ลมเหนือที่รัก
ตอน21/1 บทเพลงของเรา
------------------
Lom’s
นาฬิกาข้างผนังเหนือทีวีปลายเตียงบอกเวลาบ่ายสามโมงห้าสิบนาที นอนมองมันกระดิกทีละนิดทีละน้อยมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เซ็งเป็ดอย่างแรงงงงงง แต่ไม่ลุก-รอทำใจก่อน...
พอรู้ในชามข้าวต้มปลามีกุ้ง พุ่งพรวดไปอ๊วกออกในห้องน้ำ นกขุนทองช่างจิกตามไปทันท่วงทีปานกัน ทำให้อาเจียนเกลี้ยงท้องหมดไส้หมดพุง น้ำย่อยขมปากไปหมดยังสั่งให้เอาออกมาอีก หวิดจะฟาดด้วยฝาชักโครกให้ตายไปข้าง
แต่ ...ไม่ทันเสียแล้วครับ ตอนนั่งรอเกือบ 10-15 นาทีอาหารย่อยเข้าเส้น ผลคือ...แค่ผลักประตูห้องน้ำออกมาเห็นหน้าผู้จัดการกับพี่ผู้หญิงพนักงานตัวต้นเหตุ ผื่นแดงเป็นจ้ำ ๆ ด่างดวงก็พร้อมใจขึ้นลายพร้อยเป็นตัวตุ๊กแก แบบต่อหน้าต่อตา (ฮืออออ หลักฐานจะแจ้งต่อหน้าศาล) แขกมาพักไทยเทศแถวนั้น 4-5 คนที่อยู่ในเหตุการณ์เข้ามาช่วยด้วย พูดได้ยินแว่ว ๆ คิสมาร์ค รอยจูบกุ้ง กุ้งคิส ...คิสบ้าไรเล่า กูอายจะตายอยู่แล้ว
ผู้จัดการ พนักงาน ยันกุ๊กในครัววนเวียนเข้ามาถามไถ่ขอโทษขอโพยมั่วไปหมด
“ก็...คนที่เมาเรือต้องให้พี่หล่อเทพอุ้มกระเตงเป็นลิง อยู่ห้องสวีทฮันนีมูนหลังท้าย ๆ สุดน่ะซิ”
“อ๋อ นึกว่าผู้หญิง หน้าสวยมากกกกกหล่อน หุ่นผอมบางขนาดนั้นแต่ตัวแดงขึ้นลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเชียะเน๊าะ” ตอกย้ำกันเข้าปายยยย T^T!!!
ผมหัวหมุนไข้เริ่มขึ้น พลังชีวิตถดถอย พอจับใจความได้ว่า มันสั่งพี่พนักงงานหญิงตักข้าวต้มปลาให้ ตัวเองโฉบไปตักของอย่างอื่น พี่เค้าหวังดีจัดวางรองก้นถ้วยสวยงามด้วยกุ้งตัวอวบอั๋นเพิ่งจับมาใหม่ ๆ สด ๆ ตัวใหญ่มากกกก อ้วนเบิ้งสองตัว -ย้ำสองตัว กินเกือบหมดถ้วยถึงรู้ว่ามีเฉลยอยู่ข้างใต้
...เกิดกับใครไม่เกิด
...ดันเกิดกับกูเนี่ย!!! T^T
ตั้งแต่เด็กเคยอยู่จังหวัดติดทะเลแต่ไข่ในหิน ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เหยียบน้ำเค็มซักน้อยนิด
อิสระคราวนี้จะโผผิน คลื่นซัดอยู่ตรงหน้ากลับไม่มีวาสนา
โฮ ...ชีวิตของลมเหนือ จะมีอะไรเซ็งไปกว่านี้อีกมั้ยยยยยย
---------------------------------------
มีไข้ไม่ได้สติ โดนจับกรอกยาพาอุ้มแบกขึ้นบ่ากลับมานอนตายรังไม่รู้เรื่องรู้ราว ...เสียงทุ้มนุ่มข้างหู
“พี่ขอโทษ ...ไม่รู้จริง ๆ ตอนนั้นแค่คิดว่าไม่ชอบกุ้งแห้งในข้าวต้ม ไม่คิดว่าจะแพ้ขนาดนี้ พี่ผิดเอง ยกโทษให้พี่เหยี่ยวนะครับ” ประโยคเศร้าจนอยากกอดปลอบประโลมเหลือเกิน แววตาตระหนกนั่นอีก ช่างลางเลือนติดปลายประสาทการรับรู้ก่อนจะหลับพับไป
........................
................................
...ตอนนี้ผมตื่นแล้ว นอนมองนาฬิกาทำใจ ไม่ใช่ไร แม่ม ...เสือกหลับอยู่ข้าง ๆ แขนกอดแน่นหนึบเป็นปลิง ขาก่ายล็อคพาดสบาย
นี่คนป่วยนะมึง ไม่ใช่หมอนข้าง!
...ได้มองใกล้แบบนี้ยิ่งไม่เชื่อสายตาตัวเอง
...ใบหน้าของคนที่เฝ้าเพ้อฝันถึงทุกคืนวันตลอด 5-6 ปีที่ผ่านมา จะอยู่ที่นี่ อยู่ข้าง ๆผม ตอนนี้
ยิ่งดูใกล้ยิ่งไม่อยากเชื่อ ใบหน้าหล่อเหลาในอุดมคติแห่งบุรุษเพศ สุดยอดปรารถนาของหญิงและชาย ใบหน้าของคนที่คิดว่าช่างไกลเกินเอื้อม
...ขนตาดำเป็นแพ คิ้วเข้มเส้นเฉียบคมที่มักขมวดมุ่ยดุว่าผม เวลานี้คลายออกสบาย ๆ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนานิดๆ แต่สวยได้รูปนั่น ยามประทับจูบช่าง อา...
แค่คิดอุณหภูมิในร่างก็ร้อนผ่าวหน้าขึ้นสี ร้อนลึกถึงในทรวง ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ประทับตราไม่ลืมเลือน
อยากได้จุมพิตอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ไม่ก็ยังเมาหมัดรอยจุ๊บกุ้งอยู่
----------------------------------------
“ซุปข้าวโพดได้แล้วค่ะ”
พี่บริกรเจ้าเก่ายกซุปข้าวโพดมาให้ บอกถ้วยนี้อภินันทนาการจากครัวฟรี คงเพราะเห็นสภาพเกาะราวไม้แบบเซเป๋ห่าว หิวซก สะเปะสะปะตามทางกว่าจะมาถึงเรือนรับรองได้ บอก ‘พี่ยืนมองลุ้นน้องจนเหนื่อย’ ...ได้ใจจริงๆ ครับ
พอเอ่ยหิว อยากได้อะไรอ่อน ๆ ลงกระเพาะ
พี่เค้ารีบถาม
“รับข้าวต้มปลามั้ยค๊า” จะฆ่ากันให้ตายรอบสองรึไงคร๊าบ
.....................
.........................
“นั่น เปียโนใช่มั้ยครับ?” ชี้ที่ห้องเก็บของแบบติดกระจกโล่งๆ ใกล้ที่นั่งฝั่งติดทะเลอยู่ห่างเยื้องไปข้างหลังหน่อย
“อ๋อ ใช่ค่ะ เป็นของแหม่มผู้จัดการรีสอร์ทคนก่อนหน้านี้บินกลับประเทศไปแล้ว บอกลำบากไม่ได้ขนกลับ ยกให้ที่นี่เลย”
“มีคนเล่นมั้ยครับ?”
“ไม่มีคนเล่นเป็นค่ะ ได้แต่ทิ้งร้างไว้ ห้องนั้นเป็นห้องทำงานเก่าปิดล็อคไว้เฉย ๆ เล่นเป็นเหรอคะ ...เล่นมั้ย พี่จะบอกผู้จัดการให้”
“ครับ รบกวนด้วย” ชีวิตเฟลไม่ได้ลงเล่นน้ำ เซ็งจิตเลยคิดอะไรเพี๊ยนๆ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง ตอนนี้รีสอร์ทว่างด้วยค่ะ แขกไปดำน้ำไม่ก็เที่ยวตามเกาะกันหมด ไม่เหลือใคร จะกลับมาก็โน่นช่วงค่ำ ตามสบายนะคะ”
โอเค เข้าทางฉิบ...
...ในโชคร้ายก็มีโชคดีแฮะ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีก็มีไอ้นกหัวขวานมาจิกหน้าหงิกอยู่หน้ากระจก (ห้องนี้ผนังกระจกเกือบรอบ) จบพอดีจะขึ้นเพลงใหม่ก็ก้าวพรวดถึงเนื้อถึงตัว
...ไม่ใช่หมึกย่าง จับพลิกอยู่ได้!
“ตัวยังอุ่น ๆ หายไข้ยัง ลุกมาเองได้ไง ทำไมไม่ปลุกพี่ หนีมาแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ต้องเรียกพี่ เข้าใจมั้ย!”
อ้าว ถ้าให้รู้ตัวจะเรียกหนีเรอะ พ่อเจ้าประคุณ!!!
“ตัวเองไม่สบายอยู่ ข้าวน่ะโทรสั่งให้เค้าไปส่งที่ห้อง มาเองแบบนี้เป็นลมตายกลางทางจะทำไง ทำไมไม่คิด” เป็นชุด
“แล้วซุปข้าวโพดถ้วยเดียวพอเหรอ เอาอะไรอีกมั้ย?” เสียงอ่อนลง แสดงว่าข้างนอกคงรายงานจนได้ความกันแล้ว งั้นก็ไม่ต้องตอบดิ
“เฮ้อออ” ถอนหายใจยาว น้ำเสียงทุ้มนุ่มทำผมใจละลาย(อีกแล้ว)
"....." ก้มหน้าสะกดใจ
“...พี่เหยี่ยวเป็นห่วง ตื่นมาไม่เจอ เกือบบ้าตายเลยรู้มั้ย”
“อ๊ะ...” กอดเร็วแต่วงแขนนุ่ม ริมฝีปากคลอเคลียข้างหูก่อนกดจูบลึกไล่ที่ขมับ หางคิ้ว วกที่พวงแก้มที่เริ่มร้อนแดงของผม
ซบหน้าลงกับไหล่ นิ่งนาน...
ผมขยับนั่งชิดริม ตบที่นั่งข้างซ้ายมือเปาะแปะเบา ๆ ก่อนดึงนกหัวขวานเอ๋อ ๆทรุดนั่ง
เรานั่งเคียงไหล่ ผมวางมือซ้ายดีดแป้นคีย์ กดย้ำซ้ำไปมา 3-4 ตัวโน๊ตคลอทำนอง
“ตึ้ง-ตึง-ตึ๊ง-ตึ่ง ๆๆ” ค่อยคลี่ยิ้มเข้าใจ ตาวาววิบวับก่อนมือใหญ่จะกดแป้นตาม
“...แบบนี้เหรอ” ค่อยดีขึ้น...ยิ้มกว้างฟันขาวเชียว
“อือ-ฮื้อ...“ พยักหน้าตอบกลับ
“Comptine d'un autre été”
เอ่ยเบาๆ สบตาสดใสคู่นั้น เริ่มพรมนิ้วขึ้นเมโลดี้เพลง เล่นมือเดียว...ข้างขวา ข้างที่ไม่ถนัด อีกคนใช้มือซ้ายเคาะจังหวะที่สอนเมื่อครู่ เราต่างใช้มือข้างที่ไม่ถนัดเหมือนกัน
จังหวะและท่วงทำนองสอดประสาน เส้นเสียงคลอเคล้า บทเพลงของเราสองคน
http://www.youtube.com/v/rblk4FNsUdg.........................
.................................
เพลงจบตัวโน๊ตสุดท้าย ผมยิ้มพรายสดชื่น เงยหน้าก็เจอคนยิ้มกว้าง สดใสยิ่กว่างพระอาทิตย์ นั่งตัวเบียดขนาดนี้ยังกอดแน่นเข้าไปอีก
...ไม่รู้ทำไม วงแขนผมถึงตวัดโอบรอบลำคอคนเอาแต่ใจคนนี้
...ไม่รู้ทำไม มือผมถึงค่อย ๆ เอื้อมขึ้น ชอนไชเคล้าคลึงท้ายทอย ลูบไล้เส้นผมนุ่มเล่น
...ไม่รู้ทำไม ใบหน้าผมถึงเงยรับใบหน้ายิ้มพรายที่กำลังก้มลงมาหา
...ไม่รู้ทำไม ริมฝีปากผม ถึงค่อย ๆเผยอรับริมฝีปากได้รูปนั่น
...ไม่รู้ทำไม ลิ้นผมถึงค่อย ๆเกี่ยวกระหวัด หยอกเย้ากับลิ้นร้อนซุกซนช่างยั่วนั่น
...ไม่รู้ทำไม จูบครั้งนี้ถึงหวานยิ่งกว่าหวาน ล้ำลึกยิ่งกว่าบทเพลงเมื่อครู่
ตอนอิงหัวไหล่ สูดลมหายใจยาวเข้าปอด กลิ่นกายละมุนจากร่างแกร่ง ทวีอารมณ์ให้ผมเมาหนัก
ในใจคิด ...ถ้ากินกุ้งแล้วได้จูบแบบนี้เป็นรางวัล ผมจะยอมเอาเข้าปากทุกวันไม่เกี่ยงงอน
(เป็นเพลงที่ตัดสินใจยากมาก ว่าจะเลือกเพลงข้างต้นรึเพลง Mozart Sonata no.6 ดี แต่บรรยากาศค่อนข้างสงบและชอบ music anime เรื่อง Piano เลยเลือกเพลงนี้)
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ตอน21/2 โรงงานยาสูบของเจฟฟรี่
------------------
lom's again
[Rrrrrr]
โทรศัพท์สั่น ที่ไหนใกล้ๆ
“...เล่นต่อนะครับ พี่จะออกไปฟังข้างนอก“ ประคองศรีษะผม กดจูบที่หน้าผาก ปัดเส้นผมที่เริ่มยาวช้า ๆ นิ่มนวล
“ไง ...ถึงไหนแล้ว?” เสียงคุยโทรศัพท์ดังพอได้ยินอยู่ข้างนอก สายตายังจ้องอยู่ที่ผม
ตั้งสมาธิใหม่ เริ่มเล่นใหม่...
ได้อยู่กับสุดที่รักทั้งที แม้มีเสียงเพี้ยนไปบ้างก็ขอเล่นหน่อยเหอะ
...............................
....................................
“...ตัวซอลชาร์ป โด มี2 กับฟาชาร์ป เพี้ยนมาก”
ผู้ชายออกลูกครึ่งฝรั่งชัดตัวสูงใหญ่ ผมยาวสีออกน้ำตาลแดง หล่อเท่ห์แบบเซอร์ ๆ น้ำเสียงแหบเล็กน้อยแต่ทุ้มกังวาน เอ่ยขึ้นตอนผมเดินออกจากห้อง ...ยืนพิงผนังฝังนานแค่ไหนแล้ว?
“...ครับ?” ดวงตาสีเทาฟ้า อายุน่าจะเป็นพี่ซัก 2-3ปี ประมาณไอ้นกยักษ์นะผมว่า
“แต่เราเล่นใช้ได้นะ ออมเสียงตัวที่เพี้ยน ใส่โน๊ตเพิ่มช่วย ...น่าฟังดี”
ไม่ชมมาก ท่าทางรู้เรื่องดนตรี ...ผมคิด เล่นบอกตัวที่เพี้ยนเป๊ะ รู้อีกว่าผมเพิ่ม-ลดโน๊ตตามชอบใจ
“พี่มีจูนเนอร์ติดมา ถ้าไม่ว่าอะไรเดี๋ยวตั้งให้” ใจดีกว่าที่คิดแฮะ เห็นวางหน้าฉยๆนึกว่าจะหยิ่งซะอีก
“พี่เล่นดนตรีด้วยเหรอครับ?”
“หลัก ๆ ก็กีตาร์กับคีย์บอร์ด พอฟังได้” ไม่ว่ามากแต่น้ำเสียงเข้ม เขี้ยวลากดินชัวร์
“งั้นผมบอกผู้จัดการก่อน พี่ว่างช่วงไหนครับ?”
555 ชาร์ทพลังเต็ม ถ้าได้เล่นแบบแจ่ม ๆ อีกก็เจ๋ง
“เนี่ย ตอนนี้เลย ...เครื่องอยู่นั่น” พี่เค้าชี้ไปที่กล่องกีตาร์กับกระเป๋าสัมภาระเล็กน้อย บนโต๊ะมีเหล้ายาปลาปิ้ง อาหารคาวหวานเหมือนเพิ่งยกมาตั้งใหม่ๆ
อ้อ ...เมื่อครู่ใหญ่คล้ายมีเสียงเรือมาเทียบท่า
“พี่เพิ่งเข้าพักเหรอครับ?”
“ใช่ เห็นเราตั้งตอนลงเรือแล้ว เก็บของเข้าห้องออกมายังอยู่อีก ...เพลินนะเราน่ะ” ยิ้มเป็นด้วยแฮะ หน้าตาดีนะเนี่ย
ผมอมยิ้มค้าง รู้สึกเหมือนเด็กโดนจับได้หน่อย ๆ
“ครับ ...สุดที่รักของผม เพลินเหมือนอยู่ในภวังค์ทุกที”
"หึๆ..." ไม่ว่ามาก ตัวสูงโย่งหยิบบุหรี่ขึ้นจะจุด
“ผมไปบอกผู้จัดการนะครับ” กะชิ่ง ไม่ชอบบุหรี่ ...แพ้ควัน ถ้าจะให้ช่วยจูนเสียงต้องเรียบ
“ไม่ต้องรีบ รอเพื่อนพี่ก่อนก็ได้ ...อ้าวมาพอดี“
พูดถึงเพื่อน เพื่อนก็มา
โลกมันช่างกลมชิบ!
“ไง ...เหยี่ยว” ผมหน้าแหย๋ เหมือนปลาตากแห้งโดนทุบ เพื่อนไอ้นกบ้าหรอกเหรอ!?
“อ้าว มึงเจอเค้าแล้วเหรอ ...ลม นี่เจฟฟรี่ นี่ลม มากะกู”
“...สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ อยากแทรกตัวหายจากระเบียงไม้ที่ยืนอยู่
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
...ตายแน่ครับงานนี้!
ไอ้สัตว์ปีกลากผมมานั่งม้ายาวติดมันก็จริง พี่ฝาหรั่งเจฟฟรี่มาดเข้มนั่นนั่งหัวโต๊ะ เข้ามุมฉากกันแต่ควันบุหรี่ลอยละล่องมาหาผมเต็มสตรีม นั่งใต้ลมแบบนี้เสียชื่อลมเหนือว่ะ
พี่เค้าก็มารยาทดีกดตัวบุหรี่ลงพื้นตลอด...แต่ตอนยกสูบกลับจ่อหน้ากูเต็ม ๆ โอ๋ยยยยย ตายครับ!!!
เหลือบมองนาฬิกาผนังเรือนรับรอง อีกสิบนาทีจะห้าโมง นั่งแช่เกือบครึ่งชั่วโมงได้ มันสองคนเสวนากันฮฮามาก อะไรไม่รู้ไม่เข้าหูเพราะตอนนี้ตาผมดูบุหรี่อย่างเดียว ...จุดแบบมวนต่อมวนของแท้ ไม่ต้องเปลืองไฟแช็ค
กำลังจะขึ้นมวนใหม่พร้อมๆ กับยกแก้วเหล้า
ไอ้นกหัวขวานข้างตัวลดมือจากหลังพนักยกบุหรี่มาจ่อไฟ(ทำทีพาดบ่า แตะแผ่นหลังผมตลอด) เฮ้ย ...เอากะเค้าด้วยเหรอ ทุกทีไม่เคยเห็น!
[‘แช๊ะ ๆๆ’] เสียงลั่นชัตเตอร์
เหม่อ ๆ นี่หันมาเลย
“...กว่าจะมาได้นะมึง!” นกพ่นควันปุ๋ยๆ คงคิดว่าเท่ห์ค่อดดดด
“กูไปดูโลเกชั่นอยู่”
“ลม นี่พี่โจ๊ก ...โจ๊ก นี่ลม” เสียงนกหัวขวานร่าเริง กึ่มๆ อ่ะดิ
“หวัดดีครับ” ยกมือไหว้ ...เพิ่งได้ส่งเสียง
“ชื่อลมเหรอ ลมเพลมพัด รึลมปากอ่าววะ 555!” พี่คนนี้ฮาไม่เลือกจริง ๆ
“มาถึงก็กวนเลย” พี่เจฟฟรี่
“ไม่มีโจ๊กจัดให้ซักวันได้มั้ยวะ” นกช่างติ กลั้วหัวเราะน้ำเสียงเอ็ดไม่จริงจังอะไร
ผิวสองสีออกขาวเหลืองแต่แขนเข้มคนละสี ท่าทางชอบออกแดด หน้ากวนดูทะเล้นกวนโอ๊ยแต่ตาคมหวานน่ามอง(ขนตาสั้นงอนเช้งวับ) ...ยิ้มกว้างสดใสเบิกฟ้าสุด ๆ
“กูเห็นน้องเค้านั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ด ...แต่หน้าสวยขึ้นกล้องแบบนี้หายากนะเรา”
“เอาแล้วไง...” พี่เจฟฟรี่พยักหน้ากับนกหัวขวานที่มาแว้งแตะต้นแขนผมไปเซซบแผงอกเล่นๆ
“กูพูดจริง ดูรูปเลย ...นี่ ๆ!!!”
"ไหน แอบถ่ายตอนไหน?" พี่เจฟฟรี่รับกล้องไปเช็ค
“สนใจเป็นแบบให้พี่เปล่าจ๊ะ-น้อง” เสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่รู้จักไอ้ลมซะแล้ว
‘ผลั๊วะ...!!!’ พี่มาดเซอร์ยกเมนูมาประเคนผมสั้นเกรียนถึงที่ ก่อนตามสมทบ
“ของ ๆ เหยี่ยว อย่ายุ่ง!” อะไรของใครนะ แล้วหน้าสันขวานมาทำตาดุใส่เค้าไมว๊า
“น่า รู้น่ะ ขอถ่ายรูปเฉย ๆ มือไม่ต้องมองแต่ตา โอเค๊” ฉวยกล้องจากพี่ฝรั่ง วนกดแช๊ะ ๆอยู่นั่น ถ่ายแค่3 คนในโต๊ะนี่แหละครับ ไม่ได้ไปไหน แต่ผมท่าจะโดนหนักสุด
-------------------------------
“พอใจล่ะ ๆ ดูรูปพี่ซะก่อน...555” ลดอาวุธนั่งข้างผม ยื่นมาหาเปิดให้ดู
“โอ้โห พี่ถ่ายสวยโคตร เจ๋งมากก” ภาพสวยจริงแหะ
“เป็นไง ฝีมือ!” ไอ้นี่ก็รับมุก ไม่มีอวดตัวใด ๆ
“ขอดูภาพนี้หน่อยครับ...” ให้ผมกดไล่ดูเอง
“นี่ ๆ มีอีก ตรงนี้หน้าอ่าวนะ ตรงนี้อีก---” สองคนนั่นหัวเราะ
“พี่จับมุมนี้ได้ไง สวยโคตรเล้ย/...พูดแล้วจะหาว่าคุย ต้องเล๊งมุมนั้นนะ--- ” ชมไม่หยุดอีกฝ่ายเปิดปากเล่าจ้อ อารมณ์เจอของสวย ๆ งาม ตื่นตาตื่นใจปิดไม่มิด ฮือฮากันอยู่สองคน หัวกับตัวติดกันเป็นแฝด มือดีข้างกายดันกระตุกออกห่างอยู่นั่น ...อะไรนักหนาวะ!
“ผมชอบภาพนี้ พี่มองมันสวยได้ไง!?” ชมไม่หยุด อีกคนละลายยิ้มแต้หัวเราะชอบใจ ตั้งท่าจะเล่าสาธยายความ
โดนล๊อคคอจะให้หมุนกลับ ตัวแอ่นปะทะอกกว้าง ผมดิ้นขลุกขลักขืนตัวให้หลุด ...จะดูรูปต่อ เล่นไรเนี่ย!?
“มันเรียนเอกภาพถ่าย จะดูไรนักหนา/ ...แอ่ก แค่ก ๆๆ” เสียงแข็งใส่ ผมไอตอบ เล่นบีบหลังคอที่ไม่ค่อยจะมีลูกกระเดือกแบบนี้ได้
“ศิลปศาสตร์ มอ. K จะขึ้นปี3 เทอมหน้านี่ อยากรู้ข่าววงใน-เรียนคณะไหน ยังไง...ถามได้” พี่ฝรั่งส่งเสียง
“สุดยอดดด!!!” เสียงผม ตาโตมองพี่
ฝ่ายนั้นยิ่งกว่าลอย...ซี๊ดปากปลื้ม
“นี่จะเฟรชชี่เทอมหน้า แนะนำน้องหน่อย” ไอ้นกกางปีกล๊อคคอผมครับ ปล่อยดิ๊จะคุยกับพี่โจ๊ก!!!
...คราวนี้ยาวเลยครับ
...คณะอะไร เรียนยังไง แบบไหน วิกิพีเดียฉบับฮา(มาก)ปนสาระ(น้อยนิด)
ทำผมชอบพี่คนนี้ติดหมัด พี่โจ๊กทั้งฮา กล้า บ้าดีเดือดแถมกระล่อนมาก มองโลกในแง่ดีคล้ายแม่แต่สุดโต่งกว่าเยอะ แล้วดูอ่อนไหว มีน้ำใจกับคนอื่นคล้ายเก็ทแต่มุทะลุกว่าหลายสิบเท่า ร้อยเท่าซิไม่ว่า
ผมคิดในใจ ถ้ามีพี่ชายต้องลูกบ้าแบบพี่โจ๊กนี่แหละ มันส์ดี
....................
..........................
เราสองคนคุยกันต่อปากล้อเล่นคำกันไปนานเท่าไร ...มองอีกที เหล้ากำลังจะหมดขวด ก้นบุหรี่ยัดล้นที่เขี่ยและปอดผมไอถี่ขึ้น
“หน้ามึงเป็นไฟจราจรเลยว่ะลม” พี่หน้าทะเล้น แดงก่ำเพราะฤทธิ์สุรา นั่งม้ายาวฝั่งตรงข้ามโปรยมา
ขึ้นพ่อขุนแสดงว่าซี้กันแล้วครับ น่าดีใจไม่หยอก ...แต่ตอนนี้พื้นมันเริ่มหมุนคว้างไปมาพิกล
“เดี๋ยวแดง เดี๋ยวขาว เดี๋ยวเขียว ได้ฟีลมากว่ะ” ข้ามมาตบไหล่ป๊าบ (นั่งฝั่งตรงข้ามผมกับนกยักษ์ครับ) พ่นควันโรงงานยาสูบใส่หน้าพร้อม เรียกสติหลุดๆกลับมาเพราะไฟจราจรสีสันบั้บเบิ้ลนี่ล่ะ
น้ำมูกน้ำตากำลังจะไหลอีก เช็ดเป็นรอบที่เท่าไรไม่นับ พื้นไม้ข้างใต้ลอยหมุนเป็นลูกข่าง รอยด่างสีขาวพรายพร้อยกว้างกว่าเก่า
...แล้ววูบดับลงเฉย ๆ!!!
“เฮ้ย.../ล๊มมมม!!!” เสียงเรียกชื่อผม เสียงอุทานตกใจ เสียงแก้วแตก ของตกโครมครามเคร้งคร้างอยู่ไกลๆ
เนื้อตัวเบาหวิว เบามากจนไม่รู้สึกอะไรเลย
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%% TBC by puppyluv
อรุณสวัสดิ์ พรุ่งนี้ไม่อยู่ เจอกันวันอังคาร
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2959116 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก