....................
บนเวที...ถึงคิวเก็ทถูกสัมภาษณ์ละเอียด เป็นคิวสุดท้าย เดือนคนสุดท้าย
คนแรก ปีเตอร์-บริหาร คนสองนิเทศ สามวิทยาศาสตร์ สี่เป็นโซล-ศิริดนัยเพื่อนศิลปศาสตร์คณะผม แล้วก็ปอร์เช่-ถาปัด สุดท้ายคือ เก็ท-เพื่อนสนิทผม รวม 6 คน
"น้องเก็ท กิดากร...คิดยังไงถึงมาสมัครเดือนครับ" พี่พิธีการชาย ปี 3 นิเทศเอกการแสดงชื่อทอม
"ผมมาเพื่อฆ่าเดือนบริหารครับ" (กรี๊ดดดดดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยย) เซ็งแซ่ กำลังเหม่อๆ ผมหันขวับดูเวทีทันที
"ฮ๊า น้องปีเตอร์ ปฏิพัทธ์น่ะเหรอคะ เอาล่ะซิ" พี่พิธีกรหญิงคณะเดียวกับผม ศิลปศาสตร์ปี 2 ชื่อเรน่า
ไอ้ปีเตอร์เพิ่งโดนสัมภาษณ์เป็นคนแรก หันกลับมาทันใด
"จริงๆ ผมจะไปคัดตัวนักบาสครับ แต่มีเด็กน้อยผลักมาอีกโต๊ะซะก่อน" เก็ทหล่อใสบนเวที ยักคิ้วมาทางบีที่ยืนชิดผม ได้รับเสียงกรี้ดยาว จมหู
"อ้อ แล้วไป นึกว่าจะเปิดศึก เราจะได้ลุ้นเน๊อะเรน่าเน๊อะ" อ้าว ไอ้พี่ทอม-เสี้ยมกันซะงั้น ประกาศว่าเป็นรุ่นพี่โรงเรียนมัธยมเดียวกันกับไอ้ปีเตอร์ไม่ใช่รึ
"พี่ทอมล่ะก็ ไม่ดีค่ะ เราต้องเป็นตัวอย่างรู้รักสามัคคีให้น้องๆ เฟรชชี่นะคะ---ว่าแต่ เด็กน้อยที่ว่าเนี่ย..." พี่เรน่าเล่นหูเล่นตาาทางผมกับบี
"โอ้นึกออกล่ะ คนเป็นข่าวในคลิปแน่เลย ชิมิๆ พี่ทอมรู้หรอก" ท่าทางไอ้พี่ทอมนี่จะป้อเก่งแฮะ
"ใช่มั้ยคะน้องเก็ท?"
"ว๊า ไม่เซอร์ไพรซซะแล้ว" เก็ทตามน้ำ ฝั่งบีกระตุกแขนผม อายม้วนหลบข้างหลังทันที ได้ยินแว่ว "ไอ้เกรทเดน-บ้า!"
"ว๊า หมดกัน-พี่นึกว่าจะได้ลุ้น" พี่ทอมตุ้งติ้ง ทิ้งแขนข้างตัว หมดอาลัยตายอยาก
"ลุ้นอารายคะ พี่ทอม"
"ผู้ชายเยี่ยงเราน่ะนะ เรน่า..." กรี๊ดดดดดดดด เสียงกระเทยตรึม (พวกไล่ล่านั่นเอง) พี่ทอมยิ้มกว้างเขินไม่ว่าต่อ กวักมือให้พี่เรน่าช่วยพูดแทน
"น้องเก็ทออกจะน่ารัก ต้องมีแฟนพกมาส่วนตัวอยู่แล้ว จริงมั้ยคะ" หันมาเอาคำตอบกับผู้ชม
('จริงงงงงงค๊า/...จริงงงงงคับ') เสียงตอบรับจากท่านผู้ชม นักศึกษาทั้งน้าน ขอบอก
"ได้ข่าว น้องเก็ทคนนี้มีเรื่องเยอะมาก ...เป็นน้องชายพี่กาย-กีรติด้วยใช่มั้ยคะ?" พี่พิธีกรหญิงเปลี่ยนบรรยกาศ
"ครับ ข่าวว่างั้น" เก็ทยิ้ม
"กีสสสสส มิสเตอร์ไนซ์กาย โยธา ว่าที่แฟนพี่เองแหล่ะ ว่าไงครับคุณว่าที่น้องเขย" พี่ทอมดี๊ด๊าโดนพี่พิธีกรหญิงตีต้นแขนด้วยกระดาษโน๊ตในมือ
"นี่ๆ คุณพี่ทอมเจ้าคะ กรุณารักษาภาพพจน์หน่อยค่ะ"
"ก็รักษาอยู่นี่ไง แต่มาน-ม่าย-หาย ฮ๊า" ฮาลั่นหอประชุม
"ต่อๆ อย่าไปเสียงนกเสียงกา...พี่เรน่าได้ข่าว น้องเก็ทเป็นลีดด้วย"
"ครับ"
"ลีดตากแดดตัวดำนะคะ ไม่กลัวจะไม่หล่อเหรอ" จริงๆ พี่เรน่าคนนี้ก็เป็นลีดหญิงศิลปศาสตร์เหมือนกัน
"นี่เรน่า น้องเก็ทไม่หล่อเท่าปอร์เช่-ถาปัด แต่น้องเก็ทน่ารัก ตี๋อินเทรนด์ต่างหาก" พี่พิธีกรชายเชียร์เดือนถาปัดโจ่งแจ้ง
"ถึงข้างนอกเก็ทไม่หล่อ แต่ข้างใน...ตรงนี้ เก็ท-หล่อ-มาก-ครับ" เก็ทตบอกซ้ายตำแหน่งหัวใจ หลิ่วตาร้ายแบดบอยกับเพื่อนนักศึกษา
(กรี๊ดดดดดด เก็ทๆๆๆๆๆๆ หล่อมากกกกกก) ทั้งฮอล์ล แล้วมันก็ได้ผล เพื่อนตี๋กูร้ายใช้ได้ว่ะ !!!
"อร๊ายยยย น้องเก็ท ได้ใจพี่ไปเต็มๆ ครับ" พี่ทอมแต๋วแตกพร้อมเสียงคนกรี๊ดอย่างดัง
"555 เล่นเอาพี่ทอมไปไม่เป็นกันเลยนะคะ"
"ไม่ไหว ใจพี่ทอมมันสั่นๆ ครับน้องเรน่า"
"เอาน่าพี่ทอมล่ะก็ เมื่อกี้พี่ถามว่าอะไรนะคะ ลืมเลยเรา อ้อเรื่องลีดกลัวไม่หล่อค่ะ" พี่พิธีกรหญิงพยายามเข้าเรื่อง
"ห่วงแค่นั้นไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ ลีดไม่ได้สวยหล่ออย่างเดียว ความรับผิดชอบต้องสูงมาก ซ้อมท่าไม่พอต้องฝึกความอดทน วิ่งรอบสนามกลางแดด หนักมากนะครับ"
"อย่าว่าแต่น้องเลยค่ะ พี่เรน่าก็ชะตากรรมเดียวกัน" พี่ผู้หญิงเจื้อยแจ้ว
พี่เรน่าเป็นลีดหญิงลีดหญิงคณะเดียวกับผมครับ เด็กศิลป์เหมือนกันแต่ภาคศิลปศาสตร์ ไม่ใช่ดนตรี
"เรน่าจ๋า ได้ฟังแบบนี้...พี่ชักยังไงๆ ไม่รู้ซิ"
"ยังไงคะพี่ทอม?"
"ขอปันใจดวงน้อยๆ เชียร์เดือนวิดวะคนนี้หน่อยครับ" พี่ทอมเรียกเสียง
(กร๊ดดดดดด วิดวะๆๆๆๆๆๆ) เรียกคณะดังลั่น
----------------------
บนเวทีกำลังจะให้เก็ทโชว์ความสามารถ
"บี ดูดีๆ เร็ว เก็ทมองอยู่น่ะ" พยายามดันเพื่อนหมวยตัวน้อยแอบม้วนอยู่ข้างหลังผมให้ออกมาข้างหน้า
"ม่ายอ่ะ"
"เร็ว ให้กำลังใจเก็ทหน่อย"
"มันว่าบีเป็นเด็กน้อยของมันอ่ะ"
"เฮ้อ---" ผมกุมหัว เค้าปิดกันให้แซ่ดทั้งมหาลัยแล้วบีจ๋า จะมาเขินอะไรตอนนี้
"ความสามารถน้องเก็ทล้นหลามมาก พี่ทอมเลือกไม่ถูกเลยนะครับ" พี่พิธีกรชายจากบริหาร
"ร้องก็ได้ เต้นก็เก่ง กีฬาก็ดี น้องๆ เฟรชชี่รุ่นใหม่ต้องแบบนี้นะคะ" พี่พิธีกรหญิงเรียกเสียงกรี๊ดจากนักศึกษาในงาน
"งั้น เต้นเพลงนี้ให้ดูหน่อย ดีมั้ยพวกเรา!" พี่ทอมโบกมือให้สัญญาณสตาฟเสียง ชี้มือตรงที่พวกผมยืนอยู่ ...เสียงเพลงป๊อปแดนซ์ดังขึ้น
"อ๊า 2pm พี่ทอมค่ะ มันไม่ยากไปหน่อยเหรอคะ"
"ก็พี่ทอมชอบนิชคุณเป็นการส่วนตัว น้องเก็ทนี่ล่ะจะทำฝันให้เป็นจริง อยากดูมั้ยพวกเรา---"
อ้าว ขอเป็นการส่วนตัวดันเอาเพื่อนนักศึกษาเป็นพวกซะงั้น เล่นเป่าปากกรี๊ดลั่น
เก็ทปาดเหงื่อ พูดใส่ไมค์เชิงขอให้เป็นเพลงอื่นดีมั้ย พี่ทอมยิ่งเล่นลิ้นไม่ยอมหนักข้อ
"พี่ทอมคะ เอาเพลง Too Much Very Much ของคุณเบิร์ด ธงไชยก็ได้" พี่เรน่าพยายามช่วยเก็ท
"ไม่เอา เพลงนั้นเคยดูคลิปแล้ว"
"คลิปไหนครับ?" ใช่เก็ท มึงถามเหมือนใจกูเด๊ะเลยว่ะ ผมยืนให้บีเกาะสะดุ้งโหยง
"อ่า เสียงลือเสียงเล่าอ้างน่ะครับ ว่าแต่น้องเก็ทเต้นเก่ง แค่ดูไม่กี่ครั้งก็จำท่าได้ นะครับ โชว์ให้พวกพี่ดูหน่อย" พี่ทอมต้องช่วยไอ้ปีเตอร์ น้องโรงเรียนตัวเองแน่ ผมว่า
"อ่า-ครับ" เก็ทยิ้มแห้ง
"ต่อไปนี้เป็นการโชว์ความสามารถพิเศษ พี่ทอมให้ดูก่อน 3 รอบนะ เอาเฉพาะท่อนฮุกตรง I'll be back เริ่มเลยครับ---1-2-3 go!"
ท่าทางไอ้พี่ทอมคงเตรียมการกับสเตจไว้แล้ว เพราะโปรเจคเตอร์ด้านข้างเล่นมิวสิคเพลงนี้ทันที
เพื่อนเก็ทท่าทางจะโดนเล่นครับ สงสัยพี่ทอมคิดแผนเตรียมการกับพวกนิเทศมาแน่ ไม่งั้นเพื่อนผมคงไม่โดนทดสอบคนเดียวเดี่ยวๆ แบบนี้เด็ดขาด
คิดถึงคนที่พอจะช่วยได้ นกเหยี่ยวหายไปจากจุดที่ผมเห็นก่อนหน้า พี่โจ๊กคุมกล้องวีดีโออยู่หลังเวทีกับพี่เจฟฟรี่ที่เตรียมตัวออกเล่นวงกับพี่แทนนักร้องนำวงเดิมต่อจากการประกวดดาว-เดือนเสร็จ
ส่วนพี่กายอยู่กับพี่เมียงคำ ช่วยรับรองอาจารย์อยู่ห้องกระจกชั้นบน ข้างหลังเวทีโน่น...แย่ล่ะซิ
"บี ไหงงี้ล่ะ?" ผมตาค้าง
"อิอิ พวกนี้ไม่รู้อะไรซะแล้ว" บีแววตาวับวาวไม่พอ แค่อินโทรขึ้นก็เริ่มโยกตามสเต็ปเพลงแล้วครับ
"ไรบี ทำไงดี?" ผมกังวล คิดหาทางช่วยเพื่อนบนเวที
"นี่ๆๆ---" กระตุกแขนผมลงกระซิบกระซาบ ฟังความ...อารมณ์เปลี่ยนทันที
"555 โอ๋ยนี่!/ชู่ชชชชชว์!" ผม/บี รีบจุ๊ปากห้าม
[I'll be back: 2pm]
http://www.youtube.com/v/6THJJlgdXp8 บนเวที เก็ทดูแค่รอบเดียว พอขึ้นท่อนฮุกรอบ 2 กลางเพลงเพื่อนผมออกสเต็ปบีบอยโชว์เลยครับ โดยเฉพาะ เก็ทแกล้งเพิ่มท่าเต้นมูนวอล์คลูบขาอ่อนใกล้เป้า เสียงกรี๊ดถล่มงาน พร้อมเสียงเชียร์กึกก้อง
(เก็ทๆๆๆๆๆๆ) ส่งเสียงตามจังหวะเพลง
โอ้โห ผมเพิ่งเห็นกับตาตัวเองวันนี้นี่ล่ะ ออร่าศิลปินแดนซ์บีบอยเจิดจ้า บีจับตัวผมโยกตามจังหวะ หัวเราะเสียงใสสะใจมาก
เก็ทออกสเต็ปท่าท่อนฮุกเป๊ะจริง ที่เหลือครีเอทล้วนๆ เฟรชชี่ไนท์ปาร์ตี้ทั้งงานแทบแตกก็เวลานี้
ไม่ใช่อะไร บีน้อยบังคับเก็ทเต้นให้ดูทุกวันครับ ซ้อมลีดหนักแค่ไหนก็บ่หยั่นเก็ทเคยโทรมาฟ้องผมช่วงที่ผ่านมา
'ท่าลีดน่ะอนุบาลมาก กูโดนเด็กน้อยยำทุกวัน จะเกาหลีญี่ปุ่นหมวยซัดแหลก มึงบอกบีจ๋าของมึงเพลามือหน่อยซิวะ'
ตอนนั้นไม่รู้ ผมมัวยุ่งเรื่องวงพี่เจฟฟรี่ เลยบอกยอมๆ ตัวเล็กมันไปดหอะ เก็ทโอดใหญ่ หาว่าผมเข้าข้างเด็ก
เพลงจบ...
(วู๊วววววว สุดยอด เก็ทๆๆๆๆๆ) เสียงเชียร์ เรียกร้องชื่อเก็ท พิธีกรชายพูดไม่ออก ยิ้มค้าง เป็นพี่เรน่าทำหน้าที่พิธีกรหญิงเจื้อยแจ้วสัมภาษณ์เก็ทแต่เพียงผู้เดียว
"อ๊ายยยยย น้องเก็ทสุดยอดมากค่ะ ขอเสียงปรบมือหน่อย---" เสียงกระหึ่มตอบกลับ
"ขอบคุณครับ" เก็ทกระหืดกระหอบอยู่ แก้มแดงสดใส ผมรู้สึกว่าเพื่อนเท่ห์สัดๆ ก็ตอนนี้
"สุดยอดจริงๆ เร็วมาก ดูครั้งเดียวจำได้เลย ทำได้ไงคะ"
"อ่ะ ฮะ---แฮ่กๆ ขอพักก่อนครับ" เก็ทยิ้มกว้าง หอบฮั่ก โบกมือทำนองไม่ขอกล่าวอะไรตอนนี้
(55555 วิ๊ดดดดด วิ๊ว) เสียงหัวร่อดังก้องจากกลุ่มคนดู พอๆ กับเสียงเชียร์ถล่มทลายหนักกว่าเดิมหลายเท่า
"ฮิฮิ งั้นเท่านี้นะคะ ดูท่าบีบอยของเราจะพูดไม่ออก"
"ครับ 555" เก็ทสว่างไสว กุมหัวใจทุกดวงหมดเกลี้ยง
"...ขอเสียงให้น้องเก็ท กิดากรจากวิดวะหน่อยค๊า" พี่เรน่าจบรายการ เก็ทโค้งและโบกมือรับเสียงกรี้ดพร้อมปรบมือดังกว่าเดือน ดาวทุกๆ คน
(วู๊ๆๆๆๆ วิดวะๆๆๆๆ)
จะจบสวยมาก ถ้าหากไม่เพราะเนื้อตัวผมขณะนี้โดนบีดึงทึ้งด้วยความตื่นเต้น
"อร๊ายยย ลมจ๋า ล๊มมมม!" บีอายม้วนปลื้มใจในความสำเร็จ
"โอ๊ะโอ๊ยยยย บีจ๋า เบ๊า 555" ผมหัวเราะก้องรับกอดบีเต็มๆ กระแสความตื่นเต้นจากเพื่อนตัวน้อยกระแทกแรงซะ
"สุโค่ยอ่ะ วู๊ๆๆ!" บีนัวเนียผม โดดกอดเหย็งๆ
('ฟ่อดๆๆๆ/จุ๊บๆๆๆ') หน้าผม หัวผมโดนบีหอมแก้ม จูบเส้นผมมั่วซั่วชุดใหญ่ครับ
อย่างนี้ทุกที ตอนเชียร์เก็ทเล่นแต้มสำคัญในสนามบาสชนะฉิวเฉียด บีน้อยไม่มีเก็บอารมณ์หรอก
แล้วก็ฟ้าผ่าเปรี้ยง
"เฮ้ยๆ มากไป!" เก็ทตะโกนใส่ไมค์ แย่งจากมือพี่เรน่า ชี้เป้าตรงเผง-ผมกับบี!!!
"555..." ผมยังแกะบีไม่ออก หยุดขำก็ไม่ได้ด้วย
ขาเด็กน้อยเกี่ยวเอวผมเต็มๆ ครับตอนนี้ ท่าชวนจิ้นสุดชีวิต (อุกรี๊สสสสส อ๊ายยยยยะ) ประดาเสียงเซ็งแซ่มาแล้วครับไม่รวมสายแตาแทบจะทุกคู่
"เฮ้ย มึงง่ะ เด็กน้อยกู!" เก็ทยิ้มทำท่าจะโดดลงจากเวทีพุ่งมาหา พี่เรน่ากับพี่ทอมคว้าแขนไว้ ห้ามปรามยกใหญ่
ความโกลาหลบนเวทีถูกจุด ผมเห็น 'โซล' เดือนคณะผมกับ 'ปอร์เช่' เดือนถาปัดที่ยืนใกล้ช่วยรุมเก็ทไว้
"บีๆๆๆๆ บีจ๋า พอก่อน!" พยายามกู้สติเด็ก
"ฮ๊า ลมมมมมจ๋า!" บียอมลงจากเอวผมแต่ยังโอบรอบคอเหนียวหนึบ...แล้วบีก็ทำให้ผมหนาวสันหลังวาบ
'ฟ่อดดดดดด' บีหอมแก้มผมครับ
แต่ผมว่ามุมที่ไอ้เก็ทมองบนเวทีคงเห็นเป็นอีกอย่างเพราะ---
"อ้าย-เพื่อน-รัก มึ๊งงงง!"
เก็ทใส่ไมค์ดังก้องทั่วอาณาบริเวณ พร้อมๆ กับผมโดนกระชากออกจากมือตุ๊กแกของบี...
เหอๆ ไม่ต้องเดา คนที่คุณก็รู้ว่าใครหนีบผมปลิวออกจากงานตอนไหนก็ไม่รู้
"กลับ!" ร่างสูงสง่าถาโถมมาพร้อมเสียงกรี๊ดขานชื่อแอนิมอลที่ผมคุ้นเคย
(เหยี่ยว/พี่เหยี่ยว/เหยี่ยวขาว อ๊างงงงง กรี๊ดดดดดดด) ขโมยซีนเห็นๆ เฮ้อ เพื่อนเก็ทของผม เคลียร์กันเองนะบีน้อย
โยนวอสีดำให้พี่เก้ที่ยืนคุมแท่นบันไดทางขึ้นงานโสต พี่เชษฐ์กับพี่ซ้งช่วยแหวกทางผมกับนกมาคุทะลุประตูทางออก
"มึงดูเอาเองนะเว๊ย!" นกดุและโมโหมั่ก
"เออได้!" พี่เก้
"ดีๆ ล่ะ 555" พี่เชษฐ์หัวเราะร่วน
บนเวทียังแว่วตามหลัง ให้ได้ยิน
"ไม่มีอะไรแล้วนะคะ น้องเก็ทใจเย็นๆ ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหายจ้อยไปแล้วค่ะ ฮิฮิ" พี่เรน่าน้ำเสียงสนุกมาก
"โดนนกวายุภัณฑ์โฉบไปแล้วครับ" พี่ทอม
"ท่าจะไม่ต้องจีบแล้วนะ เรน่าว่า ฮิฮิ"
"นี่ เรน่า ตัวเอ๊ง จุ๊ๆ นะค๊า" เสียงพี่ทอมคล้ายปรามแต่ปลาบปลื้มอารมณ์ดีมั่ก
"เด็กน้อยปลอดภัยนะค๊า!?" พี่เรน่าส่งเสียงถาม กรี๊ดดดดดด ดังลั่นครับ
"ขอเสียงปรบมือให้แบดบอย เอ๊ยไม่ใช่ บีบอยคนใหม่ของเราครับ น้องเก็ทจากโยธา วู้ๆๆๆ" พี่ทอมท่าจะติดใจเก็ทเพราะเป็นต้นเสียงเชียร์ซะเอง
โดนยัดเข้ารถปอร์ตคันใหญ่ รวดเร็วรุนแรงไม่พอ ออกตัวกระชากยิ่งกว่าจรวดมิสไซล์
เพื่อนผมแจ้งเกิดเต็มตัว ทว่าผมนี่ซิ...เฮ้อ อยากให้คอนโดอยู่ซักเชียงใหม่ จะได้ยืดเวลาซะ
อืออออ...ชีวิตน้อยๆ ของลมเหนือ T^TT
******************************TBC by puppyluv
***edit ตอน 4 ทุ่ม
ขอแจ้ง ---จะไม่อยู่พรุ่งนี้กับมะรืน (พุธ, พฤ.) ขอลากิจด่วน
อย่างเร็วน่าจะกลับเข้าท่องเว็บได้วันพฤหัสบดี ราว 2-3 ทุ่ม
ชัวร์เช้าวันศุกร์ค่อยมาอ่านกัน/ puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2936355 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก