บทที่ 17.
เปลือกตา จมูก แก้มสองข้าง ปลายคาง.......และที่สุดท้ายที่อยากชิมคือริมฝีปาก แต่ก็กลัวว่าหากด่วนใจร้อนอาจจะทำให้คนที่กำลังหลับเพลินลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วโดดกัดกลับ!!...ไอ้ไวไวอาจจะถึงแก่ชีวิตได้
แต่เดี๋ยวก่อน!!!! อย่าได้มาตั้งข้อกล่าวหาว่ากระผมกำลังลวนลามลักหลับไอ้คุณเฮีย เพราะแผ่นหลังผมยังติดอยู่กับผนังห้องตามที่เฮียสั่งไว้เป๊ะๆ ใครบางคนต่างหากที่เตะหมอนข้างทิ้งไปแล้วยึดเอาไอ้หมีไวไวไปกอดแทนหมอนเอง หึหึ(ขอหัวเราะเลียนแบบดูซักครั้ง)
แล้วแบบนี้...จะให้อยู่เฉยได้ไง พอลืมตาตื่นมาก็เจอของหวานวางล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า ผิวขาวๆแก้มใสๆ โอ๊ยยยย..ฆ่าหมีให้ตายเสียยังดีกว่าถ้าให้อยู่เฉยๆ
ครืด ครืด...
คนที่กำลังปฏิบัติภารกิจลับสะดุ้งเฮือกตอนที่ได้ยินเสียงแปลก ๆ มันคือ..โทรศัพท์ของไอ้คุณเฮียที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ที่กำลังสั่นไม่หยุด แต่เจ้าของกลับไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ...คนขี้เซา!! นิสัยอีกอย่างของเฮียนอกเหนือจากปากแข็ง และเอาแต่ใจ
ลำพังจะให้ไอ้ไวไวเอื้อมมือไปกดรับก็คงจะไม่ได้ เพราะถูกพันธนาการเอาไว้ทั้งตัวด้วยแขนและขาของไอ้คุณเฮีย ที่ฝันว่างูรัดเมื่อคืน...ก็คงเพราะเหตุนี้เอง
"เฮียครับ..โทรศัพท์มา.." ไม่ได้จะจงใจกระซิบที่ข้างหู แต่เพราะใบหน้ามันฝังอยู่แถวนั้นพอดีต่างหาก ถ้า...แอบกัดเบาๆ จะทำให้ตื่นไหมนะ
"...อือ..." มีเสียงตอบรับ..แค่นั้น.....แล้วก็แน่นิ่งไป...
"เฮียยยยยย...มีคนโทรมาครับ...!!" รอบนี้ไอ้คุณเฮียขี้เซามีการเคลื่อนไหวตอบสนอง แต่....เป็นการคว้าตัวไอ้ไวไวเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม..คงคิดว่าเป็นหมอนข้างที่ตัวเองโยนทิ้งไปข้างเตียงซินะ...แบบนี้ก็เข้าทางซิครับท่าน!!
"เฮียอ่ะ...รับซิครับ.." ถ้าไม่รับไอ้ไวไวจะทนไม่ไหวล่ะนะครับ...แบบว่า...เป็นหมีที่อารมณ์อ่อนไหว....!!!
"อืม...รับให้ที.." เสียงอู้อี้ในลำคอฟังเหมือนคนละเมอเสียมากกว่า ..อยากจะทำให้ตามคำที่ขออยู่หรอก แต่ขยับไปได้ที่ไหนล่ะโดนรุกซะติดกับกำแพงขนาดนี้
เสียงโทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุด เดาเอาว่าปลายสายคงจะมีเรื่องสำคัญอยู่ไม่น้อย ถึงได้ไม่ละความพยายามในการกดโทรเข้า เพราะนี่ก็ปาเข้าไปเกือบสิบนาที ไอ้ไวไวพยายามอย่างยิ่งที่จะขยับตัวออกยื่นมือออกไปคว้าเจ้าโทรศัพท์เจ้าปัญหาเครื่องนั้น
"เฮียยยยย ทำแบบนี้ผมก็ไปไหนไม่ได้นะซิ ตื่นไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ" ไอ้หมียังคงอิดออดบ่นอยู่ข้างหูพร้อมกับหาเศษหาเลยไปทั่ว ยิ่งเห็นตอนที่ไอ้คุณเฮียทำงัวเงียลืมตาขึ้นมาเพียงครึ่งก็ยิ่งพาลจะทำให้ไอ้หมีมันจิตหลุดแทบลืมสิ้น ว่าที่สำคัญกว่านั่นคือการปลุกคนขี้เซา
คนที่กำลังหลับรู้สึกเหมือนมีอะไรหยุ่นๆ นุ่มนิ่มเคลื่อนไหวอยู่แถวซอกคอ แต่ด้วยความที่กว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน พออะไรบางอย่างที่มันขยุกขยิกไม่อยู่นิ่งก็เลยจับมันกดไว้แนบกับอกของตัวเองอย่างงั้น จนรู้สึกเจ็บปนจั๊กจี้อยู่แถวลำคอและข้างหู คนที่กำลังหลับตาถึงได้ขมวดคิ้วเข้าหากันทั้งที่มือไม้คลำไปทั่ว แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าหมอนข้างของตัวเองทำไมมันถึงได้มีขนฟูๆ แล้วตอนที่ลืมตาขึ้นมา หน้าตาทะเล้นกวนประสาทก็อยู่ใกล้ชนิดที่ต้องกลั้นลมหายใจ
"เฮ้ย!!!!!!!"
"ว้ากกกกก!!!!!!" แย่กว่าเดิม!!!! การขยับตัวเพื่อหวังจะถอยหนีแต่ผลลัพธ์มันกลับตรงกันข้าม เพราะ...ไอ้หมีโย่งมันกำลังพยายามยืดตัวเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ โดยใช้แขนข้างหนึ่งยันเตียงเอาไว้ แล้วพอเสียหลัก มันก็เลยทิ้งตัวลงมาทับรู้สึกได้เลยว่าลมหายใจมันอยู่ตรงแก้ม แล้วมันก็ฉวยโอกาสนั้น...
"ไอ้!!..." ไอ้เด็กเวรนี่...ชักเอาใหญ่ มันต้องโดนซะบ้าง...!!
"เฮีย!!! เดี๋ยวก่อนๆ สงบศึกชั่วคราว!!!" ไอ้หมีโย่งมันกลิ้งหลบกำปั้นไปได้อย่างหวุดหวิดตอนที่ได้ฟัดแก้มขาวของเฮียตุลไปอีกรอบ(ตอนรู้ตัว) ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ดูชื่อที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอ
'นายแม่' น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดในสามโลก เพราะรอบสุดท้ายที่ปลายสายเงียบไป ที่หน้าจอขึ้นจำนวนสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์เดียวกันทั้ง 5 สาย ตาสว่างทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้า ทั้งสองคนที่เกือบจะได้เล่นมวยปล้ำกันบนเตียงหันมาสบตากันเหมือนไปเจออะไรที่น่ากลัวมา
“ไอ้ไวไว!!! หอบข้าวของกลับไปห้องด่วนเลย ซวยแล้วไง!!” ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำไอ้หมีที่เพิ่งฟื้นจากอาการป่วยก็หอบผ้าห่มลายหมีของตัวเองไว้ ก่อนจะวิ่งเผ่นออกไปจากห้อง
“แล้วเฮียล่ะ!!?” วายุยังคงชะโงกหน้าออกมาถาม ด้วยความที่รู้ดีว่าหากคุณน้าองค์ลงเมื่อไหร่ล่ะก็ ต่อให้ใจดีแค่ไหนก็โหดได้ขั้นเทพ
นายตุลหันกลับมาถลึงตาใส่ พร้อมกับเอานิ้วจรดที่ปากตัวเองเหมือนจะบอกให้เงียบเสียง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับโทรศัพท์....
“นายตุล!!!!!!!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์แม่!!!!!!!!?” ขนาดไม่ได้เอาแนบหูเสียงยังดังลอดออกมาทั้งที่ไม่ได้กดเปิดลำโพง
“ผมก็รับแล้วไงแม่ เผลอหลับไปหน่อยเดียวเอง” คำแก้ตัวที่ฟังดูไม่ค่อยเข้าท่า ก่อนจะเมียงมองชะโงกหน้าไปดูที่หน้าบ้าน แล้วก็อย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เจ้าของเสียงปลายสายยืนทำหน้าโหดเหมือนมีเปลวไฟแห่งความขุ่นเคืองลุกโชนอยู่ที่เบื้องหลัง
“แม่ไม่ชอบกดกริ่งก็น่าจะรู้ รีบออกมาเปิดประตูก่อนที่จะโมโหไปมากกว่านี้!!!” ตรู๊ดดดดด!! กดตัดสายทั้งที่ไม่ได้ถามซักคำว่าลูกชายอยู่ในสภาพพร้อมที่จะออกไปข้างนอกไหม...
วายุยังคงยืนเกาะขอบประตูห้องตัวเอง แต่ชะโงกหน้าออกมาชำเลืองมองเฮียของมันด้วยสายตาเป็นห่วงกังวล ส่วนหนึ่งที่เฮียไม่ยอมตื่นก็เพราะตัวเองมัวแต่เล่น ระเบิดถึงได้มาลงตรงหน้าบ้าน
“นายแม่มา รีบไปนอนทำตัวป่วยอยู่ในห้องเลยไป” นายตุลหันมาสั่งพร้อมกับยกมือเสยผมตัวเองให้เข้าที่ แล้วก็ไม่รู้ตัวเลยว่านอนดิ้นขนาดทำให้กระดุมเสื้อชุดนอนหลุดไปได้ตั้งสองเม็ด
“แล้วเฮียจะไม่โดนดุเหรอ ให้ผมไปเปิดประตูให้เอาไหม..?” ไอ้หมีไวไวเสนอตัว เพราะอย่างน้อยๆคุณน้าก็ไม่น่าจะโหดใส่กับคนป่วย
“บอกให้ไปนอนทำตัวป่วยไง ไปดิ!!”
“เฮีย..เดี๋ยวๆ โอ๊ย!!” พลั่ก!!!! ด้วยความหวังดีของไอ้คุณเฮียครับท่าน แทนที่จะใช้มือยันดีๆ ดันใช้ฝ่าเท้าทีเดียว ไอ้ไวไวถึงกับหน้าทิ่มลงไปนอนแน่นิ่งบนเตียง...ไอ้เฮียใจร้ายวะ!!!
“ขืนให้ออกไป ได้โดนนายแม่ฆ่าเอาดิ นอน!! แล้วเป็นคนป่วยจำไว้!!” ถึงจะหายป่วยไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ไอ้ไวไวก็พยักหน้าหงึกๆรับคำสั่งของไอ้คุณเฮียที่ก้าวขาข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบขอบเตียงเอาไว้...โหดซะเหอะ!!
“เข้าใจแล้วคร้าบบบบบ เฮีย....!!”
คนที่กำลังจะวิ่งออกไปรับศึกหนักที่หน้าบ้านถูกไอ้หมีป่วยเรียกเอาไว้อีก สายตาอ้อนวอนที่ทอดมองมา ทำให้รู้เลยทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยปากว่ามันกำลังจะขอ...
“จุ๊บทีหนึ่งก่อนได้ป่าว...” แม้ไอ้ไวไวจะรู้ว่าจะไม่ได้ตามที่ตัวเองขอแน่ ตอนที่ชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง แค่ให้ได้เห็นหน้าของไอ้คุณเฮียโหดที่กลายเป็นเหวอ แล้วเปลี่ยนสีเป็นแดงจัดน่ามอง..แค่นั้นก็สุขใจแทบบ้าแล้วครับพ่อแม่พี่น้อง
“มะเหงกไหม!!? ไอ้เด็กเวร!!!” พอตั้งสติได้ นายตุลก็ชูกำปั้นให้แทนคำขอ แต่ไอ้หมีเจ้าเล่ห์มันก็มุดเข้าไปซ่อนตัวใต้ผ้าห่มพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนประสาทแล้ว...จะไปทำอะไรมันได้ล่ะ ณ นาทีนี้
พอเดินออกมาหน้าบ้านก็พบว่านายแม่ยืนทำหน้าโหดอยู่ที่หน้าประตู ในมือมีกล่องใส่อาหารพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่จะเอามาเยี่ยมไข้คนป่วยที่ทางนี้โทรไปบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเกรงว่าถ้าให้รู้ทีหลังว่าหลานชายสุดที่รักนอนซมป่วยอยู่ที่บ้านโดยไม่บอก..คงได้องค์ลงยกใหญ่ล่ะงานนี้
“มัวทำอะไรอยู่ยะ!!! แม่มายืนรอเกือบครึ่งชั่งโมง!!” พอเห็นหน้าลูกชายก็โหดรับขวัญก่อนเลย ดีนะที่มือไม่ว่างไม่อย่างงั้นคงได้โดนบิดหูยานแน่ๆ
“ก็ผมเพิ่งได้นอน มัวดูแลคนป่วยอยู่ไง” นายตุลแกล้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ นี่แหละสาเหตุที่ให้ไอ้หมีมันไปทำเป็นนอนซมอยู่ในห้อง จะได้ดูสมจริงสมจังขึ้นมาหน่อย
“งั้นก็แล้วไป แล้วนี่วายุเป็นไงบ้าง กินข้าวกินยารึยัง?” นายแม่เสียงอ่อนลงทันที พร้อมกับส่งของในมือตัวเองให้ลูกชายถือ แล้วตัวเองก็เดินนำเข้าไปในบ้าน
อยากจะตอบตามความจริงเหลือเกินว่าไอ้หมีมันอาการดีขึ้น ขนาดว่ามีแรงมาทำเรื่องกวนประสาทได้ตั้งแต่เช้าแล้ว!! ถ้าไม่ติดว่าบอกไปแบบนั้นแล้วมันจะขัดกับข้อแก้ตัวเมื่อกี้ล่ะก็นะ...มันไม่ได้ตายดีแน่ไอ้หมีร้อยเล่ห์นั่น
“ค่อยยังชั่วแล้วมั้งครับ..”
“แล้วเรา...ดูแลน้องยังไงให้ป่วยไข้ได้!!” คนนะครับ ไม่ใช่หมา แมว จะต้องคอยตามดูแลป้อนข้าวอาบน้ำให้ตลอดเวลา แถมไอ้เด็กบ้านั่นมันยังจ้องจะเอาเปรียบตลอดเวลาอีกต่างหาก
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน หลานชายของแม่เองนั่นแหละที่หาเรื่อง....โอ๊ย!!” ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคนายแม่ที่เดินนำหน้าก็หันมาฟาดเผียะเข้าให้ที่ต้นแขนลูกชายอย่างหมั่นไส้
“คุณน้า สวัสดีคร้าบบบบ...” ไอ้หมีไวไวที่โดนสั่งให้นอนป่วยอยู่ที่ห้อง หอบผ้านวมลายหมีของตัวเองออกมานั่งทำหน้าตาน่าสงสารอยู่ที่โซฟา พอนายแม่เดินผ่านประตูบ้านเข้าไปมันก็ยกมือไหว้ทั้งที่ยังซ่อนตัวอยู่ในโปง
“วายุ..ออกมานั่งทำไมตรงนี้ล่ะลูก ไหนดูซิตัวยังร้อนอยู่ไหม..?” น่าหมั่นไส้!! จนอยากจับมันห่อผ้าห่มให้เป็นลูกกลมๆ แล้วเตะเหมือนลูกบอล ดูมันทำหน้าอ้อนและป่วยได้สมจริงมากเหอะ
“หายแล้วครับ เฮียดูแลดี...ดีมากๆ” นายแม่หันมาค้อนให้ลูกชายวงใหญ่ ก่อนจะหันไปเอามือแตะตามเนื้อตัวของคนป่วยเพื่อตรวจดูให้แน่ใจอีกครั้งว่าอาการดีขึ้นแล้วจริงๆตามที่เจ้าตัวรายงาน
“เดี๋ยวลุกมากินข้าวต้ม น้าทำมาให้จะได้กินยาแล้วนอนพัก” ไอ้หมีพยักหน้าหงึกๆอย่างยินดี แต่พอลับหลังตอนที่นายแม่กำลังจะเดินเข้าไปในครัวมันก็หันมายักคิ้วพร้อมกับยิ้มกวนประสาทให้เฮียมัน
“เดี๋ยว จะ โดน” นายตุลทำปากพะงาบๆ โดยไม่มีเสียงพร้อมกับส่งสายตาขู่กลับ แต่มันหาได้สลดไม่ แต่ก่อนที่จะมีเรื่องนายแม่ก็หันกลับมาเสียก่อน
“แล้วเราล่ะตุล คอไปโดนอะไรมาที่บ้านนี้ยุงเยอะรึไง เดี๋ยวก็ได้เป็นไข้เลือดออกไปอีกคนหรอก”
“ยุง!!!?” พอได้ยินที่นายแม่พูดจบ นายตุลก็วิ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำ แทบอยากจะร้องตะโกนออกมา แล้วจับไอ้ยุงตัวยุ่งเจ้าปัญหาไปพ่นยาฆ่าแมลงซะ!!
ถ้าไอ้รอยแดงตรงคอมันไม่ใช่รอยเหมือนที่โดนคราวที่แล้วตอนที่ฟัดกับมันบนเตียงก็จะไม่เอะใจเลยซักนิด นี่ขนาดว่ามันป่วยยังมีแรงแผลงฤทธิ์หื่นได้ถึงขนาดนี้ ไอ้หมีจอมกะล่อน !!!
“ไวไว..มานี่ดิ เฮียจะเช็ดตัวให้ หึหึ” ไอ้หมีป่วยที่รู้ชะตาตัวเองส่ายหัวรัว แถมยังขยับตัวไปจนชิดกับขอบโซฟา ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะตอนท้ายด้วยแล้วมันช่างขัดกับรอยยิ้มใจดีนั่นเหลือเกิน...
“ทำไมล่ะลูกวา ไปให้พี่เค้าช่วยจะได้สบายตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทานข้าวกัน”
“ใช่!! จะได้สบายๆตัวไง…มามะ!!” ดะ...ดูหน้าไอ้คุณเฮียตอนนี้ดิคร้าบบบบ กัดฟันพูดออกมาได้ เลือดจะออกตามไรฟันอยู่แล้วมั้งนะ..
“ผมว่า...กินก่อน เช็ดตัวแล้วนอนทีเดียวเลยดีกว่าไหม..?”
“ไม่ได้!!!” แว้ก!!! ฟังเสียงไอ้คุณเฮียดิคร้าบบบบบ
“ตุล!! ไปดุน้องทำไม น้องก็บอกแล้วว่าจะเช็ดตัวทีหลัง” นายแม่ที่กำลังจัดโต๊ะหันมาดุลูกชายตัวเอง เหลือบมองไปทางคนป่วยที่ยังห่อตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างเห็นใจ
“จะมา, ไม่มาไอ้ไวไว!!” ขนาดนายแม่ยังเอาไม่อยู่...ตายแน่งานนี้
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า เฮียคงอยากให้ผมสบายตัวจริงๆ” ไอ้ไวไวหันมายิ้มแหยๆให้ ก่อนจะก้าวลงจากโซฟาอย่างอ่อนแรง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่ถูกเรียกให้ไปลานประหาร โดยมีเพชฌฆาตหน้าโหดยืนรออยู่พร้อมมีดที่มองไม่เห็นในมือ
.
.
ปัง!!
“เฮียยยยย เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งฆ่าผม ฟังก่อน!! อุ๊ก!!” พอประตูห้องปิดลง ไอ้ไวไวก็เหมือนชะตาถึงฆาต ณ บัดดล เพราะไอ้คุณเฮียตรงเข้ามากระชากคอเสื้อ แล้วดันหลังไปจนตัวติดกับกำแพงด้วยสีหน้าเอาเรื่องประหนึ่งจะฆ่ากันให้ตาย แล้วก็สอยหมัดเข้ากลางพุงแบบเบาะๆ แต่ก็เจ็บจุกใช่เล่น
“ไม่มีการยื่นอุทธรณ์ทั้งนั้น!!”
“งั้นถ้าผมจะผิด ก็ผิดแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งของเฮียนั่นแหละ!!” เพชฌฆาตตรงหน้าหรี่ตามองเหมือนยังชั่งใจอยู่ว่าจะฟังหรือไม่ฟังดี
“ยังไง!!?” ไอ้ไวไวสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะผ่อนระบายออกมา..ไม่ใช่ว่าโล่งอก แต่ก็ค่อยยังชั่วที่อย่างน้อยก็ยังมีช่องทางให้พอจะรอดตายได้
“ผมไม่ได้ผิดกติกาที่ให้ไว้กับเฮียเลย ไม่ได้ขยับไปนอนฝั่งเฮียด้วย แต่เฮียนั่นแหละชอบคิดว่าผมเป็นหมอนข้างอยู่เรื่อย!!” ไอ้หมีทำเสียงบ่นหงุงหงิงคล้ายน้อยอกน้อยใจ ...จะว่าไปตอนที่ตื่นขึ้นมาก็เป็นจริงดั่งที่มันพูดมา แถมยังรู้สึกเสียหน้าตรงที่ตัวเองเป็นฝ่ายไปนอนกอดมันเองอีกต่างหาก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรอยตรงคอนี่!!!?”
“ก็..ก็ตอนที่ผมจะปลุกให้รับโทรศัพท์ไง เฮียก็ไม่ยอมตื่น แถมไม่ยอมปล่อยผมอีกต่างหาก” วายุแสร้งทำหน้างอ สวมบทเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารที่โดนใส่ร้าย แท้ที่จริงแล้วมันกำลังกลั้นขำกลั้นยิ้มแทบตายตอนที่เห็นว่าไอ้คุณเฮียหลงติดกับเต็มๆ
“แล้วไง!! ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันอยู่ดี!!” นายตุลยังคงไม่ยอมรามือง่ายๆ
“ผมก็ลำบากนะเฮีย คนที่’ชอบ’มานอนกอด ไม่ใช่ตุ๊กตาหมีนะที่จะไม่รู้สึกอะไรน่ะ!!” คำยอมรับง่ายๆ ที่ทำเอาคนฟังเหวอไปชั่วขณะ คิดไปว่าคงจะโดนมันแหย่เล่นเหมือนเคยแต่พอมองหน้า...ไอ้หมีไวไวก็หน้าแดงเป็นกับเค้าด้วย แถมยังชำเลืองมองมาไม่กล้ามองตรงๆเหมือนทุกครั้ง ยิ่งทำให้คนทางนี้เปลี่ยนจากโกรธเป็นใจเต้นโครมครามอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้น ถ้าโดนจับได้ ไม่ซวยกันหมดรึไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด!!” พอโดนทำเขินใส่ ก็พานให้ทำตัวไม่ถูก ตอนแรกว่าจะลากหมีมาเชือด แต่ก็ดันลืมมันไปซะอย่างงั้น ไอ้หมีไวไวตัวปัญหายังบังอาจยื่นมือมาโอบรอบตัวแล้วส่งสายตาออดอ้อนมาให้
“ผมขอโทษ...คราวหลังจะระวังกว่านี้นะ”
“เออ!! เฮ้ย!!! ไม่มีคราวหลังโว้ย!!!” เกือบไปแล้วไง เกือบจะพยักหน้ารับไอ้หมีเจ้าเล่ห์มัน แต่ยังไม่ทันจะได้มะเหงกกะโหลก โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ามันก็สั่นอีกรอบ คราวนี้ไม่รู้ว่าเป็นใครอีกที่โทรมา
‘หมอขิม’ โทรมาทำไมวะ!!
“มีบริการหลังการขายด้วยรึไงวะ!!” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดทักทาย เป็นทางนี้ที่กรอกเสียงดักทางไปเสียก่อน คุณหมอเจ้าของไข้ของไอ้ไวไวมันก็เลยหัวเราะลั่นมาแทนคำตอบ
วายุยังคงยืนมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างสงสัย ขอบคุณพระเจ้าที่โทรศัพท์เข้ามาช่วยชีวิตก็ส่วนหนึ่ง แต่..ก็ยังอดอยากรู้ไม่ได้ว่าที่ไอ้คุณเฮียกำลังคุยอย่างสนิทสนมเป็นใครกัน พอเดินตามหลังก็โดนเหลือบมองด้วยหางตาเหมือนจะดุ แล้วก็ได้คำตอบ ตอนที่โทรศัพท์ถูกยื่นมาให้
“ไอ้คุณหมอจะคุยด้วย!!” เจ้าของโทรศัพท์ทำหน้าบึ้งตึงตอนที่ยื่นมาให้ ต่างจากใบหน้าคนรับที่ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยอมรับมาถือเอาไว้
“หมอ!!?” คุณหมอ...ที่รักษาให้เมื่อวานอ่ะนะ จะคุยด้วย....ทำไมอ่ะ!!?
“เสร็จแล้วก็แต่งตัวออกไปกินข้าวด้วยล่ะ อย่าให้นานนัก!!” ไอ้คุณเฮียหันมาสั่งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“เดี๋ยวก่อนเฮีย..ก็ไหนว่า...จะเช็ดตัวให้ไงล่ะ!!?” ไอ้ไวไวแกล้งตีหน้าเศร้าเหงาหงอย
“โตแล้วก็ทำเองดิ!! ไม่จับเชือดก็บุญแล้ว!!”
“เฮียอ่ะ เดี๋ยวดิ!!” มือที่จับยึดชายเสื้อเอาไว้ถูกปัดออกอย่างไม่สนใจ ก่อนที่ไอ้คุณเฮียใจร้ายจะเดินออกไปจากห้อง...หมดหวัง!!
เสียงหัวเราะลั่นที่ได้ยินออกมานอกโทรศัพท์ แต่ไอ้วายุกำลังเซ็งจิต...เพราะคุณหมอนั่นแหละไอ้ไวไวถึงได้ชวดทำคะแนนเพิ่ม ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะกันอีก โดดกัดซะดีไหมนะ!!
“วายุครับ!! รู้สึกคุณหมออารมณ์ดีนะครับ!!”=================
ย่องมาอัพตอนที่ทุกคนยังคงหลับกันอยู่(ล่ะซิ)
วันนี้วันหยุดกันช่ายม้ายยยยยย ตื่นๆๆๆๆๆ 
ตื่นมาอ่านเฮียกะไวไว ให้สำราญใจ
ส่วนคนเขียนขอไปทำงานเลี้ยงตัวก่อน หงิง หงิง
กอดทุกคนก่อนไป นอนต่อได้หลังจากอ่านจบ 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 499538 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก