หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[nano]

อ๊ายยย ตามมาอ่านจ้า

ไม่ผิดหวังจริง
ชอบมากๆๆๆๆ เลยอ่ะ

แต่ตอนนี้อารมร์ค้างอย่างแรง 

[andy_kwan]

ค้างนะ

[Seiki]

“โจม”

เขย่าตัวก็แล้ว คาดคั้นด้วยสายตาก็แล้ว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น


“หือ ว่าไง”

ทุกอย่างยังเหมือนเดิม นิ่ง เงียบ ไม่หลบตาแต่ไม่ตอบโต้อะไร โจมก็ยังเป็นโจมเหมือนเดิม เย่อหยิ่งจองหอง ไม่ทำตัวเหนือกว่าแต่ก็ไม่มีทีท่าจะยอมอ่อนข้อให้เหมือนกัน

ก็ดี ในเมื่อเปิดโอกาสให้พูดแล้วไม่พูด ถ้างั้นไม่ต้องพูดกันก็ได้ มีอะไรน่าทำกว่าพูดตั้งเยอะ แววตาดื้อดึง ปากยื่นแบบนี้เข้าทางคนอย่างป๋าพอดี ไหนๆหน้าเราสองคนก็อยู่ใกล้กันซะจนลมหายใจเป่ารดกันอยู่แล้ว ก็ใช้ลมหายใจเดียวกันซะเลยเป็นไง ใจดีนั่งเฝ้าคนเมาทั้งคืนแล้วเป็นไง ผ่านมาอีกวันกลายเป็นว่าได้เทวดาอวดดีคนเดิมกลับมาซะงั้น

ปากงอนเหยียดเม้มเป็นเส้นตรงปิดทางการจู่โจมเสียสนิท สองมือออกแรงผลักหน้าอกต่อต้าน แต่ถูกกอดไว้ทั้งตัวแบบนี้ เหยื่อจ่ออยู่ตรงปากเสือมีเหรอที่เสือมันจะปล่อย ในเมื่อเสือตัวนี้มันทั้งโกรธทั้งต้องการ เทคนิคเปิดปากคนด้วยปากถึงจะไม่เคยลงแข่งขันที่ไหนแต่เชื่อว่าฝีมือไม่แพ้แข่งรถหรอก ถ้าจัดอันดับโจมเป็นเด็กขายเบอร์ 1 เกรดเอตามเสียงลือเสียงเล่าอ้างจริง ป๋าก็คงเป็นลูกค้าเกรดแพลตตินั่มเหมือนกันนั่นแหละ

เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้เต็มใจกับจูบครั้งนี้ ไม่ให้ความร่วมมือเข้าไปลิ้มรสข้างใน ถ้าจาบจ้วงบดเบียดเอาแต่ได้ โจมก็คงจะต่อต้านสุดกำลังเหมือนกัน จูบที่ปล้นเอาตอนหงุดหงิดจึงทำได้แค่ลากไล้สลับดูดเม้มริมฝีปากอ้อนวอนเท่านั้น แรงสัมผัสที่เสียดสีกันไปมาช่วยให้อีกฝ่ายอ่อนลงได้บ้าง มือที่คอยผลักไสค่อยๆเปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้รอบตัวหลวมๆแทน ปลายลิ้นค่อยๆสอดแทรกเข้าไปข้างในตอนที่อีกฝ่ายเผลอขยับปากระบายอารมณ์วาบหวาม เค้าไม่ได้ยอมแพ้ แต่เค้าทัดทานกลไกความต้องการของร่างกายตอนถูกปลุกเร้าไม่ได้เท่านั้นเอง

ปลายลิ้นกวาดต้อนไล่ดูดซับภายในโพรงปากเนิ่นนาน ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมด้วยช่วยกันป้อนจูบด้วยปลายลิ้น ก็ไม่ใช่เรืื่องลำบากอะไรที่จะไล่ดูดชิมด้วยตัวเอง คนที่ถูกรับโทษเริ่มส่งเสียงบอกให้รู้ว่าถูกแย่งลมหายใจนานเกินไป เสียงอืออาที่เปล่งออกมาจากลำคอร่วมกับทุบตีต้นแขนนั่นแหละถึงได้รับอิสระ
ไม่โดนทำร้ายร่างกายและไม่มีแม้สักคำต่อว่า นอกจากปลดผ้าขนหนูออกจากตัวแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เค้าโกรธแต่ยังฉลาดพอที่จะไม่ตอบโต้ให้ตัวเองต้องพลาดอย่างที่ผ่านมาอีก

ตั้งแต่อาบน้ำจนมาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองโจมไม่พูดอะไรเลยสักคำ ไม่มองหน้าและไม่สนใจว่าผมจะหงุดหงิดเพิ่มขึ้นหรือหายแล้ว จากความรู้สึกอยากจะเหวี่ยงกลายเป็นต้องเงียบเดินตามโจมแทน ไม่เคยรับมือกับบรรยากาศแบบนี้มาก่อนเลยทำตัวไม่ถูก รู้แค่ว่าตลอดเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันความรู้สึกเหมือนต่างคนต่างอยู่คนเดียว มันเงียบงันจนใจหาย 

เค้าเดินเข้ามาเป็นเด็กป๋าตามคำเชิญชวน ยอมนอนกับผมง่ายๆแต่เค้าไม่ใช่ของตายและอยู่ใต้อำนาจใคร เค้าแสดงจุดยืนของตัวเองตลอดเวลา มีแต่ผมนี่แหละที่รู้สึกว่าตัวผมยังเป็นของผมแต่ระบบความรู้สึกอยู่ภายใต้การควบคุมของอะไรก็ไม่รู้ ใจผมไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของสมองอีกต่อไปแล้ว
ไม่นานเลยสำหรับการเลือกซื้อโทรศัพท์สักเครื่อง โทรศัพท์เครื่องใหม่ที่โจมเลือกไม่มีอะไรแตกต่างจากเครื่องเก่าที่ปาทิ้งไปเลยสักนิดเดียว

“นี่ครับ”

การ์ดที่โจมยื่นให้พนักงานเป็นเครดิตการ์ดแบบเดียวกับที่ผมมี พ่อทำไว้ให้เป็นบัตรเสริมแทนการยื่นเงินให้ลูกเหมือนแต่ก่อนนานแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าวงเงินเท่าไหร่แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่รูดไม่ผ่านเลยสักที และไม่เคยดูว่าตัวเองใช้เงินไปเท่าไหร่ ในเมื่อพ่อบอกอยากใช้อะไรก็ใช้หน้าที่จ่ายเค้าเป็นคนรับผิดชอบเอง ผมก็เลยปฎิบัติตามคำสั่งไม่มีอิดออด

“นี่”

เริ่มจะคุ้นเคยกับวิธีการเรียกแบบนี้และน้ำเสียงแบบนี้แล้ว แต่ที่ไม่หันเพราะอยากให้เค้าเรียกชื่อแทนการสะกิดหรือเรียกว่า ‘นี่’ สักที ชื่อป๋ามันอาจจะกระดากปากสำหรับคนที่รู้ตัวเองอยู่แก่ใจว่าอยู่ในฐานะอะไร แต่ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายก็ไม่มีใครคิดอะไรหรอก โจมเองคงไม่ได้แคร์เรื่องนี้เพียงแต่เค้าไม่อยากเรียกเองมากกว่า นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมอยากเอาชนะเจ้าชายน้ำแข็งคนนี้
อยู่กับป๋าต้องละลายตลอดเวลาไม่ใช่แค่ตอนอยู่บนเตียงสิ!

“นี่ นายปกรณ์ ธนอุดมพรภิทักษ์ หูตึงเหรอ”

ตกใจจริงจังแบบไม่กลัวจะหลุดมาดอะไรกันแล้ว คาดหมายแค่เค้าเรียกชื่อแต่ไม่นึกว่าโจมจะจัดเต็มขนาดนี้ รู้ว่าชื่อและนามสกุลไม่ใช่เรื่องยากที่จะสืบหา แต่มันน่าแปลกใจแน่ๆถ้าคนที่ไม่สนใจใครๆอย่างโจมจะจดจำเรื่องพวกนี้

“เปล่า ทำไมไม่เรียกชื่อป๋าล่ะ”

“เรียกชื่อเต็มนายจะได้มีเวลาเอาสติกลับเข้าร่างทันไง ป๋ามันสั้นไป”
อ่อ...ยังไม่มีตำราไหนบอกนี่นะว่าคนเย็นชากวนตีนไม่เป็น

“แล้วมีอะไร”

“จ่ายค่าโทรศัพท์ให้หน่อยสิ บัตรเครดิตชั้นไม่ผ่าน”

“อืม”

“แล้วจะใช้คืนให้”

“ไม่เป็นไรหรอก”

“เป็นเด็กป๋ารายดีขนาดนี้เลยเหรอ”

“หลายๆครั้งรวมกันน่ะ ได้แค่นี้แหละ”

“ทุเรศว่ะ”

ถึงจะสงสัยว่าทำไมเครดิตการ์ดใบนั้นถึงไม่ผ่าน ไม่ได้เสียดายเงินที่เพิ่งออกให้ ความจริงแล้วตอนที่โจมบอกให้จ่ายเงินให้ก็รู้สึกดีใจเล็กๆนะ แต่ที่แน่ๆโจมไม่ใช่คนที่ขัดสนเงินทองชัวร์ แต่ที่ไม่รู้คือทำไมโจมเดินทางสายนี้ มันเพราะเงินหรือเพราะใคร

ใช้เวลาไม่นานสำหรับร้านโทรศัพท์ แต่ใช้เวลาโคตรนานสำหรับการเข้าศูนย์เพื่อขอซิมใหม่แต่ขอใช้เบอร์เดิม เบอร์เก่าของโจมเป็นเบอร์จดทะเบียนที่ถ้าเปรียบกับทะเบียนรถแล้วคงไม่ต่างจากทะเบียนประมูลสักเท่าไหร่ โจมต้องการให้ศูนย์ดึงข้อมูลเดิมของโทรศัพท์กลับมาให้หมด แต่ได้กลับมาแค่เบอร์ที่เมมไว้ในซิมการ์ดเท่านั้น

“ช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยครับว่าเบอร์สุดท้ายที่โทรมาเป็นเบอร์อะไร”
เวลาคุยกับคนอื่นที่เป็นงานเป็นการโจมก็พูดยาวๆได้นี่นา แต่ทำไมเวลาอยู่ด้วยกันเค้าไม่ค่อยพูด ถ้าไม่ชวนคุยเค้าเลือกที่จะเงียบใส่

“ดูข้อมูลให้ได้ครับ แต่ไม่บันทึกลงในซิมการ์ดตัวใหม่นะครับ”

“ครับ ไม่เป็นไร”



แปลกมั้ย ทั้งๆที่ผู้ชายคนนี้ใช้ชีวิตร่วมกันกับผมมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เค้าทำให้รู้สึกว่าผมกำลังทำความรู้จักกับเขาอยู่ตลอดเวลา มีหลายมุมของโจมที่ยังไม่เคยเห็น เหมือนอย่างตอนนี้ ตอนที่เค้ากำลังรอคอยพนักงานศูนย์โทรศัพท์ตรวจสอบข้อมูลการโทรของตัวเองก่อนจะปาเครื่องทิ้งไป สีหน้ากึ่งเครียดและกึ่งลุ้นนั้นทำให้ผมสงสัยและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน คนที่มาด้วยกันและอยู่ใกล้ๆอย่างผม คนที่ไม่เคยมีคู่ควงคนไหนปล่อยให้รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว สำหรับโจมแล้วตอนนี้ผมเป็นอากาศธาตุ

กระดาษขนาดประมาณA4 โชว์ข้อมูลการโทรของวันสุดท้ายที่เครื่องถูกเปิดใช้  เครื่องโจมไม่มีเบอร์ที่โทรออกเลย มีแต่เบอร์ที่โทรเข้ามาและเบอร์ที่ไม่ได้รับ หนึ่งในเบอร์ที่โทรเข้าส่วนใหญ่เป็นเบอร์ผม เพิ่งรู้ตัวเองเหมือนกันว่าในแต่ละวันผมโทรหาเค้าเกินสามครั้งเลยเหรอ ปกตินอกจากเพื่อนแล้วถ้าจะโทรหาใครสักคนมาคลายเหงา เขาเหล่านั้นจะมีเบอร์ผมโทรเข้าหาไม่เกิน 2 ครั้ง

หัวคิ้วขมวดมุ่นก่อนจะพับกระดาษยัดใส่ถุงที่ใส่กล่องมือถือ สีหน้าแสดงออกว่าไม่สบายใจฉายชัดมาก ชัดจนชักจะอยากรู้ว่าคนที่เรียกร้องความสนใจจากโจมได้เป็นใครกัน ไม่รู้ว่าโจมจำรายละเอียดที่คุยกับเขาคืนนั้นได้ไหม อาจจะจำได้หรืออาจจะเลือนราง แต่เชื่อว่าคนๆนั้นต้องสำคัญกับโจมไม่น้อย แต่จะสำคัญขนาดไหนนี่สิ ทำไมถึงได้อยากรู้

ความจริงแล้วเราไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของตัวและกัน โจมไม่เคยทำอย่างนั้นกับผมเลยสักครั้ง และที่ผ่านมาผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้กับคู่นอนคนไหน ไม่เคยอยากรู้ ไม่เคยคิดแม้แต่จะถาม ส่วนใหญ่ถ้าเสร็จกิจบนเตียงแล้วก็จะถามแค่จะเอาเงินเท่าไหร่ จ่ายค่าเทอมหรือยัง แต่ส่วนมากเขาหรือเธอเหล่านี้ไม่ต้องรอให้ถามหรอก ทุกคนจะรู้เวลาไพรมไทมืตรงนี้ ขัดสนเงินในเรื่องอะไรก็พรั่งพรูมาจนหมดนั่นแหละ รู้ว่ารอโอกาสนี้ถึงได้บริการบนเตียงกันเต็มที่ แต่ถึงรู้ก็ยินดีจ่ายให้ เพราะถือว่าเป็นเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้แล้ว มันเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า”

“ที่มาขอใช้เบอร์เดิมเพราะคนที่โทรมาคืนนั้นใช่มั้ย”

“อือ”

แปลก!! ก่อนจะถูกปล้ำจูบในห้องน้ำ ผมหงุดหงิดเค้าเพราะเรื่องที่เค้าไม่บอกว่าทำไมถึงได้รีบออกไปซื้อโทรศัพท์นัก ตอนนี้ที่ถามก็คิดว่าจะได้รับคำปฎิเสธอย่างที่เคย แต่โจมกลับยอมรับออกมาตรงๆ เข้าใจยากจริงๆผู้ชายคนนี้

“แล้วรู้หรือยังล่ะว่าใคร”

“ไม่รู้สิ เบอร์ต่างประเทศ”

“อ้าว แล้วจะรู้มั้ยว่าใคร”

“ก็พอรู้มั้ง”
คนตอบเค้าทำท่าไหวไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่หน้ายังไม่หายเครียดเลย ยังเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

“เพื่อนหรือญาติพี่น้องคนไหนหรือเปล่า”

“เพื่อนเหรอ หึ ไม่ใช่หรอก ไม่เคยมีเพื่อน ถามทำไม หรือว่านี่เป็นสวัสดิการของเด็กป๋า สวัสดิการไม่ต้องดีมากก็ได้นะ ระวังจะถูกจับแล้วไม่ปล่อย”

“ถ้าคิดว่าปลาไหลจับง่ายขนาดนั้น จะลองดูก็ได้นะ”
อยากรู้เหมือนกันว่าหยอดไปแบบนี้แล้วคนเก่งเค้าจะตอบยังไง

“ไปหาอะไรกินเถอะ หิวแล้ว”


โจมไม่ใช่ผู้ชายหิวเงิน ข้อนี้มั่นใจแน่แล้ว แต่ต้องบวกคุณสมบัติเพิ่มเข้าไปอีกอย่าง เทวดาแห่งเศรษฐศาสตร์คนนี้ฉลาดเป็นกรด โจมสร้างค่าให้ตัวเองด้วยการวางตัว เค้าไม่ได้ตื่นเต้นไปกับข้อเสนอ แต่ที่ไม่รู้ก็คือเค้าสนใจข้อเสนอนี้แค่ไหน มันอาจจะเป็นคำพูดทีเล่นทีจริง แต่คนอย่างป๋าก็ยังไม่เคยหมาหยอกไก่กับใครให้ตัวเองเสียเปรียบขนาดนี้มาก่อน

เราเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีหม้อไฟบริการ คนหนึ่งอาจจะยังแฮงค์กับเหล้าเมื่อคืนอยู่บ้าง ถึงโจมจะไม่เคยกระตือรือร้นให้เห็นแต่ก็ไม่เคยโทรมขนาดนี้มาก่อน ส่วนตัวเองสร่างเมาตั้งแต่เจอคนเมากว่าแล้ว แต่อยากกินอะไรร้อนๆเพราะรู้สึกตื้อๆที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

โจมก็เหมือนเด็กที่เห่อกับของเล่นใหม่ ทั้งๆที่ไม่ใช่เครื่องแรกแต่โจมก็ทำเหมือนไม่เคยเล่นโทรศัพท์รุ่นนี้มาก่อน มาถึงร้านเค้าก้หน้าที่สั่งอาหารทุกอย่างมาที่ผม ส่วนตัวเองนั่งเล่นโทรศัพท์ใหม่ ลืมไปเลยด้วยซ้ำกว่าคนที่ร้องว่าหิวนั้นคือตัวเอง

ถ้าไม่ติดที่ว่าหน้าของคนที่กำลังง่วนอยู่กับโทรศัพท์ใหม่แต่ทุกอย่างเหมือนของเก่านิ่งอึ้งไป ก็คงคิดว่าเสียงเรียกเข้าแบบเบสิคที่สุดนั้นคือโจมเล่นเสียงโทรศัพท์ตัวเอง ยิ่งเสียงดังต่อเนื่องเท่าไหร่ หน้าโจมยิ่งซีดเผือดลงเท่านั้น เหมือนเจ้าตัวต้องการจะปล่อยให้เสียงนั้นดับไปเอง แต่พอหันมาสบตากับผมที่จ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว ปายนิ้วเรียวถึงได้แตะเลื่อนหน้าจอเพื่อรับสาย

‘ครับ’
‘เฮีย’
‘จะไปหาเดี๋ยวนี้’

จริงๆแล้วคำพูดพวกนี้ไม่ได้เรียงต่อกันหรอก โจมคุยกับปลายสายมากกว่านี้ แต่ผมจับใจความได้เพียงเท่านี้ เพราะสมองกับสองตาจับอยู่ที่ท่าทางร้อนรนของเจ้าตัวเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร เหมือนโจมจะกลัวคนๆนี้อยู่มาก และตกใจกับการโทรมาของปลายสาย

“ป๋าโจมไปก่อนนะ โทษที”

เขาแทนตัวเองว่า ‘โจม’ และเรียกชื่อผมว่า ‘ป๋า’ มันน่าดีใจใช่ไหม!

แต่ความรู้สึกอื่นเข้ามาบดบังความดีใจเสียมิด มันน่าจะเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครสักคนจะมีธุระด่วนขณะกินข้าวด้วยกัน มันไม่น่าจะรู้สึกวูบโหวงได้ขนาดนี้ถ้าคนที่กำลังจะเดินออกไปจากร้านไม่ใช่โจม

“เดี๋ยว”
ไม่รู้เป็นคำสั่งอัตโนมัติจากที่ไหน แต่มันสั่งให้ผมรั้งข้อมือโจมเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากโต๊ะ

“มีอะไรเหรอ”

“คืนนี้จะกลับมามั้ย”

“กลับสิ กลับมา”

มันอาจจะเป็นคำตอบรับตามปกติ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันคือคำสัญญา ในเมื่อเขาบอกว่าจะกลับมาผมก็พอใจในคำตอบพอที่จะปล่อยมือเค้าไป แผ่นหลังโจมหายลับตาไปแล้ว ในกรอบสายตากรอบเดิมกลายเป็นใครก็ไม่รู้เดินผ่านไปมามากมายแต่ผมก็ยังคงมองอยู่จุดเดิมอยู่อย่างนั้น จุดเดิมก่อนที่แผ่นหลังโจมจะลับตาไป

๐ สวัสดีค่ะ คนอ่านใจร้ายหลายคนเลยนะ สมรู้ร่วมคิดกับเซกิจะตบคนเขียน 

๐ เหมือนมันจะตีวงแคบเข้ามาแล้วนะ เหมือนเราจะเริ่มรู้จักโจมขึ้นมาบ้างแล้ว ตอนแรกอยากจะแต่งออกมาให้ตลกนะ แต่มันดันออกมาลึกลับซะงั้น 

๐ เอามาต่อให้แก้ค้างนะจ๊ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คนเขียนไม่ได้เล่าผ่านตัวละครแค่สองตัว เรื่องนี้ยำกันมั่วมาก บางทีก็อยากเล่าเรื่องราวผ่านคนที่สาม ที่มองไปยังสองคนนี้ บางทีก็อยากให้ โจม หรือป๋า เล่าผ่านตัวเอง อาจจะดูไม่มีแพทเเทิร์นที่ดีนัก แต่ก็ติดตามกันต่อไปเถอะนะคะ

๐ ใครที่สั่งพี่ดินหรือพี่เมฆมา ปิดรับจองและโอนเงินนะคะ (ยกเว้นคนที่เมลล์มาแจ้งคนเขียนเอาไว้แล้วนะ) เพราะคนเขียนสั่งพิมพ์หนังสือไปแล้วค่ะ ถ้าไม่ทันจริงๆไปหาซื้อกันได้ที่ @Quartette มาบุญครองชั้น 7 ราคาเท่ากับที่สั่งซื้อกับคนเขียน แต่ไม่มีปกผ้าให้นะคะ มี Seasons of love ของเล้าวางขายด้วยนะคะ ถ้าสะดวกก็ไปซื้อหากันได้ ไม่รู้ต้องสมัครสมาชิกก่อนซื้อรึเปล่า ถามพี่ที่ร้านได้คะ ชื่อพี่เมลล์ ใจดีมาก..เป็นคนขายหนังสือ Y คนแรกเลยมั้งที่ไม่ดุเหมือนคนขายร้านอื่นๆ

๐ ตอนต่อไปว่าจะเขียนมุมมองน้องโจม แต่.....เปลี่ยนใจไปอัพคุณคนเดียวดีกว่า 

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ยินดีต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่ทุกคนนะคะ ว่าแต่คนเก่าๆหายไปไหนหลายคนอ่ะ  ฝากความคิดถึงและเป็นห่วงไปให้คนที่เคยอ่านผลงาน TRomance ทุกคนนะคะ ขอบคุณค่ะ


หมายเหตุ มีใครเป็นแฟนคลับคัตตุนยกมือขึ้น

[iiดาวพระสุขლii]

กอดป๋า และ กอดป้า....



กีส.......

"ชั้นขอเวลาตั้งตัวสักพัก  เพราะรักจำเป็นต้องทำเพื่อเธอ  โว้ว โว"

v
v
v
v
v

[กว่าจะไร้เดียงสา]

กอดป๋า และ กอดป้า....

  >>>>>>>>กอดกันเสร็จแล้วช่วยไปรีไรท์นิยายเอ็งสักที 

[BAKA]

อยากรู้ว่าใครคือคนๆนั้นของโจม...

โจมลึกลับได้น่าติดตามมากๆ

[kokikung]

คนที่โทรมาหาคือพี่ชายใช่ปะ

ไม่ใช่คู่แค่ป๋าใช่ไหมนิ

แต่โจมเรียกป๋าแล้วรู้สึกน่ารักวะ

รีบไปรีบกลับนะน้องโจม

[bbyuqin]

"เฮีย" คนนั้นของโจมเป็นใครเนี่ย ... ทำให้โจมร้อนรนได้ขนาดนี้

ส่วนป๋าเหมือนจะสิ้นลายเมือ่เจอโจมเลยแฮะ...

รออ่านต่อจ้า 

[Yunatsu]

เกิดอะไรขึ้นนนนนนน
 

หมายเหตุ เรายกมือออ

[A-J.seiya*]

เอาล่ะเหวยยยยย
มาทั้งป๋า มาทั้งเฮีย ,,,
ใครล่ะเนี่ย ??
ง่าาาา กลัวป๋าเสียใจนะ !!!
โฮๆๆๆ

ขอ ยกมือก่อนว่า เป็น แฟนคลับคัตตุนค่ะ !!
ปล. เราว่า TRomance สำนวนการเขียนคุ้น แต่ไม่รุ้ว่าคิดไปเองรึปล่าว ^^

[Sabaijai]

ก็ยังคงค้างต่อไป 

 

[Jimmeiiii*]

กอดป๋า ฝากป๋าไปจูบโจมแรงๆ

[sakiko]

ไม่ ได้ ค้าง น้อยลงเล้ย ย ย ยย ย  

[aphanite]

อ๊ายยยย,,,,
ไรเตอร์ค่ะ กระจ่างเหมือนคืนฝนตกพายุกระหน่ำเลย
ฮ่า ๆๆๆ

อ่านแล้วอยากรู้มากก ว่าคัย ทำไม ยังไง
ยุให้ป๋าตามไป ตามสืบบ้างไรบ้าง เริ่มเพ้อ

ปล.เล้าเข้ายาก เม้นเออเรอง่ะ แต่ไม่ลืม +1 อิอิ
ปล.ไม่ดักทำร้ายไรเตอร์แน่นอน อิอิ แต่ิอย่าปล่อยให้ค้างนานเน้อ

[Little Devil]

ค้างต่อ...

[PandP]

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

ปล. มายกมือเป็นแฟนคลับคัตตุนค่ะ

[pippo_pippo]

  :haun4:แค่อ่านตอนแรกก้อเลือกกระฉูดแล้วอ่ะ...จะตามอ่านต่อไปเน้ออออออ..

[knightofbabylon]

ป๋านี่ความคิดชัดแล้วนะ โจมก็เริ่่มเห็น แต่ป๋านี่ชัดเลย  
เหลือแต่รอดูการกระทำ


 

[Rinoa]

 

  รอติดตามตอนต่อไป

[sam3sam]

ขอให้"เฮีย"ที่โทรมาหาโจมเป็นแค่ญาติโจม

ป๋า..ความรู้สึกชัดเจนแล้วนะ
ขอให้ป๋ารู้ตัวเองว่ารักเด็กป๋าคนคนนี้เร็วๆ

โจมแทนตัวเองว่า"โจม"กับ"ป๋า" น่ารักจัง

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโจมน่ารักอีกแล้วววว
หลงจริงจังค่ะ ><
ขออย่าให้คนที่โทรมาเป็นคนเก่าของโจมนะคะ สาธุๆ

[@Iriz]

  โจมน่ารักขึ้นทุกวัน แต่ยังลึกลับเหมือนเดิม

[TONG]

รอชมเบื้องหน้าเบื้องหลังต่อไป

ปล. เปลี่ยนสีอักษรได้ไหมครับ มันอ่านยากมากเลยอะครับ

[cho_co_late]

เกิดอะไรขึ้น ทำไมโจมทำท่ากลัวคนที่คุยด้วยล่ะ พ่อรึ?

[nolirin]

รู้สึกว่าเรื่องราวของน้องโจมจะลุกลับซับซ้อน
ซ่อนเงื่อนน่าค้นหาขึ้นเรื่อยๆแล้ว คนอ่านสงสัยๆๆๆๆ อยากรู้

[dea]

หึ หึ ป๋าเริ่มหลงโจมจริงจังแล้วใช่มั๊ยเนี่ยย  

เราก็ต้องมาลุ้นกันต่อไปว่า 'เฮีย' ของโจมคือใคร

คนเขียนคงไม่ทำร้ายกันใช่มั๊ยค่ะ  

[NannY]

ป๋าจะรู้ตัวหรือยังว่าตัวเองคิดเรื่องโจมมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ 

[pattybluet]

ป๋าทำดีมาก   เป็นป๋าก้อต้องตามใจโจมแบบนั้นแหละถูกแล้ว    
ว่าแต่...มันไม่ได้ค้างน้อยลงเลยนะคะเนี่ยยยยยย....

[seaz]

อะไรยังไงกันเนี่ย สองคนนี้

[จันทร์ผา]

ทั้งป๋าทั้งเฮีย เอาละสิ งานนี้