สนาม........(เดากันเอาเอง) คือที่หมายที่ทั้งคู่ต้องมา หลังจากเรียนเสร็จจึงตรงดิ่งกันมา พร้อมกับกล้องถ่ายรูปและเครื่องอัดเทป
และกำลังมองหาคนที่จะมาช่วยในการทำรายงานหัวข้อนี้
“ขุนไกร...กูขอสงบศึกชั่วคราว...ถ้าวันนี้งานไม่เสร็จกูโดนไอ้หมูกะไอ้อาร์ตเล่นเละแน่” ร่างเล็กพยายามข่มความรู้สึกเดือดปุด ๆในใจ
“กูขุนไกร...ออกศึกกูนึกแต่รบว่ะ...แต่จบศึกกูก็นึกแต่รัก” ท้ายประโยคร่างสูงหันมามองร่างเล็กนั่น ที่จ้องมองหาคนที่จะมาร่วมให้ข้อมูลตาเขม็ง
“เหรอ...นั่นไงคนรักของมึง....มีเป็นสิบเลยมึงเลือกเอาเลย” ร่างเล็กชี้นิ้วไปที่บรรดาหนุ่ม ๆ ที่ยืนอยู่ตามป้ายรถเมล์ ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีจุดหมายอะไร
“มึงไอ้ไกรไปเป็นนกต่อเลยมึง.....คราวที่แล้วก็เห็นแก่ตัว..อย่ามาทำอะไรหมา ๆ เห็นแก่ตัวใกล้กูอีก" ใบหน้าหวานมองไปที่กลุ่มชายหนุ่มดังกล่าว
“หน้าอย่างกูไม่แต๋วพอ....มึงแหละไปเลย...ไม่งั้นกูบอกไอ้อาร์ตแน่ว่ามึงไม่ให้ความร่วมมือ”
ร่างสูงยิ้มสะใจ เมื่อมองหน้าหวาน ๆ ที่อ้าปากค้าง ในคำตอบของเขา
“ไอ้...ไอ้..ไอ้..นี่นอกจากมึงจะปากหมาแล้วยังเห็นแก่ตัวอีกเหรอเนี่ย มึงนี่มันถ่อยจริง ๆ” ร่างเล็กชี้หน้าด่า ไอ้คนตัวสูงกว่าที่นั่งทำหน้ากวนโทสะเป็นที่สุด
“เออน่ะ...มึงดึงมันมาได้ กูสัมภาษณ์เอง...แล้วกูถ่ายรูปด้วย ตกลงป่ะ” ร่างสูงยื่นข้อเสนอ
แล้วจะทำอะไรได้อีกล่ะนอกจากต้องยอมรับปาก
ร่างเล็กไปเจรจาอีท่าไหนร่างสูงก็ไม่ทันสังเกต
แค่เพียงไม่นาน ชายหนุ่มสามสี่คนก็ฮือกันเข้ามาใกล้ร่างเล็ก
และร่างบางก็ทรุดลง
“เฮ้ยยยยยยยยเป็นไรวะ”...ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปหากลุ่มชายล้วนนั้น
“มึงทำอะไรเพื่อนกู” ร่างสูง กระโดดเตะหนึ่งในกลุ่มนั้นอย่างแรง
และทั้งลากทั้งดึงร่างเล็กที่ดูเหมือนอ่อนแรงลงอย่างน่าตกใจออกมาให้เร็วที่สุด
และลากขึ้นรถแท็กซี่ที่ผ่านมาได้ในทันที
ดีที่กลุ่มชายล้วนพวกนั้นไม่ตามมา ไม่งั้นเขาคงแย่แน่
เรื่องต่อยตีก็เห็นถนัดนักหนา แล้วอยู่ ๆ ทำไมมันล้มง่ายอย่างนี้วะ
ร่างสูงมองหาร่องรอยบาดแผลร่างเล็กที่ซบอยู่ที่ไหล่กว้าง
อย่างไม่ได้สติ
“กะเทย...เฮ้ย...กะเทย..รู้สึกตัวมั้ยวะ” มือแกร่งตีเบา ๆ ที่ใบหน้าหวานตาปรือข้าง ๆ
โดนป้ายยานี่หว่า โง่จริงเลยเว้ย แค่แรงเยอะแต่โง่อย่างนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันโดนหลอกเอาง่าย ๆ
ภารกิจวันนี้เป็นอันล้มเหลวไม่เป็นท่า แล้วจะเอาไงดีล่ะเนี่ย โดนไอ้หมูกับไอ้อาร์ตด่าเละแน่
แล้วจะเอาไงต่อไปดีเนี่ย พาไปส่งบ้านหรือกลับไปที่คอนโดเขาก่อนดี
*********************************
ศรีษะมนเล็กของคนที่ไม่รู้ตัวเอนซบกับไหล่กว้าง
ดวงตาคมหันมามองร่างบางที่ไม่ได้สติ
“ส้ม ... ส้ม..” ร่างสูงเขย่าร่างเล็ก ๆ นั้นเบา ๆอีกครั้ง ตั้งใจจะปลุกให้ตื่น แต่เจ้าของร่างบางก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวเอาง่าย ๆ
ไม่ต้องรอให้คิดนาน เกรียงไกรให้แท็กซี่เลี้ยวเข้าไปที่คอนโดของเขา
จ่ายเงินเสร็จก็รีบช้อนร่างเล็กแล้วอุ้มขึ้น
คงต้องนอนที่นี่ไปก่อน ทำไงได้ ไม่รู้สึกตัวอย่างนี้ ชอบสร้างปัญหาจริง ๆ
“สมควรโดนจริง ๆ ตัวเบาชะมัดยังกับผู้หญิงแน่ะ” ร่างสูงโอบกระชับร่างบางไว้กับอก
ก่อนจะพาเดินเข้าลิฟและมาถึงที่ห้องของเขาอย่างทุลักทุเล
เกรียงไกรวางร่างบางไว้บนเตียงในห้องนอนของเขา
เอาไงต่อดีเนี่ย
ใบหน้าคมปรายตามองคนที่หลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวนั้นนี่ถ้าเกิดเขาไม่อยู่ด้วย
เรื่องเลวร้ายคงต้องเกิดขึ้นแน่
ปล่อยให้นอนหลับไปทั้งอย่างนี้เลยก็ดี แต่ว่า
นอนทั้งอย่างนี้ท่าจะไม่ไหว
ทำไมถึงทำตัวมีปัญหาขนาดนี้ก็ไม่รู้ สร้างแต่ปัญหา
ให้ปวดหัว แย่จริง ๆ
ชายหนุ่มนิ่งคิด ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
“เฮ่อ”
คงต้องเช็ดตัวให้ละมั้งอีแบบนี้
ทำไม่เป็นซะด้วย แล้วต้องมาเช็ดให้ไอ้ปากเสียนี่อีก
อยากจะบ้าตาย
เกรียงไกรนั่งลงบนเตียงจ้องมองใบหน้าหวานละมุนนั้น
เวลาไม่แหกปากนี่ก็ดูใช้ได้นะเนี่ย
ไม่ยักกะเห็นมีแฟน กะเทยมันก็งี้แหละ
มือแกร่งเอื้อมปลดกระดุมเม็ดเล็ก ๆ ออกทีละเม็ด
ก่อนจะสลัดเสื้อออกจากร่างบาง
ผิวขาวเนียนใสปรากฏต่อหน้าชายหนุ่ม
ร่างสูงลืมตัวจ้องมองค้าง
เขารู้อยู่หรอกว่า สายสัมพันธ์มีผิวขาวเนียนละเอียด เคยมองแล้วคิดหลายครั้ง
ว่าไอ้คนปากเสียนี่ผิวมันสวยกว่าผู้หญิงบางคน
แถมหน้าตาก็จัดว่าน่ารัก
เสียอย่างเดียวปากเสีย
และยังหมัดหนักอีกต่างหาก
ไม่เคยมีใครต่อยเขาให้คว่ำได้ง่าย ๆ ถ้ามือไม่หนักจริง
แต่คนที่ใคร ๆ คิดว่าอ่อนแอบอบบาเหมือนผู้หญิงคนนี้
ทำให้เขาหน้าหงายมาแล้วหลายครั้ง
มือแกร่งหนาค่อยเลื่อนปลดเข็มขัดและกางเกงออกจากร่างเล็ก
ร่างกายบอบบางน่าทะนุถนอม
ทำให้เขาต้องเผลอใช้สายตาโลมเลีย
โดยที่เจ้าของร่างไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด
ความรู้สึกแปลก ๆ พุ่งสูงขึ้น
ร่างสูงรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเล็กเนียนใสกระจ่างตาภายใต้แสงไฟนั้นไว้
ก่อนที่ความคิดอะไรแปลก ๆ จะเตลิดไปใหญ่
เดินไปคว้ากะละมังใบเล็กและนำผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดให้ตามเนื้อตัวของร่างบาง
เกรียงไกรไม่เคยทำอย่างนี้ให้ใครมาก่อน มือแกร่งแกล้งถูแรง ๆ ที่ใบหน้าเนียนใส
เหมือนจะให้เจ้าตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาโวยวายให้ได้
แต่ก็ต้องละมือออกเมื่อเห็นว่าเขาทำให้ผิวขาว ๆ นั้นเป็นรอยแดงขึ้นมา
เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคนตัวเล็กกว่าอย่างยากลำบาก
พยายามที่จะไม่มองที่ร่างบางนั้นให้มากนัก
ร่างสูงรีบสะบัดหัวและเดินเข้าห้องน้ำ
ปลดเสื้อผ้าตัวเองออก
และเข้าไปยืนให้สายน้ำดับความรู้สึกร้อนรุ่มนั้นออกให้หมด
แต่ความรู้สึกบ้า ๆ ก็ดูเหมือนจะไม่จางลงเลยสักนิด
มือแกร่งเอื้อมจับส่วนกึ่งกลางของลำตัว
ที่ค่อยแข็งขืนขึ้น
และดึงรั้งเบา ๆ
หากไม่ทำอะไรสักอย่างเขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำอะไรบ้า ๆ ลงไปหรือเปล่า
เขาเองก็ใช่ว่าจะขาดแคลนผู้หญิง มีมาให้เลือกแทบไม่ซ้ำหน้า
และก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ต่างคนต่างไป
ทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งล่าสุดทำแบบนี้เมื่อไหร่
แค่ได้เห็นใบหน้าสวยหวาน กับร่างกายเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายก็ทำให้
ความรู้สึกรุมร้อนได้ขนาดนี้แล้ว
มือแกร่งค่อยดึงรั้งส่วนแข็งแกร่งนั้น
จากช้าเป็นเร็วขึ้นในที่สุด
ใบหน้าคมกัดฟันแน่น เมื่อใกล้จะถึงที่สุดของความรู้สึก
วูบสุดท้ายก่อนการปลดปล่อย
เขานึกถึงใบหน้าหวานละมุนของคนปากเสียที่นอนหลับไม่รู้เรื่องในห้องของเขา
“เฮ้ยยยยยยยยย” ร่างสูงอุทานลั่น
เวรแล้ว...อะไรเนี่ย
“บอกว่ามันเป็นกะเทย...เรานี่จะเป็นเองซะละมั้ง” ร่างสูงหอบหายใจหนัก ๆ
สะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ออก
รีบอาบน้ำต่อให้เสร็จ
เพื่อจะได้พักผ่อนเสียที
*********************************
ใบหน้าหวานที่พริ้มหลับอยู่ข้างกาย
ทำให้เกรียงไกรต้องหยุดมองซ้ำอีกครั้ง
ร่างสูงเอนตัวนอนข้างร่างเล็ก
เผลอมองใบหน้าเนียนสวยนั้นอย่างไม่รู้ตัว
ถ้าเป็นผู้หญิงแล้วมานอนทำหน้าแบบนี้ใกล้ ๆ ไม่ปล่อยไว้แน่ ๆ
แต่นี่มันเป็นผู้ชาย แถมเป็นคู่อริอีกต่างหาก ปากมันนี่ไม่ต้องพูดถึง
ถ้าตื่นมามันต้องพูดจากวนตีนอีกแน่ ๆ
มือแกร่งเผลอไล้ไปตามแก้มเนียนใสนั้นแผ่วเบา
ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างบาง
แต่เพียงไม่นานก็ต้องรีบชักมือกลับทันที
“ทำบ้าอะไรวะเนี่ยกู.....สงสัยพักนี้ไม่เจอผู้หญิง..เลยชักเพี้ยน” ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง
รีบพลิกกายหันหลังให้กับร่างเล็กยั่วยวนอารมณ์นั่น
ก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งดึงผ้าห่มคลุมตัวให้กับร่างเล็กบาง
คืนนั้น เกรียงไกรข่มตาหลับด้วยความยากลำบาก กว่าจะหลับได้ก็เกือบรุ่งสางของอีกวัน
******************************
“อือ.......” ใบหน้าสวยหรี่ปรือขึ้น และก็ต้องรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
จำได้ว่าเมื่อคืน...เฮ้ยซวยแล้ว ห้องใครวะเนี่ยไม่รู้จัก
โดนทำอะไรรึเปล่าวะ
มือเล็กรีบสำรวจไปทั่วร่างของตัวเอง
เสื้อผ้า....เมื่อคืนไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่ ใครเปลี่ยนให้ แย่แล้ว
ใครวะ
นอนอยู่ข้าง ๆ
ใบหน้าหวานชะโงกเข้าไปใกล้ ๆ กับชายหนุ่มที่นอนหันหลังอยู่ข้าง ๆ
ขุนไกรนี่หว่า อย่าบอกนะว่าไอ้นี่ มันเปลี่ยนชุดให้เมื่อคืน
“ไอ้ขุนไกรรรรรรรรรรรรรรรรร ตื่นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ร่างเล็กใช้เท้ายันร่างสูงนั้นจนตกเตียง
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ร่างสูงรู้สึกตัวขึ้นได้ทันที เมื่อพบว่าตัวเองหล่นลงไปอยู่บนพื้นห้องเสียแล้ว
“คนจะหลับจะนอนทำห่าอะไรแต่เช้าวะเนี่ย” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ไอ้เวรนี่ ช่วยไว้เมื่อคืน
ไม่สำนึกบุญคุณไม่ว่า แถมยังถีบอีก แบบนี้มันน่าด่ามั้ยล่ะ
“เมื่อคืนมึงทำอะไรกู...........มึงบอกมามึงทำอะไรกู” มือเล็กปรี่เข้าคว้าคอเสื้อของร่างสูง
ทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้
“เปลี่ยนเสื้อให้....มึงจะทำไม...นึกว่ากูคิดสั้นปล้ำมึงหรือไง” เช้า ๆ อย่างนี้ไม่อยากมีเรื่อง
ง่วงจะตายอยู่แล้ว
“เปลี่ยนทำไม...ใครใช้ให้เปลี่ยน..” ร่างเล็กไม่เลิกเซ้าซี้
“มึงโดนยา แล้วยังไม่ได้อาบน้ำอย่างนั้น เตียงกูจะสกปรก..” ร่างสูงยกมือขึ้นปิดปาก หาวนอน
“แล้วเสื้อผ้ากูอยู่ไหน”
“โอ้ยยยยยยยยยยย อะไรของมึงนักหนาวะเนี่ย ให้กูนอนก่อนได้มั้ย กูง่วงจะตายห่าแล้ว” ร่างสูงปรือตาขึ้น เวลาง่วง เขาไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับใครจริง ๆ
“แค่เห็นมึงแก้ผ้า...กูก็ต้องไปล้างซวยให้กับลูกกะตากูเจ็ดวันเจ็ดวาแล้ว”
เกรียงไกร ปลดมือเล็ก ๆ นั้นออก และเดินขึ้นเตียงล้มตัวลงนอน
ไม่สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดจะเอาเรื่อง ของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
“ไอ้ไกร....ตื่นนนนนนนนนนน..มึงลุกมาก่อนไอ้ไกร.....ไอ้ไกรโว้ยยยยยยย” มือเล็ก ๆ ทั้งฉุดทั้งดึงคนข้าง ๆ
แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวโตกว่าจะลุกขึ้นมาตอบคำถามของเขาเลย
***********************
ไงก็ชอบคมเมนเป็นกำลังใจให้คนโพรสบ้างนะคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
