หัวข้อ: เส้นบางๆ ... ที่กั้นระหว่างเรา

[Jingjoh]

ขอบคุณที่มาต่อเรื่องราวดีๆ นะคับ

ป.ล. 1 สมัยก่อนเฮียเป็นคนดีเนอะ
          ถ้าสมัยนี้หรอ เข้าห้องปิดประตูก็เสร็จเฮียและป่ะคับ อิ อิ

ป.ล. 2 ขอให้ได้กะพี่ตามเร็วๆ นะคับ อิ อิ

[ตามมาดู]

 อ่านเม้นต์ตาโจ้แล้ว 
 มามะคุงป้อม.. ไหนๆ ก็ไหนๆ เด๋วจะไปจองคอนโดเป็นห้องหอรอร้ากรอนะคับ 

 ขำ ๆ เรย์สาวแตก .. 
 
 ปล... เป็นงัยบ้างบักโจ้.. m พี่ติดหนอนเอาไม่ออกเลิกใช้แม่มเลย...

[anston]

เหอะเหอะ..รู้ใจตัวเองกันทั้งคู่อย่างงี้แล้ว..นอนกอดกันเฉยๆ..
อ๋อจาบอกว่า..ตอนนั้นรักใสใสว่างั้นเหอะ.. 
แต่ถ้าเป็นตอนนี้เรอะ..อึ๊ยยย ..ไม่อยากคิด..

[ninaprake]

เหรอๆๆ เฮียเป็นงั้นจริงๆเหรอ   


อิอิ รอบทอัศจรรย์ของเฮียกะบาสอยู่นะคร้าบบบบบ 

[มูมู่น้อย]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย  น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
        

ตอนแรกเหมือนบาสรุกๆ ป้อมเนอะ 
อ่านๆ ตอนนี้ไปจนถึงที่ว่าป้อมกอดบาส แล้วบาสตัวสั่นน้อยๆ อิอิ
สรุป คือ ป้อมกลายเป็นคนมารุกแทนอะดิ (รุกในที่นี้ หมายถึง เริ่มก่อนนะ อยากคิดไกล 55)

รออ่านต่อน้า 

[~ScAreD:SAcreD~]

คิดกันไปไกลใหญ่แล้วววววว แค่นอนกอดกันเฉยๆ

มาบอกข่าวตอนหน้า คงนานหน่อยนะครับ ไม่ได้อู้ แต่ต้องไปงานศพเกือบทุกวันเลย

ช่วงนี้ เฮ้อ  คงเขียนไม่ออกไประยะนึงเลย

ทำไมมันเศร้าอย่างงี้เนี่ย

[krappom]

ไว้หายเศร้าหรือทำใจได้แล้วค่อยมาต่อก็ได้พี่

ทุกคนเข้าใจและรอได้เสมอ

[ninaprake]

รอได้ค้าบ .... ปฏิบัติภารกิจได้ตามสบายเลยค้าบคุณป๊อม 

แต่อย่าลืมกลับมาหล่ะ อ้อ.... ขอเบิ้ลด้วยนะครับกลับมา อิอิ 

[anston]

อย่าเศร้าไปเลย..ทำใจให้สบายนะ..
เป็นกำลังใจให้น๊า..สู้สู้..

[suregirl]

รอได้เสมอจ้า พร้อมทั้งร่างกายและจิตใจค่อยกลับมาละกัน  สู้ ๆ 

[anston]

 :a11:ดัน..ครับ..ดัน มาช่วยดันไว้ก่องน๊าตะเอง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ชอบจังเลยเรื่องนี้
รักครั้งแรก มักตราตรึงอยู่ในหัวใจ
 

เบื่อพวกผุ้ร้ายปากแข็ง
 

นี่ก็อีก ปากบอกไม่มีอะไร แต่ใจมันลอยไปไหนตั้งแต่ได้สบตากันอีกครั้ง
 

[anston]

ง่ะ..ยังไม่มาเลย..
มะเป็นไร..ดัน..ดัน..ดัน..สู้สู้น๊า..

[~ScAreD:SAcreD~]

นู๋ anston เนี่ย แฟนพันธุ์แท้จริงๆ

มาดันให้บ่อยๆ ขอบคุณนะครับ เด๋วจะเริ่มวันนี้แหละ ถ้าไม่เมามากไป พรุ่งนี้คงได้อ่านนะค๊าบ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ แฮะ แฮะ อู้มานาน เริ่มต่อใหม่ล่ะจ้า

[gobgab]

.............นึกว่าจะมีเข้าด้ายเข้าเข็มซะและ.......

.............ถ้าเป็นตอนนี้คงเสร็จไปหลายยกแล้วล่ะ...........จิงป่ะ.........

[anston]

มาแว้วววว..
แต่เจ้าของเรื่องยังไม่มา..
สงสัยจาแฮ็งค์..รึมาวไม่กลับ(บ้านตัวเอง)แต่...หุหุ

[ninaprake]

สองวันแล้วนะเฮีย ...... แบบนี้เมารักแล้วม้างงงง ถึงช้านัก อิอิ 

[~ScAreD:SAcreD~]

วูบมาตอบก่อนอัพเดตนิยายตัวเอง ขอโทษนะครับที่ไม่ได้เข้ามาโพสอย่างที่บอกเอาไว้
เพราะมัวแต่ยุ่งๆกับงานศพเลยเพิ่งได้ฤกษ์เขียนหลังจากที่เผาน้องพิทเสร็จเอง

=========================================================
อ่ะตอบกันก่อนล่ะกัน

หนึ่ง ................. คราวนี้ไม่ได้อู้งานมาเขียนให้นะครับ เสียดายอ่ะดิ ที่ไม่ข้ามขั้น แต่ผมว่ามันข้ามมาแล้วนะ เพราะมันเกินเพื่อนไปแล้วไง

พี .................... จะให้หาให้เนี่ยนะ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย น้องเอ๊ย พึ่งตัวเองดีกว่ามั๊ย

ป๋อม ................ ใครว่าไม่มีอะไร มีดิครับ มีใจให้กันไง

อาร์ท .............. ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงเพราะอู้งานมาเขียน มีไม่บ่อยหรอกครับ เพราะปกติ งานมาก่อนอยู่แล้น

โจ้ ................. 1) อาราย ปิดประตูห้องก็เสร็จเลยหรอ ไม่หรอก ช้ากว่านั้นนิ๊ดนึง รอถอดกางเกงก่อน 555
                       2) นั่นสิ เมื่อไหร่จะได้กับตามซะที รออยู่นะเนี่ย ไม่ยอมมาขอซะที 

ตาม ............... จองคอนโดเสร็จแล้วบอกนะครับ จะไปประเดิม

anston  ......... ตอนนั้นพี่ยังเด็ก น้องเอ๊ย ถ้าตอนนี้อยากรู้ว่าจะเป็ฯเหมือนในเรื่องรึเปล่า ก็มาพิสูจน์ดิ

มูมู่น้อย  ......... รุกไม่รุก ไม่รู้ เพราะรับตอนแรกกับไอ้เอก(เรื่องที่แล้ว) อิอิ (คิดเอาเอง)

กรีนที  .......... ตอนนี้ พร้อมทั้งร่างกายและจิตใจแล้วครับ ฟิตปึ๋งเลย

เรย์ .............. คึกเหลือเกิน เพื่อนตู ทีไปกินเหล้ากันดันแฮ้งค์ ชิส์ อ่อนว่ะ

แก๊บ ............ รู้ได้ไงว่าหลายยก ไม่อาวววไม่พูดเรื่องนี้ เขิน

 ===========================================
ขอไปตรวจนิยายอีกรอบก่อนโพสนะครับ

[~ScAreD:SAcreD~]

ตอนที่ 20

วันที่เหลืออยู่ของผมกับมัน เป็นวันที่มีแต่ “เรา” สองคนจริงๆครับ ตอนนั้นผมกับมันไม่ได้คิดเรื่องเซ็กส์กันสักเท่าไหร่ แค่อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา ยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำก็แค่นั้น นอกนั้นมันอยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น

ในคืนสุดท้ายก่อนที่จะกลับกรุงเทพฯ จำได้ว่ามันชวนผมให้ไปนั่งดูดาวที่ริมหาด เก้าอี้ที่เช่าเอาไว้ของบังกะโลได้ถูกเอามาใช้งานอีกครั้งตั้งแต่ 3 ทุ่ม บรรยากาศมันโคดจะโรแมนติกเลยครับ ผมนั่งกับมันสองคน มองทะเลที่คลื่นซัดเข้ามาหาชายหาดอยู่ตลอดเวลา เสียงคลื่นที่เป็นจังหวะทำให้เราไม่ต้องพูดอะไรกันมาก แค่ดึ่มด่ำไปกับบรรยากาศและความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็พอ

สองวันที่ผ่านมา เราได้ทำความรู้จักกันใหม่ เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผมเล่าให้มันฟังถึงเรื่องพ่อ เรื่องแม่ เรื่องที่บ้านและอีกหลายๆเรื่อง ซึ่งผมก็ได้ฟังหลายๆอย่างจากบาสมันเหมือนกัน ผมเพิ่งรู้ว่ามันเป็นลูกคนที่สองจากทั้งหมดสามคน เพิ่งรู้ว่ามันเกลียดทุเรียนเหมือนผม และไม่ชอบกินพริกหยวกเลย รู้ว่ามันชอบให้เกาหลังก่อนนอน (เด็กโคดๆ) และมันชอบร้องเพลงไปด้วยตอนอาบน้ำเพราะกลัวผี
หลายๆคนคงสงสัยว่า ถ้าผมชอบมันขนาดนี้ ทำไมผมไม่บอกรักมันไปตั้งแต่วันแรกที่ริมทะเล หรือตั้งแต่ที่โรงเรียน ทำไมต้องรอให้มันโกรธหรือทะเลาะกัน ผมว่าตอนนั้นผมคงจะช๊อคมั๊งครับ มันเหมือนกับผมเป็นค้างคาวและเพิ่งรู้ตัวเอง มันปวดร้าวของค้างคาวที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ทั้งนกและหนู ไม่สามารถเข้ากลุ่มกับพวกนกหรือหนูอย่างสนิทใจได้อีก พวกนกกับหนูก็คงไม่ยอมรับ และชีวิตทั้งชีวิตของผม มันก็คงต้องเปลี่ยนไป


ผมกับไอ้บาสข้ามเส้นบางๆที่เคยขีดเอาไว้ระหว่างเราสองคน เส้นที่แบ่งคำว่า “เพื่อนสนิท” และ “แฟน” ออกจากกัน ก็เพราะเส้นอันนั้นเกือบจะทำให้ผมไม่รู้จักว่า “ความผูกพัน” มันเป็นยังไง จริงอยู่ที่ผมเพิ่งรู้จักมันมาไม่นาน และก็ไม่แน่ใจกับความรักแบบนี้ ไม่คิดว่าตัวเองจะเกิดความรู้สึกแบบนี้กับ “เพื่อนสนิท” ที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมคนนี้ได้ ผมอาจจะต้องขอบคุณ “ใครสักคนบนฟ้า” ที่ส่งไอ้บาสมาให้ผมรู้จัก ให้มารัก และให้อยู่ข้างๆกันเหมือนอย่างในคืนนี้


“บาส ถามอะไรอย่างนึงดิ” ผมพูดขึ้นมาหลังจากที่เรานั่งเงียบกันมาพักใหญ่ๆ

“อึ่ม ต๋องจะถามอะไรอ่ะ”

“เมิงรู้สึกยังไงตอนที่เมิงบอกชอบกู”

“ถามทำไมว่ะ ไอ้บ้า” ถ้าผมมองมันไม่ผิด ผมว่าหน้ามันแดงๆนะ มันคงจะอายที่ผมถามออกไปตรงๆแบบนี้มั๊ง

“บอกมาเหอะน่า จะอายอะไรล่ะ อายแล้วน่ารักตายอ่ะ เมิง”

“อายบ้าอะไรล่ะ ไม่เอาดีกว่า เปลี่ยนเรื่องเหอะ”

“เขินกูอ่ะดิ กูเปลี่ยนเรื่องก็ได้ งั้น เมิงชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมิงจะบ้าหรอ ถามอะไรว่ะ”

อาการเขินของไอ้บาสยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ มันเขินซะจนมันไม่ยอมสบตาผมแล้ว การที่เห็นไอ้บาสมันเขินเนี่ย น่ารักดีนะครับ หน้ามันแดงก่ำเหมือนไปกินเหล้ามา เอามือขยี้ผมตัวเอง ผมเห็นอย่างงั้นแล้วยิ่งอยากแกล้งมันเข้าไปใหญ่

“น่านะ บอกกูมาเหอะ ไม่งั้นคืนนี้ แยกเตียงกันเลย” ผมขู่มันว่าจะกลับไปนอนอีกเตียง ซึ่งตอนนี้ใช้เป็นที่วางกระเป๋าไปแล้ว ซึ่งก็ได้ผลนะครับ อิอิ สงสัยมันกลัวว่า คืนนี้ไม่มีใครกอดมั๊ง

“ก็ได้ ก็ได้” มันเงียบไปสักพัก แล้วก็ถอนหายใจ

“ก็ตอนแรกกูก็ไม่ได้คิดอะไรกับเมิงหรอก กูว่าเมิงแม่มมองกูโคดกวนตีนเลย ตั้งแต่วันแรกแล้ว เมิงชอบทำเป็นเก๋า จับกลุ่มกับพวกไอ้แวนข่มเด็กใหม่อย่างพวกกู น่าหมั่นไส้เชี้ย”

“นี่เมิงหลอกด่ากูป่ะเนี่ย” ผมถามยิ้มๆ

“ไม่ใช่เว้ย ตอนนั้นกูคิดอย่างงั้นจริงๆ มองไปก็หมั่นไส้ไป จนพวกเมิงโดนรุ่นพี่เรียกไปนั่นแหละ”

“เขม่นจนชอบกูเลย ว่างั้น 555”

“นี่เมิงจะฟังกูมั๊ยเนี่ย”

“ฟัง ฟัง ฟัง กูขอโทษ กูไม่ขัดล่ะ ต่อดิ”

“ตอนแรกกูก็เฉยๆกับเมิงนะ ก็เหมือนเพื่อนคนอื่นๆทั่วไป แต่ที่กูเริ่มรู้สึกดีกับเมิง ก็ตอนที่เมิงให้กูไปจอดรถที่บ้านนั่นแหละ”

“ห๊า เรื่องแค่เนี๊ยอ่ะนะ” ผมจะพูดต่อแต่ก็ต้องหุบปาก หลังจากที่เห็นสายตาพิฆาตมารที่ไอ้บาสมองมาที่ผม

“ก็ทั้งๆที่ไอ้เอ เพื่อนกู บ้านมันก็อยู่แถวนั้น มันยังไม่เคยบอกให้กูไปจอดรถที่บ้านมันเลย แต่ตอนนั้นเมิงเพิ่งคุยกับกูเอง เมิงก็บอกให้กูไปจอดรถที่บ้านเมิงดีกว่า จะได้ไม่โดนใบสั่ง กูเลยรู้สึกว่าเมิงเป็นคนที่ใส่ใจดี แล้วพอกูมาเจอเมิงบ่อยๆ คุยกับเมิงบ่อยๆ ไม่รู้ดิ มันเหมือนกับกูคุยกับเมิงได้หมดทุกเรื่อง แล้วเมิงสามารถเข้าใจกูได้ โดยที่กูไม่ต้องอธิบายมาก กูเริ่มรู้สึกว่า กูมองเมิงเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนแรกๆ คงตอนนั้นแหละมั๊ง ที่กูรู้สึกว่า กูอาจจะชอบเมิง”

ไอ้บาสเงียบไปอีกพักใหญ่แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดขัดขึ้นมา ผมก็เลยปล่อยให้ความเงียบมันเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่นาน ไอ้บาสก็เล่าต่อ

“แล้วที่กูแน่ใจว่า ที่กูรู้สึกกับเมิง มันไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทแน่ๆ ก็ตอนที่เมิงชวนกูไปดูหนังนั่นแหละ พอกูมานั่งนึกทีหลัง มันก็แปลกๆที่เพื่อนผู้ชายคนนึงชวนเราไปดูหนัง แต่เราดันดีใจ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เพื่อนจะทำด้วยกัน”

“แล้วที่วันก่อนที่กูเดินหนีเมิงไปหลังจากที่ เอ่อ....... กูบอกว่ากูชอบเมิงนั่นแหละ แต่เมิงอ่ะ เอาแต่พูดอะไรก็ไม่รู้ หน้ากูเมิงก็ไม่ยอมมอง ไอ้ต๋อง เมิงรู้มั๊ย กูทั้งน้อยใจ ทั้งโกรธเมิงตอนที่กูเดินออกมา กูไม่อยากฟังว่าเมิงจะปฏิเสธกูยังไง เพราะแค่ที่กูได้ยิน กูก็รู้สึกว่า กูคิดไปเองคนเดียว ทั้งๆที่ตอนแรกกูมั่นใจว่าเมิงก็คิดกับกูมากกว่าเพื่อนเหมือนกัน”

ผมพูดอะไรไม่ออก นอกจากขอโทษมัน ทำไมผมไม่เข้าใจมันนะ มันต้องใช้ความกล้าแค่ไหนที่เดินมาบอกความรู้สึกของมันกับผม แล้วผมดันคิดโน้นคิดนี่วุ่นวาย จนทำร้ายความรู้สึกของมันไป ไม่แปลกหรอกครับที่มันโกรธผม ตอนนี้ผมทำได้แค่เอื้อมมือไปจับมือมันเอาไว้ แล้วก็บอกกับไอ้บาสออกไปว่า

“บาส กูขอโทษ”

“เออ ไม่เป็นไรหรอก กูเข้าใจ” ไอ้บาสตอบกลับมาพร้อมกับที่มันบีบมือของเราให้กระชับกันแน่นขึ้น

เพิ่งเคยได้ยินเพลงนี้มาไม่นานก่อนที่จะเขียนเรื่องนี้ ผมว่ามันเข้ากับความรู้สึกของผมตอนนั้นนะ

“ฤดูหนาวไม่เคยยาวนาน – Rose ศิรินทิพย์”

คำที่ธรรมดา กลายเป็นเพลงหวาน
ถนนเดิมๆ กลับดูสวยขึ้นมา
เพราะอะไรนะ เรื่องที่คุ้นตา กลับมีความหมายและมีคุณค่า
เมื่อมีเธอ ก้าวเดินข้างๆกัน

อยู่ใกล้ๆเธอ รู้สึกดี อยู่กับใครทำไมมันไม่เหมือนกัน
อยู่กับเธอแล้ว โลกสดใส มากไปกว่านั้น
อยู่ใกล้เธอ มันอุ่นใจอยู่คนเดียวทำไมมันไม่เหมือนกัน
อยู่กับเธอแล้ว ฤดูหนาวไม่เคยยาวนาน เมื่อฉันได้รักเธอ


มือที่กุมมือกัน แทนเสื้อกันหนาว
ดอกไม้สีขาว ก็ดูสวยเหลือเกิน
เพราะอะไรนะ เรื่องที่คุ้นตา กลับมีความหมายและมีคุณค่า
เมื่อมีเธอ ก้าวเดินข้างๆกัน

อยู่ใกล้ๆเธอ รู้สึกดี อยู่กับใครทำไมมันไม่เหมือนกัน
อยู่กับเธอแล้ว โลกสดใส มากไปกว่านั้น
อยู่ใกล้เธอ มันอุ่นใจอยู่คนเดียวทำไมมันไม่เหมือนกัน
อยู่กับเธอแล้ว ฤดูหนาวไม่เคยยาวนาน เมื่อฉันได้รักเธอ

พอมานึกๆดู เวลาตอนนั้นมันผ่านไปเร็วมาก ผมแทบจะไม่รู้สึกเบื่อเลย ไม่รู้สึกว่าเวลาผ่านนานไปขนาดไหน

ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่นั่งมองทะเลอยู่ริมชายหาดหน้าบังกะโล สำหรับคนที่มองผ่านไปก็คงไม่มีอะไรแปลก แต่ถ้าสังเกตดูที่ช่องว่างระหว่างเก้าอี้ผ้าใบสองตัว จะเห็นมือที่กุมกันอยู่ เหมือนระหว่างเด็กสองคนนั้นไม่มีช่องว่างหรือเส้นอะไรที่เคยขีดคั่นระหว่างกันอีกแล้ว

ผมบอกได้เลยว่าผมมีความสุขกับช่วงเวลานี้จริงๆ และสิ่งที่ผมทำได้ ก็แค่”จดจำ”และ”สนุก”กับช่วงเวลานี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่ผมกับมันจะต้องกลับไปเจอกับคนอื่นๆ ทั้งเพื่อนๆ ทั้งครอบครัวของเราทั้งคู่ แล้วก็เหมียว

[ninaprake]

ดีจังที่เข้าใจกันได้ ...และได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคุ้มค่า ..... 

แต่...เฮ้อ  ..... แล้วก็กลับมาเรื่องเดิมๆ .... "ความเข้าใจและการยอมรับจากคนรอบข้าง" ..... เบื่อคำๆนี้จริงๆ ... และก็รู้ด้วยว่ามันหลีกเลี่ยงได้ยาก .... 

[zandwizz]

 

เก็บวันเวลาดี ๆ เอาไว้นะ

เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ด้วย จะเป็นไงต่อไปหว่า

รออ่านต่อไปครับ

 

ปล. รักษาสุขภาพกันด้วยนะ ทุกคน เริ่มจะหนาวแระ

[kimsumsoon]

กลับ...ไปรักกัน....อีกครั้งเถอะค่ะ...อย่าให้มันเป็นแค่ความทรงจำเลยยย...เสียดายยยย

[suregirl]

เป็นกำลังใจให้ทั้ง 2 คน จ้า 

[มูมู่น้อย]

เพียงเส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างเรา....
เข้าใจความรู้สึกนี้แฮะ
รักนะ  ชอบนะ  เรารักกัน
แต่... มันยากเหลือเกินที่จะก้าวข้ามเส้นนั้น...เผชิญหน้ากับปัญหา
สุดท้าย...ทำได้แค่เก็บเรื่องราวของเราไว้ในความทรงจำ...ในหัวใจ...ตลอดไป...

รออ่านต่อนะป้อม  สู้ๆ เป็นกำลังใจให้จ้า 

[gobgab]

............ความสุข...............

...........มันจะเป็นความสุข..........ก็ต่อเมื่อ........

...........เรานึกถึงมัน.....แล้วยิ้มกับมัน........

..........แม้มันจะเป็นแค่ความทรงจำ.......

[anston]

 :impress:ความสุข..ความทรงจำ..ไม่มีวันสิ้นสุด..

[Jingjoh]

อิน
 

[~ScAreD:SAcreD~]

แวะมาบอกข่าวว่า เด๋วพรุ่งนี้ลงให้นะครับ

ตอนนี้กำลังเร่งปั่นให้อยู่ครับ ขอบคุณสำหรับการติดตาม 

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นนานแล้วอ่ะครับ เลยลืมๆไปบ้าง แต่จะพยายามเขียนต่อไปครับ

[anston]

 o15รับทราบ..ตามนั้นนะลุง..เอ๊ย..คุงป้อม..แหะแหะ

[~ScAreD:SAcreD~]

ตอนที่ 21

หลังจากวันนั้น ผมก็ต้องกลับไปอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดเป็นเพื่อนยายอ่ะครับ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ต้องทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนไอ้บาสมันก็ต้องช่วยพ่อมันทำงานที่บริษัท เราเลยไม่ได้ติดต่อกันเลยประมาณเกือบเดือน

บางคนคงสงสัยว่า ทำไมถึงไม่โทรคุยกันล่ะ คือสมัยนั้นที่บ้านต่างจังหวัดเนี่ย มันยังไม่มีโทรศัพท์ด้วย และค่าโทรมันก็แพงมาก ไม่สะดวกเหมือนอย่างทุกวันนี้หรอกครับ ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่นั่งคิดถึงมันนั่นแหละครับ

นี่ผมเป็นหนักนะเนี่ย ทำไมข้างในมันนึกถึงวันตลอดเวลาขนาดนี้ ขนาดตอนที่ผมอยู่กับเหมียวยังไม่รู้สึกรุนแรงขนาดนี้เลย ผมสามารถนั่งเหม่อคิดถึงหน้ามันได้เป็นวันๆ ขนาดก่อนนอน ปกติผมไม่ชอบใช้หมอนข้างยังก็ต้องขอเอามากอดเลย ท่าจะเป็นเอามากนะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

กว่าที่ผมจะได้กลับมากรุงเทพอีกที ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว

พอมาถึงบ้านปุ๊ป สิ่งที่ผมทำอย่างแรกคือ โทรไปหาไอ้บาสมันครับ กระเป๋ายังแทบไม่ได้วาง แต่ผลที่ได้ก็คือ มันไปฮ่องกงกับแม่มัน อีก 5 วันกว่าจะกลับ โหย แล้วนี่เราบ้าไปคนเดียวรึเปล่า ดูเหมือนมันจะไม่คิดถึงผมสักเท่าไหร่เลยอ่ะ ป่านนี้มันคงไปเที่ยวร่าเริงมีความสุขไปแล้วอ่ะดิ งอน เซ็ง

อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ เลยนัดพวกไอ้แวน ไอ้เอ ตะลอนทั่วกรุงเทพแต่ที่สำคัญผมนัดเหมียวไปแดนเนรมิตรกันด้วย เด็กรุ่นใหม่ถึงกับอึ้ง มันอยู่ตรงไหน 555 (น่าจะเหมือนกับที่รุ่นผมงงแหละว่า สวนสนุกแฮปปี้แลนด์เนี่ย มีด้วยหรอ)

ตอนไปเที่ยวกันมันไม่เท่าไหร่หรอกครับ ก็สนุกไปเรื่อยๆเลยขอไม่เขียนถึงล่ะกัน จนเปิดเทอมก็ลืมๆมันไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ที่มันเป็นเรื่องขึ้นมาเนี่ย เพราะไอ้บาสมันดันเข้ามาแจมตอนที่เพื่อนๆคนอื่นเค้าดูรูปกันนี่สิ มันเลยเกิดอาการงอนขึ้นมา หาว่าไปกันไม่ชวนมัน เลยพาลมาถึงผมด้วย โทษฐานที่ไม่บอกมัน

ผมเริ่มรำคาญที่มันไม่ยอมพูดด้วยตั้งแต่มันรู้เรื่องในเย็นวันเปิดเทอม จากนั้นมันก็เกิดอาการที่ผมเรียกว่า ถามคำตอบคำ จนผมเริ่มอึดอัด ไปกิน เหงาหลับ ก็เงียบ เดินกลับบ้านก็เงียบ จนผมทนไม่ไหว ต้องโทรไปหามันในคืนนั้น

“โอ้ย ก็เมิงไม่อยู่นี่หว่า จะให้ไปบอกกับใครที่ไหนล่ะ”

“ก็รออีกไม่กี่วัน ก็กลับมาแล้ว ทำไมไม่รออ่ะ”

“ก็ไม่รู้ว่าอยากจะไปด้วยนี่หว่า เราก็เห็นไปเมืองนอก คงไม่ได้สนใจเท่าไหร่”

“ไปที่โน้นเบื่อจะตาย วันๆก็เดินตามแม่ช๊อปปิ้ง ไปเป็นคนถือของ”

“ยังไงก็ได้ไปเที่ยวล่ะน่า”

“อึ่ม ..............................”

เราไม่ได้พูดเรื่องที่เราไปทะเลด้วยกันอีกเลย ไม่ได้คุยว่าจะต้องยังไง ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน หรือ จากนี้ไปเราจะทำยังไงกันดี มันเลยดูแปลกๆ ผมว่ามันก็รู้อยู่ในใจของทั้งผมและมันอยู่แล้วล่ะครับ แต่มันก็ยากที่จะพูดออกมา จนกระทั่ง

“ต๋อง บอกเหมียวไปรึยัง”

“บอกอะไรล่ะ” ตอนนั้นผมไม่รู้จริงๆครับว่ามันหมายถึงอะไร

“ก็ ......................” แล้วไอ้บาสมันก็เงียบไปอีกครั้ง

“อะไร บาส มีอะไรก็พูดมาดิ”

"....................................."

"บาส มีอะไรอยากพูดกับเรารึเปล่า" ผมย้ำถามมันอีกครั้ง

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะ ง่วงแล้ว”

“เดี๋ยวสิ บาส บาส ฮัลโหล .....”

ไอ้บาสวางสายไปโดยที่ผมแทบจะยังไม่ได้คุยอะไรด้วยเลย มันอารมณ์ไหนกันวะเนี่ย เฮ้อ ปวดหัว มันอยากให้ผมบอกอะไรกับเหมียวล่ะ ให้ผมเลิกกับเหมียวอย่างงั้นหรอ หรืออะไร มันทำไมไม่บอกล่ะ มัวแต่อึกอัก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแหละว่าจะต้องทำตัวยังไง

ทำไมมันไม่เข้าใจนะ ว่าผมกับมันไม่ได้อยู่ที่ทะเลกัน 2 ต่อ 2 อีกแล้ว ไม่ได้อยู่ในที่ที่ไม่รู้จักใครและไม่มีใครรู้จักเราสองคน เรากลับเข้ามาอยู่ในสังคนของเพื่อนๆ ของที่บ้าน ของโรงเรียน ซึ่งเป็นที่ที่เราไม่สามารถทำตามใจตัวเองอีก

ผมอยากจะตะโกนบอกมันออกไปว่า กูก็อึดอัดเหมือนเมิงนั่นแหละ กูอยากจะตะโกนบอกรักเมิงให้คนทุกคนได้รู้ อยากจะแสดงทุกอย่างอย่างที่ใจกูอยากทำให้กับเมิงให้เต็มที่ กูอยากจะเดินจับมือเมิงไปไหนต่อไหน แต่ ...... กูคงไม่กล้าพอ

ไอ้บาส เมิงรู้มั๊ย วันนี้ที่ไปเรียนวันแรก เมิงรู้มั๊ยว่ากูอึดอัดแค่ไหน อยากจะลากเมิงเข้ามากอด แต่ก็ทำไม่ได้ เวลากูมองเมิง กูก็ใจเต้นแปลกๆ กูมองเมิงเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ กูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไอ้บาส ไอ้บ้า เมิงทำกูจนเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยรู้มั๊ย ทำไมวะ กูไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

วันนี้ที่เมิงเห็นว่ากูไม่ค่อยคุยกับเมิง หรือทำตัวสนิทสนมกับเหมียวมากเป็นพอเศษ คงเพราะกูอยากจะกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองมั๊ง เมิงอาจจะคิดว่า กูลืมช่วงที่เราไปทะเลด้วยกันไปแล้ว แต่กูอยากจะบอกเมิงเอาไว้เลยว่า กูจะไม่มีวันลืม ถึงตอนนี้ ในวันที่กูนั่งเรียนรื่องนี้อยู่ ตอนนี้ คงพิสูจน์ได้แล้วนะ ว่า กูไม่ได้ลืมวันนั้นเลย

และเช้าวันต่อมา ไอ้บาสมันก็ไม่ได้มาจอดรถที่บ้านผมเหมือนเดิม.......