หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[-Otto-]

  เฮียเป็นคนทำให้ป๋าเป็นอย่างนี้ใช่ไหม 

[gasia]

ป๋าาาาาาาา า า า า า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~
เรื่องวุ่นวายมาอีกแล้ว  แล้วไอ้เฮียนี่มาได้ไง!!!

[MoMoRin]

 

[ToMaOhno]

เฮียโผล่มาจากไหนเนี่ย เสียอารมณ์จริง ๆ

น้องโจมอยู่เป็นกำลังใจให้ป๋าก่อนนะ

[J_ann]

เกลียดเฮียอ่ะ ป๋าอย่ายอมนะสู้ๆๆ

[gookgik]

  แล้วยาก็นำปัญหามาให้ป๋าจนได้  สงสารทั้งโจม ทั้งป๋า 

ไอ้เฮียมันมาเร็วจริงๆ  แล้วป๋าจะแก้ปัญหานี้ยังไงละนี่  ตัวเองก็ยังเดี้ยงอยู่ 

[Seiki]

ตอนที่ 38 'เด็กป๋า'

“อย่ามายุ่งกับเมียกู”
เสียงกร้าวตะโกนก้องออกมาจากไรฟันที่ขบกันแน่นจนห็นกรามเป็นสันนูน ไม่เคยเห็นสีหน้าป๋าตอนโกรธขนาดนี้มาก่อน เหมือนผีร้าย เหมือนคนบ้า
เพราะตั้งสติไม่ทัน
เพราะตกใจ
เพราะใจหาย
หรือเพราะความรู้สึกทุกอย่างมันปั่นรวมกันจนมึนไปทั้งสมองก็ไม่รู้ มันชาไปหมดทั้งตัว โจมไม่รู้เลยว่าจุดเริ่มต้นมันอยู่ที่ตรงไหน แล้วความวุ่นวายที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิด
สองแขนที่เพิ่งปล่อยจากที่โอบกอดโจมเอาไว้เมื่อกี้ พุ่งไปหาเฮียโดยที่เฮียเองก็ไม่ทันจะตั้งสติ ไม่รู้ป๋าเอาแรงฮึดมาจากไหนมากมาย หมัดแรกอัดตรงเข้าปลายคางเฮียจนหน้าหงาย อีกหมัดสวนกลับเข้าไปไม่ทันได้ตั้งตัว เฮียล้มลงเหมือนคนเสียศูนย์ ป๋ายกขาขึ้นกระทืบเฮียไม่ยั้งเหมือนคนที่เก็บกลั้นอารมณ์มาจนสุดทางแล้วต้องการระบาย
“ป๋าอย่า พอแล้ว”
เลือดสีสดไหลออกมาจากปากเฮียเหมือนน้ำทะลักออกมาจากเขื่อน สภาพที่งอตัวเข้าหากันนั้นบอกว่าเฮียโดนกระทืบจนช้ำเข้าไปถึงข้างใน ป๋าเหมือนคนบ้าคลั่งที่ไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสตอบโต้ สายตาไม่มองหาเป้าหมายแต่เท้ากระหน่ำลงไปเหมือนคนไร้สติ เป้านิ่งถึงได้รับไว้ทุกรอยเท้าที่ป๋าสุ่มกระทืบลงไปแบบไม่รออะไรทั้งนั้น ถึงจะโกรธเฮียแค่ไหน แต่เค้าก็เป็นพี่ชาย ต่อให้เฮียคิดยังไงและต้องการอะไรจากโจม แต่โจมก็ปล่อยให้เฮียตายคาตีนป๋าโดยที่ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้
“ป๋า พอแล้ว พอแล้วป๋า หยุดเถอะ”
จิตหลุดออกไปจากร่างป๋านานแล้ว ไม่ว่าจะตะโกนออกไปสุดเสียงแค่ไหนก็ไม่มีทีท่าว่าป๋าจะได้ยินเสียงโจมเลยสักนิด
“พี่เบสครับ พี่แย้ พี่มหา อยู่ไหน ช่วยห้ามป๋าที”
ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย ตอนที่ป๋าปล่อยหมัดเข้าใส่เฮีย ตอนที่เฮียยังไม่เสียท่าล้มลงไปให้ป๋ากระทืบขนาดนี้ โจมยังเห็นพี่ๆทุกคนอยู่รอบๆ แต่ตอนนี้ไม่มีใคร นอกจากป๋า โจม แล้วก็เฮียที่เริ่มจะฝืนทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ตัดสินใจครั้งสุดท้ายคือวิ่งเข้าไปขวางและกอดป๋าเอาไว้
“ขอนะป๋า พอเถอะนะ เฮียจะตายอยู่แล้ว ฮึก ฮือ ยังไง เค้าก็เป็น ก็เป็นพี่ อึก เป็นพี่โจมนะป๋า อย่าทำเค้าถึง ถึงตายเลยนะ”
ไม่รู้เพราะแรงกอดรัดหรือเพราะน้ำตาที่เรียกสติป๋ากลับมาอีกครั้ง มันถึงได้หยุดยืนอยู่นิ่งๆแล้วยกมือมาลูบหัวโจมเอาไว้
“ป๋า ป๋าขอโทษนะโจม แต่ป๋าไม่ให้โจมไปกับมันอีกแล้วนะ ไม่ให้ไปแล้ว ถ้าต้องกลับไปทรมานเหมือนที่ผ่านมาอีกครั้ง ป๋าจะเลือกตายแล้วนะ”
“ไม่ไปหรอก ต่อให้ลากก็ไม่ไปแล้วนะ จะอยู่กับป๋าไม่ไปไหนแล้ว นะ”
“ครับ ขอโทษนะ ทำโจมร้องไห้อีกแล้ว ไม่ได้ตั้งใจเลย อย่าร้องสิ ไม่หล่อเลยนะ”
“ถ้าหล่อ ป๋าก็ต้องมาคอยระแวง ฟุ้งซ่านอีกไม่ใช่เหรอ”
“เหรอ เออ งั้นร้องออกมาเลย ร้องเยอะๆเลยนะ จะได้ไม่มีใครมอง”
“เฮียจะเป็นอะไรมั้ย”
เกือบลืมคนที่นอนเลือดกลบปากไปเสียสนิท เวลาไม่นานหน้าเฮียบวมปูดขึ้นมาเหมือนกลายเป็นคนละคน เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ที่สำคัญเฮียนอนนิ่งไม่ไหวติง แต่หน้าอกยังกระเพื่อมเป็นจังหวะให้รู้ว่ายังหายใจเท่านั้น
“มันไม่ตายหรอก”
นำเสียงขุ่นมัวต่างที่คุยกับโจมเมื่อกี้มาก อารมณ์ป๋าแปรปรวนจนตามไม่ทัน
“เฮีย เฮีย รู้สึกตัวหรือเปล่า”
เข้ามานั่งใกล้ๆแต่ไม่กล้าพลิกตัวเฮียไปมา ไม่รู้โดนยำตีนลงไปตรงไหนบ้าง กลัวว่าถ้าตัวเองทำอะไรลงไปเฮียจะเจ็บหนักไปกว่าเดิม
“ป๋าจะไปไหน”
ได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าป๋าเดินห่างโจมออกไปเลยต้องหันไปถาม แผ่นหลังกำลังจะพ้นจากกรอบประตู
“ไปตามพวกนั้นมาจัดการกับไอ้เชี่ยนี่ดิ”
เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็ค้อนเป็นกับเค้าเหมือนกัน ป๋าพูดเหมือน’ไอ้เชี่ย’นี่ที่ว่าเป็นเศษขยะที่รอรถเทศบาลมาเก็บไปทิ้ง ถึงเฮียจะทำตัวแย่หรือร้ายกาจกับโจมยังไง แต่เค้าก็มีสายเลือดเดียวกันกับโจมนะ ถึงจะมีแค่กึ่งหนึ่งมันก็คือมี
“เฮ้ย ขนาดนี้เลยเหรอ”
พี่เบสวิ่งขึ้นมาเป็นคนแรก ก่อนจะหยุดตะลึงอยู่หน้าประตู
“พี่เบสครับ ช่วยเรียกรถโรงบาลที”
ร้องขอความช่วยเหลือถึงแม้จะรู้ว่าพี่เบสอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเฮียแน่ๆ โจมไม่อยากให้ใครก็ตามใช้กำลังตัดสินปัญหา ต่อให้ปัญหานั้นจะร้ายแรงสักแค่ไหน แต่การทำร้ายร่างกายไม่ใช่ทางแก้ มีแต่จะทำให้โกรธแค้นกันบานปลายมากไปกว่าเดิม
“เดี๋ยวพี่กับพี่แย้ประคองลงไปเองครับ ไอ้แย้โว้ยไอ้แย้ ขึ้นมาช่วยกูหน่อยเร็วๆ”
“เดี๋ยวโจมช่วยเองครับพี่”
“ไม่เป็นไร น้องโจมไปดูไอ้ป๋าทีเถอะ ไอ้มหาจะจมตีนมันอีกคนเพราะเกลี้ยกล่อมให้ไปโรงบาลนี่แหละ พี่น้องโจมมีพวกมาด้วย พวกพี่กันเอาไว้อยู่ข้างล่าง เดี๋ยวพวกนั้นก็จัดการนายมันเองแหละ”
รู้แล้วว่าทำไมพวกพี่ๆถึงได้กล้าทิ้งป๋าเอาไว้แบบนี้ เพราะเฮียไม่ได้มาคนเดียว และเพราะเฮียไม่คิดว่าป๋าจะกล้าอาละวาด หรือไม่ เฮียอาจจะซุ่มดูจนรู้ว่าป๋ากำลังไร้สติเฮียถึงได้ถือโอกาสนี้เข้ามา แต่จะเพราะอะไรก็ตามถือว่าโชคดีที่ทำให้การ์ดพวกนั้นไม่ได้ขึ้นมาด้วย ไม่งั้นอาจจะไม่ใช่เฮียที่ตกอยู่ในสภาพนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม โจมก็ไม่อยากให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
“เค้าไม่ได้ทำอะไรพวกพี่ใช่มั้ยครับ”
“ไม่กล้าหรอก บ้านเมืองมีกฎหมายนะน้องโจม แล้วนี่ไม่ใช่ถิ่นที่จะทำอะไรก็ได้นะ ตอนนี้พี่ชายน้องโจมมีหน้ามีตาทางสังคม จะมาเป็นข่าวเพราะก่อเหตุทะเลาะวิวาทแย่งน้องชายไม่ได้หรอก นักข่าวเค้าไม่สาวเรื่องแค่พี่ชายตามน้องชายกลับบ้านแน่ๆ ถ้าสาวลึกไปกว่านั้น พี่ชายน้องโจมอาจจะซวยได้”
ไม่รู้จะโล่งใจหรือหนักใจกับเรื่องนี้ดี เฮียคงแค่เอาพวกมาขู่เพื่อลากตัวกลับไปเฉยๆ ถ้าฝั่งป๋าสืบจนรู้เรื่องโจมได้ แค่เด็กๆพากันหนีทำไมเฮียจะตามสืบไม่ได้ โจมได้แต่หลับตาแล้วก็ถอนใจกับเรื่องใหญ่ที่จะตามมา ถ้าเรื่องนี้ถึงหูป๊า ถึงหูอาโกว โจมไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น แล้วฝ่ายภรรยาของเฮียก็มีหน้ามีตา ถ้าเค้ารู้เรื่องนี้ไม่รู้จะกลายเป็นปัญหาของสองตระกูลหรือเปล่า เรื่องในมุ้งเป็นเรื่องที่ไม่มีใครยอมเสียหน้า ไม่ว่าจะเป็นเพราะรักหรือเพราะอะไรก็ตาม
“น้องโจมครับ น้องโจม”
“คะ ครับ พี่เบสจะให้ช่วยอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ พี่เห็นน้องโจมเหม่อแล้วก็เงียบไปอะครับเลยเรียกดู อ๊ะ ไอ้แย้มาแล้ว เร็ว มาช่วยกูลากคุณตั่วเฮียลงไปให้ลูกน้องมันหน่อย หมดสติเฉยๆมั้งเนี่ย แต่ไม่รู้ช้ำในแค่ไหน แลดูไอ้ป๋าแม่งกระหน่ำไม่นับเลย”
“มหาเคลียร์กับคนที่ตามมาด้วยอยู่ พ่อป๋ารู้เรื่องแล้วนะเว้ย บอกว่าจะรอเคลียร์ให้ที่กรุงเทพ ให้กล่อมไอ้ป๋าไปให้หมอตรวจให้ได้ ไม่งั้นพ่อมันจะให้พาเข้าถ้ำกระบอก”
“ถ้ำกระบอกเหรอครับ”
ตาโตเมื่อได้ยินชื่อนี้ ตกใจจนต้องยกมือขึ้นมากดหน้าอกเอาไว้ โจมรู้จักสถานที่แห่งนี้ตอนเรียนวิชาสังคมเท่านั้น ใครๆก็ต้องเรียนมาว่าคนติดยาจะต้องไปรักษาที่นี่ แต่โจมไม่คิดว่ามันจะมาเกิดกับคนที่ตัวเองรักแบบนี้ ป๋าติดยาเลยเหรอ!!
“เฮ้อ เรื่องมันยาวครับน้องโจม พี่ขอจัดการพี่ชายน้องโจมก่อน เดี๋ยวจะตามไปเล่าให้ฟังที่โรงบาลนะครับ มีน้องโจมเท่านั้นที่จะกล่อมมันได้ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ”
ใจหายเกินกว่าจะคว้ากลับมาด้วยคำว่าไม่มีอะไรร้ายแรงได้ อะไรที่ทำให้ป๋าต้องหันไปหายาเสพย์ติดแบบนั้น ผู้ชายที่กวนประสาทและหื่นกามตลอดเวลาอย่างมันโจมยังมองไม่เห็นทางเลยว่าจะเอาเวลาไหนไปเสพยานรกนั่น
“ฝากเฮียด้วยนะครับ เดี๋ยวเรื่องป๋าโจมจัดการเอง”
สลัดความกังวลและความห่วงใยที่มีต่อเฮียออกไปก่อน พี่เบสบอกว่าเฮียแค่สลบ และอาจจะบอบช้ำตามร่างกาย แล้วเฮียก็มีพวกมาด้วยคงไม่มีใครกล้าปล่อยให้เฮียเป็นอะไรมากหรอก คนอย่างเฮียหยอดน้ำข้าวต้มแค่ไม่กี่วันก็คงหาย เฮียอาจจะฟื้นตัวเร็วขึ้นกว่านั้นถ้ามีใครสักคนบอกว่าธุรกิจมีผลตอบแทนกลับมาเป็นที่น่าพอใจ ควรจะขยับขยายกิจการ
“พี่ก็ฝากน้องโจมด้วยเหมือนกันนะครับ พวกพี่เอามันไม่อยู่แล้ว ไอ้ป๋ากำลังตกมัน ถ้าไม่มีเทียนอยู่ด้วย ไอ้มหาตายไปแล้วแน่ๆครับ”
ไม่ใช่ว่าพี่เทียนจะต้านทานแรงป๋าได้หรอก แต่ป๋าคงจะเกรงใจพี่เทียนอยู่บ้าง ถึงจะเคยเจอหน้ากันบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น อีกอย่างป๋าคงเข้าใจว่าไม่มีใครจะทนมองแฟนตัวเองถูกทำร้ายได้หรอก เพราะมันเองยังปกป้องโจมขนาดนั้น ถ้าป๋าลงตีนยำพี่มหา พี่เทียนก็ต้องช่วยแฟนตัวเองวันยังค่ำ จะกลายเป็นปัญหาว่าเพื่อนกับแฟนมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่าๆ คนที่ลำบากใจที่สุดก็กลายเป็นพี่มหา สรุปแล้วป๋ามันก็ยังคิดถึงใจเพื่อนมันนั่นแหละ
“กูไม่เป็นอะไรสักหน่อยทำไมต้องไปโรงพยาบาล”
“ก็มึงหนาว”
“กูแค่แช่น้ำนานไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ฮัดเช้ยย”
“นั่นไง ปากดีได้เรื่องเลย.....แต่มึงอยากสูบบุหรี่นะ”
“กูแค่เครียด”
“นั่นแหละป๋า มันเป็นอาการของคนที่กำลังติดยานะเว้ย”
“กูไม่ได้ติด”
“มึงอย่าเถียง ไปให้หมอตรวจดูก่อน”
“กูหายแล้วไม่ได้เป็นอะไร”
“มึงรู้ได้ยังไง”
“อ้าว กูก็ต้องรู้ตัวกูเองดีสิ”
“แต่มึงอาละวาดซะไอ้เหี้ยนั่นสลบคาตีนเลยนะเว้ย”
“นั่นไม่เกี่ยวเว้ย มันจะเอาตัวโจมกลับไปมึงไม่ได้ยินหรือไง มันเป็นแค้นสะสมเฉยๆ เพลินตีนไปหน่อยแค่นั้นเอง”
“ถ้าพี่เมียมึงตายล่ะ”
“ก็ดีแล้ว เฮ้ย ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ตีนกูนะ ไม่ใช่ท่อแป๊บ”
“มึงรู้ได้ยังไง เลือดกลบปาก ตัวไม่กระดิกเลยนะ”
“มึงเห็นเหรอ...กูกระทืบไปโดนแต่กระดูก”
“กูได้ยินมึงบอกไอ้เบส นั่นแหละ ไปหาหมอเถอะนะ”
“ไม่ไปเว้ย เอาช้างมาฉุดกูก็ไม่ไป”
“แล้วถ้าเมียมาฉุดล่ะ”
สุดจะทนฟัง เลยอาศัยจังหวะนี้สงบศึกน้ำลายระหว่างสองคนนั้น
มันปรี๊ดขึ้นสมองจริงๆนะ ไหนว่าพี่มหากำลังตกอยู่ในอันตราย ไหนว่าพี่มหาอาจจะจมอยู่ในกองตีนป๋าไปอีกคนหนึ่งก็ได้ แล้วภาพที่เห็นเป็นยังไง สองคนกำลังเถียงกันหน้าดำหน้าแดงเหมือนเด็กอนุบาลแย่งของเล่น พี่เทียนเลิกสนใจจนไปนอนไกวเปลอยู่ใต้ต้นไม้แล้วสองคนนี้ยังไม่รู้สึก
“โจม........น้องโจม แฮ่ๆ ไอ้ป๋ามันดื้ออะครับ”
เสียงแรกเป็นเสียงป๋า ส่วนอีกเสียงเป็นของพี่มหาที่วงแตกเพราะตกใจเสียงโจม
“ขี้ฟ้องนะมึง กูฝากไว้ก่อน”
มันชี้หน้าขู่พี่มหาแล้ววิ่งมาทางนี้ ส่วนคนถูกขู่ พยักหน้าเข้าใจในชะตากรรมแล้วก็หันหลังวิ่งพรวดไปหาพี่เทียน
“เรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรื่องไหน”
“ก็เรื่องไอ้เหี้ยนั่น”
ตวัดสายตาดุๆไปให้มันหนึ่งที ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน
“ยังไม่รู้ พี่เบสจัดการอยู่ เรื่องใหญ่แน่ๆ แต่ตอนนี้นายต้องไปโรงพยาบาลก่อน”
“ไปทำไม ป๋าไม่ได้เป็นอะไรแล้วนะ จริงๆ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวนะป๋า หรืออีกทาง เราไม่ต้องพูดกันอีกต่อไป เลือกทางไหนดีล่ะ”
“ขู่ขนาดนี้ เลือกไปโรงพยาบาลสิ มหาโว้ยเอารถไปส่งกูที่โรงบาลที”
“มึงสมองเสื่อมหรือไง กูขับรถไม่เป็น ไอ้ฟาย ทีแบบนี้ล่ะร้องจะไปเชียวนะ”
“ผมขับให้ก็ได้” พี่เทียนเสนอ
“แล้วไอ้สองคนนั้นล่ะ” พี่มหาถามถึงพี่เบสกับพี่แย้
“เสร็จเรื่องแล้วจะตามไปครับ”
พี่มหาเลือกบอกทางไปโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงโรงบาลหนึ่งในตัวเมืองหาดใหญ่ เข้าไปในฐานะผู้ป่วยฉุกเฉินที่จ่ายเงินสด รอไม่นานก็ได้เข้าตรวจ คนป่วยที่ตอนนี้เหมือนคนปกติธรรมดาเดินหายเข้าห้องตรวจไปแล้ว
ระหว่างที่รอ
“พี่มหาครับ”
“ครับ ถ้ารอพี่เบสมาเล่าจะละเอียดกว่าพี่เล่านะ”
รู้ทันสมกับที่เป็นเพื่อนป๋าจริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ เอาคร่าวๆก็ได้”
“คือ คือ จะเริ่มจากตอนไหนก่อนดีอะ”
พี่มหาเกาหัวแกรกๆเหมือนยุ่งยากใจสุดๆที่จะเล่า
“ญาติจะเข้าไปฟังด้วยก็ได้นะคะ เผื่อสงสัยอะไรจะได้ถามคุณหมอได้เลยค่ะ”
เหมือนระฆังช่วยชีวิต พยาบาลเดินเข้ามาบอกว่าให้เข้าไปในห้องตรวจได้ อาจจะเป็นเพราะพยาบาลเห็นเหมือนโจมกับพี่มหาโต้เถียงกันอยู่ หรือไม่ ป๋าก็ไม่ให้ความร่วมมือใดๆกับหมอ อย่างหลังเป็นไปได้มากจนน่าเป็นห่วง
“จากที่คุณบอกอาการมา ไม่น่าจะถึงขั้นติดยานะ”
“ใช่ครับ ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ติด แต่เพื่อนผมดันทุรังจะให้มาหาหมอให้ได้”
มันกำลังโต้ตอบกับหมออย่างออกรสอยู่จริงๆด้วย
“ญาติคนไข้ใช่มั้ยครับ เชิญนั่งครับ”
“ขอบคุณครับ”
โจมเลือกที่จะไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ติดกับมัน ส่วนพี่มหากับพี่เทียนนั่งลงที่โซฟาฝั่งขวามือของประตูห้องตรวจ ดูเหมือนป๋าจะสงบนิดหน่อยลงเมื่อเห็นหน้าโจม พวกมีความผิดติดตัวก็แบบนี้
“ต่อเลยนะครับ ก่อนหน้านี้ญาติซักถามกับคนไข้เองนะครับ”
หมอยิ้ม อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับป๊า แต่ดูหน้าเด็กกว่าป๊ามาก ท่าทางใจดีจนโจมหายเกร็งลงไปเยอะ
“ครับ”
“ผมอยากให้คนไข้พบจิตแพทย์”
“ผมเป็นบ้าเหรอครับ”
“ไม่ใช่ครับ คนที่ต้องพบจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องเป็นโรคประสาทเท่านั้นนะครับ คนที่มีความผิดปกติทางจิตใจก็พบได้ คนที่เครียดโดยไม่รู้ตัวจะมีอาการลักษณะนี้กันมาก แพทย์จะแนะนำคุณได้ครับ”
“ผมไม่ได้เครียดสักหน่อย”
คนไม่ได้เครียดที่ไหนจะอุบอิบตอบไม่เต็มเสียงแบบนี้
“คนไข้ใช้ยาตอนที่ฟุ้งซ่านและกังวลเรื่องแฟนใช่มั้ย”
นั่งอยู่ข้างๆสะดุ้งเลย ส่วนป๋ายิ้มกริ่มขึ้นมาทันทีที่คุณหมอพูดถึงแฟน
“ครับ ตอนที่ผมรู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนแล้วก็ตกอยู่ในสภาพยังไงผมแทบจะเหาะไปหาเค้าเลยครับ แต่เพื่อนๆผมห้ามเอาไว้ กลัวผมใจร้อนทำอะไรไม่คิด แต่การรอคอยโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยมันทรมาน ผมรู้ตัวเลยว่าทนรอนานเป็นเดือนๆแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ แผนที่วางเอาไว้ก็ไม่ลงตัวสักที ผมเลยต้องสร้างจินตนาการอีกโลกขึ้นมา ตัดขาดจากความเป็นจริงสักระยะเวลาก็ดีอะครับ”
“ครับ หมอเข้าใจ แล้วครั้งสุดท้ายที่คุณใช้ยากับก่อนที่คุณจะเกิดอาการนี้ขึ้นมาทิ้งห่างกันมากมั้ยครับ”
“ความจริงแล้วผมไม่ได้ใช้ยาทุกวัน ผมใช้มันไม่ถึงสามครั้งซะด้วยซ้ำ ผมจะไม่ใช้ก็ได้ ทุกครั้งที่ใช้ผมมีสติ แต่ครั้งนี้ผมยอมรับก็ได้ครับว่าอาการมันเกิดตอนที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอ เอ่อ แฟนอยู่ข้างๆ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่ผมตกใจ แล้วผมก็เครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว รู้สึกอยากดูดบุหรี่ขึ้นมา แล้วก็รู้สึกว่าอยากจะกลับไปใช้ยาอีกครั้ง ผมก็เลยเอาตัวเองไปแช่น้ำให้หายครับ”
ทั้งตกใจแล้วก็เห่อร้อนบนหน้าไปพร้อมๆกัน ไม่รู้จะหดหู่หรือเขินที่มันสารภาพออกมาแบบนั้นดี สาเหตุทั้งหมดนี้ต้นเหตุเกิดจากโจมทั้งนั้น
“มันเป็นความเครียดที่สะสมมาจากความกังวลนะครับ คุณฝังใจอยู่กับบางเรื่องมากเกินไป เอาตัวเองไปผูกติดกับมันจนฟุ้งซ่าน เหมือนคนที่กลัวไปก่อนล่วงหน้าทั้งๆที่เรื่องอาจจะเกิดหรือไม่ก็ได้ คนไทยมีอาการเครียดสะสมแบบนี้กันเยอะครับ ไม่ร้ายแรงหรอก พบจิตแพทย์ เอายาไปทานก็หาย แต่คุณไม่ควรกลับไประบายความเครียดด้วยการใช้ยาอีกนะครับ”
“ผมคิดว่าไม่แล้วละครับ ผมเป็นแบบนั้นเพราะผมอยู่ไกล ดูแลไม่ได้ แล้วก็มองไม่เห็นว่าเค้าอยู่ยังไงน่ะครับ”
“ครับ สะดวกพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลนี้หรือเปล่าครับ”
“ผมขอไปพบที่กรุงเทพดีกว่าครับ ผมมาที่นี่เพื่อพักผ่อน ไม่กี่วันก็กลับแล้วครับ”
“งั้นหมอจะจ่ายยาเบื้องต้นไปก่อน รอรับยาได้เลยครับ”
“ขอบคุณครับหมอ”
มันยกมือไหว้ขอบคุณแล้วคว้ามือโจมที่เพิ่งลดไหว้จากคุณหมอมากุมเอาไว้ เหมือนคุณหมอจะเหล่มองแล้วส่งยิ้มมาให้ โจมได้แต่ส่งยิ้มแบบลำบากใจคืนไป เป็นยิ้มแห้งๆที่ปั้นแต่งขึ้นมาตามมารยาท ไร้ชีวิตชีวาและความรู้สึกสุดๆ
“กลับบ้านเถอะ สบายใจแล้วหรือยัง”
“ยัง”
จะให้เอาอะไรมาสบายใจได้ สิ่งที่รับรู้กับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าเป็นปัญหาที่โจมเดาไม่ถูกเลยว่ามันจะใหญ่ขนาดไหน ภาวะของความรู้สึกที่หนักอึ้งถูกถ่ายออกมาจากปอดกลายเป็นลมจนหมดสิ้น
“ยังมีอะไรที่ไม่สบายใจอีก หืม เรื่องที่ป๋ากระทืบไอ้เหี้ยนั่น หรือเรื่องอะไร”
“เรื่องนั้นก็ไม่สบายใจ แต่ไม่สบายใจเรื่องที่เพิ่งรู้มากกว่า ป๋าเสพยาทำไม”
“ไม่ใช่เรื่องที่น่ารู้หรอกน่า กลับบ้านเถอะ”
เนียน ถ้าเป็นเรื่องอื่นโจมจะไม่ตอแยหรือเซ้าซี้เลย แต่เรื่องนี้ยอมกันไม่ได้ มีหลายเรื่องในตัวป๋าที่โจมยังไม่รู้ แล้วเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ป๋าไม่เคยแสดงออกมาให้โจมเห็น ความอ่อนแอที่มันฝังเอาไว้เสียมิดแล้วกลบเกลื่อนเอาไว้แนบเนียนจนโจมตายใจว่าป๋าเข้มแข็งกับทุกๆเรื่อง
ป๋าก้าวเดินนำหน้าแต่โจมหยุดอยู่กับที่และกระตุกข้อมือรั้งป๋าเอาไว้
“อยากรู้ เล่ามา”
“เฮ้อ เมียป๋าเอาแต่ใจชะมัดเลยเว้ย เล่าก็เล่า แต่อย่าปี่แตกกลางโรงบาลล่ะ”
“งั้นไปเล่าที่บ้านก็ได้”
“ในห้องนอน”
“อือ”
“โอเค”
ที่ต้องตอบตกลงไปกับข้อเสนอแบบนั้นก็เพราะโจมอยากจะคุยกับป๋าในแบบที่โจมเป็นโจม เป็นตัวของตัวเอง ไม่ใช่คุณชายที่ต้องใส่หน้ากากซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ไม่ใช่เพราะเตรียมพร้อมที่รับอะไรต่อมิอะไรที่จะตามมาหลังจากนั้นหรอกนะ โจมรู้ว่าเรื่องพวกนั้นถ้าป๋ามันจะทำ ไม่ใช่ห้องส่วนตัวมันก็ทำได้ ขนาดต่อหน้าหมอมันยังไร้ยางอายจับมือโจมเหมือนต้องการให้รู้กลายๆว่าใครคือแฟนคนนั้นที่มันพูดถึง
“เฮ้ยมหา กลับบ้านเว้ย”
“ไม่รอไอ้พวกนั้นก่อนเหรอ กูกับเทียนไปเอายามาให้แล้ว”
พี่มหาชูถุงยาที่ว่าให้ป๋าดู มันพยักหน้ารับแบบไม่ค่อยสนใจยานั่นสักเท่าไหร่ พวกดื้อหัวชนฝาที่ต้องถูกบังคับก็เป็นแบบนี้
“บอกให้มันตามไปที่บ้านเลย บอกว่าเร็วๆด้วยกูหิวแล้ว”
“ขอรับคุณป๋า พอหายเสี้ยนก็กลับมากวนตีนเหมือนเดิมเลยนะ”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ได้ยามากินแทนข้าวขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นอะไรอีก เออ แต่กูก็ไม่เคยเห็นคนบ้าคนไหนยอมรับว่าตัวเองบ้าเลยนะ”
พี่มหาแอบหลอกด่า แต่ตอนที่หมอบอกว่าป๋าไม่น่าจะติดยาโจมแอบได้ยินเสียงพรูลมหายหายใจ พอหันไปมองก็เห็นพี่มหายืนยิ้มเหมือนโล่งใจอยู่แล้ว ทำไมนะ? กลุ่มนี้เป็นกลุ่มเพื่อนที่โจมรับรู้ถึงความผูกพัน ความสนิทสนม รักใคร่และห่วงใยกันมาก แต่ไม่มีใครแสดงความรู้สึกเหล่านั้นผ่านถ้อยคำหวานๆเลยสักคน เรื่องอื่นๆละก็ตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัด แต่พอเป็นเรื่องดีๆแบบนี้กลับอ้อมโลกไปมากันอยู่ได้
“ไอ้มหา มึงตายคาตีนกูแน่ มานี่ดิ๊”
“ป๋า.............มหา”
เรียกขึ้นมาพร้อมกับที่พี่เทียนเรียกพี่มหาเลย แล้วก็สงบลงทั้งคู่ ถ้ารู้ว่ากดเสียงต่ำเรียกแบบนี้แล้วจะหงอ โจมเรียกไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มันเหนือกว่าอยู่แบบนี้หรอก


๐ สวัสดีค่ะ แฟนเพจสั่นสะเทือนมากสำหรับตอนที่ผ่านมา ถ้าวันนี้ไม่มาต่อนี่เห็นทีบ้านบึ้มแน่เลย ด้วยความกลัวเลยรีบมาต่อแก้ค้าง แต่เกรงว่าจะยังไม่หายค้าง หรือเปล่า!!!
๐ สำหรับคนที่ข้องใจเรื่องป๋า น่าจะคลี่คลายแล้วน่า คนเขียนเคยเจอนะคะ คนแบบป๋าเนี่ย เป็นคนที่ดูภายนอกน่าประทับใจมาก เท่ กรี๊ดๆ แต่เค้าจะมีเรื่องที่ฝังใจ เช่น โหยหาอะไรสักอย่าง พอได้แล้วจะยึดติดโดยไม่รู้ตัว แล้วจะกังวลกับสิ่งนั้นจนกลายเป็นความเครียด แล้วมันจะแสดงอาการออกมาแตกต่างกันนะ บางคนก้าวร้าว บางคนซึมเศร้า คนไทยเป็นแบบป๋ากันเยอะมากนะคะ จิตแพทย์เลยเป็นที่ต้องการเลย 
๐ ถ้าต่อบ่อยมาก ป๋าจะจบเร็วนะ อย่าค้างกันเยอะนักสิคะ พี่สิงเลยไม่ได้ต่อเลยเห็นมั้ย 
๐ ขอบคุณทุกคนเช่นเคยค่ะ ฝากเรื่องเดิมที่หลุดคำผิดทุกตอนเลย คนเขียนพิมพ์ถุกแล้วนะ แต่ปุ่มชิฟมันกดไม่สุดน่ะ  โยนความผิดกันเห็นๆ
๐ ขอบคุณมากค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก!!!

[KaorPaor]

ขอจิ้มทีสิค่ะ

[mild09]

 

[YouandMe]

ยังกับรู้แน่ะว่างอนไม่ยอมเม้นท์ตอนที่แล้วเลยรีบเอาตอนใหม่มาเสริฟ...งั้นเดี๋ยวเม้นท์พร้อมแก้คำผิดย้อนหลังให้นะ 

อ่านมา 2 ตอน สรุปได้ว่า...ป๋ากับมหาเป็นโรคเกลียมัว 
แถมเวลาเถียงกันนี่ยิ่งกว่าเด็กเสียอีก...แถกันจนสีข้างถลอกปอกเปิก 
งานนี้กลับ กทม ไปสงสัยคงโดนพ่อป๋าเช็คบิลแน่ๆ 
แต่ภาวนาให้น้องโจมรอดตัวตอนที่ป๋าเล่าเรื่องให้ฟังก่อนเถอะ เล่นจะไปเล่ากัน 2 ต่อ 2 แบบนี้คงนานกว่าจะเล่าจบ 

ตอน 37
มือใหม่หัดมีเมียอย่างพ่ีมหามีจุดยืนที่ชัดเจนจนโจมทึ่ง ==> พี่

ตอน 38
เสียงกร้าวตะโกนก้องออกมาจากไรฟันที่ขบกันแน่นจนห็นกรามเป็นสันนูน ==> เห็น
นำเสียงขุ่นมัวต่างที่คุยกับโจมเมื่อกี้มาก ==> น้ำ
ดูเหมือนป๋าจะสงบนิดหน่อยลงเมื่อเห็นหน้าโจม ==> ???
แต่ตอนที่หมอบอกว่าป๋าไม่น่าจะติดยาโจมแอบได้ยินเสียงพรูลมหายหายใจ

ปล. +1 ให้กับคำพูดของป๋าตอนปลอบไม่ให้น้องโจมร้องไห้...ร้องแล้วไม่หล่อ น้องโจมดันตอบอีกว่า หล่อแล้วป๋าจะระแวง...เออนะ ช่างคิดไปได้ 

[ninghyuk]

ป๋านะป๋า ! เรื่องเฮียนี่ไม่จบง่าย ๆ แน่เลย = =
แต่ว่า ... เอาอีกได้มั้ย ยังไม่สะใจ !!! เกลียดไอ้เฮียยย ย.

[rujaya]

เฮีย สมน้ำหน้า  55555555555555555555555555555  สะใจ กระทืบเกือบตาย ดีนะว่าโจมห้าม ไม่งั้นสงสัย 

[kinjikung]

นึกว่าอีเฮีย จะพรากโจมไปจากป๋าซะแล้วว
ว่าแต่อีเฮียโดนกระทืบสะใจมาก แต่คิดอีกทีสงสารมันนิดนึง

[malula]

ค่อยยังชั่วที่ไม่มีอะไรร้ายแรง

[ขนมหวาน]

ป๋าทำดีมาก เฮียยยยยยยยยย เจอยำทีนโดยป๋าไปละ สะใจ
แต่คงน่าจะเคลียร์กันอีกยาว
ไม่ค้างเท่าไหร่และ น่าจะค่อย ๆ คลี่คลาย
ป๋ากับโจมเคลียร์กันไม่ยาก เพราะป๋าหงอกับโจมเสมอ 55555

[Saneige]

สมนำ้หน้าไอ้เฮียมัน
 

[thejaoil]

เย้ๆๆๆ ไม่สนับสนุนการใช้กำลัง แต่ สะใจมากค่ะที่ป๋ากระทืบคุณเฮียอย่างนั้น

วะโฮ่ๆๆๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆ

[pattybluet]

  โล่งอกมากๆ นึกว่าป๋าจะติดยาจนทำอะไรไม่ได้ซะแล้ว
ตอนนี้เรื่องถึงผู้ใหญ่แล้ว ใครจะอยู่จะไปเดี๋ยวก็รู้
  แล้วบวก ตอนนี้คนอ่านก็ติดงอมแงม อัพบ่อยๆแบบนี้ ชอบจังค่ะ

[จันทร์ผา]

เอามันให้ตายเลยยยย

[Nus@nT@R@]

555555 หายค้างแระ
เพราะป๋าช่วยระบายความค้างโดยการตื้บเฮียไปแระ

[andromeda]

  รีบวิ่งไป แอบใต้เตียง...
 รอป๋ากับโจม มาเล่าเรื่องเศร้าสู่กันฟัง  ห่างกันแล้วรู้สึกอย่างไร?
และก็ รอดูป๋าปลอบใจน้องโจม

ลืมขอบใจป๋ามากมาย เลือดกลบปาก  เฮียนั่นหละที่ต้องการ

[ชะรอยน้อย]

สมาคม"เกลียมัว"

[kokikung]

  อิเฮียน่าจะโดนเยอะยิ่งกว่า เบาะไปนะแต่ตรีนป๋าเนี่ยยยยย
แต่ ไปเถอะป๋าไปหาจิตรแพทย์หนักเอาการ 
อยากให้อัพบ่อยๆๆแต่ไม่อยากให้จบเร็วเลยอ่าคุณมีหนทางอื่นอีกไหมมมมม 555++
รอพ่อกุมกะพี่สิงต่อ

[kuku]

ได้ฤกษ์อ่านซะที มาต่อแล้ว เดี๋ยวกลับไปอ่านตอนเดิมก่อนนะ ไม่กล้าอ่านตอนที่แล้วถ้าไม่มาต่อตอนใหม่

[jaymaza]

เบาใจขึ้นหน่อย

อิอิ

สะใจอิเฮียมากน่าจะโดนมากกว่านี้

๕๕๕๕

,,, :]

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ตลกป๋าอ่า ตื่นมาไม่เจอแฟนแล้วอาการออก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ช่วงหลังๆชอบน้องโจมโหมดนี้มากเลยค่ะ เรียกแทนตัวเองว่าโจมด้วย ชอบบบบบบ
ตอนนี้ตามพี่สิงทันแล้วนะคะ สนุกมากเลยค่า ^^

[DraCo_SLa13]

อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจป๋าขึ้นเย๊อะเลยค่ะ

[YunNie]

ขอบคุณหลายๆ ที่ช่วยสงเคราะห์คนกำลังอารมณ์ค้างค่ะ 
จิตใจประเสริฐแบบนี้เค้ารักตายเลย 

เฮ้อ.....โล่งใจไปเปราะนึง
รอโจมไปเคลียร์กันต่อ......ที่ห้องนอน   

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ขอบคุณจริงๆ  ในเป็ดตัวนึงด้วยค่ะ
จะคอยเป็นกำลังใจให้เสนอนะคะ รวมทั้งลุงสิงห์พ่อกุมด้วยค่ะ 

[SICHUL]

อิเฮียโดนน้อยไปง่ะ  น้ำตาจะไหลตอนที่ป๋าบอกว่าถ้าแยกจากกันอีก ป๋าเลือกจะตายแล้วนะ (คนอ่านก็จะตายคร้า )

[Cacao]

เอ่อ... ค้างอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ล้อเล่นค่า :b อีเฮียตายไปเลยก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สะใจ ไม่สงสารเลยนะ (ทำไมชั้นเป็นคนแบบนี้) ไม่มีอะไรให้เห็นใจ นอกจาก
ตายสะเถิ๊ดดด ไอคนหลายใจ เห็นแก่ตัว และห่วยแตกที่สู๊ดดด !!!
ตอนนี้ป๋าก็ยังแอบหวานหน่อยๆตามสไตล์ ฮ่าๆ ผู้ชายกลัวเมียแบบป๋าก็ดูมีเสน่ห์ดีเหมือนกัน
ส่วนมหา ที่กลัวยังไงก็กลัวอย่างนั้น คงเส้นคงวา มากๆ ก๊ากกกกกกกก