หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[katawoot]

เจ็บนี้อีกไม่นาน แต่กลัวว่าตอนที่31จะอีกนาน -  -

สมพรปากนะคร้าบ

[sakuracity]

สมพรปากนะคร้าบ

ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณคฑาวุฒิ  นี่แหนะ! 
ล้อเล่นนะค้าบ รีบมานะคิดถึง    (คิดถึงทหารอากาศ....จำชื่อไม่ได้)

[BlackWater]

ม่ายยยยยยยยยยยย

เรื่องประธาน ชักจะเข้าเค้าซะแล้วสิ โฮกกกก

จะเลือกใครๆๆๆๆ แม้จะเชียร์คเชนทร์ แต่ตอนนี้ประธานได้ใจจริงๆ ฮึ่มๆ

มาต่อเหอะน้าๆๆๆๆ

[amito]

เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ 

เราเชียรท่านประธานมาตั้งแต่ต้นๆเรื่องแล้ว  มันต้องมีอะไรถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาแกล้งกายขนาดนั้น

รออ่านตอน 31 อยู่นะคะ

[JaJa89]

ขอตัวผู้ร้ายชัดๆจะได้มั้ยอ่ะคะะะ
รู้สึกสับสน จะเชียร์ใครดีว้าาาอิอิอิอิ
+1สำหรับลีลาของกายนะคะ 55555

[oilzii]

ต่อเร็วๆนะเจ้าคะ กะลังลุ้นนน

[oaw_eang]

คนแต่งอยู่ไหนน้า...

[sakuracity]

เข้ามาดูทุกวัน   

[pontischa]

 +1 ชอบค่ะ น่ารัก สนุกด้วย แอบเป็นรักสืบกับกาย 
:impress3:น้องใหม่ค่ะ หุหุ ตามอ่านทันแล้ว หลังจากนอนอ่านมา3คืน
ตั้งแต่ตอน3ก็คิดว่าเป็นท่านประธานเหมือนกันค่ะ
เพราะว่าลุ้นทุกตอนที่ตามอ่านว่าใครจะเป็นพระเอกของกาย 
แต่ก็อดจะเชียร์คเชนทร์ไปด้วยได้ เพราะน่ารักคอยห่วงใย
กายก็ฮาได้ใจ  :laugh:เมาแล้วเลอะเลือน มีคนมาหลงรักมากมายเลยเนอะ 
ท่านประธานก้อเก็กน่าดู ลึกๆก้อคงชอบกายแล้วล่ะมัง
แต่ตอนนี้ค้างอ่ะค่ะกายโดนท่านประธาน จับกินแล้วเหรอค่ะ
กายนะกาย เมาทีไรจำอะไรไม่ได้ทุกทีเลยอ่ะ 
ลุ้นๆต่อไปค่ะ ว่าเกิดอ่ะไรขึ้น ค้างมากกกเลย
คิดถึงคเชนทร์จังเลย รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ 

[boomiezzz]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่นะ คเชนทร์ T-T

[ToffeE_PrincE]

 

 

[LoFT]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

รอกันต่อไปคร้าบ

[Demure]

มารอด้วยคน 

[oilzii]

มาช้าเลื้อออออเกิน

[MIkz_hotaru]

รอ ร๊อ รอ
คนแต่งไปไหนหนอ คนรอกันเพียบแล้วเนี่ย

[Sky]

ท่านประธานก็เอากับเค้าด้วยหรือนี่
รอคนแต่ง อยู่หนายยยยยยยยยยยยย

[yunjaelover]

มาปูเสื่อรอ ด้วยคนค่ะ

คนเขียนมาต่อเร็วๆ นะค่ะ 

[pontischa]

มารอด้วยคนต่ะ

[RanJeri]

ร๊อ รอ 

[p_phai]

 

[July_Moon]

คนแต่งไปไหนหนอ....
รอเธอมานานแสนนาน ทรมานวิญญาญ์หนักหนา....

T^T

[Sky]

รอด้วยคนค่ะ

[minimonmon]

กายเอาอีกแล้ว เมาแล้วได้เรื่องทุกที นี่ขนาดว่าไม่ให้เมามากนะ

แอบเชียร์ท่านประธานอ่า แล้วก็น่าจะใช่นะ 

[colorsplash]

ตามทันแล้ววว
ลุ่นค่ะ ลุ้นน

ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะคะ

[pure_ka]

ตอนต่อไป คาดว่า อีกไม่นานใช่ไหมค่ะ  รอมาจนไอ้ที่เจ็บชักจะเริ่มชาชิน โฮๆๆๆ เชียร์ท่านประธานสุดใจขาดดิ้นค่ะ  ชอบแบบนี้ ร้าย ลึก สุขุม เหมาะกับน้องกายที่สุด

[THiiCHA]

อย่าหายไปอย่างนี้ ...เพราะฉันรุ้สึกไม่ดี

ทุกครั้งที่คนแต่งหาย... ก็กลัวกระทู้จะตกไป

มาอัพบ้างได้มั๊ย อาทิตย์ละหนึ่งครั้งก็ยังดี ก็แค่นานๆที... ~

ปล. กลัวจะเหมือนครั้งก่อนๆที่หายไปแสนนาน ระแวงนะรู้มั๊ยยยย  ฮือๆ

[kazhiki]

มารอเชียร์ท่านประธาน อิอิ 

[Beast12honey]

=U=

[katawoot]

บทแรกของครึ่งหลังของเรื่องมาแล้วครับ เรื่องนี้ยาวหน่อยนะครับ 60 บท (หรือบางทีอาจถึง 69) ตัวเลขสวยๆ อ่ะ
โทดนะคับมาต่อช้าเพราะสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเจอเรื่องช๊อคๆ มาน่ะครับ เฮ้อ

Guy Chapter 31
 
กายอึ้ง มองหน้าของพฤศอีกครั้งจึงเห็นสายตาดุๆ ของเจ้านาย พฤศนั่งนิ่ง ไม่พูดตอบซอว์ เบน
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือครับ” กายถามเบน
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรือ” เบนทำหน้าแปลกใจ
“คือ...เอ่อ...เวลาเมา ผมจำอะไรไม่ค่อยได้” กายยอมรับเสียงอ่อยๆ
“คุณพฤศครับ” เบนหันไปพูดกับพฤศ “รถจะมาสายราวสิบนาที ขอผมทบทวนความจำเมือคืนให้คุณกายฟังขณะที่รอรถนะครับ”
“ผมว่าเรามาทบทวนกันเรื่อง XTFalcon 490ดีกว่า อีกหน่อยคุณกายก็คงเริ่มนึกอะไรออกได้เอง” พฤศแย้ง
“เมื่อคืนคุณซ่าส์มากเลยกาย แต่สุดยอด คุณกลายเป็น Mr. Popularได้แฟนคลับมาตั้งหลายคนจนผมขี้เกียจตอบคำถามว่า เฮ้ คุณคนนั้นเป็นใคร” เบนพูดกับกายอย่างอารมณ์ดีแล้วหันไปพยักหน้าให้กับพฤศและเริ่มคุยเรื่อง 'รั้วมหาภัย XT Falcon 490' ปล่อยให้กายนั่งนึก 'เรื่องเมื่อคืน' ด้วยตัวเอง
…เรื่องเมื่อคืน จะมีอะไรอีกล่ะ เมื่อคืนก็เมาเละน่ะสิ แล้วก็ เอ่อ...เวลาเมาทีไรก็เป็นเรื่องทุกที แล้วก็จำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนเดิม โรคแบบนี้หมอที่ไหนจะรักษาได้บ้างไหมเนี่ย...
...จำได้ว่าถูกลากออกมาจากบาร์ แล้วก็ถูกผลักเข้าไปในลิฟท์ ตำรวจตัวสูงใหญ่คนนั้นยืนขนาบข้างเบียดเราจนติดผนังลิฟท์แล้วก็ยังจับข้อมือเราเอาไว้แน่น พอขาอ่อนจะทรุดตัวลงกองกับพื้น มือก็บีบแน่นแล้วดึงขึ้นมา คนอะไรดุเป็นบ้า ดุเหมือนท่านประธานเลยให้ตายสิ...
...ท่านประธาน!...
...ก็แหม ผมกลัวคุณมาลากคุณกายกลับไปเหมือนเมื่อคืน...
...โอย ตายแล้ว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถ้าถามท่านประธาน ท่านคงอธิบายให้ฟังหรอก แต่เบนจะเล่าให้ฟังได้หมดหรือ เบนก็คงสนุกต่ออยู่ในคลับ พอเราถูกลากออกมาแล้วใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกคลับ Alexander หรือแม้แต่ในห้องนอน...
...ต้องนั่งทางในอีกแล้วสิเรา...
 
สาวิตรีกำลังใช้โปรแกรม JD Edwardsพิมพ์เช็คฉบับใหม่อย่างตั้งใจ ทันใดนั้น ประตูห้องทำงานของวรุจน์เจ้านายของเธอก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับพูดว่า
“คุณสา ผมกลับก่อนนะ เหนื่อย อยากพัก คุณก็อย่าทำงานเกินเวลา”
“เดี๋ยวค่ะคุณวรุจน์” สาวิตรีละจากคอมพิวเตอร์ “อย่าเพิ่งไปค่ะ ขอเวลาสาไม่เกินสามนาที”
“มีอะไรอีก วันนี้เราไม่ค่อยยุ่งไม่ใช่หรือ” วรุจน์ถาม
“สาอยากขอให้คุณเช็นเช็คก่อนกลับหน่อยค่ะ เช็คของบริษัท Amberton เลื่อนนัดเขาไว้หลายครั้งแล้ว ตอนนี้เขากำลังเดินทางมารับเช็คค่ะ”
“เมื่อกี้ผมก็เซ็น”
“ใช่่ค่ะ แต่คุณเซ็นตรงช่องเจ้าหน้าที่ธนาคาร” สาวิตรีรีบตอบ
“คุณกำลังว่าผมเซ็นผิดช่อง” วรุจน์เลิกคิ้วถาม
“ใช่ค่ะ จะดูไหมคะ” สาวิตรีเลิกคิ้วเช่นกัน
“ไม่ต้อง ผมรอได้” วรุจน์ส่ายหน้า หันหลังให้เลขานุการ แล้วนั่งลงบนขอบโต๊ะทำงานของสาวิตรีซึ่งหันไปจัดเตรียมเช็คต่อ
เวลาผ่่านไปไม่ถึงสองนาที เลขานุการสาวใหญ่ได้ยินเสียงเจ้านายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ หลายครั้ง และครั้งสุดท้ายหายใจยาวและลึกกว่าทุกครั้ง ตามด้วยเสียงพูดเบาๆ
“คุณสา คุณรักกับสามีคุณนานเท่าไหร่แล้ว”
“ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งค่ะ ปิ๊งกันตอนรับน้องใหม่” สาวิตรีตอบ “ตอนนี้ลูกคนโตกำลังจะจบ ม. 6”
“ผมก็กำลังมีความรักคุณรู้หรือเปล่า”
“ทราบค่ะ” สาวิตรีพยักหน้า
“แต่ความรักของผมคงไม่เหมือนความรักของคุณ”
“ค่ะ”
“ความรักของคุณมีอุปสรรคบ้างไหม”
“ก็มีบ้างค่ะ”
“แต่คุณก็เอาชนะมันได้จนลูกจะเข้ามหาวิทยาลัย”
“คุณวรุจน์คะ” สาวิตรีหยุดพิมพ์ หันมามองแผ่นหลังของเจ้านาย และพูดขึ้นว่า “ขอเวลาสาซักครู่นะคะ”
“ตามสบาย” วรุจน์ยักไหล่ เดินออกไปยืนห่างโต๊ะทำงานเลขานุการ ดึงโทรศัพท์ออกมากดหมายเลข สาวิตรีทำงานต่อและสั่งพิมพ์เช็คออกทางเครื่องพิมพ์พร้อมกับที่ได้ยินเสียงวรุจน์ดังแว่วๆ เป็นภาษาอังกฤษ
“ผมต้องการฝากข้อความให้ห้อง 1307 ว่า I'm missing you so much, WR อ้อ เพิ่ม See you at the airport เข้าไปด้วย ขอบคุณครับ อ้อ เดี๋ยวๆ เพิ่มว่า Call me whenever you can แทรกเข้าไปก่อน See you at the airport ขอบคุณครับ”
สาวิตรีรอจนวรุจน์วางสายจึงเรียกชื่อเจ้านายเบาๆ ให้มาเช็นเช็ค วรุจน์เดินช้าๆ กลับมายืนอยู่หน้าโต๊ะ และพูดกับเลขานุการคู่ใจว่า
“คุณสา เอานิ้วมือออกไปจากเช็ค คราวนี้ผมไม่เซ็นผิดที่อีกแล้ว ไม่ต้องชี้ก็ได้”
“ก็กลัวคุณจะไปสนามบินไม่ทัน” สาวีตรีล้อ
“พรุ่งนี้ต่างหาก”
“จะให้จองร้านอาหารโรแมนติกให้ไหมคะ” สาวิตรีถาม
“ไม่ต้อง ขอบคุณ” วรุจน์ส่ายหน้า “ผมจะทานอาหารเย็นที่บ้าน”
“หมายถึงพรุ่งนี้ต่างหากค่ะ”
“ผมก็หมายถึงพรุ่งนี้” วรุจน์เช็นชื่อแล้วเสียบปากกาลงในกล่องใส่ปากกาบนโต๊ะของสาวิตรี
“ขอบคุุณค่ะ” สาวิตรีพูดแล้วรับเช็คคืนจากเจ้านาย
“ผมกำลังตกหลุมรักคุณรู้ไหม” วรุจน์โพล่งขึ้นมาหลังจากยื่นเช็คให้เลขานุการ
“ทราบค่ะ”
“แต่ผมไม่รู้จะสมหวังหรือเปล่่า”
“ถ้ามุ่งมั่นก็สมหวังค่ะ” เลขานุการให้กำลังใจ
“ท่าทางจะยาก”
“ถ้าคุณถอดใจตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะยากอย่างที่คุณพูด จำไม่ได้หรือค่ะ คุณเคยพูดเสมอว่า อย่ายอมแพ้ อย่ายอมแพ้ อย่ายอมแพ้ บริหาร The Atlantis ยังทำได้ แล้วเรืองรักจะยากแค่ไหนเชียว”
“อืม” วรุจน์รับคำเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน สาวิตรีมองตามอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นสภาพของเจ้านายตัวเอง
 
กายนั่งนิ่งอยู่ในรถมาตลอดทางตั้งแต่เสร็จการประชุมกับรองนายกรัฐมนตรี จริงดังที่คาด เขาไม่ได้ทำงานล่ามอย่างที่ควรจะทำ กายนั่งตำหนิพฤศอยู่ในใจว่าเอาเขาไป 'เดินตามเพื่อเสริมบุคลิก' อย่างที่คิดค่อนขอดเอาไว้ก่อนหน้านี้
“ความจริงผมไม่คิดจะเอาคุณมาด้วย ว่าจะมากับคุณเจนจิรา แต่มันไม่เหมาะเพราะคุณเจนจิราเป็นผู้หญิง” จู่ๆ พฤศก็พูดขึ้นมา แล้วเปลี่ยนเรื่องถามว่า “คุณจดบันทึกทุกอย่างได้หมดใช่ไหม หรือว่ามัวแต่นั่งเหม่อ”
“จดละเอียดยิบตามที่สั่งเลยครับ” กายตอบแล้วเม้มปาก พยายามอดกลั้น ในใจอยากจะประชดว่า 'จะดูที่จดหรือเปล่าครับท่านประธานพฤศ'
“หวังว่าคุณคงไม่คิดว่าผมเอาคุณมาเป็นเลขาส่วนตัว ความจริงจะให้คุณแปลให้ซอว์ เบน แต่อยู่ๆ เขาก็เข้าใจภาษาอังกฤษได้ดีกว่าที่คิด ขนาดจบ MIT ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษก็ไม่รู้จะว่ายังไง”
“ครับ” การตอบรับสั้นๆ
“แต่ถ้าเป็นศัพท์ยากๆ ก็อาจจะเข้าใจได้ไม่หมด เย็นนี้คุณคงต้องแปลให้เขา ถ้าเขามีอะไรสงสัยค่อยไปอธิบายให้กันฟังอีกทีก็ได้ จะไปเที่ยวด้วยกันอยู่อีกไม่ใช่หรือ”
“คืนนี้ผมคงพักครับ กลัวเมาเสียงานพรุ่งนี้เช้า” กายตอบเสียงราบเรียบทั้งที่อยากจะประชดประชันตอบโต้พฤศ
...ถ้าคืนนี้เมาอีกก็คงไม่ใช่แค่เสียงาน แต่อาจจะเสียตัวให้ซอว์ เบนอีกด้วย ไม่เอา ไม่เมาอีกแล้ว..
“คุณกาย” พฤศพูด แล้วหันหน้ามาหากาย จ้องตาจนผู้ใต้บังคับบัญชารู้สึกอึดอัด
“ท่าน...เอ่อ คุณพฤศมีอะไรจะสั่งผมอีกหรือครับ” กายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพฤศเรียกชื่อแล้วจ้องหน้าเขานิ่งนานจนเกินไป
“ผมอยากให้เมียนมาร์ตกลงซื้อของของเราเพราะเขาอยากจะซื้อจริงๆ ผมไม่ชอบการลอบบี้แบบสร้างความชอบพอส่วนตัว”
...พาล เวลาลอบบี้เขาก็อาศัยเส้นสายการชอบพอส่วนตัวผสมกับผลประโยชน์ทั้งนั้นล่ะ จะว่าเราว่า อย่าเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้เบนไปอ้อนพ่อให้ซื้อของที่ตัวเองขายก็พูดมาเถอะ คราว F-35 ก็เหน็บแนมเราเรื่องคุณทหารเมฆมาแล้ว ท่านประธานนี่ปากร้ายจริงๆ เลย...
“ผมทราบครับ” กายตอบ
“งานเลี้ยงเย็นนี้ อย่าดื่มเหล้ามากเกินไป เดี๋ยวจะทำงานไม่ได้”
“ครับผม” กายพยักหน้า ในใจบ่นให้พฤศต่อ
...จะดื่มแต่น้ำส้มให้ท้องป่องไปเลย แต่ตัวเองเถอะ บอกแต่เขา แต่ชอบไปนั่งดื่มเหล้าที่ลอบบี้เลาจ์...
 
เมฆพับโทรศัพท์เก็บอย่างหงุดหงิดเพราะติดต่อกายไม่ได้หลายวันแล้ว แต่ทันใดก็นึกอะไรออก เขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปที่บริษัทของกายโดยอ้างว่าต้องการคุยเรื่องการเดินทางไปทดสอบการขับเครื่องบินรบ F-35 จึงได้ทราบว่ากายเดินทางไปทำงานที่เมียนมาร์
...แต่โชคดี เขามีคนรู้จักที่เมียนมาร์...
เมฆไม่รอช้า โทรศัพท์ทางไกลข้ามประเทศทันที ไม่ถึงห้าวินาที คนที่เขารู้จักก็รับสายด้วยน้ำเสียงสดชื่น เขาจึงถามฝ่ายนั้นว่า
“ว่าไงคุณซอว์ เบน กลับถึงเมียนมาร์นี่คงได้รับการต้อนรับเต็มที่ใช่หรือเปล่า” นาวาอากาศตรีเมฆพูดขึ้น
“แทบจะทุกคืน” เบนหัวเราะร่า “นี่จะกินเหล้าแทนน้ำอยู่แล้ว”
“ที่โทรมาอยากขอให้ช่วย ตอนนี้ผมกำลังตามหาคน”
“ตามหาใครไกลถึงเมียนมาร์” เบนถาม
“ก็คนที่ผมตามหาไปทำงานที่ประเทศคุณ พ่่อของคุณเป็นนายพล บางทีคุณอาจจะรู้จักเพราะคนที่ผมตามหาไปเป็นล่ามให้บริษัทที่ไปขายอาวุธให้รัฐบาล”
“ชื่ออะไร” เบนนิ่งไปชั่วครู่แล้วถามชื่อ
“กาย”
“อืม...เดี๋ยวจะลองสืบหาให้ ว่าแต่ว่า ทำไมต้องตาม เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า ขโมยความลับของกองทัพอากาศประเทศไทยหรือไง เบนนิ่งไปชั่วครู่อีกครั้งก่อนจะถามเมฆ
“เปล่า เพียงแต่ว่าอยากจะคุยด้วย”
“แฟนใช่หรือเปล่่า” เบนถาม
“เปล่า” เมฆหัวเราะเบาๆ “ยังไม่ถึงขนาดนั้น แต่ผมกำลังพยายามอยู่ ไม่รู้จะลงเอยยังไง”
“รูปหล่ออย่างคุณ เขาไปไหนไม่รอดหรอก” เบนกล่าวเป็นกำลังใจให้เมฆ
“ไม่จริงหรอก ผมนี่สิต้องหวั่นใจ ถ้าคุณเห็นกายคุณจะต้องเปลี่ยนความคิด กายไปไหนก็มีแต่คนชอบ ผมกลัวว่าจะมีคนมายุ่มย่ามกับเขาต่่างหาก”
“มาทำงานจะมีเวลาไปสังสรรค์หว่านเสน่ห์ที่ไหน แต่ก็เอาเถอะ จะลองถามๆ ดู เย็นนี้มีงานเลี้ยงสองงาน งานแรกกองทัพเลี้ยงตอนรับแขก ไม่แน่เขาอาจเป็นแขกในงาน งานที่สองที่บาร์เวอร์นีเชี่ยนเลี้ยงตอนรับผม จะลองถามดูให้นะ ถ้าเจอจะให้บอกว่ายังไง ให้ส่งขึ้นเครื่องบินกลับไปเลยหรือเปล่า”
“บอกให้โทรศัพท์หาผม หรือไม่ก็เปิดโทรศัพท์ จะได้โทรคุยกัน”
“ได้เลยเพื่อน” ซอว์ เบนรับปาก
“ขอบใจนะเบน”
“ยินดีเสมอ เรื่องตามหาคนข้ามประเทศนี่เบนนี่ถนัด” ซอว์ เบนตอบกลั้วเสียงหัวเราะ
 
ซอว์ เบน หรี่ตามองกายซึ่งกำลังยืนทำหน้าเซ็งๆ อยู่ไม่ห่างจากพฤศและกลุ่มนายทหารระดับสูงของเมียนมาร์ เขาก็กำลังเบื่อเหมือนกัน งานเลี้ยงที่กองทัพจัดนั้นน่่าเบื่อทุกครั้ง
...กายนี่หรือเป็นคนที่นาวาอากาศตรีเมฆกำลังตามจีบและกำลังหวั่นใจ...
...ก็น่าหวั่นใจอยู่หรอก เพราะเมฆต้องผ่านด่านถึงสองด่าน...
...ขอโทษนะเมฆ เรารู้จักกันก็จริง แต่ไม่สนิทกันมากพอจนเบนนี่จะต้องยอมเสียสละกายให้ เขาชอบกาย ชอบมากๆ อยู่กับกายแล้วสนุก คนอะไรน่ารักจริงๆ เป็นธรรมชาติ ไม่เสแสร้ง...
...แต่คุณพฤศนี่สิ ชอบกันท่าอยู่ได้ จะดุไปถึงไหนก็ไม่รู้ คนมาทำงานจะให้ทุกวินาทีเป็นเรื่องงานไปเสียหมด มันต้องมีเรื่องส่่วนตัวกันบ้างสิ...
...แบบนี้ต้องแกล้งปั่นหัวให้สนุกไปเลย...
...ปั่นหัวทุกคนในงานเลี้ยงนี่ล่ะ...
 
กายสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ไฟในในงานเลี้ยงก็ดับลง แต่ทันใดก็นึกอะไรได้ ตอนนี้เองเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะหาทางหนีไปให้พ้นการ 'ควบคุม' ของพฤศ
กายค่อยๆ เดินออกห่่างจากจุดที่ยืนอยู่ขณะนั้น พยายามคลำทางไปยังทิศที่เขาคิดว่าเป็นประตูทางออก ในใจก็อดคิดตำหนิผู้ก่อสร้างสโมสรทหารบกของเมียนมาร์ไม่ได้ว่าไม่รู้จักทำป้ายไฟแสดงทางออกฉุกเฉินติดไว้เหนือประตูเพื่อความสะดวก
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ไฟก็กลับมาสว่างเหมือนเดิน กายพบว่าตัวเองยืนอยู่ใกล้ประตูจึงรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ เดินออกไป ทันใดได้ยินเสียงคุ้นๆ เรียกชื่อ ครั้นหันไปมองจึงเห็นซอว์ เบนกำลังกวักมือเรียก
“เบื่อจะตายอยู่แล้ว ไปบาร์เวอร์นีเชี่ยนกันเถอะคุณกาย” เบนพูด
“แต่ว่า...ที่นี่...”
“ที่นี่ก็ให้คนแก่เขาสนุกกันไป” เบนตอบ
“แล้วเจ้านายผมล่ะ โดนดุแน่เลย” กายถาม เขาตั้งใจจะหลบหน้าพฤศก็จริงอยู่ แต่ไม่ได้คิดถึงกับจะหนีไปเที่ยว เขาแค่คิดจะออกไปนั่งเล่นอยู่ที่สวนหย่อมหน้าสโมสร
“เขาก็ดุเป็นปกติไม่ใช่หรือ โดนดุอีกทีจะเป็นไรไป มาเถอะน่า ถ้าเขาว่าอะไรคุณ ผมจะบอกว่าผมลากคุณไปเป็นล่ามให้ อย่าลืมนะ ผมเป็นลูกค้า” ซอว์ เบนหัวเราะแล้วคว้าข้อมือของกายดึงให้เดินตามโดยเร็ว
 
พฤศหัวเสียเมื่อหากายไม่เจอตั้งแต่หลังจากไฟในงานเลี้ยงดับ เมื่องานเลี้ยงเลิกเขากลับโรงแรมโดยไม่รอช้า ตรงไปที่เคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับของโรงแรม ตั้งใจจะรับกุญแจห้องแล้วขึ้นนอนทันที แต่ทันใดเขาก็คิดอะไรได้บางอย่าง
...นี่เป็นโอกาสเหมาะที่จะตรวจสอบกายอีกทางหนึ่ง พอไฟดับก็หายไป กายไปทำอะไร ไปเที่ยวบาร์กับซอว์ เบนงั้นหรือ จะกล้าหนีไปยังงั้นเชียวหรือ หรือว่ามีอะไรแอบแฝง ตั้งแต่มาถึงเมียนมาร์ก็ทำท่าแปลกๆ...
พฤศขอรับข้อความที่มีคนฝากไว้ให้กับห้อง 1307 ซึ่งเป็นห้องพักของกาย พนักงานต้อนรับของโรงแรมแสดงความอึดอัดให้เห็น เขาจึงให้เหตุผลว่า
“มันเป็นเรื่องงาน และดึกขนาดนี้เขาก็ยังไม่ได้กลับห้อง คุณก็รู้ว่าผมเป็นเจ้านายเขา” พฤศพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม
“แต่ว่า...” พนักงานที่เคาท์เตอร์ลังเล
“จำไม่ได้หรือว่าผมเป็นแขกของนายพล ซอว์ ทิน หรือคุณจะให้ผมโทรศัพท์ขอให้ท่านโทรมาบอกคุณ” พฤศยกนายพลซอว์ ทินขึ้นมาอ้าง “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมไม่มีข้อความฝากไว้ซักข้อความ หรือพวกคุณฝากข้อความผิดห้องเพราะนึกว่าผมพักห้อง 1307” พฤศทำเสียงดุและหน้าดุ
ในที่สุด พนักงานสาวซึ่งยืนอยู่คนเดียวที่เคาท์เตอร์จึงหยิบซองเอกสารสีขาวยื่นให้พฤศ
พฤศหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู ทำทีเป็นใจเย็น เขาเห็นว่ามีคนพยายามโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของเขาหลายครั้ง หมายเลขไม่คุ้น ทำให้เขาสงสัยว่าเป็นคเชนทร์โทรศัพท์ทางไกลมาจากดูไบ
...เสน่ห์แรงจริงพ่อคุณ ขนาดคเชนทร์อยู่ดูไบยังรุ่มร้อนโทรมาเมียนมาร์ตั้งหลายครั้ง แล้วนี่นายวรุจน์จะโทรมาหรือเปล่าก็ไม่รู้...
พฤศดึงกระดาษออกมาจากซองจดหมายสีขาวที่ได้รับจากพนักงานโรงแรม ข้อความที่มีคนฝากไว้ให้กายทำให้เขาต้องเม้มปาก
…'I'm missing you so much. Call me when you can. See you at the airport, WR'...
พฤศทำหน้าเรียบนิ่งทั้งที่อยากจะเบ้ปาก WR คือ วรุจน์ ทำไมเขาจะเดาไม่ออก
...'I can't wait to see you in BKK, Miss you more than anyone, Kenny'...
พฤศถอนหายใจแรงจนพนักงานโรงแรมเงยหน้าขึ้นมามอง แต่เขาก็ยังคงทำหน้าเรียบนิ่งและอ่านข้อความแผ่นต่อไป
...'Guy ja. Kid tueng jang loei, I love you kon diew, Chor Chor'...
…'Let's have a good dinner when you come back. Miss you. Tarit'...
...'Yak kui duay mak mak. Kid toeng tee sood na krap pom. Mek'...
พฤศพับกระดาษทั้งห้าแผ่นสอดใส่ซองและยื่นกลับคืนให้พนักงาน รู้สึกผิดหวังปนไม่พอใจ
...อุตส่าห์เอากายมาด้วยถึงพม่า จะเสียแรงเปล่ายังงั้นหรือ...
...เอ ไม่สิ ข้อความของคเชนทร์และของวรุจน์ก็บอกอยู่โต้งๆ สมมุติฐานของเขาน่าจะถูกแล้ว แต่เขาก็คาดว่าน่่าจะมีอะไรมากกว่าข้อความหวานๆ เลี่ยนๆ อย่างที่เพิ่งอ่าน...
...แล้วพวกหนุ่มๆ เหล่านี้จะรู้หรือเปล่าว่าคนที่ตัวเองคิดถึงป่านนี้คงกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอยู่กับซอว์ เบน คิดแล้วอยากจะไปลากกลับโรงแรมจริงๆ เลย ขายหน้าบริษัท...
 
ศรณัฎฐ์เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมเมื่อเวลาเที่ยงครึ่ง ขณะที่เดินออกไปยืนรอรถเพื่อไปสนามบินเขาเห็นคเชนทร์ยืนอยู่ด้านหน้าของโรงแรมจึงรีบเดินเข้าไปหา
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะกลับกรุงเทพฯ พร้อมกัน” ศรณัฎฐ์พูดขึ้น
“ผมกลับ SQ คุณศรณัฎฐ์ล่ะครับ” คเชนทร์หันมายิ้มให้
“TG ครับ” ศรณัฎฐ์ตอบแล้วทำหน้าเซ็งๆ “เสียดา น่าจะเป็นไฟลท์เดียวกัน ผมยังอยากจะคุยกับคุณ”
“ถึงกรุงเทพฯ ก็คุยได้ครับ” คเชนทร์ตอบตามมารยาท
“ผมจะอยู่กรุงเทพฯ แค่สองวันแล้วก็ไปออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ขากลับแวะฮ่องกง กว่าจะกลับกรุงเทพฯ ก็สองอาทิตย์กว่าๆ”
“คุณยุ่งขนาดนั้นเชียว”
“ผมกำลังทำยอดขายครับ” ศรณัฎฐ์ยิ้ม
“แต่คุณก็ถอนตัวจากการเสนอขายเครื่อง CTX ให้เยเมน”
“เพราะผมแพ้พนันคุณนี่ครับ”
“ที่จริงไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เครื่อง CTX นะครับ ไม่ใช่เครื่องปรินเตอร์” คเชนทร์พูด
“ผมเป็นเจ้าของบริษัท ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“คุณนี่ใจถึงแฮะ” คเชนทร์ทำสีหน้าแปลกใจ
“คุณรู้จักผมน้อยไป” ศรณัฎฐ์ยิ้ม มองหน้าคเชนทร์ครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงขรึมว่า “คุณคเชนทร์ครับ เมื่อคืนขอบคุณมากนะครับ ผมคงเมาไม่ได้เรื่อง คุณก็อุตส่าห์ส่งถึงห้อง จัดการให้นอนเสียเรียบร้อย”
“ด้วยความยินดีครับ” คเชนทร์ค้อมศีรษะ “และอีกอย่าง คุณเมาแล้วเรียบร้อยแล้วว่าง่ายมาก บอกให้ทำอะไรก็ทำตาม”
...ไม่เหมือนอีกคน เมาแล้วซ่าส์สุดยอด...
“ขอบคุณคุณคเชนทร์อีกครั้ง” ศรณัฎฐ์ยิ้มอย่างอ่อนโยน รู้สึกพึงใจในตัวคเชนทร์มากขึ้นกว่าเดิม
“รถผมมาแล้ว ต้องขอตัวก่อน เดินทางปลอดภัยนะครับ” คเชนทร์ยื่นมือออกไปจับมืออำลาศรณัฎฐ์
“เช่นกันครับ” ศรณัฎฐ์ตอบ เขย่ามือคเชนทร์เบาๆ แต่ทว่ารู้สึกราวกับถูกไฟช๊อต ความร้อนจากมือของคเชนทร์พุ่งแทรกเข้าไปในตัวของเขา รุนแรงจนสะท้าน
...นี่หรือแฟนของเท็ดดี้หรือภราดร ดูยังไงก็ไม่เหมาะสมกัน คเชนทร์ดูเหนือกว่า มิน่า เท็ดดี้จึงหลงไหลและหึงหวงคเชนทร์มาก งานนี้ ถ้าเราแย่งคเชนทร์มาจากเท็ดดี้ได้คงสะใจเป็นที่สุด...
...แต่เรามองคเชนทร์ผิดไป คเชนทร์ดูเป็นคนเจ้าชู้ ตอนแรกคิดว่าจะถือโอกาสตอนที่เราเมา เราเองก็รูปร่างหน้าตาไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร คเชนทร์ก็ดื่มเหล้าเข้าไปมาก ที่ไหนได้ คเชนทร์กลับไม่เมา และทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เผลอตัวเผลอใจแม้แต่นิดเดียว เป็นเพราะคเชนทร์ไม่อยากนอกใจเท็ดดี้ยังงั้นหรือ ฮึ เดิมพันครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ยังไงก็ตาม เราจะแย่งคเชนทร์มาจากเท็ดดี้ให้ได้ ให้ได้รู้สำนึกเสียบ้างว่าเวลาโดนแย่งคนรักมันเจ็บปวดยังไง...
 
End of chapter 31