หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[min_min]

ถ้าครบ 1000  หน้าเมื่อไหร่

อิ๊กกี้บอกว่าจะมีตอนพิเศษให้

ปล. ต้องเขียนมาให้อ่านจนถึงพันหน้าก่อนนะ 555

[nunamicky]

คุณหลวงคะ ทำไมน่ารักอย่างนี้
อิจฉานายพลเค้าจริงๆ

[MrTeddy]

ที่จริง "ต้อม" นี่น่าจะไปเปลี่ยนชื่อเป็น "น้อย" ซะ
จะได้เข้ากันกับ "หลวง" อิอิ

[kyoya11]

รอๆๆๆๆๆๆ

[QUE1]

พอเหอะเรย์ อยากไปตามเซ้าซี้กันอีกเลย
ต้อมได้ใจมากๆ หุหุ
อดทนและรออนาคตเนอะต้อมเนอะ

[Chinnosuke]

เย้ๆๆหน้า100แล้ว
เป็นกำลังใจให้แก่พี่ิอิ๊ก
พักผ่อนเยอะๆน้าาา
จาได้หน้าเด้งๆๆ
มีแรงมาร้าย แรง รั่ว เริ่ด เยอะๆๆ
+1

[talentcs]

เดาม่ายถูก ฮ่ะ ตกลงจะออกมารูปไหน รักสามเศร้าเราสามคน (หลวง นาย ต้อม)
แถม เรย์ ยังจะมาวนเวียนอีก เฮ้อ สู้ ๆ นะ
 

[love2y]

พี่ปริ๊นซ์~~~~ อีก 5 ปีใช้การได้แน่ๆ
ก๊ากกกกกกกกกกกก ต้อมจัดการ!!!!

[barahi]

ร๊ออออออ 

 

[tamako]

  ง่ะ  เพิ่งครึ่งเรื่องเอง  ยังไม่จบรึเนี่ยดีจัง   
  ว่าแต่ใครจะมาทำให้เรื่องมันยืดยาวออกไปอ่ะ  อยากรู้จัง 
  สู้ๆนะค่ะคุณอิ๊กกี้เป็นกำลังใจให้ค่ะ 
  สุดท้าย  ฉลองหน้า 100คร๊า

[indy❣zaka]

100 หน้าาาาา 
  ฉลองๆๆๆๆๆ 

[kingphai]

สงสารนายอ่ะคับ
อกหักผิดหวัง
ยังดีกว่ารู้สึกผิด กับการทำร้ายน้ำใจคนอื่นโดยที่ไม่รู้ตัวนะ
ผมว่า

[eiky]

องก์ ๔๐

"ต้อม วันนี้จะพาไปทำวีซ่านะ นั่งรถไฟมารอพี่ที่อ่อนนุชนะ"

ผมกดโทรศัพท์ไปหาไอ้ต้อมประมาณเก้าโมงกว่าๆ หลังจากที่คุณสามีกับอีป้าออกไปทำงานแล้ว โอยร่างจะแตก ทำไมมันเพลียแบบนี้นะ ร้าวหน้าขาไปหมด อะไรกันเมื่อคืนก็ไม่ได้เล่นท่ายากอะไรนะ แค่นั่งนานไปหน่อย อิอิ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งไปเล่นกายกรรมมาก็ไม่ปาน

"ออกไปตอนนี้เลยเหรอพี่"

"ออกมาเลยใส่เสื้อเชิ้ตมานะ มันต้องถ่ายรูปด้วย"

"ให้ผมรอที่ไหนอ่ะ"

"ก็ยืนรอตรงป้ายรถเมล์ก็ได้ เดี๋ยวพี่ขับรถไปรับ ใกล้ถึงแล้วจะโทรฯบอก"

"รถพี่ได้คืนแล้วเหรอ"

"เมื่อวานน่ะ เร็วรีบออกมาสายๆคนเยอะ มันจะนาน"

ผมกดวางสายไปแล้วไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็แต่งองค์วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตไปดีกว่า ให้แลดูเรียบร้อยกางเกงยีนส์สีเข้มๆ เสื้อเชิ้ตสีหวานๆเหน็บใน อิอิ โชว์เข็มขัดหนังของเฟออรากาโมนิดหน่อย วันนี้ใช้กลิ่นแบลคของเฟอรรารี่ดีกว่า

"พี่แพทย์ อยู่ไหนกันน่ะ"

ระหว่างรอก็โทรศัพท์ไปหาพี่ชาย เป็นโทรศัพท์ผมนั่นล่ะครับ เบอร์ชั่วคราวเอาไว้ติดต่อกัน

"ยังกินอาหาเช้าอยู่เลย แล้วเราจะไปไหนนาย"

"วันนี้ก็จะพาต้อมไปทำวีซ่าไงพี่ เสร็จแล้วจะไปสถานทูตต่อ แล้วพี่จะพาแม่ไปเดินไหนเหรอ"

"อืมคิดว่าน่าจะพาไปเดินเอ็มโพเรียมนี่ล่ะใกล้ๆ ไม่อยากพาไปไกล"

"อ้อ แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่มากนะพี่ ไม่ออกไปแถบชานเมืองหน่อยล่ะ"

"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวหลง"

แหมไอ้พี่ชายนี่ออกแนวเวอร์มาก ถึงมันจะไปอยู่ที่โน่นก่อนผมก็เถอะ แต่แหมนะทำเป็นจะหลงๆ เดี๋ยววันหลังไปปล่อยแถวห้างไกลๆนอกเมืองดีกว่าจะได้หลงสมใจอยาก

"โอเคๆ ถามเฉยๆ วันนี้เย็นๆบอกแม่ด้วยนะพี่เดี๋ยวเข้าไปกินเข้าเย็นด้วย"

"ต้อมมาด้วยไหม"

"ไปสิ แค่นี้ก่อนนะพี่"

ผมวางสายแล้วตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองแล้วดูบ้านก่อนจะออกจากห้องมา รถผมไม่มีอะไรแปลกไปหรอกนะครับ ยังเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกมันทำให้เราคิดไปเองว่ามันแปลก ผมรอให้ไอ้ต้อมมันยิงมาเพราะปกติเวลามันใกล้ถึงแล้วมันจะยิงมาผมจะได้กะเวลา ออกจากบ้านถูก

"ถึงเอกมัยแล้วพี่"

"อืมๆ เดี๋ยวพี่ออกไป รถท่าจะติดนะ ยืนรอแป๊บนะต้อม"

"ฝั่งตรงข้ามโลตัสนะพี่"

"เออสิ จะไปบางนานะ"

"ถามไปงั้นล่ะ รู้อยู่แล้ว"

"ดีมาก"

กวนแต่เช้า ผมขับรถออกไป ว่าแล้วเชียวรถจะติดไปไหนเนี่ย เหอๆ ลืมไปว่าหลังเจ็ดโมงรถในซอยนี้ติดแน่นหนายิ่งกว่าอะไรดี มีแต่มอร์เตอร์ไซค์ที่ขับตัดหน้าไปมา อย่ามาขูดสีรถชั้นนะ

"รถติดมากว่ะต้อม"

"อ้าวเหรอพี่ เนี่ยผมถึงแล้วอ่ะ"

"ยืนรอไปก่อน ทำไงได้มันติดนี่หว่า"

"ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยนะพี่ หิวอ่ะ"

"อ้าว หาไรกินก่อนไหมล่ะ"

"พี่กินแล้วเหรอ"

"ยัง ชั้นไม่กินข้าวเช้า"

"งั้นรอกินพร้อมพี่ดีกว่า"

ตามใจมันครับ ขี้เกียจจะบอก เปิดเพลงฟังแหกปากดีกว่า ไม่ได้แหกปากคนเดียวในรถมานานคิดถึงที่สุด The weakness in me หน่อยเป็นไง มาเสียงพร้อม สำหรับผมนะการแหกปากร้องเพลงนี่เป็นอะไรที่คลายเครียดได้มากทีเดียว แต่ผมเข้าใจดีว่าเสียงของผมมันอาจจะทำให้คนฟังกลับกลายเป็นเครียดแทน เหอๆ เชิดใส่ สนที่ไหน อีป้ามันบอกว่าเสียงผมเหมือนเป็ด ไม่สนใจหรอก ถ้าชั้นร้องเพลงเพราะก็ไปออก อเมริกันไอดอลแล้วสิหล่อน จริงไหม

"โหย นานว่ะพี่ รอจนปวดฉี่"

พอไปถึงไอ้ต้อมก็หน้าหงิกเข้ามาในรถเลยนะครับ

"โทษที รถมันติดอ่ะ ทำไงได้"

"ปวดฉี่อ่ะ เนี่ยแข็งเลยปวดฉี่จนแข็ง"

โอ๊ยนะ คนยิ่งควบคุมอารมณ์อยู่นะโว้ย

"เออๆ เดี๋ยวทนเอาแป๊บเดียว ข้างหน้ามีปั๊มเดี๋ยวแวะให้"

"วันนี้ทำไมใส่เสื้อเชิ้ตเหมือนผม"

มันหันมามองหน้าผมแล้วเหมือนสำรวจทั้งเรือนร่าง

"ก็ไปสถานที่ราชการนี่แก จะแต่งตัวแฟชั่นไปเหรอ แล้วทำไมผมเผ้าไม่ใส่เจลใส่แว็กให้เรียบร้อย"

"ไม่เคยทำนี่"

"เรานี่นะ ผมเริ่มยาวแล้วนะ"

ผมเหลือบไปมอง มันไม่ยาวหรอกครับ แต่ก้ไม่มีอะไรจะทักมัน ว่าไปแล้วเวลามันอยู่ในชุดลำลองแล้วมันดูหล่อดีนะ เสื้อเชิ้ตลายๆที่ผมพาไปซื้อนั่นล่ะครับกางเกงยีนส์สีเข้มๆเหมือนกัน แต่มองแค่แวบเดียวล่ะไม่ดีๆ เดี๋ยวคิดอีก ผมตั้งใจขับรถมองถนนต่อไป พอถึงปั้มก็ให้มันลงไปเข้าห้องน้ำ

"มาเดี๋ยวทำผมให้"

ผมทนไม่ไหวหรอกครับ ที่จริงผมมันก็ไม่กระเซอะกระเซิงอะไรมากนักหรอก แต่เอาหน่อยให้มันดูเป็นทรงเวลาถ่ายรูปจะได้ไม่เหมือนโดนบังคับให้ถ่าย คือหน้ารถผมก็ยังมีของใช้ทุกอย่างอยู่เหมือนเคย แว็กใส่ผม น้ำหอม นาฬิกา ของใช้จุกจิกนั่นล่ะครับ ผมหันหน้าไปหามัน อ๊ะ ไม่ได้ๆอย่าหวั่นไหว ตามันวิ้งๆเชียวครับท่าน

"มันจะเหนียวไหมอ่ะพี่"

"อย่าไปจับมันสิ"

หน้าผมอยู่ห่างจากมันประมาณครึ่งแขน ผมเอี้ยวตัวไปทำทรงผมให้มัน

"พี่ใช้น้ำหอมกลิ่นไรอ่ะหอมจัง ทำไมต้องหน้าแดงพี่ เขินเหรอ"

"บ้าเหรอ อยู่นิ่งๆ เสร็จแล้ว"

โอย ใจจะขาดเคยกลั้นหายใจไหม เวลาเราอยู่ต่อหน้าใครบางคนใกล้ๆกัน เนี่ยผมกำลังทำอยู่ ใจจะขาดสิครับ หน้าแดงอีกต่างหาก ไม่รู้ทำไมถึงไปกลั้นหายใจ แต่เวลามันหายใจออกมากลิ่นลมหายใจมันนี่นะ กรี๊ด พอๆ

"อ่า ทำไมทำปรกหน้าล่ะพี่ ตลกว่ะ"

"ตามสมัยนิยมไงแก"

มันส่องดูกระจกหน้ารถจะเอามือยีหัวตัวเอง

"อย่าไปทำมันนะ มันยุ่งชั้นไม่ทำให้แล้วนะ หิวใช่ไหมเดี๋ยวไปกินที่โน่นเลย"

ผมรีบตัดบท เฮ้อนะ เพิ่งรู้ว่าการที่เราลำบากใจนี่มันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ไอ้ต้อมมันดูเฉยๆแล้วนะ ผมนี่สิเหมือนว่ากำลังแพ้ภัยตัวเอง วิญญาณนางวันทองสองผัวกำลังสิงร่าง เหอๆ ไม่ดีๆ ไม่เอาหรอก ออกไปๆอย่าเพิ่งมาสิงชั้น

สรุปแล้วพอไปถึงเซ็นทรัลบางนาก็ไปหาที่จอดรถผมวนขึ้นไปใกล้ๆชั้นที่เขาทำวีซ่านั่นล่ะครับ ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยเดินกลับมา

"ยิ้มแบบไม่เห็นฟันได้นะต้อม"

ผมบอกมันตอนที่เตรียมเอกสารพร้อมรอเขาเรียกตัวอยู่ คนเยอะเหมือนกันนะคิวยาวเชียว

"ยังไงอ่ะพี่"

"นี่แบบนี้"

ผมทำหน้าให้มันดู มันยิ้มออกมาแล้วหัวเราะ

"น่ารักว่ะพี่"

"แน่นอน ไปๆเขาเรียกแล้ว"

ผมดันหลังมันให้เข้าไปในห้องที่เขาเตรียมไว้ หลุดไม่ได้เลยนะเนี่ยผม เหอๆ ไอ้คนมันคอยตอดมันก็ตอดตลอดเวลา ผมนั่งรอมันอยู่สักพัก นานเลยล่ะมันก็ออกมา

"เรียบร้อยใช่ไหม"

"ครับพี่"

"ไปเดินเล่นกันก่อนไหมแล้วค่อยไปสถานทูต"

"จะบ่ายแล้วนะพี่"

เออนั่นสิ ไม่ได้ๆ เอ้อระเหยอยู่ไมได้ เดี๋ยวสถานทูตปิดก่อน

"งั้นรีบไปเถอะ เสร็จจากสถานทูตค่อยว่ากัน"

พอออกจากบางนาก็จำเป็นต้องขึ้นทางด่วนกลับมาลงเพลินจิตแล้วค่อยเข้าถนน วิทยุ การเข้าไปติดต่อในสถานทูตเพื่อยื่นเรื่องไม่ได้ง่าย แต่ผมก็เคยทำมาแล้ว ยิ่งช่วงนี้การเข้าออกอเมริกาเข้มงวดกวดจันกว่าปกติจากเหตุการณ์หลายๆอย่าง วันนี้แค่มายื่นเรื่องไว้ล่ะครับ รอให้เขาเรียก ส่วนเอกสารอื่นๆต้องส่งมาให้เขาดูทีหลัง ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะผมทำงานอยู่แถวนี้พอดี อยากได้อะไรก็ค่อยเอามาให้ ฝากอีพัทมาก็ได้เพราะมันเข้าออกสถานทูตเป็นว่าเล่นเหมือนกัน แค่ยื่นเรื่องนี่กว่าจะเสร็จเกือบสามโมงนะครับท่าน เหอๆ เริ่มหิวอีกแล้วสิ

"ไปไหนดีต้อม"

"อยากดูหนังอ่ะพี่ อยากดูก่อนที่จะไม่ได้ดู"

"หือ ทำไมล่ะ"

"ก็เผื่อไปอยู่ที่โน่น ผมต้องเรียนด้วยทำงานด้วย คงไม่มีเวลาดูหรอก"

"อืม ใช่สินะ งั้นไปดูหนังก็ได้ แต่พี่หิวนะ กินอะไรกันก่อนแล้วค่อยไปดูนะ"

แต่ละคำพูดที่มันพูดออกมา แม้จะฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันบาดใจเหลือเกิน ทนเอานะต้อม เดี๋ยวมันก็ดีเอง ผมเข้าใจดีว่าการที่ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง นอกจากเรื่องสภาพอากาศแล้ว กว่าจะปรับตัวได้ ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน ภาษา ถ้าใครไม่สู้แล้ว นอกจากจะไปเสียเวลาเปล่า เสียเงินแล้ว ยังจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยด้วยซ้ำ

"จะดูที่พารากอนเหรอต้อม"

ผมถามมันก่อนจะออกรถออกจากที่จอด

"ไม่อยากไปพารากอนว่ะพี่ ไปที่อื่นได้ไหม"

"อืม ที่ไหนดีล่ะ"

"เอกมัยไง คนไม่เยอะ"

ผมเข้าใจมันนะครับว่าทำไม ไม่ได้ว่าอะไรผมรู้ดีทุกอย่างมันเป็นเพราะผมเองนี่ล่ะไม่ใช่เพราะมัน เอาไปเอามามันเลยกลายเป็นขยาดสถานที่ไปเลย เฮ้อนะ

"อืมได้ กินชาบูชิเนอะ"

มันพยักหน้าผมจึงขับรถออกไปยังถนนพระรามสี่ ไม่อยากจะเสี่ยงรถติดกับถนนสุขุมวิท ค่อยเลี้ยวตัดเข้าตรงกล้วยน้ำไททะลุแยกวัดธาตูทองพอดี

"ถ้าไปอยู่โน่นผมจะไว้ผมยาวนะพี่"

มันเอ่ยขึ้นตอนที่เราติดไฟแดงอยู่ตรงแยกคลองเตย

"หือ ทำไมล่ะ"

"ตัดบ่อยก็เปลืองตังค์ดิ คุณแม่บอกว่าจะให้เงินเดือนผมด้วย ผมกะว่าจะเก็บเอาไว้แล้วส่งมาให้ที่บ้าน"

ผมหันไปมองมันด้วยสายตาที่ปลาบปลื้ม ไม่รู้สินะได้ยินมันพูดแบบนี้ทีไรใจมันชุ่มฉ่ำดีจริงๆ แต่จะทำได้หรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้เชื่อมันไปก่อน

"ดีแล้ว อยู่กับแม่น่ะ เงินไม่ต้องใช้หรอก ไปเรียนแม่ก็ให้เงินไปเรียน แต่แม่ชั้นตัดผมเป็นนะแก ตอนชั้นอยู่โน่นคุณนายก็ตัดให้ตลอดไม่เคยต้องเสียเงิน หลานๆชั้นอีก"

"ไม่เอาหรอกพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว จริงเหรอพี่ที่คุณแม่ตัดผมได้อ่ะ ดีจังผมจะได้ไม่ต้องเสียเงิน"

"ไม่เชื่อคอยดูดิ แต่เราอาจจะลำบากใจตรงที่มีน้องคอยกวนนี่ล่ะ หลานพี่มันดื้อ"

"โหย สบายมากพี่ ปริ๊นกับเจคไม่มีปัญหาเลย"

"อืม งั้นก็ไม่น่ามีอะไรให้ห่วงนี่"

"แต่ผมคงอดคิดถึง"

"เอาน่า คิดถึงก็มีสื่อเยอะแยะ จะอะไรกันล่ะต้อม เอ็มก็มี ไอโฟนนั่นพอไปอยู่โน่นเดี๋ยวให้พี่แพทย์ไปลงทะเบียนใช้เบอร์ที่โน่น มันมีโปรแกรมคุยกันฟรีอยู่นะ อย่างของเราน่ะมันคุยแบบเห็นหน้าด้วยนะรู้ไหม"

"ค่อยรู้สึกดีหน่อย จะได้ไม่คิดว่าไกลพี่มาก"

รู้ไหมที่ผมให้ความหวังมันเพราะอะไร เพราะผมอยากให้มันเอาแรงแห่งหวังอันนี้ผลักดันชีวิตของมันให้ก้าวไปสู่จุด ที่ดีๆ ผมรู้ว่ามันไม่ถูกกับการให้ความหวังคนอื่นแบบนี้ แต่อย่างน้อย สิ่งที่ผมตั้งใจมันก็น่าจะไม่สูญเปล่า ผมเชื่อเสมอว่าวันเวลานำพาทุกอย่างไปจากเรา ไม่เว้นแม้กระทั่งความรู้สึกที่เคยหนักแน่นจนกลายเป็นเบาบาง ความรู้สึกรักมากจนเป็นรักนะอะไรเทือกนี้ เอาเถอะ ผมเชื่ออย่างนี้ เวลาห้าปีที่โน่นกับที่นี่มันไม่ต่างกันหรอก ห้าปีนะไม่ใช่ห้าวัน คนเราพอมันโตขึ้นความคิดมีมากขึ้น เห็นอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น ผมว่ามันจะคิดได้เอง ต้องคอยดูกันไป แต่ถ้ามันยังปักใจอยู่เหมือนเดิมนี่สิ ซวยแน่ๆผม เฮ้อ เอาเถอะคิดว่ามันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วล่ะ การให้ความหวังมันผมว่ายังดีกว่าตัดให้ขาดแล้วส่งมันไปอยู่ไกลหูไกลตา คนเราเวลามันผิดหวังมาอาจจะทำอะไรที่เกินคาดก็เป็นได้ ตัวอย่างมีให้เห็นแล้ว สู้เอาความหวังนี้หลอกตัวเองไปวันๆแต่สามารถนำพาชีวิตก้าวไปสู่จุดหมายที่ ตั้งใจไว้ผมว่ามันน่าจะดีกว่า

"จะกินข้าว่ก่อนหรือไปดูหนังก่อนต้อม"

"โหย กินก่อนดีกว่าพี่ ผมหิวอ่ะ ไปดูรอบหนังไว้แล้วค่อยไปหาไรกิน"

"อืม พี่ก็หิว"

ผมถามมันตอนที่เดินขึ้นมาจากลานจอดรถ ระหว่างชั้นแรกที่เราจะขึ้นไปชั้นขายตั๋ว สายตาก็ไปสะดุดกับกลุ่มเด็กเขาเรียกว่าอะไรกันนะ สก็อยสินะ ประมาณสามสี่คนเดินอยู่ด้านหน้าเรา ต่างฝ่ายต่างผงะ

"อ๊ะ"

เด็กคนนั้นร้องขึ้นทำท่าตกใจมองไอ้ต้อมก่อนแล้วค่อยมามองผม

"อีเบียร์"

ไอ้ต้อมมันครางออกมา ผมเองก็เหวอไปเหมือนกัน

"พี่ต้อม"

ประมาณเกือบนาทีได้ที่ต่างฝ่ายต่างหยุดยืนมองดูหน้ากัน รู้ไหมอีเบียร์มันดูแก่จากอายุจริงมันไปมากทีเดียว แต่งตัวแรงๆทำผมหลุดโลก หน้าตาก็เขียน หูไม่มีที่ว่างเพราะมันระโยงระยางไปด้วยอะไรเต็มไปหมด

"ไปเถอะต้อม"

ผมสะกิดบอกมัน เห็นแล้วก็สะท้อนใจนะ รู้ว่าอีเบียร์มันแรงแต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปถึงขนาดนี้ จากการแต่งตัวคิดว่ามันไม่น่าจะเรียนต่อแล้วหรืออะไรไม่ทราบ อืม รู้สึกบาดใจอีกครั้ง

"ฮึ ยังคบกันอยู่อีกเหรอ นานเหมือนกันนะ"

มันร้องตามหลัง เอาเถอะ จะว่าอะไรก็ว่าไป พอแล้วล่ะ

"ท่าทางคงจะอร่อยเนอะพี่ต้อมน่ะ กินไม่ยอมปล่อยเลยนี่ อีแก่"

ไอ้ต้อมหันขวับกลับไป ผมหันตามไปส่ายหน้าให้มันไม่ต้องโต้ตอบ ขอรับบทเป็นนางเอกหน่อยเถอะ ใจมันเต้นแรงผิดปกติแล้ว ไม่ได้เกรงกลัวอะไรหรอกนะ กำลังคิดว่าถ้าผมไม่เข้าไปยุ่งกับมันตั้งแต่ตอนแรก มันจะเป็นแบบนี้ไหมนะ มันอาจจะกำลังเรียนอยู่ตามปกติ และมันก็ยังอาจจะคบอยู่กับไอ้เรย์ เฮ้อ ทุกข์ใจจัง

"แหมทำเป็นไม่โต้ตอบ นี่พวกเธอ อีนี่ล่ะที่ผัวเก่าชั้นเขี่ยทิ้ง แล้วมันก็มากินเด็ก พี่ต้อมน่ะเรียนอยู่โรงเรียนเก่าชั้น"

"หล่อนะยะแก"

"แน่นอนคนที่ชั้นชอบแต่ละคนหล่อๆทั้งนั้น"

"แต่หล่อนก็ไม่ได้กิน โฮะๆ"

"อีนี่ เกือบได้กินย่ะ ถ้าอีแก่นี่ไม่มาแย่งไปก่อน"

"นี่แก ลองชวนพี่เขาไปตี้สิ เผื่อเขาสนใจ"

คือน้องๆที่เดินตามขึ้นมาบนบันไดเลื่อนอายุไม่น่าจะเกิน ๑๘ นะครับ แต่ท่าทางจริตจะก้านมันเหมือนคนวัยแก่กว่าผมเสียด้วยซ้ำ เริ่มอายคนแล้ว

"ถ้าไปตี้กับเรานะ ชั้นจะกินให้น้ำหมดตัวเลยนี่ อิอิ"

"อีเชี่ย ของกู อย่ามายุ่งเชียว ผัวมึงรออยู่ร้านเกมไม่ใช่เหรอ"

"โอ๊ย ผัวนั่นผัว แต่นี่จะกินอ่ะ หล่อนจะทำไม"

"เดี๋ยวตบสักทีดีไหมอีเชี่ย"

"แหมแล้วไอ้ป๋องผัวหล่อนล่ะอีเบียร์ ชั้นเห็นมันเดินกับคนอื่นนะตอนก่อนเข้ามา"

"อ๊ะ"

คือไม่ได้อยากจะตั้งใจฟังหรอกนะครับ แต่มันคุยกันเสียงดังไม่อายใคร คนเดินขึ้นลงหันมองกันทุกคน ผมเดินเข้าไปซื้อตั๋วหนัง จะเอายังไงดี จะดูที่นี่หรือว่าไปดูที่อื่นดี คือตรงข้ามโรงหนังมันมีโรงเรียนชายล้วนอยู่นะครับ ตอนนี้เด็กนักเรียนก็คงเลิกเรียน เดินกันขวักไขว่ ไอ้ต้อมมันคงรู้สึกอายๆเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับมัน ที่เริ่มมอง

"อย่าไปสนใจต้อม ทำเป็นไม่รู้จักมัน"

ผมสะกิดบอกมัน

"ช่างหัวมัน ของแค่นั้นชั้นไม่สนใจหรอก หาใหม่ใหญ่กว่า"

"อุ๊ยแก ดูพี่คนนั้นสิ พี่ค้า น่ารักจังเลยค่ะ"

เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านไปแกงค์เด็กพวกนี้ก็แซวขึ้นทันที เสียงด่าทอกันอื้ออึง ผมได้ตั๋วหนังมาแล้วก็เดินไปร้านอาหาร แต่อีเบียร์นี่ก็ยังตามอยู่นะ จะตามมาทำไมเนี่ย อีปลิง

"พี่ต้อมๆ"

มันวิ่งมาดักหน้าไว้ มองผมด้วยหางตาแสยะปากใส่ ผมนี่กัดฟันกรอด นี่มันไม่รู้ตัวเหรอว่าที่ผมทำร้ายมันกับไอ้เรย์น่ะเพราะมันมาทำหน้าทำปาก ใส่ผมแบบนี้ล่ะ เกลียดที่สุด

"เรารู้จักกันเหรอ"

เอ่อไอ้ต้อมพูดขึ้นครับ หน้าตานี่เย็นชามาก มันดูนิ่งๆนะ

"อ๊ะ พี่ต้อม เอ่อ"

ไปไม่เป็นเหมือนกันเหรออีเบียร์ ทำท่าอึกอักขึ้นมาเชียว

"ไปเถอะตัวเอง เค้าหิว"

มันจับมือผมทันทีแล้วดึงเข้าไปในร้าน

"ฮึ ชอบกินคนแก่ก็ไม่บอกจะได้ไม่ต้องสนใจ ของดีๆสดๆซิงๆไม่ชอบ ชอบของแก่ๆเหนียวๆ ไปตายไหนก็ไปไอ้ควายเอ้ย"

"เฮ้ย"

ผมตะปบบ่ามันไว้ นี่ชั้นจะไม่อะไรด้วยแล้วนะอีเบียร์ ปากแกนี่มันวอนหาเบื้องล่างเหลือเกินนะ

"อ้าวน้องจ๋า เรารู้จักกันเหรอถึงมาตามด่าตามว่าอยู่แบบนี้ ไม่อายคนเขาเหรอครับ จะแรงจะร่านแรดน่ะ ไม่มีใครเขาว่าหรอกนะ แต่ดูด้วยไม่ใช่จะปล่อยเชื้อโรคไปเสียทุกที่"

"อีแก่ มีสิทธิ์อะไรมาด่าชั้น"

"สิทธิ์เหมือนที่น้องเพิ่งพูดออกมาเมื่อกี๊ไง หน้าตาก็ดีนะ ทำไมทำตัวแบบนี้ล่ะครับ ที่ว่าตัวเองสดๆซิงๆน่ะ อะไรเหรอ พี่ว่าน่าจะไม่ใช่อันนั้นแล้วล่ะนะ รูจมูกเหรอที่ยังไม่มีใครเอาอะไรแหย่ หรือว่ารูหู"

"กรี๊ด อีแก่"

"อ้อ อย่ามาวอแวกับน้องพี่เลยนะครับ เสียเวลาเปล่าๆ ไปเถอะต้อม พอไปอยู่อเมริกาก็ไม่ต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้หรอกนะ"

"อ๊ะ อเมริกา"

ผมเชิดหน้าใส่มันแล้วดันหลังไอ้ต้อมให้เข้าไปด้านใน มันจะตามเข้ามานะ แต่ไม่ได้สนใจหรอก ตามได้ตามไปสิ มันไม่อาย ผมก็ไม่อาย เอาสิ ไฟนางร้ายมันมอดไปแล้วนะ จะมากระพือให้มันลุกโชนขึ้นอีกก็ลองดู รู้ว่านี่มันคือผลของการกระทำ แต่ในเมื่อผมหยุดแล้ว ผมรู้สึกผิดที่ทำลงไป แต่มันยังไม่ยอมรามือก็มาลองอีกสักตั้ง จะทำให้เหมือนอีเอสเลย ปิดฉากไม่ต้องมาวอแวอีก

"ไปที่อื่นไหมพี่"

"ไม่ต้อง อยู่นี่ล่ะ มันจะทำอะไรก็ให้มันทำ อย่าไปสนใจ ทำหน้าหนาๆเอาไว้ มันนั่นล่ะที่จะอายคน"

ผมบอกมันแล้วกินอาหารอย่างเพลิดเพลิน อีเบียร์มันเกาะมองอยู่นอกร้านแค่แป๊บเดียวล่ะครับ พอมันเห็นกลุ่มเด็กนักเรียนตัวโข่งๆเดินมามันก็แถเข้าไปหาเขา เห็นเดินไปด้วยกัน ชางหัวมันเถอะ

"เรานี่ก็เย็นชาได้น่ากลัวเหมือนกันนะต้อม"

ผมเอ่ยขึ้นตอนกินข้าวเสร็จแล้วเดินขึ้นไปรอรอบหนัง

"ผมก็ทำไปอย่างนั้นล่ะพี่ ก็พี่บอกว่าให้ทำเป็นไม่รู้จักมันนี่"

เหอๆ เสียวสันหลังวาบเลยสิครับ อดคิดไม่ได้ว่าถ้ามันทำสายตาแบบนั้นกับผมนี่คงแสบตับอยู่ไม่น้อย

"พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะต้อม รอตรงนี้ล่ะ"

พอไปถึงชั้นสามเราไปซื้อของที่จะเข้าไปกินในโรงหนัง แต่พอมือไปจับโดนแก้วน้ำเย็นๆผมก็ดันปวดเบาขึ้นมา ไอ้ต้อมมันไปห้องน้ำมาแล้วตอนที่กินเสร็จ ให้มันนั่งรอตรงตรงลานนั่นล่ะครับ

"อ๊ะ"

พอทำธุระส่วนตัวเสร็จจะเดินมาล้างมือก็เห็นเด็กสองคนจูงมือกันเข้ามาใน ห้องน้ำ ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนอีเบียร์นั่นเอง มันไม่ได้มองผมหรอกครับ มันกำลังจะตรงเข้าไปในห้องน้ำทั้งสองคน

"น้องเดี๋ยวสิ"

ผมเรียกมันไว้ อยากรู้อะไรขึ้นมา

"อะไร รู้จักชั้นเหรอ"

มันแหวเสียงใส่ผม แหมอยากรู้จักตายล่ะ

"เราเป็นเพื่อนน้องเบียร์ใช่ไหม"

"ทำไม มีอะไร อ้อ พี่นั่นเอง"

มันทำท่าคิดแล้วร้องออกมา

"พี่ถามอะไรหน่อยสิ"

"ไม่ว่าง แค่นี้นะ"

มันเชิดหน้าใส่ผมแล้วจะเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กนักเรียนคนนั้นก็ยืนมองอยู่

"มีค่าตอบแทน นี่เอาไหม แลกกับคำถามสองสามอย่าง"

ผมก็เลวเหมือนเดิม เอาเงินมาล่อ แต่คิดอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ

"เฮ้ย พันนึงเลยนะอีแป๋ว"

เด็กคนที่ยืนรอหน้าห้องน้ำร้องขึ้น มันหันขวับกลับมา

"อ๊ะ พี่จะถามอะไร"

ก็นะ ไม่ได้ดูถูกน้องเขานะ แต่คิดดีๆแล้วจะหลอกผมก็ได้นี่นา ใครจะว่าอะไร ใช่ไหม รู้บ้างไม่รู้บ้าง ผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอก แค่อยากรู้ว่าตอนนี้อีเบียร์มันยังเรียนอยู่หรือเปล่า ทำอะไรอยู่ แค่นี้เอง คือว่ารู้สึกผิดนะครับ ไม่ได้จะอะไรกับมันหรอก สรุปว่าตอนนี้อีเบียร์มันไปเรียนภาคค่ำเพราะที่บ้านมันไม่ยอมให้เรียนภาค ปกติ เพราะย้ายโรงเรียนแล้วก็ยังเป็นเหมือนเดิม น้องคนนี้ก็รู้จักกับอีเบียร์ทางเน็ทอยู่ละแวกนี้ เป็นเพื่อนไฮกัน เห็นมันบอกนะ ไม่ได้รู้จักอะไรมาก ไฮเหรอ ผมว่ามันโลว์นะ น้องมันบอกว่าปกติตอนเย็นๆจะมาดักเด็กนักเรียนชายที่หน้าโรงเรียนชายล้วน ส่วนมากก็ที่นี่ แล้วก็สามเสน น้องมันบอกว่าชวนกันไปไฮๆอะไรของมันนี่ล่ะครับ อืมเป็นอันว่าผมรู้แล้วว่าอะไรมันเป็นอะไรค่อยสบายใจขึ้นหน่อย อีเบียร์มันย้ายโรงเรียนไปแล้วแต่มันโดนพักการเรียนอีกครั้งเพราะไปทำอนาจาร ในโรงเรียน อืมนะ ผมให้เงินน้องมันอีกห้าร้อยเพิ่มให้ ตอนนี้ผมสบายใจขึ้นมาก แสดงว่าสิ่งที่ผมทำกับมันแท้จริงแล้วมันไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย เพราะชีวิตปกติมันก็ทำอยู่แบบนี้เป็นสรณะอยู่แล้วนี่นะ แล้วไอ้เรย์มันไปรู้จักกับอีนี่มาจากไหนนะ เข้าใจคว้ามาเหลือเกิน

"ไปหาแม่ดีกว่า แม่นัดกินข้าว"

พอหนังจบเกือบสองทุ่มครึ่งเราก็เดินกลับไปที่รถ

"วันนี้ผมนอนกับคุณแม่ดีกว่า ขี้เกียจกลับ"

"อืมเอาสิ พรุ่งนี้ต้องไปเดินเรื่องจดทะเบียนอีก เดี๋ยวพี่ไปรับ"

"พี่ไม่นอนด้วยเหรอ"

"บ้าเหรอ เปิดทำไมหลายห้อง"

"กลับไปนอนกับแฟนอ่ะดิ"

"เออต้อม ถามหน่อยสิ เด็กนักเรียนผู้ชายนี่มันชอบลองกันทุกคนเลยเหรอ"

ผมเปลี่ยนเรื่องครับ มันก็นะวกกลับมาเรื่องนี้ตลอดเวลา

"ทำไมอ่ะพี่ ไม่หรอก ผมยังไม่เป็นเลย"

"เราเนี่ยนะไม่เป็น"

"อ้าว ถ้าผมเป็นผมก็ไม่มาแบบนี้หรอกพี่"

"จ้าพ่อคนดี"

ก็ไม่มีอะไรหรอกครับแค่อยากจะรู้ เพราะตอนที่ผมเรียน ฮอร์โมนมาช้าหรืออะไรไม่รู้นะ แต่ไม่กล้า ถามว่าคันไหม คันนะ อยากรู้อยากลองแต่ให้เอาจริงๆ ไม่เอาหรอก กลัวจะตาย ก็ไม่ว่ากันนะเพราะมันก็ผันแปรไปตามยุคตามสมัยของมันนั่นล่ะ

"ว่าไงพ่อต้อม เป็นไงวันนี้เหนื่อยไหม"

พอไปรับแม่ที่โรงแรมคุณนายเธอก็กวักมือเรียกไอ้ต้อมให้เข้าไปหา

"พี่ต้อมๆ ทำไมปริ๊นไม่เห็นหน้าหลายวันอ่ะ ไปไหนมา"

"พี่ต้อม เจคมีเกมใหม่ด้วยนะ นี่มันส์สุดๆ"

คือมันโดนรุมล่ะครับ คนนั้นคนนี้ทึ้งตัวอยู่ ผมค่อยยิ้มออกหน่อย มันก็ดูมีความสุขนะกุลีกุจออยู่กับคนนั้นคนนี้ หลานผมไอ้ตัวเล็กมันก็ปีนป่ายของมันไปเรื่อย

"นาย แล้ววันนี้พ่อหลวงไม่มากินข้าวด้วยเหรอ"

"บอกจะมานะแม่ เดี๋ยวนายโทรฯถามว่าถึงไหนแล้ว"

ผมเดินออกมากดโทรศัพท์ไปหาสามี

"ถึงไหนแล้วล่ะแก"

"ถึงแล้ว พาพี่แดนข้ามฝั่งมาซื้อไวน์"

"หือ จะกินเหรอ"

"พี่แดนเขาอยากกิน"

"อ้อ แป๊บนะ ฝั่งโน้นมีร้านอาหารไหมแก"

"มีร้านอาหารอิตาเลียน กับญี่ปุ่นอ่ะ"

"แม่ๆ เดินข้ามไปฝั่งโน้นไหม มีร้านอาหารอิตาเลียนกับอาหารญี่ปุ่น"

ผมเดินกลับไปถามคุณนายจะได้ตัดสินใจเลย

"อานายปริ๊นอยากกินข้าวปั้น ไปกินญี่ปุ่นเนอะ"

"พี่ปริ๊นอยากกินอาหารญี่ปุ่นเหรอคุณ"

มันได้ยินครับ เออๆ อยากคุยกันก็เอาเลย แหมนะหลานรักทำไมปันใจแบบนี้เนี่ย ผมยื่นโทรศัพท์ให้หลาน มันก็คุยจ้อเลยครับ สรุปต้องตามใจคุณชายปริ๊นมัน เดินกระเตงกันข้ามฝั่งไปกินอาหารญี่ปุ่น ร้านเล็กๆนะ น่ารักดีคนไม่เยอะ ครอบครัวเราเข้าไปนี่ก็เต็มพอดี เหอๆ

"พ่อหลวง เห็นบอกว่าอยู่กับแม่เหรอเรา แล้วแม่ไม่คิดถึงเราเหรอจ๊ะ"

คุณนายแม่นั่งติดกับลูกเขยเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว มีเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ผมก็นั่งข้างมันนั่นล่ะครับ ข้างๆผมก็มีพี่ปริ๊น ส่วนไอ้ต้อมนั่งข้างอีป้ากับพี่แพทย์

"ครับ คิดถึงครับ แต่ก็ทำงานกลับบ้านบ้างน่ะครับคุณแม่"

"แม่เราทำสวนดอกไม้เหรอ ท่าทางน่าจะอากาศดีเนอะ อยากไปเที่ยวบ้างจัง"

"ไปสิครับคุณแม่ แม่ผมคงดีใจ"

"อ๊ะ ไหนบอกจะไปทะเลไงแม่ อะไรจะไปสวนดอกไม้"

"อ้าว ก็แกเหนื่อยไม่ใช่เหรอนาย ไปเยี่ยมแม่พ่อหลวงก็ไม่เห็นเป็นไร เนอะคุณเนอะ"

หันไปหาคุณพ่อผม กรี๊ด ไม่ได้นะ อะไรเนี่ย ตายๆ คุณนายสองคนนี่ไปเจอกันโลกคงแตกแน่ๆ แรงบวกแรง ตายๆ

"ไปวันไหนดีครับคุณแม่ ผมจะได้โทรฯไปบอกคุณแม่ผมให้เตรียมต้อนรับ"

"อุ๊ย ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกจ๊ะพ่อหลวง ก็รอให้พ่อต้อมเขาเดินเรื่องทางนี้เสร็จ วันศุกร์ทันไหมนาย"

"ไม่ทันหรอกแม่ ไปบางแสนดีกว่า"

"ไปทำไมคุณบางแสนทะเลไม่สวย พาแม่ไปดูสวนดอกไม้ดีกว่า สวยกว่า"

"ปริ๊นก็จะไปดูสวน"

"มีเป็นไร่เหรอครับอาหลวง มีองุ่นไหมอ่ะ"

เจคมันถามขึ้นทำท่าสนใจขึ้นมาทันที แหมนะหลานนี่ก็ได้ใจจริงๆ

"มีครับ องุ่นลูกโตๆ"

"เออ จะว่าไปชั้นก็อยากไปดูบ้านหลวงเหมือนกันนะแก"

เอาเข้าไปอีป้าดอดขึ้นอีกราย กรี๊ด อะไรเนี่ย มีไอ้ต้อมคนเดียวที่นิ่งเงียบอยู่

"ต้อม ไม่อยากไปเนอะ"

ผมเริ่มหาพวก

"ไปสิพี่ ผมก็อยากไป"

มันพูดออกมาไม่ได้มองหน้าผมหรอกครับ ไอ้หลวงเองก็มองอยู่

"เออๆ ไปก็ไป"

สรุปคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้คือไอ้ต้อม แล้วผมจะพามันไปให้เห็นให้เจ็บช้ำใจไปทำไมเนี่ย ผมรู้ว่ามันเจ็บ โอยๆ จะทำยังไงดี ยิ่งพาไปโน่นคุณนายแม่ผัวกับคุณนายแม่ถ้าเข้ากันได้นะ เหอๆ ไม่อยากจะคิด แล้วไอ้ต้อมล่ะผมจะเอามันไปไว้ไหนดี

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ขอบคุณมากๆ เพลียแค่ไหนก็เลยสู้ เพราะมีกำลังใจจากเพื่อนๆ  

[jiki]

มาฉลองหน้าที่100 ด้วยคนค่า

[indy❣zaka]

ไปสู้กับชะนีที่โน่นอีกรอบนะนายพล 

[donkyxx]

 

[mini]

  หน้าที่ 100 แล้ว

+ ให้คับ ที่ลงให้อ่านอย่างต่อเนื่อง

ชอบคับ    สงสารต้อมนะคับ  แต่ไม่อยากให้

นายเป็นวันทองสองผัวอะคับ  กุ้มจายยยยยแทน...อิอิ

[kyoya11]

อ่า....สงสารต้อมเนอะ
อีเบยร์เมื่อไหร่จะเป็นเอดส์ตายไปซะทีนะ o_O ไปแช่งเขาซะงั้น 55+

[hpsky]

ฉลอง 100 หน้าค่ะ    สงสารต้อม แต่นายกะหลวงแหละดีแล้ว  คุณแม่จะเจอกันความฮากำลังจะเกิดแน่ๆ

[love2y]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย สงสารต้อม T^T
ต้อมเอ้ยยยยยยยย รีบๆทำใจนะ >_<

[parkii]

เข้มข้นขึ้นเรื่อยเรื่องนี้ แถมมีมาม่าแอบมาคั่นหน่อยๆ ครบรสดี
เบียร์ก้อยังคงแรงได้เสมอต้น เสมอปลาย นายไม่ต้องรู้สึกผึดหรอก
คนเรามันทำตัวเองทั้งนั้น ใครจะไปกะเกณฑ์ชีวิตเขาได้

สงสารต้อมนะ เข้าใจในสิ่งที่นายกำลังทำอยู่เลย...แต่จะทำไงได้
เมื่อมันไม่สามารถเก็บเธอไว้ทั้งสองคนอ่ะนะ
นายคิดไม่ออกจะเก็บต้อมไว้ที่ไหน อิอิ ก้อแอบเก็บไว้ในใจไม่ให้คุณสามีรู้ซิ 
เพราะว่าถ้าคุณสามีรู้ ลมหึงอาจจะออกมาได้ แล้วนายอาจจะไม่ได้พักผ่อน

อยากเห็นคุณนายแม่ทั้งสองมาปะกัน คงจะมันส์และฮา น่าดูทีเดียวเชียว

ดีใกับคุณอิ๊กด้วยได้ 100 หน้าแล้ว เป็นกำลังใจให้ฮับ ^^

[bbyuqin]

ดีออก ...แม่-แม่ เจอกัน..

คราวนี้ต้อมจะได้หักห้ามใจได้ง่ายขึ้น...อิอิ

รออ่านตอนสองคุณนายเจอกัน ท่าจะมันส์มิใช่น้อย

[A-J.seiya*]

กรี๊ดดดดดดด
อยากให้ไปบ้านหลวงไวๆ อ่ะ
อยากอ่านนนนน
น้องต้อมต้องรีบทำใจนะ!!!!

[วิหคท่องนภา]

 :sad4:สงสารน้องต้อมเหอะ..........    น่าจะเจอคนดีๆสักคนน้า

[yayee2]

ว้าย ! นายพล แม่ยายกับแม่ย่าจะเจอกัน คงสนุกเนอะ เพราะหญิงแกร่งกับหญิงแกร่งจะเจอกัน
ส่วนต้อม ก็ถือว่าพามันไปเห็นไปรับรู้ความจริง แม้จะเจ็บ แต่ถือว่าพามันไปรับวัคซีน
เพื่อให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มกัน ให้มันเข้มแข็งขึ้น ความอ่อนแอจะทำอะไรมันไม่ได้ไง

[bellity]

ฉลองหน้า 100 

น่าสงสารต้อมแฮะ พี่อิ๊คส่งใครมาให้ต้อมซักที 555+

~โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันเหงาเกินไป~

[PsychicLine]

จองน้องปริ้นให้ต้อมได้มั้ย น่ารักดี
แล้วน้องปริ้นอายุกี่ขวบเนี่ย 

[lovevva]

 o18ไม่อยากจะคิดเลยว่าถึงเวลาที่คุณนายสวนดอกไม้กับคุณนายแม่เจอกันจะมันส์แค่ไหน

 :เฮ้อ:ส่วนต้อมก็คงต้องทำใจไว้เยอะๆเวลาเห็นนายกับหลวงสวีทกัน

[Piimazingyo]

สงสารน้องต้อมจัง

โอ้ยๆ แต่ถ้าจะให้นายเลือกต้อม ก็สงสารคุณหลวง

T.T

[samsoon@doll]

ลูกต้อมขอแม่ น่าสงสารสุดๆ รีบๆไปเรียนกลับมานะลุกจะได้มาแย่งเมียคืน อิอิ