Part 73
ฆ่าเลยเหร่อ....
.
.
.
.
หลังจากพวกเราติวกันเสร็จ สี่โมงเย็นก็ยกโขยงไปเดินเล่นแถวสยาม กะว่าหาอะไรกินมื้อเย็น..
ราวหกโมงก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกลับบ้าน ไอ้พี่โต๋คอยเดินประกบกูตลอด
ทำหน้านิ่งเก็กขรึมเอาโล่ห์ของมันต่อไป ไม่แม้แต่จะสนใจแลสาว ๆ ที่มองตามมันคอแทบขวิด
กลับกลายเป็นคอยถมึงตาดุใส่หนุ่ม ๆ ที่พากันส่งยิ้มหวานให้กูแทนซะงั้น
เห่อ ๆ...อย่างงี้ต้องร้องเพลง ‘มีผัวมาคุม..มีผัวมาคุ้ม..มีผัวมาคุม’ หรือเปล่าหว่า??...
ไอ้พี่บอมย์เดินควงพี่รสา..ไปนัดกันอีท่าไหน ถึงมารอเจอที่สยาม..ก่อนจะเดินควงแขนไอ้หล่อยักษ์
โชว์ให้คนเค้าอิจฉากันเป็นแถว ส่วนไอ้พี่กานก็น้องกิ่งนัดกันมาด้วยเช่นกัน ไอ้พี่โทนี่ไม่มีใครคู่
แต่หาได้แคร์เพราะพี่แกแจกยิ้มเล่นเอาสาว ๆตาวิ้ง ๆ มองตามกันละห้อยเช็คเรทติ้งตัวเองซะงั้น
ไอ้พี่รันก็นะ..ตีคู่กะไอ้พี่พรตแต่ทานโทษหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดทั้งคู่
ก็เพราะพอมีสาว ๆ ส่งยิ้มให้ไอ้พี่พรต..ไอ้พี่รันก็น่ายักษ์ แต่พอสาว ๆ ส่งยิ้มให้ไอ้พี่รันบ้าง
ไอ้พี่พรตก็หน้าบึ้ง แล้วมึงทั้งคู่จะมาด้วยกันทำซากไร ไอ้ตะเกียงงงกับแม่งจริง ๆ
ได้แค่คิดไม่กล้าออกความเห็น..ก็เราเด็กกว่าเค้า เดี๋ยวพวกหาว่ายุ่งอีก ปล่อยมันจัดการกันเองเห่อะ
รู้อย่างเดียวทริปนี้..มากมายหลายอารมณ์ ตลกชะมัด..ช่างเข้ากั๊นเข้ากัน.....
เดินจนขาขวิด..ได้ของติดไม้ติดมือพอหอมปากหอมคอ แต่ละคนก็ตามความชอบ
บ้างก็หนังสือ บ้างก็เกมส์รุ่นใหม่ล่าสุด บ้างก็แว่นตาแบรนด์ดัง คงไม่ต้องบอกว่าใครบ้าแว่นตา
บางก็นาฬิกา ฯลฯ มากมายตามใจชอบ กูอะเหร่อไม่มีทางของเหล่านี้จะได้กินตังค์ไอ้ตะเกียงหรอก
อย่าหวังจะได้แอ๋ม...ถึงไอ้พี่โต๋จะคอยถาม..มีทั้งยัดทั้งเยียดพยายามซื้ออะไรต่อมิอาไรให้
กูก็ส่ายหัวพรืดปฏิเสธลูกเดียว ก็มันไม่มีไรน่าสนใจให้ต้องซื้อจริง ๆ ของที่มีอยู่..ก็เกินพอแล้ว..
จะบ้าซื้อมาอีกทำไม..รกห้องรกบ้าน..รำคาญต้องหาที่เก็บ แปลกไหมนิสัยกู
ชอบเรียบ ๆสบาย ๆ สไตล์คนพอเพียงนี่แหล่ะ..ไอ้ตะเกียงตัวจริง
จากนั้นเราทั้งหลายทั้งมวล..ก็พากันมานั่งเปิ๊ปข้าวเหนียวส้มตำ ซอยประจำร้านดังดารากิน
สั่งตามความชอบ ของกูก็นี่เลยไก่ทอด ตำปูปลาร้ารสจัดไม่หวาน ใครกินด้วยไม่ได้ก็สั่งเอาเอง
ข้าวเหนียวร้อน ๆ น้ำตกหมู แถมคอหมูย่าง..แค่นี้กูก็น้ำลายหก..ซดซะพุ่งกาง
กว่าจะกินเสร็จเช็คบิล..ปาเข้าไปทุ่มกว่าแล้ว ไอ้พี่โต๋โทรบอกแม่อรพ่อสิงห์แล้วว่า..
วันนี้ข้าวเย็นกินกับเพื่อน ๆ ไม่ต้องให้พวกท่านรอ..จัดตามสะดวกได้เลย
เสร็จเรียบร้อยเดินออกจากร้าน..กูเดินนำออกมาก่อนตามด้วยไอ้พี่โต๋
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น จังหวะหยุดรอมัน หันหลังกลับไปดูเพียงเสียววินาที..
กระจกบานใหญ่ข้างประตูที่กูยืนอยู่ดังขึ้น.........
“ปุ๊..!..เพล้ง!..” แตกร่วงระนาว ไอ้พี่โต๋กระโดดตะครุบตัวกูก้มงุด..
มอบลงกะพื้นไม่มีปี่มีขลุ่ย กำลังงง ๆ เสียงแตกตื่นตกใจของพวกที่ตามกันมา
ก่อนจะมีเสียงปืนดังสนั่นสองสามนัด
“ปุ๊!..ปุ๊!..เปรี้ยง!..ปัง!..เปรี้ยงงงๆๆ!!..” ดังไล่ ๆ กันกลางย่านสยาม
เล่นเอาคนวิ่งหนีวิถีกระสุนกันจ้าละหวั่น ไม่รู้ใครเป็นใคร ดีที่ไม่มีข่าวเหยียบกันตาย
ใครช่างกล้าอุกอาจไล่ยิงกันกลางกรุงเช่นนี้ เสียงเงียบได้ประมาณห้านาที
พวกกูที่ก้มราบเป็นระนาบหลบกันอยู่ ค่อย ๆ ทยอยโผล่หัวลุกขึ้นยืน มือถือไอ้พี่โต๋ก็ดังขึ้นมาทันที
“อยากจะบอกรัก....รักเธอสักหมื่นพันครั้ง.....” เห่อ ๆ...เสียงริ่งโทนไอ้พี่โต๋ มันกดรับสายทันที
“ครับพ่อ...ครับ..ปลอดภัยครับ ได้..โต๋กลับเดี๋ยวนี้เลย รถรอตรงไหนนะครับพ่อ ฟังไม่ทันขออีกที
หน้าโรงหนังลิโด้ ได้ครับ..โต๋จะรีบพาน้องไปเดี๋ยวนี้” พูดจบหันมาคว้าข้อมือกูหมับ
ก่อนจะตะโกนบอกพวกเพื่อนมัน พร้อมกับลากกูตามมันไปลุ่น ๆ
“เห้ย!..แยกกันเลยพวก ไม่ต้องห่วงสลายตัวก่อน แล้วค่อยโทรคุยกัน..กูไปหล่ะ!”
จับประเด็นได้แค่นั้น ทันเห็นแต่ละคนยักหน้ารับ ก่อนจับคู่ต่างคนต่างไป กูงงกับพฤติกรรมมันเหมือนกัน
เล่นพากูกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาถึงโรงหนังลิโด้ ชายสองคนใส่สูทดำสวมแว่นตาดำ..รีบเปิดประตูรถเบ้นท์สีดำ
รุ่นกันกระสุนตะหาก ให้กูกับมันเข้าไปนั่งก่อนปิดประตูตาม แล้วทั้งสองคนแยกย้ายเข้าประจำด้านหน้า..
ออกรถพากูกลับมันทะยานกลับบ้านทันที ระหว่างนั่งในรถ..ไม่มีเสียงพูดอธิบายอะไร
จากไอ้พี่หล่อมันทั้งสิ้น พี่ชายแปลกหน้าสองคนก็ปิดปากเงียบกริบ กูคงไม่ต้องถามเพราะดู ๆแล้ว
ไม่ธรรมดา...ลองย้อนนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น หากไม่เอี่ยวตัวเหลียวหลังกลับไปหาไอ้พี่โต๋มัน
เสียงปุ!..ที่ได้ยินน่าจะเจาะกลางกบาลกูเป็นแน่ คงเป็นปืนเก็บเสียงยิงจากตรงไหนไม่รู้..
เฉี่ยวหัวกูไปนิดเดียว กระแทกกระจกด้านหลังร่วงแตกระนาว ขนาดกระจกทั้งหนาทั้งใหญ่...
ยังกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย วิถีกระสุนพลาดไปนิดเดียว แม้จะมีลูกสองสามตามมาติด ๆ
แต่ไอ้พี่โต๋มันชิงกระโดดกดหัวกูลงต่ำก้มราบลงซะก่อน ไม่งั้นลูกใดลูกหนึ่งคงเจาะเข้าร่างกูแน่
เล่นกันถึงตายเลยนี่หว่า กูไม่สันทัดการใช้เครื่องทุ่นแรงแบบนี้ด้วย มามือเปล่าจะห้าจะหกก็ไม่เคยหวั่น
แต่เล่นไม่เห็นตัวลอบยิงเช่นนี้นิ่งซะดีกว่า เหลือบมองหน้าไอ้หล่อเทพที่นั่งข้าง ๆ
มือมันยังไม่ปล่อยมือกูเลยด้วยซ้ำ...ตั้งกะลากกันมาจนถึงตอนนี้มันยังกุมไว้แน่น
แถมคิ้วขมวดมุ่นตาแดงก่ำ..หน้ากลัวชะมัด กูยังไม่กล้ายุ่งกับมันตอนนี้..ไม่รู้คิดไรอยู่
ผ่านไปตั้งนาน..กระทั้งรถเหลียวเข้าซอยบ้านแล้ว มันบีบมือกูเบา ๆสองที
ก่อนจะเปลี่ยนมาโอบดึงเอากูเข้าไปซบอกมันเฉย งงกับการกระทำมันชะมัด
แต่ก็ไม่ฝืนไรเอนตัวซบอกกว้างให้มันรวบกอดกูไว้ จมูกปากตามหอมตามจูบหน้ากูไปทั่ว
เหมือนจะปลอบให้กูหายตกใจ ดีที่พี่ชายสองคนไม่ได้สังเกตุด้านหลัง...
ไม่งั้น..หวาย..หวาย..พากูอายประจำ..ปากอยากบอกมันไป..กูไม่ได้เป็นอะไร
แต่ก็ได้แค่คิด..อยากทำปล่อยมันทำ จนรถเลี้ยวเข้าจอดหน้าตึก..มันถึงยอมปล่อยกู
พี่ที่นั่งหน้ารีบลุกมาเปิดประตูให้พวกกูอย่างไว โผล่ออกไปเห็นพ่อสิงห์ แม่อร
พี่เต้ยืนรอบนกระไดหน้าตึกอยู่ก่อนแล้ว
กูกับไอ้พี่โต๋เดินเข้าไปหา แม่อรถลารวบตัวกูไปกอดทันที
“ตะเกียงลูกแม่ เป็นไงบ้างลูก..บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปลอดภัยดีไหม?” เห็นอาการเป็นห่วง
เป็นใยลูบหัวลูบหลังเข้าแล้ว ก็ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจไปกว่านี้รีบตอบให้ไว...
“ตะเกียงปลอดภัยดีครับ แม่อรไม่ต้องกังวลนะครับ พี่โต๋พาหลบได้ทัน เลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรครับ”
กูรายงานทันที พ่อสิงห์เดินเข้าไปกอดไอ้พี่โต๋ พร้อมตบไหล่มันเบา ๆสองที่ ไอ้พี่เต้ก็เหมือนกัน
เข้าไปกอดไหล่น้องชาย..พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เยี่ยม..ไอ้น้อง..ไม่เสียแรง..สมกับตำแหน่ง..องครักษ์พิทักษ์ตะเกียง ยอดเยี่ยมจริงไอ้สิงห์หนุ่ม”
มียกนิ้วโป้งให้ไอ้พี่โต๋มันอีกตะหาก แต่ไอ้พี่โต๋มันไม่ยักยิ้มดีใจกับคำชมที่ได้สักนิด หน้ายังนิ่วคิ้วผูกโบว์
เอ่ยถามพ่อสิงห์ทันที
“ตามคนร้ายได้ไหมพ่อ” พ่อสิงห์ไม่ตอบกลับบอกว่า
“ไปคุยกันที่ห้องสมุด ตามพ่อมา” เสร็จแล้วเดินนำไปทันที พวกกูได้แต่เดินตามแกไป
ยกเว้นแม่อร..ขอตัวไปเตรียมนมอุ่นไว้ให้กินกันก่อนนอน จึงเหลือเพียงสี่คน
คือกู..พ่อสิงห์..ไอ้พี่เต้..ไอ้พี่โต๋ ที่เข้ามาในห้องสมุดกัน หลังจากปิดประตูเรียบร้อยดีแล้ว
เราต่างแยกกันนั่งตรงโซฟาหลุยส์ ไอ้พี่โต๋นั่งข้างกูโซฟาตัวยาว พ่อสิงห์กับไอ้พี่เต้นั่งตัวเดี่ยวคนละตัว
แล้วพ่อสิงห์ก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า
“ตามจับไม่ทัน พวกมันทำงานเป็นทีม ระดับฝีมือนักฆ่าอาชีพ สงสัยที่ยิงพลาด
คงเพราะโชคช่วยตะเกียงไว้ด้วย คนของเรายิงโต้ตอบไล่ตามไป..แต่พวกมันไหวตัวทัน
น่าจะเตรียมแผนสำรองมาตะหาก ถึงได้หายเข้ากลีบเมฆไปได้
อีกอย่างย่านนั้นคนแออัดพลุกพล่าน ง่ายต่อการปะปนผู้คน เราไม่รู้พวกมันเป็นใคร
เลยตามดมกลิ่นยากเข้าไปใหญ่ ดูจากปืนที่ใช้ เป็นระบบเก็บเสียงรุ่นใหม่ล่าสุด
ต้องสั่งพิเศษเท่านั้น..เพราะเป็นอาวุธของสายลับ ไม่มีขายตามร้านทั่วไป ศัตรูไม่ธรรมดา
เราต้องเพิ่มความระมัดระวังและเข้มงวดมากขึ้นอีก ครั้งนี้กะฆ่าเลยทีเดียว
พอพ่อสิงห์พูดถึงตรงนี้ไอ้พี่โต๋มันแทรกขึ้นมาทันที
“เราไม่มีวิธีจัดการกับพวกมันเลยหรือครับ ขืนเป็นแบบนี้เรายิ่งเสียเปรียบ
ชีวิตตะเกียงแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอด ผมกลัวพลาด..โชคไม่เข้าข้างเราตลอดหรอก
ผมไม่อยากใช้แผนนี้แล้ว ยกเลิกได้ไหมครับพ่อ” พอมันพูดถึงตรงนี้ กูงงเต็กเข้าไปใหญ่
แผนที่ว่าหมายความว่าไง..แผนอะไรกัน? พ่อสิงห์เห็นกูหันมองหน้ามันกับหน้าแกสลับไปมา
ไม่รอให้งงนาน เฉลยให้ฟังทันที
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำ ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะเราไม่มีทางเลือกอื่น
แม้จะรู้ว่าลูกตะเกียงต้องเสี่ยงขนาดไหน แต่มันก็ได้ผล อย่างน้อยก็ล่อให้พวกมันลงมือ
พ่อเชื่อว่าไม่นานนี้แหล่ะ..ต้องตามกลิ่นมันจนได้ ครั้งนี้มันพลาด..ใช่ว่าจะไม่ลงมืออีก
ขืนเรารอให้มันเดินเข้ามาลงมือถึงถิ่น..กลัวจะไม่ทันการ หากอีกกลุ่มหนึ่งเกิดลงมือขึ้นมา
พร้อมกันด้วยแล้ว..เราจะรับมือไม่ไหว ศัตรูมาพร้อมกันทีเดียวสองด้าน
ถึงแม้จุดมุ่งหมายต่างกันก็เถ่อะ แต่อันตรายก็ตกที่ตะเกียงอยู่ดี สุดท้ายจุดจบคงไม่ต่างกัน
เราต้องยอมเสี่ยง..เป็นฝ่ายเปิดเกมส์รุกดีที่สุด ดีกว่านั่งรอพวกมันปรากฎตัว
แล้วคว้าน้ำเหลว..หากพลาดขึ้นมา เราคงทำอะไรไม่ได้..ยิ่งเสียเปรียบกว่าที่เป็นอย่างแน่นอน
ครั้งนี้อาจจับพวกมันไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เบาะแส อย่างน้อยอาวุธที่พวกมันใช้..
ก็สามารถสืบหาแหล่งที่มาได้ ใช้เวลานานหน่อย..ก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
อีกอย่างอาวุธพิเศษเหล่านี้ มีไม่กี่คนหรอก..ที่สามารถสั่งเข้ามาได้...นอกเสียจากกองทัพ
พวกหน่วยรบพิเศษ เราควรใจเย็นเล่นไปตามแผน พ่อเชื่อว่า..มันต้องเดินมาเข้าทางเราอีกจนได้
ที่สำคัญ..ลูกต้องดูแลคุ้มครองน้องอย่างเต็มที่...เหมือนที่รับปากพ่อไว้...มันคือหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
เพื่อปกปักษ์รักษาชีวิตของน้อง..และทรัพย์สมบัติของท่านผู้นำ ท่านผู้มีพระคุณกับตระกูลเรา”
พูดจบพ่อสิงห์เอื้อมมือมาบีบไหล่ไอ้พี่โต๋มันแรง ๆสองที ก่อนที่ไอ้พี่เต้จะพูดขึ้นบ้าง
“น่า..น้องชาย..พี่เชื่อว่าแกทำได้ แถมทำได้ดีซะด้วย ดูเหตุการณ์วันนี้สิ ถ้าไม่ใช่แกก็ยังไม่รู้เลย..
ใครจะดูแลตะเกียงได้ดีเท่านี้อีก” พูดพร้อมสบตายิ้มส่งกำลังใจให้ไอ้พี่โต๋มันด้วย
ถึงตอนนี้กูเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว การปล่อยให้ไปเที่ยวสยามวันนี้
เป็นแผนล่อศรัตรูให้ปรากฎตัว เพื่อจะได้ตามตัวพวกมันถูก ไอ้พี่โต๋มันรู้ความจริงมาตลอด
รวมถึงทุกคนด้วย ยกเว้นกู...โง่ตามเคย ทั้งที่เป็นเด็กอัจฉริยะความจำเป็นเลิศ
แต่ก็นะ..ไม่เข้าใจทำไมทุกคนต้องรวมหัวปิดบังกูด้วย ชีวิตกูเองแท้ ๆ
กับให้ใครต่อใครเป็นคนกำหนดให้เดิน ไม่มีสิทธิ์เลยใช่ไหมที่จะจัดการกับชีวิตตัวเอง
นึกขึ้นมาน้ำตาไหลออกมาซะงั้น ไม่ได้โกรธหรือโมโหใครหรอกนะ
รู้ว่าทุกคนต่างหวังดีและเป็นห่วงกูกันทุกคน แต่อารมณ์น้อยใจ
เหมือนกูเป็นส่วนเกิน...ไม่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจอะไรกับใครเค้าเลย
รู้อะไร..ก็มักทีหลังเค้าตลอด...ได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตาไว้ ไม่อยากให้พ่อสิงห์
ไอ้พี่เต้ หรือแม้แต่ไอ้คนข้าง ๆเห็น........เหมือนจะไม่ได้ผล โบราณว่าขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด
พ่อสิงห์ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แค่เห็นท่าทางกู..แกก็เข้าใจไปถึงไหนแล้ว
รีบเปรยให้กูฟังทันที
“ไม่ใช่ทุกคน..ต้องการปิดบังอะไรลูกหรอกนะ ตะเกียง....เพียงแต่..หากบอกให้ลูกรู้ซะก่อน
มันอาจจะดูไม่เนียน..จนทำให้ศัตรูหลงกลได้..เผลอ ๆพวกมันเกิดไหวตัวทัน...
รู้ว่าเราวางแผนล่อพวกมัน..ไม่เล่นตามแผนเรา กลับหันมาซ้อนแผนวางกลอุบายที่อันตรายยิ่งกว่า..
เราหาวิธีป้องกันไม่ทัน..เกิดความสูญเสียขึ้น ทุกคนจะเสียใจแค่ไหน..เรายังเด็กมาก..
ความรู้สึกบางอย่าง...ถ่ายทอดออกทางดวงตาลูกหมด เหตุผลนี้แหล่ะที่พวกเราปิดบังไว้
ลูกใสซื่อเกินไป..เก็บความรู้สึกไม่เก่ง หวังว่าที่พ่อพูด..ลูกจะเข้าใจ..เพราะถ้าหากแผนล่มขึ้นมา
อันตรายยิ่งหนักหนาเข้าไปใหญ่
ที่นี้ลูกรู้เหตุผลแล้วสินะ แต่ตอนนี้..ที่ตัดสินใจบอกให้ลูกรู้
เหตุการณ์วันนี้คงไม่สามารถปิดบังอะไรลูกได้อีก ลูกจำเป็นต้องฝึกเล่นละครซะแล้ว..
ทำได้ไม่ได้แค่ไหน ขึ้นอยู่กับลูกแล้วหล่ะ..เพราะอันตรายที่จะเกิด ลูกต้องนึกเผื่อพี่เค้าด้วย
เพราะไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น พี่เค้าต้องพร้อมตายก่อนลูก รับปากกับพ่อได้ไหม...
ลูกจะเข้มแข็งและเก็บความรู้สึกบางอย่างให้ได้ดีกว่าเดิม” นั่นสินะ..พอฟังพ่อสิงห์พูด
กูละอายใจขึ้นมาทันที มัวแต่นึกถึงตัวเองเป็นที่ตั้ง กระทั่งลืมคิดไปว่า ไม่ใช่มีกูคนเดียว...
ที่ชีวิตอยู่บนความเสี่ยง ยังมีไอ้หล่อเทพ..ที่นั่งตรงนี้อีกคน..ไม่ใช่มันอีกหรือไง..
ที่เสี่ยงตายพากูรอดชีวิต..อย่างปลอดภัยมาถึงสองครั้ง ทั้งที่มันก็เสี่ยงไม่น้อยไปกว่ากู
แล้วไหนจะคนอื่น ๆอีกล่ะ ไม่รู้ต้องคิดต้องวางแผนกันขนาดไหน..ทำอะไรยังไงกันบ้าง
กูชักนิสัยไม่ดีเห็นแก่ตัวไปใหญ่แล้ว แค่นี้ดันมารำพึงรำพัน..ว่าไม่มีใครเห็นความสำคัญตนเองซะงั้น
แท้จริงแล้วปัญหาทั้งหมด..เกิดจากกูเป็นศูนย์กลางทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้นกูต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณทุกคน ที่คอยอยู่เคียงข้างดูแลกูเป็นอย่างดีมาโดยตลอด
คิดได้ดังนั้น..กูคุกเข่าลงกับพื้น คลานเข่าเข้าไป..ก้มกราบลงที่ตักของพ่อสิงห์
พร้อมเงยหน้าน้ำตาไหลอาบเป็นทางขึ้นมองแก พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
พูดเสียงสั่น ๆ บอกแกไปว่า..
“พะ..พ่อครับ...ตะเกียงขอโทษ ตะเกียงไม่ดีเอง..ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ถ้าเป็นไปได้..
เรายุติปัญหาทั้งหมดดีไหมครับ ตะเกียงไม่อยากให้ใครเดือดร้อนกับเรื่องนี้อีก
เกิดบานปลายลุกลามใหญ่โต ไม่รู้ต้องมีใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง ศรัตรูระดับไหนเราก็ยังไม่รู้
ถ้าหากไม่มีตะเกียงสักคน..ทุกอย่างก็คงจบ จะได้ไม่มีใครยุ่งยากต้องลำบากกันอีกต่อไป
เรื่องราวที่มีมาแต่อดีต..รวมถึงบุญคุณความแค้นทั้งหลาย
ขอให้มันจบไป..พร้อมกับชีวิตของตะเกียงดีกว่าไหม?..อึก.อึก..ฮือๆๆ!!” พูดได้แค่นี้
ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แล้ว เพราะก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่คอ
ได้แต่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลอาบเต็มสองแก้ม ไอ้พี่เต้ทนเห็นภาพกู..นั่งคุกเข่าร้องไห้หน้าตักพ่อสิงห์ไม่ไหว..
เบือนหน้าหนีตาแดงก่ำ มันคงสะเทือนใจไม่น้อย ไอ้พี่โต๋รีบคุกเข่าโผลเข้ามากอดกูไว้...
น้ำตาไหลเป็นทางไม่แพ้กัน ไหนใครบอก..น้ำตาสิงหราช..ไม่ได้หลั่งให้เห็นง่าย ๆ
ที่กูเห็นอยู่ล่ะ..มันหมายความว่าไงกัน
“ไม่ได้นะ..คิดอะไรโง่ ๆ พี่ไม่ยอมหรอก....ถ้าตะเกียงต้องเป็นอะไรไปจริง ๆ
พี่นี่แหล่ะ..ขอตายก่อนน้อง พี่ทนไม่ได้..ที่จะยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับตะเกียง
อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะครับคนดี.....อย่าพูดอีกเลยได้ไหม...รู้ไหม?..พี่ทนฟังไม่ไหวแล้ว”
มันกอดกูไว้แน่น..เราทั้งคู่สะอื้นกันตัวโยนหน้าตักพ่อสิงห์ ท่านอดสะเทือนใจไม่ไหว
พูดเสียงแกมตำหนิขึ้นมาทันที
“พอแล้ว..หยุดร้องทั้งสองคนนั่นแหล่ะ จะไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น
แล้วห้ามพูดสิ่งที่ไม่เป็นมงคลให้พ่อได้ยินอีก...เข้าใจไหม? โตโต๋..เราเป็นพี่..ต้องคอยปกป้องดูแลน้อง
พ่อกับพ่อเกริกและทุกคน..เห็นตรงกันว่า ไม่มีใครมีคุณสมบัติเหมาะสมเท่าลูกอีก
แล้วนี่อะไร...กลับมาหลั่งน้ำตาต่อหน้าน้องซะงั้น...แล้วแบบนี้จะให้พ่อสบายใจ..
ให้ลูกทำหน้าที่ต่อไปได้ไงกัน” พอฟังพ่อสิงห์พูดแบบนั้น..มันรีบปล่อยกูทันที
เช็ดน้ำหูน้ำตาพยายามสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้มกราบบนตักพ่อสิงห์ พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“ผมขอโทษครับพ่อ...ผมรับปาก..ต่อไปนี้จะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้อีก
ผมจะปกป้องดูแลน้องแลกด้วยชีวิตผมเลยครับ” น้ำเสียงมันจริงจังหนักแน่นมาก
จนกูเผลอมองหน้ามันไม่รู้ตัว หัวใจพลอยสั่นสะท้าน..ไปกับคำพูดมันเมื่อกี้..
แทบทะลุออกมานอกอก ไม่คิดว่าคนอย่างมัน..ไม่มีเหตุผลห่าไร
ที่ต้องถึงกับเอาชีวิตมาเสี่ยง..ปกป้องดูแลกูถึงขนาดนี้
เผลอมองมันด้วยความซาบซึ้งนานไปหน่อย จนพ่อสิงห์กระแอมเบา ๆ
ถึงได้รู้สึกตัว รีบหลบตาก้มหน้างุดเลยกู..
“อ่ะ..แฮ่มๆ!..” เล่นเอาหน้ากูร้อนขึ้นมาทันที ไม่รู้แสดงพิรุธไร..ให้พ่อเค้าจับได้เปล่าหว่า?....
เผลอซึ้งนานไปหน่อยแหล่ะ...หลบสายตาพ่อสิงห์ให้ไว เหมือนวัวสันหลังหวะไงไม่รู้เว้ย!...
แอบตีท้ายบ้าน..เอาลูกชายเค้ามาเป็นแฟนซะงั้น....
หวาย..หวาย..กลัวงานเค้าจริง..จริ๊งงงงงๆๆ!....อร๊ายยยยๆๆๆ+++....
“เราด้วยตะเกียง ที่หลังห้ามคิดอะไรแบบตะกี้อีก อย่าลืม..เรามีหน้าที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบ
ปกป้องสมบัติที่คนชั่ว..คอยแต่จะเอาไปทำสงคราม หากพวกมันสามารถเอาไปได้
รู้ไหมอีกกี่หมื่นกี่แสนชีวิต ที่ต้องสังเวยเลือดเนื้อในสมรภูมิรบ..เพื่อสนองกิเลสตัณหา..
ชิงอำนาจความเป็นใหญ่บ้าบอจอมปลอมเหล่านั้น รู้อย่างนี้เราควรทำอย่างไร
คงไม่ต้องให้พ่อสอนหรอกนะ ถึงลูกจะยังเด็ก..แต่ใช่ว่าจะเป็นคนสมองธรรมดาที่ไหน
ใช้ไหวพริบและความฉลาดที่สวรรค์ให้...ก่อประโยชน์กับตนเองและส่วนรวมให้มากที่สุด
เก็บเอาคำพูดของพ่อ..ไปคิดหาหนทางดีดี..เพื่อปกป้องชีวิตตนเองดีกว่า..อย่ามาคิดอะไรตื้น ๆอีก
พ่อขอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว เอาล่ะ..พ่อว่าเราแยกย้ายกันไปพักผ่อนซะ..ไม่ต้องคิดไรมากอีก
ทุกปัญหาย่อมมีหนทางแก้ไข แล้วค่อยมาว่ากันทีหลัง” พูดจบ..ไม่รอให้กูได้พูดไรอีก
แกลุกเดินไปดื้อ ๆซะงั้น ไอ้พี่เต้ลุกตามแกไป ก่อนไปยังเอามือมาลูบหัวกูเบา ๆสองที
พร้อมกับบีบไหล่ไอ้พี่โต๋ให้กำลังใจน้องชายมันอีกครั้ง เหลือกูกับไอ้พี่โต๋อยู่เงียบ ๆ
กันสองคนในห้อง เราต่างจมจ่อมอยู่ในความคิดของตนเอง
จังหวะเงยหน้าขึ้นมาตาสบกันพอดีซะงั้น ไม่ต้องพูดไรมาก..ดวงตาเป็นหน้าต่างหัวใจ
ดึงดูดให้หน้ามันค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหาหน้ากูช้า ๆ เชยคางกูขึ้นรับจูบนุ่มนวลที่มันมอบให้
ช่างอ่อนหวานปลอบโยน อบอุ่นยากเกินบรรยาย..ก่อนจะผละปากออกไป
แล้วมันก็ประคองกูลุกขึ้นยืน เหมือนเหน็บจะกินขานั่งนานไปหน่อย
เซเกือบล้ม..ดีที่มันคอยประคองไว้ก่อน กูเงยหน้ามองมันยิ้ม ๆ พูดขอบคุณมันด้วย
มันยักหน้ายกยิ้มให้...หล่อสาด...หวาย..หวาย...แฟนใครหว่า???
แล้วเราทั้งคู่..ก็พากันกลับเข้าห้องนอน...อาบน้ำนอนหลับพักผ่อนซะที........หึหึหึหึ!!
ใครอยากอ่านคู่ของรันกับพรตอีก เข้าแถวลงชื่อมา ครั้งต่อไปจะแทรกให้พรต
มาไขข้อขับข้องใจบ้าง เผยความรู้สึกสักนิด ว่ารู้สึกอย่างไร เมื่อนะ...กับรันไปแล้ว
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
