ตอนที่ 9
เจสัน ▂ ▄ █
“เฮ้” ผมยิ้มทักทายแบรต บีเจ และเนทที่นั่งเล่นหมากรุกอยู่ในห้องนั่งเล่น แบรตหันมาสบตาแล้วยิ้มให้ผมนิดนึงก่อนจะหันไปดูหมากบนกระดานต่อ
“เฮ้ ดีซีเป็นไงบ้างเจสัน” เนทยังคงเป็นเนทที่เฟรนลี่อยู่เสมอ แม้ว่าผมจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านมาสามวันทุกอย่างก็ไม่เปลี่ยนไปเลย
“ดีกว่าเนบราสก้า” ผมตอบเขาแล้วหัวเราะเบาๆกับมุขของตัวเอง แต่ดูพวกเขาไม่ยักจะตัวเราะตามผมแหะ
“มุขนี้คงขำเฉพาะในดีซีมั้ง” ผมบอกแล้วยิ้มให้เนทที่ยังยืนอึ้งอยู่
“จากข้อมูลที่มีอยู่ดูเหมือนนายจะสรุปแบบนั้นไม่ได้ ที่นายพูดน่ะจริงแท้แน่นอนคือเป็นมุขที่ไม่ขำที่นี่” แบรตหันมาบอกผมนิ่งๆ ผมเลยได้แต่ยิ้มเห่ยๆกลับไป
หลายครั้งที่แบรตทำให้ผมว่าเขาเป็นมิตรและใจดีกับผม แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจเขาเลยจริงๆ
“คุณเก็บจดหมายไว้ให้ผมบ้างหรือปล่าว” ผมหันไปถามแบรต
“เก็บฮะ” บีเจรีบตอบผมแล้ววิ่งไปหยิบจดหมายบนเคาน์เตอร์มาให้
“ขอบใจบีเจ เฮ้อ ดีใจจริงๆที่ได้กลับมา”
“ครอบครัวนายเป็นไงบ้างเจสัน” เนทถามผม
“โอ้ยเที่ยวนี้แย่สุดๆเลย ทุกคนป่วยกันตลอดสุดสัปดาห์เลย” ผมบอกเนท
“ป่วยเหรอ” แบรตถามแล้วลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว
“เอาแล้วสิ” เนทบ่นออกมา หลังจากที่เนทพูดจบแบรตก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยืนอยู่ใกล้ๆห้องครัวพร้อมลากบีเจออกไปด้วย
“ป่วยเป็นอะไร” เขาถามผมแล้วโบกไม้โบกมือไล่ผมเมื่อผมกำลังจะเดินไปหาเขา
“ไม่รู้สิ เดาว่าหวัดมั้ง” ผมบอกแล้วนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
“ฉันไม่ต้องการให้นายเดา ฉันต้องการให้นายรู้” แบรตบอกแล้วเดินเลี่ยงๆ ไปหยิบสมุดกับปากกาบนโต๊ะทำงานของเขาจากนั้นก็เดินกลับไปหน้าห้องครัวอีกครั้ง
“อาการเริ่มแรกปรากฎขึ้นเมื่อไหร่” เขาถามผมแล้วถือปากกาเตรียมจดอะไรซักอย่าง
“อาจจะเป็นวันศุกร์มั้ง” ผมบอกเขาอย่างหน่ายๆ
“ตอนเช้าหรือบ่าย” เขาก้มลงจดบนสมุดแล้วถามผมอีกรอบ
“อ้า ไม่..”
“คิดสิครับ คุณ”
“....”
“มีใครสั่งน้ำมูกหรือเปล่า แล้วสั่งตอนไหน”
“แบรตใจเย็นน่า เจสันไม่มีอาการซักหน่อย” เนทหันไปตะโกนบอกเขา
“โอ้ได้โปรด ถ้าแค่ไข้หวัดใหญ่ติดต่อกันแค่หลังอาการปรากฏเท่านั้น มันคงจะหมดไปนานแล้ว” แบรตตอบเนทอย่างหัวเสีย
“เจสัน นายอย่าถือสาแบรตนะ เขาเป็นพวกกลัวเชื้อโรคน่ะ” เนทบอกผมอย่างใจเย็น
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจเขา” ผมบอกเนทแล้วยิ้มให้เขา
“ขอบคุณที่คิดถึงคนอื่น ตอนนี้โปรดกลับห้องให้แล้ว” แบรตบอกผม โดยมีบีเจยืนหน้าหงิกอยู่ข้างๆ
“พ่อฮะ ผมอยากคุยกับเจสันนี่ฮะ ผมไม่เจอเขาตั้งสามวันเชียวนะ”
“ไม่ๆบีเจ พ่อไม่ยอมให้ลูกติดเชื้อจากเจสันแน่”
“เจสัน คุณไปก่อนเถอะ ก่อนที่เขาจะพ่นไลซอลใส่น่ะ” เนทบอกผม
“โอเค ขอบคุณที่เก็บจดหมายให้นะ” ผมบอกเนท แล้วโบกมือลาให้กับบีเจ ส่วนแบรตผมเห็นว่าเขาเอาผ้ามาปิดจมูกเขาแล้วใส่ให้กับบีเจด้วย จากนั้นก็หยิบกระป๋องน้ำยาฆ่าเชื้อฉีดพ่นรอบๆ
“อะไร?” เขาถามผม ผมส่ายหน้าให้เขาแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
►►►►►►►►►►►►►►►►►
แบรต ▂ ▄ █
ผมตื่นมาตอนเช้าแล้วเริ่มไอเล็กน้อย ผมจึงหยิบเอาปรอทวัดไข้มาวัดแล้วพบว่าสุดท้ายผมก็คงติดหวัดจากเจสันแน่ๆ ผมรีบโทรหาเจสันแล้วบอกเขาทันทีว่าผมกำลังติดหวัดจากเขา จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปหาบีเจ บีเจนั่งกินซีเรียลกับน้ำผลไม้อยู่หน้าโทรทัศน์อย่างรื่นรมย์
“บีเจลูกมีไข้หรือปล่าว”
“ปล่าวฮะ” บีเจหันมาตอบผม
“ดี แต่พ่อมีไข้ พ่อจะโทรบอกให้เนทมารับลูกไปอยู่ด้วย พ่อไม่อยากให้ลูกติดเชื้อ”
“เยี่ยมฮะ ผมไปปาล์มบีชกับเนทได้ไหมฮะ” บีเจถามผม
“เขาจะไปปาล์มบีชกันเหรอ”
“ใช่ฮะ” บีเจตอบพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนให้ผม ผมจึงพยักหน้าให้เขาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนไป
“ผมจะโทรหาเนทแล้วจะเก็บเสื้อผ้าเองฮะพ่อ” บีเจตะโกนบอกผม
ตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมและเจสัน ผมจ้างเจสันมาดูแลผมตอนป่วย เพราะผมรู้สึกว่าเมื่อใดก็ตามที่ผมป่วยคือช่วงเวลาที่ผมอ่อนแอที่สุด เพราะฉะนั้นผมจึงต้องการคนมาดูแลที่สุด
“เจสัน เจสัน” ผมตะโกนเรียกเจสัน แต่เขาไม่ตอบ
“เจสัน เจสัน” ผมเรียกเขาอีกครั้ง
“คราวนี้อะไรอีกล่ะแบรต” เจสันเท้าสะเอวยืนจ้องหน้าผมอยู่ข้างๆเตียง
“ผ้านวมฉันหล่นลงพื้น มันจะเจ็บโพรงจมูกหากฉันก้มหน้า นายหยิบขึ้นมาให้หน่อยสิ” ผมบอกเขา เขาจึงหยิบขึ้นมาวางลงบนเตียง
“ห่มให้ฉันด้วย ฉันไม่อยากให้กระทบกระเทือนน่ะ” ผมบอกเขายิ้มๆ
“นายนี่มันจอมเวอร์จริงๆ” เจสันบ่นแต่ผมเห็นว่าเขากำลังยิ้มอยู่
“เจสัน ฉันอยากกินซุป” ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้
“เดี๋ยวฉันทำให้” เขาดึงมือออกแล้วรีบหันหน้าไปอีกทางเพื่อปกปิดหน้าแดงๆ ของเขาเอาไว้
“ฉันอยากได้ซุปถั่วกับไส้กรอกแฟรงเฟิร์ทเทอร์หั่นชิ้นเล็กๆ และกรูต็องแบบทำเอง”
“ฉันให้นายได้แค่ซุปข้าวโพดสำเร็จรูปแค่นั้นแหละแบรต” เจสันเลิกหน้าแดงแล้วหันมาจ้องผมเขม็ง
“ก็ได้ แต่ใส่แฟงเฟิร์ทหั่นชิ้นเล็กๆ และกรูต็องแบบทำเองด้วยนะ”
“ไม่แบรต”
“แต่ฉันติดหวัดจากนายนะ”
“นายก็เห็นนี่ว่าฉันไม่ได้ป่วย”
“แต่นายเป็นพาหะ แล้วฉันก็จ้างนายมาดูแลแล้วด้วย”
“ฉันยังยืนยันแค่ซุปสำเร็จรูป ถ้านายไม่ ก็ไม่ต้องกิน”
“โอเค ซุปสำเร็จรูปก็ได้”
เจสันวางซุปไว้บนโต๊ะแล้วลากโต๊ะไปวางบนเตียงของผม
“ป้อนฉันสิ”
“ไม่แบรต ฉันจะออกไป....ข้างนอกแปบนึง”
“นายจะทิ้งฉันไปงั้นเหรอ”
“แบรต นายเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ นายไม่เคยป่วยมาก่อนเลยเหรอ” เจสันทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆผม
“เคยสิ แต่ไม่เคยถูกทิ้งไว้คนเดียว” ผมหันไปบอกแล้วตักซุปเข้าปากอีกคำ
“จริงเหรอ ไม่เคยเลยเหรอ” เจสันร้องออกมาอย่างแปลกใจ
“ครั้งนึงตอนผมอายุ 23 แม่บ้านชาวแม็กซิกันของผมส่งยาแก้ท้องเสียมาให้ผมขณะที่ผมไออย่างรุนแรง แต่โชคดีที่ผมจำลักษณะของเม็ดยาได้ ผมจึงบอกให้เธอไปเปลี่ยน สุดท้ายผมได้กินยาแก้ท้องผูก ทำให้ผมทั้งไอแล้วก็ถ่ายอย่างรุนแรงจนต้องนอนที่โรงพยาบาลอีกหลายคืน”
“โอ้ แบรต โอเค ฉันจะดูแลนายเอง นายอยากได้อะไรหรือปล่าว ฉันจัดการให้นายได้นะ” เจสันเอื้อมมือมาบีบมือผมอีกข้างเบาๆผมจึงรวบมือนุ่มนิ่มของเจสันไว้อย่างเนียนๆ ไม่ให้เขารู้ตัว
“ตอนเจ็ดขวบแม่เคยอาบน้ำแล้วใช้ฟองน้ำถูตัวให้ผม” ผมหันไปบอกเจสันแล้วยิ้มให้เขา แต่เขากลับส่งสายตาดุๆมาให้ผม แล้วมองผมนิ่งก่อนจะพูดกับผม
“กฎมาตรฐานไม่มีฟองน้ำ ไม่มีการเปลือย โอเค๊?” เจสันบอกผมนิ่งๆ
“ก็ได้” ผมบอกเขาแล้วตักซุปคำสุดท้ายเข้าปาก เจสันจึงเข้ามาเลื่อนโต๊ะออกไป
“เดี๋ยวฉันมานะแบรต ฉันจะเอาจานไปเก็บ” เจสันบอกผมแล้วกำลังเดินไปหยิบถาดอาหาร
“เดี๋ยวเจสัน” ผมเรียกเขาเอาไว้ เขาวางถาดลงแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผมอีกครั้ง
“ว่าไง?”
“ช่วยทานี่บนหน้าอกผมให้หน่อยสิ” ผมพยักหน้าไปทางขวดวิคส์วาโปรัป ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง
“โธ่ คุณทาเองไม่ได้หรือไง”
“มันทำให้มือผมติดกลิ่นพิกลๆน่ะ” ผมหาข้ออ้างบอกเขาไป
“แต่ว่า...แบรต” เจสันบอกอย่างคอตก
“ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด” ผมร้องบอกเจสัน
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะทำอย่างนี้” เจสันบ่นออกมาแต่ก็เอื้อมมือไปหยิบขวดวิคส์วาโปรัป ผมรีบดึงเสื้อขึ้นมาทันทีแล้วยิ้มให้เขา เขาชะงักไปแปบนึงแล้วจึงเริ่มลงมือทามันลงบนอกแน่นๆของผม
“อ้า” ผมเผลอร้องออกมาตอนเขาลูบผ่านหัวนมของผม
“อะไรน่ะ?” เจสันทำหน้าแหยงๆ
“ไม่ ไม่ ผมแค่จะบอกว่าอย่าทาแบบทวนเข็นนาฬิกา มันทำให้ขนหน้าอกของผมพันกันน่ะ” ผมรีบแก้ตัวพัลวันก่อนที่เขาจะจับได้
“ขอโทษ” เจสันยังคงลูบอยู่บนหน้าอกผม
“คุณร้องเพลงซอฟ คิตตี้เป็นไหม” ผมถามขณะที่เขากำลังจะชักมือกลับ ทำให้เขาเอามือมาวางบนหน้าอกผมอีกรอบ
“อะไรนะ?” เขาถามแต่ลืมตัวไปว่าเขาทาวิคส์วาโปรัปให้ผมเสร็จแล้ว ตอนนี้จึงกลายเป็นว่าเขาลูบหน้าอกผมอยู่อย่างลืมตัว
“แม่เคยร้องให้ผมฟังตอนไม่สบายน่ะ”
“เสียใจนะ แบรต ฉันไม่รู้จักเพลงนี้”
“ผมจะสอนคุณเอง ซอพ คิตตี้ วอร์ม คิตตี้ ลิตเติ้ล บอล ออฟ เพอร์ แฮปปี้คิตตี้ สลีปปี้คิตตี้ เพอร์ เพอร์ เพอร์” ผมร้องให้เขาฟัง ส่วนเจสันก็นั่งฟังไปด้วยแล้วยังทาวิคส์วาโปรัปให้ผมไปด้วยอย่างลืมตัว
“ตาคุณแล้ว” ผมบอกเจสัน
“ซอพ คิตตี้ วอร์ม คิตตี้...”ผมปิดตาฟังเสียงเจสันแล้วรับสัมผัสจากมือที่ลูบหน้าอกผมอยู่แต่เขาก็หยุดร้องเหมือนจำเนื้อร้องไม่ได้
“ลิตเติ้ล บอล ออฟ เพอร์” ผมร้องต่อ เจสันนั่งนิ่งจนผมบอกให้เขาว่า “อย่าหยุดทาสิ” เขาจึงต้องลูบหน้าอกผมต่อจนจบเพลง เราสบตากันอยู่พักนึง ผมยันตัวขึ้นแล้วจูบปากของเจสันเบาๆ
“คุณเก็บถาดอาหารเสร็จแล้ว ช่วยกลับมานอนเป็นเพื่อนผมได้ไหม” ผมจ้องตาเขาอย่างอ้อยอิ่ง ปากของผมใกล้กับปากของเขาจนผมรู้สึกได้ว่าปากเรายังติดกันอยู่ แล้วยังได้เห็นแก้มเนียนๆ ของเจสันที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศอย่างเต็มๆตา
“แต่ฉันจะติดหวัดจากนายนะ” เจสันผละออกจากผม แล้วบอกผมอย่างเกร็งๆ
“ถึงตอนนั้น ฉันจะดูแลนายเอง” ผมจ้องหน้าแล้วบอกเขา
“อือ ฉันไปเก็บจานก่อน”
เรื่องโดย SweetSacrifice...............................................................
ไลซอล สเปรย์ปรับอากาศ ฆ่าเชื้อโรคขอบคุณนุ่น เจ้าประจำสำหรับคำผิด
ปล.ตอนนี้น่าร้ากกกกกกกกกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
