บทที่ 13.
โต๊ะอาหารเย็นวันนั้นบรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบเชียบและเรียบร้อย หนึ่งในนั้นก็ยังเป็นใครบางคนที่ยังคงเริงร่า แม้ว่าจะไมได้มีหัวข้อสนทนาพิเศษอะไรแต่มันก็ยังคงนั่งยิ้มแป้น ยัดหมี่เกี๊ยวเข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนที่นั่งข้างๆ ชักเริ่มจะหมั่นไส้ขึ้นมาทุกขณะ แต่หญิงสาวคนเดียวในบ้านกลับมองใบหน้าของสองคนสลับกันไปมาพลางก้มหน้าแอบซ่อนรอยยิ้มของตัวเอง
"พี่ตุลกับวายุดูสนิทกันจังเลยนะคะ" คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่หน้ายังบูด ส่วนอีกคนที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มกลั้วคอหันมายิ้มให้ แม้ว่าปฏิกิริยาจะแตกต่างกัน แต่ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนกันได้อย่างน่าประหลาด
"ผมเพิ่งมาอยู่กับเฮียครับ ตอนแรกอยู่กับคุณน้ากับพี่มีนา" เมื่อไอ้คุณเฮียไม่ยอมพูดอะไรได้แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อ วายุก็เลยต้องหาเรื่องชวนคุย กลัวว่าพี่สาวคนสวยจะรู้สึกอึดอัด แต่ช่วงหนึ่งที่ได้ยินประโยคหลังรู้สึกเหมือนพี่ใบชาจะขมวดคิ้วเข้าหากันแวบหนึ่ง แต่ก็กลบเกลื่อนด้วยการหันมายิ้มให้
"พูดมาก!! กินๆเข้าไป การบ้านเสร็จรึยังล่ะเราน่ะ!!" พอถามถึงงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้ ทำเอาเส้นบะหมี่แทบพันคอ วายุชำเลืองมองคนที่ปิดประเด็นการสนทนาด้วยการเอาการบ้านมาขู่อย่างเคืองจัด แต่ก็ทำได้แค่นั้น
"เฮียอ่ะ!! ใครเค้าพูดเรื่องงานกันตอนกินข้าว!! อุบ!!!" ไอ้หมีโย่งหันมาโวยทำหน้าบูด คนที่กำลังเอาส้อมจิ้มหมูในจานก็เลยอดหมั่นไส้ แทนที่จะเอาเข้าปากตัวเองก็เลยจับมันยัดใส่ปากไอ้คนพูดมากมันซะ ...ลืมไปว่ายังมีใครอีกคนนั่งมองอยู่
"สมน้ำหน้า!! กินเสร็จแล้วเอาจานไปเก็บด้วยนะ!!" ทั้งที่โดนแกล้งแต่วายุก็ยังคลี่ยิ้มออกมาได้ ก่อนที่เจ้าของบ้านจะหันไปยิ้มให้พี่สาวฝั่งตรงข้าม ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้อง
"เฮียอ่ะ..สนุกกับการได้แกล้งผมอยู่เรื่อย!!" พอลับหลังไอ้คุณเฮีย วายุก็ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบนินทา พี่ใบชาหัวเราะคิกคักพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าจะยังแปลกใจที่พี่ตุลจอมวางมาดจะหัวเราะแบบนั้นออกมา แถมยังหันไปสั่งคนอื่นด้วยน้ำเสียงโหดๆแบบนั้นอีก ทั้งที่เมื่อก่อนตอนที่รู้จักกันออกจะเป็นคนสุภาพ
"แต่เราก็ชอบใช่ไหมล่ะ ให้พี่เค้าแกล้งน่ะ!!" ใบชากระซิบถามกลับอย่างรู้ทัน ตามประสาคนที่มีใครในใจอยู่แล้ว ก็อาการมันฟ้องขนาดนี้ไม่รู้ก็คงจะแปลก
"พี่ใบชาอย่าบอกให้เฮียรู้นะ ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่" ไอ้หมีโย่งแสร้งทำหน้าหวาดๆตอนหันมาบอก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ สุขใจจนออกนอกหน้าขนาดที่คนมองอดอิจฉาไม่ได้
"นี่วายุ!! หมีใหญ่เนี้ยะ.. คือใครเหรอ?...คือพี่ได้ยินพี่ตุลเค้าหลุดปากมาน่ะ" เจ้าของฉายาเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนถามก่อนจะยกนิ้วจิ้มที่อกตัวเองแทนคำตอบ พอได้รับคำตอบยืนยันใบชาก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมา สาเหตุก็เพราะดันเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่วางไว้บนโต๊ะทำงานของเจ้าของบ้าน
"เฮียคงว่าอะไรผมให้พี่ใบชาฟังอีกล่ะซิ?" พี่สาวตรงหน้าวางช้อนลงข้างจานก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เฮียตุลของวายุ กับพี่ตุลที่พี่เคยรู้จักนะ เหมือนคนละคนกันเลยรู้ไหม..?" ใบชาเหลือบมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังรวบจานของเฮียตัวเองมาซ้อนทับกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตั้งใจฟัง
"พี่ตุลเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม เพอร์เฟคไปทุกอย่าง"
เรื่องนั้นไม่เถียง...แต่เฮียก็มีเวลาที่แอบซุ่มซ่ามนะจะบอกให้ อย่างตอนที่หาแว่นที่อยู่บนหัวตัวเองไม่เจอ เดินสะดุดก็เคยมีมาแล้วด้วยเหอะ!!"ไม่ชอบร้องขอความช่วยเหลือจากใคร..."
"เฮียตุนอ่ะนะ!!!? อุ๊บ!!" คนที่หลุดปากตะโกนออกไปแทบจะโดดเอามือปิดปากตัวเอง พอเห็นว่าพี่ใบชาทำหน้าเหมือนแปลกใจก็เลยต้องทำเป็นแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนอีกรอบ...
"ใช่จ๊ะ พี่ตุลน่ะมักจะติดคำว่า'ไม่เป็นไร'ทุกครั้ง ไม่ว่าใครจะทำให้โกรธ หรือผิดนัด"
อ๊ากกกก...!!! แล้วที่ไอ้ไวไวโดนอยู่ทุกวันเค้าเรียกว่าอะไรล่ะครับท่าน เจ็บตัวตลอด หรือไม่ก็โดนเอาคืนอีก(นั่นแหละที่น่ากลัวสุดๆ) "จริงเหรอ!!" วายุบ่นพึมพำสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาอย่างไม่รู้ตัว มีสายตาของพี่สาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองมาอย่างเอ็นดูปนขำ
“ชอบเอาใจ อ่อนโยน แล้วเป็นสุภาพบุรุษมาก” วายุแทบจะเถียงออกไปแล้วเมื่อกี้ มันติดใจไอ้ตรงคำว่า'ชอบเอาใจ'นี่แหละ เคยเจอไหมล่ะมีบะหมี่จะกินข้าวไข่เจียว วันไหนมีไข่เจียวจะเอาหมูทอด แล้ว....เฮียชอบเอาใจ!!!? ตรงไหนอ่ะ!! เอาแต่ใจสุดๆซิไม่ว่า
“ไม่อยากจะเชื่อ!!” คนฟังกำลังนั่งทบทวนเรื่องราวที่ได้ยินกับเรื่องที่ตัวเองเจอ เพราะมันช่างสวนทางกันจนไม่คิดว่าน่าจะเป็นคนๆเดียวกันได้
"เราไม่เคยเจอใช่ไหม ดีแล้วล่ะ..." ท้ายประโยคที่ได้ยินเหมือนจะปนเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้ บางเรื่องที่ยังคงติดค้างอยากจะเอ่ยถาม แต่อีกใจก็เหมือนไม่อยากรู้ ตัดสินใจอยู่นานกระทั่งเดินเอาจานข้าวเข้าไปเก็บในครัว
.
.
“แล้ว...ไม่ดีเหรอครับ เฮียตุนที่เป็นแบบนั้น” ทั้งที่ไม่อยากจะถาม แต่ปากมันก็ดันพูดสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปเสียแล้ว พี่ใบชาหันมายิ้มให้พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะหันมายิ้มให้
“ดีซิ ดีมากๆเลยด้วยซ้ำ แต่ลูกหมีวายุจำไว้นะว่า คนบางคนก็ไม่ได้อยากเป็นเจ้าหญิง แค่อยากเป็นคนรักที่คอยดูแลซึ่งกันและกัน...” ใบชาบอกตามตรง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจได้ ไม่ได้โทษว่าใครผิด และไม่คิดว่าตัวเองงี่เง่าที่เป็นฝ่ายถอนตัวออกมาจากผู้ชายแสนดีคนนั้น แต่พอเอาเข้าจริงเธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ได้รับคือความอ่อนโยนตามหน้าที่ หรือคือสิ่งคิดไปเองว่านั่นคือความรัก...
วายุเผลอยืนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเข้าใจ ถ้าหากเพียงแค่มาใจดีด้วยเพราะความสงสาร จนอีกฝ่ายยึดมั่นเป็นความรู้สึกลึกซึ้งก็ไม่ต่างอะไรกับการคิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียว จะให้โทษใครฝ่ายไหนก็ไม่ได้เพราะบางครั้งความรู้สึกดีๆก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ข้ามวัน
"เอ่อ..ถ้าผมจะถาม..." ใบชาที่กำลังช่วยเก็บจานและแก้วน้ำบนโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่าอนุญาต
"พี่ใบชา...เคยมาที่นี่รึเปล่าครับ คือ..ผมหมายถึงเคยมาก่อนหน้านี้" คนโดนถามเลิกคิ้วขึ้นเหมือนแปลกใจกับคำถามที่ได้ยิน แต่ก็เดาออกว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไร..
บ้านหลังนี้ที่สร้างเอาไว้รอเมื่อ 4 ปีก่อน แต่ที่น่าขำก็คือคนที่น่าจะได้มาอยู่ที่บ้านหลังเล็กที่แสนจะอบอุ่นนี้ เพิ่งจะมาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรกในวันนี้เอง
"พี่เพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?" วายุฉีกยิ้มออกมาแทนคำตอบพร้อมกับส่ายหน้ารัว
"อันนี้เดี๋ยวผมเก็บให้เอง พี่ใบชาไปพักผ่อนเถอะครับ" พี่สาวคนสวยคลี่ยิ้ม และยอมยื่นจานเปล่าในมือตัวเองมาให้ ก่อนจะหันมาบอกราตรีสวัสดิ์และเดินหายเข้าไปในห้องของเฮีย ปล่อยให้ไอ้หมีโย่งยืนล้างจานพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดีอยู่คนเดียวในครัว
ตอนที่เดาได้ว่าพี่สาวคนสวยเป็นใครก็เล่นเอายิ้มไม่ออก ใจหายที่เห็นสาวสวยตรงหน้าเป็นคู่แข่งอาจจะต้องโดดลงจากสังเวียนยอมยกธงขาวยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แต่ตอนนี้...ไอ้หมีใหญ่กำลังคิดว่าตัวเองช่างโชคดีซะเหลือเกิน โชคดีที่ทำตัวดื้อกับคุณน้าจนได้มาอยู่ที่นี่ได้ มาอยู่โดยไม่ทับรอยของใคร...แม้ว่าจะยังไม่ได้เป็นเจ้าของเต็มตัวก็ตาม
"เฮียยังไม่นอนอีกเหรอ..หรือว่า...จะรอ good night kiss จากผมก่อน!!" คนที่กึ่งนั่งบนเตียงในมือถือหนังสือ เหลือบมองเจ้าของห้องที่เพิ่งจะเดินเข้ามา พร้อมกับกระดิกนิ้วเหมือนจะเรียกให้เข้าไปหา
เห็นแบบนั้นไอ้หมีไวไวก็หูตั้งหางกระดิกแทบจะโดดม้วนเกลียวสามตลบแล้วพุ่งเข้าใส่ซิครับท่าน อยากจะคิสๆเฮียให้สมใจอยาก ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมาซะก่อน...
“คิสกับสันหนังสือนะ มาซิมะๆ” แป่ว!!! ไอ้ที่ตั้งท่าจะโดดขึ้นเตียงก็เลย กลายเป็นตกตุ้บไปนั่งพับเพียบหมดแรงอยู่ที่ข้างเตียงแทน ก็สันหนังสือในมือไอ้คุณเฮียเป็นปกแข็งซะด้วย เมื่อตอนเย็นก็โขกกับประตู ขืนโดดเข้าไปก็ซ้ำรอยเดิมอีกซิ..
“เฮียใจร้ายยยยย” เฮียตุลเหลือบมองไอ้หมีโย่งที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วเอาหัวพาดอยู่บนเตียง ส่งเสียงครางหงิงๆ เห็นแล้วก็เป็นอันต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...ใครช่วยเก็บมันไปเลี้ยงทีเหอะ!!
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้น เมื่อเย็นก็เพิ่ง......” พอรู้ว่าตัวเองเกือบจะเผลอพูดอะไรออกไป นายตุลก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย อุตส่าห์ทำเป็นแกล้งลืมทำเป็นไม่สนใจดันมานึกถึงเหตุการณ์น่าอับอายเมื่อตอนเย็นขึ้นมาได้ แล้วก็อย่างที่คิดเอาไว้ ไอ้เด็กโย่งมันผลุดลุกขึ้นมานั่งทำตาลุกวาวเหมือนมีความหวัง ทั้งที่คนทางนี้หน้าร้อนเหมือนจะลุกเป็นไฟ
“เฮียยยยย” ไอ้หมีไวไวลากเสียงยาวพร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับมาให้ จนคนมองทนไม่ไหวใจมันเต้นผิดจังหวะ จำต้องแสร้งถอดแว่นออก อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องไปทนมองไอ้สายตารู้ทันนั่น
“เรียกทำไม!!? คนจะนอนแล้ว เออ!!!เอานี่ไป” วายุอ้าแขนรับหมอนกับผ้าห่มของตัวเองที่ถูกโยนมาให้เอาไว้ได้ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ จนคนที่ยึดเตียงนอนหันหลังให้แบบไม่เหลือพื้นที่ให้ใครแทรกตัวขึ้นไปนอนเบียด...
“เฮียอ่ะ นอนแบบนี้แล้วผมจะนอนตรงไหนอ่ะ ขยับไปอีกนิดนะคร้าบบบบบ” แกล้งทำเนียนไม่รู้เรื่องรู้ราว เขย่าไอ้คุณเฮียให้ขยับตัวไปอีกฟากเตียงให้ได้ ยังไงไอ้ไวไวคนนี้ก็ไม่ยอมนอนพื้นหรอกนะ..โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ
“ข้างล่าง!!”
“หา!!!?”
“ลงไปนอนข้างล่าง ที่พื้นโน่น!! เข้าใจ๋!!?” คุณเฮียที่ตอนนี้ใบหน้าปราศจากแว่น ทำหน้านิ่วขมวดคิ้วหันมาสั่งพร้อมกับชี้นิ้วไปยังพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบข้างล่างนั่น
“ได้ไงอ่ะ เฮียมายึดเตียงผม แล้วให้ผมนอนข้างล่าง!!! ....พื้นมันเย็นนะเฮีย..” ขึ้นเสียงไปอย่างงั้น สุดท้ายไอ้หมีไวไวมันก็ทำเสียงหงอยเหมือนเดิมตอนท้ายประโยค ทำเอาคนที่แกล้งนอนหลับตาแล้วหันหลังให้ หลุดยิ้มออกมาได้ง่าย และด้วยความที่ตัวเองไม่ได้ใส่แว่น แถมแสงในห้องก็มีเพียงโคมไฟที่หัวเตียง ก็เลยไม่รู้ว่าโดนไอ้หมีโย่งลอบมองอยู่..
วายุเองก็กำลังกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ไอ้คุณเฮียของไวไว ณ ตอนนี้ น่าฟัดยิ่งกว่าอะไรในสามโลก อยากจะกระโจนเข้าไปกอดแน่นๆ แต่ขืนทำแบบนั้น จากที่นอนพื้นในห้องคงได้โดนเฉดหัวออกไปนอนที่โซฟาข้างนอกโน่นแทน...มันต้องมีซิ..วิธีที่จะทำให้เฮียหันกลับมา
“รู้แล้ว!!..ที่ไล่ผมลงไปนอนข้างล่าง เป็นเพราะว่าเฮียแอบคิดอะไรกับผมใช่ไหมล่ะ กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่นี่เอง!!” ได้ผลครับท่าน!!! ไอ้คุณเฮียที่กำลังแกล้งหลับหันกลับมาทันทีทันใด แถมด้วยการตวัดหน้าแข้งเข้าใส่...ทั้งที่ตาก็มองเห็นไม่ชัด...เสร็จโจร!!!
“ไอ้ไวไว!! ไอ้เด็กเวร ปากดีนัก ปล่อยซิโว้ย!!” คนที่หันกลับมากำลังโวยวายเพราะโดนจับยึด แทบจะทั้งตัวก็ว่าได้เมื่อไอ้หมีโย่งมันทิ้งตัวลงมาตอนที่มีที่ว่างบนเตียงให้แทรก แล้วกอดรัดเอาไว้ไม่ให้ขยับได้ทั้งแขนและขา
“ไม่เอาหรอก ปล่อยเฮียก็เล่นผมนะซิ”
“ไอ้ไวไว!!!” เสียงตะโกนผสมคำขู่ไม่ได้ผล เมื่อไอ้หมีโย่งมันถือไพ่เหนือกว่า
“เฮีย..ให้ผมกอดหน่อยนะ ไม่ทำอะไรหรอก จริงๆ” เหมือนจะได้ผลเมื่อไอ้คุณเฮียหยุดดิ้นยอมนอนนิ่งๆให้กอด แล้วก็เผลอจนได้ เผลอกดจมูกลงบนเรือนผมหอมสูดกลิ่นแชมพูเข้าปอดไปหนึ่งฟอด แม้จะไม่ได้หอมเหมือนแก้ม ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนริมฝีปาก แต่ตอนนี้ขอแค่ได้กอดไปทั้งตัวแบบนี้ก็พอ
“อย่ามาทำเป็นได้ใจเชียวนะ” คนที่กำลังเพลินแทบสะดุ้งตื่นจากความฝันเมื่อได้ยินเสียงขู่ที่คุ้นเคย
“ขอโทษครับ ผมพยายามแล้วนะ...” ไอ้หมีโย่งที่รู้สึกผิดเริ่มคลายอ้อมแขนเป็นกอดเอาไว้หลวมๆ เพราะกลัวว่าอีกคนจะอึดอัดและนอนไม่ถนัด แต่ก็ยังสละแขนข้างหนึ่งไว้รองแทนหมอนที่เหลือเพียงอันเดียวบนเตียง แต่ก็น่าแปลกที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะขยับหนี
นายตุลผ่อนลมหายใจของตัวเองออกมาอย่างยากเย็น ตอนแรกก็ว่าจะขยับถอยหนีแต่พอได้ยินเสียงหัวใจในอกของไอ้เด็กโย่งที่กำลังเต้นแรงอยู่ข้างหู เหมือนจะฟังเพลินจนอยากได้ยินซ้ำๆ ถึงได้ยอมให้ตัวเองโดนกอดอยู่แบบนั้น
“ไวไว...ไม่มีอะไรจะถามเฮียรึ?” หลังจากที่ห้องตกอยู่ในความเงียบไปได้ซักพัก ถึงได้ตัดสินใจถามออกไป เจ้าของอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อยเหมือนอยากจะมองให้เห็นหน้า แต่ในเมื่อคนที่ซุกอยู่ที่อกไม่ยอมเงยหน้า พื้นที่มันก็เลยจำกัดให้ต้องนอนอยู่ท่าเดิม
“ไม่มีนี่ครับ เอ่อ...!! แต่ถ้า...ถ้าเป็นเรื่องพี่ใบชา ผมชอบพี่เค้านะ”
“ชอบ!!?” กลายเป็นคนถามเองที่ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ สงสัยว่าไอ้เด็กโย่งมันไปชอบเค้าได้ยังไง ในเมื่อมีเวลาเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง หรือสบตาแล้วปิ๊ง!!
“ครับ!! แต่ชอบแบบเดียวกับที่ชอบพี่พิชนะ พี่ใบชาออกจะน่ารัก แล้วก็คุยเก่งเล่าให้ผมฟังด้วย เรื่อง...!!” ไอ้หมีไวไวแทบจะกดเหยียบเบรกตัวโก่ง เมื่อมานึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะหลุดปากพูดอะไรออกไป ก็ไอ้เรื่องที่จะพูดถึงมันคือเรื่องของไอ้คุณเฮียล้วนๆ แล้วจะบอกออกไปให้โดนฆ่าเรอะ!!
“เรื่อง อะ ไร !!!?” เอาล่ะซิ!! เล่นเน้นๆ ชี้กันชัดๆทุกคำแบบนี้ ไอ้คุณเฮียมันไม่ปล่อยเอาไว้แน่ ..พอคิดได้แบบนั้นก็ต้องรีบตวัดแขนขาตัดช่องทางที่ไอ้คุณเฮียจะสามารถฆาตกรรมไอ้ไวไวได้เอาไว้
“ก็...เรื่องทั่วไป ไม่มีอะไรหรอกนะ เฮียนอนเถอะนะ...นะ..” แม้จะอยู่ในความมืด แต่ตอนที่ไอ้คุณเฮียผงกหัวขึ้นมา ยังทำให้คนโดนมองเสียวสันหลังวูบ
“จะบอกดีๆไหม!!?” วายุสะบัดหัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ตอนที่เฮียกระแทกหัวเข้ามา เฉียดปลายคางไปเพียงแค่นิดเดียว ไม่อย่างงั้นคงได้มานั่งทำแผลกันตอนกลางดึก
“เฮียอ่ะ ก็บอกว่าไม่มีอะ....แว้กกกกก โอ๊ยๆๆๆ เฮียยยยย” กัดคร้าบบบบ ไอ้คุณเฮียพอโดดโหม่งไม่สำเร็จก็เล่นคลุกวงใน แล้วงับเข้าให้ตรงต้นแขนกระผม
“คุยเรื่องอะไรกัน!! บอกมา!!”
“เฮียยยย อย่ากัด อย่า.....ฮึ่ม!!!” เล่นแบบนี้ใช่ไหม..คลุกวงในไอ้ไวไวชอบนักล่ะครับ จะเนียนให้สมใจ!!
“เฮ้ย!!! ไอ้เด็กเวร อย่านะโว้ยยยยยยย อย่าซิวะ..........” คนที่กำลังฝังเขี้ยวลงบนต้นแขนแบบไม่เต็มแรงนักสะดุ้งสุดตัว ตอนที่ตัวเองโดนงับเข้าที่หัวไหล่บ้าง แถมไม่ใช่แค่งับ แต่มัน...มันไม่เจ็บ...มันรู้สึกแปลกๆๆๆ อ๊ากกกกก!!!!!
“ถ้าเฮียกัด ผมก็จะงับเฮียไปทั้งตัวเลยคอยดูซิ!!”พอแขนข้างหนึ่งเป็นอิสระ นายตุลก็หวังจะใช้เสยคางไอ้หมีบ้าซักดอกเอาให้หายเพี้ยน แต่ก็ดันโดนมันรวบเอาไว้ได้อีกรอบ แรงคนหรือจะมาสู้กับหมีโย่งตัวโตได้
“ไอ้เด็กเวร ถ้าหลุดไปได้ มีตาย!!” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าคนที่โดนขู่ ก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาท้าทายในระยะประชิด
“ถ้างั้น...ผมจะจับเฮียกินซะเลยดีไหม..?” เสียงกระซิบที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังเสียเปรียบนอนตัวแข็งทื่อ ทั้งที่ไม่คิดว่าไอ้คนพูดมันจะเอาจริง แต่ด้วยความที่ฟอร์มจัดยอมแพ้ใครไม่เป็นก็เลยต้อง...
“ใครจะโดนกินกันแน่...หืม...” ไอ้หมีโย่งทำตาโตเมื่อได้ยินเสียงกระซิบหวานหูตอบกลับมา อยากจะเอื้อมมือไปเปิดไฟดูเหลือเกินว่าคนตรงหน้าใช่ไอ้คุณเฮียคนเดิมไหม(แต่ถ้าขืนทำหลุดมือตอนนี้คงไม่ดีกับชีวีแน่) จะสำคัญอะไรอีกล่ะก็ในเมื่อมองไม่เห็น ก็ต้องพิสูจน์ด้วยการสัมผัส.....
“จ๊ากกกกก ไอ้คุณเฮีย จมูกผมมมมมมมมมม ปล่อยยยยยยยยยย”
.
.
.
“อ๊ะ!!!~~~ ไอ้เด็กเปรต ตะ..ตรงนั้นมัน....เฮ้ยยยยย”
กว่าจะหมดคืน...สงครามย่อย ๆ ระหว่างหมีกับคนที่ฟัดกันนัวเนียก็ยังยากที่จะสรุปได้ว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้-ชนะ เมื่อคนหนึ่งแกล้งเอาจริง ส่วนอีกคนอาศัยลูกเนียนเอาจริงแบบเล่นๆ ที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะเป็นคนที่นอนห้องข้าง ๆ ก็กำลังนอนคลี่ยิ้มปนขำกับตัวเองตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังแข่งกับเสียงร้องตะโกนสลับกัน...คืนนี้จะได้หลับรึป่าวก็ไม่รู้!!!
====================
หมีกัดกับคน!!!! หรือว่าคนกัดหมีหว่า 5555
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม 
ตอนที่แล้วสั้นไปนิดหน่อยขออภัย (เนื่องจากแอบปั่นในเวลางาน 
)
ไว้จะมาสรุปผลแพ้-ชนะของคู่นี้ให้ได้รู้กันในตอนต่อไป
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 541158 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก