หัวข้อ: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}

[bun]

แอบมา +1

[DexTunG]

กว่าจะอ่านมาทัน   ทุกเรื่องราว
ตอนนี้เศร้ามากๆ เรื่องความเสียสละ
เหนใจพี่เทค มากเลย รัก จนยอมเสียสละตัวเอง
เรื่องราวกำลังสนุก ตื่นเต้น  อยากอ่านต่อแล้วสิครับ
+1   
 

[sam3sam]

ทหารหาญผู้เสียสละ

ซดมาม่าอร่อยดี รอวันได้กินของหวานอยู่นะจ๊ะ

[luxilove]

Part  99
พี่ชายที่รัก....
.
.
.
.
Tak.

                   

                       ผมกอดรัดร่างขาวบาง  ซึ่งตอนนี้ส่งเสียงครวญครางฮือๆ  ผิวเนียนละเอียดอมชมพูไปทั้งตัว 

ใบหน้าแดงก่ำตาวาววับหวานเยิ้ม   มือไม้พยายามจะฉุดกระชากให้หลุดจากการยึดจับของผม    เพื่อต้องการลวนลาม

ร่างกายผมให้ได้   เหงื่อกาบผุดตามหน้าตา ..ตีนผมเปียกแนบขมับระไล่ใบหน้า  เหงื่อไหลย้อยลำคอตลอดจน

แผ่นอกขาวเนียน..เซ็กซี่ครับ...เซ็กซี่โคดๆ...เล่นเอาใจผมเต้นตึกตักๆ   ยอมรับครับ..ผมหลงรักตะเกียงตั้งแต่

แรกเจอที่ร้านหนังสือในวันนั้น…



                         ตอนที่รับคำสั่งจากหน่วยเหนือ   ให้มาปฏิบัติการลับเพื่อจัดการเก็บเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  ซึ่งมีผลต่อ

ความมั่นคงตำแหน่งผู้นำประเทศเขมร   ผมรับคำสั่งโดยไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าเด็กผู้ชายที่พูดถึง  จะหน้าตาสวยงามปาน

รูปสลัก    ดวงตาดำขลับใสซื่อดังลูกแก้วรัตติกาล...ยามเผลอสบเข้าไม่รู้ตัว..ได้ดูดดึงเอาหัวใจผมตกหลุมรักทันที   

เด็กผู้ชายอายุยังไม่ถึง 15 คนนี้..มีเสน่ห์ที่ตรึงคุณให้ตะลึงตั้งแต่แรกเห็น   ยิ่งยามได้ใกล้ชิดสนิทคุ้นเคยด้วยแล้ว 

ยิ่งยากที่จะถอนหัวใจออกจากเจ้าตัวได้   


                         ผมไม่ได้พูดเกินจริงหรือเว่อร์  อายุผมปาเข้าไป 24 แล้ว  เป็นทหารนาวิกโยธินชั้นสัญญาบัตร   

ผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาไม่น้อย    ผ่านการฝึกอย่างยากลำบาก   ทั้งทางร่างกายและจิตใจ   ผมคิดว่าควบคุมตนเองได้ดี

มาโดยตลอด   กระทั่งมาเจอตะเกียง..ผมจึงรู้ว่าที่ผมฝึกมานั้น    มันไม่ได้ครึ่งของความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของเด็กผู้ชายคนนี้   


                        เหตุการณ์เฉียดตายที่น้องผ่านพ้นมาได้แต่ละครั้ง    น้องไม่เคยตีโพยตีพายหรือทำหน้าตาตึงเครียด

ให้ใครได้เห็น   ทุกคนมีแต่ได้รับรอยยิ้มหวานละลายใจ   และมุขฮากระจายที่น้องขยันทำให้เพื่อนฝูงหัวเราะไม่เว้นแต่ละวัน   

ยังไม่นับน้ำใจไมตรีและความจริงใจที่หยิบยื่นให้ใครต่อใครโดยไม่ผูกใจเจ็บอีกตะหาก    แล้วแบบนี้ผมยังกล้าจะปลิดชีวิต

น้องลงได้หรือ....


                        นับแต่วันที่ยกเลิกคำสั่งให้ผมไม่ต้องดำเนินแผนฆ่าน้องแล้ว   และให้หันมาสนับสนุนให้ความร่วมมือ

ช่วยเหลือฝ่ายตะเกียงตามล่ากลุ่มกบฏ...ผมดีใจจนเนื้อเต้น...รู้ทั้งรู้ว่าน้องเป็นคนรักของโตโต๋...สิงห์หนุ่มที่อหังการและหวง

ตะเกียงน้อยดวงนี้ยังกะจงอางหวงไข่...รังสีอัมหิตแผ่กระจายรอบตัวสิงห์หนุ่มตลอดเวลายามเดินเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยปกป้อง

ตะเกียง   คนที่มีจิตสัมผัสและรับการฝึกพลังพิเศษมาเท่านั้น..ถึงจะรับรู้จิตสังหารระวังภัยของสิงห์หนุ่มนี้ได้..ผมคือ

หนึ่งในคนเหล่านั้น....


                         แต่พลังฝีมือตะเกียงกับถูกเก็บงำจนดูไม่ออกสักนิด..ว่าน้องเป็นทายาทตระกูลวรเวทย์อัคนี    น้องเหมือน

เด็กผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชาย  ดันกลับเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาผิวพรรณรูปร่างสวยเกินเด็กผู้หญิงเสียอีก   แทบจะว่าสวยกว่า

ใครในโรงเรียนเลยก็ได้    แต่สองคนนี้เวลาเดินเข้าคู่กันแล้ว  กับสง่างามเหมือนสวรรค์สร้างให้มาคู่กันอย่างลงตัวซะงั้น   

ยอมรับว่าโต๋มันหล่อยิ่งบวกบุคลิกทรนงนิ่งสง่าสะกดทั้งชายทั้งหญิงให้มองตามแทบเหลียวหลัง    เสน่ห์บุรุษเพศเต็มเปี่ยม

จนทะลัก....ส่วนตะเกียงก็อย่างที่บอก...ทำให้คู่รักทั้งสองเป็นที่จับตาและกล่าวขวัญจนติดอันดับหนึ่งในโรงเรียนเรทติ้ง

ไม่มีใครเทียบเคียงได้....


                     แม้ผมจะรักและต้องการครอบครองน้องแค่ไหน    แต่ด้วยที่น้องมีเจ้าของและเป็นคนที่น้องเลือกแล้ว   

ทำให้หัวใจชายชาติทหารอย่างผมได้แค่มองอยู่ห่างๆ  แต่ผมก็ไม่เคยที่จะเลิกรักน้องได้สักที   ทั้งที่พยายามไม่คิดและตัดใจ

แล้วก็ตาม....ผมใช้คำว่ารักได้อย่างไม่เคอะเขิน..และพูดได้อย่างเต็มปาก  เพราะความรู้สึกที่ผมมีต่อตะเกียง...มันไม่ได้ต้องการ

แค่เซ็กส์...แต่ผมอยากปกป้องเค้า...อยากดูแล...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสครอบครองก็ตาม...ผมยิ่งแน่ใจโดยไม่มีข้อกังขาใดๆ 

ก็ตอนที่เห็นน้องทุรนทุรายกับพิษหนอนราคะ....ผมไม่รีรอที่จะเสียสละตนเองเลยสักนิด...ในการช่วยเหลือน้องครั้งนี้...

กรองกุมภ์คงไม่รู้มาก่อนว่าผมคนหนึ่งที่มีพลังสิงห์โตคำราม....เพราะพลังนี้จะถ่ายทอดเฉพาะคนในตระกูลเท่านั้น   

จึงเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวที่น้อยคนจะรู้ว่าผมมีพลังสิงห์โตคำราม   ยกเว้นพวกเราที่ร่วมปฏิบัติการลับเฉพาะ...


                        ใช่แล้วครับ..พลังสิงห์โตคำรามผมฝึกปรือได้เพียง 7 ส่วน  ตอนนี้เหลือ  4 ส่วนที่จะใช้ดูดหนอนราคะ

ออกจากตัวตะเกียง....การจะนำหนอนราคะที่มีพิษร้ายกาจออกจากตัวน้องได้...มีทางเดียวคือทางปาก...และจิตสัมพันธ์ของ

คนโดนพิษกับคนถอนพิษต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน....ซึ่งนั่นไม่มีทางเลี่ยงที่ผมจะต้องล่วงเกินน้องเพื่อให้ความรู้สึกเราทั้งคู่รวม

เป็นหนึ่งเพื่อป้องกันธาตุไฟเข้าแทรกด้วย..ก่อนที่ผมจะใช้พลังสิงห์โตคำราม..ดูดเอาหนอนออกมา...พลังนี้เรียกว่า

“สิงห์ดูดดาว”...

 
                        หากผมมีพลัง 7 ส่วนปกติ...ผมสามารถกระแทกพลังทำลายหนอนราคะให้ตายได้ไม่ลำบาก...แต่เพราะ

ผมใช้สลายพิษในตัวผมไปแล้วถึง 3 ส่วน   พลังเพียง 4 ส่วนทำได้แค่ดูดหนอนออกมาเท่านั้น    กระทั้งพลังคุ้มครองกาย

ผมยังไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ   เพราะพลังที่เหลือจำกัดใช้กับสิงห์ดูดดาวเฮือกสุดท้ายแล้ว   


                       ตัวผมเองคงได้รับพิษหนอนราคะไปเต็มๆ  และอาจควบคุมความกำหนัดจากพิษของหนอนไว้ไม่อยู่   

ภาวนาให้น้องหลังจากหนอนออกจากร่างแล้ว   รู้สึกตัวได้เร็วสามารถหยุดยั้งผมได้ทันแค่นั้น   เพราะผมไม่อยากรู้สึกผิด

และมีบาปติดตัวหลังจากตายไปแล้ว    ผมรักตะเกียงหากผมจะได้ครอบครองร่างกายของน้อง   ผมต้องได้มันมาโดยที่

น้องเต็มใจให้ผม  ไม่ใช่ด้วยวิธีสกปรก...


                        ผมเป็นชายชาติทหาร..เลือดทหารที่ไหลเวียนในร่างกายผม...มีศักดิ์ศรีและทรนงเกินจะทำสิ่งระยำนี้ได้   

เหนือสิ่งอื่นใด...การเสียสละของผมครั้งนี้  คงทำให้คนที่เหลือมีหนทางรอดเมื่อน้องฟื้นคืนสติ...ตะเกียงคนเดียวเท่านั้น 

ที่จะแก้สถานการณ์เลวร้ายนี้ได้...ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องรวบรวมพลังสิงห์โตคำราม....กักพลังไว้ตรงบริเวณท้องน้อย...

รอจังหวะที่ผมและน้องจิตสัมพันธ์เป็นหนึ่ง..อาศัยวินาทีนั้น   เปลี่ยนพลังให้เป็นสิงห์ดูดดาวดึงเอาหนอนราคะ

ออกจากตัวน้องทันที....


                       ผมกอดรัดลากน้องมายังมุมหนึ่งของห้อง   ในขณะที่คนที่เหลือผมบอกให้หลับตาลงเสีย   

เพราะภาพต่อไปนี้คงไม่เหมาะสมนักที่พวกเค้าจะได้เห็น   ได้ทำเลแล้วผมปล่อยมือน้องทันที   เมื่อเป็นอิสระ..ตะเกียงจู่โจม

กระชากคอผมเข้าไปบดจูบเร่าร้อนรุนแรง  พร้อมเสียงครวญครางปานสัตว์ป่าที่ต้องการสมสู่เพื่อปลดปล่อยตนเองจากอารมณ์

กำหนัดในตอนนี้   


                          น้องฉีกทึ้งเสื้อผมจนกระดุมหลุดกระจาย  ก่อนจะกดผมนอนลงโดยตัวน้องคร่อมทับตามมาไม่ยอมห่าง 

ในขณะที่ปากบางหวานนุ่มนั้นยังประกบพัวพันกับผม  จนอารมณ์เตลิดไม่ต้องใช้เวลานาน


                           “อา...ฮา...อึม...อาๆๆๆ....อืออออ”

เสียงครวญครางพอใจภายในคอที่น้องแสดงออก   ยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ผมลุกหือทันที   จากที่มือไม้วางนิ่งๆ 

ผมเริ่มกอดร่างขาวนิ่มหอมกรุ่นไปทั้งตัว  แม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อยังหอมเหมือนกลิ่นดอกไม้    นี้สินะ....ตะเกียงที่ใครๆ

ต่างตกหลุมรัก...ร่างกายนี้...ความหอมนี้...ผมมีโอกาสสัมผัส..แม้จะเพียงชั่วเวลาสั้นๆ และเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต..

ผมกลับคิดว่าผมโชคดีกว่าใครหลายๆ คน..โชคดีที่ผมมีพลังสิงห์โตคำราม...โชคดีที่เป็นผมในการช่วยชีวิตน้องไว้..

โชคดีที่สุดแล้วที่ก่อนตายผมได้ทำตามหัวใจตัวเอง..ตะเกียงของพี่...ไม่ต้องกลัวนะ....ขอครั้งนี้ครั้งเดียว...พี่ขอโทษ

ที่ต้องล่วงเกิน...ขอแค่ครั้งนี้...เพียงเท่านี้...พี่สัญญา....ก่อนจะหลับตา...และจูบตอบพัวพันดูดดุนลิ้นเล็กหวานหอม

คว้านไปทั่วโพรงปากนุ่ม


                          ร่างกายเราสองคนบดเบียดกันไปมา...น้องพยายามลดมือลงมาลูบคลึงน้องชายผม   ซึ่งตอนนี้

ขยายตัวดันกางเกงลายทหารจนโป่งพอง...ในขณะที่กึ่งกลางทำตัวของน้องก็นูนแข็ง..แม้จะสัมผัสผ่านเนื้อผ้ายังรับรู้ได้

ถึงความร้อนที่แผ่กระจายออกมา...ผมรีบตะครุบมือน้องไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกตัวกลับขึ้นด้านบน  ใช้ร่างกายที่หนาแกร่ง

ของผมกดน้องไว้   ปากเราทั้งคู่ยังไม่ยอมละจากกัน...


                        เรียกเสียงครางขัดใจจากน้องทันที...ผมไม่ตามใจให้น้องปลดเข็มขัดและกางเกงออกหรอก...เพราะผม

ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด...ไม่เช่นนั้นตัวผมเองนั่นแหละจะหยุดไม่อยู่


                          “ฮืออออ...อ่า.....”  เสียงครวญครางหวานหูของน้อง....คงทำให้ใครต่อใครในห้อง

นอนแข็งเป็นท่อนไม้...ทรมานกันน่าดู...ผมเชื่อว่าทุกคนได้ยินและรับรู้กับสิ่งที่ผมและตะเกียงทำอยู่ขณะนี้...


                           ไม่รอช้าผมละปากออกมา    ไล่จูบเรื่อยทั้งลำคอขาวผ่อง...แก้ม  ใบหู...ต่ำลงมาถึงลาดไหล่ร่องอก...

รวมถึงเม็ดทับทิมสีชมพูสดทั้งสองข้างที่ผมส่งปลายลิ้นเข้าไปหยอกเอิน...ทำให้ร่างกายของน้องแอ่นหยัดส่งเสียงครางใหญ่   

ก่อนผมจะไล่กลับขึ้นมาประกบปากน้องอีกครั้ง   ที่ผมต้องทำเช่นนี้เพราะผมต้องทำให้น้องคุ้นเคยสัมผัสของผมจนพอใจ

ในระดับหนึ่ง...ก่อนจะกลับมาจูบกับน้องอีกครั้ง  จูบในครั้งนี้..ไม่ได้ดุเด็ดเผ็ดร้อนตะกละตะกลาม

เหมือนที่น้องจู่โจมผมครั้งแรก...


                         คงเพราะสัมผัสที่ผมมอบให้ช่วยลดการหิวโหยของน้องลง..ไม่ทุรนทุรายต่อการปลดปล่อย

เหมือนตอนแรก....การจูบดูดดื่มหอมหวาน...ผมตั้งใจที่จะมอบจูบพิเศษครั้งนี้ให้น้องทั้งตัวและหัวใจ...ก่อนจะค่อยๆ

คลายมือน้องที่ผมจับยึดไว้ออกน้องยกมือมากอดรอบคอผมอัตโนมัติ...ไม่สะเปะสะปะจู่โจมเหมือนในตอนแรก...

ดวงตาปรือพริ่ม..ส่งเสียงครางหวานหูเล็ดรอดออกจากปากสวยเป็นระยะๆ   ตอนนี้พะวังอารมณ์ของกามตัณหา

ระหว่างน้องกับผมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวแล้ว    ผมหลับตาลงรวบรวมพลังสิงห์โตคำรามที่กักไว้บริเวณท้องน้อย...

ก่อนจะผลักพลังทั้งหมดที่มี..พุ่งทะยานผ่านลำคอไหลวูบเข้าไปในตัวตะเกียงผ่านการจูบที่เราประกบปากนัวกันอยู่   

น้องตาเหลือกเบิกโพรงทันที   มือที่กอดคอผมไว้เปลี่ยนมากดเล็บจิกลงไหล่ผมจนเกร็งแน่น...


                           สายพลังไหลลงไปจนกระทบเข้ากับหนอนราคะ..ก่อนจะม้วนเอาตัวหนอนกักไว้ในกลุ่มพลังทั้งก้อน...

ผมสูดหายใจลึกเต็มปอด...ดูดดึงพลังคืนกลับก่อนที่พลังจะแตกกระจายซ่านไม่เกาะตัวไปเสียก่อน...เสียงหนอนราคะ

พยายามดิ้นรนต่อสู้ให้หลุดพ้นจากพลังสิงห์ดูดดาว..ที่ม้วนกลืนตัวมันไว้และไหลย้อนกลับคืนมาทางปากของตะเกียงอีกครั้ง   

เสียงร้องขัดขืนของหนอนราคะดังเข้าโสตประสาทผมให้ได้ยินชัดเจน....


                           “กรี๊ดดzz...กรี๊ดซซๆๆ!!!...” 

ผมรวบกลืนหนอนราคะเข้ามาไว้ในปากก่อนจะค่อยกลืนมันหายเข้าไปในช่องท้อง   สัมผัสรับรู้ถึงความนุ่มหยุ่น

และอ้วนพีของมันจากการดูดเลือดของตะเกียง   หนอนตัวโปร่งใสที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นแต่ขณะถ่ายเข้ามาในปากผม 

ตัวมันกลับแดงแปร๊ด...แดงยังกะเลือด...นั่นคงเป็นเพราะมันดูดเลือดของตะเกียงเข้าไปทำให้ตัวมันเปลี่ยนสี

                              ผมกลืนมันลงไปโดยใช้พลังสิงห์ดูดดาวบังคับมันลงไปกักไว้ตรงบริเวณท้องน้อย   ก่อนที่พลัง

จะค่อยแตกกระจายออกจากกันในที่สุด  ใช้เวลาไม่ถึงนาที   แล้วผมต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อรับรู้ถึงคมเขี้ยวของหนอนราคะ

ที่เกาะเข้ากับผนังกระเพาะของผมเสียงสะท้อนดังจากช่องท้องให้พอได้ยิน


                              “จ๊วบ!...อึก!..” 

มันกำลังเกาะดูดเลือดผม   ผมรีบพลิกตัวลงจากตะเกียงทันที  ซึ่งน้องนอนหายใจหอบฮักๆๆๆ....หลับตาเหมือนเหนื่อยมาก..

ผมไม่เหลือพลังควบคุมหนอนอีกแล้ว    ตอนนี้ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่ม...และมันไต่ระดับความร้อนรวดเร็วมาก...พิษของหนอน

ที่ปล่อยออกมาในขณะที่มันดูดเลือดของผม....ต้องรีบเรียกสติตะเกียง...ตัดสินใจพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบหน้าน้องไปด้วยเบาๆ

                           “ตะเกียง...แปะ!..แปะ!..ตะเกียง..ตื่น...ตื่น...รีบตื่นขึ้นมาสิ..ตะเกียง”  พวกที่เหลือพากัน

ลืมตาขึ้นมา....


                           “เทค..เป็นไงบ้าง..สำเร็จไหม?”  ไอ้บอมย์ส่งเสียงถามผมทันที   หันมองหน้าพวกมันแต่ละคน 

หน้าแดงก่ำ..คงเพราะได้ยินเสียงครวญครางของตะเกียงในตอนนั้นนั่นแหละ..ทำให้พวกมันอายจนเขินจัดไปด้วย..

หน้าตาหูเหอแดงกันไปหมด


                          “อึม..เรียบร้อย..หนอนราคะออกจากร่างตะเกียงแล้ว”  ผมตอบสั้นๆ  เพราะตอนนี้รู้สึกตัวผม

จะร้อนวูบๆวาบๆ...เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  หัวใจเต้นรัวแรงตลอด...ต้องรีบปลุกตะเกียง..ขืนชักช้าจะไม่ทันการ..


                           “ตะเกียง..ตื่นสิ..ตื่น..ตะเกียง” 

ผมเขย่าตัวน้องอย่างแรง...แต่น้องก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา   ได้แต่นอนหายใจหอบแฮ่กๆๆ

     
     
                           “เฮ้ย!..ไมหวะ?...ตะเกียงยังไม่ฟื้นอีกหรือ....” 

ไอ้พรตมันแหกปากถามมาซะเสียงดัง


                            “ซี๊ๆๆๆ...เบาสิหวะ!..มึงจะแหกปากให้พวกข้างนอกมันรู้หรือไง...”  ผมส่งเสียงปรามมัน...

หน้ามันเจื่อนไปทันที...ผมยังพยายามเขย่าปลุกตะเกียงไปด้วย   ในขณะที่หัวผมเริ่มจะเบลอแล้วตอนนี้   รู้สึกมึนงง..

แต่ที่สำคัญน้องชายผมมันขยายพองตัวแข็งปั๊ก!..ปวดตุ๊บ!ๆๆๆ...ผมกำลังร้อนรุ่มไปทั้งตัว..ไม่ทันไรตัวผมล้มตึง

บิดตัวเป็นเกลียว..รับรู้เสียงแตกกระจายในช่องท้องดังชัดเจน


                            “โพล๊ะ!!!!...”    

หนอนราคะระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ ในท้องผม..นั่นคงเพราะมันดูดเลือดผมเข้าไปผสมกับเลือดตะเกียง..ทำให้ตัวมัน

ที่มีเลือดคนสองคนระเบิดแตกออก...และแน่นอนการระเบิดตัวของมัน..ปลดปล่อยพิษราคะร้ายแรงออกมา

แพร่กระจายอย่างรวดเร็วทันที.....


                           “อร๊ากกกกๆๆๆ!!..” 

ผมหลุดเสียงโหยหวนออกมา..ตัวผมร้อนแทบระเบิด..ต้องการปลดปล่อยอย่างมาก..มากที่สุด...

กัดฟันขบกรามกรอดดดๆๆๆ...กำมือแน่นเส้นเอ็นแขนเอ็นคอปูนต่อสู้กับความรู้สึกทั้งมวล...ไม่พยายามลุก

ไปแตะต้องตัวตะเกียงอีก...เพราะนั่นจะยิ่งอันตราย   หากผมเข้าใกล้น้องในสภาพนี้..


                          “เทค..มะ..มึง..มึง..แย่แล้ว..ไอ้เทคมึง”   เสียงไอ้วินที่อยู่อีกมุมหนึ่ง  ระดับสายตามัน

มองเห็นผมชัดที่สุด  แหกปากออกมา..ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ตัดสินใจลืมตามาดูร่างกายตัวเอง...โอ้!..พระเจ้า...

ตัวผมแดงไปทั้งตัว..แดงมาก..แดงจัด..แดงเป็นสีเลือด..เหมือนผิวผมกลายเป็นสีเลือดไปแล้ว...ในขณะที่ลมหายใจเริ่มติดขัด...

ตาพร่ามัว...สติสัมปัญชัญญะสุดท้าย..กำลังจะหลุดลอย...ผมเหลียวกลับไปดูตะเกียงที่นอนหลับตาพริ้ม..การหายใจ

เข้าสู่ภาวะปกติ..ไม่หอบแฮ่กๆๆๆเหมือนตะกี้แล้ว  น้องเหมือนคนกำลังหลับ   จำได้ว่าผมเปล่งเสียง

แหบพร่าเป็นครั้งสุดท้าย..


                         “พี่รัก..ตะเกียง” 

แล้วผมก็วูบไปทันที  ไม่รับรู้ไรอีกเลย.....





ต่อด้านล่างค่ะ

[luxilove]

-  2  -

Takaing.
                     



                    กูค่อยๆ ลืมตาขึ้น...รับรู้ถึงเสียงเรียกชื่อไอ้พี่เทคดังระงม  เหลียวไปดูแต่ละคนหน้าตาแตกตื่น 

ตัดสินใจขยับตัวลุกนั่ง   พวกมันออกอาการตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่


                    “ตะเกียงฟื้นแล้ว...เร็วช่วยไอ้เทคด้วย...ตะเกียงเร็ว..รีบช่วยไอ้เทคก่อน” 

ไอ้พี่บอมย์เร่งให้กูช่วยไอ้พี่เทค  เหลียวไปด้านข้างห่างออกไปไม่ไกลนัก  ไอ้พี่เทคนอนหงายเหยียดยาวตัวแดง..แดงมาก..

แดงเลือดไปทั้งตัวเลย...กูรีบผลุดลุกไปดูมันทันที


                    “พี่เทค..พี่เทค..เกิดไรขึ้น?”  ยื่นมือไปยังไม่ทันถึงตัวมันด้วยซ้ำ...มันลืมตาขึ้นมารวบตัวกูเข้าไปกอด..

พลิกตัวขึ้นคร่อมกูทันที   แววตาหื่นกระหาย...ตายโหง..อย่าบอกมันถอนพิษหนอนราคะให้กู...ใช่แน่ๆ..มันต้องใช้

พลังสิงห์โตคำรามถอนพิษราคะกูแน่....

                     แรงควายของมันกดทับตัวกูไว้ใต้ร่าง..มือมันจับรวบมือกูทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัว..อารามเป็นห่วงมันมาก 

ไม่ทันระวังตัวทำให้กูตกเป็นเบี้ยร่างเป็นรองร่างกายหนาล่ำของมันทันที   แล้วมันก็ระดมจูบไซร้ตามตัวกูไปทั่ว   

พระเจ้า!..กูไม่ได้สวมเสื้อหรือนี่...มันทิ้งรอยจูบไปบนแผ่นอกเปลือยของกู...ที่สำคัญน้องชายมัน..แข็งโป๊ก!..ร้อนผ่าว

เบียดเสียดส่วนกลางลำตัวกู...กูไม่มีอารมณ์พิศวาสหรอกนะตอนนี้....ต้องจัดการเอาตัวรอดจากสถานการณ์

ล่อแหลมอันตรายนี้ก่อน....


                        “พี่เทค...พี่เทค...ตั้งสติสิพี่...ได้ยินตะเกียงไหม?..ควบคุมสติหน่อย” 

เปล่าประโยชน์...มันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น    จังหวะที่มันยกตัวขึ้น...เพื่อเอามือปลดกางเกงกูออก...กูคงไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้

ให้ผ่านไป  รีบงอเข่ายันเข้าท้องมันทันที..ทำให้มันผงะหงายไปหน่อยหนึ่ง...มือที่ล๊อคข้อมือกูไว้หลุดออก...อาศัยจังหวะนี้

สกัดจุดชามันตรงต้นคออย่างเร็ว..


                          “จึ๊ก!...”   

มันนิ่งค้างล้มลงมาทับตัวกู   จำต้องจับมันพลิกนอนหงายแล้วค่อยถอยตัวลุกออกมา    มันโดนพิษหนอนราคะ...

หมายความว่ามันเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยกูใช่ไหม?...นึกขึ้นมากูเย็นเยือกจับขั้วหัวใจ...ไม่ได้การต้องรีบหยุดพิษ

ช่วยเหลือมันไว้ก่อน......หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะ..


                           รวบรวมพลังไทเก็ก...ก่อนจะปล่อยจากปลายนิ้วชี้จี้เข้าไปตรงลิ้นปี่กลางหว่างอกของมัน   

พร้อมกับส่งพลังวรเวทย์อัคนี   ปราณแห่งไฟเข้าไล่พิษร้าย...กูเร่งพลังเต็มที่...ไม่จริง...มันต้องไม่ใช่แบบนี้...

                          พิษหนอนราคะแทรกเข้าสู่หัวใจมันเสียแล้ว...การขับพิษออกจากร่างมัน   ทำได้แค่เลือกคืนสติมัน

กลับคืนมา   หยุดความกำหนัดของมันเอาไว้ได้แค่นั้น...ตอนนี้เลือดทะลักปริ่มออกปากและจมูกของมัน   ผลจากพิษของ

หนอนราคะที่กูขับออกมา..กูรีบคลายจุดให้มันทันที   มันหอบหายใจรวยริน...


                          “พี่เทค..พี่เทค..เป็นไงบ้าง...อดทนไว้พี่...ตะเกียงต้องช่วยพี่ได้...ใจเย็นมันต้องได้สิ..

ต้องมีหนทางช่วยสิโว้ย!...”  กูพยายามคิด...คิด....มันพูดสวนขึ้นมาเสียงแหบพร่า


                          “ตะเกียง....แค่กๆๆ..มะ..ไม่มี..ประโยชน์..อย่าเสียเวลากับพี่...ตอนนี้พิษแล่นเข้าหัวใจแล้ว..

มันกระจายไปทั่วร่าง....ไม่มีทางแก้ไขได้...รีบใช้วรเวทย์อัคนี....สะ..สลายพิษ...ให้..ทุกคนก่อน”  พอมันพูดขึ้นมา...

กูเพิ่งคิดขึ้นได้...รีบลุกไปใช้พลังวรเวทย์อัคนี   จี้ลงตรงกลางกระหม่อมไอ้พี่บอมย์...ตามด้วยไอ้พี่ชนะ...ไอ้พี่พรต...

ไอ้พี่วิน..ไม่เกินห้านาที..พิษจะค่อยๆ สลายออกทางรูขุมขนพวกมัน   ออกมาเป็นเหงื่อ...เพราะวรเวทย์อัคนี

เป็นพลังความร้อนที่จะขับพิษให้กลายเป็นเหงื่อซึมออกทางผิวหนัง....กูรีบลุกกลับมาดูไอ้พี่เทคทันที

หลังจากสลายพิษให้กับทุกคน


                         “พี่เทค..พี่เทค...เป็นไงบ้างพี่?” 

กูเรียกมัน...มันค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองหน้ากู...เรี่ยวแรงหายไปหมด..ตัวแดงๆ ของมันที่แดงจัดสีเลือดเมื่อกี้

ตอนนี้เริ่มคืนสภาพกลับมาผิวขาวเหมือนเดิม...ไม่ซิ..มันกำลังซีด..ใช่ซีด..ซีดแบบไม่มีสีเลือด  ทั้งหน้าตาผิวพรรณ   

ปากมันเริ่มซีดจนเขียว...มันยกยิ้มมุมปากให้กู...ก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด...ไม่ใช่เลือดพิษ..แต่เป็นเลือดจากร่างกายมัน...

อวัยวะภายในกำลังจะหยุดการทำงาน...ไม่นะ...พลังชีวิตมันกำลังลดลง


                            “แค่กๆๆ!!!...” 

กูรีบนั่งลงก่อนจะใช้แขนยกหัวมันลงนอนหนุนตัก   มันพยายามกระดิกนิ้วมือ...กูเลยจับมือมันมากุมเอาไว้...

ก่อนมันจะฝืนพูดมาว่า


                            “พะ..พี่..ดี..ดะดี..ใจ...ที่ชะ...ช่วย...ตะเกียง...”  แววตาอบอุ่นอ่อนโยนที่ฉายความรู้สึก

ทั้งหมดออกมาครั้งนี้....ทำเอากูจุก...แน่นตึ๊บไปหมด...ไม่อยากเชื่อ...แม้จะรู้ว่าไอ้พี่เทคมันรู้สึกยังไงกับกู..เวลาที่มันมอง

ทุกครั้ง...แววตามันไม่เคยปิดบังความรู้สึก...แต่กูไม่เคยตอบรับความรู้สึกของมัน...ครั้งนี้..หัวใจกูเต้นไม่เป็นส่ำ...

มันเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยให้กูรอดจากพิษหนอนราคะ...มันลงทุนเอาชีวิตเข้าแลก...ทั้งที่มันไม่จำเป็นต้องทำก็ได้...


                           “พี่เทค...พี่ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผมถึงเพียงนี้...พี่ไม่น่าเสียสละแบบนี้...แล้วผมจะทำยังไง..

ผม...ผม...อึก..อึก”  กูแน่นหน้าอกไปหมด..และแล้วน้ำตาลูกผู้ชายของกูที่น้อยครั้งจะมีใครได้เห็นก็ทะลักออกมา...

กูไม่เข้าใจทำไมมันต้องทุ่มเทขนาดนี้...


                           “เพื่อ...ตะ...เกียง..พะ...พี่...ทำ...หะ...ให้ได้..ยะ..อย่า...อย่าร้อง..ยะ..ยิ้ม..ให้..พี่..มะ..เหมือนทุกครั้ง...

นะครับ...พะ..พี่..อยากเห็น...ระ..รอยยิ้ม..ตะเกียง”  มันพูดแต่ละทีแสนจะลำบาก..ขบปากแน่นสะกดกั้นความทรมานจาก

พิษร้าย...กูเห็นแล้วยิ่งเจ็บยอกในอกยิ่งนัก   ตอนนี้ทุกคนเริ่มขยับตัวได้แล้ว  ต่างเข้ามานั่งรวมกันตรงกูกับไอ้พี่เทค 

แต่ละคนหน้าตาสลดหดหู่   น้ำตาคลอเบ้ากันทุกคน  แม้แต่ไอ้พี่ชนะที่ดูหนักแน่นที่สุดยังอดกระพริบไล่น้ำตาไม่ได้   

นับประสาอะไรกันกับกู..ที่เป็นคนนำความตายมาสู่มัน..จะทนกลั้นน้ำตาไว้ได้...กูพยายามยกยิ้มให้มันทั้งน้ำตา 

ก่อนจะพูดกับมันว่า


                           “พี่ไม่ต้องพูดแล้วครับ..ตะเกียงยิ้มให้พี่แล้ว..อึก..อึก”  มือกูจับมือมันไว้แน่น  ในขณะที่มืออีกข้างคอย

เกลี่ยเช็ดเลือดที่เลอะเทอะตามปากจมูกมันออกให้อย่างไม่นึกรังเกียจสักนิด  มือกูเปื้อนเลือดของมันจนแดงเถือกไปทั้งมือ 

ยิ่งเห็นหน้ามันตอนนี้  น้ำตาที่กูพยายามจะไม่ให้มันไหล   ก็ทะลักทะลายออกมาอีกรอบ   กูไม่ต้องการให้เกิดการตาย...

ไม่อยากให้ใครต้องมาตายเลยสักนิด..ทำไม..ทำไมต้องเป็นแบบนี้....


                           “พะ...พี่...ระ...รัก...ตะ..เกียง” 

มันพูดพร้อมกับจ้องตากู...กูพยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจในสิ่งที่มันพยายามบอก...ก่อนก้มตัวลงไปจูบตรงหน้าผากมันช้าๆ..

เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน..แต่ละคนเบือนหน้าหนีกับภาพที่สลดหดหู่ตรงหน้า   ลมหายใจไอ้พี่เทคเบาลงเรื่อยๆ...

ตามันกำลังจะปิด..กูรีบลูบแก้มมันเรียกมันไว้อีกครั้ง


                      “พี่เทค...พี่เทค..อย่าเพิ่งหลับ..ไม่นะพี่..อย่าทิ้งผมไป..ได้ยินผมไหม?”   

ได้ผลมันปรือตาฝืนลืมขึ้น   ทำปากขมุบขมิบไม่มีเสียง  กูอ่านปากมันพอเดาได้ว่า...รักพี่ไหม?....มันต้องการคำว่ารักจากกู...

ใช่แล้วมันต้องการคำว่ารักของกู...แม้แต่ไอ้พี่โต๋กูยังไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเลยสักครั้ง...ขอโทษด้วยจริงๆ..ตอนนี้ลูกผู้ชาย

ตรงหน้าเขาเสียสละอย่างมาก..ทำไมจะไม่ได้..ในเมื่อสิ่งที่ทำมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่กูควรจะได้รับเสียด้วยซ้ำ...หัวใจกูตอนนี้

ยอมรับว่ากูรักมัน..รักน้ำใจมัน...รักการเสียสละของมัน..รักหัวใจรักของมันที่ยอมเสียสละเพื่อกูถึงเพียงนี้..


                        “ครับ...ตะเกียงระ....”

กูพูดให้มันฟังช้าๆ ชัดๆ  ยังไม่ทันจบ..ทันเห็นมุมปากมันยกยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนดวงตามันจะปิดลงพร้อมกับลมหายใจ

เฮือกสุดท้ายหลุดออกจากร่าง   ไม่มีอีกแล้วพลังชีวิต...มันไปแล้ว..มันจากไปแล้ว...กูสะอื้นร้องฮักๆ...ก้มหน้าซบมัน

ปล่อยน้ำตาไหลอาบ  หยดไปบนหน้ามันเต็มไปหมด..กูยังไม่ทันได้พูดรักมันจบ  มันยังไม่ทันฟังกูเลยด้วยซ้ำ...ทำไม..

ทำไม??..แขนกูยกหัวมันกอดแนบอก...ทุกคนพยายามเข้ามาบีบไหล่ให้กำลังใจกู   แต่ใครจะเข้าใจไหม?..ว่ากูเสียใจ...

เสียใจที่มันต้องเสียสละตัวเองตายแทนกู..ทำไม..ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้..มันโหดร้ายไปแล้ว...เห็นแก่ตัว...ใจร้ายมาก..

เพื่ออุดมการณ์ของตัว  ถึงกับเอาชีวิตคนอื่น...ไม่ไหวแล้ว...ตอนนี้ในหัวกูโกรธ..โกรธมาก..กูเงยหน้าขึ้นช้าๆ...ก่อนจะเปรย

พูดกับไอ้พี่เทคมันไปว่า...


                          “หลับให้สบายนะพี่ชายที่รักของผม...ไม่ต้องห่วงแล้ว..ไปอย่างสงบนะพี่...ครอบครัวของพี่...

ตะเกียงจะดูแลแทนเอง....ฮึก..อึก..ฮือออ” แค้นนี้...ต้องแลกด้วยชีวิต...กูไม่เคยคิดทำร้ายใคร..ไม่แม้กระทั่งคิดทำใครถึงตาย...

ไม่ไหวแล้ว..มันเกินไปจริงๆ...ความต่ำช้าที่พวกมันทำ..เกินให้อภัย..ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต...กูสาบาน..จะส่งคนที่ทำกับพี่

ไปนรกเพื่อชดใช้กรรม...รอลงโทษมันนะพี่..หลับเสียนะครับพี่ชาย...ค่อยๆ..ปล่อยศรีษะมันวางลงช้าๆ...

ไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาว่า


                        “ไปสู่สุคติเถอะเพื่อน...มึงคือพระเอกในหัวใจกู..เทค” 

ก่อนจะเอามือมาจับมือพี่เทคพร้อมกับใช้มืออีกข้างตบหลังมือเบาๆ..ร่างไร้วิญญาณของพี่เทคได้รับการปลอบประโลมจาก

ทุกคนที่ทยอยเข้ามาสัมผัสมัน   พี่ครับหัวใจอันยิ่งใหญ่ที่เสียสละเพื่อพวกเราในครั้งนี้  จะไม่สูญเปล่า..ตะเกียงสัญญา...

น้ำตากูยังไหลอาบแก้ม  แต่เสียงสะอื้นเก็บกลืนเข้าไปข้างใน  ให้หัวใจกูสะอื้นแทน...ถึงเวลาชำระแค้น...

                     กรองกุมภ์....


กูไม่เคยคิดทำร้ายผู้หญิงมาก่อน..แต่สำหรับเธอขอยกเว้น...ปีศาจเลือดเย็นที่ฆ่าคนได้ไม่กระพริบตา...ทำให้เกิดการสูญเสีย

ถึงเพียงนี้   สมควรต้องตาย....ถึงเวลาแล้วสินะ...ตะเกียงเจ้าพายุจะสำแดงเดชให้พวกมึงได้รู้จัก...คนอย่างไอ้ตะเกียง...

ถ้าไม่ถึงที่สุด...มันจะไม่ทำลายใคร...นี่มันเกินอภัย..ทำกับกูไม่พอ..ทำกับเพื่อนกู..พี่น้องของกู..ที่สำคัญ...พรากชีวิตพี่ชายไป

อย่างไม่มีวันกลับ..รู้ไหม?...คนข้างหลังเค้าจะเสียใจแค่ไหน...พ่อแม่พี่เขาจะรู้สึกอย่างไร...จงเตรียมตัวรับผลของการกระทำ

ที่พวกมึงก่อได้เลย...กูขอสาบาน...อร๊ากกกกก!!!!......

เสียงโหยหวนสุดท้ายที่กูจะให้พวกมึงได้ยิน.........                       






มาต่อแล้วนะค่ะ   วันเสาร์จะอัพน้องจอม กับพี่บอมย์

เปลี่ยนบรรยากาศดราม่า  ไปดูคู่กัดคู่เกรียนต่างวัยเรียกความกระซู่กระซ่ากันนะค่ะ

อย่างที่บอกตอนพิเศษเป็นที่มาของตอนนี้...

ร่วมไว้อาลัยให้กับวิญญาณพี่เทค..ชายชาติทหารผู้เสียสละ...และไว้อาลัยให้กับทหารกล้าทุกท่านด้วยค่ะ


Luk.                         

[LimousinX9]

แปลกใจตัวเอง  ก็ว่าอ่านไ่ม่ได้เศร้าอะไรนะ แต่อยู่ดีๆน้ำตาคลอไหลแหม่ะ เลย งง-*-




ปล.ไม่ได้เห็นน้ำตาตัวเองซะนานขอบคุณคนเขียนอย่างแรงอิอิ

[Chubby]

...กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...

[Yunatsu]

พี่เทค 

ไปสู่สุขตินะ

สิ่งที่พี่ทำ....มันไม่ใช่แค่ช่วยตะเกียงหรอก
จะไม่มีวีรบุรุษ ถ้าไม่เกิดการเสียสละ

การเสียสละของพี่ จะไม่เสียเปล่า
จิงๆ

หลับให้สบายนะ พี่ชายแสนดี

[sam3sam]

พี่เทค
บุญคุณต้องทดแทน แค้นนี้ต้องชำระ
นางมารกรองกุมภ์ อย่าอยู่เลย
จอมยุทธตะเกียง จัดการนางมารอย่าให้เหลือซาก
จัดหนักๆให้สมกับความเลวร้ายที่มันทำกับพี่เทคทำกับทุกๆคน

[tawan]

  ไม่เอาแล้วนะเศร้าแบบนี้

ตอนต่อไปทุกอย่างจะดีขึ้น..นะ

 

[kitty]

 

[debubly]

พี่เทคค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

ตะเกียง!!! เผามัน


 

[Akamei]

T^T

สงสาร รรร

[nunamicky]

น้ำตาแตกจนได้
สงสารพี่เทคจังเลย

[DexTunG]

    ไปสู่สุคตินะพี่เทค

    ไฟของตะเกียงกำลังลุกโชน

พร้อมจะทำลายล้างแล้ว   รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ

เรื่องราวตื่นเต้น  อยากรู้จุดจบของ นางมารกรองกุมภ์

[Coolsipie]

เศร้าอ่า 

ฆ่ามันให้ได้นะตะเกียง 

[roseen]

 

[eddiam]

เศร้า

[bobie]

  อ่านไปน้ำตาไหลไป
บ๊ายบายนะพี่เทค
เดี๋ยวตะเกียงก็แก้แค้นแทนพี่แล้ว
จัดหนักๆเลยนะตะเกียง

[Nus@nT@R@]

 พี่เทคเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องตะเกียง
สมกับที่เป็นชายชาติทหาร

[kittyfun]

เศร้ากับการเสียสละของพี่เทค

[MiSS-U]

  ซึ้งใจมากๆ นับถือใจรักตะเกียงของเทคเลย

ตอนหน้าได้เจอตะเกียงเจ้าพายุแน่นังกรองกุมภ์

ปล.อัพตะเกียงต่อเร็วๆนะคะ อยากเจอโตโต๋มาก

[ao16]

 

[sogato]

สงสารพี่เทค  รอตะเกียงล้างแค้น

[Goodfellas]

ว่าจะไม่นอยด์ แต่ก็... 

เขียนได้ถึงอารมณ์เหมือนเคยนะคร้าบ + ไปเลย

[majam]

ขอบคุณครับ

เหม! กำลังลุ้นจุดจบของ กรองกุมภ์ 

จะตั้งตารอครับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[wisky]

พี่เทคพี่เป็นพระเอกในหัวใจเค้าเหมือนกันนะการเสียสละของพี่มันยิ่งใหญ่หลับให้สบายนะค่ะ

[Wins_Sha]

 

[Poseidon]

ฮือๆ ครั้วแรกเลย ที่อ่านนิยายไปด้วยร้องไปด้วยอ่ะ ตาพร่าหมดเลย ผมนับถือพี่นะพี่เทค พี่สุดยอดจิงๆ ขอบคุณนะครับที่มาต่อ