บทที่ 33.
หลังจากเสร็จงานบุญที่วัดทุกคนก็กลับมาทานอาหารร่วมกันที่บ้าน แต่ใครบางคนโดนลากตัวออกมาจากงานก่อนที่จะทันได้ก้าวขาขึ้นบ้านเสียด้วยซ้ำ แถมไอ้ผู้ร้ายมันยังหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากแนวร่วมอาวุโสของมัน ก่อนจะกระทำการล็อคคอลูกชายคนอื่นมายังบ้านของตัวเอง...เป็นการกระทำที่อุกอาจมาก(เหอะ) แต่ตัวประกันดันไม่ขัดขืน แถมพยานรู้เห็นยังเป็นใจให้อีก
"หิวข้าวนะ!!" นายตุลบอกเสียงหงุดหงิดตอนที่โดนไอ้เด็กโย่งลากกลับไปยังบ้านของมัน ทั้งที่มันน่าจะไปเสนอหน้าที่วงข้าวอยู่ตอนนี้
"แป๊บเดียวเองเฮีย มากับผมหน่อยนะ...นะ.." แถวบ้านมันเค้าบอกให้ขอร้องตอนที่กำลังลากคนอื่นให้เดินตามมันรึไง ทำหน้าอ้อนอยู่ก็จริง แต่ไม่ยอมปล่อยแขนลากคนอื่นไปตามใจชอบ
"เร็วๆนะ ให้เวลา....10 นาที!!" แม้จะยังไม่รู้ว่าที่โดนลากมาเพื่อการใด แต่นายตุลก็ต้องรีบหาทางรอดให้ตัวเองก่อน ไม่งั้น'เสี่ยง'อยู่ด้วยกันลับหลังคนอื่น เหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจะพลาดท่าเสียทีให้ไอ้หมีบ้ามันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ (ลืมไปว่าอยู่บ้านเดียวกัน!!)
วายุหันไปยิ้มให้ไอ้คุณเฮียที่บ่นพึมพำตามหลัง แล้วพาเดินตรงเข้าไปในบ้าน เอารูปแม่ที่ถือกลับมาจากวัดขึ้นไปวางไว้บนหิ้งเหมือนเดิม ก่อนจะเดินกลับมายืนเคียงข้างคนที่ยังทำหน้างงไม่เลิก
"แม่..ผมไม่รู้ว่าแม่จะดุหรือว่าโกรธไหม ถ้าผมจะบอกว่า...วันนี้ผมมีคนที่รักมากๆแล้วครับ" แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อหรือระบุตัวตนว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่มือที่เอื้อมมาจับมือคนข้างๆเอาไว้ก็เหมือนบอกความนัยไปหมดแล้ว
นายตุลทำได้แค่ยืนอึ้งหันไปสบตาไอ้เด็กโย่งที่ส่งยิ้มมาให้...ไอ้เด็กบ้า..!! ที่ทำให้ใจหายใจคว่ำวันละสามสี่รอบ ทำไมมันไม่บอกกันก่อนว่าจะพามาเปิดตัว มันน่าตบกะโหลกไหม!!
"ถ้าแม่ษายังอยู่กับพวกเรา แม่คงตีไอ้เด็กนี่ใช่ไหมครับ พอมันโตขึ้นมามันชอบแกล้งผมครับ!!" วายุที่กำลังยืนส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้คนข้างๆกลับทำหน้าเหวอ
"อ้าวเฮีย!!!! ฟ้องแม่แบบนั้นได้ไงเล่า ผมไปแกล้งเฮียตอนไหน!!!" แทนที่ปริมาณความหวานจะล้นทะลักอย่างที่ตั้งใจ กลับกลายเป็นว่าไอ้คุณเฮียดันไปหาเรื่องฟ้องแม่ซะงั้น..ถ้าแม่ยังอยู่จริงๆล่ะก็ โดนฟาดกบาลหลายทีแน่ๆ เพราะแม่รักเฮียกับพี่มีนามากเหมือนกับที่นายแม่รักไอ้ไวไวนี่แหละ
"แม่ดูซิครับ มันไม่ยอมเชื่อผม แถมดื้อแล้วก็ยังเอาแต่ใจด้วย จนผมนะ....อุ๊บ!!!" ยังพูดไม่ทันจบ ไอ้หมีก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับรูปแม่ษาแล้วลากออกมาจากตรงนั้นทันที
"เฮียนะเฮีย ทำผมขายหน้าต่อหน้าแม่ ดูซิอุตส่าห์พามาเปิดตัวแล้วผมไปดื้อไปเอาแต่ใจตอนไหนกัน" มีรึที่ไอ้ไวไวจะกล้าขึ้นเสียงกับเฮียของมัน ทำได้แค่บนหงุงหงิงไปตามประสา แถมยังทำยืนกอดอกหน้างอปรายหางตามองมาเหมือนเด็กโดนแกล้ง
"นี่ไง!!กำลังเอาแต่ใจอยู่เห็นๆ ไอ้เด็กโย่งเอ๊ย!!!" นายตุลส่ายหน้ากับตัวเองอย่างระอา แต่ก่อนที่จะได้เดินหนีไปไหนก็โดนมันคว้าตัวเข้าไปกอดอีกจนได้..
"ก็เฮียไม่ยอมบอกผมซักที ไอ้ไวไวก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ" ไอ้หมีโย่งครางหงิงวางคางหนักๆลงบนไหล่ตามเคย
ไม่ใช่ว่าแค่อาย..หรือไม่อยากพูด...ก็แค่ชอบที่มันเป็นแบบนี้ เหมือนตัวเองถูกเอาใจ เป็นคนสำคัญที่สุดปล่อยให้มันเกาะติดอยู่แบบนี้ โดยยึดเงื่อนไขบางอย่างเอาไว้ ดีกว่าไม่มีอะไรผูกกันเอาไว้เลย ถ้าอีกคนยึดติดเพียงแค่คำพูดที่อยากได้ยิน ก็เพียงอยากจะเก็บมันเอาไว้ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด...ไอ้ตุลผิดไหมล่ะ
"บอก กับไม่บอกต่างกันยังไงล่ะ" วายุเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของไอ้คุณเฮียสุดที่รักของมันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น ...พอมาลองคิดดูแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ยินคำบางคำ แต่ก็มีความสุขมากมาย เพียงแค่อยากได้ความมั่นใจ เพราะไอ้ไวไวคนนี้ไม่ได้มีอะไรดีพร้อมพอจะยึดคนๆนี้เอาไว้ในอ้อมแขนแบบนี้
"ผมแค่อยากมั่นใจ ว่าไม่ได้คิดไปเองคนเดียว..." เสียงที่ได้ยินปนเหงากังวลอย่างชัดเจน นายตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียด... ไอ้หมีโย่ง!! ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนมันก็มักจะมองโลกในแง่ลบก่อนเสมอ เห็นท่าทางมั่นใจกวนประสาทแบบนั้น..ก็นึกว่าจะแน่ ที่ไหนได้!!
"ไอ้หมีโง่!! เพราะแบบนี้แหละถึงได้โดนใครเค้าหลอกได้ง่ายๆ"
"อะไรอ่ะ อ๊ะๆ เฮียเล่นอะไรเนี้ยะ!!!" วายุทำหน้างง จู่ๆก็โดนด่า แล้วไอ้คุณเฮียก็หมุนตัวกลับมาแล้วยกมือยีหัวซะจนผมที่ฟูอยู่แล้วยุ่งเหยิงไปหมด...อุตส่าห์แต่งหล่อมาตั้งแต่เช้า...หมดกัน!!
"ชอบมองโลกในแง่ลบตลอด ยอมขนาดนี้ยังไม่มั่นใจก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วโว้ย!!" อึ้งดิ!! ไอ้ไวไวยืนอึ้ง กำลังใช้สมองในการประมวลผลคำพูดของไอ้คุณเฮียที่รักอยู่ แล้วก็ได้เห็นใบหน้าหงุดหงิดแกมรำคาญแต่มีเลือดฝาดแดงจัดไปจนเกือบถึงหู แบบนี้เค้าเรียกว่า...โกรธกลบเกลื่อนซินะ!!
"ยอมที่ไหน!! เฮียโกหก!!" จากที่เบือนหน้าหลบ นายตุลก็หันกลับมาหมายจะด่า แต่กลับเห็นรอยยิ้มทะเล้นบนใบหน้าของมันจนลืมคำพูดที่คิดไว้
"ไอ้..!!"
"ก็ดูอย่างเมื่อคืน เฮียยังไม่ยอมแพ้ผมเลย!!!" อาการเหมือนโดนหมัดตรงสอยเข้าที่ปลายคางอย่างจัง ทำเอานายตุลยืนอ้าปากค้างเพราะดันไปนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกอ้างถึงเข้า ก็เพราะ...มันเป็นแบบนี้ไงเล่า!! ถึงยอมมันไม่ได้..ไอ้เด็กเวร!!
"ไอ้ไวไว!!" มันยังยักคิ้วส่งมาให้อย่างไม่สำนึก...คิดจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม!!!
"กลับบ้านเองนะ เฮียจะกลับก่อน!!"
"อ๊ะ!! ไปด้วยกันซิ ผมก็หิวข้าวเหมือนกันนะ" วายุยังคงไม่รู้ตัว นึกว่าพายุสงบลงแล้ว ยังคงเดินตามหลังไอ้คุณเฮียไปต้อยๆ
"รถของเอิงน่าจะนั่งพอนะ" หืม...? รถไอ้คุณชายมาเกี่ยวอะไร!! เดินไปกินข้าวแค่บ้านยายเองนะ เฮ่ย!!!...อย่า..บอก...นะ...ว่า...
"เฮียจะกลับไปไหนนะ!!?"
"กลับบ้าน..ที่กรุงเทพ...วันนี้!!" ชัดเจน!!! ไม่ต้องฟังซ้ำ ไอ้คุณเฮียหันหน้ามาพร้อมกับขยับแว่นแล้วพูดชัดๆด้วยสีหน้าหนักแน่นจริงจัง แล้ว...ไอ้ไวไวก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า...พลาด!!
"ไม่เอา!! ผมจะกลับกับเฮีย" โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆ อยากจะร้องไห้ออกมาเป็นภาษาหมี ดูสายตาเย็นชาของไอ้คุณเฮียที่มองมาซิคร้าบบบบบบ
"คำไหนคำนั้น!!" อยากจะลงไปนอนชักดิ้นชักงอบนพื้น แต่ก็กลัวจะเลอะ กระโดดกอดขาไอ้คุณเฮียเหมือนในหนังก็ไม่ได้เพราะอยู่นอกบ้าน
"ผม จะ ฟ้อง นายแม่!! เฮียแกล้งผม!!" มาตรการขั้นเด็ดขาดของไอ้ไวไวล่ะ ยกเอาผู้อาวุโสที่เคารพรักมาขู่
"เชิญ!!" เวร!!! ไม่ได้ผล!!!!!! อ๊ากกกกกก....ทำไงดีมีคนรักโหดแถมเอาแต่ใจแบบนี้ๆๆๆๆ สงสารตัวเองเหลือเกิน แบบนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว!!!
"เฮีย!!!" เสียงตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจังของไอ้หมีโย่ง ทำให้คนที่กำลังเดินนำชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมามอง ไอ้เด็กโย่งมันก้าวขาเข้ามาใกล้ด้วยแววตามุ่งมั่นเหมือนจะกระทำการอะไรบางอย่าง...ทางนี้ก็เพิ่งจะคิดได้ว่าคงจะเล่นแรงไป เกิดมันหมดความอดทนขึ้นมาคงไม่มีแรงจะไปสู้มันไหว แต่คิดดูอีกทีนี่มันนอกบ้าน ไอ้หมีมันไม่มีทางทำอะไรที่ไม่สมควรเด็ดขาด ...กว่าจะรู้ตัวมันก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด
"อย่าเชียวนะ...!!" แม้จะรู้ว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะโดนทำร้าย แต่ยังไงก็ต้องขู่เอาไว้ก่อน
"เฮีย!!! ...ไอ้ไวไวปากไม่ดีเอง ขอโทษ...อย่าโกรธเลยนะ สัญญาเลยว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว จะเป็นเด็กดีของเฮียด้วย เพราะงั้นหายงอนกันเถอะนะๆ" เข้าสู่โหมดอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะ....
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ" ก่อนที่คนฟังจะหลุดขำออกมา เพราะมันเป็นแบบนี้ไงเล่าถึงได้โกรธไม่ลงซักที ไอ้หมีติงต๊อง!!
พอเห็นว่าไอ้คุณเฮียหัวเราะออกมาได้ ไอ้หมีที่ยังอ่อนต่อโลกก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก มันไม่ได้กลัวหรอกว่าเฮียจะโกรธด้วยเรื่องแค่นั้นจนไม่ยอมพูดด้วยและกลับไปก่อน แต่มันกลัว....กลัวว่าจะไม่ได้สืบสานเรื่องราวต่อจากนั้นต่างหาก ถ้าไม่เอาใจเอาไว้..เกิดงอนไม่เลิก ต้องไปเริ่มต้นใหม่ก็แย่ดิ!!
.
.
หลังจากวันนั้นเหล่านักศึกษาเตรียมสอบก็โดนติวหนังสืออย่างเข้มงวดโดยสองอาจารย์ (คนหนึ่งโดนขอร้องมา ส่วนอีกคนได้มาโดยบังเอิญ) แล้วมหกรรมการสอบก็เริ่มขึ้น การสอบเลื่อนชั้นของนักศึกษาปีที่หนึ่ง ไอ้ไวไวแทบไม่ได้มีเวลาอ้อนไอ้คุณเฮียอย่างที่วางแผนเอาไว้ทำได้แค่จมอยู่กับตัวหนังสือ และหนังสือ เพราะเงินทุกบาทที่ลงทะเบียนเรียนเป็นของนายแม่ผู้มีพระคุณ ไม่ใช่ว่าอยากเรียนอยากเล่นก็ทำได้ แต่ต้องทำให้เห็นถึงความตั้งใจที่ท่านอุตส่าห์เมตตา
แต่อย่างน้อยๆ ไอ้ไวไวก็ได้เห็นความใจดีเล็กๆน้อยๆของไอ้คุณเฮีย อย่างเช่นว่า งดทำอาหารเย็น(เฮียซื้อมาตอนที่กลับจากที่ทำงาน), ช่วยสอนในวิชาที่ไม่เข้าใจ หรือไม่ก็มีของบำรุงสมองเล็กๆน้อยๆเอามาให้ ไอ้ไวไวมีกำลังใจอ่านหนังสือสอบอีกเป็นกอง แต่ก็ภาวนาให้จบลงโดยเร็วด้วย
"ว้ากกกกกก วิชาสุดท้ายแล้วเว้ย วันนี้ไปฉลองกัน!!" ไอ้คุณชายเอิงทำท่าเหมือนจะโยนกระดาษในมือทิ้ง แต่ดันมานึกได้ทีหลังว่าเป็นของไอ้หญิงหยกเลยโดนมันเหล่มองเอา
"จะนอนๆ" เสียงพึมพำไม่เลิกของไอ้คุณป๋าที่วางหน้าลงไปบนโต๊ะฟังเหมือนเสียงสวดอะไรซักอย่าง
"ขอเป็นวันอื่นได้ไหมอ่ะ วันนี้คงไม่ไหว..." ไอ้วายุแสร้งทำหน้าเหนื่อยได้เนียนเยี่ยงจบหลักสูตรการแสดงสำเร็จรูปมา(เพิ่งคิดได้เมื่อ 3 นาทีก่อน) แบบว่า...คนมันมีครอบครัวให้ต้องดูแล(ห้ามให้พวกมันรู้เด็ดขาด) ก็แค่จะกลับไปตอบแทนความใจดีของเฮียเท่านั้นเอง
"ไอ้พวกนี้!! แค่เรื่องสอบทำมาเหนื่อย ของจริงมันหลังจากนี้ต่างหาก" บรรดาชายหนุ่มต่างหันไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวของกลุ่มอย่างไม่เข้าใจ ไอ้หยกมันทำหน้าโหดเหี้ยมแล้วหัวเราะออกมาเหมือนมีเลศนัย
"เรื่องอะไรว่ะ!!" ไอ้คุณป๋าไม้ก็ดันบ้าจี้ตามหันไปถามไอ้เพี้ยนหยกด้วยสีหน้าเหมือนตอนดูหนังสยองขวัญ
"ตอนสอบยังเด็กๆเว้ย เหนื่อยของจริงมันต้องตอนที่ผลสอบออกไงล่ะ!!"
"อ๊ากกก จริงดิ!!" ชายหนุ่มเจ้าสำราญทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมเพรียงกัน จริงของไอ้หยกมัน ตอนนี้ยังไม่รู้ผลก็อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจ ผลออกเมื่อไหร่ถึงจะสำนึกได้ ถ้าไปฉลองกันตั้งแต่วันสอบเสร็จ แล้วตอนผลสอบออกมาไม่เป็นที่พอใจ....คราวนี้ได้คร่ำครวญทีหลังคูณสองกันชัวร์
"แล้วทีนี้จะเอาไง..?" ไอ้วายุยังหาญกล้าไปถาม ทั้งที่ใจจริงออกจะชอบใจที่งานเลี้ยงฉลองวันนี้จะถูกยกเลิก...โทษทีนะไอ้คุณเพื่อนทั้งหลาย
"บ้านใครบ้านมัน รอฟังผลสอบก่อนค่อยว่ากัน" ชายเอิงพูดเสียงเศร้า ทั้งที่มันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่หัวดีกว่าใครเหอะ!! เรื่องผลสอบที่มันต้องกังวลก็แค่...ตัวเลขที่ได้จะไม่มากเท่าที่มันหวังไว้ก็แค่นั้น
สรุปแล้ววันนั้นทั้งหมดก็เลยต้องแยกย้ายกันกลับบ้านตั้งแต่ตอนบ่ายหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ วายุแวะซื้อของใช้ที่จำเป็นติดไม้ติดมือกลับมาด้วย ทั้งที่ทำเป็นเสียใจนักหนาตอนที่แยกกับเพื่อน แต่พอกลับมาบ้านกลับยิ้มหน้าบานออกมาได้ รถคันเก่งของไอ้คุณเฮียยังจอดอยู่ที่เดิม แสดงว่าไม่ได้ออกไปไหน...
"เฮีย...." ลองส่งเสียงเรียกเบาๆ เหมือนกลัวว่าเจ้าของชื่อจะได้ยิน เพราะในบ้านเงียบเชียบเกินไป เดาเอาว่าเจ้าของบ้านน่าจะอยู่ในห้องหรือไม่ก็....
เพราะประตูห้องของเฮียเปิดอยู่ ไอ้ไวไวถึงได้ถือวิสาสะเดินผ่านเข้าไปแต่ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของห้อง แต่ผ้าม่านที่กำลังปลิวตามแรงลมตรงระเบียง ทำให้รู้ว่ามีคนเปิดมันออก นั่นไง...กำลังหลับอยู่ บนเก้าอี้ตัวยาวในมือยังถือหนังสือค้างเอาไว้ หลับไปทั้งๆที่ยังสวมแว่น
วายุค่อยๆย่อตัวลงนั่งบนพื้นข้างล่าง สายตาจับจ้องที่ใบหน้าคนหลับ พลางคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ยามหลับแบบนี้ดูไร้พิษสงราวกับเป็นคนละคน อยากจะเอื้อมมือไปถอดแว่นออกให้แต่ก็กลัวจะไปทำให้ตื่น นานๆจะได้นั่งมองเฮียแบบไม่โดนดุได้จุใจขนาดนี้....
.
.
คนที่เผลอหลับไปขยับตัวตื่นเพราะความเมื่อยขบที่นอนท่าเดิมมาเป็นเวลานาน แถมยังได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรมาขูดขีดอยู่ข้างหู พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่า...ตัวเองได้กลายเป็นนายแบบจำเป็นให้ไอ้เด็กศิลป์มันขีดเขียนภาพไปแล้ว...สภาพแบบนี้...!!! มันยังมามีอารมณ์ศิลปินอีกนะ
"เฮีย...อย่าเพิ่งขยับ!! ตรงนี้ใกล้เสร็จแล้ว ขออีกนิดเดียว" ดูมัน!! ยังมีหน้ามาสั่งอีกนะ เมื่อยว้อย!!!
"ใครใช้ให้มาวาด!! เมื่อยจะตายอยู่แล้ว!!" เพราะดันยกแขนข้างหนึ่งพาดไว้บนหัว ตอนนี้มันปวดจนชาเหมือนเลือดไม่ไหลไปเลี้ยงขยับแค่นิดเดียวก็ปวดหนึบ
"เดี๋ยวผมนวดให้ก็ได้ คอร์สพิเศษเลยเอ้า!! นะ ๆ ขออีก 5 นาที เดี๋ยวเฮียหล่อไม่เสร็จนะเออ" ขู่ได้น่าเตะมากเหอะ ไม่ใช่ซิ!!..จะวาดรูปคนอื่นเค้าไม่ขออนุญาตยังจะมีหน้ามาขู่ ไอ้เด็กเวร!!
"จะว่าไป...รูปวาดในห้องยังไม่ได้ดูเลย" ไอ้เด็กศิลป์ที่กำลังขีดเขียนลายเส้นลงบนกระดาษเหมือนจะสะดุ้งตอนที่ถูกถามหาภาพโปรเจคที่ส่งเมื่อตอนก่อนสอบ ..นึกว่าโดนลืมไปแล้วอุตส่าห์ดีใจ ที่ไหนได้ตัวเองดันมาทำให้อีกฝ่ายนึกขึ้นมาได้เสียเอง
"จริงด้วย..." คนที่ยอมนอนนิ่งตามคำขอ(5 นาที)หรี่ตามองไอ้หมีโย่งที่เริ่มส่อเค้าว่ากำลังมีพิรุธ พอเห็นมันก้มหน้าก้มตาขีดเขียนไม่พูดไม่จาอีกรอบ ก็ชักจะเริ่ม....หมั่นไส้ขึ้นมา อยากรู้ว่ามันมีอะไรปิดบังอะไรนักหนา
"อ๊ะ!! เฮีย!! เดี๋ยวก่อนนนนนนน" ไม่ทันล่ะ ออกตัวช้าไปมาก แม้ว่าขนาดว่าความยาวของช่วงขาจะต่างกันแต่ก็ไม่ได้มาก พอไอ้คุณเฮียพุ่งตัวออกนำด้วยความที่บนตัวไอ้ไวไวมีแต่อุปกรณ์วาดรูปก็เลยคว้าเอาไว้ไม่ทัน
"ไหนเอามาดูเหน่อยดิ ว่ามันมีอะไรลับลมคมในนักหนา" ตอนที่นายตุลวิ่งมาถึงห้องได้ยินเสียงโครมครามตามมาจากข้างหลัง คงเป็นไอ้เด็กโย่งที่สะดุดอุปกรณ์วาดรูปของตัวเองเพื่อจะวิ่งตามมา ต้องอาศัยจังหวะที่มันยังมาไม่ถึงเอื้อมมือไปรั้งผ้าคลุมที่ปิดภาพเจ้าปัญหาออก
ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าของใครบางคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่พาดไว้ตรงสะโพก ตรงมุมด้านหนึ่งของรูปมีข้อความเป็นลายมือหวัดๆเขียนเอาไว้ 'Love is Dream' การลงสีที่แทบจะไม่ต้องบรรยายออกมาเป็นคำพูด ดูก็รู้ว่าอบอวลไปด้วยกลิ่นของความปรารถนา ยังไม่ทันจะรู้ว่าต้นแบบของภาพเปลือยที่ว่านั้นเป็นใคร ฝ่ามือของใครบางคนก็เอื้อมมาปิดตาเอาไว้จากข้างหลัง
"ไอ้ไวไว...เล่นอะไร!!?" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เพราะในบ้านนี้ก็มีกันอยู่แค่สองคน
"ก็...ก็มันเขินอ่ะเฮีย" ไอ้หมีไวไวยอมรับออกมาทั้งที่ยังเอามือปิดตาคนอื่นอยู่ คนฟังที่ยืนหันหลังให้แอบอมยิ้มกับตัวเอง เห็นมันชอบทำตัวหน้าด้านจนชินเพิ่งจะเคยเห็นไอ้หมีมาดหลุดก็วันนี้..จะว่าไป..รูปที่เห็นนั่น...ถ้าหากว่าเป็น...
"รูปใคร..?" แม้ว่าจะเดาเอาก็ได้ แต่แค่อยากลองถาม ทั้งที่ตัวเองก็หน้าร้อนวูบตอนที่ได้เห็นแวบแรก แต่การได้เห็นไอ้หมีมาดหลุดดูบ้างซักวันจะเป็นไรไป
"จะเป็นใครไปได้ล่ะ ทั้งตัวจริงทั้งในฝันก็มีแค่คนเดียว"วายุปล่อยมือที่ปิดตาอีกคนออกแล้วเลื่อนมากอดเอวเอาไว้หลวมๆ ทำหน้างอพร้อมกับเสียงอ้อน
นายแบบจำเป็น(อีกแล้ว?)คลี่ยิ้มกับตัวเอง เผลอคิดอยู่ได้ตั้งนานว่ามันจะเป็นรูปพิสดารอะไรมากมาย ที่แท้ก็เป็นรูปในจินตนาการของไอ้หมี...จินตนาการ!!? เดี๋ยวนะ...!!! ? วาดรูปแบบนี้ออกมาได้มันจินตนาการไปถึงไหนกันวะ!! ไอ้เด็กลามก!! แล้วนี่เกิดคนอื่นมาเห็นเข้าจะทำไง...ให้ตายเหอะ รูปแบบนี้ยังไงก็เอาออกไปแขวนโชว์ข้างนอกไม่ได้เด็ดขาด!!
"ห้ามเอาออกไปข้างนอก ห้ามให้ใครเห็นด้วยนะ!!!" วายุยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนพูด ตอนแรกจะบอกว่าไม่ทันแล้วเพราะโดนไอ้สามตัวนั่นกับอาจารย์อีกคนที่เห็นรูปนี้ไปแล้ว แต่ก็ตัดสินใจว่าเงียบไว้คงดีที่สุด เดี๋ยวเกิดไอ้คุณเฮียเขินโหดขึ้นมาอีก ไอ้ไวไวจะเจ็บหนักล่ะคราวนี้
"ไม่ให้ใครเห็นหรอก ผมก็หวงเป็นเหมือนกันนะ" อ้อมแขนที่โอบอยู่เลื่อนมาวางบนไหล่ก่อนจะรั้งใบหน้าเข้าไปหอมอีกฟอด แล้วมันก็หยุดอยู่แค่นั้น เอาหัวฟูๆมาวางคลอเคลียอยู่ข้างๆ
"หวง!! แล้ววาดแบบนี้ออกมาได้อ่ะนะ ไอ้เด็กทะลึ่ง!!" นายแบบแผ่นหลังเปลือยในรูปตวาดไม่จริงจังนัก เพื่อกลบเกลื่อนเพราะตัวเองก็ชักเริ่มจะรู้สึกอายขึ้นมาเหมือนกัน พอคิดไปว่าไอ้คนวาดมันกำลังคิดอะไรอยู่ หรือคิดไปไกลแค่ไหนตอนที่กำลังวาด
"ก็ตอนนั้นคิดถึงเฮียมาก จะวาดออกมาเป็นหน้าคนจริงๆก็ไม่ได้ เลยได้ออกมาแบบนี้" วายุบอกตามความจริง เพราะตอนที่วาดตัวเองไม่ได้อยู่ที่นี่ แถมยังมีเรื่องยุ่งวุ่นวายอีกต่างหาก
ปล่อยให้ทั้งห้องเงียบไปซักพัก นายตุลยังคงจับจ้องไปที่ภาพวาดตรงหน้าเหมือนกำลังซึมซับความรู้สึกต่างๆ โดยมีเจ้าของภาพยืนกอดคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ทั้งที่น่าจะโกรธที่ตัวเองได้กลายไปเป็นนายแบบนู้ดในจินตนาการของไอ้คนวาดมัน(แม้จะแค่แผ่นหลัง) แต่ในใจกลับรู้สึกปลาบปลื้ม เต็มตื้นเหมือนได้ยินคำบอกรักกระซิบแผ่วอยู่ข้างหูตลอดเวลา..
"ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหม สอบเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ.." นายตุลหาอะไรเปลี่ยนเรื่องขืนปล่อยให้ยืนจ้องภาพนี้นานเกินอาจจะลมจับได้ กะว่าจะฉลองสอบเสร็จให้กับความพยายามของไอ้หมี แต่มันก็ส่ายหัวแทนคำตอบ
"อยากกินเฮีย เอ๊ย!! อยากกินที่บ้านเฮียนี่แหละ เดี๋ยวผมทำให้เองซื้อของมาแล้ว" แค่เผลอพูดผิดไปนิดเดียว ไอ้คุณเฮียก็แจกศอกเข้าให้ที่กลางพุง ดีนะว่าแค่หยอกเล่น ไม่งั้นในระยะประชิดแบบนี้คงได้ลงไปนอนจุกเจ็บแน่ๆ
"งั้นก็ไปทำ มีไรให้ช่วยก็บอก"
"มีครับ!!"
"อะไรล่ะ ซื้อของมาไม่ครบรึไง" ไอ้หมีส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
"ช่วย'รัก'ผมเยอะๆด้วยนะ" วายุยื่นหน้าเข้าไปกระซิบขอความช่วยเหลือ ...นาทีนี้ไม่ต้องการแล้วคำบอกรัก หรือคำหวานอะไรจากปาก เพียงแค่ขอให้ไอ้คุณเฮียเป็นแบบที่เป็นอย่างนี้ ไอ้ไวไวก็มีความสุขมากมายแล้ว ...แวบหนึ่งสังเกตเห็นว่าบนใบหน้าคนปากแข็งมีรอยยิ้มประดับ แต่ก็แค่แวบเดียวแล้วก็กลับมาทำหน้าโหดอย่างเก่า
"ได้!! เดี๋ยวเฮียจัดให้...รักด้วยกำปั้น..รักด้วยลำแข้ง...แล้วก็รักด้วยศอก จะเอาอย่างไหนก่อนดีล่ะ!!" ไอ้หมีรีบส่ายหัวให้ไว ก่อนจะรับมุกด้วยการถอยออกไปให้ห่างรัศมีการจู่โจม เอ๊ย!!โจมตี เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเปิดศึกของไอ้คุณเฮีย ส่วนเวลารุกของไอ้หมียังไม่ถึง...ไม่งั้นล่ะก็...
"เฮียไม่ต้องรักผมมากขนาดนั้นก็ได้ ขอแค่ให้ชื่นใจซักครั้งก็พอ" คนที่แกล้งทำโหดแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ตอนที่เห็นไอ้หมีมันทำตาปริบแอ๊บยังกับตัวมันน่ารักซะเหลือเกินอ่ะ
"พอเลยอุบาทว์ ตัวก็ใช่เล็กๆยังจะกล้ามาทำตัวน่ารัก" จากที่คิดจะฟาดงวงฟาดงาใส่ไอ้หมีแก้เมื่อยก็กลายเป็นหัวเราะออกมาซะงั้น
"ก็ผมอยากให้เฮียรักนี่นา" พอไม่ได้ตั้งกระบวนท่า ไอ้หมีมันก็เดินเข้ามากอดทำเสียงอ้อนให้หัวใจเต้นอีกรอบ
"ไปทำกับข้าวได้แล้ว...หิว!!" ก่อนที่จะเสียท่าใจอ่อนให้ไอ้หมีมันต้องรีบเฉดหัวใช้ แล้วพาตัวเองออกไปข้างนอกห้องอันมีสมรภูมิอันตรายอยู่ ไอ้หมีบ่นหงุงหงิงตามประสาแต่ก่อนที่จะออกไปตามคำสั่งมันก็หันกลับมาขโมยหอมแก้มอีกฟอด
"ชื่นใจ..!!" ก่อนจะวิ่งแผล็บออกไปข้างนอก อยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆมีหวังต้องเข้าไปเช็คอัตราการเต้นของหัวใจบ้าง ว่ามันยังปกติดีอยู่รึป่าว ขยันทำให้ตัวใจคนอื่นตูมตามซะเหลือเกิน
.....แล้วก็ตลอดเวลา...ตลอดเวลาที่ทานข้าวเย็น ไอ้หมีมันคอยเอาใจตักโน่นนี่มาให้ไม่ขาด แถมยังมองมาด้วยสายตาหวานเชื่อม...ไอ้คุณตุลกำลังสงสัยว่าตัวเองคงจะไม่รอดพ้นอุ้งมือหมีในคืนนี้แน่ แต่...เรื่องอะไรจะให้มันง่ายดายขนาดนั้น(แม้ว่าตัวเองจะลั่นวาจาเอาไว้เองก็เถอะ) หึหึ
"อะไรอ่ะเฮีย..?" วายุเหลือบมองแก้วสุดหรูที่ไอ้คุณเฮียหยิบมาตั้งไว้ตรงหน้า ก่อนจะรินน้ำอะไรบางอย่างใส่ลงไป.
"ฉลองไง!! ขาดไปก็ไม่ครบสูตร ลองกินดูไม่ขมเหมือนเหล้าหรอก" มันคือไวท์ชั้นดีที่คุณน้องเขยหิ้วมาฝากจากต่างประเทศ ไอ้หมีมันเอื้อมมาหยิบแก้วที่ยืนให้ไปดมแล้วทำหน้าหยี แต่คนทางนี้กลับกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
"ผมไม่ดื่มอ่ะ แม่เคยขอไว้" เรื่องเดียวที่แม่ของไอ้ไวไวขอไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ด้วยกัน นอกนั้นไม่ว่าเรียนไม่ดีหรือจะทำตัวแย่แค่ไหนแม่ก็ไม่เคยว่า
"เอาน่า!! แค่จิบนิดเดียวกับเฮีย แม่ษาไม่ว่าอะไรหรอก" หลอกล่อสุดๆ นายตุลยื่นแก้วตัวเองไปกระทบกับแก้วของไอ้หมีเหมือนจะเชิญชวนให้ดื่มและบังคับอยู่ในที
"หมดเลยเหรอ..." ไอ้หมียังถามหน้าซื่อด้วยความไม่แน่ใจ
"ใช่...!! เอาให้หมดเลย" เอาให้หมดขวดนี่แหละ จะได้หลับสบายไปยันเช้า... ไอ้หมีเอ๊ย!! คราวนี้แหละมันจะได้รู้รสชาติความเมาครั้งแรกในชีวิต หึหึ!!!
==============================
วันนี้เมาขอรับพี่น้อง ไม่เมาไม่เลิกรา 
ไอ้คุณเฮียจะหลอกเด็กล่ะงานนี้ แต่ไม่รู้ว่าจะรอดรึป่าว หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป...(กันซะดีๆ โอมเพี้ยง งงงวยๆ มึนเมาๆ 
)
ปล. เจเจ้...ป่านนี้ยังมิกลับอีก เอามาลงขัดดอกไปก่อน ผิดถูกไงค่อยว่ากันอีกที คริ คริ
ขอบคุณบูตะที่ช่วยตรวจคำผิดให้ด้วย 
::ช่วงคั่นโฆษณา::
(ขออนุญาตพี่ๆเว็บด้วยคะ 
)
ช่วงนี้ดาด้าหายไปปั่นต้นฉบับส่งโรงพิมพ์อยู่ กำลังจะมีนิยายรวมเล่มเรื่องแรกของตัวเอง
เพราะแบบปกออกมาแล้ว แต่ต้นฉบับยังไม่เสร็จ ดันเปิดจองไปแล้วอีก 
เร่งปั่นสุดมือสุดเท้่า ตาจะแตกตายวันละหลายชั่วโมง ถึงได้มาลงเรื่องช้าไปบ้าง ต้องขออภัยทุกท่านด้วย
หากท่านใดสนใจลองแวะไปดูได้ (เคยเอามาลงในเล้าอยู่หลายตอน..แต่มีปัญหานิดหน่อยก็เลยลบออกไป)
ตัวอย่างปกสองเล่มแรกคะ ชื่อเรื่อง A Little Vampire
ใครสนใจ PM มา่ถามรายละเอียดได้
ขอบพระคุณสำหรับพื้นที่ด้วยคะ
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 491324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก