"ขุนไกร.....ขุนไกรโว้ย.........." ไอ้อาร์ตใช้เท้าหนัก ๆ ถีบไอ้ไกร ที่เอาแต่กอดหมอนข้าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งที่ตายังหลับอยู่
ดูมันนอนร้องเรียกแต่ส้ม ส้ม ส้ม น่ารำคาญ
เป็นบ้าอะไรวะ ...... นอนละเมออะไรของมัน
"ส้มมมมมมม มากอดกัน...ส้มมาง้อเค้าแล้วเหรออออออ อืออออออออออ" เกรียงไกรยังคงกอดหมอนข้างกลิ้งไปกลิ้งมา จนอาทิตย์ทนไม่ได้
ต้องใช้เท้ายันไปอีกหนึ่งครั้ง ก่อนจะตะโกนเรียก
"ไอ้โกรโว้ยยยยยยยยยยยยยย" อาทิตย์กรอกเสียงดังสนั่นเข้าไปในหูร่างสูง ที่นอนยิ้มไปยิ้มมา
"เฮ้ยยยยยย อะไร วะ อะไรวะ ใครเป็นอะไรวะ"
ร่างสูงทะลึ่งพรวดลุกขึ้น อย่างตกใจ ก่อนจะค่อยมองรอบ ๆ ห้อง
ส้มอ่ะ แล้วส้มไปไหนอ่ะ
เมื่อกี้นอนกอดอยู่กับส้มแล้วส้มไปไหนแล้ว
เขากวาดตาไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบว่ามีร่างของสายสัมพันธ์แต่อย่างใด
ฝันหรอกเหรอ..........นี่เขาฝันไปใช่มั้ย
ส้ม ไม่มีทางมาง้อเขาหรอก
เฮ่อ..... แย่จริง ๆ
"เป็นห่าไรมึง....เมื่อกี้กูเห็นมึงนอนยิ้ม....หวานหยาดเยิ้ม...แต่พอตื่นมาเสือกทำหน้าโศก" อาทิตย์ปัดที่นอน และเอนหลังลง
ไอ้ไกรนี่ท่าทางมันจะบ้ามากขึ้นทุกวัน พอกะไอ้บ้าส้ม เห็นนั่งซึมตั้งแต่เย็น ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่บอก ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาจริง ๆ
"เปล่า.... ไม่มีอะไร...มึงจะนอนแล้วเหรออาร์ต..." เกรียงไกร ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้อง
หลับไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่ตอนนี้ตาสว่างแล้ว
"แล้วไอ้ส้มอ่ะ....นอนห้องไอ้หมูเหรอ" ร่างสูงหันมาถามเพื่อนที่ทำท่าจะเคลิ้มหลับ
"เออ...นอนแล้วมั้งไอ้ส้ม..เป็นห่าอะไรก็ไม่พูด..ซึมกระทือเลย....กูถามว่าเป็นอะไร..ก็ทำเหมือนเป็นใบ้ไม่เสือกตอบมา น่าตบหัวทิ่มจริง ๆ " ไอ้อาร์ตพลิกตัวไปอีกด้าน เริ่มง่วงขึ้นมาไม่อยากจะสนใจคำถามของเกรียงไกรอีก
"ส้ม....ส้มซึมเลยเหรอ...มันเป็นอะไรมากเปล่า" เกรียงไกรถามอาทิตย์ที่หลับไปแล้ว
และไม่พยายามลุกขึ้นมาตอบคำถามของร่างสูงนั้น
ส้มของเขา ถึงกับซึมเศร้าไปเลย ก็เข้าใจเหตุผลอยู่หรอกที่ส้มพูดน่ะ.... แต่ว่า...ก็คนมันหึงนี่
หวงด้วย ไม่อยากให้ส้มไปอยู่ใกล้ใคร ๆ อีก
ส้มคงจะโกรธมาก
ทำไมเขาถึงเป็นผู้ชายที่งี่เง่าไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะ มีแต่ทำให้ส้มลำบากใจตลอดเลย
เกรียงไกร ก้าวเดินออกจากห้อง
ไปดูทะเลกลางคืนบ้างก็คงดี
อย่างน้อย จะได้คิดทบทวนเรื่องของเขากับส้มด้วย เผื่อว่าเขาอาจจะคิดอะไรได้บ้าง
******************************
ร่างเล็กบาง เหม่อมองทะเลยามค่ำคืน
ออกมานั่งรับลมเล่นบ้าง ขืนอยู่แต่ในห้องมีแต่จะยิ่งอึดอัด อัดอั้นตันใจเปล่า จึงบอกอเนกไปว่าจะออกมาเดินเล่นสักหน่อย
ขุนไกรบอกว่าไม่สบายตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ
อยากไปหา อยากไปดูว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า
แต่ก็ทำไม่ได้
เรื่องที่ทะเลาะกัน ก็เพราะว่าขุนไกรเองที่ไม่มีเหตุผล
ทำไมไม่คิดจะฟังกันบ้าง ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อตัวของเขาและเกรียงไกรทั้งนั้น
เอาแต่หึงหวง
ทำตัวงี่เง่าแบบนี้ แล้วใครจะไปทนไหวกัน
แต่ว่าก็ไม่อยากจะต้องทะเลาะกันจริง ๆ แบบนี้
มันน่าเศร้ามาก
ที่ไม่มีคนตัวสูงขี้อ้อนนั้นมาอยู่เคยงข้าง
ถ้าอยู่ด้วยกันที่บ้าน ป่านนี้เกรียงไกร ก็จะมาแหย่มาแกล้ง มาอ้อน ให้โมโห
แล้วก็จะหัวเราะอย่างมีความสุข
แต่ตอนนี้ ไม่ใช่
ทำไมกัน ทั้งที่บอกว่ารักบอกว่าชอบ
แต่ทำไมต้องทำตัวไม่มีเหตุผลอย่างนี้ด้วย
แล้วจะให้เขาทำยังไง จะให้เขาทำยังไงกัน
*************************
ร่างเล็ก ๆ ที่นั่งเหม่อมองอยู่ทำให้เกรียงไกร
นึกชั่งใจอยู่หลายครั้ง
ส้ม........ส้มของเขานั่นเอง
ดึกป่านนี้ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้นะ
มันอันตรายจะตายไป
เขาจะเข้าไปหาส้มดีหรือเปล่า
จะไปขอโทษส้มดีมั้ย
แต่ส้มกำลังอารมย์ไม่ดี ขืนเข้าไปแล้วเกิดพูดอะไรไม่เข้าหูอีก ส้มคงจะต้องโกรธอีกแน่ ๆ
เกรียงไกรยืนมองร่างเล็กนั้น คิดจะไม่เข้าไปหา
แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ
เมื่อเห็นมือเล็ก ๆ ยกขึ้นเช็ดที่ใบหน้า
ส้ม.........ส้มร้องไห้
ส้มกำลังร้องไห้อยู่แน่ ๆ
โธ่.........ส้ม
ไกรขอโทษ ที่ทำให้ส้มต้องมานั่งร้องไห้เพราะไกร
ไกรขอโทษนะส้ม
***********************
"ส้มมมมมมมมมมมมม" ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดและนั่งลงเคียงข้างร่างบาง ที่นั่งเหม่อมองอยู่
สายสัมพันธ์หันมามองใบหน้าคมนั้น
แล้วก็หันกลับไปมองทะเลอีกครั้ง
ทำทีเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจเต้นระทึก
"ส้ม....ยังโกรธเค้าอยู่หรือเปล่า" ร่างสูงก้มหน้านิ่ง
แทบไม่กล้าจะถามประโยคนี้ออกมา แต่เขาก็ต้องถาม อยากรู้ว่าส้มคิดยังไง เป็นยังไงบ้าง
ร่างเล็กแกล้งเป็นไม่สนใจที่เกรียงไกรพูด
ยังคงนิ่งเงียบต่อไป
"เค้าขอโทษนะ.....ที่เค้าทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้แต่ว่า......แต่ว่าเค้าอ่ะ.....เค้าไม่อยากให้ส้มอยู่ห่างเค้าเลยจริง ๆ นี่"
เกรียงไกรยิ่งเศร้าหนัก
เมื่อเห็นทีท่าไม่สนใจของคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง
"รู้ตัวเหมือนกันเหรอ.....ว่าไม่มีเหตุผล" สายสัมพันธ์หันมามองหน้าของคนที่ทำหน้าเศร้าอยู่
อดสงสารไม่ได้ แต่ก็อยากจะแกล้งให้สำนึกบ้าง
คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ทำอย่างนี้อีก
"เค้ารู้ตัวแล้ว...ต่อไปเค้าจะไม่หึงไม่งี่เง่า ไม่ทำตัวไม่มีเหตุผลอย่างนี้อีกนะ...เค้าสัญญานะส้ม..ส้มดีกะเค้าเหอะนะ...นะ...นะ" เกรียงไกร ยกนิ้วก้อยขึ้น ทำหน้าตาออดอ้อน น่าสงสารสุดฤทธิ์
ทำให้สายสัมพันธ์ยิ้มได้ แต่ก็ต้องทำพยายามทำหน้าขรึมต่อไป
"บ้า.........ทำอะไรบ้า ๆ เป็นเด็ก ๆ " ร่างเล็กลอบยิ้มรู้สึกตลกกับท่าทางของร่างสูงนั้น
ดูสิ ยังจะยื่นนิ้วมาหา อีก จะให้เขาเกี่ยวก้อยคืนดีด้วยหรือไง น่ารักตายล่ะ
"เราดีกันเหอะเน้อออออออออ เนอะส้มนะ เกี่ยวก้อยกันนะ เกี่ยวก้อยดีกัน" เกรียงไกรยังทำหน้าตาออดอ้อนใส่ พยายามจะให้ร่างเล็กส่งนิ้วมาเกี่ยวก้อยให้ได้
"เออออ เออออ รู้แล้ว...ดีก็ดี พอใจยัง" ร่างบางพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด แต่ก็แอบหลุดหัวเราะออกมาจนได้
"ม่ายยยยยยอาววว ต้องเกี่ยวก้อยกันก่องดิ เนอะ" เกรียงไกรยังไม่ละความพยายาม
"เออ...รู้แล้วมา มา จะให้ทำอะไรเร็ว ๆ ดิ"
นิ้วเล็ก ๆ นั้นยื่นเข้าหา และเกรียงไกรก็ใช้นิ้วก้อยของตัวเอง มาคล้องไว้ ส่งยิ้มดีใจ
"เราดีกันแล้วเนอะ" ร่างสูงหัวเราะชอบใจ พอกับที่ร่างบางเอง ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
**********************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
