉันอยู่เอ่ยขอเสียงพร่าพร้อมกับส่งสายตาวิงวอนมาที่ฉัน



ฉันยื่นจอกน้ำในมือไปที่ริมฝีปากแห้งผากของคนเจ็บก่อนจะค่อย ๆ เทน้ำในจอกให้

ทว่าน้ำส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกกลืนหายแต่กลับไหลรินอกมาจนหมอนชุ่ม



"คงต้องป้อนละมังท่านพี่"



"ยังไง"



ฉันหันไปทักถามน้องชายของฉันที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมา

แล้วก็ได้คำตอบที่ทำให้ฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าว



"งั้นเธอก็ช่วยสงเคราะห์เขาหน่อยละกัน" ฉันบอกพลางยื่นจอกน้ำไปให้น้องชาย



"คงไม่ได้หรอกขอรับ ในเมื่อท่านพี่พาเขามาก็เท่ากับว่าเขาเป็นคนของท่าน"

คริสตอฟเล่นลิ้นพลางยกยิ้มยั่วเย้าแถมยังคว้าเอาคนโทมารินน้ำใส่จอกให้เสร็จ



"ช่วยเขามาแล้วก็ต้องดูแลเขาให้รอดปลอดภัยด้วยสิขอรับ"



ฉันได้แต่ลอบผ่อนลมหายใจพลางส่ายหน้ากับกริยายียวนของน้องชาย

แล้วจำใจเทน้ำในจอกเข้าปาก ก่อนจะกลั้นใจส่งผ่านน้ำนั้นให้คนเจ็บด้วยตัวเอง

สัมผัสแห้งผากในคราวแรกชุ่มชื่นขึ้นทีละน้อย

ขณะที่ฉันค่อย ๆ ปล่อยน้ำให้ไหลเข้าสู่ปากของคนเจ็บด้วยการใช้ปลายลิ้นเบิกทางนิดหน่อย



"ขออีกได้มั๊ย" คำขอที่เปล่งออกมาพร้อมกับสายตาเว้าวอนทำให้ฉันไม่อาจปฏิเสธได้

ฉันจึงส่งน้ำที่เหลืออยู่อีกครึ่งจอกเข้าปากแล้วป้อนให้เขาอีกครั้ง




ดวงตาสีดำขลับที่จ้องมองมาทำให้ฉันต้องช้อนตาขึ้นมองตอบ และฉันก็ได้รู้ว่า...

มีอำนาจบางอย่างในดวงตาคู่นั้น ที่ทำให้ฉันไม่อาจจะละสายตาไปได้

ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกประหลาดซึ่งเกิดขึ้นกับร่างกาย

ในขณะที่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ที่ทำเอาหัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะ

ฉันรีบผละตัวเองออกมาทันทีที่น้ำในปากหมดก่อนจะลอบผ่อนลมหายใจ

เพื่อระบายความรู้สึกวูบวาบนั้น


'มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ' ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ



"ขอบคุณ" คนเจ็บบอกพลางระบายยิ้มบางซึ่งฉันก็เพียงพยักหน้าน้อย ๆ กลับไป



"ที่นี่ที่ไหน"



"เย็นไว้ท่านผู้เพนจร... ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่ท่านจะถามไถ่สิ่งใด

ไม่ช้าทุกคำถามของท่านจะได้รับคำตอบ

แต่ต้องหลังจากที่ท่านพี่ของเรากลับจากเฝ้าท่านแม่เสียก่อน"



คริสตอฟตัดประเด็นสนทนาของคนเจ็บแล้วเข้าเรื่องที่ควรจะบอกฉันแต่แรก

ทำให้ฉันอดที่จะตำหนิไม่ได้


"ท่านแม่เรียกหาพี่ทำไมเจ้าถึงเพิ่งบอก"



"อย่าเพิ่งกริ้วสิขอรับท่านพี่ ความจริงข้าตั้งใจจะทูลแต่แรก

แต่ติดที่คนของท่านเกิดกระหายขึ้นซะก่อน"



"ข้ออ้าง" ฉันเปรยเป็นเชิงปรามอย่างรู้อุปนิสัยของน้องชาย

ก่อนจะสาวเท้านำคริสตอฟไปเฝ้าท่านแม่ตามรับสั่ง

.

.

.

.

.

.

.

.
Talk :
เข้าสู่เรื่องแนวแฟนตาซีแล้ว
ไม่รู้จะชอบกันไหมคะ
แวะมาบอกกันบ้างเน้อ
+1 ทุกเม้นท์ เหมือนเดิม จุ๊บ ๆ ๆ

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ (Red RhyNo)

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[LadyOneStar]

อยากได้ยาวๆอ่ะค่ะ TT-TT

เดี๋ยวกับบ้าน 'นอก' แล้วจาไม่ได้อ่านง่า แง แง

แฟนซีที่รอคอยเชียวนะ สะอึก