-
ขอกำลังใจให้นักเขียนกับนักโพสท์มือใหม่ด้วยนะคับ
ติชม แนะนำ เต็มที่เลยนะคับ
เราจะได้นำไปปรับปรุงและพัฒนาทักษะในการเขียนและโพสท์ต่อไป
จิงโจ้น้อยขอขอบคุณ
o1
===========================================
บทนำ
“ทุกคืนวันศุกร์ พวกคุณออกไปเที่ยวที่ไหนกัน?”
เมื่อพูดถึงคืนวันศุกร์แล้วหลายคนคงมีความคิดที่เหมือนกันว่าเป็นวันที่เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ หลังจากที่เหนื่อยล้าจากการเรียนหรือการทำงานมาตั้งแต่เช้าวันจันทร์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครหลายคนตั้งหน้าตั้งตาคอยให้คืนวันศุกร์มาถึงเร็วๆ
คืนวันศุกร์ของคนบางคนคือการออกไปท่องราตรีจนเช้า บางคนเป็นการนัดทานข้าวกับเพื่อนที่ไม่ได้พบเจอกันเป็นเวลานาน เพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารของกันและกันอย่างสนุกสนาน บางคนคือการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวที่แสนอบอุ่น หรือบางคนอาจมีมื้อค่ำกับคนพิเศษ ท่ามกลางแสงเทียนกับเพลงบรรเลงชวนให้โรแมนติก
แต่คืนวันศุกร์สำหรับคนโสตอย่างผม แม้จะอยู่ในเมืองหลวงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแสงสีมากมาย กลับกลายเป็นคืนที่เงียบเหงาและเหน็บหนาวอย่างบอกไม่ถูก
ศุกร์ที่ 1
ผมพยายามข่มตานอนอยู่บนเตียงนอนของตัวเองอย่างยากลำบาก เพราะเวลาที่หลับตาลงทีไร ความคิดที่ถูกเก็บอยู่ภายในจิตใต้สำนึกก็โผล่ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย แม้ว่าจะเปลี่ยนท่านอนสักกี่ครั้งก็ไม่อาจสลัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไปได้ อาการลักษณะนี้คงเป็นอาการอย่างหนึ่งของโรคนอนไม่หลับอย่างไม่ต้องสงสัย
หลังจากที่พยายามมาเป็นชั่วโมง ผมก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาอย่างกระทันหัน จึงเลิกล้มความคิดที่จะฝืนหลับได้อีกต่อไป เลยลืมตาแล้วลุกมานั่งบนเตียงนอน แสงไฟจากทางด่วนส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องเหมือนเช่นทุกคืน ทำให้สามารถมองเห็นของทุกอย่างภายในห้องได้อย่างชัดเจน เนื่องจากหอพักที่ผมอาศัยอยู่นี้ได้ตั้งติดกับทางด่วน ซึ่งหากมองจากระเบียงห้องของผมลงไปข้างล่าง ก็จะสามารถมองเห็นรถยนต์ที่วิ่งอยู่บนทางด่วนได้พอดี
เมื่อผมเดินไปเปิดตู้เย็นก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เหลือน้ำอยู่ในตู้เย็นแม้แต่ขวดเดียว ในขณะที่ผมกำลังปิดตู้เย็นอยู่นั้น เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางเดินหน้าประตูห้อง ผมจึงหยุดฟัง
“เดี๋ยวกูออกไปรับเพื่อนที่ผับก่อนนะ”
“ไปเร็วๆนะโว้ย เกือบตีหนึ่งแล้ว” เสียงชายอีกคนตะโกนตอบ พร้อมกับเสียงคนเดินผ่านหน้าประตูห้องของผมไป
ผมรีบเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าเตียงนอน จึงรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสี่สิบนาทีแล้ว อาจยังไม่ดึกเกินไปที่ผมจะออกไปนั่งจิบอะไรร้อนๆข้างนอก ว่าแล้วผมก็คว้าเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่ กลิ่นหอมของกาแฟลอยเข้ามาแตะจมูกของผมทันทีที่เข้าไปในร้านบ้านไร่กาแฟ ที่ตั้งอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าเอกมัย
ร้านบ้านไร่กาแฟเป็นร้านกาแฟที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง บริเวณภายนอกร้านมีการสร้างกำแพงด้วยก้อนอิฐ โดยสร้างคล้ายกับกำแพงเมืองโบราณที่ใกล้จะพุพัง ลานด้านนอกเป็นร้านเบียร์ใกล้กับทางขึ้นสถานีรถไฟฟ้า ส่วนภายในร้านมีสองชั้น โดยมีกระจกรอบด้านให้ลูกค้าได้ชมบรรยากาศด้านนอก และมีการจัดแต่งร้านให้ทันสมัยในร้านยังมีมุมพิเศษสำหรับบริการเครื่องคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนต โต๊ะประชุมขนาดเล็กเหมาะแก่การจัดประชุมที่ไม่เป็นทางการ แถมยังเปิดเพลงฟังสบายๆให้เข้ากับบรรยากาศอีกด้วย
เมื่อผมสั่งเครื่องดื่มที่ต้องการแล้วก็มานั่งโต๊ะติดกับหน้าต่างเพื่อมองดูถนนที่ปราศจากรถแม้แต่คันเดียว ผมหันกลับมาสังเกตลูกค้าที่เหลืออยู่ภายในร้าน ตรงด้านหน้าของผมมีนักศึกษาสาวสามคนนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ ส่วนด้านหลังของผมมีชายวัยกลางคนนั่งใช้บริการคอมพิวเตอร์อยู่ในมุมพิเศษ
พนักงานหญิงวางถ้วยกาแฟลงบนถาดแล้วเดินมาที่โต๊ะของผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมพยักหน้าให้เธอครั้งหนึ่งแทนคำว่าขอบคุณในขณะที่เธอกำลังวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล ก่อนเดินกลับไปเธอโค้งคำนับให้กับผม จึงทำให้ผมเผลอเหลียวหลังมองเธอเดินกลับไปที่เคาร์เตอร์ ในเวลาเดียวกันนั้นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพอดี
ชายคนนั้นเดินตรงไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ด้วยความรีบร้อน แล้วหันมามองหาที่นั่งว่างหลังจากสั่งเสร็จ เป็นเหตุบังเอิญที่เขามองมาสบตากับผมพอดี ทันใดนั้นผมเกิดอาการเขินอายอย่างบอกไม่ถูก เลยหันหน้ากลับแล้วก้มลงมองถ้วยกาแฟอย่างรีบร้อน ทันใดนั้นโต๊ะของนักศึกษาสาวทั้งสามคนเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เธอดูผู้ชายคนนั้นสิ ที่เพิ่งเข้ามาในร้านนะ” เสียงห้าวของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“ทำไมเหรอแก” เสียงผู้หญิงอีกคนพูดต่อ
“หน้าตาดีมากเลยละ” ผู้หญิงเสียงห้าวตอบ
“ไหนๆ” เสียงผู้หญิงอีกคนถามด้วยความตื่นเต้น
“ที่นั่งโต๊ะข้างๆ นั้นไง”
ผมเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผู้หญิงคนที่มีเสียงห้าวชี้นิ้วไปทางโต๊ะด้านข้างกับโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ หญิงสาวอีกสองคนรีบหันมามองอย่างรวดเร็วแล้วหันกลับไปหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมจึงลองหันหน้าไปมองตามทิศทางดังกล่าวบ้างปรากฏว่าชายคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆกับผม ตามองตรงไปที่ด้านหน้าอย่างไม่สนใจเสียงซุบซิบของสาวทั้งสามคน
ชายคนนั้นสวมเสื้อสีดำกับกางเกงยีนขายาวสีฟ้าออกซีด สวมร้องเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน ร่างกายสูง ผิวพรรณขาว หน้าตาตี๋ ในขณะที่ผมกำลังสังเกตอยู่นั้นเขาก็หันหน้ามาสบตากับผมอีกครั้ง เขามีอาการตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้ ผมจึงพยักหน้าตอบแบบเป็นพิธีก่อนจะหันกลับมามองที่ถ้วยกาแฟอีกครั้ง
หลังจากนั้นผมแอบมองหน้าเขาเป็นบางครั้งที่เขาเผลอ เพราะผมต้องระมัดระวังไม่ให้เขาจับได้อีกว่าผมแอบมองเขาเป็นครั้งที่สาม ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเข้าใจว่าผมเป็นเกย์อย่างแน่นอน แม้ว่าความเป็นจริงแล้วผมก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนั้นแหละ คงเป็นจริงเหมือนกับที่เคยมีคนบอกเอาไว้ว่าคนที่มีหน้าตาหล่อมักจะมองได้ไม่นานก็เบื่อ แต่หากเป็นคนที่หน้าตาน่ารักมีเสน่ห์กลับมองได้ไม่มีวันเบื่อ
ไม่นานนักศึกษาสาวทั้งสามคนก็แยกย้ายกันกลับที่พัก ผมจึงมองนาฬิกาข้อมือดูจึงรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะตีสองแล้ว ตอนนี้ทั้งร้านคงเหลือเพียงแค่ผมกับเขาสองคนเท่านั้นที่เป็นลูกค้า ความจริงผมก็อยากกลับห้องพักแล้วเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงถ่วงเวลาให้ยืดยาวขึ้น หรือว่าผมรอให้เขาออกจากร้านไปก่อนละมั้ง
“ขอโทษนะครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านข้างตัวผม
“ครับ” ผมหันหน้าไปมองแล้วต้องตกใจ เมื่อพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ด้านข้างลำตัวของผม
“ผมชื่อจีนครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมาะกับหน้าตา
-
ยางมะได้อ่าน เด่วกลับมาอ่าน แวะเอาชื่อมาแปะไว้เจ๋ยๆๆ :a10: ให้กำลังใจโจโจ้จ้า :a2:
-
รอตอน2งับ :a2:
-
แวะมาให้กำลังใจ บักโจ้ค๊าบบบบบบบ :m4:
สู้เว้ย โพสต่อไป ทาเคชิ ไม่ดิ บักโจ้
ขอตอน 2 เร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ขอแก้แค้นหน่อยนะ อิอิ :a2:
-
....wow ..just the beginning but so interesting lar ... wating what will hapen next ... I'm reading here in Sin can't wait to back to BKK and see you there ....
See you on Tuesday krab Jingjo Noi .... :a1:
-
ติดตามเรื่องใหม่ :m4: :m4:
เริ่มต้นก็มีลุ้นซะแล้วววว :m3: :m3:
-
ว้าว ขอตอนสองด่วน :amen: :amen: :amen:
-
อยากอ่านแล้วค่ะ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะคะคุณน้องโจ้ข๋า :m11:
-
สู้ๆ
-
พอดีออนมือถือ เม้นสั้น
พุ่งเน้จาเม้นการใช้คำทางpmนะ
ส่วนตัวดี
แต่จะเม้นหน้าไมค์ให้กรณีชื่นชม
:m21:
-
:impress:
มากางเต็นท์อ่านคับ
รออ่านต่อไปนะครับ
o15
-
:impress: :impress:
มานั่งรออ่านด้วยคนครับ....
-
เจิมตอนแรกให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง :m4: :m4: :m4:
แล้วก็นั่งรออ่านตอนต่อไป
:m7: :m7: :m7:
-
มารอตอนสองจ้า เปงกำลังใจให้น๊า :a2:
-
มาดัน มาดัน .. รอตอนต่อไป ..
-
o13 มาแปะชื่อให้กำลังใจโจ้ครับผม
:a1:
-
ลงตอนเดียวเองอ่ะโจโจ้ น่าจาลงซัก2ตอนจาได้รู้เรื่องกว่านี้หน่อย สรุปว่าใครแต่งเรื่องนี้อ่ะ ไม่เหงบอกชื่อคนแต่งเยย หรือว่าชื่อ"คืนวันศุกร์ "
ปล.1 คนโพสสู้สู้
ปล.2 แล้วไปดูหนังกันอีกนะ โจโจ้พูดน้อยจัง ชวนคุยมั่งเด่ะ :a4:
-
เย่ว :o เฮียโจ้มาเขียนนิยายด้วย ไว้ว่างๆจะมาอ่านนะกั๊บ พอดีช่วงนี้ติดสอบอ่ะครับ
(ยังไม่ลืมหรอกครับ เรื่องของใครทุกคนที่ผมรับปากไว้ ช่วงนี้ผมขอเวลาก่อนนะงับ o1)
-
มะจ้ายนะน้องเอ็ม โจโจ้บอกพี่ว่ามะได้แต่งเอง อาวมาโป๊ดให้เจ๋ยๆๆ หรือว่าโจโจ้อำเราหว่า :a6: :a6: :a6:
-
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจนะครับ จิงโจ้เห็นรีพลายแล้วซาบซึ้งมากๆ เลยครับ
เรื่องนี้แต่งโดยคุณ za-to-ru ครับ เป็นนักเขียนหน้าใหม่ เช่นเดียวกับจิงโจ้น้อยเพ่งหัดโพสท์ครับ
ทำให้ได้รู้ว่าการโพสท์แต่ละเรื่องมะใช่ง่าย ทุกๆ ท่านต้องสละเวลาในการโพสท์ จัดหน้า
เพื่อให้เพื่อนๆ ทุกคนได้อ่านกันง่ายๆ ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ
เรื่องนี้คุณ za-to-ru แต่งออกมาแบบเรียบง่าย สบายๆ ไม่ยาวมากนะครับ
เหมาะกับการที่จิงโจ้น้อยชิวๆ จะเอามาโพสท์ครับ
ชื่อเดิมคือ Friday Night นะคับ แต่จิงโจ้ขออนุญาตผู้แต่ง
มาตั้งชื่อเรื่องใหม่ให้ดูเข้ากับคอนเซพท์นิดนึงอ่ะครับ
เรื่องนี้ ไม่มีบทหวานซึ้ง ไม่มีบทเลิฟซีน ไม่มีบทเศร้ามากมาย
เป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่อยากให้ลิ้มลองกัน
หวังว่าเพื่อนๆ อาจอยากทานอะไรที่แปลกลิ้นบ้าง
ยังไงขอคอมเม้นท์ให้คนแต่งและคนโพสท์ด้วยนะครับ
เราจะได้ไปทำการพัฒนาและปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นครับ
ถึงเวลาตอบกระทู้ของแต่ละท่านเลยนะครับ
ยางมะได้อ่าน เด่วกลับมาอ่าน แวะเอาชื่อมาแปะไว้เจ๋ยๆๆ :a10: ให้กำลังใจโจโจ้จ้า :a2:
ขอบคุณแน๋วๆ คับที่เป็นกำลังใจให้เสมอ
รอตอน2งับ :a2:
ขอบคุณนะคับแดน โจ้ดีใจที่แดนได้เข้ามาอ่านนะครับ
แวะมาให้กำลังใจ บักโจ้ค๊าบบบบบบบ :m4:
สู้เว้ย โพสต่อไป ทาเคชิ ไม่ดิ บักโจ้
ขอตอน 2 เร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ขอแก้แค้นหน่อยนะ อิอิ :a2:
ขอบคุณนะคับคุณป๊อม ต่อไปโจ้จะไม่เรียกชื่อผิดแล้วนะ ไม่โกรธโจ้นะครับ
หวังว่าจะได้มีโอกาสไปดูหนังด้วยกันนะครับ แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ ด้วยนะครับ โจ้เป็นห่วงจริงๆ
....wow ..just the beginning but so interesting lar ... wating what will hapen next ... I'm reading here in Sin can't wait to back to BKK and see you there ....
See you on Tuesday krab Jingjo Noi .... :a1:
Thanks a lot krub K. X, I'm very glad that you're here too. Sorry that I don't have a chance to finish reading your story na krub. I feel guilty everytime when I've seen you update it. Please accept my appology.
Wish you have a lot of fun there krub. See you on Tuesday krub.
ติดตามเรื่องใหม่ :m4: :m4:
เริ่มต้นก็มีลุ้นซะแล้วววว :m3: :m3:
ขอบคุณ Lucifer ครับ ไม่รู้จะทำให้ผิดหวังกันหรือเปล่า ลองอ่านต่อดูนะครับ
ว้าว ขอตอนสองด่วน :amen: :amen: :amen:
ขอบคุณทิพย์ด้วยนะคับ หวังว่าจะมีโอกาสได้คุยกันนะครับ
อยากอ่านแล้วค่ะ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะคะคุณน้องโจ้ข๋า :m11:
ขอบคุณน้ำค้างครับ เดี๊ยวตอบทุกคนเสร็จแล้วโจ้จะลงต่อแล้วนะครับ
พรุ่งนี้เช้าคงได้อ่านแก้เหงาในวันหยุดนะครับ
สู้ๆ พอดีออนมือถือ เม้นสั้น
พุ่งเน้จาเม้นการใช้คำทางpmนะ
ส่วนตัวดี
แต่จะเม้นหน้าไมค์ให้กรณีชื่นชม
:m21:
ขอบคุณพี่แสบนะครับ สำหรับการเป็นพี่ชายที่แสนดี และเป็นกำลังใจให้น้องคนนี้เสมอ ซาบซึ้งมากๆ ครับ
พี่แสบเม้นท์ต่อจากที่โพสท์ได้เลยครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่อาจกำลังแต่งเรื่องอยู่
จะได้นำไปประยุกต์ใช้ได้ด้วยครับ
:impress:
มากางเต็นท์อ่านคับ
รออ่านต่อไปนะครับ
o15
ขอบคุณ zandwizz ครับ หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านเรื่องของ zandwizz บ้างนะครับ
:impress: :impress:
มานั่งรออ่านด้วยคนครับ....
ขอบคุณครับ aumzaa สำหรับการติดตามผลงาน เราเคยคุยกันมาก่อนหรือเปล่าครับ
เจิมตอนแรกให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง :m4: :m4: :m4:
แล้วก็นั่งรออ่านตอนต่อไป
:m7: :m7: :m7:
ขอบคุณ คุณป๋อมใช่หรือเปล่าครับ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านเสมอ
โจ้เป็นแฟนผลงาน krappom นักโพสท์มือดีนะครับ
มารอตอนสองจ้า เปงกำลังใจให้น๊า :a2:
ขอบคุณหนึ่งใช่มั๊ยครับ รู้สึกชื่นใจจังครับ
มาดัน มาดัน .. รอตอนต่อไป ..
ขอบคุณพี่ตามที่มาให้กำลังใจนะครับ โจ้รอที่จะคุยกับพี่ตามอยู่นะครับ ยังไงก็ออนเอ็มบ้างนะครับ
o13 มาแปะชื่อให้กำลังใจโจ้ครับผม
:a1:
รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ เลยครับที่รอยแวะเข้ามาให้กำลังใจ
โจ้เป็นแฟนรอยกับพี่สามนะครับ ตอนนี้สงสารพี่สามมากๆ เลยอ่ะคับ
เพื่อนๆ ที่ได้อ่านทุกคนคงเสียน้ำตาไปกับบทสุดท้ายที่รอยทิ้งไว้
แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้รอยนะครับ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน และความรัก
หวังว่าโจ้จะมีโอกาสได้คุยกับรอยบ้างนะครับ
ลงตอนเดียวเองอ่ะโจโจ้ น่าจาลงซัก2ตอนจาได้รู้เรื่องกว่านี้หน่อย สรุปว่าใครแต่งเรื่องนี้อ่ะ ไม่เหงบอกชื่อคนแต่งเยย หรือว่าชื่อ"คืนวันศุกร์ "
ปล.1 คนโพสสู้สู้
ปล.2 แล้วไปดูหนังกันอีกนะ โจโจ้พูดน้อยจัง ชวนคุยมั่งเด่ะ :a4:
พอดีศุกร์ที่ 1 มันยาวหน่ะะครับ โจ้ก็เลยคิดว่าจะแบ่งครึ่ง
ต่อไปจะลงเป็นศุกร์ๆ ไปเลยนะครับ
โจ้ก็เขินๆ อ่ะคับแน๋ว ไม่รู้ว่าจะได้เจอแน๋วกับซูด้วย
ไว้คราวหน้าขอแก้ตัวใหม่นะคับ
เย่ว :o เฮียโจ้มาเขียนนิยายด้วย ไว้ว่างๆจะมาอ่านนะกั๊บ พอดีช่วงนี้ติดสอบอ่ะครับ
(ยังไม่ลืมหรอกครับ เรื่องของใครทุกคนที่ผมรับปากไว้ ช่วงนี้ผมขอเวลาก่อนนะงับ o1)
เฮียไม่ได้แต่งเองครับเอ็ม
แต่ก็ขอบคุณที่เอ็มยังเห็นความสำคัญเฮียอยู่บ้าง
เฮียน้อยใจทุกครั้งที่เอ็มออน แต่เอ็มไม่คุยกับเฮียเลย
เฮียคงสำคัญน้อยกว่าป๋าของเอ็ม
ไม่เป็นไรคับ เฮียเข้าใจ
มะจ้ายนะน้องเอ็ม โจโจ้บอกพี่ว่ามะได้แต่งเอง อาวมาโป๊ดให้เจ๋ยๆๆ หรือว่าโจโจ้อำเราหว่า :a6: :a6: :a6:
ขอบคุณแน๋วที่มาแก้ให้ครับ
กว่าโจ้จะตอบทุกคนใช้เวลาพอสมควรทีเดียว
เลยต้องลำบากแน๋ว
==============================
ทำไมคืนนี้จิงโจ้ถึงได้เหงาจับใจเช่นนี้อ่ะคับ
-
ศุกร์ที่ 1 (ตอนสอง)
“ขอโทษนะครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านข้างตัวผม
“ครับ” ผมหันหน้าไปมองแล้วต้องตกใจ เมื่อพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ด้านข้างลำตัวของผม
“ผมชื่อจีนครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมาะกับหน้าตา
“อ๋อ ได้ครับ ผมชื่อหนุ่มครับ” ว่าแล้วเขาก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าผมด้วยความรวดเร็ว
ผมส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะนั่งนิ่งเงียบเป็นใบ้กิน เพราะไม่รู้ว่าจะชวนคุยยังไง ผมจึงเอาแต่คนกาแฟไปมาด้วยความเขินอาย ทั้งที่ภายในใจมีคำถามที่อยากถามตั้งมากมาย แต่เหมือนกับว่ามีคนเอาเทปกาวมาปิดปากผมเอาไว้แน่น โดยคิดว่าอย่างน้อยเขากล้าเข้ามาขอนั่งด้วยแล้ว เขาคงกล้าชวนเราคุยเช่นกัน
...ผ่านไปห้านาทีแต่เหมือนผ่านไปหนึ่งวัน...
“นาย” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“อะไรครับ?” ผมเงยหน้าละสายตาจากถ้วยกาแฟ
“นายเป็นพวกอย่างว่าใช่ไหม?” เขาถามพร้อมกับยิ้มเห็นฟันจนทำให้ตาที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กลงไปอีก ดูแล้วน่ารักมากทีเดียว
“อืม คือแบบว่า...” ผมพูดค้างไว้แล้วก็เงียบ กำลังชั่งใจอยู่ว่าถ้าบอกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น บางทีเขาอาจจะไม่ใช่ก็ได้ใครจะไปรู้
“เราเห็นนายแอบมองดูเราบ่อยๆนะ” ผมเกิดอาการอายขึ้นมาอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่าเขาจะจับได้ว่าผมแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ
“ครับผม เป็นอย่างนั้นแหละครับ” ผมพูดพร้อมกับมีอาการร้อนหน้าขึ้นมา ซึ่งเขาหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรเหรอ” ผมลองถามดู
“เปล่าหรอก” เขายิ้มตอบแล้วคว้าเอาถ้วยกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบ
“คือว่าเราเป็นคนไม่ค่อยพูดหรอกนะ แต่เราก็อยากรู้จักนายนะ” เขาพูดขึ้นหลังจากวางถ้วยกาแฟลง
“ซึ่งนายก็คงไม่ชวนเราคุยเหมือนกัน ใช่ไหม?” เขายิ้มตรงมุมปาก
“เราคุยไม่เก่งนะ” ผมตอบ
“เอายังงี้ไหม เล่นเกมกัน” เขาเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายตัว
“เกมอะไร?” ผมเอนตัวไปข้างหน้า
“เกมถามตอบคำถาม คือเราถามแล้วนายตอบ ต่อไปนายถามแล้วเราตอบ สลับกันดีไหม” เขาพูดแล้วยกมือขึ้นมากอดอก ผมฟังแล้วก็พยักหน้าแทนคำตอบ
“ถ้าหยั่งงั้นเราถามก่อนนะ”
“ครับผม” ผมตอบแล้วเอนหลังไปพิงเก้าอี้บ้าง
“ดึกจนป่านนี้แล้วทำไมนายถึงยังมานั่งจิบกาแฟอยู่ที่ร้านละ?”
“ตอนแรกเราเข้านอนตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืนเลย แต่นอนไม่หลับเลยออกมาดื่มอะไรร้อนๆก่อนนอนนะ เผื่อจะทำให้ดีขึ้น”
“แปลว่าปรกติต้องดื่มอะไรร้อนๆถึงจะนอนหลับได้ละสิ?”
“อ้าว ไหนบอกว่าสลับกันถามไง” ผมค้าน
“ลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นนายถามมา”
“อืม แล้วนายละทำไมถึงยังไม่หลับไม่นอน”
“เราออกมาเที่ยวผับกับเพื่อนแถวเอกมัยเนี่ยแหละ แต่บังเอิญเราไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืนนะ เลยขอตัวออกมาหาอะไรกินเล่น เลยเดินมาตามทางเรื่อยๆจนถึงร้านบ้านไร่เนี่ยแหละ”
“อ้าวยังงี้เพื่อนนายไม่ตามหาแย่เหรอ” ผมถามด้วยเสียงตกใจ
“ไหนบอกว่าสลับกันถามไง” เขาย้อนพร้อมกับหัวเราะ พลางทำให้ผมหัวเราะไปด้วย
“ไม่ตามหาหรอก เราขับรถมาเองนะ ไม่ต้องห่วงหรอกเรากลับเองได้ ถึงตาเราถามแล้วใช่ไหม แล้วนายตอนนี้ยังเรียนอยู่หรือเปล่าหรือว่าทำงานแล้ว”
“เราเหรอ” ผมพูดแล้วชี้มาที่หน้าของตัวเอง
“ทำงานแล้วละ เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยตรงกล้วยน้ำไทเนี่ยแหละ แต่ไม่มีใครถามเรามานานแล้วนะว่าเรียนหรือว่าทำงาน เพราะดูหน้าตาเราสิแก่จะตายไป” ผมพูดจบเขาก็หัวเราะเล็กน้อย
“แล้วนายทำงานแล้วละสิ” ผมถามบ้าง
“ถามยังงี้จะบอกว่าหน้าเราแก่แล้วใช่ไหมเนี่ย แต่ก็จริงแหละเราทำงานแล้ว เปิดบริษัทของตัวเองแหละ แต่หน้านายก็ยังไม่แก่นะ”
“พูดเป็นเล่นหน้าตาเราเนี่ยนะยังไมแก่”
“จริงๆ เราดูแล้วยังลังเลเลยว่าเป็นนักศึกษาอยู่หรือเปล่า แล้วปรกตินายชอบเที่ยวกลางคืนหรือเปล่า” เขายิงคำถามตอบ
“ไม่ชอบเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าอยากไปก็คงไปไม่ได้หรอก เพราะเราแบกคำว่าอาจารย์เอาไว้นะ ถ้าลูกศิษย์มาเห็นเราตอนเที่ยวกลางคืน ก็คงดูไม่ดีหรอก จริงไหม”
“ก็จริงเหมือนกันนะ” เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนตอบ
“แล้วนายเป็นพวกอย่างว่าหรือเปล่า” ผมคิดคำถามนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่กล้าถามออกไป จนในที่สุดก็มีความกล้าที่จะถามออก
“เราเหรอ เราไม่ได้เป็นหรอก” เขาตอบ
“แล้วทำไมนาย...” ก่อนที่ผมจะถามจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า “แล้วทำไมนายถึงมาเป็นพวกอย่างว่าละ หน้าตาก็ไม่ได้ให้”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ เราเพิ่งมีความรู้สึกว่าชอบมองผู้ชายก็ตอนอยู่มัธยมปลายแล้วละ แต่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรเหมือนกัน อืม...” ผมลองนึกดูแล้วก็ส่ายหน้า
“ว่าแต่นายทำไมถึงอยากมารู้จักเราละ” ผมถาม
“แปลกเหรอที่ผู้ชายคนหนึ่งจะอยากรู้จักเกย์สักคน” เขายิ้มมุมปาก ผมนั่งนึกตามคำพูดของเขาดูก็พบว่าจริงอย่างที่เขาบอก
“เราแค่อยากมีคนคุยด้วยนะ” เขาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ ผมเพิ่งสังเกตว่าหน้าตาของเขาปราศจากรอยยิ้มไปเสียแล้ว
เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี เขาก้มลงมองดูโทรศัพท์มือถือก่อนจะพูดขึ้นมาว่าขอเวลาสักครู่ แล้วเดินไปคุยโทรศัพท์ตรงมุมที่ให้บริการเครื่องคอมพิวเตอร์ ผมยกแขนขึ้นมามองดูนาฬิกาข้อมือแล้วบ่นกับตัวเองเบาๆว่า “ตีสามแล้วเหรอเนี่ย”
“เราต้องไปแล้วละ เพื่อนเราเมาอยู่ที่ร้านนะ” เขาเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะอย่างเร่งรีบ
“ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันตรงนี้แล้วกันนะ” ผมพูด
“เอาเป็นว่าศุกร์หน้ามาเจอกันที่เดิมนะ” เขาพูดแล้วเดินถอยหลังไปพร้อมกับโบกมือลาอย่างรีบร้อน
“ค...ครับผม” ผมพูด มองดูเขาวิ่งออกจากร้าน ก่อนจะหายลับตาไปในที่สุด
======================================
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้ผู้แต่งกับคนโพสท์อีกทีครับ
-
ขอบคุณครับโจ้ชิวคุงที่เอานิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกัน o13
เดี๋ยวจะมาอ่านนะครับ คือตอนนี้กะลังตามเรื่องของนายต๊อบอยู่ ไว้อ่านทันเรียบร้อยเมื่อไหร่จะกลับมาอ่านครับ :a9:
ขอบคุณครับ
-
:undecided:
เรื่องนี้ท่าทางจะมีแต่คนเหงา.....
ขนาดคนโพสยังเหงาเลย.....
เป็นกำลังใจให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง :m1: :m1:
-
:a9:
จึ๊ยย
ช่างน่าติดตาม
รอคับ รอ ร้อ รอ
-
รอศุกร์ถัดไปจ้า :a1:
-
นัทยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะค่ะโจ้
แต่ว่าจะตามอ่านนะ
ยังงัยก็ต้องลงให้จบนะโจ้
จะมาติดตามทุกวันนะ
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
คนในเรื่องเหงา คนโพสก็เหงา คนรอก็รอจนเหงาไปด้วย :เฮ้อ:
-
ตามมาให้กำลังใจโจ้ที่ร้ากแล้วว พลาดตอนตัดริ้บบิ้น แย่ๆๆ o1 o1
เรื่องนี้ ถ้าบอกว่าโจ้แต่งเองก็พอได้นะเนี่ย คอนเซปต์เดียวกัน ผู้ชายขี้เหงา
ชอบชื่อเรื่องจังเลย วันศุกร์ สีฟ้า คืนเหงาๆ กับคนเหงาๆ
รออ่านต่อนะโจ้ เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ บวกหนึ่งกับเรื่องใหม่
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
:impress:
ขอบคุณครับคุณโจโจ้ ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาโพสให้อ่าน
ฝาก thank ไปยังคนแต่งด้วยนะครับ
ยังไงจะรออ่านต่อไปนะ
o15
-
...........ตามมาหั้ยกำลังใจคนโพสและคนแต่งนะคราบ......... o13 o13
..........อ่านแล้วอบอุ่นดีจัง........เล่นเกมส์กันได้น่ารักดี........ :give2: :give2:
-
:a3: ก็ยังว่าอยู่..อ่านเจอตอน บ้านไร่กาแฟ..คล้ายๆว่าเคยอ่านเจอแบบผ่านๆมาจาไหนไม่รู้.....
นึกว่าโจ้เขียนเอง....งั้นไม่เม้นเรื่องการเขียนนะ...เพราะพี่เองก็ไม่ได้เก่งอะไร...แค่ถูๆไถๆ ไปเรื่อยๆตามประสา
คนแก่ไม่อะไรทำ..... ไม่เม้นเรื่องการเขียน แต่เม้นเรื่องตัวละครก้ได้...... :a4: :a4: :a4: :a4:
-
ศุกร์ไหนนัดกัน บอกด้วยนะ ไปด้วย เดี๋ยวไปนั่งรอ คิคิคิ :m1:
มารอต่อนะครับ
น่าสนใจดี
-
o18
o18
รอตอนต่อปายครับผม
:m7: :m7:
[attachment deleted by admin]
-
...กลับมาแล้วครับ โจ้ :a4: .... อ่านตอน 2 แล้ว เริ่มน่าติดตามมากขึ้น
มาให้กำลังใจทั้งคน โพส คนเขียน แล้วก็คนอ่านครับ .....
...อ่านแล้ว รู้สึกเหงาจิงๆ นั่นแหละ ....แต่ยังไงแล้ว เพื่อนๆ มนนี้ทุกคน ถึงจะเหงา แต่ ก็ไม่เหงาตลอดไปหรอกเน้อ ... เพราะทุกคนก็ยังเข้ามาอ่านมา เมนท์ กัน ... ยังไงก็ สู้ๆ คร้าบๆ :a2:
ลป.เรื่องที่ยังไม่มีเวลอ่านเรื่องของผมไม่เป็นไรครับโจ้ ...ว่างๆ ค่อยอ่านก็ได้ ผมก็ดีใจที่เพื่อนๆ ก็ยังเข้ามาอ่ามาเมนท์ กัน .... :a9:
-
อ้าว ไม่ใช่โจโจ้แต่งเหรอ :a4: :a4:
อืม คอนเช็ปต์คนเหงา ๆ เหรอ น่าสนดีอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ :m13:
-
ขอบคุณครับโจ้ชิวคุงที่เอานิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกัน o13
เดี๋ยวจะมาอ่านนะครับ คือตอนนี้กะลังตามเรื่องของนายต๊อบอยู่ ไว้อ่านทันเรียบร้อยเมื่อไหร่จะกลับมาอ่านครับ :a9:
ขอบคุณครับ
ได้ครับคุณไซ โจ้เข้าใจว่าตอนนี้ต๊อบเป็นที่หนึ่งในใจของคุณไซ ไม่มีใครสามารถมาแทรกได้
คุณไซทำให้มดทำงานหนัก เพราะตอนกลางคืนก็ยังต้องมาไต่กระทู้ คนนอนดึก อีก หุหุ
:undecided:
เรื่องนี้ท่าทางจะมีแต่คนเหงา.....
ขนาดคนโพสยังเหงาเลย.....
เป็นกำลังใจให้จิงโจ้ดึ๋งดั๋ง :m1: :m1:
ขอบคุณคับป๋อม เป็นกำลังใจให้คุณป๋อมเช่นกัน
:a9:
จึ๊ยย
ช่างน่าติดตาม
รอคับ รอ ร้อ รอ
ยินดีต้อนครับคุณ uknowvry (อ่านว่ายังไงอ่ะคับ)
รอศุกร์ถัดไปจ้า :a1:
เดี๊ยวลงให้ทันทีเลยจ้าหนึ่ง
นัทยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะค่ะโจ้
แต่ว่าจะตามอ่านนะ
ยังงัยก็ต้องลงให้จบนะโจ้
จะมาติดตามทุกวันนะ
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
ขอบใจจ้ะนัท แค่เข้ามาให้กำลังใจกัน โจ้ก็ดีใจแล้วคับ
คนในเรื่องเหงา คนโพสก็เหงา คนรอก็รอจนเหงาไปด้วย :เฮ้อ:
น้ำค้างไม่เหงาหรอกคับ มีคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไงคับ
ตามมาให้กำลังใจโจ้ที่ร้ากแล้วว พลาดตอนตัดริ้บบิ้น แย่ๆๆ o1 o1
เรื่องนี้ ถ้าบอกว่าโจ้แต่งเองก็พอได้นะเนี่ย คอนเซปต์เดียวกัน ผู้ชายขี้เหงา
ชอบชื่อเรื่องจังเลย วันศุกร์ สีฟ้า คืนเหงาๆ กับคนเหงาๆ
รออ่านต่อนะโจ้ เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ บวกหนึ่งกับเรื่องใหม่
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
ใช่แล้ว ขาดพิมพ์ไปเหมือนขาดหนึ่งในแขกผู้มีเกียรติเลย
จิงโจ้นั่งคิดชื่อเรื่องอยู่ตั้งนานแหน่ะกว่าจะให้มันคล้องจองกันได้
และก็ต้องมีคืนวันศุกร์ด้วย
:impress:
ขอบคุณครับคุณโจโจ้ ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาโพสให้อ่าน
ฝาก thank ไปยังคนแต่งด้วยนะครับ
ยังไงจะรออ่านต่อไปนะ
o15
แล้วโจ้จะฝากไปบอกคุณ za-to-ru ให้นะคับ zandwizz
...........ตามมาหั้ยกำลังใจคนโพสและคนแต่งนะคราบ......... o13 o13
..........อ่านแล้วอบอุ่นดีจัง........เล่นเกมส์กันได้น่ารักดี........ :give2: :give2:
ใจจ้ะถุง ขอคอมเม้นท์เด็ดๆ จากถุงด้วยนะครับ
:a3: ก็ยังว่าอยู่..อ่านเจอตอน บ้านไร่กาแฟ..คล้ายๆว่าเคยอ่านเจอแบบผ่านๆมาจาไหนไม่รู้.....
นึกว่าโจ้เขียนเอง....งั้นไม่เม้นเรื่องการเขียนนะ...เพราะพี่เองก็ไม่ได้เก่งอะไร...แค่ถูๆไถๆ ไปเรื่อยๆตามประสา
คนแก่ไม่อะไรทำ..... ไม่เม้นเรื่องการเขียน แต่เม้นเรื่องตัวละครก้ได้...... :a4: :a4: :a4: :a4:
พี่แสบอ่า เรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่เลยนะครับ โจ้นั่งรอคุณ za-to-ru แต่งทุกวัน ไม่เคยมีการเอาไปโพสท์ที่ไหนมาก่อนเลย
ขอบคุณพี่แสบที่จะช่วยเม้นท์ให้นะคับ คนแต่งจะได้มีกำลังใจแต่งเรื่องใหม่ให้เราอ่านกันต่อไป
เพราะเค้าไม่เคยเขียนเรื่องแนวนี้มาก่อนเลยน้า ถือว่าเป็นงานเปิดตัวเรื่องแรกเลยนะครับเนี่ย
ศุกร์ไหนนัดกัน บอกด้วยนะ ไปด้วย เดี๋ยวไปนั่งรอ คิคิคิ :m1:
มารอต่อนะครับ
น่าสนใจดี
ศุกร์ 13 เจอกันนะคับ OhhO16 ^-^
o18
o18
รอตอนต่อปายครับผม
:m7: :m7:
อ่านต่อได้เลยคับคุณอั้มซ่า
...กลับมาแล้วครับ โจ้ :a4: .... อ่านตอน 2 แล้ว เริ่มน่าติดตามมากขึ้น
มาให้กำลังใจทั้งคน โพส คนเขียน แล้วก็คนอ่านครับ .....
...อ่านแล้ว รู้สึกเหงาจิงๆ นั่นแหละ ....แต่ยังไงแล้ว เพื่อนๆ มนนี้ทุกคน ถึงจะเหงา แต่ ก็ไม่เหงาตลอดไปหรอกเน้อ ... เพราะทุกคนก็ยังเข้ามาอ่านมา เมนท์ กัน ... ยังไงก็ สู้ๆ คร้าบๆ :a2:
ลป.เรื่องที่ยังไม่มีเวลอ่านเรื่องของผมไม่เป็นไรครับโจ้ ...ว่างๆ ค่อยอ่านก็ได้ ผมก็ดีใจที่เพื่อนๆ ก็ยังเข้ามาอ่ามาเมนท์ กัน .... :a9:
ไหนคุณเอ็กซ์บอกว่ากลับวันอังคารไงครับ ยังไงก็ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรา ณ เล้าเป็ดนะครับ
ใช่ครับเรายังมีกันและกันในนี้ใช่มั๊ยครับ ขอบคุณนะครับเอ็กซ์
อ้าว ไม่ใช่โจโจ้แต่งเหรอ :a4: :a4:
อืม คอนเช็ปต์คนเหงา ๆ เหรอ น่าสนดีอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ :m13:
โจ้ไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกครับ
แล้วก็ไม่มีเรื่องราวใดๆ ผ่านเข้ามาเป็นแรงบันดาลใจเลยอ่ะคับ
ยังเป็นจิงโจ้น้อยเหงาๆ อยู่จนถึงขณะนี้
ขอบคุณทิพย์ด้วยจ้ะ
-
:impress:
thank มากมายครับ
น่ารักจิง ๆ เลย
:a11:
-
ศุกร์ที่ 2
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมเอาแต่นับวันเวลาให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ แม้จะรู้ตัวเองดีว่าการทำอย่างนั้นไม่ได้ช่วยให้วันเวลาเดินเร็วขึ้นกว่าเดิมเลย
สำหรับเหตุการณ์ในวันนั้นผมรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่แปลกตรงที่ว่าเป็นฝันที่สามารถสัมผัสได้ เมื่อยามที่ผมนึกถึงเรื่องราวในค่ำคืนนั้น สิ่งที่ยังคงเป็นปริศนาสำหรับผมคือตอนที่ถามเขาว่าทำไมถึงอยากมารู้จักกับคนอย่างผม แต่สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นกลับไม่ใช่คำตอบที่ตรงประเด็นสักเท่าไหร่นัก
ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง ผมมองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกว่าเป็นเวลาสองทุ่ม ชักไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าเขานัดให้ผมไปเจอตอนกี่โมง แต่ที่รู้แน่นอนคือตอนนี้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าผมกลายเป็นคนใจร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกเดินทางไปยังสถานที่นัดหมาย
เนื่องจากเป็นเวลาช่วงหัวค่ำ บนถนนหนทางการจราจรยังคงติดขัด มีนักเรียนและผู้ใหญ่ในชุดทำงานเดินกันไปมา ผมมองไปในร้านบ้านไร่กาแฟซึ่งในตอนนี้มีลูกค้าเยอะพอสมควร เมื่อผมผลักประตูกระจกเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมของกาแฟที่คุ้นเคยก็ลอยล่องมาแตะจมูกเหมือนทุกครั้ง ผมเดินตรงดิ่งไปยังเคาร์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม
“หนุ่ม” เสียงนุ่มที่คุ้นเคยเหมือนอยู่ในความฝันดังมาจากด้านหลังของผม ผมหันไปมองจึงพบกับเจ้าของเสียง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือจีน คืนนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำมีลวดลายและตัวอักษรภาษาฝรั่งเศษสีขาวตรงกลางหน้าอก สวมกางเกงยีนขายาวสีน้ำเงินเข้มกับรองเท่าผ้าใบสีขาวลายฟ้าออกเขียว
“อ้าว มานานแล้วเหรอ” ผมทักออกไปด้วยความตกใจ
“เพิ่งมาได้สักพักนะ” เขายิ้ม
“แล้วมีที่นั่งหรือยัง?”
“มีแล้ว โต๊ะตัวเดิมของวันศุกร์ที่แล้วนะ” เขาชี้ไปทางโต๊ะตัวเดิมที่อยู่ติดกับหน้าต่าง หลังจากนั้นเขาเดินกลับไปที่โต๊ะ ปล่อยให้ผมสั่งเครื่องดื่มที่เคาร์เตอร์เพียงคนเดียว
“เป็นยังไงบ้าง สัปดาห์ที่ผ่านมา” เขาเอ่ยถามทันทีที่ผมเดินมานั่งที่โต๊ะ
“เหมือนกับสัปดาห์อื่นทั่วไป ไม่มีอะไรแตกต่าง สอนหนังสือ กลับหอพัก นอนหลับเพื่อตื่นไปสอนหนังสือเช้าวันต่อไป เป็นกิจวัตรประจำวันที่น่าเบื่อนะ จริงไหม”
“ไม่หรอก อาจเป็นเพราะการทำอะไรเหมือนเดิมซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน เลยรู้สึกเบื่อหน่าย เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว แต่ถ้าหากวันไหนที่นายต้องเปลี่ยนกิจวัตรประจำวันใหม่ นายจะคิดถึงช่วงเวลานี้นะ” เขาพูดโดยหันหน้าไปมองนอกกระจก
“นายละ?” ผมถาม
“งานค่อนข้างวุ่นวายนะ ไม่ค่อยมีเวลาว่างสักเท่าไหร่” เขาละสายตาจากกระจกมามองหน้าผม
“แล้วทำไมนายมานั่งอยู่ที่นี้ละ ไม่กลับไปจัดการงานให้เรียบร้อย” ผมพูดด้วยความตกใจ
“ก็เพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์ยังไงละ” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม ผมมองดูเขาด้วยความงุนงงเพราะยังไม่เข้าใจความหมายของเขาสักเท่าไหร่
“คืนวันศุกร์ควรเป็นช่วงเวลาของการพักผ่อนประจำสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วงานนายไม่เสียหายนะ” ผมถามย้ำด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับหัวเราะออกมาแทนคำตอบ
พนักงานหญิงเดินเอาถ้วยกาแฟกับขนมปังที่ผมเพิ่งสั่งมาวางบนโต๊ะ เขาหยุดหัวเราะแล้วหันหน้าไปยิ้มให้พนักงานหญิง ซึ่งพนักงานหญิงยิ้มตอบด้วยความเขินอาย ผมสังเกตว่าเธอหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังกลับไป
“อืม...” เขาเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็เงียบไป แล้วหันหน้าไปมองกระจกแทน ผมก้มหน้าลงมองที่ถ้อยกาแฟพร้อมกับใช้ช้อนคนไปมาเหมือนอย่างที่ชอบทำเวลาที่ไม่รู้จะทำตัวยังไง บางทีเขาอาจจะหมดคำถามแล้วก็เป็นได้ สงสัยว่าผมคงต้องเป็นฝ่ายถามก่อนบ้าง แต่ว่าจะถามอะไรดีละ?
“อืม...” ผมเงยหน้าพร้อมกับส่งเสียงขึ้นมาแทนคำถาม เขาหันหน้ากลับมามองผมด้วยความเร็ว แต่ผมกลับก้มหน้าลงมองถ้วยกาแฟอีกครั้ง ช่างเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ
“นายจะถามอะไรก็ถามมาเลยนะ” เขาพูด
“นายถามมาก่อนก็แล้วกัน เรายังคิดคำถามไม่ออก” ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
“เอายังงี้ไหม เราเพิ่มกติกาเจ้าไปในเกมของเราอีกสักข้อ”
“ยังไงละ”
“เราสองคนเขียนคำลงในกระดาษแล้วม้วนเอาไว้ จากนั้นเราสองคนสลับกันจับเพื่อตอบพูดถึงคำที่หยิบได้” เขาอธิบายด้วยหน้าตาจริงจัง ทำให้ผมนึกสนุกไปกับเกมของเขาเสียแล้วละสิ
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เราสองคนเขียนคำถามแล้วใส่ไว้ในถ้วยกาแฟเปล่าที่เขาเพิ่งขอมาจากพนักงาน
“นายหยิบก่อน” ผมคว้าถ้วยกาแฟแล้วยื่นให้เขาจับ เขายิ้มตรงมุมปากพร้อมกับหยิบม้วนกระดาษออกมาหนึ่งม้วน เขาคลี่กระดาษแล้วจ้องมองสักพัก
“สถานที่ท่องเที่ยว!” เขาพูดออกมาเสียงดัง
“เอาที่ไหนดีละ” เขาพูดเบาๆพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
“เลือกยากเหมือนกันนะ แต่ถ้าไปแล้วสบายใจที่สุดก็คงเป็นทะเลมั้ง เราชอบเวลามองน้ำทะเลยาวไปจนถึงเส้นขอบฟ้า มันกว้างขวางดี เหมือนเรากำลังมองอะไรที่ตื่นตาตื่นใจอยู่นะ เหมาะสำหรับการพักผ่อนนะ ยิ่งเวลาที่เดินบนชายหาดด้วยเท้าเปล่า จะรู้สึกผ่อนคลาย” เขาพูดอย่างอารมณ์ดี
“เหมือนเราเคยได้ยินมาเหมือนกันว่า การเดินเท้าเปล่าบนเม็ดทรายจะทำให้เราผ่อนคลาย เหมือนกับการนวดฝ่าเท้าอะไรประมาณนั้นหรือเปล่า”
“คงเป็นอะไรประมาณนั้นแหละ แล้วนายชอบไปทะเลหรือเปล่า?”
“เราไม่ค่อยได้ออกไปไหนที่ไกลจากกรุงเทพหรอก ทะเลที่ว่านี่นับรวมสวนสยามหรือเปล่าละ” ผมพูดติดตลก ซึ่งทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ตานายบ้างแล้วละ” เขาถือถ้วยกาแฟยื่นมาให้ผม ผมจับมาแล้วคลี่อ่านอย่างรวดเร็ว
“รายการทีวี” ผมอ่านออกเสียง
“ปรกติแล้วเราไม่ค่อยได้ดูรายการทีวีสักเท่าไหร่นะ ขอเวลาคิดก่อนนะ...” ผมลองนึกถึงช่วงเวลาที่เคยดูรายการทีวีตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก แต่ก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรสำคัญสักเท่าไหร่ เลยพยายามคิดอีกครั้งหนึ่งอย่างรวดเร็วแล้วพูดต่อไปว่า “ถ้าเป็นพวกรายการเกมโชว์อะไรพวกนี้ก็ตัดไปได้เลย เพราะเราไม่เคยดู คือแบบว่ามันมีสาระมากสักแค่ไหนที่ได้เห็นพวกดาราหรือนักแสดงถูกทางรายการแกล้ง” เมื่อพูดจบเขาพยักหน้าเร็วๆเหมือนเป็นการเร่งให้ผมพูดต่อไป
“แต่จริงๆแล้วเราเป็นคนชอบดูภาพยนตร์นะ แต่กับพวกละครไม่ค่อยได้ติดตามเท่าไหร่ คือนายเข้าใจความแตกต่างระหว่างละครกับภาพยนตร์ไหม แบบว่า...ภาพยนตร์เราเสียเงินเข้าไปดูเพียงแค่ชั่วโมงหรือสองชั่งโมงแล้วทุกอย่างมันจบอยู่แค่ตรงนั้น แต่ละครเราเสียเวลาดูเป็นเดือนโดยที่เสียเวลาไปตั้งเยอะ”
“แปลว่านายไม่ค่อยชอบดูละครอย่างนั้นใช่ไหม”
“คงจะเป็นประมาณนั้น ทุกครั้งที่เปิดไปก็เจอแต่นางร้ายพูดด้วยเสียง 180 เดซิเบล” ผมพูดประชด
“แต่เป็นนางร้ายก็คุ้มนะ” เขาหัวเราะ
“คุ้มยังไงละ?” ผมงง
“นางร้ายมักจะได้ผู้ชายทั้งเรื่อง” เมื่อพูดจบเขาก็หัวเราะเสียงดัง ทำให้ผมเผลอหัวเราะตามไปด้วย หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้วผมก็หยิบถ้วยกาแฟยื่นให้เขาอีกครั้ง เขาหยิบม้วนกระดาษขึ้นมาแล้วอ่าน
“หนังสือ” เขาพูดออกมาช้า คงกำลังนึกถึงคำว่าหนังสืออยู่ในใจ ผมหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบเพื่อบอกเป็นนัยว่าไม่ได้รีบ
“เราชอบอ่านหนังสือมาก เพราะว่าตอนเราไม่สามารถออกไปวิ่งเล่นได้เหมือนกับเด็กธรรมดาทั่วไปได้...” เขาเล่ามาถึงตรงนี้แล้วเสียงก็ขาดหายไป
“คือตอนเด็กร่างกายเราไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่นะ ขนาดออกไปแตกแดดโดนลมก็กลับมาเป็นไข้ไปหลายวัน เราเลยต้องใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือ จากนั้นมาเราก็กลายเป็นคนชอบอ่านหนังสือโดยไม่รู้ตัว” เสียงของเขาฟังดูหม่นหมองไปจากเดิม แต่ยังคงยิ้มตรงมุมปากเหมือนเช่นเดิม
“เข้าใจละ” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า
“หนังสือที่ผมอ่านแล้วชอบมากที่สุดคงเป็นเรื่อง ‘การรอคอยของดวงตะวัน’ นายเคยอ่านหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นร่าเริงอย่างรวดเร็ว แต่ยังนุ่มนวลแบบผู้ชายอบอุ่น
ผมพยายามระลึกถึงหนังสือที่ผมเคยอ่านว่าเคยมีชื่ออะไรแนวนี้บ้างหรือเปล่า แต่สุดท้ายผมก็ตอบกลับไปว่า “สงสัยจะไม่เคยหรอก”
เขาเริ่มเล่าเรื่องราวจากหนังสือให้ผมฟังอย่างคราวๆว่า ในอดีตที่ผ่านมาดวงตะวันเป็นคู่ครองกับดวงจันทร์ แต่ด้วยความเจ้าชู้ของดวงตะวันจึงได้แอบไปพูดคุยกับดวงดาวที่มีนับแสนนับหมื่นดวง จนวันหนึ่งพระจันทร์หมดสิ้นความอดทนต่อความหลายใจของดวงอาทิตย์จึงขอเข้าพบกับพระเจ้า เพื่ออธิบายและขอร้องอะไรบางอย่างแก่ท่าน
ครั้งแรกพระผู้เป็นเจ้าได้ขอให้ดวงจันทร์คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนตัดสินใจ และได้เรียกดวงตะวันเข้าพบเพื่อตักเตือนถึงความเจ้าชู้ แต่ในที่สุดแล้วดวงตะวันไม่อาจเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ดวงจันทร์จึงกลับมาขอร้องกับพระเจ้าด้วยน้ำตา พระเจ้าทำตามคำขอร้องของดวงจันทร์ โดยได้แบ่งให้โลกมีสองช่วงเวลาที่แตกต่างกัน นั้นคือกลางวันและกลางคืน
พระเจ้าจึงให้ดวงจันทร์ไปอยู่ในช่วงเวลากลางคืน แต่เนื่องจากดวงจันทร์มีแสงสว่างในตัวเองไม่เพียงพอ พระเจ้าจึงย้ายให้เหล่าดวงดาวทั้งหลายมาอยู่ในช่วงเวลากลางคืนด้วยเช่นกัน และดวงตะวันจึงถูกทอดทิ้งให้อยู่ในช่วงเวลากลางวันเพียงลำพัง
ดวงตะวันเกิดความสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป แต่ก็สายเกินไปที่จะแก้ไขได้ ดวงตะวันพยายามยื้อเวลาในแต่ละวันให้ยาวนานขึ้นเพื่อจะได้เจอกับดวงจันทร์ แต่สุดท้ายดวงตะวันก็ไม่เคยมีโอกาสนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ด้วยเหตุนี้ดวงตะวันจึงเปลี่ยนสีของตัวเองให้กลายเป็นสีแดงในตอนเย็นเพื่อแสดงออกถึงคำว่าเสียใจ
“แล้วเรื่องนี้มันจบยังไงเหรอ” ผมถามทันทีที่เขาหยุดเล่า
“นายคิดว่าดวงตะวันจะได้พบเจอกับดวงจันทร์อีกหรือเปล่าใช่ไหม”
“คงไม่ได้หรอก” ผมตอบอย่างไม่ต้องคิด
“นายคิดผิดแล้ว พระเจ้าไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก พระเจ้าจึงได้กำหนดให้มีวันสุริยุปราคาและวันจันทรุปราคายังไงละ”
“จริงด้วย!” ผมอุทานขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“แล้วนายมีหนังสือที่ชอบบ้างไหม?” เขาถามพร้อมกับยกมือขึ้นเหมือนบอกให้ผมอย่าเพิ่งพูด แล้วลุกเดินไปที่เคาร์เตอร์คุยกับพนักงานหญิงเหมือนสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม จากนั้นไม่นานก็เดินกลับมานั่งที่เดิม
“ไปสั่งเครื่องดื่มมาเพิ่มนะ” เขาบอก ผมพยักหน้า
“เราเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่คล้ายๆกับเรื่องนี้นะ แต่นึกชื่อเรื่องไม่ออก” ผมพูดแล้วพยายามนึกถึงชื่อเรื่อง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผืนดินและท้องฟ้าะ” เขาเอนตัวมาข้างหน้าอย่างสนใจ
“ผืนดินกับท้องฟ้าเป็นเพื่อนสนิทกัน โดยที่ท้องฟ้าไม่เคยคิดเลยว่าผืนดินแอบมีใจให้กับตัวเอง ท้องฟ้าจึงเผลอใจไปชอบก้อนเมฆที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลานั้น ยิ่งเวลาที่ท้องฟ้าสนิทกับก้อนเมฆมากขึ้นเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็ยิ่งห่างจากผืนดินมากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายผืนดินจึงน้อยใจแล้วพยายามตีตัวให้ห่างออกมา...”
“กว่าท้องฟ้าจะหันมาเห็นว่าผืนดินห่างออกไปก็ไม่สามารถเรียกให้ผืนดินกลับขึ้นมาได้แล้ว ดังนั้นเวลาที่ฝนตกนั่นก็คือหยดน้ำตาของท้องฟ้าที่ให้ผืนดินรู้ว่าท้องฟ้าเสียใจ” เขาพูดต่อให้จนจบเรื่อง
“นายเคยอ่าน” ผมถามด้วยเสียงตื่นเต้น
“ประมาณนั้นแหละ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
เราสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ทันได้สังเกตุว่าจำนวนลูกค้าในร้านค่อยๆ ลดลงไปทีละคนสองคน เมื่อถึงเวลาประมาณตีสองเราทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับที่พัก
-
อ้าว หมดตอนแล้วเหรอ อ่านเพลินอ่ะ มีน้อยจัง
ปล. คุณโจ้ เรามะมีคนนั่งข้าง ๆ หรอก เรานั่งอยู่คนเดียวอ่ะจ้า
-
เรื่องที่ทั้งสองคนเล่าคงสื่ออะไรบางอย่างสินะครับ :a1:
-
:impress:
มาต่อไว ๆ นะ
มันค้างอ่ะ
เป็นกะลังใจให้นะ
o15
-
เป็นมิตรภาพที่น่ารักดีครับผม เกิดขึ้นมาด้วยความจริงใจ ชอบๆน้า มาต่ออีกนะ :give2:
-
บรรยากาศอบอุ่นดีเนอะ :m1: :m1:
-
นัทอ่านแล้วอ่ะค่ะโจ้
เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตามเหมือนกันนะเนี่ย
โจ้คงไม่ขี้เหงาเหมือนคนในเรื่องใช่มั้ย
นัทว่านะความเหงาทำให้เราทุกข์ใจ
เพราะฉนั้นหาไรทำที่มันสนุก ๆ ดีกว่า อย่าเศร้ากันเลย
ชาวเล้าเป็ดทุกคนต้องร่าเริงเข้าไว้
เล้าของเราจะได้มีแต่ความสดใส
เย้ เย้ เย้
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
มาติดตามด้วยคนนะครับ
น่าสนุกดีครับผม อะนะคนหนึ่งเป็นเกย์
อีกคนหนึ่งเป็นผู้ชาย แล้วจีนก็รู้ว่าหนุ่มเป็นเกย์
แล้วยังจะมาคุยกับหนุ่มอีก แล้วยังนัดมาเจอกันอีก
สงสัยๆๆ บอกหน่อยอิอิ
จะรออ่านละกันครับว่าจีน คิดยังไงกันแน่ หรือ แค่อยากมีเพื่อนคุย
แต่เพื่อนก้มีแล้วนิ สงสัยๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
อาจจะเพราะความเหงาหรือ..
เพราะโชคชะตาก็ไม่รู้นะครับ.....
รอตอนต่อปายครับ
:m7: :m7: :m7:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วเหงาจริงๆ
ทั้งที่ปกติไม่ใช่คนขี้เหงา...แต่อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกโหวงๆ ไงก็ไม่รู้สิ
:undecided: :undecided: :undecided:
พูดถึงเรื่องพระจันทร์กะพระอาทิตย์ หรือว่าพื้นดินกะท้องฟ้า......
เคยอ่านมาเหมือนกัน....เศร้า........แต่แอบโรแมนติกอ่ะ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
ตอนนี้แม้จะเรียบ ๆ แต่ก็ดูอบอุ่นดีเนอะ :m13:
-
บรรยากาศดูอบอุ่น แต่ทำไมมันเหงาฟระ :undecided: :undecided:
-
............วูบนึงในคืนเหงา.....ที่ทำหั้ยเรามาเจอกัน....
...........วูบนึงในความรู้สึก....ที่เรามีความสุขกับมัน.... o7 o7
-
สั้นจังเลย อิอิ
แต่ก้มารอต่อนะครับ :m13:
--------------------
อยากมีคนมานั่งคุยแบบนี้จัง ของผมขอวันเสาร์นะ 555
-
ศุกร์ที่ 3
นาฬิกาข้อมือของผมบอกให้รู้ว่าในขณะนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมมองออกไปนอกหน้าตาอย่างเหม่อลอย บรรยากาศภายนอกร้านมีลมแรงจนเหมือนว่ากรุงเทพกำลังมีพายุเข้า
“เป็นยังไงบ้าง” เสียงนุ่มนวลดังขึ้นมาจากตรงหน้าผม ผมละสายตามามอง
“อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ผมถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นจีนมานั่งยิ้มตรงมุมปากอยู่ข้างหน้าผม วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีดำ ปลดกระดุมสองเม็ดข้างบนออก เผยให้เห็นจี้สร้อยคอสีเงิน บนโต๊ะตรงหน้าของเขามีกล้องถ่ายรูปวางอยู่
“เพิ่งมาถึงเนี่ยแหละ” เขาพูด ในขณะเดียวกันฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ผมและเขาหันหน้าออกไปมองนอกร้านอย่างรวดเร็ว
“โชคดีมากเลยนะเนี่ย” เขาหันหน้ามาพูด
“โชคดีจริงๆเลยนะ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้
“แล้วทำไมวันนี้มาเร็วจัง” เขาถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย
“เราเห็นลมแรงมาตั้งแต่ช่วงเย็นเลยกลัวว่าฝนจะตก เราเลยคิดว่าออกมานั่งอยู่ที่ร้านก่อนดีกว่า”
“ครับผม” เขาตอบรับ
“วันนี้เราลืมเอากระดาษที่เหลือจากวันศุกร์ที่แล้วมาด้วยนะ” เขาพูดพร้อมกับหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาดู
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เราเริ่มสนิทกับนายมากขึ้นจนกล้าถามบ้างแล้วละ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย” เขายิ้มแต่ไม่มองหน้าผม เพราะยังกดปุ่มของกล้องถ่ายรูปดังติ้ดๆ
“นายเอากล้องถ่ายรูปมาทำไมเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“เพื่อนเราให้ยืมมาใช้สักสองสามวันนะ พอดีเพิ่งมีเวลาว่างไปเอามา”
“ยืมไปทำอะไรเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เขาตอบพร้อมกับหันมาสบตากับผม
“...” ผมนิ่งเงียบ
“เดี๋ยวเราลองใช้กล้องถ่ายรูปหน่อยนะ” พูดไม่ทันขาดคำเขาก็กดปุ่มถ่ายรูปดังแชะ
“เป็นยังไงออกมาดีไหม” ผมถาม
“ดีแล้วละ ขอบคุณมากที่เป็นหนูทดลองให้กับเรา” เขาวางกล้องถ่ายรูปไว้บนโต๊ะ แล้วหันมายิ้มกว้างจนหน้าเล็กลง ผมรู้สึกเขินเลยหันหน้าออกไปมองบรรยากาศข้างนอกร้านที่ขณะนี้ฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง
“เวลาเห็นฝนตกทีไร เราชอบนึกถึงภาพยนตร์เรื่อง Be With You” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ
“เรื่องที่แม่กลับมาหาครอบครัวในช่วงฤดูฝนนะเหรอ” เขาถามแล้วหันหน้าออกไปมองนอกกระจก
“เรื่องนี้ ดีนะ” ผมยิ้มแต่ยังไม่ละสายตาจากบรรยากาศภายนอก
“เคยดูเรื่องนี้ตอนที่นั่งเครื่องบินไปประชุมที่ต่างประเทศ แต่เราชอบดนตรีของเรื่องนี้มากเลยนะ เมโลดี้เพราะมาก แต่ถ้าเป็นภาพยนตร์ของประเทศญี่ปุ่น เราชอบเรื่อง Love Letter มากกว่า”
“เรื่องที่ว่านี้เราก็ชอบนะ เราคิดว่าเนื้อเรื่องมันแปลกดี”
“แปลกยังไง” เขาหันหน้ามาถาม
“ก็เพราะว่าเรื่องทั้งเรื่องแทบไม่ค่อยพูดถึงตัวพระเอกเลย แต่กลับซึ้งอย่างบอกไม่ถูก” ผมหันหน้ามาพูด เขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“นายเชื่อไหมว่าในโลกใบนี้จะมีคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ เหมือนในเรื่องนี้”
“เราคิดว่าเป็นเรื่องแต่งเท่านั้นแหละ เพราะแต่ละคนก็มีเอกลักษณ์ประจำตัวไม่เหมือนกัน อย่างเช่นลายมือ หรือแม้แต่นิสัย” ผมพูดแล้วก้มลงคนกาแฟในถ้วย
“นั่นสินะ คงไม่มีจริงหรอก” น้ำเสียงของเขาเศร้าลงเล็กน้อย จนผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แต่เมื่อเขาเห็นว่าผมมองอยู่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มตรงมุมปาก
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถาม
“พูดถึงเรื่องหนังแล้ว เราออกไปดูหนังกันไหม” เขาเปลี่ยนประเด็น
“ตอนนี้เนี่ยนะ นายไม่ทันสังเกตใช่ไหมว่าฝนยังไม่หยุดตก” ผมพูดพร้อมกับทำตาโตด้วยความตกใจ
“โรงภาพยนตร์ก็อยู่แค่ตรงนี้เอง วิ่งฝ่าสายฝนไปแป๊บเดียวก็ถึง” เขาชี้นิ้วไปที่โรงภาพยนตร์เมเจอร์เอกมัย ซึ่งที่อยู่ใกล้อย่างที่เขาบอก ในขณะที่ผมกำลังจะหันไปมองตามนิ้วของเขา ผมก็ถูกเขาจับแขนแล้วดึงตัวให้ลุกขึ้นยืน
“แล้วกล้องถ่ายรูปมันจะไม่เปียกเหรอ” ผมหาข้ออ้าง แต่เมื่อพูดจบเขาเดินตรงไปที่เคาร์เตอร์อย่างรวดเร็วจนดูเหมือนเป็นการวิ่ง แล้วพูดคุยกับพนักงานสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างสีดำ
“นายทำยังไงถึงได้กระเป๋ามา” ผมถามด้วยความตกใจ
“เรายืมเขามานะ แค่นี้ก็ไม่ต้องห่วงกล้องแล้วใช่ไหม?” เขาโยนกล้องถ่ายรูปลงไปในกระเป๋าสะพายข้างสีดำแล้วพูดขึ้น ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเขาก็จูงแขนผมไปที่ประตูทางออกร้าน
“แล้วเราจะเปียกมากหรือเปล่า” ผมถามเหมือนเด็ก
“ไม่หรอก” เขาหันหน้ามาตอบ
“แล้วไหนว่านายป่วยง่ายยังไงละ” ผมพยายามหาข้ออ้าง
“ตอนนี้ร่างกายเราแข็งแรงแล้ว”
“แล้ว...”
“หนึ่ง” เขานับด้วยเสียงดังนิดหน่อย แล้วหันมายิ้มตรงมุมปากให้กับผม
เมื่อเขานับถึงสาม เราสองคนวิ่งฝ่าสายฝนไปตามถนน เพียงไม่ถึงห้านาทีเราสองคนก็มาหยุดหัวเราะกันที่หน้าโรงภาพยนตร์ด้วยความสนุกสนาน จนหลายคนที่ยืนติดฝนอยู่บนบันไดหน้าโรงภาพยนตร์หันมามองด้วยความอยากรู้
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” เขาพูดแล้ววิ่งนำหน้าเข้าไปข้างใน ผมวิ่งตามเข้าไปเหมือนเด็กที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกัน แต่เมื่อผมวิ่งผ่านประตูกระจกเข้าข้างใน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เสื้อผ้าและร่างกายที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนกลายเป็นความหนาวเย็น
“หนาวมากเลยนะเนี่ย” ผมพูดเมื่อเดินไปใกล้กับเขาที่หยุดพักหายใจตรงหน้าร้าน KFC
“ไปเข้าห้องน้ำกันก่อนเถอะ” พูดจบเราสองคนก็เดิมเข้าไปในห้องน้ำชายที่อยู่ด้านในสุดของตัวอาคาร
หลังจากที่เดินเข้าไปในห้องน้ำผมรีบเดินไปที่อ่างล้างมืออย่างรวดเร็ว ผมส่องดูตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ เห็นสภาพของตัวเองเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ผมสะบัดหน้าเร็วๆเพื่อสลัดคราบน้ำฝนให้ออกไปจากเส้นผม
“นาย ใช้นี่สิ” เขาเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสีขาว
“ไปเอามาจากไหน?” ผมหยุดมองที่ผ้าขนหนูด้วยความตกใจ
“เพิ่งออกไปซื้อมา กลัวว่าจะเป็นผ้าขนหนูเก่าหรือยังไง ดูสิเนื้อผ้ายังขาวอยู่เลย” น้ำเสียงของเขาแอบมีเสียงหัวเราะอยู่ ผมละสายตาจากผ้าขนหนูไปมองหน้าของเขาที่เปียกโชก แต่ความเปียกนั้นไม่อาจทำให้หน้าตาที่น่ารักของเขาลดน้อยลงไปได้เลย
“รับไปสิครับ” เขายื่นผ้าขนหนูมาใกล้หน้าผม ผมคว้ารับไว้เหมือนกับเด็กว่าง่าย
“แล้วกล้องถ่ายรูปในกระเป๋าจะเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามในขณะที่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้แห้ง
“คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เขาตอบโดยไม่ลองค้นดูของในกระเป๋าเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ส่องกระจกมองดูหน้าตาตัวเอง
“เอามาให้เราเช็ดบ้างสิ ใจคอจะเช็ดอยู่คนเดียวเลยใช่หรือเปล่า” เขามองผมผ่านกระจกจึงรู้ว่าผมกำลังแอบมองเขาอยู่ จึงพูดออกมาด้วยเสียงเชิงประชดประชัน
“ครับ” ผมยื่นผ้าขนหนูที่เปียกชื้นให้เขา เมื่อเขาคว้าผ้าขนหนูได้ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่ง ผมเหลียวหลังมองหลังไปด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเสื้อเชิ๊ตสีดำถูกพาดขึ้นมาบนขอบประตู ผมจึงเข้าใจว่าเขาคงกำลังเช็ดตัวอยู่อย่างแน่นอน ไม่นานเท่าไหร่เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำห้องนั้น
“หิวข้าวหรือยัง” เขาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
“ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่หรอก” ผมตอบพร้อมกับเดินออกไปจากห้องน้ำ
เราสองคนออกจากโรงภาพยนตร์ตอนสี่ทุ่มครึ่ง ร้านค้าภายในโรงภาพยนตร์ต่างพากันเก็บของจนเกือบหมด คงเหลือเพียงแต่ชั้นบนสุดที่ยังเปิดไฟสว่างเพียงชั้นเดียว
“หนังเรื่องนี้สนุกดีนะ” เขาพูดขึ้นขณะที่เราสองคนเดินกลับไปที่ร้านบ้านไร่กาแฟ เขาหันหน้ามามอง ผมได้แต่พยักหน้ากลับไปแทนคำตอบ
“เก็บตั๋วเอาไว้นะ” เขายื่นตั๋วภาพยนตร์ให้ผม ผมหยิบมันมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงด้วยอาการเหม่อลอย
ผมพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะถามเข้าว่าคิดยังไงกับผมกันแน่ เนื่องจากผมเองเริ่มเกิดความสับสนกับชีวิต ตั้งแต่วันที่
เขาเข้ามาคุยกับผม แถมยังทำดีมากมายต่อผมสารพัด ซึ่งตอนนี้หากว่าเขาบอกกับผมว่าเป็นเพียงเพื่อน ผมจะได้เริ่มแบ่งที่ยืนของตัวเองใหม่ไม่ให้คิดมากเกินไปกว่านี้ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
-
อืม เริ่มสับสนกับตัวเองแล้ว
บางทีอะไรที่ไม่ชัดเจน ก็ไม่รู้ว่าควรจะสุขหรือทุกข์กับมันดี :a1: :a1: :a1:
-
จะเศร้าแล้วใช่ไหม.....
กำลังจะเศร้าแล้วใช่ไหม.....
เค้าจะได้เตรียมหาผ้ามาไว้ซับน้ำตา......
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ่านแล้วยังเหงาอยู่เลย :เฮ้อ: หนุ่มก็อย่าเพิ่งไปเทใจให้ยีนมากนักนะ เด๋วเสียใจขึ้นมา
แล้วเราจะต้องเสียน้ำตาไปด้วย
-
ชอบมากๆครับ ชอบการดำเนินเรื่องมากๆเลย อ่านแล้วสบายใจเพลินดี จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
:impress:
บางที ทำอะไรที่เร็วเกินไป มันก็ส่งผลเสียต่อเรานะ
แน่ใจในตัวเองก่อนนะคับ
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
รออ่านต่อไปครับ
o15
-
เจ้อ่านจบแล้วนะเคอะน้องโจ้
แต่ยังไม่เม้นต์นะ ขอนอนก่อน วันนี้เจ้เหนื่อยและง่วงมาก แต่ก้มาอ่านเรื่องที่โจ้โพสต์ก่อน
เจ้ชอบนะ อ่านแล้วเบาๆ สบายดี เนื้อเรื่องเดินไปช้าๆ แต่ไม่ยืดยาด มีความก้าวหน้าในทุกบรรทัด
มีเหตุการณ์ที่ชวนติดตาม คนเขียนทำได้ดีในส่วนนี้เคอะ เจ้ขอชม
วันี้เอาเฉพาะคำชมไปก่อนนะ ส่วนคำติค่อยมาเอาวันหลัง อิอิ
แล้วจะหนาววววววววววววววววววววววว
-
เหงา.........เหงา.........แต่ในความเหงามันมีความสุขเล็กๆอ่ะ :undecided:
ชอบมากมายครับ เรื่องนี้
สู้ๆน้า..........................
ขอบคุณโจ้ที่เอาเรื่องนี้มาลงนะครับ :m18:
-
อ่านยังไม่จบ :m17:
เด๋วรอว่างกว่านี้จะมาอ่านนะโจ้ที่ร้ากก
มาเป็นกำลังใจให้ก่อนจ้า สู้ๆ :a2:
-
ความเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เกิดเรื่องเศร้ารึป่าวน๊า :m17:
-
พออ่านแล้วรู้สึก มันเหงาๆๆในใจมัน....
แต่ก็ดูอบอุ่นดีนะครับ.....
แต่ จีน น่ารักอะครับ
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
รอตอนต่อปายครับผม
-
.........."เป็นแค่เพียงคนของความเหงา ไม่ได้เป็นคนของความรัก"......... o7 o7
-
เผลอใจ หวั่นไหวไปแล้วล่ะสิ :m1: :m1:
-
โผล่มาอีกที ก็ผ่านไปอีก 2 ศุกร์เหงาๆ แต่อบอุ่น
ชอบเรื่องประมาณนี้อ่ะ บักโจ้ มาต่อเร็วๆนะ
:m4: :m4: :m4:
ปล. ชื่อเรื่องมันยังศุกร์ที่ 1 อยู่เลยอ่ะ :m26: แอบมาบอกนะเนี่ย เปลี่ยนเต๊อะ
-
o1 พรุ่งจะมาอ่านให้นะน้องโจ้...งานยุ่งมาก กลางคืนออนมือถือไม่สะดวกอ่าน....อย่าพึ่งงอลนะ :m5:
-
ยังไมมาต่ออีกเรอะ?
:m21:
-
อืม เริ่มสับสนกับตัวเองแล้ว
บางทีอะไรที่ไม่ชัดเจน ก็ไม่รู้ว่าควรจะสุขหรือทุกข์กับมันดี :a1: :a1: :a1:
เราควรเลือกที่จะสุขดีกว่าใช่มั๊ยครับทิพย์
จะเศร้าแล้วใช่ไหม.....
กำลังจะเศร้าแล้วใช่ไหม.....
เค้าจะได้เตรียมหาผ้ามาไว้ซับน้ำตา......
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
ไม่ต้องเตรียมผ้าไว้ซับน้ำตาหรอกครับ แค่เตรียมใจไว้พร้อมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นก็พอแล้วครับ
อ่านแล้วยังเหงาอยู่เลย :เฮ้อ: หนุ่มก็อย่าเพิ่งไปเทใจให้ยีนมากนักนะ เด๋วเสียใจขึ้นมา
แล้วเราจะต้องเสียน้ำตาไปด้วย
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้หนุ่มนะครับ น้ำค้าง
ชอบมากๆครับ ชอบการดำเนินเรื่องมากๆเลย อ่านแล้วสบายใจเพลินดี จะรออ่านตอนต่อไปนะครับ
ดีใจนะครับที่คุณ AriAddne ชอบ คนเขียนกับคนโพสท์ มีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลยครับ
:impress:
บางที ทำอะไรที่เร็วเกินไป มันก็ส่งผลเสียต่อเรานะ
แน่ใจในตัวเองก่อนนะคับ
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
รออ่านต่อไปครับ
o15
มาต่อให้แล้วนะครับ zandwizz คุณคือแฟนพันธ์แท้
เจ้อ่านจบแล้วนะเคอะน้องโจ้
แต่ยังไม่เม้นต์นะ ขอนอนก่อน วันนี้เจ้เหนื่อยและง่วงมาก แต่ก้มาอ่านเรื่องที่โจ้โพสต์ก่อน
เจ้ชอบนะ อ่านแล้วเบาๆ สบายดี เนื้อเรื่องเดินไปช้าๆ แต่ไม่ยืดยาด มีความก้าวหน้าในทุกบรรทัด
มีเหตุการณ์ที่ชวนติดตาม คนเขียนทำได้ดีในส่วนนี้เคอะ เจ้ขอชม
วันี้เอาเฉพาะคำชมไปก่อนนะ ส่วนคำติค่อยมาเอาวันหลัง อิอิ
แล้วจะหนาววววววววววววววววววววววว
ได้คำชมจากเจ้สองเนี่ยเป็นปลื้มสุดๆ เลยครับ
รอคำตินะครับ
เหงา.........เหงา.........แต่ในความเหงามันมีความสุขเล็กๆอ่ะ :undecided:
ชอบมากมายครับ เรื่องนี้
สู้ๆน้า..........................
ขอบคุณโจ้ที่เอาเรื่องนี้มาลงนะครับ :m18:
โจ้ทำให้เพื่อนๆ มีความสุข (ปนเหงาเล็กๆ) ก็ดีใจแล้วครับ
ขอบคุณ sunshine ที่เข้ามาให้กำลังใจนะครับ
อ่านยังไม่จบ :m17:
เด๋วรอว่างกว่านี้จะมาอ่านนะโจ้ที่ร้ากก
มาเป็นกำลังใจให้ก่อนจ้า สู้ๆ :a2:
ได้จ้าพิมพ์ รู้ว่าพิมพ์งานเยอะ
แค่พิมพ์แวะเข้ามาทักทายกันโจ้ก็ดีใจแล้วครับ
เป็นกำลังใจให้นะ
ความเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เกิดเรื่องเศร้ารึป่าวน๊า :m17:
อันนี้ต้องลองอ่านต่อไปนะครับหนึ่ง
พออ่านแล้วรู้สึก มันเหงาๆๆในใจมัน....
แต่ก็ดูอบอุ่นดีนะครับ.....
แต่ จีน น่ารักอะครับ
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
รอตอนต่อปายครับผม
ทั้งเหงา ทั้งอบอุ่น ต้องยกความดีความชอบให้คนแต่งครับ
.........."เป็นแค่เพียงคนของความเหงา ไม่ได้เป็นคนของความรัก"......... o7 o7
คอมเม้นท์เด็ดๆ ของถุงกลับมาแล้ว ดีใจจังครับ
เผลอใจ หวั่นไหวไปแล้วล่ะสิ :m1: :m1:
ถ้าเจอคนอย่างจีน โจ้ก็คงหวั่นไหวเหมือนกัน
โผล่มาอีกที ก็ผ่านไปอีก 2 ศุกร์เหงาๆ แต่อบอุ่น
ชอบเรื่องประมาณนี้อ่ะ บักโจ้ มาต่อเร็วๆนะ
:m4: :m4: :m4:
ปล. ชื่อเรื่องมันยังศุกร์ที่ 1 อยู่เลยอ่ะ :m26: แอบมาบอกนะเนี่ย เปลี่ยนเต๊อะ
มาต่อให้แล้วนะครับเฮีย แล้วเมื่อไหร่เฮียจะมาต่อเรื่องของเฮียบ้างอ่ะครับ
มันต้องไปเปลี่ยนที่กระทู้แรกเลยใช่มั๊ยครับ เพราะที่จริงเวลาโจ้โพสตอนใหม่ โจ้ก็เปลี่ยนชื่อแล้วนะครับ
o1 พรุ่งจะมาอ่านให้นะน้องโจ้...งานยุ่งมาก กลางคืนออนมือถือไม่สะดวกอ่าน....อย่าพึ่งงอลนะ :m5:
พี่แสบยุ่งจริงอ่ะ เห็นเข้าออกกระทู้นั้นกระทู้นี้ เป็นว่าเล่น ชิส์
ยังไมมาต่ออีกเรอะ?
:m21:
มาแล้วนะครับ เจ้
แต่ยังไม่เห็นได้คำติจากเจ้เลยอ่ะครับ
รออยู่นะครับ
-
ศุกร์ที่ 4
ป้ายริมถนนด้านซ้ายมือเขียนคำว่า ‘เทเวศร์’
“วันนี้รถติดจัง” เขาพูดขึ้นมาในขณะที่สองมือยังคงจับพวงมาลัย ผมมองออกไปข้างหน้าเห็นไฟสีแดงเป็นระนาว
“น่าเบื่อนะเวลาที่รถติดเป็นเวลานานเนี่ย” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ” ผมแสดงความคิดเห็น แต่ดูเหมือนเป็นการทำให้เขาเงียบลงแทน
“แล้ววันนี้เราจะออกไปไหนกัน” ผมถามเพื่อสร้างประเด็นมากกว่าที่อยากจะรู้
“ไปเดินเล่นนะ” เขาตอบ
เย็นวันนี้ผมเดินไปที่ร้านบ้านไร่เหมือนเช่นเคย แต่ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปในร้าน เสียงของจีนก็ตะโกนเรียกชื่อผมอยู่ด้านหลัง ผมหันหลังไปจึงพบเขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างลานจอดรถ เขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาวผูกเนคไทสีดำ กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนัง สวมแว่นกันแดดสีดำ เขาพาผมขึ้นรถยนต์คันสีดำที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้
ผมไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่นักว่าเขาจะพาผมไปไหน เพราะตอนนี้ผมค่อนข้างเชื่อใจว่าเขาเป็นคนดี หรืออย่างน้อยถ้าเขาจะลวงผมไปฆ่าหมกศพ ก็คงเป็นโชคดีของผมที่โดนฆ่าตัวชายหนุ่มหน้าตาดี
“คิดอะไรอยู่” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เปล่าๆ” ผมปฏิเสธ
“ปรกตินายฟังเพลงแนวไหน” เขาถามทั้งที่ยังมองถนนหนทางข้างหน้า
“เราไม่ค่อยเลือกแนวหรอก ฟังได้หมด”
“ลองเลือกเอาสักเพลงแล้วกันนะ เรากำลังใช้สมาธิในการขับรถ” เขาเอื้อมแขนไปข้างหลังเบาะ แล้วคว้านหาอะไรสักอย่าง
“เราหาเองก็ได้” ผมพูดพร้อมกับยื่นแขนไปที่เบาะด้านหลังของเขา เขาดึงแขนของตัวเองกลับไปจับพวงมาลัยต่อ ผมหยิบแผ่นซีดีที่อยู่แถวนั้นขึ้นมาอ่านทีละแผ่น จนกระทั่งแผ่นหนึ่งเขียนว่า ‘เพลงชอบ – เสือ’ ผมเกิดความอยากรู้จึงหยิบมาใส่เครื่องเล่นซีดี เมื่อกดเล่นได้สักพักเสียงเปียโนก็ดังขึ้นมาอย่างวังเวงก่อนเสียงนักร้องหญิงจะร้องตามออกมา
Spend all your time waiting for that second chance
For the break that will make it OK
There's always some reason to feel not good enough
And it's hard at the end of the day
I need some distraction or a beautiful release
Memories seep from my veins
Let me be empty and weightless and maybe
I'll find some peace tonight
“เพลงนี้ชื่อเพลง Angel ใช่ไหม เราชอบเพลงนี้มากเลยรู้ไหม?” ผมพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองเขา แต่ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขากำลังร้องไห้
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า ฝุ่นคงเข้าตาละมั้ง” เขาตอบด้วยเสียงสะอื้น
“ฝุ่นบ้าอะไรจะปลิวเข้ามาในรถยนต์” ผมพูดเสียงดัง เขาหันมามองหน้าผมด้วยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ผมสบตากับเขาเป็นเวลานานพอสมควรก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาหันหน้ากลับไปมองถนนอีกครั้ง
“นายหัวเราะอะไร?” ผมสงสัย
“ฝุ่นบ้าอะไรปลิวเข้ามาในรถยนต์” เขาทวนคำพูดของผมอีกครั้งด้วยความตลก ผมมองหน้าเขาด้วยความงุงงง
“ถึงแล้ว” เขาพูดพร้อมกับจอดรถ
ผมก้าวเท้าลงจากรถเดินตรงเข้าไปเบื้องหน้าซึ่งเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปมองก็เห็นสะพานพระรามแปดในยามค่ำคืน
“อากาศดีไหมละ” เขาเดินเข้ามาใกล้
“ขึ้นไปข้างบนสะพานกันเถอะ” เขาชวนพร้อมกับหันหลังเดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ ผมไม่รอช้าเดินตามหลังเขาขึ้นไป
บนสะพานมีรถวิ่งไปมาไม่ขาดสาย แสงไฟจากหลอดไฟข้างทางส่องสว่างชวนให้บรรยากาศของค่ำคืนนี้สวยงามขึ้น สายลมพัดพาเอาความชื้นจากแม่น้ำเจ้าพระยาขึ้นมากระทบใบหน้าของผมจนรู้สึกเย็นสบาย
“ปรกติเรามักจะมาเดินเล่นที่นี้ เวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจนะ” เขาพูดพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปอย่างช้าๆ
“แปลว่าวันนี้นายมีเรื่องไม่สบายใจเหรอ”
“ครับผม”
“พอจะเล่าให้เราฟังหรือเปล่า” ผมเข้าไปเดินข้างเขาแล้วหันหน้าไปถาม เขาเดินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไรออกมา ผมมองหน้าตาที่ปราศจากรอยยิ้มของเขาเพื่อหวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาบ้าง
“ถ้านายไม่สบายใจไม่ต้องเล่าก็ได้” ผมพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองแม่น้ำเจ้าพระยา
“รู้ไหมว่าเวลาที่เราไม่สบายใจเราจะทำยังไง” ผมพูดแล้วหันหน้าไปมองเขา
“ทำยังไงละ”
“เวลาที่เราไม่สบายใจเราก็จะเดินไปพร้อมกับฮัมเพลงไปเรื่อยๆ เขาบอกกันว่าเสียงเพลงสามารถช่วยลดความเครียดได้” เขาฟังอย่างเงียบๆ แล้วหยุดยืนตรงกลางสะพานหันหน้าไปทางแม่น้ำเจ้าพระยา
“ถ้านายมีอะไรไม่สบายใจก็ระบายกับเราได้นะ” ผมถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกถ้านายไม่อยากเล่าให้เราฟัง คนเรามักคิดว่าปัญหาของตัวเองยุ่งยากเสมอ จนลืมคิดไปว่ายังมีคนอื่นอีกมากมายที่มีปัญหามากกว่าตัวเราเอง” เมื่อผมพูดจบเขาก็หันหน้ามามองผม
“นายจะทำยังไงถ้าคนที่นายรู้จักตาย?” เขาถามขึ้น
“คนที่นายรักเหรอ” ผมถามแต่ไม่ได้รับคำตอบใดกลับมา
“ตอนที่แม่ของเราตาย เราร้องไห้เสียใจ เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนไม่ออกไปพบใคร นั่นแหละคือสิ่งที่เราทำได้ในขณะนั้น แล้ววันหนึ่งเราก็ได้เรียนรู้ว่าการทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ช่วยให้คนที่เรารักฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้เลย” ผมพูดพร้อมกับมองดูเรือสำราญลำหนึ่งลอยเข้ามาแล้วหายเข้าไปใต้สะพาน
“นายคิดว่าคนเราร้องไห้ให้กับคนที่เสียชีวิตทำไมกัน ถ้าไม่ใช่การระลึกถึงความหลังที่เคยผ่านมาด้วยกัน ดังนั้นเก็บเอาความทรงจำที่ดีในขณะที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันเอาไว้ภายในใจ แล้วเดินต่อไปข้างหน้าด้วยความสุขสบายใจ บางวันเวลาที่คิดถึงก็เพียงแค่นึกถึงความทรงจำเหล่านั้นก็เพียงพอแล้ว” เขาฟังผมด้วยความครุ่นคิด
“เห็นปลายดาวดวงนั้นไหม” ผมชี้นิ้วไปที่จุดหนึ่งบนท้องฟ้า เขาเงยหน้ามองตามด้วยความเร็ว
“ทำไมเหรอ” เขาถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก ชี้ให้ดูเฉยๆ ” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
“ตลกใหญ่เชียวนะ” เขายิ้มตรงมุมปาก แล้วหันหลังเดินไปนั่งตรงริมถนน
“ดีใจนะที่นายยิ้มได้อีกครั้ง” ผมพูดในขณะที่เดินไปนั่งลงข้างๆ กับเขา
“ใครจะไปอารมณ์ดีเหมือนนายกันละ” เขาพูดเหน็บแนม
“ไม่จริงหรอก ทุกคนก็มีปัญหากันทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ว่าจะพูดออกมาหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่านายก็มีปัญหา”
“นิดหน่อยนะ”
“เล่าให้เราฟังบ้างสิ” เขาหันหน้ามาถาม
“แหม เรายังไม่รู้ปัญหาของนายเลย” ผมย้อน
“เอาอย่างนี้นายเล่าของนายก่อน แล้วเราจะเล่าของเราให้ฟังทีหลัง”
“แน่นะ” ผมหันหน้าไปสบตากับเขา
“แน่นอน” เขาตอบ
เวลานี้คงเป็นโอกาสที่ดีสำหรับผมที่จะถามความรู้สึกของเขาที่มีต่อผม
“คือว่า...” จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับกดรับโทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเดินห่างออกไปจากตรงที่ผมนั่งอยู่ ปล่อยให้ผมนั่งเพียงลำพังเป็นเวลานานพอสมควร
“ขอโทษนะ เรากลับกันเถอะ” เขาพูดขึ้นเมื่อกดวางสายโทรศัพท์
“ครับผม”
“ขอบคุณนายมากนะ สำหรับวันนี้” เขายิ้มตรงมุมปากเหมือนเช่นเคย โดยที่ผมไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้มองเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขา
-
:impress:
ไม่อยากได้ยินคำว่าครั้งสุดท้ายเลย
เศร้าใจจัง
o15
ขอบคุณนะครับสำหรับ re ที่ตอบกลับมา
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อ่านทันแย้ววว :a2:
ชอบเรื่องนี้นะ อ่านแล้วอารมณ์คล้อยตามที่คนแต่งพาไปเลย
บรรยากาศสบายๆ อบอุ่น ปนเหงา....ความเหงาของคนสองคน...ที่เหมือนจะมีอะไรซ่อนอยู่...
เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า คนแต่งเรื่องนี้น่าสนใจดีอะ
มุมมองความคิดดี อิอิ
รอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นเหรอ.... จะเศร้าแล้วหรือนี่ :m8:
รออ่านต่อนะโจ้ เป็นกำลังใจให้จ้า :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
ชอบชื่อเรื่องเรื่องนี้จัง
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว มันเป็นอารมณ์เรื่อยๆ เนิบๆ ที่รู้สึกดี
เหมือนดูหนังของ ชุนจิ อิวาอิ เลยอ่ะ
เชื่องช้า แต่อบอุ่น
เนิบนาบ แต่อิ่มใจ
มาต่อ ให้ไวไวเลย :m1: :m1: :m1:
-
:a4: :a4: :a4: :a5: :a5: :a5:
-
...........บางคนเลือกที่จะจมอยู่กับอดีต........
...........เพราะถึงแม้จะทุกข์.....แต่ก็สุขที่ได้คิดถึง........... o7 o7
-
หุหุ มีลางอีกแล้ว อย่าเศร้าเลยนะ เอาแค่เหงา ๆ ก็พอ :m15: :m15:
-
เรื่อง be with you ผมก็ได้ดูครับ ทำให้ผมรู้สึกดีๆกับสายฝน เป็นหนังที่ประทับใจจริงๆ แล้วน้องโจ้มาต่ออีกน้า ขอบคุณคร้าบ
-
ศุกร์ที่ 4
“ขอบคุณนายมากนะ สำหรับวันนี้” เขายิ้มตรงมุมปากเหมือนเช่นเคย โดยที่ผมไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้มองเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขา
จะเกิดอะไรขึ้นน๊า รอลุ้นต่อไป :m28: :m28:
-
ศุกร์ที่ 5
กลิ่นหอมของกาแฟยังคงลอยล่องเข้ามาให้ผมได้กลิ่นเหมือนเช่นเคย ผมมีความหวังว่าจะได้ยินเสียงทักทายจากชายที่มีรอยยิ้มตรงมุมปากเมื่อเดินเข้ามาในร้าน แต่ผมกลับต้องผิดหวังเพราะไม่มีน้ำเสียงนุ่มนวลนั้น เมื่อมองไปที่โต๊ะริมกระจกตัวเดิม โต๊ะตัวนั้นปราศจากเงาของคนที่ผมกำลังมองหาอยู่ ผมยังคงคิดให้กำลังใจตัวเองว่าผมอาจมาเร็วเกินไป
จนกระทั่งนาฬิกาข้อมือของผมบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง กาแฟที่เคยร้อนอยู่ในถ้วยกาแฟของผมตอนนี้ไร้ไออุ่นลอยขึ้นมาแต่
อย่างใด ผมเหม่อมองออกไปยังถนนที่มีรถติด ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ซึ่งสิ่งนั้นอาจหายไปอย่างไม่มีวันกลับ
“คุณคะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากด้านข้างของผม ผมหันหน้าไปมอง เจ้าของเสียงเป็นผู้หญิงสวย เธอส่งยิ้มมาให้ผมทั้งที่ผมไม่เคยรู้จักเธอเลย
“ครับ” ผมตอบ
“ดิฉันขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” เธอถามน้ำเสียงสั่น
“ได้ครับ”
“คุณหนุ่มใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ คุณคือ...”
“ดิฉันชื่อทิพย์ค่ะ” เธอแนะนำตัวเองต่อท้ายคำพูดของผมทันที
“ดิฉันอยากมาให้เห็นเองกับตาสักครั้ง ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณจะเหมือนขนาดนี้” เธอพูดน้ำเสียงสั่นด้วยความดีใจ แต่ผมกลับต้องงุนงงเพิ่มมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนี้
“ผมไม่เข้าใจครับ” ผมทำคิ้วขมวดด้วยความสงสัย ในขณะที่เธอใช้มือค้นหาของในกระเป๋าสีขาว
“นี่ค่ะ” เธอยื่นรูปภาพมาให้ผมสองใบ ผมหยิบขึ้นมามองรูปภาพทั้งสองด้วยความรวดเร็ว รูปใบหนึ่งเป็นรูปของผมที่ถ่ายด้วยกล้องถ่ายรูปของเพื่อนจีน ส่วนรูปอีกรูปหนึ่งเป็นรูปผมอีกเช่นกัน แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าผมเคยถ่ายรูปนี้
“ผมเคยถ่ายรูปนี้ด้วยเหรอครับ” ผมยื่นรูปใบที่สองให้กับเธอ
“รูปนี้ไม่ใช่รูปของคุณหรอกค่ะ ผู้ชายที่อยู่ในรูปใบนี้เป็นคนรักของดิฉันเอง” เธอยิ้มเศร้าๆ
“คุณช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับว่าเรื่องเป็นมายังไง ผมไม่เข้าใจ แล้วเรื่องนี้ผู้ชายที่ชื่อว่าจีนเกี่ยวข้องด้วยใช่ไหมครับ” ผมถามด้วยความร้อนรน
“คุณจีนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังเลยหรือคะ” เธอทำตาโต
“ไม่เคย”
หญิงสาวจึงได้เล่าเรื่องราวความเป็นมาให้ฟังว่า ผู้ชายคนที่อยู่ในรูปนั้นมีชื่อว่าเสือ ในสมัยเด็กนั้นบ้านของเสืออยู่ใกล้กับบ้านของจีน ซึ่งจีนในตอนเด็กเป็นโรคหอบหืด ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ทำให้จีนไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นด้วย จนกระทั่งวันหนึ่งจีนเห็นเสือวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านอย่างสนุกสนาน จึงขอเสือเล่นด้วย เสือไม่รู้มาก่อนว่าจีนป่วย เป็นเหตุให้เช้าวันต่อมาจีนป่วยเป็นไข้ เมื่อเสือเข้าไปตามจีนให้ออกมาเล่นด้วยกันแล้วเห็นว่าจีนป่วยเป็นไข้เพราะตัวเอง เสือจึงวิ่งออกไปจากบ้าน ตอนแรกจีนคิดว่าตัวเองเสียเพื่อนไปอีกคนหนึ่งแล้ว แต่สุดท้ายเสือก็กลับมาพร้อมกับลูกอมตราตะขาบห้าตัว เสือบอกกับจีนว่าเวลาที่เขาป่วยเป็นไข้มีน้ำมูก แม่ของเขาจะเอาลูกอมนี้ให้เขากินแล้วจะหายเจ็บคอ หญิงสาวเล่ามาถึงตรงนี้ก็หัวเราะออกมาด้วยความตลก พลานให้ผมหัวเราะตามออกมาด้วย
หลังจากนั้นเสือกับจีนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน เขาทั้งสองคนมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน เลือกคณะเดียวกัน แถมจบออกมาก็ยังเปิดบริษัทด้วยกันอีกต่างหาก เรียกได้ว่าตัวแทบจะติดกันเลยทีเดียว
ครั้งหนึ่งเขาทั้งสองคนไปเที่ยวป่ากันที่เชียงใหม่พร้อมกับเพื่อนในคณะ หลังจากที่ชมพระอาทิตย์ตกดินแล้ว พวกเขาต่างเดินกลับที่พักกันด้วยความง่วง แต่เพราะความมืดของป่าเขาทำให้จีนเดินหลงทาง ยิ่งเดินกลับยิ่งเหมือนว่าหลงไปจากเส้นทางของนักท่องเที่ยวมากขึ้นเท่านั้น ตอนนั้นจีนกลัวและกังวลมากว่าเขาจะหลงป่า ยิ่งดึกขึ้นเรื่อยๆอากาศยิ่งหนาวเย็นมากขึ้นเท่านั้น กว่าที่เสือและเพื่อนจะตามหาเขาพบก็เที่ยงคืนกว่าแล้วไม่มีทางที่จะพาจีนไปโรงพยาบาลได้ เนื่องจากเสี่ยงกับการหลงทางอีกครั้ง เสือจึงอุ้มจีนเดินกลับที่พัก คอยดูแลไม่ให้คลาดสายตา กระทั่งตอนใกล้เช้า จีนลืมตาขึ้นเสือยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความเป็นห่วง จีนถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซึ่งเสือก็เล่าให้ฟังอย่างละเอียด จีนรู้สึกประทับใจในความเป็นเพื่อนของเสือ ทั้งสองจึงสาบานว่าจะเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“แล้ว...” หญิงสาวนิ่วหน้าแล้วหยุดคำพูดไว้
“อย่าบอกนะครับ ว่าผู้ชายที่ชื่อเสือเสียชีวิตแล้ว” ผมเริ่มเข้าใจ
“ใช่ค่ะ” เธอตอบอย่างช้าๆ
“เขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุนะคะ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว” เธอพูดต่อ
“มิน่า จีนถึงได้สวมเสื้อสีดำตลอดเวลา” ผมอุทานขึ้นมา
“ใช่แล้วคะ ซึ่งความจริงแล้วจีนทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ เพราะไปขยายบริษัทที่โน่น เมื่อทราบว่าเพื่อนสนิทเสียชีวิตเขาก็บินกลับมาอยู่ที่เมืองไทยสักพัก แล้ววันหนึ่งเขาก็โทรศัพท์หาดิฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เขาบอกว่าพบเพื่อนสนิทของเขาที่ร้านกาแฟ” ผมนั่งฟังพร้อมกับนึกลำดับเหตุการณ์ในหัวสมองอย่างรวดเร็ว
“เพื่อนสนิทคนนั้นก็คือผมใช่ไหม?” ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง หญิงสาวพยักหน้าอย่างช้าๆ
“ตอนแรกดิฉันคิดว่าเขาคงทำใจไม่ได้ จนเห็นภาพหลอน แต่เขายืนยันเสียงแข็ง”
“ผมเข้าใจแล้ว เพราะอย่างนี้เขาถึงเข้ามาพูดคุยกับผม”
“ใช่ค่ะ เขาอยากรู้ว่านิสัยของคุณจะเหมือนกับเสือหรือเปล่า”
“แล้วผลที่ได้คือ...” ผมพูดค้างเอาไว้เพื่อให้เธอต่อประโยคให้จบ
“คุณไม่ชอบดูละคร แต่ชอบภาพยนตร์ เหมือนกับเสือ” หญิงสาวพูดช้าๆ
“เรื่องแบบนี้คนส่วนใหญ่ก็เป็นกัน” ผมค้าน
“ตอนที่จีนกับเสือเรียนมัธยมปลาย อาจารย์สอนวิชาภาษาไทยให้อ่านหนังสือนวนิยายมาเล่มหนึ่งแล้วเขียนเรื่องย่อส่งเป็นการบ้าน จีนเขียนเรื่องการรอคอยของดวงตะวัน ในขณะที่เสือไม่ได้ทำการบ้านเพราะไม่ชอบอ่านหนังสือนวนิยาย พอถึงเวลาส่งงาน จีนจึงเขียนเรื่องดินกับฟ้าให้เสือเอาไปส่ง ดังนั้นนวนิยายที่เสือชอบมากที่สุดคือเรื่อง ดินกับฟ้า” ผมนั่งฟังอย่างเงียบๆ
“เพราะความบังเอิญนี้ จีนถึงได้คิดว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทของเขา” หญิงสาวพูดพร้อมกับมองเหม่อไปนอกกระจก
“ทำให้เขาคอยเอาใจใส่ผม” ผมได้รับคำตอบของคำถามที่ผมไม่เคยถามออกไป
“ตอนแรกฉันไม่คิดว่าจะเชื่อเขาเลย จนกระทั่งเขาเอารูปของคุณไปให้ดิฉันดูที่บ้าน นี้คงเป็นเรื่องตลกมากที่สุดที่ดิฉันเคยเจอมาในชีวิต” เธอพูดในขณะที่หยดน้ำตาใหลออกมาจากตาข้างซ้ายของเธอ
“แต่ผมก็ไม่ใช่เสือ”
“นั่นแหละคือเหตุผลที่ดิฉันต้องมาในวันนี้” เธอหันหน้ามาสบตากับผม ดวงตาของเธอแดงก่ำ
“ผมไม่เข้าใจ” ผมทำคิ้วขมวดอีกครั้ง
“จีนคิดว่าคงเป็นเรื่องผิด ถ้าหากเขาคิดว่าคุณเป็นเสือ เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าคุณก็เป็นคุณ ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้” เธอพูดพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋าสีขาวขึ้นมาซับรอบดวงตา
“แล้วตอนนี้จีนเขาอยู่ที่ไหน” ผมถาม
“เขาบินไปต่างประเทศแล้ว ดังนั้นเขาจึงขอร้องให้ฉันมาเจอคุณในวันนี้” เมื่อเธอพูดจบ ผมรู้สึกเหมือนว่าโลกใบนี้ว่างเปล่า
“ดิฉันคงต้องไปแล้ว ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เสียเวลา” เธอลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“จะว่าอะไรไหมค่ะ ถ้าดิฉันจะขอกอดคุณสักครั้ง” เธอถามด้วยเสียงสั่นเทาคล้ายจะร้องไห้
“ได้ครับผม” เมื่อพูดจบเธอเดินมาหาผมแล้วโผกอด
“ขอบคุณนะคะ” เธอพูดพร้อมกับผลักตัวผมออก เธอส่งยิ้มให้กับผมก่อนจะเดินออกจากร้านไป ผมทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง เพลงที่กำลังเปิดในร้านกำลังจะจบลงด้วยเสียงเปียโนเศร้าศร้อย ก่อนที่เพลงใหม่จะถูกเปิดขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้ขัดกับอารมณ์ของลูกค้าภายในร้าน
http://media.imeem.com/m/fNhUJolv9J/aus=false/
‘ทุกครั้งที่ฉันมานั่งในร้านกาแฟ ก็จะมองเห็นชายคนหนึ่งอยู่ตรงมุมนั้น
เธอคนนั้นไม่ใช่คนพิเศษของใครๆ แต่มีความหมายมากมายต่อฉัน
ทุกครั้งที่ฉันนั้นทุกข์ใจพบความผิดหวัง เธอจะเป็นเพื่อนคอยรับฟังจากตรงมุมนั้น
ชีวิตฉันไม่ค่อยจะมีใครเข้ามาผูกพัน แต่เพียงเธอนั้นก็คงเพียงพอแล้ว
ก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร แต่รู้ว่าเธอคือคนที่ฉันอยากรัก
อยากขอให้เธออยู่ นั่งตรงนี้และต่อจากนี้ จะไม่ไปไหน
ครั้งนี้ที่ฉันมานั่งในร้านกาแฟ ดูข้างในร้านไม่เหมือนเดิมอย่างที่เคยเห็น
แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนว่าใจมันหาย ที่ตรงมุมนั้นไม่มีเธอแล้ว
แต่ฉันยังอยู่ที่ตรงมุมนี้ รู้สึกเดียวดายอีกครั้ง
เรื่องราวมันจบตรงนั้น ไม่มีเธอคนนั้นทุกอย่างไม่เหมือนเดิม’
-
:impress: :impress: :impress:
เพราะอย่างนี้เองครับจีนถึงเข้ามาคุยอะ
แต่ก็อะนะสงสารทั้ง2คนเลยอะครับ
แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ ลุ้นๆๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
สงสารผู้หญิงคนนั้นจัง จีนก็น่าสงสาร o7 o7
รออ่านต่อนะโจ้ :a1: :a1:
-
:impress:
เป็นสิ่งมหัศจรรย์ใจจิง ๆ
หวังว่าคงจะแฮปปี้กันนะ
รออ่านต่อไปครับ
o15
-
เรื่องเศร้านะ อยู่ดี ๆ จีนก็จากไปซะดื้อ ๆ ไม่บอกไม่กล่าว
แต่จีนกับผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่เห็นจะต้องเสียใจเลยนี่นา
น่าจะดีใจเพราะหนุ่มเหมือนเสือขนาดนั้น รักกัน คบกันต่อไปก็ได้นี่
-
เหอ เหอ ตัดใจเสียแต่วันนี้ :a6: :a6: :a6:
-
ผม zatoru ครับ เป็นคนแต่งเรื่องนี้
ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ ขอบคุณมากจริงๆ (โดยเฉพาะพี่โจ้ที่ช่วยเอาเรื่องของผมมาลง)
ขอบคุณสำหรับคอมเมนด้วยนะครับ ทุกๆคอมเมนทำให้ผมมีกำลังใจที่จะเขียนเรื่องต่อไป
ยังไงหลังจบเรื่องนี้แล้ว อยากให้ติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะครับผม
ป.ล. ขอบคุณมากๆ ครับ
-
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น ปนเศร้าเล็กๆ :m17:
ขอบคุณ คุณzatoru สำหรับเรื่องที่อบอุ่นน่าติดตามเรื่องนี้
และขอบคุณ คุณโจ้ที่นำมาโพสท์ให้เราได้อ่านกันนะ :m1:
-
+ 1 สำหรับ คุณ zatoru เจ้าของเรื่องเหงาๆเรื่องนี้นะครับ
ขอบคุณที่เขียนมาให้ชาวเล้าได้อ่านกันนะครับ o14
-
ยินดีต้อนรับคุณน้อง Zatoru สู่ทำเนียบนิยาย Y ที่หย่ายที่สุด
และดูดี เก๋ที่สุด ในประเทศไทย.........
เว็ปที่มีนิยาย Y เยอะที่สุด.....ที่สำคัญ ติดเรทน้อยที่สุด.....
เพื่อชาว Y แห่งสยามประเทศ
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3:
-
:impress:
มา + ให้คุณ zatoru คับป๋ม
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะครับ
และขอบคุณคุณ จิงโจ้น้อยชิว ๆ ด้วย ที่สละเวลามาโพสให้อ่านกันน๊า...
มีความสุขกันทุกคนนะคับ
o15
-
o2 อ้าว!! จบแล้วหรอคับ ไหงไปไวมาไวอย่างงี้เนี่ย
+1 ให้คับ แทนคำขอบคุณเน้ออออออ
-
จบไวจังเลยครับ หง่ะ
กำลังนึกว่าจะมีไรมากกว่านี้ แต่ก็ดีนะครับ อ่านเพลินดี ชอบครับๆ
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันครับผม ชอบมากเลย
รอบดึกครับ หวังว่าคงยังมะจบนะครับ
ยังมะรู้เรื่องอะไรเลย จบแบบนี้มะได้นะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
+1 เป็นกำลังใจให้คนเเต่งครับจะได้มีงานเขียนดีๆให้เราอ่านต่อ :a2:
-
:o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7:
จบแล้วเหรอคราบบบบ
o1 o1 o1 o1 o1 o1
ขอบคุณนะครับ
:m5: :m5: :m5: :m5:
ที่นำเรื่องดี ๆ ซึ้ง ๆมาให้อ่าน
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
เป็นกำลังจัยให้ระครับ
:a2: :a2: :m9: :m9: :a2: :a2:
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
:loveu: :loveu: :loveu: :loveu: :loveu: :loveu:
-
ยังครับ ยังไม่จบ ยังมีอีกสองตอนครับ
ขอบคุณที่โหวตให้นะครับ
-
............ความฝันมันก็คือความฝัน.........
............เมื่อตื่นลืมตา....เราก็จะเจอแต่ความจริง........ o7 o7
ป.ล. แต่งได้ดีมากนะคับ..คุณ Zatoru... o13 o13
-
:impress: :impress: :impress:
รับทราบครับผม แล้วจะติดตามนะครับ
ชอบที่สุดเลย เอาไปเลย+1ครับผม
มาลงเร็วๆๆนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
o1
o1
- ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดีๆๆครับผม
[attachment deleted by admin]
-
:o11: :o11:
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวันแน่ะ
กลายเป็นเศร้าอย่างนี้ไปซะแล้ว :sad2:
ตกลงยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ :m13: :m13:
-
เราก็ว่ามันยังไม่จบ 555 ดีใจจังได้อ่านต่อ :a2:
อ่านตอนที่ผ่านมา แล้วน้ำตาซึมเลย
สงสารผู้หญิงคนนั้นที่เป็นแฟนนะ บอกไม่ถูก เศร้ามาก
ขอให้เค้าสองคนได้กลับมาเจอกันในคืนวันศุกร์อีกนะ
รออ่านต่อจ้า บวกหนึ่งให้ทั้งโจ้แล้วก็คุณ Zatoru ด้วย ทำเอาเราเศร้าไปเลย ชอบๆ :m8:
-
ศุกร์สุดท้าย
จากวันนั้นผ่านมาห้าปีแล้ว ผมยังไม่ได้พบเจอกับเขาอีกเลย แต่ทุกคืนวันศุกร์ของผมยังคงอยู่ในร้านบ้านไร่กาแฟเหมือนเช่นเคย กลิ่มหอมของกาแฟยังคงไม่แตกต่างไปจากคืนที่ผมนอนไม่หลับ เพลงในร้านยังคงเปิดให้เข้ากับบรรยากาศของช่วงเวลาค่ำคืน โต๊ะตัวเดิมริมกระจกยังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากมานั่งจิบกาแฟในร้านบ้านไร่กาแฟ ทั้งที่บางครั้งผมแทบไม่ได้อยากดื่มกาแฟเลยด้วยซ้ำไป บางเวลาที่ลูกค้าเดินเข้ามาในร้านผมก็เผลอมองออกไปด้วยความเคยชิน
ผมนั่งมองเหม่อไปข้างนอกร้าน รถยนต์คันแล้วคันเล่าวิ่งผ่านไป ผู้คนเดินยืนรอข้ามทางม้าลาย ต้นไม้ปลิวไปตามทิศทางลม รถไฟฟ้าวิ่งเข้ามาจอดตรงชานชาลา ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ แต่อีกไม่ช้าทุกอย่างคงจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เหลือทิ้งไว้เพียงภาพความทรงจำสีน้ำตาลที่มีปลวกกัดกิน
คงเหมือนกับที่ผมเคยบอกเอาไว้ว่า เก็บช่วงเวลาที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันเอาไว้ แล้วเปลี่ยนมันให้กลายเป็นความทรงจำที่อยู่ในใจ โชคดีเหลือเกินที่ผมเก็บช่วงเวลาเหล่านั้นเอาไว้ให้เป็นความทรงจำก่อนที่เขาจะเดินจากออกไปจากชีวิตของผม เมื่อเวลาที่นึกถึงเขา ผมยังคงเห็นรอยยิ้มตรงมุมปาก เสื้อสีดำ หรือแม้แต่เสียงนุ่มนวลของเขา
ผมไม่เคยนึกโกรธตัวเองเลยที่ไม่ได้ขอที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อของเขาเอาไว้ อาจเพราะการได้นั่งคิดถึงคนแปลกหน้าสักคนที่เดินผ่านเข้ามาในช่วงระยะเวลาหนึ่งของชีวิต เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่บริสุทธิ์ใจอย่างที่สุด
ไม่ว่าทุกคืนวันศุกร์ของเขา เขาจะอยู่ที่แห่งใดบนโลก ผมก็ได้แต่หวังว่าเขาจะมีความสุขอยู่กับที่แห่งนั้น เหมือนกับผมที่มีความสุขกับการนั่งคิดถึงเขา ณ.ร้านเดิมแห่งนี้
…จบ…
================================
ศุกร์สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุดครับ
ยังเหลือศุกร์พิเศษนะครับทุกคน
-
:impress: :impress: :impress:
อะครับผมเศร้าจังเลย แล้วจะได้เจอ จีน อยู่ป่าวครับ
ผ่านไปแล้ว5ปี จีนไม่ได้คดถึงอะไรเลยเหรอครับ
เหอๆๆ อย่าให้จบลงแบบนี้นะครับ มันเศร้าเกินไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
งั้นมารอศุกร์พิเศษแล้วกันนะ....
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
-
มารอศุกร์พิเศษจ้า :m3: :m3:
-
:m18: :m18: :m18: :m18:
มารอศุกร์พิเศษแล้วนะคราบ
:m3: :m3: :m3: :m3:
แล้วจะมาลงวันไหนคราบ
:m1: :m1: :m1: :m1:
อย่าลืมแจ้งนะครับ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
เพิ่งได้มาอ่านคับ....
ขอบคุณ Zatpru สำหรับเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ ปนเหงาๆ + เศร้าๆเรื่องนี้นะครับ (หลากรสเชียว) :impress: ถ้ามีเรื่องใหม่อย่าลืมเอามาลงเร็วๆนะคร้าบบบ :m3:
ขอบคุณจิงโจ้น้อยที่ได้ไปสรรหาเรื่องดีๆแบบนี้มาโพสนะคร้าบ คราวหน้าลองเขียนเรื่องของตัวเองมาลงบ้างสิ ถ้ายังไม่มีเรื่องอะไรเขียน ก็ลองไปหาความทรงจำในคืนวันศุกร์ที่ร้านบ้านไร่ดูสิคับ o17
ถ้าไปที่นั่นคืนวันศุกร์จริงๆ ... คิดว่าผมจะได้เจอใครหรือได้รับประสบการณ์แบบนี้มั๊ยน้า :undecided:
-
:impress:
ประทับใจดีครับ
รออ่านศุกร์สุดท้าย (ตอนพิเศษ) อยู่น๊า...
เป็นกำลังใจให้ครับ
o15
ปล. เอาบวกไปด้วย อิอิ
-
ขอบคุณครับ
รู้สึกอิ่มใจจังครับ
-
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้สุดๆ :m1: :m1:
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากนะค้าบบ o1 o1
+1
-
ยังตามอ่านไปไม่ถึงไหนเยย กำลังยุ่งๆอยู่ :a4:
(แต่แค่น้องถุงตามมาอ่านโจโจ้ก็มีแรงใจเพิ่มขึ้นเย๊ออแย้วนิ คิกคิก :m12: )
ปล. โหวต+ให้คนแต่งก่าคนโพสด้วย o13
-
ดีจังครับ บริสุทธิ์ดีครับ ผมชอบๆ :a1:
-
ขอบคุณ ซาโตรุ ที่เอาเขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ขอบคุณโจ้ ที่เอาเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ประทับใจจัง :impress:
-
ขอบคุณ ซาโตรุ ที่เขียนเรื่องรักเหงาๆเรื่องนี้ออกมานะครับ o14
ขอบคุณ ตาบักโจ้ ที่เอาเรื่องนี้มาโพสให้คนในเล้าได้อ่านนะ o15
แต่ถ้าให้ดี ขอ ศุกร์พิเศษไวๆหน่อยดิ :m17: อยากอ่านมากมาย
-
:เฮ้อ: ความจริงกะว่าจะไม่เม้น แล้วเชียว
เพราะอ่านแล้วหดหู่+เศร้าจายย มากๆ :undecided:
-
.........อยากบอกเธอว่าคิดถึงเธอ ไม่รู้เพราะอะไร
.........ทั้งๆที่เจอะกันไม่นาน
.........อยากให้เธอมาเจอที่เดิม ยังหวังได้พบกัน
.........เพราะฉันไม่อาจลืมคืนนั้น...กับเธอ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ตอนจบ สั้นแต่เศร้ามากมาย :m15: :m15: :m15:
ขอบคุณคนแต่ง สำหรับเรื่องราวดี ๆ
ขอบคุณคนโพสต์ที่นำมาให้อ่านกัน
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ o15
-
ขอบคุณทุกคอมเมนนะคราบผม
ว่าง ๆ ลองแวะไปร้านบ้านไร่กาแฟดูนะครับ ตอนกลางคืนหลังสามทุ่ม บรรยากาศดีมากเลย
ผมไปแล้วยังติดใจเลย เหอเหอ
-
วันศุกร์สุดท้ายเศร้าจังเลย แต่ยังไงก็ชอบบรรยากาศอบอุ่นของเรื่องนี้จริงๆเลยนะ :m17:
ขอบคุณ คุณซาโตรุ อีกครั้ง สำหรับเรื่องราวที่อบอุ่นเรื่องนี้ และขอบคุณ คุณโจ้ ที่นำมาโพสท์ให้พวกเราได้อ่านกัน
ตอนศุกร์พิเศษ จะเป็นยังงายต่อน้า :m18:
-
มารอศุกร์สุดท้าย อยากรู้จังว่าจะเป้นยังไง :m17:
-
+1 ให้แร้วนะ ชอบๆๆ เอาเรื่องอบอุ่นแบบนี้มาลงอีกนะ
-
ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามผลงานเรื่องแรกของคุณ za-to-ru นะครับ
:impress: :impress: :impress:
อะครับผมเศร้าจังเลย แล้วจะได้เจอ จีน อยู่ป่าวครับ
ผ่านไปแล้ว5ปี จีนไม่ได้คิดถึงอะไรเลยเหรอครับ
เหอๆๆ อย่าให้จบลงแบบนี้นะครับ มันเศร้าเกินไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะไม่คิดถึง ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำเสมอ
งั้นมารอศุกร์พิเศษแล้วกันนะ....
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
มาติดตามตอนสุดท้ายกันต่อเลยนะครับ
มารอศุกร์พิเศษจ้า :m3: :m3:
มาแล้วจ้าหนึ่ง
:m18: :m18: :m18: :m18:
มารอศุกร์พิเศษแล้วนะคราบ
:m3: :m3: :m3: :m3:
แล้วจะมาลงวันไหนคราบ
:m1: :m1: :m1: :m1:
อย่าลืมแจ้งนะครับ
:m4: :m4: :m4: :m4:
มาตามคำเรียกร้องของเอแล้วนะครับ
เพิ่งได้มาอ่านคับ....
ขอบคุณ Zatoru สำหรับเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ ปนเหงาๆ + เศร้าๆเรื่องนี้นะครับ (หลากรสเชียว) :impress: ถ้ามีเรื่องใหม่อย่าลืมเอามาลงเร็วๆนะคร้าบบบ :m3:
ขอบคุณจิงโจ้น้อยที่ได้ไปสรรหาเรื่องดีๆแบบนี้มาโพสนะคร้าบ คราวหน้าลองเขียนเรื่องของตัวเองมาลงบ้างสิ ถ้ายังไม่มีเรื่องอะไรเขียน ก็ลองไปหาความทรงจำในคืนวันศุกร์ที่ร้านบ้านไร่ดูสิคับ o17
ถ้าไปที่นั่นคืนวันศุกร์จริงๆ ... คิดว่าผมจะได้เจอใครหรือได้รับประสบการณ์แบบนี้มั๊ยน้า :undecided:
งั้นเราไปเจอกันที่นั่นศุกร์นี้เลยดีมั๊ยครับ
แล้วเรามาเขียนเรื่องของเราในมุมมองของแต่ละคน...
:impress:
ประทับใจดีครับ
รออ่านศุกร์สุดท้าย (ตอนพิเศษ) อยู่น๊า...
เป็นกำลังใจให้ครับ
o15
ปล. เอาบวกไปด้วย อิอิ
ขอบคุณ zandwizz แฟนพันธุ์แท้นะครับ
ขอบคุณครับ
รู้สึกอิ่มใจจังครับ
ชอบความรู้สึกนี้เหมือนกันครับ
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้สุดๆ :m1: :m1:
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากนะค้าบบ o1 o1
+1
นั่นสิครับ รู้สึกหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟ แม้ผมจะไม่ดื่ม แต่ก็เหมือนจะร่วมรับรู้รสชาติของมันไปด้วย
ยังตามอ่านไปไม่ถึงไหนเยย กำลังยุ่งๆอยู่ :a4:
(แต่แค่น้องถุงตามมาอ่านโจโจ้ก็มีแรงใจเพิ่มขึ้นเย๊ออแย้วนิ คิกคิก :m12: )
ปล. โหวต+ให้คนแต่งก่าคนโพสด้วย o13
เป็นกำลังใจให้แน๋วสู้ๆ ต่อไปครับ
ป.ล. แน๋วพูดอย่างนี้ เดี๊ยวคนเข้าใจผิด ไม่มีใครมาจีบถุง แย่เลยนะครับ ^-^
ดีจังครับ บริสุทธิ์ดีครับ ผมชอบๆ :a1:
ขอคุณ ซาโตรุ ที่เอาเขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ขอบคุณโจ้ ที่เอาเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ประทับใจจัง :impress:
ขอบคุณพี่เอ ที่ติดตามนะครับ
ขอบคุณ ซาโตรุ ที่เขียนเรื่องรักเหงาๆเรื่องนี้ออกมานะครับ o14
ขอบคุณ ตาบักโจ้ ที่เอาเรื่องนี้มาโพสให้คนในเล้าได้อ่านนะ o15
แต่ถ้าให้ดี ขอ ศุกร์พิเศษไวๆหน่อยดิ :m17: อยากอ่านมากมาย
มาต่อแล้วนะคับเฮีย
เค้าขอโทษนะที่ทำให้เฮียนอนดึก เลยไม่สบายเลย
ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
:เฮ้อ: ความจริงกะว่าจะไม่เม้น แล้วเชียว
เพราะอ่านแล้วหดหู่+เศร้าจายย มากๆ :undecided:
โจ้ว่าหนุ่มเค้าก็ไม่เศร้านะครับ ขึ้นอยู่กับการมองของแต่ละคนมากกว่า
หนุ่มเลือกที่จะเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆ และรอยยิ้มของจีนไว้
และในที่สุด...
.........อยากบอกเธอว่าคิดถึงเธอ ไม่รู้เพราะอะไร
.........ทั้งๆที่เจอะกันไม่นาน
.........อยากให้เธอมาเจอที่เดิม ยังหวังได้พบกัน
.........เพราะฉันไม่อาจลืมคืนนั้น...กับเธอ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แก๊บเก่งอีกแล้วนะครับ
หรือว่าเราแอบบอกไปแล้วหว่า แหะๆ
ตอนจบ สั้นแต่เศร้ามากมาย :m15: :m15: :m15:
ขอบคุณคนแต่ง สำหรับเรื่องราวดี ๆ
ขอบคุณคนโพสต์ที่นำมาให้อ่านกัน
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ o15
ขอบคุณทิพย์ที่เข้ามาอ่านด้วยเช่นกันจ้ะ
วันศุกร์สุดท้ายเศร้าจังเลย แต่ยังไงก็ชอบบรรยากาศอบอุ่นของเรื่องนี้จริงๆเลยนะ :m17:
ขอบคุณ คุณซาโตรุ อีกครั้ง สำหรับเรื่องราวที่อบอุ่นเรื่องนี้ และขอบคุณ คุณโจ้ ที่นำมาโพสท์ให้พวกเราได้อ่านกัน
ตอนศุกร์พิเศษ จะเป็นยังงายต่อน้า :m18:
ขอบคุณ ronger ด้วยเช่นกันครับ
มารอศุกร์สุดท้าย อยากรู้จังว่าจะเป้นยังไง :m17:
อ่านต่อได้เลยครับโอ้
+1 ให้แร้วนะ ชอบๆๆ เอาเรื่องอบอุ่นแบบนี้มาลงอีกนะ
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ natta อ่านต่อได้เลยครับ
พร้อมข่าวดีข้างล่างนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเมนนะคราบผม
ว่าง ๆ ลองแวะไปร้านบ้านไร่กาแฟดูนะครับ ตอนกลางคืนหลังสามทุ่ม บรรยากาศดีมากเลย
ผมไปแล้วยังติดใจเลย เหอเหอ
ใครสนใจจะไปเจอกันมั่งครับ
เดี๊ยวจะนัดคุณซาโตรุไปพบเจอแฟนๆ ด้วยดีมั๊ยครับ
====================================
เรื่องที่สองกำลังตามมาเร็วๆ นี้นะครับ
-
ศุกร์พิเศษ
ท้องถนนประดับประดาไปด้วยแสงไฟสดใส เพื่อต้อนรับปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง
เมื่อสักสองชั่วโมงก่อนผมเพิ่งเดินออกจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง พอดีว่าเหล่าอาจารย์ในมหาวิทยาลัยต่างพากันมาเลี้ยงฉลองหยุดงานในช่วงปีใหม่กันที่ร้านแหล่งนี้ ผมจึงติดมาด้วยเพราะไม่มีที่ไหนให้ไป แต่หลังจากอยู่ได้เพียงชั่วโมงครึ่งผมเริ่มรู้สึกเบื่อจึงขอตัวกลับก่อน
หลังจากออกจากร้านอาหาร ผมเดินไปตามทางพลางใช้สมองคิดถึงสถานที่ที่อยากไป เพราะคงเร็วไปถ้าตัดสินใจกลับที่พักในทันที บังเอิญว่าร้านอาหารแห่งนี้อยู่ใกล้กับสถานที่ในความทรงจำเมื่อห้าปีก่อนของผม
‘ไปเดินฆ่าเวลาก็แล้วกัน’ ผมพูดกับตัวเอง พร้อมออกเดินไปตามเส้นทาง
ไม่กี่นาทีผมเดินมาหยุดที่หน้าธนาคารแห่งประเทศไทย แม้จะเป็นช่วงเวลากลางคืนแต่ที่นี้ยังคงให้ความรู้สึกแข็งแกร่งอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะลักษณะของตัวอาคารก็เป็นได้ ผมเดินเลียบกำแพงเข้าไปในถนน บริเวณด้านบนเหนือศรีษะมีเสียงของล้อรถยนต์วิ่งไปมา เพราะเป็นทางด่วนเชื่อมระหว่างสองฝั่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา
ผมเคยมาที่แห่งนี้หลายครั้งแล้วตั้งแต่ที่เขาจากไป ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ลมพัดเอาความชื้นจากแม่น้ำลอยมาโดยผิวหนัง เสียงเรือยนต์ที่แล่นผ่านไป ผู้คนที่มาออกกำลังกายกัน และบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัว
ผมเดินขึ้นสะพานพระรามแปดด้วยความคุ้นเคย บริเวณบันไดผมเดินสวนทางกับผู้ชายวัยกลางคนที่กำลังจูงรถจักรยานลงไป เมื่อเดินพ้นบันไดทางด้านซ้ายมือรถยนต์หลายคันวิ่งผ่านไปด้วยความเร็ว ผมเดินไปนั่งตรงที่เดิมที่ผมเคยมากับเขา
ปรกติผมมักนั่งฟังเพลงจากโทรสัพท์มือถือ แล้วไปยังท้องฟ้าสีดำด้วยอาการเหม่อลอย ซึ่งเพลง Angel เป็นเพลงที่ผมเปิดฟังบ่อยมากที่สุด
Spend all your time waiting for that second chance
For the break that will make it OK
There's always some reason to feel not good enough
And it's hard at the end of the day
I need some distraction or a beautiful release
Memories seep from my veins
Let me be empty and weightless and maybe
I'll find some peace tonight
In the arms of the Angel far away from here
from this dark, cold hotel room, and the endlessness that you feel
you are pulled from the wreckage of your silent reverie
you’re in the arms of the Angel, may you find some comfort here
So tired of the straight line, and everywhere you turn
There's vultures and thieves at your back
The storm keeps on twisting, you keep on building the lies
That make up for all that you lack
It don't make no difference, escape one last time
It's easier to believe
In this sweet madness, oh this glorious sadness
That brings me to my knees
“นาย” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงหน้า ผมเงยหน้ามองชายคนนั้น เขามีรอยยิ้มตรงมุมปากเหมือน ร่างกายอ้วนขึ้นกว่าความทรงจำของผมเล็กน้อย สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวปลดกระดุมเม็ดบนสุดสองเม็ด
“จีน” ผมเอ่ยปาก พลางมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ฟังอะไรอยู่ละ” เขาถามขึ้น ผมดึงหูฟังออกจากหูอย่างรวดเร็ว
“เปล่า” ผมตอบ
“ไม่ได้เจอกันนานแล้วว่าไหม เป็นยังไงบ้างละ” เขานั่งลงด้านข้างพร้อมกับถามคำถาม แต่ผมกลับไม่ตอบเพราะยังคงไม่เชื่อว่าจะได้พบเจอกับเขาอีกครั้ง
“ตกใจเหรอ ที่เห็นเรานะ” เขาหันหน้ามาถาม ยิ้มตรงมุมปาก
“นายมาได้ยังไง” ผมถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
“เรากลับมาอยู่กับครอบครัวในวันขึ้นปีใหม่ เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง บังเอิญวันนี้มาทำธุระแถวนี้เลยแวะมาที่นี้สักหน่อย”
“อ๋อ” ผมหันหน้ากลับไปมองที่ท้องฟ้าสีดำเหมือนเดิม
“นายคงรู้เรื่องของเสือแล้วใช่ไหม?” เขาถามขึ้น
“รู้แล้วละ” ผมตอบ พลางถอดหายใจ
“ขอโทษนะที่เราไม่ได้ไปบอกด้วยตัวเอง” เขาหันหน้ามาแล้วก้มตัวลงเล็กน้อย
“เราไม่ได้ว่าอะไรหรอก เราเข้าใจ”
“เรานึกว่านายโกรธเรา” เขาทำหน้าสำนึกผิด
อะไรที่ทำให้นายคิดว่าเราจะโกรธนาย” ผมถามพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
“นายไม่ติดต่อไปหาเรา เราเลยนึกว่านายไม่อยากเจอเราแล้วเสียอีก”
“เออ...” ผมเอียงคอเล็กน้อยพลางคิดไตร่ตรองดูอย่างดีว่ามีหนทางใดบ้างที่ผมจะสามารถติดต่อกับเขาได้ แต่คิดไม่ออก
“นายไม่เคยให้ที่อยู่หรืออะไรทำนองนั้นเลยนะ” ผมพูดด้วยความสงสัย
“ทำไมเราจะไม่ให้” คำพูดของเขากลับทำให้ผมตกใจ
“เมื่อไหร่?” ผมพูดขึ้น
“คืนนั้นที่เราไปดูหนังกันไง เราเขียนเบอร์โทรศัพท์พร้อมกับ E-Mail เอาไว้ด้านหลังตั๋ว แล้วยื่นให้นายเก็บไว้”
“จริงเหรอ เราไม่สังเกตเลยว่าด้านหลังของตั๋วมีเขียนอะไรไว้”
“แปลว่าที่นายไม่เคยติดต่อหาเรา เพราะนายไม่เคยสังเกตดูด้านหลังตั๋ว” เขาพูดแล้วหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง
“แต่วันที่นายให้ผู้หญิงที่ชื่อทิพย์มาหาเรา เธอพูดประมาณว่านายไม่อยากเจอกับเราอีกแล้ว เพราะนายไม่อยากคิดว่าเราเป็นเสือ” ผมพูดด้วยความเร็ว ไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะของเขา
“ใช่ ดังนั้นเราจึงไม่อยากมาพบเจอนายในชีวิตจริงยังไงละ อย่างน้อยการส่ง E-Mail หรือโทรศัพท์ ทำให้เราไม่เห็นหน้าตาของอีกฝ่าย เราจะได้คิดว่านายคือตัวนาย ไม่ใช่เสือเพื่อนของเรา” เขาอธิบาย
“แปลว่านายอยากเป็นเพื่อนกับเรา โดยที่เราเป็นเรา” ผมใช้นิ้วหัวแม่มือชี้มาที่ตัวเอง
“ใช่แล้ว” เขาพยักหน้า
“เรานี่โง่จริงๆเลย” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ
“ไม่หรอก คงเป็นที่ความเข้าใจผิดต่างหาก”
“ความเข้าใจผิดทำให้เราไม่ได้ติดต่อกับนายมาถึงห้าปี”
“แต่สุดท้ายเราสองคนก็มาเจอกันจนได้” เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“แล้วนายจะไปไหนเหรอ” ผมถามเมื่อลุกขึ้นยืนตามเขา
“กินข้าวหรือยังนาย” เขาหันหน้ามาถามพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ผมส่ายหน้า
“ไปหาร้านอาหารกัน กินไปด้วย คุยไปด้วยคงจะดี” เขาพูดแล้วออกเดิน ผมเดินตามไปอย่างติดๆ
“ไปร้านกาแฟไหมละ” ผมถาม เขาหยุดเดินพร้อมกับเหลียวหลังมามอง
“ร้านเดิมก็แล้วกันนะ เราจะได้นั่งจับสลากผลักกันพูดเหมือนเมื่อห้าปีก่อนไง” เขาพูดพร้อมกับยิ้มตรงมุมปาก ผมยิ้มตอบ ในขณะเดียวกันเรือขนสินค้าลำใหญ่กำลังลอดเข้าไปใต้สะพาน
ผมคงไม่ได้เดินตามเส้นทางมาจนถึงสะพานพระรามแปด ผมเดินตามโชคชะตาที่คนบนฟ้าขีดให้มาเจอกับเขาอีกครั้งต่างหาก บางทีโชคชะตามักเล่นตลกกับคนเราอยู่เสมอ
สุดท้ายผมหวังว่าทุกคืนวันศุกร์ของคุณ คงเป็นคืนวันศุกร์ที่แสนพิเศษ ขอให้เป็นเช่นนั้นตลอดไป
-
ในที่สุด ความอบอุ่นก็กลับคืนมา :m1: :m1: :m1:
-
+1 ครับ มิตรภาพที่แปลกดีเหมือนกันนะครับ :m28: :bye2: :m28:
-
:impress:
happy ending
ขอบคุณนะครับ
แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
o15
-
ดีจังเลย อยากเป้นแบบนั้นมั่งจัง
มีเพือ่นสักคนที่อยู่กะเรา คุยกันแบบนี้
โจ้แระกานเนอะ 555เป็นเพือ่นเราอ่ะ :m13:
-
เพิ่งได้มาอ่านคับ....
ขอบคุณ Zatoru สำหรับเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ ปนเหงาๆ + เศร้าๆเรื่องนี้นะครับ (หลากรสเชียว) :impress: ถ้ามีเรื่องใหม่อย่าลืมเอามาลงเร็วๆนะคร้าบบบ :m3:
ขอบคุณจิงโจ้น้อยที่ได้ไปสรรหาเรื่องดีๆแบบนี้มาโพสนะคร้าบ คราวหน้าลองเขียนเรื่องของตัวเองมาลงบ้างสิ ถ้ายังไม่มีเรื่องอะไรเขียน ก็ลองไปหาความทรงจำในคืนวันศุกร์ที่ร้านบ้านไร่ดูสิคับ o17
ถ้าไปที่นั่นคืนวันศุกร์จริงๆ ... คิดว่าผมจะได้เจอใครหรือได้รับประสบการณ์แบบนี้มั๊ยน้า :undecided:
งั้นเราไปเจอกันที่นั่นศุกร์นี้เลยดีมั๊ยครับ
แล้วเรามาเขียนเรื่องของเราในมุมมองของแต่ละคน...
ไปจริงนะ เอาป่าวหล่ะ วันศุกร์นี้ บ้านไร่ :m19: อิอิ :m4:
ขอบคุณทุกคอมเมนนะคราบผม
ว่าง ๆ ลองแวะไปร้านบ้านไร่กาแฟดูนะครับ ตอนกลางคืนหลังสามทุ่ม บรรยากาศดีมากเลย
ผมไปแล้วยังติดใจเลย เหอเหอ
ใครสนใจจะไปเจอกันมั่งครับ
เดี๊ยวจะนัดคุณซาโตรุไปพบเจอแฟนๆ ด้วยดีมั๊ยครับ
ตั้งแต่มันปรับปรุงทำด้านนอกใหม่ยังไม่เคยได้ไปอีกเลยครับ บรรยากาศยังดีเหมือนเดิมป่าวคับ?
สนใจค้าบบบ นัดเลยๆ ไปพบปะพูดคุยกันขำๆที่บ้านไร่ :m18: :m4:
---------------------------------
และแล้วเรื่องก็จบลงในแบบที่ผมคิดว่ามันเป็น Happy Ending หล่ะนะ .... ดีจัง :impress: อ่านแล้วทั้งอิ่มทั้งอุ่น ..... :m2:
ขอบคุณ Zatoru กับจิงโจ้น้อยอีกรอบนะครับบบ สำหรับเรื่องที่ทำให้จิตในสดชื่นได้แบบนี้ :m4:
ถือว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วสร้างกำลังใจก็ได้ ... สอนให้เรามองโลกในแง่ดี .... ทุกสิ่งที่เกิดกับเราที่อาจดูเหมือนจะเป็นความโชคร้าย อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ หากมองกลับมาอีกมุมหนึ่งสิ่งที่เราคิดว่าเป็นเรื่องร้ายๆนั้นมันอาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นของสิ่งดีๆที่มาในรูปแบบที่แตกต่างออกไปก็ได้ :m18: เพราะฉะนั้นอย่าท้อหรือเสียใจเสียกำลังกับสิ่งร้ายๆที่ผ่านเข้ามานะครับ มองโลกในแง่ดีไว้ ... มันแสดงว่าสิ่งดีๆกำลังจะก้าวเข้ามาหาเราต่างหากหล่ะ :a2:
แล้วเจอกันวันศุกร์นะคร้าบบบบ อิอิ :a4:
-
:impress: :impress: :impress:
จากการที่อ่านนิยายมาหลายเรื่อง
หวังว่าคงยังมะจบหรอกครับผม ดีแล้วอะครับที่ได้พบกันซะที
ดีใจด้วยครับหลังจากที่ห่างกันไป5ปี คนรอก็รอได้ทุกวันนะครับ
ผมเชื่อเลยจริงๆๆ จะรออ่านต่อไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:m18: เฮ้ออออ โล่งอก Happy Ending ไปแบบอบอุ่น
ลุ้นจาแย่ นะเนี่ย
ขอบคุณ คนเขียนกะคนโพสท์นะจ้ะ จะตั้งตารออ่านเรื่องต่อไปน้า :a2:
-
......... ผมคงไม่ได้เดินตามเส้นทางมาจนถึงสะพานพระรามแปด ผมเดินตามโชคชะตาที่คนบนฟ้าขีดให้มาเจอกับเขาอีกครั้งต่างหาก บางทีโชคชะตามักเล่นตลกกับคนเราอยู่เสมอ .......
^
^
ก็จริงนะ บางทีเราอาจจะไม่ได้พลาดอะไรไปหรอก ... เพียงแค่เค้ากำหนดมาให้เรา ... และมันก็ขึ้นกับว่า ถึงกำหนดนั้นหรือยัง และเราเองจะจัดการอย่างไรต่อไป
เหงา ๆ เศร้า ๆ ดีครับ o13
-
............ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากมายนะคับ......... o13 o13
............"ความทรงจำดีๆ...บางทีก็ทำหั้ยเรามีความสุขไปทั้งชีวิต"......... :undecided: :undecided:
-
หุหุ รู้สึกเหมือนจบแบบเอาใจแฟน ๆ แฮะ :m13: :m13:
แต่ก็ทำให้คนอ่านยิ้มได้ละนะ :m1: :m1:
-
ดีจัง ขอบคุณมากครับผม o7
-
o13 o13 o13 o13 o13
สุดท้ายก้อลงเอยด้วยดี
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องดี ๆ มาให้ได้อ่านครับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ในที่สุด ความอบอุ่นก็กลับคืนมา :m1: :m1: :m1:
เพื่อเพื่อนๆ ทุกคนครับ
+1 ครับ มิตรภาพที่แปลกดีเหมือนกันนะครับ :m28: :bye2: :m28:
มิตรภาพมาในทุกรูปแบบครับ
:impress:
happy ending
ขอบคุณนะครับ
แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
o15
ขอบคุณอาร์ตนะครับ แฟนพันธุ์แท้อันดับหนึ่ง อย่าลืมไปเจอกันศุกร์นี้นะครับ
ดีจังเลย อยากเป้นแบบนั้นมั่งจัง
มีเพือ่นสักคนที่อยู่กะเรา คุยกันแบบนี้
โจ้แระกานเนอะ 555เป็นเพือ่นเราอ่ะ :m13:
ได้ครับโอ้ รู้สึกว่าหลวมตัวเป็นไปแล้ว 5 5 5+
เพิ่งได้มาอ่านคับ....
ขอบคุณ Zatoru สำหรับเรื่องดีๆ อบอุ่นๆ ปนเหงาๆ + เศร้าๆเรื่องนี้นะครับ (หลากรสเชียว) :impress: ถ้ามีเรื่องใหม่อย่าลืมเอามาลงเร็วๆนะคร้าบบบ :m3:
ขอบคุณจิงโจ้น้อยที่ได้ไปสรรหาเรื่องดีๆแบบนี้มาโพสนะคร้าบ คราวหน้าลองเขียนเรื่องของตัวเองมาลงบ้างสิ ถ้ายังไม่มีเรื่องอะไรเขียน ก็ลองไปหาความทรงจำในคืนวันศุกร์ที่ร้านบ้านไร่ดูสิคับ o17
ถ้าไปที่นั่นคืนวันศุกร์จริงๆ ... คิดว่าผมจะได้เจอใครหรือได้รับประสบการณ์แบบนี้มั๊ยน้า :undecided:
งั้นเราไปเจอกันที่นั่นศุกร์นี้เลยดีมั๊ยครับ
แล้วเรามาเขียนเรื่องของเราในมุมมองของแต่ละคน...
ไปจริงนะ เอาป่าวหล่ะ วันศุกร์นี้ บ้านไร่ :m19: อิอิ :m4:
ขอบคุณทุกคอมเมนนะคราบผม
ว่าง ๆ ลองแวะไปร้านบ้านไร่กาแฟดูนะครับ ตอนกลางคืนหลังสามทุ่ม บรรยากาศดีมากเลย
ผมไปแล้วยังติดใจเลย เหอเหอ
ใครสนใจจะไปเจอกันมั่งครับ
เดี๊ยวจะนัดคุณซาโตรุไปพบเจอแฟนๆ ด้วยดีมั๊ยครับ
ตั้งแต่มันปรับปรุงทำด้านนอกใหม่ยังไม่เคยได้ไปอีกเลยครับ บรรยากาศยังดีเหมือนเดิมป่าวคับ?
สนใจค้าบบบ นัดเลยๆ ไปพบปะพูดคุยกันขำๆที่บ้านไร่ :m18: :m4:
---------------------------------
และแล้วเรื่องก็จบลงในแบบที่ผมคิดว่ามันเป็น Happy Ending หล่ะนะ .... ดีจัง :impress: อ่านแล้วทั้งอิ่มทั้งอุ่น ..... :m2:
ขอบคุณ Zatoru กับจิงโจ้น้อยอีกรอบนะครับบบ สำหรับเรื่องที่ทำให้จิตในสดชื่นได้แบบนี้ :m4:
ถือว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วสร้างกำลังใจก็ได้ ... สอนให้เรามองโลกในแง่ดี .... ทุกสิ่งที่เกิดกับเราที่อาจดูเหมือนจะเป็นความโชคร้าย อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ หากมองกลับมาอีกมุมหนึ่งสิ่งที่เราคิดว่าเป็นเรื่องร้ายๆนั้นมันอาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นของสิ่งดีๆที่มาในรูปแบบที่แตกต่างออกไปก็ได้ :m18: เพราะฉะนั้นอย่าท้อหรือเสียใจเสียกำลังกับสิ่งร้ายๆที่ผ่านเข้ามานะครับ มองโลกในแง่ดีไว้ ... มันแสดงว่าสิ่งดีๆกำลังจะก้าวเข้ามาหาเราต่างหากหล่ะ :a2:
แล้วเจอกันวันศุกร์นะคร้าบบบบ อิอิ :a4:
โจ้จัดมีททิ่งเพื่อคุณ BlueWizard โดยเฉพาะเลยนะครับ อย่าลืมไปเจอกันหล่ะครับ
:impress: :impress: :impress:
จากการที่อ่านนิยายมาหลายเรื่อง
หวังว่าคงยังมะจบหรอกครับผม ดีแล้วอะครับที่ได้พบกันซะที
ดีใจด้วยครับหลังจากที่ห่างกันไป5ปี คนรอก็รอได้ทุกวันนะครับ
ผมเชื่อเลยจริงๆๆ จะรออ่านต่อไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
จบแล้วจริงๆ ครับ deshiwa ตอนนี้แซมแต่งเรื่องใหม่แล้วครับ
อย่าลืมติดตามกันด้วยนะครับกับเรื่อง ทางรถไฟสายความทรงจำ
:m18: เฮ้ออออ โล่งอก Happy Ending ไปแบบอบอุ่น
ลุ้นจาแย่ นะเนี่ย
ขอบคุณ คนเขียนกะคนโพสท์นะจ้ะ จะตั้งตารออ่านเรื่องต่อไปน้า :a2:
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ronger
......... ผมคงไม่ได้เดินตามเส้นทางมาจนถึงสะพานพระรามแปด ผมเดินตามโชคชะตาที่คนบนฟ้าขีดให้มาเจอกับเขาอีกครั้งต่างหาก บางทีโชคชะตามักเล่นตลกกับคนเราอยู่เสมอ .......
^
^
ก็จริงนะ บางทีเราอาจจะไม่ได้พลาดอะไรไปหรอก ... เพียงแค่เค้ากำหนดมาให้เรา ... และมันก็ขึ้นกับว่า ถึงกำหนดนั้นหรือยัง และเราเองจะจัดการอย่างไรต่อไป
เหงา ๆ เศร้า ๆ ดีครับ o13
ก็คง "จนกว่าฟ้าจะมีเวลา" มั๊งครับ Gabrial (แอบโปรโมทให้เฮียป๊อมครับ >.<)
............ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากมายนะคับ......... o13 o13
............"ความทรงจำดีๆ...บางทีก็ทำหั้ยเรามีความสุขไปทั้งชีวิต"......... :undecided: :undecided:
ขอบคุณแก๊บด้วยนะครับ ที่เป็นกำลังใจให้เสมอ
หุหุ รู้สึกเหมือนจบแบบเอาใจแฟน ๆ แฮะ :m13: :m13:
แต่ก็ทำให้คนอ่านยิ้มได้ละนะ :m1: :m1:
แซมแต่งเพื่อขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดนะครับ
ดีจัง ขอบคุณมากครับผม o7
ขอบคุณพี่เอด้วยครับ
o13 o13 o13 o13 o13
สุดท้ายก้อลงเอยด้วยดี
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องดี ๆ มาให้ได้อ่านครับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ศุกร์นี้ไม่ว่าง ไม่เป็นไรนะครับ เอ ไว้ค่อยนัดกันใหม่ก็ได้ครับ
-
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งนึงนะครับ
ที่ให้กำลังใจแก่ผู้เขียนและคนโพสท์มากมายเลยทีเดียว
จนทำให้แซมมีกำลังใจที่จะเขียนเรื่องต่อไป
ติดตามกันได้ในนะครับกับ เรื่องยาว ทางรถไฟสายความทรงจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2243.0)
เรื่องนี้แซมได้แต่งโครงเรื่องคร่าวๆ เสร็จแล้ว
และได้ส่งสำนักพิมพ์เพื่อพิจารณาซึ่งได้รับผลตอบรับในทางที่ดี
เราอาจจะได้อ่านนิยายของแซมในรูปเล่มเร็วๆ นี้
และเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณจากแซม
ที่ทุกๆ คนมีส่วนร่วมให้แซมมีโอกาสยืนอยู่ ณ จุดนี้
จิงโจ้น้อยเลยได้นัดแซมศุกร์นี้ มานั่งคุยกันสบายๆ
ณ ร้านบ้านไร่กาแฟ ที่ไหนคงพอเดากันได้นะครับ
เพื่อนๆ ท่านใดว่าง ผ่านไป ก็ทักกันได้นะครับ
o4
-
พยายามเข้านะครับขอให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนาครับ :m2:
-
โจ้จัดมีททิ่งเพื่อคุณ BlueWizard โดยเฉพาะเลยนะครับ อย่าลืมไปเจอกันหล่ะครับ
จริงป่าวครับ ปลื้มเลยนะเนี่ย :m13: อิอิอิ :m11:
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งนึงนะครับ
ที่ให้กำลังใจแก่ผู้เขียนและคนโพสท์มากมายเลยทีเดียว
จนทำให้แซมมีกำลังใจที่จะเขียนเรื่องต่อไป
ติดตามกันได้ในนะครับกับ เรื่องยาว ทางรถไฟสายความทรงจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2243.0)
เรื่องนี้แซมได้แต่งโครงเรื่องคร่าวๆ เสร็จแล้ว
และได้ส่งสำนักพิมพ์เพื่อพิจารณาซึ่งได้รับผลตอบรับในทางที่ดี
เราอาจจะได้อ่านนิยายของแซมในรูปเล่มเร็วๆ นี้
และเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณจากแซม
ที่ทุกๆ คนมีส่วนร่วมให้แซมมีโอกาสยืนอยู่ ณ จุดนี้
จิงโจ้น้อยเลยได้นัดแซมศุกร์นี้ มานั่งคุยกันสบายๆ
ณ ร้านบ้านไร่กาแฟ ที่ไหนคงพอเดากันได้นะครับ
เพื่อนๆ ท่านใดว่าง ผ่านไป ก็ทักกันได้นะครับ
o4
บ้านไร่กี่โมงครับ? จะได้เคลียร์คิวถูก :m4: แล้วที่นั่นยังเอารถไปจอดได้ป่าวคับ? :m28: แล้วไปบ้านไร่เฉยๆหรือมีต่อครับ 555 :a4: :a3:
-
เพิ่งฟื้นมาอ่าน เย้ :m1: จบแบบนี้ชอบจัง
ขอบคุณ Zatoru o15
ขอบคุณ บักโจ้ o14
ขอบคุณมากมาย ที่เป็นผู้นำเอา ความรัก เหงาๆ มาให้อ่านกัน o1
ต่ามอ่าน "รถไฟ" กันต่อไป :a2:
-
:a3:
อยากไป อยากไป ทำไงดีเอ่ย
จิง ๆ นะ
:a11:
-
:m1: เพิ่งได้กลับมาอ่าน ศุกร์พิเศษ ดีใจมากๆ ค่ะ :m18: :m18:
-
วันศุกร์ ก็พรุ่งนี้นะสิ เหอเหอ
งั้นถ้าไปก็ประมาณสองทุ่มขึ้นไปนะครับ
-
+1 คนเขียน กะคนลง เรียบโร้ย :m11:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ กับบรรยากาศอุ่นๆที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ ^____^
-
:impress:
ไปกันมาแล้ว มาเล่าให้ฟังกันด้วยนะ
อยากรู้ อยากเห็น อิอิ
o15
-
มาสารภาพว่าเพิ่งได้มาอ่านตอนจบ
ก็มะว่างเลยอ่ะ...ยุ๊งยุ่ง :m17: :m17:
:o11:อ้าว นัดกันวันศุกร์...งั้นก็วันนี้อ่ะดิ่
แหมๆ เสียดายอ่ะ อดไปร่วมด้วยช่วยแจมเลย
ขอบคุณZatoru และจิงโจ้น้อยดึ๋งดั๋งที่เอามาให้อ่านกัน
:m1: :m1: :m1:
-
ไปมาแล้วมีแค่พี่โจ้ไปเองงะ เหอเหอ
คราวหลังค่อยนัดกันใหม่แล้วกันนะคราบผม เหอเหอ
-
ขอโต้ดค้าบบ o1
ไปมาแล้วแหละ แต่ไม่รู้ว่าคนไหนคือโจ้ คนไหนคือแซม คนเต็มร้าน :serius2: ไม่กล้าทักมั่วซั่ว :try2: เหอะเหอะเหอะ
ตกลงนี่ไปกัน 2 คนใช่ป่ะ? แล้วอยู่กันถึงกี่โมง? เราไปนั่งชิวๆ ประมาณ 21.00 ถึง 23.30 หล่ะ บรรยากาศดีนา เสียดายที่ไม่ได้เจอ+คุยด้วย แต่ว่านะ ... คนหน้าตาดีเพียบเลย 55555 :laugh: เจริญหูเจริญตาจริงจริ๊ง นั่งนานๆได้ไม่มีเบื่อ o17
คราวหน้าละกันนะคร้าบบบบ ไม่พลาด :a2:
-
เป็นเรื่องที่บรรยากาศดีมากๆเรยคับ
ยิ่งผมเป็นคนที่ชอบเข้าร้านกาแฟที่บรรยากาศดีอยู่ด้วยแล้ว
ยิ่งอยากเจออย่างงี้บ้างสักครั้ง
ฮ่าๆๆแต่ห้าปีนี่ก็นานไปนะครับ :a1:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวันจบแล้วเหรอครับ......
รออ่านเรื่องต่อปายครับ.....
ป.ล. จบประทับใจมากครับผม
[attachment deleted by admin]
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวเดียวจบ....ซึ้งมากกกกก :m13:
คืนวันศุกร์ = วันสุขใจ หุหุหุ :m3:
-
โอ่ ยอดเยี่ยม อ่านไปแทบจะขาดใจตายไป
เพราะลุ้นเหลือเกิน แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้
แต่อย่างน้อยมันก็มีความสุขนิ ที่ได้รัก
:m1: :m1: :m1:
เอาไปคนละบวกเลยทั้งคนโพส คนเขียน
คิกคิก
ไปตามรอรถไฟต่อ
:a11: :a11: :a11:
-
lonely and also lovely.
I love Friday,
looking forward for another story.
-
คนแต่งใจดีจังที่ให้คนสองคนได้โคจรกลับมาพบกันอีก
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ
ไม่ยอมฟังที่จีนบอกว่าให้เก็บตั๋วหนังเอาไว้ดีๆ
(ผมก็ลืมความสำคัญของตอนนี้ไปแล้วเหมือนกันแหล่ะ อิอิ)
ธรรมดาผมก็ชอบไปนั่งจิบกาแฟเกร๋ๆเหมือนกันนะครับ
จะได้เจอชายหนุ่มเข้ามาขอนั่งคุยหยั่งงี้บ้างมั้ยเนี่ย
คนที่ชอบรสชาติและกลิ่นอันหอมละมุนของกาแฟ
คงจะนึกภาพออก...
นั่งดูคนในร้านกาแฟ
นั่งดูคนนอกร้านกาแฟ
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ความสุขเล็กๆประจำวัน
ที่ขาดไม่ได้สักวัน
ชอบเรื่องนี้ครับ
นิ่งๆเป็นผู้ใหญ่หน่อย
ดูสุขุมลุ่มลึก และสวยงาม
มีเสน่ห์และเท่ห์ แบบ prada อิอิ
หลากหลายรสเรื่องจริงๆในเล้านี้
-
อ่านรอบเดียวจบเลยล่ะครับ
อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยล่ะครับ
คนเราสามารถทำอะไรได้นานถึงห้าปีเลยเหรอครับ
ฮ๋าฮ๋า
อานุภาพของความรักรึเปล่าน๊า
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
เป็นคนหนึ่งที่ชอบไปนั่งเล่นอยู่นานๆ ที่ร้านกาแฟ
อยากให้มีเหตุการณ์แย่างนี้เกิดขึ้นบ้างจัง
พรหมลิขิต...เรื่องบังเอิญเกิดให้ผูกพัน
-
อ่านแ้ล้วชื่นใจ
ชอบบรรยากาศและการบรรยายเรื่องมากๆคะ
ได้ค.รู้สึกดีจริงๆ ขอบคุณคะ
-
อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความเหงา :undecided:ชื่นชมคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์จ้า
-
เพิ่งได้มาอ่าน
เรื่องนี้ให้ความรู็้สึกเหงาแต่ก็อบอุ่นนะคะ
-
น่ารักดีอ่ะ
อ่านแล้วแบบ อืมมม มันอบอุ่นดีอ่ะ แล้วก็สบายๆ ให้ความรู้สึกที่ ดีมากๆ
-
ซึ้งจัง
-
อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอม อบอุ่นจังครับ
-
สงสัยคงต้องหาร้านกาแฟ ดีดีนั่งสักร้าน o18
-
มีแต่วันสุข วันสุข วันสมใจ ><
-
เขียนได้ดีมาก ๆ เลยนะฮ๊าฟฟฟ
อ่านไปแล้วรู้สึกเหงาเลย ยิ่งฟังเพลงไปด้วยนะ :sad11:
:L2: แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย
สนุกดี เราชอบ
เนื้อเรื่องชวนอบอุ่นหัวใจมากๆๆๆๆๆๆ
เราลุ้นสุดๆๆๆเลยว่าจีนกับหนุ่มจะกลับมาเจอกันอีกหรือป่าว
แต่แล้วก็ได้กลับมาเจอกัน!! ^O^
-
ย้อนกลับมาอ่าน รื้อฟื้นความทรงจำอีกรอบ ...
เดี๋ยวนี้ยังมีคนไปนั่งที่นั่นวันศุกร์อีกรึเปล่านะ ... ^^
-
เขียนดีมากเลยครับบบ
ชอบมากกก
โดยเฉพาะ เกมของจีนนนนน
-
ขอบคุณครับ เขียนได้ซึ้งมากเลยครับ
-
อ่านจบแล้วปริ่มมากค่ะ อบอุ่นมากก
มิตรภาพของทั้งสองคนนี่แน่นแฟ้นมาก ห้าปีก็ยังเหมือนเดิม
ตอนศุกร์สุดท้ายนี่เศร้ามากกก ค่อยยิ้มออกตอนศุกร์พิเศษ ><
ความผูกพันธ์ของตัวละครทำเอาซึ้งเลยค่ะ ตอนนี้รู้สึกรักวันศุกร์เพิ่มขึ้นเลย
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ
-
ขอบคุณครับ ชอบมาก ดีที่มีตอนพิเศษมาไม่งั้น เซงแน่ๆเลย
-
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วสบายใจดี
ขอบคุณนะคะ
-
:mew1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ทำให้นึกถึงบรรยากาศเดิมๆในอดีต
น่าเสียดายที่ร้านปิดไปแล้ว (เท่าที่เห็นล่าสุด) ไม่งั้นอยากจะกลับไปนั่งชิลๆรำลึกความหลังอีกรอบ :hao4:
หวังว่าทุกๆคนคงยังสบายดีนะ
รออ่านนิยายเรื่องใหม่นะครับ :) :z13: o13