หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[SuSaya]

เมฆจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย...เป็นห่วงจัง
ทำไมคนที่เกี่ยวข้องกับกายถึงได้เป็นอะไรไปทีละคนสองคน
มันชักจะกลายเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนไปแล้วสิ
เรื่องอรัญก็พอจะเห็นเค้าลางว่าน่าจะโดนพี่ชายใช้ให้มาตีสนิทกับพฤศแล้วล้วงความลับทางธุรกิจ
พอความแตกก็เลยโดนสั่งสอน แต่อุบัติเหตุหลังจากนั้นที่พรากครอบครัวไปเลยทำให้วรุจน์เข้าใจว่าเป็นฝีมือของพฤศ
อยากทวงความยุติธรรม...กายเกี่ยวอะไรด้วย!!!  เหมือนทั้งพฤศทั้งวรุจน์กำลังเล่นงานกายทั้งสองฝ่ายเพื่อทำลายศัตรูของตัวเอง

[tumtok]

ก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม...แต่ก็สนุกมาก
รีบมาต่อนะคับ

[silverphoenix]

เอาแล้วๆๆๆ

ตอนนี้มาเกือบทุกคนเลยแฮะ

[oaw_eang]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอบคุณคะ

เจ้สอง

[beboy]

สนุกมากครับ    ขอบคุณนะครับ
เมฆจะตายไหมเนี้ยะ   ไม่อยากให้เมฆตายเลย   เดาว่าเมฆน่าจะเคยคบกับอรัญด้วยเหมือนกัน
ท่านประธาน   จะทำยังไงไท่ให้กายลาออกได้

[indy❣zaka]

จะตัดตัวเลือกรึป่าวนี่ๆๆๆ อิอิ

[pochu52]

ลำที่ตกคงไม่ใช่เมฆนะ แค่นี้ตัวเลือกของกายก็เจ็บกันระนาวแล้วค๊า
สงสัยๆๆ ท่านประธานเป็นไรเหรอหวงกายกับเคนนี่เหรออออ

[tamako]

หวังว่านี้คงไม่ใช่การตัดคู่แข่งอีกใช่ไหม
วรุจน์รถชน   เชิงชายลูคีเมีย  เมฆเครื่องบินตก
เหอะๆ เหมือนกายจะเป็นตัวนะโชคร้ายยังไงไม่รู้

[stupidchild]

เมฆตายแน่นอน ตัวประกอบเจ็บสุด

[katawoot]

Guy Chapter 44


คเชนทร์บอกให้กายกลับบ้านได้ โดยให้รีบไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่คนจะทะลักออกไปด้านนอกสนามบิน
“คุณหาแท็กซี่ แล้วรีบไป รถจะติดมาก เดี๋ยวจะกลับไม่ได้” คเชนทร์พูด
“แล้ว...” กายอึกอัก
“คุณไม่ต้องห่วง ที่นี่ผมกับพฤศจะจัดการเอง” คเชนทร์ตอบเสียงจริงจริง แล้วก็เปลี่ยนเป็นท่่าทีเหนื่อยหน่ายพร้อมกับยักไหล่ “หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ”
“แต่ว่า...” กายยังคงลังเล
“กาย เชื่อผม” คเชนทร์เสียงเข้มแล้วพูดต่อว่า “ไม่สิ นี่เป็นคำสั่ง กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้”
“ผมอยากดู” กายเถียง
“คุณไม่ต้องห่วง นักบินระดับนั้นเขาดีดตัวออกมาทัน และผมก็คิดว่าคงไม่ใช่ลำนั้นหรอก” คเชนทร์พูดเสียงกร้าวแล้วยิ่งเหยาะๆ ออกไปยังรันเวย์พร้อมๆ กับพฤศและเหล่านายทหาร ทิ้งให้กายยืนคว้างอยู่กับบรรดาแขกวีไอพีอีกหลายคน
...คเชนทร์หึง อันนี้แน่นอนมาก ไม่ต้องเดา...
...แต่ท่านประธานล่ะ สายตาแบบนั้นมันคืออะไรกันนะ...

พรุ่งนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้ายของกาย ยังมีงานแปลเหลืออยู่อีกห้าชิ้น กายจึงต้องเร่งทำโดยไม่พักกลางวันด้วยซ้ำ เขาอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในการแสดงการบินผาดโผน Thunderbolt Air Show มาก แต่พนักงานของบริษัทต่างคนต่างทำงานเช่นเคย ไม่มีการจับกลุ่มกันคุยแม้แต่นิด
กายแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่นนอกจากแปลเอกสาร กระนั้นเขาก็หาเวลาเข้าไปตรวจสอบข่าวจากหน้าเว็บไซท์ของหนังสือพิมพ์สำนักต่างๆ แต่ยังไม่มีรายงานข่าวที่ลงรายละเอียด แทบทุกสำนักพิมพ์นำเสนอข่าวเหมือนกัน นั่นก็คือนักบินดีดตัวออกมาจากเครื่องได้ทัน และไม่เสียชีวิต แต่เป็นนักบินต่างประเทศหรือนักบินไทยนั้น ข่าวไม่ได้ระบุ
...ขออย่าให้เป็นคุณทหารอากาศเมฆเลย ถึงไม่เสียชีวิต แต่ก็คงเจ็บพอสมควร...
...แต่ทำไมเขาติดต่อเมฆไม่ได้เลย โทรศัพท์ไปตั้งหลายครั้งก็มีแต่ปิดเครื่อง...
...ปิดเครื่อง หรือปิดข่าว!...
กายถอนหายใจ อยากจะโทรศัพท์ไปที่กองทัพอากาศและสอบถามรายละเอียด แต่งานเขายุ่งมากจึงจำใจต้องทำงานแปลต่อ
...คเชนทร์ก็คงกำลังยุ่ง เกิดเรื่องขนาดนี้คเชนทร์กับพฤศก็คงวิ่งวุ่นอยู่ ผู้บริหารทุกคนคงนั่งกันไม่ติดที่...

เลิกงาน กายแอบไปชะโงกดูหน้าออฟฟิสของคเชนทร์ เห็นชนกกำลังวุ่นอยู่กับการโทรศัพท์ หน้าตาเคร่งเครียด เจนจิราก็ไม่ต่างกัน กายจึงเดินออกจากบริษัท แวะซื้อหนังสือพิมพ์หลายฉบับและไปนั่งอ่านข่าวอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งไม่ห่างจากบริษัทเท่าใดนัก แต่ข่าวก็ไม่ได้มีข้อมูลอะไรใหม่
...คเชนทร์เป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ คเชนทร์เป็นคนเก่ง และน่าจะรับมือกับนักข่าวได้ดี คเชนทร์ไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้สร้างปัญหาให้กับบริษัท และคงต้องลอบบี้และเคลียร์ทุกอย่างจนได้...
...แต่เขาห่วงเมฆ ทำไมเมฆไม่รับโทรศัพท์ของเขาเลย จริงอยู่ เมฆอาจจะยุ่ง แต่นี่มันวันที่สองเข้าไปแล้ว...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กายรีบรับโทรศัพท์ เสียงชายสูงอายุคนหนึ่งถามว่าเขาคือกายใช่หรือไม่ กายตอบว่าใช่ ชายคนนั้นจึงขอให้รอสักครู่
“กาย คุณจะมาเยี่ยมผมเมื่อไหร่ครับ” คนที่โทรศัพท์มาคือวรุจน์
“เอ่อ...”
“เลิกงานแล้วนี่ คุณไม่ได้วางแผนว่าจะมาเย่ี่ยมผมหรือ” วรุจน์ถาม
“ไปครับ กำลังจะไป ผมเพิ่งออกจากออฟฟิส”
“บริษัทนั้นเขาเลิกตรงเวลาไม่ใช่หรือ” วรุจน์ถามเสียงราบเรียบ “หรือคุณยุ่งกับเขาด้วยเรื่องเครื่องบินระเบิด”
“เปล่าครับ พอดีวันนี้ผมงานเยอะ ก็เลย...”
“พรุ่งนี้วันทำงานสุดท้ายของคุณแล้วสินะ ก็น่าจะยุ่งเป็นธรรมดา แต่ว่าเลิกงานแล้ว มาเยี่ยมเพื่อนพิเศษหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากคุยกับคุณ อยากให้คุณเล่าอะไรให้ฟังเพื่อเป็นการช่วยฟื้นความจำผม”
“ครับๆ ผมจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
“ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ผมกลับมาพักอยู่ที่บ้านแล้ว” วรุจน์พูด “ตอนนี้คุณอยู่หน้าบริษัทใช่หรือเปล่า ผมจะให้คนขับรถไปรับ คุณพูดกับเขานะ”
“ครับ” กายตอบเบาๆ แล้วรอคุยสายกับคนขับรถของวรุจน์ ในใจก็คิดว่า
...ทำไมน้ำเสียงของวรุจน์ดูห่่างเหินจังเลย...

รถติดมาก กว่าจะถึงบ้านวรุจน์ก็เกือบค่ำ 'ลุงพร้อม' คนขับรถของวรุจน์อายุมากแล้วจนกายไม่อยากจะเชื่อว่ายังทำงานเป็นคนขับรถอยู่
“คุณวรุจน์อยู่ที่บ้านสระน้ำครับ” คนขับรถของวรุจน์ชี้มือไปยังด้านขวา กายกล่าวขอบคุณและเดินไปตามทางเดิน ตามองดอกไม้สองข้างทางซึ่งปลูกไว้อย่างสวยงาม
วรุจน์นอนเอนตัวอยู่บนเก้าอี้นอนทรงสมัยใหม่ซึ่งตั้งอยู่ปลายสุดของสระว่ายน้ำรูปทรงอิสระขนาดใหญ่ ไฟเปิดสว่างเห็นแสงสะท้อนในน้ำซึ่งพื้นสระปูกระเบื้องสีน้ำตาลต่างไปจากสระส่วนมากที่เป็นสีฟ้า ด้านหลังของวรุจน์เป็นเรือนพักขนาดประมาณ 8x10 เมตร หน้าต่างบานใหญ่สูงเกือบสองเมตร มองเข้าไปเห็นเครื่องเรือนโทนสีน้ำตาลเข้ม
“มานั่งตรงนี้สิกาย” วรุจน์ชี้ไปยังเก้าอี้นอนตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
“ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหมครับ” กายถาม
“ใช่” วรุจน์พยักหน้า “อีกหน่อยผมก็คงหายเป็นปกติและกลับไปจัดการกับทุกอย่างได้”
“อาการปวดหัวล่ะครับ” กายถามแล้วนั่งลง
“ดีขึ้นเยอะ แต่ถ้าพยายามใช้ความคิดมากก็มีปวดหัวบ้าง แต่หมอก็ให้ยาเยอะเหมือนกัน ยาอะไรก็ไม่รู้ ถ้าจะว่าเป็นยาแก้ปวดหัวก็ไม่น่าจะเยอะขนาดนี้”
“มีพยาบาลดูแลไหมครับ”
“มี” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “ก็คนเดิมที่นั่งเฝ้าผมอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นล่ะ เป็นพยาบาลด้วย เป็นบอดี้การ์ดด้วย”
“จริงหรือครับ” กายแปลกใจ
“ตอนนี้ผมต้องระวังตัวเป็นพิเศษ ตำรวจยังจับตัวคนร้ายไม่ได้”
“คนที่ขับรถชนคุณนะหรือครับ”
“คนที่สั่งการให้คนขับรถมาชนผมต่างหาก” วรุจน์แก้ไขคำพูดของกาย ตาลุกวาบแล้วแปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “เสีียดาย ผมจำอะไรไม่ได้ และข้อมูลที่แต่ละคนเล่าให้ผมฟังก็ยังปะติดปะต่อกันได้ไม่สมบูรณ์”
“แสดงว่าตอนนี้คุณเริ่มจะรู้ว่า...”
“ใช่ ผมเริ่มจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่นั่นก็เป็นแค่สิ่งที่คนเล่าให้ผมฟัง มันต่างไปจากสิ่งที่ผมรู้และรับรู้ด้วยตัวเอง เช่น ผมชอบคนนี้เพราะมีคนบอกว่าผมชอบ ผมเกลียดคนนั้นเพราะมีคนบอกว่าผมเกลียด มันน่าอึดอัดใจจะตาย ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ครับ” กายพยักหน้า
“ผมอยากจะรู้สึกได้ด้วยตัวเอง” วรุจน์มองตากายนิ่ง “ซึ่งผมไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าอีกหน่อยคุณก็คงหายเป็นปกติ”
“ผมหมายถึงปกติในระดับที่แค่จะไปทำงานได้” วรุจน์ตอบ “เรื่องงานที่โรงแรม The Atlantis ตอนนี้เรียกได้ว่าผมหายเกือบปกติแล้วเพราะมีรายงานให้ผมทั้งเสียงและทั้งตัวหนังสือละเอียดยิบ แต่เรื่องอื่นนั้น...”
“ผมว่าค่อยเป็นค่อยไปก็ดีครับ”
“เช่นเรื่องคุณ...” วรุจน์ทอดเสียงนุ่ม “เรื่องคุณ เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากให้ความจำกลับมาเร็วๆ”
“ผมเล่าให้คุณฟังแล้ว”
“ผมอยากจะนึกได้เองด้วย ผมอยากจะจำความรู้สึกของผมได้ ตอนที่ผมยืนมองคุณที่ริมถนนก่อนถูกรถชน ผมอยากจะได้ความรู้สึกนั้นกลับมา”
“คุณดูใจลอย”
“ขนาดที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งมาเลยหรือครับ” วรุจน์ถาม “คุณก็ไม่ได้ยินเลยหรือ”
“เราสองคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง” กายตอบ
“คุณเห็นหรือเปล่่าว่าคนขับ...”
“ผู้หญิง!” กายพูดโพล่งออกมา
“ผู้หญิง” วรุจน์ทวน
“ผมเล่าให้ตำรวจฟังแล้ว ผมเห็นไม่ชัด รถก็ติดฟิล์มทึบ แต่คิดว่าผู้หญิงเป็นคนขับรถ ผมหยิกฟู รถผ่าไฟแดง เลี้ยวขวามาจากสามแยก ขับเร็วมาก พอใกล้คุณก็เหยีียบเบรก ทำให้ท้ายปัด กระแทกเข้ากับคุณ”
“ช่างเถอะ เรื่องนี้พอแค่นี้ก่อน ผมมีเรื่องอื่นอยากจะถาม” วรุจน์ยิ้มบางๆ
“เรื่องอะไรครับ” กายถาม
“เรื่องนี้ ผมอยากให้คุณตอบตามความเป็นจริง ห้ามโกหกผมเด็ดขาด” วรุจน์โน้มตัวเข้ามาใกล้กายแล้วนิ่งเงีียบอยู่ครู่หนึ่งจนกายต้องถามออกมา
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว” วรุจน์ยิ้มมุมปาก
“เรื่องอะไรครับ” กายถามย้ำ
“เราเป็นเพื่อนพิเศษกัน” วรุจน์พูดเสียงเบา “ผมอยากจะถามว่า เรามีอะไรกันหลายครั้งแล้วใช่ไหมครับ”
...ไม่ ไม่เคยมีอะไรกันแม้แต่ครั้งเดียว จูบก็ยังไม่เคย...
กายตอบอยู่ในใจ
“ว่าไงกาย” วรุจน์ถามเมื่อเห็นกายนิ่งไป
“เอ่อ...คือว่า...”
“อย่าโกหกผมนะ ตอนนี้ผมสูญเสียความจำ ผมต้องการความจำผมกลับมา”
“ยังครับ”
“ไม่เชื่อ”
“อ้าว ก็ผมตอบตามความเป็นจริง”
“ถ้ายังงั้นเราจะเป็นเพื่อนพิเศษกันได้ยังไง” วรุจน์แย้ง “ถ้าไม่เคยมีอะไรกัน”
“นักข่าวเขาเป็นคนใช้คำนี้เองนะครับ”
“แสดงว่าที่จริงคุณไม่ได้เป็นเพื่อนพิเศษอะไรกับผม”
“ที่เล่ามา มันก็...”
“คุณเล่าให้ผมฟังสองครั้ง ครั้งแรกห่างเหิน ครั้งที่สองใกล้ชิด” วรุจน์จ้องหน้ากาย “แต่ผมชอบครั้งที่สอง”
“คุณวรุจน์”
“กาย ผมคุยกับคุณแล้วสบายใจ ถ้าเรื่องที่สองที่คุณเล่าให้ผมฟังเป็นความจริง การใช้คำว่าเพื่อนพิเศษก็ถูกแล้วล่ะ” วรุจน์พยักหน้าแล้วขมวดคิ้ว “แต่ เอ ไม่สิ ไม่ใช่เพื่อน เราไม่น่าจะเป็นเพื่อนกัน เราน่าจะเป็นแฟน”
“แฟน...”
“คนสองคนเป็นแฟนกัน ก็น่าจะต้องทำอะไรอย่างที่คนที่เป็นแฟนกันทำ”
“คุณป่วยอยู่นะครับ” กายรีบพูด
“ผมดีขึ้นเยอะแล้ว” วรุจน์รีบแย้ง ปรายตามองไปยังบ้านสระน้ำและพูดว่า “เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ ผมรู้สึกหนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้ อากาศเริ่มเย็น ผมไม่อยากจะเสี่ยงต่อการเป็นหวัด”
“เพิ่งหัวค่ำอยู่นะครับ”
“ปีนี้กรุงเทพฯ หนาวกว่าปกติ” วรุจน์ขยับตัว “กาย ช่วยประคองผมหน่อยสิครับ ผมนั่งนาน ถ้าลุกแล้วมักจะเวีียนหัว”
“แล้วยังจะมาชวนผมทำอะไรอีก”
“แต่ถ้านอน ไม่มีปัญหา ผมนอนอยู่ข้างล่าง คุณอยู่ข้างบน สบายมาก แต่อย่าแรงเกินไป” วรุจน์อมยิ้ม
“คุณวรุจน์” กายทำหน้ามุ่ย
“ไปข้างในกันเถอะกาย” วรุจน์ชวน
“เอ่อ...คือ” กายอึกอัก
“ไปคุยกันต่อข้างใน มาสิครับ”
“ผมว่า...” กายลังเล
“หรือคุณไม่อยากใกล้ชิดกับผม ถ้ายังงั้น มันก็ค่อนข้างขัดกับเรื่องที่สองที่คุณเล่านะ” วรุจน์พูดเสียงเรียบ เดินไปยังบ้านสระน้ำช้าๆ กายจำต้องเดินตามเพราะกลัววรุจน์หกล้ม
“ผมเล่าไปตามความเป็นจริง แต่เรื่องที่จะเข้าไปทำอะไรกันในบ้านนี่มันไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
“เกี่ยวสิ” วรุจน์หันมาพูดกับกาย “ถ้าเราเป็นแฟนกัน การจะมีเซ็กส์กันไม่เห็นจะเป็นเรื่องลำบากใจอะไร”
“คนเราเป็นแฟนกันก็ไม่เห็นจะ...”
“สำหรับผมเป็นเรื่องจำเป็น” วรุจน์หยุดเดินและหันมาโอบกอดกายเอาไว้ “ผมถือว่าแปลกด้วยซ้ำที่เป็นแฟนกันแต่ไม่มีอะไรกัน”
“รออีกหน่อยไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้” วรุจน์ส่ายหน้า ก้มลงมาหอมแก้มกาย และซุกไซร้ซอกคอ “เรามาทำความรู้จักกันให้ดียิ่งขึ้นเถอะนะกาย ช่วยผมหน่อย ช่วยผมให้จำความรู้สึกมีความสุขให้ได้หน่อยเถอะครับ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ไม่มีคำปฏิเสธ เรามาทำอะไรลึกซึ้งกันเถอะ”
“อย่านะครับ” กายขืนตัว
...ไม่นะ ไม่ใช่แบบนี้...
...ทำไมเรารู้สึกว่าวรุจน์ไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูด อะไรลึกๆ บอกกับเราว่าปากกับใจของวรุจน์ไม่ตรงกัน...
...ต้องให้วรุจน์บอกรักหรือไงถึงจะยอมมีอะไรด้วยหือกาย...
“กาย”
“ไม่ครับ” กายกัดฟัน
“ได้” วรุจน์นิ่งไปครู่ใหญ่ แขนโอบรัดกายแน่นเข้า ก่อนจะคลายออก ปล่อยให้กายเป็นอิสระ
“ผมขอโทษ” กายพูดพึมพำ
“ไม่ต้องมาขอโทษผมหรอก ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษคุณ อะไรกัน คุณมาเยี่ยม ผมกลับชวนคุณเข้าบ้านไปมีเซ็กส์” วรุจน์เหยียดปาก “สงสัยเพราะผมนอนอยู่ในโรงพยาบาลนานก็เลยเครียด ทำอะไรไปก็ไม่รู้ ขอโทษอีกครั้งนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” กายพูดเสียงแผ่วเบา
“อ้อ เย็นแล้ว มาทานดินเนอร์กันเถอะ ผมหิวพอดี” วรุจน์หันไปมองรอบๆ แล้วเดินกลับไปยังเก้าอี้นอนตัวเมื่อครู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลข “ทานที่สระน้ำนี้นะกาย ผมชอบที่นี่”
กายพยักหน้าแล้วนั่งลง ฟังวรุจน์สั่งให้คนมาตั้งโต๊ะทานอาหารเย็น ความคิดในใจถกเถียงกันเอง
...วรุจน์ดูห่างเหินเรายิ่งกว่าเดิม สายตาที่มองมาไม่เหมือนวรุจน์คนเดิม...
...ก็แน่ละสิ วรุจน์สูญเสียความทรงจำไป และตอนนี้ก็กำลังพยายามฟื้นความจำ เพราะแบบนี้ไง ถึงได้ชวนเราเข้าบ้านไปทำอะไรกัน...
...บ้าหรือ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันนี่นา...
...แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แค่มีอะไรกับใครซักคน ทำไมจะต้องเรื่องมากนะกาย ทำยังกะว่าไม่เคย...
...ไม่ได้หรอก กับวรุจน์มันต้องไม่ใช่แบบนี้...

นรธีร์เดินเข้าไปหากายซึ่งนั่งพิงผนังอยู่มุมห้อง รู้สึกขัดหูขัดตายิ่งนัก กายกลับมาทำงานที่เดิมและมักจะทำงานผิดพลาดอยู่บ่อยครั้ง ครั้นพอว่างจากการทำงานก็มักนั่งเหม่อ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
เขารู้ว่ากายมีเรื่องต้องคิดหลายเรื่อง นรธีร์เห็นใจกายแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเอือมระอาที่เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ไม่ตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาด
“ให้ฉันเดา แกกำลังคิดถึงผู้ชาย” นรธีร์ยืนเท้าสะเอวมองกายแต่กายยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง “หรือไม่ก็คิดถึงบริษัทเก่า ถ้าอาลัยอาวรณ์บริษัทนั้นก็กลับไปซิวะ”
“เหนื่อย” กายพูดขึ้นมาคำเดียว
“อะไรกัน งานไม่ค่อยทำแต่บ่นว่าเหนื่อย แกออกทัวร์กี่ครั้งเอง ไม่ถึงคริึ่งไอ้ชายด้วยซ้ำ”
“ชายทำงานหนักเลยหรือเจ๊”
“บอกมันว่าให้พักบ้างมันก็ไม่ฟัง คอยดูนะ ถ้ามันทรุดลงอีกฉันจะไม่ดูดำดูดีมันเลย” นรธีร์พูดเสียงสบัด
“เพิ่งอาการดีขึ้นแต่ก็โหมทำงานแบบนี้เดี๋ยวก็ทรุดลงอีก”
“นั่นสิ ฉันว่าแกคุยกับมันหน่อย ไอ้ชายมันคงเชื่อแก”
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“ฉันว่าแกคุยกับไอ้ชายหน่อย ให้มันเพลาๆ เรื่องการทำงานลงบ้าง”
“อะไรนะ” กายถามอีก
“ฉันว่าพาแกไปหาหมอดีไหมเนี่ย” นรธีร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วยกมือแตะหน้าผากของกาย “แกเป็นอะไรวะ ตัวก็ไม่ร้อน”
“เบื่อ” กายพูดเบาๆ แล้วขยับตัวเปลีี่ยนท่านั่ง
“เบื่อก็ออกไปทำงาน พรุ่งนี้มีทัวร์หมู่เกาะอ่างทอง ไปทำด้วยกันเลย แลวไปเจอกับไอ้ชายที่พังงา ฉันอยากจะไปเที่ยวเกาะปันหยีอีก คราวที่แล้วไปปิ๊งลูกชายเจ้าเรือหาปลาชื่อสินสมุทร เกือบได้กันอยู่แล้วเชียว โชคร้ายพ่อเขาดันเข้ามาขัดจังหวะ”
“แต่ว่า...” กายอึกอัก
“ไม่ต้องมีแต่ ไปเถอะ จะได้ไปเที่ยวด้วยในตัว แกดูเครียด หนีไปจากกรุงเทพฯ ซะบ้าง”
กายถอนหายใจแล้วลุกขึ้นช้าๆ ชวนนรธีร์ไปดื่มกาแฟ แต่นรธีร์ยังไม่ยอมขยับตัว
“แกตอบตกลงก่อน” นรธีร์คาดคั้น
“คือผม...”
“เลิกอ้ำอึ้งเสียที อย่าบอกนะว่าแกห่วงคุณวรุจน์สุดหล่อ เขามีคนดูแลเป็นร้อยเป็นพัน ขาดแกไปคนเดียวเขาไม่ตายหรอกน่า”
“เปล่าเรื่องนั้น”
“งั้นเรื่องอะไรวะ” นรธีร์ตวัดเสียงถาม
“เปล่า”
“เอ๊ะไอ้นี่ อะไรก็เปล่า เปล่านั่นเปล่านี่ ไม่รู้ล่ะ แกต้องไปทัวร์หมู่เกาะอ่างทองกับฉัน ยังไงแกก็ต้องไป แกจะใจดำให้ฉันพาลูกทัวร์ไปคนเดียวก็ให้รู้ไป คราวนี้ฉันจะได้รู้ซึ้งถึงน้ำใจแกซะที” นรธีร์กระแทกเสียง ทำหน้างอน
“โธ่เจ๊”
“ไม่โธ่ไม่เธ่อะไรทั้งสิ้น กลับบ้านแกเตรียมกระเป๋าเลย” นรธีร์ชี้หน้าสั่งกาย
“คนไม่อยากไป บังคับใจกันอยู่ได้” กายบ่นพึมพำ
“ฉันกำลังช่วยแกอยู่นะไอ้กาย”
“ช่วยอะไร”
“ให้แกเลิกหมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้นะสิ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงคุณวรุจน์ แกเอาแต่นั่งดูข่าวทีวี อ่านหนังสือพิมพ์ อะไรนักหนา”
กายเลิกเถียงกับนรธีร์ เดินออกจากบริษัท นรธีร์รีบเดินตาม กายเดินนำไปยังร้านกาแฟไม่ไกลจากบริษัทเท่าใดนัก
...เจ๊นอไม่รู้หรอกว่าที่จริงเขาคิดอะไรอยู่ ใครว่าเขาห่วงวรุจน์คนเดียว...
...คุณทหารอากาศเมฆ! เขาห่วงเมฆด้วย...
...ข่าวออกมาว่านักบินที่ขับเครื่องบิน F-35 ลำที่ระเบิดนั้นปลอดภัย แต่เขาก็ติดต่อเมฆไม่ได้เลย เขาจึงคิดว่าอาจมีการปิดข่าว...
...คเชนทร์ก็คงยุ่งมากจนขาดการติดต่อไป ส่วนเชิงชายก็เอาแต่ทำงาน...

ชนกจบการสนทนากับเพื่อนและวางโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นพฤศกำลังจะเดินหน้าเข้ามาในออฟฟิสด้วยใบหน้าบึ้งตึง บ่ายนี้คเชนทร์ไม่ทำงาน อยู่ดีๆ ก็เดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรสักคำ จนป่านนี้เขาก็ยังติดต่อคเชนทร์ไม่ได้
“คุณคเชนทร์หายไปไหน ทั้งที่กำลังมีเรื่องยุ่ง ทำไมอยู่ดีๆ ก็หายไป ติดต่อไม่ได้” พฤศถามชนก
“เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ”
“คุณเป็นเลขา ไม่ได้สังเกตอะไรนายเลยหรือ”
“คุณคเชนทร์อยู่ในห้องเงียบๆ อยู่ดีๆ ก็เดินออกไปครับ” ชนกตอบ
“ไม่พูดอะไรซักคำ” พฤศเลิกคิ้วเป็นการถามคำถาม
“ใช่ครับ” ชนกพยักหน้า
“คุณสงสัยว่าอะไร” พฤศกอดอก
“ปกติคุณคเชนทร์เดินเข้าเดินออกออฟฟิสอยู่เรื่อยๆ และบอกสั้นๆ ว่าจะไปไหน” ชนกวิเคราะห์ “ยกเว้นตอนที่ไปหาพนักงานคนนั้น คุณคเชนทร์จะเดินออกไปเฉยๆ โดยไม่พูดอะไรครับ”
“คุณคิดว่าเขาโดดงานไปตาม...”
“ก็ไม่แน่ครับ”
“ขอบคุณ ถ้าติดต่อคเชนทร์ได้แล้วบอกให้เขาโทรหาผมทันที” พฤศพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ชนกมองตาม กำมือแน่น หายใจแรงขึ้นมาทันที
ชนกรู้ว่าตัวเองมองเจ้านายไม่ผิด เขาสังเกตคเชนทร์มานาน ทั้งยังเคยแอบตามไปที่แผนกต่่างประเทศ มองอยู่ใกลๆ เห็นคเชนทร์ยืนเกาะพาร์ติชั่นคุยกับกายเป็นประจำ
...คเชนทร์ชอบกาย...แต่ไม่นึกว่าจะมากถึงขนาดโดดงานตามไปหา...
...เขาทนความจริงนี้ไม่ได้ เขาแอบชอบคเชนทร์มานานแต่คเชนทร์ไม่เคยสนใจเขาเลย เขาเคยคิดว่าเพราะคเชนทร์ต้องระมัดระวังตัว ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับพนักงานในบริษัทโดยเฉพาะอย่างยิ่งเลขานุการส่วนตัว แต่ครั้นกายเข้ามาทำงาน คเชนทร์ก็แสดงออกว่าชอบกาย...
ตอนแรกชนกโล่งอกที่กายลาออกจากงานไปแล้วและคเชนทร์อาจจะหันมามองตัวเองบ้าง แต่คเชนทร์กลับดูเงียบขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...นอกจากรูปร่างหน้าตาดีแล้วกายมีอะไรดี จริงอยู่ คนหน้าตาดีก็ดึงดูดคนอื่นให้มาชอบ แต่คเชนทร์ไม่น่าจะไปชอบกาย บุคลิกก็งั้นๆ ค่อนข้างจะป้ำๆ เป๋อๆ ด้วยซ้ำ...

กายเดินออกจากบริษัททัวร์เมื่อเวลาสามทุ่มครึ่ง คเชนทร์ยืนพิงรถรออยู่ริมถนน เขาเห็นคเชนทร์แล้วตั้งแต่ยืนอยู่ในบริษัท โชคดีที่นรธีร์กลับไปก่อนกายจึงไม่รู้สึกอึดอัดและเกรงว่าจะถูกพูดจากระทบกระเทียบ
“ทำไมไม่เข้าไปคอยข้างในครับ” กายถามคเชนทร์
“ผมอยากรอตรงนี้ ยืนมองคุณแล้วเพลินดี” คเชนทร์ยิ้มแล้วถามว่า “พวกคุณทำอะไรกัน ยืนอยู่กลางห้องกันตั้งนาน”
“ก็คุยกัน แล้วก็แบ่งทิปกัน” กายตอบ
“ทำแบบนี้เลยหรือ”
“บริษัทเราทำกันแบบง่ายๆ ครับ ไม่ค่อยมีระบบระเบียบเป็นทางการ” กายตอบ
“เหมือนบริษัท Megatrex” คเชนทร์หัวเราะแล้วพูดต่อว่า “คุณทำงานที่นี่คงสบายใจดี ไม่อึดอัด ไม่ปวดหัว”
“ก็โอเคครับ” กายยักไหล่
“คิดถึงผมบ้างไหมกาย เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คุณรู้หรือเปล่า ผมโดดงานมาหาคุณเลยนะ แต่โชคร้ายคุณออกทัวร์ แล้วก็ติดต่อไม่ได้ ผมเลยเตร่อยู่แถวนี้ตั้งนาน”
“ผมทำโทรศัพท์หายครับ เลยใช้โทรศัพท์ฉุกเฉินของบริษัท ขอโทษนะครับ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก” คเชนทร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเปิดประตูรถ “ขึ้นรถสิกาย ไปหาอะไรดื่มกัน”
“แล้วก็ไปค้างกับคุณ” กายอดประชดไม่ได้
“ถ้าคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ขอแค่ใช้เวลาด้วยกันซักหน่อย ถ้าคุณเหนื่อยผมจะไม่ใช่เวลานาน จะไปส่งคุณที่บ้านเมื่อคุณต้องการ”
“คุณคเชนทร์” กายพึมพำเบาๆ
“ผมรู้ว่าคุณงอนผม” คเชนทร์ถอนหายใจ “เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมก็อยากมาง้อ”
“เปล่านี่ครับ” กายปฏิเสธ
“เลิกโกหกได้แล้ว ดููสองตาเห็นชัดๆ ว่างอน” คเชนทร์ยิ้ม ชี้หน้ากาย “คุณโกหกไม่ได้หรอกกาย ที่เขาบอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ อย่างคุณนี่ใช่เลยล่ะ”
“งั้น ถ้าผมตาบอด ก็คงโกหกคุณได้”
“พูดอะไรไม่เข้าท่า” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ขึ้นรถเถอะครับ ไปหาอะไรดื่มกัน ผมคอแห้ง อยากจะดื่มอะไรเย็นๆ”
“ตรงนั้นก็มีมินิมาร์ท” กายชี้ไปทางด้านขวา
“กาย...” คเชนทร์ทำเสียงเข้มแต่นัยน์ตาวิบวับ “อย่าให้ลากตัวขึ้นรถนะ”
“แต่คืนนี้ผมอยู่ดึกไม่ได้นะครับ พรุ่งนี้เช้ามืดผมต้องออกทัวร์ต่างจังหวัด ไม่อยากทำงานพลาด”
“อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจครับ...ที่รัก” คเชนทร์ผายมือ เชิญให้กายขึ้นรถ
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเสียงเบา แต่คเชนทร์ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินผิวปากอ้อมไปยังประตูรถด้านคนขับ
...ที่รัก คเชนทร์เรียกเราว่าที่รัก พูดจริงหรือพูดเล่น และที่บอกว่าโดดงานมารอเขานั้นจริงหรือเปล่า...

::: End of Chapter 44 :::

[m_pop91]

  :z13:ผมได้จิ้มสองวันติดเลย ฮ่าาา

[iforgive]

เหมือนคเชนทร์จะมีคู่แล้ว  แล้ววรุจน์เป็นอะไรล่ะเนี่ยะ  ท่านประธานอีกคน  โฮ้ยยย

[♠♥♦♣]

คุณพระ ! เป็นเครื่องบินลำที่เมฆขับแน่เหรอ
ผู้เขียนใช้วีธีนี้กำจัดเมฆออกไป เพื่อให้ตัวเลือกน้อยลงเหรอ
(เชิงชายก็เป็นเป็นลูคีเมียซึ่งก็คงรักษาไม่หาย)
ตายล่ะ ดิฉันคิดลบไปกระมังนี่

  โอ้วว โน่ววววว
ปล. ตัดสินใจได้แล้วว่าจะเชียร์เคนนี่ ดูเป็นคนดีสุดแล้ว
เอ๊ะ แต่เมฆกับธฤตก็ดีนี่หว่า โอ๊ะเชียร์ใครดี เอ๊ะแล้วมันตัดสินใจได้แล้วยังไงฟะเนี่ย
เอาเป็นว่าตัดสินใจได้แล้วว่าไม่เชียร์ท่านประธานกับวรุจน์ถึงจะเป็นรักแรกก็เถอะ เราไม่นิยมพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น555
***********edit************
เพิ่งเห็นว่ามาต่ออีกตอน ไอ้ที่เพ้อๆข้างบนเป็นเม้นท์ของตอนที่แล้วนะคะ
***********edit***********again555
วรุฒน์แม่มนิสัยไม่ดี จับผิดอยู่นั่นแหละ นี่ถ้าเผลอทำอะไรร้ายๆ กับกายลงไป
แล้วความจำกลับมาทีหลังคงได้กระอักกันล่ะ
ปวดหัวกับกาย ดูจะมีใจให้ทุกคน เหมือนจะกำลังดูๆ กันอยู่กับเมฆ
แต่ก็ตกลงจะคบกับคเชนทร์ แล้วนี่ยังยอมรับว่าเป็นแฟนกับวรุจน์อีก
เลือกไม่ถูกก็เอาเจ้หนอกนี่แหละ โฮะ

[HISY]

เคนนี่หลงกายจริงอะไรจริง ฮี่ๆ

[filmybutter]

นิยายเริ่มเป็นแนวฆาตกรรม ตามตัวโคนันมาด่วน หนูอยากรู้ว่าใครเป็นคนวางแผน

[RanJeri]

คเชนทร์มาแรงจัง 
แฟนคลับท่านประธานปวดใจ 

[FriendShip]

ยังไงก็ชอบคเชนทร์ 5555

[Jploiiz]

ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน
ท่านประธานก็ช่วยแสดงออกมาซะทีสิ!
สงสารคุณทหารเมฆอ่ะ
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
ชอบผู้ชายเปิดเผยแบบนี้

[neronel]

อ่านมาถึงตรงนี้แล้วรู็สึกตกอยู่ในหลุมดำ
เอ่อ...ทุกคนเป็นอะไรกัน?? เหมือนมีอาการเคว้งๆ มึนๆ กันถ้วนหน้า
ไม่มีใครดูชัดเจนสักคน เชิงชายที่ว่าเข้าใจง่ายสุดแล้ว ตอนนี้ก็หายหน้าไปซะงั้น -  -
แล้วนายทหารเมฆเป็นตายร้ายดียังไงเนี่ย...
วรุจน์นี่จะยังไงต่อไป ส่วนคเชนทร์ก็ชวนไปแต่ห้อง ^ ^
ธฤตช่วงนี้ดูจะหายๆไปจากชีวิตกาย แต่โผล่มาทีก็วางระบิดคนอ่านซะงั้น
มี Something อะไรกับท่านประธานน้อ?
และคนที่เป็นหลุมดำที่สุดของเรื่องก็คือท่านประธาน มันยังไงกันวะ?
ไม่แสดงตัว ออกตัวอะไรทั้งนั้น น้อยๆ..นิ่งๆ...คิดกันเอาเอง(ซึ่งก็คิดไปเรียบร้อยแล้ว)

ปล. รอวันที่จะได้รู้ว่าใครคือผู้ชายในคืนนั้นอยู่

[kingkakingka]

คนนี้หลงเป็นจริงเป็นจังแฮะ

[kazhiki]

อิท่านประธาน ถ้ากายออกไปแล้วแกยังเฉยชาอยู่ ไม่ไปตามหา ชั้นจะเลิกเชียร์จริงๆแระนะ ฮึ่มๆๆๆๆ 

แล้วทีนี้จะเชียร์ใคร? นายทหารก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เห้อออออ

ขอบคุณมากค๊า 

[www.maxdevil]

เมื่อไหร่คนที่จะถูกเลือกทำอะไรจะทำให้กายตัดสินใจได้สักที

เป็นกำลังใจให้กายน่ะ  

[Theodore]

อ่านถึงตอนนี้ งงไปหมดแล้ว

[beboy]

เคนนี่   ตอนนี้ดกยคะแนนไปได้อื้อเลย

ชอบครับ   ขอบคุณครับ

[kawaiineko]

โอ้.....เคนนี่ นายน่ารักอ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ บร๊ะ อยากจับมาทำแฟนจริงๆ 

ส่วน วรุจ นายทำงี้ได้ไง เราเชียร์ นายก็จริงแต่อย่ามาจับกดกายด้วยความรุ้สึกอื่นที่ไม่ใช่รักนะเฟ้ย 

โถ แล้วนายเมฆของเราก็หายไปเลย ยิ่งกว่าถูกอุ้มฆ่า ตัดตอนเสียอีก 

แต่ อะไรไม่รู้ ที่รู้ๆ ก็คือ คุณคทา น่ารักมากต่อทันใจผุ้อ่านดีจริง ขอบคุณขอรับ 

[love2y]

ไม่ชอบวรุจน์อ่ะ ดูเป็นคนร้ายๆยังไงไม่รู้

คนแรกของกายคงเป็นพฤศแน่ๆเลย

แต่คนสุดท้ายของกาย...................................จะเป็นใคร??

[tamako]

สรุปตอนนี้ เฆมไม่เป็นอะไรใช่ไหม  ทำไมข่าวเงียบจัง
วรุจน์ก็ดูแปลกไป  ไม่เหมือนเดิมเลยแหะ  แบบเดิมน่าสนกว่าเยอะ
คเชนก็รุกหนัก ท่านประธานพฤศก็เงียบเกิน  ไม่ทำอะไรสักที เฮ้อ

[oilzii]

บวชซะเถอะกาย ปวดหัวแท๊นนนนนนนน

[jiki]

วันที่11/11/11. เม้นต์ตอน44
เลิศอ่ะ. เลขสวยจัง

เหนื่อยแทนกายอ่ะ. บวชเหอะ

[vascular]

44 ตอนแล้ว ผมยังสรุปไม่ได้เลย ว่าใครเป็นพระเอก