ลมเหนือที่รัก
ตอน95 ต้มยำกุ้ง
------------------------------
yeaw's
วันเสาร์ วันรุ่งขึ้น บนเตียงนุ่ม
"อืมมม เพิ่งเที่ยง ...ไม่เห็นโน๊ตเหรอ" ผมชี้มั่วแถวผนังติดโพสต์อิทบอกเวลาเลื่อนนัดของเจฟฟรี่เป็นบ่าย 4 โมงเย็น
"เห็นแล้ว แต่ลมหิว"
"อื้อ...หิ๊ววว" เลียนเสียง ตายังปิด ควานหาตัวนุ่มนิ่มเสียงใส ตัวหอมละมุนมากอดซุก
"เฮ้ หยุดเลย พี่เหยี่ยว" ขืนมือผมไม่ยอมให้ดึงลงไปทักทายเหยี่ยวน้อยที่กำลังคึกจัด
"นิดนึง...น่า" ผมซุกซอกคอ ส่งเสียงแหบพร่าอยากได้
"อ๋า ไม่อาววว" ย่นคอหนีพัลวัน ข้างบนหนีได้ แต่ข้างล่าง-เสร็จผม 555
"หึหึ"
"วันก่อนยังเจ็บอยู่เลยอ่า" เสียงอ่อย ไม่ยอมง่ายๆ
"นั่นไม่ใช่พี่ คนน่ารักแถวนี้เริ่มก่อนต่างหาก"
"นิสัย..." กระซิบเบา แอบเปิดตามองเห็นรอยยิ้มหวาน อายหน้าแดงถึงใบหูเล็กๆ
"my turn!" ผมขึ้นคร่อมคลุกวงใน ทวงสิทธิ์
"เดี๋ยวๆๆ มีอะไรจะอวดอยู่ข้างล่าง 555" หัวเราะขำ
“รอก่อน say hello น้องชายพี่ก่อน” ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ เป็นวันของผม
“555 นี่ลมทำกับข้าวมา ตัวเปื้อน เหม็นด้วย” ขู่เรื่องเตียงสะอาด
“ไม่เปื้อน หอมมม” ผมสูดฟุดฟิดทั้งตัว คนโดนปล้ำยิ่งหัวร่อหนักเข้าไปใหญ่ไม่มีแรงจะถีบผม
กลัวทำไม เรื่องทำความสะอาดห้องมีแม่บ้านมาทำทุกวันช่วงที่ออกไปเรียนอยู่แล้ว เฉพาะเสาร์-อาทิตย์ยกเว้น ไม่ต้องมายุ่ง วันเวลาของผมกับเด็กผมเท่านั้น มีบ้างบางช่วงแต่โทรบอกทุกครั้ง ไม่มีเข้ามายุ่มย่ามให้เห็นหรอก
ต้องจั้กกะจี้ครับ ไม่งั้นจะเฉไฉทำหน้าบูดพ่วงอารมณ์เสียหงุดหงิดใส่อีก รู้แกวหมดแล้วที่รัก แค่นี้ไม่คณามือหรอก
หัวเราะเสียงสดใส ผ้าปูยับยู่ยี่
“พะ พี่เหยี่ยว ลมใจจะขาด อ๊า---555” ผมซุกหน้าลงงึ่มงั่ม งับหน้าท้องกระชับ หมั่นเขี้ยวปล่อยให้นอนรอตั้งนาน ไม่ยอมมาปลุกซะที
...ครู่ใหญ่ รออารมณ์สงบ
“น่า วันนี้ยอมให้อาบน้ำเจสเตอร์กับเจไดด้วย” เอาสี่ขามาหลอกล่อ เจสเตอร์ ช็อคโก-ลาบราดอร์ ส่วนเจไดตัวสีทองซีด ตัวโปรดที่บ้านเจฟฟรี่
“งั้นรีบไปกันเร็วพี่เหยี่ยว ตื่นนะครับ ตื่นนนนน!” ทีนี้ล่ะว่าง่าย ตาโต
“เหยี่ยวน้อยจะโดนทิ้งอ่ะ” ยังคร่อมตัวอ้อนคนนอนหงายบนฟูก ถูไถน้องชายกึ่มได้ที่กับต้นขา ระเรื่อยหน้าท้องอีกคน อ้อนหูลู่หางตก ก้มจูบคอระหง ลาดไหล่ไม่หยุด
“ลมจะไม่มีแรงปล้ำโชคดีกับทองดี” ไซบีเรียนฮัสกี้หน้ามึนๆ ร้ายๆ กับโกลเด้นตาหวานในสังกัดโจ๊ก สวามิภักดิ์คนของผมอีกคู่
รุ่นกระทงทั้งนั้น ปล้ำอ้อนแต่กับเด็กตัวขาว คลอเคลียไม่มีห่างตัวลืมสองเจ้านายตัวเจหมด
กูจะขโมยไปปล่อยวัดซักวันเหอะ!!!
“ใช้นี่ก็ได้” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ คลึงหัวแม่มือไล้กลีบปาก นิ้วชี้กับนิ้วกลางล้วงเล่นลิ้นร้อนภายใน
"อื๊อ" คล้ายปฏิเสธ ทว่า...หึหึ
จะเหลือเร๊อะ
---------------------------------------------
SERPRISED มาก!!!
ผมนั่งเคี้ยวข้าวสบายอารมณ์ คนนั่งฝั่งตรงข้ามเอื้อมมือข้ามกระปุกนกฮูกมาหยิบช้อนกลางตักต้มยำกุ้งวางบนจานให้ผม
จะไม่ให้เซอร์ไพรซ์ได้ไง มีต้มยำกุ้ง ปลาเก๋าราดพริก แล้วก็ไข่เจียวกุ้งสับมาวางพร้อม ข้ามฝั่งนกฮูกตุ๊กตาแม่ลูกดกมีแกงจืดสาหร่ายกับผัดผักสามสหาย สองอย่าง
“ห้ามข้ามเขตนะ” นกฮูกทองเหลืองตาโตไล่เรียงแถวจากตัวใหญ่หาเล็กกั้นกลาง
"อื้อ" ผมเคี้ยวกุ้งตัวใหญ่หวานฉ่ำ
“ใช้ได้มั้ยครับ?”
“อร่อย ...รสอย่างที่พี่ชอบเลย” ปลื้มสุโค่ย
"ฮิ" คนทำยิ้มหวานเขิน เผ็ดกำลังพอดีถึงเครื่องแกงเข้มข้น นี่เซอร์ไพรซ์ขั้นกว่า
“รู้ได้ไงพี่ชอบรสชาดนี้”
“ต้องรู้ซิ มีคน---ไม่ซิ เดาเอา” รีบปิดปากฉับ แสดงว่าไม่โจ๊กก็เจฟฟรี่แน่ อุตส่าห์ปิดเงียบเพราะคนนี้แพ้กุ้งแทบวายชีวา
“ทำได้ไง?”
“แค่ต้มน้ำ เอาเครื่องพริกลง คนๆ รอคนกินตื่นค่อยเอากุ้งลง ตักเสริฟ์”
นี่เซอร์ไพรซ์ขั้นพาสซีฟวอยซ์ คนไม่กินเผ็ดแพ้กุ้งทำต้มยำกุ้งได้มือฉมัง เชฟที่บ้านยังอาย
“คร้าบ เห็นภาพ แต่พี่หมายถึง คนอย่างลมของพี่เหยี่ยวทำได้ไงต่างหาก”
“ไม่บอก ไม่งั้นก็ไม่เซอร์ไพรซ์ซิ” ยิ้มกริ่มย่นจมูก แกล้งยื่นหน้าล้อๆ ข้ามมาหาผม
“เดี๊ยะ จะโดน---”ผมจิ้มจานไข่เจียวกึก เล่นเกมส์จ้องตา
ทุกทีนั่งมุมโต๊ะข้างซ้ายมือผมใกล้กัน ป้อนให้กันตลอด พอนั่งตรงข้ามตามยาวแบบนี้รู้สึกโต๊ะกว้างไปแฮะ หาเล็กๆ มาเปลี่ยนดีกว่า
ไม่ดีๆ คนนี้ชอบโต๊ะตัวนี้ นั่งทำการบ้าน ทำงานจนชินแล้ว
“ไม่มีทาง ---ทานให้หมดด้วย ไม่งั้น” จิ้มนิ้วเลื่อนนกฮูกตัวเล็กสุดมาหา
“จะใช้พวกนี้รุมพี่เหรอ” ผมหัวเราะ
“ยังมีกวางหลังตู้เย็นอีกนะ” กวางโลหะเหมือนกิ่งไม้สีทองรมดำ สองตัวจ้องผมอยู่
“ถือว่ามีพวกเยอะนะ”
“นะครับ อุตส่าห์ใส่ไปไม่กี่ตัวเอง ทานเยอะๆ” เอื้อมมาตักวางให้อีก โอ๊ยปลื้ม แค่ไหนก็ไหวที่รัก ขอให้บอก
------------------------
ผมยิ้ม ข้าวเที่ยงเกือบบ่ายมื้อนี้อร่อยเลิศที่สุด อารมณ์ดีที่สุด มองลิ้นแดงเลียริมฝีปาก แล้วเผลอคิดถึงเมื่อชั่วโมงก่อนหน้า
“...มองไร?” กัดปาก หน้าแดงเขินแต่จ้องตอบไม่หลบ
“มองปากคนสวย”
“บ้าแล่ว---ยกจานปลามานี่เลย” ใบหน้ายิ่งขึ้นสีจัด ปากจู๋ แก้มป่องพองลมยิ่งน่าโดนข้ามเขตไปฟัดให้กระเจิง
ขอให้ใช้ปากให้ ตามใจยอมผม เด็กน้อยกลับของขึ้นผมเลยจัดการซะ
เสร็จด้วยมือผมนี่นา จะต่อแล้วแต่บอกกับข้าวข้างล่างจะเย็น ไม่อร่อยเลยยอมหยุด...ถือว่าเจ๊าละกัน
“ยกจานปลามาให้ลมหน่อยคร้าบ”
"อืม...คร้าบ" เอื้อมส่งให้ช้าๆ นึกว่าจะทำอะไร รับไปแกะก้างออกให้แบบไม่พลิกตัว
“ถ้าพลิกปลาเรือจะคว่ำ” เสียงใสชวนคุยว่าเรื่อย
“อือ หึ๊” พ่อครัวคนไทยบอกผมเหมือนกัน
พ่อไม่ค่อยอยู่บ้าน ทานข้าวเย็นด้วยกันปีนึงนับครั้งได้ ผมกินข้าวกับเชฟในครัวประจำ ไม่รวมเล่นบาสกับลูกคนสวน ลูกคนขับรถ เรียกเป็นพี่เป็นน้องหมด หากแต่เวลางานผมสั่งการโช๊ะเช๊ะไม่มีไว้หน้าหรอก
“ดมดอกไม้คาต้นจะได้แฟนแก่ คุณแม่เคยห้ามพี่ด้วย” ผมนึกเรื่องที่เคยโดน
“เหรอครับ” เงยหน้ามาส่งยิ้ม
“ต้นดอกสีขาวๆ หน้าบ้าน คุณแม่เดินมาเจอ โดนเลย” ผมทำท่าฟ้อง
“ดอกพุดซ้อน คุณแม่ชอบ หอมมาก หวงมากด้วยนะนั่น ลมเคยจะเด็ดไปไหว้พระ ตีมือเพี๊ยะ ---อย่างแรง แล้วยังมีหน้ามาถาม เจ็บมั้ยคะ เรานึกว่าจะห่วงลูก ที่ไหนได้...”
“ทำไมครับ?”
“บอกดอกไม้ก็เจ็บเหมือนกัน นี่แค่โดนตียังไม่หัก ถ้าหักต้องเจ็บมากกกกก เสียงยังก้องอยู่ในหัวลมจนบัดนี้เลย ฮิ”
ฟังเพลิน มือสวยคล่องแคล่วเล่าเจื้อยแจ้วยาว ท่าจะคิดถึงคนที่บ้านเพราะจู่ๆ ก็เงียบไปเฉย
“...ทานได้แล้วครับ” ยื่นจานคืนมา หน้าสลดลงจนสังเกตุได้
“โทรหาคุณแม่มั่งมั้ย?” ผมเบี่ยงประเด็น
“ครับ เมื่อเช้า---เหมือนเดิม เมกะโปรเจค โทรไปเสียงใส คุณแม่ทำโน่นทำนี่อยู่ค่า ยิ่งกว่านกน้อยบินออกจากรัง ร่าเริงซะ” ล้อเลียนแม่ตัวเอง
ใช่ ผมโทรไปรายงานทุกวันศุกร์ โดนคุยให้ฟังตลอด ส่งขนมนมเนย ผลไม้ของแห้งสั่งให้ที่บ้านใหญ่ส่งไปให้ทุก15 วันอีก ชอบใจหนัก หอบไปแจกคนโน้นคนนี้ ถามได้มาจากไหนจะรับไปขายที่ร้านอีกต่างหาก
เอนจอยไลฟ์อย่างว่าจริงๆ
“แล้ว...อย่างไหนได้แฟนเด็ก” เปลี่ยนเรื่องชวนคุย อยากรู้
“ร้องเพลงตอนทานข้าว”
"you are so beautiful to me...” ผมร้องเพลงง่ายๆ ที่อยู่ในหัว คนตรงข้ามหัวร่อคิก กลั้นไม่อยู่
“นั่นได้แฟนน่าเกลียด ขี้เหร่สุดๆ ต่างหากเล่า”
“อ้าวววว บอกแฟนเด็ก”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” หลบตา เสตักผัดผักยื่นข้ามมาให้แก้เก้อหน้าแดง
“ขี้เหร่ก็ดี จะได้เก็บไว้คนเดียว ไม่ให้ออกไปไหน”
“จุ๊บ/---พี่เหยี่ยว นี่” ผมคว้าข้อมือมาจูบเร็วๆ ครับ จะชักกลับแต่ไม่ยอม มือเราเกาะกุมระหว่างนกฮูกตาโตตั้งแถวเรียงราย
You are so beautiful to me: joe cocker
http://www.youtube.com/v/spsVigJCvNU&NR=1 ค่อยดึงมือกลับทานข้าวต่อเงียบเชียบ พอจะเดาออกว่าเพราะอะไร เหลือบมองนาฬิกา---บ่ายสอง เอาวะ!!!
“ลองโทรถามคุณแม่ดู อยู่ที่บ้านหรือที่ร้าน ถ้าอย่างหลังพี่พาไปหาได้ครับ”
“จริงเหรอ!?” ตาโตยิ้มกว้าง ลุกพรึ่บทันที มองหาโทรศัพท์วุ่นวาย
“เดี๋ยวววว ยังทานข้าวไม่เสร็จ!” ผมร้องปรามยิ้มแย้ม ดุไม่จริงจัง มองตามคนวิ่งตึงตังขึ้นไปข้างบน
พักเดียววิ่งลงมาหน้าบาน
“ไปกันเถอะครับ คุณแม่บอกจะรอเจอที่ร้าน ---เร็วเข้าครับ!” เกาะบ่าผม ตื่นเต้นมากมาย
“งั้นนั่งลง หมดจานไปเลย"
"ไชโย๊---!” บรรยากาศสดชื่นขึ้นไปอีก
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายตักให้ ไม่น่าเลยตู ...ว่าจะต่อกันดั้ม นอนเล่นด้วยกันสองต่อสองเสียหน่อย
เอาน่านกน้อยร่าเริง ถือเป็นค่าต้มยำกุ้ง คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม
!!!
***********************************TBC by puppyluv
*** พุดซ้อนจาก all-weddingflowerดอทคอม
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 3031464 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก