หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[NannY]

มาตามอ่านคุณคนเดียวรวดเดียว 10 ตอน ตอนร้ายก็นะ ร้ายแบบโกดไม่ลงจริงๆ

พอบทจะรู้ใจตัวเอง แหมมันจะง่ายไปหน่อยไหมเนี่ย 55555555 แต่ให้อภัย เพราะสงสารน้องขลุ่ยหรอกนะ

[EverGreen™]

อ่านทันแล้วคร้าบบบบ

พี่น้องชาวไทยยยย 


เม้นท์ถึงตอนล่าสุดเลยละกันนะ

แบบ.. หายโกรธง่ายไปมั้ยฟระขลุ่ยเอ๊ยยย

 

ก็เข้าใจว่าเพราะรักถึงได้ยอมง่ายขนาดนี้ แต่..ง่ายไปมั้ยลูกกกก


ถึงเราจะไม่ใช่คนที่จะกระทืบไอ่คุณคนเดียวตอนที่มันร้าย

เพราะรู้สึกว่ามันร้ายได้น่ารักมากกกในความคิดเรา 

แต่ก็นะ มันก็ร้ายอยู่ดีน่ะแหละ

อยากเห็นขลุ่ยร้ายให้คุณคนเดียวจุกบ้างอ่ะ 


สุดท้าย  เป็นกำลังใจให้คนเขียนและคนโพสต์ต่อไปคร้าบบบบบ 

[@Iriz]

เข้ามารอหนูขลุ่ย 

[indy❣zaka]

มารอนุ้งขลุ่ยค่ะ

[ishiya]

 
จงลง ๆๆๆๆ

[zabzebra]

คิดถึงน้องขลุ่ยสุดน่ารักกับคุณคนเดียวจอมปากแข็งค่ะ

อยากอ่านอ่ะ งื่ออออออออออออ

[konnarak]

 

[PRiiNZE]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก >_< เขินแทนขลุ่ยยยยยย
คุณคนเดียวนี่หื่นจริงๆเล้ยยยยยยยย
รอตอนต่อไปนะดะ :D:D:D

[Ba_wh99]

เพ้อๆๆๆๆๆๆ

คุณคนเดียวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก 

ไม่ไหวแล้ววววว

[Seiki]

ตอนที่ 11

ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล นักโทษประหารกลายเป็นนกน้อยในกรงทองไปแล้วเรียบร้อย

เป็นนกที่ออกไปไหนก็ได้ตามแต่ใจต้องการ กรงที่ใช้ขังเป็นกรงซี่ห่างซะจนต้องยอมรับว่า นกไม่ได้อยู่ในกรงเพราะถูกขัง แต่อยู่ด้วยความเต็มใจต่างหาก

ขลุ่ยได้ไปทุกที่ที่อยากไป...แต่ทุกที่ที่ไปต้องมีคุณคนเดียวติดสอยห้อยตามไปด้วยนะ

มันคือความจริงที่ผ่านการพิสูจน์ด้วยการหยิกเนื้อตัวเองจนต้องซี๊ดปากว่าไม่ใช่ฝันแน่ๆ

มันเป็นความสุขที่มีแบลคกราวน์เป็นความกังวลที่กระตุ้นเตือนไม่ให้หลงใหลจนลืมตัว

ทั้งๆที่อยู่ๆคุณคนเดียวก็กลับไปเป็นคุณคนเดียวที่ใจดีอย่างเดิม ไม่สิ ใจดียิ่งกว่าเดิมเสียจนทำให้ขลุ่ยก็อยากจะเป็นขลุ่ยที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างที่เคยเป็นเหมือนกัน

ช่วงเวลาที่ทรมานรู้สึกโหยหาความใจดีอย่างเดิมแทบตาย พอได้อย่างที่ต้องการแล้วกลับกลายเป็นความกังวล

ทั้งๆที่ได้รับอนุญาตให้รัก แต่ดันกังวลที่จะทุ่มเทให้กับรักซะอย่างนั้น


<-•´¯`•.¸¸.•´¯`•._.•`•.¸¸.•´¯`•._.•`•.¸¸.•´¯`•._.•´¯`•.¸>


“คุณขลุ่ย มาอยู่ตรงนี้นี่เองป้าคิดเอาไว้แล้วเชียว”

เสียงเรียกของป้าแม่บ้านกับท่าทางที่เอามือเกาะเสาศาลากลางสวนท่าทีเหนื่อยหอบทำให้ตกใจกึ่งประหลาดใจในเวลาเดียวกัน รู้สึกแย่ที่ตัวเองออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยโดยไม่ได้บอกใครเอาไว้ ขลุ่ยจะไม่รู้สึกเสียใจขนาดนี้ถ้าคนที่ออกมาตามหาเป็นเด็กคนไหนสักคนในบ้านที่ไม่ใช่ป้าหัวหน้าแม่บ้านที่แก่คราวแม่อย่างนี้

“ขอโทษครับป้าที่ขลุ่ยออกมาไม่ได้บอกใครไว้ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆจะไม่เป็นไรเลยถ้าคุณคนเดียวไม่กลับมา”
เส้นเสียงยังสั่นไม่หาย ป้ายังหายใจแรงเพราะยังไม่หายเหนื่อยอยู่เลย แต่พอจะเข้าใจสถานการณ์ในบ้านตอนนี้อยู่ พอจะรู้แล้วว่าทำไมป้าต้องกระหืดกระหอบวิ่งตามหาขลุ่ยจ้าละหวั่นอย่างนี้ ต้นเหตุไม่ใช่ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่คุณคนเดียวของบ้าน

“วายวายเหรอครับ”

“ลั่นบ้านเลยค่ะ เด็กรับใช้เข้าหน้าไม่ติดวิ่งไปกระจุกกันที่ครัว ส่วนคนขับรถไม่ว่าจะเป็นบำรุงหรือนายธงก็สตาร์ทรถรอแล้วล่ะคะ”
เพราะคุณคนเดียวถึงได้วุ่นวายกันไปทั้งบ้านจริงๆ พี่บำรุงเป็นคนขับรถที่อยู่ประจำบ้าน ใครจะเรียกให้ขับไปไหนก็ได้น่าจะเรียกว่าคนขับรถทั่วไป ส่วนน้าธงเป็นคนขับรถประจำตัวของคุณลุงถ้าน้าธงอยู่แสดงว่าพ่อคุณคนเดียวน่าจะกลับมาแล้วเหมือนกัน

“คุณลุงกลับมาแล้วเหรอครับ แล้วคุณลุงว่าอะไรบ้างหรือเปล่า”
ไม่ได้กังวลเรื่องคุณคนเดียวจะโดนพ่อดุหรอก แต่ขลุ่ยเกรงใจ ถึงแม้จะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่รู้ว่าคุณลุงรู้เรื่องระหว่างขลุ่ยกับคุณคนเดียวมานานแล้วก็เถอะ แต่มันก็ประหม่าอยู่ดีที่จะมีผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดรับรู้ถึงความสัมพันธ์นี้ ยิ่งคุณลุงให้ความรักและเอ็นดูขลุ่ยมากเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกเกรงใจมากเท่านั้น

“คุณผู้ชายเหรอค่ะ  หัวเราะลั่นห้องหนังสือเลยล่ะค่ะ พูดแค่ว่าสมน้ำหน้าแล้วก็อ่านหนังสือต่อ”

“เหรอครับป้า”

เพราะคุณลุงเป็นคนรักของพ่อ เพราะคุณลุงเข้าใจความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายดี คุณลุงไม่ได้สนับสนุนขลุ่ยจนออกนอกหน้าแต่ก็ไม่มีทีท่าต่อต้านเลยสักนิด เพราะอย่างนี้แหละขลุ่ยถึงได้อาย ความจริงความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายไม่ต้องแสดงออกเหมือนผู้ชายกับผู้หญิงก็ได้นะ ไม่ต้องห่วงหวงออกนอกหน้าก็ได้ เพราะเปอร์เซ็นต์ที่ขลุ่ยจะโดนใครงาบไปนี่มีค่าเป็นศูนย์ แต่เพราะคุณคนเดียวคือผู้ที่อยู่เหนือทุกอย่างเลยไม่มีใครสามารถกำกับความรู้สึกนึกคิดของคุณคนเดียวได้ ใครจะกล้า....ถึงระดับความเยอะของคุณคนเดียวจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันจนรู้สึกหมั่นไส้ อยากเป็นคนบงการคุณคนเดียวบ้าง แต่นั่นก็ได้แต่คิดนั่นแหละ ไม่กล้าทำอย่างที่คิดจริงๆหรอก

“โอ๊ย ทุกอย่างเปลี่ยนไปเร็วจนป้าตั้งรับไม่ทันเลยนะคะ พวกเด็กๆยิ่งแล้วใหญ่แต่ละคนทำหน้าอย่างกับถูกผีหลอก”

“ยังไงเหรอครับป้า”

“ก็เมื่อก่อนคุณผู้ชายยิ้มง่ายหัวเราะง่ายซะที่ไหนล่ะคะ กลับมาถึงบ้านไม่ขึ้นห้องก็เข้าห้องทำงาน ห้องหนังสือ เงียบๆขรึมๆนานๆจะพูดออกมาให้เด็กมันได้ยินสักคำ

อยู่ๆก็ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ใจดี บางทีเวลาเด็กเอาน้ำเอากาแฟไปให้มีชวนคุยด้วยนะคะ ส่วนคุณคนเดียวที่ร่าเริงตลอดเวลานี่สิค่ะ กลายเป็นคนอารมณ์ร้อนขี้โวยวายตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนที่คุณผู้หญิงตายคุณคนเดียวก็แค่เก็บตัวเงียบไม่พูดกับใคร แต่ตอนนี้สิค่ะมากกว่าความน่ากลัวซะอีกค่ะ ป้าต้องรับมือคนเดียว หัวใจจะวาย”

“ขลุ่ยขอโทษนะครับป้า ที่ทำให้อะไรมันวุ่นวายหนักกว่าเดิม”

“โถๆคนดีของป้า ป้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ถ้าให้ป้าเลือก ป้าเลือกที่เป็นอยู่ตอนนี้นะคะ ตอนนี้คุรคนเดียวเธอกำลังกังวลแล้วก็กลัวน่ะค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น เชื่อป้าสิ”

“ครับ”

“ไปค่ะไป ช่วยไปดับไฟทีค่ะ ป่านนี้ในบ้านลุกเป็นไฟแล้ว”

“ครับ เดี๋ยวขลุ่ยช่วยพยุงป้าไปนะ ไม่ต้องรีบหรอกครับ เดี๋ยวขลุ่ยจัดการเอง”

รับปากป้าไปแล้วก็ต้องมากลุ้มใจไปตลอดทางเดินกลับบ้านใหญ่ว่าตัวเองจะทำได้มั้ย จะดับไฟอารมณ์คุณคนเดียวได้หรือเปล่า
บ้านไม่ได้ร้อนเป็นไฟอย่างที่กังวล แต่สถานการณ์มันอึมครึมยิ่งกว่านั้น มันเหมือนฟ้าที่ครึ้มไปด้วยเมฆฝนที่รอพายุพัดกระหน่ำ โถงกลางบ้านเงียบสนิท รอบๆบริเวณไม่มีใครสักคนแม้แต่เด็กทำงานบ้านที่ปกติจะเดินผ่านไปมาในบ้านเพื่อรอรับคำสั่ง ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่ค่อยจะคุ้นชินนี้ทำให้ต้องมองหน้าขอความคิดเห็นจากคนข้างๆ ป้าเป็นคนเดียวที่รับรู้ทุกสถานการณ์ภายในบ้าน

“คุณผู้ชายน่าจะยังอยู่ในห้องหนังสือค่ะ ส่วนคุณคนเดียวถ้าไม่อยู่ห้องนั่งเล่นน่าจะอยู่บนห้องหรือไม่ก็ยืนกดดันอยู่ในโรงรถมั้งค่ะ”

เป็นสมมุติฐานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่สถานการณ์ไม่มีอะไรที่น่าจะยิ้มได้เลยสักอย่าง คุณคนเดียวตอนที่อารมณ์ไม่ดีมันชวนให้ขนหัวลุกจนคิดไม่ออกเลยว่าจะเข้าหาด้วยวิธีไหน ที่แรกที่ตั้งใจจะไปหาคือห้องนั่งเล่น ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่เจอคนที่ตามหาเสียต้องแต่ห้องแรก

‘เออๆ เดี๋ยวไปอาจจำมืดๆหน่อย’

‘บอกว่าไปก็ไปสิวะทีม มึงนี่เซ้าซี้ จะรีบไปไหน บอกว่าไปก็คือไปแต่เวลายังบอกไม่ได้’

‘เออน่า ไปทีหลังแต่เมาทันน่า’

‘เอารถไปเอง อาจจะไม่กินหรอกไปนั่งคุยกับพวกมึงเฉยๆเดี๋ยวหาว่ากูไม่ใส่ใจเพื่อน’

‘เออ รออยู่ว่าจะเอาไปด้วย มึงจะมาคิดถึงอะไรคนของกูวะ เดี๋ยวกูไม่ไปซะเลยนี่’

‘ก็กูบอกว่ารออยู่เนี่ย นมไปตามให้อยู่ เจอเร็วก็ไปเร็วเจอช้าก็ไปช้า ถ้ากูไม่มีอารมณ์ก็ไม่ไป’

‘กูไม่ได้เฝ้าเว้ย ถ้าเฝ้าจะตามหากันอยู่อย่างนี้มั้ย มึงเข้าใจที่บอกแล้วนะ เออ แล้วเจอกัน’

คิดว่าน่าจะได้เวลาที่ควรจะเคาะประตูเข้าไปแล้วนะ คุณคนเดียวน่าจะคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เบื้องหน้าคือประตูบานใหญ่กั้นห้องระหว่างทางเดินภายในบ้านกับห้องนั่งเล่น ข้างในมีความกังวลใจรออยู่ ส่วนข้างนอกก็อึดอัดใจ บทสนทนาที่ดังรอดผ่านช่องว่างระหว่างบานประตูชัดเจนเสียจนคนข้างๆยิ้มให้อย่างรู้ทัน มันเขินจนอึดอัด มันร้อนวูบวาบบนใบหน้าจนรู้สึกได้ คุณคนเดียวคุยกับเพื่อนที่ขลุ่ยรู้จัก พี่ทีมเป็นเพื่อนสนิทคุณคนเดียวที่ขลุ่ยเคยเจอบ่อยๆตอนที่ยังไม่เกิดเรื่อง บทสนทนาช่วงแรกธรรมดามาก จนมาช่วงท้ายที่แหละที่ทำให้ลมหายใจชะงักกึก ไม่ต้องเอ่ยชื่อคุณก็รู้ว่าบุคคลที่สามในบทสนทนาคือใคร ถ้าไม่ใช่คนที่ยืนอายจนทำอะไรไม่ได้อยู่หน้าประตูอย่างตัวเอง ขลุ่ยแน่ใจว่าก่อนหน้านี้เพื่อทุกคนของคนเดียวรับรู้ว่าขลุ่ยเป็นน้องชายลูกของเพื่อนพ่อ แต่จากที่ได้ยินคุณคนเดียวคุยโทรศัพท์เมื่อกี้ขลุ่ยเริ่มไม่แน่ใจว่าระหว่างคุณคนเดียวกับขลุ่ยที่เพื่อนๆคุณคนเดียวรับรู้นั้นเป็นแบบไหน

ความสุขมาพร้อมกับความทุกข์เสมอจริงๆ เพราะมันทำให้ขลุ่ยวางตัวไม่ถูกจนกลัวไปหมดแล้วเนี่ย

ทั้งหมดก็เพราะ เพราะคุณคนเดียว!!!


ขลุ่ยคงช้าเกินไปไม่ทันใจป้าแม่บ้านที่เคาะประตูขออนุญาตจากคนข้างในเรียบร้อยแล้ว แถมด้วยการดันแผ่นหลังให้ขลุ่ยเข้าไปเผชิญหน้ากับคนข้างในเป็นคนแรกอีกต่างหาก

“ไปไหนมา”
คำทักทายที่จะใช้กับคุณคนเดียวที่ครุ่นคิดมาตลอดทางไม่เป็นผล มันไม่ต้องใช้ เพราะทันทีที่โผล่หน้าเข้ามาในห้องคำถามก็ถูกยิงเข้าใส่ไม่ให้ตั้งตัวเลยทันที

“ไปนั่งเล่นที่ศาลาในสวนมาครับ”

“ออกไปทำไมเดี๋ยวไม่สบายอีกหรอก”

“ขลุ่ยหายดีแล้วครับ”

หายดีมากจนสามารถไปเรียนได้แล้วด้วย แต่เพราะประกาศิตคนแถวนี้แหละ ขลุ่ยถึงได้แกร่วอยู่ที่บ้านเนี่ย ถ้าการเรียนแบบตัวต่อตัวได้รับใบรับรองจากกระทรวงศึกษาธิการ ขลุ่ยมันใจว่าตัวเองคงต้องหมกตัวอยู่แต่ในบ้านเพื่อเรียนกับครูที่จ้างมาสอนแบบตัวต่อตัวแน่ๆ

“ยังจะเถียงอีก ข้างนอกน่ะแดดร้อนมีฝุ่นควัน แถมช่วงนี้ดอกไม้ก็แข่งกันออกดอก แพ้เกสรดอกไม้ตัวไหนบ้างก็ไม่รู้ ไม่ควรเลยนะ”

ข้างนอกที่พูดมามันคือศาลาในสวนที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ที่ปลูกมายาวนานพอๆกับอายุของบ้านหลังนี้นะ ไม่ใช่สี่แยกไฟฉายที่เต็มไปด้วยรถและควันของคาร์บอนมอนออกไซด์ แล้วขลุ่ยก็ไปอยู่ที่นั่นเป็นประจำมาตั้งนานแล้ว ป้าแม่บ้านยังไปตามถูกเลย แล้วขลุ่ยก็ไม่ได้อ่อนแอซะจนโดนอะไรนิดหน่อยก็ป่วยง่ายๆขนาดนั้นนะ


คุณคนเดียวโครตเว่อร์!!!


แค่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมาให้ตัวเองต้องซวยหรอก

“นมหาเจอแล้วนะคะ นมจะไปดูเด็กตั้งโต๊ะแล้ว คุณคนเดียวกับคุณขลุ่ยล้างมือได้เลยนะคะ จะกินข้าวเย็นแล้วค่ะ”

“ครับนม ขอบคุณนะครับ แต่นมพูดเหมือนหมั่นไส้คุณคนเดียวเลยนะ”

“นมไม่กล้าหรอกค่ะ นมกลัว”

“คุณคนเดียวน่ากลัวเหรอครับนม”

“โอ๊ย นี่คุณคนเดียวไม่รู้จริงๆเหรอค่ะ นี่นมอาจจะต้องทำงานบ้านเองแล้วนะ”

“ทำไมอ่ะครับ”

“เด็กมันกลัวจนจะลาออกหมดแล้วค่ะ มันว่าไม่ชินกับคุณคนเดียวโหมดน่ากลัว”

“คุณคนเดียวน่ากลัวเหรอ จริงเหรอขลุ่ย”

“ครับ”

ถามได้ถูกคนมาก พ่อไม่เคยสอนให้โกหกด้วยสิ ถามมาได้ไม่ส่องกระจกดูเงาตัวเองเลย ป้าแม่บ้านหัวเราะทิ้งท้ายเดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้ขลุ่ยเผชิญชีวิตสองต่อสองกับคุณคนเดียวเนี่ยนะ เอาวะ คงไม่มีอะไรเลวร้ายจนขลุ่ยรับไม่ได้แล้วมั้ง คุณคนเดียวหน้าซีดกับความจริงที่ได้รับรู้ไปแล้ว ส่วนตัวเองก็คงจะหน้าซีดพอกันมั้ง คุณคนเดียวหน้าซีดกับความจริง ส่วนขลุ่ยหน้าซีดไปกับสิ่งที่ยังไม่เกิด

“คุณคนเดียว”

“หือ”

“เป็นอะไรไปครับ”

“ไม่รู้สิ หน้ามืดมั้ง”

รับความจริงไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ หน้ามืดเลยเนี่ยนะ สาวเท้าเข้ามาใกล้ก็เห็นคุณคนเดียวยืนได้มั่นคงดีนี่นา ทรุดนั่งบนโซฟาได้ปกติมากไม่เห็นเหมือนคนจะเป็นลมเลย

“เฮ้ย”

โอเค...คุณคนเดียวไม่ได้โมโหร้ายอย่างเดียวหรอก คุณคนเดียวน่ะเจ้าเล่ห์ตัวร้ายเลยเหมือนกัน โซฟาชุดใหญ่มีที่ว่างตั้งเยอะสำหรับรองรับคนสองคน โซฟาที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากฝั่งยุโรปนิ่มกว่าตักของคนที่ดึงให้ขลุ่ยนั่งลงมาเป็นไหนๆ แต่มันลุกไม่ได้ แขนคุณคนเดียวล็อคเอวไว้แน่นหนา ถ้าขลุ่ยแค่ออกแรงดันตัวเองออกมาจะต้องเจ็บตัวกว่าเดิมโดยเปล่าประโยชน์แน่ ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงขออย่าให้มีใครโผล่เข้ามาเวลาที่น่าอายแบบนี้เลยนะ ห้องหรูห้องนี้ไม่มีดินให้ขลุ่ยมุดหน้าหนีเลยน่ะสิ

แย่จริงๆ!!!

“คุณคนเดียวไม่หิวเหรอครับ”

“หิวสิ”

“งั้นไปกินข้าวกันมั้ย คุณลุงน่าจะไปรอแล้วนะครับ”

“ไปสิ แล้วนี่ทำไมนั่งตัวแข็งแบบนี้ล่ะ”

จะให้ตอบว่าไงล่ะ จะให้บอกว่าถ้าขลุ่ยปล่อยตัวตามสบายมากไปกว่านี้ ตัวขลุ่ยอาจจะไม่แข็งแต่อย่างอื่นของคุณคนเดียวแข็งขลุ่ยก็ซวยน่ะสิ ต่อให้คุณคนเดียวไม่ได้รังเกียจความรักและเซ็กส์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายแล้ว ต่อให้เราสองคนผ่านเรื่องราวแบบนั้นมามากมายแค่ไหน แต่ถ้าจะให้ขลุ่ยเปรี้ยวพูดออกไปตรงๆ ขลุ่ยทำไม่ได้หรอก ไม่กล้าจริงๆ

“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จให้เวลาอาบน้ำแต่งตัวสิบนาทีนะ พอมั้ย”

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเอาอย่างเดียวง่ายกว่าครับ”

“เอางั้นก็ได้ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ค่อยมีคนเข้าใกล้เท่าไหร่”

“คุณคนเดียวกำลังบอกว่าขลุ่ยเหม็นนะ”

“จำได้ว่ายังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำเลยนะ”

“ไม่พูดตรงๆแต่ความหมายมันออกมาแบบนั้นเลยนะครับ”

“ก็นั่นแหละ ขลุ่ยไม่ได้เจอเพื่อนคุณคนเดียวนานแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพอพวกมันเจอขลุ่ยนะก็ต้องมารุมล้อมขลุ่ยแน่ๆเหมือนที่พวกมันชอบทำเมื่อก่อนนั่นแหละ”

เมื่อก่อนตอนที่ขลุ่ยยังเป็นแค่น้องชาย คุณคนเดียวชอบแวะเวียนมารับขลุ่ยที่โรงเรียนเสมอทั้งๆที่ขลุ่ยก็เรียนมัธยมแล้ว มีแค่เหตุผลเดียวก็คือ เพราะพ่อขลุ่ยมีนัดกินข้าวกับที่บ้านคุณคนเดียวยังไงซะปลายทางของเราทั้งคู่ก็คือบ้านคุณคนเดียวอยู่แล้ว ถ้าคุณคนเดียวไม่มารับขลุ่ยก็ต้องไปเอง มันคงไม่สะดวกแน่ๆถ้าพ่อขลุ่ยจะฝ่ารถติดเพื่อมารับขลุ่ยเพื่ออ้อมไปบ้านคุณคนเดียวอีกครั้ง หลายครั้งที่ขลุ่ยเลิกเรียนบ่ายแต่คุณคนเดียวกลับมีเรียนจนถึงเย็น ช่วงเวลาว่างคุรคนเดียวเลยมารับไปนั่งเล่นที่มหาลัยบ่อยๆจนได้รู้จักกับเพื่อนๆคุณคนเดียว เพราะเป็นน้องเล็กในกลุ่ม ขลุ่ยเลยเป็นศูนยืกลางให้พี่ๆทุกคนตบหัวด้วยการแกล้งและลูบหลังด้วยการเลี้ยงขนมเสมอๆ หรือแม้กระทั่งช่วยดูแลเวลาโดนคุณคนเดียวสั่งให้นั่งทำการบ้านรอ หรือดูแลแม้กระทั่งช่วงที่คุณคนเดียวต้องไปเทคแคร์แฟน พอย้อนกลับไปคิดถึงความหลังทีไรมันก็รู้สึกสุขใจปนปวดใจทุกๆครั้งเหมือนกัน เพราะมันตอกย้ำให้รู้ว่าพ่อขลุ่ยเองก็ทำผิดกับครอบครัวคนอื่นมานานแค่ไหนแล้ว เพราะอย่างนี้ต่อให้คุณคนเดียวเลวร้ายกว่าที่ผ่านมาแค่ไหนขลุ่ยก็จะต้องทนให้ได้ ในเมื่อพ่ออยู่ไถ่โทษให้ไม่ได้เป็นขลุ่ยก็ยังดีที่ได้แสดงความรับผิดชอบกับสิ่งนี้แทนพ่อ


มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก...ขลุ่ยรู้...มันเป็นวิบากกรรม

“เป็นอะไรไป หือ”

“เปล่าครับ คิดอะไรนิดหน่อย”

“คิดนิดหน่อยแต่เครียดมากหรือเปล่า สีหน้าไม่ดีเลยนะ”

“เปล่าครับ ไปกินข้าวกันเถอะ”

ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเองจมอยู่กับความคิดตั้งแต่คุณคนเดียวปล่อยให้เป็นอิสระ จนกระทั่งไปล้างมือในห้องน้ำ นี่ถ้าไม่ยกมือขึ้นมาดูคงจะไม่รู้เลยว่าตัวเองมือเหี่ยวเพราะแช่น้ำนานแค่ไหน และก็คงจะเป็นคุณคนเดียวที่คอยจัดการให้ทั้งหมดแม้กระทั่งดันแผ่นหลังให้เดินมาจนถึงห้องอาหารจนได้

“ไงไอ้เสือ โวยวายลั่นบ้านเลยนะ สงบได้แล้วเหรอ”

เหมือนคุณลุงจะสนุกปากที่ได้แซวลูกชายตัวเองนะ แต่คนกลางอย่างขลุ่ยกำลังมองหาที่ซุกหน้าหนีอายอยู่เนี่ย ระดับความอายเวลาอยู่กับคุณคนเดียวแค่สองต่อสองกับระดับความอายเวลาอยู่ต่อหน้าคนหมู่มากมันต่างกันนะ ถ้าเลือกได้ขลุ่ยยอมอายต่อหน้าคุณคนเดียวดีกว่า อย่างน้อยถ้าสู้ไม่ได้ก็หลับหูหลับตาเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

“ก็ไม่เห็นใครจะตอบได้สักคนว่าขลุ่ยหายไปไหน อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ”

“ขลุ่ยผิดเองแหละครับ แค่คิดว่าออกไปเดินเล่นนิดหน่อยไม่คิดว่าจะเพลินจนวุ่นวายกันขนาดนี้”

“อย่าโทษตัวเองเลยลูก โทษคนที่มันโอเวอร์แอคติ้งดีกว่า ขลุ่ยโตแล้วดูแลตัวเองได้ที่สำคัญขลุ่ยเป็นผู้ชาย”

“แต่ขลุ่ยไม่สบายอยู่นะครับพ่อ”

“ไม่สบายแต่ไม่ได้เป็นง่อยนี่คุณคนเดียว ขลุ่ยจะไม่หายเพราะคุณคนเดียวตอกย้ำว่าน้องไม่สบายอยู่นี่แหละ”

“ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาภูมิต้านทานอาจจะยังไม่ดีเท่าไหร่ หมอบอกให้พักผ่อนเยอะๆก็ต้องพักผ่อนเยอะๆสิ”

“น้องคงนอนมากกว่าเวลาตื่นแล้วล่ะคุณคนเดียว นี่คงเบื่อล่ะสิถึงได้ออกไปเดินเล่น”
ความจริงแล้วมีคุณลุงอยู่ในวงสนทนาด้วยก็ไม่ได้แย่อย่างที่กังวลนะ ออกจะดีด้วยซ้ำ เหมือนคุณคนเดียวมีคนคอยเบรก เพราะถ้าไม่นับคุณลุงแล้ว ในบ้านหลังนี้ไม่มีใครกล้ากับคุณคนเดียวเลยสักคน

“จริงเหรอขลุ่ย”

“คะ ครับ” บอกแล้วว่าพ่อไม่เคยสอนให้ขลุ่ยโกหก

“งั้นรีบกินข้าวเลย เพราะเดี๋ยวคุณคนเดียวจะพาขลุ่ยออกไปเปิดหูเปิดตา นอกบ้าน ดีมั้ยครับพ่อ”

ตอนแรกก็เหมือนจะส่งสายตาเป็นคำสั่งมาที่ขลุ่ย แต่สุดท้ายก็ปลายสายตาไปที่พ่อตัวเองเหมือนจะตีรวนซะงั้น แต่มันเป็นบรรยากาศเดิมๆระหว่างพ่อกับลูกที่ไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

“นี่ขนาดเดินเล่นในบ้านคุณคนเดียวยังกลัวขลุ่ยไข้กลับ แล้วถ้าออกไปนอกบ้านคุณคนเดียวไม่กลัวขลุ่ยจะไม่สบายอีกเหรอ”
ช่างเป็นคู่พ่อลูกที่ต่อสู้กันได้น่าจับตามองจริงๆ เป็นมื้อแรกๆที่ออกจากโรงพยาบาลเลยมั้งที่รู้สึกตัวเองเจริยอาหารกว่าครั้งไหนๆ

“ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อ คุณคนเดียวไปด้วยไม่เป็นไรหรอก”

“คุณคนเดียว”

“ครับ”

“ขอพ่อจับปากหน่อยสิ”

“ข้าวติดปากคุณคนเดียวเหรอครับ”

จริงจังมาก....มือรีบละล้าละลังสายตามองหากระดาษทิชชู่ เป็นภาพที่ดูแล้วเพลินดี

“พ่ออยากรู้ว่ามันจะแข็งอยากที่พ่อรู้สึกหรือเปล่าน่ะ มันยากมากเลยเหรอลูกถ้าเราไม่ต้องรักษาฟอร์ม ถ้าเราจะบอกตรงๆว่าที่โวยวายลั่นบ้านขนาดนั้นไม่ใช่เพราะกลัวขลุ่ยไม่สบายหรอก แต่เป็นเพราะไม่อยากให้ขลุ่ยห่างสายตาใช่มั้ยล่ะ พอไม่เห็นก็กระวนกระวายเป็นเรื่องธรรมดา กูพูดออกมาตรงๆไม่เห็นต้องปากแข็งเลยนี่นา”

อ่า....มันเป็นหมัดฮุกซ้ายที่ไม่ใช่แค่จะน็อคคู่แข่งขันแค่คนเดียวแล้วละมั้ง ลูกหลงมันกระเด็นมาโดนผู้ชมที่นั่งเชียร์เงียบๆอยู่ขอบสนามด้วยนี่สิ เหมือนเค้าจะคุยกันสองคนไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับตัวเอง แต่มือไม้กลับสั่นจนช้อนแทบจะร่วงจากมือ ที่ร้ายไปกว่านั้น หน้ากลับร้อนฉ่าอวดสายตาอยู่บนโต๊ะกินข้าวนี่สิ


ช่วยเถียงกันในเรื่องที่ไกลไปจากตัวขลุ่ยบ้างได้ไหม...ความสุขมันจะล้นอกตายอยู่แล้ว

ภูมิต้านทานทั้งหลายที่สั่งสมมาดูจะไร้ค่าหมดเลย เมื่อเทียบกับความสุขที่ได้รับอยู่ตอนนี้

ขลุ่ยอยากแข็งแกร่งประหนึ่งหินผา ไม่ใช่เทียนไขที่พร้อมหลอมละลายตลอดเวลาแบบนี้


<-•´¯`•.¸¸.•´¯`•._.•`•.¸¸.•´¯`•._.•`•.¸¸.•´¯`•._.•´¯`•.¸>



๐ สวัสดีค่ะ วันนี้มาโผล่ที่เรื่องนี้ ผลุบๆโผล่ๆสองเรื่องนี่ก็มึนดีเหมือนกันนะคะ แยกแยะสมองในการแต่งได้ลำบากดีแท้ เขียนตอนที่เขารักกันมีความสุขกันแล้วก็นะ เพลินดี แต่มันไม่ใช่แนวคนเขียนเล้ยยยยยยยย รักกันหวานแหววเนี่ย เขียนไปเขินไป สรุปแล้วทุกวันนี้ยังให้คำจำกัดความไม่ได้ว่า TRomance แต่งนิยายแนวไหน เข้าใจนักเขียนมือสมัครเล่นด้วยนะคะ

๐ อีกไม่กี่ตอนก็น่าจะจบได้แล้วเนอะสำหรับคุณคนเดียวแต่เราสองคน ทุกคนลืมไปหรือเปล่าว่าตอนนี้คุณคนเดียวเค้ามีแฟนสาวอยู่แล้วนะ ถ้าปิดประเด็นนี้ได้ก็คงเกมส์โอเวอร์นะคะ หรือมีใครจะแนะนำอะไรมั้ย อยากรู้มุมไหนอีกหรือเปล่า เป็นภารกิจต่อความยาวสาวความยืดที่ยากมาก นี่เป็นเหตุผลที่ไม่กล้าเอา พี่ไม้กับน้องปลื้มมาเขียนเป็นเรื่องยาว หรือแม้แต่พี่แก๊กกับน้องก้านก็เหมือนกัน ถ้าไม่ได้วางแผนมาก่อน มันยากมากเลยนะคะ จริงๆ

๐ แต่เรื่องนี้คนเขียนชอบชื่อเรื่องและชื่อตัวละครมากเลยนะ คุณคนเดียว มันมาจากเพลงๆนึง ที่ร้องว่า “คุณคนเดียวเพราะคุณคนเดียว ผมเลยต้องเที่ยวเมามายเสียคน” 555 ถ้ามันกลายมาเป็นชื่อคนได้ เวลาแต่งออกมาบางประโยคมันไม่ได้เป็นแค่ชื่อคนอย่างเดียวนะ มันกลับมีความหมายว่า ‘เพราะคุณคนเดียวนั่นแหละ’ ประมาณนี้

๐ ถึงแม้จะไม่เคยคุยกับคนอ่านรายคนเลยสักครั้ง แต่ชอบอ่านทุกความเห็นนะคะ และรู้สึกดีใจมากที่ทุกคนอินไปกับมัน

๐ ขอบคุณทุกๆคนเหมือนเดิมค่ะ TRomance

[roseen]

 

[sa~waii]

คุณคนเดียวนะคุณคนเดียว

ปากแข็งเป็นเหล็กแล้วเนี่ย แต่ก็ชอบนะ ฮ่าๆๆๆ

[yeyong]

คนแต่งยังเขิน
แล้วคนอ่านจะเหลือเหรอคะ
 

[BeeRY]

น้องขลุ่ยยังไม่ชิน แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน
อ่านไปก็เขินไป ตอนมีความสุขนี่ดีจริงๆ 
แฟนสาวของคุณคนเดียวยังอยู่หรือนี่ ลืมไปแล้วจริงๆ มัวแต่เพลินกับตอนหวานๆอยู่
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา

[lazewcielo]

คุณคนเดียวนี่จะปากแข็งไปถึงไหน
เอะอะก้อ้งว่ากลัวขลุ่ยไม่สบาย
พูดมาตรงๆเลยดีกว่าน่า

[pattybluet]

คุณพ่อชนะเลิศอีกแล้ว ฮ่าๆๆ คุณคนเดียวโดนน็อคคาโต๊ะอาหารเลย
อ่านตอนหวานๆแบบนี้แล้วมีความสุขจังค่ะ
ปล. ชอบเวลาที่คุณคนเดียวคุยกับนมค่ะ น่ารักดี

[iforgive]

อ่านไป เขินไป แอร๊ยยย คุณคนเดียวช่างมากมายซะเหลือเกิน

[chaoyui]

ที่ขลุ่ยกังวลหลายเรื่อง รวมเรื่องแฟนคุณคนเดียวด้วยหรือเปล่า
เฮ้ออ เอาหวานๆอะ ไม่เอาหวานปนขม

[kinjikung]

เค้าชอบมากกอ่ะ
แต่อยากให้คุณคนเดียวหึงขลุ่ย เยอะ ๆ สะใจดี ฮ่า ฮ่า

[BossZa]

     พูดเหมือนจะมีมาม่าตามมาเลยอ่ะ เหอ เหอ

[kokikung]

คุณคนเดียวนี่เวิ้นเว้อเนอะ

กร๊ากกกกหลงขลุ่ยเว่อร์อ่า

หวงมาอ่าสิ

แต่ขลุ่ยนี้อย่าไปคิดมากเลยคนกำลังมีความรัก

ปล.มะมีมาม่าให้กินแล้วใช่ไหมนิคุณ

[supreme]

 

[เพื่อนบ้าน]

เหอะๆๆ อ่านแล้วอยากจะยุน้องขลุยให้ปีกกล้าขาแข็ง
หนีออกไปเที่ยวนอกบ้านซะเลย
เอาให้คุณคนเดียวช๊อคตาตั้ง กร๊ากกกก สะใจจริงๆๆ
ห่วงเว่อร์ หวงเว่อร์ ขนาดให้เรียนในบ้านเลยเนี่ยนะ หึหึ

[taroni]

บรรยากาศระหว่างคุณคนเดียวกับคุณพ่อดีขึ้นมากเลย   น้องขลุ่ยก็เขินซะน่ารักเชียว 

[wan]

ขอเวลาเพื่อความแน่ใจอีกสักหน่อย น้องขลุ่ย ค่อยเอาคืน เก็บทั้งต้นทั้งดอกเลยคราวนี้
ยิ่งมีพ่อคอย สุมไฟใส่แบบนี้ คุณคนเดียว อยู่ไม่เป็นสุขแน่ ๆ
ส่วนเรื่องแฟนสาว ด้วยนิสัยคุณคนเดียว คิดว่า ไม่น่ามีปัญหามากมาย พอที่จะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายไปได้ หรือเปล่า หึ หึ หึ ...
+1 ให้หนูเซกิ ส่วน TRomance เอากำลังใจเต็มเปี่ยมไปเลย  

[A-J.seiya*]

น็อกจริงๆ
ประโยค ฮุคขวามากๆ ฮ่าๆๆ
สงสารคุณคนเดียวจัง โดนเต็มๆเลย ^^
พาออกไปนอกบ้านบ้างก็ดีนะ เราอยากเที่ยว !!

[DarKLasT]

ฮ่าๆๆ

คุณคนเดียวนี่ท่าจะเป็นเอามากนะครับนี่

หลงน้องขนาด

[thisispom]

คุณพ่อสุดยอดมาก โดนจริงๆ "ปากแข็ง"

[donutnoi]

ดีใจที่คุณคนเดียวกับพ่อกลับมาคุยกันดีเหมือนเดิม ดีใจที่ขลุ่ยกลับมามีความสุข  

มาม่าไม่ต้องนะคะ ขอหวานๆ น่ารักแบบนี้ดีกว่า  

[ชะรอยน้อย]

คุณพ่อชนะเลิศค่ะตอนนี้