จบพาร์ที่เขียนง่ายอีกหนึ่ง ลายาว---เจอกันหลังสงกรานต์ อังคารที่ 19 เน้อ
สุขสันต์เทศกาลปีใหม่ไทย อรุณสวัสดิ์ ^3^!!!
*****************************************************************************************
ลมเหนือที่รัก
special j2j: joke
----------------------------------------
[ติ๊ดดดๆๆๆๆๆๆ]
"อื๊อ...ปิดที!" โจ๊กเอง
"อืมมม..."
"ปิดดดด รำคาญ!" กูคว้าหมอนใบโตมาปิดหน้าหมับ
"ลุก!" เสียงทุ้มนุ่มจากคนตัวโตนอนกอดกูเป็นหมอนข้าง
"ม่ายยยย---!!!" กูม่ายยอมเด็ดขาด
"ลุกเร็ว ได้เวลาแล้ว" ผมยาวสีแดงเพลิงยุ่งเหยิง ผลักมือใหญ่กับไหล่เปลือยอีกคนที่นอนเคียงข้างตลอด
"ม่ายหวาย อ่ะ"...เงียบ ก็เออนะ ได้งีบหลับไม่ถึง 2 ชั่วโมงเอง
คนตัวใหญ่นอนข้างๆ ก่ายหน้าผาก ขยี้ตา ส่ายหัวส่ายหาง บังคับตัวเองขึ้นมานั่งจนได้
"เฮ้อ ให้มันได้งี้ซิน่า" มีบ่นอุบ
"โอ๊ย เบา เจ็บเอว/อึ๊บบบบบ!" โดนยกพาดบ่าไปหย่อนเก้าอี้บุนวมที่วางเตรียมไว้จนได้
'ครืดดด' เสียงกระชากม่านผืนใหญ่พร้อมเปิดบานเลื่อน อากาศเย็นไหลถ่ายเทเข้าภายในห้อง... แสงสีทองจับที่เส้นขอบฟ้าลิบๆ เรื่อเรืองให้เห็น
"อูยยย อีกตั้งนาน ห๊าวววว" เกาขาที่นั่งกอดเข่าบนเก้าอี้ไปมา ปากยื่นปากยาวบ่นอุบอิบ..ยังหาวหวอดกว้าง
มือใหญ่คล่องแคล่วจัดการเปิดผ้าคลุมกล้องตัวเก่งของคนขี้เซารอเสร็จสรรพ...มันคือพ่อมดมือคอมพิวเตอร์ต้องมารับจ๊อบงานกล้องทุกเช้า-ทุกวันแบบนี้ได้ไงวะ!?
"มาเร็ว จะเต็มดวงแล้ว" ยืนลูบศรีษะผมสั้นนิ่มๆ ไปมา เหมือนลูบขนหมาไอ้เจสเตอร์ที่บ้าน
"เมื่อยอ่ะ เจ็บตัวด้วย...อุ้มหน่อย" เกาะแขน อีกข้างชูไคว่คว้า ไม่ยอมยืนขึ้นเองหรอกว๊อย
"เฮ้อ ชอบจังเล้ย ทำคนอื่นเดือดร้อนเนี่ย มันฮอบบี้ใครกันแน่วะ ...กลุ้ม"
"อุ้ม!"
"คร้าบบบ อึ๊บ!"
แมวขี้เซา-เอาแต่ใจขยี้ตาจนขนตาจะหลุดหมด อ้าปากหาวหวดจนเห็นลิ้นไก่ลุกจากเก้าอี้ มายืนเกาะประคอง ศรีษะถูไถกับอกกว้างไปมา จนพระอาทิตย์ลอยเต็มดวงจริงๆ นั่นแหละถึงได้ผละไปหาอาวุธคู่ชีพได้
คนหนึ่งง่วนจ้องสายตาคมผ่านเลนส์
คนหนึ่งยืนพิงผนังใกล้กัน กอดอกนิ่ง มองผ่านบรรยากาศชั้น 5 ออกไป...ยังจุดหมายเดียวกัน
ต่างคนต่างเงียบ...ช่วงเวลาที่นิ่งเงียบ สงบสุขที่สุด ผ่อนคลายที่สุด
ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ...มีเพียงเสียงกดชัตเตอร์ 3-4 ครั้ง เพียงเท่านั้น แล้วหมุนเลนส์เหวี่ยงซูมไอ้ตัวใหญ่ยืนข้างๆ เป็นอันจบ
เก็บภาพแบบนี้ทุกวัน ภาพดวงอาทิตย์ขึ้นกับภาพนายแบบผมยาวตัวใหญ่ยักษ์ที่ยืนใกล้
ตากล้องถอนออกมายืนข้างๆ มองพระอาทิตย์ขึ้นสีแดงดวงใหญ่ด้วยตาเปล่าของตัวเอง...นายแบบเมื่อกี้เข้ายืนซ้อนหลัง โอบแขนพาดให้อิงหลวมๆ ...กระทั่งเปล่งรัศมีสีทองสว่างจ้านั่นแล้วถึงได้ละสายตา
"เรียบร้อย?"
"อืมมม.../ฟอดดด!" ตากล้องโดนหอมจนได้ เปลืองเนื้อเปลืองตัวตั้งแต่อรุณเบิกฟ้า
"ปล่อย จะออกไปข้างนอก"
"ไปไหน?" สงสารอยู่นะ-อุตส่าห์ปลุก แต่ทำไงได้นี่จะเตลิดไปอีกล่ะ
"ถ่ายซ่อมตลาดเช้า" พยายามบอกเหตุผลดีๆ
"เก็บไปรอบ-ตั้งแต่วันมาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ!?" ของขึ้นเลยอะดิ ทีอย่างนี้ล่ะรู้งานเกิน มีอะไรหลุดรอดสายตาพ่อมดอย่างมันได้มั่งวะ
"แต่ละวันไม่เหมือนกันหรอก วันใหม่-วันเก่า" ช่างภาพอย่างเรารู้ดี
"ไม่ให้ไป!/นี่..." ตากล้องง่วงจะเอาตัวกล้องออกจากขาตั้ง กลับโดนลากขึ้นฟูกที่นอน เมื่อกี้ยังจะได้คว่ำเตียงเพราะไม่ยอมตื่น คราวนี้ลุกออกมาได้จะสปริงตัวหนีกันซะงั้น
"อยู่ก่อน ยังไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ" พ่อมดตัวร้าย
"ก็มันเพราะใครเล่า!!!" กูเหลืออด...แม่ม ล่อตั้งแต่ยังไม่ 5 ทุ่มยันตี3 รึตี4 หว่า สลบซะก่อนหรอกไม่งั้นได้เห็นฟ้าไม่เป็นฟ้าแน่ๆ
"ผมเหรอ.../เออดิ จะหมาตัวไหน!" ตัวใหญ่กว่าชี้ตัวเอง/ตัวเล็กกว่าแหว๋ใส่
"ด่าอีกนะ-พูดไม่เพราะไม่ต้องออกไป มีแรงที่ไหน กลับมาก็บ่นอีก เบลองั้นงี้ หัวหมุนติ้วจะอ๊วก ปวดหัว ปวดท้อง สารพัด...แค่นี้ยังจะตะลอน มาตั้งกี่ครั้งแล้ว วันนี้ไม่พอเสาร์-อาทิตย์หน้าพามาอีกก็ได้" บ่นยาว นี่มันสาธุคุณปากหนักของคนทั่วไปได้ไงฟะ รึแปลงร่างเปลี่ยนโหมด
"จะ-ไป!" ยื่นคำขาด
ยืนจ้องหน้าเงียบไปวุ๊ย +^+
"...ไปเล๊ยยยย- อุตส่าห์ตามมา หาตั๋วแทบตาย ยุ่งก็ยุ่ง-ต้องลำบากนั่งเครื่องหลังขดหลังแข็ง มาถึงก็ปล่อยให้นั่งเฝ้า นับก้อนหินอยู่ภูเขาทั้งวัน มันกี่ชั่วโมงเข้าไปแล้วล่ะ แล้วนี่-เอะอะอะไรก็จะไปๆ ไม่มี ไม่สนใจกันหรอก/นี่ๆๆๆ..." ไม่ไหว กูปวดเฮดกะไอ้ยักษ์ช่างจ้อนี่เจรง
โหย นี่มันเสาไฟฟ้าหน้าขรึม ดุเงียบปากหนักของคนอื่นได้ไงวะ ทีกะกูยาวเป็นต่อยหอย ...กลับกันชัดๆ ไม่อยู่ใกล้-ไม่รู้หรอก
เงียบไม่พอ ผมยาวยังหน้างอเป็นม้าหมากรุก โดนกดชัตเตอร์อีก'แช๊ะ'...อารมณ์นี้เก็บไว้ดูเล่นดีก่า
"ซ่อมที่ตลาดเสร็จก็เก็บที่วัดต่อ ทันพระออกบิณฑบาตร แล้วกินของเช้าก็ขึ้นรถกลับกันเลยไง" ตะล่อมคนยืนกำหมัด ฮึดฮัดหายใจแรง
"เชิ้ญ!!!" ฟุ่บขึ้นเตียงเร็วมาก นอนนิ่งหันหลังหนีบขาก่ายกอดหมอนข้างแน่นเกือบบี้แบน มันเห็นเป็นกระสอบทรายรึหมอนข้างวะ
...เฮ้อ โตแต่ตัวจริงๆ
"ไม่ออกไปด้วยกัน ...หนกครกอร่อยนา" นี่กูกำลังทำไรหว่า นี่โจ๊กหัวหน้าชมรมภาพถ่ายเชียวนะมึง!
"....."
"กาแฟโบราณนมข้นหวานนนน-มันด้วย"
"....."
"ไข่กะทะ น้ำส้ม ข้าว-ต้มเลือดหมู กระเพาะปลา ...ส้มตำไก่ย่าง เอ้า" ร่ายสารพัดเมนูมาล่อ ง้อแล้วนา
"......"
ก้มกระซิบใกล้ ลูบนิ้วสางผมยางยุ่งเหยิงแผ่วๆ แม้แสงบางเบาแค่นี้กลับยิ่งแดงเจิดจ้าในสายตาเสมอ
"มีโจ๊กด้วย ...กินมั้ย" ไม่เคยเลยนะไอ้โจ๊กคนนี้ต้องอ้อล้อใครๆ ขนาดนี้เนี่ย รู้ถงไหนอายถึงนั่น
"กิน-โจ๊กกกก!/อ๊าาาา---" แขนยาวเป็นลุงอุรังอุตังหันมาคว้าหมับ ฟุบลงกับฟูก โดนมันขึ้นคร่อมอีกจนได้
"ปล่อย จะไป-สายแล้ว/ม่ายๆๆๆ จะกินโจ๊กชามนี้" คนชื่อโจ๊ก/คนจะกินโจ๊กพัลวัน
"นี่ ปล๊อยยยย/ม่ายยยยย" โดนนัวเนียอีกรอบ เสื้อยืดย้วยถูกถลก ปากร้อนฉกชิมตุ่มไตยอดอก เผลอครางแอ่นร่างเข้าหา
"อื้อออ... ไอ้ๆ" ปากว่าคัดค้าน ทว่าร่างกายกลับโอนอ่อนว่ง่าย วาดแขนกอดคอ ล้วงนิ้วสางเส้นผมยาว
สีแดงของมันจับนัยน์ตาไม่อาจละได้เลยจริงๆ
"นะครับ" ฝรั่งออดอ้อน ...ปอกเปลือกกูล่อนจ้อน เพิ่งจะเอ่ยปากเนี่ยนะ ฮ่วยยยย!!!
"อื๊อ ไอ้หมาบ้า ไอ้หมาหื่นกาม ไม่รู้จักพอ!" ว่าไป ด่าไปก็เท่านั้น มือร้อนลูบไล้เรือนร่างล้วงจับน้องชายเป็นตัวประกันซะแล้ว...
ตรูก็จะเสร็จมันอีกรึนี่ อืออออT^TT
"หึๆ กินเลยละกัน"
จะเข้าครอบครอง เดี๋ยวๆๆๆๆๆ หาทางรอดแป๊บ!!!
"เจฟ..." น้อยครั้งที่เรียกชื่อ
"...หือ?" ละมือจากน้องชาย แต่ยังเน้นบีบนวดโคนขา เขี่ยกางเกงขาสั้นหลวมโพรกออกพ้นตัว รีบคว้าผ้าห่มผืนใหญ่ปิดป้องทันใด
"ทั้งคืนแล้วอ่ะ" ประท้วงนิ๊ดส์
"ก็เช้าอีกไง เวลาใหม่-เวลาเก่า ไม่เหมือนกัน" โหย...ไอ้งก ไอ้ค้ากำไรเกินควร มีย้อนตรู
"ยังเจ็บอยู่ง่ะ"
"จะแก้ตัวใหม่ ...ช้าๆ เบาๆ ไม่เจ็บนะ เมื่อคืนรวบยอดหลายวันมากไปหน่อย-แค่นั้น" แค่นั้นพ่องเมิงเด่ะ T^TT !!!
"พวกนั้นจะรอ" ไหนจะเพื่อน ไหนจะน้อง อาจารย์อีกเต็มรถตู้เพราะพ่วงแฟนๆ เด็กๆ ในคอนโทรลตามต้อยมาเที่ยวอีก
"รู้กันหมดแล้ว ไปหมด-ไม่รอหรอก"
"จารย์ปุ้ยด้วย"
"จารย์พี่ปุ้ยแกชินแล้ว ยังไม่รู้อีกเหรอ" ฮือ โจ๊กอยากตาย T^TT !!
อาจารย์ปุ้ย ประพลพัฒน์ หนุ่มรุ่นพี่ไฟแรงจบจากที่ม. เพิ่งจบโทเมืองนอกกลับมาปีที่แล้วและเพิ่งข้าวใหม่ปลามันพาภริยาหมาดๆ มาฮันนิมูนกลายๆ ให้ลูกศิษย์รุ่นน้องอิจฉาตาร้อนเล่น
ไอ้หมาผมยาวกับเพื่อนแก๊งค์มันสนิทกันดีเพราะเป็นรุ่นพี่เรียนมัธยม โรงเรียนนานาชาติท้ายซอย ..งื้ดดดด
โดนเครายาวครึ้มถูซอกคอให้สยิวเกรียว ขนลุกซู่
"เจฟ..." เอาใหม่
"อื๊อ ...อะไรอีกครับ เจ้าหนูจาไม"
"ถามจริง"
"ไม่!"
"มีเรื่อง" โจ๊กไม่ยอมแพ้ สู้ว๊อย
"เอ้า...ก็ได้-ว่า!?" ถอนใจเฮือกยาวววว อิอิ ในที่สุดก็ยอมตรู
กลั้นใจ...
"โดน...ไอ้นกแย่งของมาเหรอ?"
"......." เงียบกริบ หยุดกิจกรรมบางจังหวะ มือท้าวศรีษะหยัดตัวขึ้นมอง อีกมือยุ่งเนื้อตัวใต้ร่มผ้าคงเดิม
ข้อห้ามเรื่องบนเตียง ห้ามเอ่ยชื่อบุคคลอื่น สมญาพอไหวถ้าจำเป็นจริงๆ (แล้วก็ไม่พูดคำหยาบ กู-มึงไม่ได้ เมื่อกี้ด่ามัน...คงไม่คิดนะ)
"ไม?" ผมยาวท้าวแขน ถอนหายใจให้แถลงไขเพิ่มเติม
"เหมือนตอนแย่งไอ้ดำแบ๊ดแบด พลาดไปนิดเดียวไอ้นกมันฉกไปจนต้องเปลี่ยนแผนเป็นไอ้ส้มนี่ไม่ใช่เหรอ"
ตอนเทอม2 ปี1 เพื่อนสัตว์สองตัวแข่งกันเล่นหุ้น เหยี่ยวขาวทำยอดได้ก่อนแค่ 6 ชั่วโมง โฉบลัมโบกินี่สีดำไปกิน ปล่อยเพื่อนผมยาวสอย audi GT สีส้มมาแทน เรียกปรากฎการณ์'เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด' กันจะๆ
"เฮ้อ...ให้พูดเดี๋ยวนี้ -ตอนนี้น่ะเหรอ?"
"ทันที!!!" โจ๊กสั่งต้องได้ซิ
"อืม ...ไม่ได้แย่งหรอก เต็มใจปล่อยให้มันเองล่ะ" ว่าเรื่อยไม่เดือดร้อน
"เต็มใจ!?-ทั้งที่หน้าเป็นตูด อารมณ์บูดเป็นหมาป่วยตลอดเปิดเนอสเซอรี่ตอนปิดเทอมน่ะนะ" ต้องเลี้ยงเด็กสองตัว วิ่งไล่นัวเนียกันในบ้าน คนน้องหายไปเล่นหมาคลีนิคหน้าบ้านไอ้พี่สัตว์ปีกสมองไก่ได้ตามจิกไม่ห่าง
"555 ช่าย ---ไม่เคยหลุดรอดสายตาคุณเลยจริงๆ" ยังจะอารมณ์ดีเน้อ
"แหง-ดิ รู้ซะมั่ง อยู่กับใคร!"
"คร้าบ เมียผมหูตากว้างไกล เร็วไวยิ่งกว่าแสงเลเซอร์-เอ๊กซ์เมน ชิ้วววว"
"เกเซอร์บีมต่างหาก ...ไม่ใช่แหละ อย่ามาเฉไฉ-ขยาย"
เงียบชั่วครู่...ปลายนิ้วนักดนตรีไกล่แก้ม ลูบแนวคาง บีบจับแผ่วเบา-นุ่มนวล
"...เด็กนั่นเป็นความทรงจำชิ้นเล็กๆ ติดอยู่ในหัวเหมือนตัวโน๊ตเพลงที่ชอบหายไปแล้วนึกไม่ออก ต่อไม่จบซักที...เจออีกครั้งเลยนึกได้ จิ๊กซอว์ต่อจบ เพลงจบ แค่นั้น"
"เพลงสมบูรณ์ก็น่าจะ...ร้องต่อ" กูไม่ได้น้อยใจนะ แค่ถาม!
"ไม่ไหว กลายเป็นหีบเพลงในกรงทองของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้ว เหลือแต่ความปรารถนาดี..ในใจอัศวินผู้พิทักษ์คนนี้ หึหึ" ยิ้มกว้างใจละลาย สัมผัสได้ถึงความรู้สึกกว้างใหญ่ยิ่งกว่าท้องฟ้าสดใส
"...ไม่เสียดาย" ไม่รู้จะเชื่อดีมั้ย ทว่าความรู้สึกถูกถอดวาง ผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ
"เสียดายทำไม ก็เห็นๆ กันอยู่ ไม่อยากได้ซะหน่อย ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่ใช่ คนของผมก็มอยู่ทนโท่ จะกอดอากาศ กอดลมไปทำไม หนาวเปล่าๆ...ใช่มั้ย หือ" ยังจะมาย้อนถาม
"ชิ!"
"มาชิ-มาเชอะ เมียใครฟะ มันน่า.../ โอ๊ยๆๆ เจ็บอยู่ น่วมหมดแล้ว!" กูโดนปล้ำเป็นเด็กโดนหมั่นเขี้ยว ช่วงล่างก็ใช่ว่าจะอำนวยมากมาย
ปิดปากเงียบ จมูกโด่งเป็นสันก้มสัมผัสพวงแก้มบางเบาราวผีเสื้อโบยบิน
"เชื่อผมมั้ย?"
"ยังจะให้เชื่อ!?"
"อือ-หึ คุณคนเดียว แมวดื้อของผมคนนี้...ว่าไง" นี่อ้อนถามเอาคำตอบดีๆ หรือขู่กรรโชกฟะ!?
"เชื่อ...ก็ได้/หึๆๆ ต้องงั้น" ลองงอแง-ง๊องแง๊งดูดิ มือใหญ่มันเคยปราณีซะที่ไหน
ถอนหายใจยาว เรื่องที่คาใจได้คำตอบยืนยันจากปากแล้ว รู้แล้วคำตอบจะออกหน้าไหน แต่พอได้ยินแบบนี้ยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอก
"ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณไม่สบายใจ ...ขอโทษนะครับ" ตัวใหญ่ผ่อนคลาย จุ๊บขมับเบาๆ
"อือ ยกโทษให้เพราะมีเรื่องสารภาพเหมือนกัน" ใจเต้นตึกตักเบี่ยงเบนเข้าเรื่องตัวเอง
"หะ-เรื่อง!?"
"ไอ้เด็กนั่น...นะแหล่ะ!" หลบตาอ้อมแอ้ม
ผุดลุกมาจ้องหน้าตาโต ไม่เชื่อเด็ดๆ ส่ายหัวดิก เหมือนไอ้ทองดีตอนงงว่าไอ้โชคดีแย่งของเล่นจากปากมันได้ยังไง
"เด็กนั่น! ม่ายนะ คุณก็ด้วยเหรอ-โอ๊ว ม่ายก๊อด ผมรับม่ายได้ ไม่เชื่อ ไม่จริงใช่มั้ย อย่าทำงี้เลย มันเจ็บตรงนี้ อั่ก... โอ๊ยยย" แกล้งจับอกซ้ายตำแหน่งหัวใจ เลยโดนกัดต้นแขนล่ำซะ โทษฐานโอดครวญโอเว่อร์เอาออสการ์
"งั่มๆๆๆๆ นี่-จะฟังมั้ย!?"
"อือ หึ๊ ...ว่า"
"เด็กนั่นเหมือนเจเจ เคยเจอตอนเด็ก ...มาวันนี้เลยขอเป็นน้อง" สารภาพเสียงอ่อย
"หึหึ แล้วไป ...นึกว่าจะไม่บอกซะอีก" อ้าว มันรู้ด้วยเหรอ
"ชิ เปลี่ยนจากลาบราดอร์เป็นบัซเซสฮาวนด์ก็ได้นะ จมูกดีชิบ" กูอยู่กับสุนัขสายพันธุ์ไหนหว่า
"555 เป็นตัวอะไรก็ได้ ถ้าคุณสั่ง"
"บ้าดิ" บ้าไปแล้ว ไอ้โจ๊กอายหน้าแดง รู้ถึงไหนอายเจ็ดชั่วโคตร
วงแขนแมนโอบกอดแนบแน่น โดนหุ้มมิด ทว่า...ความรู้สึกกลับอบอุ่นและถูกทะนุถนอมเหลือเกิน
"โจ๊กครับ ...ขอบคุณ" อยู่ด้วยกันตามลำพัง น้อยครั้งจะเรียกชื่อนี้ จะมีก็...'จิระ' 'จิระของผม' เท่านั้น
"อือ ..ไร?" รู้อยู่หรอกแต่ปากไวไปงั้น
"ทุกอย่าง -ขอบคุณที่อดทนอยู่ข้างๆ กัน เข้าใจ และ...ขอบคุณที่มีคุณมาอยู่ในนี้" กุมมือวางทาบตำแหน่งหัวใจเต้นถี่รัว
"กุก็... me too"
"555" ไอ้หมาฝรั่งมันระเบิดเสียงหัวร่อก้องไม่อายกูเล๊ย
"ไรเล่า กุอายนี่" มือว่างยกผ้าห่มบัง มุดหนีทันที
"งั้นต้องลงโทษคนขี้อาย"
"ห๋า!!!"
"ข้อแรก อยู่กันสองคน คุณเอาเรื่องคนอื่นมายุ่ง!"
"เหว่ยยยย..."
"ข้อสอง แอบด่าผมนั่นไม่นับก็ได้...แต่พูดไม่เพราะ"
"ไร ไม่รุ๊!!!"
"ขึ้น'กู' เมื่อกี้ไง บอกไม่เคยฟัง---มาให้ลงโทษซะดีๆ ฮึ่มมมมม!!!"
"อ๊าาาาาาาา---ไอ้หมาบ้า!!!"
และแล้วก็เริ่มท่วงทำนองแสนหวานตามครรลองของคนสองได้มาบรรจบกันอีกครั้ง...และอีกครั้ง
ตอนสะลึมสะลือจะหลับพับ คล้ายได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู
"ผมรักคุณ จิระ...ของผม"
**********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 3255062 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก