หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[sakuracity]

ใจจะขาดด แม่ยกทหารอากาศใจจะขาดดดด   

[taroo]

มาต่อไวๆๆๆๆๆๆนะคับ

[THiiCHA]

เรารู้สึกว่า
พักนี้ประธานสาวแตกนิสัยหยุมหยิม

เชียร์ปธ.มาตลอดและอยากเชียร์ต่อไป

แต่ถ้าเคนนี่จะมาแรงขนาดนี้นะ

Chapterz >  44/60 < แล้ว

สองในสามของเรื่องเคนนี่อยู่ข้างกายมาตลอดเวลาเจอปัญหาล้านแปด

ถ้าเร็วๆนี้ปธ.ยังไม่รุกอีก...

เราก็จนปัญญาจะลุ้น ดิ้น ดิ้นๆๆT T

[lucifel]

ท่านประธานมาดเยอะกว่าใครเพื่อน แต่เชียร์คนนี้แ (พยายาม)แน่วแน่

[DasHimmel]

ตอนนี้เมฆปลอดภัยแล้วใช่มั้ยคะ แต่ทำไมไม่มีข่าวออกมาเลยอ่า
ท่านประธานนี่ยังไงกันแน่น้า อยากรู้จริงจริ๊งงง
วรุจน์ก็ดูน่ากลัวๆเครียดๆ 
น่าหนักอกหนักใจมากๆ ตอนนี้หลายสิ่งสุดสุด!!!

[nueng_w]

วันนี้มาอีกรอบแล้ว....ดีใจมากๆๆๆ แล้วก็ขอบคุนนะครับที่มาต่อให้อีก ทำให้หายคิดถึงไปตั้งเยอะ ฮ่าๆๆ...

[sam3sam]

ใครเป็นคนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายทั้งหมมดกันแน่น๊อ

[mixmix]

นักสืบ โคนัน ใครก็ได้มาไขความกระจ่าง นิยายเรื่องนี้ทำเอาปวดหัวคิดไม่ตก นี่มันนิยายสืบสวนใช่ม๊ายยยย 
โอ้ย เชียร์ไม่ถูกแล้วว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่เนี่ย แต่จากที่ดูชื่อเรื่องแล้วมโนเอาเอง สรุปสุดท้าย พฤศ แน่ๆอ่ะพระเอก 
แต่... ชอบเคนนี่อ่ะ คุณทหารเมฆก็ดี หรือวรุจน์ก็โอ(แต่ตอนหลังๆนี้ไม่โอเท่าไหร่  )
ว่าแต่ ทำไมไม่กล่าวถึงคุณทหารเมฆเลย หรือได้รับบาดเจ็บความจำเสื่อมตามวรุจน์ไปอีกคน 

[luv_khun]

โอ้ย.....ยิ่งอ่าน ยิ่งปวดตับ

อะไ้ร้รรรรรรร...มันจะคลุมเคลือเยี่ยงนี้

.......เพลียเหลือเกิน (เสียงไทด์AF8)......

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เริ่มปวดหัวกับบรรดาผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตกาย

[*SparklinG*]

อยากรู้จะเป็นอย่างไร?

[ratnalin]

อืม 44 ตอนแล้วแต่ก็มีปมขมวดๆๆๆเพิ่มขึ้นตลอด 

ตอนนี้กายก็ยังคงเผชิญกับสถานการณ์น่าอึดอัดต่อไป เฮ่อ ไปบวชเถอะ ตัดขาดทางโลกไปซธ 

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่า ^^

[BlackWater]

งืมมมม เชียร์คเชนทร์ มาตลอด เหมือนจะนำแต่...
ทำไมลึกๆรู้สึกวรุจน์มาแรงกว่าฟร้าาา ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอดีต เรื่องกายไม่ยอมนอนด้วย
เรื่องเจ็บเรียกคะแนนสงสาร โหยๆๆๆ แล้วถ้าจะยิ่งเข้าปมอดีตวุรจน์ก็ใช่เลย

ส่วนเมฆลึกลับน้อยไป 555 อีตาประธานก็น่าหมั่นไส้จริงๆ

ตักเหลือ 2 ละตอนนี้

[kny]

กายเป็นคนที่ใครจะพัดไปทางไหนกายก็ไป ใครจะจับวางอย่างไรก็ให้วาง โลเล ไม่ชัดเจน เข้าขั้นหมกมุ่นแล้ว น่าหมั่นไส้จริงๆ แกล้งกายเยอะๆ เลย ข้อหามีหนุ่มหล่อ เพอร์เฟค มาให้เลือก แต่ไม่ยักกะเลือกซะที

[ลูกลิงตัวอ้วน]

เชียร์เจ๊นอดีกว่า

[matame]

ยังคงโบกป้ายไฟเชียร์ท่านประธาน

[oaw_eang]

กายน่ารักดี

[kikumaru]

สงสารกายจังดูเหมือนกายรับปัญหาทุกเรื่อง

[IöLIKE]

ThankS

[moonoi_sert]

 :เฮ้อ:ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น เพราะเหมือนตัวละครทุกตัวจะมีอดีตที่ปิดบังซ่อนเร้นกันอยู่ รออ่านตอนต่อไป พร้อมกับลุ้นต่อไปว่าใครกันนะคือตัวจริงของกาย

[ToffeE_PrincE]

ง่ายๆไม่ปวดหัวนะกาย
เหมาให้หมดทุกคนไปเลย หกคนหกวัน แบ่งๆ กันไปคนละวัน
วันอาทิตย์พักผ่อน ฮ่าๆๆๆ
ดูลงตัวดีด้วย ได้ทุกคน ไม่ต้องแย่งชิง ไม่ต้องเครียดด้วย

[Lemon_Tea]

อ่านไป นั่งสูดยาดมไป
เฮ้อ กาย หาคนที่ใช่พระเอกได้เมื่อไหร่รีบบอกด้วย
เดาจนไม่รู้จะเดายังไงแล้วT^T

[katawoot]

อย่าว่าแต่คนอ่านปวดหัวเลย คนเขียนก็ปวดหัวครับ

Guy Chapter 45


ในร้านอาหารริมหาดทรายบรรยากาศดี ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ อากาศเย็นสบาย กายแทะก้ามปูทะเลอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนนรธีร์เอาแต่โทรศัพท์คุยกับหนุ่มคนใหม่ซึ่งเพิ่งรู้จักกันที่เกาะปันหยี
“โอ๊ย อิ่ม” กายวางก้ามปูลงบนจานใส่เศษอาหาร เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม จังหวะเดียวกัน พนักงานของร้านอาหารเดินเข้ามาที่โต๊ะและเสิร์ฟเบียร์หนึ่งขวดและแก้วหนึ่งใบ
“ไม่ได้สั่งครับ” กายรีบพูด
“มีคนสั่งให้ครับ” พนักงานตอบ วางเบียร์ไว้บนโต๊ะและรีบเดินจากไป นรธีร์เบิกตากว้างแล้วหันไปมองรอบๆ กายทำเช่นเดียวกันจึงเห็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลกำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตายิ้มๆ
“ใคร” นรธีร์พูดเบาๆ แล้วคุยโทรศัพท์ต่อ แต่สายตายังคงมองกายอย่างคาดคั้น
“ไม่รู้” กายส่ายหน้าแล้วมองขวดเบียร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นและหันไปมองจุดเดิมอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนั้นยังมองมาที่เขา แต่คราวนี้ยกแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นประหนึ่งจะเชิญชวนให้ดื่มด้วยกัน
“โอ้โห หล่อดี” นรธีร์พูดเบาๆ แล้วรีบจบการสนทนาทางโทรศัพท์ กายถอนหายใจยาว ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
“รัศมีเกย์ของเราสองคนนี่แผ่กระจายแบบเซอร์ราวด์รอบทิศทางเลยนะเน่ี่ย” นรธีร์หัวเราะ “ดื่มให้เขาหน่อยซักแก้วซิวะกาย เชื่อมความสัมพันธ์”
“หยุดพูดเลยเจ๊”
“ฉันจะไปห้องน้ำ” นรธีร์พูด ทำท่าจะลุกขึ้น
“อย่านะเจ๊” กายรีบห้าม
“ทำไม ไม่ดีหรือไง จะได้เปิดทางให้ คราวนี้มีหนุ่มเข้ามาจีบแกเพิ่มอีกหนึ่งคน แกจะได้เลือกง่ายๆ หรือไม่ก็มาแทนคุณวรุจน์สุดหล่อที่แกกำลังจะตัดทิ้งไปจากรายการไงล่ะ”
“แค่เท่าที่มีปวดหัวจะตายอยู่แล้้ว”
“เวรกรรมของคนหน้าตาดีจริงๆ เลย นั่งอยู่ดีๆ ก็มีคนมาจีบข้ามโต๊ะ” นรธีร์หัวเราะคิกคัก
“เจ๊อิ่มหรือยังจะได้กลับ” กายถามนรธีร์
“ยัง ขอของหวานหน่อย”
“อะไรกัน นั่งอยู่ตั้งนานไม่รู้จักสั่ง” กายโวย
“ก็ฉันโทรศัพท์” นรธีร์แหวเสียงดังไม่แพ้กัน “แกนี่อย่าเรื่องมากนักเลย เรียกบ๋อยมาสั่งของหวานเร็วเขา ฉันอยากจะอม เอ๊ย อยากกินกล้วยหอมทอดลำใหญ่ๆ”
“บ้า”
“ฉันว่าท่าทางพ่อหนุ่มคนนั้นไม่เล็ก เอ๊ย ไม่เบาเหมือนกันนะกาย ตัวใหญ่บึก ท่าทางคึกไม่ใช่เล่น ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว หาอะไรสนุกๆ ทำหน่อยสิน้องรัก” นรธีร์เสนอความเห็น
“มาเป็นไกด์นำเที่ยวนะเจ๊ ไม่ได้มาเที่ยว แล้วไม่ต้องมาแนะนำอะไรแบบนี้”
“ก็ฉันเห็นแกเครียด ฉันรู้ว่ามีคนมาชอบแกหลายคนแล้วแกก็เลือกไม่ได้ซักคน สงสัยไม่โดนทะลวงมานาน เลยอยากให้ปลดปล่อย” นรธีร์แนะนำ
“ไหนเชียร์ผมกับเชิงชายอยู่ดีๆ ทำไมมายุให้ผมมีอะไรกับคนแปลกหน้า”
“ก็แกไม่เลือกไอ้ชายแล้วนี่หว่า”
“ใครว่า” กายพูดแล้วชะงัก “เอ่อ...คือ”
“แกพูดอะไรนะกาย ได้ยินไม่ถนัด” นรธีร์ยกมือป้องหู เอียงหูเข้ามาหากาย
“ไม่มีอะไร” กายส่ายหน้า “และอย่ามายุผมนะ”
“ฉันว่าแกนอนกับเขาไม่ได้หรอก เพราะแกมีคนที่แกรักอยู่ตั้งหลายคน” นรธีร์เบ้ปาก ก่อนจะพูดต่อว่า “และรักพี่เสียดายน้อง เอ๊ย ไม่ใช่สิ หวงกล้วยเสียดายข้าวหลามอยู่นั่นล่ะ”
“เชียร์กันดีนัก” กายหยิบขวดเบียร์ ยกขึ้นดื่มโดยไม่เทใส่แก้ว
“เฮ้ย ไอ้กาย ...” นรธีร์อุทาน หันไปมอง 'หนุ่ม' คนนั้นก็เห็นว่ากำลังมองกายตาค้าง
“แรงนะแก” นรธีร์พูด
“แล้วเจอกันนะเจ๊” กายเลียริมฝีปากแล้วลุกขึ้น ทิ้งให้นรธีร์มองตาค้างเหมือนชายหนุ่มคนนั้น
“แกจะไปไหน”
“ไปห้องน้ำ” กายตอบ “และคอยดูนะ ผู้ชายคนนั้นต้องลุกขึ้นตามไปแน่ๆ เจ๊จ่ายเงินไปเลย แล้วเจอกันที่โรงแรมพรุ่งนี้เช้า”
“ไอ้กาย” นรธีร์ร้องเรียกกายแล้วหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นซึ่งลุกขึ้นเช่นเดียวกันและกำลังเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน
“โอ๊ยกู ทำอะไรไปวะเนี่ย ไอ้กายมันก็ยิ่งเพี๊ยน” นรธีร์ตบหน้าผากตัวเอง

กายยืนเตร่อยู่ที่ลานจอดรถ ไม่ถึงนาที ชายหนุ่มคนที่สั่งเบียร์ให้เขาก็เดินเข้ามาหา รูุปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มไม่แพ้ 'หนุ่มๆ' ที่เข้ามาเกี่ยวพันกับเขา
“สวัสดีครับ ผมชื่อเมธีครับ คุณน่าทึ่งมาก ดื่มเบียร์อึกเดียวได้ครึ่งขวด” เมธีหัวเราะเบาๆ
“มากกว่านั้นก็ยังได้” กายตอบ ยักไหล่ หันไปมองรถที่จอดเรียงรายอยู่ใกล้ๆ ไม่สบตาคนที่เข้ามาพูดด้วย
“คุณชื่ออะไรครับ” เมธีถาม
“ชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ผมจะถามคุณตรงๆ คุณต้องการอะไรจากผม” กายถาม
“เอางั้นเลยหรือ” เมธียกมือขึ้นเกาท้ายทอย
“ใช่ รีบพูดมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ” กายพยักหน้า
“เอ่อ...”
“ว่าไงครับ” กายเลิกคิ้ว
“คือ...ผม...” เมธีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นจากกายจึงรีบพูดออกมาเร็วๆ ว่า “ผมอยากมีอะไรกับคุณ”
“คุณมีที่หรือเปล่า” กายถาม
“มีครับ ไม่ไกล” เมธีพยักหน้าแล้วบอกช่ื่อโรงแรม
“งั้น...”
“ไปเถอะครับ” เมธีร์คว้ามือกายและดึงให้เดินตาม แต่ทั้งสองหนุ่มเดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าวคนที่ถูกดึงมือก็หยุดเดิน
“เดี๋ยวก่อนครับ” กายพูด
“ผมมีถุงยาง มีหล่อลื่น คุณไม่ต้องห่วง” เมธีหันมาพูด ไม่ยอมหยุดเดิน
“ไม่ใช่ยังงั้น คือว่า...”
“ถ้าคุณเจ็บเมื่อไหร่ผมจะหยุด”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ เดี๋ยวก่อน” กายขืนตัว
“คุณเปลี่ยนใจ” เมธีหันมาเลิกคิ้วมองกาย
“เปล่า” กายส่ายหน้า “ผมลืมเป้”
“คุณไม่กล้า” เมธียิ้มกว้าง
“ใครว่า อย่างผมนี่นะจะไม่กล้า” กายเถียง ใบหน้าหันมองซ้ายมองขวา
“คุณบิดข้อมือ อยากให้ผมปล่อย ไม่รู้ตัวหรือครับ” เมธีก้มลงมองมือที่กำลังจับข้อมือของกาย
“ผมไม่ชอบให้ใครดึงแขน”
“ผมก็ไม่ชอบดึงแขนใคร” เมธีปล่อยข้อมือของกายแล้วผายมือไปด้านหน้าพร้อมกับพูดว่า “ถ้างั้นเชิญครับ”
“เอ่อ...” กายยังไม่ขยับ ตามองหน้าของเมธีสลับกับร้านอาหารด้านหลัง
“เชิญครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา” เมธีพูดขึ้นมา กายถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินไปข้างหน้า แต่เมธีรีบพูดว่า “ทางนี้ครับคุณ ไม่ใช่ทางนั้น”
“รู้แล้ว”
“คุณแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้” เมธีพูดขึ้นมาเบาๆ
“แน่ยิ่งกว่าแน่ เรื่องแค่นี้เอง”
“มีเซ็กส์กับคนแปลกหน้าแบบนี้หรือครับ” เมธีถาม
“ผมทำประจำ” กายยักไหล่
“อืม...” เมธีทำเสียงในลำคอ เลิกคิ้วทำหน้าไม่เชื่อ
“เดือนละกี่ครั้งครับ” เมธีถาม
“ถามเป็นอาทิตย์ดีกว่าคุณ” กายตอบแล้วเร่งฝีเท้า
“ขนาดนั้นเลย” เมธีหัวเราะเบาๆ แล้วเดินคู่ไปกับกายเงียบๆ ไม่ถึงสี่นาทีก็มาถึงหน้าโรงแรมหรูหรา เมธีแตะแขนกายแล้วชี้เข้าไปในโรงแรม แต่กายกลับยืนนิ่ง
“เชิญครับ ถึงที่แล้ว”
“เอ่อ...” กายยังไม่ขยับ
“คุณเป็นอะไร” เมธีขมวดคิ้ว
“ผมเป็นอะไรงั้นหรือ” กายเลิกคิ้วถาม “คุณหมายความว่ายังไง”
“อย่าบอกผมนะว่าเดินมาถึงขนาดนี้แล้วคุณจะเปลี่ยนใจ”
“ใครบอก ผมยังไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย”
“งั้นจะรออะไรอีกครับ” เมธีจับข้อมือกายและดึงให้เดินตาม แต่กายฝืนตัวเอาไว้ เมธีจึงปล่อยและพูดว่า
“โอ๊ะ โทษที ผมลืมไปว่าคุณไม่ชอบให้ใครดึงแขน”
“คุณ...เอ่อ พักห้องไหน”
“ทำไมหรือครับ” เมธีเลิกคิ้ว
“คุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมจะตามเข้าไป” กายตอบเสียงเบา
“โกหก”
“เอ๊ะคุณนี่” กายโวยขึ้นมาแต่เสียงไม่ดังเท่าใดนัก
“เขาว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ” เมธีอมยิ้ม “และผมเห็นคุณเปิดหน้าต่างมาตั้งแต่ลานจอดรถร้านอาหารแล้ว”
“ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี” กายพูดพึมพำ
“คุณดูสับสน ไม่เป็นตัวของตัวเอง จะทำอะไรตอนนี้ต้องระวังหน่อยนะครับ” เมธียิ้มมุมปาก เอียงหน้ามองกาย
“หมายความว่ายังไง” กายหรี่ตา
“คุณต้องการประชดอะไรหรือประชดใครหรือเปล่า”
“เปล่่านี่” กายยักไหล่ ไม่สบตาชายหนุ่มซึ่งยืนมองเขาอยู่ตรงหน้า
“หรือไม่ก็ต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง” เมธีหัวเราะเบาๆ
“ผมไม่เห็นต้องทดสอบอะไร” กายตอบเสียงเบากว่าเดิม ยังคงมองซ้ายมองขวา ในใจนึกถึงคำพูดของคเชนทร์ที่ว่าเขาเป็นคนที่โกหกอะไรไม่ได้เพราะสายตาจะฟ้องออกมาหมด นอกจากนั้น กายยังเริ่มรู้สึกอีกด้วยว่าผู้ชายคนที่เขากำลังคุยด้วยอยู่ขณะนี้นั้นเป็นคนที่ฉลาดไม่ใช่น้อย
“ผมว่าคุณอาจกำลังมีความรัก และต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง เช่น จะมีเซ็กส์กับคนแปลกหน้าได้หรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าคุณทำไม่ได้เพราะคุณกลัวว่าจะรู้สึกผิด ขอโทษนะครับที่ผมพูดตรงๆ แบบนี้ เฮ้อ โชคดีที่เราไปไม่ถึงห้องนอน ถ้าถึงห้องผมละก็ รูปร่างหน้าตาอย่างคุณ ผมอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ถ้าคุณเปลี่ยนใจตอนที่เราเริ่มจะโหมโรงกันแล้ว ผมอาจจะไม่ยอมและข่มขืนคุณก็ได้”
“ทำยังงั้นผมก็ต่อยนะสิ”
“ผมตัวใหญ่กว่าคุณตั้งเยอะ” เมธีหัวเราะ
“ใหญ่ผมก็ไม่กลัว ใหญ่แค่ไหนเคยเจอมามาหมดแล้ว” กายตอบ
“คุณครับ กลับที่พักเถอะครับ ผมขอเตือนว่าคุณอย่าทำแบบนี้เพราะคุณอาจจะไม่เจอคนดีๆ อย่างผมอีกก็ได้ ผมว่าคุณกลับไปนอนคิดถึงคนที่คุณรักดีกว่า” เมธีแนะนำ
“ทำไมคุณจะมารู้ดี”
“ผมรู้ดีก็แล้วกัน ผมเป็นจิตแพทย์” เมธีตอบ
“ไม่จริงหรอก แต่ถึงจริงก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
“งั้นไปคุยกับผมไหมล่ะ ที่ลอบบี้โรงแรมก็ได้ ผมจะวิเคราะห์ตัวคุณให้ฟัง” เมธีเลิกคิ้ว
“ไม่ต้อง อาการผมยังไม่ต้องถึงมือหมอหรอก” กายเบ้ปาก
“งั้นที่ผมพูดไปก็น่าจะมีส่วนจริงบ้างใช่ไหมครับ” เมธีถาม
“ก็...” กายอึกอักแล้วตอบว่า “ไม่จริง”
“คุณโกหก” เมธีสวนกลับทันที “มองตาคุณก็รู้ทันทีว่าคุณโกหก คุณรู้หรือเปล่า คุณเป็นคนประเภทที่ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองทางดวงตาไม่ได้”
“เก่งขนาดนั้นเชียว” กายพูดแต่หลบตาคนที่บอกว่าเป็นจิตแพทย์
“ถ้ายังงั้นผมถามคุณอีกคำถามว่า คุณกำลังมีความรัก แต่คุณกำลังกลัวและสับสนใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่”
“โกหกอีกแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่มาเล่นยี่สิบคำถามกับคุณหรอก” กายขมวดคิ้ว ส่ายหน้า สายตาจับอยู่ที่ใต้คอของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“งั้นเชิญครับ” เมธีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วผายมือเชิญกายและพูดว่า “หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับ”
“อือ” กายทำเสียงในลำคอแต่ยังไม่ขยับเท้าเดินจากไป
“นี่คือนามบัตรผม” จิตแพทย์หนุ่มยื่นนามบัตรให้ กายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นมือไปรับ จากนั้นจึงรีบเดินจ้ำอ้าวจากไปทันที ในใจอดบ่นให้จิตแพทย์หนุ่มคนนั้นไม่ได้
...เป็นหมอวิเศษมาจากไหน จะมารู้ใจเราได้ยังไง เรามีความรักงั้นหรือ กลัวด้วยอีกต่างหาก ก็แค่ความรัก จะน่ากลัวตรงไหน...
...แต่ถ้าบอกว่ามีความรักไปแล้ว อืม แล้วเรารักใครล่ะ มีตั้งหลายคน ความรู้สึกที่มีต่อทุกคน ณ ตอนนี้ กับคนใหนถึงจะเรียกว่าความรัก...
...เรากำลังมีความรัก ขนาดหมอคนนั้นเจอเราไม่กี่นาทีก็มองออก ตัวเราเองแท้ๆ ยังรู้สึกสับสนอยู่เลย...
...กาย อย่าต้องให้ถึงมือจิตแพทย์นะแก ต้องรู้ใจตัวเองให้ได้ ต้องรีบให้มากที่สุด ก่อนจะทำอะไรไม่ดีและทำให้ทุกอย่างพัง...
...ต้องรีบตัดสินใจ...

ซอว์เบนอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นกายเดินเข้ามาในโรงแรมที่เขาพักอยู่ เขาเดินทางมาถึงกรุงเทพมหานครเมื่อคืนนี้โดยไม่ได้บอกกายล่วงหน้าเช่นทุกครั้ง คราวนี้เขาต้องการให้กายแปลกใจมากยิ่งกว่าเดิมเพราะมาในฐานะนักท่องเที่ยวที่กายต้องนำเที่ยวจังหวัดสุโขทัย
“เบนนี่” กายหยุดเดิน อุทานขึ้นมาเสียงดังเมื่อเห็นซอว์ เบน
“ไกด์ของผม”
“คุณเล่นตลกอะไรครับ” กายขมวดคิ้ว
“รอเพื่อนผมอีกสองคนนะครับ กำลังจะครบ” ซอว์ เบนลุกขึ้น เดินเข้าไปหากาย “ผมไม่ได้เล่นตลก ผมเอาจริง”
“ตลก ใครว่าไม่ตลก” กายแย้ง
“ก็ผมอยากมาเที่ยวงานลอยกระทงและชมการแสดงแสงสีเสียงโบราณสถานสุโขทัย”
“บริษัททัวร์มีถมเถ”
“อ้าวคุณนี่ พูดยังไง มีลูกทัวร์มาจ้างให้นำเที่ยว ไม่ดีหรือครับ” ซอว์ เบนหัวเราะขำ
“จริงหรือเปล่า ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นะครับ” กายถาม
“ไม่มีครับ” ซอว์ เบนส่ายหน้า
“ดี” กายพยักหน้า
“ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นอนเพราะผมจะพูดตรงไปตรงมากับคุณ” ซอว์ เบนพูดเสียงจริงจัง “ตั้งแต่เราพบกันคราวที่แล้ว อาการผมหนักยิ่งกว่าเดิม กลับไปถึงเมียนมาร์ผมแทบทำงานไม่ได้เลย ผมคุยกับแม่แล้ว แม่ก็ชอบคุณมาก ถึงปฏิเสธไปแล้ว แต่เราสองคนก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่...”
“เป็นไปได้สิ ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ หรือคุณจะให้พ่อผมมาดูตัวคุณอีกคน”
“อย่านะครับ อย่าทำแบบนั้นนะ” กายรีบปฏิเสธ
“ไปอยู่ที่โน่นกับผมเถอะครับ เปิดบริษัททัวร์ ผมรับรองว่าคุณจะได้ลูกค้าเยอะแยะ ทุกอย่างจะไม่มีปัญหา เลิกงานผมก็จะมาหาคุณที่บริษัท ช่วยคุณทำงาน”
“เบนนี่”
“ผมซื้อตึกสามชั้นเอาไว้แล้ว รถก็มีพร้อม ถ้าไม่พอก็ซื้อเพิ่มได้ ทุกอย่างพร้อมเริ่มต้น เพียงแต่คุณตอบตกลงเท่านั้น”
“แล้วนี่เมื่อไหร่เพื่อนคุณจะมากันครบ จะได้ไปขึ้นรถ” กายหันไปมองประตูด้านหน้าของโรงแรม พยายามหาทางออกนอกเรื่อง
“ทุกอย่างไปได้สวยแน่นอน ครอบครัวของเรามีเส้นสายเยอะ ธุรกิจทัวร์ของเราต้องรุ่งแน่ แล้วถ้าผมใช้หนี้ทุนหมดแล้วผมก็ไม่ต้องทำงานที่กระทรวง ผมจะคุยกับพ่อ ขอมาทำธุรกิจส่วนตัว เราสองคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขด้วยกัน”
กายถอนหายใจหนัก ไม่นึกว่าซอว์ เบนจะทำถึงขนาดนี้
“กาย ฟังนะ ผมไม่ใช่คนเหลาะแหละ เจอกันครั้งแรกผมอาจจะดูเป็นคนเจ้าสำราญ อืม ความจริงก็ใช่ ผมเป็นคนสนุกสนาน มีความสุขกับการใช้ชีวิต และผมต้องการมีความสุขกับการใช้ชีวิตกับคุณ ผมตัดสินใจแล้ว ผมรู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร ไปอยู่เมียนมาร์กับผมเถอะ ไปอยู่ที่โน่นคุณจะมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่”
“พูดง่ายๆ ได้ยังไง”
“งั้นคุณห่วงอะไร เพื่อนงั้นหรือ อยู่ที่โน่นคุณจะมีเพื่อนเยอะแยะ ผมมีเพื่อนเยอะ เพื่อนผมทุกคนพร้อมจะเป็นเพื่อนกับคุณแน่นอน ชีวิตในพม่าไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คนทั่วไปมองเราหรอก คุณไม่ต้องกังวล ผมดูแลคุณได้ ทุกอย่างจะโอเค”
“ขอผมคิดเรื่องนี้ก่อนได้ไหมครับ มันเร็วเกินไป” กายต่อรอง
“เร็วที่ไหน ครั้งที่แล้วแม่ผมก็มา เราก็คุยกัน ผมให้เวลาคุณแล้ว”
“เบนนี่ คือว่าผม...”
“คุณต้องการเวลาคิดและตัดสินใจนานแค่ไหนครับ จะให้ผมมาเอาคำตอบเมื่อไหร่” ซอว์ เบนถาม
“เอ่อ...” กายพูดไม่ออก
“หรือคุณรักใครไปแล้ว” ซอว์ เบนถามเสียงแผ่วเบาและเมื่อเห็นกายยืนนิ่งไม่ตอบอะไรจึงพูดต่อว่า “กาย ตอบผมสิครับ ว่าคุณยังไม่ได้รักใคร”
“ผม...”
“ถ้าคุณไม่พร้อมจะตอบ งั้นก็พอแค่นี้ก่อน ผมได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดไปแล้ว ผมจะให้คุณได้คิดและตัดสินใจอีกที แต่ผมต้องการคำตอบนะกาย ผมต้องการคำตอบจริงๆ นะครับ ผมต้องการคำตอบก่อนกลับเมียนมาร์”

กายยืนนิ่ง มองไปยังร่างสูงใหญ่ของซอว์ เบนซึ่งกำลังซื้อเบียร์แจกจ่ายเพื่อนๆ การแสดงแสงสีเสียงและการลอยกระทงจบสิ้นลง พร้อมกับคำพูดของซอว์ เบนที่ยังคงดังก้องอยู่ในหู
...ผมเป็นคนตรงไปตรงมา ผมรู้สึกยังไงผมก็จะพูดยังงั้น พรที่ผมอยากได้จากการลอยกระทงคือขอให้ได้ผมได้อยู่กับคุณ กายครับ ผมรักคุร ไปอยู่กับผมที่เมียนมาร์เถอะครับ...
กายกัดริมฝีปากล่่าง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ อยากจะยกมือขึ้นโขกศีรษะของตัวเองยิ่งนัก
จนถึงป่านนี้เขาก็ยังทำเฉไฉออกนอกเรื่อง ไม่ตอบตกลงหรือปฏิเสธซอว์ เบน

“นี่ของคุณ” ซอว์ เบนเดินเข้ามาหากาย ยื่นเบียร์ให้หนึ่งกระป๋อง
“ขอบคุณครับ” กายรับเบียร์มาถือไว้ในมือ “แย่จัง ผมเป็นไกด์ แต่ต้องให้ลูกทัวร์บริการ”
“ไม่เป็นไรครับ ไกด์ใจลอยแบบนี้ ลูกทัวร์ไม่ถือสา” ซอว์ เบนยักคิ้ว “เพราะผมรู้ว่าทำไม”
“ทำไมหรือครับ”
“เพราะคุณคิดถึงคำพูดของผมอยู่ใช่หรือเปล่า”
...บอกเขาไปสิกาย บอกไปเลยว่าตัดสินใจยังไง บอกไปให้ชัดเจนว่าจะเอายังไง...
“เบนนี่” กายสูดลมหายใจ
“ผมรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับคุณ” ซอว์ เบนพูดเสียงนุ่ม “แต่กายครับ จะปล่อยเวลาให้ผ่านไปทำไม ถ้าคุณยังไม่ยอมตอบผม ผมก็จะเซ้าซี้คุณนี่ล่ะ ผมจะมากรุงเทพฯ ทุกสุดสัปดาห์ก็ได้ ให้มันรู้ไปว่าคุณจะใจดำกับผม และไม่ใจอ่อนกับความมุ่งมั่นของผม”
“เบนนี่” กายยังคงเรียกชื่อซอว์ เบนเพราะกำลังพยายามเรียบเรียงคำพูดดีๆ
“ไปเถอะ ไปส่งเพื่อนๆ ผมกลับโรงแรม แล้วเราสองคนไปตะลุยราตรีสุโขทัยกันต่อ” ซอว์ เบนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มกว้างจนแทบเห็นฟันเกือบทุกซี่
“เบนนี่ คือว่า...” กายพึมพำ
“ครับ” ซอว์ เบนเลิกคิ้วข้างเดียว
“ทำไม” กายถามเสียงเบา มองตาของซอว์ เบนนิ่ง
“ผมบอกคุณไปแล้วว่าทำไม” ซอว์ เบนตอบ “แต่ถ้าอยากได้ยินอีกก็ได้”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก”
“ผมไม่แคร์ ผมพร้อมที่จะฝ่าฟัน มีหลายอย่างในชีวิตของคนเราที่เป็นเรื่องยาก”
“แต่ไม่ใช่ว่าทุกเรื่องจะเป็นไปได้” กายตอบ
“กาย” ซอว์ เบนทอดเสียงอ่อนโยน “ผมรักคุณ”
“คุณนี่ดื้อจริงๆ”
“ผมเป็นลูกคนสุดท้อง เป็นคนเอาแต่ใจ”
“ถ้ายังงั้นจะให้ผมตอบทำไมละครับ”
“แต่ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณนะครับ” ซอว์ เบนพูดเสียงหม่น “แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรครับ” กายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซอว์ เบนนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ผมจะยอมรับคำตอบของคุรก้ต่อเมื่อคุณมีเหตุผมที่เหมาะสม ไม่งั้นผมก็จะยังตื๊อคุณไม่เลิก”
“หมายความว่ายังไง”
“ถ้าคุณรักคนอื่นไปแล้ว ผมก็จะถอย แต่ถ้าเพราะคุณยังไม่ได้รักผม ผมก็จะยังตื๊อคุณต่อ เพียงแต่ผมจะเว้นช่วงให้คุณได้หายใจบ้าง”
“โธ่ เบนนี่”
“คุณเป็นคนพูดเองว่าผมดื้อ” ซอว์ เบนยักคิ้ว “เพราะฉะนั้น ตอบผมสิครับว่าทำไม”
“ทำไมอะไรครับ” กายถามเสียงเบาแล้วแทบอยากจะกัดริมฝีปากตัวเองเพราะรู้ว่าเป็นคำถามที่ไม่ได้เรื่องเป็นที่สุด
“คุณรักคนอื่นหรือกาย” ซอว์ เบนถามเสียงเรียบ ใบหน้าจริงจัง “กรุณาซื่อสัตย์ต่อผม และซื่อสัตย์ต่อหัวใจของตัวเองนะครับ”
กายเม้มปาก ขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามบังคับตัวเองให้ตัดสินใจ เสียงของซอว์ เบนดังขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจือเศร้า
“หรือคุณไม่ได้รักผม”
“เบนนี่...”
“คุณยังไม่ได้รักผม” ซอว์ เบนเลิกคิ้วถาม
“ตอนนี้ผมมีใจให้ใครบางคนอยู่เป็นพิเศษ” กายกลั้นหายใจตอบแล้วรีบพูดต่อ “แค่ผมยังตัดสินใจไม่ได้”
“เพราะมีหลายคนเข้ามาชอบคุณใช่ไหม”
“ครับ” กายพยักหน้า ไม่สบตาซอว์ เบน
“ผมอยากจะรู้จังเลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ผม...” กายก้มหน้า เสียงค่อยลงกว่าเดิม ซอว์ เบนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วฝืนทำเสียงร่าเริง
“เอาล่ะ คราวนี้ผมก็กลับเมียนมาร์ได้แล้วสินะ”
“เบนนี่ ผมขอโทษ”
“ผมเข้าใจ” ซอว์ เบนยักไหล่ ยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน “คนเราบังคับใจตัวเองไม่ได้ และไม่ควรบังคับใจคนอื่นด้วย ผมอาจจะมาทีหลัง และอีกอย่าง ผมก็อยู่ไกลถึงเมียนมาร์ อะไรๆ ก็ไม่เอื้อต่อความสัมพันธ์ของเรา”
กายยืนนิ่ง ซอว์ เบนหันไปโบกมือให้เพื่อนๆ แล้วหันมาหากายและชวนกลับ กายเดินตามหลังซอว์ เบน ตามองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เพิ่งโดนเขาปฏิเสธความรัก

::: End of Chapter 45 :::

[♠♥♦♣]

^
อุ๊บส์ ได้จิ้ม
********edit**********
ตัดเบนนี่ไปหนึ่ง คนนี้เห็นชัดว่าไม่รักแน่ๆ
แต่เอ๊ะ กายยังไม่ได้ตัดเชิงชายออกไปหรอกเหรอ
นึกว่าตัดไปแล้ว เห็นจีบมาตั้งนานก็ไม่มีท่าที
หรือเพราะจีบมานานสุดเลยตัดไม่ลง คนนี้ดูจริงใจสุดนี่เนาะ
อืมๆ เข้าใจอยู่มันเลือกไม่ถูก ไอ้ครั้นจะเลือกก็กลัวเลือกผิดอีก

[pp4]

เฮ้ออออ พ่อหนุ่มเนื้อหอมเอ๊ยยยย
เดาเลาๆได้อยู่ว่าใคร
เพราะบทเยอะสุดในเหล่าหนุ่มๆแล้ว 5555
กายนี่จะเรียกว่าโลเลก็ไม่ได้นะ
เพราะแค่ยังไม่รู้จักความรัก ไม่รู้จักใครทั้งนั้นเลย
รีบๆตัดสินใจก่อนจะไม่เหลือให้เลือกนะจ๊ะ
รอตอนต่อไป

[taroo]

สงสารซอ เบน จังคับ มาต่อไวๆนะคับ

[myall]

ตกลงกายมีใจให้ใคร เดาไม่ถูกเลย แต่ตัดซอร์เบน ไปได้คนนึงล่ะตอนนี้ อิอิ

[harumi]

 

[FriendShip]

เริ่มตัดตัวเลือกไปเรื่อยๆ~

[moriku]

เหนื่อยแทนกายจริงๆ..