หัวข้อ: [เรื่องเล่า] เสือไบ:the series

[@^_^@PeaZa@^_^@]

ต่ออีกนิดล่ะกัน มีคนถามผมว่าพี่พีเป็น.... ด้วยเหรอเปล่า อันนี้ผมบอกไม่ได้นะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว กำลังจะมีเจ้าตัวเล็กด้วย ผมกับพี่พีเราสนิทกันเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เที่ยวหัวราน้ำเหมือนเดิม ผมกับแกอาจจะคิดได้..............เรื่องราวของผมกับนัมเบอร์วันก็มีแค่นี้แหละครับ ...

อ่านตรงนี้แล้ว บอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เหมือนตอนที่ได้รู้ว่า พระอ้อย จะไปบวชเลย ?

[THIP]

ตามลุ้นต่อ     

[ตามมาดู]

เจ้าของมาเอง  สลบบบบ....
ตามอ่านอยูค้าบ... พี่พี พี่พัน บอร์ 3 เบอร์ 4 โอ้ยมีสปอยคนแถวนี้อย่างแรง... .

เรย์..
หักดิบไม่ได้ผลทำงัยดีคับ 

[krappom]

ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน... :เชิป2:


ฝันว่าจะเจอตัวจริงซ๊ากวานนนนน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรย์..
หักดิบไม่ได้ผลทำงัยดีคับ 

ไม่ได้ผลยังไงอ่ะ ก็ต้องหาเรื่องทะเลาะแรงๆก่อน
เอาแบบให้แทบจะฆ่ากันตายไปเยยอ่ะ
คิกคิก

[kei_kakura]

รอลุ้นต่อ *-*

สู้ๆๆ น้อ ชีวิตต้องสู้ + ต้องก้าวเดินต่อไป 

[theera]

ความรักชาวเรา ก็งี้ละคับ จบด้วยไม่สมหวัง

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 41)

วันนี้วันเสาร์ เป็นลองวีคเอนท์ คือ หยุด เสาร์อาทิตย์ จันทร์ เนื่องจากมีวันหยุดเพิ่มอีก 1 วันคือวันพ่อ...ผมกลับมาที่บ้านต่างจังหวัด กลับมาหาแม่ เฮ้อ ครั้งสุดท้ายที่ผมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดก้อตอนสงกานต์แหละ กี่วันกี่เดือนแล้วนี่ ผมโดนทฤษฎีความใกล้ชิดของพี่พีเล่นงานจนผมต้องเป็นลูกที่แย่ไปแล้ว...ผมเจอแม่ผมตอนผมเข้าบ้าน ผมเข้าสวมกอดแม่ เฮ้อ ไม่มีอะไรจะอบอุ่นเท่าอ้อมกอดแม่อีกแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าที่ผ่านมาเกือบสองหรือสามปีผมจะลืมอ้อมกอดนี้....ไป ผมไม่อยากจะพูดเลยว่า "ถ้าย้อนเวลาไปได้ผมจะไม่ทำแบบนี้" พูดแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันเหมือนคนที่ไร้ความรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองโดยสิ้นเชิง...

 "ไหน มาให้แม่ดูใกล้ๆ หน่อยดิ ชั้นจำไม่ได้แล้วว่าลูกชั้นหน้าตาไง" แม่ผมพูดกับผมเป็นคำแรก...

"โห ไมขี้ลืมแบบนี้ล่ะแม่ นี่ลูกแม่นะ"

"อ้าว เป็นลูกชั้นเหรอนี่ เก้าเดือนชั้นเพิ่งหน้าเห็นแกนะ...." แม่ผมทำเสียงสูงใส่ผม เฮ้อ ผมโดนแม่ประชดซะแล้ว...

"ก็เอกงานยุ่งนี่แม่ มามะเอกขอกอดให้ชื่นใจอีกที" ฮ่าอ่า เล่นลูกอ้อนไปด้วยเลยผม...

"เหม็นตัวน่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาเดี่ยวแม่ ผัดข้าวให้กิน" เฮ้อ แม่ผมก็มักเป็นแบบนี้ แกจะคอยห่วงเสมอ คิดแล้วผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น.....ผมคงไม่โทษพี่พีหรอก... ผมโทษตัวผมเอง........

ผมเข้าไปอาบน้ำ กินข้าวผัดหอมโชยมาแต่ไกล ......... อาบเสร็จแม่ผมก็ตั้งโต๊ะรอผมทานข้าวแล้ว...ระหว่างทานข้าวเราก็คุยตามประสาแม่ลูก ผมกับแม่มีกันสองคน เพราะฉะนั้นเราจะห่วงกันเป็นพิเศษ.....ช่วงหยุดสามวันนี้ผมคงใช้เวลาช่วงนี้พักผ่อนและคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมทั้งหมด พักให้มีเรี่ยวแรงไปสู้กับชีวิตที่กรุงเทพต่อไป ก้ออย่างที่รู้ ชีวิตในกรุงเทพเป็นชีวิตที่ดิ้นรน ต้องตื่นแต่เช้า...กลับบ้านก็มืดแล้วเวลาพักผ่อนเวลาทบทวนเหตุการณ์ในชีวิตต่างๆมันไม่ค่อยมีเท่าไหร่....

ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันยังถือว่าเป็นช่วงเริ่มต้นบ ช่วงที่ผมยังต้องเก็บข้อมูลบางอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าผมจะเข้าถึงหัวใจแกเหรอเปล่า ... เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน จะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า เข้าไปมอมเหล้า มอมยา แบบตัวร้ายในละครน้ำเน่าผมก็คงทำไม่ได้ ผมต้องได้มาทั้งตัวทั้งใจฮ่าอ่า .....แต่ถ้าผมเห็นท่าไม่ดี หรือ เห็นว่าแกไม่มีทีท่าที่จะเล่นด้วยผมก็พร้อมจะหยุด พร้อมที่สละเรือไป ถ้าไม่คิดหยุดมีหวังได้บาทามาแทนตัวหรือหัวใจแน่เลย......ฮ่าฮ่า

ชีวิตแต่ละวันของผมกับพี่พันก็ไม่มีอะไรมาก เราจะกินข้าวที่โรงอาหารตอนกลางวันกัน (อาแน่ ก็วันที่ผมเจอแกแหละเห็นแกกินข้าวคนเดียว วันต่อมาผมก็เลยโทรไปชวนเลย ฮ่าฮ่า ด้านได้อาย อด...) กินเสร็จก็กลับไปทำงานต่อหลังจากเลิกงานผมเจอแกอีกครั้งหนึ่งตอนขึ้นเรือกรมฯกลับบ้าน(ไม่ค่อยอยากขึ้นเรือเท่าไหร่หรอกเพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น มันกลัวๆไงไม่รู้) ถึงบ้านผมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว ทานข้าว แล้วก็ไปตีเทนนิส ตีประมาณถึงสองทุ่มพวกเราก็ไปทำอะไรกินบ้านพี่พัน...(ฮ่าอ่า เมนูไม่เคยซ้ำ พี่พันแกมีไอเดียในการทำอาหารเยอะ แกทำ...ผมเป็นลูกมือ และก็คนชิม) เสร็จจากกินข้าวแล้ว ถ้าไม่นั่ง แหกปากร้องเพลง ก็จะนั่งเล่นเกมส์ (ไม่ใช่เพลย์สเตชั่นนะครับ เป็นเกมส์ รุ่นเก่าน่ะประมาณ ที่เป็นกล่อง ผมจำไม่ได้แล้วน่ะ ประมาณ TANK, คอนทร่า,บอมพ์แมน,โรมารีโอ ฯลฯ)  หรือไม่งั้นก็นั่งดูวีดีโอ กัน (ฮ่าฮ่า เรทปกตินะครับ) นั่งกันประมาณ ห้าทุ่มหรือเที่ยงคืน พี่พันก็กลับไปส่งผมที่บ้าน (ฮ่าฮ่า ถ้าเป็นละคร ตัวร้ายหญิงก็คงชวนพระเอกไปดื่มกาแฟที่ห้อง หลังจากนั้นก็ใช้ร่างกายเข้าปลุกปล้ำ จนพระเอก เสียความบริสุทธิ์  ฮ่าฮ่า.....)

เมื่อประมาณสองอาทิตย์ก่อนผมได้มีโอกาศออกภาคสนามกับพี่พัน วันลอยกระทง วันนั้นเราก็ยังไปซ้อมเทนนิสเหมือนเดิม หลังจากกินข้าวเสร็จ (สามทุ่มแล้ว)

"ไม่ไปลอยกระทงกับแฟนเหรอพี่" ผมถามแกก่อน ผมคิดว่าวันนี้เป็นหนึ่งในหลายๆวันที่คนเป็นแฟนเค้าน่าจะออกไปเที่ยวกัน ผมอยากรู้เหมือนกันว่าพี่พันมีแฟนหรอยัง.....

"แฟนมีที่ไหนล่ะ แฟนมีก็คงต้องมา ถ้าแฟนไม่มาก็เพราะว่าแฟนไม่มี ฮ่าฮ่า" อ้าวร้องเพลงตอบผมอีก ผมมองตาแก มองดูว่าแกพูดโกหกเหรอเปล่า เฮ้อ มองเข้าไปก็ไม่เห็นอะไรเลย ฮ่าฮ่า..ที่ผมมองแกไม่ใช่อะไรหรอก... ผมอยากจับผิดเรื่องอื่นด้วย อย่างที่เค้าว่ากันแหละ... ว่าผีย่อมเห็นผีด้วยกัน แต่ผมก็ไม่เห็นผีในตัวแกเลยนะ แกคงซ่อนผีไม่ได้แนบเนียนขนาดนั้นมั๊ง...

"ไร พี่ หน้าตาก็ดี เสียยี่ห้อหมดนะนี่"'

"อือ เอาน่าไม่ได้ไปเที่ยววันนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีแฟนนี่ ครับ" แกพูดมาแบบนี้แฮะ ผมก็ไม่ได้สนใจ.... อือ วันนี้ท้องฟ้าสวยเหมือนกันแฮะ พระจันทร์สีเหลือง ดวงดาวเต็มท้องฟ้า... น่าไปเที่ยวเหมือนกัน ผมเลยเอ่ยปากชวนแก

"พี่พันเราไปเที่ยวตัวจังหวัดนนท์ดีกว่ามั๊ง สี่ทุ่มเอง ที่นั่นจัดงานครับ จะได้ไปลอยกระทงด้วย"

"จะไปเหรอ " แกคิดแป๊บหนึ่ง แล้วก็บอกผมว่า

"ไปก็ไป อยู่ห้องก็เบื่อหมือนกัน" หลังจากที่แกแต่งตัวแล้วแกก็ไปส่งผมไปที่ห้องก่อน เพื่ออาบน้ำแต่งตัว (ตอนนั้นยังอยู่ในชุดกีฬาอยู่เลย) ประมาณ สี่ทุ่มครึ่ง ผมกับพี่พันก้อออกเดินทางไปจังหวัดนนทบุรี....

ผมนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์พี่พันไป  ช่วงนี้รถบนถนนค่อนข้างเยอะ และที่กลัวอีกอย่างก็คือคืนนี้จะมีมอเตอร์ไซด์เยอะมากเลย ถ้ามากแบบปกติไม่กลัวหรอก แต่นี่มันเล่นมาเป็นกลุ่ม... กลุ่มประมาณ 20 คัน(ส่วนใหญ่จะมีสาวๆ หรือไม่งั้นก็มีผู้ชายซ้อนท้าย ซ้อนสองซ้อนสาม) เฮ้อ น่ากลัวจริงๆ  พวกนี้มาทีพี่พันก็มักจะให้พวกมันผ่านไปก่อน กลัวมันจะถีบรถพวกผมล้ม...

เราไปถึงตัวจังหวัดนนท์เราหาที่ฝากรถ  (มีที่ฝากรถตรงวันทินกรฯ ) เฮ้อ วันนี้คนเยอะมากๆ เค้าปิดถนนด้วย งานมันก็คล้ายๆ งานวัดมีชิงช้าสวรรค์ มีรถบัมพ์ มีเกมส์ต่างๆ มีดนตรีลูกทุ่ง มีชกมวย มีขายของ ฯลฯ

ตอนนี้ผมกับแก ฮ่าฮ่า แบบว่าเดินจับมือจูงกันอยู่ คนมันเยอะจริงๆ กลัวหลง เราเดินตรงไปที่ท่าน้ำ สิ่งที่ต้องทำก่อนตอนนี้คือไปลอยกระทง เฮ้อ คิดถูกคิดผิดนี่ที่เลือกมาที่นี่ คนมันเยอะมากๆ  หลบคนไม่พอ ต้องมาหลบพวกประทัด พลุอีก กว่าจะไปถึงท่าน้ำเฮ้อ เหงี่อไหลเป็นน้ำเลย ครับ ยิ่งผมใส่เสื้อหนาวสีแตง ไปด้วย (ตอนนั้นเสื้อตัวนี้มันตัวเก่ง) โห แทบจะถอดทิ้งเลย พี่พันก้อไม่แพ้กัน คืนนี้แกแต่งตัวประมาณคาวบอย กางเกงยีน เสื้อยืด แถมยังมีแจ๊กเก็ตยืนทับอีก รองเท้าบู๊ตสีน้ำตาล เฮ้อ ....

ผมกับแกก็ได้ลอยกระทงสมใจ .... ตอนช่วงวางกระทงลงแม่น้ำเจ้าพระยาต้องระวังหน่อย ช่วงนี้โป๊ะคนเยอะมากๆๆ โป๊ะแคบๆ ด้วย ผมน่ะกลัวโดนเบียดตกน้ำจริงๆ....หลังจากที่ปล่อยกระทงลงที่แม่น้ำแล้วผมกับพี่พันก็ดูผลงาน ว่ามันจะลอยไปไกลแค่ไหน หรือว่าหลงทางกลับฝั่ง ฮ่าฮ่า แต่ไม่ไหวลุ้นไม่ขึ้นกระทงจมทั้งคู่แบบนี้มันบอกใบ้อะไรเหรอเปล่านี่ว่าความรักของผมกับแกไม่มีทางไปรอด ล่มๆ แถวๆฝั่งแน่ๆ ฮ่าฮ่า.. (ก็กระทงหยวกกล้วยนี่หว่า)...สงสัยความ...เราเดินเที่ยวกันต่อ ก็ประมาณดูนั่นดูนี่แหละแต่ที่พี่พันสนใจเป็นพิเศษก็คือ ยิงปืน (ที่กระสุนเป็นจุกน้ำปลา) เห็นแกชอบมากๆเลย แกบอกว่าแกจะยิงจนได้ตุ๊กตา น่ะ....และก็ได้จริง ได้มาสองตัว (แต่เสียเงินไปร่วม 200 บาท คุ้มเปล่านี่) แกให้ผมตัวแล้วเก็บไว้ตัว เดินไปเดินมาก็มาหยุดที่สนามมวย...มวยไทย  (ฮ่าฮ่า สงสัยอยากจะชกมวยจริงๆ หรือว่าที่ผมฝันมันจะเป็นจริงนี่)  เดินไปเดินมา โหดูเวลาอีกที จะตีสองแล้ว ..... แกเลยชวนผมกลับ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก...

ข้อมูลที่ผมเก็บได้ช่วงนี้นะ ....ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี แกก็มองสาวๆ  มองคนที่เค้าจูงมือกัน แกยังชี้ให้ผมดูเลย ว่าคนนั้นคนนี้ หุ่น หน้าตาดีแฮะ แต่ช่วงที่ผมซ้อนท้ายกอดเอวตอนขี่มอเตอร์ไซด์ แกก็ไม่มีทีท่ารังเกียจหรือลำบากใจ  เวลา คนหล่อๆ เดินผ่านมา แกก็ไม่เหล่นะ เฮ้อ ทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้ หรือว่าผมจะปล่อยแกไปตามทางของแกดีล่ะนี่ แต่ผมมองไปที่ตุ๊กตากระต่ายตัวเล็กๆ ที่แกให้ผมมา ผมจะลองอีกสักตั้งล่ะกัน เป็นไงเป็นกัน.....

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 42)

ตอนนี้มาสรุปความก้าวหน้าของความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันก่อนนะครับถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนกับสิบสามวันแล้ว (เริ่มต้นเจอพี่พันก้อวันที่ 1พ.ย.จำวันนี้ได้ขึ้นใจเพราะเป็นวันที่ผมเสียใจมากที่สุดเรื่องพี่พี) ความสัมพันธ์ก็ยังคงดำเนินต่อไปด้วยดี ตอนกลางวันเราทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ...ส่วนใหญ่แกจะโทรชวนผมไปกินที่โรงอาหาร ถ้าผมหรือแกไม่ติดธุระเราก็จะกินด้วยกัน สี่โมงเย็นกว่าๆ ผมเจอแกอีกครั้งตอนขึ้นเรือกลับบ้านพักที่ปากเกร็ด พอถึงบ้านพักปากเกร็ด ผมก็เตรียมตัวไปตีเทนนิส  ส่วนใหญ่พี่พันจะแวะมารับผมเพราะแกต้องผ่านทางนี้อยู่แล้วตอนไปตีเทนนิส ตีเทนนิสประมาณสองทุ่มเราก็กลับบ้านพี่พัน..... ไปทำอะไรกินกันต่อ... กินเสร็จก้อประมาณ สามทุ่มกว่าๆ ช่วงย่อยอาหารเรามีกิจกรรมเยอแยะ เช่นเล่นเกมส์ ร้องเพลง(แกยังไม่ได้สอนผมเล่นกีตาร์เลย) ดูวีซีดี หรือช่วยแกทำงาน ฯลฯ ประมาณห้าทุ่มกว่าๆ แกก็ไปส่งผมที่บ้าน.....ศุกร์เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เจอกัน เพราะส่วนใหญ่ผมจะติดเพื่อน.....ความจริงก็อยากจะไปหาแกแหละแต่กลัวเจอกันบ่อยๆ แกจะเบื่อเอาน่ะ.....

จากผลสรุปที่เห็น....ผมควรจะทำอะไรต่อไปดีล่ะ....ตอนนี้ผมเริ่มหลงรักพี่พันแล้ว (ขอเรียกเป็นนัมเบอร์ทู NO.2 เลยนะครับเพราะผมแน่ใจแล้วแหละว่าผมชอบและเริ่มรักแกเข้าไปเต็มๆแล้ว...) และแล้วผมคิดช้อยส์ออกสองข้อ คือ.....

ข้อ 1. ใช้ทฤษฎีความใกล้ชิดต่อไป ก็ทำเหมือนเดิมแหละ....ความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดของความรักแต่วิธีนี้มันไม่มีระยะเวลากำหนดแฮะ ไม่รู้จะกี่วันกี่เดือน....(ผมเคยเจอเคสนี้กับตัวเองนะ คือเพื่อนผม(เสือไบ)มันขอบผู้ชายคนหนึ่งผู้ชายคนนี้มีแฟนหญิงแล้วและไม่ได้เป็นกย์ด้วย มันเอาตัวมันใกล้ชิดมันใช้ความรักความผูกพันมันเอาใจใส่เขาจนในที่สุดผู้ชาย(แท้) คนนี้ก็เสร็จมันจนได้ (เป็นแฟนกัน))

ข้อ 2.ใช้การจู่โจมแบบฉับพลัน ฮ่าฮ่า โดยการพาแกไปเที่ยวแล้วมอมเหล้าจนแกเมา...แล้วใช้กำลังปลุกปล้ำแก วิธีนี้ต้องดูให้ดีๆหน่อยแฮะ มิฉะนั้นจะเจอรองเท้าบูทเบอร์43 กระแทกปลายคางเอาง่ายๆ ถ้าแกไม่เล่นด้วย อีกอย่างทุกอย่างต้องมาพร้อมกันหมดครับไม่ว่าจะการที่แกยินยอมไปเมากับผม,แกดื่มเหล้าจนแกเมาไม่สามารถคุมสติได้(แกไม่ดื่มอยู่แล้ว เจอแก้วสองแก้วมีหวัง..ฮ่าฮ่า)..หลังจากที่แกเมามายจนได้ที่ผมจะลากแกไปเผด็จศึก....ฮ่าฮ่า คิดเวอร์ๆ ไปงั้นแหละ...ข้อนี้อาจจะไม่มีโอกาสเกิดเลย อย่างที่ผมบอกแหละแกไม่ดื่มเหล้าและแกก็ไม่ชอบเที่ยวเธคด้วย...แม้ข้อนี้ความเป็นไปได้จะน้อยนิดแต่สำหรับคนที่เล่นนักกีฬาหรือเป็นนักพนันแล้ว....โอกาสที่ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์ก็มีสิทธิ์จะชนะได้...ฮ่าฮ่าข้อนี้ผมก็เลยยังไม่ตัดทิ้งไป.....

เฮ้อสรุปไปเลยล่ะกันตอนนี้ผมขอใช้ทางเลือกข้อหนึ่งก่อนล่ะกัน....แต่ถ้าใช้ข้อนี้...ผมต้องเตรียมทำใจนะเพราะทุกอย่างมันอาจไม่มีอะไรแน่นอน (ดูอย่างผมกับพี่พีดิ) พี่พันอาจจะมีแฟนหรือแกอาจจะรู้ว่าผมเป็นเกย์ สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดมันอาจจะสูญเปล่า (ผมเคยถามแกนะ....แกชอบกะเทยเหรอเปล่า แกบอกว่าแกไม่ชอบ...เกลียดมากด้วย เฮ้อ ถ้าผมถามแกว่าแกชอบเกย์เหรอเปล่า.... แกจะตอบว่าไงนี่.....แล้วถ้าผมบอกแกว่าผมเป็นแบบที่ผมถามล่ะ...แกจะเลิกคบไปเลยหรอเปล่านี่ นึกแล้วมันเศร้า)

วันนี้วันที่ 13 ธันวาคม ครับ เป็นเทศกาลแข่งกีฬาสีของหน่วยงาน (ทั่วประเทศ 76 จังหวัดมาแข่งที่สนามปากเกร็ด) ผมกับพี่พันแข่งเทนนิส เหมือนเดิมแหละ ปีที่แล้วผมได้เหรียญทองแดง พี่พันได้เหรียญทอง ในประเภทชายคู่ทั่วไป ครับ ปีนี้เราก้อลงประเภทชายคู่ทั่วไปอีก ผมอยู่สีเหลืองพี่พันอยู่สีส้ม ..(ตั้งแต่แข่งมาดีที่สุดผมได้แค่เหรียญเงิน)วันนี้ กีฬาอย่างอื่นเริ่มแข่งแล้ว แต่เทนนิสเริ่มแข่งพรุ่งนี้ แต่ผมกับพี่พันต้องมาซ้อมประมาณมาลองซ้อมจริงกับบัดดี้ ปีนี้บัดดี้ผมก็คนเดิม ไอ้อาท มันเด็กกว่าผม 2 ปี จบปริญญาโท มช.ทำงานหลังผม 2 ปี ปีนี้เป็นปีที่สองที่ผมลงเล่นคู่กับมัน... มันก็เล่นใช้ได้ ว่ากันแล้วมันตีดีกว่าผมซะอีก.....

หลังจากวอร์มเซ็ทกับบัดดี้ผมโดยมีพี่พันกับบัดดี้แกเป็นคู่ซ้อมให้ ถึงบ่ายสองเราก็เลิก วันนี้ตากแดดทั้งวันแทบลมใส่ทุกทีผมไม่เคยเล่นกลางแดดแบบนี้หรอก ผมมันค้างคาวนี่.....มันแพ้แสงแดด..ปกติผมกลางวันตาหลับกลางคืนตาใสอยู่แล้ว(เที่ยวดึกๆ แทบทุกวันแหละครับตอนอินเลิฟกับพี่พี).....

"กลับเลยเหรอครับ เอก" พี่พันถามผมขณะที่ผมกำลังเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน...ตอนเช้าแกไปรับผมที่แฟลต...

"ครับ ทำไมเหรอพี่ ไปไหนต่อเหรอครับ" ผมถามต่อ

"กะจะชวนไปบึงหลังโรงบานครับผมเพิ่งซื้อคันเบ็ดมาใหม่จะลองเอ็นซักหน่อย ไปด้วยกันเปล่า"

"ไปครับ กี่โมงล่ะพี่"

"สี่โมงล่ะกัน" ไม่มีคำปฎิเสธสำหรับผมหรอก ถ้าเราอยู่ใกล้ใครแล้วเค้าทำให้เรามีความสุข เราจะปฎิเสธไปทำไมล่ะ................

หลังจากที่พี่พันมาส่งผมที่แฟลตแล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัว...โหหน้าไหม้แฮะ ซันบล๊อคยังเอาไม่อยู่เลยเฮ้อแดดหน้าหนาวทำไมมันแรงอย่างนี้...เป็นแบบนี้ทุกปี หลังแข่งกีฬาหน่วยงานเสร็จหน้าผมจะดำปี๋กว่าจะให้มันกลับมาเหมือนเดิมเกือบเดือน ....อาบเสร็จทาครีมบำรุงไว้ซะหน่อย ต้องเจอแดดแบบนี้อีกตั้งสองวัน...

ผมลงไปใต้ตึก วันนี้แต่งตัวธรรมดา กางเกงบอล เสี้อกล้าม รองเท้าแตะ (อาแน่ ผมรู้นะ เกย์ๆ เค้าชอบผู้ชายแบบนี้ แต่พี่พันเค้าไม่ใช่นี่ จะกลัวไปทำไม...) ผมลงไปเอาจักรยาน บีเอ็ม........เอ็กซ์ ที่ลานจอดรถตอนนี้ผมเติมลมแล้ว  เมื่อไหร่จะมีรถเก่งขับกับเขาสักทีนี่.....ผมไปถึงบึงข้างโรงพยาบาลของหน่วยงานก้อเกือบสี่โมงแหละ...พี่พันมารอแล้วแฮะ แกเอาอุปกรณ์ตกปลา ถังน้ำ และก็ กีตาร์มาด้วย โห.....บรรยากาศน่าดื่มเบียร์จังแต่เนื่องจากวันนี้ผมตากแดดมาทั้งวันแล้ว..... เหนื่อยเพลีย  เลยของดสักวัน........

"เอกดูเบ็ดผมดิ เพิ่งซื้อมา หลายพันเหมือนกัน" โห ผมเห็นแกมีหลายอันแล้วแฮะ ....อย่างว่าแหละแกไม่ได้เที่ยวเตร่เหมือนผมนี่แกเลยมีปัญญาซื้อ... ผมเหรอ แค่แร๊กเกตเทนนิสผมยังใช้แค่อันเดียวเลย...

"เป็นไงพี่ ถูกใจเปล่า"

"ก็ดีน่ะ กะจะเอาไปตกปลาที่ชุมพรด้วยคันนี้ เออ ว่าแต่เราจะไปกลับผมด้วยเปล่า"

"เมื่อไหร่ล่ะพี่" ผมถามวันเวลา.. ถ้าวันธรรมดาหรือถ้าติดธุระก็คงไปไม่ได้..

"กลางเดือนหน้าแหละ คงไปวันเสาร์เช้า กลับวันอาทิตย์"

"ดูก่อนพี่ แต่อยากไปนะครับ ผมชอบทะเล พี่" ผมอยากไปจริงๆ ผมว่าทะเลมันน่าเที่ยวมากกว่าภูเขาอีกน่ะ...

หลังจากแกลองเบ็ดเสร็จตอนนี้แกใช้เบ็ดคันนี้ลองตกปลาในบึงดูนโดยใส่ใส้เดือน(ฮ่าฮ่า ไปหามาจากไหนนี่ สงสัยแถวหลังบ้านแก) รอปลามากินเหยื่อ...แกหยิบกีตาร์มาร้องเพลง...แกมักจะเริ่มต้นด้วยเพลงผีโรงเย็นทุกทีเลย(ประมาณเพลงเอาฤกษ์เอาชัยของแก) วันนี้ก็เหมือนกันผมเคยถามแกว่าทำไม แกบอกว่ามันตรงดี... ฮ่าฮ่า ก็ตรงจริงๆ  บ้านแกอยู่ข้างหลังโรงพยาบาลจริงๆ แต่ท่อนที่บอกว่าหลงรักสาวสักคนเค้าไม่สนใจเรา ผมว่าท่อนนี้มันไงๆอยู่นะ อย่างที่ผมบอกแหละหน้าตาแกจัดว่าประมาณคีนูรีพเมืองไทยแหละ...ทำไม้ทำไมไม่มีสาวมาชอบล่ะนี่ หรือว่าแกไม่เล่นด้วย เอหรือว่าแกทำไม่เป็น ฮ่าฮ่า..

ผมกับแกยังสนุกกับการเล่นกีตาร์กันต่อไป...ตอนนี้ไม่มีปลาหน้าโง่มากินเบ็ดเลยแฮะ พี่พันเปลี่ยนเหยื่อมาแล้วสามหรือสี่รอบแล้ว... ก็อย่างว่าแหละ บึงนี้มีคนมาจับปลากันแทบทุกวันทั้งแห..ทั้งเบ็ด..ทั้งสวิง มันคงจะเกิดมาทันให้พอจับหรอก.......

หกโมงแล้ว ช่วงนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว หน้าหนาวก้อแบบนี้แหละ ดวงอาทิตย์ตกเร็ว...พี่พันเริ่มเก็บคันเบ็ดแล้ว วันนี้ไม่มีปลามากินเบ็ดเลยแฮะ..... (อดกินต้มยำปลาเลย)

"กลับกันเถะหิวแล้ว" แกเก็บของเสร็จแล้ว.... แกเดินกลับส่วนผมขี่จักรยานตามแกไป(จักรยานผมมันคันเล็กให้แกซ้อนเดี่ยวยางมันจะแตกซะก่อน)เย็นนั้นเราก็ทำกับข้าวกันง่ายๆ ข้าวผัดกระเพราคลุกกับไข่ดาวง่ายดี เพราะคืนนี้ต้องรีบนอน พรุ่งนี้จะแข่งเทนนิสแล้ว ผมทานข้าวเสร็จผมก็ขอตัวกลับเลยวันนี้สมบุกสมบันมาทั้งวันแล้ว....

กว่าผมจะข่มตานอนได้.... คืนนี้ โหมันช่างยากเย็น เป็นแบบนี้ทุกทีช่วงแข่งกีฬา....มันตื่นเต้นในสมองผมมันคอยคิดคอยหาแท๊กติกที่จะใช้ในการแข่งพรุ่งนี้ เฮ้อ ท่าทางจะบ้าแล้ว ผมเป็นแบบนี้จริงๆ  ทั้งๆที่ก้อรู้กีฬาหน่วยงานเค้าจัดกันขึ้นเพื่อความมีส่วนร่วมและความสามัคคีในหน่วยงาน...แต่อย่างว่าแหละตอนแข่งกันใครก้อยากเป็นผู้ชนะกันทั้งนั้น.......อีกอย่างผมยิ่งใกล้พี่พันแบบนั้นในใจผมคิดผมฝันไปไกลแล้ว.. สถานะพี่พันไม่เหมือนพี่พีนี่ เราไม่ได้ทำงานห้องเดียวกัน ไม่ได้เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน เราสนิทกันแบบเพื่อน เพราะฉะนั้นมันไม่น่าจะมีข้องอ้างเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในสังคม...เพียงแต่ความสัมพันธ์เรามันอาจจะเปิดเผยไม่ได้ในวงกว้าง แต่ผมก็ยอมนะ ถ้าเป็นไปได้จริง...ได้อยู่กับคนที่ผมรักนี่....ผมยอมทุกอย่าง.....อยู่แล้ว...

[Poes]

หากินไม่ไกลตัวเลยเนอะ 

[~ScAreD:SAcreD~]

หุ หุ อยากหาใกล้ๆแบบนี้เหมือนกัน แต่มันเสี่ยงอ่ะ

ม่ายเอาดีก่า  เจี๋ยวเกิน

ตึกเรายิ่งหล่อๆเยอะๆอยู่

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ความรักที่เกิดจากทฤษฎีความใกล้ชิดนี่แหละ
คือความรักที่แท้จริงนะครับ

 
อยากมีเหมือนกันแต่กัวโดนเบอร์ 42 หรืออย่างที่ป้อมว่า
 

[mathewwww]

ใครอยากคุยกับผม คุยกันหนุกๆ ก็เชิญได้นะครับ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com แม้จะไม่อบอุ่นเท่าเล้าเป็ดแต่ก็มีอะไรมากกว่าที่คิดนะครับ......

[มูมู่น้อย]

คนใกล้ตัวมันผูกพันง่ายไง 
ส่วนใหญ่มีประสบการณ์ รักเพื่อน เพื่อนรัก มากันทั้งนั้นแหละม้างง

แต่กลัวเลิกกันแล้วกลัวเสียเพื่อนอะจิ  เข้าหน้าไม่ติด
เอาใจช่วยน้า  รออ่านต่อ

ปล  แจกเมลล์เจงๆๆๆ  กลัวหลงหนุ่มๆ เสือไบอะจิ 555     

[abcd]

ไม่ชอบตกปลา กลัวง่ะ ....กลัวว่าตกปลาแล้วจาไม่ได้ปลา อายเค้า เอิ๊กๆๆ  อาวสวิงช้อนเยย ง่ายดี 

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 43)

ผมตื่นมาแล้ว หลังจากที่พยายามข่มตาหลับเมื่อคืน พักนี้ตอนนอนทุกครั้งต้องฝัน...ไม่รู้จะฝันอะไรนักหนา ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว ฝันนี่โผล่ไปโน่น บางครั้งฝันผมมันแบบการตูนไปเลยก็มี...เฮ้อฝันแบบนี้จะเอาไปแปลเป็นเลขได้ไง พูดถึงฝันผมก็ไม่เคยฝันว่าโดนงูรัดเลยแฮะ ....ฮ่าฮ่าตอนนี้อยากฝันแบบนี้เหมือนกัน.....ถ้าถามว่าตอนนี้ผมกำลังอินเลิฟเหรอเปล่าผมตอบเลย ว่าใช่นะ ความรักของผมก็แบบนี้แหละ ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่ได้ชิดกับคนที่ผมรัก ได้คุย ได้อยู่ใกล้ แม้คนๆ นั้นไม่ได้คิดว่าผมเป็นคนรัก เอ ...เหมือนๆเพลงนี้เหรอเปล่า เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้หัวใจของเธอ........ฮ่าฮ่าคล้ายๆ แอบรักเขาข้างเดียวเลยนะ...แต่ไม่เป็นไร..... ตอนนี้ขอแอบรักไปก่อน อีกหน่อยค่อยหาวิธีการที่จะพิชิตหัวใจพี่พัน.......

ตื๊ดๆ ตื๊ด...เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น.. อ้าวไอ้อาท นี่เอง มาถึงสนามแล้วเหรอ..

"ว่าไง ครับ"

"ตื่นได้แล้วพี่ มาน๊อคให้ผมหน่อย" โหท่าทางมันจะฟิตจริงๆ ปีนี้ ......

"ครึ่งชั่วโมง เจอกัน อาบน้ำก่อนนะเพิ่งตื่น ครับ บายๆ" ผมรีบวางสายเพราะจะได้รีบๆ อาบน้ำแล้วไปสนามแข่ง.....หลังจากอาบน้ำเสร็จแต่งตัวแล้ว ตื๊ดๆ  ตื๊ดๆ อ้าวพี่พันโทรมา...

"จะไปพร้อมผมเหรอเปล่าครับ เอก" ผมใช้เวลาคิดแป๊บ ของเยอะๆ แบบนี้ไปเองดีกว่า

"ผมไปเองนะพี่ เสร็จแล้วครับ เดี่ยวออกไปเลย" แกวางสายไปแล้ว  ผมจัดการกับอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ(ไม่มีไรมากหรอก แลตตาซอยสองกล่อง ขนมปังที่ตุนๆไว้ในตู้เย็นตอนนี้มีไรใส่หมด)

"ฮึมๆๆๆ กีฬาๆ เป็นยาวิเศษ ฮ้าไฮ แก้กองกิเลสทำคนให้เป็นคน. ผลของการฝึกตน เล่นกีฬาสากล ตะละล้า. ร่างกายกำยำล้ำเลิศ กล้ามเนื้อก่อเกิดทุกแห่งหน" เสียงเพลงมาร์ชดังไปทั่วเลยแฮะ บรรยากาศการแข่งขันกีฬาจริงๆ ความจริงมันก็เหมือนกีฬามหาวิทยาลัย,กีฬาแห่งชาติประมาณนั้น แต่ว่ามันเล็กกว่าแค่หน่วยงานเอง....

ผมไปถึงสนามประมาณ แปดโมงครึ่ง  เซ็นต์ชื่อรายงานตัว ดูสายแข่งขัน เฮ้อ ดีจังปีนี้ไม่ต้องเจอพี่พันในรอบแบ่งกลุ่มพบกันหมด.....ผมเดินไปดูตารางการแข่งขันและแบ่งสายปีนี้ มีแข่งห้าประเภทแฮะ คือ หญิงคู่,คู่ผสม,ชายคู่ทั่วไป,ชายคู่อายุเกินห้าสิบแต่ไม่ถึงห้าสิบห้า,ชายคู่อายุห้าสิบห้าขึ้นไป..... นอกจากยังมีการแข่งประเภททีมด้วยคือเอาคะแนนรวมของห้าประเภทนี้มารวมกัน...ใครได้คะแนนมากสุดได้เหรียญทอง,เงินทองแดง ตามลำดับอีกหนึ่ง เหรียญ...

ผมกับไอ้อาทแข่งเป็นคู่แรกของรายการเลยแฮะ... เฮ้อแบบนี้ทุกทีเลย แมทแรกทุกครั้งมันตื่นเต้นไงไม่รู้ ขนาดผมไปแข่งมาหลายสนามแล้วนะเมื่อตอนเรียน แต่ก็นั่นแหละ ทิ้งมานาน ........คนที่มาแข่งที่นี่ก้ออย่างที่ผมบอกแหละบางคนเพิ่งจับแร๊กเก็ตแค่วันนี้เดียว แบบนี้ ก็อย่างว่าแหละ มันเป็นกีฬาเชื่อมความสามัคคีเอาอะไรมากมาย ได้เหรียญไม่ได้ เงินนิ..... ปีนี้ได้เสื้อสีเหลืองมาสองตัว หมวกหนึ่งใบ ถุงเท้าหนึ่งคู่และเงินอัดฉีดอีกสองร้อยบาท....

หลังจากที่วอร์มน๊อคแล้วพวกผมก็เริ่มแข่งขัน  อากาศวันนี้ร้อนมากๆ นี่ขนาดเก้าโมงครึ่งเองนะ แดดแรงบนท้องฟ้าไม่มีเมฆเลยสักก้อน ซันบล๊อคก้อคงไม่ช่วยอะไรมาก ดูอย่างเมื่อวานกลับบ้านดำปี๋ เกมการแข่งขันโหกำลังสูสี คู่แข่งของผมตีได้ดีกว่าที่พวกผมคิดไว้เยอะ โหในที่สุดพวกผมแพ้ครับ เฮ้อ แพ้แมทแรกอีกแล้ว ลางไม่ดีเลยแฮะ (สายมีสี่ทีมนะครับ มันต้องแข่ง 3 ครั้ง)

แข่งเสร็จผมมานั่งเป็นหมาหอบแดดข้างสนาม เฮ้อ ซ้อมแค่สองเดือนจะเอาอะไรนักหนา กำลังนั่งให้หายเหนื่อย ผ้าเย็นสีขาวๆ ก็โผล่มาที่หน้าผม อ้าวพี่พันน่ะเอง โหๆคงเห็นผมเหนื่อยๆ

"ผมหยิบมาฝากเห็นเหนื่อยๆ.... อ่อนซ้อมก็แบบนี้แหละ ฮ่าฮ่า หอบแฮ่กๆ เลย" แกขำๆ ...แต่ผมปลื้มๆ

"เช็ดให้หน่อยซิพี่ ผมเหนื่อย" ฮ่าฮ่า ออดอ้อนหน่อย

"มากไปมากไป " แกขำๆ แต่แกก็แกะถุงที่หุ้มผ้าเย็นให้นะ..

"อะนะ ผมล้อเล่นพี่....ใครจะกล้าใช้พี่ใช้เชื้อล่ะ" ไม่หลงกลผมเลยนะพี่ เฮ้อวัยรุ่นเซ็ง...

"ไงแพ้เหรอชนะล่ะ"

"แพ้พี่ หมดแรง แฮ่กๆ"

"อีกสองแม็ท พยายามหน่อยล่ะกัน"

"แล้วพี่ล่ะเป็นไงบ้าง"

"ชนะ สองแม็ทแล้ว เข้ารอบแล้ว" โห...แกชนะสกอร์ขาดด้วยดิ 8 ต่อ 0 กับ 8 ต่อ 1 แต่อีกสองแมทของผมก็ไม่น่ายากอะไร ของมันเคยๆ เล่นกันอยู่ผมรู้ความสามารถของคู่ผมกับคู่เขา...

ผมมีแข่งอีกครั้งก็ช่วงบ่ายเลย... ตอนนี้ขอโซ๊ยข้าวก่อน ที่นี่มีเลี้ยงฟรีนะครับ ข้าว ก๋วยเตี๋ยว กินเท่าไหร่ก้อได้....ฮ่าอ่า ถ้าใครคิดว่าผมจะไปแอบกินกับพี่พันสองคนน่ะคิดผิดนะครับ เรากินกันเป็นกลุ่ม...  ก้อพวกนักกีฬาแหละ...กินไปคุยไปส่วนใหญ่จะถามสารทุกข์สุกดิบ กันครับ ก้ออย่างที่บอกแหละ ปีหนึ่งเจอกันครั้ง....บางคนนานๆถึงจะมาแข่งที....มันก้อเลยมีเรื่องให้คุยให้ถามเยอะหน่อย....

ช่วงบ่ายเห็นแดดแล้ว โหอยากจะกางร่มแข่งจริงเลย.....ไอ้อาทบัดดี้ผมมันบ่นยิ่งกว่าผมอีกตอนนี้ชันบล๊อคคงหมดไปร่วมหลอดแล้วมั๊งมัน...(ไอ้นี่มันหนุ่มเหนือ ขาวๆ สำอางค์ๆ) แต่ไงก็ต้องแข่ง ไม่แข่งเปล่า.. แข่งแล้วต้องชนะด้วยไม่งั้นไม่ได้ผ่านรอบน๊อคเอ๊าท์....และแล้วความพยายามผมก็เป็นจริง ชนะรวด เฮ้อแต่ก็แทบตาย...เหนื่อยสุดโค-ตะ-ระ เลย......

ห้าโมงเย็นแล้วการแข่งขันวันนี้เสร็จแล้วผมมายืนดูผลสรุปประจำวันกับพี่พัน...ปีนี้สีผมมีลุ้นประเภททีม....ส่วนคู่ผมมีลุ้นเหมือนกันแต่พรุ่งนี้ต้องตัดเชือกกับพี่พันนี่ล่ะดิงานหนัก คู่ผมกับคู่พี่พันเจอกันทีไรก้อแพ้คู่พี่แกทุกทีเลยแฮะ(เคยชนะแก แต่มันนานมาแล้ว ฮ่าฮ่า และอีกอย่างตอนนี้แค่เห็นแกผมก็ยอมแพ้แกแล้วแหละแพ้ทั้งกาย ทั้งใจ)

"เย็นนี้ไปบ้านผมเปล่า" แกถามหลังจากที่เราเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับแล้ว...

"ไปพี่ เดี่ยวขออาบน้ำก่อนนะพี่ ตากแดดเหงื่อออกมาทั้งวัน" ผมตอบตกลง ...จากนั้นก็ขี่บีเอ็มเอ็กช์คันน้อยของผมกลับแฟลตไป...เหนื่อยมากๆเลย...วันนี้พรุ่งนี้ต้องแข่งอีกสองแมท...

หลังจากอาบน้ำเตรียมตัวไปบ้านพี่พัน ตื๊ด ตื่ด โทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกแล้ว....ผมหยิบมาดูอ้าวไอ้เบิร์ด...(ไอ้นี่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับผม มันทำงานที่พิษณุโลกก้อบ้านเกิดมันนั่นแหละ วันนี้มันมาแข่งกีฬาเหรอนี่ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างมันนี่ล่ะนะ ผมเห็นมันเอาแต่ม่อหญิงอย่างเดียว ไอ้นี่มันหน้าตาใช้ได้เลย)

"มีธุระอะไรให้กรูรับใช้ ไอ้ห่า" ผมมักจะขึ้นประโยคแบบนี้กลับมันเสมอแหละ.. มันแบบนี้ประจำ เวลามันใช้งานหรือไหว้วานให้ผมทำอะไรมันจะโทรหาผม....ผมไม่เคยเห็นมันโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบบ้างเลย .....

"ว่างเหรอเปล่า กรูมาออกร้านที่ข้างสนามบอล กำลังจะไปกินเบียร์กันที่......... ไปด้วยเหรอเปล่า"

"โหสงสัยฝนคงจะตก ไปดิ" ก็แบบนี้แหละ นานๆผมจะเจอมันซะที เฮ้อวันนี้ขอไม่ไปหาพี่พันล่ะกัน...

"รีบมานะโว๊ยตอนนี้กรูรออยู่ที่ๆ หน้าพ่อ เพื่อนเรารอด้วยหลายคน"

"เออ สิบนาที" ผมรีบวางสายมันแล้วก็รีบโทรไปบอกพี่พัน พี่พันมีประชดเล็กน้อยหาว่าผมแอบไปกินของอร่อยคนเดียว ฮ่าฮ่า อยากชวนหรอก แต่เพื่อนๆผมเยอะ.........เดี่ยวมันจะเข้าใจถูกว่าผมเป็นเกย์........

สิบนาทีผมไปถึงที่นัดหมาย โหเพื่อนๆผมมากันเพียบเลย...บางคนไม่ได้เจอกัน เกือบห้าปี ส่วนใหญ่ที่เจอกันวันนี้ก็มาแข่งกีฬากับมาออกร้าน.....ตอนนี้สภาพแต่ล่ะคนอย่าให้พูดเลย สงสัยกินกับนอน ฮ่าฮ่า อ้วนลงพุงกันเยอะ ส่วนผมไม่มีหรอก.....ถึงไม่ได้เล่นกีฬามาสามปี ถึงผมจะคอสุรา แต่ผมก็นิยมออกกำลังกาย หรือถ้าเห็นมันอ้วนขึ้นหรือพุงเริ่มย้อยผมก็จะไปฟิตเนส หรือ ง่ายๆ ก็ซิทอัพกับวิดพื้น...

"ไอ้นุ่ม มรึงหายหน้าไปเลยนะมรึง หัดติดต่อกับเพื่อนฝูงบ้างดิ" ประโยคแรกที่พวกมันทักผม โหหายไปที่ไหนล่ะ..เพียงแต่กรูไม่อยากเจอหน้าพวกมรึง...

"ไปกินที่ไหนกันนี่ เลี้ยงกรูด้วยนะ กรูจน" ก็จนจริงๆ  คนที่ทำงานในหน่วยงานส่วนกลางต้องทำใจ เราจะได้เฉพาะเงินเดือน,ค่าไปราชการ,ค่าโอทีก้อแค่นั้น ไม่เหมือนอยู่ที่หน่วยงานต่างจังหวัดจะมีค่าคุมงาน,ค่าตรวจงาน,ค่าอะไรต่างๆ อีกเยอะ......

"เออ ได้ ไปกิน ที่ลานเบียร์ล่ะกัน แถวบ้านกรูไม่มี" ไรฟะ พิษณุโลกทั้งจังหวัดไม่มีลานเบียร์เลยเหรอนี่....

หลังจากที่ถึงลานเบียร์แล้วพวกผมก็สั่ง....สี่งและก็สั่ง  ตอนนี้ เบียร์ขนมาเสิร์ฟแทบไม่ทันแกินอย่างกับแก้วรั่ว(อย่างที่บอกแหละพวกผมกินเหล้ากินเบียร์กันชนทีต้องหมดแก้ว) ผมเริ่มเมาแล้วแหละ เฮ้อพรุ่งนี้จะแข่งไหวมั๊ย..... ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว อ้าวพี่พันโทรมา อาแน่ห่วงผมแน่ๆเลย...ผมเดินออกไปหาที่เงียบๆคุย

"ว่าไงครับพี่" น้ำเสียงผมตอนนี้คงบอกดีกรีแอลกอฮอลล์ชัดเลย.....

"เมาล่ะดิ เอก อย่าดื่มมากนะครับ เดี่ยวพรุ่งนี้จะแพ้ผมแบบไข่ต้ม"

"ฮ่า ฮ่า ก็ดีพี่จะได้เอามากิน ผมอยู่ลานเบียร์โลตัส พี่มารับผมหน่อยดิ" แหย่แกไป...ผมกะว่าแกไม่น่าจะมาหรอกเกือบๆสามทุ่มแล้ว..

"เลิกแล้วเหรอ งั้นผมออกไปเลยล่ะกัน" อาจ๊ากนี่ผมล้อเล่นกับพี่แกนะนี่

"ไม่ต้องหรอกพี่ เดี่ยวผมจะไปธุระกับเพื่อนอีกแป๊บ"

"อ้าว ผมนึกว่าเอกจะกลับซะอีก งั้นอย่าเที่ยวดึกนะ เดี่ยวห้าทุ่มผมโทรมาใหม่" แบบนี้จริงๆ... ตอนนั้นชักลังเลแล้วแหละว่าแกจะเริ่มเป็นแบบพี่พีเหรอเปล่า แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจ เพราะแกอาจจะห่วงผมจริงๆก็ได้ คนมันเคยเจอหน้าเคยกินข้าวเคยผูกพันธ์กันทุกวันนี่...

ผมกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง ตอนนี้เพื่อนๆผมเริ่มเมาแล้ว เสียงดังโหวกเหวกดีนะวันนี้ลานเบียร์คนไม่ค่อยเยอะไม่งั้นคงได้โดนไล่กันบ้างแหละ....

"ไอ้นุ่มเดี่ยวพวกกรูจะไปนวดกันที่พาราไดช์ มรึงจะไปด้วยเหรอเปล่า" แหมพูดหรูเลยนะมรึงไปนวด....ผมรู้ว่าที่นี่มันก็อาบอบนวดดีๆ นี่เอง แต่มีนวดแผนโบราณชั่วโมงละสองร้อยบาท....

"ไปดิ แต่กรูไม่นวดนะ พรุ่งนี้กรูต้องแข่งกีฬาอีกวันเดี๋ยวไม่มีแรงหว่ะ กรูไปนั่งฟังเพลงที่ล๊อบบี้" ผมบอกมันไปพวกผมก็แบบนี้เมาๆ ชอบไปต่อด้วยสถานที่แบบนี้กัน....

ผมกำลังเพลินกับการฟังเพลง... เพลงในร้านอาบอบนวดส่วนใหญ่ก็จะสไตล์เบาๆ ลูกกรุงหรือลูกทุ่ง แบบนี้ไม่มีพวกร๊อคหรือแดนซ์นะ...ตอนนี้เพื่อนๆผมขึ้นไปปฎิบัติกิจกันข้างบนเหลือผมนั่งคุยกับเด็กที่เรียกมานั่งดริ๊งส์สองคน....

"พี่นุ่มไม่ขึ้นนวดเหรอคะ เดี๋ยวหนูนวดให้เอง" โหไม่พูดเปล่า เค้านวดๆ ขย้ำๆ ตรงขาผมด้วย ทั้งขาซ้ายและขาขวา.......ว่าแต่ถ้าผมขึ้นไปผมจะนวดกับใครดีล่ะหรือจะนวดพร้อมกันเลยสองคน เฮ้อ...ชักเกิดอารมณ์เหมือนกันแฮะก็อย่างที่ผมบอกว่าผมไม่ได้เกลียดผู้หญิงนี่ ผมยังเหล่ผู้หญิง ยังชอบมองสรีระผู้หญิงอยู่...ตอนนี้ยิ่งเมาๆด้วย...เลือดลมมันพุ่งพล่านดีจริงๆ แต่ก่อนที่ผมจะเผลอตัวเผลอใจไปมากกว่านี้ (โหน้องเค้าเล่นจับโน่นบีบนี่ล้วงโน่นแหย่นี่ ผมน่ะเจี๋ยว) ตื๊ดๆ พี่พัน เป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยผม.....ผมเหลือบมองนาฬิกาห้าทุ่มแล้วตรงเวลาจริงๆนะ..

"เดี่ยวพี่ขอตัวโทรศัพท์แป๊บนะครับ" ผมเดินออกมาแต่ไม่ไกลจากโต๊ะเท่าไหร่ เพราะเพื่อนๆผมตอนนี้ไม่มีใครอยู่เดี่ยวเค้าจะหาว่าผมหนีไม่จ่ายตังส์...

"ครับพี่ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ" ผมถามแกก่อน....

"อ้าวยังไม่กลับอีกเหรอเสียงเพลงดังจัง"

"ยังพี่ แต่ใกล้แล้วล่ะ ผมก้อง่วง แล้วพี่ทำไมไม่หลับไม่นอนล่ะ หรือว่าไม่ได้เห็นหน้าผมก่อนนอนเลยนอนไม่หลับ" ฮ่าฮ่าอย่างว่าแหละครับ เมาเลยมีความกล้า...

"ครับ รีบกลับล่ะกัน ผมจะนอนแล้ว แค่นี้นะ"

"ครับ ฝันดีนะพี่เจอกันพรุ่งนี้ แวะรับผมด้วยนะพี่พร่งนี้ บายๆ " ผมอยากจะคุยอยากจะบอกแกมากกว่านี้แต่ทำไงได้เดี่ยวไก่ตื่นขึ้นมาผมจะเสียแกไป......

หลังจากวางสายพี่พันแล้วผมก็กลับมาที่โต๊ะ โหเด็กดริ๊งค์สองคนยังนั่งรอผมอยู่เลย (ท่าทางจะงาบผมให้ได้นะนี่) ตอนนี้ไอ้เบิร์ดกลับมาแล้วท่าทางมันมีความสุขนะนี่ ผมเผิ่มชุ่มไปด้วยน้ำเฮ้อแล้วถ้ามรึงบอกว่ามรึงไม่ได้อาบน้ำมากรูไม่เชื่อมรึงเด็ดขาดเลย....

"อ้าวไอ้นุ่ม ไปไหนมาไม่ขึ้นนวดเหรอ"

"คุยกับแฟน อยู่ คงไม่ขึ้นแล้วแหละแฟนกรูบอกให้รีบกลับ" ฮ่าฮ่าขอยืมพี่พันมาเป็นแฟนหน่อยนะ ขืนไม่ใช่มุกนี้มีหวัง ต้องไปผจญเวรผจญกรรมกับพวกมันยันเช้าแน่เลย...

"อ้าวจะกลับแล้วเหรอ เออไม่เป็นไรเดี่ยวพวกกรูไปต่อกันเอง" ก็แบบนี้แหละ พวกผมเที่ยวกันแบบไม่เช้าไม่เลิก..หลังจากนั้นผมก็ลากลับ....เด็กดริ๊งส์สองคนที่นั่งรอผมทำหน้าละห้อย...สงสารเหมือนกันแต่อย่างว่าแหละพรุ่งนี้พี่มีกิจกรรมที่ต้องทำนะจ๊ะ.....

ผมกลับถึงแฟลตก็อาบน้ำเข้านอนเลย....ผมคิดเรื่องที่พี่พันโทรหาผมอีกครั้ง ถ้าแกรู้สึกเหมือนตอนพี่พีโทรตามห่วงผมก็ดีล่ะซิ...ผมจะได้ทำอะไรง่ายๆขึ้น... ตอนนี้ผมต้องการแค่อะไรที่ทำให้ผมมั่นใจว่าพี่พันเริ่มเป็นห่วงผมเริ่มชอบผมเท่านั้นแหละ... ผมจะได้มั่นใจและเริ่มแผนการปฎิบัติการพิชิตหัวใจและตัวแกมาครอบครอง(ฮ่าฮ่า โหด ดีเหมือนกัน)

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 44)

ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมตื่นด้วยความงัวเงีย(ก็เมื่อคืนเล่นทั้งเหล้าทั้งเบียร์).... อยากจะนอนอีกสักงีบสองงีบ หยิบมาดูเบอร์อ้าวพี่พันนี่หว่า ตายแล้ว แปดโมงกว่า แล้ว ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย... หยิบขึ้นมากดรับ...


"พี่พัน ครับ ผมเพิ่งตื่นพี่ พี่ไปก่อนเลย ไม่ต้องรอ" ผมรีบบอกแก ไม่อยากให้แกมารอผม...


"ได้ไง ล่ะ เฮ๊ย มีความรับผิดชอบหน่อย ใครนัดผมมารับนี่ ...เอางี้ผมให้เวลายี่สิบนาที ผมรอรับที่เดิมนะ " ตื๊ดๆ ไรนี่ผมงง....แกอะไรกับผมนี่ ....แต่ยังไงผมก็ผิดอยู่แล้วนี่นัดแกมารับป่านนี้ยังไม่ได้อาบน้ำเลย....แล้วสมองผมก็สั่งการให้ทำอะไรเร็วขึ้น ฮ่าฮ่า วิ่งผ่านน้ำยังไงยังนั้นเลยแหละ... ตอนนี้อาบน้ำ สระผม ทาเต่า  ฉีดโรออน แต่งตัวใช้เวลาทั้งหมดสิบนาที ฮ่าฮ่า หยิบนม ขนมปังมากิน อีก วิ่งหยิบ แร๊กเก็ต รองเท้ากีฬา ถุงเท้า เฮ้อ เหนื่อยเลยผม.....วิ่งลงบันไดไปยังที่แกจอดรับส่งผมบ่อยๆ แหะ แหะ....แกรออยู่แล้ว  โห....ตรงเวลาจริงๆ...


"ไงล่ะ ไปกินเหล้ามาเมื่อคืน เช้านี้เลย รีบจนหัวตั้ง" ตอนนี้โงกุนตอนซุปเปอร์ไซย่าอย่างไงอย่างงั้นเลย ผมส่องกระจกมอเตอร์ไซด์ดูโห ลืมหวีผมเพิ่งสระแท้ๆ ไม่เป็นไรในกระเป๋าผมมีหวีด้วย หวีซะหน่อย พี่พันแกหัวเราะขำกลิ้งเลย...


"หล่อแล้ว ปะไปกันได้แล้ว ... ต้องรีบแข่งกัน.....แข่งเสร็จต้องไปเลือกตั้งสหกรณ์"  อ้าวเวนแล้วกรู ดันลืมเอาบัตรสมาชิกสหกรณ์มา .....วันนี้นอกจากแข่งแล้วผมยังต้องไปเลือกตั้งสมาชิกสหกรณ์ออมทรัพย์ด้วยครับ ฮ่าฮ่า ไม่ไปก็ได้นะครับ แต่ถ้าไปเลือกตั้ง.......ได้เงินตอนไปเลือกด้วย ค่ารถสามร้อยบาท(ตอนนั้นสามร้อยบาท ตอนนี้ห้าร้อยบาทแล้ว) แถมผมยังได้ปันผมอีกสองพัน(ส่วนนี้เอาเข้าแบงค์ในวันจันทร์)เฮ้อกู้ตั้งแสนห้า (มาผลาญตอนอินเลิฟกับพี่พี) ได้ปันผลแค่นี้เอง..


"รอแป๊บนะพี่ ผมลืมบัตรจริงๆ" พูดเสร็จ ผมวิ่งขึ้นแฟลตไปอีกรอบ โหตอนนี้นึกถึงตอนวิ่งร้อยเมตรเลยครับ เหนื่อยไงอย่างงั้น....กลับมาหอบแฮ่กๆ อีกครั้งหลังจากไปเอาบัตรมาแล้ว...


"เสร็จแล้วพี่...ไปกันเถอะ" เฮ้อเสร็จซะที ....ไปถึงคอร์ทเทนนิสเกือบเก้าโมง วันนี้ไม่ต้องรีบอะไรมากมาย...ก็แข่งแบบน๊อคเอ๊าท์ คู่ผมเจอพี่พัน ตอน 10.00 น. คู่แรกกำลังเริ่มแข่ง  (คู่ที่ชนะผม รอบแบ่งกลุ่มกับอีกคู่ในสายพี่พัน) คนวันนี้เยอะเป็นพิเศษ เพราะ


1.มีแข่งขันกีฬาทั่วไป..(มันเริ่มแข่งตั้งแต่ 13 มาชิงในวันนี้แหละ)


2. มีงานออกร้านของหน่วยงานทั่วประเทศ


3. มีการเลือกตั้งสหกรณ์ออมทรัพย์ของหน่วยงานผม..


4.มีการแข่งขันกีฬามหาสนุกด้วย...


5.มีขบวนพาเหรดของแต่ละสี..


6.วันนี้อธิบดีมาเปิดงานด้วย.....


คนเยอะประมาณตลาดนัดสวนจตุจักรช่วงเสาร์อาทิตย์คนที่มาก็มาจากต่างจังหวัดเยอะ...มาทีก็เหมารถบัส ที่จอดรถบัสกว้างเท่าสนามบอลสองสามสนามยังเต็มเลย....


สิบโมงแล้ว คู่ผมกำลังจะลงแข่งแล้ว เฮ้อเจอแดดอีกแล้ว...แดดวันนี้พอๆกับเมื่อวานเลย..ผมยิ่งนอนน้อยๆ ด้วยจะไหวเหรอเปล่านี่....วอร์มน๊อคก่อนแข่งประมาณห้านาที (แฮ่กๆ เหนื่อยมากๆเลย ) และแล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น คู่พี่พันแต้มต่อมากกว่าผมเยอะ ถ้าเป็นภาษาบอลก็ประมาณสิบต่อหนึ่ง แต่อย่างว่าแหละกีฬาเทนนิสมันเป็นที่วัดกันด้วยเปอร์เซนเทรดของลูกวินเนอร์และลูกอันฟอร์ทเออเร่อร์ ใครตีผิดพลาดน้อยที่สุดและทำแต้มวินเนอร์ได้มากสุดวันนี้จะเป็นผู้ชนะไป....


ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว การแข่งขันกำลังสูสีมากๆ เลยแฮะทุกเกมเสิร์ฟส่วนใหญ่ก้อจะแข่งกันถึงแต้มดิวเลยทีเดียวต่อนี้จากแต้มที่คู่พี่พันต่อ สิบต่อหนึ่ง ตอนนี้อัตราต่อรองมันประมาณสิบต่อเก้าแล้ว ฮ่าฮ่า เหมือนมวยไทยยกสี่ยกห้าเลยแฮะ...ตอนนี้คะแนนแต่ล่ะทีมมาอยู่ที่ เจ็ดต่อเจ็ด (เล่นเกมส์แปด นะครับ ไม่ใช่เกมหก เกมเดียวชนะเลย ถ้าเสมอเจ็ด ต่อเจ็ดต้องตัดสินด้วยไทเบรก)


ถึงช่วงเล่นไทเบรกแล้ว ตอนนี้ผมคิดว่าคู่ผมน่าจะชนะน่ะ กีฬาประเภทนี้มันอยู่ที่โมเมนตัมเหมือนกันตอนนี้คู่ผมกำลังได้ใจ  เล่นอะไร...ตีอย่างไร....เป็นลงหมด....และแล้วแต้มไทเบรกก้อมาเสมอกันที่หกต่อหกอีก (อะไรมันจะสูสีกันขนาดนี้) ไอ้อาร์ทมันเป็นคนเสิร์ฟแต้มต่อไป แต้มเมื่อกี๊มันเสิร์ฟเอชไปแล้ว...ลูกแรกติดเนทไป เสิร์ฟใหม่อีกครั้ง อ้าวเวน ติดเนทอีก เฮ้อ แต้มคู่พี่พันหนีไปเป็นเซเว่นต่อหกเลย ผมก็ได้แต่บอกไอ้อาทว่าไม่เป็นไร เบรกแต้มนี้ให้ได้ละกัน มันเป็นคนรับด้วยดิ... (มันชอบรับคอร์ทขวา ส่วนผมชอบรับคอร์ททางซ้าย..) ดูมันเกร็งๆ พี่พันเป็นคนเสิร์ฟด้วยดิ ลูกแรกแกก็เสิร์ฟติดเนท แกหยิบลูกมาเสิร์ฟครั้งที่สอง เสิร์ฟดี  ไอ้อาท รับไป พี่พันโต้กลับมา ไอ้อาทรับอีก แต่เผอิญคู่พี่พันแกวิ่งโฉบมา โหวอลเล่ย์ลึกด้วย ไอ้อาทตีโฟร์แฮนด์ไปแต่ติดเนท ..... เป็นอันว่าคู่พี่พันชนะคู่ผม... คู่แกได้ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศช่วงบ่าย ส่วนคู่ผมได้ชิงแค่เหรียญทองแดง.....(เหรียญทองแดงก็มีความหมายนะครับเพราะปีนี้มีแข่งแบบทีมด้วย ที่หนึ่ง ที่สอง ที่สาม มีคะแนนทุกแมท)


"เหนื่อย พี่ โห เกือบเป็นลม แฮ่กๆ " ตอนนี้ผมมานั่งเป็นหมาหอบแฮ่กๆ ข้างสนาม พี่พัน ก็มานั่งดื่มน้ำใกล้ๆ มีบัดดี้คู่พี่พันและ ไอ้อาทด้วย ตอนนี้สภาพแต่ละคน เหนื่อยกันจริงๆ ...


"ยอมตั้งแต่สี่ศูนย์ ก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรอก เอก ฮ่าฮ่า" อ้าว เวนแล้ว พี่พัน กีฬานะพี่ ต้องแข่งจนถึงแต้มสุดท้าย...


"อยากจะยอมเหมือนกันแหละ แต่กลัวพี่เอกจะว่าเอา" ตรงนี้ไอ้อาทเป็นคนพูดนะ...


"ผมไม่ว่าหรอก ผมเห็นเราฟิตๆ อยู่ก็เลยลองสู้สักตั้ง...ฮ่าๆ เป็นไงล่ะพี่พันเกือบจะแพ้คนมาเล่นแค่เดือนกว่าๆ " ผมหันไปแซวพี่พันครับ เฮ้อ ไม่น่าเชื่อฟิตๆ อย่างแกจะหมดแรงเหมือนกัน....


พักจนหายเหนื่อยแล้ว ผมกับพี่พัน ก็พาไปเลือกตั้งสหกรณ์ (ฮ่าฮ่า ประมาณงกเงินสามร้อยบาทแหละ) ปีนี้คึกคันสุดๆ  มีโคโยตี้มาช่วยหาเสียงด้วย โหอะไรจะทุ่มทุนสร้างขนาดนี้....ยิ่งกว่าเลือกตั้ง ในกรุงเทพอีก....หลังจากที่ผมหย่อนบัตรและได้เงินสามร้อยแล้ว ผมมารอพี่พัน มากับแกก็ต้องกลับกับแกนิ....


"รวยแล้วเอก เย็นนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกันดิกว่า" อ้าวเข้าทางผมล่ะดิ....


"พี่จะเลี้ยงอะไรผมล่ะ"


"อ้าวไหงต้องเลี้ยงล่ะ มีคนละสามร้อย ก็ช่วยๆ กันออก" โห มางกอะไรตอนนี้นี่ ฮ่าฮ่า ไม่ว่ากัน....


"ครับพี่"


หลังจากนั้นพวกผมก็กลับไปที่คอร์ทเทนนิส วันนี้ไม่มีข้าวเลี้ยง แต่มีก๋วยเตี๋ยว กินกี่ชามก็ได้ ผม,พี่พัน,ไอ้อาท เหมือนตายอดตายอยากมาจากไหนไม่รู้ กินไปคนล่ะ ห้าชาม พี่พันขอเบิ้ลอีกสองชามสุดท้ายเป็นเจ็ด(ฮ่าฮ่าอย่าตกใจนะ มันประมาณก๋วยเตี๋ยวเรือชามเล็กๆ ) ประมาณบ่ายโมง พวกเราต้องเตรียมแข่งกันแล้ว....ช่วงเตรียมตัวแข่งก็อย่างว่า เหมือนรู้งานกันมีคนเอาเสื่อเอาหมอนมาเตรียมนอนรอได้เลย (หนังท้องตึงหนังตาหย่อน) ผมก็นอนนะ ตอนนี้นอนหนุนขาพี่พัน พี่พันนอนเอนพิงเสา รอโฆษกประกาศชื่อเพื่อลงแข่ง........


ถึงเวลาที่ผมต้องแข่งแล้ว แข่งเป็นคู่รองสุดท้าย...(ผลการแข่งขันคู่ผมสำคัญมาก) ถ้าผมชนะ ผมก็ได้เหรียญทองแดง และได้เหรียญทองในประเภททีมด้วย แต่ถ้าผมแพ้ ก็ได้แค่เหรียญเงินในประเภททีมเหรียญเดียว...งานนี้ต้องพยายามเป็นพิเศษ คู่แข่งผมก็เคยเจอมาแล้วในการแข่งรอบแรกรอบแบ่งกลุ่ม....คู่ผมแพ้คู่นี้ แต่ก็แพ้ไม่ขาดยังพอสู้ได้ เพราะอย่างที่บอก แมทแรกสำหรับผมกับไอ้อาทมันตื่นๆไงไม่รู้.......


การแข่งขันเริ่มแล้ว...เกมส์ช่วงแรกดำเนินไปอย่างสูสีมาก ต่างคนต่างรักษาเกมส์เสิร์ฟจนมาถึงที่คะแนน สี่ต่อสี่ เกม  ต่อไปผมเป็นคนเสิร์ฟ บ เกมนี้ผมเสิร์ฟดีซะด้ว เสิร์ฟแล้วขึ้นวอลเล่ย์หน้าเนทเลย คู่ผมได้เกมนี้ไป..เกมต่อมาคู่ต่อสู้ผมเป็นฝ่ายเสิร์ฟ ไอ้อาทเป็นคนรับทางคอร์ทด้านขวาเหมือนเดิม โหเกมนี้มันรับลูกเสิร์ฟได้ดีมากเลย แทบไม่เสียเลย เป็นอันว่าเกมนี้ผมเบรกได้ ครับ นำไปเป็นหกต่อสี่  ต่อไปไอ้อาทเป็นคนเสิร์ฟ (ผมน่ะกลัวตอนมันเสิร์ฟทุกทีเลยน่ะ เปอร์เซนต์เสิร์ฟมันน้อยมากๆ) และแล้วไอ้อาทก้อไม่ทำให้ผมผิดหวัง  มันเสิร์ฟได้ดีมากๆเลยแฮะ ตอนนี้คู่ผมนำห่างเป็น เจ็ดต่อสี่ แล้ว อย่างว่าแหละ นำห่างแบบนี้ความกล้าเล่นมันก็มีมากขึ้น คู่ต่อสู้เค้าก็ได้แต่เซฟเพราะอาจจะเป็นเกมสุดท้ายแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ  คู่ผมสามารถเบรกเกมนี้ได้ เป็นอันว่าคู่ผมชนะได้เหรียญทองแดง แล้วก็ยังได้เหรียญทองในประเภททีมด้วย....เฮ้อดีใจเหมือนกันซ้อมแค่เดือนเดียว....


หลังจากที่พักผ่านจนหายเหนื่อยแล้ว (ความจริงแมทนี้มันไม่เหนื่อยมากเท่าแมทที่แข่งกับคู่พี่พันนะ) ผมกับไอ้อาทก็ไปเชียร์คู่ของพี่พัน (แม้ผมจะแพ้แกในรอบที่แล้ว แต่ผมก็อยากให้แกชนะได้เหรียญทอง) โห แต่คู่แกเล่นดีจริงๆ ครับ ผลสุดท้ายแกก็ชนะ...ได้เหรียญทอง ส่วนประเภททีมแกไม่ได้เหรียญนะ ได้แค่ที่สี่....


หลังจากนั้น ไม่นานพวกเราก็มาเข้าแถวรอรับเหรีญรางวัลกันครับ ปีนี้รองอธิบดีหน่วยงานผมเป็นผู้มามอบด้วยตัวเองพิธีรับมอบเหรียญก้อเป็นแบบกันเองเรียบง่าย ประกาศชื่อเสร็จก้อเดินไปให้รองอธิบดีเอาเหรียญห้อยที่คอ จับมือกันแล้วผมก้อยกมือไหว้...ตอนนี้ผมที่คอผมมีเหรียญสองเหรียญ..(ฮ่าฮ่า น่าจะเป็นเหรียญเอเชี่ยนเกมส์จะได้เงินอัดฉีดกับเขาบ้าง)


"รีบกลับเปล่าเอก ไปสนามบอลกัน" พี่พันแกชวนผม  ที่สนามบอลมีการแข่งขันกีฬามหาสนุก และข้างๆ เป็นงานออกร้านขายของของหน่วยงานทั่วประเทศ


"ไปดูสาวล่ะซิพี่ ไปๆ ปีนี้ลีดสวยๆเยอะ" ก็ประมาณลีดเดอร์งานกีฬาจุฬาธรรมศาสตร์ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหนนี่....ขนาดทำงานทุกวันผมยังไม่เคยเห็นสวยๆแบบนี้เลย... ผมกับพี่พัน ไม่ได้เอามอเตอร์ไซด์ไปจอดไว้ที่สนามเทนนิสแหละ สนามบอลมันใกล้ๆ แค่ร้อยเมตรเอง เราสองคนเดินไปเหล่สาวไป เฮ้อตอนนี้ผมไม่ได้ปกปิดความเป็นตัวเองนะ...ปกติเห็นสาวสวยๆผมก็เหล่ ก็มองอยู่แล้ว...


"เช็ดน้ำลายหน่อยพี่ แหม เห็นลีดเค้ายกแข้งขกขา น้ำลายไหลย้อย" ผมแซวแก แหม มองตาไม่กระพริบเลย ว่าแต่พี่พันผมเองก็ชอบมองเหมือนกัน สาวสวยๆ ผมยาว ใส่ชุดรัดๆ เต้นแบบนี้ หุหุ......


ตอนนี้ที่สนามบอลกีฬามหาสนุกแข่งเสร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นบอลคู่สุดท้าย ชิงเหรียญทองกัน ระหว่างสีส้มกับสีแดง เสียงเพลงของแต่ละสีที่ดังกระหึ่มกันช่วงเมื่อกี๊เริ่มเงียบลงบ้างแล้ว ก็เหลือที่ดังๆอยู่แค่สองสีแหละ ครับ .........ลีดทั้งสองน่ารักดี ....


"แหมเชียร์สีตัวเองออกนอกหน้าน่าดูเลยนะพี่"


"อ้าวก็สีผมนี่ ผมก็ต้องเชียร์"


"งั้นเราขึ้นไปเต้นบนแสตนเลยดีกว่า ฮ่าฮ่า" ผมแกล้งจับมือจูงแกขึ้นบนแสตนเชียร์


"ไม่เอา อายเค้าเอก ยืนตรงนี้น่ะดีแล้ว"


"อ้าวแบบนี้จะได้เห็นแบบแนบชิดได้ไงล่ะ..ฮ่าฮ่า" ผมหัวเราะแบบขำๆ  เฮ้อ .....


หลังจากดูสาวๆ จนชุ่มปอด แหะแหะ น้ำลายไหลย้อยมาหลายรอบแล้ว พี่พันก็พาผมไปดูของที่ขาย  แกซื้อหลายอย่าง ส่วนใหญ่จะพวกของกิน มะขามหวานเพชรบูรณ์ มะม่วงแช่อิ่ม หัวไชโป้วหวาน ปลาหมึกเส้น แหมก็มีแขกประจำบ้านเป็นผมนี่ (ขยันกินอยู่แล้ว) .....ตอนนี้ของเต็มไม้เต็มมือผมกับพี่พันแล้วล่ะ....ผมผ่านไปจนถึงซุ้มไอ้เบิร์ดโหตามันแดงเป็นลูกตำลึงเลยแฮะสงสัยไม่ได้นอน....ผมคุยกับมันเป็นพิธีจากนั้นก็ขอตัวกลับของเยอะหนัก.....


ตื๊ด ตื๊ด....โทรศัพท์ผมดังขึ้น โหจะรับไงล่ะนี่ พี่พันแกคงเห็นผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์ด้วยความยากลำบากแกก็เลยเอาของที่ผมถืออยู่ไปถือแทน... อ้าวไอ้เอสโทรมา .......


(ย้อนหลังประวัติของไอ้เอสคร่าวๆ นะครับ มันเป็นรุ่นน้องผมครับห่างกันหลายๆรุ่น มันกำลังเรียนอยู่ปีสี่ที่โรงเรียนของหน่วยงานที่ผมทำงานอยู่ ชื่อจริงมันถ้าไม่ได้เห็นหน้ามันก่อน ใครคงคิดว่ามันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกันเลยแหละครับ ทั้งๆที่หน้าตามันโคตรจะตี๋ พ่อแม่มันช่างตั้งชื่อไอ้เอสได้ดีจริงๆ ..ผมรู้จักมันเมื่อตอนสงกานต์ พอดีผมไปเที่ยวหาพี่ตั้นที่เชียงใหม่ พี่ตั้นพาผมไปเลี้ยง และพามันไปด้วยเพราะมันไปฝึกงานที่เดียวกับที่พี่ตั้นทำงานอยู่......หลังจากนั้นมันก็แถแดดแถแดดมาสนิทกับผม และชวนผมกินเหล้าบ่อยๆที่แฟลตผม... หลังๆ กินกับมันจนซี้กันไปเลย)


"ว่าไง วะ มิสเตอร์เอส"


"เปล่าครับ พี่ พี่นุ่มคืนนี้พี่ไปไหนเหรอเปล่าพี่"


"ไม่ไปหว่ะ มีไร จะชวนไปกินไหน"


"คือน้องจะชวนพี่ไปงานเลี้ยงน้องจังหวัดล่ะพี่" ช่วงนี้เป็นเทศกาลเลี้ยงน้องห้องน้องจังหวัดน้องภาค........


"เลี้ยงที่ไหนล่ะ" ฮ่าฮ่า วันนี้ว่างๆ แฮะไปกินกับพวกมันหน่อยก็ดี...


"ที่ร้าน มล.เติบแถวเมืองทอง พี่ งานนี้มีสองจังหวัดนะครับ แจมกัน ระหว่างราดรีกับกาญ"


"อือ เอาดิ กี่โมงล่ะ ไปๆ" ตอนนี้พูดไปมองหน้าพี่พันไป แหะๆ


"พี่จะไปพร้อมน้องเลย หรือว่าจะไปเองครับ"


"ไปเองดีกว่า ร้านนี้กรูเคยไป กรูคงไปถึงสองทุ่มนะ ถ้าถึงจะโทรหานะ"


"ครับพี่....เจอกันสองทุ่มนะครับ " ตื๊ดๆ หลังจากที่วางสายกับไอ้เอสมันแล้ว พี่พันถามว่าจะไปไหนเหรอคืนนี้..


"จะไปกินกันที่ไหนครับเอก"


"คืนนี้มีงานเลี้ยงน้องล่ะพี่ เลี้ยงน้องจังหวัด จังหวัดราดรีกับกาญ"


"อ้าวเหรอ เอ แต่เอกไม่ใช่คนจังหวัดนี่นี่ครับ"


"ขาแจมพี่ น้องที่สนิทกับผมมันเป็นคนจัดงาน ฮ่าฮ่า"


"น่าสน"


"สนไรพี่พัน มันชวนผม ไม่ได้ชวนพี่" ผมแกล้งแหย่แกเล่นแหละ...


"เออ..นั่นดิ ชวนเอกไม่ได้ชวนผม อดไปเลย" แกเงียบไป..


"ฮ่าฮ่า ไปได้พี่ ของกินเยอะครับ งานนี้มีทั้งเหล้า ทั้งเพลง ...."


"งั้นไป กี่โมงล่ะ" อาแน่สงสัยเป็นห่วงผมเมื่อคืนแทบจะไปรับผมที่ลานเบียร์


"สองทุ่มพี่แต่เราต้องไปก่อน งั้นแบบนี้พี่พันพี่มาหาผม ที่แฟลต เดี่ยวโบกแท๊กซี่ไปหน้าแฟลตผม" หลังจากตกลงกันเสร็จแล้วแกก็ไปส่งผมที่แฟลตก่อน..... แล้วก็แวะไปอาบน้ำที่บ้านแก....ทุ่มครึ่งเรามาเจอกันที่หน้าแฟลตผมเพื่อที่จะได้ขึ้นแท๊กซี่ไปที่ร้านมล.เติบที่เมืองทอง......โหวันนี้แกแต่งตัวหล่อมากเลยแฮะมีทางเยลด้วยใส่น้ำหอมกลิ่นโค-ตะ-ระ แมนเลย...เฮ้อนานๆจะได้เห็นแกแต่งตัวแบบนี้.... ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นก็วันลอยกระทงแหละ..แต่วันนี้แกใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงแสล๊ครองเท้าทำงาน เอหรือว่าแกจะเข้าใจผิดคิดว่าไปทำงานกันนี่....


“พี่พันนี่เราไปทำงานหรือไปกินเลี้ยงกันนี่ แต่งตัวซะเนี๊ยบแบบนี้” ผมแซวแก


“อ้าวงานนี้มีรุ่นน้องเราเยอะไม่ใช่เหรอต้องแต่งตัวให้สมวัยสมฐานะหน่อย น้องมันจะได้นับถือ” โหว่าประชดผมเหรอเปล่านี่ วันนี้ผมยิ่งใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีแดง รองเท้าคอนเวิด ด้วย.....


พวกเรามาถึงที่ร้านเกือบสองทุ่ม ร้านนี้เป็นประมาณห้องอาหารทั่วไป......ไปถึงผมก้อโทรหาให้ไอ้เอสออกมารับที่นอกร้าน เข้าไปเองมีหวังหลงเพราะมันมีหลายสิบห้อง...ผมคุยกับมันเรื่องค่าใช้จ่ายก่อน เพราะงานนี้ผมไม่ใช่พี่จังหวัดแถมอีกอย่างยังลากพี่พันมาด้วยเลยช่วยมันไปพันห้า....หลังจากตกลงค่าใช้จ่ายกันแล้วมันพาผมขึ้นบันไดไปยังห้องที่รุ่นน้องนั่งดื่มกันอยู่โหเปิดประตูเข้า...เกือบสามสิบคน (ฮ่าฮ่า เข้าทางผม หล่อๆ ทั้งน้านๆๆๆ)


หลังจากที่ได้ที่นั่งแล้ว ผมกับพี่พันก็ถือโอกาสนี้หาอะไรใส่ท้องก่อน อย่างว่าแหละ แข่งกีฬาช่วงบ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ตอนนี้ผมต้องรีบหาอะไรกินเพราะรู้ถ้ามาดื่มกับพวกนี้ ไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่ง(ฮ่าฮ่าพวกบ้านี่ดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายกันจริงจริง) หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เตรียมออกศึก พี่พันก็สไตล์แกแหละเป็บซี่ตลอด...มีรุ่นน้องปีหนึ่งถามด้วยว่าพี่พันเป็นใคร ที่แรกกะจะบอกมันไปว่าแฟน...ฮ่าฮ่า แต่กลัวบอกไปมันจะกินอะไรกันไม่ลงเลยบอกว่ารุ่นพี่ที่รีไทร์ไปแล้ว...และบอกอีกน่ะว่าพี่แกไม่กินเหล้า ฮ่าฮ่า พี่พันก็รับสมอ้างโดยดีเลยแฮะ......


ห้าทุ่มแล้วตอนนี้รุ่นน้องปีหนึ่ง(จังหวัดราชบุรีและกาญจนบุรี) แต่ละคนสภาพนี่ไม่ต้องพูดถึง สภาพเมาเหมือนหมายังไงยังงั้น บางคนอ๊วก บางคนหลับคาโต๊ะ รุ่นพี่จังหวัดก็ช่างกระไรนะ รู้อยู่รุ่นน้องปีหนึ่งมันไม่มีเขี้ยวเล็บอะไรชวนชนมันก็ชน มันไม่รู้วิชาฝิ่น,วิชายุบหนอพองหนอเหมือนรุ่นพี่นี่.....


เที่ยงคืนแล้ว รุ่นพี่บางคนทยอยกลับกันแล้ว บางคนต้องไปส่งรุ่นน้องที่หอเพราะดูสภาพรุ่นน้องปีหนึ่งแต่ละคนไม่น่าจะกลับเองได้ ต้องหามกลับกันเลยทีเดียว ผมน่ะเริ่มเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน.... แต่อย่างว่า เราเป็นรุ่นพี่(คงแก่สุดในนั้นแล้ว ถ้าไม่นับพี่พันด้วย)ต้องรอส่งรุ่นน้องกลัวก่อน...


“พี่นุ่มกลับเลยเหรอเปล่า พี่ พวกน้องจะไปต่อกันที่คาราโอเกะ........” ไอ้เอสชวนผมไปต่อ ตอนนี้อยู่กันไม่กี่คนแล้วประมาณหกคน รวมผมกับพี่พันด้วย....


“มรึงยังไหวเหรอ เอาดิ ไปก็ไป มรึงไปจองห้องก่อนล่ะกันเดี่ยวกรูตามไป” ไม่อยากให้มันรอ เพราะผมมีพีพันอยู่ด้วย กะจะให้แกกลับก่อนแล้วผมค่อยตามไป.....เฮ้อความคิดที่กะจะมอมเหล้าแกไม่ประสพผลสำเร็จแล้ววันนี้.....ความจริงผมก็คะยั้นคะยอแก แต่แกปฏิเสธ...กลับเป็นผมซะอีกที่เกือบจะโดนรุ่นน้องเก็บ.....


หลังจากที่ไอ้เอสกับเพื่อนๆ มันขึ้นรถไปแล้วผมก็ถามพี่พัน..


“พี่พันจะกลับบ้านเลย หรือจะไปต่อกับผมครับ” ตอนนี้ผมผะอืดผะอมมากเลย ของที่กินๆ มันเหมือนมันมาจุกที่คอหอยแหละ....แต่อย่างที่ผมบอกแหละผมน่ะถึงไหนถึงกัน....


“ไปไหนล่ะ แล้วเราไหวเหรอ เมาแล้วไปนอนดีกว่ามั๊ง” อ้าวพี่ พูดไงแบบนี้ล่ะ ฮ่าฮ่า..ผมมีฉุน


“ยังไหวพี่ อีกหลายก๊อก”


“’งั้นไปก็ได้”


จากนั้นผมก็โบกแท็กซี่ไปที่คาราโอเกะ ที่นี่มันเป็นคาราโอเกะสำหรับพวกผมตอนไปต่ออยู่แล้ว มีสาวเสิร์ฟสวยๆ มาคอยบริการด้วย เด็กเสิร์ฟก็อย่างว่า กล้าเล่นกับลูกค้าด้วย...ถ้าคนไหนที่คุยถูกคอ ได้คือได้ ไม่ต้องเสียตังส์....

แท็กซี่วิ่งไปถึงประมาณหมู่บ้านกฤษดานคร ตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ  ไอ้ที่มันจุกคอมันจะออกมาให้ได้...พี่พันคงรู้แหละเพราะแกเห็นหน้าตาผมแย่มากๆ จะอ๊วกออกมาหลายทีแล้ว...


“พี่ครับ จอดรถหน่อยครับ ผมไม่ไหวแล้ว” พี่แท็กซี่ก็ดีครับ แกรีบจอดเลยหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านพอดี....ผมวิ่งลงไป ตอนนี้อะไรที่มันจุกคอผมมันออกมาหมดแล้ว พี่พันแกตามลงมา แกคงจ่ายตังส์แล้วให้แท็กซี่ไปก่อนแกเพราะคิดว่าผมคงใช้เวลานานน่ะ....


“ไหวเปล่าเอก” แกลูบหลังให้ผม ตอนนี้ผมเหงื่อแตก หน้าซีด ไอ้ที่อ๊วกออกมาก็มีแต่น้ำ ....ผมนั่งยองๆ แทบหมดแรง..


“เดี่ยวผมไปซื้อน้ำ กับอะไรร้อนๆมาให้ล่ะกัน’ แกคงเห็นเซเว่น แต่ไกลหน่อยประมาณเกือบร้อยเมตรได้น่ะ..แกเดินไปแล้ว...ส่วนผมยังเอาสิ่งที่มันผะอืดผะอมออกไม่หมด...ผ่านไปสองนาทีคงหมดแล้วแหละ เฮ้อ ไม่น่าเลยอายพี่เค้ามั๊ยนี่ เห็นภาพอันไม่ควรจะเห็นตอนนี้ผมเดินตามแกไปเซเว่น (ตรงนั้นมันปากทางเข้า ยืนนานเป็นเป้าสายตา) ไปถึงเซเว่นเห็นแกกำลังเลือกของอยู่ ผมก็นั่งรอแกหน้าเซเว่นนั่นแหละ นั่งกับพื้น....ตอนผมนั่งไม่ได้สังเกตุนะครบว่ามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว นั่งเสร็จเลยรู้ อ้าว ผมนั่งลงข้างๆ คนๆ หนึ่ง.....แทบจะโดนตัวเขาด้วย..


"ขอโทษครับ" ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนี่ เมาๆ ผมหันหน้าไปมองเขา โห หน้าตาแมนดีจัง (ฮ่าฮ่า ตอนนี้ผมเมามากเลยครับผีในร่างกายที่ผมสะกดเอาไว้ตอนไม่เมาตอนนี้มันพร้อมจะออกมาได้ทุกเวลาแล้ว)


"ไม่เป็นไรครับ เมามาเหรอ ไปกินที่ไหนมาล่ะ" ผมมองเขาเต็มตา โหผมชอบแบบนี้เลย....ถูกสเป็คดี หน้าตาแมนๆ ไทยๆ บ้านๆ ไม่ได้หล่อมากแต่ไอ้นี่หุ่นมันดีมิหนำซ้ำที่แขนมันยังมีรอยสักทั้งสองข้าง มันเป็นรอยสักที่ผมชอบด้วยดิ ประมาณคล้ายๆ เปลวไฟกงจักรๆ  อะไรแบบนี้น่ะ (ตอนไปพัทยาผมเคยเพนท์รอยสักนี้น่ะ มันดูเถื่อนๆดี) แถมตอนนี้มันยังนั่งดื่มเบียร์กระป๋องด้วย....


"ไปงานเลี้ยงรุ่นน้องมาครับ เมาแป้เลย นายชื่ออะไรครับ ผมชื่อเอก.."’ นานๆจะมีคนถูกสเป็คมาสักทีขอคุยด้วยหน่อย ตอนนี้ผมลืมพี่พันไปเลยแหละ .....


"ผมเหรอ โจ้ ครับ ดื่มเบียร์เปล่า" เขายื่นเบียร์ให้ผมน่ะ โหหล่อดีมีน้ำใจ ผมก็รับดิ ฮ่าฮ่า...


"ขอบคุณครับ เดี่ยวผมซื้อมาแทนนะ รอเพื่อนผมออกมาก่อน เพื่อนผมกำลังซื้อของ"


"ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง" คุยกันได้แค่นี้เองผมต้องหยุดคุยกับโจ้มัน...พี่พันออกมาแล้ว ถือมาม่าคัพ น้ำเปล่า ผ้าเย็นมาให้ผมด้วย...


"นี่พี่ผมครับ ชื่อพี่พัน" ไอ้โจ้ก้อพยักหน้า...ฮ่าฮ่า อยากจะคุยอะไรกับมันมากกว่านี้แหละแต่กลัวพี่พันจะรู้....ช่วงนี้ผมก็เลยโซ๊ยมาม่า ผ้าเย็นและน้ำเปล่าไป แต่ก็ไม่ลืมเบียร์ของมันนะ...ของที่มันให้มาจากความจริงใจ ผมจะทิ้งได้ไง ผมดื่มหมดกระป๋อง.... พี่พันเห็นผมค่อยยังชั่วแล้วเลยชวนผมกลับ....


"กลับก่อนนะโจ้ ผมต้องรีบไปทำธุระ" ฮ่าฮ่า จะบอกว่าจะไปกินต่อด้วยกันเหรอเปล่าก็กะไร รู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง....


ผมกับพี่พันเดินมาได้ประมาณยี่สิบเมตรแล้ว ผมนึกได้ เสียดายมันเหมือนกัน เฮ้อ ต้องใช้แผนนี้ดีกว่า...


"พี่พันรอผมแป๊บนะ ผมลืมถามอะไรมันน่ะ"  ฮ่าฮ่า ผมวิ่งไปหาไอ้โจ้อีกครั้ง ผมเข้าไปขอเบอร์มัน มันก็ให้โดยดี เฮ้อ มิตรภาพครั้งแรก ระหว่างผมกับมัน....ตอนนั้นมันจะคิดว่าผมเป็นเกย์เหรอเปล่านี่...


หลังจากได้เบอร์มันแล้ว พี่พันสงสัยเหรอเปล่าก็ไม่รู้เพราะช่วงที่ขอมันผมไม่ได้ยื่นมือถือให้มันนะ ถามแล้วก้อจำเอาผมความจำเกี่ยวกับพวกนี้ดีอยู่แล้ว...หลังจากที่อยู่บนแท๊กซี่ผมก็เมมไว้...พี่พันคงไม่สงสัย....ไปถึงคาราโอเกะก็เกือบตีหนึ่ง ร้านนี้วันนี้เต็มไปด้วยพวกผม โหไม่รู้มากจากไหนกันนี่ คนเยอะจริงๆ อย่างว่าแหละ เจอแบบนี้ผมจะเหลือเหรอ คืนนั้นที่คาราโอเกะผมทำอะไรบ้างผมจำไม่ได้จริงๆ  รู้แต่ว่าพี่พันน่ะลากผมกลับด้วยความทุลักทุเล.....แกส่งผมเสร็จก็กลับไปนอนห้อง กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบบ่าย...ที่ตื่นน่ะแกโทรมาหาผม แกแซวผมใหญ่เลยน่ะ ....ไหนว่าฉายาขุนรินสุราพ่ายนี่....แหมมันน่าจะตั้งว่าหมื่นเอกหลับคาโต๊ะ....


ประโยคหลังจากนี้คือประโยคที่แกบอกผมอีกวันหลังจากที่ผมนอนสลบไสลไปเกือบค่อนวัน...

"ฟื้นแล้วเหรอ ครับ เอก"

"ครับพี่แต่มันแฮงค์ๆ ปวดหัว..."

"กินมากก็แบบนี้ รู้เปล่ากว่าผมจะลากเอกออกมาได้ เกือบตาย"

"โหขนาดนั้นเชียวเหรอพี่"

"ดีนะ ที่รุ่นน้องเอกที่ชื่อเอสมันช่วยหามขึ้นรถ"  โหขนาดนั้นเชียวเหรอกรู.....ผมคิดในใจนี่ต้องผมอายประชาชีอีกเยอะเลย..

"ฮ่า ฮ่า" ผมได้แต่หัวเราะ จะแก้ตัวไงล่ะหลักฐานมันเต็มตาพี่พันแบบนั้น

"ขึ้นมาแล้วก็ยังไม่หมดฤทธิ์นะ พูดนั่นพูดนี่ ร้องไห้ด้วย แถมยังเอาโทรศัพท์ปาหัวผมอีก"  โหผมซาดิสขนาดนั้นเชียวเหรอ...

"แท๊กซี่เกือบจะไล่เราลงแล้วแหละ แต่ผมบอกว่าสงสารผมเถอะ ทิ้งไว้ตรงนี้ผมขี้เกียจจะต่อยให้มันหลับ"  โหขนาดจะต่อยผมให้หลับเลยเหรอนี่

"ดีนะที่เอกโวยวายได้แป๊บเดียวก้อหลับไป จนถึงหอ กว่าจะปลุกได้เฮ้อ ผมแทบเหนื่อยโชคดีที่ยามใต้แฟลตออกมาช่วยลาก"  โหยิ่งฟังแกเล่าผมยิ่งอยากจะแทรกที่นอนของผมหนีไม่อยากฟังแล้วมันอาย....

"พอถึงห้องเอกผมก็เอาผ้าเช้ดตัวชุบน้ำเช็ดตัวให้ แล้วผมก็กลับ เฮ้อ ทีหลังอย่ากินเยอะดิครับ"

"ครับ พี่แต่ได้ไง รุ่นน้องมันท้าแหยงๆ แบบนั้น แต่ไม่เป็นไรพี่ ถ้าไปกับพี่พันอีก ผมจะเมาให้หนักกว่านี้ ฮ่าฮ่า" แหย่ไปงั้นแหละ ...

"ไม่ไปด้วยแล้ว กินกันเหมือนจะอาบเลย ไม่ไหวไม่หวาย"

"น่านดิพี่ เฮ้อ เสียชื่อฉายาขุนรินสุราพ่ายของผมหมด"

"ง้นผมเปลี่ยนให้ใหม่ล่ะกัน หมื่นเอกหลับคาร้าน" 

"โหไม่เอาพี่ เสียยี่ห้อหมด แล้วพี่อยู่ไหนนี่ บ้านเหรอเปล่า"

"เปล่าผมมาชลบุรีน่ะ มาธุระนิดหน่อย"

"ครับ"  ถ้าผมเฉลียวใจสักนิดตรงนี้ว่าพี่พันไปทำไมชลบุรี ผมอาจจะคิดอะไรบางอย่างทันก็ได้....แต่อย่างว่าแหละเรื่องแบบนี้มันเหมือนฟ้ากำหนดไว้แล้ว.... ผมจะไปแก้ไขมันได้ไง....

คุยกับพี่พันได้สักพักผมขอวางก่อน ไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้ได้ฉายาใหม่จากพี่พันซะแล้ว หมื่นเอกหลับคาร้าน กรูจะบ้าตาย..........

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มีไรที่ชลหรือ
น่ากัว
 

[oaw_eang]

เมืองชล?

อะไรกันเคอะ  เมืองชลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล 

[gobgab]

...........ไปทามมายยยยยยยยยย.............

[THIP]

ชลบุรี มีอะไรที่นั่นเหรอ     

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 45)

วันนี้วันที่ 30 ธันวาคม แล้ว ความสัมพันธ์ของตัวละครที่สำคัญกับผมในปีนี้ที่ผ่านมา.......ผมขอสรุปอย่างคร่าวๆ เลยล่ะกัน.....

No.1

ผมกับพี่พีตอนนี้ยังคงไม่คุยกัน แม้บางครั้งเรามองหน้ากัน ใจอยากจะพูดอยากจะถาม แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ผม หรือ แก ต้องคิดต้องชะงักไป  ถ้าถามว่าทำแบบนี้แล้วสิ่งที่ผมต้องการมันสำเร็จตามที่ผมหวังเหรอเปล่า ไม่รู้นะครับ แต่ที่แน่ๆ ผมใช้หนี้บัตรเอเม็กไปเกือบครึ่งแล้ว ส่วนกรุงไทยธนวัฎ ยังเหมือนเดิม ส่งแต่ดอกทุกเดือน ส่วนเงินกู้สหกรณ์ออมทรัพย์ผมต้องส่งเป็นรายเดือนอยู่แล้ว...ส่วนพี่พี.....บัตรเอเม็กแกปิดไปแล้ว ส่วนธนวัฎแกยังเหมือนเดิม ส่วนสหกรณ์ก็ส่งเป็นรายเดือนเหมือนผม .....ถ้าถามว่าตรงอย่างที่ผมหวังเหรอเปล่าผมบอกว่าตรงครับ หนี้สินเราเริ่มลดลงอย่าเห็นได้ชัด และถ้าถามว่าผมจะกลับไปคืนดีกันอีกเหรอเปล่า บอกเลยครับว่ามีแน่นอน ผมกับพี่พีมันตัดกันไม่ขาดหรอก มันเหมือนมีความผูกพันธ์อะไรบางอย่างมาเชื่อมความสัมพันธ์ของเรา....ตอนประมาณกลางเดือนนี้ช่วงวันเกิดแก แกเหมือนจะเศร้าๆไงไม่รู้ก็เพราะปีแล้วผมกับแกไปฉลองวันเกิดด้วยกัน แต่ปีนี้ไม่มีผม...แกก็ไม่ได้ไปฉลองกับใครนะ.....แต่ผมก็ไม่ใจร้ายนะครับ ผมส่ง SMS วันเกิด ไปให้แก....

No.2

แล้วผมกับพี่พันล่ะ....หลังจากวันที่ผมโค-ตะ-ระ เมาจนแกต้องหามขึ้นแฟลตผมก็ไม่ได้เจอแกอีกเลย เพราะอะไรเหรอ ผมต้องสอบไง ผมยังเรียนไม่จบเลยนะ....เทอมนี้ลงทะเบียนสี่ตัว เป็นตัวรีเกรด 2 ตัว แล้วเป็นตัวช่วยอีกสองตัว(ฮ่าฮ่า ประมาณวิชาการใช้ห้องสมุดและสังคมศึกษา) เกรดผมไม่พอที่จะลงทะเบียนวิชาโปรเจคครับ มันติดอยู่แค่นี้เอง......ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันมันราบเรียบอยู่ ก็อย่างที่เคยบอกแหละ ขอให้ผมแน่ใจว่าถ้าผมทำอะไรกับแกไปผมจะไม่โดนบาทา หรือ แกเลิกคบผมขึ้นมา แต่ถามว่าแค่นี้ผมพอใจแล้วเหรอ ผมบอกเลยว่าผมพอใจแล้วอย่างที่ผมเคยบอกแหละ แค่อยู่ใกล้คนที่ผมรักผมก็พอใจแล้ว ...ความรักต้องห้ามจะเอาอะไรมากมาย ผมไม่ได้หวังที่จะมีเซ็กส์อะไรกับแกนี่.... ผมต้องการทั้งตัวทั้งหัวใจต่างหาก...

ไอ้เรย์...

ผมกับมันก็สนิทกันเหมือนเดิม มันคอยโทรชวนผมไปดื่มเหล้าบ่อยๆ ถึงมันจะแบ่งเวลาให้แฟนมันมากกว่าผม ผมก็ไม่ว่านะครับ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้ว.....

ไอ้กาย

ไอ้นี่ นานๆผมจะเจอมันสักที ก็อย่างที่บอกแหละ มันออกต่างจังหวัดบ่อย ออกไปทำไมผมไม่เคยถามนะ เวลามันกลับมาหรืออยู่กทม.มันก็โทรหาผมและชวนผมไปดื่มเป็นประจำ....

ไอ้เอ็กซ์

ไม่ได้ข่าวมันเลยครับ เหมือนมันหายจากสารบบของผมไปเลย....

ยัยกระเหรี่ยง...

เขาแต่งงานมีลูกแล้วหนึ่งคน วันแต่งงานผมไม่ได้ไปหรอกครับ ยังทำใจไม่ได้ กลัวไปงานแต่งผมจะสติแตกมาอีก...

พี่ติ๊กกับพี่ตั้น.....

สองคนนี้ย้ายไปจากที่ทำงานผมปีกว่าๆ แล้ว สุขสบายดี พี่ตั้นยังโสด ส่วนพี่ติ๊กแกยังเหมือนเดิม นิสัยเป็นไงมีเมียแล้วก็ยังเหมือนเดิม เฮ้อ เพลาเรื่องเที่ยวหญิงกับเรื่องเหล้าลงหน่อยนะครับ น้องนุ่มเป็นห่วง.....

ไอ้เอสและผองเพื่อน...

ตอนนี้ผมกับมันสนิทกัน เหมือนผมกับมันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นไปเลยแฮะ มันชอบชวนผมไปดื่มเหล้าที่หอที่มันพักเป็นประจำ  พอผมไปมันก็ลากรุ่นน้องมากินด้วย เฮ้อ สุดท้ายก้อเมาเหมือนหมาทุกที....

อีกคนที่จะพูดไม่ได้ก็คือ  ไอ้โจ้....

ฮ่าฮ่า คืนนั้นผมเมา ผมไปขอเบอร์มันมา แต่หลังจากที่สร่างเมาแล้วผมจำไม่ได้ ว่าเบอร์ใคร ผมเลยโทรไปดู ทีแรกมิสคอลไป สองที (ฮ่าฮ่า อ่อยเหยื่อไปก่อนไม่มีข้อมูลจริงๆ ผมจำมันไม่ได้จริง)...มันโทรมา...

"สวัสดีครับ ใครน่ะ" ผมถามมันก่อน...

"อ้าวคุณโทรหาใครล่ะ" น้ำเสียงมันมีน้ำโห...

"ผมเมมไว้ว่าโจ้ ครับ แต่ผมไม่รู้ว่าได้เบอร์มาจากไหน..."

"คุณไปเอาเบอร์มาจากไหนล่ะ"

"ขอโทษครับ ได้มาเมื่อคืน แต่ผมเมาผมจำไม่ได้จริงๆ" สารภาพไปตามความจริง น่าอายจริงๆ

"เมื่อคืน คุณชื่อเอกเหรอเปล่า"

"เมาขนาดนั้นเชียวเหรอครับ ผมคนที่ให้เบียร์....คุณดื่มไงหน้าเซเว่นตรงกฤษดานคร" เท่านั้นแหละ ความทรงจำของผมมันกลับมาทันทีเลยแฮะ...กรูจะบ้าตาย เมาบ้าเมาบออะไรแบบนั้นเมื่อคืน....

"วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ"

"ไม่ไป ครับ ไม่มีเพื่อนไป"

"เออ ขอโทษนะครับ โจ้พักอยู่แถวไหนครับ" ผมถามมันไป....

"อยู่ที่............." มันบอกสถานที่ชัดเลย..... ผมเอ๋อเลย...ทำไมต้องเอ๋อเพราะ...

"เอ๊ยผมก็อยู่แถวนี้แหละ" มันอยู่หอที่ผมเคยเรียน ตึกเดียวกับไอ้เอสด้วยน่ะ โหไรนี่ มันหลอกผมเหรอเปล่านี่ ผมขอพิสูจน์หน่อยล่ะกันว่าชัวร์หรือมั่วนิ่ม........

"โจ้กินข้าวเหรอยังครับ ผมยังไม่ได้กิน มากินด้วยกันเหรอเปล่า ที่ป้อม......เดี่ยวผมเลี้ยง..." ที่ผมเรียกว่าป้อม เพราะมันคือสถานที่กินเหล้าคล้ายป้อมยาม......

"ก็ได้ครับ กี่โมงล่ะ" ผมมองเวลา....

"อีกสามสิบนาทีเจอกันที่ป้อม...เลยนะ" หลังจากวางสายแล้วผมก็ไปตามนัด จะพิสูจน์ว่ามันแหลผมเหรอเปล่า...อีกอย่างถ้ามันไม่โกหกผมก็ได้เจอมัน ผมชอบมองมันจริงๆ แมนๆ เถื่อนๆ ....ภาษาที่ผมใช้นิยามันก้อคือ เอี้ยสะใจดีจริงๆ..... ฮ่าฮ่า........

สามสิบนาทีผมขี่บีเอ็มเอ็กซ์ไป ไปถึงมันอยู่รอผมอยู่แล้วโห....มันไม่ได้หลอกผมนี่ งั้นผมเริ่มตะหงิดๆ แล้วแหละคนที่อยู่ตรงนั้นได้มันต้องเป็นคนที่เรียนที่นั่น ถ้ามันเรียนที่นั่นมันก้อต้องเป็นรุ่นน้องผม... โหผมนึกไปแล้วสยอง เกิดเมื่อคืนผมเมาหลุดไปทำอะไรมันมาขึ้นมาผมจะเหลือเหรอนี่ ตอนนี้ข่าวคราวมันคงกระจายไปแล้วแหละว่าผมเป็นเกย์ เฮ้อ นึกแล้วขอบคุณพี่พันเลยผม ที่เข้ามาขัด ไม่งั้น....นึกภาพไม่ออก....

วันนั้นผมเลี้ยงข้าวและเบียร์คืนครับคุยไปคุยมา ผมถามมันว่ารุ่นไหน มันก็บอกว่ารุ่น.....(รุ่นก่อนไอ้เอสหนึ่งปี) เฮ้อทีหลังผมต้องระวังให้มากกว่านี้แล้ว(เมาแล้วต้องพยายามสะกดผีในตัวอย่าให้มันไปรุ่มร่ามกับใคร ฮ่าอ่า)... อะไรบางครั้งสิ่งที่ไม่อยากเปิดเผยผมต้องพยายามเก็บซ่อนมันไว้ให้มิดชิดให้ได้...เพื่อประโยชน์ของผมเอง....

ฮ่าฮ่า นี่คือ ตัวละครที่สนิทๆ กับผมในช่วงปีนี้......

วันนี้หลังจากที่ผมกินเลี้ยงที่หน่วยงานเสร็จแล้ว ผมก็รีบกลับ(ความจริงพี่พีเป็นตัวตั้งตัวตีจะไปต่อกันแต่ผมตัดสินใจไปเลยว่าไม่ไปด้วย) วันนี้ผมนัดพวกไอ้เอส ไอ้โจ้ และเพื่อนๆ ไอ้เอสมากินเหล้าที่แฟลตผม....กะจะเลี้ยงฉลองวันปีใหม่วันนี้ผมให้พวกมันมาตกแต่งบรรยากาศห้องผมให้เป็นประมาณปีใหม่ตั้งแต่บ่าย ให้มันจัดการอาหาร,เหล้าให้พร้อมโดยผมให้งบมันไว้ (วันนี้มีไอ้เรย์เป็นแขกด้วยแหละ.....และผองเพื่อนที่tags เป็นแขกด้วยแหละ) โหแล้วห้องผมจะพอจุเหรอเปล่านี่....ห้องไม่ใหญ่มากคงจุได้ประมาณสิบห้าคน ดีนะวันนี้ไอ้แจ๊คมันไม่อยู่....ใกล้ถึงแฟลตแล้ว ตื๊ดๆ อ้าวพี่พันโทรมา.....

"หวัดดีครับพี่" ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอพี่พัน หลังจากแข่งกีฬาหน่วยงานเสร็จผมติดสอบแล้วอีกอย่างพี่พันแกก็พักร่างกายด้วย ซ้อมมาเกือบปี ขอพักปิดซีซั่นหน่อย (เหมือนนักเทนนิสมืออาชีพเลยนะพี่)

"หายไปเลยนะเอก ทำไรอยู่ครับ เพิ่งกลับเหรอ"

"งานเลี้ยงที่ฝ่ายเพิ่งเสร็จครับ"

"แล้วไม่ไปไหนต่อเหรอ แล้วนี่กลับต่างจังหวัดเหรอเปล่า"

"เดี่ยวผมมีงานเลี้ยงที่แฟลตล่ะพี่...ว่างเปล่าพี่มาแจมดิ....มีร้องเพลงด้วย พรุ่งนี้ผมไปเค้าดาวน์ที่เวิลเทรด"

"ไปวันนี้ดีกว่า เดี่ยวผมไปแจมล่ะกัน ที่ห้องใช่เปล่า"

"ครับ รอนะพี่" โหห้องผมจะจุคนพอเปล่านี่..... แต่ไงไม่พอก็ต้องอัดกันล่ะ..

สี่ทุ่มแล้ว ตอนนี้ ห้องผมมีสมาชิกเกือบยี่สิบคนแล้ว โหไม่รู้มันมาจากไหนมากมาย พี่พันก็มานะ ไอ้โจ้ก็มา คืนนี้ความรู้สึกที่ผมมองมันไม่เหมือนวันนั้นแล้ว ผมชอบมันก็จริง แต่...ผมเป็นเสือนี่ เป็นเสือต้องหาเหยื่อไกลบ้าน หาเหยื่อใกล้ๆ มีแต่จะทุกข์ใจ ฮ่าฮ่า....โหพี่พันตอนนี้ดูแกจะสนิทกับพวกรุ่นน้องผมไปแล้ว .....มีน้องบางคนมันชอบถามผมจังว่าพี่พันเป็นใคร...ผมก้อบอกว่ารุ่นพี่ที่รีไทร์แล้ว...ขืนบอกความจริงดิ มีหวังโดนอีกแหละ...คืนนี้พวกเราสนุกกันเต็มที่ เหล้าหมดไปหลายขวดร่วมโหล พอๆ กับเป็ปซี่พี่พันแหละ ฮ่าฮ่า.....

พรุ่งนี้ ผมนัดกันไปเวิลเทรดครับ ไปเคาท์ดาวกัน... กับไอ้เอส ไอ้โจ้......ส่งท้ายปีนี้หน่อย........

[mathewwww]

เสือไบ:the series (ตอน 46)

ผมตื่นมาเกือบบ่ายสองแล้วแหละเมื่อคืนหนักมากๆ เลย  เฮ้อ ตื่นขึ้นมาโหศพเกลื่อนห้องเลย...สภาพแต่ละคน (ฮ่าฮ่า เมาเหมือนหมาอย่างไงอย่างงั้นเลย บางคนนุ่งแค่กางเกงในตัวเดียวนอน) โหนอนอัดไปได้ไงนี่ เกือบยี่สิบคน ผมมองหาพี่พัน แกคงกลับไปแล้ว..เฮ้อ..หนีกลับไม่ล่ำลาเจ้าบ้านเลยนะ หรือว่าแกล่ำลาแล้วแต่ผมเมาจำไม่ได้......

ผมจัดการปลุกไอ้ศพที่นอนเกลื่อนกลาด เฮ้อไอ้พวกนี้....ไอ้โจ้ตื่นแล้ว มันนอนน่ารักดี ใส่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์รอยสัก เฮ้อ เห็นแล้วใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ.... หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาคุยกับไอ้โจ้....

"เอ๊ย เดี่ยวกรูกลับบ้านที่คลองเตย ก่อนนะ เจอกันตอนห้าโมง ที่หน้าซุ้มเบียร์....... นะ อย่าลืมปลุกไอ้เอสด้วยล่ะ.."

"อ้าวทำไมไปเร็วขนาดนั้นล่ะล่ะพี่ " มันสงสัย...

"วันนี้ต้องรีบไปจองโต๊ะหว่ะ ไม่รีบไป มีหวังได้ไป เค้าดาวน์กันที่อื่นแน่เลย ยิ่งวันนี้มีเวทีใหญ่ถ่ายทอดสดด้วย คนต้องเยอะแน่ๆเลยหว่ะ..." หลังจากคุยกับมันแล้วผมก็ออกจากแฟลต ไปบ้านลุงที่คลองเตย....แต่ก่อนไปบ้านลุงขอไปเดินซื้อเสื้อกับกางเกงที่ห้างก่อนล่ะกัน ไหนๆ ก็ปีใหม่แล้วไปซื้อเสื้อใหม่ ใส่รับปีใหม่หน่อยดีกว่า

ผมไปห้างสรรพสินค้าเซนทรัลชิดลม  วันนี้คนที่นี่เยอะ... คนคงมาจับจ่ายชื้อของช่วงสิ้นปี. แต่ถนนที่ผมผ่านมารถค่อนข้างจะโล่ง สงสัยผู้คนคงออกต่างจังหวัดกันหมด...ผมได้เสื้อมาสองตัวกางเกงหนึ่งตัว..ของฝากให้แม่ผมอีกนิดหน่อย(พรุ่งนี้จะกลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด)....ไปถึงบ้านลุงเฮ้อ ไม่มีอะไรทำเลยจริงๆ แฮะ จะนอนต่อก็กลัวจะหลับยาว..อาบน้ำแต่งตัวเลยดีกว่า....ฮ่าฮ่าใส่เสื้อใหม่ที่ซื้อวันนี้เลย (เหม็นสาบกลิ่นที่ไม่ได้ซัก...) ฮ่าฮ่า วันนี้ใส่เสื้อสีแดงแขนยาวตัวเก่งทับด้วย......

ห้าโมงแล้วผมมาถึงหน้าเวิลเทรด มองหาพวกไอ้เด็กเปรต (ไอ้โจ้กับไอ้เอส) อ้าวยืนหน้าสลอนคุยโทรศัพท์กันอยู่...โหวันนี้คนเยอะแฮะ ท่าทางจะมาจองโต๊ะกัน... อีกอย่าง มันมีเวทีใหญ่ของโทรทัศน์ช่องหนึ่ง  มีการเตรียมงานเตรียมเวทีกันอยู่....

"หวัดดีพี่" มันเดินมาหาผมแล้ว ไอ้เอสวันนี้แต่งตัวธรรมดา(เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าแตะหูคีบ) แต่ไอ้โจ้แม่ง มันแต่งฮิพฮอพเลยครับ เฮ้อกรู..ไม่สงสารหัวจิตหัวใจกรูบ้างเลยนะมรึง กรูยิ่งชอบๆ แบบมรึงอยู่.....

"เอส เดี่ยวมรึงเอาเงินไป เข้าแถวต่อคิวจองโต๊ะตรงนั้นเลย รีบๆ เดี่ยวโต๊ะหมด" โหตอนนี้ต้องแบบนี้เลย คนเริ่มมาจองโต๊ะกันแล้ว เฮ้อ ขนาดมันแค่เคาท์ดาวน์ธรรมดานะนี่ ไม่มีคอนเสิร์ต อะไร (แต่เวทีใหญ่มีคอนเสิร์ต ดารานักร้องมากันตรึม)

ผมได้โต๊ะนั่งแล้ว จะรอช้าไปไยล่ะ สั่งเบียร์มาดื่มกันเลย...(คูปองสองพันนะครับ หมดซื้อต่อได้)ตอนนี้ประมาณเกือบทุ่ม คนเต็มทุกโต๊ะแล้ว โหบรรยากาศแย่งกันกินแย่งกันหายใจกันจริงๆ แต่ไงก็ต้องทน ปีหนึ่งมีครั้ง.....ตอนนี้เราสามคนไม่ค่อยชนแก้วกันหมดแล้วนะครับ เหตุผลง่ายๆ ที่ผมบอกมันก็คือเปลือง (แต่จริงๆร่างกายผมไม่ค่อยไหวน่ะ เมื่อวานดื่มเยอะ นอนน้อย...แต่ไงดึกๆคงก้อสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว....)

"พี่นุ่มจะว่ามั๊ยครับ เดี่ยวมีรุ่นน้องมาอีกสามคน" โหไอ้เอาเข้ มรึงมาบอกทำไมป่านนี้ มันจะนั่งกันไหนนี่....

"มาได้แต่จะมีเก้าอี้นั่งเหรอ มันต้องเสียตังส์เพิ่มด้วยนะ" วันนี้ที่นี่มันขายโต๊ะล่ะสี่ที่ครับ ถ้าเกินซื้อเพิ่ม......

"ได้ๆ พี่เดี่ยวน้องช่วยจ่าย" เฮ้อ กรู..... แต่ก็ดี คนเยอะ บรรยากาศจะได้เหมือนแบบเทศกาลเฉลิมฉลองหน่อย

ตื๊ดๆ เวนใครโทรมาตอนนี้ล่ะ เสียงดนตรีดังมากๆ จะคุยไงล่ะ...อ้าวไอ้เวนกาย...เดี่ยวต้องไปหาที่เงียบๆ ก่อนแล้วค่อยคุยกับมัน..ผมออกไปรับโทรศัพท์ในเวิลเทรด เลยครับ...

"ทำไมรับช้าวะ กรูจะวางแล้ว เป็นไรหอบแดกเลยมรึง"

"กรูวิ่งมาหาที่เงียบๆ มารับโทรศัพท์มรึงไง ตอนนี้กรูมาเค้าดาวน์หน้าเวิลเทรด"

"อ้าวเหรอ ไม่ชวนกรูเลนะ สาด"

"อ้าว มรึงอยู่ไหนล่ะ มากินกับกรูได้เลย"

"กรูกะจะไปร้านรูท 66 กับ ลูกค้า คงนั่งกันยันเช้าแหละ" ลูกค้า..... เออลืมไปมันมีสปอนเซอร์เลี้ยงนี่หว่ะ...

"โหจะนั่งกันยันเช้าเลยเหรอ แค่สองคน"

"สองคนที่ไหนล่ะ เดี่ยวเพื่อนกรูมาเพิ่มอีกสอง ไอ้บีม ไอ้เจ มรึงก็รู้จักดิ" อือ ผมรู้จักมัน แต่ไม่สนิทแค่เคยคุย..

"เดี่ยวเที่ยงคืนกรูไปแจมด้วยดีกว่า ท่าทาง ที่นี่จะแยกย้ายกันก่อนหว่ะ"

"อือ ได้ๆ ถ้ามาก็โทรมาล่ะกัน บายนะ" ที่ผมบอกว่าคงแยกย้ายกันก่อนก็เพราะว่าผมมาเค้าดาวน์ที่นี่สองปีแล้ว ยังไม่เห็นใครอยู่ได้ถึงห้าทุ่มเลย ยกเว้นผมน่ะ เดี่ยวชนๆ กันไป แม่งเมา แม่งอ๊วก หายกันไปทีละคนทีละคน...จนผมต้องไปต่อคนเดียวกับเพื่อนๆ (ส่วนใหญ่ก็จะไอ้กาย กับไอ้เรย์) ทุกครั้งไป....

หลังจากที่คุยกับไอ้กายเสร็จผมก็กลับมาโต๊ะ ดนตรีตอนนี้คึกคักมากเลย  มาถึงโต๊ะแม่งมากันแล้วแฮะไอ้พวกรุ่นน้องที่ตามมา...เฮ้อ จากที่นั่งสบายๆ ตอนนี้เป็นแออัดเลย ...ดนตรีมันส์....คนเยอะ ตอนนี้คนไม่รู้มาจากไหนกัน ทั้งข้างนอกข้างใน... เวลาพวกผมจะไปฉี่ทีต้องทำใจ ไปทีตอนกลับมาปวดฉี่อีกแล้ว คือมันไม่มีที่เดินเลย คนต่อกันเหมือนกับหนอน เฮ้อ คิดถูกคิดผิดที่มาที่นี่......

เกือบห้าทุ่มแล้ว แต่ละคนเริ่มเมา รุ่นน้องของผมบางคนเมา บางคนหายไปยังไม่กลับ โทรศัพท์ตามแต่ละทีก็แสนจะยากเย็นเฮ้อ... ผมเลยปล่อยๆ ไป ที่โต๊ะผมตอนนี้เหลือผมกับไอ้เอส เท่านั้นส่วนไอ้โจ้ กับรุ่นน้องหายไปหมด......

"พี่นุ่ม เมายังพี่" มันเริ่มถามผม... ตอนนี้บนเวทีมีพิธีกรมาเล่นเกมส่งท้ายปีใหม่ เกมไร้สาระประมาณถือแก้วเบียร์ขึ้นไปดื่มแล้วได้ของขวัญปีใหม่ประมาณนี้ ใครชนะจะได้ ของขวัญพิเศษ....

"ยังพี่ เฮ้อทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะ"

"ก็แบบนี้ทุกปี แหละ ปีที่แล้วกฌเยอะแบบนี้" มันพูดเสร็จผมก็ชนแก้วกับมัน แหม ก้อบรรยากกาศการเฉลิมฉลองขึ้นปีใหม่นี่ มันต้องชน บุรี เอ๊ย ชนแก้วกันเป็นของธรรมดา.....

ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ตอนนี้พิธีกรบนเวทีเริ่มเข้าบรรยากาศการนับย้อนหลังแล้ว  60...59.....58....5..4...3...2..1  หลังจากสิ้นเสียงก็มีเพลงสวัสดีปีใหม่แล้ว ผองไทยจงแคล้วปวงภัย ช่วยกันรับขวัญปีใหม่ เถลิงฤทัยไว้มั่น สุขศรีปีใหม่หมาย สุขใจและกายรวมกัน สำราญสำเริงบันเทิงมั่น ........จากนั้นพอจบเพลงก้อมีเสียงไชโย ไชโย ไชโย แล้วก้อตามด้วยพลุ สีสวย จุดกันดังสนั่น พวกผม(ผมกับไอ้เอส)ยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มและนั่งมองด้วยความประทับใจ เฮ้อ มาที่นี่ก้อต้องการแค่นี้แหละ....(วันส่งท้ายปีเก่าแต่ละปีผมไม่เคยได้ฉลองกับพี่พีเลย เพราะพี่พีแกกับต่างจังหวัดส่วนผมก็นิยมมาที่นี่แหละ...ส่วนพี่พันปีนี้ปีแรกที่ผมสนิทกับแก... แกโทรมาบอกว่าอยู่ชลบุรี)

จะตีหนึ่งแล้วแฮะผ่านวันใหม่ของปีใหม่มาแล้ว เกือบชั่วโมง ตอนนี้คนเริ่มทยอยกลับแล้ว (ที่นี่มันเปิดถึงเช้าเลยนะ) ที่โต๊ะผมตอนนี้ก็เหลือผมกับไอ้เอส เฮ้อ หนีกลับกันหมดนะพวกเวน...

"พี่นุ่ม เดี่ยวน้องกลับก่อนนะ รู้สึกไม่ไหวจริงๆ" ผมมองหน้ามันโหคงไม่ไหวจริงๆแหละ มันคงไปอ๊วกมาหลายรอบแหละ...

"อือ หมดเหยือกนี้เลิกเลยล่ะกัน เดี่ยวกรูไปส่งมรึงขึ้นแท๊กซี่" เบียร์เหลืออีกไม่เยอะหรอกครับตอนนี้....หลังจากดื่มกันหมดแล้วผมกับไอ้เอสก้อกลับ... มันนั่งแท๊กซี่กลับ(คงรอนาน คืนนี้คนเยอะมากๆ)  ส่วนผมนั่งรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีเพชรบุรีเพื่อไปต่อแท๊กซี่ไปหาไอ้กายที่ อาร์ซีเอ....เฮ้อตอนขึ้นรถไฟฟ้าบรรยากกาศมันซืมๆ เศร้าๆ ไงไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่นะนี่....ผมเห็นคู่หนุ่มสาวๆ หลายๆ คู่เค้าสวีทกัน เฮ้อ บรรยายเป็นเพลงดีกว่า เอาเพลงนี้.....

http://www.bangkokcity.com/2003/service/board/detail.php?home=musicsmall&boid=44504

มองเวลาก็เกือบเที่ยงคืน
สิ้นคืนนี้ ก็เป็นเวลาของปีใหม่
มองทางใดมีแต่แสงไฟ
สวยเพียงไหน หัวใจก็จำได้เลือนลาง
มีเพลงเปิดดัง มีผู้คนรอบกาย หัวใจก็ยังเงียบงัน
อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ
คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ
อยากมีคนพิเศษ จับมือกันข้ามผ่าน
คืนสำคัญอีกคืน ที่ความเหงาคืบคลาน...หัวใจ
รอเวลาจะผ่าน ข้ามปี
ข้ามคืนนี้ เหมือนเดิมด้วยใจที่ว่างเปล่า
มองทางใดเจอแต่เรื่องราว
ของความรัก ของคนที่มาคู่เคียงกัน

ชีวิตผมก็คงเป็นเหมือนเพลงนี้ เฮ้อ ชีวิตนี้ผมจะมีคนรัก...คนจริงใจมาดื่ม...มาอยู่ในคืนแบบนี้กับผมบ้างเหรอเปล่าหนอ...ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่พ่อกับแม่ และก็เพื่อนๆ ที่ฉลองกับผมตอนปีใหม่ทุกที....เฮ้อตอนนี้ผมต้องการแค่ใครสักคน...ใครสักคนที่ผมอยากอยู่กับเขาในค่ำคืนนี้...ใครสักคนที่ผมอยากเห็นรอยยิ้ม...อยากจะคุย...อยากชนแก้วด้วย...แต่...เฮ้อ ตอนนี้ผมมีแค่ความเหงา...ความเหงาเท่านั้นอยู่เคียงข้างผม.....ความเหงาตอนนี้รสชาดเป็นอย่างไงผมรู้สึกได้ดีเลย....เฮ้อขนาดรู้นะว่าความเหงาเป็นสิ่งที่เราคิดที่เราจินตนาการไปเอง.....เพียงแต่ถ้าเราไม่คิด....เราก็ไม่เหงาแล้ว…. แต่เฮ้อ......พูดมันง่ายแต่เวลาทำจริงๆทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้..............

ผมมาถึงร้านรูท 66 แล้ว คนยังแน่นร้านอยู่เลย ผมโทรหาไอ้กายมันหลายรอบมันไม่รับผมว่ามันอาจจะไม่ได้ยิน...เสียงเพลงมันดังมากๆเลย... ผมเดินเข้าไปในร้านรู้ครับว่ามันน่าจะนั่งตรงไหน อ้าวเจอจริงๆ นั่งกันสี่คน(มัน....ไอ้เจ..ไอ้บีม..มิสเตอร์เชน) โหมันกับมิสเตอร์เชนนั่งกอดกันใหญ่ ไอ้บีม ไอ้เจ แดนซ์กระจายกันอยู่.... สี่คนนี้ผมสนิทกับไอ้กายคนเดียวครับ คนอื่นแทบจะไม่รู้จักเลย (นี่ผมคิดถูกเปล่านี่ที่มา) แต่เอาน่ามาแล้ว ทำตัวให้ร่าเริงหน่อย...

หลังจากที่ได้แก้วเหล้าแล้วผมก็โซ่โล่เลย โดยมีไอ้กายเป็นคู่ชน (แหมมรึงแฟนมรึงไม่ว่าหรอกก้อกรูชนแก้วกับมรึงแล้วก้อชนแก้วกับแฟนมรึงด้วย) ตอนนี้ผมเหมือนสติแตกไปแล้ว แดนซ์กระจายอย่างเดียว ก็จะคุยกับพวกไอ้บีมไอ้เจก็ไม่ไหว เสียงดังมากอีกอย่างก้อไม่ค่อยสนิทกับมัน....ตอนนี้ขอเต้นดีกว่า...

เต้นไปเต้นมา มีโต๊ะข้างๆ ยื่นแก้วมาชนด้วย แหมเค้ามีไมตรีชนด้วย...มีเหรอผมจะปฎิเสธล่ะ ชนมาก็ชนตอบ...ผมไม่ชนแก้วกับคนที่ชนผมคนเดียวหรอกครับ ผมไล่ชนแก้วกับทุกคนในโต๊ะนั้นเลย....เฮ้อตอนเมาก็แบบนี้แหละหลังจากชนกันหลายครั้งเข้า ผมกับคนที่ชนผมครั้งแรกก็คุยกัน....

"ชื่ออะไรครับ" มันเริ่มถามผมก่อน....

"เอกครับ  นายล่ะ"

"วี ครับ นายทำงานอะไรเหรอ ผมเป็นทหารเรือ" มันถามผมต่ออีก

"ผมทำงานราชการครับ อยู่แถว......."

"อ๋อรู้จักครับ" เราคุยกันอีกหลายเรื่อง ไม่ได้คุยกับไอ้วีคนเดียวนะผมคุยกับเพื่อนๆ มันด้วย ตอนนี้ ไอ้กาย มันคงคิดว่าผมทิ้งมันแล้ว (แหมก็มรึงเล่นกอดกันซะขนาดนั้นจะให้กรูไปกวนอีกเหรอวะ)

ผมเต้น ดื่ม ชน ประมาณ สองชั่วโมง ตอนนี้ก็ตีสามแล้ว เหนื่อยๆ เบื่อ ไงไม่รู้แหละ ตอนนี้บรรยากาศความเหงามันเข้ามาก่อกวนผมอีกแล้ว ผมเลยเดินออกมาข้างนอก มาสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย ข้างในก็อย่างว่าแหละควันบุหรี่เต็มไปหมด......นั่งได้สักพักกำลังชั่งใจดีว่าจะกลับเลยหรือจะเข้าไปข้างในอีก... อ้าวไอ้วีกับพวกเดินออกกันมาแล้ว..มันเห็นผมมันก็เดินมาทักผม....

"กลับก่อนนะ จะไปต่อกันที่คาราโอเกะแถวสะพานควาย."

"อ้าวเหรอ อยากไปด้วยจังหว่ะ" ฮ่าฮ่า พูดออกไปได้ไงไม่รู้...

"ไปซิ ไม่แพงหรอร้านนี้ มันเป็นแบบคาราโอเกะหยอดเหรียญช่วยๆ กันออก"

"เอาดิ ไปก็ไป" โหใจง่ายจริงๆ แฮะผม ผมก็แบบนี้แหละ กลับบ้านไปก็เหงา จะกลับเข้าไปก็อย่างว่าเห็นไอ้กายกับมิสเตอร์เซนกอดกันกลมแบบนั้น (บอกตรงๆ ว่าอิจฉา อยากอยู่ในอ้อมกอดมันบ้าง ฮ่าฮ่า..)

พวกผมนั่งแท๊กซี่มาถึงสะพานควาย.....ร้านสมฐานะจริงๆ ต้องผ่านตลาดเดินผ่านประมาณน้ำคลำเข้าไปด้วย ...ไปถึงร้านยังมีแขกอยู่หลายโต๊ะพวกผมก็อย่างว่าแหละสั่งๆๆๆ กินร้อง... จนเช้าผมก็ขอตัวกลับ....

เฮ้อใครที่คิดว่าผมมากับพวกนี้เพื่อหวังเซ็กส์....เข้าใจผิดนะครับ ผมแค่ต้องการเพื่อน....ต้องการมิตรภาพ..ต้องการอะไรก็ได้ที่ผ่านมาในชีวิตผม.....ที่ไม่ทำให้ผมเหงา...ผมต้องการแค่นี้แหละ ตอนนี้ยิ่งฟุ้งซ่าน เรื่องความรักอยู่.

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ประสบการณ์มากมาย
แต่รักษาเนื้อรักษาตัวผ่านปากเหยี่ยวปากกามาได้ตลอดแหะ
 

ช่วงเวลาเหงานี่แหละ
เวลาอันตราย
 

ยิ่งรีบยิ่งคว้าผิดคว้าถูก
 

อยู่กับเพื่อนไว้ จะได้ช่วยกันคิด แต่ถ้ามัวแต่เมาคงช่วยกันผิด
 

[abcd]

[wma=200,50]http://gotoknow.org/file/toon_sukanda/07+-+%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%9B%E0%B8%B5+-+Endorphine.wma[/wma]

พี่เอกชม.บินสูง  คงต้องศึกษาไว้บ้างแระเรา อิอิ

[gobgab]

..........."อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ

...........คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ"

...........ใครๆก็อยากมี......แต่จะมีซักกี่คนที่มีคนพิเศษจิงๆ..........

[suregirl]

อ่านแล้วรู้สึกตะหงิดๆ ว่า เรื่องของพี่พัน ก็คงมีตอนจบคล้ายกับของพี่พีอ่ะ แล้วคงมี No.3 No.4 No.5 ......... อีกแน่เลย

[Poes]

แล้วจามีอีกสักกี่เบอร์ละเนี่ย 

รอลุ้นต่อ 

[~ScAreD:SAcreD~]

หุ หุ  น่าจะมีอีกหลาย No. เลย เพราะมีตั้ง 160 ตอนอ่ะ

ตามอ่านต่อปายยยยยยย

[THIP]

160 ตอน      เอ้าสู้ ๆ