ตอนที่ 3ภายในร้านอาหารกึ่งหรู อธิศรก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่วิศรุตสั่งให้อย่างเอาใจคนสั่ง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายนั้นเป็นระยะๆ ซึ่งทุกครั้งก็เจอแต่สายตาที่ถูกมองมาอย่างคนมีความสุขของคนมอง
“ไม่เห็นพี่วิชญ์ทานอะไรเลยครับ”
คนถูกมองถามเมื่อรู้สึกตึงหน้าท้องขึ้นมา
“พี่สั่งมาให้อาร์มทานนี่ครับ อีกอย่างอาร์มก็รู้ว่าพี่แพ้อาหารพวกนี้”
วิศรุตตอบยิ้มๆ อธิศรจึงเพิ่งสังเกตอาหารแต่ละอย่างที่เป็นของโปรดของเขา แต่เป็นของมีพิษสำหรับคนตรงข้ามจึงเอ่ยแย้งว่า
“พี่วิชญ์ไม่เห็นจำเป็นต้องสั่งอาหารรสจัดมาซะเต็มโต๊ะอย่างงี้เลยนี่ครับ”
“ก็พี่ยังจำได้นี่ว่าอาร์มชอบทาน”
หนุ่มใหญ่ตอบอย่างเอาใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับอธิศรเขายังไมลืม แล้วยิ่งปรมินทร์ก็เป็นคนทานอาหารรสชาติเดียวกับเจ้าตัวยิ่งทำให้เขาลืมรสนิยมของเจ้าตัวในข้อนี้ลำบาก แรกๆทีคบกับปรมินทร์ชายหนุ่มก็มักที่จะเห็นปรมินทร์สั่งอาหารแบบนี้มาทาน แต่เขาไม่เคยคิดที่จะสั่งให้เลย ก็ในเมื่อเขาเกลียดอาหารพวกนี้แล้วเขาจะสั่งให้มันมารกตาให้พาลทานอย่างอื่นไม่ลงไปทำไม อีกอย่างปรมินทร์ก็ไม่ใช่อธิศร แม้ว่าครานั้นความรักของเขากับนายแบบหนุ่มจะร้างลา แต่เขาก็อยากที่จะเก็บความทรงจำดีๆบางอย่างไว้กับตัวเอง
ปรมินทร์เคยถามว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบอาหารรสจัด ก็มันเคยทำให้เขาเกือบตายน่ะสิตอนสมัยเด็กๆ กับรสชาติที่เผ็ดร้อน เขายังจำได้ถึงอาการปวดท้องทุรนทุรายดั่งไส้จะขาดจนถูกหามเข้าโรงพยาบาลเมื่ออาเจียนออกมาเป็นเลือดจนตัวซีด
“อิ่มแล้วเหรอ ทานเยอะๆสิ เหลือเวลาตั้งเยอะ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยต่อเมื่อเห็นคนตรงหน้ารวบช้อนส้อมไว้บนจาน
“ไม่เอาแล้วครับ เดี๋ยวอ้วนล่ะแย่เลย ว่าแต่พี่วิชญ์จะไม่ทานอะไรจริงๆเหรอครับ”
“ปกติพี่ก็ไม่ค่อยทานข้าวเย็นอยู่แล้ว ว่าแต่อาร์มเถอะ อิ่มจริงๆนะ”
อธิศรพยักหน้ายิ้มๆแทนคำตอบ สองคนจึงลุกออกจากร้านเมื่อจัดการเรื่องค่าอาหารเรียบร้อย โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้เลยว่าการกระทำที่แสดงออกต่อกันด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขนั้น มีสองสายตาได้มองเห็นทุกอริยาบท
“จะไปไหนน่ะปักษ์”
อานนท์เข้ารั้งตัวปรมินทร์เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังจะก้าวตามสองคนที่เดินคู่กันไปด้วยท่าทีสนิทสนม
“แกก็เห็นเหมือนที่ฉันเห็นนี่อานนท์”
ปรมินทร์ตอบอย่างขุ่นเคือง เขาอยากจะตามไปถาม......คนของตัวเอง...........ว่าไอ้ตี๋หน้าเด็กที่เดินคู่นั่นเป็น......ลูกค้า....อายุน้อยหรือยังไง
“แกจะตามพี่วิชญ์ไปเหรอ”อานนท์ถาม คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็ไม่รอที่จะตอบคำถามใดๆอีก สองขาก้าวพรวดตามจุดมุ่งหมายไปทันที อานนท์ไม่รอช้าที่จะวิ่งตาม แต่พอตามไปถึงก็ต้องใจเสียเมื่อเห็นปรมินทร์กระชากแขนวิศรุตไว้ซะแล้ว
“เฮ้ย ปักษ์ใจเย็นๆนี่มันในห้างนะแก”
คนใจเสียเข้ารั้งเพื่อน แต่โดนสะบัดออกด้วยสายตา ก่อนที่เจ้าของสายตาจะหันมามองหน้าคนที่ตนนึกโกรธและนึกน้อยใจอย่างเอาเรื่อง
“ปล่อยพี่ก่อนปักษ์ เดี๋ยวคนมอง”
วิศรุตแกะมือชายหนุ่มออก ผ่อนลมหายใจอย่างคนนึกเบื่อ ก่อนจะหันไปมองสบตาคนข้างตัวที่ตีสีหน้างงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกอาร์ม น้องที่ทำงานน่ะ”
หนุ่มใหญ่อธิบาย มันเป็นคำอธิบายที่ทำเอา...น้องที่ทำงาน....อึ้ง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงกล้าเอ่ยประโยคที่กรีดใจเขาได้ แล้วเด็กหนุ่มอีกคนนั่นเป็นใครกัน
“ทำไมพนักงานบริษัทพี่วิชญ์ทักทายกันแรงจัง”
คนที่ปรมินทร์นึกสงสัยเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ พลางสู้สายตาที่โดนมองก่อนแล้วอย่างไม่สะท้าน
“ฉันไม่ไช่พนักงานบริษัทพี่วิชญ์”
คนถูกมองสถานะผิดๆตอบเสียงเข้ม มันเป็นน้ำเสียงที่คนกลางอย่างวิศรุตรู้ว่าคนพูดกำลังรู้สึกเช่นไร อาการขี้ระแวง น้อยใจ นิสัยผู้หญิง มันกำลังจะเกิดขึ้นนั่นเอง
“มีอะไรค่อยคุยกันปักษ์ หนังจะฉายแล้ว พี่รีบ”
หนุ่มใหญ่บอกปัด ก่อนจะทำทีหันไปชวนคนข้างกายเดินหนีให้พ้นจากตรงนี้ เพราะเชื่อว่าคงมีคนเริ่มมองแล้ว
“นี่พี่จะไปดูหนังเหรอ”
ปรมินทร์ถามเสียงดังขึ้นทันควัน พอๆกับที่อานนท์เข้ารั้งตัวอีกรอบเพื่อเตือนสติให้เจ้าตัวรับรู้ว่ากำลังยืนอยู่ในที่สาธารณะ และก็กำลังจะตกเป็นเป้าสายตา
“คนเริ่มมองแล้วล่ะพี่วิชญ์”
อธิศรเข้ากระซิบคนโดนถาม อานนท์มองภาพนั้นอย่างนึกรู้ทันว่าเกมนี้ใครมาเหนือใคร เด็กหนุ่มที่กระซิบวิศรุต คงมีอะไรมากว่าที่เห็น เขาไม่ได้ปล่อยให้ความโมโหบังตาอย่างปรมินทร์จนมองอะไรไม่ถี่ถ้วนก่อนโวยวาย
“ปักษ์ ฉันว่าเรากลับกันก่อนเถอะ มีอะไรค่อยเคลียร์กันวันหลัง”
ชายหนุ่มออกแรงดึงเพื่อนให้ถอยทัพก่อนที่อะไรๆจะบานปลาย แต่ทว่าคนโดนดึงไม่ถอนตัวเอาง่ายๆ
ปรมินทร์สะบัดมืออานนท์ออกพลางส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจไปยังวิศรุต ก่อนจะเอ่ยถาม
“ไหนพี่บอกพี่ไม่ว่างไงพี่วิชญ์”
“จะอะไรกันนักหนาหะปักษ์ ก็บอกแล้วไงมีอะไรค่อยคุยกันวันหลัง”
วิศรุตตอบอย่างไม่สะท้าน เพราะคนที่เขาแคร์ตอนนี้คืออธิศร นายแบบหนุ่มที่อาจมีหลายสายตารู้จัก และอาจกำลังจ้องมองอยู่ เขาจึงอยากที่จะพาเด็กหนุ่มไปให้พ้นจากจุดล่อแหลมที่จะโดนซุบซิบในวงการของเจ้าตัวนั้นโดยเร็ว
“วันหลัง วันหลัง พี่เคยมีเวลาให้ผมหรือไง”
ปรมินทร์ไล่ต้อนต่ออย่างคนหมดความอดทน อานนท์นึกขัดใจว่าทำไมเพื่อนไม่ยอมควบคุมอารมณ์ ยังไม่ทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ดันโวยวายออกมา แล้วอย่างนี้จะไปเหลือค่าอะไรให้วิศรุตได้มองเห็นล่ะ
“ท่าทางเรื่องจะยาว ผมขอตัวก่อนนะพี่วิชญ์ แถวนี้น่าจะมีคนรู้จักผมอยู่บ้าง”
อธิศรเอ่ยออกมา หลังจากที่นึกประมวลสถานการณ์ ชายหนุ่มที่ออกอาการวีนแตกตรงหน้าคงจะเป็นคนที่ก้าวเข้ามาแทนที่เขา เฮอะ พี่วิชญ์นะพี่วิชญ์ ถ้าจะหาคนมาแทนที่เขาทำไมไม่หาคนที่มันใกล้เคียงเขานะ เกย์นิสัยผู้หญิงน่ารำคาญแบบนี้คบเข้าไปได้ยังไง หรือว่าไอ้เกย์ขี้วีนนี่มันจะเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาพี่วิชญ์เอง ใช่สิ มันต้องเป็นอย่าง
นี้แน่ๆ อย่างพี่วิชญ์คงไม่แลตาคบใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้แน่
“ดังมาจากไหน ถึงกลัวว่าใครจะรู้จัก”
ปรมินทร์ตวัดเสียงถาม ด้วยอารมณ์หึงที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงพาลไม่ชอบขี้หน้า...คนดัง...เอาดื้อๆ
อธิศรไม่โต้ตอบอะไรทั้งๆที่รู้ว่าโดนว่ากระทบเด็กหนุ่มเลือกที่จะแสร้งมองหน้าวิศรุตอย่างงๆ คนถูกมองเริ่มเอือมระอาในคำพูดหาเรื่องของปรมินทร์จนทนไม่ได้
“อยากคุยอยากเคลียร์อะไรก็ตามมา ทุกอย่างมันจะได้จบๆซะที”
หนุ่มใหญ่บอกกับคนหาเรื่องด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มอารมณ์ไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยขอตัวและขอโทษกับคนที่โดนหาเรื่องและมองหน้าเขางงๆ แล้วออกเดินนำไปเพื่อให้คนที่เขานึกไม่พอใจได้เดินตามเพื่อเคลียร์ข้อข้องใจ
ปรมินทร์มองอธิศรด้วยหางตาก่อนจะตามวิศรุตไป ลับหลังคนถูกมองหน้าแอบยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างสมเพชคนมอง แต่ท่าทีดังกล่าวไม่พ้นสายตาอานนท์
“ยิ้มอะไร”คนมองเห็นท่าทียิ้มเยาะเอ่ยถาม
“สมเพชคนไง”อธิศรตอบตรงๆ วิศรุตไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วนี่ เขาจะแสร้งสีหน้าและคำพูดเพื่อเรียกคะแนนไปทำไม ข้างหน้าที่ยืนสบตาเขาอยู่ก็แค่เกย์ออฟฟิสรากหญ้าดีๆนี่เอง
“นายเป็นอะไรกับพี่วิศรุต”
อานนท์เอ่ยถามอย่างใจเย็น อธิศรมองหน้าคนถามแค่แวบก่อนจะตอบออกมาอย่างกวนโทสะ
“ไปถามพี่วิชญ์ดิ”
“มันต่างกันตรงไหนล่ะถ้านายจะตอบหรือพี่วิชญ์จะตอบ”อานนท์ไล่ต่อ
“ไม่ต่างหรอก แค่ผมไม่อยากเสียเวลาคุยกับคุณก็แค่นั้น”
ก่อนจะเดินจากไปเมื่อพูดจบ อธิศร มองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มเหยียดออกมาในที่สุด
“ท่าทางชีวิตแกจะวุ่นวายหนักแล้วล่ะปักษ์”
คนถูกยิ้มเหยียดนึกเห็นใจเพื่อนขึ้นมาเมื่อนึกคาดการณ์อะไรไว้ล่วงหน้าจากแววตาของคนที่เดินหนีเมื่อครู่
“หวังว่าพี่วิชญ์คงจะไม่บอกเลิกแกหรอกนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยต่อเมื่อมองตามทางที่เพื่อนซี้เดินตามวิศรุตไป
.
.
.
.
.
----------------------------------------------------------
หุหุหุหุ
ลงวันละนิด จิตแจ่มใส
ส่วนข้างล่าง เจ้าของเรื่องเขาฝากมาคร้าบบบบบบ
มีของมาฝากแฟนๆ วิศรุต กะ ปรมินทร์ (อีกแล้ว)
http://www.antfly.net/pictures/070913024853489.jpg
ยังไงก็ช่วยจิ้มเข้าไปดูกันหน่อยนะครับ
ขอบคุณครับ
Boy
อย่าลืมไปจิ้มกันนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
