หัวข้อ: เรื่องเล่าสบายๆ ของผู้ชายสองคน - คืนวันศุกร์ [ ศุกร์นี้มีนัด]

[Jingjoh]

ขอกำลังใจให้นักเขียนกับนักโพสท์มือใหม่ด้วยนะคับ
ติชม แนะนำ เต็มที่เลยนะคับ
เราจะได้นำไปปรับปรุงและพัฒนาทักษะในการเขียนและโพสท์ต่อไป

จิงโจ้น้อยขอขอบคุณ
 
===========================================

บทนำ

                “ทุกคืนวันศุกร์ พวกคุณออกไปเที่ยวที่ไหนกัน?”

                เมื่อพูดถึงคืนวันศุกร์แล้วหลายคนคงมีความคิดที่เหมือนกันว่าเป็นวันที่เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ หลังจากที่เหนื่อยล้าจากการเรียนหรือการทำงานมาตั้งแต่เช้าวันจันทร์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครหลายคนตั้งหน้าตั้งตาคอยให้คืนวันศุกร์มาถึงเร็วๆ

                คืนวันศุกร์ของคนบางคนคือการออกไปท่องราตรีจนเช้า บางคนเป็นการนัดทานข้าวกับเพื่อนที่ไม่ได้พบเจอกันเป็นเวลานาน เพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารของกันและกันอย่างสนุกสนาน บางคนคือการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวที่แสนอบอุ่น หรือบางคนอาจมีมื้อค่ำกับคนพิเศษ ท่ามกลางแสงเทียนกับเพลงบรรเลงชวนให้โรแมนติก

           แต่คืนวันศุกร์สำหรับคนโสตอย่างผม แม้จะอยู่ในเมืองหลวงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแสงสีมากมาย กลับกลายเป็นคืนที่เงียบเหงาและเหน็บหนาวอย่างบอกไม่ถูก

ศุกร์ที่ 1

                ผมพยายามข่มตานอนอยู่บนเตียงนอนของตัวเองอย่างยากลำบาก เพราะเวลาที่หลับตาลงทีไร ความคิดที่ถูกเก็บอยู่ภายในจิตใต้สำนึกก็โผล่ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย แม้ว่าจะเปลี่ยนท่านอนสักกี่ครั้งก็ไม่อาจสลัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไปได้ อาการลักษณะนี้คงเป็นอาการอย่างหนึ่งของโรคนอนไม่หลับอย่างไม่ต้องสงสัย

                หลังจากที่พยายามมาเป็นชั่วโมง ผมก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาอย่างกระทันหัน จึงเลิกล้มความคิดที่จะฝืนหลับได้อีกต่อไป เลยลืมตาแล้วลุกมานั่งบนเตียงนอน แสงไฟจากทางด่วนส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องเหมือนเช่นทุกคืน ทำให้สามารถมองเห็นของทุกอย่างภายในห้องได้อย่างชัดเจน เนื่องจากหอพักที่ผมอาศัยอยู่นี้ได้ตั้งติดกับทางด่วน ซึ่งหากมองจากระเบียงห้องของผมลงไปข้างล่าง ก็จะสามารถมองเห็นรถยนต์ที่วิ่งอยู่บนทางด่วนได้พอดี

                เมื่อผมเดินไปเปิดตู้เย็นก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เหลือน้ำอยู่ในตู้เย็นแม้แต่ขวดเดียว ในขณะที่ผมกำลังปิดตู้เย็นอยู่นั้น เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางเดินหน้าประตูห้อง ผมจึงหยุดฟัง

                “เดี๋ยวกูออกไปรับเพื่อนที่ผับก่อนนะ”
                “ไปเร็วๆนะโว้ย เกือบตีหนึ่งแล้ว” เสียงชายอีกคนตะโกนตอบ พร้อมกับเสียงคนเดินผ่านหน้าประตูห้องของผมไป

                ผมรีบเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าเตียงนอน จึงรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสี่สิบนาทีแล้ว อาจยังไม่ดึกเกินไปที่ผมจะออกไปนั่งจิบอะไรร้อนๆข้างนอก ว่าแล้วผมก็คว้าเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่ กลิ่นหอมของกาแฟลอยเข้ามาแตะจมูกของผมทันทีที่เข้าไปในร้านบ้านไร่กาแฟ ที่ตั้งอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าเอกมัย

                ร้านบ้านไร่กาแฟเป็นร้านกาแฟที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง บริเวณภายนอกร้านมีการสร้างกำแพงด้วยก้อนอิฐ โดยสร้างคล้ายกับกำแพงเมืองโบราณที่ใกล้จะพุพัง ลานด้านนอกเป็นร้านเบียร์ใกล้กับทางขึ้นสถานีรถไฟฟ้า ส่วนภายในร้านมีสองชั้น โดยมีกระจกรอบด้านให้ลูกค้าได้ชมบรรยากาศด้านนอก และมีการจัดแต่งร้านให้ทันสมัยในร้านยังมีมุมพิเศษสำหรับบริการเครื่องคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนต โต๊ะประชุมขนาดเล็กเหมาะแก่การจัดประชุมที่ไม่เป็นทางการ แถมยังเปิดเพลงฟังสบายๆให้เข้ากับบรรยากาศอีกด้วย

                เมื่อผมสั่งเครื่องดื่มที่ต้องการแล้วก็มานั่งโต๊ะติดกับหน้าต่างเพื่อมองดูถนนที่ปราศจากรถแม้แต่คันเดียว ผมหันกลับมาสังเกตลูกค้าที่เหลืออยู่ภายในร้าน ตรงด้านหน้าของผมมีนักศึกษาสาวสามคนนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ ส่วนด้านหลังของผมมีชายวัยกลางคนนั่งใช้บริการคอมพิวเตอร์อยู่ในมุมพิเศษ

                พนักงานหญิงวางถ้วยกาแฟลงบนถาดแล้วเดินมาที่โต๊ะของผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมพยักหน้าให้เธอครั้งหนึ่งแทนคำว่าขอบคุณในขณะที่เธอกำลังวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล  ก่อนเดินกลับไปเธอโค้งคำนับให้กับผม จึงทำให้ผมเผลอเหลียวหลังมองเธอเดินกลับไปที่เคาร์เตอร์ ในเวลาเดียวกันนั้นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพอดี

                ชายคนนั้นเดินตรงไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ด้วยความรีบร้อน แล้วหันมามองหาที่นั่งว่างหลังจากสั่งเสร็จ เป็นเหตุบังเอิญที่เขามองมาสบตากับผมพอดี ทันใดนั้นผมเกิดอาการเขินอายอย่างบอกไม่ถูก เลยหันหน้ากลับแล้วก้มลงมองถ้วยกาแฟอย่างรีบร้อน ทันใดนั้นโต๊ะของนักศึกษาสาวทั้งสามคนเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

                “เธอดูผู้ชายคนนั้นสิ ที่เพิ่งเข้ามาในร้านนะ” เสียงห้าวของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
                “ทำไมเหรอแก” เสียงผู้หญิงอีกคนพูดต่อ
                “หน้าตาดีมากเลยละ” ผู้หญิงเสียงห้าวตอบ
                “ไหนๆ” เสียงผู้หญิงอีกคนถามด้วยความตื่นเต้น
                “ที่นั่งโต๊ะข้างๆ นั้นไง”

                 ผมเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผู้หญิงคนที่มีเสียงห้าวชี้นิ้วไปทางโต๊ะด้านข้างกับโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ หญิงสาวอีกสองคนรีบหันมามองอย่างรวดเร็วแล้วหันกลับไปหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมจึงลองหันหน้าไปมองตามทิศทางดังกล่าวบ้างปรากฏว่าชายคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆกับผม ตามองตรงไปที่ด้านหน้าอย่างไม่สนใจเสียงซุบซิบของสาวทั้งสามคน

                 ชายคนนั้นสวมเสื้อสีดำกับกางเกงยีนขายาวสีฟ้าออกซีด สวมร้องเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน ร่างกายสูง ผิวพรรณขาว หน้าตาตี๋ ในขณะที่ผมกำลังสังเกตอยู่นั้นเขาก็หันหน้ามาสบตากับผมอีกครั้ง เขามีอาการตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้ ผมจึงพยักหน้าตอบแบบเป็นพิธีก่อนจะหันกลับมามองที่ถ้วยกาแฟอีกครั้ง

                หลังจากนั้นผมแอบมองหน้าเขาเป็นบางครั้งที่เขาเผลอ เพราะผมต้องระมัดระวังไม่ให้เขาจับได้อีกว่าผมแอบมองเขาเป็นครั้งที่สาม ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเข้าใจว่าผมเป็นเกย์อย่างแน่นอน แม้ว่าความเป็นจริงแล้วผมก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนั้นแหละ คงเป็นจริงเหมือนกับที่เคยมีคนบอกเอาไว้ว่าคนที่มีหน้าตาหล่อมักจะมองได้ไม่นานก็เบื่อ แต่หากเป็นคนที่หน้าตาน่ารักมีเสน่ห์กลับมองได้ไม่มีวันเบื่อ

                ไม่นานนักศึกษาสาวทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกลับที่พัก ผมจึงมองนาฬิกาข้อมือดูจึงรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะตีสองแล้ว ตอนนี้ทั้งร้านคงเหลือเพียงแค่ผมกับเขาสองคนเท่านั้นที่เป็นลูกค้า ความจริงผมก็อยากกลับห้องพักแล้วเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงถ่วงเวลาให้ยืดยาวขึ้น หรือว่าผมรอให้เขาออกจากร้านไปก่อนละมั้ง

                “ขอโทษนะครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านข้างตัวผม
                “ครับ” ผมหันหน้าไปมองแล้วต้องตกใจ เมื่อพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ด้านข้างลำตัวของผม
                “ผมชื่อจีนครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมาะกับหน้าตา

[abcd]

ยางมะได้อ่าน เด่วกลับมาอ่าน แวะเอาชื่อมาแปะไว้เจ๋ยๆๆ     ให้กำลังใจโจโจ้จ้า 

[jammy]

รอตอน2งับ

[~ScAreD:SAcreD~]

แวะมาให้กำลังใจ บักโจ้ค๊าบบบบบบบ

สู้เว้ย โพสต่อไป ทาเคชิ ไม่ดิ บักโจ้

ขอตอน 2 เร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล. ขอแก้แค้นหน่อยนะ อิอิ 

[*Ecks*]

....wow ..just the beginning but so interesting lar ... wating what will hapen next ... I'm reading here in Sin can't wait to back to BKK and see you there ....
See you on Tuesday krab Jingjo Noi .... 

[Lucifer]

ติดตามเรื่องใหม่ 
เริ่มต้นก็มีลุ้นซะแล้วววว 

[THIP]

ว้าว ขอตอนสองด่วน     

[น้ำค้าง]

อยากอ่านแล้วค่ะ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะคะคุณน้องโจ้ข๋า

[NewcoolstaR]

สู้ๆ

[NewcoolstaR]

พอดีออนมือถือ เม้นสั้น
พุ่งเน้จาเม้นการใช้คำทางpmนะ
ส่วนตัวดี
แต่จะเม้นหน้าไมค์ให้กรณีชื่นชม
 

[zandwizz]

 

มากางเต็นท์อ่านคับ

รออ่านต่อไปนะครับ

 

[aumzaa]

 
มานั่งรออ่านด้วยคนครับ....

[krappom]

เจิมตอนแรกให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง 

แล้วก็นั่งรออ่านตอนต่อไป

 

[Poes]

มารอตอนสองจ้า เปงกำลังใจให้น๊า 

[ตามมาดู]

มาดัน มาดัน .. รอตอนต่อไป ..

[รอย]

   มาแปะชื่อให้กำลังใจโจ้ครับผม


 

[abcd]

ลงตอนเดียวเองอ่ะโจโจ้ น่าจาลงซัก2ตอนจาได้รู้เรื่องกว่านี้หน่อย สรุปว่าใครแต่งเรื่องนี้อ่ะ ไม่เหงบอกชื่อคนแต่งเยย หรือว่าชื่อ"คืนวันศุกร์ "







ปล.1 คนโพสสู้สู้
ปล.2 แล้วไปดูหนังกันอีกนะ โจโจ้พูดน้อยจัง ชวนคุยมั่งเด่ะ 

[Abracadabra]

เย่ว    เฮียโจ้มาเขียนนิยายด้วย   ไว้ว่างๆจะมาอ่านนะกั๊บ  พอดีช่วงนี้ติดสอบอ่ะครับ
(ยังไม่ลืมหรอกครับ  เรื่องของใครทุกคนที่ผมรับปากไว้  ช่วงนี้ผมขอเวลาก่อนนะงับ )

[abcd]

มะจ้ายนะน้องเอ็ม โจโจ้บอกพี่ว่ามะได้แต่งเอง อาวมาโป๊ดให้เจ๋ยๆๆ หรือว่าโจโจ้อำเราหว่า      

[Jingjoh]

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจนะครับ จิงโจ้เห็นรีพลายแล้วซาบซึ้งมากๆ เลยครับ
เรื่องนี้แต่งโดยคุณ za-to-ru ครับ เป็นนักเขียนหน้าใหม่ เช่นเดียวกับจิงโจ้น้อยเพ่งหัดโพสท์ครับ
ทำให้ได้รู้ว่าการโพสท์แต่ละเรื่องมะใช่ง่าย ทุกๆ ท่านต้องสละเวลาในการโพสท์ จัดหน้า
เพื่อให้เพื่อนๆ ทุกคนได้อ่านกันง่ายๆ ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ

เรื่องนี้คุณ za-to-ru แต่งออกมาแบบเรียบง่าย สบายๆ ไม่ยาวมากนะครับ
เหมาะกับการที่จิงโจ้น้อยชิวๆ จะเอามาโพสท์ครับ
ชื่อเดิมคือ Friday Night นะคับ แต่จิงโจ้ขออนุญาตผู้แต่ง
มาตั้งชื่อเรื่องใหม่ให้ดูเข้ากับคอนเซพท์นิดนึงอ่ะครับ
เรื่องนี้ ไม่มีบทหวานซึ้ง ไม่มีบทเลิฟซีน ไม่มีบทเศร้ามากมาย
เป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่อยากให้ลิ้มลองกัน
หวังว่าเพื่อนๆ อาจอยากทานอะไรที่แปลกลิ้นบ้าง
ยังไงขอคอมเม้นท์ให้คนแต่งและคนโพสท์ด้วยนะครับ
เราจะได้ไปทำการพัฒนาและปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นครับ

ถึงเวลาตอบกระทู้ของแต่ละท่านเลยนะครับ

ยางมะได้อ่าน เด่วกลับมาอ่าน แวะเอาชื่อมาแปะไว้เจ๋ยๆๆ     ให้กำลังใจโจโจ้จ้า 

ขอบคุณแน๋วๆ คับที่เป็นกำลังใจให้เสมอ

รอตอน2งับ

ขอบคุณนะคับแดน โจ้ดีใจที่แดนได้เข้ามาอ่านนะครับ

แวะมาให้กำลังใจ บักโจ้ค๊าบบบบบบบ

สู้เว้ย โพสต่อไป ทาเคชิ ไม่ดิ บักโจ้

ขอตอน 2 เร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล. ขอแก้แค้นหน่อยนะ อิอิ 

ขอบคุณนะคับคุณป๊อม ต่อไปโจ้จะไม่เรียกชื่อผิดแล้วนะ ไม่โกรธโจ้นะครับ
หวังว่าจะได้มีโอกาสไปดูหนังด้วยกันนะครับ แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ ด้วยนะครับ โจ้เป็นห่วงจริงๆ

....wow ..just the beginning but so interesting lar ... wating what will hapen next ... I'm reading here in Sin can't wait to back to BKK and see you there ....
See you on Tuesday krab Jingjo Noi .... 

Thanks a lot krub K. X, I'm very glad that you're here too. Sorry that I don't have a chance to finish reading your story na krub. I feel guilty everytime when I've seen you update it. Please accept my appology.

Wish you have a lot of fun there krub. See you on Tuesday krub.

ติดตามเรื่องใหม่ 
เริ่มต้นก็มีลุ้นซะแล้วววว 

ขอบคุณ Lucifer ครับ ไม่รู้จะทำให้ผิดหวังกันหรือเปล่า ลองอ่านต่อดูนะครับ

ว้าว ขอตอนสองด่วน     

ขอบคุณทิพย์ด้วยนะคับ หวังว่าจะมีโอกาสได้คุยกันนะครับ

อยากอ่านแล้วค่ะ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะคะคุณน้องโจ้ข๋า

ขอบคุณน้ำค้างครับ เดี๊ยวตอบทุกคนเสร็จแล้วโจ้จะลงต่อแล้วนะครับ
พรุ่งนี้เช้าคงได้อ่านแก้เหงาในวันหยุดนะครับ

สู้ๆ พอดีออนมือถือ เม้นสั้น
พุ่งเน้จาเม้นการใช้คำทางpmนะ
ส่วนตัวดี
แต่จะเม้นหน้าไมค์ให้กรณีชื่นชม
 

ขอบคุณพี่แสบนะครับ สำหรับการเป็นพี่ชายที่แสนดี และเป็นกำลังใจให้น้องคนนี้เสมอ ซาบซึ้งมากๆ ครับ
พี่แสบเม้นท์ต่อจากที่โพสท์ได้เลยครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่อาจกำลังแต่งเรื่องอยู่
จะได้นำไปประยุกต์ใช้ได้ด้วยครับ

มากางเต็นท์อ่านคับ

รออ่านต่อไปนะครับ

 

ขอบคุณ zandwizz ครับ หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านเรื่องของ zandwizz บ้างนะครับ

มานั่งรออ่านด้วยคนครับ....

ขอบคุณครับ aumzaa สำหรับการติดตามผลงาน เราเคยคุยกันมาก่อนหรือเปล่าครับ

เจิมตอนแรกให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง 

แล้วก็นั่งรออ่านตอนต่อไป

 

ขอบคุณ คุณป๋อมใช่หรือเปล่าครับ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านเสมอ
โจ้เป็นแฟนผลงาน krappom นักโพสท์มือดีนะครับ

มารอตอนสองจ้า เปงกำลังใจให้น๊า 

ขอบคุณหนึ่งใช่มั๊ยครับ รู้สึกชื่นใจจังครับ

มาดัน มาดัน .. รอตอนต่อไป ..

ขอบคุณพี่ตามที่มาให้กำลังใจนะครับ โจ้รอที่จะคุยกับพี่ตามอยู่นะครับ ยังไงก็ออนเอ็มบ้างนะครับ

  มาแปะชื่อให้กำลังใจโจ้ครับผม

 

รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ เลยครับที่รอยแวะเข้ามาให้กำลังใจ
โจ้เป็นแฟนรอยกับพี่สามนะครับ ตอนนี้สงสารพี่สามมากๆ เลยอ่ะคับ
เพื่อนๆ ที่ได้อ่านทุกคนคงเสียน้ำตาไปกับบทสุดท้ายที่รอยทิ้งไว้
แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้รอยนะครับ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน และความรัก
หวังว่าโจ้จะมีโอกาสได้คุยกับรอยบ้างนะครับ

ลงตอนเดียวเองอ่ะโจโจ้ น่าจาลงซัก2ตอนจาได้รู้เรื่องกว่านี้หน่อย สรุปว่าใครแต่งเรื่องนี้อ่ะ ไม่เหงบอกชื่อคนแต่งเยย หรือว่าชื่อ"คืนวันศุกร์ "

ปล.1 คนโพสสู้สู้
ปล.2 แล้วไปดูหนังกันอีกนะ โจโจ้พูดน้อยจัง ชวนคุยมั่งเด่ะ 

พอดีศุกร์ที่ 1 มันยาวหน่ะะครับ โจ้ก็เลยคิดว่าจะแบ่งครึ่ง
ต่อไปจะลงเป็นศุกร์ๆ ไปเลยนะครับ

โจ้ก็เขินๆ อ่ะคับแน๋ว ไม่รู้ว่าจะได้เจอแน๋วกับซูด้วย
ไว้คราวหน้าขอแก้ตัวใหม่นะคับ

เย่ว    เฮียโจ้มาเขียนนิยายด้วย   ไว้ว่างๆจะมาอ่านนะกั๊บ  พอดีช่วงนี้ติดสอบอ่ะครับ
(ยังไม่ลืมหรอกครับ  เรื่องของใครทุกคนที่ผมรับปากไว้  ช่วงนี้ผมขอเวลาก่อนนะงับ )

เฮียไม่ได้แต่งเองครับเอ็ม
แต่ก็ขอบคุณที่เอ็มยังเห็นความสำคัญเฮียอยู่บ้าง
เฮียน้อยใจทุกครั้งที่เอ็มออน แต่เอ็มไม่คุยกับเฮียเลย
เฮียคงสำคัญน้อยกว่าป๋าของเอ็ม
ไม่เป็นไรคับ เฮียเข้าใจ

มะจ้ายนะน้องเอ็ม โจโจ้บอกพี่ว่ามะได้แต่งเอง อาวมาโป๊ดให้เจ๋ยๆๆ หรือว่าโจโจ้อำเราหว่า      

ขอบคุณแน๋วที่มาแก้ให้ครับ
กว่าโจ้จะตอบทุกคนใช้เวลาพอสมควรทีเดียว
เลยต้องลำบากแน๋ว

==============================
ทำไมคืนนี้จิงโจ้ถึงได้เหงาจับใจเช่นนี้อ่ะคับ

[Jingjoh]

ศุกร์ที่ 1 (ตอนสอง)

                 “ขอโทษนะครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านข้างตัวผม
                 “ครับ” ผมหันหน้าไปมองแล้วต้องตกใจ เมื่อพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ด้านข้างลำตัวของผม
                 “ผมชื่อจีนครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมาะกับหน้าตา
                 “อ๋อ ได้ครับ ผมชื่อหนุ่มครับ” ว่าแล้วเขาก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าผมด้วยความรวดเร็ว

                  ผมส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะนั่งนิ่งเงียบเป็นใบ้กิน เพราะไม่รู้ว่าจะชวนคุยยังไง ผมจึงเอาแต่คนกาแฟไปมาด้วยความเขินอาย ทั้งที่ภายในใจมีคำถามที่อยากถามตั้งมากมาย แต่เหมือนกับว่ามีคนเอาเทปกาวมาปิดปากผมเอาไว้แน่น โดยคิดว่าอย่างน้อยเขากล้าเข้ามาขอนั่งด้วยแล้ว เขาคงกล้าชวนเราคุยเช่นกัน

                 ...ผ่านไปห้านาทีแต่เหมือนผ่านไปหนึ่งวัน...

                 “นาย” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม
                “อะไรครับ?” ผมเงยหน้าละสายตาจากถ้วยกาแฟ
                “นายเป็นพวกอย่างว่าใช่ไหม?” เขาถามพร้อมกับยิ้มเห็นฟันจนทำให้ตาที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กลงไปอีก ดูแล้วน่ารักมากทีเดียว
                “อืม คือแบบว่า...” ผมพูดค้างไว้แล้วก็เงียบ กำลังชั่งใจอยู่ว่าถ้าบอกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น บางทีเขาอาจจะไม่ใช่ก็ได้ใครจะไปรู้
                “เราเห็นนายแอบมองดูเราบ่อยๆนะ” ผมเกิดอาการอายขึ้นมาอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่าเขาจะจับได้ว่าผมแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ
                “ครับผม เป็นอย่างนั้นแหละครับ” ผมพูดพร้อมกับมีอาการร้อนหน้าขึ้นมา ซึ่งเขาหัวเราะออกมาเบาๆ
                “หัวเราะอะไรเหรอ” ผมลองถามดู
                “เปล่าหรอก” เขายิ้มตอบแล้วคว้าเอาถ้วยกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบ
                “คือว่าเราเป็นคนไม่ค่อยพูดหรอกนะ แต่เราก็อยากรู้จักนายนะ” เขาพูดขึ้นหลังจากวางถ้วยกาแฟลง
                “ซึ่งนายก็คงไม่ชวนเราคุยเหมือนกัน ใช่ไหม?” เขายิ้มตรงมุมปาก
                “เราคุยไม่เก่งนะ” ผมตอบ
                “เอายังงี้ไหม เล่นเกมกัน” เขาเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายตัว
                “เกมอะไร?” ผมเอนตัวไปข้างหน้า
                “เกมถามตอบคำถาม คือเราถามแล้วนายตอบ ต่อไปนายถามแล้วเราตอบ สลับกันดีไหม” เขาพูดแล้วยกมือขึ้นมากอดอก ผมฟังแล้วก็พยักหน้าแทนคำตอบ
                “ถ้าหยั่งงั้นเราถามก่อนนะ”
                “ครับผม” ผมตอบแล้วเอนหลังไปพิงเก้าอี้บ้าง
                “ดึกจนป่านนี้แล้วทำไมนายถึงยังมานั่งจิบกาแฟอยู่ที่ร้านละ?”
                “ตอนแรกเราเข้านอนตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืนเลย แต่นอนไม่หลับเลยออกมาดื่มอะไรร้อนๆก่อนนอนนะ เผื่อจะทำให้ดีขึ้น”
                “แปลว่าปรกติต้องดื่มอะไรร้อนๆถึงจะนอนหลับได้ละสิ?”
                “อ้าว ไหนบอกว่าสลับกันถามไง” ผมค้าน
                “ลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นนายถามมา”
                “อืม แล้วนายละทำไมถึงยังไม่หลับไม่นอน”
                “เราออกมาเที่ยวผับกับเพื่อนแถวเอกมัยเนี่ยแหละ แต่บังเอิญเราไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืนนะ เลยขอตัวออกมาหาอะไรกินเล่น เลยเดินมาตามทางเรื่อยๆจนถึงร้านบ้านไร่เนี่ยแหละ”
                “อ้าวยังงี้เพื่อนนายไม่ตามหาแย่เหรอ” ผมถามด้วยเสียงตกใจ
                “ไหนบอกว่าสลับกันถามไง” เขาย้อนพร้อมกับหัวเราะ พลางทำให้ผมหัวเราะไปด้วย
                “ไม่ตามหาหรอก เราขับรถมาเองนะ ไม่ต้องห่วงหรอกเรากลับเองได้ ถึงตาเราถามแล้วใช่ไหม แล้วนายตอนนี้ยังเรียนอยู่หรือเปล่าหรือว่าทำงานแล้ว”
                “เราเหรอ” ผมพูดแล้วชี้มาที่หน้าของตัวเอง
                “ทำงานแล้วละ เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยตรงกล้วยน้ำไทเนี่ยแหละ แต่ไม่มีใครถามเรามานานแล้วนะว่าเรียนหรือว่าทำงาน เพราะดูหน้าตาเราสิแก่จะตายไป” ผมพูดจบเขาก็หัวเราะเล็กน้อย
                “แล้วนายทำงานแล้วละสิ” ผมถามบ้าง
                “ถามยังงี้จะบอกว่าหน้าเราแก่แล้วใช่ไหมเนี่ย แต่ก็จริงแหละเราทำงานแล้ว เปิดบริษัทของตัวเองแหละ แต่หน้านายก็ยังไม่แก่นะ”
                “พูดเป็นเล่นหน้าตาเราเนี่ยนะยังไมแก่”
                “จริงๆ เราดูแล้วยังลังเลเลยว่าเป็นนักศึกษาอยู่หรือเปล่า แล้วปรกตินายชอบเที่ยวกลางคืนหรือเปล่า” เขายิงคำถามตอบ
                “ไม่ชอบเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าอยากไปก็คงไปไม่ได้หรอก เพราะเราแบกคำว่าอาจารย์เอาไว้นะ ถ้าลูกศิษย์มาเห็นเราตอนเที่ยวกลางคืน ก็คงดูไม่ดีหรอก จริงไหม”
                “ก็จริงเหมือนกันนะ” เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนตอบ
                “แล้วนายเป็นพวกอย่างว่าหรือเปล่า” ผมคิดคำถามนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่กล้าถามออกไป จนในที่สุดก็มีความกล้าที่จะถามออก
                “เราเหรอ เราไม่ได้เป็นหรอก” เขาตอบ
                “แล้วทำไมนาย...” ก่อนที่ผมจะถามจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า “แล้วทำไมนายถึงมาเป็นพวกอย่างว่าละ หน้าตาก็ไม่ได้ให้”
                “ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ เราเพิ่งมีความรู้สึกว่าชอบมองผู้ชายก็ตอนอยู่มัธยมปลายแล้วละ แต่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรเหมือนกัน อืม...” ผมลองนึกดูแล้วก็ส่ายหน้า
                “ว่าแต่นายทำไมถึงอยากมารู้จักเราละ” ผมถาม
                “แปลกเหรอที่ผู้ชายคนหนึ่งจะอยากรู้จักเกย์สักคน” เขายิ้มมุมปาก ผมนั่งนึกตามคำพูดของเขาดูก็พบว่าจริงอย่างที่เขาบอก
               “เราแค่อยากมีคนคุยด้วยนะ” เขาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ ผมเพิ่งสังเกตว่าหน้าตาของเขาปราศจากรอยยิ้มไปเสียแล้ว
 
               เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี เขาก้มลงมองดูโทรศัพท์มือถือก่อนจะพูดขึ้นมาว่าขอเวลาสักครู่ แล้วเดินไปคุยโทรศัพท์ตรงมุมที่ให้บริการเครื่องคอมพิวเตอร์ ผมยกแขนขึ้นมามองดูนาฬิกาข้อมือแล้วบ่นกับตัวเองเบาๆว่า “ตีสามแล้วเหรอเนี่ย”
   
               “เราต้องไปแล้วละ เพื่อนเราเมาอยู่ที่ร้านนะ” เขาเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะอย่างเร่งรีบ
               “ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันตรงนี้แล้วกันนะ” ผมพูด
               “เอาเป็นว่าศุกร์หน้ามาเจอกันที่เดิมนะ” เขาพูดแล้วเดินถอยหลังไปพร้อมกับโบกมือลาอย่างรีบร้อน
               “ค...ครับผม” ผมพูด มองดูเขาวิ่งออกจากร้าน ก่อนจะหายลับตาไปในที่สุด

======================================
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้ผู้แต่งกับคนโพสท์อีกทีครับ

[CMX]

ขอบคุณครับโจ้ชิวคุงที่เอานิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกัน

เดี๋ยวจะมาอ่านนะครับ คือตอนนี้กะลังตามเรื่องของนายต๊อบอยู่ ไว้อ่านทันเรียบร้อยเมื่อไหร่จะกลับมาอ่านครับ 

ขอบคุณครับ

[krappom]

 

เรื่องนี้ท่าทางจะมีแต่คนเหงา.....

ขนาดคนโพสยังเหงาเลย.....

เป็นกำลังใจให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง 

[uknowvry]

 
จึ๊ยย
ช่างน่าติดตาม
รอคับ รอ ร้อ รอ

[Poes]

รอศุกร์ถัดไปจ้า 

[alive]

นัทยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะค่ะโจ้

แต่ว่าจะตามอ่านนะ

ยังงัยก็ต้องลงให้จบนะโจ้ 

จะมาติดตามทุกวันนะ

 

[น้ำค้าง]

คนในเรื่องเหงา คนโพสก็เหงา  คนรอก็รอจนเหงาไปด้วย

[มูมู่น้อย]

ตามมาให้กำลังใจโจ้ที่ร้ากแล้วว  พลาดตอนตัดริ้บบิ้น แย่ๆๆ   

เรื่องนี้  ถ้าบอกว่าโจ้แต่งเองก็พอได้นะเนี่ย  คอนเซปต์เดียวกัน ผู้ชายขี้เหงา
ชอบชื่อเรื่องจังเลย  วันศุกร์ สีฟ้า คืนเหงาๆ กับคนเหงาๆ

รออ่านต่อนะโจ้ เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ บวกหนึ่งกับเรื่องใหม่
        

[zandwizz]

 

ขอบคุณครับคุณโจโจ้ ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาโพสให้อ่าน

ฝาก thank ไปยังคนแต่งด้วยนะครับ

ยังไงจะรออ่านต่อไปนะ

 

[gobgab]

...........ตามมาหั้ยกำลังใจคนโพสและคนแต่งนะคราบ.........

..........อ่านแล้วอบอุ่นดีจัง........เล่นเกมส์กันได้น่ารักดี........