หัวข้อ: รักนี่7วัน..Rewrite เพิ่มเติม

[หัวเเม่มือ]

^

555+


เดี๋ยวไปตามหาอ่านและไปดูบ้างดีกว่า

เพื่อปิ้งไอเดียอิอิอิ

[donkyxx]

น่ากลัว

[หัวเเม่มือ]

วันที่สี่ กลางดึก ณ.ห้องสมุด

วันพฤหัสแหละวันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีแท้ๆ ผมลากไอ้เช้งที่นอนจมน้ำลายบูดๆให้ลุกออกจากเตียง มันทำท่าอิดออดนิดหน่อย ก่อนที่มันลุกพรวดด้วยเกือบโดนบาทาอันเป็นที่รักที่ผมใช่มันเลี้ยงให้มันเติบโตขนาดนี่

“ว๊ากกก ฮือๆจำไว้เลยน่ะ กรูจะฟ้องพี่กรของมึง ให้มึงโดนซ่อม”มันคร่ำครวญก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวออกไปนอกห้อง อ๊ะลืมบอกไปหอผมเป็นห้องน้ำรวม ไม่ใช่ตึกไฮโซของพี่อัคร แน่นอนราคาห้องมันต่างกัน

ผมนั่งลงที่คอมนั่งเล่นคอมเข้าไปเฟซบุ๊กพิมพ์ตั้งหัวข้อว่า “หมอน่ารักกับการติวแคลสุดโหด”เช็คเรตติ้งดูสิใครจะเข้ามาถาม วันมีเรียนสายๆ ผมเลยนั่งเหงารอคนมาช่วยงาน เมื่อคืนผมย้ำงานจนดึกดื่น และวันนี้พี่อัครก็กำลังเรียนอยู่อดกินข้าวเช้าด้วยกันเลยเห็นว่าวันนี้กลับเย็นนิดหน่อยด้วย

“ว่าไง ไอ้กันผมกดรับสายเข้าจากน้องรหัส

“ดีพี่เอ ผมอยู่ใต้หออ๊ะ” เย่มีคนช่วยงานเพิ่มแล้วเอามาเป็นเบสใช้งานซะดีๆ

“เออๆ เดี๋ยวลงไปรับ”ผมลงไปมันมากับไอ้น้องรหัสเช้งนิสัยพอกัน พากันดิ่งลงนรกทั่งพี่ทั่งน้อง

“เอาไอ้ปอนด์มึงมาทำไมเนี้ย”รุ่นน้องคณะเดียว เป็นเพื่อนไอ้กร เจอกันที่ไหนเจอปอนด์ที่นั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันคงย้อนกลับอย่างกวนตีนได้ใจ แต่มันสงบปากไปเยอะก็เจอฤทธิ์ปากบวกบาทาผมเข้านี่ แต่ก็ใช่ว่ามันสิ้นลายเพราะตีนผม

“ดีครับเพ่”ไอ้กันมันทักผม

“ปะๆขึ้นห้องยังมีงานให้ช่วยอีกเยอะ อย่าได้ช้า”ผมสั่ง

พอเข้าไปบนห้องก็เห็นไอ้เช้งแต่งตัวอยู่พอดี ร่างกายมันโครตผอมแห้งติดกระดูกจนคนอื่นเห็นแล้วใจหายแต่ผมเห็นจนชินแหละ เพราะเมื่อก่อนสูบบุหรี่กับดื่มเหล้าจัดไปหน่อยแต่มันดีขึ้นเยอะน่ะ ก็ได้ไอ้พี่กรนี่แหละมันดูมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะ

“ไอ้ปอนด์สักม้วนป่ะ”นั้นผมยังบ่นไม่ทันขาดคำก็ชวนน้องเล่นยาม้วนซะงั้น

“ขอบคุณพี่”ไอ้ปอด์นกำลังเข้าไปหยิบปรายตามาที่ไอ้กันกับผม

“ไม่ดีกว่าพี่แฮ่ๆ” มันรีบชักมือกลับมาอย่างไว

“ไหม วะ”เช้งทำหน้าเซ๊ง

“กลัวเมีย พี่”ไอ้ปอนด์มันเกรงไอ้กัน

“หนะ เมีย มึง อ่ะ”เสียงไอ้เช้งที่พูดติดอ้าง

“พอๆไอ้เช้ง กูชวนน้องมาช่วยงานไม่ได้มาดูด ไปๆไอ้เช้งไปเอางานมึงมานั่งทำไป มีอะไรจะได้ช่วยดู”จริงๆผมก็ปล่อยมันทำคนเดียวได้ไอ้เนี้ยมีความคิดดีสร้างสรรค์ดี แต่ที่ให้มันทำด้วยเพราะมันจะไม่ทำเลยถ้าไม่มีใครเตือน

นั่งทำอยู่สักพักใหญ่ไอ้เช้งก็ไปดูดบุหรี่ต่อข้างล่างตึก ก็เข้าใจว่างานมันหนักต้องขอเวลาพักบ้าง แต่ผมก็ดีใจน่ะเห็นพัฒนาการไอ้สองตัวนี่ดีขึ้น อาจเพราะเริ่มโตๆกันแล้ว บวกกับกลุ่มพวกผมแม้จะกินเหล้า สูบบุหรี่ตามประสาบ้าง แต่ไม่ได้กินกันเอาเป็นเอาตาย

ไอ้ปอนด์นี่ดีกว่าไอ้เซ้งเยอะเพราะไอ้กันอยู่ด้วยตลอดเวลามันมาจากโรงเรียนเดียวกันครับ ตอนนี้มันเองก็เกือบเลิกขั้นเด็ดขาดได้แล้วเพราะไอ้กันเป็นหอบหืดทำไมผมเสือกรู้น่ะหรือ ผมเนี้ยพาไอ้กรรห่ามไปโรงบาลตอนนั้นตั้งวงเหล้าไอ้ปอนด์คงลืมตัวดันอยากสูบ

 ผมเห็นพวกมันเหนื่อยกันมากแล้วเลยเดินลงไปซื้อน้ำเลี้ยงพวกน้อง ๆมัน พวกมันอุตส่าห์มาช่วย ดีไอ้กันก็มาช่วยอีกแรง สุขใจมีน้องดีแต่พี่มัน ฮึ่ม... เป็นแบบนี้แหละครับเดี๋ยวพอน้องมันมีงานพวกผมก็ไปช่วย

พวกเราทำงานจนเกือบบ่ายผมก็มีเรียนต่อ ผมเลยต้องเก็บงานไว้ทำต่อตอนเย็น ไอ้พวกน้อง ๆก็คงมาช่วยได้แค่วันนี้เพราะพรุ่งนี่พวกผมก็มีเรียนเช้ากันทั้งนั้นแต่ก็เหลือไม่เท่าไรเพราะงานที่สั่งไม่ได้ยากอะไรนักหรอก

เลิกเรียนผมก็ไปเอาของที่หอกำชับไอ้เป้ฝากไอ้เช้งไปทำงานด้วยเพราะมันจะไปทำงานกับพวกพี่รหัสผมไม่ค่อยสนิทนักเพราะอยู่คนละกลุ่มกันกับพวกพี่กร อีกอย่างผมจะไปหาพี่อัครก็แหม่อยู่ในช่วงอินเลิฟนี่นา

กว่าพี่อัครจะมาก็ปาเข้าไปทุ่มครึ่งแล้วผมก็นั่งทำงานของผมไปเพราะอย่างไรงานนี้ก็เหลืออีกไม่เยอะก็เสร็จแล้ว พอเกือบถึงเวลาผมเห็นพี่อัครเขาเดินมาเหนื่อยๆ ทุกครั้งที่ผมเห็นหน้าพี่เขา หน้าเขามักซีดจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ผมเข้าใจเลยคนเรียนหมอมันเรียนหนักจริงๆ อีกทั้งตอนจบออกไปก็ใช่ว่าจะสบายต้องไปใช่ทุนอีก

“พี่อัคร เรียนเครียดไปไหมพี่”ผมอดถามอย่างกังวลไม่ได้ พร้อมจับหน้าที่ซีดๆเหนื่อยๆของชายตรงหน้า

“ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง”พี่เขาตอบเฉื่อยเหมือนคนไม่มีแรง ทั่งมือทั้งหน้าซีดไปหมดเหมือนไม่มีเลือดไหลเวียน

“ไปโรงบาลเถอะ”ผมเสียงอ่อน

“ไม่เป็นไรหรอกเอ พี่สบายดีพี่ขอนั่งหลับตาสักครู่”ผมพยักหน้าทำตามที่พี่อัครบอก สักพักมีสายเข้าจากไอ้พี่รหัสตัวดีที่ไม่ได้ติดต่อกันมาสามวันสามคืนแล้ว

“ดีพี่”ผมทักไป

“ฮัลโลๆไอ้เอ” เหมือนเสียงสัญญาณมันขาดๆหายๆ ผมได้ยินไม่ชัดเลย

“ว่าไง พี่กรได้ยินผมไหมม”ผมบอกอีกครั้ง

“ฮัลโลๆ”เหมือนสัญญาณจะไม่ดีเพราะไอ้พี่กรไม่ได้ยินผม

“ไอ้พี่กรได้ยินผมไหม”ผมเสียงดังขึ้น จากนั้นสายก็ตัดไป สงสัยในห้องสมุดสัญญาณไม่ค่อยดีเท่าไร ผมว่างสายก็เห็นพี่อัครลืมตาขึ้นมาแล้วดูสีหน้าดีขึ้นเยอะ

“ดีขึ้นแล้วหรอ”

“ดีขึ้นแล้วครับ”พี่อัครยิ้มมาให้ผมก็ว่าดีขึ้นเยอะ

“ไหนครับน้องเอถึงไหนแล้วหรือ”พี่อัครชะโงกหน้าเข้ามาดู

“ผมว่าพี่เอาไปดู แผนผังร่างกายมนุษย์ดีกว่า พี่ดูไม่รู้เรื่องหรอก”ผมว่า เพราะถ้าให้ผมไปดูอะไรที่เกี่ยวกับแพทย์ผมก็ไม่รู้หรอก และไอ้พี่อัครก็ไม่รู้เรื่องนี่เหมือนกัน

“พี่มองเอทำดีกว่าครับ”
 
“เออ มองได้มองไป”ผมยิ้มเขินๆ ไอ้ผมก็ทำอยู่พักนึ่งแต่มีสายตามองแบบนี่ก็อดมองขึ้นมาไม่ได้ แต่ผมก็ทำไปเรื่อยๆ จนไฟดับเพราะดูเหมือนว่ายามข้างล่างจะปิดห้องสมุดแล้วผมลุกขึ้นยืนรีบเก็บของ แต่อยู่ไอ้พี่อัครก็โอบเอวผมไว้ฉุดลงมานั่งบนตัก สักพักก็ได้ยินเสียงคลื้นและแก๊รกแน่นอนว่ามันถูกปิดตายซะแล้ว

“ไอ้พี่อัคร”ผมทำเสียงเหี้ยมใส่ให้ พี่อัครก็ยิ้ม ไม่ได้ยิ้มปกติแบบทุกทีน่ะ ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เดียวเอาปากประทุษร้ายเลย

“ไอ้ อุ๊บ”พี่อัครเข้าไปลิ้มชิมริมฝีปากของผมโดยไม่รอที่ผมจะประทุษร้ายก่อน พี่อัครจับผมหันให้ค่อมกับเขาและก็จูบ ผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็น มันก็มีอารมณ์ทางเพศเป็นธรรมดา ไอ้ข้างล่างจะไม่ตุงได้ไงวะ

“พี่อัครหยุด”ผมร้องห้ามพร้อมลุกขึ้นเพราะทั้งโกรธทั้งเขิน

“ขอโทษ”พี่เขาโอบจากด้านหลัง โหพูดง่ายเนอะ

“เล่นอะไรบ้าๆว่ะพี่อัครประตูก็ปิดไปแล้ว”

“ครับๆ”ยังยิ้มอีกแนะ เขาลุกไปนั่งพิงกับตู้หนังสือ โดยหว่างขามีผมนั่งอยู่และมีมือเขาที่โอบกอด

ผมไล่กดเบอร์เพื่อน พวกมันรับสายครับแต่ดันไม่มีสัญญาณเหอะจะบ้าตายมันลงตัวเกินไปไหมเนี้ยคอยดูน่ะเปลี่ยนเครือข่ายจริงๆด้วยเซง

“อื้มไอ้พี่อัครอย่าลูบหน้าท้องสิ”มันเสียวเว้ย

“ก็อย่าขยับสิครับพี่ก็เสียว”ไอ้บ้าผมนั่งตัวแข็งทื่อเลย

“นี่เอพี่รักเอจริงๆน่ะ”พี่อัครพูดเสียงจริงจังเสียจนผมอดเขวไม่ได้เพราะตลอดเวลาผมก็คิดทีเล่นทีจริงตามประสา อาจคิดว่าพี่เขาหล่อดีน่ารัก

“บ้าน่า”

“เอพี่รักจริงๆน่ะ”

“ผม”

“เอ”

“เมื่อไรหรอ อืมผมหมายความว่าทำไมมาชอบคนแบบผมได้”

“จะเริ่มบอกว่าอะไรดีน่ะ”

“พี่น่ะเคยเจอเอครั้งแรกตอนรับน้องไง เอจำไม่ได้หรอก ตอนนั้นไอ้กรชี้ไปให้ดูน้องรหัส พี่เห็นตอนแรกก็ยังไม่รู้สึกอะไร แค่คิดว่าทำไมเห็นน้องไอ้กรมันน่ารักว่ะ ตอนรับน้องน้องก็ตลก หน้าก็ตลก ทำเอาพี่ขำ ยิ่งตอนออกรับแทนเพื่อนแล้วด่ารุ่นพี่ชนิดหมายังอายนี่ก็คิดว่าไอ้เด็กนี่ใจกล้า ตอนนั้นพี่ก็ยิ่งไปหาไอ้กรบ่อยขึ้นแต่พี่ไม่กล้าทักเอ บอกตรงๆว่าพี่อาย”พี่เขาเงียบไป

“อายไรอ่ะ”

“หลายๆอย่างน่ะ พี่เพิ่งรู้สึกว่ารักกับผู้ชายครั้งแรกก็รู้สึกอายเอ อายว่าถ้าเอรู้จะเป็นไง น่าหัวเราะทำเหมือนกับแอบรักข้างเดียวไปได้ก็เลยอายตัวเอง”สงสายอายจริงพี่ อายซะไม่กล้าเขาหาผมเป็นปี แถมผมไม่รู้ตัวอีก

 “จนไอ้กรมันรู้ว่าพี่รู้สึกไงกับเอ แล้วไอ้กรมันขอให้มาสอนน้องเอเลยเรียกว่าสบโอกาสก็ได้ เพราะตอนนั้นแน่ใจว่าไม่อยากปล่อยเวลาเปล่าๆดับเครื่องชนเลย”ถึงว่าสิทำไมผลักไสผมจัง

“นี่เอไม่ต้องบอกว่ารักพี่ตอนนี้ก็ได้ มันอาจจะนานหน่อยที่เอ ที่จะรู้สึกรักพี่จริงๆ พี่จะรอคำนั้นและพี่รู้ว่าพี่จะมีโอกาสได้ยินมันแน่นอน คำว่ารักที่มาจากใจเอจริงๆ พี่รอได้น่ะ เพราะพี่รอมาตลอดหนึ่งปีที่จะรอให้อยู่ใกล้ๆเอ”

ผมเงียบเขาเงียบเพราะต่างต้องใช้ความคิด พี่อัครคงคิดมาอย่างหนักแล้วและนานว่ารู้สึกแบบไหนกับผม แต่ผมไม่รู้ ผมมันก็แค่คิดเล่นบ้างแต่ผมยังไม่ได้ถึงขั้นว่าจริงๆแล้วผมรู้สึกแบบไหนอะไรจริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกกับเขาอย่างไงจริงๆกันแน่ แค่รู้สึกดี อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอยากกอด อยากจูบ พอพี่อัครยิ้มก็รู้สึกดียิ้มตามเลยก็มี ผมไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงถ้าใครเคยเล่นรถไฟเหาะเหมือนหัวใจมันโหวงและตื้นเต้นเหมือนผมตอนนี่ล่ะมั่ง

ผมคิดจนหลับไปมีพี่อัครเป็นที่นอนให้ผมนั่งพิง โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามีมือนึ่งที่คอยลูบหัวอยู่ไว้ตลอด

ผมตื่นขึ้นมาจากเสียงโทรศัพท์ที่ผมถือไว้อยู่ ไอ้เช้งเพื่อนรักโทรมาคงเห็นว่าผมหายไปนานแล้วเพราะโดยปกติผมไปไหนจะต้องมีใครคนนึ่งรู้บ้าง


“ว่าไง”

“มึง ไปไหน ทำอะไรอยู่ นี่กูรอมึง ตั้งนาน ไปตาย ห่าที่ไหน ฮ่ะ”เซ้งบ่นอย่างร้อนรนผสมติดอ้าง จะห่วงก็บอกมาดิว่ะ

“กูถูกขังในห้องสมุดวะ”

“ห่าไร น่ะนี่ เมิงอยู่ คนเดียว หรือเปล่า”

“เปล่ามีพี่อัครด้วยอยู่ใกล้กันเนี่ย”

“ใคร วะ”

“ก็พี่ที่มาสอนพิเศษกรูไง”

“แล้ว ทำไง อ่ะ”มันถาม เพราะถ้าเป็นผมก็ไม่รู้ว่าจะทำไงเหมือนกันนี่มันก็เที่ยงคืนกว่าแล้วด้วย

“รอจนถึงเช้าก็ได้เดี๋ยวก็มีคนมาเปิด อีกอย่างอยู่กับพี่อัคร”ครับถ้าอยู่คนเดียวได้บ้าตายถึงผมเป็นคนกล้าไม่ได้หมายความว่าไม่กลัวกลัวผีนะครับ แต่ถ้าอยู่คนเดียวมันก็ระแวง

“เออเดี๋ยว แป๊บเดี๋ยว กูโทรหา จารย์ก่อน เดี๋ยวช่วย”มันพูดจบก็ว่างเลย ตรูอยากจะบอกว่าไม่ต้องผมอยากจะอยู่สองต่อสองเว้ย

“เพื่อนหรือครับเอ”เสียงพูดออกมาดูเหมือนเขายังไม่ได้หลับเลย

“อื้มไอ้เช้ง”

“อ๋อ”พูดเหมือนนึกไรได้

“รู้จักด้วยหรอ”ระแวงครับถ้าไอ้พี่อัครมันตกหลุมรักไอ้เช้งอีกคนนอกจากผม

“ไม่รู้ว่าเคยเห็นไหม แต่ไอ้กรพูดถึงบ่อยครับ อย่าจ้องพี่ขนาดนี่สิพี่เขินน่ะ”

สักสองชั่วโมงได้ก็ได้ยินเสียงดังคลื้นและแกรกเหมือนใครทำไรอยู่ที่หน้าประตูและได้ยินเสียงโวยวายเสียงดังจากข้างล่าง

“ไอ้เอ สาดด เอโว้ยยย”ชัวร์ครับเสียงไอ้เช้งมันนี่แหละครับ

“อยู่ชั้นสองเว้ย”ผมตะโกนกลับไป

ผมลุกขึ้นเก็บข้าวของ ไอ้เช้งก็ขึ้นมาพร้อมลุงยามกับจารย์ที่สอนคณะผมนี่แหละ คนเดียวกับที่สั่งงานแหม๋ไอ้เพื่อนเวรเลือกจารย์ได้เยี่ยมจริงๆไม่ได้ประชดน่ะ

“นี่เธอ เวลาเขาก็มีบอก ทีหลังก็อย่าให้ใครเขาลำบากล่ะ”เข้ามาก็ว่าก่อนเลยครับ ผมแทบยกมือรีบไหว้อย่างไว ผมก็อยากจะบอกว่าถ้าไม่ใช่ไอ้พี่อัครตัวดี (ของผม) ผมก็ไม่อยากรบกวนหรอกครับ

“ขอโทษครับจารย์พอดีทำเพลินไปหน่อยครับ”ผมทำหน้าใสซื่อเรียกคะแนนสงสาร

“อือๆ มาทำงานคนเดียวทำไมไม่ชวนเพื่อนมาช่วยกันทำด้วยละ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วไปๆกลับได้แล้วคงกลัวล่ะสิ บอกไว้ก่อนเลยนะที่นี่ประวัติมันยาวนะ”จารย์พูดขู่ดีที่อยู่กับพี่อัครมัน ผมอยากจะบอกว่าไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับ ถึงจะไม่ใช่เพื่อนร่วมคณะแต่เป็นเพื่อนร่วมมหาลัยดีกรีอนาคตหมอเลยนะจารย์  ไอ้เช้งก็ช่วยถือของ รักมึงจัง ตลอดทางไม่ได้พูดไรเลยกำลังสำนึกผิดแล้วจารย์ก็ไปส่งถึงหอเลยครับเพราะต้องไปอธิบายกับยามหน้าตึกให้ด้วย จารย์ครับผมรักจารย์จัง แล้วแกก็บ่นพวกผมอีกนิดหน่อยก่อนขี่รถกลับบ้านไป

“บายๆน่ะ ไอ้พี่อัครพรุ่งนี่เจอกัน”ผมกล่าวลาก่อนพี่แกจะขึ้นไปข้างบน

“เออไอ้เอ”เช้งที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น

“ไรว่ะ”

“เปล่าคิดว่ามึงเมาฮ่าๆๆ เออไม่มีไรหรอก”ไรว่ะมาแปลก กูจะไปเมาได้ไง กูไม่ได้ออกไปกับพวกมึงนะ

“อือๆไปนอนเหอะง่วงวะ”ปกติสี่ทุ่มผมก็นอนแหละวันนี้เหนื่อยไงก็ไม่รู้ เพราะมีอะไรให้คิดตั้งหลายเรื่อง

[หัวเเม่มือ]

เริ่มใกล้จะเฉลยทุกทีแหละ จะเป็นไงก็หวังว่าทุกคนจะติดตามน่ะ

[samsoon@doll]

...

[หัวเเม่มือ]

^

^

^

รีบนค่ะยังไม่ทันเป่าก็ปี่แล้วหรออิอิอิ

โอๆๆๆ

[Yunatsu]

โอ้ยยยยยยย

พี่อัครตายแล้วแน่นอนนนน
ไม่อยากให้เศร้าเลยยยยยย

[❝CHŌN❞]

ง่า~ พี่อัครตายแล้วชิมิ

ใกล้ความจริงขึ้นมาแล้วซิ  มันต้องเศร้าแน่เลย

[roseen]

 :z1:นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง

[seaz]

...อีกสามวัน...

[Rhythm]

พี่อัครไม่สบายหรอ
เย้ๆจูบกันอีกเเล้ว

[♠DekDoy♠]

แววเศร้าเริ่มชัดขึ้น T_____________T

[หัวเเม่มือ]

วันที่ห้า เรื่องเล่าผีๆ



ตอนพักเที่ยงมานั่งกันเป็นกลุ่มก็มีน้องรหัสกลุ่มผมนี่แหละ มีไอ้เป้กับน้องทรายที่เพิ่มเข้ามา น้องทรายนี่น้องรหัสไอ้เป้ มันโชคดีมากๆ น้องเขาสวยแถมทำงานเก่งไอ้เป้ก็โชคดีเพราะบางครั้งมันไม่ค่อยละเอียดเรื่องเล็กๆ น้อยเท่าผู้หญิงเท่าไรนัก ผมว่าผู้หญิงเป็นเพศที่ประหลาดน่ะบางครั้งเราก็เข้าใจ บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าคุณเธอคิดอะไรอยู่



นั่งทำงานไปอยู่ดีๆ ไอ้ปอนด์น้องรหัสไอ้เช้งก็เล่าเรื่องผีขึ้นมาซะงั้น อารมน์ไหนเนี้ยเพี้ยนทั้งพี่ทั้งน้อง



“นี่ๆ พี่ รู้ไหมว่าตึกแพทย์ตอนนี่เล่าลือเรื่องผีมาก” ตึกแพทย์ที่ไหนก็มีเรื่องผีกันทั้งนั้น ไม่เห็นน่าแปลกใจเลย



“ประสาทแดกนะไอ้ปอนด์น่ะ ตึกแพทย์มันก็ขึ้นชื่อเรื่องผีอยู่แล้ว” ไอ้เป้ว่าพร้อมทำท่าขนลุก ดูท่ามันไม่อยากฟังเท่าไร ใจมันโคตรป๊อดเลย5555+



“โฮ พี่เรื่องนี่เรื่องใหม่น่ะพี่” ไอ้กันก็ส่ายหน้าปลงๆ เมื่อเพื่อนฐานะแฟนเมื่อเริ่มเล่าอะไรสักอย่างแล้วมักหยุดไม่อยู่



“ครู ใหญ่ อะ นะ มัน เก่า แล้ว” เซ้งบอกพร้อมพยักหน้ามาทางผม ผมก็พยักหน้าตอบ เดี๋ยวมันหาว่าผมไม่สนใจ



“ไม่ใช่พี่ เรื่องใหม่จริงๆ พี่จำเมื่อไม่กี่วันก่อนที่มีรถมันชนกันได้ไหม” พวกผมพยักหน้า ผมน่ะจำได้เลยก็มันอยู่ต่อหน้าต่อตาผมเชียว



“แล้วไงว่ะ” ไอ้เป้ที่กลับไปสนใจงานเริ่มสนใจขึ้นมายกงานให้น้องทรายทำไปเลย ไอ้หมีดำ



“ก็ไอ้รถคันหรูนั้นน่ะ มันเป็นของนักศึกษาแพทย์อ่ะพี่” ผมฟังแล้วแอบกลืนน้ำลาย



“เออจริงดิแล้วเรื่องนี่ใครผิดว่ะ” ผมถาม



“เห็นว่าคู่กรณีอีกคนที่ฝ่าไฟแดงมา พอดีกับคันที่นักศึกษาแพทย์กำลังเลี้ยวเข้า”



“แล้วไงต่อว่ะ” เป้



“ก็พวกปีสามน่ะ เพื่อนๆ ของเจ้าของรถที่เกิดอุบัติเหตุนะ เหมือนเห็นผีพี่ผู้ชายมาเรียนรวมกับพวกเขาอยู่”



“แล้วไงต่อว่ะเร็วดิ” เป้ตื่นเต้นจนตัวสั่น ถึงกลัวก็ชอบฟัง



“อย่าเร่งดิ แล้วที่นี่บางคนก็เห็นไง อย่างตอนเข้าผ่าครูใหญ่ ก็เจอเห็นพี่คนนั้นแว๊บๆ บ้างอะไรบ้าง เอาสะคนอื่นเรียนไม่รู้เรื่องเลย”



“แล้วที่นี่น่ะเพื่อนที่เป็นรูมเมทของพี่นักศึกษาแพทย์คนนั้นก็ทนไม่ไหวย้ายไปนอนกับเพื่อนคนอื่น” อื้มๆ น่าเห็นใจอยู่



“มันเป็นอยู่อย่างนี่ทุกวันเลยแหละพี่ ตอนนี่ก็หลอนกันไป ไม่มีใครกล้าจะอยู่ดึกๆ กันแล้ว”



“น่ากลัวหว่ะ แต่ก็น่าสงสารนะ”



“เอาสงสารไมอ่ะพี่ ผีก็อยู่สวนผีดิ มายุ่งไมด้วยอ่ะ อีกอย่างทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปหมดไม่มีอันเป็นเรียน ต้องคอยระแวงมันอีก” พูดอย่างกะมึงเป็นคนตั้งใจเรียนเนอะ



“บางครั้งมันไม่รู้หรอกว่าเราตายไปแล้ว เพียงแค่เราทำส่วนของเราเหมือนปกติประจำวัน น่าสงสาร”



“อืม กันก็เห็นด้วยน่ะพี่”



“อืมทรายด้วย ทรายว่าเขาไม่ได้ตั้งใจอีกอย่างเขาไม่รู้ว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน”



“เรื่องของคนอื่น มาๆ ทำงานต่อ” ไอ้เป้เรียก แหม่ไอ้นี่แล้วเมื่อกี้หมาตัวไหนถามวะ



ผมกับเพื่อนๆ รีบกลับมาทำงานต่อ จนเกือบใกล้เสร็จ เหลืออีกนิดเดียว กว่าจะเสร็จเนี้ยก็ต้องค่อยดึงสติไอ้สองตัว เช้ง ไอ้ปอนด์ ไอ้เช้งก็กดโทรศัพท์ยิกๆ ไอ้ปอนด์ก็ค่อยแต่เกาะแกะไอ้กัน เจริญๆ น่ะ พ่อคุณ



พอเลิกเรียนก็เอางานไปส่งอาจารย์แกเพราะอาจารย์ขีดเส้นตายไว้ตอนห้าโมง วิ่งไปกันแทบไม่ทัน แกกำลังเก็บของกลับบ้านพอดี



“ไอ้ เอ จะ ไป ไหน” เช้งหันมาพูดทันทีที่ออกจากห้อง



“จะไปห้องสมุดอ่ะ”



“ไปหาพี่อัครหรอ”



“อือ”



“ส่วนมากเจอกับพี่เขาที่ห้องสมุดหรอ” วันนี่มันมาแปลกแหะ



“อือใช่ มีไรว่ะ”



“วันนี่ไม่ไปได้ไหม” ไรของมันว่ะ



“มีไรว่ะเช้ง แต่กรูนัดกับพี่เขาไว้แล้ว”



“เปล่าๆ เออ” มันเป็นอะไรของมันว่ะงง



“มีอะไรก็ค่อยคุยกันกรูไปก่อนน่ะ เดี๋ยวกลับหอค่อยคุยกัน”



ผมไปห้องสมุดเห็นพี่อัครนั่งรออยู่แล้ว เห็นพี่แกกำลังนั่งอ่านไรก็ไม่รู้



“พี่อัคร”



“มาแล้วหรอครับน้องเอ”



“มารอนานยังอ่ะโทษทีมาช้าไปหน่อย”



“พี่ก็เพิ่งมาครับ เหนื่อยไหมครับ”



“หายเหนื่อยแล้วพี่” พอพี่ถามก็หายเหนื่อยเลย



“จริงดิพี่อัคร ได้ยินว่าพวกปีสามแพทย์มีข่าวลือว่ามีผีหรอพี่”



“หึๆ เชื่อเรื่องนี่ด้วยหรือเรา”



“เอาน่าพี่บอกมาดิ” ผมตีเข้าที่แขนหนา



“พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เอาไอ้ปอนด์โม้ล่ะมั่ง



“แล้วพวกพี่ปีสามไม่ได้พูดอะไรเลยหรอ”



“ไม่รู้ครับพี่ไม่ได้คุยกับพวกมันมาหลายวันแล้ว” เอาแล้วไงกูแทงใจดำพี่เขาแล้วไหมล่ะ



“เออ โทษทีพี่ ก็เห็นที่เขาลือว่า มีคนรถชนกัน หน้ามหาลัยน่ะ”



“พี่ไม่รู้ครับ ไม่เห็นใครในคณะแพทย์เอารถไปชนกับใครนะครับ” เหอะๆ สงสัยไอ้ปอนด์มันเอาเรื่องแต่มาแหง่ม



“งั้นหรือ ช่างเหอะ”



“เอไปนอนกลับพี่ไหม” เฮ้ยไรผมยังรักงวนสงวนตัวน่ะพี่



“อะไรทำหน้าตลกสะขนาดนั้น คิดอะไรเนี่ยเรา” เหวอไม่คิดได้ไงละครับพี่อยู่ชวนขึ้นห้องก็รู้ระหว่างเรามีซัมทิงอะครับ



“แล้วรูมเมทพี่ไม่ว่าเอาหรอพี่เอ” อยู่ๆ มีคนไม่รู้จักแอบเข้าไปนอนด้วย



“มันไม่ว่าหรอก”



“เห้ยหรือว่าพี่บอกไรพี่เขาไปน่ะ”



“เปล่าๆ นี่เราคิดอะไรไปไกลจริง ไอ้ที่มันไม่ว่าน่ะ มันไปนอนกับเพื่อนคนอื่นแล้วพึ่งย้ายไปเมื่อวันก่อนนี่เอง” เอาหรอตกใจหมดเลย



ตอนนี่ผมมีความรู้สึกที่แปลก มันเหมือนเหมือนมีอะไรแปลกไปน่ะ เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจแต่นึกไม่ออก หมายความว่าไงกันมันมีอะไรที่แปลกไปจริงๆ น่ะ มีบางอย่างที่ไม่เป็นเหตุเป็นผล แค่ผมยังไม่รู้ว่าคืออะไร



“เอๆ” เสียงพี่อัครเรียกเตือนสติ



“ไม่ได้หรอกพี่อัคร วันนี่ไอ้เช้งมันแปลกๆ น่ะ เหมือนมีอะไรจะคุยด้วยน่ะ ไว้คราวหลังเนอะ”



“ก็ได้ครับเอ พี่ขอทำงานแปบน่ะ” ผมพยักหน้าแล้วพี่อัครก็หันหน้ามาทำงานต่อ



พรุ่งนี้วันหยุดของผมแต่ไอ้พี่อัครยังไปเรียนเศร้าครับ วันนี้พวกเราสองคนก็ไปเดินเล่นรอบมอกันไปเดินเล่นผ่อนคายสบายอารมณ์ ผมกลับมาเปิดเฟสบุ๊คมีคนคอมเม้นเยอะแยะเชียว



เช่น



“ตายๆ ไอ้เอ นี่กะแดกหมอหรอย่ะ”



“เฮ้ยไอ้เอมาเคลียเลยกล้าหักอกกูหรอ ปล. เลี้ยงข้าวด้วย”



“เห้ยระวังโดนว่าที่คุณหมอจับฉีดยาน่ะเว้ย” ไอ้นี่กรูต่างหากที่จะฉีดให้



“ไอ้เอใครว่ะที่สอนให้เมิง” พี่กร ตรงนี่แหละครับที่ผมแปลกใจคอมเม้นจากพี่กร หรือแค่กวนตีนกะจะให้ตอบไปว่า



“ก็ไอ้คนที่พี่ผลักไสไปให้ผมไง” ผมตั้งใจพิมพ์แบบนั้น แต่หรือจะบอกว่า



“น้องเขยพี่ไง ที่เป็นเพื่อนพี่อ่ะ” เออคำนี่ยอมรับไปหน่อยยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่ก็ไม่ได้พิมพ์เช่นนั้นไป



ผมเลยตอบไปตามธรรมดาว่า “ก็พี่อัครไงที่พี่ให้มาสอนอัมไซเมอร์หรือไง555+ ผมปิดเฟสบุ๊คลงไอ้เช้งก็เข้ามาพอดี



“เออ ไอ้เช้ง เมื่อเย็นมีอะไรจะคุยด้วยว่ะ” ผมว่าสีหน้ามันแปลกแหละ



“เออ วัน นี้ มึง ไปหา พี่ที่ ชื่ออัครใช่ไหม ว่ะ”



“เออไมว่ะไอ้เช้ง มีปัญหาไรว่ะ”



“ก็...... คือ”



“มีไรก็พูดดิ”



“ก็ ก็ ก็ อยาก จะถามว่า วันที่ มึงอยู่ห้องสมุด มึงอยู่ กับพี่อัคร จริงๆ หรอ” ไอ้นี่หนิไม่ใช่พี่อัครแล้วจะเป็นหมาตัวไหนวะ



“ก็ใช่น่ะสิ มึงก็เคยเห็นแล้วนี่”



“อะ เออ อะ ไอ้ คือ จริงๆ แล้ว กูไม่เคยเห็น” เห้ยไอ้หมอนี่หนิมันเมายาหรือไงวะ หรือมันกลับไปเล่นอีกแล้ว



“เห้ยไอ้เช้งมึงจะไม่เห็นได้ไง ก็พี่อัครยืนใกล้กูซะขนาดนั้น”



“แต่กูไม่เห็นจริงๆ น่ะ”



“ไอ้เช้งคืนนั้นมึงไปดมยามาใช่ไหม” ผมถามและรู้สึกโกรธ



“เออ กรู เล่น หนิด หน่อย น่ะ” หึผมว่าแล้วไง



“กูว่ามึงคงเล่นของหนักไปหน่อย” เสียงผมอารมณ์โกรธเคืองอย่างชัดเจน ทำเอาเช้งหงอไปเลย



“จริงๆ น่ะเอ กรูไม่ได้โกหก กูสาบาน” มันสาบานและผมไม่เคยเคลือบแคลงความสงสัยมันเลย แต่ไม่ใช่วันนี่ แต่ผมว่ามันอาจจะหลอนประสาทไปเองก็ได้



“เช้งเรานอนกันเถอะ พรุ่งนี่กูต้องตื่นแต่เช้า” ผมต้องหาหลักฐาน คืนนี่พี่อัครโทรมาบอกรักผมอีกเช่นเคย

[หัวเเม่มือ]

vvvvvvvvvvvvvvvvvvv

       vvvvvvvv

         vvvv

           v

[samsoon@doll]

ลงให้ถึงวันที่ 7 เลยได้ปะคะรู้สึกค้างงคาอ่ะมันไม่ทันใจ อิอิ
 

สงสาร เออ่ะ ถ้ารู้ว่าพี่แกตาย ? สงเสียใจแย่เลย  ถ้าเป็นแนวนั้นจะออกแนวพวกหนังฮองกงเก่าๆเลยอ่ะ

Fly me to polaris - ขอเพียง 5 วันให้ฉันได้รู้หัวใจเธอ พระเอกเป็นวิญญานกลับมาหานางเอกดูแล้วต่ำตาแตกมากๆ
อีกเรื่อง

90 วัน ขอให้ฉันได้รักเธอ แต่เรื่องนี้พระเอกเป็นมะเร็งอยู่ได้แค่อีก 90 วัน

ไม่เอาอย่าง 2 เรื่องนี้น๊าตอนจบอ่ะ


พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

[papa]

เง้อ  มันจะเศร้าไหมเนี่ย  ไม่เอาได้ไหมคะ   

[patee]

น่าสงสารพี่อัครจริงๆ

แต่ก็น่ากลัวนะ..

[Rhythm]

บทเศร้ามาเเล้วอ่ะ T_____T

[หัวเเม่มือ]

^^

[หัวเเม่มือ]

วันที่หก ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่อัครจะไม่มีตัวตนก็ผมทั่งพูดทั้งคุยขนาดนั้นแถมยังเออจูบกันด้วย คนที่เป็นพยานให้พี่อัครก็ตั้งเยอะแยะ

วันนี่ผมตื่นแต่เช้าประมาณหกโมงพี่อัครรออยู่ข้างหน้าตึก ผมว่าไอ้เซ้งแกล้งอะไรผมอีกแน่เลย ก็พี่อัครยืนตรงนี่

“พี่มารอเจอเอก่อนไปอ่ะครับ”

“เจอแล้วก็ไปสิครับพี่”ผมไล่ ไม่อยากให้ไปสาย

“ตอนเย็นคงไปหาไม่ได้น่ะ แต่วันพรุ่งนี่พี่จะรอที่ห้องสมุดน่ะ”

“รู้แล้วๆ แล้วจะไป”ผมให้สัญญา

“ครับพี่จะรอน่ะ”ผมโบกมือลาไอ้พี่อัคร

“ไอ้ เอ ตื่นแต่เช้าเลยหรอ”เสียงไอ้เป้ครับมันเดินถือถุงขยะมาสองใบ

“ไอ้เป้ ทำไมเมิงปล่อยไอ้เซ้งไปว่ะ”ผมเอยถึงเรื่องเมื่อคืน

“เออ คือ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่เพื่อนมันมาทำไมว่ะ”โหเพื่อนมันแต่ละคนดีตายไอ้แกงค์ติดยานั้น เป็นเพื่อนๆที่เคยไปนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันกับไอ้เซ้ง ไอ้พวกนั้นมันไม่ได้เรียน

“เดี๋ยวจะจัดหนัก”ผมพูดไอ้เป้หน้าซีดเชียว

“เห้ยอะไร ไอ้เซ้งทำไมว่ะเมื่อคืน”

“ไปถามมันเอาดูเถอะ”ผมว่างั้น ไม่อยากพูดให้อารมณ์เสียมันหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องไอ้พี่อัครทำเอาผมจิ๊ดดดขึ้นสมอง

วันนี่วันเสาร์ไม่รู้จะทำอะไรดี ผมไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ อากาศตอนเช้าๆแดดไม่แรงมากก็เย็นแบบสดชื่น ผมเดินไปเจอกลุ่มพี่กรแต่พี่กรไม่อยู่

“พี่เต้ย”ผมเรียกเห็นเดินกันมาเป็นฝูง

“เอาว่าไงไอ้น้องเอ”

“เอาหายไปไหนตัวหนึ่งอ่ะ”ผมมองสอดส่ายไปที่กลุ่มร่วมชีวิตเจ็ดตัว

“ไอ้เอ”แฮะๆคอนเซปกวนวันล่ะนิดจิตแจ่มใส

“แล้วพี่กรไปน่ะอ่ะพี่”

“ออ อืม มันไม่ได้บอกเอหรอ”เรื่องไรอ่ะ

“เรื่องไรหรอพี่”

“ก็คือมันอยู่โรงบาลน่ะ”ฮะเกิดไรขึ้นว่ะไม่เจอกันแค่แปบเดี๋ยว

“เกิดไรขึ้นอะพี่”

“ออ เปล่า มันเกิดอุบัติเหตุน่ะไม่ได้เป็นอะไรมากแขนมันเดาะนิดหน่อย”พี่เต้ยพยายามอธิบาย

“มิน่าสิไม่ค่อยเห็น โทรไปก็ไม่ค่อยติดด้วยสิช่วงนี่”ผมพึมพรำ

“เอาไว้ผมจะไปเยี่ยม”ผมบอกไป แล้วก็ขอตัวลา

ผมเดินไปหลังมอไปกินโจ๊กของเจ้เจ้าประจำตอนนี่คนน้อยลงแล้วมั่งผมเดินเข้าไปทักเจ้ซึ่งกำลังทำโจ๊กอยู่


“เจ้ๆผมมีเรื่องจะคุยด้วย”ผมบอกเพราะเรื่องไอ้เซ้งทำให้ผมค้างคาใจ ยังไงก็ต้องหาคนพิสูจน์

“เอาว่าไงจ๊ะ มีอะไรหรอ เจ้ไม่ว่างเลยจ๊ะรอได้ไหม”เจ้หันมาส่งยิ้มให้

“ได้ๆ ครับผมจะรอ”ผมรอเจ้จนเกือบสิบโมงกว่า เพราะกว่าลูกค้าจะหมด เจ้แก่ขายตอนเช้าตั้งแต่ตีห้าถึงสิบโมง และขายอีกทีตอนดึกนุ่นแหละ

“เอาว่าไงจ๊ะ”

“เออเจ้ผมถามทีเหอะวันนั้นที่ผมมากินร้านเจ้น่ะผมมากับพี่อีกคนจำได้ไหม”ผมเข้าเรื่องทันทีเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาทำมาหากิน

“อ๋อจ๋าๆเจ้จำได้”เยสเห็นไหมไอ้เซ้งมันเมายาชัดๆเดียวได้เจอดี

“เฮอค่อยยังชั่วเจ้ผมกำลังเป็นกังวล”ขอบใจเจ้

“จ๊าไม่เป็นไร วันนั้นเจ๊ก็ตกใจว่าทำไมรุ่นพี่ของเอทำไมถึงเป็นเด็กวิศวะ ก็เห็นเอเรียนถาปัตย์ไม่ใช่หรอ ทำไมมากับเด็กวิศวะได้ล่ะ”เออเจ้เข้าใจอะไรผิดไหม

“เจ้ เออพี่ที่มาด้วยกับผมเนี่ยเรียนหมอน่ะเจ้ ใส่เสื้อช๊อปของหมอด้วย”

“เอาหรอจ๊ะ เอ๋แต่เจ้ไม่เห็นน่า นี่ วันนั้นเจ้ก็สงสัยอยู่ว่าตอนมาเก็บเงินรุ่นพี่เอหายไปไหน”

“เจ้คง งงน่ะ วันนั้นลูกค้าก็พอเยอะอยู่ด้วยเลยไม่ได้สังเกต”เจ้ว่างั้น ผมก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองเพราะวันนั้นคนไม่ใช่น้อยๆไม่มีเวลาสังเกตส่ะด้วยสิ

“ขอบคุณมากเจ้ ผมไปแหละ”

ตอนนี่ผมกำลังคิดทฤษฎีมาหักล้างไอ้คำพูดของไอ้เซ้งมัน มีอีกคนนึ่งที่ต้องเห็นพี่อัครแน่นอนผมชัวร์ ผมไปที่คณะวิทยาศาสตร์ ผมต้องไปพบเพื่อนคนนึ่งที่นั้น

“ไอ้หิน”ผมเรียกชื่อมันขณะที่มันกำลังเดินออกมากับแฟนมัน สองคนอยู่คณะเดียวกันครับ

“ว่าไงเอ เห้ยเป็นไรใครทำให้นายอ่ะ”มันตกใจเมื่อเห็นผมหน้าเครียด

“หิน”ผมเสียงคลอเพราะกำลังใจผมลดลงไปมาก ถึงจะทำเป็นไม่คิดมาเรื่องคำพูดของเจ้กับเซ้งแต่ก็อดคิดไม่ได้

“เห้ยอะไรว่ะ”

“หิน หินบอกเอหน่อยได้ไหมวันที่เราเจอกันที่สวนสาธารณะจำได้ไหม”ผมเข้าเรื่องทันที

“เออจำได้วันนั้นเราไปกับน้องนิ้งอ่ะ”น้องนิ้งแฟนมันครับ

“วันนั้นนายเห็นใช่ไหมผู้ชายอีกคนที่อยู่กับเราบนมอเตอร์ไซด์น่ะ”

“ไอ้เอ”สีหน้าเครียดลง

“เห็นใช่ไหม บอกกรูทีเหอะขอร้อง ไม่งั้นกรูต้องบ้าตายแน่”ผมยังคงดื้อดึง

“ไอ้เอใจเย็นน่ะ”

“เออ หินไม่เห็นใครสักคนที่อยู่กลับเอ”

“ไม่จริงอ่ะ มันมืดมรึงอาจจะไม่เห็นใช่ไหม นิ้ง นิ้งเห็นใช่ไหม”ผมเริ้มพาลไปที่นิ้ง

“เอฟังน่ะ ถึงมืดยังไงมันก็พอมีแสงสว่างกรูไม่เห็นจริงๆ”

“ไม่จริง ใช่แล้ว กรูจะไปหาพี่อัคร”ผมว่าไอ้หินรั่งไว้

“ไอ้เอจะไปไหน”ผมดิ้นไม่ยอมหยุด คนรอบๆตึกเริ่มหันมามอง

”ไอ้เอเมิงจะไปไหน”ไอ้หินล็อคคอผมไว้แน่น

“กรูจะไปตึกแพทย์ปล่อยดิว่ะ”

“ไอ้เอใจเย็นไว้ดิ”

“กรูไม่เชื่อหรอกว่าพี่อัครไม่มีตัวตนน่ะ กรูคุยของกรูทุกวัน เจอของกรูทุกวัน กรูไม่เชื่อหรอก”ผมร้องไห้ออกมาโดยมีไอ้หินปลอบอยู่



“เอาหรอยังมีอีกคนหรอ”


“อ้าวไอ้เอไมมาคนเดียววะ”


“อือๆ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วไปๆกลับได้แล้วคงกลัวล่ะสิอยู่คนเดียว”


ทั้งหมดนี่คือผมคนเดียวที่บ้าไปหรอ


“ช่วงนี่ไม่มีใครคุยกับพี่เลย”


“ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม พี่พูดด้วยก็ทำเป็นไม่ได้ยิน”


“เขาทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตน”


“ช่วงนี่พี่โทรหาพี่กรได้หรือเปล่า”


“ช่วงนี่โทรไม่ค่อยติดเลย สัญญาณก็ไม่ค่อยมี โทรไปอีกฝ่ายดันไม่ค่อยได้ยินเราพูดเลยครับ จริงๆไม่ใช่แค่มันคนเดียวหรอก”

“แต่โทรหาผมติดเนอะ”


ที่ผมคุยอยู่ทุกวันไม่ใช่คนหรอ บางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผลกับประกอบกันได้อย่างง่ายดายจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม


“หิน กรู”ผมหันไปมองหน้ามัน

“ไม่เป็นไรไอ้เอ กรูจะไปส่งมรึงที่ห้อง”

“นิ้งครับ นิ้งกลับไปก่อนน่ะ”

“ได้ๆพาเอไปเถอะ”นิ้งบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“เอาไอ้เอกลับมาแล้วหรอ แล้วใครอ่ะ”ไอ้เซ้งมันไม่รู้จักไอ้หิน

“ไอ้หินเพื่อนกรูเอง”ผมแนะนำ

“เป็นอะไรว่ะไอ้เอตาแดงใครทำเมิงวะ”เมิงนั้นแหละไอ้เซ้งทำกรู

“กรูรู้เรื่องพี่อัครแล้ว”

“เอ พี่กรโทรมาบอกว่าอยู่โรงบาล แมร่งไม่ยอมบอกกรูแต่ทีแรก”

“อืมรู้แล้ว”

“กรูบอกเรื่องเมิงแล้ว”ผมไม่ได้ตอบจริงๆแล้วไม่มีแรงพูดมากกว่า สักพักก็มีสายเข้าเป็นของพี่อัคร

“ครับพี่”ผมรับ

“เอ พี่”เสียงชัดแจ๋วเลยแฮะทำไมว่ะ

“ใช่อัครจริงๆหรอ คนที่มาสอนเอ”ถามไม่มีปี่เลยน่ะ

“ครับพี่”

“เอรู้ไหมว่ามันรักเอน่ะ”ผมรู้ ผมรู้แล้ว

“ครับ”

“เออย่าไปกลัวมันเลยน่ะ แต่ถึงงั้นก็อย่าไปพบอีก”ผมไม่รู้เขารอผมอยู่

“เขาตายแล้วจริงๆหรอ”

“ไม่ตายก็เหมือนตายแล้ว”ผมไม่เข้าใจ

“ครับ”

“พรุ่งนี่พี่ออกโรงบาลตอนเย็นพี่จะไปหา”

“ครับ”ผมตอบไป ผมไม่รู้ว่าพูดอะไรแต่ผมรู้สึกบางอย่างจะไม่กลับมาอีก



ผมนั่งอยู่อย่างนั้นไม่พูดกับใครไอ้หินก็กลับไปนานแล้ว ไอ้เซ้งก็นั่งอยู่บนเตียงผมไม่ได้สนใจว่ามันทำอะไร แต่มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา


“พี่อัคร”ผมพูดออกมาไอ้เซ้งหันหน้ามามอง

“อย่า รับน่ะไอ้เอ”ผมทำตามมันบอก เขาคงเห็นผมไม่รับจึงส่งเมสเซสมา

“เอนอนแล้วหรอครับ เจอกันพรุ่งนี่น่ะครับพี่จะรอ หลับฝันดีน่ะที่รัก”ผมโทรกลับไปเบอร์พี่อัครแต่มันโทรไปไม่ได้ ผมอยากได้ยินเสียงเขา

“อึก ฮือ ฮือออออ”ผมปล่อยโฮออกมา ไอ้เซ้งหน้าซีดทำตัวไม่ถูก ผมก้มหน้าลงบนเข่า

“เอ”เสียงไอ้เซ้ง

ผมควรปล่อยไปแบบนี่ดีแล้วใช่ไหม

“ขอโทษน่ะพี่อัคร”ผมต้องผิดสัญญา แบบนี่คงดีแล้ว

[หัวเเม่มือ]

พรุ่งนี่จะไม่เอาของวันที่7มาลงน่ะ























แต่






จะลงตอนพิเศษแทนน่ะจ่ะ

[samsoon@doll]

ไอ้ไม่ตายก้เหมือนตายเนี้ย มันอย่างไหนหละเจ้าคะ พี่กรก็พุดไม่เครียร์เลยอ่ะ สรุปยังไม่ฟื้นรอถอดเครื่องช่วยหายใจหรอ 55 อ่านเรื่องนี้เดามั่วไปเรื่อยเลยสนุกดีค่ะ

[Eternal luv]

  ทะลุรีบน พี่อัครยังไม่ตาย
แค่จิตหลุดมาหาเอ เพราะเป็น่วงใช่ปะ

[พี่วันเสาร์]

ไม่อยากให้พี่อัครตายอะ
เค้าชอบพี่อักร
+1จ้า

[papa]

พี่อัครแค่หลับยังไม่ฟื้นใช่ไหม   

[หัวเเม่มือ]

ตอนพิเศษ พี่อัคร
ลมฤดูร้อนปะทะหน้า ทำเอาผมที่กำลังเดินไปหาเพื่อนที่เรียนคณะสถาปัตย์ ถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียวครับ เวลาผมว่างๆนานๆทีมักจะมาขอหลบภัยที่คณะเพื่อนของผม

   “ไอ้อัครมาๆ” ผมไม่กล้าเดินเข้าไปครับ เห็นกำลังรับน้องกันอยู่ ผมเลยคิดจะเดินกลับ พอดีไอ้เพื่อนผมทันมองเห็นผมพอดี

   “เฮ้ยไอ้อัคร ไอ้สัด” เพื่อนตะโกนเรียกให้หยุด

   “ไอ้สัดกร” มันสัดมาผมก็สัดกลับสิครับ

“จวยจะไปไหน มึงมานี้ มาๆๆ” มันยังสบถต่อครับผมไม่อยากต่อคำเลยเดินเข้าไปครับ เห็นน้อง ๆมองมาที่ผมใหญ่เลย

“เฮ้ยมองอะไร เดี๋ยวโดนซ่อมก้มหน้าเลยเมิง” ก็เพราะมึงไงไอกร ไอ้ฟายพูดสะดังน้องจะไม่มองได้ไงว่ะ ไอ้กรเป็นพี่ว๊ากครับ จริงๆมันก็ไม่อยากเป็นหรอกแต่หน้ามันให้อ่ะ ผมคิดว่าระบบนี้แมร่งน่าจะยกเลิกไปสะที มันไม่สร้างสรรค์เอาสะเลย บอกเลยว่าผมไม่เข้ารับน้องนะครับ แต่ใครชอบทำกิจกรรมผมก็ไม่ได้ว่าอะไร


“ไอ้เอี้ย มองหน้าพ่องมึงเหรอ” ผมหันไปตามเสียงที่อยู่ด้านข้างริมซ้ายของน้อง รุ่นพี่คนนึ่งกำลังชี้นิ้วด่ารุ่นน้องที่นั่งอยู่ ผมเห็นภาพแบบนี้ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ มันไม่ใช่ภาพที่สร้างสรรค์ขนาดนั้น ผมชอบระบบรุ่นพี่รุ่นน้องนะถ้าช่วยกันเรียนหนังสือ แต่ระบบที่ต้องข่มคนอื่นนี้ไม่ไหว ผมก็ได้แต่ด่าในใจนะ อีกอย่างผมก็ไม่ได้อยูคณะนี้

“มอง หน้า แม่ มึง มั่ง” น้องคนนั้นพูดแบบตะกุกตระกัก แต่หน้าตาหาเรื่อง

“ฮึย ไอ้สัดมาตัวกับกูม่ะ” คนนั้นกำลังกระชากตัวรุ่นน้องคนนั้น แต่โดนเพื่อนที่อยู่ข้างยื้อเอาไว้ ผมคิดว่ามันเริ่มล้ำเส้นไปแล้ว หากใช้กำลังกัน

“เฮ้ย มึงอย่า” คนที่มีสติคอยห้ามปรามเพื่อน

“มึง” คนนั้นโกรธจนหน้าแดง นิ้วชี้ไปที่น้อง

“พี่มาว่าเพื่อนผมก่อน ดูตัวเองสะก่อน หน้าเอี้ยๆหมายังไม่มองอย่างเนี้ยใครเขาอยากมอง ถามจริงเฮอะแก่กว่ากูปีเดียวคิดว่ามึงวิเศษมาจากไหน” ผมมองไปยังเด็กหนุ่มคนนึ่งยืนขึ้นชี้หน้าด่าอย่างโกรธจัด ใจกล้าว่ะแมร่ง

“เฮี้ยมรึงว่าไงน่ะ” ไอ้นั้นก็กระชากหลุดออกจากเพื่อน คว้าคอเสื้อเด็กหนุ่มคนนั้นที่นั่งอยู่ ไอ้เด็กคนนั้นก็ไม่ยอมแพ้ พร้อมกำเสื้อรุ้นพี่ตรงหน้าเช่นกัน

“พี่ปากหมาแล้วยังหูหนวกอีกหรอครับพี่ สงสารชิบหายพิการซ้ำซ้อนหูหนวกแล้วหน้าตายังเอี้ย ใจก็พิการ โถๆ พี่ต้องทำบุญเยอะๆน่ะครับ เอ๊แต่หน้าพิการอย่างพี่ผมจะกรวดน้ำไปให้” ผมว่าไอ้เด็กนี่โง่จริง เอาน้ำมันไปราดกองเพลิง

“ไอ้เอี้ย” ไอ้นั้นกำลังง้างมือลงไปที่น้องคนนั้น

“เฮ้ย สัดไรตรงนั้นว่ะ มึงป็นพี่สันต์น่ะเว้ยไอ้เอี้ย อย่าทำเกินหน้าที่ ใครก็ได้ลากไอ้ห่านี้ไปสงบอารมณ์ที” ไอ้กรตะโกนด่าใส่ มึงช้าไปไหม ไอ้กรเข้าเคลียแปบหนึ่ง พวกกลุ่มนั้นก็สลายไป

“มึงสองตัวไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ” ไอ้กรบอก

“อ้าวพี่พวกผมผิดตรงไหนอ่ะพี่” ผมว่าไอ้น้องคนนี่โครตใจกล้าเลยครับเถียงไอ้กรได้

“มึงไม่ต้องเถียง ไปวิ่งยี่สิบรอบ” ไอ้กรเพิ่มสายตาก็ยิ่งเพิ่ม ไอ้น้องคนนั้นยังใจกล้าต่อ แต่ไอ้น้องคนที่เป็นเพื่อนอีกคนดึงแขนเรียกสติเพื่อน

“ไอ้ เอ ไป เหอะ ว่ะ” เพื่อนข้างตัวบอก
“ได้กูจะวิ่งให้พวกแมร่งดู บอกไว้ก่อนนะกูไม่เอารุ่นเหี้ยไรแล้ว ออกูบอกไว้ก่อนนะพวกมึงจะล้างสมองพวกนี้อย่างไรก็ได้ อย่าเอากูมาเอี้ยว ทำเป็นทำโทษคนอื่นแล้วโยนความผิดให้กูว่าไม่รับน้อง ไม่สามัคคี กูฟังแล้วจะอ๊วก” เด็กนั้นพูดจบก็วิ่ง ลงสนาม

พอสองคนนั้นลงไปวิ่งไอ้กรก็หันมาจัดการเพื่อนต่อ คงไม่ต้องบอกหลังจากนั้นหรอกว่าเป็นไง บอกอย่างเดียว นรกจริงๆ

“เฮอเหนื่อยชิบ” ไอ้กรพอก้นนั่งบุบบ่นปับ

“น้องนั้นใจกล้าดีเนอะ” ผมพูดมองไปยังเด็กที่ชื่อเอ กำลังนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนทำกิจกรรมกับพวกพี่สันต์ต่อ

“เออ แมร่งโดนใจกูชิบ ไอ้เด็กนั้น สายรหัสกูเองชื่อเอ แต่น้องมันยังไม่รู้ว่าเป็นกู” ผมว่าผมควรดีใจหรือเสียใจดีเนี้ย

“ส่วนไอ้คนที่โดนหาเรื่องชื่อเช้ง เหมือนเด็กติดยาชิบ คบกันได้ไงว่ะสองคนนี้” กรก็บ่นๆของมันไป ผมมองไปยังตรงนั้น โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมจ้องมองน้องเขาตลอดเวลาไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมมาหากรผมก็จะมองหาน้องเสมอ

ผมว่าน้องเขาไม่เคยสังเกตเห็นผมเลย ผมเองก็ไม่ได้ไปเสนอตัวให้น้องเขาเห็น ผมมักจะมองจากที่ไกลเสมอ จนผมเพิ่งรู้ตัวว่าแอบรัก แต่ผมเป็นคนไม่มีความกล้าอะไรเลย จนมันผ่านไป

ผมไม่รู้จะเริ่มต้นด้วยว่าอะไร ผมว่าผมเดินเข้าไปหาน้องเขาเป็นอันดับแรกก่อน

สูดหายใจลึกๆ

ลึกๆ

“สวัสดีน้องเอ พี่ชื่อพี่อัครคับ น้องเอน่ารักมากครับ คบกับพี่ไหม” ผมพูดร่ายยาว

“...”

“...”

เออไม่ๆ น้องต้องหาว่าผมบ้าแน่

“ไอ้อัครทำไร พูดคนเดียวบ้าหรือไง” ไอ้เพื่อนที่เป็นรูมเมทตะโกนว่ามาพร้อมโยนกระป๋องแป้งใบน้อยๆใส่ผมที่ยืนอยู่หน้ากระจก

“ยุ่ง ” ผมสะบัดหน้าแล้วล้มตัวลงเอาหน้าประทับหมอนที่เตียงนุ่ม


วันนี่ผมหาเรื่องไปหาไอ้กรอีก จะหาว่าผมไม่สนใจเพื่อนคนอื่นก็ว่าได้ แต่ผมไม่ได้เจอน้องเอมาตั้งเกือบเดือนแล้วนี้ครับ กว่าจะเลิกเรียนผมก็เหนื่อยแล้วนี่ครับ


“ถามจริงเหอะไอ้อัครมึงแอบชอบใครในนี้ว่ะ” ไอ้กรพูดมาส่ะผมไม่ทันตั้งตัว

“เปล่า” ผมบอก ปกติไม่ค่อยมีใครจับโกหกผมได้เพราะไม่เคยโกหกฮ่าๆๆ

“ไม่ตอแหล กูรู้น่ะมึงหลงรักน้องกูอ่ะดิ” ผมถึงกับสำลักน้ำออกมา มันพลางหยักคิ้วให้

“เออ ใช่” ผมไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกไงที่ผมเป็นเกย์สะงั้น

“ฮ่าๆๆกูว่าแล้วไหมล่ะ เคืองชิบหาย”

“โกรธกูหรอ”

“โกรธดิ โกรธมากเหี้ยเอ้ย คิดว่ามาเพราะคิดถึงกู ไหงมาเพื่อมองหน้าน้องสะงั้น” ไอ้เอี้ยเอ้ยดูดิเพื่อนผมกวนตีนชิบ

“สัด” ผมพูดได้คำเดียวมันหัวเราะสะเสียงดัง

“วันนี่มีนัดกินเหล้าที่บ้านเพื่อน ไปด้วยเปล่าน้องเอไปด้วยน่ะเว้ย” ผมช่างใจคิดนิดนึ่ง ผมส่ายหน้าผมไม่อยากให้เอเห็นด้านไม่ดีของผมอ่ะ

“ไมว่ะ”

“กรูอาย” นี้ก็เหตุผลนึ่ง

“เฮอ รอหมาคาบไปแดกเฮอะ เห็นมันงั้นเนื้อมันหอม ยิ่งหมดช่วงรับน้องพวกรุ่นกรู รุ่นพี่ไม่สนแล้ว จ้องจะงาบไอ้เอทั้งนั้น เฮอๆ”ผมเหงื่อตกเลยครับ ทำไงได้ผมไม่กล้าอ่ะ

ไอ้กรเห็นผมเงียบมันถึงสบถออกมา “ช่างแมร่ง”มันก็เดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย ก็ผมไม่รู้จะทำนี่หว่า

 
“ไอ้พี่กรหวัดดี” ไอ้กรเดินไปได้แค่สองก้าว เสียงนั้นอยู่ใกล้ผมจนหัวใจแทบหยุดเต้น ผมรีบหันหลังแต่ก็แอบเหล่ตามองไปที่น้องเอ แต่รู้สึกว่าน้องไม่ได้รับรู้ถึงตัวผมเลยเศร้าอ่ะ

“เออเลิกเรียนเสร็จแล้วหรอ”

“เสร็จแล้วดิ แล้วจะเห็นผมหรอ” น้องกวนมา ผมก็พอรู้ว่าน้องชอบพูดกวนๆเหมือนกัน ไอ้กรเล่าๆให้ฟังก็ผมมักถามเรื่องน้องเอจากมันเสมอนี่ครับ

“ไอ้นี่ตบหัวที ไงเช้งไปกินเหล้ากับพี่ใช่ป่ะ” ผมว่า ตอนนี่ผมอิจฉาไอ้กรมากที่สุดเลยครับ

“โหไอ้พี่กรทีกับน้องกับนุ่งตบเอาตบเอา ที่กับไอ้เช้งล่ะ” น้องเอพูดอย่างงอนๆครับ

“เอามึงเป็นน้องอ่ะดิถึงต้องนุ่ง แต่ถ้าน้องไม่นุ่งก็เป็น...”เมียไงครับ แหม่ไอ้สัดกรทำเป็นดูสายตามันดิครับ ผมแอบหันไปมอง

“น้อง ไม่ นุ่ง ไม อ่ะ” เสียงตะกุกตะกักของน้องอีกคนพูด

“ไม่นุ่งก็แก้ผ้าดิ ฮุไม่ต้องถามมากหรอกมึงอ่ะ” เลี่ยงครับมันเลี่ยง ไม่กล้าเหมือนผมเหมือนกันแหละ

“แล้วพี่มาทำไรคนเดียวเนี้ย เพื่อนพี่หายไปไหนหมดอ่ะ” กรเหมือนจะหันมามองผมนิดนึงแต่ผมแสร้งหันหลังมองไปทางอื่น

“ออพี่มานั่งกับหมา หมาที่กำลังมองกระดูกที่กำลังจ้องจะโดนคาบไปแดก” ไอ้กรมันแดกดันผม

“หมาในนี่มีที่ไหนวู้ พี่พูดจาไม่รู้เรื่อง ไปๆพี่เดี๋ยวไอ้พวกนั้นไปแดกหมด”

“เออไปๆ” ไอ้กรก็เดินไปพร้อมกับน้อง ผมหันไปมองเห็นพวกนั้นเดินไป เฮอ ผมอยากมีความกล้าสักนิด ผมว่าผมเป็นคนที่กล้าแสดงออกน่ะแต่ทำไมเรื่องแค่นี่ผมทำไม่ได้เลยครับ

วันนี่ผมกลับบ้านปกติผมนอนหอสะดวกดีวันหยุดค่อยกลับรถก็ฝากเอาไว้ บ้านผมอยู่ในตัวเมือง เป็นบ้านที่ใครๆก็รู้จัก พ่อไม่ค่อยอยู่บ้านบินไปทำงานที่กรุงเทพกับต่างประเทศบ่อยๆ ผมเองก็เป็นลูกชายคนเดียว

“น้องอัครมาแล้วหรอลูก” แม่ผมเดินออกมาจากบ้าน คงได้ยินเสียงรถผม

“ครับแม่” ผมไหว้แม่ แม่เข้ามากอดผม แม่ผมตัวเล็กนิดเดียวเอง ผมสูงเหมือนพ่อครับ

“เอาทำไมวันนี่กลับมาล่ะจ๊ะ” แม่ผมถามเมื่อเห็นว่าไม่ใช่วันหยุด เวลาผมไม่สบายใจผมมักกลับบ้านก่อนเสมอ

“ผมคิดถึงแม่ครับ”

“โตเป็นหนุ่มแล้วจะมาอ้อนอะไรเนี้ย ปะเข้าบ้านวันนี่คุณพ่อก็อยู่”

ทุกวันหยุดผมมักใช่เวลากับครอบครัวเสมอ  เรามักทำอะไรร่วมกันเสมอภายในบ้านไม่จำเป็นต้องออกไปนอกบ้านเลย แค่ในบ้านเราก็สามมารถสร้างความสุขได้อบ่างง่ายๆแล้ว

พวกเราสามคนนั่งดูทีวีกันในห้องรับแขก

“เรียนหนักหรอลูก” พ่อของผมถามขึ้น จริงๆเขาอยากรู้มากกว่านั้น เขาแค่เอาเรื่องอื่นเป็นประเด็น

“เปล่าครับ” ผมว่าไม่บอกดีกว่า เพราะไงมันยากที่จะยอมรับ บางครั้งส่วนในหัวใจลึกๆของผมมันยังยอมรับไม่ได้เลยนี่อาจเป็นเหตุผลที่ผมไม่กล้าจะเข้าใกล้เขาด้วย

พ่อผมเงียบไป ผมว่านี่มันเป็นวิธีการอย่างนึ่งของเขาคือการเงียบรอให้ผมพูดเองซึ่งได้ผล ส่วนแม่เขาเองก็จะถามจนกว่าจะรู้ความซึ่งผมจะตอบเลี่ยงไป แต่นี่แม่เห็นว่าพ่อจัดการเองคือแม่ห้ามยุ่งแม่เลยไม่พูดอะไรครับ

“เออคืออัคร”

“คือ”

“ถ้าเกิดว่าผมรักใครคนนึ่งมากๆจะว่าไงครับ”

“ก็ดีนี่จ๊ะ การรักใครคนหนึ่งน่ะดีกว่าเกลียดนี่” แม่ผมพูดอย่างหยอกล้อ

“แล้วเขาคนนั้นเป็นใครล่ะ” แม่ผมถามอีก

“เขาเป็นรุ่นน้องของกรครับแม่” ผมตอบแต่ผมก็เงียบไปพักใหญ่

“ถ้ามันเป็นความรักที่คนอื่นไม่ยอมรับจะเป็นไงครับ” ผมมองไปที่พ่อกับแม่ พ่อกับแม่เขาทำหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก

“ทำไมล่ะจ๊ะ น้องเขามีแฟนอยู่แล้วหรอ เอ๊หรือว่าไง” แม่ผมยิ้มๆตอบมา

“เปล่าครับเขาไม่มี”

“แล้วเขาพูดหรือใครพูดอะไรกับอัครหรือถึงคิดว่ามันไม่น่ายอมรับน่ะ”

“คือผมไม่เคยได้คุยกับเขาเลยครับ จริงๆเขาไม่รู้จักผมด้วยซ้ำครับแม่” ผมตอบไป ยิ่งทำให้พ่อแม่งง

“เอาไม่คุยกันเลยก็หลงรักสะแล้วเจ้าอัคร” พ่อผมขำๆ

“อัครกลัวครับพ่อ” ผมว่าผวกเขาเริ่มเคืองเพราะผมพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องทั้งๆที่ไม่เคยเป็น

“กลัวอะไรล่ะอัคร แล้วแกไปแย่งแฟนเขาหรอ แกก็บอกว่าไม่มีแล้วจะมีอะไรอีก มัวแต่อายไม่กล้าเข้าไปหรือไง”

“ความรักของผมเป็นไปไม่ได้” ผมบอกอีกครั้ง

“พ่อครับ แม่ครับ คนที่ผมรักเป็นผู้ชายครับ” ผมกลั้นใจบอกไป

ปฏิกิริยาของทั้งคู่ไม่ผิดไปจากที่ผมคาดเดาไว้มากนัก ผมเดินขึ้นไปชั้นบนปล่อยให้เวลาทำให้พวกเขาทั้งสองทำความเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด

ผมรู้ว่าหลายๆอย่างยากจะยอมรับแต่เมื่อบอกไปดีกว่าที่เราจะต้องปกปิดและหลอกลวงคนอื่นด้วยในเมื่อผมจะเดินหน้าทำอะไรแล้ว ผมก็ต้องการยอมรับจากคนที่ผมรักอีกด้วยเช่นกัน

พ่อผมเคยผิดหวังที่จะให้ผมทำธุรกิจแทนพ่อ เพราะผมเลือกที่จะเป็นแพทย์ ถึงเราอาจจะทะเลาะกันเรื่องเรียนแต่สุดท้ายเขาก็ตามใจผมแม้เขาจะทำเป็นฝืนใจ แต่ครั้งนี้คงยากที่จะยอมรับ

ส่วนแม่เขาสนับสนุนผมในทุกๆเรื่อง อาจมีบ่นบ้างแต่นั้นก็เพราะห่วงผม ผมว่าพ่อแม่แต่ละคนแสดงความรักที่ไม่เหมือนกัน ถ้าเหมือนกันนิสัยคงเหมือนกันไปหมด

ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมา ผมเดินลงไปที่ห้องอาหาร เห็นท่านทั้งสองนั่งอยู่ก่อนแล้ว วันนี่เป็นข้าวต้มกุ้งน่ากินเชียว บรรยากาศในโต๊ะเหมือนจะอึมครึมแต่แม่เหมือนจะพอทำใจได้บ้างเขาก็หันมาพูดกับผม

“อัคร ถ้าพ่อบอกว่ายอมรับไม่ได้และรังเกียจล่ะ” เขาถามผมขึ้นมา

“ผมไม่รู้ครับ” ก็ผมไม่รู้ว่าจะทำไงนี่ครับในเมื่อผมเป็นไปแล้ว

“ถ้าพ่อบอกไม่ให้ยุ่งไม่ให้คบล่ะ”

“ผมก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาครับพ่อ” พ่อผมเหมือนพอใจในสิ่งที่ผมได้พูดออกไป

“ดีแล้วลูก”

“ครับผมไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ ผมรักเขาสุดท้ายมันก็แค่นั้น ก็นั้นสิน่ะมันเป็นอะไรที่น่ารักเกียจและน่าขยักแขยง ความรักที่น่ารักเกียจไม่มีใครยอมรับ” ผมพูดเพราะมันย่ำตัวผมด้วย ยอมรับว่าเพื่อให้กระทบใจเขาด้วย

“ผมเข้าใจครับพ่อ” พ่อผมไม่ได้พูดอะไรต่อเราต่างคนต่างเงียบ

“แกจะไม่มีความสุข”

“ครับผมจะไม่มีความสุข ไม่มีความสุขจริงๆครับพ่อ”

พ่อเขาถอนหายใจ “แกจะทำอะไรก็ทำ” ผมถือว่าเขายอมรับแล้วกัน

พ่อผมเดินหายขึ้นไปบนห้องทำงานแต่แม่ผมยังคงนั่งอยู่เขาคอยถามนุ่นถามนี้ผมก็ตอบตามจริงและใจเย็นให้มาก การที่บอกไปอาจเลวร้ายแต่ดีกว่าที่ไม่บอก ทั้งพ่อและแม่ต้องการใช้เวลาที่จะปรับตัวกับมันซึ่งมันต้องค่อยเป็นไปอาจนานหน่อยแต่ผมเชื่อว่าสักวันเขาจะเข้าใจผม


เวลาล่วงเลยจนกระทั้งปิดเทอมใหญ่และปิดเทอมใหญ่สิ้นสุดก็เข้าสู่ภาคการศึกษาใหม่และวันเวลาก็ดำเนินผ่านมาเรื่อยๆ

“ไอ้อัครกูมีข่าวดีมาบอก” เสียงโทรศัพท์ในยามวิกาลทำเอาผมตื่น ถ้าข่าวไม่ดีจริงเตรียมตัวตาย

“อื้มว่าไง”

“กรูจะให้มึงไปสอนพิเศษ” เนี้ยน่ะข่าวดี วันๆผมยุ่งจะตายครับเพื่อน ไม่มีเวลาไปหาน้องเอเลยเศร้าครับ

“ไอ้...” ผมกำลังอ้างปากด่าไป

“หยุดๆอย่าเพิ่งด่า ฟังให้จบก่อน ที่กูจะให้ไปสอนน่ะน้องเอ มึงสนใจเปล่า” ผมเงียบตะลึงไปพักนึ่ง

“ไม่เอาใช่ป่ะกูโทรไปหาคนอื่นก็ได้”

“เฮ้ยหยุด ตกลง ตกลงครับ วันไหนๆ” โอ้ยเพื่อนรัก อย่าพึ่งใจร้อนสิ

“พรุ่งนี้เลยเพื่อน”มันบอกผมอยากจะร้องดีใจ เยสสสส

“น้องอัครยังไม่หลับหรอลูก” แม่ผมมาเคาะประตูสงสัยว่าผมส่งเสียงดังไปหน่อย

“ครับแม่” ผมเดินเปิดประตูออกไป

“ว่าไงเราพรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่หรอจ๊ะ”

“ครับผม”

“ดีใจอะไรเนี้ย”

“ครับพอดีไอ้กรบอกให้ไปสอนพิเศษให้น้องอ่ะครับ”

“ใครหรอจ๊ะ ทำไมดีใจเสียขนาดนั้น”

“น้องเอครับแม่” ผมตอบไปแม่ยิ้มๆมาให้เท่านั้นก่อนเข้าห้องนอนไป

ตอนเช้าผมขับรถไปบ้านไอ้กรครับ มันกำลังลงมาพอดี ผมล่ะอยากให้ได้เจอน้องเอเร็วๆจริงๆ ผมคิดว่าจะพูดอะไรดี เพื่อให้ประทับใจ

“ยิ้มใหญ่เชียวน่ะ” ไอ้กรแซวมา

“ยุ่ง”

ผมขับรถไปกำลังเลี้ยวเข้าสู่ประตูรั่วมหาลัย เพียงชั่วครู่ผมได้รู้สึกบางอย่างที่ปะทะมาอย่างแรงเข้าที่ประตูด้านผมแรงบีบเคลื่อนตัว รถของผมเหมือนหมุนควงเล็กน้อย จากนั้นผมไม่รู้สึกไม่รับรู้หรือได้ยินเสียงอะไร ร่างของผมตกลงไปกระแทกกับพื้นถนนเพราะประตูรถด้านผมถูกเฉี่ยวจนหลุดออก ตัวของผมเหมือนถูกกระแทกอย่างแรง

 ตาของผมค่อยหลีลง ผมเหมือนเห็นเออยู่ในระยะที่ไม่ไกลนักเขายืนอยู่ตรงนั้น อยู่ตรงนั้น ผมต้องไปเจอเขา ไปรู้จัก ไปพูดคุย ผมต้องทำ ผมต้องบอกว่าผมรักเอ ผมรักเขา อยากให้เขารัก จะต้องไปหา รอผมนะ ผมกำลังจะเดินไปหาเอแล้ว


“เอ” ผมเดินเข้าไปที่นั้น ที่เขากำลังยืนรอผม

“ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมา ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

“ขอโทษครับที่มาช้าไป”

ขอโทษจริงๆ

[samsoon@doll]

ไม่เอาแบบนี้นะ ไม่งั้นงอลจริงด้วย อิิอ

[Eternal luv]

  ไม่นะ อย่าตาย แค่จิตหลุดก็พอ

[พี่วันเสาร์]

 

[papa]

ไม่เอาเศร้าน้า  แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ