หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[RELAXED]

ต้อมมาซบอกเราดีกว่านะ

[Chinnosuke]

 
นอนรอนางร้าย
วันนี้ฝันดีไหมน้าาาพี่อิ๊ก

[A_ay]

น้องต้อม ถึงจะน่ากิน เอ้ย ถึงจะหล่อ

แต่เชียร์หลวงนะค้าา

[MrTeddy]

วัยรุ่นสมัยนี้ กับเมื่อ10ปีที่แล้วนี่
สังคมและการแสดงออกแตกต่างกันมากๆ
คงได้แต่ทำใจ เพราะสังคมเมืองปัจจุบันทำให้พ่อแม่ไม่มีเวลาเอาใจใส่
ดูแลลูกให้ประพฤติตัวให้ถูกให้งาม

[tamako]

  อ๊ะโหย นายตกที่นั่งลำบากนะเนี่ย     
  เหมือนลำบากใจแต่ก็มีความสุข  ฮ่าๆ

[Forever_Love]

โฮะ ๆ นึกภาพตาม คุณแม่นายกับคุณแม่หลวงมาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น

ถ้าอนาคตหลวงกับต้อมตกลงมีเมียร่วมกัน นายจะทำยังไงเนี่ย

จะลำบาก(กาย) หรือสบาย(ตัว) ละเนี่ย...

[golly*]

วันนี้จะได้อ่านมั๊ยน๊า..

คุณอิ๊กกี้สู้ๆ

[uknowvry]

เอิ่มนะ...เด็กมันจะเหลว เลว ร้าย ใครก็ฉุดไม่อยู่จริงๆ...

ส่วนน้องต้อมก็...หล่อโศก...เสป็คป๋า...ทางนี้ว่างนะค้าบ..555

[aimaim]

ตั้งไว้ข้างๆ ไงค่ะ หึหึ

คุณแม่หลวง+คุณแม่นาย = แร๊งแรง 55+ พันธุ์เดียวกันน่าจะฮานะ แหมๆ ไปเนี่ย มีนังต๋อยโผล่มาวอแวสักฉากก็ดีนะ ก๊ากกกกกก  เฮฮามันส์สะเด็ด กิ๊ๆๆ

[kyoya11]

รอจ้า^^

[BlackSCar]

นานไป นานไป~

[PPink]

This is the first story i read from the first page till the last in one day!


Love ny makkkkkkkkkkkk >//<
Want to have friend cute like him so much ))
He seemed really bad, but because of the abuse of others first.
If I were him, I think I do like him w/ Beer Ray S & Ed.
Many times Ny is very cute, I think.


Tom, the boy I want to be my BF ;p
He's a child who think well and very grateful to his family.
If Ny dn't like u, I always stay here 5555555555555


Luang, cool makmak kaaaaaaa ))
Want to have some guy beside me like him, my life shall be full.






***  Writer  fighting na ka, evy readers still cheer up&waiting for u kaaa

[aisen]

มารอ มารอ จ้า

[barahi]

รอ ร๊อ รอ ^^

 

[kyoya11]

รอจ้า^^

[eiky]

องก์ ๔๑

"แกแน่ใจเเหรอที่จะพาแม่ชั้นไปบ้านแกน่ะ"

ตอนกลับถึงห้องผมถามสามีขึ้นล่ะครับ หน้าผมนี่ไม่ต้องบอกก็รู้หงิกเชียว ไม่พอใจไม่รู้ทำไม

"แน่ใจดิ ทำไมอ่ะคุณดีออกผมว่า แม่ผมจะได้เจอกับแม่ของคุณไง ผมว่าคุณแม่ต้องชอบบ้านผมแน่ๆ"

"นั่นสิอีนาย แกมีอะไรยะ ทำไมไม่อยากให้ครอบครัวไปเจอแม่ผัว"

อีป้าเสริมอีกคน เฮ้อ จะมีใครเข้าใจชั้นไหมเนี่ย

"เปล่า ก็แค่ถามว่าโอเคแล้วเหรอ ประมาณนี้ ไม่ได้มีอะไรซักหน่อย"

ผมตอบอ้อมแอ้มไป เออๆ ไปก็ไปวะ จะเป็นไรไป ไอ้ต้อมก็คงไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวให้พี่ปริ๊นประกบ กับอีป้าอีกคน

"มีอะไรแก ทำไมทำหน้าอมทุกข์ขนาดนั้น"

ตอนไอ้หลวงมันอาบน้ำผมออกไปนั่งนอกระเบียงมองต้นไม้อยู่ครับ ในใจก็คิดไปเรื่อย ผมไม่ชอบหรอกนะทำให้คนที่เขามีความรู้สึกดีๆกับเราต้องรู้สึกเจ็บน่ะ ไม่ว่าจะเป็นไอ้หลวงหรือไอ้ต้อม ไม่ดีเลยจริงๆ

"แกเอาบุหรี่มาซักมวนดิป้า"

"อะไรยะ แค่นี้ทำเครียด ไหนว่ามาซิเรื่องอะไรกัน"

"เอาบุหรี่มาก่อน เดี๋ยวค่อยเล่า"

"เอ๊ะอีนี่ เดี๋ยวผัวมาเห็นมันว่าเอาหรอก"

"ไม่ว่าหรอกน่า เร็วสิมัวแต่อิดออด ชั้นกลุ้มๆอยู่"

ผมทำท่าเซ็งที่สุดในรอบปี มันก็ส่ายหน้าล่ะครับแล้วค่อยหยิบบุหรี่ให้ แหมนะทำยังกะขอแบ่งผัวมันอย่างนั้นล่ะ กว่าจะหยิบให้

"ว่าไง เล่าซะทีอย่าลีลาท่ามาก"

"ก็เรื่องไอ้ต้อมนั่นล่ะแก ชั้นสงสารน้องมันว่ะ ยิ่งจะพาไปที่โน่นอีก เฮ้อ"

"อ้อ ที่มันชอบแกน่ะเหรอ"

"อืม สงสารมันจัง ยิ่งไปเห็นสภาพครอบครัวของไอ้หลวงนะ กลัวมันจะดาวน์ลงไปอีกน่ะสิ แค่นี้ก็แย่แล้วแกไม่สังเกตเหรอเวลามันเจอไอ้หลวงน่ะ มันจะไม่ค่อยพูด"

ผมสูดเอาควันพิษเข้าปอดไป โอย มึนเหมือนกันนะเนี่ย พ่นควันออกมาใส่ต้นไม้สายตามองไปเรื่อยๆไม่มีจุดตก

"อย่าคิดอะไรมากเลยแก ชั้นเข้าใจ ยังไงน้องมันก็คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้หรอก ถ้าไม่ให้มันไปด้วย ทิ้งมันไว้ที่นี่คนเดียว แบบนั้นชั้นว่ามันยิ่งจะเหงากว่านะ บางทีมันอาจจะคิดว่าทอดทิ้งมันก็ได้"

"ลำบากใจเนอะแก น้องมันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ  ไม่มีใครทำอะไรผิดเลยนอกจากชั้นคนเดียว ถ้าชั้นไม่ไปดึงมันเข้ามาเกี่ยว ป่านนี้น้องมันก็อาจจะมีชีวิตปกติเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดา ออกเที่ยวเตร่กับเพื่อน ไม่ต้องมานั่งเศร้าใจอยู่แบบนี้"

"แหมอีนาย ทำไมไปคิดแบบนั้นล่ะ คนเรามันก็ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดบ้างล่ะเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าแกไม่ไปดึงมันเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิต น้องมันจะมีโอกาสแบบนี้ไหม ก็ไม่นะ ชั้นคิดว่าการที่ครอบครัวแกยอมรับน้องมันไปดูแลที่โน่นน่ะ ชั้นว่ามันยิ่งใหญ่มากแล้วนะแก อีกอย่างน้องมันยังเด็กแม้จะเป็นวัยรุ่นก็ตามเถอะ ความรักมันแรง ความเกลียดมันก็แรง แต่พอมันโตขึ้นมาหน่อยมันจะรู้เองล่ะ ว่าจุดๆนี้เราเองก็เจ็บปวดใจ ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้กับมันหรอก เอาน่าแกอย่าห่วงไปโน่นเดี๋ยวชั้นกับตาปริ๊น ตาเจคดูแลให้ แต่แกก็อย่าสวีทจนเกินไปล่ะกับผัวน่ะ เห็นใจคนอื่นที่เขามีใจด้วย"

"นี่ล่ะประเด็นน่ะ ไอ้หลวงมันดูเหมือนจะเข้าใจนะแก แต่ชั้นเองก็ไม่อยากให้มันคิดมาก แกก็รู้เวลาคนเรามีอะไรในใจมันบอกออกมาไม่หมดหรอก"

"แหม หลวงน่ะไม่ต้องห่วงหรอก มันคุยกับชั้นทุกเรื่องนั่นล่ะ"

"อะไรนะ หมายความว่าไงอีป้า"

"ไม่บอก แต่เอาเป็นว่าแกอย่าคิดมาก หลวงเป็นคนดี แกโชคดีมากนะนายที่ได้มันเป็นแฟน แต่มันเองก็โชคดีล่ะ เพราะชั้นก็รู้ว่าแกก็ไม่ได้เป็นนางวันทองสองผัว"

ถือว่ามันชมหรือมันด่าดีเนี่ย แหมนะอีนี่

"ชมชั้นใช่มะ แหมเผลอไม่ได้เลยนะแก เอามาอีกตัว"

"อุ๊ยพอแล้วอีนี่ เปลืองของชั้น"

"แหม เดี๋ยวยกค็อทต็อนให้เลยนี่ งกไปได้ เอามา"

สบายใจขึ้นไหมที่ได้ระบายออกมา ไม่นะ เหอๆ ผมยังคิดอยู่เหมือนเดิม โอ๊ย สงสารไอ้ต้อม แค่คิดไปถึงวันข้างหน้าก็เจ็บแทนแล้ว ไม่อยากทำแบบนี้เลยจริงๆให้ตายเถอะ เพลงทาทายังก้องอยู่ในหัวอยู่เลย "ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน" กรี๊ด วันทองๆๆ ไม่เอาๆ อาบน้ำๆ

อีกสองวันที่เหลือผมก็ต้องพาไอ้ต้อมกับครอบครัวไปเดินเรื่องจดทะเบียน รับรองบุตรบุญธรรม ไม่มีปัญหาอะไรเพราะผมจ้างทนายช่วยอีกแรง มึนหัวเหมือนกันนะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ได้ทนายมาคอยให้คำปรึกษายังดีหน่อย ในใจผมเองตอนนี้กลับกลายเป็นกำลังต่อสู้กันอยู่อย่างหนักหน่วง คือไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับไอ้ต้อมหรอกนะครับ แต่สงสารมัน ไม่อยากให้มันเจ็บแล้ว ไม่ว่าจะเจ็บน้อยเจ็บมาก ไม่อยากเอาหัวใจมันมาย่ำยีเล่น มันชอบผมรักผม อันนี้ว่ากันไม่ได้หรอกครับ ถ้าห้ามได้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เฮ้อ สวยเวอร์จังเลยนะเรา มีแต่คนมารุมรัก อ๊าย เขิน

"แล้วนี่ไปกันยังไงแก"

พอถึงวันผมนะแทบจะไม่อยากจะตื่นลุกจากเตียงเลย ไอ้หลวงมันก็กุลีกุจอคุยโทรศัพท์กับคุณนายแม่ที่โน่นว่าให้เตรียมตัวอะไร บ้างเพื่อต้อนรับครอบครัวของผม ส่วนอีป้าก็ร่าเริงผิดปกติ ดูกระดี๊กระด๊าอยากไปมาก อีพัทเองก็จะไปด้วยนะ สรุปเรามีรถสามคัน รถผม รถไอ้หลวง แล้วก็อีพัท

"แกไปกับอีพัทไหมล่ะ"

"แล้วหลวงล่ะ"

"พ่อกับแม่จะนั่งไปด้วย มีพี่ปริ๊นอีกคน"

"อ้าว แล้วพี่แพทย์กับเจคล่ะ"

"ไปกับแกนั่นไง"

"อ้อ น้องต้อมไปกับ"

"อืม ชั้นอยากให้มันไปกับชั้น"

"แล้วผัวแกว่าไง"

"ยังไม่ได้บอก"

"อ้าวอีนี่ เดี๋ยวมันก็ไม่ยอมหรอก"

นี่ล่ะที่ลำบากใจ ไม่รู้สิผมเองก็เห็นแก่ตัวนะ แต่ในใจตอนนี้อยากให้มันอยู่กับผมไปก่อน นานเท่าที่จะมีเวลา ก่อนที่มันจะไปเจออะไรทิ่มแทงใจ ระหว่างทางก็จะพยายามคุยให้มันรู้สึกดีขึ้น

"ชั้นว่าไม่เหมาะหรอกแก ทำไมแกไม่ทำให้มันตัดใจจากแกไปเสียเลยล่ะจะได้ไม่ต้องมาเห็นมันมาเจ็บเพราะ แกอีก เหมือนไปให้ความหวังน้องมันนะ"

"ชั้นรู้แก แต่อยากจะคุยกับมัน อยากให้มันรู้ว่าชั้นกับมันเป็นได้แค่พี่น้องกันเท่านั้นล่ะ ชั้นไม่ได้จะให้ความหวังอะไรมันหรอกนะ"

"แหมอีนี่ประหลาดคน ไม่ได้ ชั้นว่าไม่ดี"

"เหรอ แล้วให้มันไปรถใครอ่ะ"

"ไปรถอีพัทนั่นล่ะ ชั้นก็อยู่ อีพัทก็อยู่ มันหัวเราะนะเวลาชั้นกับอีพัทคุยกันน่ะ ไหนจะมีเจคอีก เดี๋ยวเจคก็ชวนมันเล่นเกม พี่แพทย์ก็อยู่"

อืมนะ มันก็จริง อ้าวแล้วชั้นล่ะจะไปกับใครเนี่ย

"แล้วรถชั้นก็ว่างสิ"

"แล้วจะเอาไปทำไมสามสี่คันยะ เอารถแกสิไป รถหลวงมันแต่งเดี๋ยวแม่แกก็โวยหรอก"

"อืมๆ"

สรุปแล้วก็มีรถผมกับรถอีพัทสองคัน ความคิดผมช่วงนี้มันบื้อๆตันๆยังไงไม่รู้ ไม่ได้คิดว่าความคิดตัวเองต้องถูกเสมอไปหรอกนะครับ ดีนะที่มีอีป้าออกความคิดเห็นไม่อย่างนั้นผมอาจจะหลงทำอะไรบ้าๆ แทนที่จะบรรเทาความเจ็บปวดให้มัน แต่กลับจะไปฉีกแผลให้บาดลึกร้าวลงไปอีก

"วันนี้อากาศดีจังเนอะ ที่โน่นร้อนไหมพ่อหลวง"

คุณนายแม่ผมเอ่ยขึ้นตอนที่ขับรถจะขึ้นทางด่วนเพลินจิต

"ไม่เท่าไหร่ครับคุณแม่ แม่บอกว่าตอนเช้าๆยังมีหมอกอยู่เลย เมื่อเช้าก็มี"

"ว้ายจริงเหรอ แม่ไม่ได้เห็นหมอกเมืองไทยมานานแล้วนะ อยากเห็นจัง"

"เวอร์แล้วแม่ อยู่โน่นก็เห็นทุกวัน"

""ปริ๊นไม่ชอบหมอก มองไม่เห็นตึกอ่ะ"

"ฮ่าๆ นี่ล่ะลูก เขาบอกว่าชีวิตเราตอนมีอุปสรรคก็เหมือนมีหมอกมาบังตา แต่พอเราอดทนสู้กับมันไปหมอกก็จะจางจะสลายไปเอง"

เอ่อคุณพ่อเอ่ยขึ้นนะครับ พี่ปริ๊นนี่ย่นหน้ารอเลย

"ไม่เข้าใจ"

"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวอาอธิบายให้ฟังนะครับปริ๊น แต่ถึงที่บ้านก่อนนะ"

ไอ้หลวงมันหันมาหัวเราะอารมณ์ดีใส่ ผมเองก็นั่งมองออกไปนอกกระจก คิดไปเรื่อยล่ะครับ

"แม่เราแต่งตัวไหมพ่อหลวง"

"ไม่หรอกครับคุณแม่ แม่ผมทำสวนดอกไม้ ไม่ค่อยแต่งตัวเท่าไหร่ครับ ไม่รู้จะแต่งไปให้ใครเขาดู"

"อ้อ อืมๆ แม่ซื้อของไปฝากนิดหน่อยน่ะ"

"โหย ไม่เห็นต้องลำบากเลยครับคุณแม่ ปกติแม่ผมเขาไม่ค่อยอะไรหรอกครับ"

"แล้วดอกไม้นี่ดอกไม้ประเภทไหนจ๊ะ"

คุณนายแม่ก็ซักไปเรื่อยล่ะครับ นานๆมีเสียงคุณพ่อผมเอ่ยขึ้นบ้าง ตอนนี้พี่ปริ๊นมานั่งบนตักผม ดีนะที่มันไม่คล้อยตามไปกับปู่กับย่าของมัน ผมชี้ให้มันดูนั่นดูนี่จนมันหลับไป เด็กห้าขวบนี่นอนไวเนอะ พอมันหลับผมก็ค่อยๆอุ้มยื่นส่งไปด้านหลังให้ปู่มันเอาไปนอนตัก

โอ๊ย ตื่นเต้น พอรถเลี้ยวเข้าเขตสวนของคุณนายแม่ทำไมใจผมเต้นแรงแบบนี้นะ รถเราถึงก่อนครับ พอรถจอดยังไม่ทันสนิทดีผมก็เปิดประตูออกไปก่อนใคร เห็นคุณนายแม่ยืนยิ้มรออยู่ใต้ร่มไม้ แหมนะทำท่าเหมือนรอแฟนก็ไม่ปานนะคุณนายแม่ ยืนเอามือกุมอยู่กลางอกท่าทางกระสับกระส่าย

"คุณลูก"

"คุณแม่"

ผมร้องเสียงสูงทำให้เหมือนคุณนายเธอ ผมปรี่เข้าไปกอดไหว้พรมจูบ เวอร์ล่ะ ก็แค่กอดล่ะครับ แต่คุณนายแม่เธอกอดแน่นเชียว

"ต๊าย ไม่เจอกันตั้งนานคุณแม่คิดถึงจะแย่"

"คุณลูกก็คิดถึงคุณแม่ครับ เอ่อ คุณแม่ครับ วันนี้ครอบครัวผมมาเยี่ยมนะครับ คือท่านเพิ่งมาจากอเมริกา อยากจะมาเยี่ยมคุณแม่"

"ว้าย เชิญค่า คุณแม่ดีใจมาก แต่ครอบครัวคุณลูกจะรับสภาพบ้านไร่บ้านสวนของคุณแม่ได้เหรอคะ"

"ได้สิครับ ทุกคนอยากมากันทั้งนั้น"

ผมผละออกจากอ้อมกอดของคุณนายแม่แล้วหันไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังเดินตามไอ้หลวงมา ไอ้หลวงมันอุ้มหลานนั่นล่ะครับ

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ"

คุณนายแม่ยกมือไหว้ ฝั่งของผมก็รับไหว้กันอุตลุต

"ต้องรบกวนด้วยนะคะ เห็นพ่อหลวงบอกว่าที่นี่สวยมาก ดิชั้นกับสามีและลูกๆเลยอยากจะมาเยี่ยม"

"รบกงรบกวนอะไรกันคะคุณ ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกนายก็เหมือนเป็นลูกของอีชั้น"

"ขอบคุณมากนะคะที่รักและเอ็นดูลูกนาย พ่อหลวงเองดิชั้นกับสามีและครอบครัวก็รักเหมือนเป็นคนในครอบครัวเหมือนกันค่ะ"

เอ่อ นี่จะพิธีการกันอีกนานไหมเนี่ย ดูจีบปากจีบคอใส่กันจังเลยคุณนายแม่ทั้งสอง

"เชิญๆค่ะ มานั่งให้หายเหนื่อยก่อน อ๊ะ ตาหลวงอุ้มลูกใคร"

คุณนายแม่ทักขึ้นล่ะครับ ชะโงกหน้ามาดูพี่ปริ๊น

"อ้อ ลูกของพี่ชายลูกนายนั่นล่ะค่ะ คงจะเพลียรถเลยนอน ติดพ่อหลวงน่าดูนะคะเนี่ย"

"ว้ายตาย แก้มแดงเชียวน่ารัก่น่าชัง พาน้องเขาไปนอนในบ้านก่อนสิตาหลวง จะได้นอนสบายๆ"

"คุณลูก แม่ต้มน้ำตะไคร้ไว้ไม่รู้จะใช้ได้หรือเปล่า เข้าไปดูกับคุณแม่ให้หน่อยสิจ๊ะ"

"อุ๊ย เดี๋ยวคุณลูกเข้าไปดูเองครับคุณแม่ คุณแม่คุยอยู่กับคุณแม่ เอ่อ"

ผมเริ่มงงครับ คนนั้นก็คุณแม่ คนนี้ก็คุณแม่ เสียงหัวเราะดังขึ้นทันที

"มีแม่สองคนสินะคะ อิอิ"

เฮ้อโล่งใจนึกว่าจะไม่ราบรื่นเสียแล้วสิ ผมเดินตามไอ้หลวงเข้าบ้านไปล่ะครับ เอาพี่ปริ๊นไปวางลงเบาะในบ้าน แล้วก็เดินเข้าไปในครัว อ๊ะ นี่คุณแม่เชื่อมน้ำตะไคร้เหรอเนี่ย เหอๆ

"หวานไปเนอะคุณ"

"อืมหวานมาก ต้องต้มใหม่ มีชากุหลาบนี่ใช่ไหม"

"อืม เดี๋ยวผมหยิบให้"

ไหนๆก็งัดของดีออกมาหน่อยละกัน ชากุหลาบที่คุณนายแม่เธอปรุงเองอันนี้ของดีจริงๆนะ คุณพ่อผมชอบทานร้อนๆ ส่วนคุณนายแม่เธอชอบเย็นๆ ส่วนตัวประกอบที่กำลังตามมาบังคับให้กินเย็นเสียให้หมด อิอิ

"น่าอยู่จังเลยครับคุณแม่"

พวกนั้นมาถึงแล้วครับ ยืนล้อมวงกันอยู่เสียงคุยกันจอแจ ผมอดไม่ได้ที่จะมองไปยังไอ้ต้อม มันก็สีหน้าปกตินะ หรือว่าผมคิดไปเอง

"ชากุหลาบครับ อันนี้ของดีของที่นี่เลยนะ คุณแม่ท่านปรุงเอง เลิศล้ำอย่าบอกใคร"

"ว้าย เขินจัง ก็ทำไว้กินเล่นๆน่ะจ๊ะทุกคน"

"ไหน อุ๊ยหอมกลิ่นกุหลาบ หอมมากค่ะคุณพี่"

คุณนายแม่ผมล่ะครับ นั่นเริ่มแล้ว คุณพี่คุณน้องออกแล้ว หายห่วง

"อืม หอมจริงๆด้วย"

พ่อผมยกแก้วชาขึ้นดมแล้วเป่าก่อนจิบ

"ตาหลวง ไปเอาองุ่นในตู้เย็นออกมารับแขกหน่อยสิลูก"

"องุ่นเหรอครับ"

หลานคนโตมันร้องขึ้น แหมนะทำเหมือนไม่เคยกิน ไอ้หลานคนนี้นี่

"องุ่นจากไร่น้องชายแม่เองล่ะจ๊ะ หวานดีนะเพิ่งได้มาเมื่อเช้า"

"สวยมากเลยนะคะคุณพี่ บ้านของคุณพี่น่ะ นั่นสวนดอกไม้เหรอคะ"

"สวยก็อยู่คนเดียวล่ะค่ะคุณน้อง เหงาจะตาย ได้ดอกไม้ใบหญ้านี่ล่ะเป็นเพือน"

ต๊ายเข้าใจพูดเนอะ ผมเลยผละเข้าไปในบ้านกับไอ้หลวง มีอีป้ากับอีพัทเดินตามเข้ามา ส่วนไอ้ต้อมนั่งอยู่กับเจคกับพี่แพทย์ คุยกันเรื่องเกมหรืออะไรนี่ล่ะ

"ดูร่านเริงเชียวนะอีพัท"

"แหมก็ธรรมดาล่ะป้า มันมาหวังจะเจอใครบางคนนี่นะ"

"ว้ายเมาท์ ไม่มานี่ชั้นก็ได้เจออยู่แล้วย่ะ อาทิตย์ก่อนชั้นก็แวะมาไหว้คุณแม่นะยะ ไม่รู้เหรอ"

"หา จริงดิ ทำไมแกไม่เคยเล่า"

"ไม่ต้องเล่าหรอก ก็แค่แวะมากราบ"

"ร้ายนะอีพัท แหมท่าทางจะของดีจริง อีนี่ติดงอมเชียว"

"อ๊ะ แน่นอน"

เราสามคนคุยกันอยู่ในครัว ส่วนไอ้หลวงขึ้นไปดูห้องบนบ้าน

"ว้าย องุ่นหรือละมุดยะเนี่ย ลูกเบ้อเร่อ"

"เวอร์ พันธ์ดีไงแก ไม่เคยกินล่ะสิ"

องุ่นลุกไม่ได้โตขนาดนั้นหรอกครับ แต่มันก็โตกว่าปกตินั่นล่ะ สีเขียวใสๆน่ากินเชียวอยู่ในถุง ผมแยกใส่จานใหญ่ๆสองจานแล้วช่วยกันยกออกไป

"หว๊านหวานอ่ะคุณย่า"

"กินเยอะๆนะคะลูก มีอีกเพียบ"

"อร่อยๆ"

เจคมันถือเอาพวงองุ่นแล้วยื่นให้ไอ้ต้อมมัน รายนั้นก็หยิบเข้าปากพอเคี้ยวแล้วก็พยักหน้าเออออ ทุกคนเลยลองชิมองุ่นลูกโตกันทุกคน

"พาชั้นไปดูสวนหน่อยสิแก"

อีป้ามันเอ่ยขึ้น ผมก็พยักหน้า

"ต้อม ไปดูสวนไหม"

ผมเอ่ยชวน มันก็ลุกขึ้นล่ะครับ

"สวยจังนะพี่ น่าอิจฉาจัง"

"แหมต้อม จะอิจฉาทำไม อย่างเราน่ะ พอเรียนจบอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้นี่"

"แหมพี่ ผมไม่ใช่เครือญาติอะไรของเขานี่ จะมาได้ยังไง"

ผมมองหน้าอีป้าทันที ขอตัวช่วย

"ต๊ายพ่อต้อม นี่ยังไม่ใช่เครือญาติอีกเหรอจ๊ะ เราน่ะเป็นยิ่งกว่าญาติแล้วนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราอย่าไปคิดอะไรมาก อย่างบ้านเราเหมือนกัน พี่ยังเสียดายอยู่เลยที่ไม่ได้ไปด้วย ถ้าวันไหนพี่อยากจะไปเที่ยวทะเล ไปนั่งเรือหาปลานี่พี่ไปบ้านเราได้ไหมล่ะ"

อีป้ามันไปตบบ่าไอ้ต้อมเบาๆ

"เอ่อ ได้สิครับพี่ แต่บ้านผม"

"บ้านใครก็เหมือนๆกันล่ะต้อม บ้านพี่ที่บุรีรัมย์น่ะ ยิ่งกันดารนะ ถนนเข้าบ้านน่ะยังเป็นลูกรังอยู่เลย เวลาหน้าแล้งนั่งรถเข้าไปเนี่ยนะ พอไปถึงบ้านแม่นกว่าฝรั่งมาจากไหน"

"ทำไมอ่ะพี่"

"ก็หัวแดงโดยไม่ต้องย้อมน่ะสิ"

"ฮ่าๆ จริงดิ ยังมีแบบนี้อยู่อีกเหรอ"

ผมได้แต่ฟังครับ อีป้านี่มันเชื่อมือได้จริงๆนะ ไอ้ต้อมหัวเราะออกมาจนได้

"มีสิจ๊ะ เราเคยเห็นควายไหมล่ะ ควายตัวเป็นๆน่ะ"

มันส่ายหน้าล่ะครับ ผมเองก็ไม่เคยเห็นนะ

"ที่บ้านพี่น่ะยังเหลืออยู่เป็นฝูงเลยนะจะบอก"

"จริงเหรอพี่ ผมอยากดูจัง"

"เอาไว้เรากลับจากอเมริกาก่อนค่อยไปดูจ๊ะ บ้านพี่ถึงจะจนก็ภูมิใจต้อนรับว่าที่นักเรียนนอกอย่างเราเสมอนะต้อม"

คราวนี้อีป้ามันเน้นเสียงจริงจัง ไอ้ต้อมก้มหน้านิ่ง

"ไม่รู้จะได้แค่ไหนครับพี่"

"อะไรกัน ฮ่าๆ พี่ดูแววตาเราพี่ก็รู้ว่าเราน่ะคือนักธุรกิจร้อยล้านในอนาคต พอจบนอกมาอย่าลืมอีป้าแก่ๆคนนี้ล่ะ อย่าลืมนะว่าจะไปดูควายที่บ้านของพี่"

"แหมพี่แดนก็"

มันเขินครับ ผมอมยิ้มออกมา ประสบการณืชีวิตนี่มันมีประโยชน์จริงๆนะ อย่างอีป้ามันเจออะไรมาเยอะแยะไปหมด เรื่องแค่นี้มันจัดการได้สบายมาก

"คุณลูก วันนี้ทำบาร์บีคิวกินกันเหมือนเดิมไหมคะ อากาศตอนเย็นสบายดีนะ"

พอเดินกลับไปที่ใต้ร่มไม้คุณนายแม่ก็เอ่ยถามขึ้น ผมหันไปมองแนวร่วมทุกคนก็พยักหน้า

"ดีสิครับคุณแม่ เดี๋ยวจะได้ออกไปตลาด แม่อยากไปตลาดไหม ตลาดของสดๆ ราคาถูกมาก"

"จริงเหรอนาย ไปๆ แม่อยากเดินเหมือนกัน"

"อุ๊ยคุณน้องอยากเดินตลาดสดเหรอค๊ะ งั้นเย็นๆเราค่อยไปกันก็ได้ค่ะ ให้ตาหลวงขับรถไปให้ ไปกันหลายๆคนสนุกดี"

"คุณพี่คะ คุณน้องอยากจะเดินดูสวนบ้างจังเห็นเด็กๆบอกว่าดอกไม้สวยมาก คุณน้องก็ชอบดอกไม้นะคะ"

"ว้าย จัดไปค่ะ คนงานกำลังตัดกุหลาบอยู่พอดี ป่ะค่ะคุณน้องเดี๋ยวคุณพี่จะพาชม"

เอ่อ สองคุณนายนี่เหมือนพี่น้องกันจริงๆก็ไม่ปานนะครับ

"ว้ายเดี๋ยวค่ะคุณพี่ขา แดดเริ่มแรง กันแดดก่อนดีไหมคะ"

"อุ๊ย ไหนคะ ยังไง คุณพี่ใช้แต่กวนอิม"

พอได้ยินชื่อผมก็อมยิ้มทันทีครับ คิดขึ้นมาได้ลืมไปว่าคุณนายแม่เธอเป็นพรีเซนต์เตอร์อยู่ กวนอิมอะไรเนี่ย

"ว้ายตาย กวนอิม คุณพี่ยังใช้อยู่เหรอค๊ะ ไม่ดีนะคะ มันโดนแดดแล้วฝ้าจะขึ้น แต่เอ๊ะทำไมคุณพี่ไม่มีฝ้ารอยด่างดำ"

"อ้อ ก็คุณพี่ห่อหน้าไงค๊ะ ไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะมีอายุก็ยังอยากสวย"

"โฮะๆ เหมือนคุณน้องเลยค่ะคุณพี่ มาๆ พอดีเลยคุณน้องซื้อมาฝากตั้งสองสามชุด"

คือตอนนี้พี่แพทย์ เจค ไอ้ต้อม คุณพ่อเดินเข้าไปในบ้านนะครับ คงไปเดินดูรอบๆบ้าน หรือไม่ก็นั่งชมหลังบ้านอยู่ เหลือแต่นางๆทั้งหลาย ผมอีป้า อีพัทนั่งมองหน้ากันหลับตาปริบๆ

"ท่าจะยาวว่ะแก"

อีพัทมากระซิบ

"ไปสอนแต่งหน้าเลยสิอีพัท จบเอ็มทีไอไม่ใช่เหรอหล่อนน่ะ"

อีป้ามันเหน็บครับ ผมได้แต่หัวเราะ

"คุณแม่ครับ แดดจัดๆแบบนี้รองพื้นบางๆแล้วปัดแก้มสีกลีบกุหลาบหน่อยดีไหมครับ"

มันเอาจริงแฮะ คุณนายทั้งสองหันขวับทันที

"อุ๊ย จะดีเหรอคะคุณลูก"

อันนี้คุณนายแม่สวนดอกไม้นะครับ ทำท่าคิด

"ดีค่ะคุณพี่ ก็เราจะออกไปเดินชมสวนนี่คะแล้วก็ไปเดินตลาด ว่าแต่หนูพัทแต่งเป็นเหรอคะลูก"

"โหยแม่ มันจบเอ็มทีไอมานะ มันมาเทคคอร์สตอนกลับมาจากเมกา"

"ว้าย งั้นมาเลยค่า นายไปเปิดหลังรถเอาถุงเอสเต้มาให้แม่หน่อย ของฝาก"

อ้อ เห็นหิ้วถุงมานึกว่าจะเอามาทำอะไร แหมนะคุณนายแม่นี่แผนสูงจริงเชียว ผมกับอีป้าได้แต่หัวเราะมองหน้ากัน

"แหมนะแก โชคดีจริงๆนะ ที่แม่ผัวกับแม่ตัวเองเข้ากันได้ดีขนาดนี้"

"อืม ใช่โชคดีมากแก แต่แกก็รู้ว่าแม่กับพ่อชั้นน่ะเป็นคนยังไง ตอนแรกชั้นห่วงน่ะ แม่ไอ้หลวงมันต่างหาก แต่ก็เกินคาด"

"ดีแล้วล่ะแก ไม่มีใครจะมีโอกาสเหมือนแกทุกคนหรอกนะ ยิ่งลูกเป็นเกย์ด้วยแล้วยิ่งยาก ลำพังจะบอกว่าเป็นอะไรนะ บางคนถึงกลับปิดไปทั้งชีวิตเลยก็มี"

ก็จริงนะ ผมถือว่าโชคดีมากที่มีบุพการีที่แสนจะประเสิรฐ อีกทั้งยังได้แม่ของแฟนหรือสามียอมรับและรักผมขนาดนี้ ผมคงไม่ต้องการอะไรมากแล้วล่ะครับ ในชีวิตนี้ความสุขที่ผมเสาะแสวงหามานาน ที่หลอกตัวเองอยู่กับไอ้เรย์มานานหลายปี แท้จริงแล้วการที่เสียเวลาอยู่กับความหน้ามืดตามัวอย่างนั้นมันไม่ได้สุขใจ เลย พ่อแม่ไอ้เรย์เป็นยังไงผมเองก็ไม่เคยเห็น ไม่เคยเห็นมันเล่าถึง พอถามมันก็บ่ายเบี่ยงไปเสีย แต่กับไอ้หลวงมันตรงข้ามกันทั้งหมดเลย ความสุขที่อยู่รายรอบตัวผม แล้วผมยังจะไปไขว่คว้าหาอะไรมาอีก

"ว้ายคุณพี่ ปัดแก้มสีหวานดูสาวขึ้นหลายปีเชียวค่ะ เก่งมากนะหนูพัท แต่งหน้าเก่งมาก"

"เดี๋ยวของคุณแม่พัทจะปัดสีพีชให้ล่ะกันนะครับ จะได้ดูอ่อนวัยเหมือนกัน"

"อุ๊ยตาย จริงเหรอคะคุณน้อง ไหนแม่ขอดูกระจกหน่อยสิจ๊ะ"

สามคนนั่นก็นะง่วนอยู่กับการขีดเขียนหน้าให้กันอยู่ ผมกับอีป้าก็ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ

"ไปค่ะคุณลูกคุณแม่พร้อมแล้วค่ะ"

คุณนายแม่สวนดอกไม้นะครับ แหมนะเปลี่ยนชุดหน่อยดีไหมเนี่ยเผื่อจะมีหนุ่มๆมาจีบ เหอๆ อีพัทนี่มันก็เข้าใจทำให้เนอะ กรีดตาซะ

"เดี๋ยวค่าคุณพี่ ไปชุดนี้ไม่ได้หรอกนะคะ เราต้องเปลี่ยนชุด นี่ถ้าคุณพี่มีชุดสมัยเราตอนเป็นสาวคงดีสินะคะ"

"ว้ายตายคุณน้อง อย่ามาซิค้า คุณพี่เก็บไว้หมดล่ะ เดี๋ยวพาขึ้นไปดูคอนเลกชั้น"

"เอ่อ คุณแม่ คอลเล็กชั่นครับ"

อีพัทดอดขึ้นครับ

"อุ๊ย มีบ้างนะคะคุณลูก คอลเล็กชั่น อิอิ"

แหมนะคุณนายแม่นี่ก็ได้ใจ เอาไงดี แม่ผมผมก็เรียกคุณนายแม่ เอาเป็นว่า เรียกคุณนายแม่ไอ้หลวงว่าคุณนายแม่ดอกไม้ ดีกว่าละกันนะครับ ส่วนแม่ผมเองเรียกคุณนายเฉยๆ เพราะนางมีมาดอยู่แล้วเป็นทุน

"จริงเหรอคะคุณพี่ คุณพี่ยังเก็บไว้อยู่อีกเหรอคะ ต๊ายคุณน้องตื่นเต้นจังเลย คิดถึงวันวานตอนที่เราเป็นสาวๆ ตอนนั้นคุณน้องนี่ไม่น้อยหน้าใครนะคะ หนุ่มๆนี่อย่าให้พูด"

"ว้ายคุณน้องขา ไม่อยากบอกเหมือนกันนะค้าว่าคุณพี่น่ะเคยประกวดนางงามไร่องุ่นนะคะ"

"ว้ายจริงเหรอคะ คุณพี่ถ่ายรูปไว้ไหมคะ คุณน้องอยากดูมาก"

"แน่นอนค่ะคุณน้อง มาๆ ตามคุณพี่มา"

เหอๆ นี่มันอะไรกันเหรอ นึกว่าสาวขวัญเรือนมาเอง ผมนี่นะมองหน้าอีป้าแล้วมองอีก

"ลูกพัท ขึ้นมากับแม่สิคะ จะได้ช่วยเลือกชุดให้เข้ากับสีของหน้า"

"แหมแม่ เวอร์ไปไหมอ่ะ ไปดูสวนกับตลาดสดนะแม่ จะแต่งตัวไปให้ใครดู"

ผมดักคอไว้ก่อนเพราะท่าทางจะฟีนาเล่ย์กันไปเลยนะเนี่ย

"ตลาดสดแล้วไงนาย แม่อยากสวยน่ะ ตลาดมันก็มีคนใช่ไหมคะคุณพี่"

"ถูกต้องค่าคุณน้อง ขอสวยสักวันนะคะคุณลูก"

แหมนะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้ ผมจะไปทำอะไรได้เนอะ ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย เดินไปหาสามีดีกว่า เห็นกำลังง่วนอยู่กับหลานๆ มีไอ้ต้อมด้วยนะ

"ทำไรกันเหรอ"

ผมโผล่หน้าเข้าไปเห็นกำลังมุงทำอะไรอยู่ไม่รู้อยู่หลังบ้าน

"อานาย อาหลวงเขาจะทำดอกไม้ไฟอ่ะ คืนนี้"

พี่ปริ๊นหันมาบอกหน้ามอมแมมเชียว

"หือ ดอกไม้ไฟอะไรอ่ะพี่เจค"

"ดอกไม้ไฟที่เขาจุดแล้วมันสวยๆอ่ะอานาย อานายไม่รู้จักเหรอ"

แหมนะไอ้หลานบ้า ดูมันตอกอามันสิครับ

"พอดีผมไปเจออยู่ในห้องเก็บของน่ะคุณ ลองมาจุดดูเมื่อกี๊ยังใช้ได้ เลยเอามาผสมใหม่"

"อะไร แกทำเป็นเหรอ เดี๋ยวก็ระเบิดหรอกแก"

"แหมช่างนะคู๊ณ"

ดูมันครับ ไอ้ต้อมก็หันมา มันเหมือนเป็นคนยัดผงสีดำๆเข้าในกระบอกง่วนอยู่กับพี่แพทย์ ส่วนไอ้หลวงเป็นคนผสมผงดำๆมีผู้ช่วยเป็นหลานตัวแสบสองคน หน้าตานี่ยังกะลูกลิง ผมสนใจอยู่ที่ไอ้ต้อมกับไอ้หลวงครับ แม้หน้าตาจะไม่ได้มีความสุขอะไรมากมายแต่มันเป็นเหตุที่ดีที่สองคนร่วมทำงาน ด้วยกัน แม้จะเป็นงานประหลาดที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาก็ว่าได้ ผมนี่ถอยออกห่างทันที เพราะกลัวดำไปด้วยแต่ละคนนี่นะ เหอๆ

"อ้าว ทำอะไรกันหนุ่มๆ น่าสนุกจังเลย"

อีป้าโผล่เข้ามาอีกคน

"ทำดอกไม้ไฟครับพี่แดน ลองไหมหนุกนะ"

คราวนี้ไอ้ต้อมเป็นคนพูด มันยิ้มพราวเชียวครับ ผมอมยิ้มที่เห็นมันยิ้มขึ้นมาได้

"จริงดิ ไหนพี่ลองหน่อยซิ ตอนเด็กๆพี่เคยทำนะจะบอกให้"

"จริงเหรอป้าแดน"

หลานผมมันเรียกของมันอย่างนี้ล่ะครับไม่ต้องตกใจ อีป้าก็ปรี่เข้าไปหานั่งลงข้างๆหลาน ผมก็ยืนมองอยู่แล้วได้แต่ยิ้ม เฮ้อนะ ไอ้เราก็หนักใจอยู่กลัวว่าไอ้ต้อมมันจะเจ็บปวด แต่ตอนนี้ก็หายห่วงได้เปราะหนึ่งแล้ว

"แล้วพ่อไปไหนล่ะพี่แพทย์"

"พ่อออกไปเดินดูสวน"

"อ้อ"

ไปหาพ่อดีกว่า ไม่เอาด้วยหรอกทำอะไรกันแบบนี้เปื้อนจะตาย

"คุณลูกขา คุณแม่สวยไหมคะ"

อ๊ะ ตกใจหมดเลย ผมได้แต่อ้าปากค้าง กรี๊ด นี่คุณนายสองคนนี่อะไรเข้าสิงเนี่ย กล้ามาก เสื้อลายดอกกระโปรงจับพลีทกลีบใหญ่ๆ แอบทำผมมาด้วยนะเออ ที่สำคัญมีร่มกระดาษสาอันใหญ่อันหนึ่ง คุณนายแม่สวนดอกเป็นคนถือ ปากนี่นะ กรี๊ด อายแทน

"ว่าไงจ๊ะนาย"

"ฮ่าๆๆ คุณย่า ทำไมแต่งตัวตาหลกๆ"

"ฮ่าๆ"

เสียงใครต่อใครหลายคน นี่ผมอุตส่าห์กลั้นหัวเราะแล้วนะเนี่ย แต่ว่าคุณนายสองคนสนใจที่ไหนจับเส้นผมดูหน้าดูหลังให้กันอยู่ไม่ได้แคร์แต่ อย่างใด

"ไปเดินสวนกันเถอะคุณน้อง เดี๋ยวเย็นๆค่อยไปตลาด สี่โมงกว่าแล้ว"

"หลวงจะไปตลาดไหม"

ผมหันไปถามสามี แต่สภาพแล้วคงไม่น่าจะได้

"ว้ายตาย นี่อย่าบอกนะว่าทำอะไรพิเรนทร์ๆกันน่ะตาหลวง"

"ทำดอกไม้ไฟจุดคืนนี้ไงแม่"

"อ้าวแล้วใครจะพานางงามสองคนไปตลาดเนี่ย เดี๋ยวไปเดินสวนไม่นานหรอกนะ"

"อุ๊ยเดี๋ยวพัทโทรฯตามโจ้ได้ไหมครับคุณแม่"

นั่นแน่ อีนี่มันคอยรอจังหวะเวลาอยู่แน่ๆ แหมนะดอดขึ้นทันทีเลยนะ

"เออจริงสิ ตาโจ้ว่างอยู่นี่ โทรฯเลยหนูพัท"

นะ เป็นอย่างนั้นไป ผมต้องลากนางงามสองคนที่ตกเวทีออกจากบ้านไปรอหน้าบ้านดีกว่า เพราะหลานๆไม่เป็นอันทำอะไรหัวเราะกันท่าเดียว ไอ้ต้อมก็อีกคน เฮ้อนะ มาแรงเอาอะไรป่านนี้เนี่ย เหอๆ ไม่อายลูกอายหลานเลยนะ ถึงเวลาบุษบาสองนางจะชมสวน นางบุษบาที่อายุรวมกันเกินร้อยแถมอีกครึ่ง

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเคย จุ๊บๆๆ

[ZuuZuu]

อ่านเริ่มแรกเค้าแอบสงสารต้อมนะคะ

แต่พออ่านไปได้ซักแปบไม่ไหวแล้วค่ะ มัน.......

5555555555555555

ตอนนี้คุณนายแม่ทั้ง2ชนะเลิศจริงๆค่ะพี่ขา~~~~

ตอนแรกเค้าแอบกลัว นึกว่าจะมีจิกๆกัดๆกัน ที่ไหนได้

เมื่อคุณแม่ทั้ง2มาอยู่ด้วยกัน ความฮามันจึงบังเกิด เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊คนะคะ สู้ๆค่า ^^

เข้ามาบอกเพิ่มเติมว่าเห็นด้วยกับความคิดป้าแดนมากๆ ที่ไม่ให้ต้อมไปนั่งรถคันเดียวกับพี่นาย

แค่นี้น้องมันก็ตัดใจยากจะแย่แล้ว ถ้าไปนั่งรถด้วยกัน แล้วพี่นายจะไม่ใจอ่อนอีกหรอ จริงมั้ยคะ???

ให้มันเจ็บตอนนี้ ยังจะดีซะกว่าเจ็บตอนไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเนอะ

[roseen]

  :m20:ฮาคุณนายแม่ทั้งสองคน  มาเจอกันจนได้

[hpsky]

กะแล้ววววว 
กะแล้วว่าคุณแม่มาเจอกัน ความฮาจะบังเกิด
ตอนนี้ต้อมอาจจะกำลังทำใจได้แล้วมั้งเนอะ

[KaZuKi]

กรี้ดดด คุณนายแม่ทั้งสอง เลิศไปเลยคร่า ไม่บอกนี้หนูนึกว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมา แลดูเข้ากันได้ดี
 
แอบเป็นห่วงต้อมเล็ก และอยากรู้ความคิดของหลวงนิดหน่อย แต่พี่นายเก่งอยู่แล้ว งานนี้จบสวยฟินนาเล่พร้อม ฮาๆ ตอนนหน้ามาไวๆน้า รอค่า

[mumoo]

+1 ให้คุณอิ๊กค่ะ มาไวแบบมีคุณภาพอย่างนี้ ปลื้มๆ
น้องต้อมของเราก็ยังน่ารักเหมือนเดิม วางตัวดีกว่าที่คิดเยอะ ถ้าเป็นเราจะทำได้ขนาดเด็กมันมั้ยน้าา?  ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่^^
หลวงก็ดีนะ เสมอต้นเสมอปลาย ไม่งี่เง่า เกิดเป็นนายนี่มันน่าอิจฉาโฮกกกก >///<

[Mileson]

ต้อมเริ่มดีขึ้นแล้วผมว่า ถ้ายิ้มได้ หัวเราะได้อย่างนี้ นายน่าจะสบายใจขึ้นได้ผมว่า

[chompoonut139]

คุณแม่ทั้งสองเข้ากันได้ดีจริงๆๆๆๆ



 

[samsoon@doll]

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อ่านแล้วมีความสุขกันถ้วนหน้าอิจฉาจริงๆ

[love2y]

  กอดต้อมแรงๆ 1 ที ขอร่าเริงสดใสเร็วๆตลอดไปนะ >_<

ดีใจที่แม่เข้ากันได้ดี 

[kyoya11]

คุณแม่ทั้ง2เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว แถมฮาอีกตางหาก 55+
ตอนนี้ชีวิตนายก็ดีขึ้นแล้วเนอะ ดีจัง มีความสุข^^

[Fanun]

  คุณนายแม่ทั้งสองน่ารักอ่ะ ฮามากๆ สุดยอดมากๆ

[JipPy]

คุณนายแม่ร้ายกาจมากกกก ก ก ก

[mink2538]

คุนแม่ทั้ง 2 เข้ากันได้
นายก็เลยสบายตัวไป
อิอิ

[pp4]

แรงกันทั้งคู่ฮร้า~
พี่นายเริ่มเอือม 555