หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[BeeRY]

น้องลมใช้ท่าไม้ตายแบบนี้ คุณอิแร้ง เอ๊ย คุณเหยี่ยวขาวยิ่งเกาะหนึบนะพี่ว่า มันน่ารักเกิ๊น 
น่ารัก ขี้อ้อน ขยัน ทำอาหารก็ได้ เป็นใครก็ไปไหนไม่รอด จริงมะคุณเหยี่ยว 

[iranen]

สงสารลม
แต่กำลังใจดีสุดๆ ไปเลย
นกแร๊งนิสัยเสียนะลมนะ
ลมอ้อนแบบนั้นคงไม่หลงเข้าข้างตัวเองหรอกนะ

[sakiko]

สนุก จัง ค่ะ   

แอบ ฮา นายเหยี่ยว  นะเนี่ย

โดน อ้อน หน่อยเดียว  

แวว กลัว เมีย มาซะและ   

[som]

พอได้อ่านแล้วไม่อยากหยุดเลย อยากอ่านต่อเรื่อยๆ

[samsoon@doll]

ลมจ๋าจะน่ารักไปถึงไหน ?

แค่นี้พี่เหยี่ยว ก็ติดแจแล้ว ท่าทางหวงหนักแน่ๆต่อไปจะเจอกับอะไรอีกมั้งหละเนี้ย

[sang som]

ขออีกซักตอนได้ไหม  มันค้างอ่ะ

[bow55]

โดนอย่างนี้

เกี่ยวกันไปอีกนานน้องลม

โฮะๆๆ

[roseen]

น่ารักนะน้องลม  แต่ก็ไม่ทันคนอื่นอยู่ดี

[ChiOln]

ลูกอ้อนดีเยี่ยม เลยลมจ๋า

[Angel_K]

น้องลมเข้าใจใช้ไม้ตายนะเนี่ย น่ารักเชียว 

[tsuyu]

ท่าไม้ตายของนู๋ลม สุดยอด 

[JJHJJH]

 เหยี่ยวจะแพ้ทางลมซะแล้ว

[hotladyanyavee]

น้องลมคงหนีท่านเหยี่ยวขาวไม่พ้นหรอกงานนี้ ดวงสมพงษ์กันเหลือหลาย

[จันทร์ผา]

สงสารลมจัง

แต่ลมก็อ้อนซะ

[indy❣zaka]

นับแต่นี้แกไม่ใช่ อิตาเหยี่ยว อีกต่อไป
เพราะชั้นจะเรียกแกว่า ไอ้เยี่ยว...ววววววววววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!  

ไอ้เยี่ยว! เก็ทอะเวย์ฟอร์มนุ้งลม ณ บัดนาวย่ะ!  

[fuku]

ลมนวดแมวได้ตรงจุดมากๆ
ได้ผลกระชับฉับไวขนาดนี้  รอบต่อๆ ไปก็ท่าทางจะไม่รอดมือลมไปได้นะเนี่ย

แต่ออกมาแบบนี้เหยี่ยวคงจับไม่ปล่อยแล้วมั้ง

[puppyluv]

ลมเหนือที่รัก
ตอน6/1
---------------
        yeaw's

          อีก ยี่สิบนาทีจะบ่ายโมง เอาน่า ยังทัน เลี้ยวรถเข้าบ้านกาย คฤหาส์หลังใหญ่

         เดินเข้าห้องรับแขก ร่างโปร่งบางคุ้นตาเดินเซเหมือนจะล้ม ค่อย ๆเกาะผนังออกมาหาผม
ใจเต้นแรง รีบเข้าใกล้ ไอ้เด็กคนเมื่อคืน เด็กที่ผมหิ้วขึ้นห้อง ...มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
       
         เนื้อตัวซีดเซียว ทำท่าจะพับคอหัก ซวนเซล้ม...วูบ !!!

“ฟู่” ...โล่งอก กอดรับร่างไว้ได้ทัน แว่บแรกดีใจเหมือนของหาย ---ได้คืน กระชับวงแขนแน่น กลัวหลุดหายอีกรอบ
“เอ๊ะ ทำไมตัวร้อนอย่างนี้” ผมใจหายวาบ ดวงตาหลับพริ้ม ลมหายใจแผ่ว
“เฮ้ ๆ …” อย่าบอกนะมันจะตายคาอกผมอีกรอบ ช้อนตัวอุ้มเดินไปที่โซฟาใกล้ๆ ตัวเบามาก เบาเกินไป ความกังวลเข้าจู่โจมจนนึกหงุดหงิดตัวเอง

           กายเจ้าของบ้าน ปรากฎตัวแทบจะทันทีที่ผมวางตัวอ่อนปวกเปียกลงบนเบาะ
“ไงเหยี่ยว กว่าจะมาได้... เฮ้ย...เกิดไรขึ้น!?” ถลาเกือบชนผมกระเด็น
“มึงทำไรลม นี่เพื่อนน้องกู!!!” กระชากถามจะคว้าคอเสื้อผม ตาวาวโรจน์
“เค้าเป็นลม กูเข้ามาพอดี นี่ตัวร้อนจี๋” ผมยังจับแขนผอมไม่ปล่อย กายชะงักกึกสัมผัสตัวเด็กนอนสลบไม่รู้เรื่อง ลูบจับผิวอังหน้าผากมน รูดซิบเสื้อวอร์มแขนยาวปิดสูงชิดคอออก

          ซวยล่ะ... เสื้อยืดสีขาวซีดตัวเก่าข้างในไม่เท่าไร แต่รอยคิสมาร์คที่คอ สอง สามรอยนั่นต่างหากที่ถีบผมหล่นลงเหว!
กายแตะมือที่ลำคอย กังวลเครียดจนลืมผม
   ...ผมก็เครียดจนลืมมัน

         นึกรำคาญ...จับอะไรนักหนา ตัวร้อนขนาดนี้
“ท่าทางจะเป็นไข้ว่ะ” เออ แค่นี้วินิจฉัยซะ ...นานนะมึง

         รีบจัดการรูดซิบขี้นติดคอเหมือนเดิม ตอนนั้นอยากทิ้งรอยเป็นเจ้าของ ตอนนี้กลับหวงไม่อยากให้เห็น บ้ารึเปล่าผม

“เอาไงดีวะ”  กายลังเล
“กูจะพาไปโรง-บาล” ผมเด็ดขาด พอดีน้องผู้หญิงเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นข้างใน จากนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่บานปลาย เพื่อน ๆ รุมคนป่วยกันใหญ่ ผมกับกายได้แต่อยู่วงนอก

----------------------

          ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ยอมปล่อยมือเล็กๆ ซีดเผือดนี้ลงเสียที เด็กลมนอนสงบนิ่งบนเตียงคนไข้ เหงื่อที่มือตัวเองซึม ผมสลับเปลี่ยนข้างอย่างเบามือ กลัวคนในห้วงนิทราจะตื่น

          ห้าโมงเย็นกับอีก 15 นาที แพขนตายาวยังปิดสนิท ทรวงอกสะท้อนลมหายใจสม่ำเสมอ ที่ลำคอระหงรอยจ้ำสีแดงเด่นชัดนั่น ฝีมือผม คนนี้เป็นของผม ที่มันป่วยก็คงเพราะฝีมือผมอีกนั่นล่ะ ตอนนี้ยังหลับ ไม่มีแววตาดื้อดึง ไม่มีแรงขัดขืน
         
           มือไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอุ้งมือ เผลอกุมกระชับแน่นเข้า
 
           นอนป่วยแบบนี้ก็ดี...
...ท่าทีเกรง ๆ ไม่เข้าใกล้ผมรึก็ไม่มี
...ท่าทีเอ๋อ น่ารำคาญก็ไม่เห็น
...อยู่ใกล้ชิด นอนเชื่องขนาดนี้ ผมน่าจะชอบ
 
          แต่---อยากเห็นตอนลุกเดินเหิร ส่งสายตาวิบวับไม่พอใจมากกว่าจะนอนแซ่วอยู่แบบนี้
           คิดถึง เมื่อ 3-4 ชั่วโมงก่อนหน้า มันฟื้นขึ้นมามองหน้าเพื่อนที่กลุ้มรุม สีหน้างงๆ แทบทุกคนลงความเห็นให้ไปโรงพยาบาล แต่ตัวคนป่วยกลับดื้อไม่ยอมไปท่าเดียว ขอนอนบ้านไอ้กายก่อนแล้วจะกลับบ้านเองทีหลัง เหตุผลเด็กๆ ไม่อยากให้เพื่อนลำบาก แม่รู้เข้าจะเป็นห่วงจนเรื่องอาจใหญ่เกิน เสียงอ่อย ๆ ตบท้าย ไม่ชอบโรงบาล...นิดหน่อย
   
   ...ปางตายขนาดนี้บอกไม่ชอบนิดหน่อย...หนอย!

          กายคนเดียวที่เปลี่ยนใจดูจะเออ ออตาม
           เป็นผม ---เหลืออด สั่งกายกับเก็ท รวมถึงเพื่อนมันให้โทรบอกที่บ้านเด็กดื้อว่า มันนอนบ้านนี้ จัดการตามสบายไม่เลือกวิธีแล้ววิสาสะอุ้มลิ่วขึ้นรถพามาโรงพยาบาลเองสิ้นเรื่องสิ้นราว
กายโทรตามมาอีกชั่วโมงให้หลัง น้องชายมันจัดการเรื่องที่เตี๊ยมให้บอกแม่มันแล้ว

   ...เยี่ยม ต้องได้งี้ซิวะ!!! (พร้อมใจกันขี้จุ๊แม่มันทั้งคณะเนี่ยนะ)

         เพิ่งนึกได้ตอนวางโทรศัพท์ <Gสุดหล่อ> คือไอ้เก็ทนี่เอง เด็ก <Bสุดที่รัก>น่าจะเป็นเด็กทอมบอยน่ารัก ตัวเล็ก ๆ ขาวๆ ที่เกาะมันไม่ห่างคนนั้น

        ชิ คั่วสอง... แถมยังจัดการรถไฟชนกันอยู่หมัด(ด้วยซ่าหริ่ม) จะเทพเกินไปล่ะมั้งน้อง!

        มันยังไม่ฟื้น คิดแผนต่อ ...เอาไงดี ให้นอนที่นี่ต่อละกัน พรุ่งนี้วันหยุดครบรอบเฉลิมฉลองโรงเรียนของมัน ผมมีเรียนแค่ตอนเช้า บ่ายถ้าหายดีค่อยมารับพากลับบ้าน คราวนี้ถึงมีปีกยังไงก็หนีผมไม่พ้น 555

“นะ...น้ำ” เสียงกระซิบเบา แหบพร่า ปลุกสติผมจากภวังค์ ควานหาน้ำรินใส่แก้ว ประคองหลังขึ้นจิบ รีบกลืนจนสำลักไอแค่กๆ ตัวโยน

         ชักแก้วน้ำออกห่าง มันยังควานหา ครางอืออาทั้งที่ตายังปิดจะเอาให้ได้
         แสบจริงเลย... ตื่นมาก็เปิดสวิทซ์ กวนโอ๊ยกันทันที
          รอจนสงบค่อยป้อนใหม่...
-------------------------------------
          ผมเหม่อ มองริมฝีปากสวยได้รูป อิ่มสวยแดงฉ่ำเม็ดน้ำ ค่อยๆ ถูไถ เช็ดน้ำเปื้อนกับผิวข้อมือด้านในของผม ตายังปิดไม่มีท่าทีว่าจะตื่น คงละเมอเผลอเช็ด ส่วนผม ---ละเมอเผลอใจหล่น

          แค่สัมผัสบางเบา แต่เชี่ย ...หมดแรง ทรุดนั่งมองท้องแขนตัวเองนิ่งงัง

           รอยละมุนยังติดตรึง คราบละอองน้ำยังคงเหลือให้เห็น ผมกลับไม่มีแรงเช็ดออก
.................
.....................
           ครู่ใหญ่ คนไข้ตื่นฟื้นเต็มตาหน้าเหรอหรา เอ๋อจัดจนต้องสงเคราะห์เฉลย ‘อยู่โรงพยา-บาล’
           เท่านั้นแหล่ะ เริ่มปฏิบัติการขัดใจผมอีกรอบ จะกลับบ้านท่าเดียวเลยต้องกดเรียกตัวช่วยคุณอาหมอรุ่นน้องลุงผม แพทย์เจ้าของไข้มาเอง
          ที่นี่โรงพยายาบาล G หลายชายผู้อำนวยการ รพ. ผมสั่งได้หมด ไม่มีข้อแม้ ---มันต้องนอนที่นี่ คืนนี้ จะขัดคำสั่งผมไม่ได้!!!

           แต่ มันกลับเป็นข้อยกเว้น เล่นดูดพลังผมไปจนเกลี้ยง...

          แค่มือเล็กๆ ของมันสองมือ ฉวยกุมมือผมไว้ ไม่ได้ลูบไล้ไปมาให้ซ่านสยิว แค่กดบีบเบา ๆ แล้วคลาย ก่อนกดบีบใหม่ นวดอยู่นั่น ...ปั้มสูบชีวิตกูจะหมดตัวแล้วววววว!
          เดินอารมณ์ขุ่นไปแจ้งความประสงค์(ของมัน) กับหมอ จริง ๆ แค่โทรออกจากห้องนั้นเลยก็ได้ แต่ไม่ไหว เข่าอ่อนต่อหน้าเพราะสัมผัสเล็ก ๆ แค่นั้น ขายหน้าแย่

*****************
ลมเหนือที่รัก
ตอน6/2
--------------

lom's

   ...ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เรียบร้อย
          จะกลับเองนกฮิตเล่อร์เอาแต่ใจ อารมณ์ร้ายไม่ยอมท่าเดียว โดนต้อนให้ชีช้ำอีก

‘ให้ออกวันนี้ดีเท่าไรแล้ว’
‘กูเต็มใจรับผิดชอบมึงเอง’  จะปากพร่อยเพราะเหลืออดหรือจะอะไรก็แล้วแต่ทำผมพูดไม่ออก รู้สึกสับสนตีตื้นในใจจนเจ็บ ความทรงจำเมื่อคืนก่อนวาบเข้ามาในหัว รู้อยู่แก่ใจ เจ็บปวดเสียใจ ไร้ศักดิ์ศรี ถูกหลอก ถูกรังแก...

         น้ำลายในปากขมปร่า น้ำตาจะไหล ได้แต่บีบแขนตัวเองจนเจ็บ ห้ามไว้ทัน

         เอาน่าเรามันผู้ชาย ไม่มีอะไรต้องเสียหาย และคนคนนี้ก็คือ เหยี่ยวขาว อาทิตย์ชิงดวง ไม่ใช่ใครที่ไหน ความเต็มตื้นวูบผ่านในใจเอ่อท่วม ดีแค่ไหนที่ได้เจอ...

“ให้ไปส่งไหน?” บอกชื่อย่าน บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน ระบุชื่อโรงแรมข้าง ๆ กัน
“รู้จักโรงแรมนั้นดี ไม่ต้องห่วง” งั้นก็ออกรถ จอดแช่หน้าโรงพยาบาลอยู่ได้
-------------------

   ...เกือบหนึ่งทุ่ม ผมอยู่บนทางด่วน
นึกได้ วันนี้วันอาทิตย์ งานพิเศษห้องจัดเลี้ยง เล่นเปียโน ตอนทุ่มนึง ถึงสองทุ่ม รู้แล้วลืมอะไร!!!
“คุณครับ ไปส่งผมที่โรงแรม PPP เลยก็ได้”
“-ไม?”
“ผมทำงานพิเศษที่นั่น อีกสิบห้านาทีต้องขึ้นเล่นแล้ว!” ร้อนรน นาฬิกาในรถยนต์บอก 18.45 ควานหาโทรศัพท์ ตบตามกระเป๋ามั่วไปหมด ชิ... ออกมาขึ้นรถตัวเปล่า หน้าซีด

“หาอะไร?”
“โทรศัพท์ครับ กระเป๋าเป้ผม...” เสียงอ่อย
“เป้น่าจะอยู่บ้านไอ้กาย ไม่ต้องห่วง ส่วนโทรศัพท์ ...ไม่รู้ซิพาออกมาตัวเปล่าตั้งแต่บ้านมันแล้ว” จริงด้วย น่าจะลืมไว้บ้านตัวเองตั้งแต่ก่อนออกมาทำงานกลุ่มที่บ้านเก็ท
“ผมต้องโทรศัพท์บอกพี่ที่โรงแรม สายมากแล้ว” ปกติไปถึงก่อน ต้องเปลี่ยนชุด พี่แมวเตรียมข้อมูลแขก วันเกิดคนชื่อนี้ คู่ฮันนีมูนโต๊ะนั้น ต่าง ๆนานา
“วันนี้ไม่ต้อง ...ป่วยขนาดนี้ยังจะดันทุรัง” หางตาตำหนิ ไม่ได้ซิความรับผิดชอบค้ำคอ
“นั่นงานของผม ความรับผิดชอบของผม ร่างกายผม -ผมรู้ดี!” ผมเสียงเย็น ราบเรียบ โกรธจัด ชะลอด่านเก็บเงินกูจะเปิดประตูลงแม่ม!

   ...เงียบไปเลย ค่อยเอ่ยทำลายบรรยากาศ
“ทางโรงแรมคงไม่ดีใจหรอกที่พนักงานไม่พร้อมแล้วยังจะฝืน งานออกมาไม่เต็มที่ ไม่ดี คนเสียไม่ใช่เราแต่เป็นโรงแรมเองต่างหาก ---มีความรับผิดชอบก็ดีอยู่ แต่ต้องรู้เวลา ตอนไหนควรรุก ตอนไหนควรถอย” พูดยาวสุภาพ ไม่เสียงดังเอ็ดตะโร ผมคิด คล้อยตาม ...ถูกของมัน
นึกแปลกใจ ...น้ำเสียงนุ่มทุ้ม ชวนละลายไปหน่อยนะ ไปโดนต่อมไหนเข้าล่ะ
ชะลอรถหลังออกจากด่านเก็บเงิน  แวะจอดจุดพักรถหน้าอาคารสำนักงานทางด่วน...ยื่นโทรศัพท์ให้
“...ใช้นี่ก่อน จำเบอร์ได้มั้ย?” น้ำเสียงน่าฟัง ท่าทีผ่อนปรนตั้งแต่ประโยคก่อนหน้าแล้ว

          รับมา หน้าจอขึ้นฟังก์ชั่นรอแค่กดเบอร์โทรออก  กดเบอร์มือถือพี่แมว เบอร์คนสำคัญจะจำเอา โทรศัพท์ผมเก่ารุ่นพระเจ้าเหาเกเรบ่อย ใช้โทรศัพท์สาธารณะประจำ
“ไม่มีคนรับครับ” มือใหญ่รับคืนไป ถามผมเบอร์ใคร บอกพี่เจ้าหน้าที่ห้องจัดเลี้ยงพยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยวจัดการให้เอง โรงแรม PPP ใช่มั้ย?”
“ครับ...” เดินออกจากรถคุยโทรศัพท์ ผมมองตาม ทำไมไม่คุยในรถวะ อยากได้เสียงรถวิ่งประกอบฉากรึไง!
...............
...................
“เรียบร้อย ทางโน้นบอกไม่ต้องไปทำแล้วรอให้สอบเสร็จก่อนค่อยไป”
“ได้ไง คุณไปพูดอะไรกับเค้า! ผมต้องเล่นเปียโนที่นั่นอาทิตย์หน้าอีกครั้งนึงนะครับ” งานส่งท้ายก่อนสอบไล่ จัดการเรื่องเรียนเสร็จแล้วค่อยไปสมัครเป็นพนักงานเต็มตัว นัดแนะฝ่ายบุคคลเรียบร้อย
“ไม่ต้อง ผู้จัดการรับรู้แล้ว”
“ผมต้องคุยกับเค้า!” แบมือขอโทรศัพท์ตาเขียว เรื่องของผม สิทธิ์ของผม มันเป็นใครมาล้ำเส้น

        สงครามจ้องตา ในลัมเบอร์กินี่สปอร์ตสีดำ...

        นกยักษ์ หลบตา ถอนหายใจ ---กดสายเรียกซ้ำโทรออก

“...ขอสายคุณนพฤทธิ์ จากเหยี่ยวขาว” หันกลับมองผมไม่วางอีกครั้ง ชื่อเหยี่ยวขาวคงใหญ่คับฟ้า ระบุตัวผู้ต้องหา เด็กเล่นเปียโนที่ห้องจัดเลี้ยง
“...ผมจะให้เค้าคุยสายกับคุณนพฤทธิ์นะครับ” ยื่นต่อมาให้ผมที่จ้องเขม็งอยู่

“อ่า  หนูชื่อลมใช่มั้ยครับ...” เสียงผู้จัดการระดับหัวหน้าของหัวหน้าพี่แมวอีกที ท่าทางเกรงอกเกรงใจ บอกรายละเอียดผมอย่างที่มันบอกเป๊ะ! แต่สุภาพและเข้าใจง่ายกว่า

          ยื่นโทรศัพท์คืน ค่อยยิ้มได้หน่อย
“ยิ้มอะไร เห็นพูดแต่ครับ ๆ ๆ---หึๆๆๆ” ไอ้นี่ ไม่ต้องอารมณ์ดีเลย เมื่อกี้จะกัดหัวกูรอมร่อ
“อย่างที่บอก สอบเสร็จค่อยไปสมัครเป็นพนักงานประจำ เงินครั้งนี้กับครั้งหน้าเค้ายกให้เป็นรางวัลครับ”
“บอกแล้ว กายพร้อมใจพร้อม งานออกมาดี จะเด็กรึผู้ใหญ่ไม่เกี่ยง คนทำงานด้วยย่อมเห็นคุณค่า อยากได้เราทำงานกับเค้านานๆ อยู่แล้ว”
“...ครับ” สบายใจจริงแต่กายชักจะไม่ให้ความร่วมมือ คอร้อนขึ้นมาเฉย ๆ แอร์เย็นจนเผลอลูบต้นแขนเร็วๆ ให้ความอบอุ่นตัวเอง

“ว่าแต่ ...ทำงานที่นั่นมานานเท่าไรแล้ว ทำไมจะไปเป็นพนักงานประจำ ไม่เรียนต่อ?”
“ไม่ครับ ผมจะทำงานเลย..." ป้ายโฆษณาข้างทางมันหมุนคว้างพิกล
“ทำไมไม่เรียนต่อ?”
“...กลับกันเถอะครับ” เสียงลอดลำคอตัวเองแผ่วเบา พอ ๆ กับตัวรถที่เคลื่อนออกนิ่มไม่รู้ตัว นึกชอบใจ รถแรงจริงแต่บทจะนุ่มนวลก็ทำได้

            ขอบตาเริ่มร้อนระอุ พยายามกดหัวตาไว้ หัวปวดตุ๊บเลยหลับตาผ่อนคลาย ---ท้องฟ้ามืดแล้ว บรรยากาศเงียบสงบดีจริง ออกจะเงียบเกินไปด้วยซ้ำ

********************TBC by puppyluv

[fuku]

เอาแล้วไง
โหมดรวบอำนาจโดยคนเดียวและเพื่อคนเดียว

ลองรู้ขนาดนี้น้องลมของช้านนนนน(โมเม) ก็หนีไปไหนไม่ได้แล้วสิ

[indy❣zaka]

สงสารนุ้งลมอ่ะ แงงงงงงงงงงงงงงง 

[จันทร์ผา]

โอ๊ย ทั้งสงสาร และหวานไปในตัว

[samsoon@doll]

รักคนเขียนที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[ChiOln]

เจอผู้ยิ่งใหญ่ซะแล้วน้องลม

[golove2]

รักและดูแลน้องลมดี ๆ นะพี่เหยี่ยวขาว

 

[roseen]

สงสารน้องลม

[clubza]

เรื่องดีๆแบบนี้มีเท่าไหร่ขนออกมาให้หมด
ชอบ  เอามาอีกเยอะๆ

[som]

ทีนี้ลมจะโอบอุ้มเหยี่ยวหรือเหยี่ยวจะแหวกว่ายในสายลมกันเนาะ

[TanyaPuech]

 


โดนอ่ะ

กรี๊ดดดดดดดดดด
เหยี่ยวขาวต้องดูแลลมดีดีน๊า
เรื่องนี้อยากอ่านแบบหวานจนน้ำตาลยังอายอ่ะ
อิอิ

แอบงงนิดๆ ตกลงบีนี่ ผู้หญิงหรือผู้ชายก๊าปปปป จะได้จิ้นถูก

[aekporamai2]

ได้คู่น่ารักมาอีกคู่ประดับเล้าแล้ว^___^

[Solar cell]

เหยี่ยวถลาลม หึหึหึ

[Vesi]

ท่าทางจะติดใจไปอีกนาน ขนาดแค่นวดมือนะ หึหึ