หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[POPEA]

มันมาม่ามาหลายตอนแล้วเหมือนกันนะ~
เมื่อไหร่จะดีขึ้นซะที เศร้าได้อีก

[boylove_yj]

เมื่อไรมันจะหายเศร้าซักทีน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[Magis]

น่าสงสารกาย - - งอนเหยี่ยวอะ แง่ง

[tippy]

คือตอนนี้รู้สึก
เมื่อไหร่ไอ้นกเอี้ยงจะรู้ซักที
จริงอยากที่กายว่า  ทุกอย่างที่ลมแสดงออกไม่ชัดพอหรือไง
อยากจะ :z6:นกเอี้ยงจริงๆ

[KilGharRah]

เฮ้ออออ คุณแม่น้องลมเรียกพี่กายไปหาเพราะรู้ว่าลมมีปัญหาอยู่แน่ๆ
แล้วถ้าพี่เหยี่ยวรู้นะ เดี๋ยวก็เข้าใจผิดไปกันยกใหญ่เพราะตัวเองก็ไม่เคยฟังอะไรใครอยู่แล้ว
โอ๊ยยย ณ วินาทีนี้เกลียดพี่เหยี่ยวมันว่ะ สมควรแล้วที่ลมคืนสร้อยให้เหอะ 

[nekko]

รู้ตัวก็ดีนะพี่กาย

ลุ้นอินก กับน้องลมต่อไป


ขอบคุณคะ

[roseen]

 

[dariganae]

มาแปะรายงานตัวว่ายังเข้าเช็คเรื่องนี้ตลอดทุกๆตอน ว่าผ่านช่วงดราม่าหรือยัง แหะๆ

แต่ยังไม่ได้อ่านฮ้าฟฟฟฟฟ ยังไม่กล้าอ่าน เห็นเม้นท์ของแต่ละคน อิตานกยังไม่ฉลาดสินะTT
รอให้นกเอี้ยงหายโง่ก่อนแล้วจะมาอ่านรวดเดียวพร้อมกับเม้นท์รวดเดียวเลยนะคะ แหะๆ
(อยากอ่านตอนที่นกมันเฉาชีช้ำกะหล่ำปลีเพราะไม่เชื่อใจหนูลมค่ะ....สะใจดี!!<<คนอ่านเริ่มสาดิสม์=[]=!!)

ตอนแรกว่าจะอ่าน ไปๆมาๆ อ่านได้ตอนสองตอน เศร้าจนอ่านไม่ไหวจริงๆค่ะ รู้สึกเจ็บแทนหนูลม
เครียดมาก.....TT-TT

ปล.เกลียดอิคุณเหยี่ยว!!!!

[litlittledragon]

รู้สึกไม่ทันใจเลย ลุ้นจนเหนื่อยแล้วอะ ... อยากให้คืนดีกันเร็วๆ แล้วคุณแม่ลมมาร่วมเอี่ยวอะไรด้วยอะ
เครียดยิ่งขึ้นอีก

[ujen]

ซะใจมั๊ยพี่กายทำให้เค้าเลิกกัน

 

[ao16]

 

[amito]

พี่เหยี่ยวกับลมยังไม่เข้าใจกันซักที คุณแม่ลมโทรหากายมีอะไรน้า

[indy❣zaka]

มาย้ำเตือนอินก
"สมน้ำหน้าว่ะ!!"

ตอนนี้เชียร์หนูลมหาแฟนใหม่ดีกว่านะนี่
ไม่อยากให้ลมได้แฟนควายๆแบบอินกนี่ไปอ่ะ 

[patee]

อยากบอกคนแต่งนะคะว่า
ที่ผ่านมา ตั้งแต่ตอนกายและเหยี่ยว เรารู้สึกว่ามันวนไปวนมายังไงก็ไม่รู้
คือมันไม่ไปไหนเลย (ความรู้สึกของเราเองนะ)
รอลุ้นนะคะว่าแม่น้องลมจะพบกายทำไม

[acorntan]

อะนะ

[jiki]

 อืม วินเทจพ้อยต์ไม่เลิกนะ
 คือว่า ช่วงนี้มีแต่พวกบ้า. ขอไม่เม้นต์นะ. เพราะอยากตบสั่งสอนทุกคนเลย เหยี่ยว กาย ลมเหนือ 

[moobarpalang]

เค้าว่าแม่ของลมต้องให้กายช่วยเป็นแฟนลมแน่เลย
เพราะพี่เหยี่ยวผิดสัญญาอีกแล้ว

[dek_jun_rai]

จะทำยังงัยกับไอ้เหยี่ยวดี

1. ย่าง

2. ตืบ

3. ตืบแล้วค่อยเอาไปย่าง

 

[NOO~KUNG]

กายทำร้ายตัวเอง ...ทำร้ายเพื่อนรัก...ทำร้ายคนที่บอกว่ารัก...
ทุกคนเจ็บหมด...คนที่เจ็บแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยคือลมเหนือ....
น้องลม..จะหาโชแปงที่ไหนกอดปลอบ...

[sulsul]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
มาอ่านสองตอนรวดดด
แบบว่า ไม่รุ่จะพูดยังไง
ถ้าเหยี่ยวไม่อยากเชื่อลม ก็ไปถามให้เข้าใจเซ่ เข้าใจนะว่าเสียศูนย์อ่ะ แต่ก็นะ เราอยากหวังให้เหนี่ยวเห็นแก่ตัวไปฉุดลมมาถามอ่ะ เห้ออ
ส่วนกายก็ อืมมม ยังดีที่คิดได้อ่ะ ไม่รุ้จะพูดว่าไร คิดไม่ออก เหอๆ

ปล.ตอนหน้าหวังว่าจะดีขึ้นนะ คุณแม่คงจะพูดอะไรให้กายเช้าใจ และหวังว่าคงไม่ใช่เหยี่ยวเอาสร้อยลมไป แล้วหายไป 1 ปี 8 เดือนตามที่เขียนย้ำๆไว้ ไม่เอานะ อย่างนั้นอ่ะ
แบบว่าหลังจากตอน 176 คนอ่านแทบจะบ้า ลมเหนือคลั่งในหัวตลอด ค้างมากกกกกกกกกกก

[puppyluv]

---จันทร์ผามีงอนเว๊ย งอนเป็นด้วย 555
น่า 6 หน้าของกาย วันนี้ก็ 7
มาม่าอร่อยต้องอืดหน่อยๆ ถึงจะเข้าเนื้อ
คนอ่านสู้ๆ
---ขอบคุณทุกโหวต ทุกกำลังใจสำหรับเซ็งเป็ดอวอร์ด ทำเอาปลื้มมมมมม^^

*************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 179 เหยี่ยว...ลืมตา
-----------------------

yeaw’s

                        เวลาผ่านไปนานเท่าไร...ไม่รู้
('~ติ๊งต่อง~')ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ผมลืมตาตื่น ยังไม่ขยับตัว ปล่อยกริ่งหน้าห้องให้มันดังอยู่อย่างนั้นเท่าที่คนข้างนอกต้องการ
ก่อนจะมีเสียงทุบประตูโครมคราม พร้อมเสียงโทรศัพท์เข้ามือถือเครื่องผม...เจฟฟรี่

                      เสียงตะโกนด่าทอผ่านอินเตอร์คอมหนักข้อ...ไอ้เตี้ยโจ๊ก
ยังเฉยไม่กระดิกตัว ปล่อยไว้ซักพักเดี๋ยวคงเบื่อ แต่จนแล้วจนรอดกริ่งสัญญาณยังดังต่อเนื่อง...

"กูรู้มึงอยู่ในนั้น เหยี่ยว!" ทุบปึงๆๆ
“ไม่เปิดกูเรียกตำรวจทันที-เดี๋ยว-เน๊-เล๊ย!” โจ๊กแผดเสียงแล้วเงียบรอ วัดใจ

                   (‘แกร๊ก’) จนได้
“เฮ้ย ขโมยขึ้นห้องมึงเหรอวะ!?” คนตาคมแหกปากยืนนิ่งค้างหน้าห้อง ตกใจมาก
“สึนามิมากกว่า” เพื่อนเสาไฟฟ้าก้าวเร็วเข้ามาสำรวจซากปรักหักพัง
                 ผมซวนเซไปฟุบกองแผ่หราที่โซฟาใกล้ๆ ปล่อยผู้มาเยือนวิ่งวุ่น

“เกิดไรขึ้นวะเนี่ย!?” โจ๊กคนกดกริ่งมือบอนตอนนี้ตาตื่น
“...” เจฟฟรี่ไม่พูดแต่เดินเร็วทะลุไปถึงระเบียง สำรวจละเอียดภายนอก
“เฮ้ มึงเป็นเชรี่ยไร หมาบ้าเข้าสิงเหร๊อวะ!?” โจ๊กเดินวนภายในรอบห้อง
"..." ได้แต่กรอกตา ไม่เอ่ยอะไร
“เหยี่ยว!” เจฟฟรี่เลือดร้อนกว่า รี่กลับมาคว้าคอเสื้อเน่าๆ ของผมจะเอาเรื่อง

                 โจ๊กเดินกลับมาเข้าใกล้ก่อนผงะห่างทันใด
“เหม็นชิบ โสโครกสัด มึงไปฟัดกะหมาที่ไหนมาวะ!?” ตัวเตี้ยทำหน้า
“มึงเป็นเชรี่ยไร พูด!?” เจฟฟรี่เค้นเอาคำตอบ แววตาห่วงใยสุดๆ
“...” กัดฟันเพราะโดนแตะแผลที่หางตา...ใช้ได้ ยังเจ็บอยู่

                  พยายามผลักตัวเพื่อนสนิทออกห่าง
เพิ่งรู้สึกตัวเองว่าร่างกายสภาพไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัด ทรุดจมโซฟาอีกครั้ง

“เหยี่ยว พูดกะกู...เหยี่ยว!” เจฟฟรี่ย้ำห่วงใยในน้ำเสียง
"มันเป็นเชรี่ยไรวะ เกิดไรขึ้นเนี่ย!?"  โจ๊กหันรีหันขวางทำตัวไม่ถูก
"ทำไมเป็นงี้"
"ลมล่ะ ลมอยู่ไหน!? ลมๆ" โจ๊กเสียงดัง จะก้าวขึ้นชั้นบน

"หยุด!" คำแรกจากปากผม
"เดี๋ยวนะ..." เจฟฟรี่ฉุดมือห้ามคนของมันทัน เพื่อนคนนี้สำนึกอะไรว่องไวเสมอ
"กูจะขึ้น---/ชู่ว์!" สองคนห้ามปรามกันเอง
"อะไรกันแน่?" โจ๊กโดนเจฟฟรี่ดึงทึ้งไว้ สีหน้างุนงงสับสนอย่างที่สุด

                    คล้ายมวลอากาศในห้องระเหิดหายไปไหนหมดไม่รู้
ทำไมผมถึงเจ็บปวดในอกกระทั่งเวลาที่พยายามหายใจเข้าออกระดับปกติธรรมดาอย่างนี้

“เหยี่ยว...” เจฟฟรี่เบาราวกระซิบ ต้องการคำตอบ
“กู...เลิกกับเขาแล้ว” ขั้วหัวใจถูกสายอากาศบาดเลือดไหลรินอีกครั้ง
“ใคร ลมน่ะเหรอ!?” เจฟฟรี่งุนงง ขมวดคิ้วใบหน้าเปลี่ยน
“ใช่...ลมเหนือ” แค่เอ่ยชื่อ ผมโดนมีดปาดเฉือนหัวใจอีกรอบ
"ห๊ะ!---" โจ๊กยกมือปิดปากตัวเองทันหลังจากตะลึงงันแน่นิ่งนาน
-----------------

                  ว่ากันว่า คนเราอ่อนแอที่สุด ไม่ใช่เวลาที่เราบาดเจ็บในแรกเริ่มได้รับแผล
แต่เป็นเวลาที่เรากำลังเยียวยาตัวเองแล้วมีคนรู้จัก คนรู้ใจเราอยู่ใกล้ ยื่นมือมาหา
แค่มองตาปลอบประโลม นั่นเป็นเวลาที่เราอ่อนแอจากเนื้อในที่สุด...เหมือนผม ในขณะนี้

“กูไม่เชื่อ!?"
"เป็นไปไม่ได้!?” ทั้งคู่ตระหนกเหมือนโดนผีหลอก
“หึหึ 555555” ผมบ้าไปแล้ว

                   น่าสงสารสองคนนี่ยังโดนหลอกเหมือนกัน โกหกเก่งชะมัด...คนอะไร
ก็นะ แค่รูปร่างหน้าตาก็เฉือนหัวใจคนมองผ่านอย่างง่ายดายอยู่แล้ว
นับประสาอะไรกับคนที่ติดบ่วงเสน่ห์แห่งความใกล้ชิด...ไม่สามารถต้านทานได้อยู่แล้ว
                    คิดว่าตัวเองเป็นคนเก่ง หยิ่งผยอง เก่งกล้ามากคนหนึ่ง...
หากผมกลับเด็ดภาพคนๆ เดียวออกจากหัวตัวเองไม่ได้ ทำไม เพราะอะไรกัน!???
............
...............
“มึงเข้าใจไรผิดรึเปล่า!?” คำถามโจ๊กดึงสติผมกลับคืน
"มันอะไรกันวะ ลมนะเหรอ!?" เจฟฟรี่สบถ
"กูไม่เชื่อ ลมน่ะมีแต่มึงนะ!" โจ๊กแทบตะโกน โผบีบหัวไหล่ผมแน่นจนเจ็บ
“อย่า...อย่าเอ่ยชื่อนี้ให้กูได้ยินอีก” ผมยะเยือก ปัดมือทิ้งไม่ใยดี

“ทำไมมึงคิดว่างั้น มึงรู้อะไรมา!?” เจฟฟรี่สำลักลมหายใจ
“กูถาม เขาตอบ จะยากอะไร”
“มึงถาม...เรื่อง?” เจฟฟรี่รุกคืบ
“...” ผมเสมองทางอื่น เงียบงัน

“บอกพวกกูมา เหยี่ยว” โจ๊กทรุดนั่งลงข้างๆ ใบหน้าซีดเผือด
"เหยี่ยว!?" เจฟฟรี่สำทับ
“คนที่เขารักมาตลอด...ไอ้กาย” ผมอับจน

                     ชื่อกายคล้ายฝุ่นผ่านผิวจากริมฝีปาก คล้ายไม่รู้สึกว่ามี
แท้ที่จริงปฏิเสธไม่ได้ว่ามันอยู่กับเรามาตลอด เพราะมันคือความจริง...
ความจริงที่ว่า ไอ้มนุษย์คนนี้คือคนที่ลมเหนือรัก
รักมาตลอด...รักแรกของลมเหนือ จนกระทั่งบัดนี้
--------------

“ไอ้กายเหรอ?" เจฟฟรี่งุนงง
"กายไหน กายเพื่อนเราน่ะเหรอ!?” โจ๊กยังถามย้ำ
“กาย กีรติ 555” ผมหน้าหงายหัวพิงพนักมองเพดาน
                     ภายในน้ำตาหลั่งรินกลับไม่สามารถไหลแสดงออกมาข้างนอก
ย้อนวนอยู่ภายใน ปวดแล้วปวดอีกจนกลัดหนอง

                   เจฟฟรี่ผงะ โจ๊กส่ายหน้าไม่เชื่อ พึมพำให้ได้ยินคล้ายละเมอ
“ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่...ต้องไม่ใช่ไอ้กาย”
“มึงถามอะไรเขากันแน่!?” เจฟฟรี่พยายามดึงสติกรอกลับ
“นักบาส...นักบาสที่เค้าหลงไหลได้ปลื้มนั่น”
"อืม..."
                 สองคนพยักหน้า อยู่ในเหตุการณ์งานปาร์ตี้เลี้ยงข้าวนักดนตรีที่บ้านพ่อ
เก็ทกับบีเมา สารภาพรักแรกของลมเหนือเป็นนักบาสเก็ตบอลที่โรงเรียนผม

                 ทั้งคู่กลั้นใจฟัง...
“เสื้อเบอร์สอง...ไอ้กาย” ผมย้ำกับตัวเองแผ่วเบา เจ็บปวดกระทั่งริ้วปลายประสาทหน่วยสุดท้าย

                  เจฟฟรี่ผุดลุกเดินทันท่วงทีมือกุมหน้าผากสับสน
โจ๊กไร้เรี่ยวแรง ทรุดกับโซฟาใบหน้าชาค้าง สองคนสองร่างการกระทำตรงกันข้าม
ละอองอากาศเงียบงัน...

“ลม...บอกจากปากเลยงั้นเหรอ?” โจ๊กละเมอถาม
“ไม่---แค่นี้” ผมชูสองนิ้วมือขวาเล่นตลกร้ายกับตัวเอง มือซ้ายลูบกรามคาง
ฤทธิ์หมัดไอ้กายทิ้งย้ำความเจ็บปวดไว้ ว่าเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน
--------------

                 'กูไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น จะห่วงหาอาลัยอาวรณ์ทำไมกัน'
ผมก่นด่าประชดตัวเองในใจ กัดก้อนสะอื้นให้ลงคอหอยได้อีกครั้ง...
'เห็นมั้ย มันแค่เรื่องเล็กๆ บางเรื่องที่จะต้องก้าวข้าม มึงต้องทำได้เหยี่ยว มึงต้องทำให้ได้'
                 ภายในปะทุต่อสู้ดีร้ายจนมั่วไปหมด

“มึงเลยอาละวาด พังห้องตัวเอง” เพื่อนผมยาวเตะเศษแก้วดังกริ๊กแกร๊กระบายอารมณ์
                 ก็แค่กระจกปิดลิ้นชั้นเก็บของเคาน์เตอร์ครัว เศษกระจกเล็กๆ น้อยๆ อย่างอื่นน่ะเหรอ
เห๊อะ...อยากหัวร่อตัวเองนัก มึงโกหกตัวเองชัดๆ ยังหวังลมๆ แล้งๆ ว่าเจ้าของตัวจริงจะกลับมา
บ้าชะมัด

“กูยังไม่เชื่ออยู่ดี อย่างมึงน่ะนะ...” เพื่อนนักข่าวส่ายหน้าไม่ยอมรับ ลุกเดินออกไปใกล้ระเบียงแล้วกดโทรศัพท์

                ฮึ พยายามไปก็เท่านั้น มนุษย์เรามันช่างเกลียดกลัวความจริง
ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยิน ทั้งที่ในท้ายที่สุดเรื่องเหล่านั้นจะตามกลับมาตอกย้ำ
กระทืบเท้าย่ำยีชีวิตของเราเองอยู่เสมอ สัจธรรมที่แท้

“แม่ม ไม่ยอมรับสายวะ!” โจ๊กบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง วุ่นวายต่อใหม่
"..." เจฟฟรี่ยังเดินวน ตบหน้าผากตัวเองไปมา ทิ้งให้ห้องมีเสียงภาษาพูดจากคนๆ เดียว
“เฮ้ย เก็ทเหรอ ไอ้เพื่อนชั่วๆ กูอยู่มั้ย!?/---” ตะโกนคุยอยู่อีกฟากของห้องใกล้ระเบียง

                  เจฟฟรี่ยังยืนเท้าสะเอวทำใจอยู่หน้าตู้เย็นที่มีน้ำเจิ่งนองเลอะพื้น
ปล่อยให้คนตัวเตี้ยเอาเรื่องโวยวายอยู่คนเดียว

“เออ ไอ้กายพี่ชายมึงนั่นแหละ!/---"
"มันหายหัวไปไหนนะ?/---”
"ไม่รู้ ไอ้น้องเวร มึงเป็นน้องประสาอะไรวะ?/---”

                  โจ๊กด่าไฟแลบอีกหลายคำ...ผมหลับตา ไม่อยากรับรู้เรื่องราว

“ฝากบอกคนที่ชอบแย่งเมียชาวบ้านอย่างมันด้วย กูกับมัน-ขาด-กัน/---"
"เชรี่ยไรเล่า ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว อุตส่าห์คิดว่าคุยกันรู้เรื่อง ไม่นึกว่าสุภาพบุรุษจอมปลอมอย่างมันจะทรยศ/---"
"อะไร พี่แสนชั่วมึงไม่ได้บอกเหรอ มันกับเพื่อนมึงทำงามหน้า/---"
"เชรี่ย จะเพื่อนไหน เพื่อน...ก็เพื่อนของมึงน่ะ.../---"
"เอ้อ มัน...ไอ้น้องกูนั่นแหล่ะ...ก็ไม่อยากจะคิด/-----”

                  เสียงคุยอ่อนลงปนสั่นพร่าจับหางเสียได้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโจ๊กคงสับสนเสียใจ
จับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน ทว่าเวลานี้ผมอุดหู อยากเหมือนลิงสามตัว ปิดหูปิดตาปิดปาก
ตัดสัญญาณการรับรู้ทุกประสาทสัมผัส
 ...............
...................

                  ทำไมต้องได้ยินเรื่องของลมเหนือจากปากคนอื่น
ทำไม...
ทำไมวะ...
ทำไมต้องพูดถึง
ทำไมต้องได้ยิน

                  จะดีหรือร้ายเขาก็เป็นสิทธิ์ของผมคนเดียว
ชื่อนาม เรือนร่าง รอยยิ้ม แววตา...ทุกอย่างที่รวมเป็นตัวตน
แม้ความจริงจะคือความจริงว่าไอ้กายคือคนที่ใช่ คือคนที่อยู่ในใจก็เถอะ

                 หากย้อนเวลาคืนกลับมา หากทำได้...ผมจะดึงรั้งไว้ทุกอย่าง
ไม่รอคำกล่าวอนุญาตออกจากปาก ไม่สนอินทร์พรหมหน้าไหน
หัวใจจะอยู่กับใครไม่สำคัญ ผมจะผูกมัดล่ามโซ่ตรึงร่างกายลมเหนือไว้ไม่ให้วันพรากจาก
เราจะอยู่ด้วยกันจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต ภาวนาให้วิญญาณได้ตามติดคู่กันไปชั่วกัลปาวสาน   

                  พระเจ้า...ก้อนเนื้อเล็กๆ แค่กำปั้นในอกซ้ายมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

****************************************TBC by puppyluv

[roseen]

ไร้เหตุผลสิ้นดี ไม่ฟัง

โง่จนหาคำมาเปรียบไม่ได้ เรื่องอื่นละฉลาดนักที่เรื่องนี้กลับโง่จนไม่น่าให้โอกาสอีกครั้ง

สงสารก็แต่ลม ที่หลงรักคนโง่มาตั้งนาน

คนที่คิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่ารักลม ทำเพื่อลมได้ทุกอย่าง แต่ไร้ความคิด

[- คราส -]

มาม่า...อร่อย

  

[iota]

อย่าว่าแต่เหยี่ยวเลยที่เจ็บอกข้างซ้าย
คนอ่านที่รักนายกับลมเหนือ ก็เจ็บและอึดอัดไม่แพ้กัน

[hahn]

กลุ้มใจกะอิพี่เหยี่ยวเมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี่ย

[ขนมหวาน]

วู้ วู้ พี่เหี่ยวลืมตา แต่ตายังไม่สว่าง
สงสัยต้องโดนสอยอีกสักหน่อย ตอนหน้าจะตาสว่า่งมั้ย
น้องลมหายไปกับสายน้ำเลยอ่ะ เป็นห่วงนะจ๊ะ

[Bee_YJ]

 :เฮ้อ:คิดแล้วก็เจ็บกันทุกฝ่าย

[jeeu]

อินกเอี้ยง  โง่ ดื้อ แล้วยังมีจุดยืนที่เอาแต่ใจแบบผิดๆอีก  ว้อยยยยยยยย~~~เบื่อ นกเอาแต่ใจ

[DraCo_SLa13]

โง่งี่เง่าวะ เริ่มเบื่อเหยี่ยวละ

หวังว่าเจฟฟรี่แม่งจะมีเหตุผลพอจนฟังความจริงจากเกทแล้วเอามาบอกไอ้โง่นี่ซักที

[rujaya]

เบื่อบรรยากาศแบบนี้วะ อึดอัดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อยากจะไปกระชากคอไอ้พี่เหยี่ยว ว่ามึงช่วยฉลาดซะทีได้ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย