เข้ามารายงานตัวครับ หลังจากที่หายไปร่วมสัปดาห์ เพราะภารกิจของชาติ
ก่อนอื่น ขอกอดทุกคนก่อน คิดถึงจังเลย
ผมมาอยู่เซี่ยงไฮ้ 9 วัน เหมือนอยู่มา 9 เดือน ด้วยความที่คนส่วนใหญ่ไม่พูดภาษาอื่น นอกจากภาษาจีน
ผลก็คือ เวลาผมสั่งอาหาร ขนาดชี้นิ้วตามรูปภาพแล้ว ก็ยังได้ไม่ตรงกับที่ต้องการ สั่งหมู ได้เนื้อ ฮ่วย!
แล้วจะมาเลือกนั่น เลือกนี่ ไม่เอานี่ ไม่เอานั่น ไม่ได้ ได้แต่สั่งตามเมนูเท่านั้น ถ้าไม่กิน ก็เขี่ยเอาเอง
ทำให้คิดถึงบ้านเรามากเลย เอาใจลูกค้าทุกอย่าง อยากได้อะไร ขอให้บอก บริการเต็มที่
ตอนที่มาถึงวันที่สอง หลังจากประชุมเสร็จ ผมกับแฟนผมไปเดินที่ถนนคนเดิน หนานจิ่ง
เพื่อจะเดินลัดเลาะไปที่หาดไว่ทัน หรือ เดอะบันด์ ที่เป็น signature ของที่นี่
ตอนแรกว่าจะไปล่องเรือชมแม่น้ำหวงผู่สักหน่อย ปรากฏว่า ค่าล่องเรือ ปาไป 80 หยวน ต่อคน = 400 บาท
(1 หยวน = 5 บาท) ก็เลยใส่เกียร์ถอย เพราะรู้สึกมันไม่คุ้มค่าที่จะเสียเงินกับเรื่องนี้
พวกผมก็เลยไปนั่งเล่นที่ตรงชายหาด เขาทำเป็นเหมือนท่าเรือเอาไว้ให้คนไปยืนเล่นพักผ่อนริมแม่น้ำ
โห! เห็นแล้วตื่นตาตื่นใจกับเรือประดับไฟที่ผ่านมาเป็นระยะ
แล้วตึกรามอาคารต่าง ๆ เขาก็อนุรักษ์ไว้อย่างดีเลย ทำให้นึกถึงหน้งเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้สมัยก่อนขึ้นมาทันที
ระหว่างที่เดิน ๆ อยู่ ก็มีนายหน้าแถเข้ามาเสนอสินค้าก็อปปี้ โดยโชว์โบรชัวร์ เป็นระยะ ๆ
ซึ่งเคยมีคนบอกผมว่า ถ้าเราไม่เอา ต้องบอกปฏิเสธไปทันที ไม่งั้น พี่แกจะเดินตามตื๊ออย่างน่ารำคาญ
แล้วต้องต่อราคา ไม่ใช่กว่า 50% นะครับ ต้องกว่า 80% เพราะพี่แกบอกผ่านราคาโหดมาก
กะเชือดหมูเต็ม ๆ คิดดูแล้วกัน เขาเสนอราคานาฬิกาก็อปปี้เกรดเอของ Tag Link หน้าปัดดำให้พวกผม
ในตอนแรก บอกราคา 2000 หยวน แต่พวกผมเป็นลูกค้ารายแรก เลยลดให้ 20% เหลือ 1800 หยวน
แต่แฟนผมเขารู้ทันเพราะเดินทางบ่อย ก็เลยดักคอ ต่อไปต่อมา จาก 2000 หยวน เหลือ 150 หยวน
ย้ำ! 150 หยวน จริง ๆ ครับ แล้วก็ยังแถมปากกามองบลังค์ให้อีกด้ามหนึ่งด้วย เอากะแฟนผมสิ
ไอ้เรื่องเสียรู้คนเนี่ย เขาไม่ยอมจริง ๆ ส่วนผม ก็ได้แต่มองตาปริบ ๆ มีหน้าที่จ่ายเงินอย่างเดียว
แต่มีอยู่รายหนึ่ง เป็นผู้ชายหน้าตาท่าทางดี พูดภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างดี เหมือนคนมีความรู้ พี่แกมาแผนสู
ทำฟอร์มมาบอกว่า บ้านอยู่ที่นานกิง ตกรถกลับบ้านไม่ได้ จะขอขายนาฬิกาที่ใส่อยู่แลกกับค่ารถกลับบ้าน
ซึ่งพี่แกใส่ Rolex เลยนะ จะขายให้ในราคา 100 หยวน แต่แฟนผม เขา say no อย่างเดียว
พอเห็นเราจะเดินหนี จากราคา 100 หยวน เหลือ 50 หยวน ทันที ใครจะมาเซี่ยงไฮ้ ก็ระวังไว้นะครับ
พอวันต่อมา แฟนผมเขาไปดูกายกรรมเซี่ยงไฮ้คนเดียว เพราะผมไม่อยากไป
หลังจากที่ส่งเขาขึ้นแท็กซี่แล้ว ผมก็เดินไปซื้อเบียร์ท้องถิ่น ชือ Tsingtao มาดื่ม รสชาติมันอ่อนละมุนนุ่มลิ้นดี
แล้วก็ไปนั่งอยู่แถว ๆ ถนนหนานจิ่ง นั่นแหละครับ จะมีร้านรวงขายของมากมาย รวมทั้งร้านอาหารด้วย
ก็นั่งดูวิถีชีวิตคนที่นี่อย่างเพลินตาเพลินใจมาก สาว ๆ ที่นี่ มักจะไม่ค่อยแต่งหน้ากันตอนกลางวันหรือตอนทำงาน
แต่พอเลิกงาน น้องหมวยเธอจะแปลงร่างเป็นสาวสวยแต่งหน้าทันสมัยขึ้นมาทันที
แล้วการแต่งกายของที่นี่ น้องหมวยเธอใส่ชุดแบบที่....ถ้าเป็นบ้านเรา คงใส่ไปเฉพาะตอนออกงานกลางคืนหรือไม่ก็
ในวาระพิเศษเท่านั้น แต่ที่นี่ใส่กับเป็นเรื่องปกติ บางคนแต่งชุดกระโปรงบานฟูฟ่องเป็นชั้น ๆ มาเดินถนน
บางคนก็คว้านหน้าอกซะจนผมเสียวว่า ถ้าก้มลงไปเก็บของ คงหลุดออกมา แต่ผมก็ชอบนะครับ
ก็เขาอุตส่าห์ใส่มาให้ดูแล้วนี่นา เดี๋ยวเขาจะน้อยใจ 55555
ถ้าเป็นคนหนุ่มสาวหน่อย ก็จะเดินมาเป็นคู่ ๆ โอบกอด คลอเคลียกันอย่างไม่สนใจใคร
ราวกับถนนนี้ มีเพียงเราแค่สองคน บางคนความรักล้นอกมาก ก็ยืนจูบกันกลางถนนนั่นแหละครับ
โอ้! นี่ถ้าขงจื๊อกลับชาติมาเกิดตอนนี้ คงเสียใจกระอักเลือดตายแน่นอน เพราะวัฒนธรรมจีนกว่า 5000 ปี
ที่สอนให้สาว ๆ รักนวลสงวนตัว มันสูญสลายไปแล้ว
ระหว่างที่นั่งอยู่คนเดียว ก็มีหน้าม้าเข้ามาติดต่อถามว่า ต้องการเพื่อนคุยมั้ย? เขาจะแนะนำสาวสวยให้
คนแรก ผมปฏิเสธไป พอสักพัก ก็มีอีกคนเข้ามาถามอีก ผมก็เลยชักสนใจว่า ชีวิตหลังเงาที่นี่เป็นยังไง
ก็เลยบอกไปว่า ผมไม่รู้จักหน้าตาสาวที่จะแนะนำให้ ถ้าเกิดเห็นแล้วไม่ถูกใจ แต่จ่ายเงินไปแล้ว จะทำยังไง
อาตี๋นั่น ก็เลยชี้ไปที่สาวน้อยนางหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ที่ผมนั่งอยู่ ซึ่งอายุอานามประมาณ 20 ต้น ๆ หน้าตาสะสวยทันสมัยเลยล่ะ
ผมก็อืม.....ชักน่าสนแฮะ แฟนเราก็ไม่อยู่ อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะกลับ แถมราคาก็ไม่แพงด้วย แค่ 200 หยวน
ก็ประมาณ 1000 บาทเท่านั้น ถูกกว่าหมอนวดบ้านเราอีก (แค่คิดในใจเท่านั้นนะครับ)
แต่พอมาคิด ๆ อีกที ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวระเบิดลง ถ้าแฟนผมรู้เข้า อันที่จริง เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ
แต่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้ากันก่อน ผมก็เลยปฏิเสธไป แล้วก็เลยลุกกลับโรงแรมดีกว่า
พอเดินมาได้สักพัก ก็มีสาวน้อยอีกนางหนึ่ง เข้ามาคุยด้วยบอกว่า หิวข้าว ไม่มีเงินกินข้าว
อยากจะขอให้ช่วยสักหน่อย อยากได้อะไรก็จะให้ ผมก็...อืม อีกแล้วเหรอวะเนี่ย ก็ปฏิเสธไป
คนนี้ตื๊อมาก เดินตามผมจากถนนหนานจิ่ง มาจนเกือบถึงโรงแรมผม แล้วก็ลดราคาลงมาเรื่อย ๆ
จาก 200 หยวน เหลือแค่ 100 หยวน นี่ถ้าผมเล่นตัวนานกว่านี้ ค่าตัวคงเหลือ 50 หยวนมั้ง 55555
แต่ผมก็ปฏิเสธไป แล้วรีบเดินเข้าโรงแรมไปทันที น้องหมวยก็เลยหยุดแค่นั้น
สุดท้ายผมก็ไปถึง "เซี่ยงไฮ้" จนได้ หลังจากแฟนผมกลับมา
ตอนแรกเขาก็งง ๆ ว่า ทำไมผมร้อนแรงจัง ก็เลยเล่าให้เขาฟัง
เขาก็เล่นเหน็บเล่น ๆ ว่า เขาปล่อยผมให้คลาดสายตาไม่ได้เลยนะ
หัวข้อ: ==> เมื่อผมมีรักแท้ แต่ดูแล(ไว้)ไม่ได้ (อ่าน 1080524 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก