อิทธิหันไปมองทางต้นเสียง เจอร่างของอาทิตย์กำลังตรงมาหา เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะของฝ่ายนั้น เพราะเป็นห่วงเพื่อนแท้ๆ จึงลืมไปว่าการเข้ามาในเขตเรือนนี้อาจจะต้องเผชิญหน้ากับคนที่ข่มเหงตนอย่างอาทิตย์
“ติดใจเรื่องเมื่อวานเหรอถึงได้มารอฉันตั้งแต่หัววัน” อาทิตย์เอ่ยยั่วต่อตอนเดินมาจนถึงร่างของคนที่ตนมองเห็นตั้งแต่ต้นว่าปั่นจักรยานมาส่งอาที ท่าทีของสองหนุ่มน้อยที่ตนมองเห็นคงแสดงออกถึงความสัมพันธ์ที่สนิทกันเช่นเคย ชายหนุ่มรู้สึกขุ่นเคืองอย่างประหลาดทันที่เห็น ไม่รู้สินะ สารภาพว่าการกระทำของอิทธิมีอิทธิพลต่อจิตใจตัวเองได้ตอนนี้ อิทธิยิ้มแย้มให้อาทีในขณะที่กับเขาเฝ้าแต่จะคอยแยกเขี้ยวใส่ จะให้มองอยู่เฉยๆ โดยไม่เข้ามายั่วยวนอารมณ์เล่นก็ทนไม่ได้
“อย่ามาพูดแบบนี้กับผมนะคุณอาทิตย์ สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะคุณข่มเหงรังแก ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยความสมยอมแล้วทำไมผมจะต้องไปติดใจอะไร” อิทธิเอ่ยว่า หากว่าไม่ต้องรออาทีจะพาร่างหนีไปให้ไกลจากชายหนุ่มตรงหน้าเลยทีเดียวเชียว เกลียดนักกับแววตาและสีหน้ายั่วโทสะ
“จริงเหรอที่ว่าไม่สมยอม ฉันก็เห็นเสร็จสมไปพร้อมกับฉันนี่” อาทิตย์เอ่ยอีก อิทธิหน้าชาด้วยความอับอาย สายตาวาวจ้องเขม็งที่คนพูดด้วยเพราะไม่รู้จะตอบโต้อะไร นึกแค้นใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มเยาะที่มุมปากส่งกลับให้พร้อมคำพูดน่าขยะแขยง
“ติดใจก็บอกมาเถอะน่า ฉันพร้อมที่จะสนองอารมณ์ให้ได้ทุกเมื่อนะเมียรัก”
“คุณอาทิตย์! ถ้าไม่อยากให้ผมเกลียดคุณไปมากกว่านี้ก็หยุดพูดแบบนี้กับผม ผมยังยืนยันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะคุณรังแกผม ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่เป็นอย่างที่คุณเรียกจำเอาไว้” อิทธิยกมือขึ้นชี้หน้ากำชับเมื่อรู้สึกเหลืออดกับสิ่งที่โดนกล่าวล้อ ด้านอาทิตย์เมื่อเห็นกิริยากระด้างของคนตรงหน้าอารมณ์นึกอยากเอาชนะก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอีก ชายหนุ่มยกมือขึ้นปัดแขนฝ่ายนั้นออกไปจากใบหน้าเสียงดังเพี๊ยะ พร้อมกับเป็นฝ่ายยกมือชี้กำชับแทน
“อย่ามาทำกิริยากับฉันแบบนี้อิทธิ ฉันไม่ใช่คนที่นายจะมาชี้นิ้วว่าได้ง่ายๆ”
อิทธิข่มอารมณ์เจ็บเอาไว้เมื่อแขนที่โดนปัดทิ้งคือแขนที่มีแผลเดิมจากตอนจักรยานล้ม เด็กหนุ่มจุกในอกกับการกระทำของอาทิตย์จนเกินจะพูดอะไรออกมาได้ จึงใช้เพียงสายตาที่สื่อออกมาถึงความชิงชังจ้องมองเจ้าตัวแทนการโต้ตอบ
อาทิตย์เกิดสะท้านใจเล็กๆ เมื่อพอจะอ่านสายตาของคนจ้องหน้าได้ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังรู้สึกเช่นไรกับตน นึกเสียใจเมื่อเห็นว่าแขนที่ตนเพิ่งใช้มือปัดไปมีรอยแผลเดิมแสดงให้เห็นอยู่ คงจะเป็นแผลจากตอนที่เจ้าตัวล้มลงข้างทางพร้อมจักรยานวันที่เขากลั่นแกล้งสินะ แต่วันนั้นเจ้าตัวก็พันแผลเอาไว้แล้วนี่ แล้วนี่ยังไงถึงปล่อยให้มันออกมาอวดรอยช้ำแบบนี้ หรือว่าผ้าพันแผลเมื่อคืนมันหลุดรุ่ยไปเพราะน้ำมือตน จริงสินะ มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ
“ทำไมแผลถึงเปิดแบบนั้น” แม้จะพอเดาเรื่องได้แต่ด้วยเพราะกลัวเสียศักดิ์ศรีชายหนุ่มหนุ่มจึงแกล้งเอ่ยถามแบบนั้นออกไป อิทธิชำเลืองมองแผลตัวเองเพียงนิดแล้วเงยหน้าขึ้นเอ่ยว่ากระทบ
“ผ้าพันแผลโดนหมาบ้ามันกระโดดงับจนหลุดไงมันถึงเป็นนี้”
“อิทธิ!” อาทิตย์เผลอตวาดเรียกชื่อคนว่ากระทบ วาจานายนี่ยังร้ายได้ยามที่ตนเผลอเอ่ยดีด้วย แบบนี้สิน่าถึงต้องเอาความร้ายเข้าข่มตลอด หากจะยอมอ่อนข้อให้เขาสักวินาทีคงใจขาดตายสินะถึงต้องแสดงท่าทีโอหังอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
“เรียกทำไมเหรอครับ เอ๊ะ! หรือว่าโดนน้ำร้อนลวกระวังขนหลุดจนด่างนะครับ” อิทธิเดินหน้ายั่วล้อต่อ เป็นฝ่ายยิ้มเยาะได้บ้างตอนเห็นคู่กรณีขบกรามแน่นคล้ายข่มอารมณ์โกรธ
“ขอตัวนะครับท่าทางไอ้ด่างแถวนี้กำลังจะบ้าขึ้นมา ผมกลัวติดเชื้อหากโดนขบกัด” อิทธิเอ่ยต่ออย่างสาแก่ใจ เข้าใจหรือยังล่ะว่าอาการโกรธจนพูดไม่ออกเป็นยังไงนายอาทิตย์
หนุ่มน้อยหันไปจับจักรยานกำลังจะจูงหนี แต่แล้วต้องตกใจเมื่อโดนกระชากร่างไว้จนจักรยานล้มลง
“คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆ งั้นเหรอคนปากดี” อาทิตย์เอ่ยลอดไรฟันออกมา ปล่อยให้อิทธิลอยหน้าลอยตาหนีไปในขณะที่เอ่ยว่าตนอย่างเจ็บแสบแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“กล้าทำอะไรผมตรงนี้ก็เอาสิครับ คนงานที่นี่ แม่คุณ ป้าคุณ จะได้รู้ได้เห็นว่าชายหนุ่มบุคลิกดีๆ ก็อันธพาลเป็นเหมือนกัน” อิทธิเอ่ยท้าท้าย ทิฐิในใจมันก่อตัวมากมายจนไล่อารมณ์กลัวไปเสียจนสิ้น ไม่นึกดิ้น ไม่นึกหืออะไรทั้งนั้นในตอนนี้ จะดูหน่อยเหอะว่าคนอย่างอาทิตย์จะรังแกเขาด้วยวิธีใดในที่โล่งแจ้งแบบนี้
“คิดดีแล้วเหรอที่ท้าทายฉันแบบนี้อิทธิ” อาทิตย์เอ่ยว่า หรี่ตามองคนท้าทาย คิดจะอวดเก่งกับเขาแบบนี้มันก็ช่วยไม่ได้ถ้าเขาจะแก้เผ็ดคืนด้วยวิธีที่เชื่อแน่ว่าเจ้าตัวคงอยู่ไม่สุขหากแผนการสำเร็จ
“แล้วมีปัญญาทำอะไรผมมั้ยล่ะ กล้ามั้ยล่ะ ถ้าไม่กล้าก็เลิกเห่า” อิทธิเอ่ยตอบโต้ ยิ้มเหยียดอย่างสะใจเมือคิดว่าตนเป็นต่อในเกม แต่แล้วก็ต้องตกใจในสิ่งที่อีกฝ่ายกระทำ
ฝ่ายนั้นใช้มือข้างที่ว่างตบใบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ก่อนจะฉุดร่างของตนให้โน้มเข้าหาตัวสุดแรงส่งผลให้ร่างตนล้มค่อมเจ้าตัวที่พื้น
“คุณคิดจะทำอะไรคุณอาทิตย์” หนุ่มน้อยเอ่ยถามอย่างตกใจ ก่อนจะตัวเย็นด้วยคำตอบที่ได้
“ฉันรังแกนายตรงนี้ไม่ได้แต่นายรังแกฉันได้อิทธิ”
อาทิตย์ว่าเสร็จก็ทำตามแผนนั่นคือเอ่ยร้องตะโกนเรียกให้ใครก็ได้มาช่วยตนโดยอ้างว่ากำลังโดนคนที่นอนค่อมร่างอยู่ชกต่อย เสียงร้องของชายหนุ่มเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดีเมื่อเริ่มมีคนงานวิ่งมาดูเหตุการณ์ อิทธิหน้าเสียเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูร้องวิ้ดว้าย
“ว้าย! แย่แล้วคุณจิตร ไอ้อิทธิมันทำร้ายคุณอาทิตย์ค่ะ คุณจิตร มาเร็วค่าคุณจิตร”
เสียงนั่นเป็นเสียงเพลินพิศ นรกชัดๆ หากว่าจิตราได้ยินแล้วตามมาดูเหตุการณ์
“เลวมาก” หนุ่มน้อยหันมาเอ่ยสบถด่าคนที่ลอบยิ้มอยู่กับพื้นโดนใช้หน้าขาเกี่ยวร่างตนไว้ไม่ให้ลุกหนีไปไหนโดยง่าย”
“บอกแล้วไง นายไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก” อาทิตย์เอ่ยโต้กลับ พร้อมกับสายตาแลเห็นร่างมารดาวิ่งมาแล้ว
“แม่ฉันมาแล้ว คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอีกเยาะๆ ใส่คนที่เริ่มมีสีหน้าวิตก
“ปล่อยผมเดี๋ยวนะคุณอาทิตย์ คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร” อิทธิเอ่ยต่อว่า เริ่มใจไม่ดีเมื่อเห็นริ้วแดงจากการตบหน้าตัวเองของอาทิตย์กำลังฉายให้เห็นบนแก้มใส
“ท้าทายสามีไม่ใช่เหรอเมียรัก สามีจัดให้แล้วไง แต่แค่นี้มันยังเนียนไม่พอ มันต้องนี่”
อาทิตย์เห็นร่างมารดาวิ่งมาจนคิดว่าทันเห็นเหตุการณ์แล้วจึงจัดการใช้มือคว้าหมับเข้าที่เป้ากางเกงของคนที่ตนใช้หน้าขาเกี่ยวร่างไว้ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยโดนจับกล่องดวงใจกะทันหันแบบนี้ย่อมมีปฏิกิริยาตอบโต้ ชายหนุ่มคิดว่าอย่างนั้น และมันก็เป็นจริงเมื่อเจ้าของกล่องดวงใจที่ตนกุมอยู่ยกมือขึ้นชกที่ใบหน้าตนทันควันเช่นกันตอนที่ตนออกแรงขยำ
“กรี๊ดด! ไอ้อิทธิ ไอ้ลูกขี้ข้า แกกล้าดียังไงถึงชกหน้าลูกชายฉัน” จิตราแผดเสียงลั่นเมื่อมาทันเห็นเหตุการณ์พอดี หล่อนตรงไปคว้าร่างของลูกขี้ข้าที่หล่อนตราหน้าออกจากร่างบุตรชายสุดที่รัก จัดการฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าเจ้าตัวสลับซ้ายขวาเพื่อระบายแค้นแทนบุตรชาย ก่อนจะจัดการผลักร่างนั้นลงให้ไถลไปกับพื้น หันไปพยุงบุตรชายให้ลุกขึ้น
อาทิตย์มัวแต่พะวงกับแผลที่มุมปากจากการโดนชกจนใบหน้าซบพื้น และเหตุการณ์ที่จิตราทำร้ายอิทธิ เกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่สายตาจะสังเกตเห็นชายหนุ่มจึงไม่ได้รับรู้ว่ามารดาตนลงทัณฑ์คนที่ตนกลั่นแกล้งยังไงบ้าง มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่โดนมารดาเขย่าร่างถาม
“อาทิตย์เป็นไงบ้างลูกเจ็บมั้ย”
“นิดหน่อยครับแม่” อาทิตย์เอ่ยตอบ ด้วยเพราะคิดว่ามารดาตนคงกระชากร่างของอิทธิเท่านั้นชายหนุ่มจึงหันมาเล่นละครแกล้งเจ้าตัวต่อหวังให้หลาบจำว่าอย่ามาต่อกรกับตนซึ่งมีหลายวิธีที่จะแก้เกม
“หายกันแล้วใช่มั้ยนายอิทธิกับสิ่งที่ฉันทำกับนายเมื่อคืน” ชายหนุ่มเอ่ยว่า
“ลูกอาทิตย์รีบไปหายาทาก่อนเถอะไป เดี๋ยวทางนี้แม่จัดการเอง” จิตราเอ่ยกับบุตรชายแล้วหันมามองร่างของหนุ่มน้อยที่ตนจัดการฟาดหน้าสองฉาดเมื่อสักครู่
“เรื่องนี้ฉันเห็นตำตาว่าแกทำร้ายลูกฉัน อย่าหวังว่าจะเอาบารมีพี่สาวฉันมาคุ้มกะลาหัวแกอีกไอ้เด็กเปรต” สองขาเดินตรงเข้าใส่ฝ่ายนั้นในตอนที่เจ้าตัวกำลังพยุงตัวลุกขึ้น มือของหล่อนเงื้อขึ้นเตรียามฟาดลงไปที่ร่างนั้นอีก แต่คราวนี้ต้องชะงักค้างเมื่อมีเสียงร้องห้าม
“อย่านะแม่ แม่จะทำอะไรเพื่อนผม”
อาทีนั่นเองเป็นเจ้าของเสียง ซึ่งได้วิ่งเข้ามายืนเคียงข้างอิทธิแล้วเอ่ยต่อว่ามารดา
“เกิดอะไรขึ้น ไม่อายคนงานหรือไงที่มาทำร้ายเด็กแบบนี้”
จิตราลดมือลงมองรอบกาย เห็นคนงานมาดูสถานการณ์จริงตามที่บุตรชายคนเล็กว่าจึงเอ่ยไล่
“ไอ้อีหน้าไหนไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้กลับไปทำงานทำการต่อซะ ไม่งั้นฉันจะเฉดหัวออกจากไร่ให้หมด”
“ใจเย็นๆ ครับแม่ เรื่องนี้ให้ผมจัดการกับนายอิทธิเองครับ แม่กลับขึ้นเรือนไปเถอะครับ ผมมีวิธีจัดการของผม” อาทิตย์เมื่อเห็นมารดาเริ่มอารมณ์ร้ายจึงชิงเอ่ยบอก พลางสั่งให้เพลินพิศพาเจ้าตัวไปจากเหตุการณ์ตรงนี้จนได้ พร้อมๆ กับเหล่าคนงานที่สลายตัวไป ชายหนุ่มหันมามองหน้าสองหนุ่มน้อยตรงหน้าเมื่อเหลือกันอยู่เพียงสามคน เอ่ยสั่งบอกน้องชาย
“นายก็ด้วยอาทีกลับขึ้นเรือนไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับอิทธิ”
“ผมจะไปค้างกับอิทธิ คงขึ้นเรือนไปไม่ได้หรอกครับ ขอตัวนะครับพี่ชาย” อาทีเอ่ยเน้นประโยคแล้วก้มลงจับจักรยานขึ้น
“ปะอิทธิ คราวนี้เดี๋ยวกูปั่นให้นั่งบ้าง” เด็กหนุ่มเอ่ยบอก อิทธิยอมทำตามเงียบๆ เพราะกำลังไร้เรี่ยวแรงเอ่ยหรือแสดงท่าทีใดๆ ออกมา การแก้เกมอันแสนร้ายกาจของอาทิตย์ทำหนุ่มน้อยจุกในอกไปชั่วขณะ นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่มีการศึกษาจะทำสิ่งที่น่าระอาได้ขนาดนี้ นี่หากอาทีไม่มาห้ามทัพตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องราวจะบานปลายไปยังไงบ้าง ทนหน่อยอิทธิ อีกไม่กี่เดือนนายก็จะหลุดจากขุมนรกนี้แล้ว
อาทิตย์มองตามหลังจักรยานคันเล็กที่โดยสารร่างสองร่างจากไปไกลตาเรื่อยๆ นี่มันอะไรกันใครอนุญาตให้อาทีไปค้างอ้างแรมเรือนคนงาน มารดาตนรับรู้เรื่องนี้ด้วยมั้ย คงจะไม่แน่ๆ ในเรื่องนี้น้องชายตนน่าจะเข้าทางผู้เป็นป้ามากกว่า
“นี่มันสองคนนอนด้วยกันบ่อยหรือเปล่าวะ” ชายหนุ่มหลุดเปรยประโยคออกมาเบาๆ นึกหวงและนึกคิดไปไกลอย่างประหลาดถึงความสัมพันธ์ของน้องชายตนกับคนยโส
**************************************************************
“อะไรนะ ไอ้อาทีไปค้างกับไอ้อิทธิอย่างนั้นเหรอ พี่จันทร์อนุญาตได้ยังไงคะ โอ้ยจิตรล่ะขัดใจกับการกระทำของพี่จันทร์เหลือจะรับได้” จิตราออกอาการโวยวายเมื่อทราบเรื่องจากพี่สาวตัวเองว่าบุตรชายคนเล็กลอบไปค้างอ้างแรมกับคนโอหังอย่างอิทธิอีกครั้ง อาทิตย์เพิ่งจะขึ้นมาเรือน ทันเหตุสองคนสนทนากันพอดี
“อาทีบอกจะให้อิทธิช่วยสอนการบ้านให้ วันนี้ได้มาเยอะ ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องขัดนี่” จันทร์จวงเอ่ยแจงเหตุผล
“พี่จันทร์เชื่อมันเหรอคะ นี่จิตรไม่อยากจะใช้คำแรงๆ กับพี่จันทร์เลยแต่พี่จันทร์ก็ทำให้จิตรอยากจะเอ่ยเหลือเกิน”
“ก่อนหน้านี้หล่อนเอ่ยมันให้ฉันได้ยินแล้วนี่แล้วหล่อนยังจะเกรงอะไรอีกจิตรา และอย่าคิดตามไปราวีแม่นางกับอิทธิอีกเด็ดขาด ถ้าไม่อยากให้ฉันรู้สึกระอาหล่อนมากกว่านี้”
“ปกป้องมันเข้าไปเถอะคะกับไอ้อีขี้ประจบนั่น รู้อะไรมั้ยคะว่าเมื่อกี้ไอ้อิทธิมันบุกเข้ามาชกต่อยอาทิตย์ถึงที่นี่ อย่างนี้พี่จันทร์ยังจะมองว่าไอ้เด็กนั่นเป็นเด็กดีอยู่อีกหรือเปล่าคะ”
จันทร์จวงนิ่งไปชั่วครู่ มองดูใบหน้าหลานชายที่ยืนเงียบๆ อยู่ เห็นแล้วล่ะว่ารอยช้ำชัดอยู่บนแก้มนั้น แต่เพราะด้วยต้องการกำราบน้องสาวบ้างจึงเอ่ยขึ้น
“ฉันต้องเชื่อหล่อนมั้ยในเมื่อฉันไม่เห็นเหตุการณ์”
“พี่จันทร์ นี่พี่จันทร์หาว่าจิตโกหกหรือคะ” จิตราออกอาการไม่พอใจ
“มันก็เหมือนกับที่ฉันบอกหล่อนว่าตาอาทีโดนลอบทำร้ายแล้วหล่อนไม่เชื่อน่ะแหละ” จันทร์จวงตอกกลับ จิตราอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพี่สาวจะยอกย้อนตนได้เจ็บทรวงขนาดนี้ หล่อนจึงโบ้ยไปทางบุตรชาย
“พี่จันทร์ดูหน้าตาอาทิตย์สิคะ รอยช้ำยังมีให้เห็นขนาดนี้ หรือถามตาอาทิตย์ก็ได้ค่ะว่ามันจริงมั้ย ลูกอาทิตย์บอกป้าเราไปลูกว่าที่แม่พูดมันคือเรื่องจริง”
อาทิตย์อึกอักที่จะพูดเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแผนการของตัวเองที่ต้องการแก้เผ็ดอิทธิเล่นๆ สุดท้ายชายหนุ่มจึงไม่ปริปากพูดอะไร นอกเสียจากเดินจากไปเงียบๆ จิตรามองตามร่างอ้าปากค้างที่บุตรชายทำคล้ายจะฉีกหน้าตน
“ลูกชายหล่อนไม่พูด แสดงว่าไม่ใช่เรื่องจริง เป็นอันว่าเรื่องนี้ฉันถือว่าหล่อนโกหกนะจิตรา” จันทร์จวงเอ่ยขึ้นเยาะๆ แล้วเดินหายไปอีกคน จิตราอกแทบแตกกับสถานการณ์ที่ดูเหมือนว่าตัวเองกำลังกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะในสายตาพี่สาว
จันทร์จวงเดินจากไปแต่ใช่ว่าจะกลับเข้าห้องตัวเอง นางเดินตรงไปยังห้องหลานชายคนโตถามไถ่ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะลึกๆ ยังติดใจในรอยแผลที่เห็น
อาทิตย์สารภาพว่าตัวเองเป็นฝ่ายสร้างเรื่องขึ้นเองเพราะไม่อาจที่จะโยนความผิดให้อิทธิได้ลงคอ
“เรานี่นะไปแกล้งน้องเขาได้ อิทธิกับแม่นางโดนแม่เราเล่นงานคนเดียวพวกเขาก็วุ่นวายพอดูแล้ว นี่อะไรเรายังจะไปแกล้งพวกเขาอีก ไม่สงสารหรือเห็นใจพวกเขาบ้างหรือ” จันทร์จวงอบรม อาทิตย์เงียบคิด รู้สึกผิดหนักขึ้นจนอยากจะตามไปขอโทษอิทธิซะตอนนี้ แต่พอนึกได้ว่าป่านนี้เจ้าตัวน่าจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเพราะคงกำลังพูดคุยหยอกล้ออยู่กับน้องชายตนอย่างสนุกสนานอยู่เป็นแน่
**************************************************************
สิ่งที่อาทิตย์คิดไว้ไม่ได้เป็นจริงแม้สักนิด เพราะขณะนี้อิทธิกำลังนั่งขรึมกลางวงสำรับ เพราะยังรู้สึกแค้นเคืองและชิงชังในเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา
“เฮ้ย ไอ้อิท กูเห็นมึงนิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่มาแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นวะถามก็ไม่บอก แล้วเอาแต่มานั่งขรึมอยู่แบบนี้ กูเห็นแล้วกินข้าวไม่ลงนะโว้ย” อาทีเอ่ยถามเมื่อนึกข้องใจในท่าทีเพื่อนรัก
“นั่นสิอิท เป็นอะไรมาหรือบอกแม่ได้มั้ย” แม่นางเอ่ยถามอีกคน อิทธิมองหน้าคนทั้งสอง ไม่อยากให้ทั้งเพื่อนและมารดาร่วมไม่สบายใจกับตนจึงปฎิเสธที่จะบอกความจริงเช่นเคย คิดว่าใบหน้าตนคงไม่มีรอยฝ่ามือจิตราฉายชัดให้สองคนได้เห็น ไม่อยากนั้นคงจะโดนซักถามมากกว่านี้
สำรับแยกวงไปแล้ว แม่นางแยกไปพักผ่อนหลังเก็บกวาดเรือนเสร็จ ปล่อยให้บุตรชายและหลานชายเจ้าของไร่อยู่กันตามลำพัง แม้ลึกๆ หวั่นอยู่ว่าจิตราจะตามมาราวีดังเช่นเคยหรือไม่แต่ก็ไม่อยากที่จะขัดขวางความชิดใกล้ของสองเพื่อนสนิทเพราะเหลือเวลาเพียงอีกไม่นานที่ทั้งสองจะต้องแยกทางกันเดินแล้วนับจากที่บุตรชายตนเรียนจบชั้นมัธยมปลาย
ความมืดเริ่มโรยปกคลุมไปทั้งท้องไร่ ดาวบนฟ้ายังทำหน้าที่ฉายแสงแทนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเช่นเดิม ณ ลานกว้างหน้าเรือน สองคนนั่งพิงหลังกันต่างแหงนมองท้องฟ้ากันคนละทิศ
“อีกไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบกันแล้ว กูเปรยๆ กับป้าจันทร์แล้วนะอิทเรื่องที่จะให้ท่านส่งมันเรียนต่อชั้นมหา’ลัย” อาทีเอ่ยขึ้นส่งผลให้อารมณ์ชมความงามของผืนฟ้ากว้างของอิทธิสะดุดลง เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆ ตอบกลับ
“อย่าพยายามทำอะไรเพื่อกูอีกเลยว่ะอาที แค่นี้กูก็ไม่รู้จะขอบคุณมึงกับป้ามึงยังไงแล้ว”
“เฮ้ย อย่ามาทำซึ้งไอ้เสือ เรื่องเล็กน่า ว่าแต่หากเราสองคนสอบติดกันคนละที่มึงได้เพื่อนใหม่ในที่เรียนใหม่ๆ ห้ามทิ้งกูนะโว้ย” อาทีแย้ง อิทธิบอกอย่างหนักใจ
“มึงอ่ะอย่ามาอะไรกะกูนักเลยอาที หัดคบหัดสนิทกับใครๆ ไว้บ้างก็ดีนะโว้ย”
“ทำไมวะ มึงพูดอย่างกะมึงจะทิ้งกูไปงั้นแหละ” อาทีเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย อิทธิยังไม่อยากจะพูดอะไรมากในตอนนี้จึงปัดไปถามถึงเรื่องที่เจ้าตัวโดนลอบทำร้ายบ้าง
“เลิกพูดเรื่องนี้กันก่อนเถอะ ว่าแต่มึงเถอะ คุณจันทร์ท่านทราบมั้ยว่ามึงอ่ะโดนลอบทำร้าย”
“กูบอกไปแล้วแหละ”
“แล้วท่านว่าไงบ้าง”
“ก็บอกจะเรียกสืบให้นะ แต่กูว่านะโว้ยมันต้องเป็นคนในไร่นี้แน่ๆ”
“มึงสงสัยใคร”
“นายศรกับนายสิน”
“คิดเหมือนกูเลยว่ะ”
“มึงคิดว่ากูควรจะบอกป้าจันทร์มั้ย”
“ไม่บอกกูก็คิดว่าท่านน่าจะทราบว่ะ แต่คงยังไม่กล้าทำอะไรผลีผลามเพราะ..”
“เพราะสองคนนั้นมีแม่กูคุ้มกะลาหัวอยู่ใช่มั้ย”
“อืม”
“แม่กูนี่ก็นะ จะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่ามีหอกข้างแคร่ วันๆ เอาแต่ไล่ราวีมึงกับแม่นางกูล่ะเชื่อเลย”
“เรื่องราวีช่างเถอะ อีกไม่นานกูกับแม่นางก็ไม่อยู่ให้รกหูรกตาแล้ว”
“มึงว่าอะไรนะ”
“เฮ้ย ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ปะขึ้นเรือนก่อนเถอะ อากาศเริ่มเย็นแล้วว่ะ”
เอ่ยจบอิทธิก็ผละลุกเดินนำไปก่อน อาทีมองตามหลังคิดตามในสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ อิทธิพลั้งปากออกมาแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน หนุ่มน้อยลุกเดินตามหลังเพื่อนเก็บความสงสัยเอาไว้เงียบๆ เอาไว้เดี๋ยวค่อยถามหาความกระจ่าง เพราะเชื่อว่าตอนนี้ถามไปก็ไม่ได้คำตอบอะไร
ด้านจิตราเรียกหาเพลินพิศเพื่อตามไปจัดการสองแม่ลูกที่หล่อนนึกชิงชังทุกลมหายใจ พอสาวใช้เสนอหน้ามาให้เห็นก็เอ่ยชวนลงลงจากเรือน แต่ยังก้าวขาได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักหยุดเมื่อร่างบุตรชายคนโตมายืนกันเอาไว้พร้อมเอ่ยถาม
“แม่จะไปไหนค่ำมืดครับ”
“ปะ ไปเดินเล่นจ๊ะ” จิตราอึกอักตอบ นึกขัดใจที่เห็นบุตรชายตอนนี้ จริงอยู่ที่ผ่านมาบุตรชายมักจะเข้าข้างตนในทุกเรื่องๆ แต่เมื่อตอนที่เจ้าตัวไม่ยอมปริปากบอกกับผู้เป็นป้าถึงเรื่องโดนอิทธิชกต่อย หล่อนจึงไม่สนิทใจนักที่จะบอกว่าตัวเองกำลังจะไปทำอะไรที่ไหน
“เดินเล่นตอนนี้เนี่ยนะครับ” อาทิตย์ถามย้ำ จริงๆ รู้อยู่แล้วว่ามารดาจะไปไหนจึงรีบเดินเข้ามากันท่าไว้แบบนี้ แม้จะขัดใจอยู่บ้างที่รับรู้ว่าน้องชายไปค้างอ้างแรมกับอิทธิ แต่ก็ไม่ต้องการให้มารดาไปราวีเด็กหนุ่มนั่นรวมถึงมารดาของเจ้าตัว เพราะเริ่มรู้สึกเห็นใจมากขึ้นหลังจากที่ได้ฟังผู้เป็นป้าอบรมสั่งสอนว่าให้รู้จักมีน้ำจิตน้ำใจให้กับผู้ที่อยู่ในฐานันดรด้อยกว่า และควรคำนึงถึงว่าคนเราเกิดมาย่อมมีค่าเท่าๆ กันความต่างมันอยู่แค่โชคชะตาจะนำพาบุคคลนั้นๆไปอยู่ ณ จุดใดของสังคมเท่านั้น
“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ อากาศตอนค่ำๆ แบบนี้ดีนักล่ะในไร่นี้ แม่มักจะชอบเดินตอนนี้ล่ะจริงมั้ยนังพิศ” จิตราหันไปจิกสายตามใส่สาวใช้ให้เจ้าตัวเออออห่อหมกด้วย
“จริงค่ะคุณอาทิตย์ อากาศตอนนี้มันดี๊ดีค่ะ น่าเดินเล่นนักเชียว” เพลินพิศออกจริต อาทิตย์เห็นอาการแล้วก็ถอนหายใจให้กับทั้งมารดาและสาวใช้ ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยขึ้น
“งั้นให้ผมไปด้วยนะครับแม่ ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าอากาศจะดีสักแค่ไหน”
“โอ้ย ไม่ดีไม่ดีลูก ลูกอาทิตย์คงจะยังไม่ชินอากาศเดี๋ยวเจ็บไข้เอา ลูกกลับไปพักผ่อนในห้องเถอะนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปกับนังพิศเอง” จิตราเอ่ยค้าน อาทิตย์เมื่อเห็นวิธีนี้ไม่ได้ผลจึงเลี่ยงใช้วิธีอ้างว่าตนมีเรื่องจะพูดคุยปรึกษาด้วย จิตราเบี่ยงต่อไปอีกว่าไว้วันหลัง ชายหนุ่มจึงแย้งว่าตนใกล้จะกลับกรุงเทพฯแล้วอยากที่จะคุยตอนนี้วันนี้ จิตราไม่อาจขัดใจได้จึงยอมกลับเข้าห้อง ภายในใจนึกจดบัญชีดำสองแม่ลูกนั่นเอาไว้ เอาไว้บุตรชายตนกลับกรุงเทพฯ ไปเมื่อไหร่วันนั้นค่อยชำระความก็ไม่สายไปนัก
วันใหม่ซึ่งเป็นวันหยุดเรียนแต่ภายในไร่ไม่ได้หยุดงาน แม่นางออกไปทำงานที่ไร่แล้ว ในขณะที่อิทธิและอาทียังคงไม่ตื่นกันเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับกันได้ก็ดึกดื่น ที่เป็นเช่นนั้นเพราะทำการบ้านที่อาทีหอบมาจากโรงเรียนกันนั่นเอง
อาทิตย์เกิดอาการว้าวุ่นเล็กๆ เมื่อยังไม่เห็นร่างของน้องชายกลับเข้าเรือนมา
“นอนกกกันอยู่หรือไง สายป่านนี้แล้วยังไม่กลับเรือนอีกนายอาที” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น นึกอยากจะตามไปที่เรือนนั้นนัก แต่ติดที่ต้องคอยคุมเชิงมารดาเอาไว้ เพราะยังหวั่นใจว่าเจ้าตัวจะตามไปราวีแม่นางที่เรือนสำนักงานอีก
“พี่อาทิตย์อยู่หรือเปล่าคะ” เสียงเรียกแว่วๆ ดังมาให้ได้ยิน ชายหนุ่มลุกเดินไปมองที่ระเบียง เห็นร่างของส้มกำลังปั่นจักรยานเข้ามาถอนหายใจหน่อยๆ เพราะยังไม่อยากจะพูดคุยด้วยเท่าไหร่นัก จึงเดินกลับเข้าไปในห้องสวนทางกับมารดา
“แม่ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกลูกแน่ะ ใครมาเหรอ” จิตราเอ่ยถามบุตรชาย อาทิตย์รายงานว่าส้มมา จิตรานิ่วหน้านึกข้องใจว่าฝ่ายนั้นมาทำไม ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะแวะเวียนมาที่เรือนนี้ได้เท่ากับนายศรกับนายสินเลยนี่นา
“มาทำไมกัน” หล่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ ตอนบุตรชายเลี่ยงเข้าห้องไปแล้ว สักพักจึงเดินออกไปรับหน้าแทนตอนที่ส้มจอดจักรยานไว้ลานหน้าเรือน
“พี่อาทิตย์อยู่มั้ยคะคุณจิตร” ส้มเอ่ยถามจิตราโดยไร้ซึ่งการทำความเคารพตอนเจอหน้า จิตราหมิ่นตามองถามกลับเสียงห้วน
“ถามทำไม”
“วันนี้เป็นวันหยุด ส้มก็อยากมาทักทายพี่เขาน่ะค่ะ เพราะตั้งแต่พี่เขามาเรายังไม่ได้คุยกันนานๆ เลย” ส้มบอกตามจริง อดทนรอวันหยุดนี้มานานเพื่อที่จะได้เสนอหน้ามาทักทายชายหนุ่มที่ตนหลงปลื้มได้เต็มที่เต็มวัน
“วันหยุดก็เข้าไปช่วยพ่อหล่อนทำงานที่ไร่สิ จะสะเออะมาทักทายลูกชายฉันทำไม” จิตราว่าให้ทันทีเมื่อได้ยินจุดประสงค์ที่สาวรุ่นตรงหน้ามาที่เรือนตน แม้หล่อนจะโปรดนายศรอยู่บ้างในฐานะการเป็นคนงานที่สนิทแต่ก็ใช่ว่าหล่อนจะยินดีให้บุตรสาวเจ้าตัวมาทำทีสนิทบุตรชายหล่อนได้ง่ายๆ
“ส้มไม่ใช่คนงานในไร่นี่คะ ส้มจะไปทำทำไม ว่าแต่พี่อาทิตย์อยู่มั้ยล่ะคะ ส้มอยากเจอพี่เขาไม่ได้อยากคุยกับคุณจิตร” ส้มเอ่ยท้าทาย กลัวที่ไหนล่ะกับฤทธิ์เดชของแม่นี่ เธอมีบิดาเป็นถึงหัวหน้าคนงานที่ทำงานในไร่นี้มานานจนเกือบจะเป็นเสาหลักให้ไร่ ยัยจิตรานี่จะกล้าร้ายใส่ตนขนาดไหนเชียว
“หนอยกล้ามายอกย้อนกับฉัน คิดว่าเป็นลูกสาวนายศรแล้วฉันจะให้เจอหน้าลูกชายฉันง่ายๆ น่ะเหรอ หล่อนคิดผิดนะยัยส้ม อีกอย่างแม้ฉันจะยอมให้หล่อนเจอหน้าอาทิตย์ง่ายๆ แต่ก็ใช่ว่าอาทิตย์จะอยากเจอหน้าหล่อนหรอกนะ โน่น พอได้ยินเสียงหล่อนลูกชายฉันก็เดินกลับเข้าห้องไปแล้ว” จิตราบอกอย่างเหยียดๆ แล้วรีบเดินหนีไป ปล่อยให้ส้มยืนบิดหน้าบิดตาด้วยความคับแค้น อุตส่าห์ถ่อมาที่เรือนนี้แต่เช้าแต่กลับเข้าไม่ถึงตัวชายหนุ่มหล่ออย่างอาทิตย์ กรี๊ดด! อีแก่จิตร หวงลูกชายนักนะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปฟ้องพ่อฉันให้ทำงานในไร่นี้ไม่เต็มร้อย ฮึ่ย
สาวน้อยหันไปคว้าจักรยานเพื่อปั่นกลับไปที่เรือนดังเดิม ด้วยความฉุนเฉียวจึงไม่ได้สนใจดูทางเท่าไหร่นัก ปั่นไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องร้องว้ายตกใจเมื่อโดนจักรยานอีกคันที่ปั่นสวนมาชนเข้าจนล้มลงข้างทาง
“ขอโทษว่ะยัยส้ม ทางมันแคบ 555” เสียงอาทีดังมาให้ได้ยินจึงรู้ว่าจักรยานคันนั้นเป็นของใคร
“กรี๊ดดดด ไอ้พี่อาทีบ้ามาชนส้มทำไม กรี๊ดดดดๆๆๆ” สาวน้อยมากมายากรี๊ดลั่นไร่เมื่อมองตามไปเห็นอาทีปั่นจักรยานไปไกลตาเรื่อยๆ โดยมีอิทธิซ้อนท้าย
“ห่ามนักนะมึงไอ้อาที แกล้งได้แม้กระทั่งผู้หญิง” อิทธิว่าเพื่อนยิ้มๆ ตอนเจ้าตัวปั่นจักรยานไปไกลร่างคนร้องกรี๊ดทางด้านหลังแล้ว
“ก็พี่ชายกับพ่อยัยนั่นทำร้ายกูก่อนนี่” อาทีตอบกลับเพราะปักใจเชื่อแล้วว่าคนที่ลอบทำร้ายตนคงไม่ใช่ใครนอกจากสองพ่อลูกคนโปรดมารดา
จักรยานคันเล็กเลี้ยวเข้าเขตเรือน อาทีลงจากรถไปแล้ว อิทธิรีบทำหน้าที่เป็นคนปั่นแทน เด็กหนุ่มรีบเลี้ยวพาหะนะคู่ใจออกจากเรือนใหญ่หลังนี้เพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับคู่หูแม่ลูกอย่างอาทิตย์กับจิตรา
อาทีมองตามหลังเพื่อนส่ายหน้าในความเร่งรีบที่เห็น ระอาเหลือเกินที่พี่ชายกับมารดาตนนั่นร้ายกาจจนฝ่ายนั้นไม่อยากเข้าใกล้
“ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ไอ้อาที” หนึ่งเสียงทักมาทำเอาหนุ่มน้อยสะดุ้งหันไปมอง เจอร่างพี่ชายที่กำลังจ้องมองมาด้วยแววตาดุๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
