หัวข้อ: Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~ Story by kuruma&p.k.a (CH14 END 18/9/2011)

[dolphins]

หายไปนาน พรุ่งนี้ขออีกตอนได้ป่ะ 

[cocoaharry]

เหมือนจะสงสารรัน ที่คงวางตัวลำบาก แต่เหมือนเราก็แอบชอบอยู่ลึกๆ 55

หายหน้าไปนาน มาอัพอีกบ่อยๆนะค้าาา

[indy❣zaka]

สงสารยูอ่ะ
เคน เหมือนเป็น"ครอบครัว" ที่เหลืออยู่แค่ตัวเดียว
แต่ก็โดนแย่งไปดื้อๆซะงั้น
ถึงจะบอกให้มาเยี่ยมก็ได้เหอะ นะ
แต่ความรู้สึกว่า สูญเสียให้คนอื่นไปแล้ว มันยังเหมือนเดิมอยู่ดี

[Wins_Sha]

โอ้ยยยย

สงสารรันจังเลย
คงสับสนน่าดู

เฮ้อออออ

[Rinze]

สับสน งงค่ะ!!

[LEKU_W]

เจ้าเคนทำแบบนี้ได้ยังไง แปรพรรคไปได้ไงอ่ะ
แต่อ่ะ คุณแม่รับได้ โอะ เริ่ด

แต่ๆๆๆๆ สงสารวรัญญูจัง ดูสับสนมากๆเลยอ่ะ น่าสงสาร

[namtaan]

เจ้าเคนช่วยเป็นกามเทพกลายๆแน่เลย

สงสัยจะรู้ว่า ใครที่คู่ควรกับรัน 

แต่เป็นรันก็น่าอึดอัดใจนะ วางตัวยากแท้ๆ

บวกไปอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ

[TONG]

คุณตาคิดอะไรแปลกๆดีนะ อันที่จริงแปลกกันทั้งบ้านเลยละ

รอชมและเป็นกำลังใจให้ครับ

[♠♥♦♣]

มาตามอ่านด้วยคนค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะพีจังกับคุณkuruma
สงสารรันอ่ะ อึดอัดแทน ไม่เข้าใจการกระทำของคุณตาหรือว่าอยากจับคู่่ให้หลาน(ถ้าจริงก็จะแปลกไปแล้ว บ้านนี้ดูจิตทั้งบ้าน)
ปล. กำลังอ่านซีรี่ส์อยู่ คาดว่าคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ๆถึงจะตามทัน

[waan_warunee]

ยังไม่มาต่อเลยหรอ? เฉา ๆ ๆ เลย รออยู่นะค้าบบบบ

[Iariyo]

มาอัพเต๊อะน้าค่าชอบ เรื่องนี้มากๆๆเลยค่ะคุนน้ากะคุนหลานกินกันไม่ลงเลย
รอๆๆน้า

[goldfishpka]

＾
＾
＾
บวกให้ค่ะ ขอนักอ่านทุกท่าน อดใจรอ พีจังต้องขออภัยที่โพสต์ช้าค่ะ
หลากอารมณ์ หลายเรื่องเหลือเกินช่วงนี้
แล้วจะกลับมาต่อในเร็ววันแน่นอนค่ะ

[yunjaejoong]

คุณน้าน่ารักแบบนี้คงต้องลงมือทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะทัชเอ้ย

[Mitra]

มาดันจ้า
มาต่อได้ละนะ
หาเกือบไม่เจอ
อิอิ

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@
 :pig4:ขอบคุณที่ยังมีคนคิดถึงเรืองนี้ถึงขนาดมาช่วยดันค่ะ
พอดีว่าที่ผ่านมามีเรื่องหนักใจหลายเรื่อง...และ ไม่ทราบว่าเคยบอกไว้แล้วหรือเปล่า
ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนขึ้นเมื่อ หลายปีก่อน...ราวปี 49ได้ ทำให้ต้องมีการปรับแก้
ตัวบทในหลายส่วนและใช้เวลาในการแก้อยูไม่น้อย ทำให้อัพช้า ต้องขออภัยนะคะ
ถ้าผู้อ่านเข้ามาอ่านแล้วคิดว่า สำนวน สำเนียง ไม่ค่อยเหมือน kuruma&p.k.a
ในหอมกลิ่นกาแฟซีรีย์ฯ นั่นเป็นเพราะ เวลาผ่านไป เราสองคนก็โตขึ้นสำนวนสำเนียงอ่านเปลี่ยนไป
แต่ก็อยากให้คนอ่านได้สนุกกับเรื่องที่เราเขียนเหมือนเดิมค่ะ
ก็อยากให้ทราบไว้ ถึงข้อนี้ด้วยค่ะ m(_ _)m

เอาล่ะ เราไปตามเรื่อง น้าหลานคู่นี้กันต่อดีกว่า

////////////////////////////////////////////////


" ก็เลยคิดจะสอนงานเลขาให้เป็นผู้บริหารงั้นสิ? " คำพูดตรงๆของผู้เป็นแม่ทำให้ลูกชายยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มของคนที่ “ปลง” แล้ว 

"คุณตาจะยกทุกอย่างให้เขานี่ครับ "

.........................................

เสียงรถมินิคูเปอร์ที่แล่นเข้ามาจอดก่อนได้ยินเสียงประตูรถกระแทกเข้าดังปัง ทำให้ชายชราที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ไฟฟ้าในห้องทำงานสนใจหันไปมองผ่านกรอบหน้าต่าง ดวงตาที่ยังคงเฉียบคมแม้วัยจะล่วงเลยไปมองเห็นภาพของเด็กหนุ่มที่เขาตั้งใจรับมาเป็นลูกบุญธรรมเฝ้ามองใบหน้าสวยได้รูปที่ไม่ว่าจะพิศมองเมื่อใดก็รู้สึกว่าช่างละม้ายคล้ายกับคนรักในอดีตเสียเหลือเกิน  วรัญญูยกมือขึ้นขยี้ตาแรงๆจนทั้งใบหน้าและดวงตานั้นเหมือนจะแดงก่ำก่อนเงยมองขึ้นไปยังด้านบน สีหน้าและแววตานั้นคาดเดาไม่ถูกว่าอีกฝายกำลังมองไปยังที่ใด แต่เท่าที่สังเกตได้คงบอกได้เพียงว่า คงกำลังพยายามกล้ำกลืนอะไรบางอย่างลงไปไม่ให้ไหลรินลงมา...และบอกได้เลยว่า วันนี้ คงไม่ใช่เช้าวันอาทิตย์ที่สดใสสำหรับวรัญญูเป็นแน่  ภูธรเห็นร่างเพรียวของลูกบูญธรรมผละออกจากประตูรถที่ใช้พิงเป็นหลักเมื่อครู่ เดินหายเข้ามาทางประตูบ้านที่อยู่อีกด้าน ไม่นานนักได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเร็วๆมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นใคร

"เข้ามาซิ่ รัญ " เสียงทุ้มของชายวัยชราดังขึ้นเจ้าของชื่อเลือนบานประตูไม้ประดับด้วยกระจกลายสวยแล้วเดินเข้าไปด้านใน
“ขอโทษที่ต้องรบกวนแต่เช้าแบบนี้ครับ คุณพ่อ" ชายหนุ่มผมยาวว่าพลางยกมือไหว้ 
"เป็นอะไรไปอีกล่ะ หน้าตาอย่างกับโกรธใครมา" คำถามที่ดังจากปากของอีกฝ่ายนั้นทำให้วรัญญูต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ ชายหนุ่มร่างบางตัดสินใจเดินไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือฝั่งตรงข้ามกับชายชรา
"ผม...อาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่ที่บ้านนี้ก็ได้" เสียงของวรัญญูดังขึ้นแผ่วเบา คำพูดของวรัญญูทำให้ ผู้เป็นพ่อบุญธรรมต้องหันไปมองด้วยความประหลาดใจ
"เป็นอะไร ไป"
" วันนี้ผมไปที่บ้านของ พี่บุญธรรมมา ...เพราะ อินทัชเขามาเอาลูกหมาของผมไปน่ะครับ" ชายหนุ่มเริ่มเล่าเรื่อง
"อ้อ...เจ้าลูกหมาตัวนั้น ที่อยู่ที่ร้านน่ะรึ" เสียงภูธรรับคำพลางพยักหน้าเล็กน้อย
“เพิ่งรู้นะว่าเจ้าทัชมันรักหมาด้วย ฮ่ะๆ” ชายชราว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ก็ไม่เชิงว่ามาเอาไปหรอกครับ เขามาซื้อไปเพราะเด็กที่ร้านผมเขาขายให้...แต่ผมไม่อยากขาย ผมเลยว่าจะไปเอาคืนแต่ดูเหมือนว่าพี่บุญธรรมเขาจะอยากเอาได้เอาไว้เอง" วรัญญูยังคงเล่าต่อมือเรียววางอยู่บนหน้าตักนั้นกำแน่น
 
"อ้อ... ยัยรุ่งน่ะเหรอรายนั้นเขาก็รักสัตว์นี่นะ ก็ดีนะเจ้าเคนนั่นจะได้มีบ้านดีๆอยู่ไง"  ดวงตาคู่สวยของวรัญญูเหลือบมองใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มของชายชรา
“ผมไปที่บ้านนั้นก็อยากจะได้หมาของผมคืน แต่ในเมือพี่บุญธรรม ท่านไม่ให้ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง ...อาจจะต้องปล่อยไปยังไงซะก็ยังพอไปเล่นกับมันด้วยได้ แต่...ดูเหมือนว่าผมจะทำให้พี่บุญธรรมโกรธน่ะครับ ดูจะไม่ชอบใจที่ผมเรียกลูกชายของเขาว่า "หลาน" และก็คงจะไม่ชอบใจเอามากๆที่ผมเรียกเธอว่า "พี่สาว" ลูกชายเขาก็โกรธด้วยเหมือนกัน"   วรัญญูเล่าเรื่องเสียงเบา

"ฮ่ะๆ...." แต่ชายชรากลับหัวเราะ "เรื่องแค่นี้เอง จะไปสนใจทำไมก็เจ้าเป็นลูกฉัน...รุ่งนภาก็ต้องเป็นพี่สาวเจ้าน่ะซิ่" เสาหลักของครอบครัวอย่างภูธรหัวเราะเสียงดังดูท่าทางจะไม่ได้คิดอะไรมากนักแต่ดวงตาคมที่หาได้อ่อนแสงไปตามวันเวลากลับมองหน้าของวรัญญูนิ่ง
“อีกอย่าง การที่พ่อรับเจ้าเข้ามาเป็นลูกเนี่ยเพราะว่าเอ็นดูเจ้านะ ตัวคนเดียวไม่มีใคร เป็นหลานคนเดียวของผู้หญิงที่พ่อเคยรัก แม่พรเขาก็คงดีใจที่หลานได้มีอนาคต พ่อรู้ว่าเจ้าทำงานนนี้ได้แล้วจำได้ใช่ไหมว่าหน้าที่ของเจ้าที่พ่อไหว้วานให้เจ้าช่วยทำ คือช่วยทำให้ไอ้เจ้าทัชมันหันมาสนใจเรื่องในบ้านบ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ทำแต่งานหวงแต่ธุรกิจนอกบ้าน...พ่อก็รู้ว่าตอนมันยังเด็กก็สอนมันแต่เรื่องธุรกิจ ไม่ได้คิดเลยว่าพอแก่ตัวแล้วไม่มีลูกหลานมาคอยดูแลเพราะมันมัวแต่ทำธุรกิจจนตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตนี่มัน....ทำให้รู้สึกเศร้าแบบนี้”
ชายชราว่าพลางยกมือขึ้นทาบอก เป็นครั้งที่สองที่วรัญญูได้เห็นท่าทีอ่อนแรงของภูธร ครั้งแรกคือตอนที่ภูธรบอกว่าจะรับเขาเข้ามาเป็นลูกบุญธรรมของที่บ้านนี้นั่นล่ะ ....ความจริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะความเหงาของชายชราคนนี้....มันเริ่มต้นจากจุดนี้เท่านั้น
 
จริงอย่างที่ภูธรว่า วรัญญูรู้ดีว่าเขาเพียงมีหน้าที่ที่จะทำยังไงก็ได้กับเงินก้อนใหญ่ที่พ่อบุญธรรมของเขาให้มาทุกเดือน จะเอาไปใช้จ่ายบ้าบอแค่ไหนก็ได้ตามใจ เพื่อที่จะให้คนที่รักเงิน รักงาน และผลประโยชน์ของบริษัทคนนั้น หันกลับมาสนใจเรื่องในบ้านในครอบครัวให้ได้...มันก็เพียงเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าแค่การแสดงละครตบตาทำตัวเป็นพวกบ้าเงินใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างที่ทำอยูตอนนี้มันจะย้อนกลับมาทำให้เขาทุกข์ใจได้ขนาดนี้...สูญเสียตัวตนไปเหมือนจะกู่ไม่กลับ...การมีเงินท่วมหัวบางครั้งมันก็ทำให้คนเขวไปได้ไม่น้อยและเขาเองก็รู้สึกเขวไปมากอยู่เหมือนกัน แล้วยังต้องทนกับถ้อยคำที่บางครั้งก็เชือดเฉือนใจอยู่ไม่น้อยของอินทัชแบบนี้อีกวรัญญูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ขอโทษครับ คุณพ่อ..ผม... เรื่องในตอนนี้มันมากเหลือเกิน ผมชักจะเริ่มวางตัวไม่ถูก ...แล้วยังเรื่องงานที่บริษัทอีก...ผมไม่คิดว่าผมเหมาะกับงานและชีวิตแบบนี้" วรัญญูพูดกับอีกฝ่ายราวกับจะขอร้องทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่พ่อบุญธรรมให้เขามานั้นมันมากมายเกินกว่าจะทดแทนได้หมด
"วรัญญู....เจ้าคิดว่าฉันดูคนไม่เป็นหรือยังไง" เสียงทุ้มนั่นกล่าวด้วยท่าทีจริงจังเช่นเดียวกับดวงตาภายใต้กรอบแว่นเล็กๆที่มองมาทำให้วรัญญูต้องนิ่งฟัง
"ฉันรู้ว่าเจ้ารักงานเก่าของเจ้ามาก...แต่เชื่อเถอะว่าทุกอย่างมันจะดีเอง"มือของชายสูงวัยเลื่อนมาสัมผัสเบาๆที่เส้นผมนิ่มมือ  "จำไว้นะ รัญ ถึงเจ้าจะไม่ใช่สายเลือด โดยตรงของครอบครัวนี้ แต่ ทั้ง ฉันและรุ่งนภาลูกของฉัน ก็รักเจ้าเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง ที่รุ่งนภาเขาจะเข้มงวดไปซักหน่อยแต่นั่นก็เพราะเขาหวังดี ส่วนเจ้าหลานบ้านั่นมันก็ดื้อ ...ไม่ต่างอะไรจากเจ้าเท่าไหร่หรอก คุยกันดีๆอะไรพอจะผ่อนนิดหย่อนหน่อยก็ต้องไปตกลงกันเอง...” ชายชราว่าพลางถอนหายใจยาว
“นี่ตื่นมาแตเช้า ยังไม่ได้กาแฟซักแก้ว...ไป...ไปกินข้าวกันดีกว่า...” ว่าแล้วก็กวักมือเรียกให้วรัญญูมาช่วยเข็นรถเข็นนานๆครั้งภูธรจึงจะให้ใครช่วยเข็นรถเข็นให้ซักครั้ง...เช้านี้คงรู้สึกเหนื่อยมากก็เป็นได้

.........................................................

เช้าวันจันทร์อินทัชรีบเข้าบริษัทแต่เช้าเพราะเขาต้องเตรียมเคลียร์งานเพื่อประชุมทางไกลกับทางเมลเบิร์น กลับมาเมืองไทยคราวนี้เขาอยู่ที่นี่นานมากกว่าที่คิด ทำให้อดเป็นห่วงงานทางนั้นที่เขาเป็นคนไปบุกเบิกเอาไว้ไม่ได้ ดวงตาคมนั่งมองเอกสารไปพลาง คิดเรื่องของ “ตัวป่วน” ที่เข้ามาป่วนจิตใจของเขาไปพลางจะทำอย่างไรให้พูดจากันได้ดีๆซักครั้งบ้างไหม เขาอดคิดไม่ได้ ปากกาที่อยูบนปลายนิ้วขยับหมุนไปมา เขามักจะหมุนปากกาเล่นแบบนี้เสมอเมื่อใช้ความคิด

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

เสียงของชายหนุ่มร่างบางเดินเข้ามาพร้อมกับเอการสรุปการประชุมเมื่อวันก่อนวรัญญูเดินเอาเข้าไปวางไว้บนโต๊ะของประธานบริษัทหนุ่ม

"ตารางงานวันนี้ ตอน 11 โมงตรง ประธานจากบริษัท.... จะมาขอเข้าพบครับ เรื่องการต่อสัญญาร่วม ส่วนช่วงบ่ายนั้นผมจะนำเอกสารที่จำเป็นจะต้องได้รับการเซ็นต์อนุมัติมาให้ครับ....จะรับกาแฟไหมครับ" เลขานุการหนุ่มพูดยาวเหยียด ดวงตาภายใต้กรอบแว่นนั้นไร้ความรู้สึก ผิดไปจากเมื่อวานที่ดูจะเต็มไปด้วยอารมณ์และความสับสน

" อืม .. ช่วยบอกให้ฝ่ายเทคนิค เตรียมการประชุมทางไกลด้วย หลังเที่ยง " อินทัชเปิดเอกสารอ่านดู " เช็คอีเมลด้วยล่ะ เมลเบิร์นส่งวาระการประชุมมาทางเมล" ชายหนุ่มบอกให้อีกฝ่ายไปเช็คอีเมลทั้งที่จริงเขาเช็คส่วนของตัวเองแล้วเรียบร้อยแค่อยากให้อีกฝ่ายได้มีเวลาเตรียมตัวและจัดหาข้อมูลอะไรที่อีกฝ่ายคิดว่าเขาควรจะมีเพิ่มมาให้ดูก็เท่านั้น

"อ่ะ ครับ..ทราบแล้วครับ" วรัญญูรับครับพลางจดทุกอย่างลงในสมุดบันทึก แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน กดโทรศัพท์สายตรงไปยังฝ่ายเทคนิคของบริษัททันที แม้จะได้ยินเสียงโอดครวญมาเหมือนกันว่ายังไม่ถึงเวลาเข้างานดีแต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเจ้านายทางนั้นก็ไม่มีสิทธิ์จะบ่นอะไรมากนัก

"เอ่อ...." ใบหน้าสวยของวรัญญูเงยหน้าขึ้นมาจากจอคอมพิวเตอร์ขณะรอให้หน้าจอนั้นโหลดข้อมูลอีเมลล์ขึ้นมา
"แล้วไม่ทราบว่าจะรับกาแฟไหมครับ... อาหารเช้า...ทานมาหรือยัง"
"กาแฟดำแค่นั้นล่ะ .. ตอนประชุมจะให้ช่างเทคนิคอัดไว้ ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องเข้า " เสียงนั้นดูเรียบเฉยทั้งๆที่อินทัชเองก็เป็นห่วงอีกฝ่ายในเรื่องการทำงานอยู่ไม่น้อย
"ไม่ครับ พร้อม...พร้อมครับ" วรัญญูรับคำพลางกดปริ๊นท์เอกสารที่เพิ่งจะเข้ามาทางอีเมลล์เอาไปยื่นให้กับอีกฝ่าย “เดี๋ยวผมไปเตรียมข้อมูลที่เกี่ยวห้องมาให้นะครับ” น้าบุญธรรมในหน้าที่ของเลขานุการหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมือเห็นอีกฝ่ายยังคงมีท่าทีเรียบเฉยเย็นชา...ดูท่าจะไม่พอใจเรื่องที่พูดกันเมื่อวานอยู่จริงๆ "กาแฟดำ รอซักครู่นะครับ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับกาแฟดำหนึ่งแก้วก่อนจะทำท่าจะออกจากห้องทำงานของอีกฝ่ายแต่อินทัชกลับเรียกเอาไว้
"คุณสุรีรัตน์ยังไม่มาสอนงานอีกหรือ "
"อ่ะ..ยังครับ" วรัญญูหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย  คำพูดนั้นเหมือนมีเจตนาตำหนิ...อย่างน้อยวรัญญูก็จับใจความได้ว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงอย่างแปลกใจก่อนจะหันกลับมา
"ผมทำอะไรผิดอีกหรือเปล่าครับ"

.....ไหนๆช่วงนี้ก็ทำดีอะไรไม่ขึ้นตลอดนี่นา...
….อ้อมค้อมไปก็เท่านั้น....

ภายในใจของวรัญญู แอบคิดแบบนั้น

"ถ้ายังไม่คล่องกับงาน ก็ยืมตัวคุณสุรีรัตน์ต่อดีไหม? “
เห็นอินทัชถามพลางมองหน้าของเขานิ่งแบบนั้นยิ่งไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะบอกอะไร ...ในตอนนี้เขาทำงานห่วยมากขนาดที่ต้องกลับไปฝึกงานกับคุณสุรีรัตน์ใหม่ทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?

"ถ้าคุณคิดว่านั่นเป็นการเหมาะสมกับผมแล้ว...ผมก็คงต้องปฏิบัติตามครับ" วรัญญูตอบดวงตาคู่สวยภายใต้กรอบแว่นจ้องตอบ
" วรัญญู คุณกำลังประชดผมอยู่นะ  " เสียงทุ้มเข้มขึ้นมาเล็กน้อย
"เปล่าครับ...ผมเพียงแต่คิดว่า หากว่าคุณอินทัชเห็นว่าเป็นการสมควร คุณซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชา ก็มีสิทธิ์ที่จะออกคำสั่งครับ..."วรัญญูกล่าวด้วยเสียงเรียบๆใบหน้าสวยนั้นไม่แสดงออกแต่อย่างใด

...จะสั่งอะไรก็สั่งมาเถอะ ไม่เคยทำให้พอใจได้อยู่แล้วนี่...

" ผมเป็นห่วงคุณก็เท่านั้น " ชายหนุ่มยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ และผมรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากที่กรุณาให้ความสนใจ...ถ้าเป็นอย่างนั้น หลังจากการประชุมในวันนี้แล้วผมจะติดต่อให้คุณสุรีรัตน์มาสอนงานให้ผมตามที่คุณต้องการก็แล้วกันนะครับ" รอยยิ้มอย่างที่ยากจะคาดเดาความหมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าก่อนที่มือเรียวจะดึงเอาสมุดจดขึ้นมาจดอีกครั้ง คำตอบของวรัญญูที่เหมือนจะเมินเฉยต่อสิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นยิ่งทำให้อินทัชหงุดหงิด

" ไม่ต้อง...” ชายหนุมยกมือขึ้นเชิงห้ามไม่ให้อีกฝ่ายเดินออกไปจากห้อง
“ ถ้าคุณคิดว่าเก่งแล้ว ก็ถือว่าแตกฉานงานเลขาแล้ว " ดวงตาคมของอินทัชสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ทำไมอีกฝ่ายถึงไมเข้าใจนะว่าคำพูดของเขานั้นจะกลายเป็นประโยชน์ต่อตัวของอีกฝ่ายบ้างไม่มากก็น้อย  ว่าพลางยกหูโทรศัพท์ขึ้น  "บอกมาซิ่ ว่าอยากศึกษางานด้านไหนต่อ? การตลาดไหม? "
"นั่นก็แล้วแต่คุณจะกรุณาครับ"  เลขาฯหนุ่มยังคงประชดประชันเจ้านายของตัวเองต่อไป นั่นทำให้อินทัชกดโทรศัพท์ไปที่แผนกการตลาดทันที
"คุณวรวุฒิ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนเข้าไปศึกษางานด้านการตลาดนะ ระยะเวลาประมาณ 1 สัปดาห์ .. ใช่ วรัญญูนั่นแหละ .. " ระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น วรัญญูยืนมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกหงุดหงิด ...แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อ เขานั้นก็ดูไม่ดีในสายตาของอีกฝ่ายมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ก็คงรำคาญเลยจะส่งเขาไปให้พ้นๆหูพ้นๆตาก็เท่านั้น
"พอใจแล้วใช่ไหม? " อินทัชว่าหลังจากวางหูโทรศัพท์
"ผมไม่ได้ประชดคุณ...ผมบอกคุณแล้ว และทั้งหมด มันก็เพื่อความพอใจของคุณเท่านั้น"
" ทั้งๆที่ความจริงนายก็น่าจะรู้ได้เองบ้างนะว่า ฉันออกคำสังไปเพราะอะไร...ถ้านายยังจะคิดว่าฉันทำไปเพราะต้องการจะแกล้งแล้วมาทำหน้าอึดอัดเสียเหลือเกินเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน ถ้านายคิดแบบนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด "อินทัชตบโต๊ะดังปัง
"ถ้าคุณไม่อยากเห็นผมอึดอัด......." ชายหนุ่มผมยาวพูด ก่อนที่เสียงนั้นจะขาดหายไป

....ก็ช่วยไปบอกคุณตาของคุณให้เซ็นต์ชื่อ ยกเลิกการเอาผมเป็นลูกบุญธรรมทีเถอะ....

อินทัชหรือจะรู้ถึงคำพูดที่ขาดหายไปของคนตรงหน้า ดวงตาคมอ่อนแสงลงคำพูดที่ขาดหายไปนั้นเขาเหมือนจะเข้าใจได้โดยที่วรัญญูอาจจะไมต้องเอ่ยปากซ้ำ

... จะบอกว่า .. ให้กลับเมลเบิร์นไปงั้นเหรอ?...

"ให้ฉันเคลียร์งานที่ต้องทำที่นี่...อีกไม่นานหรอก นายคงได้หายอึดอัดเสียที " ชายหนุ่มเอาเอกสารมาเปิดพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปยังงานที่อยู่ตรงหน้าเสีย คำพูดของเขาทำให้ อีกฝ่ายขมวดคิ้ว

...หมายความว่ายังไง? ...

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ชายหนุ่มโค้งให้กับอีกฝ่ายก่อนจะกลับไปทำงานของตนต่อ


งานตลอดทั้งวันผ่านไปได้อย่างราบรื่น ทั้งเรื่องของการประชุมทางไกลของประธานบริษัท เอกสารที่วรัญญูเตรียมมาให้ประกอบการประชุมนั้น กระชับสั้นและเข้าใจง่าย ไม่แน่ใจว่าที่ทั้งสั้นและง่ายเพราะทักษะที่ช่วงนี้ได้ฝึกมาหรือเป็นเพราะประชดไม่อยากจะสื่อสารอะไรกับเจ้านายแม้ทางตัวอักษรหรือเปล่า  หลังจากวันนั้นทั้งคู่ต่างก็แยกกันอยู่โดยอินทัชนั่งทำงานอยู่ในห้องและวรัญญูที่ลงไปใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานกับฝ่ายการตลาดที่อยู่ข้างล่าง โดยที่ต่างก็ยังมีความขุ่นมัวคงอยู่ในความรู้สึกเอาไว้อย่างนั้น


....................................to be con

[j4c9y]

ทำไมไม่เปิดอกพูดละคร้าบบบบบบ

[Little Devil]

 

[tatar*]

  อ่านแล้วอึดอัดแทน

อ้ากกกกกกกกกกก


อินจัด

[indy❣zaka]

เริ่มรำคาญอิคู่นี้
ประชดกันทั้งปีอยู่นั่นล่ะ 

[JJHJJH]

คิดแทนกันและกันได้ดีม๊าก >.<
บวกให้ค่า

[wan]

ถูกใจนะคงถูกใจอินทัส แต่กับวรัญ นี่สิ เพราะคิดไปไกลถึงขนานนั้นแล้ว
ความหวังดี แต่การกระทำที่แสดงออก มันทำให้อีกฝ่ายตั้งรับ เหมือนจะออกศึกซะงั้น
ถ้าออกศึก คงรับศึกหนักแน่ เพราะอีกฝ่ายกองหนุนเพียบ 
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมลุ้นว่า เมื่อไหร่คุณน้า จะมาเป็นภรรยเมีย 

[tawan]

อึดอัดแทนจริง ๆ

 

[roseen]

สงสารน้องรัญ

[kuruma]

ที่จริงแล้วเมื่อคืนยังคุยกับพีจังว่า เรื่องนี้เราเขียนกันมากี่ปีแล้วนะ ก็เพิ่งจะจำกันได้เนี่ยล่ะค่ะว่าเขียนกันในช่วงที่เค้ามีงานพืชสวนโลก..อ่า ก็ปี 49 สินะ..(แล้วก็เขียนจบไปกันนานมากกกกแล้ว ถึงปัดฝุ่นมาทำใหม่นี่แหละค่ะ)
อย่างที่พีจังว่าล่ะค่ะ ถ้ามาจนถึงปีนี้ ก็นับเวลาได้4-5ปีแล้ว สำนวนต่างๆนานา ก็ย่อมแตกต่างจากหอมกลิ่นกาแฟ Series เป็นธรรมดานะคะ

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ยังจำเรื่องนี้ได้เพราะไม่ได้อัพนานมากแล้วนะคะ^^

แปะน้องรัน

[ordkrub]

เมื่อไหร่จะพูดกันดีๆได้ครับ  มีอะไรก็พูดกันตรงๆมัวแต่อ้อมไปอ้อมมา  เรื่องมันเลยไปกันใหญ่

[Wins_Sha]

โฮๆๆๆ

คิดกันไปคนละทางเลยอ่ะ

แล้วจะเข้าใจกันตอนไหนเนี่ย

[pinkky_kiku]

บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อยใจ 

[yayee2]

อิฉันก็อึดอัดไปกับรัญและอินทัชเหมือนกาน

[kazhiki]

ง่ะ คิดอะไรก็พูดออกไปเถอะจ้า จะดีเอง  คนอ่านเชียร์อยู่

[goldfishpka]

ประกาศค่า ประกาศ

  ก่อนอื่นขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อาจจะแวะเวียนเข้ามาอ่าน
และคอยเมียงมองว่าเมื่อไรพีจังจะได้ฤกษ์อัพเรื่องนี้เสียที ...
ต้องออกปากก่อนว่า ขอโทษที่อาจจะต้องทำให้ทุกท่านรอไปอีกซักพัก
ตอนนี้สภาพจิตใจของพีจังเรียกได้ว่าโหวงเหวงเหลือเกิน

เพราะหลังจากสองปีกับการเฝ้าไข้ท่านยายอย่างใกล้ชิด สลับกันป่วยกับยายต้องให้ยายหาข้าวให้กินตอนขาหักบ้าง
เราหาข้าวให้ยายทานบ้าง...คุณยายที่รักของเราเพิ่งจากไปอย่างสงบเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
จากเดิมที่ก่อนหน้านี้รู้สึก....แย่มากๆ... ในตอนนี้รู้สึกว่างเปล่ามาก จนยังไม่อาจจะมาแก้นิยายมาอัพให้ทุกท่านอ่านได้
ขอเวลาให้พีจังซักหน่อยนะคะ .... แล้วจะกลับมาต่อให้ทุกๆคนได้อ่านกันต่อแน่นอนค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

p.k.a