หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[lucifel]

เป็นเพราะเหยี่ยวคนเดียว ปล่อยปะละเลยน้อง เดี๋ยวจะรู้สึก 

[$VAN$]

โล่งใจ..ลมโอเค
ทีนี้เจออุปสรรคใดก็ไม่หวั่นแว้ว

[i1_to*pp]

ค้างอีกแล้ว
อิคาลัสมาทำไมเนี่ย

[sunshadow]

   ง่า. .  . อ่านแล้วงง
   หนูลมโดนดักตีหัวโดยแก๊งมาเฟีย!!?
   แต่ตอนนี้หนูลมอารมณ์ดี สติกลับมาแล้ว
   คงเอาตัวรอดได้อยู่ละมั้ง. . . นะ
   
   สรุปว่าคนที่เจนีวามีเซ้นดนตรีไม่เหมือนที่อื่น?
   ชอบของแปลกแหวกแนว?
   หรือลุงปู่ต่างหากที่แปลกเอง!!?
   แต่ชอบตอนหนูลมสื่อสารกะเปียนโนอ่า
   แอบฮา แต่. . . น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
       

[Vavaviz]

 
 
 

มาทำไมเนี่ย !!

ลมเหนือจะเป็นอะไรมั้ยยยยยยยย TT

[mizuths]

 o22ค้างอีกแหละนับวันยิ่งค้างนิ  ลมจ๋าคุยกะเปียโนก็ได้รึนี้ จะฮาก็ตรงนี้แหลขอโทษด้วย5555 สติกลับมาแล้วแล้วตาอิคาลัสมาทำยังกะ?????

[dariganae]

นึกว่าลมจะเล่นบทโศกซะอีก
ดั๊นนนนนนน ออกแนวโวยวายซะได้ ก๊ากกกกกกก

ว่าแต่อิคาลัสโผล่มาแล้ววววว>.< ปลื้มค่ะ!!
พอดีอิชั้นเป็นแม่ยกอิคาลัสแบบลับๆอยู่ 5555 (//โดนFCนกเหยี่ยวเหยียบ )

[acorntan]

เหยี่ยวขาว!!!!  เมียจะแย่แล้ว

[Karn12]

เกิดอะไรขึ้นกับน้องลม

[boworange]

 . โดนลักพาตัวเปล่าเนี่ย.......

  เวรกรรมจริงๆ

[MoMoRin]

What??? (+_____+)

[indy❣zaka]

หรือว่า จะเปลี่ยนพระเอกใหม่!!!   

[กาลณัฐ]

 

 

น่ารักมากกกก  แต่ไอคนที่มาตอนสุดท้ายอ้ะ

มาทำไม !! ฮึ

[roseen]

 

[fomemy]

โอ๊ยยยยยย

มันมาทำม๊ายยยยยย

[than66]

อา.....นี่อาจจะเป็นความเห็นแรกสำหรับเรื่องนี้(อาจจะเป็นครั้งแรกๆของนิยายในเล้านี้ด้วย) ก่อนอื่นชอบเรื่งนี้มากเลยค่าาาาาาา

นึกไว้ตั้งแต่ตอนอ่านตอนที่แล้วละว่าคนเขียนคงไม่ใจดีกับอิเหยี่ยวหัวล้านให้มันตีปีกพับๆได้เร็วนักหรอก ชริชระ!
อย่างน้อยๆ ก็ต้องให้น้องลมออกโรงบ้าง แต่ก็ขอบคุณนะค๊าาาาา ที่ให้คนอ่านไม่ต้องโศกสลดไปกับอินกตะกรุมไปด้วย
เอาว่าอ่านตอนนี้ก็สบายใจแระ จะทรมานอิเหยี่ยวปีกหักไปอีกหน่อยก็ไม่ว่ากันค่ะ ขออย่างเดียว ห้ามเล่นมุกความจำเสื่อมเด็ดขาดนะเจ้าคะคนเขียนเจ้าขา
ที่เหลือจะปู้ยี่ปู้ยำให้นกมันขนร่วงแค่ไหนก็ตามใจเลยค่าาาาาาา 
ส่วนน้องลมก็ไม่น่าจะเป็นไรหรอกเนาะ ไม่มีใครทำอะไรลมเหนือได้หรอก มีแต่จะรักจะหลงทูนหัวทูนเกล้า 555+

[nekko]

ค้างซ้ำซ้อน   แล้วคุณอิ...คาลัสมาทำไม

 

[POPEA]

อิคาลัส... มาทำไม
เมื่อไหร่จะได้เคลียร์
 

[KilGharRah]

มาทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์จะมีมาม่าใหม่อีกแล้ว 
พี่เหยี่ยวมาดูแลน้องเลยนะ อย่าให้ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรน้องนะ!!

[Panehove]

อยากกรี๊ดดังๆให้ตอนนี้อ่ะ แบบว่าไม่รู้ว่าตอนนี้เพดานความเศร้าลดระดับลงหรือแค่ตกหลุมอากาศแล้วจะทำการไต่ระดับใหม่อีกทีเนาะ แล้วให้คนอ่านนับเจ็ดทำไมคะเนี่ย เอ่อ มิคกี้นี่มาตามเหยี่ยวไปช่วยลมป่ะคะเนี่ย ลุ้นจังค่ะ สนุกค่ะ ขอบคุณค่ะพัพพี่เลิฟ

[praseat]

 :impress2:โดนแน่...ลมเอ้ย!!!

[patee]

สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น อ่านแล้วงงจ๊ะ

ชายชุดดำหน้าห้องไอ้พี่เหยี่ยวเป็นใครกันล่ะ   

[tuek]

ลมจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

[talentcs]

เคราะห์จำซ้ำ กรรมจะซัด หรือเปล่าหนอ

[sulsul]

อิคาลัสสสสสสสส
มาเกี่ยวไรด้วยหนิ อย่าบอกนะว่าจะมาเอาลมไปอ่ะ
ลุงเอ้ย เห็นแค่แว้บเดียงเองนะนั้น ไวเกิ้นนนนน

ลมจ๋าตอนนี้สติแตกสุดๆ
ทั้งอารมณ์ดีทั้งโมโห ทั้งนอยด์ เสียใจ 55555
คุ้มมาก วันเดียวได้รับทุกอารมณ์
อย่าลืมตามไปคิดบัญชีแค้นกับเหยี่ยวนะ จะรออ

[Magis]

โผล่มาหาลมแบบนี้ อันตรายแฮะ

[Smilelimsminy]

ลมในตอนนี้อย่างกะคนละคนกับตอนแรก
....เกือบลืมอิคาลัสไปแล้วนะเนี่ย - -..
มาทำด๋อยไรรรร ฟัคยู๊วแหม๋น

 

[her0_casszii]

อะ อะ อะ อิคาลัส =[]=!!
มาไม ใครจ้างเอ็งมา ?
บทเอ็งแค่ตัวประกอบนิ ใช่ไหม เอ๊ะ!ไม่ใช่หรอ :'O?
น้องลมแสนดีมากลู กก ~~~~
ไอ่เด็กคิดบวก โพซิทีฟติ้งกวิ้งงง ><
น้องลมยังไม่รู้เรื่องไอ้เรียนต่ออะไรนี่หรอค่ะ?
หรือยังไง? อิพี่เหยี่ยวนี่ก็ บอกให้น้องตัดสินใจเอง
เอ็งเล่นร่อนแหวนมางี้ ! เป็นเค้านี่จะรีบร่อนตัวเองไปหาเลยแจร้~
,, บักคาลัส ~ หวังว่าเอ็งคงไม่สร้างความดราม่า(เพิ่ม)
ให้แก่เรื่องนี้หรอกนะ  ถึงเอ็งจะหล่อแต่หน้าบาก
เค้าก็ไม่อภัยให้นะเว้ยย ~
ที่สำคัญ  !!  ห้ามปิ๊งปั๊งน้องลมเด็ดขาดด
ปค่นี้อิพี่เหยี่ยวก็ศัตรูรอบด้านแล้วแจร้


ฮ่า ๆ ๆรอตอนต่อไปค่า ><

[woodong]

ขอดราม่าอีกนะ

[puppyluv]

นับ 7---หลังเสื้อบาสไอ้เหยี่ยว
6---เลขหลังชื่อ log in ที่เพิ่งให้เกียรติกระเปลือกที่นี่อีกคน than66 เล้าและลมเหนือยินดีต้อนรับ^^
5---เลขเสื้อบาสของเจฟฟรี่
       ไปโคราช บุคคลสำคัญกลายร่างเป็นนาค
พรุ่งนี้ไม่อยู่ เจอกันวันอังคาร
อรุณสวัสดิ์^^
***********************************

ลมเหนือที่รัก
ตอน 189 with Icarus
--------------------------

Lom’s

            “อิ---อิคาลัส!”

              เสียงดังยิ้มกว้างแทบหัวเราะออกมา
ฝ่ายนั้นตกตะลึง รีบยกมือโบกเหมือนห้ามอะไรซักอย่าง
กลุ่มคนชุดดำข้างตัวผละห่างทันที

               ผมก้าวเข้าหา รวดเร็วราวกวางกระโจน สดชื่นพลังงานเต็มล้น ^^

"อิคาลัส!"
"โรมมี่!"
“อย่าบอกนะว่ามาดูผม วู๊วววว”
"Ya 555"

              คนสูงใหญ่กางแขนโอบรัดตัวผมไว้แน่น เฮ้ย (o-0) จะโวย
แต่นึกได้ว่าฝรั่งเขาทักทายกันประมาณนี้
ตั้งแต่มาที่นี่หลังจากจับมือเช็คแฮนด์เสร็จโดนโน้มตัว
แกล้งจุ๊บซ้ายจุ๊บขวาแบบยื่นหน้ามากระแทกตลอด
ทำผมหลบเลี่ยงการรู้จักผู้คนยิ่งกว่าหนีสงครามกลางเมือง

              สูทสีดำแบะอกไม่ติดกระดุม เสื้อไหมน่าจะราคาแพงลิบลิ่ว
ผ้าเนื้อดีเรียบลื่นสีแดงเลือดหมูข้างในเปื้อนน้ำจากใบหน้าผมเป็นด่างดวงหน่อยๆ

"เอ่อ เสื้อคุณเปื้อน”
“ไม่เป็นไร ชินแล้ว”
“งั้นเอาอีก นี่ๆๆๆ 555” เสียงหัวเราะของตัวเองสะท้อนก้องไปมาในห้องน้ำ

              อารมณ์ตื่นเต้นเพิ่งลงจากเวทียังคึกจัดหาทางระบายออก
คลุกหน้ากับตัวเสื้อ แกล้งถูไถเช็ดจนผิวแห้งหมาด
อีกฝ่ายหัวเราะดังก้องยิ่งกว่า จับยึดตัวผมไว้ไม่ปล่อย

               เจอกันวันก่อนโน้นทุกคนซ้อมเสร็จห้องโล่งว่าง
เหลือตัวเองกับนั่งจมกับเปียโนตามลำพัง

                อีกไม่ถึง 12 ชั่วโมงจะขึ้นเล่นขณะในหัวกลับขาวโพลนว่างเปล่า
หยักสมองไม่มีโน๊ตเหลืออยู่ซักตัวเดียว แล้วคืนนี้จะหลับลงได้อย่างไร
นั่งนิ่งปล่อยน้ำจากตาไหลเป็นสาย ทุกอย่างเงียบงัน

                ใครก็ไม่รู้ก้าวมานั่งเคียงข้างริมเก้าอี้ด้านขวามือ
ตกใจวูบแต่ไม่มีแรงจะทำอะไรได้ เพราะชี้นิ้วจุ๊ปากเชิงสั่งให้เงียบ
มือใหญ่เท่าใบพาย มีรอยแผลเป็นหลังกำปั้นกร้านชีวิตทั้งที่นิ้วยาวสวย
 
                กดแป้นคีย์เล่นเพลง ‘ทวิงเกิ้ล ลิตเติ้ลสตาร์’ (Twinkle Little Star)
แบบกระท่อนกระแท่น ชักช้าไม่แน่ใจแบบเด็กหัดใหม่ ครึ่งเพลงก็หยุดเงอะงะ
ชะงักพรมนิ้วกับอากาศหาโน๊ตไม่เจอ
ถอนหายใจสีหน้าลำบากใจอย่างมากแต่ยังพยายามจะจบเพลงให้ได้
เลยบุ้ยใบ้ชี้แป้นสีขาวให้กดเอง ช่วยต่อจนจบโน๊ตสุดท้าย...

                ผมขำเปิดปากหัวเราะ...
“555~So smooth Twinkle Little Star” เอ่ยชมกึ่งขอบคุณ
“Sour or sweet?” แย่หรือดีนะ มีหน้ามาย้อนถาม
“Good, very good.” ผมย้ำว่าดี ดีมากพร้อมยกนิ้วโป้งกดไลค์
“Ok!”
“Yes, you save me, thank you” ผมกล่าวขอบคุณไล่ภาระหนักอึ้งในใจให้ได้หัวเราะ
“welcome...” เสียงแหบทุ้มหล่อละลาย ไม่รวมแววตาหวานเชื่อมกว่าน้ำผึ้ง

                 ได้แต่อมยิ้มตอบ
นึกในใจ...ปู่อาจส่งเทวดาไซส์ใหญ่ตัวนี้มาช่วยผมก็เป็นได้

                ยักษ์วัดแจ้งเขินลูบต้นคอตัวเอง ผมกลับไพล่คิดถึงคนบางคน
ชอบลูบหลังคอตัวเองเวลาใกล้จะส่งตัวเข้านอน
สติวูบกลับเพราะคนชุดสูทสีดำข้างตัวจะยกมือเช็ดน้ำตาคลอติดหางตาให้ให้
ผมผงะหนีวูบลุกพรึ่บมายืนข้างเปียโน ฝ่ายนั้นเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าสีแดงเพลิง
จากกระเป๋าอกเสื้อให้แทน

“My sweet little star, don’t cry” เอ่ยคำหวาน ท้ายประโยคเชิงสั่งกึ่งเว้าวอนอย่าร้องไห้

                ช่างเหมือนเงาร่างคนตัวสูงหุ่นนายแบบคนนั้นที่วิ่งวุ่นในหัวสมองผมไม่หยุดหย่อน

                นั่นเป็นการพบกันครั้งแรกเมื่อวันก่อน...อิคาลัสคนนี้
................
....................

                 เวลานี้น้ำนองใบหน้าเหมือนกันแต่ครั้งนี้เป็นน้ำเปล่า ไม่ใช่น้ำตา
“โอ๊ะ ขอโทษ คุณจะเข้าห้องน้ำใช่ไหม ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ” กล่าวซอรี่ จะมีธุระอะไรถ้าไม่ใช่เข้าสุขา
"No! just---" โดนดึงข้อมือวูบ ถูกกอดไม่พอฉวยเกาะกุมไว้อีก

               วิสาสะเกินไปล่ะมั้ง อยากจะรู้มือไวเป็นปลาหมึกพันธุ์ไหน
คิดในแง่ดี รึว่าอยากคุยกับเราหว่า!???

“ไม่...ไม่เข้าห้องน้ำเหรอ?” 

               ยักษ์วัดแจ้งส่ายศรีษะเลยพยักหน้าเข้าใจรับรู้
พาเดินออกไปคุยที่สวนหย่อมทางเดินด้านข้างระหว่างอาคาร
ใต้โดมผ้าใบสูงเกือบ 4 ชั้นสูงลิ่ว ป้องกันอากาศหนาวจากฤดูใบไม้ร่วง
กอกุหลาบหลายสีหลายพันธุ์บานสะพรั่ง อวดโฉม
 
              พยายามแกะมือออกจนหลุดจากการเกาะกุม
เสเดินเข้าดมดอกไม้ สูดกลิ่นหอมชื่นรื่นรมย์ อโรมาทำจิตใจให้สงบลง

               นึกสงสัยตัวเองจนมึน ทำไมผมถึงรู้สึกไว้วางใจ
ยอมให้คนแปลกหน้าผู้นี้แตะเนื้อตัวง่ายดายขนาดนี้ได้อย่างไร
ทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้จะเป็นฝ่ายเลี่ยงเองมาตลอด ขนาดบีหรือพี่ฟ้าหรือที่มีนิสัยมือไว
ชอบคว้าแตะสัมผัสคนอยู่ใกล้ ผมเองยังเกรงฝืนระวังตัวเองทุกครั้งเวลาอยู่ในระยะ
               แต่แปลกคือคราวแอนเดรียน่าที่ขัดขืนแค่ครั้งแรกๆ
คราวต่อไปผมกลับยินยอมง่ายๆ
ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจซักเท่าไหร่

                เกราะป้องกันตัวผมอ่อนลงกระนั้นหรือ...เพราะสัมผัสถูกเนื้อต้อง
ตัวไอ้นกตัวนั้นบ่อยเกินไปหรือเปล่านะ ความคิดวกวนถึงอีกคนสลัดไม่ได้
----------------

                ลิลลี่ช่อยักษ์ราคาน่าจะแพงโคตรถูกยื่นมาให้...
“ขอบคุณครับ” รับไว้ในกอด ก็ดี ช่อใหญ่ขวางเต็มแบบนี้หมดสิทธิ์จับมือ

               พออยู่ในแสงธรรมชาติถึงรู้ว่าเป็นชุดสูทสีเทาเข้มเกือบดำ
ผิวกายดำแดงแบบคนโลดแล่นกลางแสงแดดอมยิ้ม
คุ้นๆ ว่าเคยเห็นที่ไหนแต่นึกไม่ออก
ที่รู้สึกชิดเชื้อวางใจคือดวงตาข้างขวาที่สวยหวานเหมือนผม
ริมฝีปากหยักยกยิ้มเหมือนผม

              ทว่าจำชื่ออิคาลัสได้ในบัดดล
มนุษย์ผู้หาญกล้า ติดปีกโบยบินไปสู่สรวงสวรรค์
เฉียดใกล้พระอาทิตย์มากเกินไปเลยโดนแดดเผาจนตัวดำ
เหตุเพราะทะยานผยองเกินตัว
 
                 คนเป็นแม่เข้าใจตั้งชื่อลูก
ดำเป็นตอตะโกแต่หล่อเหลาราวรูปสลักกรีก
กลั้นเสียงหัวเราะหึหึขำในใจ
...............
....................
“ดอกไม้ของคุณทำกุหลาบหมดสวนเฉาตายหมด” ยกลิลลี่ช่อใหญ่เบ่งบานขาวกระจ่างเทียบเคียงกับมวลกุหลาบสีสวย
"อ้อ" แล้วมุมปากระบายรอยยิ้ม

              กวาดตามอง กุหลาบในสวนนี้ไม่มีสีขาวเลย
“ผมชอบสีนี้” ยกช่อดอกไม้ในมือไม่ไหว ตัวเซหอบแอ่นหนักอึ้ง ช่อสูงเท่าอกผมได้กระมัง
“หึหึ” หาดูยาก ยักษ์ปักหลั่นแสดงอารมณ์

              เข้ามาฉวยช่อดอกไม้จากตัวผมไปยื่นให้การ์ดชุดดำ
วางเก้าอี้ยาวตรงทางเดิน ขณะที่ไอ้ลมเลี่ยงเดินเข้าไปในกลุ่มกอกุหลาบลึกเข้า
ไม่อยากถูกดึงเข้าไปในวงแขนอีกถ้าไม่จำเป็น

"เป็นอะไร สีหน้ายังไม่ดี" คงชวนคุยตามปกติ ใครจะมาช่างสังเกต ช่างจับผิดผมเหมือนอีกคนกันเล่า
“ผมเล่นได้ห่วยแตก” ใจติดถึงเรื่องที่เป็นกังวล
“ไม่หรอก พรุ่งนี้อาจเป็นข่าวหน้าหนึ่ง”
“โหย...นั่นชมใช่ไหม!?"
“555 ชมสิ!”
“น่าเชื่อมาก” ผมประชด
"คุณทำได้ดี...โรมมี่...ไม่เหมือนใคร" It's a unique!

                 ผมว่าสำเนียงอิคาลัสดีกว่าคนอิตาลี ภาษาอังกฤษชัดถ้อยไม่รวม
เสียงแหบทุ้มต่ำน่าฟัง ออกรูปประโยคแบบอเมริกันกระชับสั้นด้วยซ้ำ

"ปลื้มตายล่ะ” เหอๆ ตรูอยากตายวันละหลายรอบ ได้แต่ทำท่าปาดคอเชือดตัวเองซี้แหงแก๋
“555 น่าปลื้มออก”

               ใบหน้าเวลาหัวเราะนั้นช่างอ่อนโยนไม่น่าเชื่อ
ดวงตาทั้งคู่หรี่ลงแม้ไม่ปิดมิดเหมือนผม
แต่ทันเห็นลูกตาวิบวับเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ

              ผมจ้องมอง แผลเป็นรอยนั้นดูไม่น่ากลัวอย่างที่คิด

             คล้อยตามถึงประโยคที่ทำให้คิดถึงพี่เจฟฟรี่เมื่อครู่ ได้ยินครั้งแรกตอนร้องไกด์
และอีกครั้งคือตอนซ้อมร้องเพลงเล่นคอนเสริตงาน 4K
‘เสียงลมไม่เหมือนใคร It's a unique!’

              แต่ที่ไม่เหมือนกันก็คือ...
“ไปดินเนอร์กับผม...ค่ำคืนนี้”
“หือ?” ผมอึ้งหาคำกล่าว

                คำ tonight แหบพร่าทุ้มต่ำเซ็กซี่ละลาย ถ้าเป็นผู้หญิงคงกรี๊ดสลบ
ไม่ติดว่าเป็นผู้ชายที่เพิ่งรู้จัก ผมคงฟีเวอร์ยิ่งกว่าดาราคนโปรด

                ผู้ชายตรงหน้าฉายรังสีความเป็นบุรุษทรงอำนาจ
กล้าได้กล้าเสีย กล้าโลดแล่น มีเสน่ห์แบบดิบเถื่อนทว่าอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ
ชวนลุ่มหลงโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ

“โรมมี่...”
“ครับ” ผมเหม่อถึงแววตานุ่มนวลยามมองมาของอีกคน
“คืนนี้ คุณกับผม?”
“ไม่ครับ ผมจะกลับกรุงเทพเลย” นั่นล่ะผม ถ้าเลือกแล้วคือหนึ่งเดียว

                เหลือบมองนาฬิกาข้อมือหรู น้ำหอมกลิ่นมัสก์เพียวบริสุทธิ์เข้มข้นก็จริง
แต่พอผสมกลิ่นกายกลับกลมกล่อมเข้าเนื้อและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
(-"-)...นับวันต่อมรับกลิ่นที่จมูกคงใกล้เคียงกับไอ้เจไดเข้าไปทุกที แย่แล้ว
-----------------

                ชิ! คนที่อยากเจอที่สุด คิดถึงที่สุดกลับไม่อยู่คอย
พี่ฟ้าบอกกลับไปครู่ใหญ่ตั้งแต่ผมยังไม่ขึ้นโซโล่แล้ว นิสัยเสียจริงๆ
ทิ้งอะไรไว้ตัวเองกลับบินปร๋อกลับไปไม่ยอมรอคำตอบ

                 เผลอกุมกระเป๋าภายในเสื้อสูทด้านใน...กล่องแหวนยังอยู่
ย้ำเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน
แล้วตัวคนให้ล่ะอยู่ที่ไหนกัน...ทิ้งผมไปอีกแล้วใช่ไหม???
ใจเต้นถี่ทว่าอ่อนโรยแรงหล่นวูบลงหน้าผาอีกครั้ง
................
...................
(ต่อ)