กี๊สสสสสสสสสสสส
ค้างมาก และเลือกไม่ถูกแล้วว
ตอนแรกก็เชีบร์เคนนี่ แต่ชักจะลังเล
คุณเมฆก็น่ารัก คุณวรุจน์ก็โรแมนติก
เฮ้อออออออออ >_<
โลเล
มาต่อบทที่ 37 นะครับ
Guy Chapter 37
เชิงชายนั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง มองกล่องพลาสติกเก่าๆ ซึ่งวางอยู่บนพื้นข้างหน้าอย่างคิดคำนึงอยู่ครู่ใหญ่แล้วตัดสินใจเปิดกล่องออกมา ยื่นมือไปหยิบรูปภาพเก่าๆ ออกมาดู จนกระทั่งเห็นภาพถ่ายสีซีดใสหนึ่ง จึงยกขึ้นมาดูใกล้ๆ
การไปเยี่ยมวรุจน์ทำให้เขาต้องกลับมาที่บ้านและรื้อรูปภาพสมัยเก่าออกมา
เมื่อเห็นวรุจน์นอนอยู่บนเตียงคนป่วย อะไรบางอย่างทำให้เขานึกว่าวรุจน์ดูคุ้นตาเขามาก เหมือนใครคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักมาก่อน และขณะที่กำลังมองรูปภาพใบนี้ เชิงชายก็รู้ว่าส่ิงที่ตัวเองคิดสงสัยนั้นไม่ผิดเลย
“อรัญ ตอนนี้คุณคงสบายดีใช่ไหม” เชิงชายพึมพำเบาๆ กับรูปภาพ “ผมไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกใบนี้ช่างเล็กเหลือเกิน ผมเห็นเขาแล้วอรัญ ผมเห็นแล้ว”
เชิงชายเม้มปาก มองรูปถ่ายใบนั้นอยู่เป็นเวลานานก่อนวางลงในกล่อง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองผนังห้อง ดวงตาเหม่อลอย ปล่อยใจให้คิดถึงเรื่องในอดต แต่ไม่นาน ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เชิงชายพยายามไม่สนใจโทรศสัพท์ แต่เสียงนั้นดังไม่ยอมหยุด ทำให้เขาต้องลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนเตียงนอนมาดู ครั้นพอเห็นว่าหมายเลขนั้นเป็นของใครจึงรีบรับสาย
“กาย ขอโทษนะ ชายรับสายช้า มัวแต่...”
“ไม่เป็นไรหรอก” กายแทรก “แค่จะโทรมาถามว่าสบายดีอยู่หรือเปล่า ไม่ได้คุยกันนาน ตอนนี้นั่งรอกินข้าวกับเจ๊นออยู่ มากินด้วยกันไหมชาย”
“ชายเพ่ิงกินข้าวเสร็จ” เชิงชายโกหก ทั้งที่ความจริอยากจะรีบตอบตกลง
“งั้นมานั่งคุยกัน”
“แต่ว่า...”
“จะมาหรือไม่มา ตอบมาเดี๋ยวนี้” กายชักฉุนเพราะรู้ดีว่าเชิงชายกำลังเล่นบทงอน
“กายอยากคุยกับชายหรือ” เชิงชายทำเสียงเศร้า
“หรือไม่อยากคุย จะได้ไม่โทรมากวนอีก” กายพูด และเมื่อเห็นว่าเชิงชายยังนิ่งเงียบจึงพูดต่อว่า “ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง มาเจอที่ร้านอาหารตรงข้ามร้านพี่อ๋อง ถ้าไม่มาแสดงว่าไม่อยากเห็นหน้ากันอีกแล้ว แค่นี้นะ”
กายพูดเสร็จก็วางสายทันที เชิงชายกำโทรศัพท์นิ่ง มองผนังห้องอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
นรธีร์มองกายด้วยสายตาครุ่นคิด ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“ตกลงแก็ยังแคร์ไอ้ชายอยู่ดีล่ะ ตัดสินใจเถอะวะ เอาไอ้ชายนี่ล่ะทำผัว คนอื่นถือซะว่าเป็นทางผ่าน”
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้” กายขมวดคิ้ว
“แล้วมันจะมาหรือไม่มา เห็นแกพูดอยู่ฝ่ายเดียว”
“ไม่รู้ อีกหนึ่งชั่วโมงรู้กัน” กายักไหล่
“แล้วคุณพี่วรุจน์ว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง” กายยักไหล่อีก
“อยากเข้าไปเยี่ยมเขาจะแย่แล้วสิ สรุปแกจะไม่ให้ไอ้ชายพาเข้าเยี่ยมใช่ไหม” นรธีร์ถาม
“ผมไม่อยากทำร้ายจิตใจชายเกินไป แค่เจ๊บังคับชายให้เข้าไปเยี่ยมดูอาการคุณวรุจน์แล้วมาบอกเจ๊ ให้เจ๊โทรไปบอกผมก็ถือว่าโหดร้ายมากพออยู่แล้ว อีกอย่าง เรื่องภาพหลุดลงเฟซบุ๊คก็ทำให้ชายรู้สึกไม่ดี จนถึงตอนนี้ เจ๊อยากได้ยินผมพูดแบบนี้ใช่หรือเปล่า”
“ใครไปว่าอะไรแก พูดซะยืดยาว” นรธีร์เบ้ปาก ยักไหล่ กรอกตาไปมา “แล้วแกจะเข้าเยี่ยมคุณวรุจน์สุดที่รักยังไงไ
“ผมจะไปคุยกับตำรวจให้พาเข้าเยี่ยม แลกกับที่ผมจะเป็นพยาน”
“ก็แค่นั้นเอง น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วไ
“คนเพิ่งคิดออกนี่นา”
“แต่ข่าวก็บอกว่าคุณวรุจน์ดีขึ้นาก แกรู้หรือเปล่า คุณวรุจน์สุดหล่อมีแฟนคลับด้วย เขาพากันไปเฝ้าอยู่ที่ลอบบี้โรงพยาบาลกันทุกวัน เด็กวัยรุ่นสมัยนี้มันจริงๆ เลย ไม่รู้ว่ารู้จักกันตั้งแต่ชาติปากไหน เห็นภาพคนถูกชนรูปหล่อก็พากันกรี๊ด ยิ่งรู้ว่าเป็น CEO ของโรงแรม The Atlantis ยิ่งคลั่งกันใหญ่ แกจะทำอะไรระวังตัวเอาไว้นะกาย ระวังจะดังอีกรอบ” นรธีร์เตือน
“ดังอะไรอีกรอบ”
“ก็ดังครั้งแรกคือดังในโลกเฟซบุ๊คไงยะ ลืมไปแล้วหรือ”
“อีกหน่อยคงหายมั๊ง”
“ถ้าแกเกิดไปเป็นพยานให้คุณวรุจน์ บอกว่าเป็นคนรู้ใจ มัวแต่สวีตกันริมถนนกลางอึก รถเลยชนเข้าโครมเบ้อเริ่ม แกนั่่งประคองเขาไว้บนตัก ปากก็พร่ำรำพันขออย่าให้พ่อเทพบุตรของผมเป็นอะไร นักข่าวก็รุมสัมภาษณ์แก พอดังขึ้นา ก็มีคนจำได้ว่าแกเป็นคนเดียวกันที่เคยเห็นในเฟซบุ๊ค”
“บ้าน่าเจ๊ พูดอะไรเว่อร์เป็นนิยายของคฑาวุธ”
“เอ๊ะ หรือว่าพ่อหนุ่มที่เห็นถึงแค่คางในรูปคือคุณวรุจน์” นรีธีร์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ไม่ใช่ซักหน่อย” กายส่ายหน้าปฏิเสธ
“งั้นใคร”
“ไม่รู้”
“ไอ้บ้า แกนอนกับใครโดยไม่รู้จักเลยหรือไง”
“เจ๊ คืนนั้นผมเมา เข้าใจหรือเปล่า เจ๊ยังไม่รู้จักผมอีกหรือ เวลาเมาผมเหมือนใครที่ไหนเล่า”
“เออ ฉันลืมไป ถ้างั้นคืนนี้ พอไอ้ชายมาถึงแกก็เมาให้เละเลยนะ แล้วให้ไอ้ชายไปส่งที่บ้าน”
“บ้านะเจ๊ อะไรก็ไม่รู้ เชียร์กันอยู่ได้” กายเบ้ปาก ทำหน้ามุ่ย
“อ้าว ก็ฉันมองภาพตามความเป็นจริงนี่หว่า แกลองคิดดู”
“คิดอะไร”
“ไอ้ชายมันอาจจะหล่อและรวยน้อยกว่าคนอื่นมาก แต่หัวใจมันเต็มร้อย เจ๊ทดสอบมันแล้ว ขนาดบีบให้มันหาทางไปเยี่ยมคุณวรุจน์ให้เอ็งมันยังกัดฟันทำ ใครที่ไหนจะทำเพื่อแกได้ขนาดนี้วะ ถามหน่อยเถอะ ถ้าแกเป็นไอ้ชาย แกจะทำแบบนี้ได้ไหมกาย”
“เจ๊ทำบาปทำกรรม”
“ก็เพื่อน้องเจ๊ทั้งสองคนเท่านั้นล่ะวะ” นรธีร์ตอบเสียงจริงจัง จ้องตากายไม่กะพริบ “คิดดูดีๆ นะกาย ไอ้ชายเท่านั้นที่จะทำทุกอย่างเพื่อแก แม้แต่คุณธฤตผู้น่ารักก็คงไม่ทำแบบนั้นเพื่อแก หรือไม่แกลองนึกเปรียบหนุ่มคนอื่นๆ ที่มาติดพันแกอยู่ก็ได้ เขาจะทำแบบที่ไอ้ชายทำหรือเปล่า แกนี่จริงๆ เล๊ย ไม่เห็นจะเลือกยากเลือกเย็นที่ไหน”
ในใจของกายเต็มไปด้วยความสงสัยว่าเหตุใด นต. เมฆจึงได้ไปเยี่ยมวรุจน์ โชคเข้าข้างกาย เลิกงาน นต. เมฆมารับเขาที่ทำงานเพื่อไปชมภาพยนต์ ขณะที่นั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ รอเวลา กายจึงตัดสินใจคุยกับเมฆเรื่องนี้
“เมื่อวานซืนผมไปเยี่ยมคนรู้จักกันที่โรงพยาบาลสมิติเวช” กายพูด
“หรือครับ” เมฆเลิกคิ้ว
“เห็นคุณด้วยครับแต่ทักไม่ทัน” กายพูดต่อ
“เมื่อวานซืน...” นต. เมฆทำท่าคิด “อ้อ ผมไปเยี่ยมคนรู้จักกันเหมือนกันครับผม”
“เขาป่วยเป็นอะไรครับ” กายถาม
“อุบัติเหตุครับผม”
“ได้คุยกันไหมครับ” กายอยากรู้ แต่ก็ยังคงอ้อมค้อม
“อยากรู้ทำไมครับ”
“แล้วคุณเมฆบอกไม่ได้หรือครับ”
“บอกได้สิครับ ทำไมจะบอกไม่ได้ มันไม่ใช่ความลับที่ไหนนะครับผม” เมฆยิ้ม
“แสดงว่า ถ้าเป็นความลับ คุณคงบอกผมไม่ได้”
“กับคุณผมไม่มีความลับ” เมฆยิ้ม “นอกจากเรื่องความลับของราชการ อันนี้บอกไม่ได้จริงๆ ครับผม”
“ตกลงคุณไปเย่ี่ยมใครครับ” กายถามต่อ
“คุณกายถามเหมือนเป็นตำรวจ ต้องการสืบสวนอะไรบางอย่าง” เมฆอมยิ้ม
“เปล่า ผมแค่อยากรู้”
“ผมไปเยี่ยมวรุจน์” เมฆตอบ
“คุณรู้จักคุณวรุจน์” กายพูดเบาๆ แต่เมื่อเห็น นต. เมฆเลิกคิ้วมีคำถามจึงรีบถามคำถามต่อว่า “เพื่อนสนิทหรือครับ”
“ที่ถามนี่เพราะหึงผมหรือเปล่า” นต. เมฆหัวเราะ ทำตากรุ้มกริ่ม
“เปล่า แค่อยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้าง”
“วรุจน์เป็นพี่ชายของคนที่ผมเคยหลงรักครับผม” นต. เมฆ ตอบเสียงราบเรียบ แต่กายเห็นแววตาเศร้าฉายขึ้นมาแวบหนึ่ง
“ไม่อยากจะเชื่อ”
“ความจริงเขากีดกันเรา วรุจน์ไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่นักหรอก ที่ผมไปเยี่ยมเขาก็เพราะเขาเป็นพี่ชายของอรัญ ผมไม่อยากให้เขาจบชีวิตเหมือนกัน”
“จบชีวิต...” กายทวนคำ “อรัญตายแล้ว”
“ครับผม...อุบัติเหตุ” นต. เมฆ พยักหน้า “แต่วรุจน์ไม่เชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ”
“ผมเสียใจด้วย” กายพูดเสียงแผ่ว
“ตอนที่เข้าไปเยี่ยม วรุจน์กำลังหลับ” นต. เมฆยิ้มเศร้า “ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเขารู้สึกตัว ผมจะโดนไล่ออกมาหรือเปล่า”
กายอยากจะซักต่อ แต่เมื่อเห็นใบหน้าหม่นๆ ของเมฆแล้วจึงเปลีี่ยนใจ เขาไม่อยากจะเชื่อและไม่อยากจะคิดเลยว่า นต. เมฆดูเหมือนว่าจะลืมรักเก่าครั้งนั้นไม่ได้
เขาเคยเห็นเมฆเป็นคนร่าเริงแจ่มใส แต่ขณะนี้ดูซึมลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงอดีตคนรัก
...อดีตนานเท่าไหร่แล้ว อยากจะรู้นัก...
...อ้อ ถ้ายังลืมอดีตแบบนี้ก็ควรตัดออกไปจากรายชื่อคนที่มาติดพันเรา ข้อหาลืมรักเก่ายังไม่ได้ ตัวเลือกจะได้หายไปคนหนึ่ง...
“ที่ซักผมเรื่องวรุจน์ คุณกายไปเยี่ยมคนคนเดียวกันหรือเปล่าครับผม” นต. เมฆถาม
“เอ่อ ตกลงคุณเมฆจะดูหนังเรื่องอะไรครับ” กายเปลี่ยนเรื่อง หันไปมองรอบๆ
“คุณอยากจะคุยเรื่องนี้ต่อก็ได้นะครับกาย ผมไม่มีอะไรหรอก อดีตคืออดีต เรื่องมันจบไปแล้วตั้งเกือบสิบปี” นต. เมฆยิ้มมุปากแล้วขมวดคิ้ว “ความจริงกำลังจะครบสิบปีในอีกไม่กี่วัน”
“ไม่เป็นไรครับ เรายังมีเวลาคุยกันอีกนาน” กายตอบ “ผมอยากดูหนังเรื่อง รักสับหลีก อยากดูอะไรตลกๆ”
“ตกลงคุณกายไปเยี่ยมคุณวรุจน์หรือเปล่าครับ” เมฆยังคงถามคำถามเดิม
“เอ่อ...” กายอึกอัก
“ใช่ ใช่ไหมครับ” นต. เมฆคาดคั้น
“ก็...”
“คุณรู้จักกับวรุจน์ขนาดไหนครับ” นต. เมฆมองหน้ากายนิ่ง “ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อน”
“โลกมันกลมไงครับ” กายยิ้มแห้ง
“เขาสนิทกับคุณมากไหมครับ”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม”
“ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นคู่แข่งผมหรือเปล่า”
“คู่แข่งเรื่องอะไร” กายเริ่มรู้สึกอึดอัด ไม่นึกว่าจะเป็นฝ่ายโดยซัก
“ก็เรื่องอะไรล่ะครับผม”
“ผมว่าเราไปซื้อตั๋วหนังดีกว่า เดี๋ยวจะเต็มเสียก่อน” พอจวนตัว กายก็ออกนอกเรื่อง
“คุณมีอะไรกับวรุจน์เหมือนที่มีกับผมหรือยังครับ” นต. เมฆถามเสียงเข้ม “ขอโทษนะครับที่ถามตรงๆ ไม่สุภาพ แต่ผมคงดูหนังไม่รู้เรื่องแน่ถ้าไม่รู้อะไรชัดเจน ส่วนคุณคเชนทร์ที่ไปรับพวกเราตอนกลับจากอเมริกาเขามาชอบคุณด้วยใช่ไหม”
...ท่าทางขี้หึงไม่ใช่ย่อย...
ประโยคนี้ผุดขึ้นมาในใจของกายทันที
“บอกแล้วไงครับว่าเรายังมีเวลาคุยกันอีกนาน”
“งั้นดูหนังเสร็จเราไปนั่งคุยกัน” เมฆสรุป
“คุณเมฆ” กายอุทานเสียงเบา
“ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าผมเป็นคนขี้หึง” นต. เมฆทำหน้าจริงจัง “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้คุณเป็นของผมแล้ว ผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องคุณ”
“เป็นเอามาก”
“ถึงคุณจะยังไม่ตกลงปลงใจกับผมเป็นทางการก็เถอะ”
“งั้นก็ให้พ่อมาขอเลยสิ” กายประชด
“อย่าท้าผมนะครับกาย”
“งั้นผมจะบอกอะไรให้” กายสูดลมหายใจลึกๆ แล้วตัดสินใจพูดว่า “มีคนมาติดพันผมหลายคน ตอนนี้ผมขอยอมรับตามตรงว่าเลือกไม่ถูก”
“กาย” นต. เมฆอุทาน
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกเป็นต่อขึ้นมาทันใด “อยากรู้ไหมครับว่ากี่คน”
เชิงชายเดินเข้าไปในสุสานช้าๆ รู้สึกลังเลทั้งที่ตัวเองทำเช่นนี้ทุกปี วันนี้คือวันครบรอบการเสียชีวิตของคนที่เขาเคยรัก
อรัญ!
รักแรกของเขา!
น้องชายของวรุจน์ คนที่เป็นคู่แข่งคนสำคัญของความรักครั้งที่สองของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะถูกนรธีร์บังคับให้ไปเยี่ยมวรุจน์และเห็นวรุจน์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาก็คงไม่นึกคุ้นหน้าคุ้นตามากจนถึงกับสงสัยว่าคล้ายกับอรัญ
...และเมื่อกลับไปค้นดูรูปภาพเก่าๆ ของอรัญเขายิ่งมั่นใจ...
ขณะนอนหลับ วรุจน์ดูอ่อนเยาว์ เหมือนอรัญราวเป็นคนเดียวกัน
ครั้งนั้นอรัญนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ไม่นานก่อนที่จะเสียชีวิตเพราะเลือดคั่งในสมองสาเหตุจากถูกรถชน
อรัญไม่มีบาดแผลอะไรเลย ดูอย่างไรก็เหมือนแค่คนนอนหลับสนิท แต่เชิงชายไม่คิดเลยว่าอรัญจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก
“อรัญ” เชิงชายหยุดยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของอรัญ รู้สึกแปลกใจระคนโล่งอกที่ไม่มีดอกไม้วางอยู่หน้าหลุมฝังศพเช่นทุกปี “ขอให้คุณหลับต่ออย่างมีความสุขนะอรัญ” เชิงชายพูดพึมพำ “พี่ชายคุณอาการดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อีกหน่อยเขาก็คงหาย”
...ไม่อยากจะเชื่อ เขามายืนบอกอรัญว่าคนที่กีดกันเขากับอรัญไม่ให้รักกันกำลังจะหายจากอาการเจ็บป่วย...
...เขาเคยอยากให้พี่ชายของอรัญหายไปจากโลกนี้ เขาเคยเกลียดวรุจน์มาก ตอนนั้นเขารู้จักวรุจน์แต่เพียงชื่อว่า พี่รุจน์ เป็นพี่ชายของอรัญ เขาไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายของอรัญเลย นอกจากรับรู้ว่านั่งอยู่บนเบาะหลังของรถเก๋งคันใหญ่ติดฟิล์มกรองแสงสีทึบซึ่งเขามองเห็นจากไกลๆ....
...ตอนนั้นเขากับอรัญยังเป็นเด็กวัยรุ่น อรัญพร่ำบ่นว่าโดนพี่ชายกีดดัน เลิกเรียนกระดิกตัวไม่ได้เพราะพี่ชายต้องมารับที่หน้าโรงเรียน หากวันไหนเขากับอรัญต้องการไปเที่ยวด้วยกัน เขาต้องมานั่งอยู่ที่หลังโรงเรียน รอให้อรัญปีนรั้วโรงเรียนออกมาพบกันเพื่อหนีเรียนไปเที่ยว และต้องกลับมาให้ทันโรงเรียนเลิก...
“อรัญ ผมกำลังมีความรัก แต่ยังไงผมก็จะเก็บคุณไว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจ ผมไม่มีวันลืมเรื่องในอดีตของเรา แต่ตอนนี้ผมมีปัจจุบัน แม้จะยากลำบาก แต่ผมก็อยากสมหวังในความรักครั้งนี้ อวยพรให้ผมด้วยนะ” เชิงชายวางดอกไม้ลงบนแท่นหินหน้าหลุมฝังศพของอรัญ แต่ทันใดก็รู้สึกตัวว่ามีคนก้าวมายืนอยู่ด้านหลังจึงหันไปมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงอุทานขึ้นมาเบาๆ
“คุณ...”
“คุณเชิงชาย” ธฤตเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
“คุณธฤต” เชิงชายจ้องธฤตด้วยแววตาไม่เป็นมิตร จำได้ดีว่าธฤตเป็นใคร
“คุณเป็นเพื่อนสนิทของกาย” ธฤตทวนความจำของตัวเอง
“ผมไม่ใช่เพื่อนสนิท” เชิงชายสวนกลับ “เราเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้น”
“จะว่ายังไงก็ได้ ไม่เป็นไร” ธฤตยักไหล่ “แต่ผมสงสัยว่าคุณมาทำอะไรหน้าหลุมฝังศพของอรัญ”
“คุณรู้จักอรัญ” เชิงชายพึมพำ แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม “แล้วคุณคิดว่าผมกำลังทำอะไร คุณเองก็เถอะ มาทำอะไรที่นี่”
“ผมเป็นตัวแทนของใครบางคนเอาดอกไม้มาให้อรัญเหมือนทุกปี”
“ใคร” เชิงชายถามเสียงห้วน
“อดีตคนรัก” ธฤตตอบและวางดอกไม้ลง
“ทำไมเขาไม่มาเอง”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
“ผมอยากรู้ว่าเป็นใคร”
“ผมเดาว่าคงเป็นคนที่รักกับอรัญหลังคุณมั๊ง” ธฤตพูดเสียงราบเรียบ “ในชีวิตของอรัญคงไม่ได้มีความรักแค่ครั้งเดียว”
“รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า” เชิงชายยังคงถามเสียงห้วน
“ผมบอกแล้วไงว่าเป็นตัวแทนใครบางคน ทีนี้ผมขอเวลาส่วนตัวคุยกับอรัญหน่อยได้หรือเปล่าครับ”
“เชิญ” เชิงชายนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ และถอยหลังไปห่างพอสมควร แต่กระนั้นก็พยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่ธฤตพูดจับใจความได้ว่า
“อรัญ ผมมาเยี่ยม และผมขอโทษแทนเขาด้วย” ธฤตพูดสั้นๆ แล้วเดินจากไปเงียบๆ เชิงชายยืนมองหลุมฝังศพอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามหลังธฤตไปช้าๆ ในใจครุ่นคิดถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยิน
...ใครคืออดีตคนรักของอรัญ และทำไมต้องขอโทษ...
ในที่สุดกายก็ได้เข้าเยี่ยมวรุจน์ สารวัตรสืบสวนผู้รับผิดชอบคดีของวรุจน์อยู่พาเขามาที่โรงพยาบาลหลังจากสอบปากคำเขาในฐานะพยานอยู่เป็นเวลาครึ่งชั่วดมง
จริงดังที่คเชนทร์บอก ตำรวจไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับวรุจน์นั้นเป็นอุบัติเหตุ วรุจน์เคยถูกข่มขู่หลายครั้ง
...วรุจน์ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเขาเลย...
...หรือนี่คือสิ่งที่วรุจน์บอกว่ามีอะไรอีกเยอะแยะที่อยากจะบอก จะรวมถึงเรื่องนี้ด้วยหรือไม่ ครั้งล่าสุดที่เจอกัน วรุจน์ดูมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ...
กายเดินเคียงข้างมากับนายตำรวจร่างสูงใหญ่ที่ไม่ได้แต่งเครื่องแบบ เมื่อมาถึงหน้าห้องของวรุจน์ พนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรม The Atlantis รีบก้าวเข้ามาขวางพร้อมกับแจ้งว่าห้ามเยี่ยม
“เฮ่ย ไม่รู้หรือว่าอวั้ะเป็นใคร ดูให้ดีๆ สิวะ แล้วคุณคนนี้ก็เป็นพยาน จะมาเยี่ยมคุณวรุจน์” นายตำรวจท่าทางอารมณ์ร้อนพูดขึ้น พลางชี้มาที่กาย
“อ๋อ...เอ่อ ครับ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องของวรุจน์อึกอักเพราะจำหน้านายตำรวจได้แล้วจึงถอยหลังเปิดทางให้
“ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เป็นเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยของโรงแรมภาษาอะไรเนี่ย” นายตำรวจบ่นแล้วหันมาพูดกับกายด้วยน้ำเสียแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง “คุณเข้าไปคนเดียวนะครับ ผมจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ อย่าใช้เวลานานนัก คนไช้ต้องพักผ่อน คุณวรุจน์อาการดีขึ้นมากก็จริง แต่ถ้าพยายามใช้ความคิดก็จะปวดหัวมาก”
“ครับ” กายพยักหน้าและกล่าวขอบคุณ แต่แวบหนึ่งรู้สึกสงสัยในคำพูดของนายตำรวจที่ว่า...
...ถ้าวรุจน์พยายามใช้ความคิดจะปวดหัวมาก...
กายเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พยาบาลชายหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือ เมื่อเห็นเขาก็วางหนังสือลงและเดินเข้ามาต้อนรับ
“เชิญครับ” พยาบาลผายมือไปยังประตูห้องพักคนป่วย “ขอความกรุณาอย่่าใช้เวลานานนะครับ วันนี้คุณวรุจน์เหนื่อยมาก”
“ผมเยี่ยมไม่นานหรอกครับ” กายพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้อง ส่วนพยาบาลหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู
วรุจน์เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สวมชุดสีครีมของโรงพยาบาล ใบหน้าค่อนข้างซีดเซียว และเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาจึงเงยหน้าขึ้น
กายชะงักไปชั่วอึดใจแล้วเดินเข้าไปยืนข้างเตียง
...วรุจน์ไม่ยิ้มกว้างให้เขาเลย แต่กลับขมวดคิ้ว แววตาสงสัย...
“คุณเป็นใคร” วรุจน์ถามขึ้นเสียงราบเรียบ
::: End of Chapter 37 :::
แย่จังอ่ะ มีคอมเมนนท์หนึ่งในนี้เดาเรื่องถูกอ่ะ ผู้เขียนเซ็งไปเลย เลยรื้อเขีียนบทที่ 50 เป็นต้นไปใหม่ เอาให้เดากันไม่ถูก 555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะครับ
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 807596 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก