Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~ Story by kuruma&p.k.a (CH14 END 18/9/2011)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~ Story by kuruma&p.k.a (CH14 END 18/9/2011)  (อ่าน 87331 ครั้ง)

dolphins

  • บุคคลทั่วไป
หายไปนาน พรุ่งนี้ขออีกตอนได้ป่ะ  :call: :call:


ออฟไลน์ cocoaharry

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 618
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-2
    • cocoaharry_Demmy Chan_Otaku Y Girl
เหมือนจะสงสารรัน ที่คงวางตัวลำบาก แต่เหมือนเราก็แอบชอบอยู่ลึกๆ 55

หายหน้าไปนาน มาอัพอีกบ่อยๆนะค้าาา

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
สงสารยูอ่ะ
เคน เหมือนเป็น"ครอบครัว" ที่เหลืออยู่แค่ตัวเดียว
แต่ก็โดนแย่งไปดื้อๆซะงั้น
ถึงจะบอกให้มาเยี่ยมก็ได้เหอะ นะ
แต่ความรู้สึกว่า สูญเสียให้คนอื่นไปแล้ว มันยังเหมือนเดิมอยู่ดี :เฮ้อ:

ออฟไลน์ Wins_Sha

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 949
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
โอ้ยยยย

สงสารรันจังเลย
คงสับสนน่าดู

เฮ้อออออ

Rinze

  • บุคคลทั่วไป
สับสน งงค่ะ!!

LEKU_W

  • บุคคลทั่วไป
เจ้าเคนทำแบบนี้ได้ยังไง แปรพรรคไปได้ไงอ่ะ
แต่อ่ะ คุณแม่รับได้ โอะ เริ่ด

แต่ๆๆๆๆ สงสารวรัญญูจัง ดูสับสนมากๆเลยอ่ะ น่าสงสาร

namtaan

  • บุคคลทั่วไป
เจ้าเคนช่วยเป็นกามเทพกลายๆแน่เลย

สงสัยจะรู้ว่า ใครที่คู่ควรกับรัน  :-[

แต่เป็นรันก็น่าอึดอัดใจนะ วางตัวยากแท้ๆ

บวกไปอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ

ออฟไลน์ TONG

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-4
คุณตาคิดอะไรแปลกๆดีนะ อันที่จริงแปลกกันทั้งบ้านเลยละ

รอชมและเป็นกำลังใจให้ครับ

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
Re: Touching You ~ลุ้นรัก คุณน$
«ตอบ #158 เมื่อ23-02-2011 07:24:01 »

มาตามอ่านด้วยคนค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะพีจังกับคุณkuruma
สงสารรันอ่ะ อึดอัดแทน ไม่เข้าใจการกระทำของคุณตาหรือว่าอยากจับคู่่ให้หลาน(ถ้าจริงก็จะแปลกไปแล้ว บ้านนี้ดูจิตทั้งบ้าน)
ปล. กำลังอ่านซีรี่ส์อยู่ คาดว่าคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ๆถึงจะตามทัน :3123:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-02-2011 08:53:04 โดย ChCh13 »

ออฟไลน์ waan_warunee

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
ยังไม่มาต่อเลยหรอ? เฉา ๆ ๆ เลย รออยู่นะค้าบบบบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






Iariyo

  • บุคคลทั่วไป
มาอัพเต๊อะน้าค่าชอบ เรื่องนี้มากๆๆเลยค่ะคุนน้ากะคุนหลานกินกันไม่ลงเลย
รอๆๆน้า

ออฟไลน์ goldfishpka

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-0
    • twitterของp.k.a



บวกให้ค่ะ ขอนักอ่านทุกท่าน อดใจรอ พีจังต้องขออภัยที่โพสต์ช้าค่ะ
หลากอารมณ์ หลายเรื่องเหลือเกินช่วงนี้
แล้วจะกลับมาต่อในเร็ววันแน่นอนค่ะ

yunjaejoong

  • บุคคลทั่วไป
คุณน้าน่ารักแบบนี้คงต้องลงมือทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะทัชเอ้ย

ออฟไลน์ Mitra

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 469
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
มาดันจ้า
มาต่อได้ละนะ
หาเกือบไม่เจอ
อิอิ

ออฟไลน์ goldfishpka

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-0
    • twitterของp.k.a
@@@Writer's Talk@@@
 :pig4:ขอบคุณที่ยังมีคนคิดถึงเรืองนี้ถึงขนาดมาช่วยดันค่ะ
พอดีว่าที่ผ่านมามีเรื่องหนักใจหลายเรื่อง...และ ไม่ทราบว่าเคยบอกไว้แล้วหรือเปล่า
ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนขึ้นเมื่อ หลายปีก่อน...ราวปี 49ได้ ทำให้ต้องมีการปรับแก้
ตัวบทในหลายส่วนและใช้เวลาในการแก้อยูไม่น้อย ทำให้อัพช้า ต้องขออภัยนะคะ
ถ้าผู้อ่านเข้ามาอ่านแล้วคิดว่า สำนวน สำเนียง ไม่ค่อยเหมือน kuruma&p.k.a
ในหอมกลิ่นกาแฟซีรีย์ฯ นั่นเป็นเพราะ เวลาผ่านไป เราสองคนก็โตขึ้นสำนวนสำเนียงอ่านเปลี่ยนไป
แต่ก็อยากให้คนอ่านได้สนุกกับเรื่องที่เราเขียนเหมือนเดิมค่ะ
ก็อยากให้ทราบไว้ ถึงข้อนี้ด้วยค่ะ m(_ _)m

เอาล่ะ เราไปตามเรื่อง น้าหลานคู่นี้กันต่อดีกว่า


////////////////////////////////////////////////


" ก็เลยคิดจะสอนงานเลขาให้เป็นผู้บริหารงั้นสิ? " คำพูดตรงๆของผู้เป็นแม่ทำให้ลูกชายยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มของคนที่ “ปลง” แล้ว 

"คุณตาจะยกทุกอย่างให้เขานี่ครับ "

.........................................

เสียงรถมินิคูเปอร์ที่แล่นเข้ามาจอดก่อนได้ยินเสียงประตูรถกระแทกเข้าดังปัง ทำให้ชายชราที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ไฟฟ้าในห้องทำงานสนใจหันไปมองผ่านกรอบหน้าต่าง ดวงตาที่ยังคงเฉียบคมแม้วัยจะล่วงเลยไปมองเห็นภาพของเด็กหนุ่มที่เขาตั้งใจรับมาเป็นลูกบุญธรรมเฝ้ามองใบหน้าสวยได้รูปที่ไม่ว่าจะพิศมองเมื่อใดก็รู้สึกว่าช่างละม้ายคล้ายกับคนรักในอดีตเสียเหลือเกิน  วรัญญูยกมือขึ้นขยี้ตาแรงๆจนทั้งใบหน้าและดวงตานั้นเหมือนจะแดงก่ำก่อนเงยมองขึ้นไปยังด้านบน สีหน้าและแววตานั้นคาดเดาไม่ถูกว่าอีกฝายกำลังมองไปยังที่ใด แต่เท่าที่สังเกตได้คงบอกได้เพียงว่า คงกำลังพยายามกล้ำกลืนอะไรบางอย่างลงไปไม่ให้ไหลรินลงมา...และบอกได้เลยว่า วันนี้ คงไม่ใช่เช้าวันอาทิตย์ที่สดใสสำหรับวรัญญูเป็นแน่  ภูธรเห็นร่างเพรียวของลูกบูญธรรมผละออกจากประตูรถที่ใช้พิงเป็นหลักเมื่อครู่ เดินหายเข้ามาทางประตูบ้านที่อยู่อีกด้าน ไม่นานนักได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเร็วๆมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นใคร

"เข้ามาซิ่ รัญ " เสียงทุ้มของชายวัยชราดังขึ้นเจ้าของชื่อเลือนบานประตูไม้ประดับด้วยกระจกลายสวยแล้วเดินเข้าไปด้านใน
“ขอโทษที่ต้องรบกวนแต่เช้าแบบนี้ครับ คุณพ่อ" ชายหนุ่มผมยาวว่าพลางยกมือไหว้ 
"เป็นอะไรไปอีกล่ะ หน้าตาอย่างกับโกรธใครมา" คำถามที่ดังจากปากของอีกฝ่ายนั้นทำให้วรัญญูต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ ชายหนุ่มร่างบางตัดสินใจเดินไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือฝั่งตรงข้ามกับชายชรา
"ผม...อาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่ที่บ้านนี้ก็ได้" เสียงของวรัญญูดังขึ้นแผ่วเบา คำพูดของวรัญญูทำให้ ผู้เป็นพ่อบุญธรรมต้องหันไปมองด้วยความประหลาดใจ
"เป็นอะไร ไป"
" วันนี้ผมไปที่บ้านของ พี่บุญธรรมมา ...เพราะ อินทัชเขามาเอาลูกหมาของผมไปน่ะครับ" ชายหนุ่มเริ่มเล่าเรื่อง
"อ้อ...เจ้าลูกหมาตัวนั้น ที่อยู่ที่ร้านน่ะรึ" เสียงภูธรรับคำพลางพยักหน้าเล็กน้อย
“เพิ่งรู้นะว่าเจ้าทัชมันรักหมาด้วย ฮ่ะๆ” ชายชราว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ก็ไม่เชิงว่ามาเอาไปหรอกครับ เขามาซื้อไปเพราะเด็กที่ร้านผมเขาขายให้...แต่ผมไม่อยากขาย ผมเลยว่าจะไปเอาคืนแต่ดูเหมือนว่าพี่บุญธรรมเขาจะอยากเอาได้เอาไว้เอง" วรัญญูยังคงเล่าต่อมือเรียววางอยู่บนหน้าตักนั้นกำแน่น
 
"อ้อ... ยัยรุ่งน่ะเหรอรายนั้นเขาก็รักสัตว์นี่นะ ก็ดีนะเจ้าเคนนั่นจะได้มีบ้านดีๆอยู่ไง"  ดวงตาคู่สวยของวรัญญูเหลือบมองใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มของชายชรา
“ผมไปที่บ้านนั้นก็อยากจะได้หมาของผมคืน แต่ในเมือพี่บุญธรรม ท่านไม่ให้ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง ...อาจจะต้องปล่อยไปยังไงซะก็ยังพอไปเล่นกับมันด้วยได้ แต่...ดูเหมือนว่าผมจะทำให้พี่บุญธรรมโกรธน่ะครับ ดูจะไม่ชอบใจที่ผมเรียกลูกชายของเขาว่า "หลาน" และก็คงจะไม่ชอบใจเอามากๆที่ผมเรียกเธอว่า "พี่สาว" ลูกชายเขาก็โกรธด้วยเหมือนกัน"   วรัญญูเล่าเรื่องเสียงเบา

"ฮ่ะๆ...." แต่ชายชรากลับหัวเราะ "เรื่องแค่นี้เอง จะไปสนใจทำไมก็เจ้าเป็นลูกฉัน...รุ่งนภาก็ต้องเป็นพี่สาวเจ้าน่ะซิ่" เสาหลักของครอบครัวอย่างภูธรหัวเราะเสียงดังดูท่าทางจะไม่ได้คิดอะไรมากนักแต่ดวงตาคมที่หาได้อ่อนแสงไปตามวันเวลากลับมองหน้าของวรัญญูนิ่ง
“อีกอย่าง การที่พ่อรับเจ้าเข้ามาเป็นลูกเนี่ยเพราะว่าเอ็นดูเจ้านะ ตัวคนเดียวไม่มีใคร เป็นหลานคนเดียวของผู้หญิงที่พ่อเคยรัก แม่พรเขาก็คงดีใจที่หลานได้มีอนาคต พ่อรู้ว่าเจ้าทำงานนนี้ได้แล้วจำได้ใช่ไหมว่าหน้าที่ของเจ้าที่พ่อไหว้วานให้เจ้าช่วยทำ คือช่วยทำให้ไอ้เจ้าทัชมันหันมาสนใจเรื่องในบ้านบ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ทำแต่งานหวงแต่ธุรกิจนอกบ้าน...พ่อก็รู้ว่าตอนมันยังเด็กก็สอนมันแต่เรื่องธุรกิจ ไม่ได้คิดเลยว่าพอแก่ตัวแล้วไม่มีลูกหลานมาคอยดูแลเพราะมันมัวแต่ทำธุรกิจจนตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตนี่มัน....ทำให้รู้สึกเศร้าแบบนี้”
ชายชราว่าพลางยกมือขึ้นทาบอก เป็นครั้งที่สองที่วรัญญูได้เห็นท่าทีอ่อนแรงของภูธร ครั้งแรกคือตอนที่ภูธรบอกว่าจะรับเขาเข้ามาเป็นลูกบุญธรรมของที่บ้านนี้นั่นล่ะ ....ความจริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะความเหงาของชายชราคนนี้....มันเริ่มต้นจากจุดนี้เท่านั้น
 
จริงอย่างที่ภูธรว่า วรัญญูรู้ดีว่าเขาเพียงมีหน้าที่ที่จะทำยังไงก็ได้กับเงินก้อนใหญ่ที่พ่อบุญธรรมของเขาให้มาทุกเดือน จะเอาไปใช้จ่ายบ้าบอแค่ไหนก็ได้ตามใจ เพื่อที่จะให้คนที่รักเงิน รักงาน และผลประโยชน์ของบริษัทคนนั้น หันกลับมาสนใจเรื่องในบ้านในครอบครัวให้ได้...มันก็เพียงเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าแค่การแสดงละครตบตาทำตัวเป็นพวกบ้าเงินใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างที่ทำอยูตอนนี้มันจะย้อนกลับมาทำให้เขาทุกข์ใจได้ขนาดนี้...สูญเสียตัวตนไปเหมือนจะกู่ไม่กลับ...การมีเงินท่วมหัวบางครั้งมันก็ทำให้คนเขวไปได้ไม่น้อยและเขาเองก็รู้สึกเขวไปมากอยู่เหมือนกัน แล้วยังต้องทนกับถ้อยคำที่บางครั้งก็เชือดเฉือนใจอยู่ไม่น้อยของอินทัชแบบนี้อีกวรัญญูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ขอโทษครับ คุณพ่อ..ผม... เรื่องในตอนนี้มันมากเหลือเกิน ผมชักจะเริ่มวางตัวไม่ถูก ...แล้วยังเรื่องงานที่บริษัทอีก...ผมไม่คิดว่าผมเหมาะกับงานและชีวิตแบบนี้" วรัญญูพูดกับอีกฝ่ายราวกับจะขอร้องทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่พ่อบุญธรรมให้เขามานั้นมันมากมายเกินกว่าจะทดแทนได้หมด
"วรัญญู....เจ้าคิดว่าฉันดูคนไม่เป็นหรือยังไง" เสียงทุ้มนั่นกล่าวด้วยท่าทีจริงจังเช่นเดียวกับดวงตาภายใต้กรอบแว่นเล็กๆที่มองมาทำให้วรัญญูต้องนิ่งฟัง
"ฉันรู้ว่าเจ้ารักงานเก่าของเจ้ามาก...แต่เชื่อเถอะว่าทุกอย่างมันจะดีเอง"มือของชายสูงวัยเลื่อนมาสัมผัสเบาๆที่เส้นผมนิ่มมือ  "จำไว้นะ รัญ ถึงเจ้าจะไม่ใช่สายเลือด โดยตรงของครอบครัวนี้ แต่ ทั้ง ฉันและรุ่งนภาลูกของฉัน ก็รักเจ้าเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง ที่รุ่งนภาเขาจะเข้มงวดไปซักหน่อยแต่นั่นก็เพราะเขาหวังดี ส่วนเจ้าหลานบ้านั่นมันก็ดื้อ ...ไม่ต่างอะไรจากเจ้าเท่าไหร่หรอก คุยกันดีๆอะไรพอจะผ่อนนิดหย่อนหน่อยก็ต้องไปตกลงกันเอง...” ชายชราว่าพลางถอนหายใจยาว
“นี่ตื่นมาแตเช้า ยังไม่ได้กาแฟซักแก้ว...ไป...ไปกินข้าวกันดีกว่า...” ว่าแล้วก็กวักมือเรียกให้วรัญญูมาช่วยเข็นรถเข็นนานๆครั้งภูธรจึงจะให้ใครช่วยเข็นรถเข็นให้ซักครั้ง...เช้านี้คงรู้สึกเหนื่อยมากก็เป็นได้

.........................................................

เช้าวันจันทร์อินทัชรีบเข้าบริษัทแต่เช้าเพราะเขาต้องเตรียมเคลียร์งานเพื่อประชุมทางไกลกับทางเมลเบิร์น กลับมาเมืองไทยคราวนี้เขาอยู่ที่นี่นานมากกว่าที่คิด ทำให้อดเป็นห่วงงานทางนั้นที่เขาเป็นคนไปบุกเบิกเอาไว้ไม่ได้ ดวงตาคมนั่งมองเอกสารไปพลาง คิดเรื่องของ “ตัวป่วน” ที่เข้ามาป่วนจิตใจของเขาไปพลางจะทำอย่างไรให้พูดจากันได้ดีๆซักครั้งบ้างไหม เขาอดคิดไม่ได้ ปากกาที่อยูบนปลายนิ้วขยับหมุนไปมา เขามักจะหมุนปากกาเล่นแบบนี้เสมอเมื่อใช้ความคิด

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

เสียงของชายหนุ่มร่างบางเดินเข้ามาพร้อมกับเอการสรุปการประชุมเมื่อวันก่อนวรัญญูเดินเอาเข้าไปวางไว้บนโต๊ะของประธานบริษัทหนุ่ม

"ตารางงานวันนี้ ตอน 11 โมงตรง ประธานจากบริษัท.... จะมาขอเข้าพบครับ เรื่องการต่อสัญญาร่วม ส่วนช่วงบ่ายนั้นผมจะนำเอกสารที่จำเป็นจะต้องได้รับการเซ็นต์อนุมัติมาให้ครับ....จะรับกาแฟไหมครับ" เลขานุการหนุ่มพูดยาวเหยียด ดวงตาภายใต้กรอบแว่นนั้นไร้ความรู้สึก ผิดไปจากเมื่อวานที่ดูจะเต็มไปด้วยอารมณ์และความสับสน

" อืม .. ช่วยบอกให้ฝ่ายเทคนิค เตรียมการประชุมทางไกลด้วย หลังเที่ยง " อินทัชเปิดเอกสารอ่านดู " เช็คอีเมลด้วยล่ะ เมลเบิร์นส่งวาระการประชุมมาทางเมล" ชายหนุ่มบอกให้อีกฝ่ายไปเช็คอีเมลทั้งที่จริงเขาเช็คส่วนของตัวเองแล้วเรียบร้อยแค่อยากให้อีกฝ่ายได้มีเวลาเตรียมตัวและจัดหาข้อมูลอะไรที่อีกฝ่ายคิดว่าเขาควรจะมีเพิ่มมาให้ดูก็เท่านั้น

"อ่ะ ครับ..ทราบแล้วครับ" วรัญญูรับครับพลางจดทุกอย่างลงในสมุดบันทึก แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน กดโทรศัพท์สายตรงไปยังฝ่ายเทคนิคของบริษัททันที แม้จะได้ยินเสียงโอดครวญมาเหมือนกันว่ายังไม่ถึงเวลาเข้างานดีแต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเจ้านายทางนั้นก็ไม่มีสิทธิ์จะบ่นอะไรมากนัก

"เอ่อ...." ใบหน้าสวยของวรัญญูเงยหน้าขึ้นมาจากจอคอมพิวเตอร์ขณะรอให้หน้าจอนั้นโหลดข้อมูลอีเมลล์ขึ้นมา
"แล้วไม่ทราบว่าจะรับกาแฟไหมครับ... อาหารเช้า...ทานมาหรือยัง"
"กาแฟดำแค่นั้นล่ะ .. ตอนประชุมจะให้ช่างเทคนิคอัดไว้ ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องเข้า " เสียงนั้นดูเรียบเฉยทั้งๆที่อินทัชเองก็เป็นห่วงอีกฝ่ายในเรื่องการทำงานอยู่ไม่น้อย
"ไม่ครับ พร้อม...พร้อมครับ" วรัญญูรับคำพลางกดปริ๊นท์เอกสารที่เพิ่งจะเข้ามาทางอีเมลล์เอาไปยื่นให้กับอีกฝ่าย “เดี๋ยวผมไปเตรียมข้อมูลที่เกี่ยวห้องมาให้นะครับ” น้าบุญธรรมในหน้าที่ของเลขานุการหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมือเห็นอีกฝ่ายยังคงมีท่าทีเรียบเฉยเย็นชา...ดูท่าจะไม่พอใจเรื่องที่พูดกันเมื่อวานอยู่จริงๆ "กาแฟดำ รอซักครู่นะครับ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับกาแฟดำหนึ่งแก้วก่อนจะทำท่าจะออกจากห้องทำงานของอีกฝ่ายแต่อินทัชกลับเรียกเอาไว้
"คุณสุรีรัตน์ยังไม่มาสอนงานอีกหรือ "
"อ่ะ..ยังครับ" วรัญญูหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย  คำพูดนั้นเหมือนมีเจตนาตำหนิ...อย่างน้อยวรัญญูก็จับใจความได้ว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงอย่างแปลกใจก่อนจะหันกลับมา
"ผมทำอะไรผิดอีกหรือเปล่าครับ"

.....ไหนๆช่วงนี้ก็ทำดีอะไรไม่ขึ้นตลอดนี่นา...
….อ้อมค้อมไปก็เท่านั้น....


ภายในใจของวรัญญู แอบคิดแบบนั้น

"ถ้ายังไม่คล่องกับงาน ก็ยืมตัวคุณสุรีรัตน์ต่อดีไหม? “
เห็นอินทัชถามพลางมองหน้าของเขานิ่งแบบนั้นยิ่งไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะบอกอะไร ...ในตอนนี้เขาทำงานห่วยมากขนาดที่ต้องกลับไปฝึกงานกับคุณสุรีรัตน์ใหม่ทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?

"ถ้าคุณคิดว่านั่นเป็นการเหมาะสมกับผมแล้ว...ผมก็คงต้องปฏิบัติตามครับ" วรัญญูตอบดวงตาคู่สวยภายใต้กรอบแว่นจ้องตอบ
" วรัญญู คุณกำลังประชดผมอยู่นะ  " เสียงทุ้มเข้มขึ้นมาเล็กน้อย
"เปล่าครับ...ผมเพียงแต่คิดว่า หากว่าคุณอินทัชเห็นว่าเป็นการสมควร คุณซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชา ก็มีสิทธิ์ที่จะออกคำสั่งครับ..."วรัญญูกล่าวด้วยเสียงเรียบๆใบหน้าสวยนั้นไม่แสดงออกแต่อย่างใด

...จะสั่งอะไรก็สั่งมาเถอะ ไม่เคยทำให้พอใจได้อยู่แล้วนี่...

" ผมเป็นห่วงคุณก็เท่านั้น " ชายหนุ่มยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ และผมรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากที่กรุณาให้ความสนใจ...ถ้าเป็นอย่างนั้น หลังจากการประชุมในวันนี้แล้วผมจะติดต่อให้คุณสุรีรัตน์มาสอนงานให้ผมตามที่คุณต้องการก็แล้วกันนะครับ" รอยยิ้มอย่างที่ยากจะคาดเดาความหมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าก่อนที่มือเรียวจะดึงเอาสมุดจดขึ้นมาจดอีกครั้ง คำตอบของวรัญญูที่เหมือนจะเมินเฉยต่อสิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นยิ่งทำให้อินทัชหงุดหงิด

" ไม่ต้อง...” ชายหนุมยกมือขึ้นเชิงห้ามไม่ให้อีกฝ่ายเดินออกไปจากห้อง
“ ถ้าคุณคิดว่าเก่งแล้ว ก็ถือว่าแตกฉานงานเลขาแล้ว " ดวงตาคมของอินทัชสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ทำไมอีกฝ่ายถึงไมเข้าใจนะว่าคำพูดของเขานั้นจะกลายเป็นประโยชน์ต่อตัวของอีกฝ่ายบ้างไม่มากก็น้อย  ว่าพลางยกหูโทรศัพท์ขึ้น  "บอกมาซิ่ ว่าอยากศึกษางานด้านไหนต่อ? การตลาดไหม? "
"นั่นก็แล้วแต่คุณจะกรุณาครับ"  เลขาฯหนุ่มยังคงประชดประชันเจ้านายของตัวเองต่อไป นั่นทำให้อินทัชกดโทรศัพท์ไปที่แผนกการตลาดทันที
"คุณวรวุฒิ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนเข้าไปศึกษางานด้านการตลาดนะ ระยะเวลาประมาณ 1 สัปดาห์ .. ใช่ วรัญญูนั่นแหละ .. " ระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น วรัญญูยืนมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกหงุดหงิด ...แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อ เขานั้นก็ดูไม่ดีในสายตาของอีกฝ่ายมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ก็คงรำคาญเลยจะส่งเขาไปให้พ้นๆหูพ้นๆตาก็เท่านั้น
"พอใจแล้วใช่ไหม? " อินทัชว่าหลังจากวางหูโทรศัพท์
"ผมไม่ได้ประชดคุณ...ผมบอกคุณแล้ว และทั้งหมด มันก็เพื่อความพอใจของคุณเท่านั้น"
" ทั้งๆที่ความจริงนายก็น่าจะรู้ได้เองบ้างนะว่า ฉันออกคำสังไปเพราะอะไร...ถ้านายยังจะคิดว่าฉันทำไปเพราะต้องการจะแกล้งแล้วมาทำหน้าอึดอัดเสียเหลือเกินเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน ถ้านายคิดแบบนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด "อินทัชตบโต๊ะดังปัง
"ถ้าคุณไม่อยากเห็นผมอึดอัด......." ชายหนุ่มผมยาวพูด ก่อนที่เสียงนั้นจะขาดหายไป

....ก็ช่วยไปบอกคุณตาของคุณให้เซ็นต์ชื่อ ยกเลิกการเอาผมเป็นลูกบุญธรรมทีเถอะ....

อินทัชหรือจะรู้ถึงคำพูดที่ขาดหายไปของคนตรงหน้า ดวงตาคมอ่อนแสงลงคำพูดที่ขาดหายไปนั้นเขาเหมือนจะเข้าใจได้โดยที่วรัญญูอาจจะไมต้องเอ่ยปากซ้ำ

... จะบอกว่า .. ให้กลับเมลเบิร์นไปงั้นเหรอ?...

"ให้ฉันเคลียร์งานที่ต้องทำที่นี่...อีกไม่นานหรอก นายคงได้หายอึดอัดเสียที " ชายหนุ่มเอาเอกสารมาเปิดพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปยังงานที่อยู่ตรงหน้าเสีย คำพูดของเขาทำให้ อีกฝ่ายขมวดคิ้ว

...หมายความว่ายังไง? ...

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ชายหนุ่มโค้งให้กับอีกฝ่ายก่อนจะกลับไปทำงานของตนต่อ


งานตลอดทั้งวันผ่านไปได้อย่างราบรื่น ทั้งเรื่องของการประชุมทางไกลของประธานบริษัท เอกสารที่วรัญญูเตรียมมาให้ประกอบการประชุมนั้น กระชับสั้นและเข้าใจง่าย ไม่แน่ใจว่าที่ทั้งสั้นและง่ายเพราะทักษะที่ช่วงนี้ได้ฝึกมาหรือเป็นเพราะประชดไม่อยากจะสื่อสารอะไรกับเจ้านายแม้ทางตัวอักษรหรือเปล่า  หลังจากวันนั้นทั้งคู่ต่างก็แยกกันอยู่โดยอินทัชนั่งทำงานอยู่ในห้องและวรัญญูที่ลงไปใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานกับฝ่ายการตลาดที่อยู่ข้างล่าง โดยที่ต่างก็ยังมีความขุ่นมัวคงอยู่ในความรู้สึกเอาไว้อย่างนั้น


....................................to be con

ออฟไลน์ j4c9y

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2820
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +178/-7
ทำไมไม่เปิดอกพูดละคร้าบบบบบบ

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-03-2011 03:29:42 โดย Little Devil »

tatar*

  • บุคคลทั่วไป
 :เฮ้อ: อ่านแล้วอึดอัดแทน

อ้ากกกกกกกกกกก


อินจัด

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
เริ่มรำคาญอิคู่นี้ :เฮ้อ:
ประชดกันทั้งปีอยู่นั่นล่ะ  :z6:

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
คิดแทนกันและกันได้ดีม๊าก >.<
บวกให้ค่า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ wan

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5575
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +643/-10
ถูกใจนะคงถูกใจอินทัส แต่กับวรัญ นี่สิ เพราะคิดไปไกลถึงขนานนั้นแล้ว
ความหวังดี แต่การกระทำที่แสดงออก มันทำให้อีกฝ่ายตั้งรับ เหมือนจะออกศึกซะงั้น
ถ้าออกศึก คงรับศึกหนักแน่ เพราะอีกฝ่ายกองหนุนเพียบ  :เฮ้อ:
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมลุ้นว่า เมื่อไหร่คุณน้า จะมาเป็นภรรยเมีย  :z2:

tawan

  • บุคคลทั่วไป
อึดอัดแทนจริง ๆ

 :call:

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
สงสารน้องรัญ :กอด1:

ออฟไลน์ kuruma

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 441
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +527/-3
ที่จริงแล้วเมื่อคืนยังคุยกับพีจังว่า เรื่องนี้เราเขียนกันมากี่ปีแล้วนะ ก็เพิ่งจะจำกันได้เนี่ยล่ะค่ะว่าเขียนกันในช่วงที่เค้ามีงานพืชสวนโลก..อ่า ก็ปี 49 สินะ..(แล้วก็เขียนจบไปกันนานมากกกกแล้ว ถึงปัดฝุ่นมาทำใหม่นี่แหละค่ะ)
อย่างที่พีจังว่าล่ะค่ะ ถ้ามาจนถึงปีนี้ ก็นับเวลาได้4-5ปีแล้ว สำนวนต่างๆนานา ก็ย่อมแตกต่างจากหอมกลิ่นกาแฟ Series เป็นธรรมดานะคะ

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ยังจำเรื่องนี้ได้เพราะไม่ได้อัพนานมากแล้วนะคะ^^

แปะน้องรัน


ออฟไลน์ ordkrub

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4157
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +341/-12
เมื่อไหร่จะพูดกันดีๆได้ครับ  มีอะไรก็พูดกันตรงๆมัวแต่อ้อมไปอ้อมมา  เรื่องมันเลยไปกันใหญ่

ออฟไลน์ Wins_Sha

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 949
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
โฮๆๆๆ

คิดกันไปคนละทางเลยอ่ะ

แล้วจะเข้าใจกันตอนไหนเนี่ย

pinkky_kiku

  • บุคคลทั่วไป
บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อยใจ  :เฮ้อ:

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
อิฉันก็อึดอัดไปกับรัญและอินทัชเหมือนกาน

ออฟไลน์ kazhiki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1212
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +140/-2
ง่ะ คิดอะไรก็พูดออกไปเถอะจ้า จะดีเอง  คนอ่านเชียร์อยู่

ออฟไลน์ goldfishpka

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-0
    • twitterของp.k.a
ประกาศค่า ประกาศ

 :pig4: ก่อนอื่นขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อาจจะแวะเวียนเข้ามาอ่าน
และคอยเมียงมองว่าเมื่อไรพีจังจะได้ฤกษ์อัพเรื่องนี้เสียที ...
ต้องออกปากก่อนว่า ขอโทษที่อาจจะต้องทำให้ทุกท่านรอไปอีกซักพัก
ตอนนี้สภาพจิตใจของพีจังเรียกได้ว่าโหวงเหวงเหลือเกิน

เพราะหลังจากสองปีกับการเฝ้าไข้ท่านยายอย่างใกล้ชิด สลับกันป่วยกับยายต้องให้ยายหาข้าวให้กินตอนขาหักบ้าง
เราหาข้าวให้ยายทานบ้าง...คุณยายที่รักของเราเพิ่งจากไปอย่างสงบเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
จากเดิมที่ก่อนหน้านี้รู้สึก....แย่มากๆ... ในตอนนี้รู้สึกว่างเปล่ามาก จนยังไม่อาจจะมาแก้นิยายมาอัพให้ทุกท่านอ่านได้
ขอเวลาให้พีจังซักหน่อยนะคะ .... แล้วจะกลับมาต่อให้ทุกๆคนได้อ่านกันต่อแน่นอนค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

p.k.a

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด