ลมเหนือที่รัก
ตอน32 Get-got-B
------------------
get's
ย้อนกลับมาที่เก็ทสุดหล่อซักครู่นะครับ ปล่อยให้สองคนนั่นพักซักประเดี๋ยว
ตอนนี้โลกของผมกำลังเป็นสีชมพูจัด เพราะอะไรน่ะหรือ
เพราะคนข้างๆ ผมนี่ไง 'บี'คนที่ซุกศรีษะอยู่กับอกผม ในอ้อมกอดผม...ในห้องของผม (อ้อ คอนโดของพี่กาย)
อา...ในที่สุด
.............................
.....................................
...ย้อนไปวันโน้น ช่วงสอบไล่
ผมก้มลงอ่านกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กที่ติดมากับชีทเพลง
['พ่อบีป่วยเข้ารพ. บีอยู่บ้านพ่อ ไม่ว่าไงน่าจะคุยกัน/L'] โน๊ตเปียโนชื่อสแปนิช-ละตินราว 5 เพลง ผมไม่มีมีกะใจช่วยมันตอนนี้
พี่กาย ...พี่ชายผมน่าจะช่วยได้ ส่ง SMS ชื่อเพลงไปให้ ระบุวันเวลาจะใช้งานไม่ต้องบอกรายละเอียด พักหลังมานี่พี่กายรับเรื่องไอ้ลมไว้เกือบหมด ไม่เล่าให้ฟังก็อ้อมๆ ถามถึง คะยั้นคะยอให้ชวนมาค้างบ้าน บอกแค่ว่าชื่นชม ชอบนิสัยผมก็ไม่ได้ถามต่อ
อย่างไอ้ลมน่ะเหรอจะมาค้างอ้างแรมบ้านคนอื่น คนกรุงเทพแท้ๆ กลับพกแผนที่กรุงเทพ มีสายรถเมล์พร้อมในมืออย่างนั้น น้อยครั้งที่คนอย่างมันจะออกนอกเส้นทาง มันมีรูทีน กิจวัตรของมันเอง จะทำอะไรต้องวางแผนล่วงหน้า
...ช่างเถอะ ตอนนี้ผมมีเรื่องยุ่งในหัวมากพอแล้ว
----------------------------------
-------------------------------------------
หน้าบ้านพ่อบี
เกือบ 2 ทุ่ม
เพื่อนร่างเล็กเพิ่งปรากฎตัวให้เห็น ผมดักรอที่นี่ตั้งแต่เลิกเรียนแล้วทำไมเพิ่งมาถึง สภาพชุดนักเรียนทั้งมันกับผม เพิ่งจบจากงานปัจฉิมนิเทศ วันสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย
"บี.../เก็ท!" อุทานชื่อพร้อมกัน มันชะงักแต่รีบเดินเลี่ยงไปที่ประตูรั้วบ้าน
ผมชั่งใจ รีรอ ไหนๆ ก็ไหนๆ รอมาตั้งนาน วันนี้วันสุดท้าย ต่อไปอาจจะไม่เจอหน้ากันอีก
"บี..." ร่างเล็กหยุดแค่หน้าประตูบ้านไม่ผลักเข้าไป ไม่หันกลับมา
"-----"
"เก็ท...เพิ่งรู้เรื่องพ่อบีไม่สบาย" ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
"-------" ยังเงียบ ไม่หันกลับมามองผม มือจับรั้วเหล็กค้างไม่ขยับ
"จะ-จะไม่พูดอะไรกับกูหน่อยเหรอ!" นึกอะไรไม่ออก อึดอัดไปหมด เผลอเสียงดังใช้สรรพนามเคยชิน
...บรรยากาศเงียบงันในความรู้สึก
"ไอ้เอก...บอกชอบกู" เสียงเล็กราบเรียบแต่กรีดแทงโลกของผมขาดวิ่น
"ว่าไงนะ?!" เหงื่อเริ่มซึม
"มันบอกกูวันที่มึง..ต่อยมัน...วันนั้น"
วันที่ผมแอบจูบมันตอนหลับ แววตาตระหนกตอนกระพริบตาตื่นทำผมห้ามใจไม่อยู่...ก้มจูบมันอีกครั้ง
ถ้าจำไม่ผิดมันจูบตอบผม เราเราจูบกันเนิ่นนาน...ถ้าไม่มีไอ้ลมมาเคาะประตู---
"ไอ้เอกชอบ...มึง!?"ความขึ้งโกรธ สับสนไม่เข้าใจลุกเต้นตีเส้นสมองพอๆ กับหัวใจทั้งดวงของผมเย็นเฉียบ
"เอกมันบอกว่าชอบมานานแล้ว" ใบหน้าเล็กๆ ขาวกระจ่างหันมาสบตาผม ไม่มีความรู้สึกใดๆ ปรากฎให้จับได้
"บี..." แค่นั้น รู้สึกเจ็บจุกทั้งใจ...ผมเซถอยหลังไป 2-3 ก้าว
"ที่มึงไปกับมันเมื่อวันจันทร์โน่น มึงอยู่กับมัน!" ผมตะโกน ใบหน้าที่ผมเฝ้ามองมาตลอดตื่นตกใจ ผมวูบไหวแค่นี้ก็บอกชัดแม้ไม่ต้องพูดอะไรออกมา
"วันไหน...เก็ท ไม่ใช่?!" ท้ายประโยคตะโกน ก้าวเท้าจะเข้ามาหาผม ก้อนน้ำตาสะอึก
ไม่ไหวแล้ว... แค่นี้ก็ผิดหวังเกินทน
"มึงชอบมันงั้นซิ ---แล้วกูล่ะ!?" รีบหันหลังก้าวเร็ว เสียงร้องเรียกชื่อกู่ก้องทำผมยิ่งเริ่มต้นวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง
----------------
'ไอ้เอกชอบกู...' เอกชอบบี เสียงสะท้อนดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในหัวแกะไม่ออก
ผมก่นด่าตัวเองในใจ กูทำเชี่ยไรอยู่ จะบอกว่าชอบเค้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ มีเวลาตั้งมากมายกลับปล่อยเลยผ่าน
แล้วตอนนี้ล่ะ หมาคาบไปแดก ย้ำผมมันไม่มีค่า ขี้ขลาด เป็นหมาหัวเน่าที่ถูกทิ้ง
....ทั้งที่ไอ้เอกมาทีหลังแท้ๆ
....ผมแพ้ตั้งแต่ในมุ้ง
บ้าเอ๊ย...คนอย่างไอ้เก็ทอกหัก กับใครไม่ว่า ---กับเด็กผู้ชายตัวกะเปี๊ยก
น้ำตา น้ำเหงื่อไหลปะปน ...แต่ยังไม่เท่าหัวใจที่เจ็บปวดเจียนตายในตอนนี้
*************************************
สนามบินสุวรรณภูมิ
"แน่ใจนะว่าจะอยู่ที่โน่น ไม่เรียนภาษาที่นี่ก่อน รอพ่อกับแม่กลับมาค่อยไปตอนเปิดเทอม ...พี่ว่าแบบนี้ดีกว่านะเก็ท"พี่กายคุยกับผมไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไร ผ่านเลยไปไม่เข้าหู
"ไม่เป็นไรนี่ครับ ผมจะไปต่อ-ยูที่โน่นอยู่แล้ว ได้อยู่เป็นเพื่อนยายด้วย เปิดเทอมจะได้ไม่ต้องวุ่นวายอีก" ยายกับป้าอยู่ออสเตรเลีย ทุกปิดเทอมต้องไปเยี่ยมญาติประจำ
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...ผมตัดสินใจจะอยู่ใช้ชีวิตที่นั่นเลย...จะไม่กลับมาที่นี่อีก
"คุยกับเพื่อนยัง บีกับ...ลม?" ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากได้ยินชื่อ
"ทะเลาะกับ...ลม มาเหรอ?" นี่หล่ะพี่กาย พักหลังต้องถามถึงเพื่อนคนนี้ก่อน ให้เหตุผลซ้ำๆ เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทผม
"...เปล่าครับ"
"งั้นก็น้องบี?" สะอึกวูบเผลอกำหมัดแน่น พี่กายถอนใจ จับบ่าผมให้หันหน้าเจอกัน
สุดทานไหว...ขอบตาร้อนผ่าว โผกอดพี่ชายแน่น สะเทือนใจจนกลั้นเก็บร้องไห้ไว้ไม่ไหว
"เอกชอบบี มันบอกชอบบี ผม... โฮ" ตัดสินใจโพล่งบอกตัวผมสะอื้นฮัก พี่กายดูท่าตกใจ กอดตอบผมแน่นตบไหล่เบาๆ
"เอก-ลูกป้าวรรณน่ะเหรอ?" ผมพยักหน้า น้ำตานอง แม่เอกรู้จักครอบครัวผม
"--------"
"แล้วบีชอบเอกรึเปล่า?" ผมส่ายหัวไม่รู้ ไม่อยากจะรับรู้
"----------"
"เก็ทได้บอกบีว่า ชอบบีด้วยมั้ย?" พี่กายกดผมลงนั่งเก้าอี้ ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
ผมส่ายหัวอีก น้ำตาทะลักห้ามไม่อยู่ พี่กายตบหลังปลอบไปมา
พี่กายรู้เรื่องผมชอบผู้ชาย ซึ่งก็คือ บี เมื่อปีที่แล้ว...บ้านผมมีงานเลี้ยงใหญ่ ไอ้ลมชวนบีมาเป็นเด็กเสริฟ์ ให้ผมเป็นอาเสี่ยว่าจ้าง พูดกันเล่นๆ กลับทำจริง
เป็นครั้งแรกที่ผมขโมยหอมแก้มนุ่มนั่น (พวกมันค้างที่บ้านเพราะไอ้ลมน็อคตอนสี่ทุ่ม) เรื่องลับก็ไม่ลับอีกต่อไป
เช้านั้น พ่อกับแม่ธุระต่างประเทศเหลือสองคนพี่น้องไว้ พี่กายถาม ผมสารภาพหมดเปลือก ---ผมชอบบี หลงรักมาเกือบปี พี่กายไม่ว่าอะไรแต่กำชับมีเรื่องอะไรให้บอก ออกรับแทนกับพ่อแม่จนท่านยอมรับ เหลือแต่ตัวผมเองที่ไม่กล้าบอกกับเจ้าตัว
นั่นทำผมซึ้งใจ พี่ชายที่แสนดีของผม
--------------------------
เสียงเรียกเข้าไปส่วนใน พี่กายตบบ่าเตือนช่วยพยุง ผมลุกยืนไร้เรี่ยวแรง
"เก็ท--- "น้ำเสียงนี้ มีคนเดียว-ผมหลับตาไม่อยากได้ยิน หลอนถึงสนามบินเชียวหรือ
"เก็ท...!" บีตะโกนก้อง วิ่งมาหยุดใกล้ๆ
"...บี!?" เหมือนเห็นผี มันหน้าซีด เหงื่อซก สภาพมอมแมมดูไม่ได้...ผมแทบปล่อยโฮอีกรอบ จะมาทำไมอีก
"จะไปไหน?" ถามเสียงสั่น หอบตัวโยนมือกุมซี่โครงบาน หน้าเหยเก เข่าแทบไม่มีแรงจะทรุดตัวกับพื้นรอมร่อ
ผมไม่ตอบ -จะก้าวออกเดิน
"กูถาม มึงจะไปไหน!?" ตะโกนไม่อาย
"เรื่องของกู จะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับมึง!" ผมสะบัดจะเดินเข้าข้างใน
จู่ๆ โลกเหมือนดับวูบ...แขนเล็กๆ สวมกอดผมจากข้างหลังแน่น ศรีษะร้อนซบลงปะทะ ผมตัวเซไปข้างหน้า
"ไม่ให้ไป...ไม่ให้!" เสียงดังแต่อู้อี้เพราะซบทั้งใบหน้า
"อย่ามาทำดีหน่อยเลย ไปหาไอ้เอกมึงโน่น!" ผมเหลืออด พยายามแกะมือเหนียวออก
"ทำไมต้องไล่เค้าด้วย" น้อยใจหนักมือเล็กกระชากตัวหันกลับ เห็นใบหน้าขาวเล็กๆ ตอนนี้แดงก่ำนองน้ำตา
"ก็มึงชอบกัน!" ผมไม่ลดละ
"ชอบกัน-ไหน!?"
"ไอ้เอก!"
"เน่---กูไม่ได้ชอบ!"
"มันบอกชอบมึง!"
"ก็---กูไม่ได้ชอบ"
"ก็-มัน..." ผมค้าน คอจุกน้ำลายตัวเอง
"เออ...นั่นเรื่องของมัน กูไม่ได้ชอบมันนี่" เด็ดขาด ผมชะงัก
"------"
"คนที่กูชอบน่ะ ยืนอยู่ตรงหน้ากูนี่ ไม่รู้รึไง!!!" อึ้ง ตะลึง รู้สึกเหมือนมีหญ้าคาปาก มีนกเอี้ยงเกาะไหล่ยังไงไม่รู้
พูดจบหันหลังหนี แขนที่เกาะกุมปล่อยผละ
โลกหมุนเปลี่ยนวงโคจรทันใด o0o!!!
เป็นผมที่ยื่นมือคว้าตัวเล็ก ระเบิดหัวเราะก้อง คนที่เริ่มสนใจยิ่งไทยมุงมากขึ้น กลายเป็นคนในกอดผมแงะมือผมออกมั่ง
"ปล่อยยยยย-ไม่ต้องเลย!!!" น้ำหูน้ำตายังนองเป็นคราบแต่หน้าขึ้นสีแดงก่ำ
"เอาใหม่ เมื่อกี้ไม่ค่อยได้ยิน"
"ไม่---!!!" หน้าไหม้ ปากเม้มแน่น ค้อนด้วยนะนั่น
"งั้นจะกอดไม่ปล่อย เอาให้อายทั้งสุวรรณภูมินี่ล่ะ" คนมุงดูเริ่มยิ้มกว้าง
"บ้าดิ ทีตัวเองไม่ยอมบอกเค้าเลย!" เสียงแข็ง-ปากแข็ง ผมคิดตาม จริงด้วยแฮะ ---เอาวะ ไม่ตอนนี้จะตอนไหนได้อีก
"...เก็ทชอบบี" พูดเบาข้างหู ตัวยุกยิกหยุดชะงัก
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง
"...ตะ-ตั้งแต่เมื่อไร?" เสียงอ้อมแอ้มก้มหน้างุด สีแดงขึ้นถึงใบหูเล็กๆ น่ารักชะมัด มุดหนี ป้ายเช็ดหน้าเช็ดตากับปกเสื้อผมไม่ยอมสบตา
"วันแรกที่เจอ ตั้งแต่ตอนนั้น หน้าห้องเรียน ---บียิ้ม" ไม่รู้ตัว สารภาพคล่อง ความรู้สึกพรั่งพรูสะกดไม่อยู่
"แล้วตอนนี้...?" พวงแก้มสุกปลั่ง ริมฝีปากเม้มคลายออกยิ่งแดงฉ่ำน่ากิน ผมอดใจไม่ไหว
'-ฟอดดดด-' หอมแก้ม มือเล็กยกปิดฉับ เงยมองตาโตเท่าไข่ห่าน ผมหัวร่อโลกสดใสสีชมพูทั้งใบ
"ตอนนี้...รักที่สุดครับ" กระชับกอดแน่น เสียงคนรอบข้างฮิ๊วววววว ผิวปากวิ๊ดวิ๊วแซว เสียงหัวเราะหึๆ บางคนปรบมือ
ผมไม่ใส่ใจ กระชับวงแขนแน่นซุกหน้าลงซอกคอขาว
"บีชอบเก็ท รักเก็ทบ้างมั้ย?" ถามเบา กดหอมอีกฟอด
"บ้า...คนมองกันใหญ่แล้ว" ขืนตัวจะออกห่างผม ฝันไปเถอะ
"บอกก่อน ไม่งั้น..." ผมละไว้ หลิ่วตาจะแกล้งเด็ก
"ต้องให้บอกอีกเหรอ ได้ยินไปแล้วนี่!" คิ้วผูกโบ แบนปาก พองแก้มป่องตอนถูกขัดใจเต็มประดา อยากจูบปิดปากแกล้งชะมัด
"ไม่ -นั่นไม่นับครับ"ผมโน้มใบหน้าลง อยากชิมริมฝีปากแดง
"อ๊ะ...พี่กายอยู่" ประท้วง ยิ้มเขินตามองข้ามไหล่ไปหาพี่ชายที่ยืนยิ้มห่างออกไป
"บอก!!!" ผมชักเสียงแข็ง...ใบหน้าหวานน่ารักหลบตา
"อื้อออ---" พยักหน้า
"อื้อ อะไร!?" ผมกลั้นทะเลความสุขในอกไม่ให้ทะลักล้น กอดแน่นเข้าไปอีก
"อื้อ ชอบด้วย รักด้วย พอใจ---/ฟ่อดดดด/ อ๊าย.ย..ย" ท้ายประโยคน่าจะเป็นพอใจรึยัง ไม่ทันรอฟังรีบกดหอมแก้มให้ชื่นใจ
ตัวจ้อยดิ้นหนีขลุกขลัก ผมมือตุ๊กแกไม่ปล่อย
เป็นพี่กายเข้ามาตบบ่า ขัดจังหวะ
"พี่กาย..." ตัวเล็กก้มหน้าเขินซุกกับไหล่ผม เบียดหลบแน่นเข้าไปอีก พี่กายหัวเราะเอื้อมมือมาโยกศรีษะเบาๆ ส่วนผมโดนตบหลังดังป๊าบบบบ!
"โอ๊ยยยยย...พี่ครับ"
"มีค่าแท๊กซี่แล้วใช่มั้ย?" หันมาถาม ที่บ้านคนรับใช้อยู่เพียบไม่ต้องถามหากุญแจให้เมื่อย
"ครับ-ผ๊ม!!!" ยิ้มระรื่นตอบพี่ชายเสียงใส ^o^
"แล้วจะบอกคุณยายให้"
"ขอบคุณครับ"
"ไว้เจอกัน ไอ้เสือ" พี่กายตบหัวไหล่ผมแรง ๆ ชูหนังสือเดินทางเล่มเล็กขึ้นโบกเคาะกับศรีษะบีเบาๆ รายนั้นแอบยกมือไหว้ลา ยิ้มแก้มป่องฟันขาว
มือว่างโบกลา บ๊าย-บายสุดยอดพี่ชาย อีกมือกุมกระชับ
เราสองคนกุมมือกันตลอดทาง แม้กระทั่งเข้าบ้านผมก็ยังไม่ปล่อย
ไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด ...ได้แต่สัญญากับตัวเอง
ปล.
นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้าพี่กายจะย้อนกลับมาไทยภายใน 2-3 วัน พุ่งข้ามไปเกาะกูดโดยไม่รอผม รู้ทีหลังไอ้ลมตัวแดงตอนโหลดรูปให้ดู ยังงง...เพื่อนสนิทผมไปกับพวกพี่เหยี่ยวได้ยังไง คงรู้จักกันตอนลมมันป่วยแล้วพาไปนอนโรงพยาบาลมั้ง คิดว่านะ
**************************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 3031466 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก